Patron wydania: Magazyn inspirowany chęcią odpowiedniego wychowania dzieci, pełen pomysłów, produktów i usług wspomagający rozwój naszych pociech.
D R O D Z Y C Z Y T E L N I C Y ! D Z I Ę K U J E M Y Z A O D W I E D Z E N I E N A S Z E G O E - K A T A L O G U . P R A G N I E M Y Z A P R E Z E N T O W A Ć W N I M P R O D U K T Y , U S Ł U G I , L U D Z I , S P R A W Y – N I E Z B Ę D N E D O O D P O W I E D N I E G O I Ś W I A D O M E G O W Y C H O W A N I A N A S Z Y C H D Z I E C I . Z N A J D Z I E C I E T U P O M O C E D Y D A K T Y C Z N E , O D Z I E Ż , Z A B A W K I , A T A K Ż E C O Ś D L A W A S – R O D Z I C Ó W I O P I E K U N Ó W . N O W E T R E N D Y , N O W E P O M Y S Ł Y , N O W E S P O S O B Y W Y C H O W A N I A – I N S P I R U J Ą C E I W S P O M A G A J Ą C E W A S W C O D Z I E N N Y C H T R U D A C H K S Z T A Ł T O W A N I A N A S Z Y C H P O C I E C H . D L A S Z K Ó Ł , P R Z E D S Z K O L I , Ż Ł O B K Ó W I I N N Y C H P L A C Ó W E K O P I E K U Ń C Z Y C H – W Y P O S A Ż E N I E , P O M O C E I W S Z Y S T K O T O , D Z I Ę K I C Z E M U N A S Z E P O C I E C H Y B Ę D Ą W N A J L E P S Z Y C H R Ę K A C H . Z N A J D Z I E C I E T U W S Z Y S T K O . . . Z A W S Z E M O Ż E C I E N A N A S L I C Z Y Ć ! Z A P R A S Z A M Y ! Z E S P Ó Ł S T R E F A P R Z E D S Z K O L A
EMOCJE NASZYCH DZIECI złość i agresja u dzieciwwieku przedszkolnym Czymmoże być agresja? Artykuły Już u dzieci w wieku przedszkolnym coraz częściej możemy spotkać się z przejawami zachowań agresywnych. Z czego takie zachowania wynikają? Dlaczego dziecko w przypływie złości zachowuje się agresywnie? Temat jest warty zastanowienia, gdyż agresja wśród dzieci i młodzieży jest zjawiskiem narastającym, procesem, który zaczyna się od drobnej dokuczliwości i szkodzenia dobremu samopoczuciu innych, a może prowadzić nawet do ciężkich przestępstw. Agresja często, lecz nie zawsze, jest sposobem wyrażania złości. Jest to każde zamierzone działanie – w formie fizycznej lub słownej – mające na celu wyrządzenie komuś lub czemuś szkody, straty, bólu. Złość jest uczuciem (emocją), podobnie jak lęk, gniew, czy też smutek, do którego dziecko jak i każda osoba dorosła ma prawo. Dlatego złoszczenie się nie jest samo w sobie ani złe, ani dobre. - reakcją na frustrację; - gdy dziecko nie jest w stanie zaspokoić ważnych dla siebie potrzeb; - wyrazem gniewu i obroną swojej własności (mój kolega, moja mama, mój samochód); - konsekwencją wczesnodziecięcych przeżyć, np. bicia, ostrego karania, a także błędów wychowawczych dorosłych, np. nagradzanie za agresję, bo trzeba walczyć o swoje itp.; - reakcją wyuczoną – dziecko uczy się agresji poprzez naśladowanie innych, ważnych dla niego osób; - reakcją obronną na zagrożenie (obok ucieczki). Zagrożenie może być fizyczne, np. hałas, gorąco, tłok, inna agresja; lub psychologiczne: wyśmianie, upokorzenie, poczucie niesprawiedliwości; - agresja dla samej agresji, celem jest zadanie bólu lub cierpienia sobie lub innym, wyrządzenie szkody; - agresja „na niby”- zaspokojenie potrzeby zabawy, ustalenie ról do odegrania, np. różne walki, polowania, pojedynki. W tego typu zabawie dzieci widzą swoje niszczycielskie możliwości, uświadamiają sobie swoje uczucia, przeżywają je w bezpiecznej formie, nikogo nie ranią, a tylko próbują swoich sił. Możemy mieć natomiast wpływ na to, co robimy, gdy czujemy złość. Złość potrafi szybko mijać, natomiast gdy jest podsycana może łatwo przerodzić się w akty agresji. Zatem złość i agresja to nie to samo, ale między jednym i drugim jest cienka granica, którą bardzo łatwo można przekroczyć. Złość należy do tych emocji, którymi łatwo można się „zarazić”. Stan psychiczny dziecka bardzo szybko udziela się rodzicowi. Rodzic, który pozwoli się ponieść negatywnym emocjom, przegrywa, ponieważ sytuacja zamiast ulec poprawie, będzie się pogarszać i stawać coraz trudniejsza do opanowania. Złoszczenie się i umiejętność rozładowywania złości bez szkody dla innych jest bezcenną umiejętnością. Jeśli nie posiądą jej dorośli, to nie naucza jej swoich dzieci. Dzieci już w przedszkolu skutecznie stosują takie formy agresji jak: bicie, krzyki, wulgaryzmy, przezywanie, niszczenie przedmiotów, obmawianie, arogancja, wykluczanie innych dzieci z grupy, buntowanie się przeciwko poleceniom dorosłych. Każde zachowanie agresywne ma swoje przyczyny i aby skutecznie mu przeciwdziałać należy przyjrzeć się skąd to zachowanie może się brać.
FRUSTRACJA → GNIEW → AGRESJA Winna telewizja? Strefa Przedszkola Artykuł Przyczyną frustracji może być: • brak poczucia bezpieczeństwa • brak zdobycia uznania, sukcesu • brak kontaktów z rodzicami, rówieśnikami, nauczycielem • potrzeba samodzielności, aktywności • potrzeba uznania społecznego • niesprawiedliwa ocena Wobec dzieci zachowujących się agresywnie na tle frustracji należy ustalić, które potrzeby dziecka uległy blokadzie oraz rozważyć możliwość ich zaspokojenia. W dzisiejszych czasach ma to związek także z oddziaływaniem telewizji. Dzieci uczą się przez naśladownictwo biorąc przykład z bohaterów ulubionych seriali lub kreskówek i nie ma dla nich znaczenia, czy są to osoby żywe czy fikcyjne. Wpływ telewizji na dzieci uzależniony jest m.in. od stosunku rodziców do tego problemu. Jeżeli rodzice nie ustalają dziecku reguł oglądania TV, nie oglądają jej razem z dzieckiem, nie rozmawiają o oglądanych przez dzieci programach, prawdopodobieństwo ulegania przez dzieci wzorcom prezentowanym przez TV jest większe. Tak więc wybór programów dla dziecka nie powinien być przypadkowy. Dzieci uczą się agresji w domu, w szkole, na ulicy oraz ze środków masowego przekazu. Ludzie zmęczeni trudnościami codziennego życia, zgorzkniali, rozczarowani brakiem perspektyw bywają napięci, skłonni do wybuchów gniewu. Dzieci to widzą, uczą się także, że agresywne zachowanie bywa skuteczne. Dzieci uczą się nie na podstawie naszych słów lecz czynów. Pamiętajmy, że jesteśmy wzorami zachowań dla swoich dzieci! Dzieci agresywne sprawiają dużo trudności, zarówno nauczycielom jak i rodzicom. Są one niezdyscyplinowane, naruszają zasady panujące w przedszkolu, negatywnie wpływają na swoich kolegów. Oddziaływania wychowawcze względem dzieci powinny prowadzić do kształtowania osobowości w taki sposób, aby dziecko umiało nazwać swoje odczucia i świadomie potrafiło hamować agresję. Należy objaśnić dzieciom, że agresja należy do natury każdego człowieka i dzieci także mają prawo ją odczuwać. Ważne jest, jak sobie radzić z takimi uczuciami jak złość oraz jak postępować, kiedy inni wpadają we wściekłość. Problem agresji to również problem nauczycieli przedszkolnych. Przedszkolak, który rano wkracza do sali i po chwili szuka partnera do walki, nie jest już niczym niezwykłym. Coraz częściej nawet drobne nieporozumienia kończą się rękoczynem, a na pytanie "Dlaczego uderzyłeś?" – słyszymy odpowiedź "Nie wiem". www.strefaprzedszkola.pl Dziecko zmęczone, przestraszone, poniżone i odrzucane, nie jest w stanie osiągać np. sukcesów w nauce, bo odczuwa lęk i zagubienie. Aby zaspokajać potrzeby wyższego rzędu, w pierwszej kolejności musi się najeść, wyspać i odpocząć, aby poczuć się bezpiecznym. Potem ktoś mu musi pokazać, że jest osoba wartościową i akceptowaną. Jeśli nie zapewni się dziecku warunków do zaspokajania tych podstawowych potrzeb, dziecko będzie bronić się przed nakładającymi się na siebie problemami i choć na chwilę próbować je odepchnąć. Może to robić w różny sposób. Jedne dzieci, chcąc zwrócić na siebie uwagę, przyjmują rolę błazna w grupie, inne robią wszystkim na złość. Widoczne objawy agresji pojawiają się później i nigdy nie wiadomo, jak długo dziecko będzie znosić stan frustracji. Im dłużej go znosi i lepiej skrywa, tym wybuch agresji jest silniejszy.
Dogoterapiaw przedszkolu na czympolega i jakie daje korzyści? Na czympolega dogoterapiawprzedszkolu ? Strefa Przedszkola Artykuły Dogoterapia w przedszkolu to jedna z nowatorskich metod wspierania rozwoju dziecka. Oczywiście dogoterapii nie znajdziemy w ofercie każdego przedszkola, ale staje się ona coraz bardziej popularna wśród tego rodzaju placówek. Sprawdź, na czym polega dogoterapia w przedszkolu i jakie korzyści z niej płyną. Różnorodne nowatorskie metody wspierania rozwoju dziecka cieszą się rosnącą wciąż popularnością wśród przedszkolnych kadr. Do takich metod należy między innymi animaloterapia, czyli terapia z udziałem zwierząt. Najbardziej znane terapie tego typu prowadzone są z udziałem psów - dogoterapia, kotów - felinoterapia i koni - hipoterapia Przedszkola, które mają w swojej ofercie dogoterapię, nawiązują współpracę ze specjalistą prowadzącym tego rodzaju zajęcia. Nie odbywa się to na własną rękę, z udziałem prywatnych psów pracowników placówki. Współpracujący z przedszkolem przewodnik przyjeżdża na miejsce ze swoim psem lub psami i prowadzi zajęcia z dogoterapii. To on odpowiada za bezpieczeństwo w czasie zajęć oraz jest odpowiedzialny za przywiezione zwierzę lub zwierzęta. Dogoterapia w przedszkolu to bardzo atrakcyjna forma zajęć dla dzieci w tym wieku. Mają one formę pokazów i zabaw, które zawsze zachęcają dzieci do aktywnego udziału. To także niezawodna formuła przyciągania uwagi przedszkolaków. Dla wielu maluchów bliski kontakt z psem jest też nowym, życiowym doświadczeniem, ponieważ nie każde dziecko w tym wieku miało już kontakt z psem. Zajęcia ze zwierzętami wspomagają zajęcia rehabilitacyjne i terapeutyczne. Są bardzo pomocne w pracy z dziećmi z autyzmem, zespołem Downa i niepełnosprawnością intelektualną. Dogoterapia, felinoterapia czy hipoterapia zalecane są w sposób szczególny dzieciom niepełnosprawnym, ale wiele korzyści z takich zajęć mogą wynieść również zupełnie zdrowe maluchy. Warto wiedzieć, że dogoterapia nie jest nowością w Polsce. Stosuje się ją w naszym kraju już od 1987 roku. W 2004 roku powołany został Polski Związek Dogoterapii. www.strefaprzedszkola.pl
Korzyści dogoterapiiwprzedszkolu Jaka rasa do dogoterapiiwprzedszkolu? Strefa Przedszkola Artykuły Nie sposób przecenić korzyści z dogoterapii w przedszkolu. Dzięki takim zajęciom poprawia się kontakt dzieci z psem. To szczególnie ważne jeśli dziecko panicznie boi się psów. Dzięki temu będzie spokojniejsze w czasie zabaw na podwórku czy na spacerach. Dogoterapia nie tylko oswaja dziecko z psem, ale też uczy prawidłowego zachowania wobec czworonoga. To ważne, aby dziecko swoim zachowaniem nie niepokoiło ani nie skrzywdziło własnego albo sąsiada pupila czy też przypadkowo spotkanego psa. Dzięki tej wiedzy dziecko uniknie też agresywnych reakcji psa. Instruktorzy informują dzieci jak zachować się w momencie spotkania obcego psa i co zrobić kiedy pies atakuje. Kolejną korzyścią dogoterapii w przedszkolu jest nauka anatomii psa, co może przydać się w przyszłości np. na lekcji biologii. Ponadto dogoterapia ćwiczy koncentrację dziecka, pozwala poznać zwyczaje psa i uczy, by przy kontaktach ze zwierzętami zachować ostrożność. Nie bez znaczenia jest też przekazywana w czasie zajęć wiedza dotycząca pielęgnacji psa, jego żywienia i prowadzenia na smyczy. W czasie dogoterapii dzieci uczą się też wydawania komend psu. Dodatkową korzyścią dogoterapii w przedszkolu jest poprawa kondycji psychicznej dziecka. Maluchy uczą się współpracy i nawiązywania relacji, a sam kontakt z psem wywołuje w dzieciach pozytywne emocje. Zatem jakie rasy psów są najlepsze do dogoterapii? To Retrievery (Labrador, Golden, Flat), Alaskan Malamute, Samojed, Nowofunland, Cavalier King Charles Spaniel i Beagle.Poza rasowymi psami do dogoterapii dopuszczane są także kundelki, które nie są mieszańcami ras uznawanych za agresywne. Jednak w wyborze psa do dogoterapii nie tylko rasa ma znaczenie. Dogoterapeuta musi zdać egzamin w Polskim Towarzystwie Kynoterapeutycznym. Pierwszy taki egzamin zdaje po ukończeniu 12 miesiąca życia w przypadku ras małych, a po 14 miesiącu życia w przypadku ras dużych. To jednak nie koniec. Dogoterapeuta musi podchodzić do egzaminów regularnie co 12 miesięcy, aby uzyskać aktualny certyfikat. Co sprawia, że dogoterapia cieszy się tak dużą popularnością i przynosi tak dobre efekty? To zasługa miękkiej sierści psa i wysokiej temperatury jego ciała. Przywołują one u dzieci i dorosłych miłe wspomnienia z okresu niemowlęctwa. Ponadto przytulanie się do psa i głaskanie go wpływa na człowieka relaksująco - rozluźnia mięśnie i pomaga odrzucić od siebie niechciane emocje. Kontakt z psem, który jest istotą akceptującą człowieka bezwarunkowo, łagodzi smutek, poczucie odrzucenia i samotności.
Sposób na niejadka Strefa Przedszkola Artykuły Niejadek w domu to przede wszystkim zmartwienie dla rodziców. Dziecko nie chce jeść, każdy posiłek jest w niego wmuszany. Najczęściej wszystkiemu towarzyszy płacz, krzyk i złość. Jak poradzić sobie z niejadkiem? Dieta karmiącej matki dostarcza dziecku smaku produktów poprzez mleko. Nie jest to jednak to samo, gdy zaczyna jeść samodzielnie. Zdenerwowanie, stres i krzyk niczego nie zmienią. Dziecko, które nie chce jeść, nie powinno być do tego zmuszane. Może to doprowadzić do jeszcze większego zniechęcenia i wstrętu do jedzenia. Jeżeli dziecko jest głodne, to zje. Jeżeli nie chce spróbować konkretnego produktu, to choćbyśmy stanęli na głowie – nie spróbuje. Jeżeli dziecko ma swoje upodobania i najchętniej jadłoby jedno lub dwa dania, na przykład pomidorową i ziemniaki, to pozwolenie na to również może być niebezpieczne. Dieta dziecka powinna być zróżnicowana i bogata w witaminy, minerały i inne składniki odżywcze. Pomidorowa i ziemniaki nie dostarczą dziecku niezbędnych składników. Radość z jedzenia Jedzenie nie powinno kojarzyć się dziecku z krzykiem i wmuszaniem kolejnej łyżki. Powinna to być chwila spokoju i czasu dla rodziny. W końcu bowiem wszyscy mogą usiąść przy jednym stole i razem coś przekąsić. W tym czasie nie należy oglądać telewizji, czytać ani grać na telefonie. Mając w domu niejadka, siadając przy stole, nie należy rozmawiać o problemach z jego jedzeniem. Dobrze również, aby ustalić z dzieckiem zasady spożywania posiłku. Przedstawmy mu jasne formuły typu: • Korzystamy ze sztućców. • Nie rzucamy jedzeniem. • Obie ręce są na stole. • Jemy z zamkniętą buzią. • Nie krzyczymy. Istotne jest także chwalenie dziecka, gdy czegoś spróbuje. Małe porcje kluczem do sukcesu Dobrym sposobem na niejadka jest nakładanie na jego talerz małych porcji. Wówczas dziecko łatwiej będzie mogło odnieść sukces, zjadając wszystko, co ma na talerzu. Jeżeli chcemy, aby dziecko spróbowało czegoś nowego, połóżmy mu na talerzu mały kawałeczek, na przykład ogórka lub marchewki. Może to być zaledwie plasterek. Radość ze spróbowania przez dziecko tego kawałka powinna być ogromna Wizyta z niejadkiem u pediatry Jeżeli dziecko wybrzydza i nie chce jeść, należy udać się z nim do pediatry. Lekarz powinien sprawdzić, czy za takim zachowaniem nie kryją się problemy zdrowotne. Powinien również sprawdzić, czy dziecko rozwija się prawidłowo, mierząc jego wzrost i sprawdzając wagę. Jeżeli wiemy już, że brak chęci do jedzenia nie ma podłoża chorobotwórczego, należy wprowadzić na talerzu duże zmiany.
Wygląd potrawma znaczenie To nie pomoże, gdymamy niejadka Strefa Przedszkola Artykuły Przy komponowaniu posiłków dla niejadka liczy się nie tylko ilość, ale również wygląd potraw. Układając danie na talerzu, spróbujmy zrobić to tak, aby wyglądało po prostu ładnie. Warzywa powinny być ugotowane, a nie rozgotowane, a starszym dzieciom nie podajemy już papek. Nie wyglądają zbyt atrakcyjnie i w smaku również mogą nie być najlepsze. Gotowanie razem z niejadkiem Chcąc przekonać dziecko do jedzenia nowych potraw, możemy wspólnie przygotować danie. Wystarczy usiąść razem z dzieckiem i wspólnie zastanowić się, co przygotujemy na obiad lub na kolację. Następnie warto zrobić razem zakupy, a później przyrządzić nową potrawę. Nawet, jeżeli danie będzie zawierało tylko jeden nowy składnik, którego nasz niejadek nie chciał wcześniej spróbować, to radość ze wspólnego gotowania jest bezcenna. Tak samo można zachęcić dziecko do jedzenia kanapek. Samodzielnie przygotowana kanapka smakuje niekiedy zupełnie inaczej, a przygotowana dla mamy wywołuje wielki uśmiech na twarzy. Kiedy mamy w domu niejadka, należy wystrzegać się podawania mu słodyczy lub drobnych przekąsek przed jedzeniem. Należy również ograniczyć picie soków owocowych, mleka i innych napojów tuż przed posiłkiem. Takie zachowanie sprawia, że dziecko jest nasycone jeszcze przed obiadem. Nie czuje głodu i nie ma apetytu na pełnowartościowe danie.