1. ธรรมชาติของภาษา

ความหมายของภาษา ประเภทของภาษา

ภาษาเกดิ ข้ึนมาไดอ้ ย่างไร วิวัฒนาการของภาษา

ลักษณะของภาษา ความสาคัญของภาษา อิทธิพลของภาษา
ที่มตี ่อมนษุ ย์

ความหมายของภาษา

ภาษาสามารถแบ่งความหมายออกเปน็ ๒ แบบ
๑. ความหมายอยา่ งกว้าง คอื ภาษาทส่ี อื่ สารกันอย่างมีระบบ

เป็นการสอ่ื สารระหว่างมนษุ ย์กบั มนษุ ย์ มนุษย์กับสตั ว์ หรอื มนษุ ยก์ บั
สอ่ื อิเล็กทรอนกิ ส์

๒. ความหมายอยา่ งแคบ คอื ถอ้ ยคาทม่ี นษุ ยใ์ ชต้ ิดตอ่ ส่ือสาร
กับมนุษยโ์ ดยใชเ้ สยี งพดู เทา่ น้ัน

ประเภทของภาษา

ภาษาทใี่ ช้ในการส่อื สารแบ่งเปน็ ๒ ประเภท คอื
๑. วจั นภาษา หมายถงึ ภาษาที่สอ่ื ความหมายดว้ ยถอ้ ยคา

ประกอบด้วยภาษาพูด และภาษาเขียน
๒. อวจั นภาษา หมายถงึ ภาษาท่ไี มใ่ ชถ้ อ้ ยคา แต่ใช้ท่าทาง

สัญลกั ษณ์ รูปภาพ และวัตถุสง่ิ ของตา่ ง ๆ

ประเภทของภาษา : อวัจนภาษา

-เน้ือทห่ี รอื ชอ่ งวา่ ง (เทศภาษา)
-การใชส้ ายตา (เนตรภาษา)
-การใชส้ มั ผัส (สัมผสั ภาษา)
-กาลเวลา (กาลภาษา)
-การใช้นา้ เสยี ง (ปรภิ าษา)
-การใช้กริ ยิ าทา่ ทาง (อาการภาษา)
-การใช้วตั ถสุ งิ่ ของ (วัตถภุ าษา)
-การใชส้ ญั ลกั ษณต์ ่าง ๆ

ภาษาเกิดข้นึ มาได้อยา่ งไร

ผสู้ รา้ งภาษาคอื พระผูเ้ ปน็ เจ้า เชน่

ศาสนาครสิ ต์ เทพอาดัม

ชาวอียปิ ต์ เทพธอท

บาบิโลเนยี น เทพนาบู

ชาวฮนิ ดู เทพสรสั วดี มเหสขี องพระพรหม

ทา้ ยทส่ี ดุ มนษุ ยเ์ ชือ่ วา่ ผูส้ รา้ งภาษาไมใ่ ชเ่ ทพทไี่ หน แต่เปน็ มนษุ ยเ์ องเปน็ ผสู้ รา้ งภาษาขนึ้ มา

โดยมีความเชือ่ ตา่ ง ๆ กัน เชน่

- เชือ่ วา่ ภาษาเกดิ จากการเลยี นเสียงธรรมชาติ เชน่ แมว กา ฉิง่ ฉาบ โครม เปรย้ี ง ฯลฯ

- เชอ่ื วา่ ภาษาเกดิ จากการเปลง่ เสยี งเม่อื เกดิ ความรสู้ กึ ตา่ ง ๆ เช่น วุ้ย ว้าย โอ๊ย เอะ๊ ฯลฯ

เสียงธรรมชาติ ลายลกั ษณ์
อักษร
เสยี งอทุ าน

กาหนดเสยี ง กาหนดความหมาย

ลกั ษณะทั่วไปของภาษา

๑. ภาษาใช้เสยี งสอ่ื ความหมาย ๓. ภาษามกี ารเปลี่ยนแปลง

๒. ภาษาประกอบจากหนว่ ยเลก็ ๔. ภาษาตา่ ง ๆ มลี ักษณะ
เป็นหนว่ ยใหญ่ ทีต่ า่ งกันและคลา้ ยกนั

มนษุ ยก์ าหนดเสยี งแล้วกาหนดความหมายขนึ้ มาใช้ โดยเสยี งไมไ่ ด้
มีความสัมพนั ธก์ บั ความหมาย เชน่

คาว่า “บ้าน” - ญป่ี ่นุ เรยี ก คูจิ
- องั กฤษ เรียก เฮ้าส์
- ฝรง่ั เศส เรยี ก เมซอง
- มาลายู เรยี ก ดเู มาะ
- ภาษาถ่นิ ใต้ เรียก เริน

ลกั ษณะทั่วไปของภาษา : ๑. ภาษาใชเ้ สยี งสอ่ื ความหมาย

อาจมบี างคาทเ่ี สียงมคี วามสัมพนั ธก์ บั ความหมาย ส่วนมากกจ็ ะ
เปน็ คาทเี่ กดิ จากการเลียนเสยี งธรรมชาติ เช่น
- เสยี งวตั ถุ เช่น โครมคราม ปงึ ปัง เพล้ง กรอบแกรบ ก๊อกแกก๊
- เสียงรอ้ งของสตั ว์ เชน่ กา ต๊กุ แก องึ่ อ่าง แมว กาเหว่า แพะ
- เสียงจากธรรมชาตเิ สียงลม เสยี งฟ้า เสียงทะเล เช่น หวีดหวิว หวู่
เปรยี้ ง ครนื ซ่า
- เสียงทีเ่ กิดจากส่ิงของ เชน่ ออด กร๊งิ ตุ๊กๆ หวดู ป๊ดี ๆ ฉิง่ ฉาบ
- เสียงอุทาน เชน่ อยู ! โอย้ ! เฮอ้ ! เฮย้ !

ลกั ษณะท่วั ไปของภาษา : ๑. ภาษาใช้เสียงสื่อความหมาย

คาในภาษาไทยบางคาแมน้ ไมไ่ ดเ้ ลียนเสียงธรรมชาติ แตเ่ สียงน้นั อาจ
สัมพนั ธก์ บั ความหมายได้ ดงั จะเหน็ จากเสียงสระ และเสยี งพยญั ชนะบางเสยี งจะ
สื่อความหมายใกล้เคยี งกันอยูเ่ ปน็ จานวนมาก เช่น

เสยี งพยญั ชนะเดยี วกันมีความหมายใกลเ้ คยี งกนั เช่น
ขัด เคอื ง ขนุ่ แคน้ เคยี ด พยญั ชนะ ค สือ่ ความหมายวา่ โกรธ
นมุ่ นมิ่ นวล น่อมแนม้ พยัญชนะ น ส่อื ความหมายว่านิ่ม อ่อน
งุ้ม งอ หงกิ โงง้ งา้ พยญั ชนะ ง สอื่ ความหมายวา่ ไมต่ รง มว้ นงอ
คลกุ เคลา้ คลึง คลา พยัญชนะ คล สือ่ ความหมายว่าถงึ อาการสัมผัส

ลกั ษณะทวั่ ไปของภาษา : ๑. ภาษาใชเ้ สียงส่ือความหมาย

คาในภาษาไทยบางคาแมน้ ไมไ่ ด้เลียนเสยี งธรรมชาติ แตเ่ สยี งน้ันอาจ
สมั พันธก์ บั ความหมายได้ ดังจะเห็นจากเสียงสระ และเสยี งพยญั ชนะบางเสียง
จะส่อื ความหมายใกลเ้ คยี งกนั อยเู่ ปน็ จานวนมาก เช่น

เสยี งสระเดยี วกันมคี วามหมายใกลเ้ คียงกัน
เก เซ เป๋ เห เย เหล่ เข สระ เอ สื่อความหมายว่าไม่ตรง
ราบ นาบ ฉาบ ทาบ กราบ สระ -าบ ส่อื ความหมายวา่ แบนราบลง
เผลอ เหม่อ เซอ่ เอ๋อ สระ เ-อ ส่ือความหมายว่างนุ งง ไมม่ สี ติ
แกะ แคะ แงะ แซะ แหวะ สระ แ-ะ สอื่ ความหมายว่าทาให้หลดุ

จากกัน

ลกั ษณะทว่ั ไปของภาษา : ๑. ภาษาใชเ้ สยี งส่ือความหมาย

หน่วยในภาษา หมายถงึ สว่ นประกอบของภาษา ภาษาของทุกชาตจิ ะประกอบจากหน่วย
ที่เลก็ เป็นหนว่ ยใหญต่ ามลาดับจนสามารถสื่อความเขา้ ใจกัน ได้สมบรู ณ์
ลาดบั หนว่ ยภาษาจากเลก็ ไปหาหน่วยใหญ่

- ภาษาทกุ ภาษาจะตอ้ งมกี ารเปลย่ี นแปลง

- การเปลีย่ นแปลงของภาษาจะคอ่ ยเปน็ คอ่ ยไปจนเราเกอื บสงั เกตไมเ่ หน็
ในชว่ งเวลาสั้นๆ แต่หากเปรยี บเทยี บชว่ งเวลาทห่ี ่างกนั ก็จะเหน็

ความเปลีย่ นแปลง

- ภาษาใดไมม่ กี ารเปล่ียนแปลงกจ็ ะตายไปในทสี่ ดุ เชน่ ภาษาสันสกฤต
และภาษาละตนิ

- การเปลย่ี นแปลงของภาษามอี ยสู่ องลกั ษณะ คอื เลิกใชก้ บั สรา้ งขนึ้ มา
ใหมเ่ พราะความกา้ วหนา้ ทางวทิ ยาการตา่ ง ๆ ทม่ี นุษยส์ รา้ งขน้ึ

การเปล่ียนแปลงของภาษาท่เี ห็นได้งา่ ย คือ
๑) การเปลีย่ นแปลงทางเสยี งของคา
๒) การเปลยี่ นแปลงทางความหมายของคา
๓) การเปลยี่ นแปลงรปู ประโยค

สาเหตุการเปลย่ี นแปลงของภาษา อาจสรุปได้หลายประการ ดงั น้ี

๑) การพูดจาในชวี ิตประจาวนั ถ้าผพู้ ูดพดู ผดิ พดู ไมช่ ัดเจน
เสยี งจะกลายไปอาจมกี ารกลมกลนื เสยี ง หรอื กร่อนเสยี ง
เช่น การกลืนเสยี ง การกร่อนเสยี ง การตดั เสยี ง

๒) รับอทิ ธพิ ลจากภาษาอนื่

๓) การเปลยี่ นแปลงของสงิ่ แวดลอ้ ม

๔) ภาษาตา่ ง ๆ มีลักษณะทตี่ ่างกันและคลา้ ยกนั

สาเหตุการเปลย่ี นแปลงของภาษา
เชน่ อย่างไร เป็น ยงั ไง, อยา่ งนี้ เป็น ยังง,้ี

ฉนั เปน็ เดี๊ยน, น่นี ะ เป็น เนยี ะ, สบิ เอด็ เป็น สิบเบด็
เช่น หมากพรา้ ว เป็น มะพร้าว, ตาปู เปน็ ตะปู,สายดอื

สายดือ เป็น สะดอื , อนั หนึ่ง เป็น อน่งึ , ลกู อ่อน เปน็ ละออ่ น
เชน่ รณรงค์ เป็น ณรงค์, อภริ มย์ เปน็ ภริ มย์, อโุ บสถ

เปน็ โบสถ์, อักโขภณิ ี เป็น อกั โข, อุบาสิกา เป็น สกี า



๑. ภาษาชว่ ยธารงสงั คม

- ภาษาทแ่ี สดงไมตรตี อ่ กันหรอื เอ้ือเฟอื้ ตอ่ กนั จาทาให้เกิดความรสู้ กึ ทดี่ ตี อ่ กนั
เชน่ การทกั ทาย

- ภาษาทเี่ ปน็ กฎเกณฑ์และระเบยี บวนิ ยั ของสงั คม เชน่ กฎ ระเบยี บ
จรรยาบรรณ

- ภาษาทเ่ี หมาะแก่บทบาทและฐานะของบคุ คล เช่น ระดบั ภาษา

๒. ภาษาแสดงความเปน็ ปจั เจกบคุ คล เช่น คาพดู บง่ บอกถงึ อารมณ์ สติปัญญา

๓. ภาษาชว่ ยพฒั นามนษุ ย์ คอื มนุษยจ์ ะพฒั นาได้ตอ้ งมคี วามรคู้ วามคิด
เช่น การบอกกลา่ ว อภิปราย การอ่าน

๔. ภาษาชว่ ยกาหนดอนาคต เช่น นโยบาย คาทานาย พยากรณ์
กาหนดการ

๕. ภาษาชว่ ยจรรโลงใจ คอื ภาษาใหค้ วามเพลิดเพลนิ กับยกระดบั จติ ใจ
เชน่ นทิ าน เพลง สุนทรพจน์

สาเหตทุ ที่ าใหม้ นษุ ยต์ กอยภู่ ายใตอ้ ิทธพิ ลของภาษามี ๒ สาเหตุ

๑. ความเชื่อของมนษุ ย์ ๒. ความพงึ พอใจหรือความชน่ื ชอบ
ในถ้อยคาท่ีมีความหมายไปในทางบวก

๑. ความเชอื่ ของมนุษย์

เชน่ ความเช่อื เรื่องสริ ิมงคล

*** ปลูกตน้ ดาวเรือง ชวี ติ รงุ่ เรอื ง

ไมป่ ลูกต้นระกา ชีวติ ระกาลาบาก

ตน้ ลน่ั ทม ลีลาวดี

๒. ความพงึ พอใจหรอื ความช่นื ชอบในถ้อยคาท่มี คี วามหมายไป

ในทางบวก

เชน่ ยาม รปภ.

คนรับใช้ แม่บา้ น

สลัม ชมุ ชนแออดั