Η ΖΩΗ ΜΟΥ

qwφιertyuiopasdfghjklzxερυυξnmηq
σwωψerβνtyuςiopasdρfghjklzxcvbn
mqwertyuiopasdfghjklzxcvbnφγιmλι
qπςπζαwωeτrtνyuτioρνμpκaλsdfghςj
klzxcvλοπbnαmΗΜqέΖχwΩριΗσeήΜμrεΟρtαΥyuiopasdfghjklz
xcvbnmσγqwφert16/y7/2u022ioσδφpγρaηsόρ

Ρ.Κανέλλη

ωυdfghjργklαzxcvbnβφδγωmζqwert
λκοθξyuiύασφdfghjklzxcvbnmqwerty
uiopaβsdfghjklzxcεrυtγyεuνiιoαpasdf
ghjklzxcηvbnασφδmqwertασδyuiopa
sdfασδφγθμκxcvυξσφbnmσφγqwθeξ
τσδφrtyuφγςοιopaασδφsdfghjklzxcv
ασδφbnγμ,mqwertyuiopasdfgασργκο
ϊτbnmqwertyσδφγuiopasσδφγdfghjk
lzxσδδγσφγcvbnmqwertyuioβκσλπp
asdfghjklzxcvbnmqwertyuiopasdγαε
ορlzxcvbnmqwertyuiopasdfghjkαεργ

ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ…..

……συναρμολογημένο από 5-7-2022

Δεν μου αρέσει καθόλου η παρελθοντολογία, με κουράζουν πολύ οι ιστορίες από τα παλιά, ειδικά
όταν τις έχω ακούσει εκατό φορές τις ίδιες, ή με παραλλαγές, για να έχουν κάποιο νέο
ενδιαφέρον…. Παρασυρόμενη όμως από την παρότρυνση του ξάδελφού μου Θωμά Βιδάλη και το
ρηθέν του Ντάριο Φο ότι πρέπει να γράφουμε την ιστορία μας, όσο μικρή κι αν είναι…. ξεκινώ να
καταγράψω όσα γεγονότα καθόρισαν την ζωή μου. Είναι υλικό προς γνώση, για παιδιά και εγγόνια,
που όταν θα ζητάνε να τους πω για τη ζωή που έζησα, ενδέχεται η μνήμη πια να μην βοηθά…

Γεννήθηκα λοιπόν στις 9 του Απρίλη του 1956, ημέρα Δευτέρα, στη κλινική Γ. Παπανικολάου
(γνωστού για το τεστ Παπ), στην οδό Στουρνάρη. Γεννήτορες η Μαρία Μυλωνά, τότε 29 ετών και ο
Γιώργος Κανέλλης, τότε 31 έτους. Στο σπίτι που εγκαταστάθηκα μετά τη γέννα, όπου στο
πανωσήκωμά του ζω μέχρι σήμερα, συνάντησα πρώτη φορά την αδελφή μου, γεννημένη τον
προηγούμενο χρόνο στις 24 Γενάρη.

ΤΟ ΣΟΪ ΜΟΥ

Ο πατέρας μου Γιώργος ήταν το δεύτερο παιδί της Ζαχάρως και του Κώστα Κανέλλη, που διωγμένοι
από τα Σόκια της Σμύρνης, μακριά από όλα τους τα καλά και τα πλούτη (η γιαγιά ήταν κόρη
υφασματέμπορα), ήρθαν με το πρώτο τους παιδάκι, την Πάτρα, στη Σάμο, όπου εκεί γέννησαν και
τον πατέρα μου. Δυστυχώς ο παππούς γλύτωσε από τον Τούρκο, αλλά πέθανε δηλητηριασμένος
από ραντισμένο σταφύλι… Η γιαγιά μου, που υπήρξε αρχοντοπούλα και καλλονή,
ξαναπαντρεύτηκε, έκανε τον Ξενοφώντα…. ξαναέχασε το σύντροφό της και ξαναπαντρεύτηκε. 3
γάμους στο ενεργητικό της… Ήταν ένας πολύ καλοσυνάτος άνθρωπος, την βλέπαμε χρόνο πάρα
χρόνο, που ερχόταν στην Αθήνα, να ξεχειμωνιάσει μαζί μας. Την βάζαμε να μας λέει ιστορίες από
την Μικρασιατική καταστροφή, τις οποίες δεν πιστεύαμε βεβαίως, τις πιστέψαμε πολύ αργότερα,
όταν διαβάσαμε τα βιβλία της Διδώς Σωτηρίου… στο παιδικό μυαλό μας δεν χώραγαν οι
θηριωδίες… Μας έλεγε και κάτι σόκιν, που μας έκανε να ντρεπόμαστε…. Ήταν λέει 14 χρονών όταν
την πάντρεψαν με τον παππού, και κανείς δεν είχε φιλοτιμηθεί να της πει κάτι για την νέα
κατάσταση, το βράδυ λοιπόν του γάμου, όταν ήρθε η ώρα να ξαπλώσουν, την αγκάλιασε ο
παππούς κι εκείνη μην καταλαβαίνοντας τι κουβαλάει ανάμεσα στα πόδια του, του είπε: τι τα θες
τα κλειδιά κρεμασμένα στο βρακοζώνι σου Χριστιανέ μου???? Ήταν και πολύ θρησκευόμενη,
παλαιοημερολογίτισσα… Πρόσεχε πολύ την σιλουέτα της, την κάτασπρη επιδερμίδα της, έβαζε
γάλα με μέλι κάθε βράδυ στο πρόσωπό της, και ραβόταν κάθε χρονιά που ερχόταν στην Αθήνα με
κασμίρια, που της έφερνε ο πατέρας μου από το εργοστάσιο που δούλευε… Καμάρωνε πολύ για το
γιόκα της… χαρακτηριστικά ήταν τα λεγόμενά της ότι ο γιός της ήταν «διεφυντής» και ότι ο γιός της
δεν πουλάει γη, μόνο αγοράζει… Μας είχε ζητήσει να της μάθουμε να γράφει το όνομά της για να
μην ντροπιάζεται να βάζει σταυρό αντί για υπογραφή. Όποιο χαρτάκι έβρισκε αχρησιμοποίητο
λοιπόν, χρησιμοποιώντας ένα κούτσικο μολυβάκι, το γέμιζε κατεβατά : Ζαχαρώ Φωτίου, Ζαχαρώ
Φωτίου… Την χάσαμε το φθινόπωρο του 1973, δεν ξέρω σε τι ηλικία (68?????)… πάντως ήταν γερή,
δεν είχε προβλήματα υγείας… ξαφνικά έχασε τα λογικά της… έπεφτε στα γόνατα μπροστά στις
εικόνες και έλεγε διάφορα…. όταν γύρισε στον Πλάτανο χειροτέρεψε, της βρήκαν καρδιακά
θέματα, πρήστηκαν τα πόδια της και δεν άντεξε, μας άφησε….

Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Σάμο το 1925, μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο στη Μυτιλήνη μετά τον
πήρε μια θεία του άκληρη, η Γραμματικούλα, και έζησε μαζί της στη Ν.Φιλαδέλφεια, και όταν
έπιασε δουλειά, άρχισε να ζει μόνος στον Βύρωνα. Εκεί γνώρισε τη μάνα μου στον κύκλο των
αντιστασιακών της ΕΠΟΝ. Η μεγάλη του αδελφή, ένας άγγελος στην ψυχή, παντρεύτηκε τον Δήμο
Βοσδογάνη, που ήταν καλόψυχος αλλά του άρεσε πολύ το πιοτί, έκαναν δύο αγόρια, τον Κώστα και
τον Χρήστο και έζησαν τα πρώτα χρόνια στο Καρλόβασι, ιδιοκτήτες φούρνου… Το ανήσυχο πνεύμα
του θείου Δήμου τον οδήγησε πολλές φορές να δοκιμάζει καλύτερη τύχη στα ξένα, ώσπου τον
κατάπιε η Μελβούρνη που μετανάστευσαν οικογενειακώς, όταν τα παιδιά τους ήταν έφηβοι, γύρω
στο 1968….. Δεν ξαναγύρισαν ποτέ, μόνο κάποιες φορές για εκδρομή… ο Χρήστος ακόμη ζει με την
επιθυμία της επιστροφής στην πατρίδα. Ο μικρός αδελφός του πατέρα μου, ο Ξενοφών Τσουβαλάς
(ο Φωντάκης), έζησε όλη του τη ζωή στον Πλάτανο ως αγρότης, παντρεύτηκε την πανέξυπνη
Πελαγία και απέκτησαν τη Ζαχαρούλα, την Γεωργία και τον Νίκο. Ο πατέρας μου είχε πολύ έγνοια
τον αδελφούλη του, που ήταν κι αυτός πολύ καλοσυνάτος άνθρωπος (η χαρακτηριστική ευχή που
μας έδινε ήταν: πάντα πλήθια…) και συχνά πυκνά του έστελνε χρηματική βοήθεια. Όμως χάριν της
Πελαγίας πρόκοψαν και αυτοί και τα παιδιά τους που συνεχίζουν να ζουν στα πατρογονικά τους.

Ο πατέρας μου δούλευε μέχρι τη συνταξιοδότησή του (1984) στου Μηναϊδη-Φωτιάδη, στην
αποθήκη, αρχικά στην Αιόλου και μετά στο εργοστάσιο στην οδό Νιρβάνα στα Πατήσια, όπου τώρα
υπάρχει το Πάρκο Μηναϊδη-Φωτιάδη. Θυμάμαι ότι κάθε Παρασκευή κατέβαινε στην Αθήνα για να
ψωνίσει από την αγορά, φρέσκα και φθηνά φαγώσιμα, ότι ασχολιόταν πολύ με τον κήπο και
διάφορα μαστορέματα που προέκυπταν στο σπίτι, ήταν γλυκατζής, ντιστεγκές-κουστουμάτο-
γραβατάκιας και γλεντζές, και θυμάμαι ότι κάπνιζε μόνο κάθε Κυριακή ένα τσιγάρο με τον καφέ
του!!!! Ήταν καλός νοικοκύρης, αγόραζε όλα τα γκατζετάκια της εποχής, μόλις έβγαιναν, πλην της
τηλεόρασης( δεν ξέρω για ποιο λόγο…), μας είχε τις κόρες του αρχοντοπούλες, μας ψώνιζε
παπούτσια από του Μούγερ, ραβόμασταν στην γειτόνισσα κυρία Φωτούλα, παινευόταν για την
σχολική μας πρόοδο στους συναδέλφους του και είχε τρέλλα με τη μουσική…. Άκουγε σε μπομπίνα
μαγνητοφώνου ή στο πικάπ δίσκους με κλασσική μουσική, ξένη μουσική, ροκ, δημοτικά, έντεχνα,
σκυλάδικα… ό,τι κυκλοφορούσε… Τα άκουγε στη διαπασών, μας τρέλαινε… δεν μπορούσαμε να
συγκεντρωθούμε να διαβάσουμε… Ήταν πολύ αυστηρός στη διαπαιδαγώγηση μας, πιστεύω όχι
από φυσικού του, αλλά από το συνεχές φυτίλιασμα της μάνας μας… Οι δυό τους μας επέβαλαν να
τους μιλάμε στον πληθυντικό (λες και ήμασταν απόγονοι του αγγλικού θρόνου), ως ένδειξη
επιβεβλημένου σεβασμού, πράγμα που το συνεχίζουμε βεβαίως μέχρι και σήμερα…. Φανταστείτε
ότι δεν είχαμε πάει ποτέ σε πάρτυ μέχρι τα 18…. Κι όταν πια θεωρήσαμε ότι μεγαλώσαμε και
τολμήσαμε να ξενυχτήσουμε σε ένα φαγωπότι με συντρόφους, εγώ στα 22 μου (ήδη
αρραβωνιασμένη… ο Γιάννης φαντάρος), μας κλείδωσαν έξω από το σπίτι και κοιμηθήκαμε κακήν
κακώς πάνω σε εφημερίδες, στο καμαράκι του λεβητοστασίου…..

Είχε καλούς φίλους, τον κ.Θωμά Κολιαβά τον ράφτη του με την κ. Χριστίνα, τον κ.Πρόδρομο οδηγό
στα φορτηγά του εργοστασίου, την κ.Ζωή Κολοκοτρώνη συνάδελφό του με τον σύζυγό της Πέτρο,
τον θείο Βαγγέλο Γιαννουλάκη με την Εσθήρ από το κύκλο των Σμυρνιών, το θείο Λάμπη
Παπανικολάου με την Κική από τον κύκλο των συγγενών της μάνας μου, και τους γείτονες, Γιώργο
Τασογιαννόπουλο με την γλυκομίλητη κ. Ιωάννα, Γιώργο Στενημαχίτη με κ. Γαρυφαλλιά, Κώστα
Κωνσταντέλλο με κ. Κούλα και Στέλιο Λεγριανό-καμάρι με την Μαίρη. Με τους γείτονες το γλέντι
στηνόταν κάθε Σάββατο, με το θείο Βαγγέλο κάθε Κυριακή, με το θείο Λάμπη και καθημερινές αλλά
και στις διακοπές μας στο Λαύριο, όπου στήνονταν επικά γλέντια!!!!!!!!!!!! Τον χάσαμε τον Απρίλιο
του 2004 μετά από 1 χρόνου κατάκλιση και άνοια…. που πρώτο δείγμα αυτής της άνοιας ήταν το

χάσιμό του στους δρόμους του Καματερού, που βγήκε να περπατήσει μόνος και δεν μπορούσε να
βρει το δρόμο της επιστροφής….. τα τελευταία χρόνια το ζάγχαρο τον είχε κάνει καταθλιπτικό και
νευρικό. Η ουκρανή κ. Φωτεινή βοήθησε τη μάνα μου στην περιποίησή του τον τελευταίο χρόνο.

Η μάνα μου Μαρία ήταν το δεύτερο παιδί της Ζαχαρούλας και του Γιώργου Μυλωνά, γεννημένη το
1927 στην Κερατέα από όπου καταγόταν η μαμά της, ενώ ο μπαμπάς της καταγόταν από τους
Ανδρονιάνους Κύμης Ευβοίας. Και αυτόν τον παππού δεν τον γνωρίσαμε γιατί ήταν φουρνελατζής
και έπαθε ανακοπή στην Ιθάκη(1954), όπου είχε πάει για δουλειά. Λέγεται ότι ήταν πολύ καλός
άνθρωπος. Η γιαγιά ζούσε μαζί μας, ήταν σκληρή γυναίκα, φαρμακόγλωσσα, ήταν κουτσή στο ένα
πόδι από διπλό σπάσιμο όταν έτρεξε να δει τι συμβαίνει σε κάποια πολιτική συμπλοκή και εξ αιτίας
της πάθησής της από το σύνδρομο Παζέ, από το οποίο πάσχει και η μάνα μας. Τη γιαγιά την
άφησαν οι γονείς μας ένα καλοκαίρι σε οίκο ευγηρίας για να πάνε διακοπές στη Κάρυστο(1985),
έπαθε αφυδάτωση από έλλειψη φροντίδας και πέθανε στα 83 της χρόνια. Αδελφός της μάνας μας
ήταν ο Ντίνος Μυλωνάς, που έζησε με τη σαμιώτισσα Μαρία στη Ν.Ελβετία του Βύρωνα και
απέκτησαν δύο αγόρια τον Γιώργο και τον Παναγιωτάκη. Ο Ντίνος ήταν ένας χαρούμενος και
αισιόδοξος άνθρωπος που αρχικά δούλεψε ως κουρέας και μετά ως μαρμαράς-μωσαϊκατζής… η
γυναίκα του έραβε παντελόνια φασόν για τη βιοτεχνία των αδελφών της. Ο θείος μου πέθανε μετά
από ακρωτηριασμό ποδιών λόγω ζαγχάρου, και η θεία μου μια πανέξυπνη, σύγχρονη
αντρογυναίκα, από καρκίνο στα οστά πέρσι. Ήταν η πρώτη που ζήτησε και της έγινε αποτέφρωση.

Η μάνα μου δεν δούλεψε ποτέ, ήταν η νοικοκυρά και οικονόμος του σπιτιού, φρόντιζε τη καλή
εμφάνιση όλων μας, ήταν πάρα πολύ αυστηρή, αυταρχική και βέβαια κατεύθυνε όλες τις
αποφάσεις του πατέρα μου. Δεν είχε δικές της φίλες, έκανε παρέα με τις γυναίκες των φίλων του
πατέρα μου και τις ξαδέλφες της από το Λαύριο. Ποτέ δεν μας παίνεψε για την σχολική μας
πρόοδο, άρχισε να μας χαϊδεύει και να μας γλυκομιλάει από τότε που της κάναμε εγγόνια… πριν
μόνο μας προγκούσε, ειδικά εμένα που ήμουν πιο επαναστατημένη. Ήταν πολύ καλή μαγείρισσα
και ακολουθούσε ένα πρόγραμμα υγιεινής διατροφής (επηρεασμένη από τα βιβλία του Μπαζαίου),
το οποίο ακολουθώ και εγώ μέχρι σήμερα: Δευτέρα ζυμαρικό. Τρίτη ψάρι. Τετάρτη λαδερό. Πέμπτη
κιμάς ή κοτόπουλο. Παρασκευή όσπριο. Σάββατο πίτα. Κυριακή μοσχάρι κοκκινιστό ή αρνάκι. Δεν
θυμάμαι να τρώγαμε τα πρώτα χρόνια καθόλου χοιρινό, το θυμάμαι να μπαίνει στη διατροφή μας
όταν άρχισε να κάνει παρέα με την κ.Κούλα, οπότε και ξεκίνησε να φτιάχνει χοιρινό ψητό της
κατσαρόλας. Θυμάμαι ότι τρώγαμε πολύ κατεψυγμένο κρέας… αρνάκι Ν.Ζηλανδίας και μοσχάρι
Ολλανδίας…. Εδώ και δύο χρόνια με απαίτηση της αδελφής μου ζει με εσωτερική βοηθό, την
υπέροχη γεωργιανή Νατέλα, έχει αφεθεί, δεν ασχολείται με τίποτα, το μυαλό σιγά σιγά φθίνει..

Από τα συμφραζόμενα αντιλαμβάνεστε ότι πήρα το όνομα των γιαγιάδων μου, μιάς και η αδελφή
μου ευτύχησε να πάρει το όνομα της μαμάς του νονού της, που ήταν άκληρος. Όταν λοιπόν
συνέπιπτε να συγκατοικούν οι δύο γιαγιάδες έλεγε η μία στην άλλη: εσένα βγάλανε συμπεθέρα
μου. Και η άλλη απαντούσε….: όχι όχι εσένα βγάλανε…. Κωμωδία στην πλατούλα μου….

Η ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΟΥ

Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι σκόρπια κομμάτια από εδώ και από εκεί. Δίπλα μας έμενε η
κυρα Άννα με τον κυρ Παναγιώτη Δήμου και είχαν το Νίκο και τη Φωτούλα από τον πρώτο γάμο της
κυρα Άννας. Απέναντί μας έμενε η κυρία Λιλή με τα παιδιά της τον Σιδέρη και τη Ράνια, και μετά
ήρθαν και έχτισαν η κυρία Ελευθερία που είχε κόρη την Τούλα και η κυρία Ιωάννα με τον κ.Γιώργο
Τασογιαννόπουλο που είχαν τη Ρένα και τον Κώστα. Η Ράνια έκανε παρέα με τη Φωτούλα και τη
Ρένα γιατί ήταν μεγαλύτερες κι εμείς κάναμε παρέα με τον Σιδέρη που ήταν πολύ γόης. Η κυρία
Λιλή ψηλομυτιαζόταν και μόλις πέρασε η Ράνια στο πανεπιστήμιο πούλησαν το σπίτι και
μετακόμισαν στον Αγ. Μελέτη. Αργότερα και η Φωτούλα πούλησε το σπίτι της και έφυγε για Ν.
Ηράκλειο ήδη παντρεμένη με τον Τάκη και έχοντας ένα γιό, τον Βαγγέλη. Πίσω μας έμενε η κυρα
Ασπασία που είχε την Πόπη Διονάτου, με την οποία έπαιζε κυρίως η αδελφή μου, που δεν της
άρεσαν τα αγοροπαίχνιδα, που άρεσαν σε μένα. Μαζί τους έπαιζε και η Βαρβάρα Μπεκίρη και η
Ρίτσα Βαβούλη, η κόρη του δάσκαλου οδήγησής μου και φαρμακοποιός αργότερα… Στον αποκάτω
δρόμο ζούσαν σε μια τρώγλη η κυρα Ισμήνη που είχε τον Αποστόλη και τον Φάνη Πατσόπουλο.
Ήταν πολύ βρώμικο και ακατάστατο αυτό το σπίτι, όμως εκεί η μάνα μας κατέφευγε όταν δεν μας
άρεσε το φαγητό, το έδινε στην κυρα Ισμήνη, αυτή το παρουσίαζε σαν δικό της μαγείρεμα και εμείς
μόνο το πιάτο δεν γλύφαμε. Η Αννούλα ήταν πολύ κακόφαγη, έκανε το φαγητό μπούκα και το
κράταγε ώρες χωρίς να μασάει ούτε και να καταπίνει…. Εγώ ναι μεν ήμουν γρήγορη στο μάσημα-
κατάπιομα, έτρωγα όμως ελάχιστα φαγητά και είχα ιδιαίτερη προτίμηση στις πατάτες τηγανητές…
Η κυρα Ισμήνη, καλοσυνάτη, καλαμπουρτζού αλλά και χοντρή και μπατάλω, δούλευε σε κάποιο
κέντρο που η γειτονιά το ανέφερε με πολλά υπονοούμενα… Εκεί τραγούδαγαν οι Afrodite’s child, κι
εκείνη μας μίλαγε για τον Ντέμη Ρούσσο, έλεγε ότι του φρόντιζε και το σπίτι… η γειτονιά
κρυφογέλαγε και υπέθετε άλλα… πρέπει να ήταν πολύ λιγούρης κάποιος που θα πήγαινε μαζί της,
νομίζω….. Όταν το συγκρότημα διαλύθηκε, η κυρα Ισμήνη άνοιξε ένα ψευτομπακάλικο και
συγχρόνως δούλεψε με τον άντρα της σε περίπτερο στην Αγ. Νικολάου, από όπου μάλλον
απέκτησαν περιουσία, γιατί αργότερα το σπίτι δόθηκε αντιπαροχή και φτιάχτηκε μια πανέμορφη
πολυκατοικία, στην οποία δεν άφησε τίποτα στο Φάνη, που της έγινε από χαϊδεμένος- αποπαίδι…
του έμεινε μόνο ένα οικόπεδο απέναντι από την πολυκατοικία με ένα διαμέρισμα μέσα…. όλα
σχεδόν έμειναν στον Αποστόλη που την είχε μαζί του στο Μαραθώνα μέχρι το θάνατό της, προ
ολίγων ετών.

Πάρα δίπλα μας, ήταν το αρχοντόσπιτο της δασκάλας κυρίας Τούλας Τζανή και από πάνω ήταν
χτισμένες οι αίθουσες διδασκαλίας, του ιδιωτικού της σχολείου. Εκεί πήγα τις δύο πρώτες τάξεις
του δημοτικού, ενώ υπήρξα και λαθροπαρακολουθήτρια του νηπιαγωγείου, μιας και η αδελφή μου
ως μεγαλύτερη πηγαίνοντας στην α’ δημοτικού, με εγκατέλειπε μόνη μου στο σπίτι. Μόλις λοιπόν
με έβλεπε η κυρία Τούλα να κρυφοκοιτάζω με φώναζε: Λιλή Λιλή έλα…(Λιλή με έλεγε γιατί με
έκανε πλάκα που ήμουν στραβοκάνα και αποκαλούσα μια ελιά πούχα στο χέρι μου «λιλί») και
έλεγε στη μάνα μου: Μαρίκα μου είναι πολύ αστείο το κορίτσι σου.. (..Μαρίκα την έλεγαν τη μάνα
μου οι πρώτες γειτόνισσες…). Η κυρία Τούλα είχε ένα ευφάνταστο μοναχογιό, τον Κώστα
Μαυροειδή ο οποίος τα καλοκαίρια μας οργάνωνε υπέροχα πρωτότυπα παιχνίδια, (κεσέδες από
ασβέστη γίνονταν παγωτά, τα ράφια των θρανίων- ράφια ψυγείου, μας έκοβε εισιτήρια για να μας
παίξει καραγκιόζη, μας είχε δημιουργήσει ομάδες Αμαζόνων που μάχονταν εναντίον των ανδρών….
και άλλα πολλά). Αλλά και οι γυμναστικές επιδείξεις που διοργάνωνε η μαμά του στο τέλος της
σχολικής χρονιάς απέναντι από το σπίτι μας, στην αλάνα, άφησαν εποχή.. Ο Κώστας έγινε πολιτικός

μηχανικός, όταν έκλεισε το ιδιωτικό σχολείο μετακόμισαν στη Γλυφάδα και αργότερα γκρέμισε το
σπίτο-σχολείο και το έκανε μια άχαρη μακρόστενη πολυκατοικία των 12 διαμερισμάτων…

Η ΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ ΜΟΥ ΖΩΗ

Στην γ΄δημοτικού πήγα στου Ξενιώτη, στο 2ο δημόσιο δημοτικό σχολείο που η αυστηρότητα του
διευθυντή έδωσε και το προσωνύμιο στο σχολείο… Αρχικά στεγαζόταν στο χώρο που τώρα είναι η
ALPHA Bank, που πριν από αυτήν στεγαζόταν η Εθνική Τράπεζα. Μετά μεταφερθήκαμε στο κτήριο
που τώρα στεγάζεται το 12ο δημοτικό σχολείο… Εγώ ήμουν καλή μαθήτρια και δεν είχα να φοβηθώ
τις τιμωρίες του Ξενιώτη, που έμειναν στην ιστορία… Στην ε΄και στ΄δημοτικού ευτύχησα να έχω
δάσκαλο τον κ.Χρ.Παπαδόπουλο, πατέρα του ταλαντούχου πνευστού, ενορχηστρωτή των
τραγουδιών του Θ.Μικρούτσικου και μουσικοσυνθέτη Θύμιου Παπαδόπουλου, με τον οποίον μας
συνέδεε μια ευγενής άμιλλα συμμαθητών και μια άδολη αγάπη, η οποία μας συνδέει μέχρι
σήμερα. Τότε με συγκαλυμμένα λόγια και μεθοδική διδασκαλία μυηθήκαμε στις αρχές της
δημοκρατίας εν μέσω δικτατορίας. Αργότερα συνάντησα τον αγαπημένο μου δάσκαλο ως
προϊστάμενό μου στο γραφείο εκπαίδευσης, όπου με κάλεσε να με δει, για να με ρωτήσει αν
συνεχίζω να λιποθυμάω όταν μου κάνουν εμβόλιο…. Είχε βιώσει ο καημένος την λιποθυμία μου,
τότε που τα εμβόλια γίνονταν μαζικά στα σχολεία και εγώ ήμουν πολύ «θαρραλέα» στην
αντιμετώπισή τους, ώστε λιποθυμούσα με μόνη τη θέα τους….

Την 21η Απριλίου του 1967, θυμάμαι ότι οι γονείς μας, μας έλεγαν με μισόλογα ότι έχουμε
δικτατορία, να προσέχουμε τι λέμε, να μην μιλάμε για πολιτικά θέματα…. και διάφορα άλλα
φοβιστικά…. Θυμάμαι ότι η μάνα μας ήταν σκαρφαλωμένη στο πατάρι όπου έκανε δουλειές και
μας μιλούσε από κει πάνω κρύβοντας το τρόμο που είχε στο βλέμμα. Μέχρι τότε δεν ξέραμε ότι οι
γονείς μας ήταν αριστεροί, ότι ο παππούς Γιώργος και ο θείος Ντίνος είχαν εξοριστεί στη
Μακρόνησο, ότι στο Βύρωνα στον εμφύλιο είχαν γνωρίσει τη φρίκη, τους κουκουλοφόρους, τους
μαυραγορίτες… Πιο λαύρα ήταν η γιαγιά Ζαχαρούλα που σε κάθε αποστροφή του λόγου έλεγε: που
κακό χρόνο νάχουνε…. Από στ΄δημοτικού μέχρι και στ΄γυμνασίου, εμείς η γενηά του Πολυτεχνείου,
ζούσαμε μέσα στο φόβο και την ανασφάλεια, ντυμένες με τις μπλε ποδιές και τα άσπρα
γιακαδάκια. Δεν τολμούσαμε να αντιπαρατεθούμε σε κανέναν, δεν λέγαμε πουθενά τα μυστικά
μας, προσέχαμε να μην μπούμε στο στόχαστρο των καθηγητών. Ωστόσο υπήρξαν και καθηγητές με
υψηλό φρόνημα που μας δίδασκαν αυτά που έπρεπε με πλάγιο τρόπο. Ένας από αυτούς ήταν ο
φιλόλογος Κουβάτσος. Το Νοέμβρη του 1973 που έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η αδελφή
μου ήταν φοιτήτρια αγγλικής φιλολογίας στο α΄έτος και μας έφερνε τα νέα.. Ακούγαμε και το
σταθμό με τρόμο, ο πατέρας μου εκείνη την Παρασκευή δεν κατέβηκε για την καθιερωμένη βόλτα
του στην Αθήνα, και εμένα με αναζήτησε ο γυμνασιάρχης τη μέρα του Πολυτεχνείου και ζήτησε
από τη μητέρα μου να δηλώσει ότι δεν έφυγα καθόλου από το σπίτι.

Στο γυμνάσιο ήμουν πάντα σε τμήμα θηλέων, στεγαστήκαμε ένα φεγγάρι στο ιδιωτικό του
Καραγιάννη και αποφοιτήσαμε από το κτήριο που σήμερα στεγάζει το Πολιτιστικό Κέντρο του
Δήμου. Απέκτησα δύο κολλητές που καθόμασταν στο ίδιο θρανίο: την Κάτια Κονδύλη(που
αργότερα κάναμε κουμπαριά, έγινα νονά της δευτερότοκης κόρης της….) και την Κατερίνα
Πετούση(αργότερα υποδύθηκε την υπηρέτρια στο σήριαλ «Λάμψη» του Ν. Φώσκολου στον ΑΝΤ1).
Έκανα πολύ παρέα και με την Μαρία Βάγια που ήμασταν μαζί και στο δημοτικό, και συνεργαζόμουν
με τις έτερες καλές μαθήτριες Μαίρη Λεκανίδου και Μαρία Βελιώτη. Από τις 60 μαθήτριες που
ήμασταν στο τμήμα, οι 50 τουλάχιστον σπούδασαν. Το παράδοξο ήταν ότι η Μαίρη Λεκανίδου που

έδωσε μετά από επιθυμία της μητέρας της για ιατρική ή φαρμακευτική, δεν θυμάμαι ακριβώς, δεν
πέρασε, δεν ξανάδωσε, δεν παντρεύτηκε και εξαφανίστηκε από προσώπου γης…. Την αναζητήσαμε
και εγώ και η Τζένη Σταυροπούλου σε κάποιο reunion, χωρίς αποτέλεσμα……

Εκτός από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που συντάραξε τη ζωή μας και μας διαμόρφωσε
πολιτικά, συνέβησαν άλλα δύο συνταρακτικά γεγονότα κοινωνικού χαρακτήρα. Δύο συμμαθήτριες
της αδελφής μου, η Κούλα Βλάχου και η Τότα Αρβανίτη παντρεύτηκαν μόλις τελείωσαν το σχολείο..
Η μεν Κούλα έναν σχεδόν συνομήλικο του μπαμπά της για να αποφύγει τον καταδυναστευτικό
πατρικό κλοιό, η δε Τότα αφού είχε ξεσηκώσει με τα κάλλη της όλον τον ανδρικό πληθυσμό του
σχολείου, παντρεύτηκε τον καθηγητή των μαθηματικών που της έκανε ιδιαίτερα στο σπίτι, τον
γλυκύτατο Νικολάκη Παπαδόπουλο, τον οποίο χάσαμε πέρσι. Θυμάμαι τον αρραβώνα της Κούλας
τα Χριστούγεννα του 1972, όπου εκείνη και η α΄ εξαδέλφη της Μάρθα φορούσαν παρόμοιες … ροζ
τουαλέτες, με φουσκωτά μανίκια, ήταν σαν πριγκιποπούλες!!!!!!!! Τότε είχαμε στενοχωρηθεί πολύ
με την απόφαση της Κούλας και την κακοτυχίζαμε…. Γιατί το ατίθασο κορίτσι με την κοτσίδα, που
ποτέ δεν ερχόταν στο σχολείο στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, μιας και ήταν διακοπές, νοιώθαμε
να εγκλωβίζεται στις ευθύνες ενός γάμου τόσο νωρίς…. Βεβαίως διαψευστήκαμε πανηγυρικά…
Ήταν ο πιο πετυχημένος γάμος από όλους τους γάμους μας!!!!!!!!

Ο χώρος στον οποίο διαμορφωθήκαμε μορφωτικά αλλά ΚΑΙ πολιτιστικά ήταν το φροντιστήριο
αγγλικών του Στρατηγάκη όπου διδαχτήκαμε αγγλικά από τους προικισμένους Βαϊτσα
Μπαμπαλέτσου και Αντρέα Πανταζή (στιχουργός του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «φοβάμαι όλα
αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα»..). Η Βαϊτσα διοργάνωνε οπωσδήποτε παρακολούθηση
θεάτρου κάθε χρόνο… Είδαμε μαζί της Κατράκη, Καρέζη, Λαμπέτη και βέβαια διοργάνωνε γιορτές
με την ευκαιρία των Χριστουγέννων και της λήξης του διδακτικού έτους που ήταν διαμαντάκια…
Στεγαζόμασταν εκεί που τώρα είναι τα φροντιστήρια Πουκαμισάς και εγώ ως αγοροκόριτσο
καθόμουν ανάμεσα στους Γιώργηδες Γεωργακάκη και Καλοπίση (ο τελευταίος υπήρξε καρδιολόγος
μου που δυστυχώς χάθηκε προ ημερών από ολιγόμηνης διάρκειας καρκίνο), οι οποίοι όλο μου
έλεγαν αστεία, εγώ γέλαγα εκείνοι όχι και οι παρατηρήσεις είχαν πάντα το δικό μου όνομα… Στην
ε΄γυμνασίου προκειμένου να μην έχω και την έγνοια του LOWER μαζί με την έγνοια των
εισαγωγικών, πήγα μόνη μου και έδωσα το PROFICENCY το ομότιμο του LOWER, το πήρα, προς
μεγάλη απογοήτευση της Βαϊτσας που δεν την υπολόγισα και έκανα του κεφαλιού μου. Στις
μεγάλες τάξεις αγγλικών σχολάγαμε αργά και ερχόταν ο πατέρας μας να μας πάρει… Εγώ κάποιες
φορές που έκανα σκασιαρχείο, πήγαινα λίγο πριν το σχόλασμα στο κτήριο και σχολούσα στην ώρα
μου, σαν κυρία. Στο σχολείο δεν είχα κάνει ποτέ σκασιαρχείο λόγω του image της καλής μαθήτριας
που δεν ήθελα να αμαυρώσω, αλλά και λόγω του φόβου που ήμουνα ποτισμένη από τη χούντα.

Ήμουν στη τελευταία τάξη του γυμνασίου και θα έδινα για Πολυτεχνείο. Η αδελφή μου τα είχε με
το Λυκούργο Πολυχρονόπουλο, που ήταν φοιτητής Πολυτεχνείου και έβλεπα τα γραμμικά σχέδιά
του και πολύ μου άρεσαν…. Όμως στο τέλος της τάξης που οι κουβέντες με τους καθηγητές δίνουν
και παίρνουν, η καθηγήτρια της φυσικής, μου είπε ότι μου ταιριάζει να γίνω νηπιαγωγός κι όχι
πολιτική μηχανικός, να σκαρφαλώνω στις σκαλωσιές και να έχω να κάνω με τη στραβοκεφαλιά των
αντρών…. Κι όμως μόνο αυτό μου είπε και μου ήταν αρκετό για να αλλάξω γνώμη κατευθείαν….
Πήρα λοιπόν τα απολυτήριο μου με γενικό βαθμό 17,5 για τον οποίο ο πατέρας μου δεν καμάρωσε,
γιατί δεν προλάβαινε να καμαρώνει για το 17,5 της αδελφής μου… Δίναμε εισαγωγικές το
Σεπτέμβρη, οπότε η προετοιμασία γινόταν το καλοκαίρι… Ξεκίνησα φροντιστήριο στην Αθήνα, πήγα
3 φορές και σταμάτησα, γιατί εγώ τη γνώση την είχα ήδη οργανώσει στο μυαλό μου με το δικό μου

τρόπο. Έκανα λοιπόν το πρόγραμμά μου και μοίρασα την ύλη μου ωραία και καλά… Έλα που μας
προέκυψε πόλεμος στη Κύπρο…. Παράτησα το διάβασμα λοιπόν αφού σκεφτόμουν πως τώρα
έχουμε πόλεμο, οι εξετάσεις μας λείπουν.. κι έπιασα το κέντημα… Όταν ο πόλεμος καταλάγιασε το
διάβασμα ξανάρχισε. Οι εξετάσεις έγιναν κανονικά σε εξεταστικό κέντρο στο Ν. Ηράκλειο. Έδωσα
Έκθεση, Ιστορία, Φυσική και Χημεία. Στο μάθημα της φυσικής (που έπεσαν οι αγαπημένες μου
αντιστάσεις) νάσου επιτηρήτρια η καθηγήτριά μου της φυσικής… Χάρηκε τόσο πολύ που μου είχε
αλλάξει τη γνώμη…. Όπως αποδείχτηκε από τη ζωή, η μεταστροφή μου ήταν η καλύτερη επιλογή
της ζωής μου… Διάλεξα το επάγγελμα που μου έδωσε πολύ χαρά και ευτυχία. Είχα δηλώσει μόνο
τις 4 νηπιαγωγικές σχολές που υπήρχαν (Καλλιθέας, Θεσσαλονίκης, Χανίων και Καρδίτσας)… το
δασκαλήκι δεν μου άρεσε… Τα αποτελέσματα βγήκαν τέλος Σεπτέμβρη, ανακοίνωναν τότε τα
ονόματα στο ραδιόφωνο. Εγώ σίγουρη ούσα ότι δεν θα περάσω, έψαχνα στην εφημερίδα για
δουλειά… Άρχισε η εκφώνηση… Σχολή Νηπιαγωγών Καλλιθέας.. Πρώτο, δεύτερο, τρίτο όνομα
Κανέλλη Ζαχαρούλα….. τρέλλα….. Την άλλη μέρα πήρα εφημερίδα για να βεβαιωθώ…. Ναι είχα
περάσει με δόξα και τιμή… Ακολούθησε ένας βασανιστικός κύκλος ιατρικών εξετάσεων,
υψομέτρηση και εξέταση ωδικής… Ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω… Τελικά τα διεκπεραίωσα και
ξεκίνησα τη φοίτηση στην Καλλιθέα….

ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ

Στη σχολή πήγαινα μαζί με την Τότα με το ΙΧ του Νικολάκη, (γιατί η Τότα ήταν δευτεροετής και
έγκυος στον μοναχογιό της Βαγγέλη), μέχρι το σταθμό της πλατείας Αττικής, μετά το τραινάκι για
Καλλιθέα. Η φοίτηση ήταν ευχάριστη, η παρακολούθηση υποχρεωτική, μπαίναμε και
παρακολουθούσαμε και διδασκαλίες στα πρότυπα της σχολής… εκεί γνώρισα την προικισμένη
νηπιαγωγό Καίτη Γιαννοπούλου, που η αδελφή της Πόπη ήταν συμφοιτήτριά μου, μετά
συντρόφισσά μου και μετά συγκάτοικος στο διορισμό μου στην Εύβοια. Στη σχολή άρχισα να
συνδικαλίζομαι για τη βελτίωση των σπουδών όλων των παιδαγωγικών σχολών μας, μέσα από
«διασχολικά» και για μεταστέγαση της σχολής μας σε άλλο σύγχρονο κτήριο, αίτημα το οποίο
υλοποιήθηκε μετά την αποφοίτησή μου, σε νέο κτήριο στην Εκάλη … Τότε είχα συμφοιτήτριες
πολλές ατυχήσασες Κύπριες, που ήταν αρκετά λεφτούδες, καλοντυμένες και πολύ έντονα
βαμμένες…. Θυμάμαι σαν τώρα, τα μακρυά βαμμένα νύχια τους… τότε εμείς δεν πολυβάφαμε τα
νύχια μας….

Πήρα και υποτροφία λόγω της θέσης εισαγωγής. Με τα λεφτά αυτά πήρα ένα φορητό
ραδιοκασετόφωνο SANYO και έδωσα και ένα ποσόν στην αδελφή μου να μου πάρει δερμάτινο από
το Λονδίνο, που θα πήγαινε το καλοκαίρι… Τελικά μου έφερε μία μπαντάνα κόκκινη σαν του Ν.
Παπάζογλου, που καθόλου δεν το σχολίασα, γιατί με την επιστροφή της δυστυχώς λούστηκε τη
γυρισμένη πλάτη του Λυκούργου…. και προείχε να διαχειριστούμε τα δράματα….

Έπιασα και απογευματινή δουλειά στο λογιστήριο του θείου Λάμπη στην Ομόνοια, οπότε ούτε εγώ
ούτε η αδελφή μου προλαβαίναμε να γυρίσουμε στο σπίτι το μεσημέρι… έτσι νοικιάσαμε κρυφά
από τους γονείς ένα δωμάτιο στη Σολωμού, (κοντά στο ΑΧ! ΜΑΡΙΑ των Ζουγανέλλη- Σιδέρη-
Μπουλά- Βόσσου-Β.Παπακωνσταντίνου-Λ.Παπαδόπουλου), για να αναπαυόμαστε το μεσημεράκι…
και ό,τι άλλο προέκυπτε!!!!!!!!! Τρώγαμε το μεσημέρι σε μια ταβέρνα στα Εξάρχεια, με κουπόνια
που μας έδινε η σχολή μου.. Όλα τακτοποιημένα!!!!!!!!

ΟΙ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΟΥ

Μέχρι την έναρξη της φοιτητικής ζωής τα καλοκαίρια μας ήταν μαζί με τους γονείς… πού να
τολμήσουμε να κάνουμε διακοπές μόνες ή με παρέες…. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση… Όμως ήταν
τα πιο ευχάριστα καλοκαίρια της ζωής μου!!!!!!!!!!!! Αρχικά στήναμε καλύβι με καλαμωτές για
δίμηνες διακοπές στο Θερικό (στο «μεράκι» που το έλεγε η θεία Ζωγραφιά, αδελφή της γιαγιάς
Ζαχαρούλας, με την οποία κλέβαμε αβέρτα λαχανικά από τα γύρω μποστάνια κι όταν της λέγαμε
ότι δεν είναι σωστό… μας απαντούσε αρβανίτικα: άνα μουν μωρή-άντε χάσου δηλ. ή κάτι τέτοιο…..)
……και μετά στην Κακιά Θάλασσα… Ήμασταν δίπλα στο κύμα, με πετρογκάζ και φανούς θυέλλης…
μαζεύαμε στρουμπίλια και πεταλίδες από τα βράχια, ξεβράζονταν θράψαλα σε αναπαραγωγή στην
παραλία μπρός στα πόδια μας, φυσικότατη ζωή!!!! Παίρναμε και τον ξάδελφό μου τον Γιώργο για
λίγες μέρες… δεν ήταν για πολλές… ήταν ένα θηρίο.. Για ανταπόδοση ο θείος Ντίνος με
φιλοξενούσε στη Ν. Ελβετία, όπου η θεία Μαρία με έκανε θρεφτάρι με εκείνο το άσπρο ψωμί με το
κασέρι… Με το θείο που ήταν δεινός βουτηχτής, πηγαίναμε στον Ασπρόπυργο (στο σημείο που
σήμερα κάνω μπάνιο, όταν επισκέπτομαι το εξοχικό της Τασίας και του Γιάννη), για να πιάσει
εκείνος χταπόδια και πίνες, κι εγώ μύδια από τα βραχάκια. Ήταν η καλύτερή μου γιατί ο θείος
διέθετε μηχανή με καλάθι και ήταν το μόνο μεταφορικό μέσον που δεν ζαλιζόμουν… αλλιώς
σακούλες υπό μάλης… σπίρτο στο αφαλό…. ή δραμαμίνη.. Επίσης δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι στη
γιορτή του, του Αγ.Κωσταντίνου, τρώγαμε πάντα κεράσια και παγωτό…. Το δε Σεπτέμβρη μας
εφοδίαζε με μούστο από τα Μεσόγεια και η μάνα μας έκανε μουσταλευριά, που πάρα πολύ μου
αρέσει μέχρι σήμερα….

Όταν μεγαλώσαμε λιγάκι, αρχίσαμε να νοικιάζουμε διάφορα σπίτια στο Λαυριάκι μου το
αγαπημένο!!!! Μετακομίζαμε ολόκληρο σπίτι… κρεβάτια, τραπέζια, τζάντζαλα-μάντζαλα τα
φορτώναμε στο φορτηγό του κύριου Πρόδρομου και ξεκινάγαμε τις υπέροχες διακοπές μας… Εκεί
μας περίμεναν η θεία Μαρίκα με το θείο Νίκο Μελετίου, που οι καβγάδες τους αποτελούσαν την
ατραξιόν μας, η Ζωή με το θείο Τρύφωνα Μαργαρίτη, τον ψαρά με το καΐκι τα «5 ΑΔΕΛΦΙΑ», η
Δήμητρα με το θείο Λάκη Μελετίου και ερχόταν και η Κική με τον θείο Λάμπη, οπότε ήμασταν
κόσμος και λαός διάσπαρτος στις εργατικές κατοικίες του Λαυρίου… Οι παρέες μας ήταν η Σοφία η
Καμπίτη, που μας μύησε στην κλασσική λογοτεχνία και η Θέκλα, με τις παρέες τους. Το πρόγραμμα
κι εδώ ήταν αυστηρό… πρωινό… μέρα παρά μέρα σφουγγάρισμα μισό σπίτι εγώ, μισό η αδελφή
μου, με τη μάνα μας επιδεικτικά ξαπλωμένη κάθετα στο κρεβάτι να ρεμβάζει… κέντημα… μπάνιο
υπό την εποπτεία της μάνας μας(τα οποία βέβαια τα σημειώναμε μαζί με τα παγωτά σε ένα
τετράδιο… μόνο τα πρωινά μπάνια, τα απογευματινά δεν πιάνονταν)…. φαγητό… μεσημεριανή
ραστώνη με διάβασμα… κέντημα και το βραδάκι βόλτα στο λιμάνι. Ευτυχώς δεν μας ακολουθούσε
σε όλες τις βόλτες πάνω-κάτω και ξεμοναχιαζόμασταν στο μόλο πίσω από σταθμευμένα καράβια
για να πιάσουμε το χέρι κανενός αγοριού. Ήταν τόσο όμορφα, τόσο ρομαντικά όλα. Μια χρονιά ο
θείος Τρύφωνας μας πήγε με το καΐκι στη Μακρόνησο, όπου κάναμε μία βόλτα στα ρημαγμένα πια
κτήρια, φτιάξανε μία κακαβιά, φάγαμε και φύγαμε… Τα σαββατοκύριακα έρχονταν ο πατέρας και ο
θείος Λάμπης και φαγώπιναν μέχρι σκασμού… τραγουδάγανε… χορεύανε… γίνονταν τύφλα…
Κυριακή βραδάκι λεωφορείο από το σταθμαρχείο του θείου Σπύρου και επιστροφή στην Αθήνα… Η
δική μας επιστροφή τέλος Αυγούστου, ήταν πάντα σπαρακτική… πετάγαμε τον πάγο από το ψυγείο
στην λεκάνη της τουαλέτας, για να μας στέλνουν για θελήματα… μπας και ξαναδούμε για λίγο τα
αγόρια που χτυποκαρδούσαμε μαζί ένα ολόκληρο καλοκαίρι. Το Λαύριο είναι αποτυπωμένο στην
καρδιά μου σαν ένα μέρος που μου χάρισε ξεγνοιασιά, γνώση και συγγενική αγάπη. Επανέρχομαι
κάθε χρόνο με πολύ αγάπη και νοσταλγία.

Τα φοιτητικά μου καλοκαίρια τα πέρναγα στη Ραφήνα φιλοξενούμενη της κ. Κούλας όπου μεταξύ
τυριού και αχλαδιού, κάναμε και καμία επανάληψη στα μαθήματα, με τα βλαστάρια της Σπύρο και
Γιώργο… πηγαίναμε σινεμαδάκι… στο Μάτι στους βιομήχανους αδελφούς του κυρ Κώστα…. και
τέτοια ανεβασμένα… Η κυρία Κούλα έκανε πολύ γκουρμέ φαγητά (σαβόρ ας πούμε..) και πάντα
ενδιαφερόταν για την ψηλή κοινωνία. Ήταν αντιστασιακή κι αυτή, αλλά της άρεσαν τα μεγαλεία.
Με την κυρία Κούλα μας έκανε το φιλικό-προξενιό ο μικρούλης της γιός ο Γιώργος που ήταν μια
πανέξυπνη φατσούλα που η πρώτη επικοινωνία μας ξεκίνησε παίζοντας ΦΙΔΑΚΙ, όταν εκείνος ήταν
ακόμη νηπιάκι. Μετά συνδεθήκαμε οικογενειακώς, γεμίσαμε από δώρα ΦΙΛΙΚΩΠΛΑΣΤ, βλέπαμε
τηλεόραση στο σπίτι τους τα συναισθηματικά σήριαλ («Άγνωστος πόλεμος» και τέτοια), ενώ τα
ιταλικά έργα με χορό και τραγούδι τα βλέπαμε στην κ.Γαρυφαλλιά, μιας και εμείς ακόμη δεν είχαμε
αγοράσει τηλεόραση… από κάποιο ανομολόγητο καπρίτσιο, όπως προείπαμε.

Εκείνα τα καλοκαίρια φιλοξενούσαμε με πολύ χαρά, για λίγες μέρες, την κόρη και τη σύζυγο του
ράφτη του πατέρα μου, του κύριου Θωμά, που είχαν μεταναστεύσει στη Σουηδία. Η κυρία Χριστίνα
ήταν μια γκρινιάρα, μονίμως στραβωμένη, αυταρχική γυναίκα, η Τασούλα ένα ήσυχο, υπάκουο
κοριτσάκι όλο νάζι και γέλιο. Συνδεθήκαμε πολύ στενά και αργότερα κουμπαριάσαμε.

Επίσης δεν μπορώ να μην μνημονεύσω τα ωραία Πάσχα που τα περνάγαμε πάντα στην Κερατέα…
χωριό, χωριό… με τα κουτσομπολιά του, τα λούσα του και όλα τα καλά του… Το μενού του Πάσχα
ήταν αρνάκι στο ξυλόφουρνο με κλιματόβεργες… και στην β΄Ανάσταση στο παλαιοημερολογίτικο
μοναστήρι γυναικών της Κακιάς Θάλασσας, της Παναγίας της Πευκοβουνογιατρίσσης, (που εμείς το
ξέραμε ως το μοναστήρι της Μαριάμ, από το όνομα της ονομαστής ηγουμένης, που τώρα μαθαίνω
ότι ήταν μια αιμοσταγής διαβολοκαλόγρηα… βασάνιζε τις καλόγρηες.. έκλεβε περιουσίες…), με
τους υπέροχους ψαλμούς και τα εδέσματα των καλογρηών… Μέναμε ή στο σπίτι του θείου Αργύρη
Σκυριανού και της θείας Σοφίας που είχαν τη Ζωή, τη Μαρίνα και τη Μπέμπα-Δήμητρα, ή στο σπίτι
της θείας Ζωγραφιάς και του θείου Σπύρου Σιδέρη, που είχαν γιό τον Αντρέα… τα δύο σπίτια ήταν
μέσα στην ίδια αυλή. Ο Αντρέας ήταν κούκλος, παρ΄ όλα αυτά έβαζε που και που γαλάζιους φακούς
στα μάτια του για να τον λένε γαλανομάτη…… έγινε Ίκαρος, όχι ιπτάμενος, γιατί ήταν χέστης...Όταν
η σχολή του έκανε πάρτυ μας έπαιρνε για συνοδούς… πολύ τρελλοκομείο… έκανε 3 γάμους, ζει
στην Κύπρο με την γ΄σύζυγό του και το γιό τους.

Από τις παραδοσιακές μνήμες κρατάω τα Χριστούγεννα…. που κατεβαίναμε με τους γονείς στην
Αθήνα, στο ΜΙΝΙΟΝ ή στου Λαμπρόπουλου, για να αγοράσουμε ένα παιχνίδι….. τα λεφτά που μας
άφηνε ο Αη Βασίλης στα παπούτσια μας….. τα κάλαντα που δεν πήγαμε ποτέ να πούμε….. τη
βασιλόπιτα που η μάνα μας την έπιανε από βραδύς και την φούρνιζε πρωί πρωί, (αν δεν τύχαινα το
φλουρί στράβωνα πολύ…), και τον παπά με την αγιαστούρα, που ερχόταν να διώξει τους
καλικάντζαρους... Τις απόκριες, τους μασκαράδες που φοβόμουν πολύ, (συνήθως ερχόταν η κυρα
Ισμήνη μασκαρεμένη), και το Πάσχα τα άσπρα μας παπούτσια που τα φοράγαμε όταν πηγαίναμε
να κοινωνήσουμε, τον επιτάφιο που πέρναγε έξω από το σπίτι μας και μοσχοβόλαγε η πασχαλιά
μας, και τις μυροφόρες που ντυνόμασταν και προσπαθούσαμε να είμαστε από την πλευρά της
φιλαρμονικής, για να δούμε το γόη Χρήστο Καρακίτσο…. που αργότερα συνάντησα στο σχολείο μας
(1999) ως δυνάστη σύζυγο της Βιβής Αρβανίτη (η οποία μόλις είχε μάθει ότι έπασχε από σκλήρυνση
κατά πλάκας και ήρθε για να βρούμε λύση στην επαγγελματική ενασχόλησή της), μουσικό στην
φιλαρμονική του δήμου Αθηναίων, μουσικό στο δημοτικό μας Ωδείο και ταλαντούχο
τρελλοζωγράφο…

ΕΝΗΛΙΚΙΩΣΗ

Με το ξεκίνημα της φοιτητικής μου ζωής εν μέσω της μεταπολίτευσης, άρχισε η έντονη
πολιτικοποίησή μας και η μεγάλη κινητικότητα στα πολιτικά δρώμενα από τη νεολαία. Στην
Πετρούπολη δημιουργήθηκε η «Δημοκρατική Κίνηση Νέων Πετρούπολης» από όλους τους φοιτητές
εκείνης της εποχής. Συναντηθήκαμε εκεί όλα τα ανήσυχα πνεύματα, αποτέλεσε το κύτταρο του
προβληματισμού και της πολιτικής ανησυχίας, όπου με διαλέξεις και πολυδιάστατες εκδηλώσεις
μας άνοιξε άλλους ορίζοντες!!! Εκεί γνωρίστηκα με πολλούς αξιόλογους ανθρώπους και φωτεινά
πνεύματα, μεταξύ των οποίων και τον α΄ σύζυγό μου Γιάννη Μιχαλόπουλο… Μέσα σε κλίμα
ευφορίας, αισιοδοξίας αλλά και επαναστατικότητας, κάναμε δεσμό το 1975, αρραβώνα το
Φλεβάρη του 1977 και καταλήξαμε σε γάμο τον Απρίλιο του 1980, 24 χρονών εγώ, 28 ο Γιάννης.
Ήταν φανερό ότι ήμασταν δύο έντονες προσωπικότητες που προσπαθούσε ο ένας να επιβληθεί
στον άλλον και ο χωρισμός ήταν μονόδρομος, που συντελέστηκε το Νοέμβρη του 1985, μοιράσαμε
τα υπάρχοντά μας (εγώ τον εξοπλισμό του σπιτιού, εκείνος το Starlet και τη μισή βάρκα που είχαμε
με τον Θωμά…) και τελικά εκδώσαμε το διαζύγιο μετά από μια τελευταία προσπάθεια σε ταξίδι στη
Βουλγαρία το 1987…. μαζί έδεσε και το διαζύγιο με το ΚΚΕ. Δύο σε ένα. Ήταν γιός του Κώστα και της
Ελένης, πολιτικός υπομηχανικός (έκανε τα σχέδια του σπιτιού μας πριν μαθευτεί ότι έχουμε
δεσμό…) και μοδίστρα αντίστοιχα, σε μία δύσκολη συμβίωση. Ο κυρ Κώστας ήταν κοντός,
τσιφούτης αλλά πανέξυπνος, η κυρα Λένη ψηλή, θεωρητική, κομψή και πολύ αθώα και
καλοπροαίρετη. Ο κυρ Κώστας δεν έχανε ευκαιρία να δείχνει την υποτίμησή του στο πρόσωπό της.
Την χάσαμε από καρκίνο στο στήθος, όταν είχαμε ήδη χωρίσει και εγώ έτυχε να έχω εξεταστική στο
Μαράσλειο και ίσα που πρόλαβα να την αποχαιρετήσω στο νοσοκομείο (1986), αφού εισέπραξα
άπειρες ειλικρινείς ευχές. Ο κυρ Κώστας ξαναπαντρεύτηκε μια άρπαγα βουλγάρα που
οικειοποιήθηκε το σπίτι τους στο Λουτράκι. Είχαν άλλα δύο παιδιά οι Μιχαλόπουλοι, δύο
μικρότερες κόρες, τη Ρούλα και την Αφροδίτη, όλοι υπήρξαν πολύ θετικοί μαζί μου, όμως εγώ από
νωρίς είχα καταλάβει ότι δεν θα πάει καλά η δική μας συνύπαρξη στο ίδιο σπίτι… Η κυρά Λένη που
με ήθελε για νύφη της, με έπεισε ότι μόλις θα παντρευτούμε θα στρώσει ο Γιάννης. Αποδείχτηκε το
αντίθετο: όταν αποκτήσαμε τη Μαριλένα, απελευθερώθηκε, ήταν τουρίστας στο σπίτι… τον
ενδιέφερε πάρα πολύ η κουβέντα με ομοϊδεάτες και οι πολιτικές αναλύσεις, στις οποίες ξεχνιόταν
και παρέβλεπε τις οικογενειακές υποχρεώσεις. Όλη η παρέα ήταν επιπόλαιοι και γιούχου, οπότε
αλληλοϋποστηρίζονταν και δεν είχε κανείς ενοχές… έτσι χώρισαν επίσης Λεδάκης- Μαίρη, Ντάφυ-
Ελένη, Γεραβέλλης-Ράνια. Ως έγγαμοι είχαμε μεγάλη εξάρτηση από τις παρέες… παντού ήμασταν
σιαμαίοι με αυτούς… Λεδάκη, Πετούση, Ντάφυ, Γιαλό, Γεραβέλλη, Χιωτέλλη, Βατούση, Σολιδάκη,
Μαργαρίτη, Αδαμόπουλο, Παπαϊωάννου. Εκδρομές, γιορτές, επετείους, ταξίδια στο εξωτερικό
(1984 Γιουγκοσλαβία- Ουγγαρία) πάντα όλοι μαζί… Δεν μας έφταιξε αυτό βεβαίως, αλλά όταν δεν
υπάρχει και το καλό παράδειγμα στην παρέα, η συμβίωση δυσκολεύει και χάνεται ο σεβασμός του
ενός προς τον άλλον…

Στη διαζευγμένη μου ζωή είχα πολύ συναισθηματική και πρακτική στήριξη από την αδελφή μου με
το γαμπρό μου, την ξαδέλφη μου Λίτσα με το Θωμά, τις φίλες μου Κούλα, Μαρία, Τασία και
Ράνια…. δυστυχώς όμως καμία στήριξη από τη μάνα μου, που ένοιωσε να υφίσταται μεγάλη ήττα,
σε σημείο να με καταριέται και να με παροτρύνει να πουλήσω το σπίτι και να φύγω γιατί ήμουν η
ντροπή τους….. Θα την δικαιολογούσα αν δεν έβλεπε πως ζούσαμε… όμως έβλεπε και κατέκρινε την
συμβίωσή μας….. παρ΄ όλα αυτά δεν μπορούσε να με δεχτεί ως χωρισμένη, ήταν θέμα βεβήλωσης
του άψογου οικογενειακού προφίλ….

Εδώ θα ήθελα να κάνω μία πιο εκτενή μνεία στον καταπληκτικό φίλο μου Θάνο Φωσκαρίνη, που με
συντρόφευσε εκείνα τα χρόνια, με τις πνευματικές του ευκαιρίες. Τον γνώρισα τα χρόνια του
Μαρασλείου στο βιβλιοπωλείο ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ, όπου ξημεροβραδιαζόμουν ψάχνοντας βιβλία.
Συμβουλάτοράς μου ο Θάνος, φοιτητής τότε στη σχολή του Θεάτρου Τέχνης και χρονικογράφος της
Έλλης Αλεξίου. Ήταν ένα πονεμένο αλλά προικισμένο παιδί, που σύντομα μπήκε στους κύκλους της
ελληνικής διανόησης. Ένα διάστημα τον έχασα, γιατί με υποτροφία της Ε. Αλεξίου πήγε για
μεταπτυχιακές σπουδές στη Μπολώνια της Ιταλίας… αλληλογραφούσαμε αραιά και που… Όταν
επέστρεψε έκανε τα πάντα για να με βάλει στο κύκλο του, με Χατζηδάκη, Ελύτη, Τσαρούχη,
Κουμανταρέα, Μαρίνο….. με έπιανε τρόμος μόνο που το άκουγα… Ήθελα να απολαμβάνω το
Χατζηδάκη στο ΣΕΙΡΙΟ κάθε 20μερο που άλλαζε πρόγραμμα, τον Μαρίνο στη ΜΕΔΟΥΣΑ ως απλός
θαμώνας, τον Κουμανταρέα ως φανατική αναγνώστρια, τον Τσαρούχη ως περιδιαβαίνουσα των
εκθέσεών του, Ελύτη δεν διάβαζα … Τελικά με έσυρε κάποια στιγμή σε συναυλία του Χατζηδάκη,
όπου με παρουσίασε στο Μάνο και την αδελφή του, ως αρραβωνιαστικιά του…. για ευνόητους
λόγους….. Μετά το θάνατο του Μάνου κυκλοφόρησε το χρονολόγιό του, στου οποίου την
παρουσίαση παρευρεθήκαμε μαζί με το Γιώργο ως καλεσμένοι του… Μετά ασχολήθηκε με τα
γραπτά του Μ.Κουμανταρέα, που ήταν μαζί του μέχρι την ώρα της δολοφονίας του… Ενδιάμεσα
έτυχε να γίνει ο αγαπημένος καθηγητής της κουνιάδας μου Νίκης στη σχολή θεάτρου της
Ν.Τριανταφυλλίδη και σήμερα τον χαίρονται στη διδασκαλία της θεατρολογίας, μαθητές στα
δημόσια σχολεία… Δυστυχώς η επικοινωνία μας πια είναι αραιή και τηλεφωνική.

ΠΡΩΤΟΤΟΚΗ

Τη Μαριλένα κατά πάσα πιθανότητα την συνέλαβα τον Αύγουστο του 1980 στην πολυκατοικία
ΠΑΝΟΡΑΜΑ του Καλάμου, όπου φιλοξενηθήκαμε από τα ξαδέλφια μου Λίτσα και Θωμά, στην
πολυκατοικία, που θα αγναντεύαμε από το 1985 και μετά, από το εξοχικό μας του Καλάμου.
Πέρασα την εγκυμοσύνη δουλεύοντας στο Λοφίσκο Αυλωναρίου. Μετά το μεγάλο σεισμό του 1981,
πήρα άδεια κύησης και επέστρεψα μόνη στην Αθήνα, όπου έζησα έναν από τους δυνατούς
μετασεισμούς. 12 Μαΐου 1981, ημέρα Τρίτη, γέννησα στο ΜΗΤΕΡΑ τη Μαριλένα, ερχόταν ανάποδα
και με ομφάλιο λώρο γύρω από το λαιμό της… Κοιλοπονούσα 15 ώρες. Ο Ν. Ριζάκος την έβγαλε με
τα πόδια με μαεστρία.. ήταν 2.950 γρ. Δεν δυσκολεύτηκα στο μεγάλωμά της σαν πρωτάρα, μόνο
που είχε για μεγάλο χρονικό διάστημα κολικούς. Την βαφτίσαμε σε έναν χρόνο… πήρε
συμπτυγμένα τα ονόματα των γιαγιάδων της, νονά της η Κούλα, που περίμενε να κάνει κουμπαριά
με την αδελφή μου αλλά επειδή δεν έβλεπε φως, την έκανε μαζί μου την κουμπαριά.…

Όσο η Μαριλένα δεν πήγαινε σχολείο, τις ώρες που έλειπα στη δουλειά, την κράταγε η μάνα μου
με τη βάβω Ζαχαρούλα. Κάποια φορά που η μάνα μου έβαλε λάδι στη κουζίνα για να της τηγανίσει
πατάτες, τη φώναξε ο πατέρας μου να κατέβει κάτω και τις άφησε μόνες…. το κακό έγινε… Πήρε
φωτιά το λάδι, η κατσαρόλα, το ντουλάπι… ευτυχώς είχε την ετοιμότητα η μάνα μου και μόλις είδε
τη φωτιά πέταξε ένα πανί και την έσβησε…. μικρό το κακό με αντικατάσταση ενός ντουλαπιού..

Η Μαριλένα φοίτησε στο 9ο νηπιαγωγείο, στο 2ο δημοτικό, στο 2ο γυμνάσιο και στο 4ο λύκειο…
Έκανε πιάνο στο σπίτι με τη Βαρβάρα, ρυθμική, δημοτικούς χορούς, και έκανε 2 χρόνια βελτίωση
των γνωστικών ικανοτήτων, με τη μέθοδο TOMATIS. Σαν μοναχοπαίδι ήταν πολύ παραπονιάρα,
ήθελε την προσοχή μας και θύμωνε εύκολα όταν έχανε στα παιχνίδια με τις ξαδέλφες της, Βάσια
(γεννήθηκε το 1982) και Μαρία (γεννήθηκε το 1985), με τις οποίες μεγάλωσε σαν να ήταν αδελφές
της. Τα καλοκαίρια μέχρι την εφηβεία τα περνούσαν μαζί στο Αχλάδι Ευβοίας ή στην Ελιά Λακωνίας

σε σκηνές…. Όταν ήρθαν τα δίδυμα στη ζωή μας, το έπαιξε μεγάλη αδελφή… μαζί με τη Βάσια
ασχολιόντουσαν με τον Κων/νο, η Μαρία με τη Μαρίνα…. Μετά το λύκειο έδωσε εξετάσεις σε
δημόσιο ΙΕΚ πληροφορικής, το οποίο δεν συμπάθησε ποτέ σαν επάγγελμα.. γι΄ αυτό στράφηκε στην
πώληση, που την τραβούσε ως αντικείμενο. Όταν πέθανε ο παππούς, κατέβηκε και έμεινε στο σπίτι
με τη γιαγιά, μέχρι την ώρα που μας «εγκατέλειψε» για τα Πατήσια και το Διονύση Χαρτά, γιό του
Παύλου και της Ζαχαρούλας…. Είπατε τίποτα????????? Η ιστορία επαναλαμβάνεται!!!!!!!!!!!

Και έρχεται η παραμονή της φετινής Καθαράς Δευτέρας που έχω τραπέζι στη Λίτσα και τον Θωμά
και λέω και στη Μαριλένα με τον καλό της Διονύση να έρθουν κι εκείνοι…. Οπότε η Μαριλένα με
ρωτάει πότε φεύγουμε για Ιταλία, για το γάμο του Κωνσταντίνου της Τασίας, γιατί θέλουν κι αυτοί
να παντρευτούν…. Τόμπολα εγώ … δεν περίμενα να ακούσω τέτοια ανακοίνωση!!!!!!!!!!!! Σε λίγες
μέρες μου ανακοινώνει ότι είναι και έγκυος και οι ετοιμασίες ξεκινούν για τις 7 Μαΐου του 2022.
Από ντύσιμο ήμουν έτοιμη, είχα ψωνίσει για το γάμο της Ιταλίας, έμεναν τα διαδικαστικά και η
τελετή… Με την Τασία αρχηγό στις ιδέες και στην υλοποίησή τους, κάναμε έναν πολύ γλυκό γάμο.
Με 80 καλεσμένους στο Ληξιαρχείο της Πετρούπολης, με σαμπάνιες και αμυγδαλωτά, με στρωμένα
τραπεζομάντηλα και χειροποίητα σεμέν στους δίσκους κεράσματος… με πανέμορφη μουσική
υπόκριση διαλεγμένη από το Γιαννάκη… Ήταν υπέροχα!!!!!!!!! Μετά πήγαμε στη ταβέρνα του
Σωτήρη για να φάμε, όπου εκεί τα πράγματα ήταν ξενέρωτα τελείως… Όλα καλά… μένουμε στις
πολύ όμορφες στιγμές της τελετής.

ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ

Στα επαγγελματικά μου τώρα. Αποφοίτησα με καλή βαθμολογία 8,7 και έπιασα δουλειά (1976-77)
σε έναν παιδικό σταθμό ιδρυμένο από γονείς, στο Μαρούσι. Την επόμενη χρονιά (1977-78)
δούλεψα στη σχολή Ράδου στην Αγ. Βαρβάρα με την Αθηνά Μανίκα, η οποία παντρεύτηκε τον
Ντίνο Ράδο αργότερα. Δεν τα πήγα ποτέ καλά μαζί του γιατί παρενέβαινε στο διδακτικό μου έργο
ενώ επαγγελματικά ήταν ηθοποιός.

Συνδικαλίστηκα στην ΟΙΕΛΕ με την «Πανεπιστημονική» που τα γραφεία της ήταν Ιπποκράτους και
Καλλινδρομίου. Γνώρισα πολλούς αξιόλογους επιστήμονες που με κάποιους συναντηθήκαμε και
στις κομματικές οργανώσεις. Γνώρισα τον Γ.Φερεντίνο, τον Γ.Βανδώρο και τον Αραβαντινό, τον
Γ.Μωραϊτη, τον Γ.Φυσάκι (καθηγητές στο Κολλέγιο Αθηνών), τον Ν. Χουντή, τον Γ. Μπαλάφα, το Ν.
Μπίστη, τον Π.Ευθυμίου, τον Ν.Τζιατζή(κομματικοί που αργότερα βρέθηκαν σε υπουργικές θέσεις
σε διάφορα άλλα κόμματα), την γλυκύτατη, αισιόδοξη γρηούλα Έλλη Αλεξίου από την υπέροχη
ανηψιά της, τη φίλη μου Μελίνα Σιδηροπούλου, αδελφή του Παύλου Σιδηρόπουλου…

Επειδή ήμουν στην επετηρίδα υπό διορισμό στο δημόσιο, το καλοκαίρι του 1978 πήγα με το
ξαδελφάκι μου το Γιώργο στην Βουλγαρία, γιατί ως δημόσιος υπάλληλος δεν θα μπορούσα να
ταξιδέψω σε σοσιαλιστική χώρα τότε… Τα βρήκαμε όλα υπέροχα… η ιδεολογία μας τα στρογγύλευε
όλα… Η μαύρη αγορά πήγαινε σύννεφο… όλα ήταν καλοκουρδισμένα για τους ξένους, δεν
μπορούσαμε να καταλάβουμε τι παίζει με τους ντόπιους και ούτε θέλαμε… ζούσαμε το παραμύθι
μας… Ψώνισα φθηνές πορσελάνες, δεν διέθεταν τίποτε άλλο για σουβενίρ…

Και ήρθε η ώρα του δημοσίου… διορίστηκα στον Οξύλιθο Κύμης(1978-79), όπου έζησα πρώτη
φορά μόνη μου νοικοκυρά και ανεξάρτητη. Εκεί γνώρισα τη Φωτεινή Φίλη, ένα υπέροχο πλάσμα,
νοσοκόμα στο αγροτικό ιατρείο με την οποία δεθήκαμε και κάναμε ένα κοινό πρόγραμμα
διαβίωσης, μοιράζοντας δουλειές και ευθύνες… εκείνη μαγείρευε, εγώ που δεν είχα ιδέα από
μαγειρική, έκανα όλες τις υπόλοιπες δουλειές… Κάναμε παρέα και με το γιατρό και τη γυναίκα του,
κατεβαίναμε με τα πόδια στο Στόμιο για μπάνιο και κάναμε πολλές υπαρξιακές συζητήσεις. Την
ίδια χρονιά ήταν διορισμένοι στο δημοτικό του Οξυλίθου και ο Λιακόπουλος με τη Μαρίνα και η
Μένη με τον Χρήστο, γείτονές μου, αλλά δεν εκτιμούσα ποτέ τους δασκάλους και δεν κάναμε ποτέ
παρέα…. Οι δάσκαλοι είναι ως επί το πλείστον μίζεροι και κακομοίρηδες…. δεν μου ταίριαξαν ποτέ
για παρέα. Βέβαια ένα πολιτισμικό σοκ το είχα υποστεί…. δεν άντεχα να μένω συνέχεια στο χωριό.
Κάθε Σάββατο (δουλεύαμε 6μερο ακόμη) σχόλαγα νωρίτερα με άδεια του επιθεωρητή, πήγαινα
στην Κύμη, έπαιρνα το λεωφορείο, Αθήνα, κατευθείαν θέατρο ή σινεμά και μετά σπίτι… Την
επομένη, πρωινό και επιστροφή με λεωφορείο στο Αυλωνάρι, ταξάκι και Οξύλιθος ή με το
θορυβώδες Wartburg της Πόπης μέχρι Αυλωνάρι και μετά ταξί για Οξύλιθο. Είχα αγοράσει και μια
ρώσικη ραπτομηχανή και έραψα τότε κάτι ρουχαλάκια με πατρόν BURDA. Επίσης προσπάθησα να
το παίξω απελπισμένη καπνίστρια από την κατάθλιψη της επαρχίας, αλλά δεν κατάφερα να το
συνηθίσω το τσιγάρο… ευτυχώς…

Την επόμενη χρονιά ζήτησα απόσπαση και μέχρι να την πάρω, έμεινα με την Πόπη στο Αυλωνάρι. Η
απόσπαση ήταν στα Μέγαρα, όπου πήγαινα κάθε πρωί με το τραίνο… κι εκεί δεν κόλλησα με τους
συναδέλφους μου… ήταν το νηπιαγωγείο μέσα στο δημοτικό (αργότερα στο ίδιο νηπιαγωγείο
βρέθηκε η κουμπάρα μου Τασία και βίωσε σχεδόν τα ίδια πράγματα) και εκτελούσε χρέη
καφενείου… υπήρχαν όλα τα καφεδόμπρικα μέσα στο νηπιαγωγείο και η παρασκευή του καφέ
γινόταν από την νηπιαγωγό… καφετζού τουτέστιν… τα σουτάρισα μόλις έφτασα και η σχέση

διαμορφώθηκε με αποστάσεις εξ αρχής… Ευχαρίστηση έπαιρνα μέσα στο τραίνο που συνταξίδευα
με καθηγητές και εφοριακούς και γινόντουσαν συζητήσεις και τζερτζελές… Επίσης αγόραζα ωραία
ψαράκια σαφρίδια από την Πάχη και οι γονείς των μαθητών, μου έφερναν πεσκέσι δίκροκα αυγά.
Τον Απρίλη παντρεύτηκα με νυφικό που μου είχε δανείσει μια συνταξιδιώτισσά μου στο τραίνο….
τόσο απλά…. Θυμήθηκα τώρα ότι στο γάμο είχα ξεχάσει να πάρω μαζί μου την ανθοδέσμη… το
παρατήρησε η «γάτα» Λίτσα και πήγε στο σπίτι και μου την έφερε….

Την επόμενη χρονιά επέστρεψα στην Εύβοια, τοποθετήθηκα στο Λοφίσκο Αυλωναρίου και
κατοικήσαμε με το Γιάννη μέσα σε μία οικογένεια… εκείνος είχε τοποθετηθεί ως φυσικός στην
Αμάρυνθο- Βάθεια… ήμουν έγκυος… Στο Αυλωνάρι μας βρήκε και ο μεγάλος σεισμός του 1981, την
ώρα που βλέπαμε στην τι βι «Το φως του Αυγερινού». Ήταν τρομακτικός ακόμη και εκεί που ήταν
σε αρκετή απόσταση από τις Αλκυονίδες. Πήρα άδεια κύησης και επέστρεψα στην Αθήνα.

Την νέα χρονιά, μετατέθηκα στην Αθήνα, στο Αιγάλεω, επί της Θηβών, σε ένα πολύ ωραίο
νηπιαγωγείο, όπου έμεινα 2 χρόνια(1981-83). Μετά στη Ζωοδόχο Πηγή στο ‘Ιλιον, μέσα σε
δημοτικό, με μία πολύ τακτοποιητική συνάδελφο που μου έμαθε πολλά, όπου επίσης έμεινα 2
χρόνια(1983-85)… Μετά μετατέθηκα οριστικά στην Πετρούπολη, (1985-2007)στο τιμημένο 10ο
Νηπιαγωγείο, όπου υπηρέτησα πλασματικά 22 χρόνια, πραγματικά 18 ολόκληρα χρονάκια. Αρχικά
στεγαστήκαμε στο μαγαζί της οδού Κύπρου και το 2000, 7 μήνες μετά το μεγάλο σεισμό του 1999
(που κατέστρεψε το κτήριο της Κύπρου και ευτυχώς φιλοξενήθηκα σε βάρδιες στο σχολείο της
Τασίας)…..στο καινούργιο κτήριο στην Σπάρτης….. Εκεί αγάπησα μαθητές και γονείς και αγαπήθηκα
από αυτούς… έκανα ισχυρές φιλίες…. δούλεψα σκληρά και εποικοδομητικά… συνδικαλίστηκα με το
ΠΑΜΕ… έζησα την οργανωμένη ζωή στο ΚΚΕ …την διαγραμμένη ζωή… και την προσφορά για το
κοινό καλό από όλα τα πόστα. Στο νηπιαγωγείο ευτύχησα να συνεργαστώ με την Ελένη Μπράχου
που με εντυπωσίαζε η ασίγαστη δημιουργικότητά της με 3 κορίτσια και πεθερικά στο σπίτι…. την
ήρεμη και καλοσυνάτη Κατερίνα Πεπονούλα…. την γαλλοθρεμμένη λατρεμένη μου Κατερίνα
Ραυτοπούλου…. το μικρό μας, το πανέξυπνό μας Γεωργία Λαρίση….. την αγία Βιβή Αρβανίτη….
Μαθήτευσα σπουδαία μαθήματα δουλειάς και ζωής δίπλα στις αγαπημένες μου συναδέλφους…
αλλά επεδίωκα πολύ και την ανανέωση στη δουλειά, γι΄ αυτό πάντα φρόντιζα να έχω φοιτητές από
το πανεπιστήμιο, να κάνουν την πρακτική τους σε μας, γιατί όλο και κάτι καινούργιο από τα
δεδομένα της επιστήμης μας έφερναν και εμείς από τη λαχτάρα του νέου, τα εφαρμόζαμε επί
τόπου. Ευτύχησα να συνδεθώ επαγγελματικά (1983) με την ανήσυχη Τασία Μπέλμπα, σύντομα
συνδέθηκα φιλικά και μετά και συγγενικά. Είχε εγκατασταθεί στον Ίλιον με προοπτική τη
Πετρούπολη, όπου έχτιζαν σπίτι με το Γιαννάκη Χαραλαμπόπουλο. Παντρεύτηκαν το Μάρτη του
1986, σε μια extra καταθλιπτική τελετή… δεν έχω δει άλλη νύφη τόσο θλιμμένη… Με την Τασία
ήμασταν από άλλο αριστερό χώρο (ήταν του «μισητού» Εσωτερικού), πράγμα που όμως δεν μας
εμπόδισε να φτιάξουμε έναν ισχυρό δεσμό, ακόμη και να δίνουμε ραντεβού συνάντησης στα
κομματικά περίπτερα η μία της άλλης χωρίς αιδώ….. 5ο και 10ο Νηπιαγωγείο συναγωνιζόμασταν
στην πρωτοτυπία και τη παλαβομάρα… στήναμε υπέροχες γιορτές, είχαμε παιδαγωγική επάρκεια
και όλοι ήθελαν να γραφτούν στα νηπιαγωγεία μας.

ΜΑΡΑΣΛΕΙΟ

Τον Αύγουστο του 1985 δώσαμε εξετάσεις για μεταπτυχιακές σπουδές στο Μαράσλειο… περάσαμε
και οι δύο (εγώ πρώτη σε βαθμολογία, μαζί με την Καλοστύπη..) και αρχίζει μία υπέροχη διετία, με
γνώση, νέες γνωριμίες, γλέντια, εκδρομές, σύμπνοια με άλλες συναδέλφους και πολύ αγάπη. Εκεί

δεθήκαμε με μία φιλία που κρατάει το ίδιο ζωντανή μέχρι σήμερα, με την Έφη Μπίσσα, την
Κατερίνα Καπέλλου, την Πέλυ Λεωνιδοπούλου, την Αλεξάνδρα Γεωργοπούλου, την Κατερίνα
Βασσάλου, την Βένη Παπουτσή από Θεσσαλονίκη, την Ελένη Βαϊου(πρώην σύζυγος του ηθοποιού
Δ. Τζουμάκη) από το Βόλο, τη Σίτσα Λαδογιάννη από τη Χαλκίδα, την Στέλλα Σκαμάγκα από το
Ναύπλιο, την Κατερίνα Καλοστύπη, που ήταν συμφοιτήτριά μου στη σχολή και αριστερίστρια ΠΠΣΠ,
που τώρα είχε μεταλλαχθεί σε ΠΑΣΟΚ… ένα εκκεντρικό, αυτοκαταστροφικό αλλά πανέξυπνο
πλάσμα. Από όλες αυτές ήρθαν χωρισμένες ή χώρισαν η Έφη, η Καπέλλου, η Βένη, η Ελένη και
εγώ… 5 στις 10….. καλή αναλογία….. κοινές εμπειρίες και πόνος και παρηγοριά και ενθάρρυνση στο
φουλ… Συχνάζαμε στο σπίτι της Βένης-Ελένης που μένανε με τα μοναχοπαίδια τους στο Λυκαβηττό
στην Χαρ. Τρικούπη, που ήταν κοντά στη σχολή στο Κολωνάκι… Ήμασταν όλο το τμήμα πολύ
ψαγμένες και δεν μπορούσαν εύκολα να αντιπαρατεθούν οι διδάσκοντες στα επιχειρήματά μας…
Επί φοίτησής μας είχαμε κάνει τη ζωή δύσκολη στον Κ.Τσιμπούκη, της ψυχολογίας και το Στ.Ληναίο
της ορθοφωνίας, που εγκατέλειψαν τη σχολή στα γρήγορα… Στη θητεία μας επειδή εγώ και η
Καλοστύπω που ήμασταν πρώτες ανεβάσαμε τη βάση, κάναμε διάβημα στο Υπουργείο, με
πρωτεργάτη την Καλοστύπω που ήταν στα πράγματα λόγω ΠΑΣΟΚ, και από τότε διπλασιάστηκαν οι
εισακτέες, από 15, έμπαιναν πλέον στη σχολή 30…. κάναμε κι ένα ψυχικό….

Το μάθημα άρχιζε 2 η ώρα το μεσημέρι, και η νύστα πήγαινε σύννεφο….. οπότε άρχισα τις
κραιπάλες : έμαθα να πίνω καφέ… νες καφέ φραπέ σκέτο. Επίσης το σχόλασμα στις 20.00 και η
διαδρομή από το Κολωνάκι μέχρι την πλατεία Βάθης για το λεωφορείο μας, δια μέσω βιτρινών-
σκέτος πειρασμός, μας επέβαλε τρελό οφθαλμόλουτρο, γιατί για ψώνια ούτε κουβέντα…

Δύο ταξίδια έμειναν παροιμιώδη από εκείνη την περίοδο. Ένα στην Ισπανία, Μαδρίτη, Ανδαλουσία
(1985) που διοργάνωσε η σχολή και είχαμε περάσει υπέροχα, πίνοντας σαγκρία, τρώγοντας παέλια
και τραγουδώντας όλη μέρα!!!!!!!!!! Και το δεύτερο το ταξίδι προς Θεσσαλονίκη και Βένη, με
Καπέλλου και παιδιά, όπου η Κατερίνα μόλις είχε πάρει το αυτοκίνητο και φοβόταν να οδηγήσει,
και οδήγησε ένας συνάδελφος, ο οποίος αφού μας άφησε στον προορισμό μας, επέστρεψε με το
τραίνο…. Εκτός από διάφορα ευτράπελα και τη γιορτή γενεθλίων που μου ετοίμασαν, μη έχοντας τι
άλλο να μου κάνουν οι γλυκές μου, με έβαλαν κάτω και με έκαναν κοκκινομάλλα….. Όταν γυρίσαμε
στην Αθήνα ξαναέγινα ξανθιά… δεν μου άρεσε το κόκκινο καθόλου.

Το 2002-03 κάναμε με την Τασία πάλι ένα επιμορφωτικό πέρασμα από τη σχολή μας στο
Πανεπιστήμιο (ΤΕΑΠΗ), διάρκειας 2 εξαμήνων, για να πάρουμε πτυχίο εξομοιωμένο με το
πανεπιστημιακό, έτσι για το onore, γιατί οικονομικά είχαμε εξομοιωθεί από τότε που η σχολή μας
έγινε 4ετής(1988).

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ

Τα δύο επόμενα χρόνια δούλεψα στο 10ο Νηπιαγωγείο (1987-89)… Ώσπου τον Αύγουστο, ούσα
στην Ρόδο για διακοπές στην Ελένη τη Γιουβρή, δέχομαι τηλεφώνημα από την Καλοστύπω η οποία
μου ζητά να δουλέψω με απόσπαση, στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, για την εκπόνηση του νέου
αναλυτικού προγράμματος για το νηπιαγωγείο… Εγώ βεβαίως δέχομαι και με διαδικασίες express,
και υπογραφή υπουργού Αντώνη Τρίτση, βρίσκομαι στην Αγ. Παρασκευή για τα επόμενα 2 χρόνια
(1989-1991), σε ομάδα έργου υπό την εποπτεία του προικισμένου καθηγητή Γιώργου
Μαραγκουδάκη. Μαζί η Καλοστύπω, η Αλεξάνδρα, η Θάλεια, η Γωγώ.. Επεξεργαζόμαστε ένα
προσχέδιο, επιλέγονται 100 νηπιαγωγεία τα οποία το εφαρμόζουν πιλοτικά, και στο τέλος της
χρονιάς στατιστικοποιούμε τα δεδομένα με την βοήθεια του κομπιουτερά Δημήτρη Πάνου. Με

αυτόν τον τρόπο ξεκινώ να μαθαίνω κομπιούτερ, αγοράζω και έναν υπολογιστή στο σπίτι, και έτσι
ένας νέος έρωτας γεννιέται. Διοργανώνουμε σεμινάριο νηπιαγωγών σε ξενοδοχείο στην Ανάβυσσο,
με πολλούς σημαντικούς συντελεστές, ανάμεσά τους οι συνθέτες Δ. Μαραγκόπουλος, Γ. Κουρουπός
και Ν. Κυπουργός και ο παντογνώστης διευθυντής του περιοδικού ΔΙΑΒΑΖΩ Γ.Γαλάντης. Η επιτυχία
του σεμιναρίου μας δίνει μεγάλη ώθηση και ολοκληρώνουμε το αναλυτικό πρόγραμμα το οποίο
εφαρμόζεται από τη σχ. χρονιά 1992-1993. Δεν το ολοκληρώσαμε βέβαια αναίμακτα… οι
ιδεολογικοί καβγάδες έδιναν και έπαιρναν και ο Μαραγκουδάκης διέκοπτε τις συνεδριάσεις και
μας έστελνε για λίγη ώρα στα μαγαζιά για ψώνια, να καλμάρουμε…. Τι σοφός και καλός άνθρωπος
και πόση ευγνωμοσύνη έχω στην Καλοστύπω που μου χάρισε αυτή τη σπουδαία ευκαιρία…. Τα δύο
επόμενα χρόνια συμμετείχα τα απογεύματα σε δύο επιτροπές: για το στήσιμο των ολοήμερων
νηπιαγωγείων μαζί με την Ειρήνη Τάτση, την Αλεξάνδρα και την Δήμητρα……. και στην επιτροπή
επιμόρφωσης εκπαιδευτικών (Ο.ΕΠ.ΕΚ.) με τη Θάλεια Τσεσμετζή, η οποία διαλύθηκε χωρίς κάποιον
λόγο. Όλα αυτά ήταν δώρα ανεκτίμητης αξίας για την διαμόρφωσή μου σαν νηπιαγωγού αλλά και
σαν ανθρώπου…

Έγιναν και 4 απόπειρες να συμμετέχω σε τηλεοπτική παιδική εκπομπή, ως σύμβουλος
παιδαγωγικός, η μια με τη Βυρωνία Γιοβανώφ η οποία μου γνώρισε τον Γ.Νταλιάνη για να το
στηρίξει θεατρικά, η άλλη με την Τότα Αρβανίτη που ανέβαζε με την Ελένη Θεοφίλου ως
μελισσούλα, το ΑΜΠΕΜΠΑΜΠΛΟΜ, η τρίτη μαζί με την Καλοστύπω προς το Μάνο Χατζηδάκι, μετά
την απίστευτη επιτυχία του ραδιοφωνικού προγράμματος ΕΔΩ ΛΙΛΙΠΟΥΠΟΛΗ… και η τέταρτη στο
«Γύρω γύρω όλοι» του Ζουγανέλλη που συμμετείχε ήδη η συνάδελφος Βίκυ Πάλμου και η οποία
στο στούντιο με γνώρισε με τον ταλαντούχο ηθοποιό και ποιητή Θ.Γκόνη και τον γνωστό μας
Γ.Ζουγανέλλη….. Καμία δεν ευοδώθηκε….

Από το 1991 έως το 2007 που συνταξιοδοτήθηκα, έδωσα όλη την ενέργεια και τις γνώσεις μου στο
10ο Νηπιαγωγείο….

ΓΥΡΝΑΩ ΣΕΛΙΔΑ

Και αφού ολοκλήρωσα τα επιστημονικά, ήρθε η ώρα της προσωπικής ζωής… Είχα διανύσει 6 χρόνια
ανεξαρτησίας…. Έχω επιστρέψει λοιπόν τον Απρίλη του 1991 από την Ολλανδία, όπου μαζί με τη
Δέσποινα, επισκεφτήκαμε τον πολύ αγαπημένο μου φίλο τον Γιάννη τον Ξένο, που δούλευε στην
Εθνική Τράπεζα του Ρότερνταμ!!!!!!!!!!! Είχαμε περάσει τέλεια, είχαμε κάνει τα πολιτιστικά μας, τις
βόλτες μας στα κανάλια, είχαμε μάθει ένα ξεμάτιασμα τη Μ. Πέμπτη, είχα φτιάξει τσουρέκια για να
σπάσουμε τη μύτη των Ολλανδών, είχαμε κάνει όλα τα βρώσιμα έθιμα, είχαμε ρίξει
μεταμεσονύχτια γέλια, με αποτέλεσμα να μουτρώσουν οι γείτονες, και γυρνώντας στα πάτρια, είχα
φοβερή ενέργεια… Αποφάσισα λοιπόν να βάψω την κουζίνα μου… Είμαι σκαρφαλωμένη στη σκάλα
και βάφω…. Χτυπάει το τηλέφωνο… είναι ο φίλος μου ο Αντώνης, ο οποίος μου ανακοινώνει ότι
βάζοντας τα δεδομένα στο «αισθηματικό κομπιούτερ» του βρήκε ότι ταιριάζω με το φίλο του το
Γιώργο…. Και πώς θα γίνει να μου τον γνωρίσει… Τον σιχτιρίζω και του λέω να με πάρει άλλη ώρα….
Με ξαναπαίρνει και αφού του επιτρέπω να δώσει το τηλέφωνό μου σε αυτόν το Γιώργο, αρχίζει
τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του…. Δεν μου άρεσε η προφορά του γιατί δεν ήταν
πρωτευουσιάνικη, αλλά ο βλάχος μου αρχίζει το μπλα μπλα για θέματα πολιτισμού που ήταν στα
ενδιαφέροντά μου…. και έτσι με έπεισε να βρεθούμε!!!

Ο Γιώργος λοιπόν, μεγαλύτερος γιός, από μια κουστωδία παιδιών, του Κώστα Τηγάνη και της
Βασιλικής, γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου του 1959, στον Εμπεσό Αιτωλοακαρνανίας…. Γιατρός δεν
τον ξεγέννησε, μα μιας μαμής το χέρι…. της βάβως του…. που μας άφησε χρόνους στα 106
της(1994), αφού πρώτα γνώρισε τα διδυμάκια μας…. Κάποια στιγμή μου «εξομολογήθηκε», ότι ένα
πορτοκάλι που της βρισκόταν δεν είχε σε ποιόν από τους τόσους πολλούς του σπιτιού της να το
πρωτομοιράσει κι έτσι το έτρωγε όλο μόνη της…. Εμ πώς αλλιώς γίνονται τα 106, με πλήρη
διαύγεια????? Μετά το Γιώργο γεννήθηκε η Κική (1962), η Πάτρα(1967), τα δίδυμα Λάκης και Νίκη
(1969) και το στερνοπούλι Νούλα (1973). Ως πρωτότοκος και αγόρι, του έλαχε ο κλήρος να πρέπει
να βοηθήσει την οικογένεια… κι έτσι ο αδελφός της μαμάς του, Κώστας Μακρής, έρχεται ένα ωραίο
καλοκαιρινό απόγευμα… μόλις ο μικρός είχε αποφοιτήσει από το δημοτικό… και τον φορτώνει σε
ένα φορτηγό για Αθήνα… Εκεί δουλεύει μαζί με θείο του ως ελαιοχρωματιστής και αφού άλλαξε
πολλούς τόπους διαμονής, φιλοξενούμενος από γνωστούς, φίλους και συγγενείς, καταλήγει μετά το
φανταρηλίκι να εγκατασταθεί με όλη την οικογένεια που εν τω μεταξύ είχαν μεταναστεύσει στην
Αθήνα, σε πολυκατοικία στο Γαλάτσι… Ανήσυχος και φιλομαθής διαβάζει ό,τι βρει και μαθαίνει
ακορντεόν. Η στράτευσή του στο ΚΚΕ του ανοίγει πνευματικούς ορίζοντες και κερδίζει στα σημεία
στο μπλα μπλα…. έτσι με ξεγέλασε….

Βρισκόμαστε λοιπόν 11 Μαΐου 1991, πάμε Ραφήνα κι εκεί αρχίζει το ειδύλλιο… Αύγουστο κοινές
διακοπές στο Χορευτό Πηλίου, Δεκέμβρη Γιάννενα, Κόνιτσα, Μέτσοβο με τις ευλογίες της βάβως
του, που κατάλαβε ότι κάτι πονηρούτσικο τρέχει… Γνωρίζω τις αδελφές του Πάτρα και Νίκη και… τις
απόκριες του 1992 μου ξεφουρνίζει ότι χωρίζουμε γιατί ο θείος του ο Κώστας, του είπε να μην
μπλέκεται με χωρισμένες…. Οκ…. Πέφτω στα μαύρα πανιά, πάω ένα ταξιδάκι με τη Μαρία Βάγια
στην Τυνησία, όπου για κάποιο ακατάληπτο λόγο η Μαρία τσαντίζεται και κόβει επαφές μαζί μου
οριστικά…. Το καλοκαιράκι το περνάω με Τασία και Γιάννη στον Κάλαμο, όπου πίνουμε αβέρτα
μπύρες και τρώμε μπόλικη φέτα, κάνω κι ένα tour στις Σποράδες για να πνίξω το πόνο μου…. και…
και μετά τις διακοπές δέχομαι τηλέφωνο μετάνοιας από τον Γιώργο. Οι αδελφούλες του είχαν κάνει
το θαύμα τους….. Εκείνες τις μέρες έρχεται η Τασούλα από τη Σουηδία, και στο αεροδρόμιο για την
επιστροφή της μας πάει ο Γιώργος, όπου η Τασούλα του λέει δύο ωραία φωνήεντα… Κάνω λίγο τη

δύσκολη και σε λίγο καιρό αποφασίζουμε να παντρευτούμε. Γνωρίζω και την υπόλοιπη οικογένεια
και ορίζουμε γάμο για 27 Δεκεμβρίου του 1992, στην Παναγίτσα Παλατιανής. Μας αρραβωνιάζει ο
Γιαννάκης και μας στεφανώνει η Τασία…. Στο σπίτι κόβουμε τούρτα με τα σόγια του από το χωριό,
πάμε μετά με τους κουμπάρους και την αδελφή μου για φαγητό, στου Δ.Κοντολάζου και
ολοκληρώνεται το δρώμενο με γαμήλιο ταξίδι στην Ιταλία: Ρώμη, Φλωρεντία, Βενετία.

ΔΙΔΥΜΑΚΙΑ

5 Σεπτέμβρη του 1993 ημέρα Κυριακή, γεννάω με καισαρική τα διδυμάκια μας, στο ΜΗΤΕΡΑ, από
τον εφημερεύοντα μαιευτήρα, μιας και ο δικός μου (Γ.Χρόνης) ήταν διακοπές στην Πάρο μη
περιμένοντας ότι θα γεννήσω, τη μέρα που μπήκα στο μήνα μου…. 2.250γρ. έκαστο…. Πρώτο
βγαίνει το αγοράκι και μετά από 1΄το κοριτσάκι….. Το κοριτσάκι είναι ζωηρούτσικο όπως ήταν και
στη κοιλιά που στεκόταν σε όρθια στάση. Το αγοράκι που ήταν ξαπλωτό στην κοιλιά, είναι πιο
ήρεμο… Για σαράντα μέρες έχω στο σπίτι την πεθερά μου και την ηρωίδα Νίκη, που μας
συνδράμουν…. Μέχρι να γίνουν 6 μηνών τα είδαμε όλα… Έπεσε πολύ κούνημα για τον ύπνο και
μπέρδεμα στο ποιόν ταΐζουμε και ποια ώρα… Ο Γιώργος βρίσκει τρόπο για να καταλαβαίνει αν
κοιμηθήκανε, όταν τα έχει δίπλα του και τα κουνάει στα ρηλάξ…. Με ένα καθρεφτάκι βλέπει σε τι
κατάσταση έχουν περιέλθει και δρα αναλόγως…..

Τα βαφτίζουμε το επόμενο καλοκαίρι, το αγόρι το βαφτίζει η Νατάσσα της Ράνιας, Κωνσταντίνο, το
όνομα του πεθερού μου, αλλά και του πατέρα του πατέρα μου (ο πατέρας μου έτσι ήθελε να το
καταγράψει…) και το κορίτσι Μαρίνα, όνομα που διάλεξε η νονά Τασούλα. Καπάκι πάμε Σουηδία
όπου μένουμε για 13 μέρες, φιλοξενούμενοι των νέων κουμπάρων Τασούλας και Γιάν Ούλοφ… Ο
Γιώργος δυσκολεύεται πολύ να προσαρμοστεί στις συνήθειές τους… άλλα παπούτσια στη βόλτα…
άλλα στο σπίτι… άλλα στον κήπο…. πρωινό φαγητό απλωμένο με τις ώρες…. βόλτα στα μαγαζιά με
πολύ χαλαρότητα…. Νεύρα πολλά νεύρα το νευρόσπαστο, που μέχρι και σήμερα όλα τα κάνει
τρέχοντας… Χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι αγοράσαμε ένα θερμόμετρο δωματίου από ένα σούπερ
μάρκετ, και ο Γιάν Ούλοφ, θέλοντας να μην κάνουμε λάθος αγορά, το πήρε ο καημένος και το
τοποθέτησε σε έναν καταψύκτη για να δοκιμάσει αν δουλεύει…. Καθόμασταν λοιπόν πάνω από τον
καταψύκτη τέσσερεις άνθρωποι και περιμέναμε να πέσει η θερμοκρασία… οπότε το νευρόσπαστο
το βουτάει και λέει: πάμε γαμώ την Παναγιώτα μου, ας χάσουμε και 100 δραχμές….
κωμωδία!!!!!!!!!!!!

Τις ώρες που λείπω στη δουλειά, τα κρατάει η Φωφώ Σοφτά και αργότερα η Χρυσούλα… Με τη
Φωφώ ήταν τρελαμένα, ειδικά ο Κωνσταντίνος ξεκαρδιζόταν στα γέλια με τα παιχνίδια της…

Στο νηπιαγωγείο φοιτούν στη Τασία, στο δημοτικό πάνε στο 10ο δημοτικό, στο γυμνάσιο ο Κων/νος
δίνει εξετάσεις στο μουσικό σχολείο Ιλίου και μπαίνει 10ος σε σειρά βαθμολογίας, έχει διαφανεί ότι
έχει κλίση στη μουσική. Περνάει όλη η οικογένεια μια πολύ ωραία περίοδο μαζί του, λες και
φοιτούσαμε όλοι στο Μουσικό σχολείο Ιλίου, η μουσική μπαίνει δυναμικά στη ζωή μας. Η Μαρίνα
πάει στο 1ο γυμνάσιο και στο 1ο και μετά 4ο λύκειο. Έχει κλίση στην ενόργανη, συμμετέχει σε πολλές
διοργανώσεις του επίλεκτου τμήματος του δήμου. Και τα δύο τους δοκίμασαν όλες τις
προσβάσιμες εξωσχολικές δράσεις: κολυμβητήριο, ενόργανη, τένις, ωδείο, θεατρικές ομάδες,
δημοτικούς χορούς….. και καλοκαιρινά camp. Ο Κων/νος δεν ενδιαφέρθηκε για περαιτέρω σπουδές
και δουλεύει σε διάφορα μαγαζιά τραγουδιστής, η Μαρίνα τελείωσε τη λογιστική Χαλκίδας,
δούλεψε σερβιτόρα και τώρα εξασκεί το επάγγελμά της. Σε αυτά τα μαθητικά τους χρόνια

συνδικαλίζομαι στους συλλόγους γονέων του 10ου δημοτικού και του Μουσικού σχολείου. Ήταν κι
αυτή πολύ δημιουργική και ωραία εμπειρία.

Τα καλοκαίρια μας τα μοιράζαμε σε Κάλαμο και χωριό….. και τα Πάσχα (πλην του Πάσχα του 2005
που χάσαμε το μπατζανάκη μου Δημήτρη Ζαφειρόπουλο και το Πάσχα του 2020 λόγω περιορισμών
μετακίνησης από τον κορονοϊό…) τα περνάγαμε στο πατρικό σπίτι του Γιώργου, στον Εμπεσό, μέχρι
την ώρα που αποκτήσαμε το δικό μας σπίτι, τον Αύγουστο του 2008. Στο πατρικό, χαμός…
πεθερικά, Κική με Νατάσσα και Γιάννη, Νίκη- Τάκης, Πάτρα με Νάνσυ και Μαρία, αργότερα Νούλα
με Αθηνά, Δημοσθένη και Βασιλική, κι εμείς με τρία παιδιά… πατείς με πατώ σε, ο ένας πάνω στον
άλλον σε 3 υπνοδωμάτια, ένα σαλόνι και σε καναπέδες στην αυλή…. Έζησα τη φρίκη…. Όταν
ερχόταν η ώρα να πάμε στο χωριό, εγώ ήμουν μες τα νεύρα… Ευτυχώς με τη βοήθεια της ξαδέλφης
Βάγιας βρήκαμε οικόπεδο, το αγοράσαμε και σε 10 μήνες είχαμε έτοιμο το σπίτι μας, που την
κατασκευαστική εποπτεία είχε αναλάβει ο πεθερός μου και οι ξάδελφοι Πανάδες Τηγάνης και
Καζάκος.

ΣΤΟ ΔΗΜΟ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ

Όταν συνδικαλίζεσαι και σε γνωρίζει ο κόσμος, οι πολιτικοί σε προσεγγίζουν εύκολα για να
πλαισιώσεις τα ψηφοδέλτια τους, και να φέρεις νέες ψήφους στην παράταξη. Έτσι ο δήμαρχος
Γιώργος Γιώγος με προσέγγισε για τις δημοτικές εκλογές το 2002, δεν εκλεγήκαμε, το 2006, δεν
εκλεγήκαμε(έλαβα 484 ψήφους), ο Θ.Κοτσαμπάς το 2010 και ο Β.Σίμος το 2014 όπου επιτέλους
εκλεγήκαμε, ο Β.Σίμος πάλι το 2019…. πάλι εκτός διοικητικού νυμφώνος, παρακολουθήσαμε τα
δρώμενα από τη θέση του δημ. συμβούλου.

Ευτύχησα να ζήσω και αυτή την εμπειρία. Το 2011 τοποθετήθηκα πρόεδρος σχολικής επιτροπής
πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, το 2013 αντιδήμαρχος κοινωνικής υπηρεσίας και το 2017 έως το
Σεπτέμβρη του 2019, αντιδήμαρχος τεχνικής υπηρεσίας. Παρά τις αγκυλώσεις και τα εμπόδια
πιστεύω ότι πρόσφερα με ιδέες και πολύ προσωπική δουλειά σε όλα τα πόστα. Οι καλοκαιρινοί
παιδότοποι ήταν δικής μου επιμονής( όπου με βοήθησε στο παιδαγωγικό κομμάτι η Τασία πάρα
πολύ)…. η ενθάρρυνση και η στήριξη στις πολιτιστικές και αθλητικές γιορτές των σχολείων…. μια
σειρά έργων υποδομής από ασφαλτοστρώσεις, χτίσιμο 2 παιδικών σταθμών, ανακαινίσεις και
επεκτάσεις σχολείων, πολιτιστικών χώρων και πλατειών, αντιπλημμυρικά έργα, οδοφωτισμό,
ολικές ανακατασκευές παιδικών χαρών μέχρι χωροθέτηση δημοτικών χώρων. Το συμπέρασμα που
έβγαλα είναι ότι οι υπάλληλοι παίζουν όλο το παιχνίδι… Ή σε βοηθάνε και ξαναβγαίνεις ή σε
μπλοκάρουν με τεχνητά εμπόδια και δεν βλέπεις «αύριο»… Δεν έχει να κάνει τόσο με τον καλό
τρόπο που θα τους φερθείς, όσο με το προσωπικό τους συμφέρον… αν τους είσαι χρήσιμος κάπου
σε συντρέχουν… αν όχι, «μαύρη η μέρα που γεννήθηκες…»… Εμείς ως ΚΚΕ, χωρίς προσβάσεις σε
υψηλά κυβερνητικά πόστα, δεν μπορέσαμε ποτέ να τους ικανοποιήσουμε και ό,τι καταφέραμε, το
καταφέραμε με πολύ κόπο και αίμα…

Όπως στο σχολείο έτσι κι εδώ ευγνωμονώ τη ζωή, που κλείνοντας ο κύκλος του δήμου, δεν μου
έτυχε κανένα σοβαρό ατύχημα σε εργαζόμενο, να με τρώνε οι τύψεις και να τραβολογιέμαι μια ζωή
στα δικαστήρια.

ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ

Ενώ η συνταξιοδότησή μου ξεκίνησε το Σεπτέμβρη του 2007, συνταξιούχος άρχισα να νοιώθω με
καθυστέρηση 12 ετών, το Σεπτέμβρη του 2019, όταν και αποδεσμεύτηκα από τα άμισθα καθήκοντά
μου στο δήμο. Και έσπασε ο διάβολος το ποδαράκι του…. δεν φτάνει που δεν ήξερα τι να κάνω τον
άπλετο ελεύθερο χρόνο μου, και επιδόθηκα σε ασταμάτητο πλέξιμο…. ήρθε στη ζωή μας τον
Μάρτη του 2020 ο κορονοϊός…. Και αρχίζει άλλο πανηγύρι… εγκλεισμός, φόβος, μαγαζιά κλειστά,
μήνυμα για να ξεμυτίσεις, εμβόλια, πανικός!!!!!!!!! Εγώ με τα 20 θεατρικά και τα 30
κινηματογραφικά κάθε χειμώνα, δύο χρόνια τώρα δεν πήγα πουθενά… Λίγα εργάκια είδα
διαδικτυακά και αυτό ήταν όλο… Πάσχα και καλοκαίρι διακοπές με τον φόβο των Ιουδαίων και με
rapid τεστ σε πρώτη ζήτηση… Παρ΄ ότι κάναμε 3 δόσεις εμβολίου, νοσήσαμε τον Μάρτη του 2022
όλοι, πλην της μάνας μας, 95 ετών… γερό σκαρί και γερό καρύδι…

ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ

Είναι και κάποιες μνήμες που ενώ με στιγμάτισαν δεν κόλλησαν στην παραπάνω αφήγησή μου.

1.ΕΚΔΡΟΜΕΣ

Σημαντικό κομμάτι της ζωής όλων μας, οι αλλαγές παραστάσεων… Θεωρώ ότι ευτύχησα να
γυροτριγυρίσω σε διάφορα μέρη που μου έδωσαν ψυχική γαλήνη και μου εμπλούτισαν τις γνώσεις
μου. Γι΄ αυτό με τη βοήθεια των άλμπουμ με τις φωτογραφίες, θα επαναφέρω στη μνήμη μου
ωραίες στιγμές. Το άφησα τελευταίο με την ελπίδα και την ευχή να το συμπληρώσω με πολλές
ακόμη εκδρομές…

Το παρθενικό μου αεροπορικό ταξίδι ήταν στην Σάμο όταν ήμουν παιδάκι, ταξίδεψα με τον πατέρα
μου στα πάτρια, δώρο ευαρέσκειας του αφεντικού του, Μηναϊδη… Επίσης… άσχετο αλλά μου ήρθε
συνειρμικά….. πολύ αμυδρά θυμάμαι ότι συνόδευσα τον πατέρα μου στη δεξίωση ενός γάμου
παιδιού του Μηναϊδη, στο Ψυχικό νομίζω, όπου πρώτη φορά αντίκρισα τη χλιδή με τεράστιους
μπουφέδες με αστακούς, σαμπάνιες και κήπους με γκαζόν.

1978 Βουλγαρία με το Γιώργο Μυλωνά, έχω ήδη αναφερθεί…

1984 Γιουγκοσλαβία- Ουγγαρία με αυτοκίνητα και τη συντροφιά της αδελφής μου με το γαμπρό
μου, του Πετούση με τη Λίτσα, του Γιαλού με τη Ντίνα, του Λεδάκη με τη Μαίρη, του Γεραβέλλη με
τη Ράνια.

1985 Ισπανία, Μαδρίτη-Ανδαλουσία-Γρανάδα με την μετεκπαίδευση του Μαρασλείου.

1987 Βουλγαρία με το Γιάννη

1988 Λουξεμβούργο φιλοξενούμενη από την συνάδελφο Ειρήνη, που έκανε εκεί μεταπτυχιακό.. Με
την ευκαιρία ταξιδεύουμε και στο Παρίσι, το Στρασβούργο και τη Βόννη.

1989 Κατρινεχόλμ Σουηδίας φιλοξενούμενη των φίλων μου Τασούλας και Γιαν Ούλοφ

1990 Λονδίνο με Μαριλένα φιλοξενούμενη της Αφροδίτης και του Ρόμπερτ

1991 Ρόττερνταμ Άμστερνταμ Ολλανδίας με Δέσποινα φιλοξενούμενη του Γιάννη Ξένου

1992 Τυνησία με τη Μαρία Βάγια

1992-93 Ρώμη-Φλωρεντία-Βενετία με το Γιώργο, γαμήλιο ταξίδι

1994 Σουηδία με το Γιώργο στη βίλα των κουμπάρων μας Τασούλας και Γιαν Ούλοφ

1997 Παρίσι-Ζυρίχη με Γιώργο

2000-2001 Πράγα Τσεχοσλοβακίας με Γιώργο και Νίκη-Τάκη, όπου γνωρίσαμε τον ευφυέστστο
φαρμακοποιό και μετέπειτα δήμαρχο Ωρωπού Γιώργο Γαβριήλ.

2002 Σουηδία Κατρινεχόλμ με Μαρίνα στους νονούς Τασούλα και Γιαν Ούλοφ… το παιδί του
πατέρα της, εκνευριζόταν για το μακροσκελές των στρωμένων γευμάτων και τίναζε πάνω από τα

φαγώσιμα, με τάχαμου γαύγισμα, ένα λούτρινο σκυλάκι, το Λούνυ, που της είχαν κάνει δώρο οι
νονοί.

2005 Βιέννη Αυστρίας με Γιώργο, όπου τον έπιασε λουμπάγκο και τον έσερνα στον ώμο, σαν να
ήταν μεθύστακας… οι Βιεννέζοι μας κοίταζαν καλά καλά…. Εγώ γέλαγα με τη ψυχή μου…

2007 Κάιρο-Αλεξάνδρεια Αιγύπτου με την αδελφή μου σε εκδρομή του Μουσικού σχολείου Ιλίου,
με πολύ συγκινητικές στιγμές στο σπίτι του Καβάφη με μουσική και απαγγελίες, στις Πυραμίδες,
στην αγορά του Αλ Χαλίλι, στον ναυτικό όμιλο Αλεξάνδρειας, στη βιβλιοθήκη Αλεξάνδρειας,
δοξολογία για την 25η Μαρτίου χοροστατούντος του Πατριάρχη, δεξίωση στο ελληνικό προξενείο…
υπέροχες στιγμές!!!!!!!!!!!!

2007 Σουηδία με Μαρίνα στους νονούς, επιστροφή με πολλά κλάματα, ήθελε το νονό της.

2008 Βουδαπέστη Ουγγαρίας με το Μουσικό σχολείο Ιλίου, επίσκεψη στους ομογενείς.

2012 Λονδίνο με Μίνα, Νίκη, Νούλα, παρακολούθηση του «Μπίλυ Έλιοτ» σε θέατρο του Λονδίνου
και καφές στο ξενοδοχείο Ritz, ψώνια στο Camden, όπου συνάντησα Αφροδίτη και Ρόμπερτ.

2012 Σουηδία μόνη μου στους κουμπάρους σε φθινοπωρινό τοπίο, στο σπιτάκι στη λίμνη που
κληρονόμησαν από τη θεία του Γιαν Ούλοφ.

2015 Λουξεμβούργο με Γιωργία Λαρίση επίσκεψη για τα γενέθλιά της Κατερίνας Ραυτοπούλου,
όπου αποσπάστηκε για 7ετία στο Ευρωπαϊκό σχολείο. Μεγάλη πλάκα με την αναζήτηση gateau σε
βενζινάδικο….. όπου σε αυτά, εκτός από βενζίνη, πουλάνε και γλυκά…. Και τελικά στην επιστροφή
στο σπίτι βρίσκουμε μία τούρτα φερμένη από τη μαμά μιας φίλης της Ιωαννίτσας… οπότε σβήνει τα
κεράκια της σαν άνθρωπος….

2017 Βρυξέλλες με Βάσω Πουλογιαννοπούλου, καλεσμένες του αθλητικού τμήματος του
Ευρωκοινοβουλίου του ΚΚΕ.

2022 Alberobello στην Απουλία της Ιταλίας, για το γάμο του Κωνσταντίνου και της Πιέρα.… Μετά
από πολλές συζητήσεις και συνεδριάσεις των κουμπάρων, αποφασίζουμε να πάμε ακτοπλοϊκώς με
το Renault, κλείνουμε εισιτήρια, μας κλείνουν τρούλλο… όλα δρομολογημένα…. Εκεί τα κάνουμε
όλα… εκδρομή σε Λέτσε, Αλταμούρα, Τάραντα, Ματέρα, Μαρτίνα, Λοκοτορόντο, Οστούνι, Τέρρα
Ρόσα, Μονόπολη, Πολιτζιάνο α μάρε….. και μαζί γάμο… κοινωνική συναναστροφή με Ιταλούς….
Ζούμε μες τη χλιδή του τρούλου μας, ντύνουμε τον Κωνσταντίνο γαμπρό με όλο του το παρεάκι,
και ξεκοιλιαζόμαστε στο φαϊ από τις 12 το μεσημέρι μέχρι τις 10 το βράδυ, στο κτήμα τελετής και
δεξίωσης των παιδιών Menelao!!!!!! Όλα έγιναν υπέροχα!!!!!!!!

2.ΑΔΕΣΠΟΤΑ

Πολύ σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου είναι οι τέχνες: το θέατρο, ο κινηματογράφος, η μουσική, η
λογοτεχνία, τα μουσεία, τα εικαστικά… Οι παιδικές συνήθειες με ακολουθούν… ο πατέρας μας ήταν
λάτρης των τεχνών… το θέατρο, ο κυριακάτικος κινηματογάφος στην ΗΡΩ και η μουσική, ήταν στη
καθημερινότητά μας… Γι΄ αυτό και η Πετρούπολη με όλα της τα στραβά, με κρατά συναισθηματικά
δέσμια όχι μόνο με τους ανθρώπους της, αλλά και με τα πολιτιστικά δρώμενα κυρίως στο 39χρονο
Θέατρο Πέτρας, και στο θερινό, παραδοσιακό σινέ. Ο προικισμένος και διορατικός Ν.Παξιμαδάς
πάντα άκουγε τους ειδικούς και έτσι πάντα βρισκόταν πολύ πιο μπροστά από την εποχή του. Ο

Μίνως Βολανάκης με την Μελίνα Μερκούρη το 1983, έβαλαν το πρώτο λιθαράκι στο λατομείο που
μεταμορφώθηκε στο θέατρό μας… Τα πρώτα έργα τα παρακολουθήσαμε καθήμενοι σε κόκκινες
πλαστικές καρέκλες… μετά γίνανε τα διαζώματα για να απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα σημαντικές
εκδηλώσεις!!!!!! Δεν ξεχνώ την 6ωρη Ορέστεια του Πήτερ Στάιν, που παρά το κρύο και τη νύστα,
μας καθήλωσε….

Στο θέατρο Πέτρας έπαιξαν στα θεατρικά του σχολείου τους τα δίδυμα, και εκεί τραγούδησε ο
Κωνσταντίνος, στα 12 του χρόνια, πρώτη φορά με τα ΚΑΠΗ, το «Κάτω στου Βάλτου τα χωριά»….
Πήγαινε να σπάσει η καρδιά μου… τον άκουγα πρώτη φορά να τραγουδά… το είδαμε 2 φορές
ακόμη, τυχαία, μαγνητοσκοπημένο από τον 902tv..

Τα παιδιά μας τα κουράριζε ιατρικώς ο παιδίατρος Σπύρος Μοσχονάς, φίλος καλός και κουμπάρος
της αδελφής μου..Ήταν πολύ ήρεμος άνθρωπος και καλός γιατρός… του άρεσε το πιοτί, το χαρτάκι
και το χρηματιστήριο… δυστυχώς τον χάσαμε πολύ νωρίς στα 52 του, από καρκίνο στο κεφάλι το
Δεκέμβρη του 2005, ενώ λίγους μήνες πριν, είχαμε χάσει τον Δημήτρη στα 42 του, βυθίζοντας σε
κατάθλιψη τα παιδιά του και αφήνοντας έναν κυκεώνα εκκρεμοτήτων στην κουνιάδα μου Κική…..

Γίνομαι νονά τετράκις…. της Γεωργίας Χιωτέλλη, της Γλυκερίας Πετούση, της Βάσιας Λεγκριανού και
της Ευαγγελίας Τρυφέρη.

Το 2003 έρχεται ο ξάδελφός μου Χρήστος με τα παιδιά του Δήμο και Νικόλα από Αυστραλία και μας
δίνει μεγάλη χαρά… Ο Χρήστος ξαναήρθε και έμεινε αρκετά χρόνια στον Πλάτανο, λίγο στη μάνα
μου και ξαναγύρισε Αυστραλία… Το 2007 έρχεται ο Κώστας με την Μπέτυ και τις κόρες τους Νικόλ
και Πατρίτσια από Αυστραλία… Είχε ξαναέρθει το ζευγάρι, γύρω στο 1980…

Το 2006 ζήσαμε τη οριστική ρήξη στη σχέση των φίλων μας Αλέκου-Ματίνας με Γιάννη-Τασία… για
μένα ήταν κάτι αναμενόμενο, (λόγω των πολλών κολλητιλικιών… που είναι αφύσικα και δεν
αφήνουν περιθώρια ανάσας), αλλά ήλπιζα αποφευκτέο… Πέρασα μια περίοδο θυμού με την Τασία,
που με είχε αφήσει στο σκοτάδι, αλλά όταν το χώνεψα την δικαιολόγησα και συνεχίσαμε τη σχέση
μας σαν να μην υπήρξαν ποτέ οι άλλοι στη ζωή μας… Άλλο ένα πατατράκ που ζήσαμε με την Τασία
και το Γιάννη ήταν το ολοσχερές κάψιμο του σπιτιού τους το Νοέμβρη του 2018… Από ένα
χαλασμένο πολύμπριζο έγινε το κακό που δεν άφησε τίποτα όρθιο… δεν ανέβηκα ποτέ να δω την
καμένη οικοσκευή και όλον το χαμό… δεν το άντεχα… Με πολύ κόπο, προσωπική δουλειά και
χρήμα, το σπίτι ξαναστήθηκε και κατοικήθηκε μετά από ένα χρόνο… Είχαν προηγηθεί κι άλλα
στενόχωρα, η απώλεια της κυρα Λένης(2013), του Κώστα (2017), και ακολούθησαν ένα μήνα μετά
το κάψιμο, η απώλεια του κυρ Κώστα (2018) και αργότερα της κυρα Ολυμπίτσας (2019)…

Το 2015 ήρθε η δική μου ρήξη με Μάγδα και Βασίλη γιατί ένοιωσα ότι είχα γίνει αντικείμενο
εκμετάλλευσης…. Καλώς… κακώς… δεν ξέρω ακόμη, γιατί ποτέ κανείς τους δεν προσπάθησε να μου
αλλάξει τη γνώμη…

Το 2009 έκανα ένα come back στη Θεσσαλονίκη στο Βενάκι…. θυμηθήκαμε όλα τα μαρασλιακά
μας… ήταν υπέροχα!!!!!!!!!!!!!!!

2012 και 2013, ο Κωνσταντίνος τραγουδάει στο «Ασματοπωλείο» Σαββατοκύριακα… τόχουμε κάνει
στέκι… ζήσαμε υπέροχα βράδια με πολύ πιοτί και πολύ μα πάρα πολύ κέφι….

Το Φλεβάρη του 2012 ο κουνιάδος μου Θοδωρής με τη Μίνα και τη μικρή τους Βίκυ ρίχνουν μαύρη
πέτρα πίσω τους και εγκαθίστανται στην Μελβούρνη!!!!!!! Το Σεπτέμβρη του 2016 αναζητά την
εργασιακή του τύχη ο Κωνσταντίνος της Τασίας, στο Λονδίνο, όπου και ριζώνει με την καλή του
Πιέρα!!!!!!!!!

Το 2013 πάει και ο Γιώργος Αυστραλία για ένα τρίμηνο, να μπαλώσει τα σπασμένα της εφορίας,
που μας ήρθε σαν πετριά στο κεφάλι…. Το 2016 το ξανακάνει, μαζί με τη Νίκη αυτή τη φορά, έτσι,
χωρίς λόγο… η Νίκη μένει 6μηνο…

Το 2014 ο Κωνσταντίνος παθαίνει πνευμονοθώρακα τραγουδώντας στη Λειβαδιά… νοσηλεύεται
στο νοσοκομείο της Λειβαδιάς… Ξαναπαθαίνει ένα επεισόδιο τον επόμενο χρόνο και χειρουργείται
τον Ιούνιο του 2015, στο ΚΑΤ.

Με το Γιώργο καταφέρνουμε να αυγατίσουμε την περιουσία μας, χτίζοντας ένα σπίτι στην πάνω
Πετρούπολη το 1999 και ένα σπίτι στο χωριό το 2008.

Αρχίζουν και οι γάμοι των παιδιών μας: Ο Δημήτρης με την Εύα της Κούλας ανοίγουν την αυλαία το
2004, η Νατάσσα της Κικής με τον Αντώνη και η Ελένη της Κούλας με τον Χρήστο το 2016, η Φένια
της Τζένης με τον Μανώλη το 2021… Η ανηψιά μου Μαρία με το Γιάννη κάνουν σύμφωνο
συμβίωσης πριν το Πάσχα του 2022… λίγο πριν το γάμο της Μαριλένας… Ο Κωνσταντίνος και η
Πιέρα έχουν προγραμματίσει το γάμο τους πριν ένα χρόνο για τις 15 Μαΐου 2022, στο Alberobello.
Μπαίνει εμβόλιμα και απροειδοποίητα ο γάμος της Μαριλένας στις 7 Μαΐου 2022…. Τέλεια,
υπέροχα, καταπληκτικά!!!!!! Σε γλυκιά αναμονή για τους υπόλοιπους!!!!!!!!!!!!!!

….μέχρι 16-7-2022