The eye of God

ตอนท่ี 1

สงครามทย่ี ิง่ ใหญ่ก่อกาเนิด การตอ่ สคู้ รงั้ สุดท้ายของ แฮร์ร่ี พอตเตอร์ เผชญิ หน้ากบั ลอร์ดโวลเดอมอร์ ด้วยการกระตุ้นจากการตายของเซเวอรร์ ัส สเนป
ท่ไี ดถ้ กู นากนิ ี งูของลอรด์ โวลเดอมอร์ฆ่าตาย แฮร์รไ่ี ดค้ ้นพบความจรงิ ในท้ายทส่ี ุดวา่ สเนปเป็นคนดแี ละให้การชว่ ยเหลอื เขามาโดยตลอด
ศกึ ครงั้ น้จี งึ เป็นศกึ สดุ ทา้ ยทม่ี โี ลกเวทมนตร์และโลกมนุษย์เป็นเดมิ พนั

การต่อสดู้ าเนินไปอยา่ งเชอ่ื งชา้ การประชนั หนา้ กนั ในโอกาสสดุ ทา้ ย ขณะทแ่ี ฮรร์ ก่ี าลังครนุ่ คดิ
ทาหเ้ กดิ ชอ่ งว่างลอรด์ โวลเดอมอร์ใช้โอกาสนนั้ แมเ้ พยี งเสย้ี ววนิ าทพี ยายามเอย่ รา่ ยคาถาปลดอาวธุ แตแ่ ฮร์รท่ี ต่ี งั้ ตวั ไดก้ ็รบี ร่ายคาถาเหมอื นกนั
ทาให้คาถาทเ่ี อย่ ออกมาจากปากของเจา้ แห่งศาสตรม์ ดื เกดิ ความผดิ พลาด

“เอกซเ์ ปลลล์ อิ านธมึ -——” ตามด้วยเสยี งหวดี รอ้ งท่ดี งั ข้นึ ทาใหไ้ ม่สามารถทจ่ี ะฟังเสยี งทเ่ี อย่ ร่ายคาถาได้แน่ชดั คาถาท่ไี ม่รจู้ ะสง่ ผลอย่างไร
คาถาทไ่ี มม่ ผี ูใ้ ดเคยใชแ้ ละลว่ งรู้ผลลพั ธข์ องมนั แมก้ ระทงั้ ตวั คนรา่ ยคาถาเองก็ตาม ลาแสงสที อง พ่งุ ตรงใส่แฮร์ร่อี ยา่ งรวดเรว็

“อกึ -อ๊ากกกกกก!!! แฮรร์ ่ที รดุ ลงจบั ดวงตาทงั้ สองขา้ ง น้าใสๆ เรมิ่ ไหลออกมาเขาพยายามลมื ตา แตเ่ ขากลบั มองไม่เหน็ อะไรเลย
ทกุ สง่ิ ทุกอย่างรอบขา้ งมนั มดื ไปหมด เขาคดิ วา่ ตาเขาคงมดื บอดเสยี แลว้
แต่ในขณะทน่ี ้าตายงั ไม่หยุดไหลเขาก็พยายามจบั สมั ผสั สายพลงั เวทยข์ องโวลเดอมอร์

โวลเดอมอรย์ นื ยกยม้ิ เยาะให้กบั ผลงานของตวั เอง ถงึ จะเป็นคาถาทผ่ี ดิ พลาด แต่กลบั ทาใหเ้ ดก็ ชายผรู้ อดชวี ติ ทรดุ ลงไปได้
ใบหนา้ ขาวซดี เหมอื นหวั กระโหลก รูจมูกเป็นเสน้ ขดี เหมอื นงู นยั น์ตาสแี ดงสด จอ้ งมองอยา่ งนกึ สมเพช

แฮร์รก่ี ดั ฟันกรอดใชพ้ ลงั เฮอื กสดุ ทา้ ยเปล่งเสยี งและปล่อยพลงั เวทย์ออกไป สายพลงั ลาแสงสเี ขยี วและสแี ดงสว่างพ่งุ ออกจากปลายไมก้ ายสทิ ธิ์
คาถาอนั ทรงพลงั คาถาทท่ี าให้ตายไดท้ นั ทโี ดยไมเ่ จบ็ ปวด ไม่มคี าถาตอ่ ตา้ นหรอื วธิ ปี ้องกนั หนงึ่ ในสามคาสาปโทษผดิ สถานเดยี ว

“อะวาดา เคดาฟ-รา”

“อะวาดา เคดาฟ-รา”

เพรบึ !! ตมู้ !!!

เสยี งกระทบกนั ดงั สนนั่ ราวกบั เสยี งปืนใหญ่ เปลวเพลงิ สที องระเบดิ ออกมาระหว่างคนทงั้ สอง

แฮร์รก่ี ระเดน็ มาชนกบั ซากปรกั หกั พงั ของฮอกวอตส์ เขายกยม้ิ ให้กบั ตวั เอง รอยย้มิ ทเ่ี ต็มไปด้วยความเจบ็ ปวดและเสยี ใจ
ดเู หมอื นว่าร่างกายของเขาคงจะเหน่อื ยลา้ จากการต่อสมู้ าอย่างยาวนานสนิ ะ

เขาไม่มพี ลงั พอท่จี ะสามารถตอ่ กรกบั การกลบั มาของโวลเดอมอรไ์ ด้ เขานกึ ขอโทษทุกๆ คนทเ่ี ขาผดิ พลาด ขอโทษทท่ี าใหก้ ารตายของทกคนสูญเปล่า
เฟรด็ ทอ็ งส์ ลูปิน คอลนิ ครฟี วยี ์ ดอ๊ บบ้ี ซเี รยี ส อสั บสั สเนป และคนอน่ื ๆ ทต่ี ายในศกึ ครงั้ นี้ ภาพการตายของทุกๆ
คนไหลเขา้ มาในหวั ของเขาอย่างหยุดไมไ่ ด้

“ท-ทุก…ทุกคน…ผม…ข---ขอ..โทษ”

เขานอนหอบหายใจ นัยน์ตาสเี ขยี วมรกตหร่ลี งเรอ่ื ยๆ จนกระทงั่ ปิดลงไปเขาไม่สามารถฝนลมื ตาขน้ึ มาได้อกี แลว้ ไดแ้ ต่นอนรอความตายเทา่ นนั้
เขาไดแ้ ต่พูดกบั ตวั เอง ฉนั พรอ้ มจะตาย…

วด๊ี --วูบบบบ

ดวงจติ ของเขาเหมอื นถูกดดู ด้วยแรงบางอย่างทแ่ี รงมาก แรงดงึ ท่ที าใหร้ ู้สกึ โหวงไปหมด จนอดคาดหวงั สง่ิ ทจ่ี ะเกดิ ขน้ึ ไม่ได้
แฮร์ร่นี อนอยใู่ นหมอกสขี าวทม่ี แี สงสว่างเจดิ จ้า เขารู้สกึ ไดว้ า่ เขานอนอยูด่ ้วยรา่ งกายทเี่ ปลอื ยเปลา่ ไมอ่ ่นุ ไม่เยน็ เขาสงสยั วา่ ในเมอ่ื เขาสมั ผสั ได้
แลว้ จะมองเหน็ ได้หรอื เปลา่ เขาลมื ตาขน้ึ และพบวา่ เขามองมองเหน็ อะไรเลย เขาลกุ ขน้ึ นงั่ เขาสมั ผสั ไดว้ า่ ร่างกายของเขาไมม่ รี อ่ งรอยของบาดแผล
หรอื มคี วามเจบ็ ปวดอะไรเลย เขาแตะท่ใี บหนา้ เพ่อื ท่จี ะจบั ดูดวงตา เขาไมไ่ ด้สมั ผสั โดนแว่นของเขา แว่นของเขาหายไปแลว้

เขาไดย้ นิ เสยี งบางอยา่ งกระทบกบั พ้นื แผ่วเบา ทาให้เขาร้สู ึกกระอกั กระอ่วนใจ นม่ี นั นา่ อาย ทาใหเ้ ขานึกอยากจะสวมเสอ้ื ผา้
อะไรกไ็ ดท้ เ่ี ขาไมต่ ้องมายนื เปลอื ยเปล่าแบบนี้

เพยี งแค่นกึ ในสมอง เขาก็รู้สกึ ถงึ สายลมอนุ่ ๆ ท่พี ดั ผ่านมา ตวั เขารสู้ กึ ไดว้ า่ ตอนน้เี ขากาลงั สวมเส้อื ผ้าอยู่ มนั นุ่มและอบอุน่

“สวสั ดแี ฮร์ร่ี ลูกรกั ” เขาไดย้ นิ เสยี งทเ่ี ขาคาดไม่ถงึ เสยี งอ่อนนุ่มทเ่ี หมอื นจะคุน้ เคย

“ม-แม่…แมห่ รอฮะ แม่ใช่หรอื เปลา่ ” เขาพยายามเปล่งเสยี งออกมาแตด่ เู หมอื นมนั จะยากเหลอื เกนิ

“ใช่จ่ะ แมเ่ อง พ่อกอ็ ยู่ด้วย” โผตวั เขา้ สวมกอดอกี คนแน่นพลางลูบหลงั เบาๆ

“ลกู กล้าหาญมากเลยนะ ลูกรกั พวกเราไมเ่ คยไปไหนเลย” ลลิ ่ี แมข่ องเขาพดู ปลอบประโลม ตามมาดว้ ยเสยี งของ เจมส์ พอตเตอร์พ่อของเขา

“ไงเจ้าเดก็ แสบ ลูกโตข้นึ มากจริงๆ เกอื บสาเร็จแล้วนะลกู ”

“ผมขอโทษ ผมไมเ่ คยตอ้ งการใหต้ ายเพอ่ื ผม ผม ผมคดิ ถงึ พอ่ และแม่มาก อย่าท้งิ ผมนะ อยู่กบั ผม” เขาพดู ด้วยเสยี งท่เี หน่อื ยออ่ น
มนั ทงั้ เหน่อื ยละเจบ็ ปวดมากจรงิ ๆ

“ท่นี ีค่ งเป็นโลกหลังความตายสนิ ะฮะ”

“ไม่ใชห่ รอกแฮร์ร่ี ฟังนะลกู ลูกเป็นเจ้าของเคร่อื งรางยมทูตอยา่ งถูกต้อง ผา้ คลุมลอ่ งหน
หนิ ชุบวญิ ญาณและไมก้ ายสทิ ธเิ์ อลเดอร์และลกู มีสทิ ธกิ์ ลบั ไปเปล่ยี นแปลงอดตี ได้ โอกาส มเี พยี งแค่หนึ่งครงั้ เท่านนั้ แฮรร์ ่”ี เจมส์อธบิ ายให้แฮร์รฟ่ี ัง

แฮรร์ ่นี ิง่ ค้างไปครนู่ งึ ราวกบั กาลงั เรยี บเรยี งเร่อื งราวตา่ งๆ อยู่

“ไปเถอะ ถงึ เวลาของลกู แล้ว” แมข่ องเขากล่าวกอ่ นท่รี อบตวั ของเขาจะรู้สกึ เยบ็ วาบกับลมทพ่ี ดั รุนแรง ยงั ไม่ทนั ได้เอ่ยถามในสง่ิ ทเ่ี ขาสงสยั
สตขิ องเขากข็ าดวูบไปเสยี กอ่ น

เยน็ วนั หน่ึงในโรงเรยี นคาถาพ่อมดแมม่ ดและเวทมนต์ศาสตร์ฮอกวอตสท์ ่ีป่าตอ้ งหา้ ม

พอ่ มดผวิ ซดี รูปรา่ งสูงโปร่ง ดวงตาสดี าขลบั จมกู งองมุ้ เป็นรปู ตะขอ
ผมสดี ายาวปรกหนา้ ในเส้อื แขนยาวชุดเส้อื คลุมสีรตั ตกิ าลทเ่ี ป็นเอกลกั ษณค์ ลา้ ยค้างกาว กาลงั หาวสั ดปุ รงุ ยาอยู่
เพราะยาทใ่ี ชร้ กั ษานักเรยี นในห้องพยาบาลหมดแล้ว มาดามพรอมฟรยี ์จงึ มาขอให้เขาปรุงยาให้

เขาไม่ใช่ใครเสยี นอกจากศาสตราจารย์ประจาวชิ าปรงุ ยาของฮอกวอตส์ เซเวอร์รสั สเนป เขาก้มลงดสู ว่ นผสมต่างๆ ในตะกรา้ ไม่ว่าจะเป็น อะโคไนต์
อสั โฟเดล เบลลาดอนน่า หวั ตน้ กระเด้งดง๋ึ บวิ โบทูบเบอร์ เฮลลบิ อร์ สนซี วอร์ตชรฟิ เวลฟิก และเดนิ ตามหาดติ ทานเี พมิ่

พอหาได้ครบแล้วก็ตดั สนิ ใจเดนิ กลบั ปราสาทฮอกวอตส์ เสยี งระเบดิ ดงั โครมคราม มปี ระกายไฟสอ่ งแสงลุกโชนไปทวั่ บรเิ วณด้านหลงั ของเขา
กลน่ิ เขม่าดนิ ปืนผสมปนเปกบั กลนิ่ คาวเลอื ด ทาให้เขาขวมดคว้ิ เขา้ หากนั จนจะเป็นปม เขาตดั สนิ ใจจะปลอ่ ยผา่ นไป เพราะเขากย็ ่งุ มากอยแู่ ล้ว

แตก่ ไ็ ดย้ นิ เสยี งสาลกั ไอดงั คอ่ กแค่กเขา้ หูมา เขาตดั สนิ ใจเดนิ ตามหาเสยี งท่ไี ดย้ นิ ปากเอ่ยร่ายคาถา

“อากวั เมนตี แมก็ ซิม่า!!” น้าระลอกใหญพ่ งุ่ ออกจากปลายไม้กายสทิ ธขิ์ องเซเวอร์รสั ออกไปดบั กองเพลงิ ทนั ที เขาตะโกนตามหาเสยี งท่เี รม่ิ แผว่ เบานนั่

“เธอเป็นใคร ได้ยนิ ฉนั ไหม!!” พลางเอย่ เดนิ อย่างไมก่ ลวั เกรง ทน่ี ่เี ป็นทท่ี เ่ี ขาเขา้ มาบ่อยๆ อยแู่ ล้ว พลนั ตกตะลงึ กบั ส่ิงทพ่ี บเจอ

“พอตเตอร์!!” ร่างกายท่เี ตม็ ไปด้วยบาดแผลและเลอื ดท่ไี หลออกมาไม่หยุดหย่อน

“พอตเตอร์ ได้ยนิ ฉันไหม เฮ!้ มองฉัน” ชายหนุ่มจบั หน้าเจา้ ตวั ยงุ่ ใหเ้ งยขน้ึ ดวงตาทงั้ สองขา้ งปิดเเน่น
มบี างอย่างไหลออกจากตาลงมาตามล่องใบหนา้ เขาจะไม่ตกใจขนาดนีเ้ ลยถา้ น้าท่ไี หลออกมามนั ไม่ใช่ เลอื ด!! ชายหนุ่มเรมิ่ ร้อนรน
ตดั สนิ ใจชอ้ นตวั ร่างเล็กขน้ึ มาอยา่ งระมดั ระวงั ทส่ี ุด รบี ก้าวเดนิ ไปท่หี อ้ งส่วนตวั ของจวั เองทนั ที จะหายตวั ก็ไมไ่ ด้ เดก็ นไ่ี ดร้ บั บาดเจบ็ มามากเกนิ ไปแลว้

“ไม่ ไมน่ ะ แฮร์ร่ี แฮร์ร่!ี !”

ใจของเซเวอรเ์ รมิ่ ไม่อยูก่ บั เนอ้ื กบั ตวั จติ ใจกระตุกวบู เมอ่ื สตขิ องเดก็ ในอ้อมแขนดบั ลง รบี เร่งก้าวเดนิ ใหเ้ รว็ ข้นึ

ในท่สี ุดกถ็ งึ หอ้ งของเขา เขารบี รกั ษาทาทุกวถิ ที างท่ที าได้ ยงั ดที เ่ี ขาไดค้ ดิ คาถารกั ษาต่างๆ เผอ่ื เอาไว้
เพราะเขาคดิ วา่ จอมมารจะกลบั มาและเดก็ นกี่ ็คงจะไมป่ ลอดภยั มนั ทาให้การชว่ ยชวี ติ พอตเตอร์งา่ ยกว่าเดมิ แต่ก็ไม่ง่ายเลย
เขาใช้เวลาทงั้ คนื นการดแู ลและรกั ษา เขาไม่รวู้ ่าอะไรทท่ี าให้เดก็ คนนีเ้ ป็นได้ถงึ ขนาดนี้ เขาใชค้ าถาพนิ จิ ใจเลจลิ เิ มนส์ ก็ไมส่ ามารถท่จี ะเหน็ อะไรได้

เขามองดูเดก็ ท่นี อนอย่บู นเตยี งของเขาอยา่ งเหมอ่ ลอย เขาไมอ่ ยากให้เดก็ คนนีต้ าย จะปลอ่ ยใหต้ ายไมไ่ ด้ เขารูส้ กึ แบบนนั้ เขาร้ตู วั เองดี
ความรกั ของเขานนั้ ไมไ่ ด้มใี หล้ ลิ ่ี พอตเตอรอ์ กี ตอ่ ไปแลว้ เขารู้ดี มนั กลายเป็นความรกั ท่มี อบใหเ้ จ้าเดก็ พอตเตอร์นีม่ าสกั พักแล้ว
เขาตดั สนิ ใจนงั่ ฟบุ ลงขา้ งเตยี งคว้ามอื เดก็ หนุ่มข้นึ มาจบั ไวอ้ ยา่ งแนบแน่น จุมพติ อยา่ งเเผว่ เบา

“รบี ๆ ตน่ื ขน้ึ มานะ แฮรร์ ่.ี .”

“รบี ต่นื ขน้ึ มา … หาฉนั ”

น้าเสยี งท่ไี มม่ ใี ครเคยไดย้ นิ เจอื ปนไปด้วยความเจบ็ ปวด รอ้ นใจ และ เป็นหว่ ง…และเขากผ็ ล็อยหลบั ไปในท่สี ดุ

ตอนท่ี 2

คา่ คนื ท่มี ดื มดิ ไม่มดี าวสกั ดวง ในคนื นีเ้ ป็นคนื พระจนั ทร์ดบั ในคนื นี้ ในชว่ งเวลาทน่ี ี้ ส่งผลกบั การเปลย่ี นแปลงของ แฮรร์ ่ี พอตเตอร์เป็นอย่างมาก
เปร๊ยี ะ เปรย๊ี ะ!!

ความเจบ็ ปวดวงิ่ แลน่ ในดวงตา เขาอยเู่ ฉยๆ กดั ฟนั ขม่ ความเจบ็ ปวดท่ไดร้ บั น้าตาไหลลงมาด้วยความเงยี บงนั เขาพยายามลมื ตาต่นื ขน้ึ …
“อ-อกึ ฮกึ อา…มอง ม-มองไมเ่ หน็ ” พูดพลางกดั รมิ ฝีปากลา่ งจนเลอื ดซิป เขาคงจะตาบอดเสยี แลว้ เขารไู้ ดท้ นั ทวี ่าคงมใี ครชว่ ยเขามา
เพราะความเจบ็ ตามร่างกายเรมิ่ ทุเลาลงแลว้ จะมกี แ็ ตต่ าท่เี ขาพง่ึ รูส้ กึ แสบร้อนราวกบั โดนแผดเผาเทา่ นนั้ แตว่ า่ ใครกนั

แฮร์รพ่ี ยายามขยบั เขยอ้ื นร่างกายด้วยความเจบ็ ปวดรวดรา้ วจวนจะขาดใจ ก่อนรู้สึกหนักอ้งึ ท่ฝี ่ามอื มนั น่าตกใจ และ อบอุ่น?
ไมเ่ ขา้ ใจทาไมถงึ รูส้ กึ อบอนุ่ ไม่เขา้ ใจทาไมถงึ รสู้ กึ อุ่นใจ ไม่เขา้ ใจว่าทาไมถงึ รู้สกึ ปลอดภยั เขารบี ดงึ มอื กลบั ทนั ที แตเ่ หมอื นเขาจะมแี รงไม่มากพอ
เขาไมส่ ามารถหลุดจากการจบั กุมนี้ได้
“ใคร..คุณเป็นใคร…หรอฮะ” พยายามมขยบั ปากพดู แม้จะเหน่อื ยท่ขี ยบรา่ งกายมากกต็ ามที เขาต้องการร้วู า่ คนทช่ี ่วยเขาไวค้ อื ใคร

“พอต--พอตเตอร์!!”
น้าเสยี งอนั เป็นเอกลกั ษณ์ แต่เจอื ปนไปด้วยความร้อนใจ? น้าเสยี งเยน็ เฉยี บและราบเสยี ง เขารไู้ ด้ทนั ทวี า่ คนท่อี ยูข่ า้ งๆ เขาเป็นใคร
คนท่เี ขาคดิ ถงึ สุดหวั ใจ คนท่เี ขาอยากขอโทษในทกุ ๆ การกระทาของเขา คนทาใหเ้ ขามองวา่ พ่อของเขาหยงิ่ ยโสดงั ทเ่ี จา้ ตวั ว่า
คนทเ่ี ป็นแรงกระตุน้ เฮอื กสุดท้ายของเขาในการตอ่ สกู้ บั โวลเดอมอร์
ทาให้ทา้ ยท่สี ดุ

.

.

.
เขารกั ศาสตราจารย์คนน้ี ศาสตราจารย์เซเวอร์รสั สเนป
เป็นคนท่เี ขาอยากจะอย่เู คยี งขา้ ง
เป็นคนทเ่ี ขาพง่ึ พาได้เสมอ
เป็นคนท่เี จอเขาเป็นคนแรกเสมอในตอนทเ่ี ขามอี นั ตราย
เป็นคนท่พี ร้อมปกป้องเขาด้วยชวี ติ

“ไม่ ไมจ่ รงิ น่า ม-ไม่จรงิ ใช่มยั้ ฮึกๆๆๆ อกึ …ไม่” เขารอ้ งออกมาอย่างไปอดกลนั้ อกี ต่อไป เสยี งร้องไห้ท่ไี มส่ ามารถกลนั้ ไวไ้ ด้อกี
เสยี งท่คี ล้ายจะเปิดเผยความรูส้ กึ ทงั้ หมดออกมา
“เธอ…เป็นอะไรพอตเตอร์ เจบ็ ตรงไหนอกี เธอบอกฉันส”ิ คนท่พี บเหน็ ก็ใจกระตุก หวั ใจไหววูบเหมอื นจะขาดออกจากขวั้ อะไร เกดิ อะไรข้นึ ??!
“เป็นคณุ อกึ …ข--ขอโทษ…ขอโทษฮะ… ฮกึ ๆๆๆ ผมขอโทษ ศาสตราจารย์…เซเวอรร์ ัส”
คนฟังไดแ้ ตข่ มวดควิ พอเป็นเร่อื งของเดก็ ตรงหน้าทไี รเขาก็แทบจะควบคมุ ตวั เองไมไ่ ดท้ ุกที
เวลาทเ่ี ดก็ นี่มอี นั ตรายเขากพ็ ร้อมจะพรวดพราดออกไปช่วยอย่างไม่ลงั เล เขาลุกจากพน้ื ทรดุ นัง่ ลงขา้ งๆ บนเตยี ง เขา้ กอดปลอบประโลมลบู หลงั เบาๆ
อย่างทไ่ี ม่เคยคดิ และไมค่ ดิ จะทาใหใ้ คร กเ็ ฮ่…ตอนลลิ ย่ี งั อยู่เขายงั ไม่ทาถงึ ขนาดนเี้ ลย
“ขอโทษ…ขอโทษฮะ”

“ฉันรู้ ฉนั รู้ ไมเ่ ป็นไรนะ”

“อย่าท้งิ ผม ได…้ ได้โปรด”

“จะไมม่ วี นั นนั้ ฉันไม่มวี นั ทง้ิ เธอ”

“ฮกึ --อึก ฮอื ”

“เงยี บเถอะนะ คนเก่งของฉัน”

“….”

“ผม…รกั คุณ”
ชายหนุ่มถงึ กบั สะดุ้งกบั คาพดู สดุ ทา้ ยของแฮร์รท่ี ่เี จ้าตวั พดู ก่อนทจ่ี ะหมดสตลิ ง

“วะ วา่ ไงนะ ตน่ื ข้นึ มาเดยี๋ วนน้ี ะพอตเตอร์” ได้แตฟ่ ึดฟัดกบั ตวั เอง หวั ใจเตน้ กระสา่ กระส่ายจนแทนจะเป็นบ้า จ้องคนตรงหนา้ ไม่วางตา โถ่…

“ฉนั สญั ญาว่าฉนั จะรกั เธอ ตราบเท่าท่ฉี ันยงั มลี มหายใจอยู่…ฉันรกั เธอ แฮรร์ ่ี” จดั ทา่ นอนใหค้ นในอ้อมแขนก่อนท่จี ะแทรกตวั ล้มลงนอนด้านขา้ ง
กเ็ ขาเป็นเจ้าของห้องน่ี จะให้ไปนอนท่อี ่นื ก็ใช่เร่อื ง เผอ่ื เกดิ อะไรขน้ึ เขาจะไดช้ ว่ ยทนั ไงแขนแกร่งโอบกอดเอวคอดเอาไวแ้ นบแน่นดงึ เขา้ สอู้ ้อมอก
ก็แน่นอนว่าคนอย่างเขาจะไมย่ อมให้โอกาสดๆี แบบนผ้ี า่ นไปอยา่ งง่ายๆ แน่นอน!!

“เจบ็ ตวั เเสบ ถ้าฉันหกั หา้ มใจตวั เองม่ได้ เธอจะเป็นยงั ไง” เขาไดแ้ ต่บ่นพมึ พมั กบั ตวั เอง ก็เพราะเจา้ ตวั ตน้ เหตุดนั เขา้ สู่หว้ งนทิ ราไปซะเเลว้
กอ่ นท่เี ขาจะตามเขา้ สู่หว้ งนิทราไปเหมอื นกนั …
เชา้ วนั รุ่งข้นึ แฮรร์ ่ยี งั คงไม่ตน่ื ไมว่ ่าจะปลกุ ยงั ไงกไ็ มต่ น่ื เวลาน้ีท่ฮี อกวอตส์ก็ดนั ไมม่ ใี ครอยู่เพราะเหล่าศาตราจารย์ไปประชมุ ท่กี ระทรวงกนั หมด
และตอนนก้ี ็ยงั อย่ใู นชว่ งปิดเทอม เขาส่งจดหมายไปบอกดมั เบลิ ดอรแ์ ล้ว ดมั เบลิ ดอร์จงึ ให้เขาเป็นคนดแู ลแฮรร์ ี่ กน็ ะเขาจะไปเก่ยี งทาไมล่ะ
ในเม่อื ตวั เขาเองก็ตดั สนิ ใจจะเป็นคนขอดูแลแฮร์รอ่ี ยแู่ ลว้

เขาตดั สนิ ใจช้อนตวั อุ้มแฮร์รแ่ี ละใช้ผงฟลู ไปทโ่ี รงพยาบาลเซนตม์ งั โกทนั ที เขาร้อนรนใจจนจะแย่อยู่แล้ว

“รบี เรยี กคนท่ปี ระจาอยูต่ อนนีม้ ารกั ษาเขาเดยี๋ วน้ีเลย!!” น้าเสยี งราบเรยี บแตแ่ ขง็ กร้าวออกสาสงั ่ จนไมม่ ใี ครกล้าเอย่ ปากแทรก
ในเวลาไม่นานก็มที มี แพทยเ์ ขา้ มาตรวจดูอาการอยา่ งละเอยี ด โดยมเี ขาคอยยนื ดอู ยู่ ในท้ายทส่ี ุดเขาเหน็ มคี นพนั ผ้ารอบดวงตาของแฮรร์ ่ี
ใจของเขาสนั ่ ไหวตน่ื กลวั อกี ครา
ทุกคนเดนิ ออกมาจากห้อง บทสนทนากเ็ รม่ิ ดงั ขน้ึ

“เกดิ อะไรข้นึ ” เขาขมวดค้วิ แน่นทาหนา้ ทาตาสงสยั

“เอ่อ อะ เออ่ คอื …คอื ” คนทถ่ี กู ถามมวั แตอ่ ้าๆ อ้งึ ๆ

“ฉนั ถามวา่ เขาเป็นอะไร!!” สเนปเอ่ยข้นึ อยา่ งฉุนเฉียว

“บอดน่ะครบั ตาน่ะ ตาของเขาเหมอื นจะบอด” แพทยอ์ กี คนรบี มาสมทบทนั ที
ดเู หมอื นเพ่อื นรว่ มงานของเขาจะไม่มคี วามกล้ามากพอทจ่ี ะสนทนากบั ชายหนุ่มตรงหนา้

“หะ้ อะไรนะ!!” น้าเสยี งของสเนปเปล่ยี นไปอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั คสู่ นทนาเลยรบี อธบิ ายเพม่ิ เตมิ ทนั ที ไม่มใี ครอยากให้คนตรงหนา้ อารมณ์เสยี หรอกนะ
ความหนา้ กลวั ของคนตรงหนา้ น่ีเล่อื งช่อื ซะทเี ดยี ว

“อาจจะนะครบั เราเองก็ตรวจสอบไมไ่ด่ เ้ หมอื นกนั มนั แปลกมาก เขาคงมองไม่เหน็ ไปสกั พกั หรอื อาจจะบอดถาวรเลย ตอนนี้เขารู้สกึ ตวั แล้วครบั
คุณเขา้ ไปหาเขาไดน้ ะ”
ชายหนุ่มพนักหนา้ เขา้ ใจ

สเนปเดนิ เขา้ ไปหาแฮรร์ ่ี เสยี งเดนิ ทาใหแ้ ฮรร์ ่ตี กใจเล็กน้อย

“ใครหรอฮะ คุณเป็นใครหรอ ใช่ศาสตราจารย์สเนปหรอื เปลา่ ฮะ” เสยี งเจ้อื ยแจ้วถามออกมา

“อมื ฉนั เอง รู้สกึ ยงั ไงบ้าง” เอย่ เสยี งอ่อนลงอยา่ งเหน็ ไดช้ ดั

“รู้สกึ มนึ หวั กบั ปวดตาฮะ” พดู แลว้ หนา้ ไปอกี ทาง

“ฉนั อยู่ทางนี้พอตเตอร์ ไม่ใชท่ างนนั้ ”

“อ่ะ ขอโทษฮะ คอื ผมมองไมเ่ หน็ ขอโทษนะฮะ…” หน้าของแฮรร์ เ่ี จ่อื นลง ท่เี จ้าตวั แสบนี่พูดขอโทษๆๆ มนั ทาใหเ้ ขารู้สกึ ข่นุ มวั

“จะร้องก็รอ้ งออกมาสิ จะฝืนทาไม เก็บไว้เดย๋ี วก็ตายหรอก!!” เขาควา้ ตวั เดก็ หนุ่มมากดฝังจมอก

ฟร่บึ บ!!

แฮร์ร่สี บดั เเขนควา้ หมบั เขา้ ท่กี ลางลาตวั ของสเนป

เขาเรม่ิ ร้องไหอ้ ย่างขมข่นื เขาเอาชนะโวลเดอมอรไ์ มไ่ ด้ เขาเสยี ดวง ตาของเขามนั มองทุกอยา่ งดามดื ไม่หมด ถงึ เขาจะไดโ้ อกาสย้อนกลบั มา
แตต่ อนนี้เขาไมม่ ปี ระโยชนส์ าหรบั โลกเวทมนตร์อกี ตอ่ ไปแล้ว เขาควรจะทาอะไร? เขาจะมคี ่าอะไร? แม้แตโ่ บราณวตั ถกุ ย็ งั มคี ่า
และดูเหมอื นเขาจะไมม่ อี ะไรเหลอื เลย เขาเกลยี ดชอ่ื เสยี งมาโดยตลอด เขาแคต่ อ้ งการเป็นคนปกติ ใชช้ วี ติ เหมอื นเดก็ คนอน่ื ๆ เป็นแค่ แฮร์ร่ี แฮร์ร่เี ฉยๆ
เขาอยากมชี วี ติ อย่างปกตแิ ละให้ทกุ คนท่เี ขาห่วงใยปลอดภยั ดแี ละมคี วามสุข

แตส่ ง่ิ เหลา่ นจ้ี ะไม่มที างเกดิ ขน้ึ ได้ ตราบใดทโ่ี วลเดอมอร์ยงั มตี วั ตนอยู่ เขาจะยอมแพไ้ มไ่ ด้

แฮร์ร่รี อ้ งไหต้ วั โยนหมดเร่ยี วแรงน้าตาทะลกั ทลายเหมอื นทานบแตกและค่อยๆ นงั่ หลบั ตาลงอย่างชา้ ๆ
เซเวอรร์ สั ก็ทาอะรไมถ่ กู เพาะเขาไม่เคยทาแบบน้ีกบั ใครมาก่อน ไดแ้ ต่กอดปลอบไปอยา่ งเกๆ้ กงั ๆ
แลว้ กอ็ ุม้ คนทน่ี งั่ หลบั คาอกเขากลบั ไปนอนพกั ท่หี อ้ งของเขาท่ปี ราสาทฮอกวอตส์เหมือนตอนขามา

ตอนท่ี 3

คนื น้ีแฮรร์ ต่ี น่ื ขน้ึ มาด้วยอาการไอและหอบ เหง่อื เยน็ ปกคลมุ รา่ งกายของเขา
เสยี งสะท้อนอนั เยอื กเยน็ ของคาสาปของโวลเดอมอรด์ งั กอ้ งอยู่ในหวั ของเขา
เขาพยายามจะลุกข้นึ นงั่ แต่ก็ตกใจทต่ี ่นื ข้นื มาโดยยงั มอี อ้ มกอดของอกี คนท่กี อดเขาเอาไว้ไมไ่ ปไหน เขายกมอื จบั รอบดวงตากพ็ บวา่ ถูกพนั ผา้ เอาไว้?
ไดแ้ ตล่ อบถอนหายใจกบั ตวั เอง ถงึ จะมองไม่เหน็ แต่กลนิ่ หอมเยน็ ชวนจกั จจ้ี มูกทเ่ี ป็นเอกลกั ษณ์
เขารไู้ ด้ทนั ทวี า่ คนทกี อดเขาอยจู่ ะเป็นใครไปไมไ่ ดน้ อกจากศาสตราจารยป์ รงุ ยาคนนนนั้
“ศาสตราจารย์เซเวอร์รสั !!”
เซเวอร์รสั ลมื ตาต่นื นยั น์ตาสดี าสนิทเบกิ กวา้ ง
“เอ่อ…ค-คอื ผมหมายถงึ ศาสตราจารย์สเนป ทาไมผมถงึ ได้….”
เจา้ ของช่อื โผเขา้ กอดแฮร์ร่อี ยา่ งลมื ตวั ใบหนา้ ของชายหนุ่มตอนนี้เต็มไปด้วยความสขุ ความสขุ ทท่ี ะลักล้นออกมาพรอ้ มกบั น้าตา
ใบหนา้ ของเดก็ หนุ่มเต็มไปดว้ ยความสงสยั ทาไมถงึ กอดเขาละ่ ?!!? ความรู้สกึ เปียกชน้ื และตวั ท่สี นั ่ คลอนทาใหเ้ ขารู้วา่ คนตรงหน้ารอ้ งไห้อย่างหนกั
เป็นเพราะเขา?!
แฮร์ร่อี ดสงสยั ไม่ได้กบั สง่ิ ทเ่ี กดิ ขน้ึ ตรงหน้า แต่วา่ นะ เซเวอร์รสั จะกอดเขาแน่นเกนิ ไปแลว้
“ศาสตราจารย์ครบั ผะ ผมจะหายใจไมอ่ อกแลว้ ” จะผลกั ออกก็สแู้ รงไมไ่ ด้ แตน่ ่มี นั ก็ดไี ม่ใชห่ รอไง? เขารกั ศาสตราจารย์
เขารู้ดวี ่าความรกั ทเ่ี ขามใี ห้มนั เกนิ ความรกั ระหว่างลูกศษิ ย์กบั อาจารย์ เขาไม่เคยคดิ เลยวา่ จะมวี นั นี้
แฮรร์ ่ใี ช้โอกาสนี้กอดตอบเซเวอรร์ ัสเเละเออ้ื มมอื ไปสมั ผสั ทเ่ี สน้ ผมสดี าของคนตรงหน้าลบู ไลเ้ ป็นการปลอบประโลม
“ผมอยทู่ น่ี ี่ อยูก่ บั คุณ”

“…”
“ผมไมเ่ ป็นไรครบั ไม่เจบ็ เลยสกั นิด…” เขาพูดยา้
“…ตา…”
“คุณว่าอะไรนะครบั ”
“ตา…ของเธอ”
คาพูดของคนตรงหน้าเขานที่ าให้เขาสะอกึ ไม่ใชน่ ้อย
“ผม ผมไมเ่ ป็นไรครบั ถงึ ผมจะมองไมเ่ หน็ …แตว่ ่าศาสตราจารย์ก็จะคอยช่วยผมใชไ่ หมละ่ ”
“….” สเนปพยายามทาใหน้ ้าเสยี งตวั เองปกตทิ ส่ี ดุ มอื ปาดน้าตาตวั เองอย่างลวกๆ
“ศาสตราจารย์….ศาสตราจารย์สเนป” พออีกคนนงิ่ เงยี บไมพ่ ดู ไม่จากไ็ ม่รจู้ ะพดู อะไรต่อ เขาไมร่ วู้ า่ คนตรงหนา้ เขาทาหน้าทาตายงั ไง
มนั เรม่ิ ทาใหเ้ ขาใจแป้วเน่ียสิ
“ใช่”
“อะ…อะไรนะครบั ”
“ฉันจะดูแลเธอเอง ไม่ใช่…แค่ชว่ งนี้”

“ผม ไม่ ผมไม่เขา้ ใจวา่ คณุ หมายถงึ อะไร”

“ตลอดไปคุณพอตเต-- แฮร์ร่ี ตลอดไป… ”

“คุณทาเหมอื นกบั กาลงั สารภาพรกั กบั ผม”

“และใช่ ฉนั รกั เธอ”

มอื ท่สี มั ผสั อย่ทู ข่ี า้ งแกม้ ของเขาจะเป็นใครไปไม่ไดน้ อกจากคคนทก่ี าลงั ทาให้เขาเสยี อาการตรงนี้!! ไม่รู้วา่ บรรยากาศมนั พาไปหรอื ยงั ไง แตว่ ่า
ศาสตราจารย์สดุ โหดคนน้ีเนย่ี นะรกั เขา?!!? ถงึ เขาจะดใี จก็เถอะแตก่ ็อดตกใจไม่ได้ เขาเรมิ่ ร้สู กึ ดกี บั การทต่ี ้องเจบ็ ตวั แล้วแฮะ
ถ้าเขาไมบ่ าดเจบ็ เขาจะไดร้ ูถ้ งึ มมุ น้ขี องคนตรงหนา้ ไดย้ งั ไง

“ไม่ตอ้ งพนั แลว้ ผ้าพนั แผลน่ะ อย่เู ฉยๆล่ะ” พลางแกะผา้ ท่พี นั ตาของเอาออกจากระมดั ระวงั ราวกบั กลวั ว่าเขาจะเจบ็ อยา่ งนนั้ แหละ
แฮรร์ ่ลี มื ตาข้นึ ช้าๆ เขาตกใจกบั สง่ิ ท่มี องเหน็ จากตอนแรกมนั มดื สนิทมองอะไรไมเ่ หน็ เลย แต่วา่ ตอนนก้ี ลบั มองเหน็ แตว่ า่ มนั ไม่มอี ะไรชดั เลย
มนั เบลอมากยงิ่ กวา่ คนสายตาสนั้ อยา่ งเขาไม่ใส่แว่นเสยี อกี
แต่คนท่ตี กใจกว่าแฮรร์ ่กี ลบั กลายว่าเป็นเซเวอร์รสั

“น่ีมนั อะไรกนั ”

“อะ อะไรหรอครบั ”

“มนั ..สวย สวยมาก”
เดก็ หนุ่มทไ่ี ด้ฟังก็ได้แต่นงั่ เงยี บ ใบหน้าทเ่ี ตม็ ไปด้วยเครอ่ื งหมายคาถาม ทาใหเ้ ซเวอร์รสั ตอ้ งรบี อธบิ ายเพม่ิ

“ตาของเธอ มนั สวยมากแฮร์ร่”ี

“ผมอยากเหน็ บา้ งจงั มนั คงจะสวยมาก”

“…..”

“…..”
“มนั สวย…แต่ไม่เท่าเธอ”
ตาของเดก็ หนุ่มทเ่ี คยเป็นสเี ขยี วมรกตดงั่ คาสาปพฆิ าตทช่ี วนมอง ตอนน้ีมนั มสี ที องอร่ามแวววบั ปนอยู่ด้วย
ราวกบั กาลงั เคล่อื นไหวอย่ภู ายในดวงตาของเดก็ หนุ่ม มนั ทาใหช้ วนมองมากกวา่ เดมิ เสยี อกี
แฮรร์ ่อี กึ อกั อกี ครงั้ ใครจะคดิ กนั วา่ เซเวอรร์ สั จะเปลย่ี นไปมากขนาดน้ีละ่

“ผมมองไมเ่ หน็ เลย…”

“ฉนั รู้ ฉนั รู้ ไม่เป็นไร”
เซเวอร์รสั เล่อื นมอื หนามาประคองใบหนา้ หวานของแฮร์ร่ี นิ้วโป้งลูบไลแ้ ก้มเนียนอย่างหลงไหล ค่อยๆเล่อื นมอื ลงมาสัมผสั กบั ริมฝีปากบางสชี มพูระเร่อื
ใช้ปลายนิ้วกดคลงึ มนั เบาๆ

“จูบได้หรอื เปลา่ ”
แฮร์ร่เี รม่ิ เลก่ิ ลัก เขาทาอะไรไมถ่ ูก เขานงั่ นง่ิ แต่หลบั ตาลงเป็นคาตอบแทน
เซเวอร์รสั ย้มิ ขาให้กบั การกระทาทด่ี จู ะใสซ่ือของเดก็ หนุ่ม นม่ี นั น่ารกั เผ่อื คนทงั้ โลกหรอื อย่างไร
รมิ ฝีปากประกบจบู อย่างโหยหา ร้อนแรงเสยี จนเจา้ ตวั เล็กเรม่ิ จะเคล้มิ ตามนึกถามตวั เองในใจวา่ คนตรงหนา้ จูบเก่งขนาดน้ตี งั้ แตเ่ มอ่ื ไหร่
ลน้ิ ร้อนรกุ ล้าเขา้ มาชว่ งชมิ น้ารสหวานกบั ล้นิ ทพ่ี ยายามตามจงั หวะท่ดี ไู มป่ ระสปี ระสา น่ารกั เสยี จนรา่ งสงู ทนไมไ่ หว

บดจบู หนกั หน่วงมากข้นึ กว่าเดมิ ด้วยความรสู้ กึ หลากหลายทงั้ ออ่ นโยนและร้อนแรงในเวลาเดยี วกนั
ก่อนจะผละจูบรสหวานออกทนั ทีทเ่ี จา้ ตวั เลก็ เรม่ิ หายใจไม่ออกอยา่ งนึกเสยี ดาย

“ศะ ศาสตราจารย์ ช้าหน่อยฮะ ผม หายใจไม่ท---”ยงั พูดไม่ทนั จบก็ถกู พรมจูบอกี ครงั้ ดว้ ยความรกั ใคร่

“เซเวอร์รสั ” คนท่เี อาแต่จูบเขาเม่อื ครูกย็ อมพละออกมาแล้วพูดคาพูดทท่ี าใหค้ นฟังนงั่ มนึ งง

“เธอสามารถเรยี กฉนั วา่ เซเวอร์รสั ไดแ้ ฮร์ร่ี” ก่อนจะโนม้ ใบหนา้ เขา้ หาเจา้ ตวั เล็กกอ่ นจะประทบั รมิ ฝีปากนุ่มอกี ครงั้ อย่างออ่ นโยน

“ถ้า ถ้าคุณจูบผมอกี ผมจะกดั คุณเซเวอร์รสั !!”

“กล็ องกดั ดูสิ เธอจะโดนไมใ่ ชน่ ้อย ฉนั จะกดั คนื ”

“คณุ จะกดั ผมหรอฮะ!!”

“ทงั้ ตวั ลองไหมล่ะ” น้าเสยี งทุ้มนุ่มแฝงเลศนัยพดู หยอกเยา้ ขา้ งใบหูพรอ้ มกลวั้ หวั เราะเบาๆ ก่อนจะจบู หวั ไหลก่ ลมมนอย่างหยอกเยา้
มอื หนาแตะลงทบ่ี า่ กว้างเตรยี มจะจบั ให้อกี ฝ่ายนอนลงบนเตยี งของเขา จบั มอื บางสองขา้ งมารวบเอาไวใ้ หข้ ยบั ไมไ่ ด้ แต่แฮร์ร่กี ็ตะโกนออกมา
ก่อนทเ่ี ขาจะทนไมไ่ หว!!

“คุณ!! คุณแกล้งผม!!”

“กเ็ ธอมนั น่าแกลง้ ”

“ผะ ผม … ผม ง่วงแล้ว!!”
เซเวอรร์ สั พอเหน็ ท่าทคี นตรงหน้าก็อดทจ่ี ะแกล้งไม่ได้

“แตเ่ ธอพ่งึ ตน่ื นะ”

“นะฮะ นอนกนั นะ”

“เอาเถอะ นอนกนั …” ได้แต่พน่ ลมหายใจออกมาเบาๆ ความหนา้ รกั ของเจา้ ตวั เล็กนีค่ อื เทา่ โลก
คนตวั สงู ลม้ ตวั ลงนอนเบยี ดกายขยบั แนบชดิ กบั คนขา้ งๆ เขาใชแ้ ขนแกร่งโอบกอดคนร่างบางเอาไว้ ร่างบางซุกตวั เขา้ หาอกแกรง่ เพอ่ื ซึมซบั ความอบอ่นุ
ร่างสูงกระชบั อ้อมกอดให้แน่นขน้ึ ราวกลบั กลวั วา่ คนในอ้อมกอดจะหายไป
ร่างสูงเชยคางเจ้าตวั เลก็ ใหเ้ งยหนา้ มามองเขากอ่ นท่จี ะประทบั จบู ลงบนหนา้ ผากมน

“ราตรสี วัสดแิ์ ฮร์ร่”ี

“ -///- ราตรสี วสั ดฮิ์ ะเซเวอร์รสั ” เอาเถอะ แบบนีก้ ไ็ ม่ได้แย่นะ
และเขาทงั้ คูก่ เ็ ขา้ สู่ห้วงนทิ ราไปด้วยกนั

ตอนท่ี 4

เชา้ วนั ร่งุ ข้นึ
“ออื อ” แฮร์รท่ี ่นี อนน่ิงอยูใ่ นอ้อมกอดของอกี คนขยบั ตวั เลก็ นอ้ ย
เป็นเช้าวนั แรกท่เี ขาต่นื ข้นึ มาในอ้อมกอดของอีกคนแล้วไมม่ ที ่าทโี วยวาย ไม่ได้พยายามจะขนื ตวั ออก ไมไ่ ด้ร้สู กึ ขดั ใจ
แตเ่ หมอื นคนขา้ งๆเขาจะร้สู กึ ตวั เรว็ เหลือเกนิ
“ฮมื ทาไมตน่ื เรว็ จงั ” ไม่ว่าเปล่าพลางดงึ คนตวั เล็กเขา้ ไปไว้ในออม้ กอดพรอ้ มกบั เอาหน้าถูท่ตี วั เขาไปมา
“ผมหวิ ครบั เซเวอร์รสั ” ทาใหค้ นทไ่ี ด้ยนิ ลกุ ขน้ึ นงั่ ทนั ที
“โอเค ฉนั จะไปเอาอะไรมาใหท้ าน แตเ่ ธอตอ้ งไปอาบน้าก่อน” อยู่ๆกเ็ หมอื นเจ้าตวั จะนกึ อะไรออก
“ตาเธอมองไม่เหน็ ฉันต้องอาบน้าไหด้ ว้ ยสนิ ะ” ลมหายใจอ่นุ รอ้ นและน้าเสยี งแหบพร่ากระซิบขา้ งกกหู ทาให้ขนลกุ ชนั
“ไม่--ไม่ครบั ผมอาบเองได้ ห้องน้าอยู่ทางไหนฮะ”
“เดนิ ตรงไปแล้วเลย้ี วขวาผา้ เชด็ ตวั อย่ทู างซา้ ยมอื ” เซเวอรร์ สั ยกมอื นงั่ กอดอกไดแ้ ตก่ ลนั้ ขากบั ภาพตรงหน้า
“รบั ทราบ!!” พดู จบกร็ บี ลุกข้นึ เดนิ อยา่ งรวดเรว็ ทาเหมอื นไม่ไดร้ บั บาดเจบ็ มาก่อน
“เดยี๋ ว แฮรร์ ่ี ทางนนั้ มนั !!”
วดื ดด โป๊ ก!!!!
ไอเดก็ ตวั ดเี ดนิ ชนชนั้ หนังสอื ท่หี ้องเขาอยา่ งจงั ยงั ดที เ่ี ขาลุกมารบั ทนั ไมง่ นั้ ไดห้ วั ลงไปฟาดพน้ื อกี รอบแน่
“ ฉนั จะ อาบ น้า ให้ เธอ เอง ” เซเวอรร์ ัสกลา่ วออกมาชดั ถ้อยชดั คา
“โอย เจบ็ ชะมดั เลย แต่ผมอาบเองได้จรงิ ๆนะครบั เซเวอร์รสั ” ใครเขาจะใหม้ าอาบใหเ้ ล่ามนั น่าอายจะตาย
“ไม่ต้องอายแฮรร์ ่ี ฉนั เหน็ เธอหมดทงั้ ตวั ตงั้ แตว่ นั ท่ฉี นั วง่ิ โรเ่ ขา้ ไปชว่ ยเธอออกมาแลว้ ” เขาเนน้ ยา้ บางคาอย่างเหน็ ได้ชดั
ไดโ้ อกาสทงั้ ทเี ขาก็ขอเลยแกล้งเสยี หน่อย ก็ใครใช้ให้น่าแกลง้ แบบน้ีละ่
“มนั …ไมเ่ หมอื นกนั น่ี” เสยี งทเ่ี อ่ยออกมาแผว่ เบามาก แตห่ อ้ งทเ่ี งยี บสงดั แบบน้กี ็ทาให้เสยี งทเ่ี อย่ ออกมาดงั พอท่จี ะได้ยนิ
“หๆึ ฉันไม่อยากเถยี งกบั เธอ มานฉี่ นั จะพาไปเอง” พูดเสรจ็ กช็ ้อนตวั เจ้าเดก็ เเสบตรงหนา้ พาไปท่หี ้องน้า
“ผา้ อยู่ตรงนีน้ ะ รบี จดั การใหเ้ สรจ็ ฉนั จะกลบั มาพรอ้ มอาหาร”
“ขะ เขา้ ใจแล้ว ขอบคณุ ครบั ”
.
.
.
หลงั จากอาบน้าเสรจ็ แฮร์ร่กี ค็ ลาๆ เดนิ ตามออกมา เมอ่ื กเ้ี ขาชนชนั้ หนงั สอื ตรงน้ีเขาจาได้ ถา้ เดนิ ต่อไปอกี นิดกจ็ ะถงึ เตยี ง แต่จๆู่
ตาของเขากป็ วดจด๊ี ข้นึ มา รา่ งกายทรดุ ฮวบตกกระแทกพ้นื

“อ๊ากกกก!! ฮกึ อก้ึ อา๊ า!!!” จๆู่ หวั สมองกเ็ จบ็ ปวดไปหมด สองมอื ยกขน้ึ ท้งึ หวั ค้วิ บางขมวดมุ่น กดั รมิ ฝีปากจนมนั หอ้ เลอื ด
กล้ามเน้อื เรม่ิ กระตกุ เกรง็ พยายามกอบโกยอากาศเขาปอดอย่างอดกลนั้

ปัง!!

เซเวอร์รสั ท่เี ดนิ มาอยแู่ ถวหน้าหอ้ งได้ยนิ เสยี งแฮร์ร่กี รดี ร้อง ก็รบี ถบี ประตเู ขา้ มาทนั ที

ภาพตรงหน้าทาให้เขาเรม่ิ มอี าการกระวนกระวาย เขาแคแ่ วะไปเอาของท่แี ฮรร์ ช่ี อบท่หี ้องครวั แล้วทาไมถงึ …

“ผม ไมเ่ ป็น--ไร เซเวอร์รสั ” แฮรร์ ่รี บั รูไ้ ด้ถงึ ความต่นื ตระหนกนนั้ ได้แตภ่ าวนาใหเ้ สยี งของเขาช่วยดงึ สตขิ องอกี ฝ่ายได้

ในตอนนี้เซเวอร์รสั มคี วามเยอื กเยน็ มากทเี ดยี ว เขาช้อนตวั แฮร์ร่ขี ้นึ แล้ววางลงท่เี ตยี งอยา่ งแผว่ เบา
รบี หมนุ ตวั ไปหยบิ ยาท่เี ขาปรงุ ไวเ้ มอ่ื คนื มาป้อนให้แฮรร์ ท่ี นั ที อย่างนอ้ ยมนั กช็ ว่ ยบรรเทาอาการเจบ็ ของคนตรงหน้าได้
เขาใชค้ วามพยายามอย่างมากในการป้อนยาให้ เพราะความเจบ็ ปวดทค่ี นตรงหน้าเขาได้รบั เลยทาใหย้ าของเขาไหลเลอะออกมา

แต่ถ้าไมร่ บี กนิ ให้หมดตอนนี้ เจ้าตวั เลก็ ของเขาคงจะเจบ็ มากไปกว่านแ้ี น่
เขาตดั สนิ ใจยกกระดกยาใสป่ ากตวั เองแล้วมอบยาผ่านปากใสเ่ จา้ ตวั เลก็ ทนั ทที นั ที มอื เเกรง่ ลอ๊ คใบหนา้ สวยไวไ้ ม่ให้ดน้ิ หนี

“ออื อ”

รอจนแน่ใจวา่ ยาไหลเขา้ ไปจนหมดแลว้ ผละตวั ออกมา

เสยี บแหบพรา่ หอบหายใจดงั ข้นึ เบาๆ เสยี งตรงหนา้ ทาให้เซเวอรร์ สั หน้าข้นึ สไี ด้อย่างไม่ยาก เขาตดั สนิ ใจใหแ้ ฮร์รน่ี อนพกั ต่อ
ส่วนตวั เขากน็ งั่ จดั การงานท่เี หลอื ของตนให้เสรจ็ ทเี ดยี ว จะไดม้ เี วลาวา่ งเยอะๆ

พอตกเยน็ เซเวอรร์ สั ทาทุกอย่างเสร็จหมดแล้ว ยกมอื ข้นึ นวดคลงึ ขมบั ตวั เอง วนั นีเ้ ขาล้ามาทงั้ วนั จนถงึ ตอนนี้แฮร์ร่กี ย็ งั ไมต่ น่ื
เขารวู้ า่ แฮรร์ ต่ี อ้ งรบั ศกึ หนกั เลยใช้เวลาฟ้ืนตวั นาน แตม่ นั ก็อดท่จี ะหวนั ่ ใจไมไ่ ด้

“รบี ต่นื ขน้ึ มาไดแ้ ลว้ เดก็ ด”ี เสยี งท้มุ เอ่ยแผ่วเบาราวเสยี งกระซบิ พรมจบู เจ้าตวั เล็กด้วยความรกั และหวงแหน หนา้ ผาก ดวงตา จมกู แกม้ รมิ ฝีปาก
ทงั้ หมดน้ีเป็นของเขา กอ่ นท่จี ะหลบั ไป

แฮร์รต่ี น่ื ข้นึ มากลางดกึ เขาลมื ตาลุกนงั่ แต่…โอ้ เมอรล์ นิ !! เขามองเหน็ !! ชดั ชดั มาก มนั ชดั เจนมาก ทงั้ ๆท่หี ้องนี้แสงส่องไม่ถงึ ด้วยซ้า
และนมี่ นั ตอนกลางคนื ทาไมกนั !!

เขาลกุ ลล้ี ุกรนจบั ใบหนา้ และรอบตาของเขา มนั ไมเ่ จบ็ แล้ว?? พลางกวดสายตามองไปรอบๆตวั นนั่ ชนั้ หนงั สอื ท่เี ขาเคยเดนิ ชน นนั่ ห้องน้า
นนั่ ต้เู ก็บของ สะอาดเรยี บงา่ ยเป็นระเบยี บและน่ี คนท่อี ยู่ตรงหนา้ เขา เซเวอรร์ สั ทน่ี อนฝัง่ ตรงขา้ ม

“คงจะเหน่อื ยมากล่ะสิ ดแู ลผมตลอดแบบนี้” เขาพมึ พมั กบั ตวั เองเบาๆ กอ่ นจะกม้ ลงไปหอมแก้มสูดความหอมกระซบิ เบาๆทข่ี า้ งหู

“ขอบคุณนะครบั เซเวอร์รัส”

“แลว้ ทาไมถงึ มองเหน็ ละ่ หรอื ว่าหายแล้ว?”

‘ดวงตาของเธอคอื เนตรโจวกนั หรอื ท่เี คยถูกเรยี กว่าดวงตาของเทพเจ้า’ เสยี งคาตอบลอยเขา้ หวั มาอย่างหา้ มไม่ได้

!!!!!

‘คณุ เป็นใคร’ เขาตดั สนิ ใจพูดในใจ และ มนั มเี สยี งตอบกลบั เขา!!

‘ฉันเอริ ์ธซีมงั กรในตานานและจะมาเป็นดาบในใจให้เธอ’

ประสบการณก์ ารเป็น แฮรร์ ่ี พอตเตอร์ ทาให้เขาไมแ่ ปลกใจท่จี ะเกดิ เหตุการณ์เหนือความคาดหมายข้นึ แตน่ ีม้ นั กเ็ กนิ ไปไหม!! แต่ถา้ คดิ ดดู ๆี
นจ่ี ะทาให้การลม้ โวลเดอมอร์ง่ายกวา่ เดมิ เยอะเลย

‘ผมสามารถทาอะไรได้บา้ งฮะ’ เขาจะไม่ปล่อยใหม้ นั ยดื เย้อื เพราะเกรงวา่ คนดา้ นขา้ งจะต่นื ขน้ึ มาเสยี กอ่ น

‘ดวงตาของเธอคอื ตน้ กาเนิดของหลายๆสง่ิ ไม่มใี ครไดร้ บั มนั มากอ่ นนอกจากผ้สู รา้ ง ฉนั เองก็บอกไมไ่ ด้ว่าเพราะอะไร แต่รู้สกึ ได้ว่าเธอนนั้ พเิ ศษ
จงจาไว้ให้ดมี นั จะทาให้เธอมพี รสวรรณ์ทางดา้ นพลงั จติ และอานาจ มพี รสวรรณด์ ้านพลงั ชวี ติ และพลงั กาย สายตาอนั เฉียบแหลม
เธอสามารถใชพ้ ลงั ได้ทกุ ท่ที กุ ทางจะเรยี กวา่ มพี ลงั ไร้ขดี จากดั ก็ไม่เชงิ ดวงตาของเธอจะตอ้ งทางานหนักมากถา้ เธอใชพ้ ลงั เวทมนตรม์ ากเกนิ ไป
แตถ่ ้าฝึกใช้ใหด้ กี ไ็ มม่ ปี ัญหาเเล้ว ยงิ่ เธอฝึกมากเทา่ ไหร่ พรสวรรณข์ องเธอจะเพม่ิ มากยง่ิ ข้นึ ’

คาตอบพวกนีท้ าเอาเขาอง้ึ ไปไมใ่ ช่นอ้ ย

‘แลว้ ผมจะฝึกยงั ไงละ่ ฮะ’ เขาเอย่ ถามดว้ ยความสงสยั กใ็ นเม่อื ไมเ่ คยมีใครมดี วงตาแบบเขา แล้วเขาจะค้นหาวธิ มี าจากไหนล่ะ
จะหาตามห้องสมดุ กไ็ ม่น่าจะมี

‘ฉันจะทง้ิ หนังสือไวใ้ หเ้ ธอ’ จๆู่ ก็มหี นงั สอื เล่มหนาปรากฎออกมาด้านหนา้ เขา

‘ แต่นม่ี นั ภาษาอะไรกนั -ชวี ประวตั ขิ องราชา- แล้วทาไมผมถงึ อ่านออกล่ะเน่ยี ’

‘มนั คอื ภาษาเอลฟ์ โบราณ ปัจจบุ นั คงหายสาบสูญไปแลว้ ละ่ ขนาดเอลฟ์ หลายๆตนยงั อ่านไมไ่ ด้เลย กบ็ อกไปแลว้ ว่าเธอมนั พเิ ศษ เอาไปศกึ ษาซะ
แล้วเธอจะรูอ้ ะไรมากขน้ึ ’ เขาอยากจะร้องอ๋อข้นึ มาทนั ที แตต่ อนนีค้ งต้องรบี นอนตอ่ แลว้ ละ่ เพราะคนขา้ งตวั เขาเรมิ่ ขยกุ ขยกิ แล้ว อีกไมน่ านคงจะต่นื

‘ขอบคณุ ฮะเอริ ์ธซี’

‘ฟินกอนอาร์’ เอริ ์ธซีพูดออกมาด้วยภาษาเอลฟ์ โบราณก่อนจะเงยี บหายไป ทาใหเ้ ขาอยากจะตอบกลบั ไปเหมอื นกนั

‘ฟินกอนเอเดล’ โอ้ เขาทาได้จรงิ ดว้ ย

หลงั จากบอกลากนั เป็นภาษาเอลฟ์ โบราณแลว้ เขากล็ ้มตวั ลงนอนตอ่ ซกุ เขา้ หาอกแกร่งรบั ไออุน่ จากคนตรงหน้าแลว้ ผล็อยหลบั ไป

ตอนท่ี 5

ในรงุ่ อรุณของเช้าวนั ใหม่ แฮรร์ ต่ี ่นื มาแลว้ กพ็ บว่าตวั เขาเองตอนนม้ี องไมเ่ หน็ อกี แล้ว เขาหรต่ี าเพอ่ื พยายามไล่ตามเงา
แต่ไม่เหน็ อะไรเลยนอกจากแสงน้อยๆ ทพ่ี ร่ามวั
“เพราะอะไรกนั ” เขาพมึ พมั กบั ตวั เองอกี คครงั้
‘เป็นเพราะสงิ่ ท่อี ยใู่ นตวั เธอกาลงั ปรบั เปลย่ี นพลงั ใหเ้ ขา้ กบั ตวั เธอ ก็คือกาลงั ลงิ ค์กนั นัน่ แหละ ตอนนี้มนั ยงั ไมส่ มบูรณ์ เธอคงตอ้ งรอไปอกี สกั พกั ’
แล้วกม็ เี สยี งของเอริ ์ธซตี อบกลบั มา โอ้…
‘น่ีมนั บ้าชะมดั เลยใหต้ าย’ พอรูก้ ็อดทจ่ี ะบน่ ไมไ่ ด้
‘เดก็ โง่ เธอไม่ไดต้ าบอดก็ดสี กั เทา่ ไหรแ่ ลว้ ได้เวลาแล้วลาก่อน’
‘เดยี๋ วสคิ รบั เอริ ์ธซี เดย๋ี วก่อน คณุ ! คยุ กบั ผมกอ่ น!’ พอไม่มเี สยี งตอบกลบั กไ็ ด้แตล่ ุกนงั่ หนา้ นิว่ คว้ิ ขมวด
เซเวอรร์ สั ทต่ี น่ื ข้นึ มาแลว้ เหน็ ดงั ดงั นนั้ ก็อดยกมอื เอานวิ้ ชข้ี ้นึ ไปจม้ิ ห่างคว้ิ อย่างอดไมไ่ ด้
“เธอกาลงั กงั วลอะไรอยู่ ฮ”ึ เซเวอร์รสั ถามออกมาด้วยความเป็นหว่ ง
“ผมแค่คดิ อะไรเรอ่ื ยเป่ือย ไม่มอี ะไรหรอกครบั ” เหน็ ดงั นนั้ เซเวอร์รสั จึงคว้าตวั เดก็ หนุ่มลงลกลบั มานอนในออ้ มแขนของเขา
“เธอสามารถบอกฉันได้…ทุกเร่อื ง”
“ผมมองไมเ่ หน็ แบบน้ี ผมเป็นภาระของคุณหรอื เปลา่ ” แฮร์รน่ี ่งิ เงยี บไปครูใหญ่ เซเวอรร์ สั กลบั ขมวดค้วิ เป็นปม
“ฉนั ไมเ่ คยคดิ แบบนนั้ ไมเ่ คยเลย”
“ตอนนผ้ี มอยากเหน็ หน้าคุณจงั ผมมองหนา้ คณุ ไม่เหน็ เลยครบั ”
เซเวอร์รสั ตดั สนิ ใจนอนตะเเคงหาแลว้ จบั มอื ของแฮรร์ ่ขี น้ึ มาวางไวท้ ่ขี า้ งแก้ม
“ตอนน้ีเธอจบั มนั แล้วจนิ ตนาการไปก่อน ฉนั เช่อื วา่ เธอจะกลบั มามองเหน็ ได้แน่นอน ตอนน้ฉี นั อา่ นเจอคมั ภรี โ์ บราณเกย่ี วกบั การปรงุ ยา
มนั จะตอ้ งมสี ูตรยาดๆี อยู่ในนัน้ ” เสยี งและสายตาท่มี นั ่ คงสอ่ื ออกมาชดั เจน
“….” แฮรร์ ไ่ี ม่ไดพ้ ูดอะไรออกไปตอ่ ไดแ้ ตเ่ อามอื ของตวั เองลูบไล้ไปตามใบหนา้ หนา้ ผากทก่ี วา้ ง หว่างคว้ิ ทเ่ี รยี วยาว จมูก แกม้ และปาก
ไลจ่ บั ไปทวั่ ก่อนทจ่ี ะหยุดเพราะเจ้าของใบหนา้ นนั้ พดู ออกมา
“ฉนั จะพูด เผอ่ื วา่ เธออาจจะยงั ไม่ทราบ เธอมวั แตจ่ บั หน้าฉันแบบนี้…ฉันเขนิ หมดแลว้ ”
แฮร์รท่ี ไ่ี ด้ฟังก็ได้แต่หนา้ ขน้ึ สอี ยา่ งชว่ ยไมไ่ ด้ หวั ใจเรม่ิ พองโต และกลนั้ ใจถามเร่อื งทเ่ี ขาสงสยั ออกไป
“ศาสตราจารย์ ไม่ ผมหมายถงึ เอ่อ…คอื ”
“ว่าไง แฮรร์ ่”ี
“เซเวอร์รสั ฮะ ระหว่างเรามนั --”
“ฉนั ผดิ เองท่ปี ล่อยใหเ้ ร่อื งมนั เป็นแบบนี้จนเธอกงั วล เอาล่ะ ฟังฉนั ให้ดฉี นั จะไมพ่ ดู มนั ซ้า”
“แฮร์ร่ี เธอจะให้เกยี รตเิ ป็นคนรกั ของฉันได้หรอื เปลา่ ”
“….”

“วา่ ไงไอตวั แสบ”

“ฮกึ --ฮะ ได้ อกึ ครบั เป็นครบั ”

“อยา่ งอแงเดก็ ดขี องฉนั ” ในตอนนีจ้ ากสายตาทเ่ี คยอบอนุ่ บดั น้ีได้แปรเปล่ยี นเป็นเจา้ เลห่ ์ตามความคดิ ของเซเวอรร์ สั ทผ่ี ดุ ข้นึ มา

“ไหนๆกต็ ่นื แล้ว ไปอาบนา้ แล้วทานขา้ วกนั เถอะ” ไม่วา่ เปลา่ พลางอุ้มแฮรร์ เ่ี ดนิ เขา้ หอ้ งน้าทนั ที ถงึ แฮรร์ จ่ี ะดน้ิ ไปก็ไปก็ไมม่ ปี ระโยชน์
สุดทา้ ยก็ต้องยอมใหร้ ่างสูงอยู่ดี

ในห้องอาบน้า

เซเวอร์มองดูละอองไอน้าทล่ี อยวนอยูร่ อบๆ แต่ก็ไมอ่ าจบดบงั ดวงตาสเี ขยี วมรกตแซมทองสดใสท่จี ้องมองตรงหนา้ ขนตาสนี ้าตาลออ่ นเรยี งเป็นแพหนา
ผมสนี ้าตาลเปียกและตกล่ลู งมาล้อมกรอบหน้า ยง่ิ ทาให้คลา้ ยเดก็ ผู้หญิงยง่ิ ขน้ึ
ผวิ ท่ไี ม่ไดโ้ ดดแดดเผามานานขาวผอ่ งพอโดนน้าร้อนก็แดงระเรอ่ื ชวนให้หลงไหล

เซเวอรร์ สั ไม่รวู้ ่าตวั เขาเองจะทนไดอ้ กี นานเทา่ ไหร่ ก่นดา่ บอกตวั เองว่าให้อดทนไว้ เขาพยายามรกั ษาทา่ ทางของตวั เอง
แม้สหี นา้ จะเรยี บเฉยแต่ตอนนีห้ ูของแดงไปหมดแลว้ ไดแ้ ต่คดิ ในใจว่า ’อ่า….ฉันไมน่ ่าจะพยายามฆ่าตวั ตายเลย’

การอาบน้าแต่งตวั ผา่ นไปอยา่ งรวดเรว็ เซเวอรร์ สั เรยี กเอลฟ์ ของตวั เองและใหเ้ ตรยี มอาหารสาหรบั พวกเขา หลงั ทานเสรจ็ กน็ งั่ คยุ กนั ในหลายๆเร่อื ง
จนทาให้แฮร์รไ่ี ด้รูแ้ ล้วว่า ยงั ไม่มใี ครได้จากไป ปีนีเ้ ป็นปีทซ่ี เี รยี สจะออกมาตามหาเขา เขาจะต้องวางแผนไมใ่ หป้ ีเตอร์ เพต็ ตกิ รวู ์หนไี ปได้อกี
ซเี รยี สจะต้องได้รบั ความเป็นธรรม แต่เขาไม่รเู้ วลาท่แี น่นอนเพราะฟลายๆอยา่ งมนั เปล่ยี นไปแล้ว เขาต้องเตรยี มพรอ้ มเสมอ

ในวนั น้มี จี ดหมายทถ่ี กู ส่งมาโดยอาจารยใ์ หญ่ของฮอกวอตส์ ว่าพวกเขาประชุมเสรจ็ แลว้ กาลงั กลบั มาทโ่ี รงเรยี น อกี ไม่นานแฮรร์ ่กี ็จะเปิดเทอม
ทกุ ครงั้ ระหวา่ งท่เี ซเวอ์รสั ไม่อยเู่ พราะมวั ศกึ ษายาทจ่ี ะปรงุ มาให้เขา เขากจ็ ะฝึกฝนตวั เอง เขาอา่ นหนังสอื ทไ่ี ดม้ าอยา่ งตงั้ ใจและคอ่ ยๆฝึกตอ่ ไป
เพราะเม่อื ไหรท่ เ่ี ขาฝึกหนกั ไป ดวงตาของเขากจ็ ะแสบร้อนข้นึ มาทนั ที

>>>

ความสมั พนั ธ์ของพวกเขาพฒั นาไปอย่างรวดเรว็ ในวนั พรุ่งนเ้ี ขาจะเปิดเทอม
เซเวอรร์ สั ตดั สนิ ใจกบั ศาสตราจารยด์ มั เบลิ ดอรว์ า่ จะใหเ้ ขาพกั ท่หี ้องส่วนตวั ของเซวเวอรร์ สั

ของๆเขาจงึ ถกู ยา้ ยจากหอคอยกรฟิ ฟินดอรม์ ายงั ห้องของเซเวอร์รสั แตล่ ะวนั ก็คลา้ ยจะเหมอื นเดมิ แต่ก็ไม่น่าเบ่อื บางวนั เซเวอรร์ สั ก็จะตวิ หนังสอื ใหเ้ ขา
เซเวอร์รสั เป็นคนท่เี กง่ มากจรงิ ๆ เขาคดิ สูตรปรุงยาบารงุ ขน้ึ มาใหม่จากตารานนั้ ดกู ็รู้ว่าเป็นสูตรทซ่ี บั ซ้อนมาก

ในวนั นีข้ ณะทค่ี นรกั ของเขานายาบารงุ มาให้เขาด่มื เขาลอบมองดหู นา้ ตาคนปรงุ ยามาให้แลว้ ก็อดทจ่ี ะช่นื ชมไม่ได้ คนรกั ของเขานม่ี นั น่ารกั ทส่ี ุด
ทุกอย่างทท่ี ามนั เพอ่ื เขา ใตต้ าทด่ี าคลา้ เพราะมวั แต่คดิ สูตรปรุงยามาทาใหเ้ ขา ใบหน้าทด่ี โู ทรมกว่าเดมิ

จะถามว่ารู้ได้ยงั ไงน่ะหรอ เพราะวา่ ตาของเขาตอนนม้ี องเหน็ ชดั เจนแลว้ แบบไม่ตอ้ งใสแ่ วน่ เขากม็ องเหน็ ชดั เจนแบบ 300% !!!
เป็นเพราะยาของเซเวอร์รสั ดว้ ยถงึ ทาใหร้ า่ งกายของเขาฟ้ืนฟูเรว็ ขนาดนี้ แต่เขาจะยงั ไมบ่ อกเร่อื งตาท่ไี ดม้ าของเขาหรอก

“คกิ คกิ คกิ คกิ ” เสยี งหวั เราะแปลกประหลายของแฮร์ร่ดี งั ข้นึ

“เสยี งหวั เราะของเธอมนั แปลกนะแฮร์ร่ี มอี ะไรหรอื เปล่า” เซเวอร์รสั เลกิ ค้วิ มองดว้ ยความแปลกใจ

“คุณดูคณุ สคิ รบั คณุ โทรมไปหมดแลว้ ” รอยย้มิ แสนอบอนุ่ ยม้ิ สง่ ให้กบั รา่ งสูง
“กเ็ พราะเธ-- เดยี๋ วนะ เธอ เธอหมายความวา่ เธอมองเหน็ ฉนั ?!!?” คนตวั สงู หนา้ ตาเลก่ิ ลกัั จนคนตรงหน้าอดท่จี ะขาออกมาไม่ได้

“ฮา่ ฮ่า คณุ น่ารกั จงั ใชผ่ มมองเหน็ คณุ ” แขนผอมบางเก่ยี วรงั้ ต้นคอของอีกฝ่ายท่นี ิ่งค้างไปให้เขา้ มาใกล้กอ่ นจะซุกหน้าลงกบั ไหลก่ ว้าง

“ขอบคณุ นะครบั เซเวอร์รัส ทท่ี าเพอ่ื ผม ผมช-ออะ ออื ”

เซเวอร์รสั ทต่ี งั้ ตวั ไดก้ ็ประกบปากจูบแฮร์ร่อี ยา่ งอ่อนโยนก่อนจะเรมิ่ รุนแรงและรอ้ นแรงจนไดย้ นิ เสยี งจูบทน่ี ่าอาย

“โทษฐานทเ่ี ธอหวั เราะฉัน” และกม้ ลงจบู ท่ตี รงปากบางอีกครงั้

“โทษฐานทเ่ี ธอแกลง้ ฉนั ” กม้ ลงจูบไซซ้ อกคอขาวเนยี นแล้วใช้ปากงบั เบาๆ

“ดูเหมอื นวา่ โทษของเธอจะหมดเเล้วนะ” พลางไหวไหลข่ องตวั เอง

“ไมเ่ ป็นไร ฉันสามารถคดิ โทษเธอไดเ้ รอ่ื ยๆเลย” กอ่ นจะประกบจูบทป่ี ากลงไปอกี ครงั้

“โทษฐานท่ี อมื ..เธอน่ารกั เกนิ ไป” และอีกครงั้

“โทษฐานทเ่ี ธอทาให้ฉันใจสนั ่ ” ก่อนท่จี ะได้ทาอะไรไปมากกวา่ นี้แฮรร์ ่กี ็ตะโกนออกมาเสยี กอ่ น

“คุณ แกลง้ ผม !!”

“ร้ตู วั ซะเเลว้ หรอื ?” พดู จบก็ยกั คว้ิ ให้แฮร์รไ่ี ปหนึง่ ที
แฮร์ร่ที ่ที าอะไรไม่ไดก้ ร็ บี วง่ิ เขา้ หอ้ งมมุ เขา้ ผ้าหม่ ทนั ที

“ผมจะนอนแล้ว!! พรุ่งน้ีผมมเี รยี นนะ!!” เซเวอร์รสั ได้แต่ยม้ิ บางๆแลว้ ขน้ึ ไปนอนขา้ งๆ ขยบั แขนโอบรดั ร่างบางไว้แล้วดงึ ผ้าหม่ ข้นึ มาครุมรา่ งกาย
เซเวอรร์ สั ลบู แก้มนุ่มสองสามครงั้ แล้วจุมพติ แผ่วเบาก่อนจะผละออกมา

“หหึ ึ ฉันรู้ ราตรสี วสั ดนิ์ ะแฮร์ร่”ี

“ราตรสี วสั ดฮิ์ ะเซเวอร์รสั ”
เซเวอร์รสั นอนมองแฮรร์ ่ที ห่ี ลบั ไปแล้วอย่นู านสองนาน ถ้าเพอ่ื เธอแล้วฉันยอมทาไดท้ กุ อยา่ ง แฮรร์ ่ี

I can’t live without you.
You make my heart warm and happy.
I want to spend the rest of my life with you.

You are the love of my life.

—————
Always

—————

ตอนท่ี 6

วนั นเี้ ปิดเรยี นวนั แรก หลงั จากต่นื นอนเตรยี มตวั เสรจ็ เขาก็แยกกบั เซเวอร์รัส มารบั ประทานอาหารทห่ี ้องโถง
รออาจารย์ใหญก่ ลา่ วอะไรเล็กน้อยเกย่ี วกบั ต้อนรบั เปิดเรยี นและผูเ้ สพความตาย
การนงั่ รบั ประทานอาหารเป็นไปอยา่ งสงบ จนเมอ่ื เชมสั วง่ิ เขา้ มาทโ่ี ตะ๊ อาหารพรอ้ มหนงั สอื พมิ พ์

“มคี นเหน็ เขา มคี นเหน็ เขา!!”

“ใครอะ่ ”

“ซีเรยี ส แบลก็ !!”

“กราฟทาวน์ ไมไ่ กลจากท่นี ่เี ทา่ ไหรเ่ ลยนะ” เฮอร์ไมโอนีพ่ ูดออกมาดว้ ยความตกใจ

“เธอคงไม่คดิ วา่ เขาจะมาฮอกวอตส์หรอกนะ ….ใช่ไหม?!!?” เนวลิ ลถ์ าม

“ผูค้ มุ วญิ ญาณเฝ้าอยูท่ กุ ทางเขา้ ..”

“แต่เขารอดพน้ จากผู้คมุ วญิ ญาณมาไดค้ รงั้ นึงแลว้ นะ ใครจะรบั รองได้วา่ เขาจะไมท่ าอกี ” เชมสั เถยี ง
เขาเลกิ สนใจเพอ่ื นๆของเขาแล้วหนั มาสนใจทห่ี นา้ หนังสือพมิ พ์แทน รปู ชายวยั กลางคนทก่ี รดี ร้องอยา่ งบ้าคลงั่ เดมิ ทเี ป็นพ่อมดรา่ งสงู
ผวิ ขาวหน้าตาหลอ่ เหลา มผี มยาวสดี าและนัยสต์ าสเี ทาแต่สภาพตอนนี้แทบจะดูไม่ได้
เขาจะตอ้ งรบี ทาทุกอยา่ งใหเ้ รยี บรอ้ ยแลว้ รบี มาฟ้ืนฟพู อ่ ทนู หวั ของเขาเสยี แลว้
หลงั จากคยุ และทานอาหารเสรจ็ เขากร็ บี ลากเพอ่ื นทงั้ สองคนของเขาออกจากห้องโถง
รบี เดนิ ตรงไปทห่ี อ้ งรอเรยี นวชิ าป้องกนั ตวั จากศาสตร์มดื ของศาสตราจารยค์ นใหม่ คนท่เี ขาช่นื ชอบและเชดิ ชจู นเป็นเหมอื นพ่อทนู หวั อกี คนของเขา
จนคนทพ่ี บเหน็ อดแซวไมไ่ ด้วา่ แฮร์ร่ี พอตเตอร์ นนั้ เป็นแฟนคลบั ของศาสตราจารย์ผูม้ าใหม่ ศาสตราจารย์ รีมสั จอห์น ลปู ิ น
จนศาสตราจารยผ์ ้เู ดนิ เขา้ มาใหมถ่ งึ กลบั แปลกใจเพราะเขาคดิ วา่ เขามาเรว็ แลว้ เสยี อกี
ตอนน้ีทุกคนยนื อยู่ท่หี นา้ ต้กู ระจกประหลาดขนาดใหญท่ ม่ี เี สยี งกรอกแกรกและสนั ่ ไหว

“มนั น่าประหลาดใจใชไ่ หมละ่ ?” ศาสตราจารยร์ มี สั ลปู ินเรมิ่ พดู

“มใี ครอยากจะลองเดาดูไหม ว่ามอี ะไรอยู่ในตู้นนั่ ?”

“มนั คอื บ็อกการ์ตใชไ่ หมครบั ?” โทมสั ตอบออกมา

“ยอดเย่ยี มมากคณุ โทมสั ” พลางพูดต่อ

“เอาล่ะ มใี ครบอกไดบ้ ้างว่าบ็อกการ์ตหน้าตาเป็นยงั ไง?”

“ไมม่ ใี ครรู้” เป็นเพอ่ื นสาวขา้ งๆเขาตอบออกมา

“ใช่ เพราะฉะนนั้ เจา้ บ็อกการต์ ทอ่ี ยู่ในความมดื ขา้ งในต้นู ี้ ยงั ไม่ก่อตวั เป็นรูปรา่ งใด ๆ
มนั ยงั ไม่รู้วา่ รูปรา่ งแบบไหนถงึ จะทาใหค้ นทอ่ี ยู่อกี ดา้ นหนึ่งของประตตู กใจกลวั ไม่มใี ครรู้ว่าบ็อกการต์ มรี ปู รา่ งหน้าตาอย่างไรเวลาท่มี นั อย่ตู ามลาพงั
แตเ่ มอ่ื ครูปลอ่ ยออกมา มนั จะกลายร่างเป็นอะไรก็ได้ท่เี ราแต่ละคนกลวั มากท่สี ุดในทนั ที”

“โชคดหี น่อยท่มี คี าถาแสนงา่ ยบทนงึ ไว้ใชก้ าจดั บอ็ กการ์ต เอาล่ะพูดตามฉนั กอ่ น รดิ ดคิ ูลสั ”

“แต่รไู้ หมการร่ายคาถาอย่างเดยี วนนั้ ยงั ไมพ่ อ สงิ่ ท่จี ะกาจดั บอ็ กการต์ อยหู่ มดั ก็คอื เสยี งหวั เราะ
พวกเธอต้องบงั คบั ใหม้ นั อยู่ในรา่ งทเ่ี ธอเหน็ แล้วตลกท่ีสุด”

เขารูส้ กึ วา่ ตวั เองกาลงั โดนจ้องพอหนั ไปมองกเ็ จอกบั คนรกั ของเขา เขารบี หนั หน้ากลบั ทนั ที หลงั จากจบการทฝ่ี ึกร่ายคาถาและอธบิ ายเสร็จ
ศาสตราจารย์ลูปินกก็ าลงั มองหาอาสาสมัคร

“หวดั ดี เนวลิ ล์ อะไรคอื สงิ่ ท่เี ธอกลวั มากท่สี ดุ ” เนวลิ ล์อกึ อกั กอ่ นทจ่ี ะตอบ

“เออ่ อ่มึ ม ศ-ศาสตราจารย์สเนปครบั ”

“อะไรนะ ศาสตราจารยส์ เนปหรอ ใช่ กลวั กนั ถว้ นหน้า”ศาสตราจารยล์ ปู ินย้มิ ขา

“และครคู ดิ วา่ เธออยกู่ บั คุณย่าใชไ่ หม”

“ครบั แต่ผมไมอ่ ยากให้บ็อกการต์ เป็นรปู คณุ ย่าอ่ะครบั ” เสยี งหวั เราะดงั ขเ้ึ บาๆทวั่ หอ้ ง

“ไม่หรอก เอาล่ะะเธอมานนี่ ะ” แลว้ พวกเขากก็ ระซิบกระซาบกนั อย่สู องคน

“โอเคเนวลิ ล์ ไมก้ ายสทิ ธเิ์ ตรยี มพร้อม”

“1”

“2”

“3”
เสยี ง กรก๊ิ ดงั ขน้ึ ประตขู องบอ๊ กการ์ตเปิดออก รปู รา่ งสูงโปร่งของศาสตราจารย์สเนปกาลงั เดนิ เขา้ มาหาเนวลิ ล์

“คดิ เนวลิ ล์ คดิ ” ศาสตราจารยล์ ูปิน เดนิ ไปอยู่ท่ขี า้ งหลงั ของเนวลิ ล์แลว้ พูดบอก

“รดิ ดคิ ลู สั !” เนวลิ ล์กลนั้ ใจตงั้ ท่าแล้วร่ายคาถา รปู รา่ งของศาสตราจารย์วชิ าปรงุ ยาเปล่ยี นแปลงไปใส่ชุดคุณยา่ สเี ขยี วมหี มวกใบโตและกระเป๋ าสแี ดง
เรยี กเสยี งหวั เราะของทุกคนในห้องไดเ้ ป็นอย่างดี จะยกเวน้ ไว้แต่คนนึงละ่ นะ ก็เจ้าตวั ทก่ี าลงั กอดอกยนื พงิ กบั ประตทู จ่ี อ้ งมองมาอยู่

“ฮา่ ๆ ยอดเยย่ี มมากเนวลิ ล์ เอาละ่ ทกุ คนไปเขา้ แถวเลย ไปเขา้ แถว” ศาสตราจารย์ลูปินพดู เสยี งดงั บอกทกุ คน
คนแล้วคนเลา่ ผ่านไปเรอ่ื ยๆจนมาถงึ เขาทเ่ี ป็นคนสดุ ทา้ ย

“มาเลยแฮร์ร่”ี ลปู ินยม้ิ ให้อยา่ งออ่ นโยน
ตอนนี้เขาเรม่ิ กงั วลแลว้ วา่ สงิ่ ทเ่ี ขากลวั จะออกมาเป็นอะไร เมด็ เหง่อื ผดุ ข้นึ เตม็ ใบหน้า เขาสบดั หวั ไปมาแล้วกา้ วยนื เผชญิ หน้า
ประตูบอ็ กการต์ ท่ปี ิดไว้จากความกลวั ของคนกอ่ นหนา้ เขา ตอนนีม้ นั สนั ่ ไหวอย่างรุนแรง เสยี งกรอกแกรกเรม่ิ ดงั ขน้ึ

ปังง!!!!

เซเวอรร์ สั จ้องมองรอดูอย่างใจจดใจจ่อ วา่ คนรกั ของเขาจะกลวั อะไร มนั คงไมพ่ ้นคนทค่ี ุณก็รวู้ า่ ใครแน่นอน แต่ก็ต้องชะงักมองตาคา้ งกบั สงิ่ ทป่ี รากฏข้นึ
แฮรร์ ่กี ็ชะงกั ไม่ต่างกนั หนา้ ประตูท่เี ปิดออก เป็นตวั เขาทย่ี นื อยูใ่ นนนั้ ใบหนา้ เรยี วเล็ก ตวั ขาวซีดเหมอื นซากศพ
ดวงตาสที มฬิ ทงั้ ตาดาและตาขาวในชุดคลมุ กรฟิ ฟินดอร์ รมิ ฝีปากเลก็ แคน่ ย้มิ บางๆพรอ้ มกบั กา้ วเดนิ เขา้ หาเขาอยา่ งไมร่ บี ร้อน
ตวั ของเขาตอนนเี้ รมิ่ แขง็ ทอ่ื มนั ก้าวเดนิ เขา้ มากอดเขา เขาได้แตย่ นื นิง่ แขนท่ขี าวซีดของมนั ค่อยๆ
เคลอ่ื นเขา้ ไปใต้รกั แรข้ องแฮร์รแ่ี ละกอดรดั รอบหลงั ของเขา มอื กดเอาหน้าซบท่ไี หล่ของมนั
ขณะท่ดี วงตาทงั้ สองขา้ งของมนั ยงั คงหลงั่ เลอื ดออกมาอกี ด้วย

บ็อกการต์ ในรปู รา่ งของเขาเรม่ิ พูด

“น่นี แี่ ฮร์ร่ี นายมนั ผดิ พลาด…ทุกคนเลยต้องตกอยู่ในอตั ราย ทุกคนตอ้ งตาย เพราะการมอี ยู่ของแก นายร้อู ยู่แก่ใจ”
มนั พดู ออกมาพร้อมใชน้ ว้ิ เรยี วลูบไล้กรดี ไปตามใบหน้าของแฮรร์ ่ี

“นายเกดิ มาทาไม เพราะการเกดิ มาของนายทาให้พ่อและแมข่ องเราต้องตาย!!
นายมนั อ่อนแอแฮร์ร่…ี อยากจะลองเหน็ ใครสกั คนตายต่อหน้าต่อตาแกอกี ครงั้ ไหม?”

เซเวอร์รสั ทเ่ี รยี กสตไิ ด้ ก้าวขาเดนิ ยกไม้กายสทิ ธเิ์ ตรยี มพร้อมจะรา่ ยคาถาจดั การกบั บอ็ กการ์ตกม็ อื ชะงกั ค้างเตง่ิ อยูก่ ลางอากาศกบั ประโยคถดั มา

มนั เป็นภาษาท่ที ไ่ี ม่มใี ครฟังรูเ้ ร่อื งแตเ่ ป็นเสยี งทพ่ี อไดย้ นิ แล้วปวดใจอยูไ่ มน่ ้อย ร่างกายหลายคนสนั ่ สะท้าน รบั รไู้ ดถ้ งึ ความเจบ็ ปวด ต่นื ตระหนก แค้น
และเกลยี ดชงั มแี ตต่ วั แฮรร์ เ่ี องท่รี บั รแู้ ละเขา้ ใจความหมายของมนั อย่างถ่องแทว้ ่าคนตรงหน้ากาลงั ใชภ้ าษายมทตู และพูดวา่ อะไร

“ ‫” مكتبكتيب كاتبون كاتبون كتاب كتبت مك مكتبكتيب‬

(คนผู้เป็นท่รี กั จะตายอกี ครงั้ โวลเดอมอร์จะอยรู่ อดถา้ นายยงั อยู่)

ทา่ มกลางความประหลาดใจของทุกคนไมเ้ ว้นแม้แต่เซเวอร์รสั และลปู ิน ตาเบกิ โพลงด้วยความสงสยั ความกลวั และความตกใจกบั สงิ่ ทเ่ี กดิ ขน้ึ
เหตุการณ์ตรงหนา้ ทาใหห้ ลายๆคนถอยหนอี ยา่ งหวาดกลวั

“ฉนั ก็แคต่ ้องทาเมอื นเดมิ และพิพากษาตวั เองแค่นนั้ รดิ ดคิ ลู สั !!” เสยี งเล็กตะโกนขน้ึ ดงั ก้องกงั กาล
ทกุ คนต่างชะงกั กบั ประโยคและรูปร่างของบอ็ กการ์ตทเ่ี ปลย่ี นแปลง
จากรปู รา่ งท่คี วรจะเปลย่ี นเพอ่ื เรยี กเสยี งหวั เราะกลบั กลายเป็นวา่ มนั เรยี กเสยี งกรดี ร้องแทน
ร่างของบอ็ กการต์ ท่แี ปลงเป็นแฮร์ร่ที ่โี ดนไฟสนี ้าเงนิ แผดเผา เสอ้ื ผ้าหลดุ รุ่ย รา่ งกายปรากฏรอยอกั ขระสาป โครงตน้ ไมง้ อกมาจากพ้นื รดั เขา้ ท่รี า่ งกาย
แทงทะลุแตกกง่ิ กา้ นออกไป เน้อื หน้าทอ้ งท่หี ายไปกบั อวยั วะภายในทไ่ี มเ่ หลอื อะไรเลย มดี อกไมแ้ ตล่ ะชนิดมาแทนอวยั ท่หี ายไป ดอกไลแลคสแี ดง
กรนี โรส คาโมมายล์ ฟอรเ์ กต็ มนี อ็ ตและดอกไฮยาซินสมี ว่ ง

กร๊ดี ดดด !!! อ๊ากกกก !!!

เสยี งของนักเรยี นหลายคนแตกต่นื รมี สั ลูปินทเ่ี รมิ่ ไดส้ ติ ก็รบี กวาดต้อนนักเรยี นออกและบอกเลิกเรยี นทนั ที
เซเวอรร์ สั สบดั มอื โบกไม้กายสทิ ธเิ์ หวย่ี งบ็อกการ์ตกลบั เขา้ ทข่ี องมนั

ตอนนที้ งั้ หอ้ งเหลอื เพยี งเซเวอรร์ ัส รมี ัส และแฮรร์ ่ี

“เธอโอเคไหมแฮร์ร่ี” รมี ัสวางมอื บนหวั แลว้ ลูบเบาๆเป็นการปลอบหวงั วา่ จะช่วยให้แฮร์รใ่ี จเยน็ ขน้ึ

“ผมไมเ่ ป็นไรครบั ” เซเวอรร์ สั จ้องมองอยา่ งหงุดหงดิ

“ฉนั จะดูแลเขาเอง ฝากบอกกบั ศาสตราจารยว์ ชิ าอน่ื ดว้ ยว่าเขาไปกบั ฉนั ” พดู จบกร็ วบตวั แฮร์รข่ี ้นึ ด้วยทา่ เจ้าสาวแล้วมงุ่ ตรงไปยงั ห้องพกั ทนั ที
ไมร่ อฟังเสยี งโวยวายทต่ี ามมา สรา้ งความฮอื ฮาใหก้ บั คนท่พี บเหน็ เป็นอย่างมาก
ศาสตราจารยป์ ระจาบา้ นสลธิ ริ นิ กาลงั อุ้มเดก็ หนุ่มจากกรฟิ ฟินดอรด์ ้วยทา่ เจ้าสาว?!!

แฮรร์ ่นี ่งิ เงยี บได้แต่นงั่ ตวั สนั ่ ในอ้อมแขนของเขา มนั ทาให้ดวงตาคู่คมท่ลี อบมองดสู นั ่ ไหวรุนแรง ได้แต่ครุ่นคดิ ดอกไมพ้ วกนนั้ หมายถงึ อะไร
บ็อกการ์ตนนั่ พูดถงึ เรอ่ื งอะไร แฮร์รก่ี าลงั กลวั อะไร

“ฉันว่า ถงึ หอ้ งเราคงตอ้ งมเี รอ่ื งทต่ี ้องคุยกนั หน่อยแลว้ แฮร์ร่”ี แฮร์ร่อี กึ อกั แต่กพ็ ยกั หนา้ รบั ตอบกลบั ไป

“คะครบั ”

___________________________

ดอกไลแลคสแี ดง หมายถงึ ความตายอนั บรสิ ทุ ธิ์

ดอกกรนี โรส หมายถงึ ความสงบ เยอื กเยน็

ดอกคาโมไล์ หมายถงึ การกา้ วขา้ มผา่ นช่วงเวลาทโ่ี หดรา้ ย

ดอกฟอร์เกต็ มนี อ็ ต หมายถงึ ความทรงจาแห่งความรัก

ดอกไฮยาซนิ สมี ว่ ง หมายถงึ ความเศร้าโศก

ตอนท่ี 7

#แฮรร์ ี่
บรรยากาศภายในหอ้ งท่เี ตม็ ไปด้วยความเงยี บและอากาศท่เี ยน็ สบาย ไม่มเี สยี งอะไรเล็ดลอดออกมา
ผมกบั เซเวอร์รสั นงั่ จ้องหน้ากนั หลายนาทกี อ่ นท่เี ซเวอร์รสั จะเป็นฝ่ายยอมแพ้กอ่ น
“มอี ะไรอยากจะบอกฉันไหม”
“ไม่ ไม่มคี รบั ” กผ็ มยงั ไมอ่ ยากบอกนี่นา
“ทาไมบอ็ กการ์ตของเธอถงึ กลายเป็นแบบนนั้ ?”

“…”
“เธอไมพ่ ดู ฉนั ก็ไมร่ หู้ รอกนะแฮรร์ ่”ี
“คณุ รอผมกอ่ นได้ไหม”
“ฉนั อยากถามอะไรเธอสกั คา ชว่ ยตอบตามจรงิ ได้ไหม” สายตาทเ่ี ซเวอรร์ สั มองมามันทาให้ผมรู้วา่ เขาจรงิ จงั แคไ่ หน
“เธอคดิ จะบอกความจริงเก่ยี วกบั ตวั เองให้ฉันรู้เม่อื ไร” คาถามของเซเวอรร์ ัสทาใหผ้ มจกุ จนพูดไม่ออก ฮอ่ื
แตบ่ อกตอนนยี้ งั ไม่ไดน้ ี่นาผมยงั หาขอ้ มูลไดไ้ มไ่ ด้ครบเลย แถมเรอ่ื งของผมยง่ิ คนรนู้ อ้ ยยงิ่ ดี ผมต้องบอกเขาใช่ไหมเนยี่ เอะ๊ หรอื ยงั ไง ไม่เอาๆ ไม่บอก
เอาวะเป็นไงเป็นกนั
หมบั บบบ!!
ผมใช้แขนทงั้ สอขา้ งรดั รอบคอของคนรกั ไวห้ ลวมๆ พร้อมกบั วางใบหน้าไวบ้ นบ่าแกร่ง
“จะอ้อนเอาอะไรก็พูดกนั ดๆี ส”ิ เขาหวั เราะเบาๆ ขณะเกยคางไว้บนบา่ ผมย่นคอหนีเลก็ นอ้ ยเมอ่ื โดนลมหายใจร้อนเป่ารดตน้ คอ…
“ผมไม่ไดจ้ ะอ้อนเอาอะไรสกั หน่อย” วา้ โดนรทู้ นั จนได้ เหลอื บตาแอบมองก็เจอหน้าของอกี คนท่วี างอยบู่ นไหล่ใกลๆ้ ผมเลยมหนั ไปกดจบู เรว็ ๆ
ลงท่แี ก้มแล้วรบี หนั กลบั มาอยา่ งจงใจ อกึ อกั อยู่สกั พกั เมอ่ื อีกฝ่ายน่ิงงนั ถอยหลงั ไปไม่ตอบโตอ้ ะไร
“มาจ๊บุ ฉันอยูฝ่ ่ายเดยี วแบบน้แี ล้วคดิ ว่าฉนั จะยอมหรอ?” เขาถามด้วยเสยี งแหบพรา่ ..ผมนถ่ี งึ กบั หน้าเห่อร้อนข้นึ มาทนั ที น้าเสยี งเซก็ ซเี่ ป็นบ้า
บา้ เอย้ นผ่ี มทาอะไรลงไป
แกร๊ก!
ผมหลดุ จากภวงั ค์เพราะไดย้ นิ เสยี งล็อคประตู เซวเวอรร์ สั เดนิ ตรงเขา้ มาหาผมท่นี งั่ เออ๋ อยู่บนโซฟา ใบหน้าคมย่นื หนา้ มากระซบิ ทข่ี า้ งหู
“จะไมบ่ อกฉนั จรงิ ๆ หรอ?”

“…”
“ว่ายงั ไง แฮร์ร่”ี

“…”
ผมไม่ไดพ้ ูดอะไรเพยี งแตก่ ม้ หน้างุด
“เงยี บใหไ้ ด้ตลอดแล้วกนั ”
“อะไรนะครบั ”

เซเวอร์รสั ไมไ่ ดพ้ ดู อะไรเพยี งแตจ่ บู แผว่ เบาไล่ตงั้ แต่หนา้ ผาก ขา้ งเเก้มและจบท่รี มิ ฝีปากของผม
“จะบอกไดห้ รอื ยงั ?”
“ไม่…ไม่เอาแบบนี้”
ผมรบี ดนั ตวั เซเวรร์ สั ออกแต่เขาก็ยง่ิ เขามาประชดิ ตวั ผมมากข้นึ รมิ ฝีปากหนาไลจ่ ูบไซรไ้ ปตามซอกคอขาวและสดู กลมิ่ หอมหวานจากผมกระซิบถามด้วย
เสยี งแหบพรา่
“จะพดู ออกมาเม่อื ไหร่?” รอยย้มิ ของเซเวอร์รสั แปลกออกไปจากทกุ ที มนั เหมอื นกบั รอยย้มิ ของปีศาจร้ายเลย!!
“ดะ เดย๋ี ว อ๊ะ!”
มอื หยาบกร้านค่อยๆ ลว้ งเขา้ ไปในเป้ากางเกงของผม จากนนั้ จบั แก่นกายเล็กท่กี าลงั แขง็ ตงึ ชกั รดู ขน้ึ ลงเบาๆ เป็นจงั หวะ
ใบหน้าผมคงแดงระเร่อื ไปแล้วตอนนี้ รมิ ฝีปากเรยี วปรแิ ตกเพราะได้กดั เพอ่ื จะกลนั้ เสยี งครวญครางเอาไว้
พบั ่ พบั ่
“มะ ไม่…หยดุ กอ่ น…”
“พดู มาส”ิ
“เซ-เซเวอร์..รัส”
“ฉันรออยู่”
“ผมบอกใหห้ ยุ- อะ! อ้อื อออ!”
เซเวอรร์ สั ประกบจบู เขา้ มา คราวน้ีมนั ทงั้ รนุ แรงและดดุ นั มาก เขาขบกดั บดขย้รี มิ ฝีปากของผมซา้ ๆ ย้าๆ อยู่อย่างนนั้ จนเลอื ดไหลซิบออกมา
“จะ..เจบ็ ผมเจบ็ ผม”
ผมยงั พดู ไมท่ นั จบล้นิ นุ่มกส็ อดเขา้ มาตวดั ไปมาทวั่ ทงั้ ปาก แมก้ ระทงั่ น้าลายท่ไี หลรดออกมา เขาก็กลนื มนั ลงไปทงั้ หมดโดยไม่ลงั เล
ผมไดแ้ ตส่ ่ายหนา้ หนียง่ิ ดน้ิ มากเท่าไหร่ เซเวอร์รสั ก็ยงิ่ ไล่ต้อนผม สาวแก่นกายของผมเรว็ ข้นึ ขบกดั ตงิ่ หูเบาๆ พลางสอดมอื เขา้ ใตส้ าบเสอ้ื
เลา้ โลมไปตามหนา้ ทอ้ งเนยี นและบบี บขย้าเอวของผมอย่างมนั เขย้ี ว
“ครบั บอกแล้วครบั บอกแลว้ !!”
“ว่ามาส”ิ ถงึ จะพูดแบบนนั้ แตเ่ ขาก็ยงั ไมป่ ลอ่ ยมอื ออกจากตวั ผม
“ผม คอื ผมฝันรา้ ยครบั ”

“?”
“แค่ฝันรา้ ยเฉยๆ”
“ฉันใหเ้ ธอพดู อีกท”ี
“ผมแค่ฝันรา้ ยครบั ”

เพ๊ยี ะ!
“โอย๊ !”
หลงั จากพูดออกไปหน้าของเขากต็ งึ ลงอย่างเหน็ ได้ชดั กอ่ นท่เี ขาจะละสายตาออกจากสายตาของผมแลว้ ดงึ กางเกงของผมลงแล้วตบเขา้ ทแ่ี ก้มก้นสดุ แรง
“อยา่ ด้อื กบั ฉนั ”

เซเวอร์รสั ดงึ กางเกงของตวั เองลงเลก็ นอ้ ย เผยให้เหน็ แก่นกายใหญ่ยกั ษ์ทกี่ าลงั แข็งขนื เต็มทที ่เี ตม็ ไปด้วยเสน้ เลอื ด เขาจ่อมนั ไปท่กี ้นน้อยๆของผม
กอ่ นจะบอกว่า

“เธอโกหกไมเ่ นียน พร้อมจะได้รบั โทษแลว้ หรอื ยงั ?”

ตอนท่ี 8

สวบ!
เสยี งรอ้ งดงั ลนั่ เมอ่ื เซเวอร์รสั เรมิ่ ดนั ส่วนหวั เขา้ ไป ภายในของคนตวั เลก็ ก็ตอดรดั ขมบั รวั ๆ เซเวอร์รสั ไม่รอชา้ ดนั สะโพกเขา้ ไปจนสุดของความยาว
มอื ทงั้ สองขา้ งก็จบั สะโพกคนตวั เล็กเอาไว้ แลว้ เรม่ิ ขยบั สะโพกเขา้ ออกเบาๆ เนน้ ทกุ จงั หวะ เขา้ สุดออกสดุ แลว้ ค่อยๆ
เปล่ยี นเป็นซอยเขา้ ถจ่ี นอกี คนตอ้ งคลานหนี
"จกุ ...ผมจุก"
"ฉนั ลงโทษเธออยู่ เธอทาใหต้ วั เองลาบาก"
"อะ๊ ! ออื อ"
รา่ งของคนตวั เล็กโยกคลอนไปตามจงั หวะ เซเวอร์รสั ส่งสะโพกสอบเขา้ ไปไม่เวน้ จงั หวะใหค้ นตวั เล็กกว่าได้พกั หายใจ
"อ๊าาา เซเวอรร์ สั "
"ร้องดงั ๆ ไปเลย"
"อ๊ะ อา๊ าามนั ลกึ กก"
"ไปทเ่ี ตยี งกนั เถอะ"
พดู จบกอ็ ุ้มคนตวั เลก็ เดนิ ไปท่เี ตยี งด้วยทงั้ ๆ ทส่ี ว่ นลา่ งกย็ งั คงเช่อื มตอ่ กนั อยพู่ ลางขยบั สะโพกเขา้ ออกช้าๆ แตส่ ุดทกุ ครงั้
ช่องทางด้านหลงั ของแฮร์รก่ี ระตกุ อยา่ งรุนแรงพร้อมกบั กระตกุ เกรง็ สองสามครงั้ ก็ปลดปลอ่ ยน้ารกั สขี าวขุ่นเลอะใส่ตวั ของอกี ฝ่าย
เซเวอรร์ สั กดั ฟันกรอดจนทนไม่ไหวรบี ดนั ตวั แฮรร์ ่ใี ห้นอนราบไปกบั เตยี งแล้วกระแทกตวั ตนของตวั เองเขา้ ไปแรงๆ สองสามทแี ลว้ แช่คา้ งไวอ้ ย่างนนั้
"ไม่นะ...ผมสานึกผดิ แลว้ อ๊ะ!" แฮรร์ ่พี ูดเสยี งละลา่ ละลกั
"ฉนั เตอื นเธอไปแลว้ "
พูดจบกก็ ้มหนา้ ลงไปจูบทนั ที กดรมิ ฝีปากดูดดงึ จนร้สู กึ ได้ถงึ กลนิ่ คาวเลอื ด ลน้ิ ร้อนสอดเขา้ ไปในโพลงปากอย่างจาบจ้าวง ควานไปทวั่
ดดู เมม้ อย่างหนักหน่วงจนเกดิ เสยี งดงั ลนั่ หอ้ ง แล้วกดสะโพกย้าเขา้ ไปอกี ครงั้
ยงิ่ คนตวั เล็กเขยบิ หนเี ซเวอร์รสั ก็ย่ิงกระหน่าสะโพกซอยถม่ี ากข้นึ กว่าเดมิ เซเวอร์รสั กดคนตวั เล็กเอาไวแ้ ละจ่อลาแทง่ ร้อนไปทป่ี ากของอีกคน
"อมใหห้ น่อย"

"..."
แฮรร์ ่ชี ้อนตามองเขาทนั ที มอื เล็กๆค่อยเอ้อื มมาจบั แทง่ ร้อน นามาถูกแนบแก้มแลว้ กดจบู ลงไป แล้วค่อยๆชกั รูดแกน่ กายของอกี คนเบาๆ
รา่ งบางเอยี งใบหน้าแลว้ ไลล่ ้นิ เลยี ไปกบั พวงกลมขา้ งใต้ ห่อปากดดู ดุนเบาๆ แลว้ ค่อยๆ อมเขา้ ไปจนมดิ ขยบั ขน้ึ ลงเรว็ ๆ
ดูดดนุ จนเซเวอรร์ สั สวนสะโพกกระแทกเขา้ ไปท่ปี ากของแฮร์ร่ี ใชม้ อื กดหวั เอาไว้กอ่ นท่จี ะกระตุกเกรง็ ปลดปล่อยออกมา
เซเวอรร์ สั ถอนกายออกแล้วกม้ จบู ลงไปเบาๆ
จ๊บุ !
"ออื อ...หายโกรธแล้วใช่ไหมครบั ?"
"ใช่ ฉันไมช่ อบคนโกหก นนั่ เป็นบทลงโทษท่เี ธอสมควรไดร้ บั "

แตส่ มั ผสั ท่คี ุ้นชนิ ทาให้แฮร์ร่ตี ้องเบกิ ตากว้างเพราะมบี างสงิ่ กาลงั ดนุ ดันเขาอยู่ แฮร์ร่รี บี ส่ายหวั พรดื ทนั ที

"มะ ไมเ่ อานะครบั เซเวอร์รสั ?!!?"
เซเวอร์รสั ยน่ื หนา้ เขา้ ใกล้พลางกระซิบทข่ี า้ งหูเล็กเสยี งกระเส่า

"อมื ม อกี รอบนะ"

"ไม่...ไม่ไหว"
แทนทจี ะได้รบั คาตอบกลบั กลายเป็นได้รบั ความจุกเสยี ดเขา้ มาเเทน เอาหนาเรมิ่ กระแทกเขา้ ออกหนกั ๆ ทช่ี ่องทางด้านหลงั
กอ่ นท่เี ซเวอรร์ ัสจะจบั แฮร์ร่หี มุนตวั พลกิ ใหห้ นั หลงั หนา้ ชดิ กบั เตยี งนุ่ม

"อา๊ าา!!"
เซเวอร์รสั ใช้สองมอื ล็อคสะโพกแฮร์ร่เี อาไวแ้ น่นพลางเรมิ่ ขยบั เขา้ ออกอย่างชา้ ๆ
ทวา่ แตล่ ะจงั หวะท่สี อดใสเ่ ขา้ ไปนนั้ ทงั้ หนกั แน่นและรุนแรงจนคนใต้รา่ งสนั ่ สะทา้ นไปทงั้ รา่ ง
เสยี งกระซบิ ขา้ งหนู นั้ ดงั ก้องอยู่ในหวั ของแฮร์รซ่ี ้าไปซ้ามาราวกบั เสยี งเอคโค

"อกี รอบนะ"