เพื่อนรัก

แดเ่ พ่ือนรกั ทุกคน



โรงพยาบาลท่เี งยี บเหงา ไรเ้ สียงหวั เราะ มีแตเ่ สียงชีพจรและเคร่อื งปรบั อากาศท่ดี งั
ผมเป็นคนป่ วยท่อี ย่ใู นโรงพยาบาลแหง่ นี้ ผมเป็นโรครา้ ยตงั้ แต่จาความได้ โรคท่ไี ม่มีวนั หาย
ถึงอนาคตโลกนีจ้ ะมีการพฒั นาทางการรกั ษา ผมกค็ งจะอย่ไู มถ่ งึ วนั นนั้ ชีวติ ผมดาเนินไปอย่างนบั ถอยหลงั

แตแ่ ลว้ ความคิดเดิมของผมกเ็ ปล่ียนไป เม่อื ผมไดเ้ จอเด็กคนนนั้



"สวสั ดี นายชือ่ อะไรเหรอ" เสียงเดก็ คนหนงึ่ ดงั ข้ึน
"นายไม่ตอ้ งรู้หรอก เดย๋ี วฉนั กไ็ ม่อย่แู ลว้ " ผมตอบ
"อืมมม นายจะหายแลว้ เหรอ จะได้ออกจากโรงพยาบาลแลว้ เหรอ" เดก็ คนนั้นถาม

"ใช่ ฉันจะหาย หมายถึง...หายไปจากโลกนน้ี ะ่
โลกท่ีนา่ เบ่อื แบบน้ี ฉนั ไมอ่ ยากจะอยนู่ านหรอก" ผมตอบ

"เอ๋ ทำไมละ่ โลกน้มี อี ะไรนา่ สนุกเยอะแยะไปหมดเลยนะ" เดก็ ชายตอบ
"ถา้ ฉนั ปกติ มันก็คงน่าสนกุ อยหู่ รอก แตต่ รงกันขา้ ม ฉนั ไมป่ กติ" ผมตอบ
"แค่ป่วย มันไม่ปกติตรงไหนเหรอ ฉันก็ป่วยนะ เด็กคนอืน่ กป็ ่วย ถ้าคนป่วยไม่ปกติเดก็ ท้ังโลกก็ไม่ปกตแิ ลว้ แหละ "
เดก็ ชายกลา่ ว



"มนั ไมเ่ หมอื นกนั สกั หน่อย แต่ช่างเถอะ อธบิ ายไปนายกไ็ มเ่ ข้าใจ" ผมตอบ
"เอ๋ พ่อฉันเคยบอกนะวา่ คนป่วยจะมวี นั หาย เดี๋ยวนายก็หายนะ" เด็กชายตอบ
"แตฉ่ นั ไม่หาย" ผมกล่าว

"ฉนั ไมเ่ ถยี งกบั นายแลว้ เอาเปน็ วา่ พรุ่งน้ฉี ันจะมาเลน่ ด้วยนะ อะเกือบลมื ฉนั ช่อื สกายนะ " เดก็ ชายกลา่ ว

วนั รุ่งข้นึ ผมใชช้ วี ติ เหมือนทกุ ๆ วันท่ีผา่ นมา ตน่ื นอน รอคณุ หมอมาตรวจ รอคุณพยาบาลมาใหย้ า
แตอ่ ยู่ ๆ ผมกลับนึกถงึ คำพูดของเดก็ คนน้ันเมอ่ื วาน 'สกาย' เขาบอกจะมาหาผม เขาจะมาจริง ๆ ใชไ่ หม



“มคี นอย่ไู หมครบั บบ นอ้ งสกายคนน้มี าหาแล้วววว"

“ฉันไปเรยี นมา ขอโทษนะท่มี าชา้ พอดีท่ีโรงเรียนคณุ ครใู ห้วาดรปู ทท่ี ี่อยากไป
ฉันเลยวาดทะเล แล้วฉนั กใ็ สน่ ายไปด้วย นี่ไงนายอยูต่ รงน้ี อยู่ข้างๆฉนั เลย เห็นไหม"
"อืม ฉันเหน็ แล้ว"

“ว่าแต่นายเคยไปทะเลไหม” สกายถาม
“เคยส”ิ ผมตอบ
“แล้วนายชอบมนั ไหม ทะเลน่ะ” สกายถาม
“ชอบสิ ชอบมากๆ ชื่อของฉันกม็ ีความหมายวา่ ทะเลนะ” ผมตอบ
“จริงสิ ฉันยังไม่ไดถ้ ามชือ่ นายเลย” สกายถาม
“ซี ฉนั ช่ือซี” ผมตอบ
“ซี กบั สกาย ชอ่ื เราคล้ายกันดเี นอะ ง้ันหลงั จากน้ี น้องสกายคนนี้จะมาเล่นกับพี่ซีทกุ วนั เลย ดไี หมครบั บ”
“อม้ื เอาสิ น้องสกาย”



ในตอนแรก ผมคดิ เสมอวา่ ไม่อยากอยู่บนโลกที่แสนนา่ เบื่อนอี้ กี ตอ่ ไป แต่ตอนน้ี ความคิดนน้ั เริม่
หายไปจากหวั ของผมทลี่ ะน้อย เพราะผมได้รแู้ ลว้ วา่ การอย่บู นโลกโดยทเ่ี รามเี พื่อน มนั ดียงั ไง

แต่ดูเหมอื นวา่ สวรรค์จะไม่เขา้ ขา้ งผมเลยแมแ้ ตน่ ้อย โรคร้ายทผี่ มเปน็ กเ็ ชน่ กัน
มนั รุกรามเขา้ มาในตวั ผมมากขึ้น ผมต้องพักฟน้ื เพื่อเตรียมตวั ผ่าตัด มันทำให้ผม ออกไปเลน่ ไม่ไดอ้ กี



“ใครน่ะ” ผมถาม
“นอ้ งสกายเองครบั พ่ซี ี” สกายตอบ

“วนั นี้พ่คี งออกไปเลน่ ด้วยไมไ่ ด้นะ อาจจะ ออกไปไมไ่ ด้อกี เลย” ผมตอบ
“ใครว่าเราจะเลน่ ดว้ ยกันไมไ่ ด้อีกล่ะ” สกายกล่าว

“สกายอยากพาพ่ซี ีไปเท่ยี วสวนสนกุ อยากพาไปกนิ ไอตมิ แล้วกเ็ ข้าบ้านผีสงิ ดว้ ย เพราะฉะน้นั หายไวๆนะพี่ซ”ี สกายกลา่ ว
“อื้ม ไวเ้ ราไปสวนสนกุ ด้วยกนั นะ” ผมตอบ









ตอนแรกผมตอบไม่ไดเ้ ลย วา่ อยากมชี วี ิตอย่ตู ่อไปเพื่ออะไร

แตต่ อนนี้ผมตอบไดแ้ ล้ว วา่ ผมจะอย่เู พื่อตัวผมเอง และเจา้ ของรอยย้มิ ทุกคนที่มอบใหผ้ ม

ดแอดก