ลิขิตฟ้าชะตาคน

บทนาํ

บางคร้ังชีวติ คนนอกจากตอ้ งต่อสู้ดิ้นรนในวธิ ีทางของตนเองบุญบารมีท่ีส่ังสมมา
กม็ ีส่วนใหป้ ระสบความสาํ เร็จ เพราะไดถ้ ูกจดสะสมแตม้ ความดีเอาไวใ้ หเ้ ป็นคนใฝ่
ดี ลิขิตฟ้าหรือชะตาคนท้งั หมดจึงไม่ใช่การนง่ั รอความสาํ เร็จหากแต่บุญบารมีที่ทาํ ใด้
ถูกวางชีวติ เราในเสน้ ทางเดินท่ีเหมาะสมแลว้ ขดั เกลาจิตใจในระหวา่ งทาง อุปสรรคจึง
เป็นตวั พิสุจนใ์ หพ้ ร้อมที่จะเดินไปสู่ประตูแห่งความสาํ เร็จของชีวติ คนท่ีเกิดมา
เพยี บพร้อมอาจจะไม่ประสบความสาํ เร็จเสมอไป ตรงกนั ขา้ มคนที่เกิดมาชีวติ ติดลบ
อาจจะประสบความสาํ เร็จในชีวติ ในเสน้ ทางท่ีตงั เองต่อสู้

ดงั น้นั ชีวติ คนถูกวางไวต้ ามลิขิตฟ้าส่วนวาสนาหรือชะตาอยทู่ ่ีเราจะต้งั ใจวาด
ชีวติ ของเราใหส้ าํ เร็จหรือไม่จึงอยทู่ ่ีเรา ใน ลิขิตฟ้า ชะตาคน

ยาํ อกั ษร

สารบญั หนา้ ที่
ตอน 1
ตอนท่ี 1 เส้นทางแห่งลิขิต 5
ตอนที่ 2 เพราะบทสวดหรือเพราะบงั เอิญ 7
ตอนที่ 3 คาํ ปรามาส 14
ตอนท่ี 4 เหตุการณ์ช้ีเป็นช้ีตาย 18
ตอนท่ี 5 อาํ ลาดงขมิ้น 21
ตอนท่ี 6 จากบา้ นล่าฝันอีกคร้ัง 26
ตอนที่ 7 เส้นทางที่ฝันกบั วนั ที่รอ 28
ตอนท่ี 8 เสน้ ทางพิสูจนม์ า้ ลิขิตฟ้าพสิ ูจนค์ น 32
ตอนท่ี 9 พลิกชะตาทา้ ลิขิต 39
ตอนท่ี 10 วนั ช้ีชะตาฟ้าลิขิต

....................................................................................................................................

1

ตอนที่ 1 เส้นทางแห่งลิขิต

บา้ นหลงั คามุงสังกะสีเก่าบางช่วงแตกลายงาฝาผนงั บา้ นปิ ดดว้ ยกล่องลงั สลบั กบั ไมแ้ ผน่

ท่ีเหลือจากการเล่ือยของเพ่ือนบา้ นใชต้ ีปิ ดเป็นผนงั ห่างๆพอมีช่องใหล้ มและแสงแดดอ่อนๆท่ี

ส่องเขา้ มาในยามเชา้ ผา่ นช่องไมข้ องผนงั บา้ น

พกร นงั่ หอ้ ยขาที่ชานบา้ นมองดูเดก็ ๆรุ่นนอ้ งท่ีส่งเสียงจอแจเดินผา่ นซอยเลก็ ๆขา้ งบา้ น
เพื่อไปโรงเรียนในตอนเชา้ ความเป็นเดก็ เรียนปานกลางของ พกร แต่เป็นคนขยนั เรียนจนครูช่ืน
ชมวา่ เป็นเดก็ มีความต้งั ใจเรียนอยากใหไ้ ดเ้ รียนต่อแต่ดว้ ยฐานะทางครอบครัวยากจนจึงไม่
สามารถส่งเสียเล่าเรียนได้

“ บา้ นเรามนั จน ลูกพอ่ แม่ไม่มีเงินส่งเสียใหเ้ รียนต่อแม่ขอโทษนะลูก ” แม่ปลอบพลาง
เอามือลูบหวั กร อยา่ งเอน็ ดู กร ไม่พดู อะไรไดแ้ ต่กม้ หนา้ เศร้าตาละหอ้ ย ถึงแมน้ อยากเรียนต่อ
ม.หน่ึง มากขนาดไหน ขณะท่ี สอง แม่ลูกกาํ ลงั นงั่ สนทนากนั อยผู่ เู้ ป็นพอ่ กผ็ า่ นมานานพอที่จะ
ไดย้ นิ เร่ืองราวจึงพดู ข้ึนวา่

“ เดี๋ยวช่วงปิ ดเทอม มีนา-เมษาหนา้ พอ่ จะใหบ้ วชนะพอ่ ขอแค่ สามเดือนเมื่อออกพรรษา
แลว้ ลูกจะบวชต่อหรือจะสึกกแ็ ลว้ แต่พอไดบ้ วชไดเ้ รียนรู้ทางธรรมบา้ ง ”

“ ครับพอ่ แต่ไม่มีเพ่ือนบวชเลยหรือ” พกรถามต่อ
“ เออไดย้ นิ วา่ ไอด้ ลเพอื่ นท่ีเรียนอยหู่ อ้ งเดียวกนั ตอนอยู่ ป.หก กจ็ ะบวชดว้ ยนะ” พ่อบอก
“ เอไอด้ ล บา้ นมนั รวยเรียนกเ็ ก่งมนั จะมาบวชทาํ ไมมนั น่าจะไปเรียนต่อม.หน่ึงในตวั อาํ เภอนะ
พอ่ ”
พกร ถามดว้ ยความสงสัย

“แต่พ่อไดย้ นิ ขา่ วมาอยา่ งน้นั นะ” พ่อตอบ
จนวนั ท่ีชีวติ เดก็ คนหน่ึงถึงช่วงเปล่ียนผา่ น วยั ประถม เขา้ สู้มธั ยม แต่ พกร กลบั ไม่มีโอกาสน้นั
เหมือนเดก็ ทว่ั ไป วนั ที่ถึงฤกษบ์ วชกม็ าถึง

“เอสาหงั ภนั เต สุจิระปะรินิพ ภุตมั ปิ ตงั ” เสียงสวดคาํ บาลีของนาคท่ีขอบวชต่อหนา้
พระอุปัชฌายใ์ นโบสถ์ ดงั แวว่ ออกมาท่ามกลางความปล้ืมปิ ติของคนที่เป็นพ่อแม่ดว้ ยความยนิ ดี
บา้ งกน็ ้าํ ตาซึม บา้ งกน็ ้าํ ตาไหลออกมาอยา่ งไม่รู้ตวั การบวชในทางพระพุทธศาสนาของชายไทย
ถือเป็นเรื่องสาํ คญั คร้ังหน่ึงในชีวติ นาคบางคนผา่ นเรื่องราวชีวติ ที่พ่อแม่น้นั ไม่ค่อยสบายใจ เป็น
ข้ีเหลา้ เป็นนกั เลงประจาํ หมู่บา้ น การท่ีพ่อแม่ออ้ นวอนขอใหบ้ วชใหไ้ ดส้ ักคร้ังหน่ึงในชีวติ ถือ

2

เป็นเรื่องท่ีน่ายนิ ดีดว้ ยหวงั วา่ การบวชจะทาํ ใหค้ าํ สอนในทางพระพทุ ธศาสนาไดข้ ดั เกลาให้
กลายเป็นคนดีบา้ ง เพอื่ เปล่ียนผา่ นชีวติ ดงั น้นั คนเป็นพ่อแม่จึงกล้นั น้าํ ตาไม่อยู่

เป้าหมายหน่ึงท่ีพ่อของ พกร ให้ พกร บวชเพอ่ื หวงั วา่ จะไดเ้ ล่าเรียนเพราะทางบา้ น
ยากจนไม่มีเงินส่งเสีย ครูที่โรงเรียนมกั บอกเล่าเร่ืองราวต่างๆของ พกร ในเรื่องอุปนิสัยและ
ความเป็นคนขยนั อดทนในการเรียนใหท้ างครอบครัวฟังเสมอพ่อมกั พดู ใหฟ้ ังหลายคร้ังวา่ อยาก
มีเงินส่งเสียใหเ้ รียนต่อ

ในขณะเดียวกนั นดล กม็ กั เป็นคนที่ชาวบา้ นรู้จกั ดีเนื่องจากเป็นเดก็ เรียนเก่ง ในการ
แข่งขนั ทกั ษะแต่ละคร้ัง ดล มกั จะมีช่ือติดและเป็นตวั แทนของโรงเรียนเสมอแต่นิสัยค่อนขา้ ง
ดุดนั กา้ วร้าว เป็นคนจริงจงั ในบางเรื่อง

“ยนิ ดีตอ้ นรับเขา้ สู่ร่มกาสาวพสั ตร์นะพระใหม่ท้งั หา้ รูปและสามเณรอีกสองรูปใหต้ ้งั ใจ
ศึกษาเล่าเรียน” หลวงพ่อเจา้ อาวาสแสดงความยนิ ดีตอ้ นรับพระใหม่กบั สามเณรและ
ขณะเดียวกนั ท่านกใ็ หห้ นงั สือมนตพ์ ธิ ีกบั เจด็ ตาํ นานใหไ้ ปท่องบ่นบทสวดท่ีสาํ คญั ท่ีพระเณร
จะตอ้ งใช้

“ครับหลวงพอ่ บทน้ีผมท่องวนั เดียวกไ็ ดแ้ ลว้ ครับ” เณร นดล วา่ พร้อมกบั อมยมิ้ ยกั คิว้
หนั มาทางเณร พกร พร้อมกบั เสียงหวั เราะของพระใหม่

“แลว้ เณรพกร ล่ะจะใชเ้ วลากี่วนั ” หลวงพอ่ ถาม
“เอ่อ..เอ่อ.ผมจะพยายามครับหลวงพ่อ” เณร พกร ตอบ พร้อมกบั เสียงหวั เราะในกลุ่ม
พระอีกคร้ังหน่ึง
สายลมยามหนา้ ร้อนพดั พาเอาไอร้อนสัมผสั ใบหนา้ เณรนอ้ ยท่ีกาํ ลงั ขะมกั เขมน้ ท่องบ่น
บทสวดอิติปิ โส ใตต้ น้ มะม่วงเสียงจอแจสอดแทรกกนั หลายเสียงบางคร้ังกป็ ระสานเสียงกนั ไป
ราวกบั กาํ ลงั สวดในงานใดงานหน่ึง จนล่วงเวลาไปสักพกั เสียงเริ่มแผว่ เบาความร้อนของช่วง
บ่ายกบั ไอร้อนยามเดือนเมษายนทาํ เอาร่างกายที่ดูคล่องแคล่วและเสียงท่องบ่นมนตพ์ ธิ ีเร่ิมแผว่
เบาลงใตโ้ คนตน้ ไมใ้ หญ่ เณร นดล คอพบั ลงคาที่หนงั สือมนตพ์ ธิ ีควา่ํ ปิ ดหนา้ เมื่อเสียงท่องบท
สวดแถวเบาลงกเ็ ป็นอนั รู้กนั วา่ พระภิกษุสามเณรหลายรูปเร่ิมหลบั ลงและหลงั จากน้นั เรื่องราว
น่าสนุกและอบั อายมกั จะเกิดข้ึนดว้ ยกลยทุ ธ์การปลุกใหต้ ่ืนเพ่ือทาํ ความเพียรต่อของหลวงพอ่
หลวงพ่อเดินยอ่ งเงียบในมือ หิ้วถงั น้าํ พร้อมกบั พระผชู้ ่วยเดินไปถึงพระเณรรูปใดกจ็ ะ
ยอ่ งเขา้ ไปหยบิ หนงั สือมนตพ์ ธิ ี หรือ เจด็ ตาํ นานที่วางปิ ดหนา้ ออกแลว้ กต็ กั น้าํ ในถงั เทราดลงไป
ท่ีหนา้ และลาํ ตวั จนเปี ยกชุ่มทาํ เอาสะดุง้ ตื่นทุกคร้ังไป

3

ดูเหมือนวา่ จะเป็น วธิ ีที่โหดร้ายแต่กท็ าํ ใหพ้ ระเณรในวดั รีบลุกข้ึนมาทาํ ความเพยี รอีก
คร้ังดว้ ยความไม่โกรธเพราะไดท้ าํ ขอ้ ตกลงกนั เอาไว้ และเป็นวธิ ีท่ีทาํ ใหพ้ ระเณรท่องบทสวดได้
เร็วตามเวลานดั หมาย จนเยน็ วนั หน่ึงหลงั จากทาํ วตั รเยน็ เสร็จหลวงพอ่ อบรมบ่มนิสยั เป็น
กิจวตั รประจาํ วนั แลว้ กจ็ ะใหส้ ามเณรสอบบทสวดต่อ

“อา้ วมาเณรท้งั สอง ใครจะสอบก่อน” หลวงพ่อถาม
“ผมเองครับสบายอยแู่ ลว้ ” เณรนดล ขอ
เพียงไม่ก่ีนาที เณรนดล กร็ ่ายยาวบทสวดอิติปิ โสไดอ้ ยา่ งคล่องแคล่วจบลงทรามกลางเสียงช่ืน
ชมของหลวงพ่อและหลวงพี่
“แมะ.เณรนดล ปัญญาดีมากเลย อา้ วมาต่อไป เณรพกร บา้ ง”
“ครับหลวงพอ่ ” เณรพกร พดู เสียงสน่ั เหมือนไม่มนั่ ใจ
เสียงบทสวดของเณรพกร แผว่ เบาตะกกุ ตะกกั อยหู่ ลายรอบทรามกลางความหงุดหงิดของพระ
เณรที่นงั่ รอจนเซ็งจนเวลานานพอควรจึงจบลง ดว้ ยดี
“เอาล่ะกวา่ จะจบลงไดพ้ ยายามใหม้ ากนะ เณรพกร ปัญญาเราจะชา้ กวา่ เณรนดล” หลวง
พอ่ บอกพร้อมกบั ใหไ้ ปท่องบทสวดบทต่อไป
ดูเหมือนวา่ ความทะเยอทะยานของ เณรนดล จะมากมายเสียเหลือเกิน ความมุ่งมนั่ ท่ีจะ
เอาชนะมีมากจึงเร่งท่องบทสวดใหไ้ ดเ้ ร็วกวา่ คนอ่ืนโดยทุกคร้ังที่ท่องไดก้ จ็ ะรีบบอกหลวงพอ่
เพื่อขอท่องในบทต่อไปถือวา่ เป็นการดีที่ขยนั ท่องบทสวดใหไ้ ดเ้ ร็วแต่บางคร้ังมีการขดั ขวาง
ผอู้ ื่นไม่ใหท้ าํ ไดเ้ หมือนตน
ราวตีสี่ ของวนั หน่ึงมีเสียงพึมพาํ เหมือนมีคนกระซิบขา้ งหูเป็นบทสวดดงั ข้ึนเป็นช่วงๆ
ขา้ งหู เณรพกรจึงสะดุง้ ตื่นและรีบลืมตาแต่กม็ องไม่เห็นอะไรเพราะความมืดยงั ปกคลุมภายใน
หอ้ งนอน แต่เสียงน้นั ยงั ไม่หมดไป เณรพกร พยายามส่ายสายตามองหาเจา้ ของเสียงยงิ่ ฟังยงิ่ ชดั
ข้ึนวา่ เป็นบทสวดในมนตพ์ ธิ ีสกั พกั หน่ึงจึงเร่ิมเห็นที่มาของเสียงเพราะมีแสงไฟส่องเป็นแสงยาว
ทรงกระบอกเลด็ ลอดออกมาจากผา้ ห่มท่ีคลุมร่างของ เณรนดล เณรพกร แอบขาํ ในใจแต่กท็ าํ
เป็นมองไม่เห็นปล่อยเวลาไปถึงตีหา้ คร่ึง จึงรีบต่ืนมาเพ่อื ไปจดั แจงอาสนะฉนั บนศาลาเพอ่ื
เตรียมไวใ้ นตอนเชา้ ของทุกวนั
เม่ือเณรพกร ลุกจากที่นอนกเ็ ห็นวา่ เณรนดล ไดห้ ายไปจากหอ้ งนอนแลว้ จึงรีบข้ึนไปบน
ศาลาเพ่อื จดั แจงอาสนะดว้ ยความมืดบนศาลา เณรพกร ตอ้ งเดินหาสวติ ชไ์ ฟดว้ ยความกลวั ที่มี
อยแู่ ลว้ กบั บรรยากาศความมืดและเงียบสงดั เมื่อมองลอดหนา้ ต่างศาลาออกไปกเ็ ห็นเป็นพ้ืนท่ี

4

เผาศพแบบโบราณโดยยงั ไม่มีการสร้างเมรุเผาศพแบบสมยั ใหม่ ยงั ไม่ทนั ไดเ้ อื่อมมือเปิ ด สวติ
ไฟ ทนั ใดน้นั เณรพกร กต็ อ้ งตกใจแทบช็อก เมื่อเห็นร่างหนา้ ขาวโพน ท่ีมีแสงไฟส่องใบหนา้
แลบลิ้นปริ้นตาคลุมผา้ บนศรีษะ เณรพกร ถึงกบั ผงะเตรียมวง่ิ ลงศาลาแต่กไ็ ดย้ นิ เสียงหวั เราะ
อยา่ งพอใจ พอดีกบั แสงไฟฟ้าไดส้ วา่ งข้ึนจึงไดเ้ ห็นภาพท้งั หมดแต่เหตุการณ์ของเชา้ วนั น้นั ก็
ผา่ นพน้ ไปไดอ้ ีกวนั ทิ้งความไม่พอใจใหเ้ ณรพกร เกบ็ งาํ ไวใ้ นใจอีกคร้ัง

หน่ึง พรรษากาํ ลงั ผา่ นไปพระใหม่หลายรูปเร่ิมสนทนาถึงเร่ืองการลาสิกขาบท สลบั กบั
การพดู คุยถึงบทสวดในมนตพ์ ิธีและ เจด็ ตาํ นานดว้ ยความภูมิใจวา่ สามารถสวดไดต้ ้งั หลายบท
แต่คนท่ีสวดมนตไ์ ดห้ ลายบทท่ีสุดเห็นจะเป็นเณรนดล ซ่ึงไดร้ ับการยกยอ่ งช่ืนชมจากหลวงพ่อ
หลวงพแี่ ละญาติโยม เสมอ แต่กลบั มีบทสวดอยบู่ ทหน่ึง ท่ียงั ไม่มีใครสวดไดเ้ ลยคือบทสวด
มาติกาท่ีใชส้ วดศพเมื่อมีผเู้ สียชีวติ

“เอ..ท่านบทมาติกา น่ีเรายงั สวดไม่ไดเ้ ลยนะเพราะไม่มีใครกลา้ ท่องบ่น” พระรูปหน่ึง
เปิ ดบทสนทนา

“นน่ั น่ะสิท่าน ถา้ เราไม่ท่องเรากไ็ ม่ไดก้ นั นะเวลาไปสวดงานศพทีไรกอ็ ายพระวดั อ่ืนอาย
ญาติโยมเรามาเร่ิมท่องบ่นกนั ไหม” อีกรูปหน่ึงชวน

“ไม่ไดน้ ะ..หา้ มท่องโดยเดด็ ขาด” ชายชราผหู้ น่ึงเดินเขา้ มาในวงสนทนาคดั คา้ นอยา่ ง
เสียงแขง็ ”

“อา้ วเจริญพรโยมมคั ทายก” พระรูปหน่ึงกล่าวทกั ทายมคั ทายกประจาํ วดั แลว้ พูดต่อ”
“ไม่ใหพ้ ระท่องบ่นแลว้ เมื่อไหร่จะสวดไดส้ กั ทีล่ะพอ่ มคั ทายก” พระพดู เสริม

“โยมกอ็ ยากใหท้ ่องนะท่านแต่ท่องทีไรมกั มีปัญหาทุกที” มคั ทายกพดู เสร็จกเ็ ดินจากไป
ทิง้ ความสงสัยไวใ้ หพ้ ระเณรนงั่ งงไดแ้ ต่มองหนา้ กนั ลิกลกั

“เอาล่ะเอาล่ะไม่ไดเ้ ราตอ้ งรีบท่องถา้ ไม่ง้นั กจ็ ะไม่ไดส้ ักทีง้นั คืนน้ีเรามานง่ั ลอ้ มวงกนั
ท่องนะ” พระอาวโุ สรูปหน่ึงชกั ชวน

5

ตอนท่ี 2 เพราะบทสวดหรือเพราะบงั เอิญ
ค่าํ คืนอนั เงียบสงบที่ศาลาวดั หลวงพ่ี หา้ รูปสามเณร สอง รูปนงั่ ลอ้ มวงท่องบทสวด

มาติกา
“ กศุ ลา ธรรมา อกศุ ลา ธรรมา”

เสียงสวดประสานเสียงผา่ นไปไดย้ งั ไม่ถึง 10 นาที กม็ ีเสียงดงั คลา้ ยเสียงประทดั มาจากคุม้ ใน
หมู่บา้ นทาํ เอาเสียงสวดประสานที่ดงั อยเู่ งียบลงโดยมิไดน้ ดั หมาย ทุกรูปนง่ั ตวั แขง็ มองหนา้ กนั ลิ
กลกั แลว้ ต่างกพ็ ากนั รีบลุกยนื และลงจากศาลาวดั กนั โดยฉบั พลนั ค่าํ คืนน้นั ถูกทิง้ ไวใ้ หฉ้ งนโดย
ไม่มีใครเอ่ยปากอะไรเลยจนถึงรุ่งเชา้ อีกวนั พระเณรท้งั หมดในวดั ออกบิณฑบาตไปหยดุ ที่หนา้
บา้ นหลงั หน่ึงกาํ ลงั มีผคู้ นจอแจบา้ งกาํ ลงั ทาํ กบั ขา้ ว บา้ งกาํ ลงั นาํ ไมป้ ระกอบกนั ข้ึนเป็นรูป
ส่ีเหลี่ยมผนื ผา้ ขนาดใส่ร่างของคนไดพ้ อดี มีโยมมคั ทายกเดินออกมาใส่บาตรพร้อมกบั สนทนา
กบั หลวงพ่อ

“ต้งั แต่เม่ือไหร่โยม” หลวงพอ่ ถามเหมือนรู้วา่ เกิดอะไรข้ึน
“ต้งั แต่ประมาณ สองสาม ทุ่มเมื่อคืนครับหลวงพอ่ แกป่ วยมาไดส้ ักพกั หน่ึง” ยอมตอบซ้าํ
เอาพระกบั สามเณรตอ้ งมองหนา้ กนั ไปมาเสียงคาํ เตือนของโยมมคั ทายกดงั กอ้ งข้ึนมาในหวั
“ โยมกอ็ ยากใหท้ ่องนะท่านแต่ท่องทีไรมกั มีปัญหาทุกที” เสียงมคั ทายก กอ้ งเขา้ มาใน
หวั ต้งั แต่บดั น้นั มากไ็ ม่ไดย้ นิ เสียงท่องบทสวดมาติกาอีกเลยแมใ้ นงานศพของโยมท่ีเสียไปตอ้ ง
นิมนตพ์ ระจากวดั อ่ืนมาเสริมในการประกอบพธิ ีฌาปนกิจศพ
คืนท่ี สามของงานศพแสงไฟจากกองฟื นท่ีเมรุเผาศพหลงั ศาลาวดั ดงั เปอะแปะไปทวั่
บริเวณเสียงดงั เปาะแปะสลบั ไปกบั บรรยากาศอนั วงั เวง เณรนอ้ ย สอง รูปท่ีนอนจาํ วดั กฏุ ิเก่าๆที่
มีฝาผนงั เป็นไมต้ ีปิ ดก้นั มีช่องตามลายไมเ้ ป็นช่องยาวตามลายต้งั ประตูหอ้ งนอนมองทะลุออกไป
ตรงกองไฟที่กาํ ลงั สุมร่างไร้วญิ ญาณส่องเขา้ มาในหอ้ งนอนเป็นพกั ๆทาํ เอาแสบตาและสร้าง
ความหวาดผวา ในคืนอนั มืดสงดั เที่ยงคืนแลว้ ยงั นอนไม่หลบั เพราะอดคิดถึงใบหนา้ ศพตอนเอา
น้าํ มะพร้าวลา้ งหนา้ ประกอบกบั แสงไฟจากกองฟื นคืนเผาศพยงั ส่องสวา่ งเขา้ มาย้าํ เตือนใหผ้ วา
ท่ามกลางความเงียบสงบ ทนั ใดน้นั
“กอ๊ ป แกป๊ ก๊อป แก๊ป” เสียงคลา้ ยคนเดินมาถึงดา้ นหนา้ กฏุ ิ “ แก๊ก”เสียงคลา้ ยคนเหยยี บ
กิ่งไมห้ กั ทาํ เอาเณรนอ้ ยถึงกบั สะดุง้ ลุกนงั่ มือส่ันเสียงนนั่ ยงั ไม่หยดุ ยงิ่ เร่งฝีเทา้ กลบั เขา้ ใกลป้ ระตู
หนา้ หอ้ ง ตกใจคิดไปต่างๆนานาถึงหนา้ ผแี ม่นาคพระโขนงวงิ่ เขา้ มาชนท่ีโสตประสาท
“ก๊อก ก๊อก ก๊อก เณรนอนหรือยงั ” หลวงพอ่ เอง

6

เหมือนโดนน้าํ เยน็ สาดเขา้ ไปท่ีใบหนา้ เมื่อเสียงน้นั แสดงตวั วา่ เป็นหลวงพอ่
“คะ ครับหลวงพอ่ ” เณร พกร รีบขานรับ”
“พกร เหรอ ไปกบั หลวงพอ่ หน่อย เณรนดลหลบั หรือยงั ” หลวงพ่อถาม
เณรพกรเอ่ือมมือสะกิตเณรนดลแต่ไม่มีเสียงตอบรับจึงรีบลุกออกไปพบหลวงพอ่
“ครับหลวงพ่อจะพาไปไหนครับ” เณรพกร ถามย้าํ
“ตามมา” หลวงพอ่ พูดพร้อมกบั กา้ วลงบนั ไดเดินตรงไปท่ีกองไฟที่กาํ ลงั เผาศพ

อยู่ ยง่ิ ทาํ ใหบ้ รรยากาศภายในใจของเณรพกร วงั เวงเพ่ิมข้ึน
“ปะป่ ะไปไหนครับหลวงพ่อ” เณรพกรถามเสียงสั่น
“ไปดูศพหน่อยบ่อยคร้ังที่เวลาเผาศพ ศพไม่ค่อยไหมห้ รือบางทีชิ้นส่วนบางชิ้นถูกไฟ

ไหมข้ าดออกจากกนั แลว้ ตกลงจากกองไฟเราตอ้ งไปเข่ียเขา้ กองไฟหรือบางทีพวกหมาชอบมา
แทะกินสงสารเขา” หลวงพ่อร่ายยาวเหมือนเป็นเรื่องปกติของท่านแต่เณรพกร นี่ขวญั หนีดีฝ่ อ
หนา้ ชา แตค่ ่าํ คืนอนั น่าตน่ื เตน้ และไม่น่าจดจาํ ของ เณรพกร กผ็ า่ นไปไดด้ ว้ ยดี

หลงั จากผา่ น สาม เดือนครบกาํ หนดท่ีจะตดั สินใจว่าจะอยตู่ ่อหรือลาสิกขาความลงั เลก็
ไดเ้ กิดข้ึนไม่รู้จะไปต่อทางไหนแต่การไดบ้ วชกไ็ ดเ้ รียนหนงั สืออยบู่ า้ งแต่ยงั เป็นเสน้ ทางสาย
นกั ธรรม ยงั ไม่ใช่สายสามญั ท่ีจะต่อยอดการเรียนไปในสายมธั ยม แต่ในตอนสายวนั หน่ึงโยมพ่อ
กม็ ีข่าวจากรุ่นพคี่ นหน่ึงที่บวชเรียนอยทู่ างใตว้ า่ กาํ ลงั เรียนสายสามญั ควบคู่กบั สายนกั ธรรมแต่
จะกลบั ข้ึนมาเยย่ี มบา้ นในช่วงปิ ดเทอมหนา้ ถา้ อยากไปเรียนหนงั สือทางใตก้ ใ็ หเ้ ตรียมตวั เพอ่ื ไป
เรียนต่อช้นั ม.หน่ึง ถือเป็นข่าวท่ีดีที่มากระตุน้ ใหอ้ ยากบวชเรียนต่อ

“ลูกเณรอยากไปเรียนหนงั สือกบั เณรรุ่นพี่ไหม” โยมพอ่ ถาม
“อยากครับ” เณรพกร ตอบ
“เณร นดล รู้ข่าวน้ีหรือยงั ” เณรพกร ถามต่อ
“เอ..น่าจะรู้แลว้ นะเพราะไดย้ นิ วา่ พ่อของเณรรุ่นพีน่ น่ั แหละมาบอกเณรนดลก่อนใคร
แลว้ เณรนดลยงั ไม่บอกลูกเหรอ” พอ่ ถามทิง้ ทา้ ย
เณรพกร ทาํ หนา้ สงสยั และคุ่นคิดเหมือนรู้เจตนาลึกๆท่ีเณรนดลไม่ไดบ้ อกเร่ืองน้ีกบั ตน

7

ตอนที่ 3 คาํ ปรามาส
หวั ค่าํ วนั หน่ึงก่อนเดินทางไกล สู้จงั หวดั ทางใตด้ ินแดนอนั เดก็ คนหน่ึงจะไดเ้ ห็นทะเล

เป็นคร้ังแรกในชีวติ เณรพกร มาพบครอบครัวเพอื่ บอกกล่าวร่าํ ลา ไดพ้ ูดคุยกนั สักพกั ดว้ ยความ
รักและห่วงใยของโยมพ่อโยมแม่ที่เดก็ อายเุ พยี งแค่ สิบสอง ตอ้ งจากบา้ นไกลระยะทางรวมเป็น
พนั กิโลเมตรจากอุดรถึงนราธิวาส คนเป็นพ่อเป็นแม่กใ็ จหายแต่นนั่ คือความหวงั อนั ยง่ิ ใหญ่ใน
การจะไดร้ ่าํ เรียน จนไดเ้ วลาพอสมควรกจ็ ะกลบั วดั พกั ผอ่ น เพ่ือเดินทางในวนั พรุ่งน้ี

“เออ..ตอนน้ีจะ สามทุ่มแลว้ ผมขอกลบั วดั ก่อนนะครับ” เณรพกร บอกพร้อมกาํ ลงั จะลุก
แต่..เณรณดลกบั พ่อ กม็ าถึงบา้ นพอดี

“อา้ วนน่ั เณรนดลกบั พ่อน่ี” พ่อทกั
“ออ.ใช่กาํ ลงั จะไปส่งเณรดลที่วดั เลยเดินผา่ นมาทางน้ี” โยมพ่อของเณรนดล ตอบรับ
“ร่าํ ลากนั เสร็จแลว้ เหรอ”โยมแม่เณรพกร ถาม
“เสร็จแลว้ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก” โยมพ่อเณรนดลบอก
“จะห่วงกแ็ ต่...เอ่อ” โดยพอ่ เณรนดลพูดต่อแต่เหมือนมีอะไรในใจ
“มีอะไรหรือ..”โยมพ่อเณรพกรสงสยั
“กเ็ ณรนดล บอกวา่ เป็นห่วงต้งั แต่เณรพกร กลวั เรียนหนงั สือไม่ไดเ้ พราะตอนเรียนอยู่
ดว้ ยกนั น้นั ยงั ไม่ค่อยจะรอดเลย” พอ่ กบั แม่ของเณรพกรไดแ้ ต่มองหนา้ กนั ลิกลกั แลว้ หนั มอง
หนา้ เณรพกรต่ออยา่ งเป็นห่วง
“กก็ ลวั วา่ วนั หน่ึงเณรพกรเรียนไม่จบข้ึนมาจะหาวา่ ผมทิ้งเพอื่ นไม่ไดน้ ะ” เณรนดลพดู
เสริม
“เอาน่า เอาน่า ไม่เป็นไรกไ็ ปดว้ ยกนั ถึงเวลาน้นั เรียนไม่จบกก็ ลบั บา้ นเรากเ็ ท่าน้นั แหละ
นะลูกโยมพ่อเณรพกรปลอบ
บนรถไฟด่วนดีเซลรางช้นั สาม สายอีสานมุ่งหนา้ กรุงเทพฯเวลา สองทุ่มคร่ึง สายลมพดั
ผา่ นหนา้ ต่างรถไฟตีไปที่ใบหนา้ กบั เสียงรถไฟท่ีดงั ปะทะกบั ความคิดของเดก็ นอ้ ยอายเุ พยี งแค่
สิบสอง ปี กาํ ลงั ออกจากบา้ นไกลพนั กวา่ กิโลเมตรท่ียงั ไม่รู้วา่ อนาคตต่อจากน้ีไปจะเป็นอยา่ งไร
แววตาที่ดูเป็นความห่วงใยของพ่อแม่ยงั ติดตาเเณรพกร แต่กไ็ ดย้ นิ เสียงคาํ ปรามาสเณรดล เขา้ มา
สวนตอกย้าํ ในหู

8

“กก็ ลวั วา่ วนั หน่ึงเณรพกรเรียนไม่จบข้ึนมาจะหาวา่ ผมทิง้ เพื่อนไม่ไดน้ ะ” เสียงกึกกอ้ ง
ในความรู้สึก เณรพกร หายใจลึกพร้อมกาํ กาํ ป้ันแน่นจนเณรประยงคซ์ ่ึงเป็นรุ่นพี่ที่มารับสงั เกตุ
เห็นไดจ้ ึงทกั

“เป็นไงเณรคิดอะไรอยไู่ ม่ตอ้ งกลวั นะเดินทางคร้ังแรกกอ็ ยา่ งน้ีแหละ”เณรประยงค์
ปลอบ

“ออ..ไม่มีอะไรครับคิดไปเรื่อยเป่ื อย “ เณรพกรตอบ
บนรถไฟสายด่วนดีเซลรางมุ่งหนา้ สู่หวั ลาํ โพงอนั มีเสียงรถไฟเป็นเสียงขบั กล่อมจน
หลบั กบั บรรยากาศที่ทุกคนหลบั ไหลบนรถไฟช้นั สาม จนถึงเวลาหกโมงเชา้ ของอีกวนั จึงไดย้ นิ
เสียงประกาศปลายทางวา่ ผโู้ ดยสารถึงสถานีหวั ลาํ โพงแต่นน่ั ไม่ใช่จุดจุดสิ้นสุดของการเดินทาง
เมื่อลงจากรถไฟแลว้ กต็ อ้ งนงั่ รอรถไฟสายใต้ กรุงเทพฯ-สุไหงโกลก ซ่ึงจะออกเดินทาง
เวลา สิบเอด็ โมง ถึงปลายทางสถานีตนั หยงมสั ในเวลาประมาณ สามโมงเชา้ ของอีกวนั
ความทรมานของการนง่ั รถไฟช้นั สาม เริ่มตน้ ข้ึนอีกคร้ัง ต้งั แต่ สิบเอด็ โมง แต่การไม่ได้
หลบั เตม็ ที่ของคืนก่อนเป็นยากล่อมนอนไดเ้ ป็นอยา่ งดี จนรู้สึกตวั ต่ืนอีกคร้ังประมาณ หา้ โมง
เยน็ เพราะมีกล่ินคาวน้าํ ทะเลโชยมากระทบจมูก กอบกลบั รู้สึกหนา้ มีไอน้าํ มากระทบเมื่อลืมตา
มองผา่ นช่องหนา้ ต่างถึงกบั ตะลึงกบั ภาพท่ีอยตู่ รงหนา้ สีฟ้าครามดูเหมือนมีเรือใบแล่นผา่ นราว
กบั ในหนงั ที่เคยเห็นในโทรทศั น์ เณรพกรรีบปลุกเพ่ือนใหม้ าดู รถไฟแล่นผา่ นป้ายขา้ งทางจึงรู้
วา่ น่ีคือประจวบคีรีขนั ธ์
“เป็นไงเณรเพ่งิ เคยเห็นทะเลหรือ” พี่เณรประยงคถ์ าม
“ครับ” เณรพกร ตอบอยา่ งต่ืนเตน้
เวลามืดเขา้ มาเยอื นอีกคร้ังแต่ทุกคนยงั อยบู่ นรถไฟในเวลาน้นั แค่ทุ่มเศษๆเท่าน้นั ผคู้ น
เริ่มรับประทานอาหารอีกคร้ังในขณะท่ีสามเณรไดแ้ ต่แอบมองและรอคนขายชา โอวลั ติน เดิน
ผา่ นมาดูสีหนา้ และอาการกบั สีหนา้ ดูไม่สู้ดีนกั พ่เี ณรประยงคร์ ีบปลอบ
“ ทนเอาหน่อยนะเด๋ียวกถ็ ึงแลว้ ”
“แลว้ เม่ือไหร่จะถึงครับพเี่ ณร” เณรนดลถาม
“กป็ ระมาณพรุ่งน้ีเชา้ ” พเ่ี ณรประยงคต์ อบ
“โอ.้ .ท้งั คืนเลย” เณรพกร เสียง ละฮอ้ ย
ความหิวและความอ่อนลา้ กท็ าํ ใหท้ ้งั หมดหลบั ไหลไปอีกคร้ัง

9

“เก่อยยา่ งๆ(ไก่ยา่ ง)ม่าแลว้ ” เสียงแจ่วเป็นสาํ เนียงใตพ้ ร้อมกล่ินไก่ยา่ งหอมฉุยพดั พามา
ตกที่ปลายจมูกเขา้ อยา่ งจงั ทาํ ใหถ้ ึงกบั สะดุง้ ต่ืนเป็นเวลาตีหา้ กวา่ ๆเสียงคา้ ขายไก่ยา่ งทาํ ใหร้ ู้วา่
ที่นี่หาดใหญ่ เสียง เอียดอาร์ตเสียดสีกบั รางรถไฟพร้อมเสียงประกาศดงั ข้ึน

“ที่น่ีสถานีตนั หยงมสั ท่านผโู้ ดยสารที่มีความประสงคจ์ ะลงโปรดตรวจส่ิงของสมั ภาระ
ของท่านใหเ้ รียบร้อยก่อนลงค่ะ” พ่ีเณรประยงคส์ กิตสามเณรอีกlสองรูปใหเ้ ตรียมตวั ลง

“อา้ วถึงแลว้ เตรียมตวั ลงไดแ้ ลว้ ” เณรประยงคบ์ อก
ทุกคนกถ็ ือสัมภาระของใครของมนั ลงจากรถไฟแลว้ ข้ึนรถโดยสารทอ้ งถ่ินเขา้ ไปนง่ั อยา่ งสบาย
ใจเพราะไม่มีผโู้ ดยสารคนอื่นแลว้ สกั พกั รถกอ็ อกเดินทางจนผา่ นไปไดส้ ักพกั รถโดยสารกจ็ อด
ขา้ งทาง

“พระๆลงมาก่อนๆ” ชายมุสลิมคนขบั รถพดู เป็นสาํ เนียงใตพ้ ร้อมกบั เดินออ้ มมาหลงั รถ
บอกสามเณรท้งั สาม

“ มีอะไรหรือพ่ี” เณรประยงคถ์ าม
สกั พกั หน่ึงคนขบั รถโดยสารกเ็ รียกหญิงแม่คา้ เจด็ แปดคนที่ถือของพะรุงพะรังมีผกั และอาหาร
หลายอยา่ งข้ึนบนรถจนเกือบเตม็ คนั สามเณรท้งั สามไดแ้ ต่มองหนา้ กนั อยา่ งงงๆแลว้ สกั พกั หน่ึง
ชายขบั รถจึงบอก

“พระๆข้ึนรถเลย” ครับบอกอีกคร้ัง
สามเณรท้งั สาม จึงข้ึนเกาะทา้ ยรถโดยสารสองแถวจีวรปลิววอ่ นสภาพไม่ต่างอะไรกบั ซุปเปอร์
แมนตอนกาํ ลงั เหาะอยบู่ นอากาศ ผา้ จีวรสีเหลืองปลิวไสว จนกระทง่ั รถไปจอดไปจอดท่ีหนา้ วดั
ในเวลาประมาณเกา้ โมงเ ชา้

“อา้ วไปพวกเราลงถึงวดั กนั แลว้ ” พี่เณรประยงคบ์ อก
“วา้ วน่ีหรือวดั ท่ีเราจะมาเรียนหนงั สือ” เณรนดลถามอยา่ งตื่นเตน้
เณรพกร อมยมิ้ ในใจบอกไม่ถูกวา่ นี่เรากาํ ลงั จะไดเ้ รียนหนงั สือคร้ังหน่ึงเราไม่เคยมีหวงั วา่ จะได้
เรียนต่อเลยความสุขในใจลอยผา่ นเขา้ มาพร้อมกบั การกา้ วเดินไปขา้ งหนา้ จนถึง ไดพ้ ูดคุยกบั ครู
ฝ่ ายปกครองแลว้ แยกยา้ ยกนั เขา้ หอ้ งพกั
“หอ้ งพกั พอดีเหลืออยหู่ อ้ งเดียวแลว้ ใครจะไดอ้ ยลู่ ่ะ” ผดู้ ูแลถาม
“ผมๆขอครับ” เณรนดลร้องขอ พร้อมกบั วางกระเป๋ าลงตรงพ้ืน
“ กอ็ ยดู่ ว้ ยกนั ไปก่อนนะ” ผดู้ ูแลท่ีพกั บอก
“โอ๊ยหอ้ งแคบแค่น้ีจะอยกู่ นั สองคนไดไ้ ง” เณรนดล รีบทกั

10

“อา้ ว..แลว้ อีกคนล่ะ” ผดู้ ูแลถาม
“ออ..ไม่เป็นไรครับเด๋ียวพอจะมีที่อ่ืนใหด้ ูไหมครับ” เณรพกร ถาม
“กพ็ อมีนะแต…่ ” ผดู้ ูแลบอกเหมือนมีอะไรในใจ
“แต่..อะไรหรือครับ” เณรพกร สงสัย
“เด๋ียวพาไปดูก่อนอยไู่ ดก้ อ็ ย”ู่ ผดู้ ูแลบอก
ผดู้ ูแลหอ้ งพกั พาเดินออ้ มมาที่หลงั หอพกั ที่เป็นอาคารหลงั เดียวกนั แต่ถูกแบ่งออกเป็นสอง ส่วน
คร่ึงหน่ึงทาํ เป็นหอพกั นกั เรียน อีกคร่ึงหน่ึงแบ่งเป็นศาลาพกั ศพไวป้ ระกอบพิธีสวดศพภายใน
ศาลากจ็ ะมีโรงศพ หีบศพ รถบรรทุกศพ พร้อมอุปกรณ์อื่นๆตรงดา้ นหน่ึงเป็นแท่นสาํ หรับวาง
หีบศพ เวลาประกอบพิธีสภาพตอนน้ีกจ็ ะถูกวางหีบศพเอาไวพ้ ร้อมเหมือนกาํ ลงั มีงาน อีกดา้ น
หน่ึงมีหอ้ งสองหอ้ งที่ผดู้ ูแลวา่ เป็นหอ้ งพพี่ อจะอยไู่ ดเ้ มื่อเปิ ดเขา้ ไปดูกม็ ากมายไปดว้ ยพวงหรีด
ขา้ วของเคร่ืองใชข้ องผเู้ สียชีวติ ผดู้ ูแลมองหนา้ ในพกร แลว้ ถามวา่
“เนี่ยล่ะเณรหอ้ งท่ีเหลือเณรจะอยไู่ หม”
“อยคู่ รับ” เณรพกร ตอบอยา่ งไม่ลงั เล
“ฮะ หาจะอยหู่ รือเณร” ผดู้ ูแลถามอยา่ งสงสยั
“ ครับ..มนั ไม่มีที่อื่นแลว้ น่ีเด๋ียวผมทาํ ความสะอาดเอง”
ภายในหอ้ งเมื่อเอาพวงหรีดขา้ วของต่างๆออกมาลา้ งทาํ ความสะอาดแลว้ กด็ ูดีข้ึนมาหน่อยพอ
เปิ ดประตูหอ้ งออกมากเ็ ห็นศาลากวา้ งๆที่มีโลงศพ หีบศพวางอยู่ อีกดา้ นหน่ึง แต่ตอนกลางคืนก็
แค่ไม่ตอ้ งเปิ ดไฟกม็ องไม่เห็นส่ิงเหล่าน้นั แลว้
ค่าํ คืนที่ดูเหนื่อยและอ่อนลา้ กบั สถานที่ใหม่และความหวงั ใหม่ เณรพกร นอนคิด
ทบทวนถึงวนั ท่ีร่าํ ลาพ่อแม่ในวนั ท่ีจะตอ้ งเดินทางไกลและคาํ ปรามาสที่มนั บาดลึกลงที่
ความรู้สึกพร้อมกบั ต้งั มนั่ ในใจวา่ จะตอ้ งทาํ ใหส้ าํ เร็จแลว้ เผลอหลบั ไปท่ามกลางความมืดสงดั ใน
ค่าํ คืนน้ี
“แหม่ง แหม่ง แหม่ง แหมง่ แหม่งๆๆๆๆ”
เสียงระฆงั ดงั ข้ึนตอนตีส่ี ปลุกใหต้ ่ืนเพือ่ ทาํ วตั รเชา้ เป็นกิจวตั รประจาํ วนั ตีหา้ คร่ึง ออก
บิณฑบาตเราประมาณเจด็ โมงคร่ึง ฉนั เชา้ แปดโมงตรงเรียนภาษาบาลี สิบเอด็ โมงตรง ฉนั เพล
บ่ายโมงถึงบ่ายส่ีโมงเยน็ เรียนวชิ าสายสามญั มอหน่ึง ถึงมอหก หา้ โมงเยน็ ทาํ วตั รเยน็ หกโมง
คร่ึงเรียนนกั ธรรมตรี-นกั ธรรมเอกนน่ั คือกิจวตั รประจาํ วนั ของโรงเรียนพระปริยตั ิธรรมแห่งน้ี
เยน็ วนั หน่ึงหลงั เลิกเรียน ส่วนหน่ึงของกิจกรรมการเรียนครูฝ่ ายปกครองมีเรื่องแจง้ ให้

11

ทราบ
“ในแต่ละปี การศกึ ษาเราจะมีกิจกรรมใหน้ กั เรียนบรรยายธรรมใหโ้ ยมฟังในทุกวนั พระ

ใหน้ กั เรียนไดเ้ ตรียมตวั ทุกคร้ังใหพ้ ร้อมตามคิวท่ีจดั ไว”้ ครูฝ่ ายปกครองพูดจบทุกคนดูเหมือนจะ
ตื่นเตน้ และเป็นกงั วล

เณรนดล กบั เณรพกร มีความแตกต่างกนั เณรนดล ยงั เป็นเดก็ เรียนเก่งที่ครูและเพ่ือนๆ
ชื่นชม ส่วนเณรพกร กเ็ รียนไปไดเ้ รื่อยๆแต่มีความสามารถดา้ นกิจกรรมโดยเฉพาะการบรรยาย
ธรรม ท่ีมีวาทะดี ชอบการอธิบายขยายหวั ขอ้ ธรรมและมีความมุ่งมน่ั ท่ีจะเป็นนกั เทศนม์ าก่อน
ต้งั แต่ยงั ไม่ไดม้ าเรียนหนงั สือที่วดั แห่งน้ี จนเหตุการณ์หน่ึงที่ทาํ ใหค้ รูฝ่ ายปกครองไดเ้ ห็น
ความสามารถอนั น่าท่ึงซ่ึงเป็นการปูทางใหก้ บั เณรพกร ตกอยใู่ นสายตาของพระผใู้ หญ่

“เอ.้ . วนั น้ีถึงคิวใครบรรยายธรรมใหโ้ ยมฟังทาํ ไมไม่เห็นมาปรึกษาและหาหนงั สืออ่าน
เพือ่ เตรียมตวั ” ครูฝ่ ายปกครองถาม

“เณรพกรครับ “เณรรูปนึงตอบ
“เอาละวนั น้ีจะไดท้ าํ โทษกนั ถา้ ไม่มีอะไรมาบรรยายใหโ้ ยมฟัง” ครูฝ่ ายปกครองหมาย
โทษ
ทุกคร้ังเม่ือถึงเวลาบรรยายธรรมบนศาลากจ็ ะมีนกั เรียนพระภิกษุสามเณรพร้อมญาติโยมบน
ศาลา ผทู้ ่ีมีหนา้ ท่ีบรรยายนง่ั บนธรรมาสนพ์ ร้อมใบลานหรือหนงั สือที่เตรียมไว้ แลว้ กบ็ รรยาย
ธรรมใหฟ้ ัง แต่แลว้ ในวนั น้นั ถึงคิวของเณรพกร ทุกคนนงั่ พร้อมกนั บนศาลา
“เณรพ่ีจะบรรยายธรรมมาหรือยงั ” ครูฝ่ ายปกครองถามอยา่ งกงั วล
“มาแลว้ ครับ” พระอาจารยร์ ูปหน่ึงตอบ
“จะขายหนา้ ไหมนี่ไม่เห็นไปเตรียมตวั ท่ีหอ้ งสมุดเลย” ครูฝ่ ายปกครองกระซิบ
“ขณะน้ีไดเ้ วลาบรรยายธรรมแลว้ ขอนิมนตส์ ามเณรพกรข้ึนบนธรรมาสนไ์ ด”้ พระ
วทิ ยากรกล่าว
เณรพกร กราบพระสาม คร้ังลุกข้ึนจดั แจงจีวรท่ีห่มใหเ้ รียบร้อยแลว้ เดินข้ึนบนธรรมาสน์
“เอาแลว้ ไงทาํ ไมไม่เห็นถือใบลานหรือหนงั สืออะไรเลย”ครูฝ่ ายปกครองถามอยา่ งกงั วล
ใจ
“นนั่ น่ะสิครับเอาแลว้ เตรียมตวั ขายหนา้ เลยครับ” พระอาจารยร์ ูปหน่ึงวา่
สามเณรรูปอื่นๆกม็ องหนา้ กนั แบบงงๆ วนั น้ีคงจะมีเหตุการณ์ใหข้ ายหนา้ พระอาจารยเ์ ป็นแน่แท้

12

ท่ามกลางความกงั วลทุกคนต่างกเ็ กร็งมีสีหนา้ ไม่สูด้ ีนกั เสียงอาราธนาธรรมของโยมทายิ
กาจบลงสามเณรพกรข้ึนนะโมสามจบต่อดว้ ยหวั ขอ้ ที่จะบรรยายสาธยายอยา่ งชดั ถอ้ ยชดั คาํ ทาํ
เอาครูฝ่ ายปกครองถึงกบั ตาโตร้องโอโ้ หในใจ ท้งั พระอาจารยน์ กั เรียนต่างกม็ ีอาการไม่ต่างกนั ดู
อากาศญาติโยมต้งั หนา้ ต้งั ตาฟังอยา่ งสนุกมีเสียงกระซิบช่ืนชม เพราะสไตลก์ ารสาธยายธรรม
ของเณรพกร แทบจะ กอ๊ ปป้ี ท่านพระมหาสมปองมาเลยทีเดียว ทนั ทีท่ีเสียงบรรยายธรรมของ
สามเณรพกรจบลงดว้ ยคาํ วา่ เอวงั กม็ ีดว้ ยประการฉะน้ี เสียงเปล่งเสียงยกมือสาธุดงั กอ้ งศาลาการ
เปรียญครูฝ่ ายปกครองและภิกษสุ ามเณรรูปหน่ึงถึงกบั อมยมิ้ และกล่าวช่ืนชม

แต่ดูเหมือนวา่ เณรนดล ไม่ชอบในสิ่งน้ีนกั มนั เป็นความสามารถของเณรพกร ในเร่ือง
กิจกรรมอ่ืนๆยกเวน้ ดา้ นการเรียนจะอ่อนกวา่ เณรนดล เยอะแต่กเ็ รียนไปไดเ้ รื่อยๆในบางวชิ าที่
ไม่ใช่คิดคาํ นวนเณรพกรกส็ ู้ไดอ้ ยา่ งสูสี

“เฮ่.นดลเลิกเรียนแลว้ เราไปเล่นใตร้ ่มไมใ้ หญ่คลายเครียดกนั หน่อยไหม” เพอ่ื นร่วมหอ้ ง
คนหน่ึงชวน

“อ่อ..ไม่ล่ะเราตอ้ งอ่านหนงั สือต่อตามตารางที่เตรียมไว”้ เณรนดล ตอบ
นดล เป็นคนบา้ เรียนมากต่ืนแต่เชา้ อ่านหนงั สือเลิกเรียนมาไม่สุงสิงกบั ใครปิ ดหอ้ งอ่านหนงั สือ
และมุ่งมน่ั ที่จะสอบเรียนต่อสายทหารตาํ รวจ จึงแอบฟิ ตร่างกายไปดว้ ย อาหารการกินอาจไม่
เพียงพอต่อวยั เรียน ท้งั ตาํ ราเรียน จึงมกั ขอเงินทางบา้ นอยบู่ ่อยคร้ัง

ในขณะท่ีเณรพกรน้นั ต้งั แต่เหตุการณ์วนั บรรยายธรรมจบลงวถิ ีชีวติ ของเณรพกร ก็
เปล่ียนไปจากเณรกน้ กฏุ ิที่ไม่มีใครรู้จกั จากเณรท่ีหาหอ้ งพกั ไม่ไดต้ อ้ งอาศยั หอ้ งเกบ็ ศพเกบ็ พวง
หรีดภายในศาลาพกั ศพเป็นที่หลบั นอนกลายเป็นท่ีรู้จกั ของทุกคนในโรงเรียนเป็นที่โปรดของ
พระผใู้ หญ่ชีวติ ภายในสาํ นกั เรียนพระปริยตั ิธรรมกเ็ ปลี่ยนไป

“ผลการเลือกต้งั ประธานนกั เรียนในปี การศึกษาน้ีไดแ้ ก่...สามเณรพกร” เสียงประกาศ
ของครูฝ่ ายปกครองดงั ข้ึนท่ามกลางเสียงยนิ ดีของนกั เรียนและรอยยมิ้ ตรงมุมปากของพระผใู้ หญ่
ต้งั แต่บดั น้นั ไม่วา่ เป็นกิจกรรมใดสามเณรพกร มกั จะถูกเรียกใช้ พระผใู้ หญ่อยเู่ ป็นประจาํ ทาํ ให้
มีรายไดอ้ ยา่ งไม่ขาดแคลนจึงไม่ไดร้ บกวนขอเงินจากทางบา้ นเลย

ในอีกมุมหน่ึงของชีวติ ที่มีเดก็ ดน่ั ด่นจากเหนือจรดใตม้ าเรียนหนงั สือที่สาํ นกั เรียนแห่งน้ี
กย็ งั มีท่ีไม่ไดร้ ับความสะดวกสบายนกั เนื่องจากเป็นดินแดนของชาวมุสลิมมากกวา่ แปดสิบ
เปอร์เซนต์ รายลอ้ มสาํ นกั เรียนวดั แห่งน้ีเมื่อมีหลายชีวติ ความไม่เพยี งพอดา้ นการเป็นอยกู่ เ็ กิดข้ึน
อาหารบิณฑบาตไม่เพียงพอแมน้ มีโรงครัวและแมจ้ ะเรียนฟรีกย็ งั มีค่าใชจ้ ่ายในบางส่วนท่ีจะตอ้ ง

13

จ่าย เณรนดล กไ็ ดร้ ับผลกระทบในเร่ืองน้ี ส่วนเณรพกร ต้งั แต่เป็นท่ีรู้จกั ของพระผใู้ หญ่กไ็ ดถ้ ูก
เรียกใชใ้ หต้ ิดตามพระผใู้ หญ่ในการรับกิจนิมนต์ ประกอบกบั เป็นประธานนกั เรียนจึงรับหนา้ ท่ี
คอยจดั สรรวนเวยี นใหพ้ ระภิกษุสามเณรออกงานไปกิจนิมนตอ์ ยเู่ ป็นนิจจึงไม่มีปัญหาเร่ือง
การเงินและหลายคร้ังกไ็ ดแ้ บ่งปันใหค้ นอ่ืน

14

ตอนท่ี 4 เหตุการณ์ช้ีเป็นช้ีตาย
เลิกเรียนแลว้ ทุกคนกร็ ีบกลบั หอ้ งพกั ของตนเอง และส่วนใหญ่กม็ กั ใชเ้ วลาพูดคุยกบั

เพื่อนสนุกสนานกนั ไปตามประสาส่วน เณรนดล กลบั ถึงหอ้ งกร็ ีบปิ ดหอ้ งเหมือนทุกคร้ังและก็
เร่งทบทวนตาํ ราทาํ การบา้ นดว้ ยความมุ่งมนั่ ที่สูงเหมือนเป็นคนมีปมอะไรสกั อยา่ งในใจ
พกร ผา่ นมาถึงหนา้ หอ้ งกเ็ พือ่ ถามสารทุกขส์ ุขดิบประสาคนบา้ นเดียวกนั และกะจะหยบิ ยนื่ เงิน
บางส่วนที่พอมีใหเ้ พอ่ื นไดใ้ ชจ้ ่ายบา้ งเพราะทราบข่าวมาจากโยมพ่อเล่าใหฟ้ ังในจดหมายวา่
เณรนดล ขอเงินทางบา้ นเป็นประจาํ

“ก๊อก กอ๊ ก ก๊อก ดล เปิ ดประตูหน่อย” เณรพกร เรียก
“ใครมีธุระอะไรกาํ ลงั อ่านหนงั สืออย”ู่ เณรนดล ส่งเสียงตอบ
“เราเองมีเรื่องจะคุยดว้ ยสักหน่อย” เณรพกร บอกย้าํ อีกคร้ังหน่ึง
เสียงเปิ ดประตูออกมาดูไม่ค่อยพอใจนกั แลว้ ถามต่ออยา่ งแขง็ กลา้
“ มีอะไรวา่ มา.จะรีบอ่านหนงั สือ” เณรนดล คอ้ นใส่
ดว้ ยความเป็นห่วงเพ่ือนถึงแมน้ จะเรียนอยหู่ อ้ งเดียวกนั แต่กไ็ ม่ค่อยไดค้ ุยกนั นกั เม่ือคุยกนั เสร็จ
สักพกั เณรพกร กย็ น่ื ซองสีขาวที่ถูกพบั คร่ึงใส่ในกาํ มือของเณรนดล ซ่ึงเณรพกร ชอบทาํ อยู่
บ่อยๆเมื่อกลบั จากกิจนิมนตม์ กั จะนาํ ซองท่ีไดห้ ยบิ ยน่ื ใหค้ นอื่นๆท่ีไม่ค่อยไดอ้ อกรับกิจนิมนต์
นกั ในบางคร้ังไม่รู้ดว้ ยซ้าํ วา่ ในซองน้นั มีเงินเท่าไร แต่กใ็ หไ้ ปดว้ ยหวงั วา่ เขาจะมีเงินใชบ้ า้ ง
เน่ืองจากตนเองเป็นท่ีรู้จกั ของพระผใู้ หญ่และเป็นประธานนกั เรียนจึงตอ้ งติดตามพระผใู้ หญ่ไป
งานนิมนตเ์ ป็นประจาํ จึงมีรายไดอ้ ยบู่ า้ ง
กาลเวลาล่วงผา่ นไปจนเทอมสุดทา้ ยมธั ยมปลาย การเรียนกย็ ง่ิ เขม้ ขน้ เหลืออีกไม่ก่ีวชิ าก็
จะสอบเสร็จ และแยกยา้ ยกนั ไปตามวถิ ีทางของใครของมนั เณรพกร เรียนไม่เก่งนกั แต่กเ็ รียนไป
ไดเ้ ร่ือยๆหรือดีข้ึนเรื่อยๆ ส่วนเณรนดล ผลการเรียน ดีเลิศแทบจะทุกวชิ าถึงแมน้ จะใชช้ ีวติ ไม่
เรียบนกั ออกไปทางโลดโผน มกั แอบพาเพอ่ื นๆทาํ ผดิ ระเบียบวนิ ยั ของโรงเรียนอยหู่ ลายคร้ังจน
พระอาจารยฝ์ ่ ายปกครองตอ้ งทาํ โทษทาํ ทณั ฑบ์ นอยหู่ ลายคร้ัง
“เอาอีกแลว้ นะเณรนดล ทาํ ไมเธอด้ือเตือนแลว้ ไม่ฟัง” พระอาจารยก์ ล่าวตกั เตือนอีกคร้ัง
เณรนดล กบั เพอื่ นไดแ้ ต่นง่ั กม้ หนา้ เงียบแลว้ กถ็ ูกลงโทษดว้ ยการเฆี่ยนดว้ ยสายไฟที่หนา้ แขง้
แลว้ เพมิ่ ขอ้ หา้ มอีกท้งั ใหด้ ่ืมน้าํ มนตท์ ่ีท่านเจา้ อาวาสองคก์ ่อนทาํ เอาไวแ้ ละใหต้ ้งั จิตสาบานวา่ จะ
ไม่ทาํ ผดิ กฎอีกหากยงั ทาํ อีก ใหม้ ีอนั เป็นไปภายในสาม วนั เจด็ วนั

15

“ ออ..อยา่ ลืมล่ะเวลา สามทุ่ม เป็นตน้ ไปหา้ มคลุกคลีกนั เกินสาม คน แลว้ ตอ้ งปิ ดไฟ
นอนใหเ้ รียบร้อย” พระอาจารยฝ์ ่ ายปกครองย้าํ เตือน

ในเทอมสุดทา้ ยของเณรพกร กย็ งั ตอ้ งเรียนและทาํ งานหนกั เน่ืองจากไดร้ ับแต่งต้งั ใหเ้ ป็น
ครูสอนพระปริยตั ิธรรมแผนกธรรมเพราะมีดีกรีจบถึงนกั ธรรมช้นั เอก พระอาจารยเ์ ห็นวา่ มี
ปฏิภาณไหวพริบและวาทะดีจึงไดร้ ับผดิ ชอบงานสอนนกั ธรรมช้นั ตรีต้งั แต่อยมู่ ธั ยมหา้ และใช้
เวลาในช่วงค่าํ หลงั ทาํ วตั รเยน็ ในการสอนจนถึงสองทุ่ม แทบทุกวนั

ค่าํ คืนแห่งความเงียบสงบลมโชยพดั เยน็ สบายเณรพกร มองกวาดสายตาไปรอบๆ
นกั เรียนหลายหอ้ งเริ่มปิ ดไฟนอน แต่พอเดินผา่ นมาถึงหอ้ งเณรดล ยงั คงเปิ ดไฟตามประสาคน
ขยนั เรียนแต่นี่กเ็ กือบสามทุม ตามกาํ หนดทณั ฑบ์ นท่ีเณรนดล จะตอ้ งปิ ดไฟนอนแลว้ กเ็ ดินผา่ น
มาถึงทา้ ยหอพกั กเ็ ล้ียวเขา้ ศาลาพกั ศพซ่ึงดา้ นในกเ็ ป็นหอ้ งพกั ของเณรพกร ตกค่าํ กไ็ ม่ค่อยมีใคร
อยากเดินผา่ นนกั พอเปิ ดไฟเขา้ ไปในศาลาพกั ศพ ความมืดทาํ ใหเ้ ห็นเพียงแสงระยบิ ระยบั ขา้ งฝา
โลงท่ีต้งั ไวแ้ ละวตั ถุอ่ืนๆเป็นรูปทรงทะมึนดา้ นติดกนั กจ็ ะเป็นหอพกั นกั เรียนที่เป็นพนงั ก้นั อนั
เดียวกนั เณรพกร อยทู่ ่ีนี่มาหลายปี จนชินกบั บรรยากาศและผา่ นพน้ อีกคืนดว้ ยความอ่อนเพลีย

เชา้ วนั รุ่งข้ึนหลงั จากทาํ วตั รเชา้ เสร็จทุกคนต่างกม็ ีเวรจะตอ้ งรับผดิ ชอบเณรพกร เดิน
ตรวจตราความเรียบร้อยประจาํ ทุกเชา้ ในหนา้ ที่ประธานนกั เรียนจนมาหยดุ เอาตรงท่ีท่ีหน่ึง

“อา้ ว เณรขาดไปไหนหลายรูป พวกเณรนดล ยงั ไม่มาหรือ ปกติไม่เคยขาดเวรนี่ “ เณร
พกร ถาม

“ นนั่ สิครับวนั น้ีผมยงั ไม่เห็นเลย” เณรรูปหน่ึง ตอบ
เณรพกร ไดแ้ ต่นิ่งนึกแลว้ เดินจากไปเพื่อไปดูจุดอ่ืนกไ็ ม่เห็นสามเณรอีกหลายรูปดว้ ยความสงสัย
จึงเดินไปดูท่ีหอ้ งพกั เณรณดล เมื่อเปิ ดดูประตูหอ้ งกไ็ ม่ไดล้ อ็ คดูสภาพภายในขา้ วของกระจดั
กระจายสัมภาระบางอยา่ งหายไปยง่ิ สร้างความงุนงง แต่นนั่ กต็ อ้ งหยดุ คิด เม่ือมีเสียงสัญญาณ
ระฆงั เรียกฉนั ที่โรงฉนั เณรพกร เดินเขา้ ไปในศาลาหอฉนั ดูบรรยากาศผดิ แปลกไป

“อา้ ว..ประธานมาพอดีฟังนะเม่ือคืนไดเ้ กิดเหตุการณ์ไม่ดีข้ึน” พระอาจารยฝ์ ่ าย
ปกครองบอกทนั ใดน้นั เณรพกร มีสีหนา้ ไม่สูด้ ีเช่ือมโยงกบั สามเณรท่ีหายไปและหน่ึงในน้นั คือ
เณรนดล แลว้ เณรพกร กร็ ีบนงั่ ลงฟังพระอาจารยอ์ ยา่ งใจจดจ่อ

“เมื่อคืนเวลาประมาณ สามทุ่ม กวา่ ๆ ครู ไดเ้ ห็นแสงไฟ จากหอ้ งๆหน่ึง ที่เกินเวลาที่
กาํ หนดครูเลยเดินไปดูแลว้ โยนกอ้ นหินข้ึนบนหลงั คาเพอื่ เตือนใหป้ ิ ดไฟนอนแต่กไ็ ม่ปิ ด ครูจะ

16

เดินเขา้ ไปบอก แต่กไ็ ดย้ นิ เสียงวา่ ในหอ้ งมีหลายคนครูจึงเดินออ้ มเขา้ ไปในศาลาพกั ศพจะฟังดู
อีกคร้ังเพ่อื เตือน แต่เนื่องจากในศาลาพกั ศพมนั ค่อนขา้ งมืดกไ็ ปชนเกา้ อ้ีเสียงดงั

“โป๊ ะโคลม้ ” ครูฝ่ ายปกครองชนเกา้ อ้ีลม้ ในขณะท่ีเสียงพดู คุยกนั ภายในหอ้ งเณรนดล
เงียบลงไปโดยไม่ไดน้ ดั หมายแต่มีเสียงกระซิบใหเ้ งียบ

“เอ่อ..จุๆ๊ เงียบ เสียงดงั มาจากศาลาพกั ศพ” เณรนดล บอกเพ่ือนใหเ้ งียบแลว้ พูดต่อวา่
“บวชมานานหลายปี กไ็ ม่เคยเห็นผเี ลยนะอยากรู้เหมือนกนั วา่ ผเี ป็นตวั อยา่ งไรเราไปดูกนั
ไหม” เณรนดล ชวนเพอ่ื นพร้อมกบั พากนั เดินออ้ มเขา้ ไปในศาลาพกั ศพส่วนครูฝ่ ายปกครองรู้
วา่ ลูกศษิ ยก์ าํ ลงั เดินเขา้ มาหาตนในศาลาพกั ศพจึงรีบเอาผา้ จีวรคลุมศีรษะตนเองไวด้ ว้ ยหวงั วา่ จะ
อาํ พรางตวั
“นน่ั น่ะใช่ไหมเณรนดล” เณรรูปหน่ึงถามทนั ทีท่ีเห็นวตั ถุรูปร่างคลา้ ยอะไรบางอยา่ งใน
ความมืด”
“เอาละวะเจอผกี ค็ ราวน้ีแหละบวชมาหลายปี ขอสกั ทีนะ” วา่ แลว้ เณรนดล ง้าั งหนา้ แขง้
ใส่เตม็ แรง
“ตุป๊ เพียะ” เณรนดล เตะ๊ ครูฝ่ ายปกครองเขา้ อยา่ งจงั
“โอย้ ..” ครูฝ่ ายปกครองร้องเสียงหลงพร้อมกบั ดึงผา้ จีวรที่คลุมศีรษะออก
“ เล่นกนั อยา่ งน้ีเลยหรือเณร” ครูฝ่ ายปกครองพดู ดว้ ยความเจบ็ ปวดเหล่าสามเณรที่อยใู่ น
เหตุการณ์ต่างกต็ กใจว่งิ กนั ออกจากศาลาพกั ศพคนละทิศคนละทางดว้ ยความกลวั จะมีความผดิ
ไปแอบอยภู่ ายในป่ าชา้ ที่อยหู่ ่างจากจุดเกิดเหตุพอสมควรจนผา่ นไปไดส้ ักพกั กร็ ีบกลบั มาหอ้ ง
ใครหอ้ งมนั เพอ่ื เกบ็ ขา้ วของท่ีจาํ เป็นแลว้ ออกจากวดั ไปในค่าํ คืนน้นั
“เหตุการณ์ท่ีเกิดข้ึนเมื่อคืนครูไม่ถือโทษโกรธใคร แต่ครูไม่รู้วา่ พวกเขาไปอยไู่ หนครู
อยากใหพ้ วกเขากลบั มาเรียนใหจ้ บเหลืออีกไม่ก่ีวชิ าไม่ใช่หรือ” ครูฝ่ ายปกครองบอกดว้ ยความ
เป็นห่วงและดูเป็นกงั วล
บรรยากาศภายในวดั ดูซบเซายง่ิ เป็นวนั เสาร์ความเงียบยง่ิ มากระเซา้ ใหร้ ู้สึก เพอื่ นส่วน
หน่ึงมาหายไปและใชเ้ วลาต้งั หลายปี ที่อุตส่าหอ์ ดทนร่าํ เรียน พกร นงั่ เป็นกงั วลใตต้ น้ โพธ์ิใหญ่
“ประธานๆรับโทรศพั ทห์ น่อย” ครูเลขา ร้องเรียกใหร้ ีบไปรับโทรศพั ทท์ ่ีสาํ นกั งาน เณร
พกร รู้สึกต่ืนเตน้
“ พกร..นี่เราเองสายณั เองนะ” เพ่ือนร่วมหอ้ งอีกคนไดโ้ ทรมาเล่าเรื่องราวเม่ือคืนแต่ตอน
น้นั กลบั ถึงสงขลาบา้ นเกิดแลว้ คุยกบั ทางบา้ นใหร้ ับรู้แลว้

17

“เณรนดล กบั เพือ่ นคนอื่นๆล่ะตอนน้ีเป็นอยา่ งไรบา้ งพระอาจารยไ์ ม่ถือโทษอะไรอยาก
ใหท้ ุกคนกลบั มาเรียนใหจ้ บกลบั มานะ” เณรพกร บอกดว้ ยความเป็นห่วง

“เณรนดล กบั เพ่ือนสายอีสานไดย้ นิ คุยกนั วา่ จะเขา้ ไปรอรถไฟที่ยะลาเพอ่ื เดินทางกลบั
บา้ น สายณั ห์บอก

“อา้ ว..เหรอพวกเขาน่าจะไปอาศยั วดั ที่เคยไปแน่เลยขอบใจมากเพื่อนเดี๋ยวเราจะรีบโทร
ไปบอกใหเ้ ขากลบั มาเรียนใหจ้ บนะ”

รถไฟเท่ียวแรกท่ีจะออกจากยะลาเวลาประมาณเท่ียงๆ เณรพกร หวงั วา่ จะติดต่อเพ่ือนๆ
ใหก้ ลบั มาเรียนต่อใหจ้ บจึงรีบเปิ ดดูหมายเลขโทรศพั ทจ์ ากสมุดเล่มเหลืองวดั ท่ีคิดวา่ เณรนดล
กบั เพื่อนๆน่าจะไปพกั อยเู่ พอื่ รอรถไฟ.สายใตเ้ ขา้ กรุงเทพมหานคร

“ตึด ตึด ตึด” เสียงโทรศพั ทด์ งั ยาวติดต่อกนั หลายต่อหลายคร้ัง วางสายแลว้ โทรใหม่
หลายรอบ กวา่ คร่ึงชว่ั โมงไม่มีเสียงตอบรับจากปลายสาย เณรพกร นงั่ ทอ้ น้าํ ตาไหลลงอาบแกม้
หวงั วา่ อยากใหเ้ พอ่ื นกลบั มาเรียนใหจ้ บ

“น่ีเธอเสียใจขนาดน้ีเลยหรือพกร” พระเลขา ถามอยา่ งสงสยั
“ครับพระอาจารยผ์ มกบั นดล เป็นเพ่อื นกนั มาต้งั แต่เรียนประถมคนหมู่บา้ นเดียวกนั ก่อน
จากบา้ นมาไกลเราหอบความหวงั ของพ่อแม่ญาติพน่ี อ้ งมาเพือ่ มาเรียนต่อท่ีน่ีนดล กเ็ พ่งิ เสียพ่อ
ไปนะครับ น่าจะเป็นสาเหตุหน่ึงท่ีทาํ ใหเ้ ขาเกบ็ กดและมีความมุ่งมน่ั ที่จะเรียนใหจ้ บผมเสียดาย
ความเก่งของเขานะครับแมน้ ผมกบั นดล จะดูขดั แยง้ กนั อยบู่ า้ ง เณรพกร ร่ายยาวท้งั น้าํ ตาแลว้
พระอาจารยก์ เ็ อาฝ่ ามือลูปที่ไหล่ เพือ่ ปลอบโยน
“เธอกเ็ ก่งนะ พกร ท่ีสูม้ าไดข้ นาดน้ี” พระอาจารยป์ ลอบ
“ขอบคุณครับ” เณรพกร ตอบ
เณรพกร เดินออกจากสาํ นกั งานครูฝ่ ายปกครอง แลว้ มองสาดสายตาไปรอบบริเวณวดั
ใบโพธ์ิใบใหญ่ปลิวร่วงหล่นจากตน้ กระทบลงสู่พ้ืนเณรพกร แหงนหนา้ ข้ึนบนทอ้ งฟ้าพร้อมกบั
ถอนหายใจและบอกตนเองวา่ อีกนิดเดียวนะพกร เราจะถึงอีกฝ่ังสู้ๆคนที่บา้ นรอความหวงั จาก
เราอยู่

18

ตอนที่ 5 อาํ ลาดงขมิน้

ปลายเดือนมีนาคมกบั บรรยากาศของการสอบปลายภาค พกร มองผา่ นตน้ โพธ์ิใหญ่ใบโพธ์ิสี

เหลืองที่ร่วงหล่นลงใตต้ น้ ถูกลมพดั ใหไ้ ปกระทบถาถมกนั ไปตามแรงลมภาพบรรยากาศเพอื่ น

นง่ั คุยจอแจเล่ือนผา่ นหายไปราวกบั ภาพเร่ืองราวมากมายท่ีผา่ นมากาํ ลงั กลายเป็นความทรงจาํ

ข่าวคราวถามทุกขส์ ุขดิบผา่ นปลายสายโทรศพั ทจ์ ากพอ่ เม่ือคืนทาํ ใหร้ ู้เร่ืองราวของนดล

จากปากพอ่ วา่ นดล ขอทางครอบครัวสึกแลว้ ซ่ึงพ่อเองกต็ กใจจึงไดต้ ดั สินใจโทรศพั ทท์ างไกล

มาหาเพราะเดิมทีจะไม่โทรเน่ืองจากยงุ่ ยากใชเ้ งินเยอะตอ้ งไปใชบ้ ริการท่ีร้านคา้ ในหมู่บา้ นเพือ่

โทรหา พกรกม้ หนา้ มองดูขอ้ สอบอยา่ งมุ่งมน่ั แลว้ เหลือบสายตาหนั มองท่ีหนา้ ต่างแอบยมิ้ ที่มุม

ปากเพราะรู้สึกดีใจกบั การที่กาํ ลงั จะเรียนจบมธั ยมสมกบั ท่ีใจต้งั มน่ั แต่กห็ นั มองโต๊ะท่ีวา่ งหลาย

ตวั ภายในหอ้ งเรียนแลว้ ถอนหายใจที่เพื่อนๆอีกหลายคนเรียนไม่จบ

เสียงดงั พูดคุยจอแจเร่ิมดงั ข้ึนอีกคร้ังเม่ือสอบเสร็จที่มานง่ั ใตต้ น้ ไมใ้ หญ่ใกลอ้ าคารเรียน

“จบแลว้ จะไปเรียนต่อที่ไหนกนั ดี” เสียงนกั เรียนอีกหอ้ งถามเพอื่ นๆ

“พอ่ เราอยากใหเ้ ขา้ ม.รามท่ีกรุงเทพฯเพราะๆพอ่ ทาํ งานที่นน่ั ” เพ่อื นใน

กลุ่มตอบ “เราเรียนราชภฏั ท่ีน่ีแหละ” เพ่อื นอีกคนสวนตอบ พกรทาํ หนา้ คุ่นคิดราว

กบั กาํ ลงั หาคาํ ตอบใหก้ บั ตนเองอยอู่ ยา่ งเป็นกงั วลและแววตายงั บ่งบอกถึงความสุขที่จะไดก้ ลบั

บา้ นในอีกไม่ก่ีวนั หลายปี ที่ใชช้ ีวติ ท้งั สุขและทุกขใ์ นดินแดนใตท้ ่ีไม่ไดส้ ะดวกสบายเหมือนที่

อื่นท่ีมีคนชาวพุทธแค่ สิบหา้ เปอร์เซนต์ ในขณะที่ความคิดท่ียงั หาคาํ ตอบวา่ จะเอาไงต่อหลงั จาก

กลบั ถึงบา้ นกน็ ึกถึงคาํ พดู ของพ่อผา่ นทางโทรศพั ทเ์ ม่ือคืนวา่ จะไปฝากอยกู่ บั ป้าท่ีอยใู่ นเมืองเพอื่

ทาํ งานและเรียนต่อกร็ ู้สึกมีความหวงั อีกคร้ัง

“ครูขอแสดงความยนิ ดีกบั นกั เรียนทุกคนพ่ีจบการศึกษาในปี น้ีและขอใหไ้ ดท้ ่ี

เรียนต่อที่สมปรารถนาเดินทางกลบั ภูมิลาํ เนาโดยสวสั ดิภาพ” เสียงปฐมนิเทศจบลงการทกั ทาย

ร่าํ ลากนั กเ็ กิดข้ึน

“เป็นไง เณรพกร กลบั บา้ นวนั ไหน”ครูฝ่ ายปกครองถาม

“กอ็ ีก สอง สามวนั ครับ” เณรพกร ตอบ

“เสียดายแต่เณรนดล นะที่เรียนไม่จบเขาเป็นคนเรียนเก่งอนาคตน่าจะไปไดไ้ กล
เหย้ .ชีวติ คนเราน่ีบุญกรรมท่ีทาํ มามนั ต่างกนั เนาะ” พระอาจารยถ์ อนหายใจอยา่ งเสียดาย

19

“ไดข้ ่าววา่ พระอาจารยจ์ ะไปทาํ ธุระท่ีกรุงเทพฯหรือครับเดี๋ยวผมขอลาพระ
อาจารยไ์ วก้ ่อนนะครับเผื่อไม่เจอกนั อีก”เณรพกร กล่าวลาพระอาจารย์ ล่วงหนา้

“อือ..โชคดีนะพกร ขอใหโ้ ชคดีครูหวงั วา่ เธอจะไปไดไ้ กลเธอเป็นคนดีมีความ
อดทนมุ่งมนั่ พระอาจารยบ์ อก”

“ขอบคุณครับพระอาจารย”์ เณรพกร ตอบพร้อมยกมือไหวแ้ ลว้ เดินจากไป
หลงั จากจบมอปลายแต่ละคนกม็ ีจุดหมายปลายทางที่ต่างๆกนั ไปหลายคนยงั อยากใชช้ ีวติ ในการ
เป็นนกั บวชหลายคนกไ็ ม่มีทางเลือกอื่นกต็ อ้ งอยทู่ ี่เดิมใชช้ ีวติ ในทางบรรพชิตต่อ หลงั จากจบ ม.
ปลายทาํ ใหม้ ีทางไปต่อหลายทางสาํ หรับคนท่ีต้งั เป้าหมายในชีวติ ทางโลก สานต่อความฝันของ
พอ่ แม่และตนเอง

บนรถไฟด่วนดีเซลรางสายตนั หยงมสั -กรุงเทพฯเวลาประมาณ หา้ โมงเชา้ ความวนุ่ วาย
ของรถไฟช้นั สาม ยงั เหมือนเดิมแต่ที่แตกต่างกวา่ หลายๆเท่ียวท่ีผา่ นมากค็ ือเวลานง่ั รถไฟกลบั
บา้ นช่วงปิ ดเทอมทุกปี กจ็ ะมีเพอ่ื นกลบั ดว้ ยกนั ทุกคร้ังแต่เท่ียวน้ีมีเพียงพกร และดูเหมือนวา่
ความต่ืนเตน้ ในการกลบั บา้ นเที่ยวน้ีอาจจะมีมากกวา่ ทุกๆคร้ัง

พกรไดห้ อบความสาํ เร็จกา้ วแรกกลบั บา้ นเพอ่ื ใหพ้ อ่ แม่ชื่นชมแมจ้ ะเป็นกา้ วเลก็ ๆที่เด็กที่
มีตน้ ทุนติดลบคนหน่ึงจะทาํ ไดถ้ ือเป็นความภาคภูมิใจที่ยง่ิ ใหญ่ หน่ึงคืนกบั อีกหน่ึงวนั ผา่ นไป
กบั การเดินทางจากนราธิวาสถึงกรุงเทพฯและอีกหน่ึงวนั จากกรุงเทพฯถึงเยน็ ท่ีสถานีรถไฟ
อุดรธานีถึงถ่ินเกิดและค่าํ คืนอนั อ่อนลา้ จากการเดินทางไกลขบั กล่อมใหค้ วามสบั สนไม่ถูก
ทาํ งาน จนหลบั ไปที่วดั บา้ นเกิด

“เณรพกร ไปตีระฆงั ใหห้ ลวงพอ่ หน่อยนะ” หลวงพอ่ บอก
“ครับหลวงพ่อ” เณรพกร ตีระฆงั ตอนเชา้ ส่งสญั ญาณบอกถึงญาติโยมเพอ่ื ออกบิณฑบาต
เสน้ ทางการเป็นนกั บินเร่ิมตน้ อีกคร้ังกบั ความรู้สึกสบายใจกวา่ การบิณฑบาตที่นราธิวาสเพราะ
ไม่ตอ้ งลุน้ วา่ จะไปยนื ถูกบา้ นชาวพุทธหรือไม่เณรพกร สงั เกต การจอ้ งมองมาท่ีตนบา้ งกม็ ี
รอยยมิ้ ทกั ทายบา้ งมีการซุบซิบ

“อา้ ว เณรพกร กลบั มาต้งั แต่เมื่อไหร่” โยมคนหน่ึงถาม
“เม่ือคืนครับ” เณรพกร ตอบ
เม่ือเดินมาถึงหนา้ บา้ นของนดล เณรพกร กม็ องเขา้ ไปภายในบา้ นไม่มีผคู้ นหรือการเคล่ือนไหว
ใดๆ

20

“เณรพกร เณรนดล ล่ะไม่มาดว้ ยหรือ” โยมคนหน่ึงถามแต่ถูกโยมอีกคนสะกิด
เอาไวเ้ หมือนไม่ตอ้ งการใหถ้ ามเรื่องเณรนดลส่วนเณรพกร เองกเ็ ล่ียงท่ีจะไม่ตอบไดแ้ ต่ยมิ้ เพราะ
คิดวา่ ชาวบา้ นส่วนใหญ่น่าจะรู้เร่ืองดี แต่จะรู้ในแง่ไหนเท่าน้นั ซ่ึงเณรพกร เองกท็ ราบจากโยม
พ่อแลว้ วา่ นดลไดข้ อลาสึกแลว้ กไ็ ปทาํ งานต่างจงั หวดั ต้งั แต่กลบั มาจากนราธิวาส

เชา้ วนั เดียวกนั หลงั จากฉนั เสร็จถึงไดพ้ ดู คุยกบั โยมพอ่ ถึงอนาคตวา่ จะเอาอยา่ งไรดี
“พอดีคุยกบั ป้าที่อยใู่ นเมืองแลว้ วา่ จะฝากลูกใหไ้ ปอยดู่ ว้ ยเพ่ือทาํ งานที่ร้านแลกกบั การ
เรียนหนงั สือ” พ่อบอก
“ครับ พอ่ ” เณรพกร รู้สึกมองเห็นเส้นทางไปต่อเพราะลาํ พงั ที่จะใหท้ างบา้ นส่งเสียกค็ ง
เป็นไปไม่ไดแ้ น่ๆ
ตีส่ี เณรพกร ตื่นข้ึนมาทาํ วตั รเชา้ เพียงลาํ พงั เพราะวนั น้ีคือวนั สุดทา้ ยในดงขมิ้นเป็นวนั
สุดทา้ ยท่ีจะตอ้ งลาสึก เมื่อทาํ วตั รเชา้ เสร็จกน็ งั่ รอหลวงพอ่ มาทาํ พิธีสึก มีขนั ธ์หา้ ดอกไมร้ ูปกบั
เทียน สอง เล่ม เตรียมพร้อมในจานแลว้
“ สิกขงั ปัจจกั ขามิ คิฮิติ มงั ทาเรถะ” พกร กล่าวคาํ ลาสิกขา ท่ีบวชมาตลอดหก ปี เพ่อื ล่า
ความฝันต่อไป แลว้ หลวงพอ่ กใ็ หโ้ อวาทและกล่าวคาํ อวยพร แต่ยงั ตอ้ งอยวู่ ดั อีก สามวนั เพ่ือทาํ
ความสะอาดวดั และรับใชศ้ าสนาและจะไดม้ ีสติคุณชินกบั การใชช้ ีวติ ภายนอกมากข้ึนบน
เสน้ ทางท่ีจะตอ้ งเดินต่อไป

21

ตอนที่ 6 จากบา้ นล่าฝันอีกคร้ัง
วนั ที่ออกจากบา้ นอีกคร้ังกม็ าถึง พกร เดินทางมุ่งหนา้ เขา้ สู่ตวั จงั หวดั เพือ่ ไปอาศยั กบั ป้า

ตามวนั นดั หมายบนรถบสั ท่ีมีความแออดั แทบไม่ต่างจากรถไฟเท่าไหร่นกั พกร หายใจลึกๆวนั ท่ี
จะตอ้ งสูอ้ ีกคร้ังโดยใชห้ ยาดเหงื่อแรงกายและแรงใจแลกมาเพราะตอ้ งไปทาํ งานท่ีร้านถ่าย
เอกสารของอาสะใภท้ ี่มีเช้ือสายเป็นคนจีนไดร้ ับราชการสงั กดั กระทรวงศึกษา ในช่วงเกือบจะ
เที่ยงของวนั เสาร์

“สวสั ดีครับป้า” พกร ยกมือสวสั ดีหญิงชราที่นงั่ อยหู่ นา้ ร้าน
“อ่อ..มาถึงแลว้ หรือ” ป้าทกั ตอบ
“ไปสวสั ดีอาหม่อน อยหู่ ลงั ร้านสิ” ป้าบอก พกร เดินเขา้ หลงั ร้านเพ่อื ทกั ทายอาม่อน
ตามท่ีป้าบอก ซ่ึงกาํ ลงั นง่ั แต่งหนา้ เขียนคิว้ อยดู่ า้ นหลงั ร้าน
“สวสั ดีครับ.เอ่อ อา” พกร กล่าวทกั ทาย
“เรียกฉนั วา่ คุณครู” อาสะไภบ้ อก พร้อมกบั จอ้ งมองท่ีใบหนา้ ไล่ลงไปถึงปลายเทา้ ถอน
หายใจยาวแลว้ กล็ ุกเดินออกไปหนา้ ร้านเสียงแวว่ มาวา่
“หลานแม่คนน้ีดูไม่ฉลาดเลยจะไหวไหม” อาสะใภ้ บนแวว่ มาจากหนา้ ร้านพกร คิดใน
ใจเอาแลว้ ไงสงครามคร้ังใหม่ไดเ้ ร่ิมตน้ ข้ึนแลว้ พกร ถอนหายใจไม่รู้วา่ ต่อจากน้ีจะตอ้ งเจออะไร
ดูเหมือนวา่ การใชช้ ีวติ ต่อจากน้ีไม่ง่ายอยา่ งที่คิดแน่
“เอาล่ะเรามานงั่ น่ีซิมาคุยขอ้ ตกลงกนั หน่อย” อาสะใภ้ บอกพร้อมกบั นงั่ ลงกบั เกา้ อ้ีหนา้
ร้านซ่ึงป้าลุกออกอยา่ งรู้งาน
“นี่เป็นร้านถ่ายเอกสารมีลูกคา้ คนใหญ่คนโตมีการศึกษามาใชบ้ ริการเราตอ้ งปรับปรุงตวั
ใหด้ ูดีกวา่ น้ีเส้ือผา้ หนา้ ผมรองเทา้ แตะเอาทิ้งซะหาที่ดูดีกวา่ น้ีมาใส่เขา้ ใจไหม”
“ครับ” พกร ตอบ
“ตอ้ งเรียนรู้งานใหเ้ ร็วตอ้ งอดทนมีความรับผดิ ชอบเวลาทาํ งานเริ่ม ตีส่ีคร่ึง ถึงประมาณ
ส่ีทุ่ม หรืออาจจะดึกกวา่ น้นั ทุกวนั ทาํ ไดไ้ หม” อาสะไภ้ ถาม
“ทะ ทาํ ไดค้ รับ” พกร ตอบแบบตกใจกบั เวลาทาํ งานที่มากพอดู
“ส่วนเรื่องเรียนป้า เธอพูดใหฟ้ ังแลว้ เป็นอนั วา่ ถา้ เธอสอบเขา้ เรียนต่อไดค้ ่อยวา่ กนั อีกที
ท่ีนี่ไม่ใช่บา้ นนอกคนที่เขามาเรียนลว้ นแลว้ แต่ฉลาดเรียนเก่งๆท้งั น้นั ถา้ เธอสู้เขาไดเ้ ธอกอ็ าจจะ
ไดเ้ รียนเขา้ ใจไหม” อาสะไภ้ พูดเหมือนดูถูก

22

“ครับ” พกร ตอบ
“ดูสิถามคาํ ตอบคาํ ซื่อบ้ือไม่ไหวนะเนี่ย” อาสะใภพ้ ูดคาํ สุดทา้ ยอยา่ งเสียอารมณ์
แลว้ เดินออกไปหลงั ร้าน
“ไหวไหม พกร”ป้าถาม
“ไหวครับป้า” พกร ตอบ
“แกตอ้ งชดั ถอ้ ยชดั คาํ กวา่ น้ีนะป้ากช็ ่วยแกไดเ้ ท่าน้ีแหละท่ีเหลืออยทู่ ่ีแกแลว้ ป่ ะไปดูงาน
ที่หนา้ ร้านกบั พเ่ี ขาไป” ป้าบอก
ตลอดท้งั วนั พกร ฝึ กใชเ้ คร่ืองถ่ายเอกสารและข้นั ตอนการทาํ งานหลายต่อหลายอยา่ งใน
วนั เสาร์ยงั ไม่ค่อยวนุ่ วายนกั เวลาล่วงผา่ นไปถึง สามทุ่ม กเ็ ริ่มปิ ดร้านคนงานในร้าน สองสาม คน
กก็ ลบั บา้ น พกร ทาํ ความสะอาดร้านปิ ดร้านพร้อมกบั ร้านขา้ งๆที่กาํ ลงั เกบ็ ร้านอยเู่ หมือนกนั แต่
ยงั มีหนุ่มๆจากวิทยาลยั เทคนิคมาจอดมอเตอร์ไซคห์ ลายคนั สงั เกตดูน่าจะมาจีบสาวร้านขา้ งๆ
มากกวา่ จนสักพกั จึงเริ่มทยอยกลบั ไป พกร กาํ ลงั ปิ ดประตูหนา้ ร้าน กม็ ีคนถาม
“สวสั ดีค่ะเพ่ือนใหม่ชื่ออะไรคะ” อร สาวอีกร้านหน่ึงถามทกั ทาย
“สวสั ดีครับชื่อกรครับ” พกร ตอบ
“อ๋อ..ป้ามา เคยเล่าใหฟ้ ังวา่ หลานแกช่ือกรนี่แหละจะมาอยดู่ ว้ ยแสดงวา่ เป็นหลาน
ป้ามา ใช่ไหม”อร ถาม
“ครับ..ผมเอง” พกร ตอบ
“เห็นวา่ เคยไปเรียนหนงั สืออยปู่ ักษใ์ ตเ้ ลยหรือ” อร ถามต่อแต่ไม่ทนั ไดต้ อบ ป้า
กเ็ รียก “กร เอย้ เสร็จหรือยงั รีบปิ ดร้านพรุ่งน้ีตอ้ งต่ืนแต่เชา้ นะ” เสียงป้าเรียกใหเ้ ขา้ บา้ น
“ เอ่อ..แค่น้ีก่อนนะครับป้าจะเรียกแลว้ ” กร บอก
“จ๊ะ เดี๋ยวค่อยคุยกนั ใหม่นะ” อร พดู
พกร อาบน้าํ เสร็จกข็ ออ่านหนงั สือต่ออีกหน่อยเพราะตอ้ งเตรียมตวั สอบเขา้ เรียน
มหาลยั จนเผลอหลบั ไป
ตลอดท้งั วนั พกร งว้ นอยกู่ บั หนา้ ร้านที่มีผคู้ นมากมายตอ้ งใชค้ วามอดทนอดกล้นั
ค่อนขา้ งสูงกบั งานบริการที่ตอ้ งเจอกบั คนหลากหลายอารมณ์และตอ้ งแข่งขนั กบั ร้าน
ขา้ งๆตอ้ งเตรียมตวั สอบ ช่วงท่ีลูกคา้ ไม่ค่อยมีกร็ ีบเปิ ดหนงั สืออ่านแต่กต็ อ้ งหูไวตาไวดู
ลูกคา้ ผา่ นเขา้ ออกแต่ท่ีน่ากลวั กวา่ ลูกคา้ กค็ ือเจา้ ของร้านดูจะไม่ค่อยชอบนกั

23

“มวั ทาํ อะไรอยนู่ ะพกร อ่านอะไรนกั หนาหนงั สือนี่.ไม่ใช่เวลานะต้งั ใจดู
หนา้ ร้าน”

อาสะใภ้ ตวาดใส่เสียงดงั พกร ไดแ้ ต่ตกใจวางหนงั สืออยา่ งเร็วไว
“อ่านอะไรอยหู่ รือพกร” อร สาวขา้ งร้านถาม
“ อ๋อไม่ๆครับอ่านทว่ั ๆไปเห็นอะไรกห็ ยบิ อ่าน” พกร ตอบ
“ไดย้ นิ วา่ เลิกงานไปยงั ตอ้ งรีบอ่านหนงั สืออีกขยนั จงั นะ” อร แซว

อร เป็นสาวหนา้ ตาดีประจาํ ร้านมกั มีหนุ่มๆเทคนิคมาวนเวยี นส่งขนมจีบเป็นประจาํ จึง
เป็นสาเหตุหน่ึงที่ทาํ ใหร้ ้านถ่ายเอกสารขา้ งๆมีลูกคา้ เขา้ เยอะกวา่ ร้านอาสะไภ้ จึงมกั จะ
เขม้ งวดเร่ืองหนา้ ร้านหลายคร้ังเจา้ ของร้านกแ็ สดงความไม่พอใจกนั หลายคร้ังซ่ึงเดก็ ใน
ร้านท้งั สอง ร้านกเ็ ขา้ ใจในเวลาทาํ งานกม็ กั ขึงขนั ใส่กนั แต่เวลาเลิกงานกพ็ ยายามพดู คุย
กนั สนุกสนานบางวนั มีงานถ่ายเอกสารเร่งด่วนและตอ้ งทาํ ต่อหลงั ปิ ดร้านแมน้ จะดึก
เพียงใดกต็ าม

“กร เปิ ดประตูให้ อร หน่อยสิ” ป้าร้องบอก
“ทาํ ไมล่ะป้า” พกร ถาม
“ อร มนั จะมาช่วยถ่ายงาน งานเยอะขนาดน้ีเอง็ ทาํ ไม่เสร็จแน่” ป้าบอก
“ครับ” พกร ตอบพร้อมกบั รีบเปิ ดประตู
“ ไหน มาอรช่วย งานเยอะขนาดน้ีทาํ ไม่ทนั แน่” อร รีบเอ่ือมมือหยบิ เอกสารมา
ถ่ายอยา่ งคล่องแคล่ว พกร ไดแ้ ต่อมยมิ้ ดีใจท่ี อร มาช่วยเพราะรู้ดีวา่ คืนน้ีถา้ ทาํ งานคน
เดียวไม่เสร็จแน่ไดแ้ ต่มองหนา้ อร จนอร มองคอ้ นกลบั มา
“แอบ มองเขาเหรอ” อร ถามยมิ้ ตรงมุมปาก
“ ปะ เปล่าน่ี” พกร ตอบเขินๆนิดหน่อย แลว้ ค่าํ คืนน้นั ท้งั สองคนกช็ ่วยกนั ทาํ งาน
ด่วนจนเสร็จ
“อร ขอบใจนะถา้ ไม่ไดอ้ ร ช่วยคืนน้ีไม่เสร็จแน่” พกร บอกขอบใจอร
“ไม่เป็นไรหรอกเรามนั กแ็ ค่ลูกจา้ งเรามีอะไรกช็ ่วยกนั ตอนทาํ งานอาจจะดูขึงขงั
ใส่กนั นะหลงั เลิกงานเรากค็ ือเพือ่ นกนั ” อร ตอบอยา่ งน่าชม
“เดี๋ยวพรุ่งน้ีหลงั เลิกงานพาไปเล้ียงก๋วยเต๋ียวนะ” พกร ตอบ
“ไดเ้ ลย” อร รับปากพร้อมกบั ยกมือบ๊ายบายออกจากร้าน

24

รุ่งเชา้ ของอีกวนั พกร กง็ วั เงียต่ืนมาเปิ ดร้านอีกคร้ังท้งั ๆท่ีเพิง่ ไดน้ อนตอนตีสอง
กวา่ ๆพร้อมกบั ร้านขา้ งๆที่ออกมาเปิ ดร้านช่วยกนั ท้งั ส่ีคนในขณะท่ีพกร นอนท่ีร้านกบั
ป้าเพียงสองคนตอ้ งรอประมาณเกือบ สองโมงเชา้ พ่ๆี อีกสองคน จึงจะมาเขา้ งาน

“เอ..เมื่อคืนน้ี ทาํ อะไรกนั จนดึกดื่นน๊า”
สาวร้านขา้ งๆเพ่ือน อร แซว พกร ที่กาํ ลงั เปิ ดร้านอยู่ พกร กบั อร ไดแ้ ต่มองหนา้
กนั แลว้ อมยมิ้ ตลอดท้งั วนั กว็ นุ่ วายอยกู่ บั งานหนา้ ร้านที่ไม่ต่างจากทุกๆวนั ที่ผา่ นมาจน
ล่วงเลยส่ีโมงเยน็ งานจึงจะเริ่มบางเบาลงและกถ็ ึงเวลาปิ ดร้านลูกจา้ งท้งั สอง ร้านกไ็ ด้
เวลานดั หมายจึงมีเวลาไปเดินเล่นถนนคนเดินเพอ่ื นของอร เอง็ กพ็ ยายามเดินเลี่ยงไปทาง
อ่ืนสะกิดขา้ งเพือ่ นใหเ้ ดินเล่ียงไปอีกทางจึงทาํ ใหอ้ ร กบั พกร เดินเคียงขา้ งกนั ไปอยา่ ง
กะหนุงกะหนิงแลว้ กไ็ ปนงั่ ร้านก๋วยเต๋ียวริมทางตามคาํ สัญญา
“ต้งั แต่กลบั มาจากนราธิวาสเพ่งิ ไดเ้ ล้ียงขา้ วคนเป็นคร้ังแรกนะนี่” พกร บอก
“หรา.รู้สึกเป็นเกียรติมากเลย” อร คอ้ นกลบั
“แต่อร กค็ งไม่รู้สึกอะไรหรอกม้งั เพราะแต่ละวนั มีคนจะพาไปเล้ียงเตม็ ไปหมด”
พกร เหนบ็ อร บา้ ง
“กค็ นมนั สวยจะทาํ ไงไดล้ ะ” อร มองสูงตอบ
ค่าํ คืนน้นั น่าจะเป็นค่าํ คืนท่ีท้งั สองมีความสุขและเหมือนจะเป็นการปลูกตน้ รักตน้ แรกของพกร
ต้งั แต่สึก มาหวั ใจยงั ไม่ทนั ต้งั ตวั ไดส้ กั เท่าไหร่ขณะที่กาํ ลงั เดินกลบั ที่พกั กม็ ีหนุ่มบ๊ิกไบคจ์ อด
ตรงหนา้
“อา้ ว..อรมาเที่ยวทาํ ไมไม่โทรบอกล่ะจะไดม้ ารับ”หนุ่มบ๊ิกไบคเ์ ดินมาแทรกกลางพร้อม
กบั ผลกั ไหล่พกร ออกไป
“ ทาํ ไมทาํ แบบน้ีล่ะ”อร วา่
“ทาํ ไมมีปัญหาอะไรเปล่าวะ” หนุ่มบ๊ิกไบคต์ ะคอกไปที่พกร แลว้ เพ่ือนอรอีกคนกด็ ึง
แขนพกรไว้
“อยา่ ไปยงุ่ กบั มนั ไอเ้ นี่ยมนั อนั ธพาล” เพือ่ นอร กระซิบบอก
“ ปะข้ึนรถเราจะไปส่ง” หนุ่มบิ๊กไบคฉ์ ุดแขน อร ใหข้ ้ึนรถ
“ ไม่ดีกวา่ ไกลถ้ ึงแลว้ ” อร บอก
.ถา้ ง้นั เราเดินคุยกนั ไปเรื่อยๆนะ” หนุ่มบ๊ิกไบคว์ า่

25

กลุ่มของเพ่อื นอร กบั พกร กเ็ ดินตามไปไม่ห่างนกั บางช่วง อร กห็ นั กลบั มามองหนา้ พกร พกร ก็
มองหนา้ ตอบแต่รีบเบือนหนา้ หนีแบบงอนเลก็ นอ้ ยแลว้ ท้งั หมดกเ็ ดินหนา้ ถึงหนา้ ร้านพกรจึงรีบ
เดินเล่ียงไปเปิ ดประตูร้านแลว้ เขา้ นอนในคืนท่ีแสนจะเจบ็ ปวด แมน้ จะยากที่จะข่มตาใหห้ ลบั ได้
แต่ความอ่อนเพลียท่ีสะสมมาต้งั แต่คืนก่อน กบ็ งั คบั ใหเ้ ผลอหลบั ไป

26

ตอนท่ี 7 เส้นทางท่ีฝันกบั วนั ท่ีรอ
เชา้ วนั ใหม่กบั การเปิ ดร้านอีกคร้ังเสียงดนั เคล่ือนยา้ ยเครื่องถ่ายเอกสารออกมาต้งั หนา้

ร้านสลบั กบั เสียงเพลงเบาๆร้านของพกร ยงั ไม่เปิ ดซ่ึงแปลกไปกวา่ ทุกวนั ที่มกั จะเปิ ดร้านพร้อม
กนั กบั ร้านขา้ งๆอร ไดแ้ ต่ชะเงอ้ มองเขา้ มาในร้านแต่กไ็ ม่เห็นพกรสักที

“เออ..เด๋ียวอรไปอาบน้าํ แต่งตวั ก่อนนะ”อร บอกเพ่ือนอีกคนสักพกั หน่ึงพกร กไ็ ดเ้ ปิ ด
ร้านเหมือนรู้ทนั และไม่อยากพบหนา้ ใครบางคนล่วงเลยไปถึงเวลาเกือบ สองโมงเชา้ พ่ๆี
พนกั งานถ่ายเอกสารอีกสอง คนกม็ าถึงร้านแต่ไร้วแี่ ววของพกร

อาสะใภก้ บั เอาเวง กม็ าถึงร้านในช่วงน้ีประจาํ ก่อนที่อาสะใภจ้ ะออกไปทาํ งาน ส่วน
อาเวงกจ็ ะอยทู่ ี่ร้านสกั พกั กจ็ ะออกไปขา้ งนอก

“พกร ไปไหนล่ะแม่” อาสะไภ้ ถามป้า
“เห็นวา่ วนั น้ีไปสอบนี่” ป้าตอบ
“หึ หึ มนั คิดวา่ จะสอบเขา้ เรียนไดก้ ล็ องดู” เอาสะใภห้ วั เราะและพูดเหมือนดูถูก
“อา้ ว.ถา้ มนั สอบเขา้ ไดล้ ่ะม่อนจะทาํ ไงต่อ” ป้าถามลูกสะใภ้
“อยา่ งมนั นะเหรอแม่จะสอบเขา้ ไดค้ นมาสอบแข่งขนั เขา้ เรียนเป็นหมื่น” อาสะใภเ้ หมือน
ไม่อยากใหส้ อบไดส้ ักเท่าไหร่
“แต่มนั ขยนั อ่านหนงั สือทุกคืนเลยนะถา้ สอบเขา้ ไดห้ ม่อนกต็ อ้ งใหม้ นั เรียนตามที่ไดพ้ ดู
ไปนะง้นั จะเสียผใู้ หญ่” ป้าย้าํ เตือนคาํ พดู ท่ีเคยขอเอาไวแ้ ละรับปากพ่อวา่ ใหช้ ่วยหลานส่งเสีย
ตามท่ีควรจะทาํ แลกกบั การทาํ งาน
“ใหม้ นั ไดก้ ่อนเถอะแม่คอ่ ยวา่ กนั ” อาสะใภพ้ ูดแลว้ รีบเดินออกจากร้านไป
ช่วงบ่ายอากาศร้อนรถ ลาเล่นผา่ นไปมาผคู้ นท่ีดูวนุ่ วายต้งั แต่เชา้ เริ่มบางเบา อร มองหาพกร อยู่
ดว้ ยความร้อนใจจึงรีบเดินเขา้ มาถามป้าท่ีนง่ั ที่โต๊ะหนา้ ร้าน
“ป้าคะพกรไปไหนไม่เห็นเลย” อร ถาม
“ อา้ ว มนั ไม่บอกอร หรือวา่ มนั ไปสอบเขา้ มหาลยั นะ ไปต้งั แต่เชา้ แลว้ ” ป้าบอก
“อ๋อ.คะป้าจาํ ไดค้ ่ะอรตอบแลว้ เดินยมิ้ ออกไปดูเหมือนจะสบายใจข้ึนเพราะกงั วลกลวั วา่
พกร จะโกรธเร่ืองต้งั แต่เม่ือคืน
เกือบบ่ายสามโมงเยน็ กวา่ พกร กก็ ลบั ถึงร้านแลว้ กาํ ลงั เดินผา่ นหนา้ ร้านที่มีแต่เดก็
เทคนิคอยหู่ นา้ ร้านขายขนมจีบกบั สาวร้านถ่ายเอกสารหน่ึงในน้นั กม็ ีหนุ่มบิ๊กไบคท์ ่ีเกือบจะมี

27

เรื่องกนั เมื่อคืนเพอ่ื นของอร สกิดขา้ งอร ใหม้ องไปที่พกรในสภาพสวมใส่ชุดนกั ศกึ ษาท่ียงั ไม่มี
สงั กดั แต่ดูบุคลิกท่ีเปล่ียนไป

“วา้ วพกรใส่ชุดแบบน้ีกด็ ูเท่ไปอีกแบบนะวา่ ไหม” นากระซิบขา้ งหูอร
พกร ยกมือสวสั ดีพี่ๆท่ีอยหู่ นา้ ร้านและป้าท่ีนงั่ อยโู่ ตะ๊ ทาํ งาน

“เป็นไงบา้ งล่ะพกร” ป้าถาม
“ครับสอบเสร็จแลว้ ตอ้ งรอประกาศผลอีกสองสามวนั ครับ” พกร ตอบ
“ต้งั ใจล่ะถา้ ไดก้ ต็ ้งั ใจเรียนนะขณะเดียวกนั งานหนา้ ร้านกต็ อ้ งทาํ ใหด้ ี” ป้าบอก
“ครับ” พกร รับปาก แลว้ เดินออกไปหนา้ ร้าน เยน็ วนั น้ีดูผอ่ นคลายพๆ่ี เล่นกีตา้ ร์โป่ ง
สนุกสนานกร็ ู้สึกสนใจเลยขอใหพ้ ่ีๆสอนกีตา้ ร์ให้
“พ่ีแต๋มครับอยากเล่นเป็นจงั สอนใหห้ น่อยสิ” พกร ขอร้อง
“ไดส้ ิแต่ตอ้ งเสียค่าครูหน่ึง แบน สี่สิบ ดีกรีนะ” พ่แี ต๋มวา่
“มนั คืออะไรเหรอครับ” พกรถามอยา่ งสงสัย
“กค็ ่าสอน เหลา้ ขาวหน่ึง แบนไง” พี่แต๋มตอบแลว้ กบั หวั เราะ
“ไดค้ รับถา้ พ่สี อนวา่ แต่วา่ แบนเท่าไหร่ครับ” พกร ถาม
“สามสิบหา้ บาทเอง” พ่ีแต๋มวา่
“เด๋ียวจดั ใหค้ รับ” พกร ตอบแลว้ ลุกเดินหายเขา้ ไปในซอยสกั พกั กอ็ อกมาพร้อมกบั ส่ิีสิบ
ดีกรีหน่ึง กลมแลว้ กไ็ ดห้ ดั เล่นกีตา้ ร์เป็นคร้ังแรก
“เฮย้ พกร ท่ีฝากกีตา้ ร์ไวท้ ี่ร้านเลยนะพี่จะไปทาํ ธุระที่อื่นยงั ไม่ไดเ้ ขา้ บา้ น”พ่แี ต๋มวา่
“ครับครับดีครับผมจะไดฝ้ ึกเล่น”พกร ตอบอยา่ งดีใจแลว้ กค็ ่าํ คืนน้นั พกร กไ็ ดเ้ ล่นกีตา้ ร์
จนลืมความรู้สึกท่ีเลวร้ายของคืนก่อน
แลว้ สามวนั ต่อมาพกร กไ็ ดร้ ับข่าวดีจากการประกาศผลสอบใหเ้ ขา้ เรียนต่อมหาวทิ ยาลยั
ราชภฏั สมดง่ั ท่ีใจฝันและวนั ที่รอคอย

28

ตอนที่ 8 เสน้ ทางพิสูจนม์ า้ ลิขิตฟ้าพสิ ูจนค์ น
การทาํ งานแลกค่าเทอมมนั ทาํ ใหพ้ กร ตอ้ งใชค้ วามพยายามและอดทนในการใชช้ ีวติ

เพราะไม่มีรายไดป้ ระจาํ มีแต่การหยบิ ยน่ื ใหอ้ ยา่ งลบั ๆของป้าที่จะตอ้ งหยบิ เงินในลิน้ ชกั เวลาไป
เรียนส่วนใหญ่กเ็ ป็นเงินเอาไวท้ อนในแต่ละวนั บางวนั มีนอ้ ยจนป้าแทบจะไม่กลา้ ดึงออกมาเป็น
ค่ารถไปมหาลยั ซ่ึงนนั่ พกร กเ็ ขา้ ใจบางช่วงอาสะใภม้ ีเรื่องระหองระแหงกบั อาเวง ท่ีเป็นสามี
เพราะแกไม่ค่อยอยทู่ ่ีร้านมกั อา้ งวา่ ไปทาํ ธุรกิจหาเงินขา้ งนอก พกร เองกห็ นกั ใจในเรื่องน้ี ทุก
คร้ังที่ไปเรียนกต็ อ้ งรีบออกจากร้านก่อนอาสะใภจ้ ะเขา้ ร้าน

“เอ่า พกร” ป้าดึงเงินทอนในลิน้ ชกั ใหพ้ กร เหมือนทุกวนั ที่ไปมหาลยั พกรมองหนา้ ป้า
ถอนหายใจไม่รู้จะขอบคุณป้าอยา่ งไรจะไม่รับกไ็ ม่ไดป้ ้าวางเงินแบงคย์ ส่ี ิบ บาทในเมือพกร

“วนั น้ีเอาแค่น้ีนะ” ป้าบอก
“ขอบคุณครับป้า” พกร กล่าวขอบคุณแลว้ รีบเดินกลบั เขา้ ไปในครัวเอาขา้ วเหนียวอดั เขา้
ไปในถุงพลาสติกแบ่งไข่เจียวในจานใส่อีกถุงห่อรวมกนั ใส่ในยา่ มสะพายเดินออกจากร้านไปอีก
คร้ัง
“ป้าสวสั ดีครับไปก่อนนะครับ” พกร ลาป้า ไปมหาลยั เหมือนทุกคร้ังเพราะเห็นวา่ พี่ๆท่ี
อยหู่ นา้ ร้านมาถึงแลว้ ที่มหาลยั เองกต็ ้งั ใจเรียนในทุกคาบไม่เคยขาด วนั ไหนที่คาบวา่ งเยอะหรือ
ไม่ไดเ้ รียนนกั กต็ อ้ งรีบกลบั ไปทาํ งานท่ีร้านเพราะรู้ดีวา่ เวลาทาํ งานท่ีร้านนอ้ ย สร้างความไม่
พอใจใหก้ บั อาสะใภม้ ากจึงมกั ถูกเหนบ็ แนมทุกคร้ังเมื่อถึงเวลารับค่าเทอมแต่กต็ อ้ งทนเพอ่ื เรียน
ใหจ้ บและไม่ค่อยไปไหนมาไหนในคาบที่วา่ งจากการเรียน

“เฮย้ พกร พกั เที่ยงแลว้ ไปกินขา้ วกนั ดีกวา่ ” เพ่อื นร่วมหอ้ งชวน
“ไปก่อนนะวนั น้ีพอดีมีงานด่วนจะตอ้ งรีบทาํ ส่งอาจารย”์ พกรปฏิเสธเพื่อนและ
รีบสะพายยา่ มเดินเลี่ยงไปอีกทาง ลบเขา้ ไปหอ้ งน้าํ หลงั มหาวทิ ยาลยั ดึงฝาชกั โครกลงนงั่ แลว้ เอา
ห่อขา้ วไข่เจียวออกมา พกรมองที่ห่อขา้ วในมือหายใจยาวๆพร้อมกบั ป้ันขา้ วเหนียวจิ้มไข่เจียวฟัง
เสียงเค้ียวสลบั กบั เสียงสะอ้ืนน้าํ ตาคลอกาํ ขา้ วเหนียวในกาํ มือแน่นเหมือนกาํ ลงั ปลดปล่อย
ความรู้สึกท่ีอดั อ้นั บอกกบั ตนเองวา่ “ทนอีกหน่อยนะไอพ้ กร เทอมสุดทา้ ยแลว้ ” และนน่ั อาจ
เป็ นอาหารเที่ยงท่ีอร่ อยท่ีสุดมือหน่ึง
“คาบต่อไปมีเรียนไหมวะพกร” เพ่อื นถาม
“ไม่มีวะ่ ” พกร ตอบ
“ง้นั ดีเลยไปดูหนงั กนั ดีไหมเร่ืองใหม่เขา้ นะเวย้ ” เพือ่ นเร่งชวน

29

“ไม่ล่ะตอ้ งรีบกลบั ” พกรตอบ
“อะไรวะเพิง่ จะบ่ายสอง จะรีบกลบั ไปทาํ ไมวะเพอื่ นอีกคนถามพร้อมกลบั ใชม้ ือ
สะกิดขา้ งก๊ิป ใหร้ ีบชวนพกรอีกคน
“อะ เอ่อ.ไปเถอะพกรพวกเราไม่ค่อยไดไ้ ปไหนกนั เลยนะเทอมเน่ีย “ ก๊ิป รีบชวน
ตามแรงสะกิดของเพอ่ื นท้งั ท่ีกิ๊ปเองพอรู้อยวู่ า่ พกร ตอ้ งรีบกลบั ไปทาํ งานท่ีร้านเพราะก๊ิปกบั พกร
ค่อนขา้ งสนิทกนั กวา่ เพอื่ นคนอ่ืนๆจึงมกั เล่าเร่ืองราวต่างๆใหฟ้ ัง
“เราวา่ วนั หลงั ค่อยชวนพกรไปดว้ ยดีกวา่ นะ” เพราะพกรตอ้ งรีบไปทาํ ธุระจริงๆ
แหละกิ๊ป รีบบอกเพ่ือน
พกรสะพายยา่ มออกจากหอ้ งแลว้ เดินออกจากมหาลยั ไปตามถนนและลดั เลาะไปตาม
ตรอก ซอกซอย เพือ่ หาทางเดินที่ใกลท้ ่ีสุดในการกลบั ไปที่ร้านเพราะวนั น้ีแค่เงินค่ารถโดยสารก็
ไม่พอท่ีจะข้ึนรถกลบั ในระหวา่ งเดินอีกซอย พกรหยดุ ท่ีหนา้ บา้ นหลงั หน่ึงที่มีป้ายเขียนวา่ รับ
สมคั รคนตดั หญา้ ด่วน จึงกดออดหนา้ บา้ นเห็นหญิงวยั กลางคนเดินออกมาแลว้ ถามวา่
“ไดค้ นตดั หญา้ หรือยงั ครับ” พกรถาม
“ยงั เลยหนุ่มจะตดั วนั น้ีเลยนะ” หญิงวยั กลางคน บอก
“ง้นั ผมขอเขา้ ไปตดั หญา้ ตอนน้ีเลยไดไ้ หมครับ” พกรบอก
“เราเหรอจะทาํ ไดเ้ หรอ” หญิงวยั กลางคนถามและมองหนา้ อยา่ งสงสัย
“ครับผมอยากหารายไดพ้ ิเศษช่วงน้ีใกลจ้ ะจ่ายค่าเทอมแลว้ ”พกรตอบ
“เดก็ คนน้ีขยนั ดีนะเอาๆเขา้ มา” หญิงวยั กลางคน เปิ ดประตูบา้ นใหพ้ กรเขา้ ไป
พกร จึงรีบถอดเส้ือนกั ศกึ ษาออกสตาร์ทเครื่องตดั หญา้ ที่เจา้ ของบา้ นมีอยแู่ ลว้ อยา่ งชาํ นาญเพราะ
เคยไปตดั หญา้ ท่ีบา้ นอาสะใภอ้ ยบู่ ่อยคร้ัง เนื่องจากสนามหญา้ ท่ีบา้ นกไ็ ม่ไดก้ วา้ งมากนกั จึงใช้
เวลาไม่นาน กเ็ สร็จ ในขณะท่ีกิ๊ป กลบั มาถึงบา้ นพอดีกาํ ลงั จะเปิ ดประตูเขา้ บา้ นกต็ อ้ งหยดุ ชะงกั
และมองดูชายใส่ชุดนกั ศกึ ษากาํ ลงั จะตดั หญา้ อยา่ งสงสัยจนสักพกั พกรกต็ ดั หญา้ เสร็จและลา้ ง
เคร่ืองตดั หญา้ ส่งคืนใหก้ บั เจา้ ของบา้ น
“เสร็จแลว้ ครับน่ีครับเครื่องตดั หญา้ ” พกร ส่งเครื่องตดั หญา้ คืน
“โอ.้ เยยี่ มมากเลยคล่องมากฝี มือดี” หญิงวยั กลางคนกล่าวชม
“ออ พอดีทาํ บ่อยครับ” พกร บอก

30

“ขยนั แบบน้ีสูง้ านแบบน้ีไม่อดตายหรอกนะหนุ่มขอใหจ้ าํ เริญจาํ เริญนะหญิงวยั กลางคน
ชมพร้อมกบั ยน่ื เงินค่าตดั หญา้ ใหถ้ ึงหา้ ร้อยบาท พกรยกมือกล่าวขอบคุณแต่คณะกาํ ลงั หยบิ เงินก็
หยดุ ชะงกั

“มากเกินไปไหมครับแค่ตดั นิดเดียวเอง” พกร บอก
“ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะฉนั อยากให้ คนขยนั ไม่เลือกงานแบบน้ีฉนั อยากช่วยรับไปเถอะ”
“ขอบคุณครับท่าน”พกรรับเงินค่าจา้ งแลว้ เดินออกจากบา้ นหรูดว้ ยสภาพมอมแมมมีเศษ
หญา้ ติดตามเส้ือขณะท่ีกิ๊ปรีบหลบเขา้ ขา้ งกาํ แพงหนา้ บา้ นเห็นแต่หลงั พกรเดินออกไปถึงรีบเขา้
บา้ น
“อา้ วลูกกลบั มาพอดีนี่แม่พ่ึงใหห้ นุ่มนกั ศกึ ษาตดั หญา้ ใหเ้ สร็จ เรียนที่เดียวกบั ลูกดว้ ยน่ี
ไม่น่าเชื่อวา่ เดก็ มหาลยั จะกลา้ รับงานตดั หญา้ แบบน้ี แม่รู้สึกแปลกใจมากคนแบบน้ีหายากนะ
ลูก”
“จา้ แม่หนูเขา้ บา้ นก่อนนะแม่” ก๊ิปปเดินเขา้ บา้ นสีหนา้ มีรอยเป้ื อนยมิ้ ”
แลว้ พกรกเ็ ดินทะลุซอยหลงั วทิ ยาลยั เทคนิคอนั เป็นท่ีต้งั ของร้านถ่ายเอกสารน่าแปลกใจกบั
เส้ือผา้ ท่ีเป้ื อนไปดว้ ยเศษหญา้
“อา้ วพกร ทาํ ไมเส้ือผา้ ไปโดนอะไรมาล่ะ” คนในซอยถาม ทนั ทีที่เห็นพกร เดินผา่ นมา
ถา้ เป็นเม่ือหลายปี ก่อนถา้ เดินถึง ร้านถ่ายเอกสาร อรน่าจะเป็นคนหน่ึงที่จะถามอยา่ งห่วงใยแต่
ตอนน้ีอร ไปมีครอบครัวกบั หนุ่มเทคนิคท่ีตามจีบอยหู่ ลายปี ตอนเรียนจบปวส.และไดย้ นิ ข่าววา่
ยา้ ยไปทาํ งานกบั สามีที่ต่างจงั หวดั และเดินมาถึงหนา้ ร้านเกือบๆจะหา้ โมงเยน็ พอดีกบั อาสะใภ้
นงั่ อยโู่ ตะ๊ ทาํ งานหนา้ ร้าน
“ทาํ ไมถึงกลบั มาถึงล่ะพกรนี่มนั จะหา้ โมง แลว้ นะ” อาสะไภถ้ ามอยา่ งไม่สบอารมณ์
“สวสั ดีครับคุณครู” พกรยกมือไหวแ้ ลว้ พูดต่อ
“พอดีที่มหาลยั มีงานครับ” พกร ตอบแลว้ เดินเขา้ หลงั ร้าน
“อา้ วพกรแกไปทาํ อะไรมาทาํ ไมมอมแมมอยา่ งน้ี” ป้าถามอยา่ งสงสัย
“ผมไปรับจา้ งตดั หญา้ มาครับป้า” พกรเอียงหนา้ ตอบเบาๆที่ขา้ งหูป้า
ป้าไดแ้ ต่ตกใจเลก็ นอ้ ยเพราะพกรเคยทาํ แบบน้ีมาหลายคร้ัง พกรเปลี่ยนเส้ือผา้ ท่ีเปื่ อนเศษหญา้
แลว้ รีบกลบั มานงั่ หนา้ ร้านกบั บรรยากาศท่ีเร่ิมเงียบไร้ผคู้ นจึงขอเล่นกีตา้ ร์กบั พีแ่ ต๋มอยากมี
ความสุข

“ เออเล่นเก่งข้ึนแลว้ น่ี” พ่แี ต๋มบอก

31

“กไ็ ดค้ รูสอนดีครับพี่” พกร ตอบพร้อมกบั เสียงหวั เราะของพๆ่ี จนสอง ทุ่มกวา่
พีๆ่ กข็ อกลบั ก่อนเป็นที่น่าแปลกใจในวนั น้ี ทาํ ไมอาสะใภย้ งั ไม่รีบกลบั เหมือนทุกวนั ร้านคา้
อื่นๆเขาปิ ดร้านกนั เกือบหมดแลว้ พกร กเ็ ลยเริ่มเกบ็ อุปกรณ์การทาํ งานเครื่องถ่ายเอกสารแลว้ ปิ ด
ประตูร้านแงม้ ๆเอาไวข้ ณะกาํ ลงั จะเดินเขา้ หลงั ร้านอาสะไภค้ ุยโทรศพั ทด์ ว้ ยน้าํ เสียงที่โมโห

“อะไรกนั ดึกป่ านน้ีทาํ ไมยงั ไม่กลบั บา้ นหา” เสียงอาสะใภด้ งั มาพร้อมกบั เสียง
มือทุบโตะ๊ จนป้ากบั พกรสะดุง้

“วนั ๆไม่อยรู่ ้านออกนอกขา้ งนอกกไ็ ม่ไดก้ ารไดง้ านอะไรไม่ไหวเลยจริงๆ”
เสียงดงั ผสมเสียงสะอ้ืนเร่ิมออกมา พกรเองกย็ งั ไม่เคยเห็นอารมณ์ขนาดน้ีของอาสะใภห้ ลงั ๆมา
น้ีอาเวง เร่ิมมีข่าวไม่ค่อยดีเหมือนกนั ติดผหู้ ญิง ติดพนนั พกร เองกย็ งั ไม่อยากเช่ือเร่ืองที่ไดย้ นิ มา

“จะเอายงั ไงวา่ มาจะเลิกกนั เลยไหม” อาสะใภถ้ ึงข้นั สุดขีด
“ไม่ดูเงาหวั ตวั เองลาํ พงั แกเองจะเล้ียงใครไดท้ ุกวนั น้ีแม่แกฉนั กต็ อ้ งเล้ียงไหนจะหลาน
แกท่ีสร้างภาระใหฉ้ นั อีก” พกร ไดย้ นิ ประโยคสุดทา้ ยน้ีถึงกบั กล้นั น้าํ ตาไม่อยเู่ ดินหลบเขา้ ไป
ในร้านยง่ิ เหลือบมองไปเห็นป้ากาํ ลงั เช็ดน้าํ ตาสะอ้ืนให้ พกร รีบเขา้ ไปกอดป้าแลว้ กระซิบดว้ ย
เสียงสั่นเครือ
“ป้า อดทนนะเทอมสุดทา้ ยแลว้ ผมจะดูแลป้าเอง” พกร บอกดว้ ยน้าํ เสียงสะอ้ืน ป้าไดแ้ ต่
เอามือลูบหวั พกรบอกตอบดว้ ยเสียงสน่ั เครือ
“ขอบใจเองนะเวย้ ไอก้ รป้าแก่ๆคงอยไู่ ดอ้ ีกไม่นาน” จนเกือบส่ีทุ่มกวา่ ๆเสียงเปิ ดประตู
เหลก็ หนา้ ร้านกด็ งั ข้ึน
“ป่ ะพี่หม่อนกลบั บา้ น” อาเหลียงนอ้ งชายของอาสะใภ้ มารับแก่กลบั บา้ นไม่กี่นาที
บรรยากาศทุกอยา่ งกเ็ งียบลงพกร เดินไปปิ ดลอ็ คหนา้ ร้านแลว้ ข้ึนนอนดว้ ยความหดหู่ของชีวติ
บนความทุกขท์ ี่ถาโถมในความรู้สึก แต่แวป๊ หน่ึงในความรู้สึกกม็ ีภาพหน่ึงแทรกเขา้ มาคือวนั ที่
รอคอย ท่ีจะจบการศกึ ษาความสุขอนั ปร่ิมฟูฟ้องล่องลอยในความฝันขบั กล่อมจนเผลอหลบั ไป
อยา่ งไม่รู้สึกตวั

32

ตอนท่ี 9 พลิกชะตาทา้ ลิขิต
“เย.้ .เทอมสุดทา้ ยแลว้ โวย้ ” เพอื่ นร่วมหอ้ งพดู พรางเปิ ดกระเป๋ าสตางคท์ ี่ตรงไปดว้ ยเงิน

แบงคพ์ นั เตม็ กระเป๋ าเพอื่ นคนอ่ืนกย็ ้อื แยง้ กนั อยา่ งสนุก
“เฮย้ .อยา่ โวย้ เงินค่าเทอมสุดทา้ ยป๊ าพ่งึ ใหม้ าเด๋ียวเหลือเท่าไหร่” ป๋ าจะพาพวกเอง็ ไปเล้ียง

เพื่อนพูดพลางเดินจากไป
“เฮย้ ไอก้ รแก่จ่ายค่าเทอมยงั วะ” เพ่ือนถาม
“ยงั ไม่มีวแ่ี ววเลยวะ่ ” พกร ตอบ
“ไงวา่ ง้นั วะ” เพื่อนถามต่อ
“กแ็ ลว้ แต่เจา้ นายวะ่ ตามประสาคนทาํ งานแลกเงินเวย้ พกร ตอบ
“พกร มีอะไรใหก้ ๊ิปช่วยกบ็ อกนะ” กิ๊ปบอกดว้ ยความเป็นห่วง
“ขอบใจวะ่ กิ๊ป เออแลว้ จ่ายค่าเทอมวนั สุดทา้ ยวนั ไหนเหรอ” พกร ถามต่อ
“กอ็ ีกหน่ึงอาทิตยอ์ ะนะ” ก๊ิปตอบ
“อืม” พกรหายใจยาว กิ๊ปปจึงถามต่อ
“เป็นอะไรมีอะไรกบ็ อกกนั นะ” กิ๊ป บอก
“ขอบใจ แกวะก๊ิป” พกร บอก
“ เอ..หรือวา่ กาํ ลงั หาที่รับจา้ งตดั หญา้ อย”ู่ ก๊ิป พดู ลอยๆพร้อมกบั มองบน
“ อะ อะไรนะก๊ิป” พกร ถามเหมือนกิ๊ปจะรู้เร่ืองท่ีเคยไปรับจา้ งตดั หญา้
“ ปะ เปล่า ไม่ไดพ้ ูดอะไรดะะเด๋ียวกิ๊ปไปจ่ายค่าเทอมก่อนนะก๊ิปพูดพลางรีบเดินจาก

ไป
เยน็ วนั น้นั พกร กก็ ลบั ไปถึงร้านและกาํ ลงั จะเดินเขา้ หลงั ร้านกพ็ บกบั ป้าพอดี

“ป้าสวสั ดีครับ” วสั ดี กร แลว้ ป้ากย็ น่ื ซองสีขาวใหพ้ ร้อมบอกวา่
“เอ่า.อาหม่อนฝากเงินค่าเทอมใหพ้ กรมือสั่นดีใจอยา่ งบอกไม่ถูกเพราะเคยคิดวา่ ค่าเทอม
เท่ียวน้ีมีปัญหาแน่”
“โอ.้ ขอบคุณครับป้าน่ีเหลืออีกแค่สี่วนั กจ็ ะหมดเขตจ่ายค่าเทอมแลว้ พกร บอกป้าดว้ ย
ความต่ืนเตน้ พร้อมกบั เปิ ดดูในซองถึงกบั ชะงกั ไปพกั ใหญ่
“แต่ป้าครับมนั ขาดอีกต้งั สองพนั นะครับ” พกร บอกป้า
“เอ่า ไงเป็นอยา่ งน้นั ไปล่ะ” ป้าถามดว้ ยความสงสัยแต่พกร กต็ ดั บทกลวั วา่ ป้าจะหนกั ใจ

33

“ไม่เป็นไรครับป้าผมพอมีเงินเกบ็ อยบู่ า้ ง” พกร พดู ใหป้ ้าสบายใจท้งั ท่ีความเป็น
จริงเงินเหลืออยไู่ ม่ถึงสามร้อย ต้งั แต่ไปรับจา้ งตดั หญา้
ค่าํ คืนแห่งความมืดมิดกลบั มาอีกคร้ังความสบั สนวง่ิ เขา้ ชนความรู้สึกพกร ไดแ้ ต่นอนเอามือก่าย
หนา้ ผากคิดถึงท่ีพ่ึงสุดทา้ ยแมจ้ ะไม่มีหวงั มากนกั
จนเชา้ ตรู่ของวนั ใหม่พกร รีบลุกจากที่นอนอาบน้าํ แต่งตวั แลว้ บอกป้า
“ป้าครับผมมีเร่ืองด่วนท่ีจะกลบั บา้ นถา้ ชา้ คงไม่ทนั ผมขอกลบั บา้ นก่อนนะครับ
แลว้ กร็ ีบเดินออกไปจากร้าน
“เฮย้ อะไรวะทาํ ไมอะไรยงั ไงไอก้ ร” ป้าร้องเรียกตามหลงั
พกร ข้ึนรถบสั สายอุดร-เลย มุ่งหนา้ สู่บา้ นเกิดเผลอหลบั ไปจนไดย้ นิ เสียงกระเป๋ ารถ
ตะโกนบอกถึงจุดหมายปลายทาง พกร ถึงสะดุง้ ตื่น พกร ลงจากรถแลว้ เดินต่อเขา้ ถึงหนา้ บา้ น
แลว้ หยดุ มองตวั บา้ นที่มุงดว้ ยสังกะสีเก่าๆผนงั บา้ นถูกบงั ดว้ ยระแนงไม้ มีช่องวา่ งใหล้ มพดั ผา่ น
เป็นช่องๆบางช่องผาบา้ นกเ็ ป็นเพยี งผาใบตองใบใหญ่มาเรียงกนั แลว้ ถูกศาลทบั ดว้ ยไมไ้ ผใ่ ตถ้ ุน
บา้ นใชไ้ มต้ ีเป็นคอกสี่เหลี่ยมไวใ้ หค้ วายนอนหลงั กลบั จากนา ส่วนหน่ึงเป็นที่นง่ั พกั ใตถ้ ุนบา้ นมี
ตะแครตวั หน่ึงอนั มีเจา้ หมานอ้ ยกาํ ลงั นอนสงบนิ่งอยดู่ า้ นล่าง หญิงชรากาํ ลงั นอนงวั เงียอยบู่ นตะ
แคร อีกไม่ก่ีกา้ วกจ็ ะเดินถึงตวั บา้ นพกร ยนื กวาดสายตาอยอู่ ยา่ งน้นั สักพกั จึงตดั สินใจหนั หลงั
กลบั แลว้ รีบวง่ิ ข้ึนรถโดยสารจากไป ยอ้ นกลบั เขา้ ไปในเมืองอีกคร้ัง ความคิดไดส้ ่วนกลบั เขา้ มา
ในความรู้สึกกอ้ งอยเู่ ตม็ สองหู
“ที่บา้ นเขาจะเอาเงินสองพนั ที่ไหนวะไอก้ รลาํ พงั แค่หาเชา้ กินค่าํ กแ็ ทบจะไม่มีมึงกลบั ไป
ตายเอาดาบหนา้ เถอะ” พกร น้าํ ตาไหลอาบแกม้ โดยไม่รู้ตวั
“เอาวะอีกสามวนั กจู ะหาเงินสองพนั น้ีใหไ้ ด้ พกรฮืดสูอ้ ีกคร้ัง หลงั จากกลบั ถึงบา้ น
ในช่วงบ่ายวนั เดียวกนั พกรกย็ งั คุ่นคิดวา่ จะหาเงินไดจ้ ากไหนจนถึงหลงั เวลาปิ ดร้าน
“ป้าครับป้านอนก่อนนะเด๋ียวผมจะออกไปทาํ ธุระหน่อย” พกร บอกป้า
“ไปทาํ อะไรนะ พกรอยา่ กลบั ดึกล่ะ” ป้าเตือน
พกรเดินออกไปถนนใหญ่ที่มากมายไปดว้ ยร้านคา้ ริมทางในยามค่าํ คืนแลว้ ไปหยดุ ยนื ที่หนา้ ตู้
เอทีเอม็ ท่ีใกลก้ บั ร้านขายก๋วยเตี๋ยวแลว้ ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เอาวะถา้ ไม่ทาํ กไ็ ม่ไดเ้ งินพกร ตดั สินใจเดินเขา้ ไปที่ร้านขายก๋วยเต๋ียวริมทางแลว้ เร่ิม
ปฏิบตั ิการบางอยา่ ง”
“พี่ครับรับคนลา้ งชามก๋วยเตี๋ยวไหมครับ” พกร ถาม

34

“ อา้ วแลว้ ใครจะมาลา้ งจานล่ะ” เจา้ ของร้านก๋วยเตี๋ยวถาม
“ผมเองครับ” พกร บอก
“แลว้ จะเอาค่าจา้ งเท่าไหร่” เจา้ ของร้านก๋วยเต๋ียวถาม
“แลว้ แต่พ่จี ะใหค้ รับแต่ผมขอลา้ งที่ร้านพกี่ บั ไปลา้ งท่ีร้านอื่นต่อและจะกลบั มาลา้ งให้
ใหม่อีกทีนะครับ” พกร อาศยั การทาํ งานใหห้ ลายๆร้านในเวลาเดียวกนั เพอ่ื ท่ีจะใหไ้ ดเ้ งินมากข้ึน
เพราะรู้ดีวา่ รับจา้ งลา้ งจานชามก๋วยเต๋ียวกค็ งไดไ้ ม่เท่าไหร่พกร มวั แตงว้ นอยกู่ บั การลา้ งจานชาม
ใหร้ ้านริมทางในร้านหน่ึงจนลืมสังเกตดูวา่ ภายในร้านมีใครนงั่ อยบู่ า้ ง
“ เอ.เดก็ หนุ่มคนที่กาํ ลงั ลา้ งจานอยนู่ นั่ หนา้ ตาคุน้ ๆเหมือนเห็นท่ีไหน” แม่กิ๊ปมองเห็น
พกรแลว้ สกิดถาม กิ๊ป
“ไหนคะแม่”ก๊ิป ถาม ก๊ิปมองตามปลายมือที่แม่ชีกเ็ ห็นวา่ นน่ั เป็นพกร จึงรีบสวมหมวกท่ี
ถือมาดว้ ยเหมือนกาํ ลงั พรางตวั
“ทาํ ไมล่ะลูกกินขา้ วตอ้ งสวมหมวก” แม่ถาม
“อ๋อ ปะเปล่าคะแม่พอดีหมอกเร่ิมลงค่ะ” กิ๊ป
“นอ้ งๆลา้ งจานเสร็จมารับตงั คด์ ว้ ยพีจ่ ะรีบเกบ็ ร้านแลว้ พกร เดินเขา้ มาหาเจา้ ของร้านรับ
เงินค่าลา้ งจาน
“ขอบคุณครับพ่ี” ไม่เป็นไรนอ้ ง
“วนั หลงั มาอีกนะ” เจา้ ของร้านตอบ แลว้ เจา้ ของร้านกเ็ ดินมาเกบ็ เงินโตะ๊ สุดทา้ ย
“เอ่อ เดก็ คนน้นั เขามารับจา้ งลา้ งจานเหรอ” แม่ก๊ิปถาม
“ใช่ครับน่าสงสารนอ้ งเขาบอกวา่ เงินจ่ายค่าเทอมไม่พอเลยตอ้ งรีบวง่ิ หาเงินเพราะเหลือ
เวลาจ่ายค่าเทอมอีกแค่สองวนั ” เจา้ ของร้านอาหารบอก
“ เดก็ ดีๆแบบน้ีน่าสงสารจงั เลยเนาะ” แม่ก๊ิปบอกพร้อมกบั มองหนา้ กิ๊ปแลว้ กเ็ ดินข้ึน
รถยนตส์ ่วนตวั ขบั ออกไป
บนรถยนตก์ ๊ิปแอบน้าํ ตาซึมเลก็ นอ้ ยดว้ ยความสงสารแม่ยงั พดู เรื่องราวของเดก็ ที่สูช้ ีวติ
ไปตามทางจนถึงบา้ น
ในขณะที่พกร ยงั นงั่ ลา้ งจานจนล่วงเวลาไปถึงเท่ียงคืนจึงไดก้ ลบั ถึงร้านและเอาเงินท่ี
ไดม้ าออกมานบั ดว้ ยความภูมิใจแต่ยงั ขาดอีกหลายร้อยถึงจะไดค้ รบสองพนั กบั การเหลือเวลาอีก
หน่ึง วนั และหน่ึงคืน จนเชา้ อีกวนั ขณะท่ีพกรกาํ ลงั ออกไปมหาลยั

“เม่ือคืนเองไปไหนมากลบั ต้งั ดึกด่ืน” ป้าถาม

35

“ไปหาเงินจ่ายค่าเทอมนะครับป้า” พกร ตอบพร้อมกบั ยกมือไหวล้ าไปมหาลยั
ขณะท่ีพกรกาํ ลงั เรียนอยมู่ ีเสียงประชาสัมพนั ธ์แจง้ เตือนเรื่องจ่ายค่าเทอมดงั ข้ึน

“แจง้ ไปยงั นกั ศกึ ษาท่ียงั ไม่ไดจ้ ่ายค่าลงทะเบียนเรียนวนั น้ีเวลาสิบเจด็ นาฬิกา
ตรงจะสิ้นสุดการใหบ้ ริการรับจ่ายค่าลงทะเบียนแลว้ ขอใหน้ กั ศกึ ษาเรียกชาํ ระก่อนเวลาท่ี
กาํ หนดเพ่ือรักษาสิทธ์ิของท่านขอบคุณค่ะ”

สิ้นเสียงประชาสัมพนั ธ์ก๊ิปปมองหนา้ พกร อยา่ งเห็นใจพกรไดแ้ ต่มองดูนาฬิกาที่ขอ้ มือ
แลว้ กล็ ุกออกไปจากหอ้ งรีบเดินตรงไปท่ีฝ่ ายการเงินจนถึงเวลาเที่ยงพกรกห็ ายไปไม่เจอท่ีโรง
อาหารเหมือนทุกๆคร้ัง

“อาจารยค์ ะนกั ศึกษาคนน้ีมาจ่ายค่าเทอมหรือยงั คะ”ก๊ิปถามฝ่ ายการเงินพร้อมกบั
ยน่ื ชื่อและรหสั นกั ศึกษาให้

“สักครู่นะหนู” อาจารยบ์ อกพร้อมกบั คียข์ อ้ มูล แลว้ จอ้ งมองดูที่จอคอมดว้ ย
ความสงสยั

“เอะ แปลกจงั เขาจ่ายแลว้ นะแต่มีหมายเหตุสีแดงๆวา่ ยงั ขาดอีกแปดร้อยมนั อยา่ ง
น้ีไดเ้ หรอ”

“เด๋ียวอาจารยข์ อโทรคุยกบั อาจารยท์ ี่ปรึกษาหน่อยตามหลกั แลว้ แบบน้ีไม่ได้
นะ” อาจารยฝ์ ่ ายการเงินบอก

“อ๋อ.อาจารยค์ ะไม่เป็นไรค่ะคือเขาฝากหนูมาจ่ายเพิ่มนะค่ะ” กิ๊ปบอกพร้อมกบั ยน่ื
เงินแปดร้อยให้

“ออ.แบบน้ีไดว้ นั สุดทา้ ยแลว้ ดว้ ย” อาจารยว์ า่
“เด๋ียวรอเอาใบเสร็จแป๊ บนึง” อาจารยบ์ อก
“เอ่อ คือเขาบอกวา่ เดี๋ยวเขาจะมาเอาใบเสร็จเองนะคะหนูไปก่อนค่ะหนูรีบค่ะกิ๊ป
ตดั บทแลว้ รีบเดินออกจากหนา้ หอ้ งการเงินเหมือนกลวั ใครจะเห็น
พกร รีบกลบั ออกจากมหาลยั ต้งั แต่เวลาเกือบบ่ายสอง เพื่อไปหารับจา้ งตดั หญา้
หรือทาํ ความสะอาดบา้ นของคนรวยๆในตรอก ซอกซอยเพราะตอ้ งหาเงินอีกแปดร้อย
บาทไปจ่ายค่าเทอมใหค้ รบภายในเวลา เกา้ โมงเชา้ ของวนั พรุ่งน้ีแมน้ จะมีคนจา้ งอยบู่ า้ งก็
ไดแ้ ค่หลงั สองหลงั เพราะการตดั หญา้ แต่ละที่ตอ้ งใชเ้ วลาพกร เดินกลบั ร้านเกือบหกโมง
เยน็ พร้อมกบั เงินค่าจา้ งตดั หญา้ ทาํ ความสะอาดบา้ นคนรวยในกระเป๋ าเพียงสี่ร้อย บาท

36

หวงั วา่ การไปขอลา้ งชามก๋วยเต๋ียวในเยน็ วนั น้ีน่าจะไดเ้ พ่ิมพอที่จะไดค้ า่ เทอมครบดว้ ยสี
หนา้ อมยมิ้ อยา่ งมีหวงั จนมาถึงหนา้ ร้าน

“ออ กลบั มาแลว้ หรือพกร เอาใหญ่แลว้ นะเด๋ียวน้ีกลบั ถึงร้านค่าํ ทุกวนั ทาํ แบบน้ี
ฉนั คงจะจา้ งเธอไม่ไหวแลว้ ล่ะพอกนั ทีพรุ่งน้ีไม่ตอ้ งอยทู่ ่ีน่ีแลว้ นะออกไปจากร้านเลย”
อาสะไภ้ พดู อยา่ งมีอารมณ์พกรไดแ้ ต่ยนื กม้ หนา้ ฟังแลว้ เดินเขา้ หลงั ร้าน แลว้ เกบ็ ขา้ วของ
ใส่กระเป๋ ากบั ลงั กระดาษมดั ดว้ ยเชือกฟาง แลว้ ยนื ข้ึนสะพายกระเป๋ าพร้อมมือหิ้วลงั
กระดาษอีกใบกต็ อ้ งหยดุ ชะงกั แน่นิ่งเพราะไม่รู้วา่ จะไปไหนญาติสักคนกไ็ ม่มีไดแ้ ต่นง่ั
กอดเข่าสะอ้ืนน้าํ ตาไหลอาบแกม้

“ใจเยน็ ๆนะพกร พรุ่งน้ีป้าจะไปฝากเองไปอยอู่ ีกท่ีหน่ึงพอไดเ้ รียนจบป้า
เอามือลูบศีรษะอยา่ งสงสารแลว้ พูดต่อ

“คืนน้ีเองตอ้ งอยทู่ ่ีน่ีก่อนแลว้ พรุ่งน้ีค่อยไป อยา่ ลืมนี่เทอมสุดทา้ ยแลว้ ”
ป้าบอกใหต้ ้งั สติ พกร ยงั สะอ้ืนไหจ้ นหมดแรงเผลอหลบั ไปเม่ือไหร่ไม่รู้ตวั แต่ก็
ตอ้ งสดุง้ ต่ืนเพราะคิดไดว้ า่ ตอ้ งไปรับจา้ งลา้ งชามก๋วยเตี๋ยว และทาํ ใหห้ ยดุ คิด
เร่ืองออกจากร้านไปไดช้ ว่ั คราว แลว้ เขา้ นอนหลงั จากกลบั จาก รับจา้ งลา้ งจาน
ความเหนด็ เหนื่อยทาํ ใหล้ ืมวนั ลืมคืนไปไดอ้ ีกคร้ัง

“กร กร เอ่ย” เสียง ป้าปลุกใหต้ ่ืน
“เร็วๆรีบอาบน้าํ แต่งตวั ไปเรียนก่อนท่ีอาหม่อนจะมาถึงทิ้ง
กระเป๋ าไวท้ ่ีนี่ก่อน บ่ายๆป้าจะพาไปฝากกบั คนรู้จกั ”
“ครับป้า” พกรตอบพร้อมกบั มองดูนาฬิกากส็ ายมากแลว้ ตอ้ งรีบ
ไปมหาลยั ทนั ทีที่ถึงมหาลยั พกร มองดูนาฬิกาที่ขอ้ มือแลว้ ตอ้ งรีบวิ่งไปตึก
การเงิน ดา้ นหนา้ หอ้ งการเงิน มีป้ายเขียนแปะไวท้ ี่ช่องจ่ายเงินถึงกบั เข่าอ่อนแทบ
ทรุดลงนงั่
“อาจารยค์ รับช่วยผมหน่อยผมรีบแลว้ พ่ึงผา่ นไแค่หา้ นาทีช่วยผม
ดว้ ยครับ” พกร ขอร้อง
“อะไร เธอเป็นอะไร” อาจารยถ์ าม
“คือผมมาจ่ายค่าเทอมเพ่มิ ครับ” พกร ตอบ
“อ่านป้ายที่ติดไวไ้ ม่ออกเหรอ” อาจารยว์ า่

37

“ออกครับแต่ผมหาเงินไม่ทนั เลยมาสายครับผมขออาจารยท์ ่ี
ปรึกษาใหร้ ับรองใหแ้ ลว้ ครับของผมขาดอยแู่ ค่แปดร้อยครับ” พกร พยายามอธิบาย

“เอะ.อยา่ งน้ีไดด้ ว้ ยหรอ” อาจารยฝ์ ่ ายการเงินสงสัย
“ไหนเอารหสั กบั ชื่อเธอมาซิ” อาจารยข์ อ
“ไดค้ รับ” พกร ยน่ื บตั รนกั ศกึ ษา รอสักพกั น่ึง
“อา้ วเธอกจ็ ่ายครบต้งั แต่เม่ือวานแลว้ นี่” อาจารยบ์ อก
“หา อะอะไรนะครับผมจ่ายครบแลว้ เหรอครับ” พกรตอบงงๆ
“อา้ วเธอน่ีแปลก” อาจารยค์ อ้ นกลบั
“แตะ แตผ่ มยงั ...” พกร เอ่อ อ่า งงอยเู่ หมือนกนั พอดีกบั อาจารย์
อีกคนเดินเขา้ มาในหอ้ งการเงิน
“อะไรเหรอ ใช่คนท่ีวา่ คา้ งเงินค่าเทอมไวแ้ ปดร้อย ใช่ไหม” อาจารยถ์ าม
“ใช่ครับอาจารย”์ พกร ตอบ
“เอ่าน่ีใบเสร็จเพื่อนเธอบอกวา่ เธอจะมาเอาเองไม่ใช่เหรอ” อาจารยย์ ้าํ พกรกย็ ง่ิ
งงไปใหญ่
“อาจารยค์ รับคนท่ีมาจ่ายเงินเพ่ิมใหผ้ มอีกแปดร้อย เป็นใครครับ” พกรพยายาม
ถาม “บา้ ไปแลว้ เธอเน่ีย เธอเป็นคนใหเ้ ขามาจ่ายเธอยงั ไม่รู้หรอ” อาจารยพ์ ดู แสดง
อาการงงๆ “เอ่อ คือตอนน้นั เพอ่ื นอยหู่ ลายคนครับผมไม่ไดเ้ จาะจง” พกร ตอบ
“กร็ ู้แต่วา่ เป็นผหู้ ญิงแหละนะที่มาจ่าย” อาจารยต์ อบ
“อ๋อ ครับขอบคุณครับ” พกร กย็ ง่ิ งงแต่รีบหยบิ เอาใบเสร็จแลว้ ออกจากหอ้ ง
การเงินไปอยา่ งงงๆและเดินกลบั เขา้ ไปเรียน
“เฮย้ .ไอก้ รแกไปใหนมาวะ” เพอื่ นร่วมหอ้ งถาม
“อ่อไปจ่ายค่าเทอมมาวะเพือ่ น เกือบแย”่ พกร บอก
“ทาํ ไมวะเพื่อนอีกคนถาม” ในขณะที่ก๊ิปที่นง่ั อยโู่ ต๊ะหนา้ หอ้ งเรียนแอบชาํ เลืองหู
ฟัง “ท่ีจริงแลว้ เราไปจ่ายค่าเทอมไม่ทนั วะ่ แต่เอ่อๆ เรื่องมนั ยาววะเด๋ียวพกั เท่ียงเล่า
ใหฟ้ ังนะ” พกร ตอบพอดีกบั อาจารยเ์ ขา้ มาในหอ้ งเรียน
ความสุขและสบายใจท่ีผา่ นเร่ืองร้ายๆมาไดพ้ กร ต้งั หนา้ ต้งั ตาเรียนบางช่วงยงั แอบหยดุ
คิดวา่ ตนเองผา่ นมาไดอ้ ยา่ งไรและใครกนั นะที่มาจ่ายค่าเทอมให้ พกร ยงั ตอ้ งหาคาํ ตอบใหไ้ ด้

38

หลายคร้ังท่ีพยายามหาคาํ ตอบกค็ ิดไม่ออกในขณะที่บางช่วงความคิดกแ็ วบ๊ มาเร่ืองที่จะตอ้ งยา้ ยท่ี
อยใู่ หม่และตอ้ งผา่ นมนั ไปใหไ้ ดใ้ นอีกไม่กี่เดือนที่เหลือเพ่อื ท่ีจะเรียนใหจ้ บ

39

ตอนที่ 10 วนั ช้ีชะตาฟ้าลขิ ิต
ก่อนไปโรงเรียนพกร ปัดกวาดหอ้ งเช่า เทขยะและปัดกวาดบริเวณรอบหอ้ งเช่า

ซ่ึงเป็นงานใหม่ท่ีป้ามาฝากทาํ งานพอไดเ้ งินส่งเสียตวั เองในอีก ส่ี หา้ เดือนที่เหลือ
เทอมสุดทา้ ยการเรียนกไ็ ม่ไดห้ นกั นกั เหลือเพยี งเคลียร์งานบางส่วนและโครงงานวจิ ยั ส่ง

อาจารยแ์ ต่พกร ยงั ดูแลหอ้ งเช่าทุกเชา้ เยน็ และวนั หยดุ
ใตร้ ่มไมม้ า้ หินอ่อนพกร นงั่ เคลียร์งานบางส่วนบางช่วงกแ็ อบคุ่นคิดไม่ไดว้ า่ ใคร

กนั นะท่ีไปช่วยจ่ายค่าเทอมใหแ้ ลว้ มีเหตุผลอะไรท่ีจะตอ้ งจ่ายให้ ทาํ ไมไม่บอก
“เฮย้ ไอก้ รนง่ั คิดอะไรอยวู่ ะ” เพอื่ นร่วมหอ้ งคนหน่ึงถาม
“เฮย้ นงั่ ก่อนสิมีเร่ืองจะคุยดว้ ย” พกร ชวนเพ่อื นนงั่ และคุยเร่ืองราวต่างๆใหฟ้ ัง

นานพอท่ีเพอ่ื นของพกร จะขอตวั ไปทาํ ธุระ
“เอาตามน้นั เลยลองดูนะเวย้ แต่เราวา่ ใช่แน่ๆ” เพอ่ื นพูดทิง้ ทา้ ยก่อนเดินจากไปเดู

เหมือนวา่ พกร จะมีทางออกสาํ หรับเรื่องน้ีดูสีหนา้ ผอ่ นคลายข้ึนและแอบยมิ้ ตรงมุมปากเลก็ ๆ
แลว้ ลุกเดินออกจากใตร้ ่มไมใ้ หญ่

ท่ีหอ้ งเช่าที่พกร ดูแลอยเู่ จา้ ของจะเดินทางไปดูทุกๆสิ้นเดือนจึงตอ้ งรีบกลบั ทุกคร้ังเพอ่ื
พบปะรายงานความเรียบร้อยของหอพกั

“เอ่า นี่พกรเงินเดือนๆน้ี มีปัญหาอะไรกโ็ ทรบอก” เจา้ ของหอ้ งพกั บอก
“ขอบคุณครับพอดีเลยช่วงน้ีตอ้ งจ่ายค่าถ่ายภาพรับปริญญาและเช่าชุดครุย”
พกร บอก
“ทาํ ไมไม่ซ้ือเลยล่ะ” เจา้ ของหอพกั ถาม
“โอย้ ไม่ไหวครับแพงมากเช่าดีกวา่ ครับประหยดั ดี” พกร ตอบ
“เก่งมากเลยนะมีอุปสรรคเยอะแยะเธอกเ็ รียนไดจ้ นจบ” เจา้ ของหอพกั ชม
“ขอบคุณครับเพราะป้ากลบั อานี่แหละครับที่ช่วยเหลือถา้ ง้นั ผมคงไม่รอดแน่”
พกร บอก
“ฮ่าๆๆพดู ไดด้ ีน่ีไอห้ นุ่ม” เจา้ ของหอพกั หวั เราะพร้อมกบั เอามือตบไหล่เบาๆ
แลว้ เดินจากไป
ค่าํ แลว้ เกือบสามทุ่ม พกร มองดูนาฬิกาหลงั จากทาํ ความสะอาดหอ้ งเช่าเสร็จ
เรียบร้อยพกรกไ็ ปท่ีร้านถ่ายเอกสารอีกคร้ังต้งั แต่โดนอาสะใภไ้ ล่ออกมากไ็ ม่เคยกลบั มาที่นี่อีก
และรู้ดีวา่ เวลาน้ีอาสะใภค้ งกลบั บา้ นไปแลว้

40

“ป้าครับสวสั ดีครับ” พกร ทกั ทาย
“อา้ วพกร เป็นไงบา้ ง อยสู่ ุขสบายดีไหม” ป้าถาม
“ดีทุกอยา่ งเลยครับป้า มาวนั น้ีกม็ าบอกข่าวดีป้าแหละผมเรียนจบแลว้ ป้า”พกร
บอกป้าดว้ ยเสียงสัน่ เครือพร้อมกบั นงั่ ลงกราบเทา้ ป้า
“ขอบคุณสาํ หรับทุกอยา่ งครับป้าถา้ ไม่มีป้าผมกไ็ ม่รู้อนาคตผมจะเป็นอยา่ งไร
พกรพูดเสียงส่ันสะอ้ืนใหป้ ้าไดแ้ ต่กม้ ประคองไหล่ท้งั สองข้ึนมา แลว้ กอดพกร
“ดีแลว้ ล่ะขอใหเ้ จริญๆอยา่ ลืมคนที่มีบุญคุณทุกคนนะ” ป้าสอนดว้ ยเมตตาสกั พกั
ใหญ่ พกร จึงช่วยป้าปิ ดร้านและกลบั ท่ีพกั
วนั ที่ฟ้าเปิ ดวนั ท่ีทุกสิ่งทุกอยา่ งเป็นไปได้ ดว้ ยดี วนั ที่นกั ศึกษาดีใจไม่นอ้ ยไปกวา่
วนั รับปริญญาจริงกค็ ือวนั ซอ้ มใหญ่บรรยากาศเตม็ ไปดว้ ยผคู้ นญาติพ่ีนอ้ ง มากนั พร้อม
หนา้ ท่ีจอดรถเตม็ ไปดว้ ยผคู้ นสีหนา้ ดีใจยนิ ดีปรีดาในวนั ซอ้ มใหญ่
ณ มุมหน่ึงของคณะครุศาสตร์เตม็ ไปดว้ ยเสียงบูม กิ๊ปกาํ ลงั ถือของพะลุงพะลงั อยู่
กบั การถ่ายภาพพกร จึงเดินเขา้ ไปหาพร้อมกบั ยน่ื ช่อดอกไมใ้ ห้
“กิ๊ป ยนิ ดีดว้ ยนะ” พกร แสดงความยนิ ดีพร้อมกบั ยนื่ ช่อดอกไมใ้ หท้ าํ เอา
กิ๊ปถึงกบั หยดุ ชะงกั ไปครู่หน่ึง

“อืม..ขอบใจเวย้ ” ก๊ิปบอก
“เราขอบใจก๊ิปนะสาํ หรับทุกส่ิงทุกอยา่ งแมก้ ระทง่ั เร่ือง..เอ่อ” พกร กาํ ลงั
พูดเร่ืองบางอยา่ งแต่กต็ อ้ งถูกตดั บท
“ อา้ ว.สองคนน้ีอยนู่ ี่เองหรือ มาๆพวกเราหอ้ งเรามาถ่ายภาพหมู่ดว้ ยกนั
เร็ว” เพือ่ นร่วมหอ้ งชวน พกร กบั กิ๊ป ไดแ้ ต่มองหนา้ กนั แต่ไกล และบรรยากาศของ
ถ่ายภาพแสดงความยนิ ดีกไ็ ดต้ ดั บทสนทนา ของท้งั สองไปโดยสิ้นเชิง
“โน่นๆไวเห็นแลว้ ไอ้ กร อยโู่ น่น” พ่อ กบั แม่ ของพกร พากนั ร้องเรียก
กวา่ จะหากนั เจอใหไ้ ดถ้ ่ายภาพดว้ ยกนั แสดงความยนิ ดีกนั อยา่ งชื่นมื่น พ่อแม่ญาติพน่ี อ้ ง
กไ็ ม่นึกไม่ฝันวา่ จะมีวนั น้ีการท้งั ๆที่ชีวติ ติดลบไม่กลา้ แมแ้ ต่หวงั วา่ จะไดเ้ รียนมธั ยมบดั น้ี
มนั จึงเป็นเหมือนฝัน
หลงั จากที่พอ่ แม่ญาติพนี่ อ้ งกลบั บา้ นหมดแลว้ พกรไดห้ อบชุดครุยไปท่ี
ร้านถ่ายเอกสารเพ่อื ถ่ายภาพกบั ป้าและขอบคุณอาสะใภใ้ นวนั ท่ีเรียนสาํ เร็จ

41

“พกร เอย้ อาหม่อนอกลบั ไปต้งั แต่เที่ยงทนั ทีท่ีป้าบอกวา่ แก จะมาขอ
ถ่ายภาพดว้ ย สงสัยจะอายรู้สึกผดิ จึงหลบหนา้ ” ป้าบอกถึงเหตุผล

“ไม่เป็นไรครับป้าเด๋ียวผมตามไปที่บา้ นเพ่ือขอบคุณแกครับ”พกร บอก
พกร หอบชุดครุยนง่ั รถโดยสารสายรอบเมืองมุ่งหนา้ ไปสู่หมู่บา้ นจดั สรรจนถึงหนา้ บา้ น
อาสะใภ้

“ต๊ืด ต๊ืด ต้ืด” พกร กดออดหนา้ บา้ นอาสะใภแ้ ละแกกเ็ ดินออกมา ทนั ทีที่
เดินออกมาเห็นหนา้ พกร แกกห็ ยดุ ชะงกั แลว้ จะเดินหลบไป

“ครูครับเด๋ียวครับๆผมอยากจะมาขอบคุณและถ่ายภาพเป็นท่ีระลึกครับ” พกร
ขอร้อง อาสะใภจ้ ึงยอมเปิ ดประตูใหแ้ ลว้ กร็ ีบเดินยอ้ นกลบั เขา้ บา้ นพกร รีบใส่ชุดครุย
แลว้ เดินตามเขา้ ไปในบา้ น นงั่ พกั บนโซฟาดูทีวพี ร้อมกบั ลูกชายตวั เลก็ ๆเล่นอยู่ พกรเดิน
เขา้ ไปคุกเข่ากม้ หนา้ ลงกราบอาสะใภๆ้ ถึงกบั อ้ึงในสิ่งที่มองเห็นอยตู่ รงหนา้

“ผมขอบคุณในความเมตตาท่ีไดส้ ่งเสียเล่าเรียนถึงสามปี กวา่ และขอโทษ
ในส่ิงที่อาจทาํ ใหไ้ ม่สบายใจครับ” พกร พูดดว้ ยน้าํ เสียงสน่ั เครืออีกคร้ังอาสะใภไ้ ดแ้ ต่เอา
มือขา้ งหน่ึงลูปที่หวั ไหล่พกร เบาๆ

“ครูยนิ ดีดว้ ยที่เธอเรียนจนจบเธอเก่งมากแลว้ ครูขอโทษที่ทาํ กบั เธอไม่ดี
อยหู่ ลายเร่ืองครูรู้สึกผดิ มากขอใหเ้ ธอเจริญกา้ วหนา้ มีการมีงานดีๆทาํ นะพกร”

“ขอบคุณครับ” แลว้ ท้งั สองกส็ นทนากนั อยพู่ กั หน่ึงพกรจึงไดล้ ากลบั
หลายเดือนต่อมาหลงั จากไดร้ ับปริญญาเรียนจบแลว้ พกรกไ็ ดง้ านทาํ ท่ีกรุงเทพฯซ่ึงเป็นพนกั งาน
บริษทั ในยา่ นธุรกิจและเพื่อเดินตามความฝันวา่ จะเป็นครูกไ็ ดล้ องสอบอยหู่ ลายคร้ังกไ็ ม่ติดจนถึง
การสอบรอบทว่ั ไปกเ็ ดินทางกลบั มาสอบท่ีภูมิลาํ เนาเพอื่ จะไดบ้ รรจุใกลบ้ า้ น

และแลว้ ฝันของพกร กเ็ ป็นจริงไดบ้ รรจุรับราชการครูทาํ งานใกลบ้ า้ นและกก็ ลบั ไปเยยี่ ม
เยอื นพ่อแม่ญาติพีน่ อ้ งและผมู้ ีพระคุณหลายต่อหลายที่จึงไดข้ ่าวคราวเพอื่ นหลายคนโดย
เฉพาะนดล เพือ่ นที่เคยบวชเรียนดว้ ยกนั กลายเป็นหนุ่มข้ีเมาเล่นการพนนั มว่ั สุมอบายมุขจน
ผคู้ นกล่าวขานกนั ไปทวั่ บา้ นซ่ึงพกร เองกร็ ู้สึกเสียใจ

และเพ่ือนอีกคนท่ีพกรไดเ้ ฝ้าติดตามข่าวคราวไม่เคยขาดหวงั ไวส้ กั วนั จะกลบั มาหาเธอ
ใหไ้ ดเ้ ยน็ วนั จนั ทร์หลงั จากเลิกงาน ท่ีบา้ นหลงั หน่ึงท่ีคร้ังหน่ึง พกรกเ็ คยมา

42

“ตื๊ด ต๊ืด ตื๊ด” พกร กดออดหนา้ บา้ นเพอ่ื เรียกเจา้ ของบา้ นใหเ้ ปิ ดประตูหญิงวยั กลางคน
ท่านหน่ึงเดินออกมากาํ ลงั จะเปิ ดประตูจึงยนื จอ้ งมองชายสวมชุดขา้ ราชการยงิ่ ไปกวา่ น้นั ในมือ
ถือช่อดอกไมช้ ่อใหญ่กย็ ง่ิ เพิม่ ความน่าสงสยั เขา้ ไปอีก

“มีธุระอะไรคะ” หญิงวยั กลางคนถาม
“เอะ เดี๋ยวก่อนนะทาํ ไมดูหนา้ คุน้ ๆ” หญิงวยั กลางคนถามต่อ
“สวสั ดีครับคุณแม่จาํ ผมไดไ้ หมครับ” พกร ถามยมิ้ ๆ
“อืม ใครอ่ะเด๋ียวก่อนนะ” หญิงวยั กลางคนยงั งงๆ พกรไดแ้ ต่ยนื ยมิ้ แต่ยงั ไม่ได้
พดู อะไรต่อกม็ ีเสียงหญิงสาวพดู สวนออกมา
“แม่คะใครมาหรือคะ”ก๊ิป ถามสวนออกมาเสียงดงั และจนแทบจะต้งั ตวั ไม่ทนั
ตอ้ งหยดุ ชะงกั อยตู่ รงหนา้ พกร พูดไม่ออกบอกไม่ถูกท้งั สองไดแ้ ต่จอ้ งตากนั ดว้ ยความต่ืนเตน้
จนหวั ใจเตน้ ไม่เป็นจงั หวะ
“พะ พกร” กิ๊ป เรียกช่ือพกร เสียงแผว่ เบาแม่ไดแ้ ต่มองหนา้ ลูกสาว
“ใช่เราเอง “ พกร ตอบพร้อมกบั ยนื่ ดอกไมช้ ่อใหญ่ให้
“เดี๋ยวอะไรกนั แม่งงไปหมดแลว้ ” หญิงวยั กลางคนบอก
“แม่จาํ ไม่ไดห้ รือคะพกร คนที่เคยมาตดั หญา้ หนา้ บา้ นเราไง”ก๊ิป บอก
“เออ นนั่ น่ะสิแม่ถึงคุน้ ๆไง” แม่ก๊ิปวา่
“แม่ครับผมมาถือโอกาสขอบใจก๊ิปท่ีช่วยผมมาหลายคร้ังตอนเรียนมหาลยั ครับ”
พกร บอก
“แค่น้นั จริงๆหรอ” แม่ซกั ต่อ
“และกข็ อโอกาสแม่ ใหผ้ มไดด้ ูแลลูกสาวแม่ไดไ้ หมครับ” พกร ขอ
“เอะ ถามแม่ไดไ้ งล่ะลูกไปถามกนั เองสอง คนโน่นไป” แม่พดู ยมิ้ ๆมองไปที่ลูก
สาวแลว้ เดินจากไปพร้อมกบั เอามือหยกิ ไปท่ีสีขา้ งลูกสาวเบาๆก๊ิปมีอาการเขินๆ
พกร ยนื่ ช่อดอกไมใ้ หก้ ิ๊ปอีกคร้ัังแลว้ บอกกบั ก๊ิปวา่
“เราขอบใจก๊ิปสาํ หรับทุกอยา่ งที่เคยทาํ ใหโ้ ดยเฉพาะเทอมสุดทา้ ยถา้ ก๊ิปไม่จ่ายค่า
เทอมใหก้ ่อน เราอาจจะเรียนไม่จบ” พกร บอก
“รู้ไดไ้ งวา่ ก๊ิปจ่ายค่าเทอมให”้ ก๊ิป ถาม
“ตอนแรกกไ็ ม่รู้หรอกแต่กพ็ ยายามหาคาํ ตอบหลายๆที่รวมแมก้ ระทง่ั ขอดูกลอ้ ง
วงจรปิ ดที่หอ้ งการเงินถึงไดร้ ู้” พกร บอกแลว้ พูดต่อ

43

“เราพยายามที่จะพดู เร่ืองน้ีกบั กิ๊ปหลายคร้ังแต่กไ็ ม่มีโอกาสอยากถามวา่ ทาํ ไมถึง
คอยช่วยเราอยตู่ ลอด” พกร ระบายความในใจยาวในขณะที่ท้งั สองจอ้ งหนา้ กนั เหมือน
พร้อมที่จะสารภาพความรู้สึก

“ที่ผา่ นมาเราคิดถึงก๊ิปมาโดยตลอด ติดตามข่าวคราวแทบทุกวนั อยากจะ
โทรหาอยากจะมาเจอแต่เราคิดวา่ เรายงั ไม่ดีพอท่ีจะดูแลกิ๊ป” พกร จบั มือกิ๊ปท้งั สองขา้ ง
แลว้ ถามวา่

“ขอโอกาสใหเ้ ราไดด้ ูแลก๊ิปไดไ้ หม” พกร ถามพร้อมจอ้ งตาก๊ิปไม่กระ
พริบ

“เอิ่ม” กิ๊ป พดู ไม่ออก
“นะ นะ” พกร ขอย้าํ ๆ
“กไ็ ด”้ กิ๊ป รับคาํ ขอ แลว้ ท้งั สองต่างกย็ มิ้ และกอดกนั แนบแน่นอยา่ งมี
ความสุข จนถึงเวลาถึงไดแ้ ต่งงานครองรักกนั ตราบนานเท่านาน

บางคร้ังชีวติ คนนอกจากตอ้ งต่อสู้ดิ้นรนในวธิ ีทางของตนเองแลว้ ขา้ พเจา้ กเ็ ชื่อวา่
บุญบารมีที่ส่งั สมมากม็ ีส่วนใหป้ ระสบความสาํ เร็จเพราะไดถ้ ูกจดสะสมแตม้ ความดี
เอาไวใ้ หเ้ ป็นคนใฝ่ ดี ลิขิตฟ้าหรือชะตาคนจึงไม่ใช่การนงั่ รอความสาํ เร็จหากแต่บุญ
บารมีท่ีทาํ ใดถ้ ูกวางชีวติ เราในเสน้ ทางเดินท่ีเหมาะสม เพ่ือขดั เกลาจิตใจในระหวา่ งทาง
ใหพ้ ร้อมที่จะเดินไปสู่ประตูแห่งความสาํ เร็จของชีวติ

ดงั น้นั ชีวติ คนจึงถูกวางไวต้ ามลิขิตฟ้าสวนวาสนาหรือชะตาอยทู่ ่ีเราจะต้งั ใจวาด
ชีวติ ของเราใหส้ าํ เร็จหรือไม่จึงอยทู่ ี่เรา ตามลิขิตฟ้า ชะตาคน

จบ

44