นิทาน

คํานาํ

หนงั สือนิทานเรื่องไมกลา บอก วตั ถุประสงคของนทิ านเร่ืองน้เี พื่อใหผ อู านไดเขา ใจวา คนเราควรทจี่ ะกลา
แสดงออกและปกปอ งตนเองเมอื่ ถูกกระทาํ จากคนรอบขาง ภัยตา ง ๆ รอบตัว การถกู คกุ คาม การทาํ รา ย
รางกาย คณะผจู ดั ทาํ หวงั เปน อยางยิ่งวาหนังสอื นทิ านเลมน้ีจะเปน ประโยชนต อผูอา นทกุ ๆ คน

ณ โรงเรียนแหงหนึง่
เดก็ ชายอิคคิวมาโรงเรยี นดว ยความ

แจม ใส อคิ คิวเปนเดก็ รา เริงพูดเกงย้มิ แยม

กรง๊ิ งง...ไดเ วลาเขาแถว เด็กทุกคนตางว่ิงกรเู พื่อรีบมาเขาแถว
เคารพธงชาติ หองอนบุ าล 3 ไดเขาแถวขางหอ งพี่ ป.1

ในขณะที่อิคคิวกําลังหาแถวของตัวเองอยูนนั้ ก็
เดินไปเจอกบั แกงพ่ี ป.1 ตวั อว น และตอนน้ันเอง

พี่ ป.1 ผลกั อิคคิวลมลงอยางไมทราบสาเหตุ
พรอมชูนว้ิ กลางใสแ ลว เดินหนีไป

อิคคิวเห็นแผลตวั เองแลว แลวจึงรบี ลุกขึ้นและเดินไปเขา แถว
โดยไมไดบ อกเรือ่ งนี้กบั คณุ ครู ในเหตุการณน ที้ าํ ใหอ ิคควิ มี
บาดแผลที่บริเวณหวั เขา

ตกเยน็ คณุ แมมารับอิคคิวทโ่ี รงเรียน อิคควิ ทาํ
ตัวปกตเิ หมือนไมมอี ะไรเกดิ ขน้ึ

เชา วนั ตอมา อคิ ควิ กไ็ ปโรงเรียนตามปกติ

เมอ่ื ถงึ เวลาพกั กลางวนั อิคคิวรับประทานอาหารเสรจ็
อิคควิ จึงเดนิ ไปเขา หอ งนาํ้

อคิ ควิ ไดเ จอกบั แกงพี่ ป.1 แกง เดิมทเี่ คยแกลง
อคิ คิวทาํ หนา ตกใจหวาดกลวั กลัววาจะโดนแกลง อกี คร้งั

และทันใดนน้ั เอง แกงพ่ี ป.1 ก็พูดวา
“ไดเงนิ มาโรงเรียนเทาไหร ?” อิคคิวเงยี บไมต อบ

พ่ี ป.1 พดู ข้นึ วา “เอาเงนิ มา!!” พรอ มกบั ย่นื มอื ไปหาอคิ ควิ

ดวยความกลวั วา จะโดนพ่ี ป.1 แกลง อกี
อิคคิวเลยรบี ลว งเงนิ ในกระเปาใหแกง พ่ี ป.1 ไป

เมอ่ื ไดเงินมาจากอคิ คิวแลว
แกงพี่ ป.1 ก็ผลักอคิ คิวลมอกี คร้งั

เมอ่ื ถึงเวลาเลิกเรยี น
คณุ แมมารับอิคควิ ท่หี นาหอ ง

อิคคิวพูดข้นึ มาวา “แมครับ หนหู ิวขนม” แมเกดิ อาการสงสัย
เพราะปกติอคิ ควิ จะเดนิ ถอื ขนมขนึ้ มาในรถดว ย แมจ งึ พดู ขึ้นวา
“แลวเงนิ คาขนมท่แี มใ หไ ปหนูไมไ ดใชห รอครบั ลูก”

บรรยากาศในรถเตม็ ไปดวยความเงียบ จนแมไ ดย นิ เสียงลูก
ชายสะอ้ืน แมจ งึ ถามไปวา “เปนอะไรครบั ลกู อคิ ควิ เลา ให
แมฟ ง ไดไหมครับ” แมพูดดว ยนา้ํ เสยี งใจเย็นและไมดุ

อคิ ควิ ตัดสนิ ใจเลาใหแมฟ งทัง้ หมด คณุ แมจึงพูดขึน้ วา
“เขาทําหนทู าํ ไม หนไู ปทําอะไรใหพีเ่ ขากอ นหรอื เปลา ”

เด็กชายตอบวา “หนูไมร ู หนอู ยเู ฉยๆ เขาก็มาผลัก แลว
ยกนว้ิ กลางใสห น”ู เด็กชายถามคุณแมต อดวยความสงสยั
“น้ิวกลางคอื อะไรครับแม”

คุณแมต อบไปวา “หนรู ูแควา มนั ไมด ี อยาไปทาํ แบบน้ใี ส
คนอื่นนะครับลกู มันไมน ารกั ” คณุ แมถ ามตอ วา

“ทําไมอิคควิ ถึงไมบ อกคุณครหู รือบอกคุณแมค รับ”

อิคควิ ทาํ สีหนากงั วล แลวตอบคุณแมไ ปวา
“หนูไมก ลาบอกแม หนูกลัวแมว า ”

คุณแมรับฟงและไดสอนลูกชายวา “สิ่งทเ่ี ขาทาํ น้นั มนั ไมด ี
หนอู ยา ไปทําแบบนกี้ ับใครนะครบั ตอ ไปนห้ี นูมอี ะไรใหรีบ
บอกแมหรือบอกคุณครนู ะครบั ”

อคิ คิวพยกั หนาและรีบบอกคณุ แมว า
“ตอไปนี้หนมู อี ะไรจะรบี บอกคุณครู
และคุณแมเ ลยนะครบั ” แมพ ยกั หนา
รบั และกอดลกู ชายที่นารัก

คติสอนใจ
นทิ านเรอื่ งนีส้ อนใหรวู า
ไมมีใครสามารถปกปอ งเราได นอกจากตวั เราเอง

สมาชิก

นางสาวจดิ าภา มณฑา นางสาวชาตาวรี  ยอดบุนอก นางสาววันนสิ า รัตนนท
6180101108 6180101110 6180101119