จุลสารกระดานดำ ฉบับ "ห่ า ง" มกราคม-มิถุนายน 2564

คาํ เตอื น เป็ นความสัมพนั ธ์ท5ใี ช้ความรุนแรงค่ะ : toxic relationship

ได้ยินฉนั ไหม? ยงั อยใู่ กล้ ๆ กนั หรือเปลา่ ?
รัก
มนั งา่ ยนกั ละ่ เมื;อฉนั สบตาเธอ ยามมือเธอแลน่ ไตส่ นั หลงั ดวงตา
ลกุ โชนด้วยแววปรารถนาโหยหากนั ยามนนัF ฉนั ตกหลมุ รัก
เขิน
เม;ือคําหวานพร่างพรายทว;ั กายฉัน ริมฝีปากเธอเย็นเยียบเฉียบ
ตดั ผ่านความอบอนุ่ ที;ยงั พอเหลือบนเรือนร่าง ความอบอนุ่ ที;ฉนั อยากสงวน
ไว้ให้อนุ่ ใจ แตต่ อนนีทF ;ีรัก…หากเธออยากได้ ฉนั จะยกให้ไมล่ งั เลเลย
ประหวนั;
ฉันตวั สนั; เมื;อเธอสขุ สนั ต์ เวลานนัF เธอสบถเหมือนสตั ว์ร้ าย สอง
มือบดบีเF นือF ฉนั บดรอยชําF บดบาดแผล ขย้มุ กล่มุ ผมฉนั ไว้เหมือนยามเธอ
บีบเค้นหวั ใจฉํ;าเลือด เธอกดยําF คนัF ความทรงจําท;ีฉนั เก็บฝังจนมนั ถลน ฉนั
จะรักเธอเต็มหวั ใจอีกได้อยา่ งไรละ่ หากฉนั ขดั มนั จะเป็นเหมือนครังF นนัF อีก
ไหม? และฉนั ต้องทําอยา่ งไรเพื;อปิดบงั หยดนําF ตา?
“เจ็บ”
ฉันเอ่ยเสียงสน;ั ไม่ได้ตงัF ใจ ขอบคณุ ท;ีเธอไม่ได้ยินอีกครังF …แต่ท;ี
รักฉันสงสยั เม;ือฉันเอ่ยคํานนัF เธอเคยได้ยินฉันบ้างไหม? เธอหายใจรินรด
ต้นคอแตเ่ หมือนเธอไมเ่ คยใกล้พอได้ยินเสียงภาวนาของฉนั เลย

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 41

หวาดกลวั
เมื;อเธอง้างมือขึนF มา ฉันรู้สึกว่าคนที;ฉันรักกําลงั เดินหนีห่างจาก
ฉนั ไปทีละก้าว ท;ีรัก ฉนั ต้องอ้อนวอนเธออีกแคไ่ หนให้เธออย่กู บั ฉนั นานขนึ F
แม้เพียงอีกนิด
สงสยั
เมื;อมองร่อยรอยสีกหุ ลาบดโู หดร้ายนี Fฉนั สมควรได้รับมนั หรือไร?
ความทรงจํามันหอมหวาน แต่บาดแผลพวกนีมF ันเจ็บเกินกลันF พอกันที
หากเธอยิมF เยาะฉนั อีก ครังF นีคF งเป็นครังF สดุ ท้ายท;ีฉนั จะทน
สขุ
แต่โอ…ไม่มีเวลาไหนที;ฉันมีความสุขเท่าตอนท;ีเธอป้อนจูบให้
ด้วยความรักอีกแล้ว
กอด
ฉันเห็นแสงไฟสีแดงสาดปราดหน้า เสียงเตือนจากสักสถานท;ี
ห่างไกลสะท้อนก้อง เธอกอดฉันไว้แนบอก...เมื;อมือใหญ่ของเธอประคอง
ต้นคอของฉัน แนบปิดกับใบหูของฉัน เมื;อเสียงหวั ใจของเธอก้องในหวั ...
หากเธอจะฟาดลงมาบนแก้มฉนั อีกครังF เพราะฉนั โงเ่ ขลา ฉนั ก็คงไมว่ า่ อะไร
ด้านชา
เพราะหลงั จากความเจ็บปวดเปล;ียนเป็นด้านชา เธอคงกลบั มา
รักฉนั อีกครังF ได้ ฉนั ภาวนาอย่ทู กุ ลมหายใจให้เธอรักฉนั ตลอดไป อย่กู บั ฉนั
อยา่ งนีนF าน ๆ
รัก
และรักของเธอคือโซ่ตรวนล่ามขาฉันไว้ “หากเธอรักฉันจริง” เธอ
ว่า “โปรดอดทนกบั สิ;งที;ฉนั ทํา” เธออาจโหดร้ายในบางครังF แต่ตอนนีทF ี;เธอ
ตระกองกอดฉันไว้ ฉันรู้ว่าเธอไม่ตงัF ใจ ฉะนนัF แม้เธอจะแขวนกุญแจไว้ให้
ฉนั ก็ไมไ่ ขหนีจากเธอไปอยดู่ ี

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 42

ห่าง

มาลาตี



ห่าง

วถิ ีไทย วถิ ีใหม่ วถิ ีปรับ หา่ ง 45
หาจดุ เลอ8ื น หาจดุ รับ หาจดุ ร่วม
ทกุ พืน= ท8ี ทกุ ระนาบ ทกุ ภาพรวม
ต้องมีความเหมาะสมกลมกลืนกนั

ระยะทาง ระยะหา่ ง ระยะเส้น
พืน= ท8ีเว้น พืน= ที8เธอ พืน= ท8ีฉนั
สารทกุ ข์ สารพดั สารพนั
แตย่ งั มน8ั สายใยยงั กลมเกลยี ว

ทกุ แนวทาง ทกุ กําหนด ทกุ กฎเกณฑ์
ชว่ ยกนั เน้น ชว่ ยกนั ยํา= ชว่ ยกนั เหลยี ว
อยา่ ปลอ่ ยปละละเลยให้แดเดียว
อยา่ ให้เปลยี8 วเปลา่ สนิ = ทวั8 ถ8ินไทย

ระดมแรง ระดมมือ ระดมหวั
ฝ่าวิกฤติ ฝ่าความกลวั ไปให้ได้
กําลงั แรง กําลงั คน กําลงั ใจ
สจิ ะให้ไทยชนะอบายมาร

จลุ สารกระดานดํา

หอมเอยหอมหอมดอกต้นตีนเป็ด
เพราะโควิดจงึ เป็นเหตใุ ห้เลา่ ขาน
จากเรื8องราวปรากฏได้จดจาร
เป็นตํานานบอกเลา่ ทกุ เช้าเยน็

จงึ ผจงเรียงร้อยถ้อยกวี
หวงั จะมีผ้ผู า่ นมาอา่ นเหน็
ถงึ หา่ งนชุ สดุ ชํา= นํา= ตากระเดน็
แตอ่ ยา่ เร้นชาตริ ้างหา่ ง “ประชาธิปไตย”

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 46

ห่างกาย...ใจใกล้กัน

พลายทองคํา



ห่างกาย...ใจใกล้กัน

จากถิ&นฐานบ้านชอ่ งเพราะหน้าที& หา่ ง 49
หา่ งครัง8 นีเ8พราะชีวิตไมค่ าดหมาย
หา่ งเพียงร่างหา่ งเพียงตวั ลําพงั กาย
แตไ่ มว่ ายฝากใจไว้ใกล้กนั

เพราะความหา่ งระยะทางสร้างความทกุ ข์
เคยสนกุ พร้อมหน้าเราสขุ สนั ต์
จบั มือยิม8 จิม8 แก้มแย้มให้กนั
แตก่ ลบั พลนั ผนั เปลย&ี นไมเ่ วียนมา

ภาพความจํายํา8 ความสขุ ทกุ ครัง8 คดิ
ภาพชีวิตวนั เก่ายงั เรียกหา
ภาพทรงจําผนั ผา่ นกาลเวลา
ภาพตรงหน้าคือภาพเหงากบั เงาจนั ทร์

จลุ สารกระดานดํา

ฝากดาวเดน่ เป็นสอ&ื ตรงสง่ ความรัก
ใจท&ีถกั ความหว่ งใยไมแ่ ปรผนั
ไกลเส้นทางหา่ งร่างกายแสนไกลกนั
แตร่ ักมน&ั รักเสมอคือ”ครอบครัว”

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 50

ฮปิ โซลีน

ยสนิ ทร กลนิ* จําปา



ฮปิ โซลีน

เมีย$ ป กีส์ ลินดา และมาร์ค-แพทริค ทงั$ ส9ีอย่บู นรถยนต์ขนาดสี9ที9
นงั9 ขบั เคลื9อนผ่านถนนเปียกชืน$ ท้องฟ้าเทาหมองตดั กบั ไฟทางสีส้ม นําพา
ความร้ ู สึกอบอุ่นบางเบาเข้ ามาเป็ นส่วนหนึ9งของบรรยากาศห้ องโดยสาร
ถนนเล็กแคบเป็นเลนสวน ยางมะตอยดําสนิทชัดกว่าเดิมเพราะกักเก็บ
หยดนํา$ หลงั มรสมุ ฝนยงั ตกเล็กน้อย ประปรายเช่นเดียวกับสายลมเอ9ือย
เยน็ เมื9อยล้า เพลง Hypsoline ของ La Femme ละเลงเป็นฉากหลงั มนั เลน่
แบบสมุ่ จากโทรศพั ท์ของเมีย$ ป ทงั$ ส9ีกําลงั ไปหา กสั ปาร์ บริเอลลี หน่มุ ใหญ่
วยั กลางคนผ้ทู ําธุรกิจซือ$ มาขายไป เขาสอนบ้างบางครัง$ ท9ีวิทยาลยั ชุมชน
เป็นเพียงการดื9มชาหลังฝนตก เป็นเพียงการพบปะสังสรรค์กับเพ9ือนฝูง
ด้านหน้า มาร์ค-แพทริค เป็นคนขบั รถ กีส์นง9ั เบาะข้างคนขบั เมีย$ ปและลิน
ดาน9ังเบาะหลัง บ่ายแก่ยามเย็นเคลือบคลาน เพลง Hypsoline บรรเลง
เสียงมาร์ลอนเริ9มร้อง ด้านหน้า มาร์ค-แพทริค เปิดบทสนทนากบั กีส์ ด้าน
หลังเมีย$ ปร้ องไห้ด้วยเหตุผลบางอย่าง ลินดาลูบหัวและปลอบประโลม
สดุ กําลงั

“ข้าดดู วงกบั แวนด้ามาวะ่ ” มาร์ค-แพทริคเอย่ ขนึ $
“แล้วยงั ไง” กีส์ถามตอ่ ไร้ชีวติ ในนํา$ เสยี ง
“ก็ไม่ยังไง ยัยนั9นบอกว่าข้าจะอกหักอีกสามรอบ เหลือเช9ือเลย
แต่ความรักไม่ใช่เรื9องที9ข้าสนใจ นางบอกว่าเอ็งจะย้ายที9อยู่เร็ว ๆ นี $ อาจ
เป็นเพราะอาชีพหรืออะไรสกั อยา่ ง แตเ่ อ็งไมไ่ ด้อยทู่ 9ีน9ีแน่นอน ข้าก็อาจต้อง
กลบั หวั กลบั หางเตียงนอน ถึงจะฝันดีขึน$ การเงินก็จะดีตาม นางว่าข้าไป
บนหรือไปขอพรอะไรทํานองนัน$ แล้วยังไม่แก้บนหรือผิดสัญญากับสิ9ง
ศกั ดสfิ ทิ ธfิ ถงึ ต้องเจอเรื9องอะไรแบบนี $เร9ืองหนกั ๆ” มาร์ค-แพทริคร่ายยาว

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 53

“แก้ทิศทางเตียงนอน เร9ืองทกุ ข์ร้อนก็จะหาย?”
“ใช่ และเอง็ ก็จะไมไ่ ด้อยกู่ บั พวกข้าอีก ยยั แก่แวนด้าไมเ่ ก็บเงินข้า
สกั สลงึ นา่ เหลอื เช9ือ”
เบาะหลงั เมีย$ ปตะโกน ร้ องไห้บ้าคลง9ั ราวคนเสียสติ เนือ$ ตวั สน9ั
เทา นิว$ มือแข็งเกร็ง เธอสะอืน$ ไห้ราวไมเ่ หลอื ใครอีกแล้ว
“ฉันก็ไม่อยากเป็นแบบนี $แต่สารเคมีในสมองมนั เป็นแบบนี $ฉัน
เข้าใจหมด ฉนั ก็ไมอ่ ยากให้เป็นแบบนี $เสียงพวกนนั$ เอาอีกแล้ว มนั ไมห่ ยดุ
ไม.่ ..” เมีย$ ปกลา่ วออกมา ไมม่ ีเธอคนเก่า ไมม่ ีคนท9ีลนิ ดาเคยรู้จกั ไมม่ ี
“เราไมร่ ู้มาก่อนเลย เราขอโทษ” ลนิ ดานํา$ เสยี งสนั9 เครือ
“ตาแก่นนั9 มนั เอามือเขกหวั ยํา$ ๆ ฉนั ไม่อยากเป็นแบบนี $ไม่เคยเป็นแบบนี $
ทกุ คนมวั แต่พดู พดู พดู แล้วก็พดู ...” เมีย$ ปพดู ต่อไป โลกล่มสลายไปนาน
แล้วสําหรับเธอ
“เอ็งเคยดูดวงมัย$ ลินดาก็เคยไปดูกับข้าครัง$ หนึ9ง ไม่ใช่ทุกที9จะ
เหมือนกนั ศาสตร์แต่ละอย่างก็แตกต่างกนั ไพ่แต่ละแบบ คําพยากรณ์ใน
เรื9องเดียวกนั ก็ตา่ งกนั ข้าน่ะ ก็เพิ9งมีเวลาวา่ งเพราะช่วงโควิด พอจะโทร.ไป
ปรึกษายยั แวนด้า ก็โดนทกั ซะงนั$ กลายเป็นการดดู วงไปโดยปริยาย ทงั$ ๆ
ที9แค่จะให้สอนการดดู วงเบือ$ งต้นแค่นนั$ งงสดุ ๆ ว่ามยั$ ” มาร์ค-แพทริคพดู
กบั กีส์
กีส์ไม่ได้ตอบอะไร มองไปยังกระจกข้างนอกรถ ปรากฏภาพ
สะท้อนผิวถนนและวิวทิวทศั น์ด้านหลงั ราวกบั เขากําลงั ฝ่าคลื9นลมพายใุ น
ทะเลคลง9ั เขาไมแ่ นใ่ จนกั วา่ มาร์ค-แพทริคได้ยินเร9ืองด้านหลงั หรือเปลา่
“ฉนั ไม่อยากเป็นแบบนี!$ !!” เมีย$ ประเบิดต้มู ภายใน มาร์ค-แพทริคคงได้ยิน
แล้ว กีส์คดิ
เมีย$ ปสะอืน$ ไห้ บ้ าคลั9ง กระทืบเท้ า มาร์ ค-แพทริ คพูดถึง
ประสบการณ์ดดู วงของตวั เองต่อไป เมีย$ ปกบั มาร์ค-แพทริค ทงั$ สองอย่คู น
ละโลก ไม่เฉียดใกล้กันในเวลานี $ ลินดาโอบกอดเมีย$ ป เธอไม่เคยเจอ
สถานการณ์เช่นนีม$ าก่อน ลินดาก่นดา่ ตวั เองในใจ เธอไมใ่ ช่คนที9มน9ั คงทาง
อารมณ์ หากแตเ่ ธอไมเ่ คยปลอ่ ยให้ตวั เองบ้าเสียสติแบบนี $เธอไมเ่ ฉียดใกล้

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 54

การระเบิดอารมณ์ ไม่เคย ลินดารู้สึกถึงกําแพงโปร่งแสงกัน$ ระหว่างเบาะ
ด้านหน้าและด้านหลงั กีส์ก็รู้สกึ ถึงกําแพงนนั$ พวกเขาไมร่ ู้วา่ จะเชื9อมความ
เหินห่างของเร9ืองราวทงั$ สองอย่างไร ส9ิงเดียวที9ลินดากับกีส์รู้สึกคือ ความ
สมเพชท9ีทัง$ คู่มีให้กับเมีย$ ปและมาร์ค-แพทริค พวกนีส$ นใจแต่เรื9องของ
ตวั เอง พูดแต่เรื9องของตวั เอง กีส์อยากแขวนคอสองคนนัน$ และขบั รถไป
หากสั ปาร์ บริเอลลีกบั ลินดาอย่างสบายใจ สว่ นลินดาก็อยากกระโจนออก
นอกรถ เป็นตายร้ายดีก็ชา่ ง แตค่ งเป็นอิสระจากเร9ืองพวกนี $

ก่อนพวกเขาจะรู้ตัว รถก็เข้ามาจอดบนสนามหญ้ าหน้าบ้าน
ของกสั ปาร์ บริเอลลี ชายวยั กลางคน เขาดแู ก่และโทรมกว่าการพบปะครัง$
ล่าสุดมาก แม้ จะผ่านมาเพียงสี9เดือนเศษ อย่างไรก็ตาม ท่าทาง
กระตือรือร้นท9ีจะสมั ผสั มือทกั ทายกบั ทงั$ สี9ยงั คงไม่แปรเปลี9ยน พวกเขาเคย
มีวนั เวลาดี ๆ ร่วมกัน คืนวนั อนั เน9ินนาน ขณะนี $ เมีย$ ปสงบสติอารมณ์ลง
มาก และมาร์ค-แพทริคก็เพ9ิงรู้ตวั วา่ เขาไมไ่ ด้อยคู่ นเดียวบนโลก กสั ปาร์ บริ
เอลลีพูดคําเตือนเฉกเช่นทุกครัง$ เขามักกล่าวแก่ผู้มาเยือนบ้านทรง
วิคตอเรียเก่าแก่ว่า “ข้าไม่สนหรอกว่าพวกแกเจออะไรกนั มา ถ้าวางความ
ขุ่นมัวทิง$ ไว้ตรงนีไ$ ด้ พวกแกก็เข้ามาในโถงอันศักดิfสิทธfิของข้าได้ ฟัง
แผ่นเสียงล็อตใหม่ของข้าได้ไม่อัน$ จะยืมไปก็ไม่ว่า อ่านหนังสือเท่าที9ใจ
อยาก คยุ เทา่ ที9ต้องการ เพียงแตป่ ลดเร9ืองน่าอดสแู ละเวทนาพวกนนั$ ลง ข้า
เบ9ือกบั เรื9องพวกนีเ$ต็มกลืน ถ้าทําไม่ได้ ก็ไสหวั กลบั ไปซะ” จากนนั$ เขาก็พดู
อยา่ งเจาะจงกบั กีส์และลินดา “ข้ามีอะไรให้พวกเอ็งดู เพื9อนเอย๋ ข้ารอเวลา
นีม$ านาน” แล้วสามคนนนั$ ก็ขนึ $ ไปยงั ห้องใต้หลงั คาอนั ทมึ ทบึ มนั มกั จะเป็น
พืน$ ท9ีท9ีเก็บของเก่าเลอคา่ ไว้เสมอ เป็นสง9ิ ที9ดีท9ีสดุ ที9กสั ปาร์ บริเอลลี มีในชว่ ง
เวลานัน$ ๆ มันอาจเป็นภาพวาดเก่าแก่ แผ่นเสียงรุ่นลิมิเต็ด นวนิยาย
ต้นฉบบั ของนกั เขียนโนเนมที9เขาลงความเห็นว่าควรค่ากับการเก็บรักษา
หรือเครื9องเรือนอายุหกร้ อยปี เป็นต้น มาร์ค-แพทริคชวนเมีย$ ปเดินไปใน
สวนเลว ๆ รอบบ้าน ดอกไม้เหี9ยวเฉา ท้องฟ้าทึบทึม มีเพียงต้นเบิร์ชขาวท9ี
ผลิใบเขียวขจีสะท้อนแสงสดุ ท้ายของวนั อย่างเปล9ียวเหงางดงาม รอบข้าง
มีเพียงเสียงนกกลางคืน กบ เขียด และกิง$ ก่า แถบหนองนํา$ หลงั บ้านมีต้น

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 55

หลิวเอนไหวเศร้าโศก เสียงเพลง Antitaxi ของ La Femme ดงั ออกมาจาก
ตวั บ้าน เคร9ืองเล่นโบราณพร้อมลําโพงสมยั ใหม่เร9ิมทํางานเสียแล้ว เมีย$ ป
กบั มาร์ค-แพทริค จึงลงความเห็นว่าจะเข้าไปในบ้าน ทงั$ สองผ่านทางเดิน
เข้ามา ในนัน$ แสงไฟสีส้มสาดส่องงดงาม เคร9ืองเล่นแผ่นตัง$ ท่ามกลาง
บรรดาข้าวของด้านหน9ึงของทางเดิน ทงั$ สองเดินเข้ามาในครัวซ9ึงเป็นห้อง
เดียวกบั ห้องนง9ั เลน่ ที9มีเตาผิง ชดุ โซฟา และกองหนงั สือมากมายอยอู่ ีกฟาก
กสั ปาร์ กีส์ และลินดา รออย่พู ร้อมกบั อาหารมากมายบนโต๊ะกินข้าวขนาด
หกที9นงั9 กสั ปาร์ บริเอลลสี วมกางเกงชิโนดําเก่า ๆ กําเสอื $ สขี าวขาด ๆ หมอง
ๆ เสมอ คล้ายพวกศิลปินกํามะลอท9ีจะพบเห็นได้ตามซอกหลืบในเมือง ผม
เผ้ากระเซอะกระเซิง ใบหน้าขาวซีดแก้มตอบ ลินดาในชดุ เดรสยาวดํา ใส่
เครื9องเพชรงามหยด คอและแผ่นหลงั ขาวเนียนงดงามดงั9 คณุ นายสงู ศกั ดิf
ริมฝีปากอวบอิ9ม หน้าอกเต่งตงึ ชดุ คว้านลกึ ราวนางพญา มนั เป็นส9ิงท9ีเธอ
พบในห้องใต้หลงั คา กสั ปาร์ บริเอลลีมอบทงั$ หมดนีใ$ ห้เธอ กีส์ไม่มีอะไรผิด
แผกแตกต่าง เสือ$ เชิต$ สีเลือดหมู กางเกงยีนส์ ร้ องเท้าผ้าใบปกติ แต่มี
บางอย่างเปล9ียนไปในแววตา เขาเห็นอะไรในห้องนนั$ มาร์ค-แพทริคสงสยั
แต่ก็ไม่ใคร่ใส่ใจนกั แผ่นลองเพลย์เล่นไปเรื9อย ๆ อาหารมือ$ นีจ$ ดั ได้ว่าเลอ
เลศิ ฝีมือของกสั ปาร์ บริเอลลีไมเ่ คยตก ยกเว้นเมีย$ ป พวกเขาทงั$ หมดพดู คยุ
อย่างปกติ เป็นการพบปะธรรมดาสามญั เป็นบทสนทนารอบมือ$ อาหารท9ี
เรียบง่ายที9สุดเท่าท9ีเรานึกออก ขณะนี $ Interlude ก่อนเพลง Hypsoline
กําลงั เล่น ความเงียบและเพลงจากอัลบัม$ Psycho Tropical Berlin ของ
La Femme เป็นตวั ขบั เคลื9อนมือ$ อาหารยามเย็นอนั โอชะ เม9ือหมดเรื9องคยุ
ความเงียบก็จู่โจมรวดเร็ว เสียงช้อนส้อมกระทบจาน แก้วนํา$ กระทบโต๊ะ
เนือ$ ลูกวัวกระทบฟัน และลมหายใจท9ีกระทบอากาศเริ9มดังขึน$ เร9ือย ๆ
ความคิดแผ่เข้าไปในโสตประสาททกุ คน ตามความเห็นของมาร์ค-แพทริค
กสั ปาร์ บริเอลลีเป็นเพียงชายแก่ขีเ$หงาผ้ถู กู ภตู ผีเจ้าของของเก่าตามหลอก
หลอนจนเป็นบ้าเสียสติ กสั ปาร์ บริเอลลีมีห้องที9ปลกู กญั ชาไว้สําหรับป๊ นุ
และทําบราวน9ีขายลับ ๆ พันลําฟรีสักสองโหลคือเหตุผลที9เขายอมถ่อ
ร่างกายและกดั ฟันมา ขณะท9ีเมีย$ ปหวงั เพียงแผ่นลองเพลย์อลั บมั$ แปลก ๆ

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 56

สกั สองถึงสามอลั บมั$ เป็นการยืมระยะยาว ไม่มีกําหนดการคืน ขณะที9กีส์
กับลินดาหวังเพียงการเปลี9ยนบรรยากาศ พวกเขาคาดหวังท9ีจะพบ
ขมุ ทรัพย์ในห้องใต้หลงั คาด้วยตาของตวั เองเพียงเทา่ นนั$ อาหารอนั พิถีพิถนั
นํา$ ลายสอเหล่านีเ$ ป็นเพียงโบนสั ของแถม ฝีมือของกสั ปาร์ บริเอลลีไม่เคย
แผ่ว พวกเขาล้วนชมในใจเป็นครัง$ ท9ีสอง มนั สะกดทกุ คําพดู และความรู้สกึ
นึกคิดให้ไหลลงท้องพร้อมอาหารท9ีบดย่อย ผสมกลมกลืนถ้อยคําวาจาลง
ไปใต้มนต์สะกดแห่งความเอร็ดอร่อยหอมหวาน “อะไรคือเหตผุ ลท9ีพวกแก
ถ่อมาถึงที9นี9” กสั ปาร์ บริเอลลีเอ่ยในท9ีสดุ “พดู ตามตรง เราคิดว่าเมีย$ ปเป็น
โรคซึมเศร้าเพราะแก” มาร์ค-แพทริคตอบ ไม่มีพิธีรีตองใด ๆ ไม่อ้อมค้อม
“ทุกเร9ืองต้องการแพะรับบาปใช่มัย$ เอาล่ะ ข้ายอมรับ แล้วยังไงต่อ”
“ประเด็นมนั มีเท่านนั$ เราแค่ต้องการให้คุณรับรู้” กีส์พูดขึน$ กัสปาร์ บริเอ
ลลีมองไปท9ีเมีย$ ปผู้ก้มหน้าก้มตา “ข้าเสียใจเมีย$ ป ข้าดูแลแกเท่าท9ีทําได้
แล้ว ข้าแบกพวกแกไว้คนเดียว เรื9องเงินเราก็ไม่ได้มีพร้ อมแบบในตอนนี $
และข้าจะไม่พูดถึงมนั ถ้าข้าทําอะไรผิดไป ก็ขอโทษอย่างสดุ ซึง$ ไว้ตรงนี”$
“กินกนั ตอ่ เถอะ” ลินดาตดั บท เมีย$ ปตวั แข็งท9ือ ไม่ได้กินอะไรตอ่ “เมีย$ ป แก
ไม่พอใจคําตอบเหรอ” กัสปาร์ บริเอลลีถาม เมีย$ ปเก็บกลนั$ อารมณ์ไม่อยู่
เม9ือนึกถึงอดีตอย่างรวดเร็ว เร9ืองร้าย ๆ เท่านนั$ ท9ีพ่งุ พรวดเข้ามา เธอขว้าง
จานใสก่ สั ปาร์ บริเอลลี เขาหลบได้ จานและเนือ$ ท9ีเหลืออย่นู ้อยนิดกระทบ
ผนงั อยา่ งจงั ตกแตกเละเทะ ความเงียบจโู่ จมอีกครัง$ กสั ปาร์เก็บจานท9ีแตก
ละเอียด ไม่ได้พดู อะไร กีส์ มาร์ค-แพทริค และลินดานง9ั กินต่อไป ราวไม่ได้
เกิดอะไรขนึ $ พวกเขาไมร่ ับรู้เร9ืองราวใด ๆ อาหารเหลา่ นนั$ มนั อร่อยเหนือคํา
บรรยาย เมีย$ ปน9ังเงียบไร้ คนปลอบประโลม กัสปาร์ บริเอลลีลุกไปหยิบ
พนั ลําท9ีมวนไว้ในลนิ $ ชกั ใต้อา่ งล้างจาน จดุ กบั ไฟเตาแก๊ส สบู หนงึ9 ฟอดก่อน
ถามมาร์ค-แพทริคว่า “เอ็ม แกจะเอารึเปล่า” “ถ้าได้สกั นิดคงจะดี” เขาย9ืน
ในมือให้มาร์ค-แพทริค หยิบมวนใหม่ขึน$ มาจุด หร9ีตามองเมีย$ ป ไม่ได้พูด
อะไร ลินดาร้ องไห้ อาหารบนจากหมดเกลีย$ ง เธอรับสถานการณ์ไม่อยู่
ก่อนผลบุ ผลบั เดินออกไป ขึน$ บนั ได นง9ั กอดเข่าริมระเบียงชนั$ สอง กีส์เก็บ
จานบนโต๊ะมาไว้ในอ่าง ตบไหล่เมีย$ ปเล็กน้อย ก่อนเดินไปพลิกแผ่นลอง

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 57

เพลย์ในอีกห้อง เขาเดินมาในครัวอีกครัง$ หยิบเบียร์ในต้เู ย็นสองกระป๋ อง
ขึน$ บนั ได ควานหาลินดาในความมืด ยื9นเบียร์เย็นฉํ9าให้เธอ ดบู รรยากาศ
ความไกลปืนเท9ียงยามคํ9าคืน

ในห้องครัว ความเงียบยงั คงปกคลมุ มาร์ค-แพทริคจบั มือเมีย$ ป
ลบู ฝ่ามือเธอไปมา “ไมม่ ีอะไรแล้วเมีย$ ป ไมม่ ีอะไรแล้ว” เมีย$ ปร้องไห้อีกครัง$
โผกอดมาร์ค-แพทริคที9อบอวลด้วยกลน9ิ กญั ชา กสั ปาร์ บริเอลลีมองนาฬิกา
ลกู ต้มุ โบราณ เดินไปยงั ห้องทํางานอีกฝั9งของทางเดิน ไม่ได้พดู อะไร มอง
ไปที9ผนงั เปลือยเปล่า นึกย้อนถึงอดีตอนั ห่างไกล นี9คงเป็นอีกผลพวงของ
ความเหลวแหลกของเขา เขาเกลียดตวั เองขึน$ มาทนั ใด อากาศหนาวเย็น
เร9ิมทําให้เขาต้องมองหาเสือ$ คลมุ พร้อมกบั ขนฟื นมาวางไว้ข้างเตาผิง อดีต
อดั แน่นเต็มไปหมด Psycho Tropical Berlin เลน่ จบแล้ว เสียงร้องของเคล
เมนซ์ก็เช่นกัน บัดนี $ ภายในบ้านเต็มไปด้วยม่านหมอกของความรู้สึก
อบอวลไปด้วยกล9ินกญั ชาและความหนกั องึ $ ของแต่ละคน บ้านหลงั นีก$ ําลงั
จะถกู ธนาคารยดึ รถโฟล์คสวาเก้นโปโล ปีแปดหก ในโรงจอดรถก็กําลงั จะ
ถกู ไฟแนนซ์ยดึ ในไม่ช้า เพียงแคเ่ ขาขายข้าวของในบ้านออกไปก็จะไม่ต้อง
ทกุ ข์ทนภาระหนีส$ ินอีก แต่นน9ั ไม่ใช่สิ9งท9ีกสั ปาร์ บริเอลลีเป็น เขาเช่าโกดงั
ระยะยาวไว้แล้ว จ่ายเงินล่วงหน้าถึงคร9ึงปี ข้าวของจะถกู ย้ายออกไปในไม่
ช้า เขาจะเผากญั ชาทงั$ หมดทิง$ และจะย้ายเข้าอพาร์ทเม้นของภรรยาเก่าใน
ตวั เมือง อพาร์ทเม้นหรูทว่ามนั โมเดิร์นเกินไป อดีตในนนั$ มีมากเกินไป แต่
เขาไม่มีทางเลือก เป็นสิ9งเดียวที9อดีตคนรักหลงเหลือไว้ให้ เขาวางแผนท9ีจะ
ขายมนั ทนั ทีท9ีได้ครอบครองบ้านริมบงึ หลงั หนึ9ง เขาวางแผนทงั$ หมดนีโ$ ดย
ไม่ได้บอกใคร มาร์ค-แพทริค กีส์ เมีย$ ป และลินดา ไม่มีใครรู้เรื9องนี $“ใคร ๆ
ก็คิดแต่เรื9องของตวั เอง น่าสมเพชจริง ๆ” กสั ปาร์คิดขณะเดินออกจากห้อง
ทํางานไปขนฟื นส9ีห้าท่อนที9หลงั บ้าน ริมฝีปากเสียบพนั ลําใกล้หมดมวนไว้
อยู่ ที9เตาผิงห้องนงั9 เลน่ เมีย$ ปผลอ็ ยหลบั ไป มาร์ค-แพทริคตาเยิม$ กําลงั หลบั
เชน่ กนั ลนิ ดากบั กีส์เดนิ ลงมานง9ั ที9โซฟาอนั นมุ่ น9ิมในห้องนง9ั เลน่

“ทําไมคณุ ถึงมีแผ่น La Femme” ลินดาเอ่ยขณะมองกสั ปาร์วาง
ทอ่ นไม้ไว้ข้างเตาผิง

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 58

“เห็นว่าเมีย$ ปชอบก็เท่านัน$ ” ชายอาวุโสสุดกล่าว “มันเป็ น
ของขวญั ”

กีส์เดินไปกลบั แผ่น Psycho Tropical Berlin เริ9มเดินทางอีกครัง$
กีส์มานงั9 ที9เดิม กสั ปาร์ บริเอลลีนง9ั ท9ีอาร์มแชร์สีเขียวตวั เก่ง จ้องมองไปยงั
เปลวไฟโชตชิ ว่ ง

“เมีย$ ป... ช่างน่าสงสาร ข้าทําให้เธอเป็นแบบนี”$ กสั ปาร์ บริเอลลี
พดู ก่อนจดุ พนั ลาํ อีกมวน

“นนั9 สินะ ฉนั ก็ล้มเหลวพอ ๆ กบั คณุ ” ลินดานง9ั เอามือประสานไว้
ท9ีตกั เธอสงบเงียบดง9ั ที9เป็นเสมอมา กีส์ก็เงียบ ความเงียบของเขาล่มุ ลึก
กีส์ลบู เคราแพะของเขา ถึงจะไว้เครา มนั ก็ไม่ทําให้เขาดแู ก่ขึน$ เลย หนวด
เคราปกปิดความหวานบนใบหน้าตามที9เขาหวงั ไม่ได้ เขาตดั สินใจว่าจะ
โกนมนั พรุ่งนี $

“ฉันเกลียดมนั ” นํา$ เสียงสงบเยือกเย็นของเมีย$ ปดงั ขึน$ เป็นเวลา
เน9ินนานกว่าเธอจะพดู ด้วยนํา$ เสียงอนั ปกติ ทรงภูมิ และหนกั แน่น ลินดา
และกีส์มองหน้ ากันก่อนกวาดสายตาไปทางเธอท9ียังคงอยู่ที9โต๊ ะกินข้ าว
ด้านหลงั เมีย$ ปพดู ตอ่ “ฉนั ไมไ่ ด้ชอบ La Femme”

“งนั$ เหรอ” เสียงแหบแห้งอนั เป็นเอกลกั ษณ์ของกสั ปาร์ บริเอลลีก
ลา่ วออกไป ปลายสายตาของเขายงั จบั จ้องที9เปลวไฟในเตาผิง เพลิดเพลิน
กับท่อนไม้ท9ีกลายสี ราวผู้คนกําลงั เปลือ$ งผ้าทีละชิน$ ถอดผิวหนงั ทีละชนั$
กะเทาะจนถงึ กระดกู หลงเหลือไว้เพียงขีเ$ถ้าอนั เป็นแก่นแกน “คงเป็นโชคดี
ของเธอ” อากาศลาํ เลยี งคลนื9 เสยี งนนั$ ไปอยา่ งเนิบช้า

“ใช่ เป็นโชคดีของฉนั ขอบคณุ ” เมีย$ ปพดู ขนึ $ จากนนั$ ก็นําผ้าคลมุ
ไหล่ของเธอคลมุ ให้มาร์ค-แพทริคผู้หลบั ใหล เทชาขมิน$ เย็นชืดลงแก้วใบ
ใหญ่ เดินขนึ $ ชนั$ บน เสียงเอี}ยดอ๊าดของบนั ไดดงั แผว่ เบา กงั วาลทว9ั ปราสาท
ลกึ ลบั

“เป็นโชคดีของเรา” กีส์เตมิ ถ้อยคําไปในอากาศ
“เป็นโชคดีของเรา” กสั ปาร์ บริเอลลที วนอีกรอบ

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 59

“ใช่แล้ว มันเป็นแบบนัน$ เป็นแบบนัน$ เสมอมา เป็นความโชคดี
ของเรา” ลินดาพูดจบ แผ่นเสียงตกร่อง ต้นเบิร์ชขาวง่อนแง่นต้นหนึ9งหกั
โคน่ ขณะนนั$ ด้วยแรงลม หรือด้วยขวานของใครบางคน

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 60

Taste

Shiroshiro
ภาพประกอบ : Juuichiban



Taste

“ชีวิตก็ต้องมีรสชาตเิ สยี หนอ่ ยสิ ถงึ จะสดชื<น”
“. . .ยงั ไงเหรอ”
ฉนั ว่าพลางหมนุ แก้ว บลฮู าวายในมือไหลไปมาตามแรงหมนุ นนัK
สีฟ้าสดใสของมนั ทําให้ฉันชอบมองตลอด เวลามาท<ีร้านเช่นนีทK ีไรก็อดใจ
ไม่ได้ เป็นต้องขอบลูฮาวายสักแก้วทุกทีไป ฉันมองสีฟ้าสดใสในแก้ว
อย่างเคลิลเคลิมK ก่อนจะหนั ไปมองคนที<จนป่ านนีกK ็ยงั ไม่ตอบคําถามของ
ฉนั เสยี ที
“วา่ ยงั ไงละ่ ?”
พอได้ยินฉนั ถามยําK เขาก็หวั เราะในคอก่อนจะหนั มาทางฉนั แล้ว
ชีมK าที<แก้ว
“นี<ไง บลฮู าวายก็มีรสชาตหิ ลากหลายในอกึ เดียวใชไ่ หมละ่ ”
“. . .ก็ใชอ่ ยหู่ รอก”
“อืม. . .ถึงรสเด่นของมนั จะเป็นรสหวาน แต่ก็มีรสเปรียK วผสมอยู่
ด้วย เวลาด<ืมถงึ ได้ไมร่ ู้สกึ เบ<ืองา่ ยจนเกินไปไงละ่ ”
ฉนั งนุ งง ไมเ่ ข้าใจวา่ เขาหมายถงึ อะไรกนั แน่
“ชีวิตของคนเราก็เหมือนกนั นนั< แหละ จะมีแตร่ สหวานอย่างเดียว
ก็เลี<ยนตายพอดี ความรู้สึกท<ีเหมือนโดนกรอกด้วยนําK ตาลจนหวานเล<ียน
แบบนนัK นะ่ ผมขอไมเ่ อาด้วยหรอก”
“. . . ไมเ่ หน็ จะเข้าใจเลย ยงั ไงรสหวานก็อร่อยดีนี<นา”

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 63

“คณุ อาจจะยงั ไม่เข้าใจก็ได้ แต่คณุ ควรจําไว้อย่างหน<ึงนะ ถ้าเรา
รับรู้แต่ความหวานโดยไม่มีรสชาติอื<นเลย เราจะไม่รู้สกึ ถึงความอร่อยของ
มนั หรอก” เขาวา่ พลางจิบโอลด์แฟชน<ั ในมือ

ฉันยกบลูฮาวายขึนK จิบตามเขาบ้าง ในเวลาที<มีบรรยากาศดี ๆ
และเสยี งดนตรีสดเพราะ ๆ เชน่ นีไK มใ่ ชเ่ วลาท<ีควรจะเมางา่ ย ๆ

อารมณ์หวานหอม ฉนั ควรลมิ K รสมนั ให้นานที<สดุ

“ไอซ์ จะไปกนั แล้วนะ”
“แปบนะ ขอตอบแชทก่อน”
ฉันว่างพลางกดโทรศพั ท์ถึงคุณแฟนอย่างรวดเร็ว แล้วก<ึงเดินก<ึงว<ิงไปยัง
กลุ่มเพื<อนท<ียังรอฉันอยู่ เพื<อนที<ตะโกนเรียกฉันเมื<อกีขK มวดคิวK ดูไม่ค่อย
พอใจนกั แตก่ ็ไมไ่ ด้พดู อะไรออกมา
พวกเราออกมาทํางานกล่มุ ด้วยกนั หลงั จากนนัK ก็ตกลงกนั ว่าจะ
ไปทานอาหารกลางวนั ด้วยกัน เมื<อกีฉK ันจึงส่งข้อความบอกคุณแฟนเพื<อ
รายงานสถานการณ์ แล้วก็ถามด้วยวา่ จะมากินข้าวด้วยกนั ไหม
หลงั จากเลือกร้านได้แล้ว ฉนั ก็วิ<งรี<ไปยงั โต๊ะที<ว่างอย่คู นแรก พวกเรา Z คน
เลือกเมนูโดยมีพิงK ก์ท<ีเหมือนหวั หน้ากล่มุ กลาย ๆ เป็นคนคอยจดเมนูอยู่
หลงั จากเสร็จเรียบร้อยแล้วฉนั ก็อาสาเป็นคนไปส่งให้พนกั งานเอง แล้วจึง
คอ่ ยกลบั มาจบั โทรศพั ท์ ถงึ ได้เหน็ วา่ คณุ แฟนตอบกลบั มาแล้ว
“กินข้าวให้อร่อยนะคะ”
พร้อมสตกิ เกอร์เจ้าแมวกินข้าว ทําฉนั ยิมK ออกมาเลก็ น้อย
“ฝนเหรอ”
เหมียว เพื<อนในกลมุ่ ถามขนึ K ฉนั จ้องมองไปยงั เธอท<ีนงั< เท้าคางอยู่
ด้วยสายตาเย็นชา ถึงจะรู้ว่าเจ้าตวั เป็นคนเช่นนีอK ยู่แล้ว บางทีก็อดเกร็ง
เวลาเหน็ สายเชน่ นนัK ไมไ่ ด้เหมือนกนั
“อืม. . .เพ<ิงคยุ กนั เร<ืองข้าวนะ่ ”
“ฝนไมม่ าอีกละ่ ส”ิ ปิ]ง เพ<ือนอีกคนวา่ ขนึ K มา

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 64

“พอไอซ์อยกู่ บั พวกเราทีไร ฝนก็ไมเ่ คยโผลต่ วั มาให้เห็นเลยน้า คง
เกร็ง ๆ ละ่ มงัK ” แนนวา่ ขนึ K มา

“ไม่หรอกน่า ฝนแค่ชอบเก็บตวั น่ะ เด^ียวคงได้เจอกนั แหละ” ฉัน
หัวเราะแห้ง ๆ พลางเก็บโทรศัพท์ พวกเราเม้าท์มอยไร้ สาระกันครู่หน<ึง
อาหารจึงออกมาเสิร์ฟ ทําให้บทสนทนาเป็นอนั หยดุ ลงไป ด้วยความที<ติด
นิสยั ไม่พดู ตอนกินอาหาร ฉันจึงทําเพียงแค่ฟังเพื<อน ๆ คยุ กนั แล้วยิมK บ้าง
เวลาเร<ืองท<ีคยุ กนั มนั สนกุ หลงั จากท<ีกินเสร็จเรียบร้อยแล้ว พิงK ก์บอกว่าจะ
สง<ั ของหวานเพ<ิม พวกเราเจ]ียวจ๊าวกนั ใหญ่ว่าจะกินอะไรดีท<ีกินด้วยกนั ได้
หมด แล้วก็จบที<บราวน<ีช็อกโกแลตเข้มข้นชินK เบ้อเร่อ ทําเอาอ<ิมตือK กันไป
หมด

“ไปก่อนนะ” ฉันโบกมือลาตรงทางแยก เพ<ือน ๆ แยกย้ายกัน
กลับไปตามหอพักของพวกหล่อน ส่วนฉันก็แยกตัวออกมาเป็นคนแรก
เพราะว่าตังK ใจจะไปเจอฝนเสียก่อน ขณะที<กําลังเดินอยู่น<ันเอง เสียง
โทรศพั ท์ก็ดงั ขนึ K พอมองเบอร์ที<โทรเข้ามาแล้วก็ได้แตข่ มวดควิ K รับ

“คะ่ พอ่ ”
“เป็นยงั ไงบ้าง มีเงินพอไหม”
“ก็เรื<อย ๆ คะ่ ยงั มีใช้อยบู่ ้าง ตอนนีกK ําลงั จะไปเจอฝน”
“. . .ฝน เพื<อนลกู นะ่ นะ”
“. . .บอกแล้วไงวา่ ไมใ่ ชเ่ พ<ือนนะ่ ”
“ผ้หู ญิงด้วยกนั มนั ก็เพื<อนกนั นนั< แหละ เด^ียวสกั วนั แกก็เจอคนที<ดี
ๆ เอง อยา่ ไปยดึ ตดิ กบั เพ<ือนคนนีมK ากนกั เลย”
“พอ่ โทรมาเพื<อจะพดู แคเ่ ร<ืองนีเKหรอคะ”
“. . .เออ ช่างเถอะ พ่อแค่จะโทรมาบอกว่าเดี^ยวเสาร์นีกK ลบั มา
ด้วย ครอบครัวเพื<อนพ่อเพิ<งกลบั มาจากต่างประเทศ อยากให้ไปกินข้าว
ด้วยกนั หนอ่ ย”
“ได้คะ่ ”

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 65

“ลกู ชายบ้านนนัK เพิ<งเรียนจบได้งานดี ๆ มาเลย แกมารู้จกั เขาไว้
หนอ่ ย เผื<อชว่ ยเหลอื กนั ได้”

อ้อ ดตู วั น<ีเอง
“วางสายนะคะ”
ฉนั พดู เสยี งเบา พยายามควบคมุ มนั ไมใ่ ห้สนั< แล้วกดตดั สายอยา่ ง
รวดเร็ว
เร<ืองท<ีฉนั ชอบผ้หู ญิง และตอนนีกK ็คบอยกู่ บั ผ้หู ญิง จนป่ านนีเKขาก็
ไมเ่ คยเปิดใจ
ฉนั ไม่รู้ว่าต้องพยายามอีกเท่าไหร่ เขาถึงจะเชื<อว่าฉนั ไม่เคยชอบ
และไมไ่ ด้ชอบผ้ขู ายจริง ๆ สกั ที
ให้ตายเถอะ
นําK ตาเคม็ เป็นบ้า

ฉันลากร่ างตัวเองท<ีตาบวมตุ่ยไปที<ห้ องสมุดเพราะฝนบอกว่า
ตวั เองอ่านหนงั สืออย่ทู ี<นน<ั หลงั จากล้างหน้าแล้วพยายามทําใจบวกกบั ทํา
หน้าให้ตวั เองดูสดชื<นก็เดินไปหาฝนที<นั<งอยู่บริเวณโซนอ่านหนังสือท<ีชันK
สอง ด้วยความที<ฝนย้อมผมเลยทําให้หาตวั ได้ไม่ยากนัก พอไปนั<งข้าง ๆ
ฝนก็หนั มายิมK ให้ฉนั แล้วหลบุ ตาลงกลบั ไปอ่านหนงั สือตอ่ ฉนั จบั มือเธออยู่
ชวั< ครู่ ก่อนจะลกุ เดนิ ไปหาหนงั สือในห้องสมดุ มาอา่ นบ้าง

ฝนยงั คงนั<งจดเลกเชอร์อย่างขมกั เขม้น เวลาฝนทําอะไรจริงจัง
นา่ ดมู ากทีเดียว สายตาที<จดจ้องอยตู่ ส่ มดุ โน้ต คลปิ บนั ทกึ เนือK หา นิวK มือนนัK
เลอ<ื นวิดีโอกลบั ไปกลบั มาเวลาท<ีต้องการฟังจดุ ที<ฟังไมช่ ดั ซําK อีกครังK หนง<ึ
ฉนั มองฝนไปสกั พกั ก่อนจะเร<ิมอา่ นหนงั สอื ท<ีตนเองหยิบมาฆา่ เวลาบ้าง
รู้ตวั อีกทีก็ผ่านไปชว<ั โมงหน<ึงแล้ว ได้ยินเสียงฝนเร<ิมเก็บข้าวของ ในขณะที<
ฉันยงั อ่านนิยายไปได้เพียงคร<ึงเร<ืองเท่านนัK ฉันจึงช่วยฝนเก็บของ ก่อนจะ
หยิบนิยายติดมือไปด้วยเพ<ือทําเร<ืองยืมท<ีเคาน์เตอร์ พวกเราเดินเคียงข้าง
กนั กลบั หอพกั สายลมเอื<อย ๆ ทําให้ฉนั รู้สกึ สบายใจขนึ K มานิดหนอ่ ย

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 66

“ไอซ์ วนั นีกK ินอะไรกนั ดี”
“นน<ั สิ วนั นีฝK นอยากกินอะไรเป็นพิเศษไหม”
“อืม. . .เราอยากกินอะไรเผ็ด ๆ หน่อย แบบรู้สกึ แสบปลายลินK นิด
ๆ น่ะ ไอซืนึกออกไหมนะ” ฝนว่าพลางหวั เราะ พลอยทําฉนั หวั เราะตามไป
ด้วย ในหวั ก็นกึ ถงึ อาหารท<ีมีรสเผด็ ขนึ K มาในหวั
โชคดีท<ีฉันกับฝนเป็นคนกินเผ็ดนิดหน่อยในระดับที<พอ ๆ กัน
ความชอบเร<ืองรสชาติจึงคล้ายกันไปด้วย สดุ ท้ายฉันเลยเสนอร้ านท<ีขาย
อาหารฟิ วชน<ั อย่างพวกสปาเก็ตตีผK ดั พริก ฝนตอบรับอย่างยินดี แล้วพวก
เราก็ได้ไปกินข้าวด้วยกนั
แตท่ ําไมกนั นะ. . .วนั นีฝK นดเู งียบ เงียบกวา่ ปกติ
ฉันคิดขณะที<กินไปด้วย รสเผ็ดเล็กน้อยยงั คงอยู่ในปากของฉัน
แต่เม<ือกินกบั แป้งแล้วทกุ อย่างยงั อย่ใู นระดบั ท<ีไม่มากเกินไปจนต้องหยดุ
กิน ฝนเองก็คอ่ ย ๆ เคียK วเหมือนเคย แตว่ นั นีดK จู ะช้ากวา่ เดมิ เสียอีก
“คือวา่ นะ ไอซ์”
เสียงของฝนทําให้ฉนั ต<ืนจากภวงั ค์ความคิด ฉนั สบตากบั ฝนที<เงย
หน้าขนึ K มาเมื<อไหร่ก็ไมร่ ู้ สายตาของฝนดมู ีแววเจ็บปวด
“เราคดิ มานานแล้วละ่ ”
“อืม. . .วา่ ยงั ไงเหรอ”
“วา่ . . .เราแยกย้ายกนั ดีไหม”
เหมือนมีรสเผ็ดระเบิดในปาก อาการแสบร้อนจนแทบนําK ตาไหล
ริมฝีปากแสบจนไม่สามารถพดู อะไรออกมาได้ ฉนั จ้องหน้าฝนอย่างไม่เชื<อ
หู แตส่ หี น้าของคนตรงหน้าดจู ะไมม่ ีความลงั เลเลยแม้แตน่ ้อย
“ฉนั . . .ฉนั ทําผิดอะไรเหรอ”
“ไอซ์ไม่ผิดเลย เราแค่. . .” ฝนเร<ิมสะอืนK ออกมา “เราแค่ทนกับ
สายตาของพ่อแม่เราไม่ไหว เราทนกับสายตาของพ่อไอซ์ไม่ไหวแล้วด้วย
ไอซ์ เขามองว่าเราผิดปกติ เขามองว่าท<ีเราเป็นแบบนีมK นั ผิดปกติ” ฝนพดู
จบก็ปิดหน้าร้องไห้ ส่วนฉันช็อกกบั ส<ิงที<ฝนพดู ไปแล้ว ฉันไม่เคยไปพบพ่อ

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 67

แม่ของฝนเลยไม่เคยรู้ว่าฝนโดนกดดนั ขนาดนี Kแตฉ่ นั ก็ยงั พาฝนมาหาพ่อท<ี
บ้านของฉนั และนน<ั กลบั กลายเป็นวา่ ทําให้ฝนรู้สกึ กดดนั มากขนึ K ไปอีก

“ขอโทษนะฝน ฉนั ผิดเอง ฉนั ไมน่ า่ พาเธอไปเจอเขาเลย”
“ไม่ ไอซ์ไมผ่ ิด เราแคท่ นกดดนั ไมไ่ หว”
“มนั ก็เหมือนวา่ ฉนั เป็นคนผิดนนั< แหละ!”
ฉันเผลอตะโกน สองแก้มเปียกชืนK โชคดีที<ในร้ านไม่มีลูกค้าคน
ไหนอีก ฉนั หนั ไปมองพี<พนกั งาน จ่ายเงินส่วนของตวั เองเรียบร้อยแล้วเดิน
ไปหยิบกระเป๋ า ฉนั ก้มกระซบิ กบั ฝนที<ยงั คงปิดหน้าร้องไห้
“ไว้เราคยุ กนั ใหมด่ ี ๆ อีกครังK เถอะนะ”
ฉนั วา่ แล้วเดนิ ออกจากร้าน ในใจยงั คงนกึ
เวลาที<จะได้คยุ กนั อีกครังK มนั จะเป็นเมื<อไหร่กนั นะ

เฮงซวย
เปล่าหรอก เพดานห้องมนั ไม่ได้ผิดอะไร ตวั ฉันที<ซงั กะตายอย่นู <ี
ตา่ งหากที<เฮงซวย
หลงั จากคุยที<ร้ านอาหารวนั นันK ฉันกับฝนก็ไม่ได้ติดต่ออะไรกัน
เลยเป็นเวลา e สปั ดาห์แล้ว ฉนั ไม่มีกะจิตกะใจจะติดต่อไปก่อน สว่ นฝนก็
ดเู หมือนจะไม่อยากติดตอ่ มาเหมือนกนั เลยกลายเป็นวา่ เหมือนเราเลิกกนั
กลาย ๆ ไปแล้วทงัK ๆ ท<ียงั ไมไ่ ด้คยุ อะไรเป็นชินK เป็นอนั
ฉันหยิบโทรศัพท์แล้วมองเวลา ก่อนจะลุกขึนK ไปอาบนําK ด้วย
ทา่ ทางอืดอาด
ได้เวลาต้องไปเจอคนท<ีพอ่ อยากให้ดตู วั แล้วสนิ ะ

จริง ๆ จะพดู ว่าดตู วั ก็ไม่เชิง เขาบอกว่าอยากให้เจอหน้าก็คือแค่
เจอหน้าจริง ๆ หลงั จากแนะนําตวั กนั เรียบร้อยก็เอาแตเ่ งียบทานอาหาร ฉนั
เองก็เชน่ เดียวกนั พวกผ้ใู หญ่ก็คยุ กนั โช้งเช้งตามประสาคนสนิทกนั สว่ นฉนั
กบั พี<คนนนัK ที<เป็นลกู ชายของเพื<อนพ่อก็มองหน้ากนั เงียบ ๆ ครู่หน<ึง ฉนั กิน
อ<ิมแล้วเลยผงกหวั ให้เขานิดหนอ่ ยก่อนจะขอตวั เดนิ ออกมา

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 68

ลมกลางคืนให้ความรู้สึกเย็นสบาย อาหารจีนท<ีมีนําK จิมK ติดรสเปรียK วนิด
หน่อยเองก็ทําให้ฉันรู้สึกสดช<ืน ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าสีดําที<ไม่มีทังK
พระจนั ทร์และดวงดาว ปลอ่ ยใจให้ไปกบั สายลมอยา่ งเงียบ ๆ

“น้องไอซ์”
ลูกชายเพื<อนพ่อ. . .พ<ีกฤติเรียกฉัน เหมือนเขาคงจะเบ<ือ
บรรยากาศที<มีแต่ผ้ใู หญ่คยุ กนั เองอย่เู หมือนกนั ถึงได้ออกมาอย่ตู รงนี Kเขา
ยิมK ให้ฉนั บาง ๆ ก่อนจะเงยหน้ามองฟา้ บ้าง
“อดึ อดั เนอะ จู่ ๆ ก็ให้มาเจอกนั ”
“ก็นะคะ พ่อคงอยากหาผู้ชายให้ฉัน เผ<ือฉันจะได้เปล<ียนใจมา
ชอบผ้ชู ายบ้างสกั ที”
“น้องไอซ์ชอบผ้หู ญิงเหรอ”
“คะ่ ”
พ<ีกฤติเขาเงียบไปสกั พกั ก่อนจะก้มหน้ามากระซิบอะไรบางอยา่ ง
กบั ฉนั
“จริง ๆ แล้ว พี<เคยคบกบั ผ้ชู ายด้วยนะ”
“เอ๊ะ” ฉนั ทําตาโตใส่ เขาเลยหวั เราะก่อนจะพยกั หน้ายืนยนั
“ตอนที<อย่ตู ่างประเทศน่ะนะ ตอนนนัK พี<กบั ครอบครัวอย่คู นละท<ี
กนั เลยได้เปิดโลกใหม่ ๆ เพียบเลย”
“โห ดีจงั เลยคะ่ แล้วที<บ้านไมร่ ู้เหรอคะ”
“อืม. . .พอดีพ<ีเป็นไบน่ะ พอเดทกบั ผ้หู ญิงก็จะเอาไปบอกเขา แต่
กบั ผ้ชู ายก็เงียบไว้แหละ ก็ครอบครัวคนจีนนี<นา”
เขาว่าพลางหวั เราะแห้ง ๆ ทําเอาฉันแอบเห็นใจขึนK มานิดหน่อย
เหมือนเป็นคนหวั อกเดียวกนั
“พ<ีกฤติ มีอะไรมาคุยกับฉันก็ได้ นะคะ” ฉันว่าพลางยก
โทรศพั ท์มือถือมาโชว์ เขาทํามาเหมือนจะถามว่าโอเคเหรอ แล้วสดุ ท้าย
พวกเราก็แลกไลน์กนั
เราให้ไลน์กนั ด้วยความหวงั ว่าจะมีคนท<ีเราสามารถพดู ถึงความ
ทกุ ข์นีไK ด้

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 69

ความรู้สกึ ท<ีวา่ ยงั มีคนท<ีเป็นแบบเดียวกนั กบั ตวั เองเน<ีย ยงั ไงมนั ก็
สดช<ืนจริง ๆ นนั< แหละ

ฉนั ซมึ เซาจนเพ<ือนในกล่มุ สงั เกตได้ พอถกู ซกั ฟอกเรียบร้อยพวก
เพื<อน ๆ ก็พาฉันไปกินของหวานกนั บอกว่าเติมนําK ตาลให้เยอะ ๆ จะได้มี
ความสขุ ขึนK นอกจากนนัK ยงั พาไปดหู นงั ประคบประหงมจนฉันอดหวั เราะ
ออกมาไม่ได้ ปกติไม่ได้ประคบประหงมกันขนาดนีแK ท้ ๆ แต่พอคนใดคน
หนึ<งมีปัญหาก็พร้อมช่วยเหลือตลอด ได้คนกล่มุ นีมK าเป็นเพ<ือนเป็นเรื<องที<
ฉนั รู้สกึ ขอบคณุ โชคชะตามาก ๆ

ฉนั นง<ั กินไอศกรีมกบั เพื<อน ๆ อยู่ ด้วยความท<ีร้านไอศกรีมอยใู่ นที<
พลุกพล่าน ฉันจึงสอดส่ายสายตามองผู้คนไม่หยุด จนกระท<ังได้เจอคน
หน้าค้นุ ๆ กบั สผี มอนั โดดเดน่ กําลงั ยืนอา่ นเมนทู <ีหน้าร้านอาหารญ<ีป่นุ
และข้าง ๆ นนัK มีผ้ชู ายทา่ ทางสนิทกนั มากเดนิ มาด้วย

“ขอตวั แปบหนง<ึ นะ”
ฉันบอกเพ<ือนโดยไม่ได้มองหน้า และลุกทนั ทีท<ีบอกจบ ฉันเดิน
ออกไปอยา่ งรีบร้อน หวงั ไมใ่ ห้พวกเขาเข้าไปในร้านก่อน แล้วฉนั ก็เจอจนได้
ฝน เงยหน้ามองมาทางฉนั พอดีในตอนท<ีฉนั ไปถงึ
สีหน้าฝนซีดลงทนั ตา ผ้ชู ายข้าง ๆ ก็ดจู ะสงั เกตได้จนหนั มาจ้อง
ฉนั เขมง็ ฉนั พยายามทําสหี น้าให้ออ่ นลงก่อนจะพดู คยุ
“ฝน ขอคยุ ด้วยแปบเดียว ได้ไหม”

“หลงั จากไอซ์ออกไปจากร้านวนั นนัK เขาก็เข้ามาในร้านแล้วเห็น
เราร้ องไห้ เขาเลยมาให้กําลังใจ แล้วหลังจากนันK เขากติดต่อมาเรื<อย ๆ
เรา. . .เราก็เลยลองคยุ กบั เขาด”ู

. . .จะว่าไป เราก็ไม่ได้คุยกันเกือบสองสปั ดาห์แล้วสินะ เวลาก็
นานพอที<จะทําให้คนเราไว้ใจกนั ได้มากขนึ K อย่หู รอก ขนาดฉนั กบั พ<ีกฤติเอง
ก็คยุ กนั ได้อยา่ งสนิทใจมากขนึ K แล้วด้วย

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 70

“เรายงั ไม่ได้คบกบั เขานะ เราคิดว่าลองเรียนรู้ดกู ็ไม่เสียหาย อีก
อยา่ ง. . .เราคดิ วา่ เราเลกิ กนั แล้วด้วย”

“อืม. . .ไม่ใช่ความผิดฝนหรอก ดีแล้วที<ฝนเดินหน้าต่อได้ ยินดี
ด้วยนะ”

ฉนั พดู แล้วยิมK รู้สกึ ในคอขมปร่า
“ในวันนันK ฉันใช้อารมณ์มากเกินไป ฉันอยากขอโทษฝนเร<ืองนี K
แหละ . . .เรายงั เป็นเพื<อนกนั ได้ใชม่ ยัK ”
อยา่ นะนําK ตา อยา่ ไหวออกมาตอนนีเKลยนะ
ดฝู นสิ สหี น้าฝนยินดีจะตายไป
“ได้สิ เรายงั ตดิ ตอ่ กนั ได้ตลอดนะ”
ฉันพยักหน้าแล้วยิมK ก่อนจะขอตัวลาไปหาเพื<อนท<ีมาด้วยกัน
แล้วเดินกลบั มาที<โต๊ะไอศกรีมที<เดิม แต่เพ<ือนฉันกลบั ทําหน้าแตกต<ืนกัน
หมด บอกว่าตาฉนั แดงมาก เลยรีบพากนั กินแล้วรีบจ่ายเงินก่อนจะพาฉนั
ออกมาจากห้าง พร้อมกบั พยายามโอฉ๋ นั ไปตลอดทาง ทา่ มกลางความใจดี
ของเพ<ือน ฉันเลยได้แต่หวั เราะ กระทงั< ทุกคนมาส่งฉันถึงหอพกั แล้วแยก
ย้ายกนั กลบั ไป
ฉนั ถงึ ได้รู้สกึ ตวั วา่ ความขมปร่าในอกยงั คงอยู่
ฉนั นอนเงยมองเพดานอีกครังK ความรู้สกึ ในอกยงั คงวบู โหวง ฉัน
กบั ฝนเราคบกนั ตงัK แตป่ ี e จนตอนนี Kถงึ เวลาจะไมม่ ากมายอะไร แตส่ ําหรับ
คนท<ีหาแฟนได้ยากอยา่ งฉนั ก็รู้สกึ ผกู พนั กบั เธอมาก ในตอนท<ีล้าก็อยากจะ
ได้เธอมาคยุ กนั ในตอนที<เธอเหนื<อยฉนั ก็อยากเป็นท<ีพกั พิงให้เธอ
แตฉ่ นั ก็ทําไมไ่ ด้อีกแล้ว
ฉันไม่คิดว่าตัวเองผิด ฝนท<ีขอเลิกก็ไม่ได้ผิด ไม่มีใครผิดทังK นันK
ความกดดนั จากสงั คมต่างหากที<ทําให้เราต้องแยกกันไป ต่อจากนีฉK ันคง
ต้องใช้เวลาอีกหน่อยถึงจะทําใจได้ ฉันคงต้อง. . .คงต้องการเวลาที<จะ
ออกไปจากสงั คมที<ไมย่ อมรับฉนั เสยี ที
ฉนั กดโทรศพั ท์ เปิดไลน์เพ<ือคยุ กบั คนท<ีคยุ กนั อยชู่ ว่ งนี K

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 71

ฉันส่งข้อความเล่าถึงเร<ืองในวนั นี Kแล้วเขาก็ตอบกลบั มาว่า “เรา
ไปหาท<ีด<ืมไหม เอาร้านที<ไอซ์ชอบ” ทําเอาฉนั นึกไปถึงร้านประจําท<ีตนเอง
ไปครานนัK คนท<ีชวนฉนั พดู คยุ เร<ืองรสชาตคิ นนนัK

เราจะได้เจอกนั อีกไหมนะ
บางทีฉนั อาจจะได้ตอบเขากลบั ไปก็ได้
วา่ ในที<สดุ ฉนั ก็เข้าใจในสง<ิ ที<เขาจะสอ<ื ขนึ K มาบ้างแล้ว

วา่ แต่
อยากกินอะไรหวาน ๆ จงั เลยนะ

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 72

Mini Sea Land Sky
ศนู ย์ ไหมทอง















เก$ียวกับผู้เขียน

วัชระ บุญทานัง
เด็กหน่มุ ชาวอําเภอทรายมลู จงั หวดั ยโสธร ผ้รู ิเร?ิมเขียนบทกวีจากการจีบ
ผู้หญิง ปั จจุบันกําลังศึกษาท?ีสาขาวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์
มหาวิทยาลยั ราชภฏั มหาสารคาม

สังคมแม่ชี
มนษุ ย์ผ้หู ลงไหลในภาพถ่าย เรื?องเล่า และประสบการณ์มือสองเป็นอย่าง
มาก เร?ืองราวท?ีเขียนไปในครังT นี Tก็คือความพยายามท?ีจะเข้าใจสิ?งเหลา่ นนัT
แล้วถ่ายทอดภูมิทศั น์รวมทงัT บรรยากาศจากประสบการณ์ซ?ึงหยิบยืมมา
จากคนรอบตวั

The B - พทั ธดนย์ เทวานฤมติ ร
อีกหน?ึงอนาคตนักเขียนไส้แห้งท?ีมีความปรารถนาจะหาเลียT งชีพผ่าน
ตวั อกั ษร อีกหนง?ึ คนบาปหนาในวนั ใหม่ และอีกคนธรรมดาตามท้องถนน

ศวิ กร แรกรุ่น
อายุ VW ปี เกิดที?จงั หวดั สมทุ รปราการ ท่ามกลางกลมุ่ ทนุ และความว่นุ วาย
ใช้ ชีวิตวัยเด็กใต้ ถุนโรงมโนราห์ - หนังตะลุงแห่งหนึ?งในจังหวัด
นครศรีธรรมราช
ค้นพบตวั เองอีกครังT ท?ีจงั หวดั สงขลา หลงรักสํานึกขบถ และมิตรภาพพอ ๆ
กนั

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 81

ดเิ รก วงศ์กีรตเิ มธาวี
เฝา้ มองการเคลอ?ื นไหวในแตล่ ะวนั
ด?ืมกาแฟ อา่ น-เขียน และรู้สกึ แทนผ้อู ?ืนบ้าง
เพาะเมลด็ บทกวีในลานเลก็ ๆ
เฝา้ มองการเตบิ โตและการผลบิ านของดอกไม้
หวงั ผีเสอื T บางตวั หลงใหลในสวนนี T

วลี.
เครือย์วลี นกั ศกึ ษาคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลยั ธรรมศาสตร์ ชอบอ่าน
นิยาย คลงั? ไคล้แมว ตอนนีกT ําลงั ฝึกการแปลแบบงู ๆ ปลา ๆ

มาลาตี
ผมเขียนเพ?ือบอกเลา่ เรื?องราวของยคุ สมยั ท?ีเรากําลงั เผชิญความท้าทายอยู่
ขณะนี Tอาจไมด่ ีเลศิ ในแงข่ องวรรณศลิ ป์ แตอ่ ยา่ งน้อยมนั ก็ได้ทําหน้าท?ีตาม
ธรรมชาติของสิ?งที?เรียกว่า “วรรณกรรม” นน?ั คือเป็นภาพสะท้อนสงั คมของ
วรรณกรรมชินT นนัT ซึ?งในอนาคตนนัT เองคือความทรงจําหน?ึงที?ยงั หลงเหลือ
อยู่

พลายทองคาํ
ปัจจบุ นั กําลงั ศกึ ษา สาขาวิชาภาษาไทย คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลยั
ราชภัฏอุดรธานี มีความชื?นชอบในวรรณกรรมทุกประเภท เริ?มสนใจงาน
ด้านวรรณกรรมมาตงัT แต่ประถม โดยมีพี?สาวบ่มเพาะนิสยั รักการอ่านมา
ตงัT แต่วยั เด็ก สําหรับผมหนังสือหรืองานเขียนทุกประเภทคือเพ?ือนในทุก
สถานการณ์ครับ ทงัT สขุ ทกุ ข์ เศร้า สดใส

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 82

ยสนิ ทร กล$นิ จาํ ปา
โฮโมเซเปียนส์ที?หลงใหลในซีนดนตรี เห็นเลขซําT เป็นกิจวัตร กําลังขึนT ปี
สดุ ท้ายในมหาวิทยาลยั และอยากเข้าร่วมพิธีกรรมวาชมู าของชาวเกชวั ใน
อเมริกาใต้ แตค่ งต้องหาเงินจา่ ยคา่ โทรศพั ท์เดือนนีกT ่อนเป็นอนั ดบั แรก

Shiroshiro
เป็นนักศึกษาปี W และนัก(อยาก)เขียนในมหาวิทยาลัยแห่งหน?ึงขณะที?
เขียนเรื?องนี Tสมยั เด็กมีความคิดว่าอยากเป็นนกั เขียนมืออาชีพ แต่เม?ืออยู่
กบั ความเป็นจริงนานเข้าก็เบ?ียงเส้นทางไปเล็กน้อย ถึงอย่างนนัT ความคิดที?
อยากสร้างสรรค์ผลงานดี ๆ เพ?ิมขนึ T ก็ยงั ไมเ่ คยเปลย?ี น

ศูนย์ ไหมทอง
ชื?อจริงคือโย วาทิตย์ ศนู ย์คือการเร?ิมต้น ไหมทองคือการเชื?อมโยงผ้คู นและ
ความรุ่งเรือง ดงั เส้นทางสายไหมที?เช?ือมต่อโลกตะวนั ตกและออก โลกของ
ผ้เู ขียนและผ้อู า่ น ฝากผลงานด้วยครับ

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 83

เก$ียวกับนักวาด

Juuichiban
นกั ศกึ ษาสายภาษาผ้มู ีงานอดิเรกคือการวาดภาพ ช?ืนชอบการเสพงานวาด
เป็นชีวิตจิตใจ ตอนแรกวาดภาพด้วยความชอบเพียงอย่างเดียว แต่ตอนนี T
พยายามเก็บเกี?ยวความรู้มาใช้คกู่ บั ความชอบเพื?อวาดภาพให้ดีขนึ T กวา่ เดมิ

Anaïs
สวสั ดี เราเป็นมนษุ ย์เมืองปวดหลงั (เกินเยียวยาแล้ว) เราชอบไขเ่ จียวเต้าหู้
ชีส พลังพิเศษคือ อดนอน กับปล่อยบังไคช่วงเดดไลน์ ช่วงกลางวันจะ
หายไปเลย ตกดกึ จะร่าเริง คําพดู บอ่ ย ๆ ชว่ งนี.T..แมง่ แมง่ แมง่ !!!!!

Coffeine
อา่ าา สวสั ดี คนวาดปกเองจ้า เหมือนจะเป็นนกั วาดนะแตไ่ มค่ อ่ ยมีผลงาน
เป็นชินT เป็นอนั เทา่ ไหร่…เออ่ ออ เขียนไรตอ่ ดีวะ พอแล้วละกนั บายจ้ะทกุ
คน

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 84

White_Horse333
นกั หดั วาดตลอดกาล ผลงานไม่เยอะ หน่วง ๆ เศร้า ๆ เหงา ๆ บ้างไปตาม

บทเพลงและดราม่าของชาวบ้าน จนบางครังT ชอบตงัT คําถามเกี?ยวกบั ชีวิต

และผู้คน แต่ก็ยังหาคําตอบไม่ได้ มีส?ิงท?ีเกลียดคือไข่หอยเชอร?ี ช?ืนชอบ
กล้ามเนือT เป็นชีวิตจิตใจ และหวงั วา่ จะมีกล้ามเนือT ไตรเซป็ ท?ีสวยงามเข้าสกั

วนั

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 85

ภาพทีร' วบรวมสมาชิกชมุ นมุ วรรณศิลป์ ยคุ แรกตง<ั ไวม้ ากทีส' ดุ
ถ่ายร่วมกบั ชมุ นมุ ฟตุ บอลและดนตรีไทย
ทีม' า : นิภา บางยีข' นั

จากหนงั สือ : ตาํ นาน &' ปี วรรณศลิ ป์ ธรรมศาสตร์, กรุงเทพฯ : สํานกั พิมพ์บา้ นกวี
ชมุ นมุ วรรณศิลป์ มหาวิทยาลยั ธรรมศาสตร์ , PQRS

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 86

ภาพถ่ายชมุ นมุ วรรณศิลป์ ในงานเปิ ดโลกกิจกรรม
ทีม' า : น.ส.ภทั รสดุ า นําเจริญวฒั นกลุ , PQQY

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 87

เก$ียวกับชุมนุม

ก้าวเกินก?ึงศตวรรษ ผ่านวิกฤตต่าง ๆ มามากมาย เปลี?ยนโฉม
ใหม่มาหลายหน ตังT แต่การแสวงหายุค 14 ตุลาฯ การทําความรู้จักกับ
ตวั ตนภายใน หรือการระบดั ระบายความรู้สึกอดั อนัT บางอย่าง ทงัT หมดทงัT
มวลล้วนเชื?อมโยงกบั สง?ิ ที?เรียกวา่ “วรรณกรรม”

กําลงั ก้าวผ่านสถานการณ์ที?ไม่อาจคาดหยง?ั เช่นเดียวกบั ทกุ ชีวิต
บนโลก ณ ขณะนี T ทังT โรคระบาด ภาวะโรคร้ อน ปัญหาเศรษฐกิจและ
การเมือง รวมไปถึงวิกฤตศรัทธาทางวรรณกรรมท?ีอาจทําให้ลมหายใจของ
ชมุ นมุ เลก็ ๆ ดบั สญู ลง

หากแม้นต้องล้มหายไปจริง ๆ ขอหัวใจแห่งความรักในการขีด
เขียนประทบั ลงกบั ทกุ ผ้ทู กุ คน โลกนีจT ะได้ไมข่ าดไร้ “วรรณศลิ ป์ ”

จลุ สารกระดานดํา หา่ ง 88