หนังสือนิทานเล่มเล็ก

"นา้ หายไปไหนหมด
ขา้ กระหายนา้ เหลอื เกิน

แฮก่ แฮก่ "
เจา้ กากลา่ วดว้ ยนา้ เสียงทเี่ หน่ือยหอบ

ณ ป่าแหง่ หนงึ่ ในฤดรู อ้ นที่มี ทนั ใดนน้ั เองสายตาของเจา้ กาก็เหลือบไปเห็นเหยือกนา้ ขนาดใหญ่ใบ
อากาศรอ้ นอบอา้ ว ทาใหแ้ มน่ า้ ลาธาร หนง่ึ ตง้ั อยทู่ ห่ี นา้ บา้ นของชาวนา มนั จงึ รบี บินไปดดู ว้ ยความดีใจ แลว้
แหง้ ขอด ไมม่ ีนา้ แมแ้ ตห่ ยดเดียว ใน คอ่ ย ๆ ใชต้ าขา้ งหนงึ่ สอ่ งลงไปดผู ่านปากเหยอื ก แตท่ วา่ มีนา้ เหลือ
ขณะเดยี วกนั ก็มีกาตวั หนง่ึ บินหานา้ เพียงกน้ เหยือกเทา่ นนั้ ทาใหเ้ จา้ กาไมส่ ามารถเอาจะงอยปากของมนั
ดม่ื ดว้ ยความหิวกระหาย แตห่ าเทา่ ไร ลงไปกินนา้ ได้
ก็หาไมเ่ จอ จนมนั เรมิ่ เหน่อื ยและหมด
แรงลงเรอื่ ย ๆ

ทนั ใดนนั้ เองสายตาของเจา้ กาก็เหลือบไปเหน็ เหยือกนา้ ในระหวา่ งท่เี จา้ กากาลงั คิดหาวิธีทีจ่ ะ
ขนาดใหญ่ใบหนง่ึ ตงั้ อยทู่ ่ีหนา้ บา้ นของชาวนา มนั จงึ รบี บิน กินนา้ ในเหยอื กอยนู่ นั้ สายตาของมนั ก็
ไปดดู ว้ ยความดใี จ แลว้ คอ่ ย ๆ ใชต้ าขา้ งหนงึ่ สอ่ งลงไปดผู ่าน หนั ไปเห็นกอ้ นหินเลก็ ๆ ท่ีอยตู่ ามพืน้
ปากเหยอื ก แตท่ วา่ มีนา้ เหลอื เพียงกน้ เหยือกเทา่ นนั้ ทาให้ จึงทาใหเ้ จา้ กาคิดแผนการดี ๆ ขึน้ มาได้
เจา้ กาไมส่ ามารถเอาจะงอยปากของมนั ลงไปกินนา้ ได้

"ขา้ คดิ ออกแลว้ ลองคาบกอ้ น
หนิ เล็ก ๆ พวกนใี้ สล่ งในเหยอื ก
ดกี ว่า เผ่ือระดบั นา้ จะสงู ขนึ้ มา
จนขา้ สามารถกินนา้ ทอ่ี ยกู่ น้
เหยอื กได"้ เจา้ กาคดิ แผนการ
ในใจ

"เฮอ้ ... มีนา้ เหลือเพียงกน้ เหยอื กแบบนี้ แลว้ ขา้ จะกินอยา่ งไร
ละเนย่ี " เจา้ กาถอนหายใจพรอ้ มบ่นพมึ พมั กบั ตวั เองเบา ๆ

จากนนั้ มนั จงึ เรมิ่ ใชป้ ากคาบกอ้ นหนิ เลก็ ๆ มาใสล่ งไปในเหยือกนา้
อยา่ งใจเย็น ยง่ิ เจา้ กาใสห่ ินมากเทา่ ไรนา้ ในเหยอื กก็ค่อย ๆ สงู ขนึ้
เรอื่ ย ๆ จนในทส่ี ดุ ระดบั นา้ ก็สงู ขนึ้ มาถงึ ปากเหยอื ก ทาใหเ้ จา้ กา
สามารถใชจ้ ะงอยปากดมื่ นา้ ไดอ้ ยา่ งงา่ ยดาย

นิทานเรื่องนี้สอนใหร้ ู้วา่ :
จงแกไ้ ขปัญหาดว้ ยความพยายามและ
ปัญญาอนั ชาญฉลาด แลว้ จะคน้ พบ
หนทางแหง่ ความสาเรจ็ ดงั สภุ าษิตไทย
ท่วี ่า "ความพยายามอยทู่ ี่ไหน ความสาเรจ็
อยทู่ ่นี ่นั "