ตัวอย่าง เสียงเพรียกจากพงไพร

Jack London

The Call of
the Wild

เสยี งเพรียกจากพงไพร

ARROW



เสยี งเพรียก
จากพงไพร

The Call of the Wild

Jack London
แจค๊ ลอนดอน : เขียน กุลธดิ า บุณยะกุล-ดนั นากน้ิ : แปล

เสียงเพรยี กจากพงไพร

The Call of the Wild

แจ๊ค ลอนดอน : เขียน กุลธดิ า บุณยะกุล-ดันนากน้ิ : แปล
พมิ พ์ พ.ศ. 2565
จดั ทำ�โดย

ส�ำ นกั พิมพ์แอร์โรว์
ในเครอื บรษิ ัท แอร์โรว์ มลั ตมิ ีเดีย จ�ำ กดั
เลขที่ 1 ถนนกำ�แพงเพชร 6 ซอย 5 แยก 6 (โกสุมนิเวศน์ ซ. 2)
แขวงท่งุ สองห้อง เขตหลักสี่ กรงุ เทพฯ 10210
โทรศพั ท์ 0-2573-6584 ฝา่ ยขาย 0-2573-6572
Email : [email protected] Line ID : @arrow11
hompage : www.arrowmultimedia.co.th

Copyright © by Jack London.
Thai Language Translation copyright © 2022 by Arrow Multimedia Co.,Ltd.
All rights reserved.
© สงวนลขิ สิทธิโ์ ดย บริษทั แอร์โรว ์ มัลติมเี ดยี   จ�ำกัด
ห้ามนำ� สว่ นหน่งึ สว่ นใดของหนงั สือเลม่ นไ้ี ปลอกเลยี น ทำ� สำ� เนา ถ่ายเอกสาร หรอื น�ำไปเผยแพร่ในอินเทอร์เนต็
หรอื สื่อตา่ งๆ ไมว่ ่าในรูปแบบใด นอกจากไดร้ บั อนญุ าตเปน็ ลายลกั ษณ์อักษรเทา่ นั้น

ข้อมลู ทางบรรณานุกรม
  ลอนดอน, แจค๊ .
  เสยี งเพรยี กจากพงไพร—กรงุ เทพฯ : แอร์โรว์, 2565.
  256 หนา้ .
  1. วรรณกรรมแปล I. กุลธดิ า บุณยะกลุ -ดนั นากนิ้ , แปล II. ช่ือเรอ่ื ง.
  ISBN 978-616-434-292-7

บรรณาธิการ : นิคม ชาวเรอื
กองบรรณาธกิ าร : สภุ าภรณ์ สว่างจนั ทร,์ วลยั กร เต็มขันท์, ปวันรตั น์ เกียรตธิ รี ชยั ,
ชญานี ขุนพิลึก พสิ จู น์อักษร : อัญญารตั น์ อ่อนฤทธิ์ ศลิ ปกรรม : ชมพนู ุช ขอดค�ำ
ฝา่ ยขาย : ณลิณพรรณ เผา่ พันธขุ์ าว ผูจ้ ดั การทว่ั ไป : เดอื นนภา สรุ ามติ ร

จดั จำ�หนา่ ยท่ัวประเทศโดย
บริษัท อมรินทร์ บคุ๊ เซน็ เตอร์ จำ�กัด
108 หมู่ท่ี 2 ถ.บางกรวย-จงถนอม ต.มหาสวัสดิ์ อ.บางกรวย จ.นนทบรุ ี 11130
โทรศัพท์ 0-2423-9999 โทรสาร 0-2449-9222, 0-2449-9500-6
hompage : www.naiin.com

พิมพท์ ่ ี : โรงพมิ พ์ มติชน บรษิ ัท มติชน จ�ำ กดั (มหาชน)
12 ถนนเทศบาลนฤมาล หมู่บา้ นประชานเิ วศน์ 1 แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900
โทรศัพท์ 02 580 0020 ตอ่ 2424, 2419
E-mail : [email protected]

ราคา 249 บาท

ประวตั ิผู้เขยี น

Jack London

แจค๊ ลอนดอน นกั ประพนั ธแ์ ละนกั เขยี นเรอ่ื งสนั้ ชาวอเมรกิ นั ผลงาน
อันโด่งดังเรื่อง The Call of the Wild (1903) และ White Fang
(1906) เป็นผลงานท่แี สดงใหเ้ หน็ ถงึ การต่อสูเ้ พ่อื เอาชวี ติ รอด ในช่วง
ศตวรรษท่ี 20 เขาเป็นหนึ่งในนักเขียนชาวอเมริกันทีผ่ ลงานไดร้ ับการ
แปลอยา่ งกว้างขวางท่สี ดุ
ลอนดอนถกู ทอดทง้ิ โดยพอ่ นกั โหราศาสตรเ์ รร่ อ่ น ตอ่ มาไดร้ บั
การเลย้ี งดใู นโอค๊ แลนด์ แคลฟิ อรเ์ นยี โดยแมผ่ นู้ บั ถอื ลทั ธผิ ดี บิ และพอ่
เลย้ี งของเขา ตอนอายุ 14 เขาลาออกจากโรงเรยี นเพอื่ หนคี วามยากจน
และออกผจญภยั เขาไดส้ ำ� รวจอา่ วซานฟรานซสิ โก สลบั กบั ขโมยหอย
นางรม ท�ำงานให้กับหนว่ ยลาดตระเวนปลาของรฐั บาล เขาไปญ่ปี นุ่ ใน
ฐานะกะลาสเี รอื และเหน็ วา่ สหรฐั อเมรกิ าสว่ นใหญเ่ ปน็ พวกกยุ๊ ทข่ี ร่ี ถไฟ
บรรทกุ สนิ คา้ และในฐานะสมาชกิ คนหนง่ึ ของกองทพั อตุ สาหกรรมของ
ชาร์ลส์ ที. เคลลี (หนึ่งในกองทัพประท้วงจ�ำนวนมากของผู้ว่างงาน
เชน่ กองทพั ของคอ็ กซยี ์ ทถ่ี อื กำ� เนดิ มาจากความตน่ื ตระหนกทางการ
เงินในปี พ.ศ. 2436) ลอนดอนเผชญิ กับภาวะซึมเศรา้ ถูกจำ� คุกเพราะ
ความพเนจร และในปี พ.ศ. 2437 ก็กลายเป็นนักรบสงั คมนยิ ม

คำ� น�ำส�ำนักพิมพ์

The Call of the Wild : เสียงเพรียกจากพงไพร
ถูกตีพิมพ์ครั้งแรกในปี ค.ศ. 1903 คือผลงานอันโด่งดังของ แจ๊ค
ลอนดอน นักเขียนชาวอเมริกันที่เขียนหนังสือประเภทนวนิยาย
สารคดีเร่ืองสั้น บทกวี บทละครและบทความ เขาเป็นนักเขียนท่ี
มีผลงานมากมายและประสบความส�ำเร็จทางวรรณกรรมไปทั่ว
โลก ส�ำหรับแจ๊ค ลอนดอนแล้ว นวนิยายเร่ืองนี้ถือเป็นนวนิยายท่ี
มีชื่อเสียง และท�ำให้เขาประสบความส�ำเร็จเป็นอย่างมากในฐานะ
นักเขยี น
เสยี งเพรยี กจากพงไพร เปน็ นวนยิ ายแนวผจญภยั ขนาด
ส้นั เม่ือสนุ ัขทเ่ี คยใช้ชวี ติ อย่างสขุ สบายในบ้านของท่านผพู้ ิพากษา
อยา่ ง “บ๊ัค” ต้องมาพลกิ ผันกลายเปน็ เพียงสุนขั ลากรถเลื่อน และ
โชคชะตาพาให้ต้องพบเจอกับความยากล�ำบากมากมาย บ๊ัคจึง
จำ� เปน็ ตอ้ งกลายเปน็ สนุ ขั ดรุ า้ ยทา่ มกลางสภาพแวดลอ้ มทโี่ หดรา้ ยน้ี
บค๊ั ขจดั คราบแหง่ อารยธรรมทเี่ คยรจู้ กั มาอาศยั สญั ชาตญาณดงั้ เดมิ
และเรียนรู้จากประสบการณเ์ พ่ือใหม้ ชี วี ิตคงรอดอยู่ตอ่ ไป
นวนิยายเร่ืองน้ีสามารถน�ำเสนอเร่ืองราวการผจญภัยของ
สุนัขตัวหนึ่งออกมาได้อย่างดีเย่ียม ท�ำให้ได้เห็นวิธีการปรับตัว
ความฉลาด กล้าหาญ และจิตใจอันเด็ดเด่ียวของบั๊ค ท่ีแม้จะเคย
เปน็ สนุ ขั บา้ นมากอ่ น แตก่ ส็ ามารถปรบั ตวั และตอ่ สจู้ นกลายมาเปน็
ผูน้ �ำของสุนัขได้


ส�ำนักพิมพแ์ อร์โรว์

สารบญั

บทที่ 1.  ä»ÊÙºè Ãþ¡ÒÅ..........................................9
บทท่ี 2.  ¡®¢Í§äÁ¾é ÅͧáÅÐà¢ÂéÕ Ç...........................23
บทท่ี 3.   ÊѵÇì»èÒÂؤ´é§Ñ à´ÁÔ
  ¼·é٠çÍÓ¹Ò¨à˹Í× ÊÃþʧèÔ .....................35
บทที่ 4.   ¼ÁéÙ ªÕ ÂÑ ä»à»¹็ ¹ÒÂ.......................................53
บทท่ี 5.  §Ò¹Ë¹¡Ñ ¢Í§º§Ñ àËÂÕ ¹áÅÐàÊ¹é ·Ò§..............64
บทที่ 6.   à¾Íè× ¤ÇÒÁÃ¡Ñ ¢Í§¼ªéÙ Ò¤¹Ë¹§èÖ .................84
บทท่ี 7.  àÊÂÕ §à¾ÃÂÕ ก............................................102



1

ไปสู่บรรพกาล

“ความปรารถนาอันเกา่ แก่ท่ีจะใช้ชีวติ เรร่ ่อน
หมดความอดทนกบั โซ่ตรวนแห่งขนบประเพณี
อีกครง้ั จากการหลบั ใหลของมนั ในช่วงฤดหู นาว
ปลกุ ความปรารถนาในการผจญภยั ใหต้ ื่นข้นึ ”

บ๊ัคไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ ไม่อย่างน้ันมันก็คงรู้แล้วว่าความยุ่งยาก

กำ� ลงั คกุ ร่นุ อย่าวา่ แตส่ �ำหรับตวั มนั เองเลย แตส่ ำ� หรบั สนุ ขั ไทดว์ อเตอร์
ทกุ ตวั ซ่ึงมกี ลา้ มเนอื้ แขง็ แรง และขนยาวอบอ่นุ นบั ตั้งแตพ่ ูเจต็ ซาวด์ไป
จนถึงซานดิเอโก เหตุก็เพราะมนุษย์ที่ควานหาในความมืดของอาร์คติก
ได้พบโลหะสีเหลือง และเพราะบริษัทเรือกลไฟและการขนส่งสนับสนุน
การคน้ พบนั้น ผู้ชายนับพนั ๆ คนจงึ พากันกรูไปที่ดินแดนตอนเหนอื คน
เหล่าน้ีต้องการสุนัข และสุนัขที่พวกเขาต้องการคือสุนัขท่ีมีน�้ำหนักมาก
พรอ้ มกลา้ มเนอ้ื แขง็ แรงเพอื่ ทำ� งานหนกั รวมทงั้ ตอ้ งมขี นยาวเพอ่ื ปกปอ้ ง
พวกมันจากความหนาวเยน็ ดว้ ย
บคั๊ อาศยั อยใู่ นบา้ นหลงั ใหญท่ ซี่ านตาคลารา แวลลี ทมี่ แี สงแดด
ส่องถึง ที่ซึ่งเรียกกันว่าบ้านของผู้พิพากษามิลเลอร์ มันตั้งห่างเข้าไป
ภายในจากถนน คร่งึ หนึ่งซอ่ นอย่ใู นทา่ มกลางตน้ ไม้ มองผ่านเข้าไปเหน็
ระเบียงกว้างๆ ร่มเย็นทอดยาวไปรอบท้ังส่ีด้านของมันอยู่ร�ำไร เข้าถึง
บ้านได้ด้วยทางเดนิ รถโรยกรวดซงึ่ วนเวียนผ่านสนามทีแ่ ผก่ วา้ ง และใต้

เสยี งเพรยี กจากพงไพร 9

กงิ่ ตน้ พอ็ พลา่ ทไี่ ขวก้ นั ไปมา ทางดา้ นหลงั ยงั มขี นาดกวา้ งใหญไ่ พศาลเสยี
ยงิ่ กวา่ ดา้ นหนา้ ดว้ ยซำ้� มคี อกมา้ ขนาดใหญ่ ทซี่ งึ่ คนเลย้ี งมา้ และเดก็ ชาย
หลายสิบคนคอยดูแล แถวกระท่อมคนรับใช้ปกคลุมด้วยไม้เถา ห้องน�้ำ
เรียงเป็นแถวยาวอย่างมีระเบียบชนิดไม่มีท่ีส้ินสุด ซุ้มองุ่นยาวเหยียด
ทุ่งหญ้าเขียวชอุ่ม สวนผลไม้ และแปลงผลเบอร์รีเป็นหย่อมๆ จากน้ัน
ก็มโี รงเกบ็ เครอื่ งสูบนำ�้ ส�ำหรบั บ่อน้�ำบาดาล กับแท็งกซ์ เี มนต์ขนาดใหญ่
ท่ีซ่ึงเด็กๆ ของผู้พิพากษามิลเลอร์พุ่งหลาวลงไปในน้�ำเวลาเช้า และคง
ความเยน็ ไว้ในยามบ่ายอันรอ้ นแรง
และในอาณาจักรอนั ย่ิงใหญน่ บี้ ค๊ั คือผู้ปกครอง มันเกดิ ทีน่ ี่ และ
อาศัยอยูท่ ี่นม่ี าตลอดสีป่ ขี องชวี ติ ของมัน เปน็ ความจริงทวี่ ่ามีสนุ ขั ตัวอ่ืน
อยู่ด้วย เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีสุนัขตัวอ่ืนในสถานที่กว้างใหญ่ขนาดนั้น
แต่พวกนั้นไม่นับ เพราะพวกมันมาแล้วก็ไป มันอาศัยอยู่ในคอกสุนัขท่ี
แออดั ยดั เยยี ด หรอื ไมก่ ม็ ชี วี ติ อยอู่ ยา่ งหลบๆ ซอ่ นๆ ในซอกลบั ๆ ของบา้ น
ตามแบบพวกทตู้ ส.์ ..สนุ ขั ปก๊ั ของญป่ี นุ่ หรอื ไมก่ อ็ ซิ าเบล สนุ ขั ไมม่ ขี นของ
เมก็ ซโิ ก—พวกสตั วแ์ ปลกๆ ทแ่ี ทบไมเ่ คยยน่ื จมกู ออกไปนอกประตหู รอื
เดนิ บนพนื้ ดนิ ในทางกลบั กนั กม็ ฟี อ็ กส์ เทอรเ์ รยี ร์ อยา่ งนอ้ ยกจ็ ำ� นวนหนง่ึ
ทเ่ี หา่ คำ� มน่ั สญั ญานา่ หวาดกลวั ไปทท่ี ตู้ สก์ บั อซิ าเบล ซงึ่ กำ� ลงั มองพวกมนั
จากหน้าต่าง และได้รับการปกป้องจากกองก�ำลังแม่บ้านท่ีติดอาวุธด้วย
ไมก้ วาดและไมถ้ พู น้ื
แต่บั๊คไม่ใช่ทั้งสุนัขบ้านหรือสุนัขคอก อาณาจักรทั้งหมดเป็น
ของมัน มันพุ่งลงในถังว่ายน�้ำหรือไปล่าสัตว์กับลูกชายของผู้พิพากษา
มลิ เลอร์ มนั ทำ� หนา้ ทคี่ มุ้ กนั มอลลกี่ บั อลสิ ...ลกู สาวของผพู้ พิ ากษา...ขณะ
ไปเดนิ เลน่ ในชว่ งพลบคำ�่ หรอื ในตอนเชา้ ตรู่ คำ่� คนื ในฤดหู นาวมนั นอนอยู่
แทบเท้าของผู้พิพากษา ตรงหน้ากองไฟที่ลุกโชนในห้องสมุด มันแบก
หลานชายของทา่ นผพู้ พิ ากษาไวบ้ นหลงั หรอื ไมก่ ก็ ลงิ้ ไปกบั พวกแกในพง

10 The Call of the Wild

หญ้า และปกป้องก้าวเดินของพวกแกขณะผจญภัยในป่ารกร้างลงไปยัง
นำ�้ พใุ นลานคอกมา้ และแมแ้ ตไ่ กลออกไปกวา่ นนั้ ทซ่ี ง่ึ ใชเ้ กบ็ มา้ ขา้ งสนาม
และบรเิ วณซง่ึ มผี ลเบอรร์ ขี น้ึ เปน็ หยอ่ มๆ ในทา่ มกลางพวกเทอรเ์ รยี ร์ มนั
เดนิ อาดๆ อยา่ งหยง่ิ ยโส ทง้ั ยงั มองขา้ มพวกทตู้ สแ์ ละอซิ าเบล ในเมอื่ มนั
เป็นกษัตริย์—กษัตริย์เหนือสรรพส่ิงที่คืบคลาน เลื้อย บิน ท้ังหมดของ
บ้านผพู้ ิพากษามิลเลอร์ รวมท้งั มนุษยด์ ้วย
เอลโม พอ่ ของมนั เปน็ เซน็ ตเ์ บอรน์ ารด์ ทมี่ ขี นาดใหญโ่ ตมโหฬาร
เป็นเพ่ือนชนิดแยกกันไม่ได้ของท่านผู้พิพากษา และบ๊ัคก็มีแนวโน้มว่า
จะด�ำเนนิ ตามวิถีทางของพอ่ ของมนั มนั ไม่ได้มขี นาดใหญ่มากสักเทา่ ไร
นกั —มนั มนี ำ้� หนกั เพยี งรอ้ ยกบั สส่ี บิ ปอนดเ์ ทา่ นน้ั —ในเมอ่ื เชป แมข่ องมนั
เปน็ สุนขั พันธสุ์ กอ็ ต์ช เชพเพิรด์ หากถงึ กระน้นั ร้อยกับสี่สิบปอนดก์ ็เพ่มิ
ความภมู ฐิ านซง่ึ มาพรอ้ มกบั การกนิ ดอี ยดู่ แี ละความเคารพนบั ถอื อนั เปน็
สากลเขา้ ไปดว้ ย ชว่ ยใหม้ นั วางตวั แบบผมู้ บี ญุ หนกั ศกั ดใิ์ หญอ่ ยา่ งถกู ตอ้ ง
ในชว่ งเวลาสป่ี นี บั แตก่ ารเปน็ ลกู สนุ ขั ของมนั มนั ใชช้ วี ติ ของชนชนั้ สงู อยา่ ง
เต็มท่ี มันมีความภาคภูมิใจในตัวเอง แม้แต่ถือตัวกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ
บางคร้ังสุภาพบุรุษชนบทก็กลายเป็นแบบนั้นเพราะสภาพท่ีโดดเดี่ยว
ของพวกเขา แต่มันก็ปอ้ งกนั ตวั เองไดด้ ว้ ยการกนั ไม่ให้ตวั เองกลายเป็น
เพียงสุนัขบ้านท่ีได้รับการเอาอกเอาใจ การล่าสัตว์และความสนุกสนาน
กลางแจง้ กบั ญาตมิ ติ รสามารถชว่ ยลดไขมนั ทง้ั ยงั ทำ� ใหก้ ลา้ มเนอื้ ของมนั
แข็งแกร่งข้ึน และส�ำหรับมัน เช่นเดียวกับการแข่งขันแช่น�้ำในถังน้�ำเย็น
การรกั นำ้� เปน็ ทัง้ ยาบ�ำรงุ และเครื่องปกป้องสุขภาพ
และนเี่ ปน็ รปู แบบการดำ� รงชวี ติ ของบคั๊ ในฤดใู บไมร้ ว่ งของปี 1897
เวลาทก่ี ารพบขมุ ทองคลอนไดกล์ ากเอาบรรดาผชู้ ายจากทว่ั ทง้ั โลกไปยงั
ดินแดนตอนเหนือท่ีเยือกแข็ง แต่บั๊คไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์ และไม่รู้ว่า
มานูเอล หนึ่งในผู้ช่วยคนสวน เป็นคนรู้จักท่ีไม่พึงปรารถนา มานูเอลมี

เสียงเพรยี กจากพงไพร 11

บาปหนงึ่ ซงึ่ รมุ เรา้ อยา่ งไมห่ ยดุ ยง้ั เขารกั การเลน่ ลอตเตอรจี นี ยง่ิ กวา่ นน้ั
ในการพนนั ของเขา เขามคี วามออ่ นแออยา่ งหนง่ึ —ความศรทั ธาในระบบ
และนก่ี ท็ ำ� ใหค้ ำ� สาปแชง่ ของเขาเปน็ เรอ่ื งแนน่ อน ในเมอื่ การเลน่ ในระบบ
ต้องอาศยั เงิน ในขณะท่คี ่าจา้ งผ้ชู ว่ ยคนสวนไมพ่ อกับความต้องการของ
ภรรยาและลกู หลานมากมาย
ในคืนอันน่าจดจ�ำที่มานูเอลทรยศ ท่านผู้พิพากษาอยู่ในการ
ประชุมของสมาคมผู้เพาะปลูกองุ่น และบรรดาเด็กชายก็ก�ำลังวุ่นวาย
อยู่กับการจัดต้ังสมาคมนักกีฬา ไม่มีใครเห็นเขาและบ๊ัคเดินผ่านออกไป
ท่ีสวนผลไม้ ซง่ึ บคั๊ คิดวา่ เป็นเพยี งการเดินเล่น และนอกเหนือจากผชู้ าย
เพียงคนเดียว ไม่มีใครเห็นพวกเขาเดินทางมาถึงสถานีธงเล็กๆ ซึ่ง
รู้จักกันในนามคอลเลจ พาร์ค ผู้ชายคนนี้พูดคุยกับมานูเอล และมีการ
แลกเปลย่ี นเงินระหว่างกนั
“นายอาจห่อสินค้าก่อนส่งมอบมัน” คนแปลกหน้าบอกเสียง
กระด้าง และมานูเอลก็พันเชือกแข็งแรงไว้รอบคอบั๊ค ใต้ปลอกคอของ
มนั เปน็ สองเทา่
“บดิ มนั แลว้ นายกจ็ ะทำ� ใหม้ นั หายใจไมอ่ อกไดม้ ากพอ” มานเู อล
วา่ และคนแปลกหน้าก็คำ� รามคำ� ยืนยันในทันที
บคั๊ ยอมรบั เชอื กอยา่ งภาคภมู เิ งยี บๆ แนน่ อนมนั เปน็ การกระทำ�
ที่ไม่ปกติ แต่มันก็เรียนรู้ท่ีจะไว้วางใจมนุษย์ที่มันรู้จัก และให้ความไว้
วางใจพวกเขาในความเฉลียวฉลาดซ่ึงขยายขอบเขตมาที่ตัวมันเอง แต่
เมื่อปลายเชือกเข้าไปอยู่ในมือของคนแปลกหน้า มันค�ำรามอย่างข่มขู่
เพียงแสดงให้รู้ถึงความไม่ชอบอกชอบใจ ในความภาคภูมิใจ มันเช่ือว่า
คือการบอกให้รู้ถึงการออกค�ำส่ัง แต่ด้วยความประหลาดใจเชือกรัดคอ
แนน่ ขน้ึ เรอื่ ยๆ ปดิ กน้ั การหายใจของมนั ในความเดอื ดดาลทเี่ กดิ ขนึ้ ทนั ที
ทนั ใดมนั กระโจนเขา้ ใส่ ชายผพู้ งึ่ พบกบั มนั ครงึ่ ทางควา้ คอของมนั ไว้ และ

12 The Call of the Wild

ด้วยการบิดอย่างช�ำนาญ เขาเหว่ียงมันไปบนหลังของเขา จากน้ันเชือก
ก็รัดแน่นขึ้นอย่างไม่ปรานีปราศรัย ในขณะท่ีบั๊คต่อสู้ด้ินรนอย่างโกรธ
เกร้ียว ล้ินของมันห้อยออกมาจากปาก และหน้าอกขนาดใหญ่ของมัน
หอบอย่างเปล่าประโยชน์ ไม่เคยเลยในชีวิตของมันท่ีจะถูกปฏิบัติอย่าง
เลวร้ายแบบน้ี และไม่เคยเลยตลอดชีวิตของมันท่ีจะโกรธขนาดน้ี แต่
พละก�ำลังของมันลดถอยลง นัยน์ตาพร่ามัว และไม่รู้อะไรเลยเมื่อมีการ
โบกใหร้ ถไฟหยดุ และผชู้ ายสองคนโยนมนั เขา้ ไปในตขู้ นประเปา๋ เดนิ ทาง
ของผู้โดยสาร
ส่ิงต่อมาที่มันรู้ก็คือมันตระหนักอย่างมัวๆ ว่าล้ินของมันเจ็บ
และมันถูกกระแทกไปมาในยานพาหนะอะไรบางอย่าง เสียงกรีดร้อง
แหบโหยของหวูดหัวรถจักรหวีดหวิวถึงจุดตัดรางรถไฟ บอกให้มันรู้ว่า
อยู่ท่ีไหน มันเดินทางกับท่านผู้พิพากษาบ่อยเกินกว่าจะไม่รู้ว่าความ
รู้สึกของการนั่งมาในตู้ขนกระเป๋าเดินทางและสัมภาระของผู้โดยสารนั้น
เป็นอย่างไร มันลืมตาและความเดือดดาลที่ไม่สามารถระงับไว้ได้ของ
กษัตริย์ท่ีถูกลักพาตัวก็ผ่านเข้ามา ผู้ชายคนนั้นโผเข้าหาคอของมัน แต่
บ๊ัคเร็วเกินไปส�ำหรับเขา กรามของมนั งับลงบนแขน มันไม่ยอมคลายลง
จนกระทัง่ สติสัมปชัญญะของมันถูกบีบคัน้ ออกจากมนั อกี ครง้ั
“ใช่แล้ว เป็นลมชัก” ชายผู้นั้นว่า ซ่อนมือที่ถูกกัดจากคนขน
กระเป๋า ผู้ซึ่งถูกเสียงการต่อสู้ดึงดูดความสนใจ “ฉันพามันไปให้นายที่
ฟรสิ โก หมอผู้เช่ยี วชาญเกี่ยวกับสุนัขทีน่ ั่นคดิ วา่ รกั ษามนั ได”้
การน่ังมาในรถไฟในคนื น้ัน ชายผนู้ ั้นพูดถึงตวั เองอย่างมวี าทะ
ศลิ ป์อย่างทีส่ ดุ ในเพิงเลก็ ๆ หลังโรงเหลา้ รมิ ฝง่ั น�้ำเมอื งซานฟรานซสิ โก
“ทั้งหมดที่ฉันได้ก็ห้าสิบ” เขาบ่น “แล้วฉันก็จะไม่ท�ำงานน้ี
มากกวา่ พนั หนึง่ เงินสด”

เสียงเพรยี กจากพงไพร 13

มือของเขาพันไว้ด้วยผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือด และขากางเกง
ขา้ งขวากข็ าดเป็นทางจากเขา่ ถงึ ข้อเท้า
“ไอ้นักเลงอีกคนไดเ้ ท่าไหร่” คนดูแลโรงเหล้าถาม
“รอ้ ยหนง่ึ ” เปน็ คำ� ตอบ “ไมร่ บั นอ้ ยกวา่ นน้ั แมแ้ ตซ่ เู ดยี ว สาบาน
ได”้
“นนั่ รวมกนั ไดร้ อ้ ยกบั หา้ สบิ ” คนดแู ลโรงเหลา้ คำ� นวณ “แลว้ มนั
ก็คุ้มค่า หรอื ไม่ฉนั ก็เป็นไอ้โง”่
โจรลักพาตัวปลดผ้าท่ีพันอยู่แล้วมองดูมือซึ่งมีรอยแผลของ
ตวั เอง “ถ้าฉนั ไมเ่ ป็นโรคพิษสนุ ัขบา้ —”
“นายจะเปน็ เพราะนายเกดิ มาเพอ่ื ถกู แขวนคอ” ผดู้ แู ลโรงเหลา้
หัวเราะ “มาน่ี ช่วยฉันก่อนทนี่ ายจะหนี” เขาเสรมิ
งนุ งง ทกุ ขท์ รมานกบั ความเจบ็ ปวดแสนสาหสั ทค่ี อและลน้ิ พรอ้ ม
กับชวี ติ ทีถ่ กู ควบคมุ โดยเขา บค๊ั พยายามเผชิญหนา้ กับผทู้ รมานมนั แต่
มนั ก็ถูกโยนลงกับพนื้ แลว้ สำ� ลกั ซำ�้ แลว้ ซ้�ำเลา่ จนพวกเขาเลอื่ ยปลอกคอ
ทองเหลอื งหนกั ๆ ออกจากคอของมนั ไดส้ ำ� เรจ็ จากนนั้ เชอื กกถ็ กู ปลดออก
และมนั ก็ถูกเหว่ยี งเข้าไปในลงั ท่เี หมอื นกรงขงั
มนั นอนอยทู่ น่ี น่ั ตลอดคนื อนั เหนอ่ื ยออ่ น รกั ษาความโกรธเกรยี้ ว
และความภาคภูมิท่ีได้รับบาดเจ็บ มันไม่เข้าใจว่าทั้งหมดหมายความว่า
อะไร พวกเขาต้องการอะไรจากมัน ผชู้ ายแปลกๆ เหล่านี้ ท�ำไมพวกเขา
จงึ กกั ขงั มนั ไวใ้ นกรงแคบๆ มนั ไมร่ วู้ า่ ทำ� ไม แตร่ สู้ กึ วา่ เปน็ ทกุ ขก์ บั ความ
รู้สึกคลุมเครือของความหายนะที่ก�ำลังมาถึง หลายคร้ังในระหว่างเวลา
กลางคนื มนั ลกุ ขนึ้ ยนื ตอนทปี่ ระตเู พงิ เปดิ พรอ้ มเสยี งเอยี๊ ดอา๊ ด คาดหวงั
วา่ จะไดเ้ ห็นท่านผพู้ ิพากษา หรืออยา่ งน้อยกพ็ วกเด็กหนุ่ม แต่แตล่ ะครั้ง
เป็นใบหน้าอวบอูมของคนดูแลโรงเหล้าที่จ้องมองเข้ามาท่ีมันด้วยแสง

14 The Call of the Wild

ซดี เซียวของเทียนไข และแตล่ ะคร้งั เสียงเหา่ อยา่ งเบิกบานทส่ี ัน่ สะเทือน
อยใู่ นล�ำคอของบค๊ั ตอ้ งบดิ เบ้ยี วกลายเปน็ เสยี งคำ� รามอยา่ งดุรา้ ย
แตค่ นดแู ลโรงเหลา้ กป็ ลอ่ ยมนั ไวต้ ามลำ� พงั และในตอนเชา้ ผชู้ าย
สค่ี นกเ็ ขา้ มาและยกลงั ไป บค๊ั เขา้ ใจดวี า่ มผี ทู้ รมานมากขนึ้ ในเมอื่ พวกเขา
เปน็ สิง่ มีชีวติ ทีด่ ชู วั่ รา้ ย สกปรกมอมแมม และหยาบคาย และมนั ก็จู่โจม
และแสดงความโกรธแค้นใส่คนพวกนั้นผ่านลูกกรงลัง พวกเขาเพียงแต่
หวั เราะและกระทงุ้ ไมใ้ สม่ นั ซง่ึ มนั กจ็ โู่ จมดว้ ยฟนั ทนั ที จนกระทง่ั ตระหนกั
ว่านั่นคือส่ิงที่พวกเขาต้องการ ด้วยเหตุน้ันมันจึงนอนลงด้วยอารมณ์
บูดบึ้งและปล่อยให้ลังถูกยกเข้าไปไว้ในเกวียน จากน้ันตัวมันและลังซึ่ง
มันถูกกักขังอยู่ก็เริ่มการเดินทางผ่านหลายมือ เสมียนในส�ำนักงานรถ
ด่วนท�ำหน้าท่ีควบคุมดูแลมัน มันถูกขนใส่เกวียนอีกคัน เป็นรถบรรทุก
ที่ขนมันไปพร้อมๆ กับกล่องและส่ิงของหลายประเภท บนเรือข้ามฟาก
ขบั เครอ่ื งดว้ ยไอนำ�้ มนั ถกู ยา้ ยออกจากเรอื ขา้ มฟากเขา้ ไปในสถานรี ถไฟ
ขนาดใหญ่ และทา้ ยท่สี ดุ มันถกู วางลงในรถดว่ นขบวนหนง่ึ
เปน็ เวลาสองวนั สองคนื ทร่ี ถดว่ นขบวนนลี้ ากไปตามทางของหวั
รถจักรที่ส่งเสียงกรีดก้อง และสองวันสองคืนที่บั๊คไม่ได้กินอาหารหรือ
ดื่มน�้ำ ในความโกรธเกรยี้ วของมัน มันรบั มอื กับการรกุ รานคร้ังแรกของ
พวกสง่ เอกสารดว่ นดว้ ยการคำ� ราม และพวกเขากต็ อบโตด้ ว้ ยการเยา้ แหย่
มัน ตอนที่มันโถมตัวเข้าใส่ลูกกรง สั่นเทาและน้�ำลายฟูมปาก พวกเขา
หัวเราะเยาะและพูดเหน็บแนมมัน พวกเขาค�ำรามและเห่าเหมือนสุนัข
นา่ รงั เกยี จ ทัง้ สง่ เสยี งรอ้ งแบบแมวและกระพอื แขนและสง่ เสียงขัน มันรู้
วา่ ทงั้ หมดนน้ั โงเ่ งา่ สน้ิ ดี แตด่ ว้ ยเหตนุ น้ั จงึ ยงิ่ ทำ� รา้ ยความภาคภมู ใิ จของ
มนั ย่งิ ขนึ้ และความโกรธของมันกเ็ พิ่มข้นึ และเพิ่มขึน้ มันไม่สนใจความ
หิวมากนกั แต่การขาดน�ำ้ ทำ� ใหม้ นั ทุกข์ทรมานอยา่ งหนกั ทงั้ ยงั กระพือ

เสยี งเพรยี กจากพงไพร 15

ความเดือดดาลของมันถึงระดบั สงู ย่งิ กว่านนั้ ความเครียดและประสาทที่
ไว ความทารณุ เหวย่ี งมนั เขา้ หาอาการไขซ้ งึ่ หลอ่ เลยี้ งดว้ ยการอกั เสบของ
คอและลน้ิ ทีแ่ หง้ ผากและบวมเปง่
มันพอใจอยเู่ รื่องหน่ึง คือเชอื กหลุดออกพน้ คอมนั ไปแลว้ น่ันให้
ความเปน็ ตอ่ ทไ่ี มย่ ตุ ธิ รรมแกพ่ วกเขา แตเ่ วลานเี้ มอื่ มนั พน้ จากคอไป มนั
จะแสดงใหพ้ วกเขาเห็น พวกเขาจะไมม่ ีวนั เอาเชอื กอีกเส้นมาผูกรอบคอ
มันไดอ้ กี กบั เร่อื งนั้นมันตัดสินใจได้ แต่สองวันกับสองคืนมาแล้วทมี่ ันไม่
ได้กินหรือด่ืมอะไร และระหว่างสองวันกับสองคืนของความทรมานน้ัน
มนั สง่ั สมความโกรธแคน้ ซง่ึ เปน็ ลางบอกเหตรุ า้ ยตอ่ ใครกต็ ามทที่ ำ� ผดิ ตอ่
มนั แตแ่ รก ตาของมนั เปลย่ี นเป็นสแี ดงก�่ำ และมนั ก็เปลย่ี นไปเป็นปศี าจ
ทีโ่ กรธ รนุ แรง มันเปลยี่ นแปลงเสยี จนตัวท่านผู้พพิ ากษาเองก็อาจจะจำ�
มันไม่ได้ และพนักงานส่งเอกสารด่วนก็หายใจโล่งอกตอนท่ีพวกเขารีบ
พามันลงจากรถไฟที่ซีแอตเติ้ล
ผู้ชายสี่คนขนลังจากเกวียนเข้าไปในสนามเล็กๆ ด้านหลังล้อม
รอบดว้ ยกำ� แพงสงู อยา่ งระมดั ระวงั ผชู้ ายตวั อว้ นพรอ้ มกบั เสอ้ื สเวตเตอร์
สีแดง ซ่งึ คอเสอื้ หอ้ ยย้อยลงมามาก เขาออกมาภายนอกแล้วเซน็ หนังสอื
ให้คนขับ บ๊ัคคาดการณ์ว่านั่นคือผู้ชายคนน้ัน คนท่ีจะมาทรมานมันคน
ตอ่ ไป และมนั กโ็ ถมตวั เองเขา้ ใสล่ กู กรงอยา่ งดรุ า้ ย ผชู้ ายคนนน้ั แสยะยมิ้
และนำ� เอาขวานดา้ มเลก็ ๆ กับไม้พลองมาดว้ ย
“คุณจะไม่เอามันออกมาตอนนใ้ี ชไ่ หม” คนขับรถถาม
“แน่นอน” ผชู้ ายตอบ แหยข่ วานด้ามเลก็ เข้าไปในลงั เพือ่ ใช้งดั
เปิด
ผู้ชายส่ีคนที่ขนมันเข้ามาพากันแตกกระเจิง รีบหาต�ำแหน่งที่
ปลอดภัยบนกำ� แพง และพวกเขาเตรียมพรอ้ มทจ่ี ะดูการแสดง

16 The Call of the Wild

บคั๊ พงุ่ เขา้ หาไมท้ แ่ี ตกออก ฝงั เขย้ี วลงทนี่ น่ั สะบดั ไปมาและตอ่ สู้
กับมัน เวลาที่ขวานตกลงภายนอกมันจะอยู่ภายใน มันเห่าและค�ำราม
กระวนกระวายอยา่ งรนุ แรงทจี่ ะออกไปขา้ งนอก ขณะทชี่ ายในเสอ้ื สเวตเตอร์
สแี ดงตง้ั ใจทจ่ี ะเอามนั ออกมาอยา่ งใจเยน็
“คราวนี้ แก ไอ้ปีศาจตาแดง” เขาบอกตอนท่ีเขาสร้างช่องให้
เปดิ กวา้ งพอทร่ี า่ งของบคั๊ จะผา่ นออกมา ในเวลาเดยี วกนั เขาทง้ิ ขวานดา้ ม
เล็กลง แลว้ ย้ายไมพ้ ลองมาที่มอื ขวา
และบค๊ั กเ็ ปน็ ปศี าจตาแดงอยา่ งแทจ้ รงิ ตอนทมี่ นั เตรยี มตวั พร้อม
ที่จะกระโดด ขนต้ังชัน น้�ำลายฟูมปาก ความบ้าคลั่งจุดประกายอยู่ใน
ดวงตาแดงก�่ำของมัน มันพุ่งเข้าหาชายคนนั้นพร้อมกับน้�ำหนักร้อย
สี่สิบปอนด์ของความโกรธเกรี้ยว เสริมด้วยความรู้สึกรุนแรงท่ีเก็บกดไว้
สองวนั กับสองคนื กลางอากาศ ตอนที่กรามของมันกำ� ลงั จะไปถงึ ผูช้ าย
คนน้นั มันถูกตีอย่างแรง ซง่ึ ตรึงรา่ งของมนั ไว้ และฟันทัง้ หมดขบกนั ดัง
กกึ อยา่ งเจบ็ ปวด มนั หมนุ ตวั หลงั และสขี า้ งกระแทกพนื้ ดนิ มนั ไมเ่ คยถกู
ตีด้วยไม้พลองมาก่อนเลยในชีวิตและไม่เข้าใจอีกด้วย ด้วยเสียงค�ำราม
ซ่ึงเป็นการเห่า ส่วนหนึ่งเหมือนกับเสียงกรีดร้องมากกว่า มันลุกข้ึนยืน
อกี ครง้ั แลว้ พงุ่ ตวั ไปในอากาศ เปน็ อกี ครงั้ ทถ่ี กู ฟาด และมนั กถ็ กู บดขยลี้ ง
กบั พนื้ คราวนม้ี นั ตระหนกั วา่ เปน็ ไมพ้ ลอง แตค่ วามบา้ คลง่ั ของมนั ไมร่ จู้ กั
ความระมัดระวงั มันกระโจนเขา้ หาสิบสองครัง้ และสิบสองคร้ังเชน่ กนั ที่
ถกู ไมพ้ ลองหยดุ ยง้ั การจโู่ จมน้ัน และฟาดใส่อยา่ งรนุ แรงจนต้องยอมแพ้
หลังจากการฟาดที่รุนแรงเป็นพิเศษมันจึงยอมสงบ มึนงงเกิน
กว่าจะจูโ่ จม มันโซซดั โซเซไปรอบๆ เลือดหลง่ั ไหลออกมาจากจมกู ปาก
และหู ขนอนั สวยงามของมนั ถกู พน่ และแตม้ เปน็ จดุ ๆ ดว้ ยนำ�้ ลายปนเลอื ด
จากนนั้ ผชู้ ายคนนนั้ กเ็ ดนิ เขา้ มาแลว้ จงใจฟาดทจ่ี มกู ของมนั อยา่ งนา่ กลวั

เสียงเพรยี กจากพงไพร 17

ความเจ็บปวดท้ังหมดท่ีมันทนรับมาล้วนไม่มีความหมายอะไรเลย เมื่อ
เทียบกบั ความเจบ็ ปวดแสนสาหสั นี้ มนั ทุ่มตวั เข้าหาผู้ชายคนนั้นอกี ครง้ั
พรอ้ มกบั เสยี งคำ� รามดรุ า้ ยทเี่ กอื บเหมอื นราชสหี ์ แตผ่ ชู้ ายเปลย่ี นไมจ้ าก
มอื ขวาเปน็ มอื ซา้ ย ฟาดเขา้ ทกี่ รามสว่ นลา่ งอยา่ งใจเยน็ ในเวลาเดยี วกนั ก็
บดิ ลงลา่ งและคอ่ นไปดา้ นหลงั บคั๊ หมนุ เปน็ วงอยา่ งสมบรู ณใ์ นอากาศกบั
อกี ครง่ึ รอบ จากนน้ั ก็กระแทกลงกับพืน้ โดยเอาหัวและหนา้ อกลง
เปน็ การพงุ่ เขา้ ใสค่ รง้ั สดุ ทา้ ย ผชู้ ายตอี ยา่ งเฉลยี วฉลาด เปน็ การ
ฟาดท่ีเขาจงใจย้ังไว้นาน บั๊คทรุดตัวและล้มลง มันถูกทุบตีจนหมดสติ
อย่างสิน้ เชงิ
“ข้าว่าเขาไม่ธรรมดาเลยเร่ืองฝึกสุนัขนี่” หนึ่งในบรรดาผู้ชาย
บนก�ำแพงรอ้ งอยา่ งกระตอื รอื ร้น

18 The Call of the Wild