นิทานพัฒนาความสามารถด้านการอ่าน

แบบฝึกอ่าน อ่านเร่ืองราว

ชุดท่ี 11 สุนขั จ้ิงจอกจอมตะกละ

กาลครัง้ หนงึ่ นานมาแลว้ ….มสี นุ ัขจ้ิงจอกตัวหนึ่งซึ่งกาลังหิว
มาก มันเห็นขนมปังและช้ินเนื้อท่ีคนเล้ียงแกะทิ้งไว้ในโพรงต้นโอ๊ค มัน
จึงย่องเข้าไปในโพรง และกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อยจนอิ่มหนาสาราญ
เมื่อมันกินเสร็จและอ่ิมมากเต็มพุง จนมนั ไม่สามารถออกไปจากโพรงได้
มนั เร่ิมร้องครวญครางเพราะน้าหนักตัวที่เพ่ิมขึ้น เจ้าสุนัขจ้ิงจอกอีกตัว
หนึ่งซ่ึงเดินผ่านมาและได้ยินเสียงร้องครวญครางของมัน เลยเข้าไปดู
ใกล้ๆ และสอบถามถึงสาเหตุท่ีมันร้องครวญคราง เมื่อเจ้าหมาจ้ิงจอก
ตัวที่เดินผ่านมาได้รู้ถึงสาเหตุของส่ิงที่เกิดข้ึน มันจึงพูดต่อเจ้าหมา
จ้ิงจอกตัวท่ีติดอยู่ในโพรงต้นโอ๊คว่า “เจ้าคงต้องอยู่ตรงนั้นแหล่ะเพ่ือน
เอ๋ย จนกระท่ังรา่ งกายเจ้าจะกลับคนื ส่สู ภาพปกติเหมือนตอนท่เี จ้าคลาน
เขา้ ไป แล้วเจ้าจงึ จะคลานออกมาได้โดยงา่ ย”

นิทานเร่ืองน้สี อนให้รู้วา่
ความละโมบโลภมาก ยอ่ มนาทกุ ข์มาให้

แบบฝกึ อ่าน อ่านเร่ืองราว

ชดุ ท่ี 12 หมาป่ากับลูกแกะ

กาลคร้ังหนึ่งนานมาแล้ว มีหมาป่าตัวหน่ึง มันเดินผ่านหนองน้า
เล็กๆ ใกล้ที่อยู่อาศัยของมัน มันเหลือบไปเห็นเจ้าลูกแกะตัวหนึ่งกาลังกินน้า
อย่างมีความสุข ในขณะน้ันมันรู้สึกหิวพอดี จึงคิดวางแผนจับลูกแกะกินเป็น
อาหารแต่วา่ มนั ไม่อยากจะถูกตราหนา้ วา่ เป็นหมาป่าท่ีอันธพาล ดุร้าย จึงยังไม่
ฆา่ ลกู แกะตวั น้นั ทันที เจ้าหมาปา่ เดินเขา้ ไปหาลูกแกะท่ีกาลังกินน้าอยู่ แล้วพูด
ว่า “อะไรกันนี่ เจ้าลูกแกะเกเร เจ้ากล้าดีอย่างไร จึงทาให้น้าขุ่นเป็นโคลนจน
ข้ากินไม่ได้” ลูกแกะตอบกลับมาอย่างใสซ่ือว่า “ฉันเสียใจ แต่ฉันคิดว่า ฉันไม่
สามารถทาให้น้านั้นขุ่นจนท่านกินไม่ได้ เพราะฉันอยู่ปลายน้า จะไปทาให้น้า
ขุ่นจนถึงที่ที่ท่านยืนอยู่ได้อย่างไร” หมาป่าต้ังใจจะหาเร่ืองกับลูกแกะให้ได้จึง
พดู ว่า “บางทีมันก็อาจจะเป็นได้ แต่เม่ือหกเดือนก่อน เจ้าคนพาล เจ้าได้ด่าข้า
ลับหลัง” ลูกแกะตอบ “มันจะเป็นไปได้อย่างไร ในเม่ือตอนนั้นฉันยังไม่เกิด”
หมาป่าพูดอย่างโมโห “อะไรกัน เจ้าช่างไม่มีความละอาย ครอบครัวของ เจ้า
เกลยี ดครอบครัวของขา้ ถา้ ไมใ่ ช่เจา้ เป็นคนดา่ กค็ งเป็นพ่อของเจา้ ”
พอส้ินคาพูดของหมาป่า มนั กก็ ระโจนเข้าใสล่ ูกแกะ แลว้ ฉกี เนอ้ื กินโดยทันที

นิทานเรอ่ื งนส้ี อนให้รู้วา่

คนพาลมักมีเหตุผลนานาประการที่จะทาชั่ว…โดย
ไม่ให้ผู้อ่ืนกล่าวหาวา่ ตนเองชั่ว ผู้ที่มีนิสัยพาล…ย่อมหาเหตุท่ี
จะพาลผู้ไม่มคี วามผิดใหจ้ งได้

แบบฝึกอ่าน อ่านเรื่องราว

ชดุ ท่ี 13 หมาปา่ กบั หมาจง้ิ จอกเพอื่ นรกั

กาลครั้งหนึ่ง มีหมาป่ากับหมาจิ้งจอกได้สาบานตัวเป็นเพื่อนตาย
ว่า…จะไม่ทาอันตรายต่อกัน และจะช่วยกันทามาหากิน โดยหมาจ้ิงจอกมี
หน้าที่ไล่ต้อนสัตว์ป่าที่จะมาเป็นอาหาร ส่วนหมาป่าร่างใหญ่ ก็คอยจับสัตว์ป่า
เหล่านนั้ แลว้ แบง่ อาหารกนั กินอย่างอ่มิ หนาสาราญทกุ วันไป…สมเป็นเพื่อนกัน
โดยแท้ แต่อยู่มาไม่นาน ได้บังเกิดความแห้งแล้งกันดาร ท่ัวทุกย่อมหญ้าในป่า
น้ัน บรรดาสัตว์ป่าน้อยใหญ่ต่างเดือดร้อนเหลือประมาณ เพราะอาหารหายาก
ย่ิงข้ึนทุกวัน หมาป่ากับหมาจิ้งจอก ถึงกับอดอาหารติดต่อกันเป็นเวลาหลาย
วนั อยเู่ สมอ จนในท่ีสดุ หมาป่าไมส่ ามารถทนหิวได้อีกต่อไป จึงกระโจนเข้ากัด
หมาจ้ิงจอกเพ่ือนตายของมัน เพ่ือหวังกินเป็นอาหารจะได้พ้นจากความตาย
เพราะไม่มีอะไรจะกิน หมาจิ้งจอกก็ดิ้นร้องข้ึน ก่อนจะกลายเป็นอาหารของ
หมาป่าว่า…“เจ้าเพื่อนตายของข้า…คาสาบานของเจ้าเอาไปทิ้งเสียที่ไหน
เล่า?” “เจ้าหน้าโง่ เจ้าเคยเห็นคาสาบานหรือไฉน…ใครบอกเจ้าว่าโลกนี้มีคา
สาบาน คาสาบานเป็นเพียงคาพูดเท่านั้น…คร้ันพูดออกไปแล้วก็ไม่มีตัวตน…
หรือแม้แต่เงาก็ไม่มี” ว่าแล้วหมาป่า…ก็กินหมาจ้ิงจอกเป็นอาหาร…แก้หิวใน
ม้อื นั้นเอง

นิทานเร่อื งนสี้ อนใหร้ ูว้ ่า
“ไม่มคี ามั่นสัญญา…ในหมู่โจร”

แบบฝกึ อา่ น อ่านเรื่องราว

ชุดท่ี 14 เมน่ กบั งู

กาลครั้งหนึ่ง มีเม่นอยู่ตัวหนึ่ง กาลังเดินหาที่พักท่ี
อยู่อาศัย มันเดินไปจนพบที่อยู่ของงู จึงของูเข้าไปพกั อาศัย
อยู่ด้วย ฝูงงูก็ยอมให้เม่นเข้าไปอาศัยร่วมอยู่ได้ แต่ไม่นาน
หลังจากนั้น พวกงูก็พบว่า…เม่นสร้างความลาบากให้กับมัน
เป็นอย่างมาก เพราะขนเม่นอันแหลมคม…ตอ้ งทาให้มันได้รับ
ความเจ็บปวดยามเล้ือยคลานไปบนพื้นอยู่เนืองๆ ในที่สุด
พวกงกู เ็ อย่ กบั เมน่ วา่ “พอกนั ท…ี ข้าทนไม่ไหวแล้ว ขอให้ท่าน
ออกไปจากรังของเรา ให้พวกเราได้อยู่กันอย่างมีความสุขเสีย
ที” “เป็นไปไม่ได้หรอก” เม่นกล่าวแย้ง “ในเม่ือข้าอยู่ที่น่ีก็มี
ความสุขดอี ยู่แล้ว ถ้าใครในพวกเจ้าไม่พอใจที่จะอยู่กับข้า ก็
ให้ออกไปเสยี สิ!”

นทิ านเร่ืองนสี้ อนใหร้ ู้วา่
การเอื้อเฟ้ือเผ่ือแผ่แก่ผู้ใด ควรพิจารณา

ลกั ษณะนิสัยของผู้นัน้ ใหถ้ ่องแทเ้ สยี กอ่ น

แบบฝึกอา่ น อา่ นเรอ่ื งราว

ชดุ ที่ 15 ชายหนุ่มกับดวงดาว

นานมาแล้วมีชายหนุ่มผู้หนึ่งชอบดูดาวบนท้องฟ้าเป็นชีวิตจิตใจ ทุก
คืนเขาจะเดิน แหงนหน้ามอง ข้ึนไปบนท้องฟ้าท่ีระยิบระยับ ไปด้วย ดวงดา ว
ระหว่างนั้นเขาก็เฝ้าขบคิดว่า ดวงดาวเกิดมาจากอะไรและข้ึนไปอยู่บนท้องฟ้าได้
อยา่ งไร เขาแตเ่ หม่อมอง โดยไมส่ นใจวา่ กาลงั จะเดินไปทางไหน เพื่อน ๆ ของเขา
ต่างขบขนั ท่ีเห็นอาการเช่นนั้นของเขา “น่ี ฉันคิดว่าแกน่าจะไปดูดาวท่ีหอดูดาวท่ี
ไหนสกั แหง่ …ดกี ว่าจะมาเดนิ เหม่อลอยแบบนน้ี ะ” เพือ่ นคนหน่งึ เอย่ เตอื นเขา
“น่ันน่ะซิ เด่ียวก็เดินตกหลุมตกร่องเข้าสักวันหนึ่งหรอก” เพ่ือนอีกคนเสริม ชาย
หนุ่มไม่สนใจตอ่ คาเตอื นนั้น และยงั คงเดินแหงนดูดาวเช่นน้นั ต่อไป และแล้วในคนื
หน่ึง เขาก็ก้าวตกลงไปในหลุมแห่งหนึ่งเข้าจนได้ หลุมนั้นลึกมาก จนเขาไม่
สามารถปนี ข้นึ ไปได้ ชายหนุ่มจึงร้องตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดังลั่น โชคดีท่ี
เพื่อน ๆ ของเขาเดินผ่านมาได้ยินเสียงเข้า จึงร้องถามลงไปว่า “นั่นใครน่ะ?”
“ฉันเอง นักดูดาวไงล่ะ!” ชายหนุ่มตอบด้วยความดีใจ เพ่ือน ๆ ของเขาพากัน
หัวเราะร่า “ฉันว่าแล้วไง เจอดีเข้าจนได้ไหมล่ะ” นับตั้งแต่ได้รับความช่วยเหลือ
ให้ขึน้ มาแล้ว ชายหนุ่มก็เลกิ เดนิ เหม่อเชน่ นั้นอีกต่อไป

นทิ านเรอื่ งนีส้ อนใหร้ วู้ า่
ค น ฉ ล า ด ย่ อ ม ไ ม่ ม อ ง ข้ า ม ค า วิ จ า ร ณ์ …ค า

ตักเตือนของผู้อ่นื

แบบฝึกอ่าน อา่ นเรอ่ื งราว

ชุดที่ 16 วัวหนุ่มและวัวสาว

ก า ล ค รั้ ง ห น่ึ ง น า น ม า แ ล้ ว …มี วั ว ห นุ่ ม ตั ว ห นึ่ ง
มักจะทางานอย่างขยันขันเเข็ง และอดทนทางานหนักอยู่
ตลอดเวลา วัวสาวจึงกล่าวข้ึนมาว่า “ชีวิตของท่านช่าง
น่าเบื่อยง่ิ นัก …ดูนซี่ ิ ดชู วี ิตข้าสิได้ว่ิงเลน่ อย่างสบายในทุ่ง
หญา้ ทกุ ๆ วันเลย” ครั้นเม่ือถึงฤดงู านเทศกาล วัวหนมุ่ ก็
ได้มีเวลาที่จะได้หยุดจากการทางาน ในขณะท่ี วัวสาวถูก
นามาฆา่ เพอื่ บชู าเทพยดา วัวหนุ่มจึงคิดข้ึนในใจวา่
“หากมีชีวิตที่มีเเต่เท่ียวเล่นจะต้องพบจุดจบเช่นน้ี …ข้า
ขอทางานหนักตลอดทัง้ ชีวติ ดีกวา่ ”

นทิ านเร่อื งน้ีสอนใหร้ วู้ ่า
ผทู้ ร่ี ู้จกั ทางาน …ย่อมมคี ุณค่ามากกว่า

แบบฝึกอ่าน อา่ นเรอ่ื งราว

ชดุ ที่ 17 ลงิ กับชาวประมง

เจ้าลิงตัวหน่ึงเกาะอยู่บนกิ่งไม้สูงของต้นไม้ มัน
เห็นชาวประมงคนหนึ่งกาลังเหว่ียงแหลงไปในแม่น้า มัน
เลยขยับเข้ามาใกล้เพ่ือดูวิธีการจับปลาของชาวประมง
เมื่อชาวประมงหยุดทาการจับปลาช่วงขณะหนึ่ง และ
กลับบ้านไปทานม้ือเย็น แต่ได้ท้ิงแหไว้ที่ริมตล่ิง เจ้าลิง
ซ่ึงเป็นสัตว์ที่ชอบเลียนแบบคนมากท่ีสุดชนิดหนึ่ง มันรีบ
ลงมาจากยอดไม้และพยายามทาเหมือนชาวประมง มัน
จับแหและเหว่ียงลงไปในแม่น้า แต่แหได้พัลวันห่อหุ้มตัว
มันและลากเอามนั ตกน้าไปดว้ ย ก่อนท่ีลมหายใจสุดท้าย
ของเจ้าลิงจะหมดลง มนั ไดพ้ ูดกับตัวเองว่า “มันก็สมควร
แล้วละ สาหรับข้าที่ธุระก็ไม่ใช่ที่จะต้องมาเหว่ียงแหหา
จับปลา”

นิทานเรอื่ งนี้สอนใหร้ ู้ว่า
คนย่อมเห็นตนเองดีทีส่ ดุ

แบบฝกึ อา่ น อ่านเรือ่ งราว

ชดุ ท่ี 18 มา้ กับลา

มชี ายพ่อค้าคนหนงึ่ นาของไปขายต่างเมอื ง คดิ จะถนอม
ม้าไวใ้ ช้ เมอื่ ถงึ คราวจาเป็น จึงเอาสินค้าทงั้ หมดใส่หลังลา ส่วนมา้
นั้นปล่อยให้เดินตัวเปล่า ลาถูกบรรทุกของหนัก ๆก็ล้มเจ็บลง มนั
พูดกับม้าว่า “ช่วยแบ่งของไปจากหลังข้าบ้างเถิด ข้าไปไม่ ไหว
แล้ว ถ้าท่านช่วยแบ่งเบาภาระไปบ้าง ข้าคงจะหายเจ็บกลับมามี
แรงขึ้นบ้าง แล้วข้าจะเอาของกลับมาใส่หลังข้าดังเดิม ถ้าท่านไม่
ช่วยข้า ข้าคงต้องตาย เป็นแน่” แต่ม้าก็ไม่ฟังเสียงขอร้อง กลับ
บอกกับลาว่า ใหท้ นไปก่อนเถดิ ลาก็เลยไมพ่ ดู อะไรอีก อุตส่าห์เดิน
ต่อไปไมช่ ้าก็หมดแรงล้มลงตาย เจ้าของก็แก้เอาสินค้าบนหลังลา
เอามาใส่หลังม้า แถมยังเอาศพลาบรรทุกเพิ่มเข้าไปอีกด้วย ม้า
ครางว่า “พุทโธ่เอ๋ย เรานี่ช่างชั่วเสียจริงๆ ไม่เห็นใจผู้อ่นื เดี๋ยวนี้
ถกู บรรทกุ ของหนักแล้ว มหิ นาซา้ …ยงั มศี พลาเพิ่มขึน้ อกี เสียด้วย”

นิทานเร่อื งน้ีสอนให้รู้ว่า

คนท่ีไม่รู้จักเห็นอกเห็นใจมีความเมตตาให้กับคนอ่ืน
นั้น…สว่ นมากทุกข์น้นั …ก็จะมาตกกบั ตวั เองดังน้แี ล

แบบฝึกอา่ น อา่ นเรือ่ งราว

ชดุ ที่ 19 หญิงรีดนมววั ผเู้ พ้อฝัน

แพทต้ี หญิงรีดนมวัว เธอทูนถังนมวัวไว้บนศรีษะและ
กาลังจะนามันไปตลาด ขณะที่เธอเดินไป เธอก็เริ่มคานวณว่าจะ
ทาอะไรกับเงนิ ทไี่ ดจ้ ากนมถังนี้ “ฉนั จะซ้ือเป็ด-ไก่จากชาวไร่ที่ช่อื บ
ราวน์” เธอกล่าว “และไก่พวกนั้นจะออกไข่ทุกเช้า ฉันจะขายไข่
พวกนั้นให้กับเหล่าแม่บ้าน” “เงินที่ได้จาการขายไข่ฉันจะซื้อชุด
ผ้าฝ้ายสักชุดกับหมวกสักใบ และเมื่อฉันไปถึงตลาด พวกหนุ่มๆ
ท้ังหลายก็จะเข้ามาพูดคุยกับฉัน พอลลี่ ชอว์จะต้องอิจฉาฉัน แต่
ฉันจะไม่สนใจ ฉันจะมองหล่อนแล้วเชิดอย่างน้ี “ขณะท่ีเธอกาลัง
พูดเธอก็สะบัดหัวของเธอตาม ทาให้ถังนมบนหัวของเธอตกลงมา
และทาให้นมท้ังหมดหก ดังน้ันเธอจึงกลับบ้านแล้วเล่าส่ิงที่ได้
เกิดข้ึนให้แม่ของเธอฟัง “โอ้! ลูกรกั “แมเ่ ธอพูด “อย่านับจานวน
ไก่ของลกู …กอ่ นท่ีมนั จะถกู ฟกั เปน็ ตัว”

นิทานเร่อื งนส้ี อนใหร้ ูว้ ่า
การสร้างวิมานในอากาศ (แต่ไม่ลงมอื ทา) …

ไมม่ ีทางเปน็ จริงได้

แบบฝึกอ่าน อา่ นเรื่องราว

ชดุ ที่ 20 สงิ โตกับผูร้ บั ใช้

มีสิงโตตัวหน่ึง อาศัยอยู่ในป่ามาช้านาน กระต่าย หมาป่า แมว เห็น
ว่าสิงโตนั้นแข็งแรงมีอานาจย่ิงใหญ่ในป่า จึงมาขอเป็นลูกน้องคอยรับใช้ เพ่ือ
ต้องการให้สิงโตคอยคุ้มครองตนให้ปลอดภัยจากผู้อื่น จึงมาเป็นลูกน้องสิงโต…
ดว้ ยความสมัครใจ สิงโตเมื่อมีลูกน้องคอยรบั ใช้…เวลาจะทาอะไรก็จะให้ลูกน้องทา
เสมอ ทกุ ๆ วันสิงโตนั้นสบาย งานการทุกอย่างลูกน้องก็ทาให้หมด ลูกน้องสิงโต
ก็อยู่กันอย่างปลอดภัยไม่ต้องกลัวอันตรายจากผู้อ่ืนภายนอก สิงโตจะทาอะไร
ลูกน้องก็ทาตาม ไม่มีใครคัดค้านเลย จึงคิดว่าตนน้ัน…ย่ิงใหญ่มีแต่คนคอยเอาใจ
จะดุว่าลูกน้องเขาก็ฟัง สิงโตจึงเอาแต่ใจตัวเอง ไม่สนใจว่าลูกน้องจะรู้สึกอย่างไร
วันหน่ึงสิงโตสั่งให้กระต่ายทางาน แต่กระต่ายทาพลาดทาของตกแตกเสียหาย
เห็นดังน้ันสิงโตจึงโมโหและตะปบกระต่ายจนตาย “ขาดเจ้าเพีองตัวเดียวคงไม่
เป็นไร…ข้ายังมีลูกน้องอยู่อีก” สิงโตกล่าวอย่างไม่ใยดี เมื่อหมาป่า แมวเห็น
เหตุการดังนั้น ต่างก็ชวนกันหนี ไม่ขอรับใช้สิงโตต่อไป “ข้าจะอยู่ได้อย่างไร หาก
ข้าอยู่รับใช้ท่านต่อ ข้าก็คงเป็นเช่นกระต่ายตัวนั้น” หมาป่า แมว พากันเดินหนี
จากสิงโต พร้อมกับพูดว่า “ศัตรูภายนอกน้ันน่ากลัว…แต่ก็ไม่น่ากลัวเท่าเจ้านายท่ี
ขาดคณุ ธรรม..ไม่รักลกู นอ้ ง”

นิทานเรอื่ งนี้สอนให้รวู้ ่า
บคุ คลทขี่ าดคุณธรรม ยอ่ มไม่มีใครอยากคบหา