5.นิทานเรื่อง ลูกหมีขี้โมโห

เร่อื งและภาพ: ฐดิ ารตั น์ จติ ร์ประเสรฐิ

มหี มตี วั หน่งึ หน้าบง้ึ หน้าบดู
ไม่ยอมเอ่ยพดู หนา้ บดู ท้งั วนั

เจ้าหมตี วั นี้ ช่ือว่าซูซ่ี
เปน็ หมตี วั ท่ี ไม่มีเพือ่ นเลน่



เพ่อื นพอ้ งน้องพี่ ต่างพากันหนี
เพราะหมีซูซี่ ชอบขโ้ี มโห



หมนี ้อยเสียใจ ทาไมไมเ่ ลน่
หมนี อ้ ยไม่เหน็ เพอ่ื นเลน่ ด้วยเลย
เพอ่ื นเพอ่ื นต่างพา หนีหน้าหมนี ้อย
หมีน้อยเลือ่ นลอย เฝ้าคอยเพ่ือนมา



หมนี อ้ ยงอแง ฟอ้ งแม่ฟอ้ งพ่อ
พอ่ แม่ถามตอ่ คลายขอ้ สงสัย
ท่ีเพื่อนไม่เลน่ ลกู เปน็ เชน่ น้ี
แม่บอกลูกที ลูกเป็นอะไร



ลกู ชอบโมโห อวดโอ้เกนิ ใคร
ลูกตอ้ งสดใส หา้ มใหโ้ มโห
แม่บอกลูกวา่ ถา้ ไม่พอใจ
นบั เลขเอาไว้ ชว่ ยใหห้ ายเอง



หนง่ึ สองสามสี่ เป็นทีพ่ อใจ
ให้ลูกนับไว้ จาไดจ้ ะดี

1 2 3 4…

ซซู น่ี กึ คิด คิดไปคดิ มา
เริ่มออกเดินหา เพ่อื นมาเลน่ ดว้ ย



เจา้ หมีซูซี่ เห็นพชี่ า้ งนอ้ ย
บอกชา้ งเดนิ คอย หมีนอ้ ยด้วยนะ

หมีหายโมโห ไม่อวดโอใ้ คร
พ่ีช้างดีใจ สดใสเบกิ บาน



เพือ่ นเพือ่ นอยากเลน่ เหมือนเช่นพี่ช้าง
หมีหายเคว้งควา้ ง เหมอื นอย่างเชน่ เคย



ลกู หมดี ีใจ สดใสช่นื บาน
สขุ แสนสาราญ เบกิ บานหวั ใจ