กันต์ดนัย แปลว่า บุตรชายอันเป็นที่รัก นามปากกา หัวใจน้ำฟักทอง “เรื่องราüของผม ÿมุดÿีเขียü และจดĀมายÿุดท้ายจากแม่ถึงผม” “คüามรักของแม่คืออะไร คือĀนึ่งÿิ่งที่ผมต่างถามĀาและตามĀามาโดยตลอด แล้üคุณล่ะ…คิดü่าคüามรักที่ ได้รับจากแม่เป็นอย่างไร ? Āน้าตาเป็นแบบไĀน ผมนั้นไม่เคยÿัมผัÿมันได้เลย” กันต์ดนัยเด็กĀนุ่มผู้มีคüามฝัน ได้ตั้งคำถามพüกนี้กับเรื่องราüของตน ก่อนที่เรื่องราüทุกอย่างจะจบลง เขากลับได้ค้นĀาคüามĀมายของÿิ่งเĀล่านี้จนเจอ แต่ดันเจอได้Ā้üงเüลาที่ÿายเกินไป
ตอนที่ ๑ แม่คืออะไร ? “จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าขา…ม้าโยกเยก จันทร์จะเÿกÿิ่งใดใĀ้ข้าบ้าง ดอกมะลิพüงน้อยร้อยมาüาง Āยาดน้ำค้าง…เกาะซ้ำ…Āยาดน้ำตา” คำประพันธ์ที่ถูกถักถ้อยร้อยเรียงจüบจนมาเป็นภาþาที่ÿüยงาม เด็ก ๆ Āลายคนคงคุ้นมันในüัยที่ยัง เป็นเด็ก ใช่ครับ ผมเองก็คุ้นมัน แต่มันก็เนิ่นนานมาแล้üจนทำใĀ้ผมเองก็ยังจำคüามไม่ได้ แต่ก็พอจำได้ü่า เÿียงเพราะ ๆ แบบนี้ที่ทำใĀ้ผมคุ้นĀูคงเป็นเÿียงของบุคคลผู้เป็น “แม่” ลมเย็นเฉียบเข้าปกคลุมภายในĀ้องÿี่เĀลี่ยมจัตุรัÿ มีเพียงแÿงไฟÿะท้อนจากĀน้าจอคอมพิüเตอร์คอย ใĀ้คüามÿü่างภายใต้คüามมืด คüามเงียบที่ก่อตัüขึ้นในเüลาĀลายÿิบนาทีÿร้างคüามĀนาüเĀน็บใĀ้กับ “กันต์ดนัย” เด็กĀนุ่มüัย ๑๗ ปี ดüงตากลมโตÿั่นไĀüระริกมีน้ำใÿ ๆ เอ่อล้นออกมาอย่างไม่ขาดÿาย Ā้üง คüามคิดของเขาเลื่อนลอยราüกับคนขาดÿติคüามเÿียใจ คüามโกรธและคüามน้อยใจปะปนกันจนไม่ÿามารถ แม้จะอธิบายออกมาเป็นน้ำเÿียงÿะอื้น ปลายนิ้üทั้งĀ้าจรดลงบนแป้นพิมพ์ตรงĀน้า เขาเริ่มระบายคüามรู้ÿึก ของตัüเองผ่านตัüอักþร “อะไรคือรักของแม่เĀรอครับ” กันต์ดนัยตั้งĀัüข้อคำถามผ่านเü็บกระทู้ชื่อดังบนÿื่อÿังคมออนไลน์พร้อมบรรยายคüามรู้ÿึกของตัüเอง ราüกับนักกüีกำลังเขียนบทประพันธ์ “Āลายต่อĀลายคนคงจะเฝ้ารอüันแม่เพื่อจะกราบเท้าแม่ Āอมแก้มแม่ แต่Āนึ่งในนั้นคงไม่ใช่ผม üันแม่มันก็üันธรรมดาüันĀนึ่งÿำĀรับตัüผมเอง เพราะแม่ก็ทำแบบเดิม ไม่ÿนใจผมแบบเดิมเĀมือนที่แม่เป็นมา ตลอด” “แม่พรุ่งนี้โรงเรียนมีงานüันแม่ถ้ามีÿักเÿี้ยüเüลาโผล่Āน้าไปใĀ้ครูที่โรงเรียนเขาเĀ็นก็ได้นะ” กันต์ดนัยกล่าüด้üยน้ำเÿียงĀ้üนแบบไม่ต้องการคำตอบจากบุคคลผู้เป็นแม่ที่เขาเอ่ยพูดด้üย แม้จะมี เÿียงตอบกลับมาเขาก็ไม่ได้ใĀ้คüามÿนใจกับเÿียงนั้น กลับรีบก้าüเท้าทีละก้าüอย่างไม่รีบมากนักขึ้นไปยังชั้น ÿองของตัüบ้าน อย่างไม่มีเยื่อใย
“ถ้าแม่เÿร็จงานแม่จะไปนะ” แต่ก็นั่นแĀละครับทุกคนที่อ่านอยู่ก็คงเดาไม่ผิด แม่ไม่ได้มาร่üมงาน แม่พูดแบบนี้ทุกปีโกĀกทุกปี มันน่าเจ็บใจที่ÿุด เพื่อน ๆ มีแม่พร้อมกันทุกคนแต่ผมไĀü้เก้าอี้เปล่าเป็นปีที่ ๕ แต่พูดไปผมก็ชินแล้üล่ะ ไม่มีแม่ก็ไม่ได้ÿำคัญอะไรขนาดนั้น พออ่านมาถึงตรงนี้Āลายคนคงด่าü่าผมนิÿัยไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ อ่านต่อใĀ้ จบเถอะครับอย่าเพิ่งรีบด่า ผมฟังคำด่าจนเบื่อแล้ü คนที่คüรโดนมันน่าจะเป็นแม่มากกü่า แม่คบผู้ชายแต่ละ เดือนแทบไม่ซ้ำĀน้า ผมก็คงเป็นĀนึ่งในคüามผิดพลาดของแม่จากผู้ชายคนใดคนĀนึ่ง จริง ๆ แม่ไม่น่าจะใĀ้ผม ออกมาดูโลกเลย ผมไม่เคยขอมาเกิดÿักนิด แต่ถ้าเลือกเกิดได้ก็ขอเกิดในบ้านที่รüย ๆ ÿบาย ๆ มีแม่ที่ใĀ้ทั้ง คüามอบอุ่น ใĀ้ทั้งคำปรึกþา ใĀ้ทั้งคüามรักมันคงจะดีกü่านี้ผมเคยมีปากเÿียงกับผู้ชายของแม่ แต่แม่ก็ไม่เคย ปกป้องผม แม่ปกป้องแต่ผู้ชายพüกนั้น มาทีก็มาพักที่บ้านป็นอาทิตย์ผมคิดü่าเปิดบ้านใĀ้แบ่งเช่าด้üยซ้ำ
บทที่ ๒ คำขอโทþ บทÿนทนาได้ดังขึ้นจากชั้นÿองของตัüบ้าน “คุณไม่มีÿิทธิ์มาใช้ของใช้ของผมนะ” กันต์ดนัยüัย ๑๕ ปีเอ่ยขึ้นอย่างแข็งกร้าüเมื่อเĀ็นชายüัย กลางคน กำลังĀยิบผ้าเช็ดตัüของเขาขึ้นมา “ลุงไม่ทราบ ลุงคิดü่าเป็นผ้าเช็ดตัüที่แม่เธอเตรียมไü้ใĀ้แขก” “เท่าที่จำได้ผมไม่มีญาติฝ่ายไĀนĀน้าตาแบบนี้นะครับ” “เอ๊ะ! พูดจากับผู้ใĀญ่พูดใĀ้มันดีๆ Āน่อย ฉันเป็นคนใĀ้เงินแม่เธอนะ” “เกิดอะไรขึ้นคะ” Āญิงüัยกลางคนที่ได้ยินเÿียงของชายĀนุ่ม ก็รีบเข้ามาดูต้นเÿียงที่เกิดขึ้น “ก็ลูกเธอน่ะÿิพูดจาไม่ใĀ้เกียรติฉันเลยÿักนิด” “กันต์ขอโทþลุงเขาเดี๋ยüนี้!” “ทำไมผมต้องขอโทþ” กันต์ดนัยตอบกลับทันคüันเพราะคิดü่าตนไม่มีคüามผิดใดใดในเรื่องที่เกิดขึ้น “แม่บอกใĀ้ขอโทþก็ขอโทþÿิ!” แม่ขึ้นเÿียงใÿ่ผมแบบที่แม่ไม่เคยทำมาก่อน แม่ก็คงโกรธมากที่ผมทำ ใĀ้ผู้ชายของแม่อารมณ์ไม่ดีผมเองก็จำใจขอโทþไปน่ะÿิจะทำอะไรได้ไม่รู้จะÿมเพชตัüเองĀรือÿมเพชแม่ก่อน กัน เรื่องของแม่ผมมันยังมีเยอะกü่านี้เยอะมากจนเล่าüันเดียüไม่Āมด üันนี้ผมได้ระบายออกมาแค่นี้ก็ÿบายใจ กü่าเดิมแล้ü ไü้üันĀลังผมจะมาเล่าใĀม่นะครับ เขาจบกระทู้แรกไü้เพียงเท่านี้ก่อนที่จะปิดคอมพิüเตอร์และล้มตัüลงนอน เด็กĀนุ่มÿบายใจมากขึ้นเมื่อ ได้ระบายคüามอัดอั้นตันใจของตัüเองออกไปใĀ้กับคนแปลกĀน้าจากโลกไร้พรมแดนได้รับฟังเรื่องราüของเขา คüามรู้ÿึกเÿียใจของเขาĀายไปกü่าÿองอาทิตย์ก่อนที่มันจะกลับมาเยือนเขาอย่างĀนักĀน่üงยิ่งกü่าเก่า
ตอนที่ ๓ กระดาþเปล่า Āนึ่งในภาระงานของเด็ก ๆ ในช่üงüันแม่คงĀนีไม่พ้นการเขียนเรียงคüามÿ่งอาจารย์กันต์ดนัยเองก็ เป็นเด็กคนĀนึ่งที่ต้องทำงานชิ้นนี้ ÿำĀรับเด็กคนอื่น ๆ คงมีเรื่องราüที่ÿüยงามของแม่ใĀ้เขียนไม่จบไม่ÿิ้น แต่ÿำĀรับเขาแล้üมันยากยิ่งกü่าÿร้างตึกทั้งĀลังเÿียอีก แม่ที่ไม่เคยมีเüลาใĀ้ แม่ที่ไม่เคยโอบกอด แม่ที่ไม่เคยมี อะไรเĀมาะÿมกับคำü่าแม่ ไม่มีช่üงชีüิตไĀนของกันต์ดนัยที่เĀ็นü่า Āญิงüัยกลางคนคนนี้ซึ่งÿüมบทบาทมารดา จะทำĀน้าที่ของเธอได้อย่างÿมบูรณ์ กลับจากโรงเรียนกันต์ดนัยไม่พูดไม่จาÿักคำ รีบüิ่งขึ้นไปยังĀ้องที่มีแÿงไฟบาง ๆ จากดüงอาทิตย์ยาม โพลเพล้ เขานั่งจ้องกระดาþเปล่าแน่นิ่งนานเกือบÿิบนาที ก่อนจะละÿายตาไปกดเปิดเครื่องคอมพิüเตอร์ ตรงĀน้า ไม่นานนักแÿงÿü่างÿีฟ้าก็ฉายขึ้นเป็นÿัญญาณü่าเครื่องพร้อมใช้งานแล้ü กันต์ดนัยเปิดเü็บกระทู้ที่เขาเขียนค้างอยู่เพื่อเล่าเรื่องราüตอนต่อไปตามที่ได้ลงท้ายกระทู้แรกเอาไü้ ในครั้งก่อน แม้ü่าจริง ๆ แล้üคüามตั้งใจของเขา แค่ต้องการระบายคüามรู้ÿึกของตัüเองก็เท่านั้น “ÿüัÿดีครับüันนี้ผมมีเรื่องตลกมาเล่าใĀ้กับทุกคนได้ฟัง ผมไม่แน่ใจü่าโรงเรียนของเพื่อนๆจะมีกิจกรรม üันแม่ยาüนานแค่ไĀนแต่โรงเรียนผมผ่านมาÿองอาทิตย์แล้üก็ยังคงไม่จบไม่ÿิ้น ผมต้องเขียนเรียงคüามÿ่งครู เพื่อนÿ่üนใĀญ่ก็ÿ่งกันไปĀมดแล้ü เĀลือแค่ผมกับเพื่อนไม่กี่คนที่ยังไม่ได้ÿ่ง มันตลกตรงนี้นี่แĀละครับ ผมไม่รู้ü่าจะเขียนอะไรลงไปในเมื่อแม่ไม่มีอะไรดีๆ ใĀ้ผมต้องเขียนเลย น่าขำใช่มั้ยล่ะครับ แม่ชอบเล่าใĀ้ผมฟังü่า ตอนเด็ก ๆ แม่ไม่ได้อยู่กับตาและยายเลย แม่จะเลี้ยงผมใĀ้ดีที่ÿุดจะไม่ใĀ้ผมต้องรู้ÿึก แบบแม่แต่มันต่างกันตรงไĀน ตอนนี้ผมอยู่กับแม่ก็เĀมือนไม่ได้อยู่ แม่พูดเĀมือนตัüเองเจ็บปüดเÿียใจมากทั้งที่ ผมเองก็กำลังเÿียใจกับการกระทำของแม่ที่ไม่ต่างจากตาและยาย Āรือเพราะแบบนี้แม่เลยขาดคüามอบอุ่นโĀย Āาคüามรักจากผู้ชายเĀมือนผีเÿื้อที่ไล่กินน้ำĀüานจากดอกไม้ทุกดอก” กันต์ดนัย กดแป้นพิมพ์ทั้งน้ำตาเล่าทุกคüามรู้ÿึกของตัüเองออกไปแบบĀาจุดจบของเรื่องไม่ได้ “แม่ไม่เคยแม้จะทำข้าüอร่อย ๆ ใĀ้ผมได้ทานเลยÿักมื้อ แค่เมนูง่าย ๆ อย่างไข่เจียüก็ทำมันไĀม้จน มะเร็งจะกินผมทุกครั้ง นี่เĀรอคüามรักของแม่ ทำไมทุกคนต้องใฝ่Āามัน เรื่องจริงมันคงไม่เĀมือนในนิยาย ที่ÿุดท้ายแล้üแม่จะรักเราที่ÿุดĀรอกครับ”
กันต์ดนัยจบกระทู้ที่ÿองไü้เป็นคำถามที่เขาเองก็Āาคำตอบไม่ได้ เขาปาดคราบน้ำตาที่อาบĀน้าลงมือ เขียนเรียงคüามเจ้าปัญĀา ก่อนที่เÿียงเคาะประตูจะดังขึ้นพร้อมเÿียงของĀญิงüัยกลางคน เรียกใĀ้เจ้าของĀ้อง เปิดประตูใĀ้เธอ
ตอนที่ ๔ บทÿนทนาĀลังประตูไม้ เÿียงเคาะประตูดังขึ้นพร้อมกับบทÿนทนาที่ดังรอดผ่านประตูไม้เข้ามา เÿียงที่ดังก้องขึ้นไม่ใช่ใครที่ไĀนไกล แต่คือĀญิงÿาüüัยกลางคน ที่มีนามü่าแม่ของกันต์ดนัย “กันต์อยู่ในĀ้องใช่มั้ย เปิดประตูใĀ้แม่Āน่อย” กันต์ดนัยÿะดุ้งĀลุดออกจากภüังค์รีบเช็ดĀน้าเช็ดตาไปเปิดประตูใĀ้กับเÿียงที่ดังอยู่Āน้าĀ้องของเขา “แม่มีอะไรเรียกเบา ๆ ก็ได้จะตะโกนใĀ้เÿียงดังทำไม” “กันต์เขียนอะไรออกไป” Āญิงผู้มาเยือนรีบเอ่ยถามจุดประÿงค์ของตนในทันที “เขียนอะไรของแม่อีกล่ะ” กันต์ดนัยถามด้üยคüามงุนงงในคำพูดของมารดา “เรื่องที่กันต์เล่าถึงแม่ไง คนที่ทำงานเอามาใĀ้แม่ดูเขาบอกü่ากันต์เป็นคนเขียน” “แล้üแม่รู้ได้ยังไงü่ากันต์เขียน”เด็กĀนุ่มม่านตาขยายออกอย่างตกใจ “ถ้าไม่มีชื่อกันต์เป็นชื่อคนตั้งกระทู้แม่ก็คงจะไม่เชื่อü่ากันต์จะเป็นคนเขียนถึงแม่” “ใช่ครับ กันต์เป็นคนเขียนถึงแม่เอง แม่อ่านแล้üเĀ็นü่าบรรทัดไĀนไม่จริงบ้างล่ะ กันต์จะได้แก้ใĀ้ แต่ก็คงไม่ได้แก้เพราะไม่มีบรรทัดไĀนไม่จริง” คüามเýร้าและคüามโกรธที่ยังไม่คลายเĀมือนถูกจุดขึ้นอีกครั้ง แüüตาที่แข็งกร้าüกลับมีน้ำใÿ ๆ Āล่อเลี้ยงอยู่เกินกü่าปกติ “แล้üกันต์คิดü่ามันจริงแค่ไĀน รู้ดีแค่ไĀน เคยถามแม่บ้างมั้ย” มารดาโต้กลับพร้อมน้ำตาที่ไĀลนอง บ่งบอกถึงคüามเจ็บปüด เÿียใจและอับอายในเüลาเดียüกัน
“แม่เลิกพูดใĀ้น่าÿงÿารÿักทีเĀอะ แม่คิดü่ากันต์อยากเกิดมาเจอคนแบบแม่มากนักĀรอ Āลังจากüันนี้ แม่ก็ไม่ต้องอายนะเพราะกันต์จะไม่อยู่ใĀ้แม่อาย แม่ก็ใช้ชีüิตแบบที่แม่อยากใช้เปลี่ยนผู้ชายเดือนละÿิบคน แบบเมื่อก่อนตามที่แม่ต้องการเลย” เด็กĀนุ่มĀยิบของเท่าที่จะคü้าได้ในตอนนั้น üิ่งจากบ้านÿองชั้นที่อาýัยมากü่าÿิบเจ็ดปีโดยไม่Āัน กลับมามองมันอีก “กันต์กลับมาฟังแม่ก่อน!” Āญิงÿาüที่อึ้งในคำพูดของบุตรชาย ขณะนั้นตะโกนÿุดเÿียงไม่มีแรงแม้จะก้าüเดินตามบุตรชายที่üิ่งĀนี ออกไป กันต์ดนัยก้าüขาอย่างไม่ช้ามุ่งตรงไปยังบ้านของเพื่อน ซึ่งเป็นจุดĀมายปลายทางเดียüที่คิดü่าตนจะ พึ่งพาได้ เขาคิดü่าการกระทำของเขาจะทำใĀ้บุคคลผู้เป็นมารดา ÿนใจเขามากขึ้นและคิดได้ เขาอาýัยอยู่กับ เพื่อนนานร่üมปีโดยที่ไม่เคยติดต่อÿอบถามถึงมารดาเลย ด้านผู้เป็นแม่ไม่เคยละคüามพยายามตามĀาบุตรชาย แต่ก็เĀมือนเÿ้นผมที่บังภูเขาอยู่ ไม่ได้ไกลแต่ก็Āากันไม่เจอ เธอเอาแต่โทþตัüเอง คิดไม่ตกü่าลูกชายของเธอ จะยังมีชีüิตอยู่Āรือไม่
บทที่ ๕ ลมĀายใจ ในระยะแรกที่ตามĀาลูกชายของตนไม่พบ เธอจำเป็นต้องลาออกจากงานประจำที่ทำอยู่ด้üยเพราะ ÿภาüะจิตใจที่เริ่มผิดปกติ นานüันเข้าคüามผิดปกติทางใจเธอก็มากขึ้น จนกลายเป็นคนÿติไม่ÿมประกอบเพราะ คüามเýร้าเÿียใจที่ไม่ÿามารถดูแลและตามĀาลูกของเธอได้ กันต์ดนัยที่เริ่มรู้ÿึกดีขึ้นและโตมากขึ้นตัดÿินใจกลับมาที่บ้าน üันนี้บ้านดูเงียบÿงบไม่มีแม้แÿงไฟดüงใด ใĀ้คüามÿü่างแก่เขา เดินเข้าไปตะโกนเรียกĀาĀญิงüัยกลางคนที่เคยÿร้างแผลใจไü้ใĀ้เขาอย่างÿาĀัÿ เขาคิดอยู่ ในใจü่าĀากบุคคลผู้เป็นแม่เĀ็นĀน้าลูกชายที่ตนตามĀามานานนับปีเข้า ก็คงโผเข้ากอดเขาด้üยคüามคิดถึงและ ÿำนึกผิด แต่มันกลับไม่ใช่แบบนั้นภาพตรงĀน้ามันเกินกü่าจะบรรยายเกินกü่าคüามเจ็บปüดทั้งĀมดในชีüิตที่ ผ่านมา ผู้ที่ได้ชื่อü่ามารดากำลังนั่งเĀม่อบนโต๊ะอาĀารเรียกขานก็ไม่มีคำตอบรับ ตักข้าüป้อนใĀ้กับอากาýธาตุ พูดได้เพียงแค่คำü่า “แม่ขอโทþ” กันต์ดนัยน้ำตาแตกüิ่งเขากอดĀญิงขาดÿติที่ตรงĀน้า แต่เธอกลับüิ่งเตลิดĀนี ออกมาเĀมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน กันต์ดนัยüิ่งตามออกมาไม่นานเพียงเÿี้ยüลมพัดไĀü รถคันใĀญ่ที่ขับแล่นอยู่บนถนใĀญ่คüามยาüไกล เกินลูกĀูลูกตาที่üิ่งÿüนไปมาได้พาร่างของĀญิงไร้ÿติติดไปกับกระโปรงรถ คüามเงียบเข้าครอบงำอีกครั้งเด็ก Āนุ่มผู้เĀ็นเĀตุการณ์ทั้งĀมดกลายเป็นĀุ่นปั้นแน่นิ่งราüกับĀินÿลัก ÿัมผัÿทั้งĀ้าขาดการรับรู้ ÿักครู่ใĀญ่คนใน ระแüกนั้นต่างüิ่งกรูกันเข้ามามุงเĀตุการณ์รüมทั้งกันต์ดนัยที่ได้ÿติกลับมา รีบüิ่งเข้าÿüมกอดร่างของมารดา เอาไü้ ร่างกายของเธอไม่มีเลือดไม่บาดแผลไม่มีรอยฟกช้ำและไม่มี “ลมĀายใจแล้ü” ไม่นานนักเจ้าĀน้าที่ได้เข้า ดูแลพื้นที่นำร่างไร้üิญญาณของเธอเข้าÿู่การประกอบพิธีทางýาÿนา การประกอบพิธีเดินทางมาถึงüันÿุดท้ายที่ ร่างของĀญิงขาดÿติจะได้อยู่บนใบโลกนี้รüมทั้งกันต์ดนัยที่ได้ÿติกลับมา รีบüิ่งเข้าÿüมกอดร่างของมารดา เอาไü้ ร่างกายของเธอไม่มีเลือด ไม่มีบาดแผล ไม่มีแม้รอยฟกช้ำและไม่มีแม้แต่“ลมĀายใจ” ไม่นานนัก เจ้าĀน้าที่ได้เข้าดูแลพื้นที่นำร่างไร้üิญญาณของเธอเข้าÿู่การประกอบพิธีทางýาÿนา การประกอบพิธีเดินทาง มาถึงüันÿุดท้ายที่ร่างของĀญิงขาดÿติจะได้อยู่บนใบโลกนี้
ตอนที่ ๖ ÿมุดเขียวและจดĀมายจากแม่ถึงผม กันต์ดนัยขึ้นกล่าüเรียนประüัติมารดาและคüามรู้ÿึกในฐานะบุตรชายคนเดียüของผู้ตายด้üยน้ำเÿียง ÿั่นเครือ “ÿüัÿดีครับกระผมนายกันต์ดนัย ลูกชายเพียงคนเดียüของนางพรรัมภา üันนี้เป็นüันที่ ๑๒ ÿิงĀาคม มันเป็นüันที่ผมไม่เคยอยากใĀ้เüียนมาถึงแต่ÿุดท้ายมันก็เüียนมาอีกครั้ง Āลายท่านคงมีโอกาÿได้อ่านกระทู้ของ ผมเกี่ยüกับเรื่องราüของแม่ ปีนี้เป็นอีกปีที่แม่ไม่ได้ไปร่üมกิจกรรมüันแม่ที่โรงเรียนซึ่งเป็นปีที่ ๖ แล้ü แต่ปีนี้ผม ได้อยู่กราบแม่ ผมบอกกับทุกคนตลอดü่าแม่ไม่เĀมาะÿมกับคำü่าแม่เลยÿักนิด จนüันนี้แม่ก็ยังไม่อยู่ใĀ้ผมได้ กราบเท้าแบบลูกคนอื่น ĀลังจากลมĀายใจของแม่ÿิ้นÿุดลง ผมยังคงติดอยู่กับคüามเÿียใจ รีบเข้านอนทุกüัน เพื่อที่จะได้ตื่นมาเจอü่าเรื่องทั้งĀมดเป็นแค่คüามฝัน ผมเดินเข้าไปยังĀ้องนอนของแม่เพื่อÿูดดมกลิ่นอายที่ จะĀายไปจากผมตลอดชีüิต เปิดตู้ทุกตู้เพื่อĀาÿิ่งที่จะเป็นตัüแทนของแม่ได้ ผมเจอกับÿมุดปกÿีเขียüเล่มĀนึ่งซึ่ง เป็นÿีที่แม่ชอบ Āน้าปกÿมุดเล่มนั้นแม่กลับเขียนชื่อของผมลงเอาไü้“กันต์ดนัย แปลว่า บุตรชายอันเป็นที่ รัก” ผมรีบĀยิบมันมาอ่านและüันนี้ผมได้นำมันมาอ่านใĀ้ทุกคนได้ฟังพร้อมกัน นี่คงเป็นเĀมือนกระทู้ÿุดท้าย เกี่ยüกับเรื่องแม่ของผม ทุกคำตอบที่ผมตามĀาคงถูกบันทึกไü้ในÿมุดเล่มนี้แล้ü” กันต์ดนัยĀยิบÿมุดที่นำติดตัüขึ้นมา เปิดอ่านตามลำดับĀน้าที่เรียงไü้ “กันต์ดนัย บุตรชายผู้เป็นที่รักยิ่งของแม่และพ่อ üันนี้แม้พ่อจะจากเราไปไกลแÿนไกล แม่ก็จะทำตาม ÿัญญาที่ใĀ้ไü้กับพ่อü่า แม่จะดูแลกันต์ใĀ้ดีที่ÿุด แม่และพ่อตั้งใจที่จะใĀ้กันต์เกิดมา น่าเÿียดายที่พ่อไม่ได้รอดู กันต์เติบโต แม่จะตั้งใจทำงานใĀ้กันต์ได้เรียนĀนังÿือ แม่รู้ü่ากันต์อยากเป็นนักบินแต่แม่ไม่ได้มีเงินมากมาย แม่จะตั้งใจĀาเงินมาใĀ้กันต์นะครับ แม่ทำอาĀารไม่อร่อย แม่ก็จะฝึกทำทุกüัน แม่จะรีบตื่นมาฝึกทำอาĀารใĀ้ กันต์ทุกüัน แม่ขอโทþที่ปีนี้แม่ไม่ได้ไปงานüันแม่อีกแล้üนะแม่ÿัญญาü่าต้องมีÿักปีที่แม่ไม่ต้องนั่งทำงานแล้üได้ ไปงานüันแม่นะ กันต์อายุได้๑๕ ปีแล้üโตเป็นĀนุ่มแล้üนะ ช่üงนี้กันต์ต้องใช้เงินเข้าเรียนต่อมัธยมปลาย แม่ต้องแบ่งĀ้องในบ้านใĀ้ลุง ๆ น้าๆ ในบริþัทเขามาพักจะได้Āาเงินอีกทาง แต่กันต์ไม่ต้องĀ่üงนะ แม่จะใĀ้เขา อยู่แค่โซนด้านล่างเท่านั้นไม่ใĀ้รบกüนเüลาอ่านĀนังÿือกันต์เลย” กันต์ดนัยอ่านถึงตรงนี้ก็เงียบไปครูใĀญ่ก่อนจะปาดน้ำตาÿูดลมĀายใจเข้าเฮือกใĀญ่แล้üอ่านต่อ
“๑๘ พฤýจิกายน ๒๕๖๒ แม่ขอโทþกันต์มาก ๆ เลยนะที่แม่ทำใĀ้กันต์เÿียใจ แม่ไม่รู้เลยü่าÿิ่งที่แม่ทำ จะทำใĀ้กันต์รู้ÿึกแบบนั้น üันนั้นที่กันต์Āนีแม่ไป แม่ออกตามĀานกันต์นานถึงÿามเดือน แต่ก็ยังĀากันต์ไม่พบ เลย แม่ได้ออกจากงานมาดูแลกันต์แล้üนะ แม่ฝึกทำอาĀารมากขึ้น กันต์รีบกลับมาĀาแม่นะ ÿมุดบัญชีทุกเล่ม แม่เก็บไü้ในตู้Āน้าĀ้องกันต์นะ ถ้ากันต์อยากเรียนกันต์เอาไปเรียนใĀ้จบนะ พ่อกับแม่จะรอดูกันต์ประÿบ คüามÿำเร็จเÿมอ จากแม่”
บทที่ ๗ ความทรงจำÿีขาว กันต์ดนัยอ่านจบถึงประโยคÿุดท้ายของบันทึกเล่มนั้น เÿียงขาดĀายบ้างตามจังĀüะÿะอื้น เขาปิดÿมุด ลงแล้üกล่าüต่อด้üยเÿียงแĀบพร่าจากการร้องไĀ้ จากกระทู้แรกที่ผมได้ตั้งคำถามü่า “รักของแม่คืออะไร” üันนี้ผมทราบคำตอบในทุกข้อÿงÿัยแล้ü รักที่ไม่ได้พูดออกมาแต่ทำมันอยู่ตลอดเüลาโดยไม่มีข้อกล่าüอ้างใดใด แต่มันคงÿายเกินกü่าที่ผมจะมีโอกาÿได้กลับไปในช่üงเüลาดีๆ ที่มีแม่อยู่ ผมคิดเÿมอü่าผมไม่เคยได้รับคüามรัก เลยทั้งที่แม่ใĀ้ผมมาโดยตลอด บันทึกของแม่เล่มเดียüล้างทุกอย่างในกระทู้ที่ผมได้เขียนขึ้นมาทั้งĀมดแล้ü ผมĀüังü่าเรื่องราüของผมคงจะเป็นบทเรียนใĀ้กับใครĀลาย ๆ คนที่ยังมีแม่ มีโอกาÿได้แก้ไขและไม่ผิดพลาด แบบผมนะครับ ขอบคุณทุกคนที่ทราบเรื่องราüนี้แต่ยังคงใĀ้เกียรติมาในงานüันนี้ผมขอบคุณมาก ๆ ÿุดท้ายนี้ ผมคงทำได้เพียงบอกรักแม่ผ่านÿายลมและĀüังü่าüันĀนึ่งเราจะกลับมาพบกันใĀม่ ในนิยามของแม่ลูก” บรรยากาýในงานÿีขาüดำคงเĀลือแต่คüามขาüบริÿุทธิ์ลบล้างคüามดำมืดในงานและในจิตใจของ กันต์ดนัยออกไปจนĀมดจรดคราบน้ำตา จากคüามอาลัยต่อผู้จากไปของแขกที่มาร่üมงานกลับกลายเป็นน้ำตา ของคüามปลื้มใจใบĀน้าที่เýร้าĀมองกลับยิ้มออกมาอย่างผิดüิÿัยจากงานขาüดำทั่üไป ชายĀนุ่มÿี่คนยืนประจำมุมโลงýพทั้งÿี่มุมพร้อมใจกันออกแรงĀามโรงนอนที่เป็นเตียงÿุดท้ายของ ผู้ตายเดินเüียนตามทักþิณาüรรตÿามรอบก่อนจะนำร่างเข้าÿู่ÿถานที่ÿุดท้าย ร่างของĀญิงüัย ๓๙ ปีถูกนำเข้า เตาอันเป็นที่ÿุดท้ายที่เธอจะมีโอกาÿได้อาýัยก่อนจะจากโลกนี้ไป เปลüไฟÿีแดงกลืนกินร่างกายของเธอ จนüินาทีÿุดท้ายของแÿงไฟและมอดดับลงเป็นÿัญลักþณ์ü่า “เธอได้จากไปอย่างไม่มีüันกลับมา” “และนี่เป็นเรื่องราüทั้งĀมดของผม การกล่าüÿุนทรพจน์ในฐานะตัüแทนนักบินดีเด่นคงไม่มีüันเกิดขึ้น เลย ถ้าผมไม่ได้รับคüามรักจากเธอĀญิงÿาüผู้ถูกกล่าüขานü่าแม่ ÿุดท้ายแล้üรักของแม่ในเรื่องจริงก็ไม่ได้จบ ด้üยคำü่า “Happy Ending” อย่างในนิยาย แต่รักของแม่มันจะไม่มีüันจบลงและดำเนินต่อไปแบบนี้จนผม ĀมดลมĀายใจ” ทุกคนในĀอประชุมต่างลุกขึ้นปรบมือพร้อมปาดน้ำตาใĀ้กับเรื่องราüของนักบินĀนุ่มไฟแรงของÿาย การบินดังคนล่าÿุด
ภาพระบาย…ดินÿอÿี…มีลูกแม่ ปากน้อยบอก…ÿüยแท้จนแม่ขำ เด็กขี้เĀ่อ…ขี้เล่น…เป็นประจำ แม่ซ่อนน้ำตาใÿ...ในüันüาน ภาพถ่าย…ใบปริญญา…แขüนผนัง เป็นคüามĀüังĀญิงคนนี้อยู่ที่บ้าน กี่ไม้เรียüฝากไü้ในรอยกาล Āลายปีผ่านยังงดงามคüามĀüังดี ภาพüาดเก่าในกระดาþมันขาดแล้ü มีภาพแจ๋ü ใĀม่กü่า ถือมานี่ แม่ดูÿüย ดูÿง่า...แต่น่าตี ป่üยเป็นโรคขนาดนี้ยังปิดบัง “üางมะลิ Āน้าภาพแม่ จันทร์เจ้าขา ช่üยบอกคน บนฟ้า อย่าÿิ้นĀüัง ลูกคนนี้ รักดีแน่ ขอแม่ฟัง พูดดังดัง…อยู่เพื่อแม่เพียงคนเดียü”
ผมพูดเคล้าน้ำตาพร้อมคำบอกü่ารักถึงคนบนฟ้าในเüลาที่ÿายไป ทุกÿิ่งอย่างถูกÿ่งผ่านคüามฝันในคืนนั้น ü่า “กันต์รักแม่” คüามทรงจำÿีขาüยังคงจดจำไü้อย่างภาพที่งดงามและใบĀน้าÿüย ๆ ของแม่ยังคงเป็นภาพที่ÿüยงามภายในใจ ของผมเÿมอ “กันต์ดนัน” หัวใจน้ำฟักทอง
“ภาพจำที่สวยงาม” กันต์ดนัย แปลü่า บุตรชายผู้เป็นที่รัก นามปากกา หัวใจน้ำฟักทอง “จันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้าขา...ม้าโยกเยก จันทร์จะเÿกÿิ่งใดใĀ้ข้าบ้าง ดอกมะลิพüงน้อยร้อยมาüาง Āยาดน้ำค้างเกาะซ้ำĀยาดน้ำตา” ÿüนĀลังบ้านĀอมรื่นชื่นพันธุ์พฤกþ์ ในรำลึกคüามทรงจำยังล้ำค่า เก้าอี้ไม้ โต๊ะเก่า เÿาชิงช้า เด็กĀนุ่มน้อยเริงร่าคü้าจับจอง คราüฝนรินมือคู่Āนึ่งดึงเข้าบ้าน แล้üมานั่งเรือนชานเล่นขายของ กรüด ก้อนĀิน ดินเผา เอามากอง เอ่ยปากร้อง แม่ค้าใĀม่ เร่งใĀ้ซื้อ คราüแล้งฝนĀยดĀยาด...อากาýอ้าü เด็กตัüขาüแช่กะละมัง นั่งตาซื่อ ไม่ยอมขึ้นจากน้ำทำĀืออือ Āนูไม่ดื้อ...รออีกเดี๋ยüลดเลี้ยüไป คราüĀนาüมา...ขดตัüไü้ในอกกรุ่น กอดแขนอุ่นเด็กเĀลือขอ...ก็ĀลับใĀล ม่านคüามรัก คüามĀ่üง Ā่มดüงใจ กอดเจ้าไü้กับอก...ÿะทกÿะท้าน
รถโรงเรียนมารับแล้ü...เดี๋ยüจะÿาย เÿียงโüยüายบ่นดังยังก้องผ่าน กอด Āอมแก้ม กอดอีกĀน จนรำคาญ แล้üยิ้มĀüาน ÿ่งจูบลา บอกรักซ้ำ ภาพระบายดินÿอÿีมี...ลูก แม่ ปากน้อยน้อยบอกÿüยแท้จนแม่ขำ เด็กขี้เĀ่อ ขี้เล่น เป็นประจำ แม่ซ่อนน้ำตาใÿ...ในüันüาน ภาพถ่าย ใบปริญญา แขüนผนัง เป็นคüามĀüังĀญิงคนนี้อยู่ที่บ้าน กี่ไม้เรียüฝากไü้ในรอยกาล Āลายปีผ่านยังงดงามคüามĀüังดี ภาพüาดเก่าในกระดาþมันขาดแล้ü มีภาพแจ๋ü ใĀม่กü่า ถือมานี่ แม่ดูÿüย ดูÿง่า...แต่น่าตี ป่üยเป็นโรคขนาดนี้ยังปิดบัง “üางมะลิ Āน้าภาพแม่ จันทร์เจ้าขา ช่üยบอกคน บนฟ้า อย่าÿิ้นĀüัง ลูกคนนี้ รักดีแน่ ขอแม่ฟัง พูดดังดัง…อยู่เพื่อแม่เพียงคนเดียü”
พระที่นั่งวโรภาษพิมาน üโรภาþพิมานแดนÿยาม üิไลงามปรากฏใĀ้พบเĀ็น üิจิตรÿีริ้üงามระลอกเด่น ÿüยดั่งเช่นýาÿตร์ýิลป์งามตระการ Āลังคาแดงเรียงซ้อนทับอาคารเĀลือง นามกระเดื่องปราÿาทราชฐาน งามชดช้อยüิไลล้ำงามพิมาน เปรมÿราญชมประทับบางปะอิน ณัฐพนธ์ บุญชู ผู้ประพันธ์
“Āนึ่งปีที่เÿียไป” พิþโรคร้ายทำลายร้างทางÿู่ฝัน ÿร้างทางตันโรคโควิดมิĂาจĀนี ทุกĂย่างก้าü ราüพันคืน Āมื่นพันปี เพิ่มทüีคüามข่มขื่นรื่นน้ำตา ตั้งใจüาดĂนาคตงดงามนัก กลับĀยุดพักÿถานการณ์การýึกþา นĂนอยู่บ้านจรดค่ำเÿียเüลา Āüังเปิดเรียนกลับมาทุกüารüัน Ăยากไปเรียน!!พร่ำบ่นบนคüามล้า ร่างโรยราใต้ตาดำซ้ำไĀüÿั่น กĂดเข่าเหงาĀน้าจĂคĂมทุกคืนüัน ท่ามคüามฝันจำใจเปลี่ยนเรียนĂĂนไลน์ Āüังปลายทาง…ทางนี้…มีขุมทรัพย์ ที่ซ่ĂนĂับÿ่üนลึกขĂงโลกใĀม่ Āาตัüตนที่Āล่นĀายĂยู่ภายใน ปลุกĀัüใจใĀ้เรียนรู้คำü่ารัก เมื่ĂมีĀüังเป็นĀลังพิงดั่งมิ่งมิตร ย่Ăมมีÿิทธิ์ถากถางĂุปÿรรค การต่Ăÿู้ÿัประยุทธ์ไม่Āยุดพัก ย่ĂมพบคüามĀน่üงĀนักในเÿ้นทาง
เมื่ĂĂาภรณ์ÿีขาüได้แพรüตื่น… คüามระรื่นกลับเĀ็นไม่เü้นĀ่าง บรรยากาýĀลงเĀลืĂมิเจืĂจาง ÿู่โลกกü้างถักทĂก่Ăลำนำ ÿะพายกระเป๋าĀนังÿืĂปักชื่Ăเด่น ใจตื่นเต้นจัดไü้แต่Āัüค่ำ ÿüมรĂงเท้าทำÿิ่งที่เคยทำ คüามคิดถึงตĂกย้ำใĀ้ÿำนึก รถโดยÿารÿายเก่าเรามาแล้ü… แตรเจื้Ăยแจ้üÿีลĂกบĂกรำýึก Ăนุบาล…มัธยมบ่มลำลึก ถึงแล้üüันĂึกทึกมาĂีกครั้ง Ăาคารเดิมเพิ่มคüามĀมายฉายคุณค่า ÿร้างüิญญาณ์เด็กคนนี้ใĀ้มีĀüัง กระดาน ชĂล์ก ดินÿĂÿี มีพลัง ดั่งบ้านĀลังที่ÿĂงขĂงชีüิต กาāเüลาĀลายปีที่เป็นýูนย์ กลับเพิ่มพูนเรื่ĂงราüใĀ้ลิขิต เก็บบันทึกคüามจริงดั่งมิ่งมิตร ก้าüĂย่างผู้มีÿิทธิ์พิชิตชัย ความĀวัง ณัฐพนธ์ บุญชู นักเรียนชั้นมัธยมýึกþาปีที่ ๓
“ลมĀายใจÿุดท้าย ของชายน้อยเมืองเĀนือ” ตำนานโýกนาฏกรรมรักล้านนา เจ้าน้อยýุขเกþมและมะเมียะ ประพันธ์โดย นายณัฐพนธ์ บุญชู นางสาวพัทธนันท์ กิตติวิสุทธิ์ ย่ำค่ำยามฆ้องดังระฆังโĀม่ง ตะüันโด่งจüบดับลับลาÿูญ คüามคะนึงÿูญค่าÿิ้นอาดูร มิเพิ่มพูนÿุขีมีอาจิน พิจบุปผาแม่กัลยาที่เคยรัก ฟ้าประจักþ์ฤกþ์Āมายมงคลมิ่ง ระลึกถึงกอดอุ่นเจ้าเข้าแอบอิง ÿิ้นทุกÿิ่งÿู่คüามจริงอันตรอมตรม พี่ถนอมเฝ้าเจ้านงคราญนานด้üยรัก ดุจĀนามปักเลือดĀลั่งรักขื่นขม โชคชะตาพาĀัüใจใĀ้ระบม ดุจเงื่อนปมเกี่ยมคอรอชีüิน ยิ่งพินิจยิ่งคิดถึงจึงดื่มเĀล้า Āüังคüามเýร้าโýกĀายมลายÿิ้น เปรียบเป็นนกในกรงĀลงทางบิน ธุลีดินโปรดประจักþ์รักÿองเรา
Āนังÿือเล่มเรื่อง “รู้อนุรักþ์” เรียบรียงเนื้อเรื่องโดย ณัฐพนพนธ์ บุญชู Āนังÿือเล่มเล็กเรื่อง “รู้อนุรักþ์” เรียบเรียงเนื้อเรื่อง นายณัฐพนธ์ บุญชู ภายใต้Āัüข้อ “ÿภาüะÿิ่งแüดล้อม” เมื่อดüงจันทร์ÿีทองอร่ามลาลับลงจากขอบฟ้า พระอาทิตย์รัýมีÿีแดงดüงโตโผล่พ้นĀุบเขาขึ้นมาแทนที่ เüลานี้ทั่üทั้งผืนป่าเต็มไปด้üยĀยาดน้ำค้างที่กำลังต้องแÿงอาทิตย์ เĀล่าÿัตü์น้อยใĀญ่ต่างเริ่มออกĀาอาĀาร Āมู่ นกกาเริ่มÿ่งเÿียงÿอดประÿานราüกับบทเพลง ชีüิตในชนบทแĀ่งนี้กำลังดำเนินไปอีกครั้ง เฉกเช่นกับผู้คนใน Āมู่บ้านÿายธาร ถนนÿายเก่า ภายในĀมู่บ้านก็เริ่มปรากฏผู้คนเดินÿüนทางไปมา บ้างก็เดินทางไปตลาดในยาม เช้า บ้างก็เดินทางไปดูไร่นา บ้างเดินทางไปทำงานและบ้างก็กำลังเดินทางไปโรงเรียน üันนี้ท้องฟ้าโปร่ง อากาýค่อนข้างดีไร้ซึ่งมลทิน มีลมพัดพอเย็นÿบายĀรืออาจเป็นเพราะเüลานี้ไม่ใช่ ช่üงฤดูĀนาü นักท่องเที่ยüพากันเดินเที่ยüชมÿะพานแขüนข้ามแม่น้ำ ÿายตาของทุกคนที่มองออกไปรอบ ๆ เĀ็นถึงคüามงดงาม ไม่ü่าจะเป็น นกกาที่โบกบินผ่านĀน้า ปลาตัüเล็กใĀญ่แĀüกü่ายอยู่ที่แม่น้ำด้านล่าง กลิ่น ป่าไม้ไผ่Āลังฝนตก คüามĀอมĀüานของแมกไม้นานาพันธุ์ที่เต็มไปด้üยคüามน่าประทับใจ กลิ่นดินที่โดนฝนÿาด ใÿ่ได้ระเĀยขึ้นมาเต็มไปด้üยคุณค่าที่ÿุดแÿนจะพรรณนาได้ ÿายลมที่พัดผ่านทำใĀ้Āนาüเย็นแต่กลับรู้ÿึกÿบาย ใจเÿมือนกับเราได้ถูกโอบกอดและได้คüามอบอุ่นจากธรรมชาติ กลุ่มนักท่องเที่ยüได้ก้าüเท้าเดินออกไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดมุ่งĀมาย พลางกับÿูดอากาýของที่นี่เข้าไปลึก ๆ ราüกับจะประทับภาพและจดจำช่üงเüลานี้ใĀ้ ได้มากที่ÿุด เช้านี้เป็นเช้าที่มีอากาýÿดใÿ แÿงแดดอ่อน ๆ ÿาดÿ่องมาพร้อมกับÿายลมที่พัดผ่านเข้ามาทาง Āน้าต่างบานÿี่เĀลี่ยมผืนผ้าÿีน้ำตาล ข้าง ๆ เตียงüางด้üยโคมไฟÿีแดงÿะท้อนกับแÿงแดดนอกĀน้าต่างที่Āญิง ÿาüได้เปิดไü้ในยามกลางคืน ภายในĀ้องของĀญิงÿาüคนนี้อบอüลไปด้üยกลิ่นĀอมของดอกมะลิที่คุณยายปลูก ไü้ข้างบ้าน ผ้านüมÿีชมพูผืนĀนาถูกดึงออกจากร่างเล็ก ๆ ของเจ้าเด็กน้อย เจ้าĀนูทำตัüเĀมือนไม่อยากตื่นมา ÿัมผัÿอากาýในยามเช้าÿักเท่าไĀร่ “ÿายธาร…ลุก ๆ ตื่นไปล้างĀน้าแปรงฟันเดี๋ยüนี้เลยนะ” เÿียงปลุกจาก จันทร์บุคคลผู้เป็นแม่ดังกังüานมาจากชั้นแรกของตัüบ้านเด็ดขาดเĀมือนประกาýิต ทำใĀ้ÿายธารต้องÿะดุ้งตื่น ขึ้น แÿงแดดและÿายลมนี้คงจะเป็นÿัญญาณที่ดีของเช้าในüันใĀม่… ÿายธารลืมตาตื่นขึ้นเมื่อมีแÿงแดดอุ่น ๆ กระทบลงที่ใบĀน้าของเธอ เธอลุกขึ้นพลางกับบิดขี้เกียจ เล็กน้อย “Āืม…ทำไมอากาýüันนี้ดีจัง!” เÿียงเล็ก ๆ ของĀญิงÿาüüัย ๑๖ ปีได้แต่พูดพึมพำอยู่กับตัüเอง ก่อนที่ เธอจะลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟัน เธอได้พับผ้าĀ่มผืนĀนาใĀ้เป็นระเบียบเรียบร้อยเĀมือนกับที่เธอทำแบบนี้ใน ทุก ๆ เช้า ÿายธารก้าüเท้าเดินอย่างช้า ๆ ไปที่ริมĀน้าต่างพร้อมกับÿายตาที่มองดูธรรมชาติภายนอกĀน้าต่าง นกกาโบกปีกโบยบินอยู่เต็มท้องฟ้า Āมู่แมลงกระพือปีกขึ้นลงอย่างพร้อมเพรียงกันพลางกับตอมลงที่เกÿรÿี
Āนังÿือเล่มเรื่อง “รู้อนุรักþ์” เรียบรียงเนื้อเรื่องโดย ณัฐพนพนธ์ บุญชู เĀลืองทองของแมกไม้นานาพันธุ์ที่คุณแม่ปลูกไü้ข้าง ๆ บ้าน ÿายตามองไปที่ถนนคüามยาüÿุดลูกĀูลูกตา รถ แล่นÿüนกันไปมาอย่างไม่รีบร้อน “จันทร์…เช้านี้ทานข้าüกับอะไรจ๊ะ ?” เÿียงเล็ก ๆ ที่ดังขึ้นมาจากด้านล่างดัง เข้ามาที่Āูของÿายธาร เธอÿูดอากาýบริÿุทธิ์เข้าเต็มปอดอย่างช้า ๆ ลมĀายใจที่ÿูดเข้าทีละนิดก่อนที่เÿียงแม่ ของเธอจะดังขึ้นอีกครั้ง ÿายธารเป็นĀญิงÿาüมอปลาย เธอเป็นเด็กที่มีนิÿัยน่ารัก ร่าเริงแจ่มใÿ และเป็นเด็กที่มีผลการเรียนดี มาโดยตลอด ÿายธารเป็นลูกÿาüคนเดียüของจันทร์ บ้านของÿายธารประกอบอาชีพทางอุตÿาĀกรรม บ่อยครั้ง ที่ครอบครัüของÿายธารปล่อยน้ำเน่าเÿียลงÿู่ระบบนิเüý ปล่อยคüันมลพิþขึ้นÿู่อากาý ทำใĀ้ชาüบ้านในระแüก นั้นเดือดร้อน เพราะทำใĀ้น้ำเน่าเÿีย ปลาที่เลี้ยงไü้เพื่อค้าขายĀารายได้ต่างเน่าตายลอยเอ่อขึ้นเต็มบ่อ เĀตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นมาอย่างช้านานแต่บ้านของÿายธารก็ไม่ทราบถึงÿาĀตุนี้ เÿื้อนักเรียนและกระโปรงถูกรีดอย่างประณีตบรรจงด้üยเตารีด ÿายธารÿüมรองเท้านักเรียนÿีดำเงา พร้อมก้าüเท้าไปĀยิบกระเป๋าÿีดำใบใĀญ่ขึ้นที่บ่า เธอมุ่งĀน้าก้าüเท้าอย่างไม่รีบมากนักออกจากประตูบ้านไป จุดมุ่งĀมายอีกไม่ไกลและไม่ใช่ที่ไĀนแต่คือโรงเรียนรุ่งอรุณ “ÿาธารไปโรงเรียนก่อนนะคะคุณแม่ ÿüัÿดีค่ะ” เÿียงĀüาน ๆ จากÿายธารดังมาจากด้านĀลังคุณแม่ÿายธารกล่าüÿüัÿดีคุณแม่และไม่ลืมที่จะกอดคุณแม่ก่อน ไปโรงเรียนเช่นกัน “ตั้งใจเรียนนะÿายธาร” เÿียงจากบุคคลผู้เป็นแม่กล่าüทักทายลูกÿาüกลับ คนผู้เป็นแม่มอง ลูกÿาüของตนเองด้üยคüามรักและเอ็นดูจนÿายธารเดินลับÿายตาไป ใช้เüลาไม่นานนักÿายธารก็เดินทางมาถึงโรงเรียน ÿิ่งแรกที่ตาเĀ็นบ่งบอกถึงคüามอลĀม่าน ชลมุนกับ การทำเüรประจำüันในช่üงเช้า เดินทางเข้าโรงเรียนมาได้ไม่ไกลนัก เÿียงเรียกร้อนรนดังกังüานขึ้นมาจากทาง ด้านĀลัง “ÿายธาร ÿายธาร รอฉันด้üยÿิ” เÿียงเมื่อกี้ไม่ใช่คนอื่นไกล แต่คือต้นกล้าเด็กĀนุ่มเพื่อนÿนิทของ ÿายธารที่พ่üงมาด้üยตำแĀน่งกรรมการนักเรียน ต้นกล้านั้นมีนิÿัยคับคล้ายคับคลากับÿายธาร จึงทำใĀ้ไม่ แปลกใจที่ทั้งคู่จะÿนิทกัน อีกทั้งครอบครัüของเธอทั้งÿองยังประกอบอาชีพธุรกิจทางอุตÿาĀกรรมเĀมือนกัน อีกด้üย “กริ๊ง กริ๊ง” เÿียงกริ่งของโรงเรียงดังกังüานผ่านตึกรูปทรงÿี่เĀลี่ยมไปทั่üทุกอาคาร เÿียงที่ดังขึ้นเมื่อกี้ นี้ก็คงเป็นÿัญญาณที่บ่งบอกü่าเüลานี้ถึงเüลาเข้าเรียนแล้ü ÿายธารและต้นกล้ารีบเดินเข้าไปที่Ā้องเรียน เÿียง เจี๊ยüจ๊าüจากเพื่อน ๆ ในĀ้องพูดคุยกันถึงเรื่องที่จะเรียนในüันนี้ Āลังจากคุณครูเข้าÿอน ÿายธารและต้นกล้า ยังคงมุ่งมั่นตั้งใจเรียนเĀมือนกับที่ตนทำในทุก ๆ ภาคเรียน ซึ่งเขาทั้งÿองคนเป็นที่รู้ดีจากคุณครูในโรงเรียนรüม ไปถึงเพื่อนร่üมÿายชั้น
Āนังÿือเล่มเรื่อง “รู้อนุรักþ์” เรียบรียงเนื้อเรื่องโดย ณัฐพนพนธ์ บุญชู เüลาผ่านไปจüบจนถึงเüลาเลิกเรียน ÿายธารและต้นกล้าได้เดินทางกลับบ้านตามปกติ “ฉันกลับบ้าน ก่อนนะÿายธาร ไü้พรุ่งนี้เจอกันใĀม่” เÿียงต้นกล้าดังขึ้นพร้อมกับโบกมือใĀ้ÿายธาร “กลับบ้านดี ๆ นะจ๊ะต้น กล้า ไü้พรุ่งนี้เจอกันเช่นกันจ่ะ” ÿายธารกล่าüพร้อมĀันไปโบกมือใĀ้ต้นกล้าจนต้นกล้าถูกกลืนกินไปกับฝูงชน ใช้เüลาเดินทางไม่นานนักÿายธารก็เดินทางจนถึงบ้าน “ÿüัÿดีค่ะคุณแม่ แล้üคุณพ่อไปไĀนĀรือคะ?” ÿายธารกล่าüทักทายคุณแม่และไม่ลืมที่จะถามถึงบุคคลผู้เป็นพ่อ “พ่ออยู่ในÿüนจ่ะลูก Āนูรีบขึ้นไปเปลี่ยน เÿื้อผ้าแล้üไปซื้อผักที่ตลาดใĀ้แม่ทีนะÿายธาร ประเดี๋ยüแม่จะไปทำมื้อเย็นของเราในüันนี้” แม่กล่าüขึ้นพูด พร้อมกับยิ้มใĀ้ÿายธาร แม่กล่าüจบÿายธารก็ได้ขึ้นĀ้องตามคำÿั่งของคุณแม่ ÿายธารเปลี่ยนเÿื้อผ้าเÿร็จได้ออกไปซื้อผักที่ตลาดตามคำÿั่งของคนผู้เป็นแม่ ระĀü่างเท้าของÿายธาร ก้าüอย่างช้า ๆ Āลังที่ออกจากบ้านมาได้ไม่ไกลนัก “โĀ…ลุงýรีดูนั่นÿิ ปลาที่ฉันเลี้ยงมาตายอีกแล้ü โรงงานนี้ ปล่อยน้ำเÿียออกมา ทำใĀ้ปลาฉันตาย แล้üฉันจะเอาปลาที่ไĀนไปขายĀารายได้เนี่ย ÿ่งกลิ่นเĀม็นไปทั่üเลย คüันมลพิþก็ลอยกลมกลืนอยู่บนอากาý ลูกชายฉันก็ต้องเข้าโรงพยาบาลเพราะÿูดดมคüันพüกนั้นไปน่ะÿิ” ลุง ข้าง ๆ บ้านของÿายธารพูดดังขึ้นระĀü่างที่ÿายธารเดินผ่านพร้อมกับÿายตาที่มองไปที่บ่อแล้üเĀ็นจากปลาที่ แĀüกü่ายในน้ำที่ระบบนิเüýอุดมÿมบูรณ์กลายเป็นปลาที่ลอยตายเĀนือน้ำ เĀงยĀน้าขึ้นอีกนิดก็เĀ็นคüัน มลพิþลอยฟุ้งเต็มท้องฟ้า ต้นเĀตุไม่ใช่ที่อื่นไกลแต่คือโรงงานอุตÿาĀกรรมของบ้านÿายธาร ÿีĀน้าของÿายธารที่ได้ยินดังนั้นได้แต่เพียงรู้ÿึกไม่ÿบายใจเป็นอย่างยิ่ง “เราต้องแก้ปัญĀานี้ยังไง ต้อง ทำยังไงต่อนะ” น้ำเÿียงĀงอย ๆ เĀมือนกับมีเรื่องในĀัüไม่มากก็น้อยและใบĀน้าที่ดูไม่ÿบายใจของÿายธาร เธอ รู้ÿึกไม่ÿบายใจที่ต้องทำใĀ้เพื่อนบ้านในระแüกนั้นต้องมาเดือดร้อนและพูดพร่ำÿัพเพเĀระถึงครอบครับของเธอ ในทางที่ไม่ดี เธอเดินกุมขมับไปมามาราüกับĀาทางออก เธอก้มĀน้าÿำนึกผิด ครุ่นคิดü่าคüรแก้ปัญĀาเช่นนี้ อย่างไร เĀตุการณ์แบบนี้ไม่มีใครอยากใĀ้เกิด แต่เมื่อเกิดแล้üเราก็ต้องĀาทางแก้ไข แÿงÿีเĀลืองÿü่างüาบขึ้นราüกับจุดคüามคิดในĀัüของÿายธาร เธอนึกถึงคำพูดที่ต้นกล้าเพื่อนĀนุ่ม คนซี้ของเธอเคยพูด “บ้านของเราน่ะ นำโครงการพระราชดำริมาประยุกต์ใช้ในครัüเรือน เĀมือนกับการเอา โครงการบำบัดน้ำเÿียมาประยุกต์ใช้ในโรงงานอุตÿาĀกรรมของเรา อีกอย่างเลย เราเริ่มต้นการรักþาทรัพยากร ÿิ่งแüดล้อมได้ง่าย ๆ เริ่มที่ตัüเรา คือการที่เราทิ้งขยะใĀ้ถูกที่Āรือการเปลี่ยนจากถุงพลาÿติกมาใช้ถุงผ้าแทน รüมไปถึงการปลูกต้นไม้ไม่ทำลายป่ายังไงล่ะ!” เÿียงของต้นกล้าค่อย ๆ ดังüาบเข้ามาในĀัüของÿายธาร
Āนังÿือเล่มเรื่อง “รู้อนุรักþ์” เรียบรียงเนื้อเรื่องโดย ณัฐพนพนธ์ บุญชู เมื่อÿายธารรู้แล้üü่าคüรแก้ปัญĀานี้อย่างไร จึงรีบเอาเĀตุการณ์ดังกล่าüที่เกิดขึ้นไปเล่าใĀ้พ่อกับแม่ฟัง ü่าโรงงานของเราÿร้างคüามเÿียĀายใĀ้แก่ชาüบ้านระแüกใกล้เคียง โรงงานของเราปล่อยน้ำเÿียออกไปทำใĀ้ ปลาของชาüบ้านเน่าตาย แถมยังปล่อยคüันมลพิþจำนüนมากขึ้นÿู่อากาýอีกด้üย เมื่อพ่อและแม่รู้ซึ้งถึง เĀตุการณ์ดังกล่าü จึงก้มĀน้ารู้ÿึกผิดเป็นอย่างมากพร้อมพูดขึ้นเป็นน้ำเÿียงเดียüกันü่า “โรงงานของเราÿ่งผล เÿียต่อชาüบ้านมากขนาดนั้นเลยĀรือ?” ÿายธารเลยตอบกลับไปü่า… “Āนูรู้üิธีการแก้ปัญĀา จากเĀตุการณ์นี้แล้üค่ะแม่” เมื่อพ่อกับแม่ได้ยินดังนั้น จึงได้แต่ตั้งใจฟังคนผู้ เป็นลูกอย่างใจจดใจจ่อ “ต้นกล้าเคยบอกกับĀนูü่า บ้านของต้นกล้านำแนüคüามรู้จากโคงการพระราชดำริมา ประยุกต์ใช้ โดยการบำบัดน้ำเÿียก่อนแล้üค่อยปล่อยน้ำลงÿู่ระบบนิเüý ยังÿามารถนำน้ำกลับมาใช้ได้ใĀม่อีก ด้üย ยกตัüอย่างง่าย ๆ เลยคือเอาน้ำนี้ไปรดน้ำต้นไม้ที่ÿüนĀลังบ้าน ถือü่าเราช่üยกันประĀยัดน้ำไปภายในตัü เลยนะพ่อจ๋า แม่จ๋า” พ่อกับแม่ได้ยินดังนั้นจึงรู้ÿึกภูมิใจในตัüลูกÿาüตัüเองมาก ๆ ที่ÿายธารพึงรู้จักประโยชน์ ÿ่üนรüมมากกü่าประโยชน์ÿ่üนตน เĀ็นÿิ่งที่คüรทำแล้üนำกลับมาแก้ไข จากüันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี Āลายปีต่อจากนั้น โรงงานอุตÿาĀกรรมของÿายธารก็นำÿิ่งต่าง ๆ ที่ ต้นกล้าเคยพูดเคยแนะนำมาปรับใช้ในโรงงานของตนเอง โดยเลือกใช้ÿิ่งที่ดีต่อÿิ่งแüดล้อม จากปัญĀาที่ปล่อย คüันก็พยายามปล่อยคüันออกไปใĀ้น้อยที่ÿุด อีกปัญĀาก็คือการที่ปล่อยน้ำเÿียลงÿู่ระบบนิเüýที่ทำใĀ้เกิด ปัญĀาตามมากอย่างมากโข ÿายธารได้แต่รู้ÿึกอิ่มเอมใจเป็นพิเýþอย่างบอกไม่ถูก การการที่เธอได้เกิดมาเป็น มนุþย์ร่üมโลกคนนึง แต่มีÿ่üนช่üยในการอนุรักþ์ÿิ่งแüดล้อมใĀ้อยู่เคียงคู่เราไปนาน ๆ กาลเüลาผันเปลี่ยน เüียนบรรจบครบÿิบปี โรงงานอุตÿาĀกรรมของÿายธารได้รับรางüัลโรงงานยอด เยี่ยมแĀ่งปีจากโครงการ “รู้อนุรักþ์” เนื่องจากÿามารถจัดการทรัพยากรได้เป็นอย่างดี ÿายธารรู้ÿึกมีคüามÿุข อย่างบอกไม่ถูก คüามรู้ÿึกแบบนี้เธอไม่ได้รับรู้มันมานาน ÿายธารค่อย ๆ ซึมซับมันทีละน้อยและเก็บคüามรู้ÿึก ดี ๆ แบบนี้เอาไü้ในใจ เธอĀันไปมองต้นกล้าเพื่อนÿนิทของเธอที่กำลังปลูกต้นไม้อยู่ด้üยกันด้üยคüามรู้ÿึก ขอบคุณก่อนเผยใบĀน้าใĀ้เĀ็นเป็นรอยยิ้ม ÿายธารต้องตามองไปที่ป่าไม้ที่เขียüชอุ่มแทรกแซงไปด้üยกลีบเกÿร ของแมกไม้นานาพันธุ์ที่บ่งบอกได้ถึงคüามÿมบูรณ์ ÿายน้ำด้านĀลังที่มองลงไปก็เĀ็นปลาตัüเล็กตัüน้อยแĀüก ü่ายต้านกระแÿน้ำ นกกาที่โผลบินผ่านใบĀน้าเธอไป บ้างก็เกาะอยู่ที่กิ่งไม้ภาพที่เธอเĀ็นนั้นไม่มีอะไรไป มากกü่าคüามรู้ÿึกที่มีคüามÿุข ÿายธารได้แต่ยิ้มพลางกับคิดขึ้นมาü่า “เยาüชนที่ดีต้องช่üยกันรักþาทรัพยากร และÿิ่งแüดล้อมถ้าพüกเราที่เป็นเยาüชนในüันนี้ไม่คิดที่จะช่üยกันรักþา แล้üใครกันจะรักþาทรัพยากรเĀล่านี้ ใĀ้อยู่เคียงคู่เราÿืบไป”
Āนังÿือเล่มเรื่อง “รู้อนุรักþ์” เรียบรียงเนื้อเรื่องโดย ณัฐพนพนธ์ บุญชู เยาüชน “รู้อนุรักþ์” พฤกþชาติ ธารÿะอาดผืนป่าÿüยด้üยมือฉัน เพียงเĀ็นประโยชน์ÿ่üนรüมร่üมใจกัน เราÿุขÿรรค์ธรรมชาติอยู่ยืนยง จงช่üยกันรักþาถนอมไü้ จงเลิกใฝ่ทำลายเลิกลุ่มĀลง ขอเถิดนะขอป่ารกชัฏดง ใĀ้คู่คงกับชีüีมีมากมüล ณัฐพนธ์ บุญชู นักเรียนโรงเรียนบ่อทองวงþ์จันทร์วิทยา