E-book (2)

บทท่1ี

"เเกจะรับงานน้ีไหม"
เป็นคำถำมเรียกควำมสนใจจำกหญงิ สำวร่ำงสูงทมี่ วั แต่
นบั ธนบตั รสีเทำหลำยใบในมือไดด้ ี ดวงตำสีเทำสวยเงย
หนำ้ มองตน้ เสียง
"ไดเ้ งนิ ดีม้ยั เฮีย"
ออกสั ถำมจดุ ประสงคข์ องตวั เองกบั ผจู้ ดั กำรผบั ท่ีค่อยหำ
งำนมำใหเ้ ธอตลอดและงำนท่ีเธอรบั กต็ อ้ งเป็นงำนทไ่ี ดเ้ งิน
เยอะไมง่ ้นั หน้ีของพอ่ เธอคงไม่หมดเร็วน้ีเเน่

"เเขกระดบั VVIP ถำ้ หน้ีทแ่ี กตดิ อยไู่ มล่ ดคร่ึงหน่ึงมำเตะ
กำ้ นคอฉนั ไดเ้ ลย"คนถูกถำมตอบอยำ่ งมนั่ อกมนั่ ใจจนน่ำ
หมน่ั ไส้

"อยำ่ งหน่ึงนะออกสั ถำ้ แกจบั ผหู้ ญงิ คนน้ีอยหู่ มดั เเกจะ
สบำยไปตลอดชีวติ เลยดว้ ย"

ออกสั ไดฟ้ ังคำพูดคำโมข้ องวอเตอร์ผจู้ ดั กำรผบั หรือ
ผจู้ ดั กำรหน้ีสินกอ้ นโตของเธออยำ่ งไม่เช่ือ

"รวยจดั อะไรขนำดน้นั โมห้ รือเปล่ำเฮีย"

"โมเ้ ห้ียไร เธอคนน้ีนะท้งั รวยท้งั สวยท่สี ำคญั ผวั ไมม่ อี ำยุ
แค่เขำ้ เลขสำมเทำ่ น้นั และเป็นโอกำสทองของแกที่จะจบั
ผูห้ ญิงคนน้ีให้อยหู่ มดั แต่ถำ้ แกไมจ่ บั น้ิวท่ีมือแกมหี ำย
เเน่ๆ"

คำพูดของวอเตอร์ทำให้คนฟังผวำไดท้ นั ที

"พ่อฉันไม่น่ำมำสรำ้ งหน้ีท่ผี บั น้ีเลยบำ้ ชะมดั "

นึกแลว้ แคน้ พอ่ ตวั เองไม่หำย สรำ้ งหน้กี ส็ รำ้ งเอง แถมยงั
หนีเธอไปอกี แตท่ ำไมคนมำรับกรรมตอ้ งเป็นเธอดว้ ยแถม
ตอ้ งมำทำงำนท่ผี บั แลกหน้ีอีก เดก็ ดริ้ง ชงเหลำ้ เพอ่ื นเทย่ี ว
เธอทำมำท้งั หมดแลว้ เหลือแตเ่ ดก็ ขำยเนี่ยเเหละยงั ไมไ่ ดท้ ำ
เเละทีส่ ำคญั หน้กี ย็ งั ไมล่ ดไปไหนเลย

บดั ซบ!!

"ตกลงเเกจะรบั งำนน้ีไหม"วอเตอร์ถำมเขำ้ ประเดน็

ออกสั เหลอื บมองก่อนจะถอนหำยใจเฮือกใหญพ่ ลำงเอน
ตวั พงิ โซฟำ

"ถำ้ เงนิ ดีก็ทำ"

"ดีอยแู่ ลว้ เวย้ "

"เขำ้ ใจแลว้ แตว่ ่ำแขกของเฮียจะมำกี่โมง"

"ฉันไม่รูแ้ ต่ท่ีแน่ๆเเกควรอยทู่ ่ผี บั ตลอดเวลำ"วอเตอร์บอก
ลูกนอ้ งของตวั เองเเค่น้นั ก่อนจะย่ืนมอื หนำไปตบไหล่เจำ้
ตวั เเรงๆ

" ส่วนหน้ีเเกเหลอื อยเู่ เปดเเสนห้ำ"

คำพดู ทิ้งทำ้ ยของวอเตอร์ทำใหเ้ ธอตอ้ งยกมอื กมุ ขมบั
เพรำะเมื่อสองเดือนท่ีเเลว้ กย็ งั เเปดเเสนหำ้

"เม่ือไรจะหมดสกั ทีเนี่ย!" มือเรียวยกข้นึ มำขย้ผี มของ
ตวั เองเพื่อจะระบำยควำมหงุดหงิด

เเตไ่ ม่ทนั ไรก็ตอ้ งหยดุ เเลว้ เหลือบมองเม่ือเสียงทคี่ นุ้ เคยพูด
ข้นึ พร้อมใบหนำ้ ชะโงกออกมำจำกประตู

"คุณนายปากเเดงมาหาเเกอีกเเล้ว"

คำพดู ทีท่ ำใหอ้ อกสั ค้วิ ขมวดอยำ่ งชว่ ยไม่ได้ สักพกั หน่ึง
เธอกน็ ึกออกวำ่ เป็นใครท่ีวอเตอร์หมำยถงึ จึงโวยวำยข้นึ
ทนั ที

"ปำกเเดงเห้ียไรเฮียน้นั มนั คุณเมกำ้ ตำ่ งหำกเวย้ "

"ฮ่ำๆๆ"

คนข้ีกวนหวั เรำะพออกพอใจเสร็จก็ปิ ดประตูหนีเธอไป
ออกสั ไดเ้ เต่ถอนหำยใจเเลว้ ลุกข้ึนจำกโซฟำพลำงจดั ชดุ
ตวั เองให้เขำ้ ทีเ่ เละสำรวจควำมเรียบร้อยของตวั เอง

เส้ือเชิ้ตพรอ้ ม

กำงเกงยนี ตก์ ็เรียบร้อย

ทุกอยำ่ งคือสไตลข์ องเธอเเละกพ็ ร้อมออกไปเจอลกู คำ้ ได้
เเลว้

ประตูใตบ้ นั ไดของผบั ถกู เปิ ดออก เเสงสีกส็ ำดส่องลงมำ
กระแทนยั น์ตำคสู่ วยทำให้พร่ำมวั ไปครู่หน่ึงเเละเสียงเพลง
ดงั สนนั่ ทำให้ประสำทกำรรับรูอ้ ้อื ไปชว่ั ขณะ ผูค้ นมำกมำย
เตน้ เบียดกนั ทำใหย้ ำกจะเดินผ่ำนไปช้นั สองของรำ้ นท่ีเป็น
โซนนงั่ ดื่มชิวๆไปกบั เสียงเพลง

กว่ำจะเดินเบยี ดผคู้ นออกมำไดก้ เ็ เสนจะยำกลำบำก สอง
เทำ้ หยุดชะงกั เพอื่ ปรบั อำรมณ์ของตวั เองใหค้ งที เเละเธอก็
พรอ้ มใส่หนำ้ กำกท่ถี กู สรำ้ งข้นึ มำไปบริกำรลกู คำ้ กระเป๋ ำ
ตงั หนกั อยำ่ งคณุ เมกำ้ เเลว้
"สวสั ดีคะ่ คณุ ผูห้ ญิง"
งำนของเธอไดเ้ ริ่มข้นึ เเลว้ ....

ในขณะเดียวกนั ภำยคฤหำสนห์ ลงั ใหญ่มีหญงิ สำวร่ำงบำง
นง่ั ไขวข้ ำวำงมำดนำงพญำบนโซฟำสีเเดงตวั ยำวซ่ึงเปรียบ
เป็นดง่ั บลั ลงั กท์ องของเธอ เเสงไฟส่องลงมำกระทบกบั
ร่ำงของเธอทำให้เดน่ ข้นึ อกี ข้นั เเละยง่ิ มีชำยชุดสูทยืนลอ้ ม
ยงิ่ ทำให้เธอดมู ีเสน่หเ์ กินบรรยำย

ริมฝีปำกเเดงเหยยี ดยิม้ กบั ภำพตรงหนำ้ ที่มีชำยคนหน่ึงถกู
มดั มือไขวห้ ลงั เน้ือตวั ของเขำเต็มไปดว้ ยของเหลวสีเเดง
โดยเฉพำะใบหนำ้ เเทบจะดูไมเ่ หมอื นโครงหนำ้ ของมนุษย์

หล่อนมองภำพตรงหนำ้ สกั พกั ก่อนจะกลำ่ วออกมำดว้ ย
น้ำเสียงไร้ห้วงอำรมณเ์ จอื ปน

"มดปลวกตัวนี้น่าสมเพชจริงๆ"

"นงั เเพศยำ!!!"เขำตะโกนออกมำดว้ ยควำมโกรธเเคน้ อนั
ฟ้งุ ซ่ำนพรอ้ มพุง่ ตวั เขำ้ มำใส่หญิงสำว

เเตไ่ ม่ทนั ไดเ้ ขำ้ ใกลเ้ ขำกถ็ กู กดตวั เเนบพ้นื โดยชำยชุดสูท
เเถวน้นั ไม่นำนกม็ ชี ำยร่ำงโปร่งคนหน่ึงถือถงั น้ำซ่ึงมี
น้ำเกลือผสมอยสู่ ำดลงมำใส่ร่ำงของเขำ ทำให้เขำรอ้ ง
ออกมำดว้ ยควำมเจบ็ ปวด

"ณรินทร์สกั วนั เเกตอ้ งตำยอยำ่ งทรมำร"

ณรินทร์ ช่ือของหญิงสำวผขู้ ้นึ เเทน่ นำยหญงิ ของวงกำรนกั
ธุรกิจของฮอ่ งกง เธอกำลงั มองเหยื่อของตวั เองอยำ่ ง
เลอื ดเยน็ กอ่ นจะส่งเสียงหวั เรำะดงั กงั วำนจนน่ำขนลกุ

"มดปลวกตวั น้ีชำ่ งไมเ่ จียมตวั เลยจริงๆ"

พูดจบประโยคเธอก็ยนั ตวั ลุกข้นึ หนั หลงั เดินออกจำก
บริเวณน้นั เดินไดส้ ักพกั กห็ ันหลงั เหลือบมองเลก็ นอ้ ย
พรอ้ มท้งิ คำพูดไว้ "ไดเ้ วลำอำหำรคำ่ เเลว้ "

"นงั เเพศยำ!!!"เสียงของผชู้ ำยคนน้นั ตะโกนตำมหลงั เป็น
คร้งั สุดทำ้ ยก่อนท่ีมนั จะเงียบลงดว้ ยเสียงปื นดงั เพียงนดั
เดียว

อยำ่ วำ่ หลอ่ นน้นั โหดร้ำยเพรำะพวกเขำกไ็ ม่เคยเมตตำ
หล่อนเหมือนกนั

ระหว่ำงเดินข้นึ รถก็มีชำยชุดสูทเดินเขำ้ มำหำเธอดว้ ยสภำพ
เลอื ดเปรอะเป้ื อนใบหนำ้ คมคำยของเขำ

"เรียบร้อยเเลว้ ครับนำยหญงิ "เขำโคง้ ใหผ้ หู้ ญงิ ตรงหนำ้

"ไปทำควำมสะอำดตวั เองซะ"ณรินทร์พดู น้ำเสียงไม่เเยเเส

เขำพยกั หนำ้ อยำ่ งเช่ือฟังพรอ้ มกบั ถอยหลงั ออกมำเพ่ือ
ไม่ให้นำยหญงิ ของเขำเสียเวลำ

"ไปท่ีผบั "หลอ่ นส่งเสียงบอกอยำ่ งเหน่ือยลำ้

"ครับนำยหญงิ "คนขบั รถตอบรับกอ่ นจะหักเล้ียวไปตำม
เสน้ ทำงของผบั โดยมรี ถยนตส์ ีดำหลำยคนั วง่ิ มำประกบทุก
ดำ้ นเพ่อื ควำมปลอดภยั ของผหู้ ญิงท่นี งั่ ภำยในรถยนตค์ นั สี
ขำว

จนมำถึงหมำยเป้ำ รถกห็ ยดุ กำรเคล่ือนไหว ชำยชุดสูทคน
หน่ึงเดินเขำ้ มำเปิ ดประตูรถตำมหนำ้ ทีต่ วั เอง

"เเคเ่ เปดคนพอ” ณรินทร์บอกเสียงเรียบเป็นเอกลกั ษณ์ของ
หล่อนในขณะกำ้ วเทำ้ ลงจำกรถ

"ครับ!!"เสียงตอบรบั จำกเจำ้ ของชื่อ

ร่ำงเพรียวเดินเขำ้ ภำยในผบั โดยมีชำยในชุดสูทประมำณ8
คนเดินเขำ้ มำดว้ ย ทำ่ มกลำงสำยตำท่ีจบั จอ้ งมำทำงหลอ่ น

"เชิญด้านนี้ครับคณุ ณรินทร์"ผจู้ ดั กำรคนหน่ึงเดินเขำ้ มำ
พรอ้ มผำยมือ

ณรินทร์พยกั หนำ้ ตอบรบั เพรำะเธอข้ีเกียจจะพูดเเลว้
ผูจ้ ดั กำรผบั คล่ียมิ้ ใหอ้ ยำ่ งเป็นมติ รกอ่ นจะเดินนำหนำ้ ไป
โซนของเเขกVVIP

พอมำถึงเธอก็หยอ่ นตวั ลงบนโซฟำสีดำก่อนจะตวดั สำยตำ
ไปมองผจู้ ดั กำรผบั "บริกำรดีเหมือนเดิมนะวอเตอร์"

"ทำงผบั ของเรำตอ้ งบริกำรคณุ ณรินทร์อยำ่ งดีอยดู่ ีเเลว้
ครบั " วอเตอร์คล่ียิม้ ก่อนจะโคง้ ตวั ให้

หลอ่ นเหยยี ดยิม้ เเวบหน่ึงเเลว้ นง่ั ไขวข้ ำทำใหช้ ุดเดรสส้ัน
ร่นข้ึนเลก็ นอ้ ย นยั นต์ ำสีเหลือบมองพร้อมพูดอกี คร้งั "เดก็
ดริ้งคนหน่ึงพอ"

"ครบั "วอเตอร์ตอบรับก่อนจะหันหลงั เเลว้ เดินออกไป

บทท่ี2

ออกสั ท้งิ ตวั ลงนงั่ บนโซฟำดว้ ยควำมเหนื่อยลำ้ ก่อนจะมอง
ทปิ ในมือเเละจดั กำรนบั มนั อยำกมีควำมสุข เเต่ไมท่ นั ไรก็
ตอ้ งหยดุ นบั เม่อื เสียงเคำะประตูดงั ข้ึน
ใบหนำ้ คมคำยของผจู้ ดั กำรผบั โผลอ่ อกมำจำกประตเู เละ
เดินเขำ้ มำใกลเ้ ธออยำ่ งอำรมณด์ ีจนเธอเริ่มกลวั
"ทำไมยิม้ น่ำขนลกุ ขนำดน้นั เฮยี "ออกสั พูดข้ึนเเลว้ ทำท่ำลูบ
ขนเเขนให้ลงประกอบ
"ฮำ่ ๆ ลูกคำ้ มำเเลว้ เเกพร้อมยงั "

วอเตอร์ถำมขณะเดินเขำ้ มำสำรวจควำมเรียบร้อยของเด็ก
สำวตรงหนำ้

ออกสั มองท่ำที่เเปลกๆชวนขนลุกอยำ่ งค้ิวขมวดกอ่ นจะปัด
มอื ของผจู้ ดั กำรผบั ออก

"ดูมคี วำมสุขเเตม่ นั น่ำขนลกุ "เธอพดู เเซะก่อนจะหันตวั ไป
มองกระจก "พรอ้ มเเลว้ "

พูดจบก็เดินตำมหลงั วอเตอร์ไปเร่ือยๆจนถึงห้องVVIP ที่มี
ชำยชุดสูททำหนำ้ นง่ิ ยนื อยูห่ นำ้ ห้องอยำ่ งไมข่ ยบั ไปไหน

อยำ่ งกบั หนงั มำเฟียท่เี ธอเคยดูเลย

เม่ือเขำ้ มำในห้องออกสั กเ็ ริ่มสำรวจอยำ่ งลมื ตวั กอ่ นสำยตำ
คมของเธอจะหยดุ ตรงผหู้ ญงิ ร่ำงบำง ใบหนำ้ ของหล่อน
น้นั เรียบนิ่งรำวกบั เธอไมม่ คี วำมรูส้ ึก นยั น์ตำสีดำสนิทของ
หล่อนน้นั รำวกบั มพี ลงั งำนบำ้ งอยำ่ งกำลงั ดึงดดู ให้เธอจบั
จอ้ งอยำ่ งไมร่ ู้ตวั

จๆู่ หลอ่ นก็หนั มำทำงเธอเเเลว้ นยั น์ตำสีของเรำก็
ประสำนกนั พอดี มนั รำวกบั ทกุ อยำ่ งหยดุ กำรเคลือ่ นไหว
หวั ใจของเธอเตน้ เเรงกวำ่ ทกุ คร้ัง

สวยชะมดั ! คำเเรกท่ขี ้นึ มำในหัว...

ก่อนสมองเธอจะคดิ ไปไกลกว่ำน้ีก็มีเสียงวอเตอร์ดงั ข้นึ ทำ
ให้สตขิ องเธอกลบั มำ

"คณุ ณรินทร์ ผมพำเดก็ ดริ้งทีด่ ีทีส่ ุดของรำ้ นของเรำมำคอย
ใหบ้ ริกำรเเลว้ ครบั " น้ำเสียงวอเตอร์น้นั สุภำพนอบนอ้ ม

จนคนร่ำงสูงอยำ่ งออกสั เเทบจะกล้นั ขำวอเตอร์ท่อี ยูใ่ น
เวอร์ช้นั น้ีไมอ่ ยู่

ทำงดำ้ นคนถกู เรียกช่ือกส็ ำรวจเธอต้งั เเตห่ ัวจรดเทำ้
ใบหนำ้ เรียบของเจำ้ หล่อนคอ่ ยๆยกยิม้ ทม่ี มุ ปำกอยำ่ งไมน่ ่ำ
ไวใ้ จ

เสียวหลงั ชะมดั

"ผหู้ ญงิ ง้นั หรอ"

ริมฝีปำกเเดงสดขยบั ถำมก่อนจะกระดิกนิ้วเรียกหญงิ สำว
ร่ำงสูงทม่ี ีใบหนำ้ คลำ้ ยผชู้ ำยถำ้ มลี ูกกระเดือกเธอคงคดิ ว่ำ
ผชู้ ำยจริงๆ

ออกสั ขมวดค้วิ มองกอ่ นจะทำหนำ้ งุนงงจนวอเตอร์จดั กำร
ดนั ร่ำงของเธอให้เดินไปอยำ่ งยิม้ ฝืดๆ

"ใช่ครบั เเตร่ ับรองวำ่ เดก็ คนน้ีบริกำรคณุ ณรินทร์ดีเเน่นอน
ครับ"

ณรินทร์พยกั หนำ้ รับกอ่ นจะหันมำมองเดก็ สำวท่ีทำตวั ไม่
ถกู "ฉนั ไมช่ อบคนทีย่ ืนค้ำหวั ฉนั หรอนะ"

"ขอโทษคะ่ "

ออกสั เอย่ คำขอโทษเเละโคง้ หัวให้ ก่อนจะหยอ่ นตวั นง่ั ลง
ขำ้ งๆหล่อน

"สวสั ดีคะ่ ฉันช่ือออกสั ค่ะ"

"ชื่อออกสั สินะ "ณรินทร์พึมพำในใจกอ่ นที่จะหนั ไปทำง
ผจู้ ดั กำรผบั

"ส่วนนำยไปไดเ้ เลว้ "

"ง้นั ใหต้ ะวนั บริกำรคณุ อยำ่ งดีนะครับง้นั ผมขอตวั กอ่ นนะ
ครับ"

ออกสั มองผูจ้ ดั กำรผบั ทร่ี ีบกำ้ วเทำ้ ออกไปจนลบั ตำกอ่ นจะ
หันมำมองผหู้ ญิงตรงหนำ้ ท่ที ำหนำ้ เรียบน่ิงอยำ่ งกบั
หุ่นยนต์

"ถำ้ เธอไม่บริกำรฉนั ก็ออกไป"น้ำเสียงของหล่อนน้นั ยงั คง
เรียบไรอ้ ำรมณ์เหมอื นเดิม

ออกสั ส่ำยหนำ้ เลก็ นอ้ ยก่อนจะฉีกยมิ้ กำรคำ้ ใหผ้ ูห้ ญงิ
ตรงหนำ้ กอ่ นเจำ้ ตวั จะพดู ออกไป

"เวลำฉันเห็นผหู้ ญิงทีส่ วยมำกฉันมกั จะทำตวั ไมถ่ ูกสัก
เท่ำไรคะ่ "

เธออยำกจะบอกหลอ่ นไป เหลือเกิน ว่ำเธอกำลงั รูส้ ึกกลวั

"ง้นั เหรอ"ณรินทร์ตอบไม่สนใจเพรำะเธอกำลงั จบั จอ้ ง
ใบหนำ้ ของเดก็ สำวเเละสำรวจมนั

"ฉันชงเหลำ้ ให้นะคะ"

"เอำสิ"ณรินทร์ตอบรบั ดว้ ยรอยยิม้ มมุ ปำก

คำพูดหลอ่ นดูประหยดั ชะมดั ...

ออกสั มองหล่อนสกั พกั ก่อนจะถือวสิ ำสะหยิบเเกว้ เปล่ำอยู่
ตรงหนำ้ ไปผสมจนกระทงั่ มนั เป็นสีอำพนั อ่อนๆ เพรำะ
เธอคิดว่ำคนตรงหนำ้ เป็นคนคอออ่ น

เเละเเน่นอนควำมคิดของเธอน้นั ถูกเพรำะอีกฝ่ำยเป็นพวก
คอออ่ นจริงๆ

"เสร็จเเลว้ ค่ะ"เธอยื่นเเกว้ ใหก้ บั คนตรงหนำ้

ณรินทร์ปลำยตำมองก่อนจะรบั ข้ึนมำจบิ

"เธอชงมนั ไดด้ ี"หล่อนชมเเลว้ เงยี บไปอกี คร้ัง

เเลว้ บทสนทนำของพวกเรำกจ็ บลงจนมนั เร่ิมรู้สึกอึด
อดั ออกสั เสมองหญิงสำวตรงหนำ้ อยำ่ งลงั เลก่อนเธอจะ
ขยบั ไปใกลเ้ เละชิดเรือนร่ำงเซ็กซี่น้นั

"หืม"หลอ่ นดตู กใจเล็กนอ้ ยเเตก่ ็ไม่ไดข้ ยบั หนหี รือพูด
อะไร

ออกสั ลอบถอนหำยใจก่อนจะตดั ส้ินใจชวนหลอ่ นคยุ เพื่อ
บรรยำกำศจะไมเ่ งยี บจนน่ำกลวั เเละอดึ อดั

"คณุ ......"

ออกสั หยดุ คำไมร่ ูว้ ำ่ จะเรียกคนตรงหนำ้ ว่ำอะไรดีเพรำะ
หลอ่ นยงั ไมเ่ เนะนำตวั ใหร้ ู้จกั

"เนตรฟ้ำ" ณรินทร์บอกช่ือเลน่ ของตวั เองออกไปท้งั ที่เธอ
เป็นพวกที่ไมช่ อบให้ใครเรียกเธออยำ่ งสนิทสนมเท่ำไร

เเต่เดก็ คนน้ีคงเป็นขอ้ ยกเวน้ เพรำะเธอถกู ใจดวงตำสีเทำ
น้นั อยำ่ งมำก

ไม่สิ

มนั อำจจะเป็นเเคข่ อ้ อำ้ งเทำ่ น้นั เพรำะเดก็ คนน้ีเธอชอบต้งั
เเต่ทีเ่ จอวนั เเรก ของตอนน้นั เลยก็ได.้ .

"คุณเนตรฟ้ำ"ออกสั พดู พรอ้ มกบั เอยี งคอมองใบหนำ้ สวย
"ดวงตำคุณสวยมำกเลยนะคะ"

"ดูมดื มนดีนะสิ"เนตรฟ้ำตดั บทดว้ ยเสียงเรียบ

"ไม่หรอกคะ่ มนั ดูสวยมำกๆ" พดู รำวกบั คนทกี่ ำลงั ละเมอ

เพรำะดวงตำสีดำสนิท มนั ดูมีเสน่ห์ดึงดดู เอำมำกๆ

"ง้นั หรอ"

"อีกสกั เเกว้ ม้ยั คะ" ถำมข้ึนอีกคร้งั เมอื่ เหลือบไปเหน็ เเกว้
เหลำ้ ที่ถูกหลอ่ นด่ืมไปเกือบหมด

"เอำสิ เเต่ว่ำเธอด่ืมเเกว้ น้ีของฉนั กอ่ น"

หลอ่ นพูดพร้อมย่นื เเกว้ เหลำ้ ทีห่ ล่อนด่ืมไม่หมดใหค้ น
ตรงหนำ้ ออกสั ลงั เลเลก็ นอ้ ยก่อนจะจำใจรับมำด่ืมเพรำะ
สำยตำดๆุ ท่หี ลอ่ นส่งมำก

นี่มนั เรียกจบู ทำงออ้ มหรือเปลำ่ นะ....

"เด็กดี"ณรินทร์ลอบยิม้ ก่อนจะหยิบเเกว้ ใหม่ข้นึ มำอีกคร้ัง

ออกสั ยิม้ บำงๆใหห้ ล่อนกอ่ นจะวำงเเกว้ เหลำ้ ลงบน
โตะ๊ เเละหนั ไปชวนหลอ่ นคุยเเละชงเหลำ้ ใหเ้ จำ้ หลอ่ นไป
หลำยเเกว้ จนใบหนำ้ สวยของหล่อนเร่ิมข้ึนสีระเร่ือเพรำะ
ฤทธ์ิเเอลกอฮอล์ บทสนทนำก็เร่ิมเยอะข้ึน จนเธอเผลอใช้
เจำ้ มอื ซุกซนของเธอจบั มอื ของคนตรงหนำ้ ข้นึ มำมอง

จนหล่อนน้นั เลิกควิ้ ให้

"มอื คณุ นิ่มจงั เลยคะ่ "ออกสั พูดน้นั ขณะมองมอื นุ่มน่ิมของ
หลอ่ น

"ฉันบำรุงมนั ดีม้งั เเตว่ ่ำ...น้ิวเธอยำวดีจงั น่ำจะจกุ อีกดว้ ย"
เนตรฟ้ำพดู น้ำเสียงพร่ำเพรำะฤทธ์ิเเอลกอฮอล์ที่เด็ก
ตรงหนำ้ ชงใหเ้ ธอด่ืมทำให้เธอพูดประโยคอีโรตกิ ออกไป

ออกสั ชะงกั เลก็ นอ้ ยใบหนำ้ ของเธอน้นั ก่ำเเดงข้ึนจำงๆ
กอ่ นทเ่ี ธอจะป้ันหนำ้ ยมิ้ ตอ่ เเละปลอ่ ยมอื นุ่มน้นั ไป

'อยำ่ ยว่ั นะคะ ใจไมด่ ี' เธอลอบพูดในใจ

เนตรฟ้ำเม่อื เห็นอยำ่ งน้นั ก็ขยบั ตวั เขำ้ มำใกลอ้ อกสั มำกข้ึน
จนเรียกไดว้ ่ำเเทบจะสิงเลยกไ็ ด้ ใบหนำ้ สวยฝังลงทตี่ น้ คอ
ขำวของเด็กสำว "กล่ินตวั เธอหอมจงั หรือเพรำะฉนั เริ่มเมำ
มำกกลนิ่ ตวั เธอเลยหอมข้ึนมำ"

"อำจจะเป็นเเบบน้นั นะคะ"ออกสั ตอบออกมำอยำ่ งเกร็ง
เม่อื หล่อนเร่ิมเป่ ำลมหำยใจรดตน้ คอของเธอ

"ฉันชอบกลิน่ ตวั เธอจงั "

น้ำเสียงพร่ำ จำกคนหนำ้ นิ่งชวนปลกุ อำรมณ์ไดด้ ี

"อึก!"ออกสั กลืนน้ำลำยลงลำคอ

เมอ่ื หลอ่ นเริ่มซุกซนกบั ลำคอของเธอ จนเธอรูส้ ึกเกร็งไป
หมด

เนตรฟ้ำฉีกยมิ้ เจำ้ เล่ห์เธอเเตะริมฝีปำกลงตรงลำคอขำวน้นั
อยำ่ งเบำๆ กอ่ นจะเอ่ยเสียงพร่ำ

"เธออยำกอยูก่ บั ฉนั ม้ยั "

"......."ออกสั รูส้ ึกว่ำใบจ้ ะกินเธอไปชว่ั ขณะเพรำะคำถำม
ของหญิงสำว

"ไมต่ อ้ งตอบตอนน้ีก็ไดเ้ เต่ถำ้ ตอ้ งกำรก็บอกไดน้ ะ"ใบหนำ้
สวยผละออกเเละเทำ้ คำงมองเดก็ สำวตรงหนำ้

ดวงตำดำสนิทจบั จอ้ งเดด็ สำวอยำ่ งหลงใหล น่ีสินะที่
เรียกว่ำ เวลำเธอเจอคนท่ถี ูกใจมนั มกั จะจบั จอ้ งเขำเป็น
พิเศษ

"คุณชอบเล้ียงเด็กหรอคะ" ออกสั ถำมอยำ่ งไม่เขำ้ ใจ

คนบำ้ ทีไ่ หนชวนคนทพี่ ่งึ รู้จกั ไปอยดู่ ว้ ย

เนตรฟ้ำส่ำยหวั ตอบ "ฉนั ถูกชะตำกบั เธอเทำ่ น้นั เเต่เร่ือง
เล้ยี งเด็กถำ้ เป็นเธอฉนั กอ็ ยำกลองดเู หมือนกนั "

ออกสั ใบไ้ ปอกี คร้งั กอ่ นจะมีชำยชุดสูทเดินเขำ้ มำกระซิบ
อะไรสักอยำ่ งกบั หลอ่ น จนใบหนำ้ สวยที่มรี อยยิม้ น่ำ
หลงไหลหำยไปเหลอื เเคใ่ บหนำ้ ที่เรียบน่ิงเทำ่ น้นั

"ถำ้ เธอเปลี่ยนใจมำบอกฉันไดน้ ะถำ้ เธอตอ้ งกำร"หลอ่ น
พดู กอ่ นจะยนื่ ธนบตั รสีเทำเเละกระดำษสีดำมำใหเ้ ธอ "ทปิ
ของเธอเเละเบอร์ติดต่อฉนั "

"เออ่ ...ค่ะ"ออกสั ลกุ ข้นึ เเละรับมำอยำ่ งงงๆ

"เจอกนั ใหม่นะเดก็ นอ้ ย" หล่อนทง้ิ คำพูดเเละส่งรอยยมิ้
พิมพใ์ จใหก้ ่อนจะหนั หลงั เดินออกไปพรอ้ มกบั ชำยชุดสูท

ปล่อยให้เดก็ สำวมองอยำ่ งงงๆ

"อะไรวะ่ "ออกสั เกำหัวเบำก่อนจะกม้ มองกระดำษสีดำท่มี ี
ตวั เลขเเละรอยจูบ

"รอยจูบของหลอ่ นง้นั หรอ"เธอพึมพำกบั ตวั เอง กอ่ นจะยก
มอื ข้นึ มำเเตะตรงลำคอ

จูบที่ตน้ คอ.....

เม่อื คดิ ไดอ้ ยำ่ งน้นั ใบหนำ้ ก็ข้ึนสีอยำ่ งไมร่ ูส้ ำเหตุ

ทำงดำ้ นเนตรฟ้ำที่เดินออกมำ อยำ่ งรีบร้อนเพรำะไมก่ ่ี
ชว่ั โมงเธอมีนดั ซ้ือขำยเกำะกบั นำยหนำ้ เเตร่ ะหวำ่ งเดินลง
มำช้นั ล่ำงไมก่ ี่กำ้ วกม็ ผี จู้ ดั กำรผบั อยำ่ งวอเตอร์เดินเขำ้ มำ
ทกั ทำยซะกอ่ น

"คณุ ณรินทร์พอใจกบั กำรบริหำรของเดก็ คนน้นั ม้ยั ครบั "
เขำถำมอยำ่ งสุภำพ

ดวงตำเรียวคมเหลือบมองก่อนจะยกยมิ้

"ฉนั พอใจกบั เดก็ คนน้นั มำกเพรำะง้นั ฉนั เลยคดิ จะจำ้ งเด็ก
น้นั มำดเู เลฉันภำยใน3เดือน"

"มนั ข้นึ อยวู่ ำ่ คุณณรินทร์จะให้ค่ำรบั งำนน้ีมำกเทำ่ ไร"เขำ
ยกยิม้ เลก็ นอ้ ยเเต่ทำ่ ทีเขำยงั เเสดงถงึ ควำมนอบนอ้ มอยู่

"เร่ืองน้นั เธอไมต่ อ้ งกงั วลเพยี งเเค่จดั กำรเร่ืองเดก็ น้นั ให้
ฉัน"ณรินทร์พูดน้ำเสียงควำมตอ้ งกำร

เธอกระดิกนิ้วเรียกชำยชุดสูทกอ่ นทีเ่ ขำจะหยิบเชก็ มำให้
เธอ

ณรินทร์รบั มนั มำก่อนจะเขียนจำนวนเลขลงไปพร้อมยื่น
ไปใหช้ ำยตรงหนำ้ "พอจะทำตำมฉนั ไดม้ ้ยั "

เม่อื เขำเห็นตวั เลขก็ยกยมิ้ อยำ่ งพอใจก่อนจะโคง้ ตวั ให้ "จะ
ไมท่ ำใหค้ ุณผดิ หวงั เเน่นอนครบั "

"ง้นั ก็ดี"ณรินทร์ยกยิม้ บำงๆก่อนจะเดินออกไปพรอ้ มกบั
กำร์ดชุดสูทของเธอ

บทที่3

"จอ้ งทำไมวะ่ เดี๋ยวนะออกสั เเกจอ้ งทำไม"
ออกสั กม้ มองกระดำษสีดำในมือเเละสถบกบั ตวั เองเบำๆ
ต้งั เเตเ่ ลกิ งำนเธอก็กลบั มำรังหนูช้นั บนของผบั เเลว้ ก็เอำเเต่
นงั่ จอ้ งมนั มำครู่หน่ึง
เสียงถอนหำยใจดงั ข้นึ เจำ้ ตวั เอ้อื มมือไปดำ้ นขำ้ งเพือ่ วำง
กระดำษในมือลงบนกลอ่ งขนำดใหญ่ เเต่เเลว้ ใบหนำ้ สวยๆ
ของหลอ่ นก็ลอยข้ึนมำจนออกสั ขนลกุ ซู่ไปครู่ใหญข่ ณะ
ลม้ ตวั ลงบนเตียง
"เมำเเลว้ หลอนอกี เเลว้ "เธอยกมือข้นึ มำขย้ผี มกอ่ นจะดึงผำ้
ห่มผนื บำงห่มตวั ไวพ้ รอ้ มข่มตำนอนในรำตรีน้ี

พรุ่งน้ีเธอตอ้ งตื่นเเตเ่ ชำ้ เพรำะมนี ดั กบั เพื่อนสนิท
เพราะฉะน้นั หลับซะ!!
ออกัส.......

เช้าของวันใหม่
เเสงเเดดสำดส่องผำ่ นหนำ้ ตำ่ งบำนเลก็ ลงมำกระทบกบั ร่ำง
สูงที่กำลงั นอนขดตวั ในผำ้ ห่มผนื บำง
ตด๊ิ ตด๊ิ ต๊ดิ .....
เสียงนำฬกิ ำปลุกดงั ข้ึนเรื่อยๆ ส่วนคนต้งั เริ่มขยบั ตวั
เล็กนอ้ ยเพรำะทนเสียงน่ำรำคำญไมไ่ หว ไม่นำนเธอกเ็ ปิ ด
เปลอื กตำข้นึ มองพร้อมดีดตวั ข้ึนอยำ่ งงวั เงีย
"งว่ งชะมดั "

ประโยคเเรกท่ตี อ้ นรบั ยำมเชำ้

มือเรียวของเธอเอ้ือมไปหยิบโทรศพั ทม์ ำดูเวลำพร้อมกด
ปิ ดนำฬิกำไปดว้ ย ออกสั เมือ่ รู้เวลำในตอนน้ีเธอก็เบิกตำ
กวำ้ งพรอ้ มดีดตวั ลุกข้ึนจำกเตยี งท่เี เสนเเขง็ น้นั ไป

ชิบหายเเล้วเธอต่ืนสาย...

กว่ำจะอำบน้ำเเละเเต่งตวั เสร็จกก็ ินเวลำไปครู่ใหญ่ ออกสั
เดินออกมำจำกหอ้ งดว้ ยชุดกำงเกงยีนส์ เส้ือเชิ้ต ดว้ ย
ควำมเร่งรีบ

"สำยเเลว้ สำยเเลว้ "เธอพดู พร้อมล็อกห้องทเ่ี หมอื นรังหนูไว้
อยำ่ งระมดั ระวงั กอ่ นจะเร่งเทำ้ เดินลงบนั ไดไปช้นั ล่ำง

วนั น้ีเธอสำยจนไม่มีเวลำท่จี ะกินขำ้ วเลยสกั นิด

บดั ซบ

สองเทำ้ เดินลงมำถึงช้นั ลำ่ งเเลว้ ปลำยเทำ้ ของออกสั
หยุดชะงกั เมื่อเงยหนำ้ ข้นึ เพรำะภำพตรงหนำ้ มีชำยชดุ สูท

เตม็ ไปหมด เธอกำ้ วเทำ้ ลงชำ้ ๆพร้อมมองอยำ่ งระเเวงกอ่ น
จะเหลอื บมองไปท่หี ญงิ สำวในชุดเดรสสีเเดงทคี่ นุ้ เคย

น้นั หล่อน!

"เธอตน่ื สำย"เสียงเรียบน่ิงดงั ข้ึนในขณะเจำ้ ตวั ถอดเเวน่ สี
ชำเเลว้ พบั มนั ไว้ ยนื่ ไปให้ชำยชุดสูททีย่ นื่ อยขู่ ำ้ งๆ

ออกสั ยืนมองดว้ ยควำมงุนงงคิ้วเรียวท้งั สองขำ้ งเลกิ ข้ึน
อยำ่ งสงสยั วำ่ หลอ่ นมำทำอะไรท่นี ้ีเเตเ่ ชำ้

"ยนื งงอะไรอย"ู่ เนตรฟ้ำยงั คงพดู เสีนงเรียบก่อนจะยนั ตวั
ลุกข้ึนเเลว้ เดินเขำ้ มำใกลเ้ ดก็ สำวในระยะสมั ผสั ลมหำยใจ
ได้

เม่อื ถกู เขำ้ ใกลอ้ อกสั กถ็ อยหนีกำ้ วหน่ึงก่อนจะต้งั สติถำม
หญิงสำวตรงหนำ้ ไป

"คุณมำทำอะไรคะ"

หล่อนยกยมิ้ บำงๆก่อนจะขยบั ริมฝีปำกเเดงสด "ฉนั จำ้ งเธอ
ใหม้ ำดเู เลฉนั นอกเวลำงำนนบั ต้งั เเต่วนั น้ี"

"ห๊ะ!!"ออกสั รอ้ งเสียงหลง

จ้างตอนไหนทาไมเธอไม่รู้....

"ฉนั ไม่พดู ซ้ำหรอนะ เเต่ว่ำฉันจำ่ ยเงินไปเเลว้ "
"เดี๋ยว!! คุณ"

เนตรฟ้ำเอยี งคอมองเมอ่ื ถกู เรียก "อะไร"

"คณุ จำ้ งฉนั ตอนไหน"คำถำมถูกส่งไปหำหญงิ สำว
ตรงหนำ้ เเตค่ ำตอบไดเ้ พยี งโทรศพั ทม์ ือถือท่ีเจำ้ หลอ่ นยน่ื
มำใหพ้ ร้อมส่งสำยตำให้รบั ไปคุย

"วอเตอร์นะ"หล่อนพดู

ไดย้ นิ คำพดู ของหลอ่ นออกสั ก็รบั มำคยุ ทนั ที

"คุยเสร็จเเลว้ ไปหำฉันท่รี ถนะ"

เนตรฟ้ำบอกกอ่ นหล่อนจะหันหลงั เดินออกไปพรอ้ มกบั
ชำยชุดสูทหำ้ คนเหลือทง้ิ ไวใ้ ห้เด็กสำวตรงหนำ้ เเค่สองคน

ออกสั มองเรือนร่ำงเซก็ ซี่เดินออกไปจนลบั ตำก่อนจะหนั
มำคุยกบั วอเตอร์ที่ปลำยสำยพดู ร่ำยยำวจนเธอจบั ใจควำม
ไดว้ ่ำ

หล่อนจ้างเธอให้ดเู เลเเค่สามเดอื น ไม่รวมงานที่นอกเวลา
งานทตี่ ้องจ่ายอีกส่วนหหนึง่ เเละถึงเธอรับงานนเ้ี ธอ
สามารถรับงานอนื่ ได้ เเต่เม่ือหล่อนเรียกใช้ต้องทงิ้ งานน้นั
ไปหาหล่อนทนั ที เเถมต้องเป็ นเพื่อนเทย่ี วนอกเวลางาน

ไดฟ้ ังวอเตอร์เลำ่ เธอกไ็ ดเ้ เตก่ ุมขมบั ทว่ี อเตอร์รับงำนโดย
ไมถ่ ำมเธอ ถึงว่ำเธอจะเป็นเบ้ยี ที่ตอ้ งใชห้ น้ีก็เถอะ

เเตย่ งั ไง เงินก็ถูกโอนเขำ้ บญั ชีของเธอเเลว้ เเถมหน้ีเธอก็
ลดลงไปอกี ดว้ ยเเละดูเหมือนว่ำเจำ้ หน้ีของเธอจะอำรมณด์ ี
มำกง้นั ก็เเสดงว่ำน้ิวของเธอยงั อยูไ่ ปสักระยะหน่ึง

"เอำวะ่ เเค่ดเู เลหล่อนภำยในสำมเดือนเทำ่ น้นั "ออกสั พูดกบั
ตวั เองเบำๆก่อนจะถอนหำยใจอกี คร้งั เเต่ทำไมใจไม่เหน็ สู้
เลยสักนิด

เธอถอนหำยใจอกี รอบก่อนจะตดั สินใจไปหำคนที่เดิน
ออกไปเม่อื ก้ี เมอ่ื เธอเดินมำถึงรถหรูของหล่อนชำยชุดสูท
ก็เปิ ดประตูของดำ้ นหลงั ให้

"ขอบคุณคะ่ "ออกสั โคง้ หัวเลก็ นอ้ ยก่อนจะกำ้ วเทำ้ ข้นึ รถ
เเละนงั่ ลงใกลๆ้ หล่อนอยำ่ งเกรงๆ

ไม่เคยคดิ เลยว่านง่ั รถกบั คนอน่ื จะเกร็งเเละเหง่ือไหล
ออกมาขนาดน้ี

"น่ีโทรศพั ทค์ ุณค่ะ"ออกมำกล้นั ใจพดู พร้อมยน่ื โทรศพั ท์
ให้ หล่อนเหลือบมองเเลว้ รับโทรศพั ทม์ ำก่อนริมฝีปำกสี
แดงสดจะลอบยิม้ อยำ่ งไม่น่ำไวใ้ จ

"เขำ้ ใจเเลว้ ใชม่ ้ยั "หลอ่ นถำมข้นึ อยำ่ งไม่มีปี่ ไม่มขี ลุ่ย

"เขำ้ ใจเเลว้ คะ่ "ออกสั ตอบกอ่ นจะหนั หนำ้ ไปสบนยั น์ตำคู่
สวย "เเตก่ ่อนท่จี ะเร่ิมงำนคณุ ช่วยพำฉนั ไปคำเฟ่ กอ่ นไดม้ ้ยั
พอดีฉนั นดั กบั เพื่อนไวน้ ะคะ"

"ห้ืม?"เนตรฟ้ำหันมำมองใบหนำ้ คมสวยจนปลำยจมูก
เกือบจะชนกนั

"ฉันตอ้ งไปเอำของสำคญั คะ"ออกสั พูดเสียงเบำพรอ้ มกม้
หนำ้ ลง

"ง้นั เหรอ ถำ้ ไมต่ ิดว่ำฉันถูกชะตำกบั เธอฉนั คงไมม่ ำ
เสียเวลำดว้ ยหรอนะ" จู่ๆหล่อนก็ร่ำยยำวพร้อมย่นื ปลำยนิ้ว
มำเเตะโครงหนำ้ ของเธอ

'ฉันควรดใี จใช่ม้ยั ที่หล่อนถกู ชะตาด้วย'ออกัสพมึ พาในใจ

"ก่อนจะเร่ิมงำนฉันจะพำเธอไปทำธุระของเธอกอ่ นละกนั "

เมอ่ื สิ้นเสียงออกสั ก็เงยหนำ้ ข้นึ มองเเลว้ คลี่ยิม้ ให้

หล่อนก็ใจดีเหมอื นกนั นะเนี่ย....

"ขอบคณุ คะ่ คุณเนตรฟ้ำ"

"อ้มื "เนตรฟ้ำตอบรบั โดยท่นี ยั น์ตำสีดำสนิทเหลอื บมำ
มองตน้ คอระหง"คอเธอน่ำกินดี...."

ออกสั กำลงั ยมิ้ ถงึ กบั หุบยมิ้ พรอ้ มกบั ยกมือข้นึ มำปิ ดตน้ คอ
อยำ่ งลืมตวั "........"

"เมอื่ คืนฉนั ไมน่ ่ำทำเเคจ่ ูบเลย"น้ำเสียงเรียบปนไปดว้ ย
ควำมเสียดำย

เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ท่ีเธอรุกเดก็ สำวอยำ่ งไรเหตุผลเเต่
หัวใจของเธอสัง่ ใหร้ ุกเด็กน้นั เขำ้ ไว้

".........." ออกสั ขยบั ตวั ออกห่ำงนิดนึง

หล่อนเป็นอะไรกบั คอเธอกนั !!!

รถยนตว์ ิง่ เเลน่ มำจอดหนำ้ รำ้ นคำเฟ่ เเห่งหน่ึงพรอ้ มกบั
รถยนตส์ ีดำสองถงึ สำมคนั วิง่ ตำมมำจอดกนั ตดิ ๆ

เมอ่ื รถหยดุ น่ิงก็มีชำยร่ำงหนำในชุดสูทเดินมำเปิ ดประตใู ห้
อยำ่ งไม่ตอ้ งบอกรำวกบั มนั เป็นงำนของเขำอยเู่ เลว้

"เชิญครบั "

"ขอบคุณคะ่ "ออกสั พดู พร้อมยิม้ หวำนให้เขำเเละเขำกย็ มิ้
ตอบให้เธอบำงๆกอ่ นเขำจะหุบยิม้ เมอ่ื เจอกบั รังสีทเ่ี เผ่มำ
จำกดำ้ นหลงั ของเธอ

รังสีน่ากลวั เป็ นบ้า

ออกสั หันไปมองดำ้ นหลงั อยำ่ งยิม้ ๆเพรำะใบหนำ้ ของ
เนตรฟ้ำน้นั ไม่รับบญุ มำกๆ

เมือ่ ก่ียงั ดีๆอยเู่ ลยนะ......

เนตรฟ้ำมองภำพตรงหนำ้ อยำ่ งไม่พอ เธอขยบั ริมฝีปำกเเด
งตำมคำพูดทเ่ี ปลง่ ออกมำ

"ถำ้ เธอชำ้ ฉันจะกดั คอเธอซะ"เป็นคำขู่ท่ีน่ำลองจริงๆ.......

ออกสั พยกั หนำ้ ใหห้ ลอ่ นก่อนจะกำ้ วเทำ้ ลงจำกรถโดยท่ไี ม่
ลมื ทจี่ ะหนั ไปมองหลอ่ นอกี คร้ัง

"ขอเวลำสกั 5นำทนี ะคะ"

"อ้มื "

เนตรฟ้ำมองเด็กนอ้ ยว่งิ เขำ้ ไปทีร่ ำ้ นคำเฟ่ เเลว้ เดินตรงไป
ไปโตะ๊ มุมสุดทม่ี ผี ูห้ ญงิ ใบหนำ้ หวำนนงั่ อยนู่ ้นั เเละยงั
ทกั ทำยดว้ ยกำรกอดกนั

เธอมองภำพของเด็กนอ้ ยกำลงั คยุ กบั ผหู้ ญงิ ทดี่ ูน่ำรกั คน
หน่ึงอยำ่ งไรอ้ ำรมณ์

เเต่เพลิงในใจของเธอกลบั ลกุ โชนเมอื่ เด็กน้นั กอดยยั น้นั

น่าหงุดหงดิ ยง่ิ กว่าเดก็ น้นั ยมิ้ ให้คนของหล่อนสักอกี ...

ผำ่ นไปครู่หน่ึงออกสั ก็เดินร่ำออกมำใบหนำ้ เตม็ ไปดว้ ย
รอยยิม้ เเตม่ นั กลบั ดูขดั ตำของเนตรฟ้ำมำกกวำ่ ทจี่ ะมองวำ่
มนั น่ำรัก

เพรำะเด็กน้นั ไม่ไดม้ คี วำมสุขกบั เธอเเตเ่ ป็นยยั น้นั ตำ่ งหำก

"ข้นึ รถ"ส่งเสียงบอกเมือ่ เด็กนอ้ ยยืนมองเธอดว้ ยสีหนำ้
กลนื ไม่คำย

"คะ่ "ออกสั รีบทำตำมทนั ที

ไมอ่ ยำกโดนหลอ่ นกดั หรอนะ

เพรำะสีหนำ้ ของหลอ่ นน้นั รำวกบั กำลงั ไมพ่ อใจอะไรสัก
อยำ่ ง

เเล้วหล่อนไม่พอใจอะไรเนี่ย

รถยนตห์ รูวิง่ เเลน่ ไปตำมถนนอยำ่ งไร้จดุ หมำย บรรยำกำศ
ภำยในเยน็ เเละเงียบลง ดูอึดอดั ไปหมดเพรำะเจำ้ ของรถซ่ึง
นง่ั อยูข่ ำ้ งๆเล่นปลอ่ ยรังสีควำมไม่พอใจออกไปชนิดท่ีว่ำ
ไม่มใี ครกลำ้ หำยใจ

หลอ่ นกำลงั หงุดหงดิ อะไรกนั

บทท4่ี

ขณะทีร่ ถยนตก์ ำลงั ว่งิ แล่นไปทอ้ งถนนภำยในก็กำลงั เล่น
สงครำมประสำทกนั อยู่ โดยมีเนตรฟ้ำเป็นคนเริ่มเกมเเละ
กฎของเกมน้ีมอี ยูว่ ำ่ ใครพูดก่อนคนน้นั เเพเ้ เละเเน่นอน
ออกสั ก็ขอยอมเเพใ้ นเกมน้ี
เพราะหล่อนคือลกู ค้าของเธอ...
"คุณเนตรฟ้ำอยำกไปไหนตอ่ คะ"ออกสั ถำมเสียงนุ่ม
ใบหนำ้ เปื่ ยมดว้ ยยมิ้ กำรคำ้
"ไม่มี"คำตอบของเนตรฟ้ำเลน่ เอำออกสั เงยี บไปครู่ใหญ่จน
คนตอบอยำ่ งเนตรฟ้ำตอ้ งหนั มำมองอยำ่ งช่วยไมไ่ ดเ้ มอื่
เหน็ คนที่นงั่ อยูข่ ำ้ งๆเงียบลง

"ฉันหมำยถงึ ว่ำฉนั ไม่รูว้ ำ่ ตอ้ งไปเทยี่ วไหนนะเพรำะไม่เคย
มำเทีย่ วเเบบน้ีมำก่อน "

เนตรฟ้ำเเกค้ ำพดู จนลิน้ เเทบจะพนั กนั

เเล้วทาไมเธอต้องอธบิ ายให้เดก็ ตรงหน้าเข้าใจด้วยนะ

เมือ่ ไดย้ นิ คำอธิบำย ออกสั กอ็ อ่ ในใจทนั ที 'ที่เเทห้ ลอ่ นไม่
เคยออกมำเที่ยวน้ีเอง"

ออกสั กม้ มองนำฬิกำของมือของตวั เองกอ่ นจะนึกข้ึนไดว้ ำ่
เธอยงั ไมไ่ ดท้ ำนอะไรเพรำะรีบออกมำเเตเ่ ชำ้ ไปหน่อย

"คณุ เนตรฟ้ำทำนขำ้ วเชำ้ มำหรือยงั คะ"

"ขำ้ วเชำ้ ง้นั เหรอ"เนตรฟ้ำพมึ พำเสียงเบำ

ต้งั เเต่ท่ีเธอรูจ้ กั คำว่ำทำงำน เธอก็ไม่เคยเเตะขำ้ วเชำ้ หรือ
ขำ้ วเท่ยี งอีกเลย จนเธอตอ้ งเขำ้ ไปพบหมอบ่อยคร้ังเพรำะ
เธอชอบปวดทอ้ งเพรำะทำนขำ้ วไมต่ รงเวลำหรือบำ้ งวนั ก็
ไมท่ ำนเลย

"เเสดงว่ำคณุ ยงั ไม่ไดท้ ำนง้นั เหรอคะ"

"อมื ฉนั ยงั ไมไ่ ดท้ ำน"เนตรฟ้ำพยกั หนำ้ เเละตอบอยำ่ งชำ้ ๆ

"ถำ้ ไมร่ ังเกียจไปทำนขำ้ วเชำ้ ฝีมอื ฉันทผี่ บั ดีม้ยั คะ"ออกสั
ถำมอยำ่ งหวงั ดี

เพรำะม้อื เชำ้ เป็นสิ่งที่สำคญั มำก

เนตรฟ้ำหนั หนำ้ เรียบๆ มำมองเเละย่ืนใบหนำ้ ไปใกลจ้ น
จมกู เเทบจะชิดกนั

ออกสั เมอ่ื ถกู คนหนำ้ เรียบเอำใบหนำ้ เขำ้ มำใกลเ้ ธอก็ตกใจ
จนเสียงทเ่ี ปลง่ ถำมดูกระตกุ กะตะ

" คณุ จะทำอะ-"

ถงึ เธอจะมีภมู ปิ ้องกนั ของเพศตรงขำ้ มเเละเพศเดียวกนั เเต่
พอเจอคนหนำ้ เรียบตรงหนำ้ เธอกก็ ลำยเป็นคนติดอำ่ งอยำ่ ง
ช่วยไมไ่ ด้

เพราะเธอเป็ นประเภทเเพ้คนสวยมีเสน่ห์น่าค้นหา

"ฉนั จะไมโ่ กหกเธอเพือ่ จะเขำ้ ใกลห้ รอนะ"

คำพูดของเนตรฟ้ำทำให้ออกสั งุนงงทนั ที

"คะ? "

"ฉนั รังเกียจนะเพรำะถำ้ เรำไปที่รงั หนูเเบบน้นั มนั คงไม่มที ี่
จะยนื เเละนงั่ " เนตรฟ้ำตอบตำมท่คี ิด

"............"

ใหต้ ำยเถอะ หล่อนพูดอยำ่ งไม่รกั ษำน้ำใจเลยสกั นิด

เนตรฟ้ำเมอ่ื เหน็ คนตรงหนำ้ เงียบเธอก็หนั มำมองใบหนำ้ ที่
รำวกบั วญิ ญำณหลดุ ออกไปทำให้เธอเร่ิมกงั วลว่ำคน
ตรงหนำ้ จะคิดวำ่ เธอเป็นพวกตดิ หรู

"เอ่ออ..ฉันไม่ไดห้ มำยควำมอยำ่ งที่เธอคดิ นะเเต่ถำ้ เรำไป
ทำอำหำรทหี่ อ้ งเธอมนั คงไมม่ ที ำงเดินเเน่ๆ "เนตรฟ้ำรอธิ
บำยยำวใหฟ้ ัง

เมอ่ื คนฟังอยำ่ งออกสั กเ็ ริ่มเขำ้ ใจ

"มนั ก็จริงท่คี ุณวำ่ "ออกสั ยิม้ เเหยๆเเละยกมือมำลบู ทำ้ ยทอย
เเกเ้ ขนิ

"เด็กบ้อื "เธอยื่นน้ิวเรียวมำจม้ิ ตรงหนำ้ ผำกเเละยมิ้ ละเมยี ด
ละไมอยำ่ งไมเ่ คยคดิ จะยิม้ ใหใ้ ครเหน็

ออกสั ถกู รอยยมิ้ เเสนจะเจิดจำ้ เขำ้ ดวงตำของเธอกพ็ ร่ำมวั
เธอตดั สินใจพูดสิ่งที่คิดออกไป

"คุณก็เป็นคนยมิ้ สวยนะเน่ียทำไมไมช่ อบยมิ้ ละ่ คะ"

เม่ือถูกคนเด็กกวำ่ ถำมเนตรฟ้ำเเทบจะหุบยิม้ หันมำตหี นำ้
นิ่งท้งั ทีเเตใ่ บหนำ้ ของเธอน้นั เเดงระเร่ือ

"ฉนั ไม่ชอบยมิ้ "

"เอ๋?"ออกสั เอยี งคอมองหล่อน

"ถำ้ อยำกยมิ้ ก็ยิม้ สิคะไม่มใี ครว่ำหรอเพรำะรอยยิม้ คุณสวย
มำกๆฉันชอบ......"

เนตรฟ้ำหนั มำมองคนทอ่ี อ่ นกวำ่ ดว้ ยหวั ใจวบู ไหวไปกบั
คำพดู น้นั เพรำเขำบอกว่ำ ชอบรอยยมิ้ ของเธอ

เเตเ่ ดิมเธอกเ็ ป็นพวกข้เี ก๊กอยเู่ เลว้ เลยพดู เสียงเรียบรำวกบั
ไมส่ นใจใยดีมนั ออกไป

"ถำ้ เธอชอบเอำไวฉ้ ันจะยมิ้ บอ่ ยๆละกนั "

"โอเคคะ่ เเต่ว่ำเรำจะไปทำอำหำรเชำ้ ทไ่ี หนดีค่ะ"ออกสั วน
มำเร่ืองทำขำ้ วเชำ้ ตอ่

"คอนโดฉันดีม้ยั "

เนตรฟ้ำเสนอควำมคิดให้มำทำท่ีคอนโดเธอท้งั ทเี่ ธอเป็น
พวกท่ีไม่ชอบให้ใครเขำ้ พ้ืนทส่ี ่วนตวั ของตวั เองเท่ำไร เเต่
เด็กตรงหนำ้

คงเป็นขอ้ ยกเวน้ อยำ่ งไร้เหตุผล

"ไดด้ ว้ ยหรอคะ"

"อมื ไดส้ ิเเตค่ อนโดฉนั คงไม่มีของสดหรอนะ"

"ง้นั เรำแวะไปทีซ่ ุปเปอร์มำเก็ตกนั ก่อนจะไปทำอำหำรเชำ้
ท่คี อนโดคุณดีม้ยั "ออกสั เสนอควำมคดิ บำ้ งเพรำะตอนน้ี
ใกลจ้ ะเลยเวลำทำนขำ้ วเชำ้ เเลว้

"เอำสิ"

"คะ่ "

ออกสั ตอบรับก่อนจะโนม้ ตวั ไปดำ้ นหนำ้ ซ่ึงมชี ำยชุดสูท
ขบั รถอยู่

"พชี่ ำยคะไปซุปเปอร์มำเก็ตก่อนจะไปคอนโดของคุณ
เนตรฟ้ำคะ่ "ออกสั บอกชำยชุดสูทเพรำะกลวั เขำจะไมไ่ ด้
ยนิ สนทนำที่คุยกนั เม่อื ก้ี

"ครับ"เขำตอบรับเสียงเรียบตำมเจำ้ นำยของเขำ

เป็นพวกคนทอี่ ยดู่ ว้ ยเเลว้ น่ำเบ่ือจริงๆ

ออกสั ละสำยตำจำกคนขบั ไปมองคนทอ่ี ยขู่ ำ้ งๆกนั เขำดู
เหมอื นคนดเุ เตใ่ นเวลำดว้ ยกนั ดูจะเขำ้ ถึงงำ่ ยมำกกว่ำ

"พี่ชำยคะ"

"ครับ? "เขำหันมำตอบ

"พชี่ ำยช่ืออะไรหรอคะ"

เขำเงยี บไปครู่ใหญก่ ่อนจะส่งสำยตำไปใหค้ นดำ้ นหลงั ท่ี
นงั่ อยูข่ ำ้ งๆออกสั

เนตรฟ้ำมองดเู ดก็ ด้ือกำลงั ซนเเละกำลงั ก่อกวนสมำธิของ
ลูกนอ้ ยของเธออยำ่ งยมิ้ ๆ

"เขำชื่อชื่อภผู ำมอื ขวำของฉันส่วนคนทีข่ บั รถอยชู่ ื่อภำคิน"
เนตรฟ้ำตอบขอ้ สงสยั ใหก้ บั เด็กนอ้ ย

ออกสั พยกั หนำ้ กอ่ นจะยนื่ มือไปให้ภผู ำเพอ่ื เป็นกำร
ทกั ทำยเเต่ไมท่ นั ไดจ้ บั มือนุ่มจำกดำ้ นหลงั กด็ ึงเธอนงั่ เเละ
ทำหนำ้ ดใุ ส่

"อยำ่ ด้ือ"

เมื่อโดนดอุ อกสั ก็นงั่ เงยี บ เเตข่ ำ้ งในเธอกบั โดดเตน้ เพรำะ
เเพใ้ ห้คำดขุ องเนตรฟ้ำ

ดุหนูอกี ทคี ่ะหนูชอบ-/////-

เมือ่ มำถึงซุปเปอร์มำเก็ต ออกสั ก็ยิม้ ร่ำเเจกควำมสดใส
ให้กบั พวกบอด้ีกำร์ดทีท่ ำหนำ้ เรียบ เเละทำให้บรรยำกำศดี
ข้นึ อกี ดว้ ย

เนตรฟ้ำกำ้ วลงมำจำกรถเเลว้ มองเด็กนอ้ ยที่ยืนเเจกยมิ้
เรี่ยรำดเเทนทจ่ี ะชอบเเต่เธอกลบั ไม่ชอบ

"หุบยิม้ เลยนะ"เนตรฟ้ำพูดเสียงดใุ ห้เด็กสำวร่ำงสูง

"........."

หลอ่ นเป็นอะไรของหล่อน

เนตรฟ้ำมองอยำ่ งพอใจเมือ่ เดก็ ตรงหนำ้ หุบยิม้ ตำมเธอสั่ง
อยำ่ งเชื่อฟัง เธอเดินเขำ้ มำหำเเลว้ จบั ขอ้ มอื ไว้

"ไปไดเ้ เลว้ ร้อน"

เนตรฟ้ำเดินจงู เดก็ สำวเขำ้ ไปซุปเปอร์มำเก็ตเเละมภี ูผำเเละ
ภำคินเดินตำมหลงมำกตดิ ๆ

สองสำววยั ที่เเตกตำ่ งกนั กำลงั เลือกซ้ือผกั โดยมีคนร่ำง
บำงอยำ่ งเนตรฟ้ำเดินตำมตอ้ ยๆ

เพรำะเธอเลอื กไมเ่ ป็น เลยตอ้ งปลอ่ ยให้คนทเ่ี ลอื กเป็นทำ
ไปเเละส่วนคนเขน็ รถเขน็ ตำมหลงั ก็เป็นหนำ้ ทข่ี องภผู ำ
เเละส่วนหนำ้ ท่ดี เู เลควำมปลอดภยั กเ็ ป็นหนำ้ ท่ขี องภำคนิ

ส่วนเธอนะหรอเเคเ่ ดินสวยๆให้กำลงั ใจก็พอ

"คณุ ชอบเเกงจืดม้ยั "ออกสั ถำมคนที่เดินตำมตอ้ ยๆอยำ่ งใส่
ใจ

เนตรฟ้ำเมอ่ื ถูกถำมเธอก็พยกั หนำ้ ตอบ ออกสั เมือ่ ได้
คำตอบกก็ ม้ เลือกของทำเเกงจืด เเละตอ้ งไปซ้ือหมูสดเเละ
อกไก่ เมอื่ เลอื กซ้ือของคำวเสร็จ ออกสั กพ็ ำเนตรฟ้ำมำ
เลือกผลไมเ้ อำไปทำของหวำนเเละขนมเลก็ นอ้ ยเเถมยงั
ชว่ ยคุยตลอดทำงทำใหบ้ รรยำกำศไม่อดึ อดั

ทำงดำ้ นเนตรฟ้ำทไ่ี มเ่ คยมำเลือกซ้ืออะไรเเบบน้ีเธอก็ทำได้
เเต่มองเเละเดินตำมอยำ่ งเงยี บๆเเตบ่ ำ้ งคร้งั ก็ตอ้ งตอบ
คำถำมของเดก็ ตรงหนำ้ ทชี่ วนคุยจนเธอรูว้ ่ำวนั น้ีเธอใช้
คำพดู สิ้นเปลืองจริงๆ

กว่ำจะซ้ือเสร็จก็เกือบคร่ึงชวั่ โมง เนตรฟ้ำมองคนร่ำงสูงที่
ยิม้ ร่ำอยูข่ ำ้ งๆในขณะท่มี อื เลก็ ของเธอทบุ ทขี่ ำเพ่อื บรรเทำ
อำกำรปวดขำ

เดินเยอะจนปวดขาซะเเล้วสิ

ออกสั หนั มำมองเนตรฟ้ำทีก่ ม้ ทุบขำตวั เองอยำ่ งเหนื่อนลำ้
ทำใหเ้ ธออดไม่ไดท้ ่จี ะเอย่ ปำกช่วย

"เดี๋ยวออกสั นวดใหน้ ะคะ"ออกสั หลงเผลอเเทนตวั ดว้ ยชื่อ
เเละยงั ถอื วิสำสะจบั ขำเรียวของเนตรฟ้ำมำวำงที่ตกั ทำให้
ร่ำงบำงตอ้ งหันมำตำมเเรง

ไมม่ ีช่องทำงใหป้ ฏเิ สธเพรำะออกสั พดู เองเออเองไป
สกั เเลว้ เเละเธอกร็ ูส้ ึกปวดขำมำกๆ ดว้ ย เลยทำไดเ้ เคข่ ม่
ควำมอำยเเละจบั จอ้ งใบหนำ้ ของเดก็ ท่นี วดขำให้เธออยำ่ ง
ต้งั ใจ

"ตรงน้ีใชม่ ้ยั คะ"

"อมื "ใบหนำ้ สวยตอบรบั ท่ลี ำคอเเลว้ เเสร้งหนั ไปทำงอื่น

ไม่คดิ ว่าเด็กที่ชอบมานง่ั ทานข้าวเเถวร้านอาหารข้างถนน
จะเป็ นพวกอบอ่นุ ขนาดนี้