รวมบทกลอน สุวิมล

การอ่านและการเขยี นร้อยกรองเชงิ สร้างสรรค์

จดั ทาโดย
นางสาวสุวมิ ล เขยี ดเขยี ว
สาขาวชิ าภาษาไทย คณะศกึ ษาศาสตร์และศลิ ปศาสตร์
มหาวทิ ยาลยั หาดใหญ่

คำนำ
คำนำ

เรียงร้ อยบทกวี เป็ นหนังสือรวมบทกวีของผู้เขียนจำกกำรเรียน
กำรรำอย่ำวนเชิรลียำะกงรกำ้รอำอยร่เำบขนทียลกนะวรกี ้อเำปยร็นกเขหรียอนนงงั รเสช้อือิงยรสกวรรม้อำบงงสเทชรกิงรวสคขี ร์ อ้(ำ6งง0สผ4รเู้ -ขร2ียค0น5์ ()จ6ำ0ก4ผก-2ูสำ้ 0รอ5เรน)ียโนผดสูร้ ยำอผยนูช้วโ่ิชวดยำย
ศำผสู้ชต่รว์ตยรศำำจสำรตยรพ์ ์ติชรญำำจำสรุวยร์พรณิชโญนำสสำขุวำรวริชณำภโำนษำไสทำยขคำณวิะชศำึกภษำำษศำำไสทตรย์แคลณะะ
ศิลศปึกะษศำำศสำสตตรร์ ม์แลหะำศวิลิทปยะำศลำัยสหตำรด์ มใหหญำว่ ทิจยดั ำทลำยั ขห้ึนำดเพใื่หอเญรี่ยจบดั เทรีำยขง้ึนบเทพป่ือเรระียพบนัเรธีย์ง
ปรบะทเภปทรโะคพลนั งธฉป์ นั รทะเ์ ภกทำพโคยล์ กงลฉอนั นทแ์ กลำะพร่ำยย์ กลอน และร่ำย

เน้ืเอนห้ือำหใำนใเนล่เมลป่มรปะรกะอกบอดบว้ ดยว้ บยทบกทวกี วที ่ีผทเู้ี่ผขเู้ียขนียนแตแ่งตด่งว้ดยว้ ตยตนนเอเองจงำจนำนววนน88
เรื่อเรง่ือไงดไแ้ ดกแ้ ่ กก่ ำกพำยพย์ ยำย์นำี,นีก, ลกอลนอคนลคะล,ะก,ลกอลนอนดอดกอสกรส้อรย้อ,ยโ,คโลคงลสง่ีสส่ีสุภุภำพำพ,โ,คโคลลงสงสำมำม
กสแตำุภแสพ่งำตุภรยพ่่งวฉำ์ รพ,มบอ่วกิงนั,มอบั ท1กินส6รบั ทมว,สริกเำชมวชำียเิำพิกชรชยใียฉิกนสร์ ันใฉุรกนทำนัลกง์ุ่ทมคล๑์นุ่มT๑๑ำH,T๑งก3คH,ลก/์23อ2ล6/8นอ26นเแปเลปละจ่ำลนำจ่ำแนำิทลแนวำะลนวนะวนร4รว่ำ4รรยเรณรโเ่ือรณบรื่องูรปรไงำูปดไณแดแ้ แลซแ้กละ่ึงก่ บะผ่กบทจู้กำทดักพำทกพวยวีทำยย์ ไีที่ผยำ์ ดน่ีผำเู้ ขร้นเีู้ ข1ีะยี 1ี1ยนบ,1นุ ,
ช่ือกผำแู้พตย่งฉ์ ไบวใง้ั น1ต6อ,นทกำำ้ ยพขยอส์ งุรบำทงคปนรำะงพคนั ์ 2ธ8์ และนิทำนร่ำยโบรำณซ่ึงผจู้ ดั ทำได้

ระบุชผื่อูจผ้ ดัแู้ ตท่งำไขวอใ้ ขนอตบอคนุณทำ้อยำขจอำงรบยทป์ ประระจพำวนั ิชธำแ์ ผลูช้ ว้ ่วดยว้ ศยำสตร์ตรำจำรยพ์ ิชญำ
สุวรรโน ผแจู้ ลดั ะทผำูม้ ขีสอ่วขนอเบกี่ยควุณขออ้ ำงจทำี่ร่วยปม์ สระรจ้ำงำวสิชรำรผคูช้ห์ ่วนยังศสำือสเตลร่ม์ตนร้ีจำนจำไรดยง้ พ์ ำินชญที่ำ
เสรส็จุวสรรมโบนูรณแ์รลวะมผเปมู้ ็ นีสเ่วลน่มเใกน่ียควขร้ังอ้ นง้ที แ่ีร่ลวมะหสรว้ำงั งอสยรำ่ รงยคิ่งห์ วน่ำหงั สนืองั เสลือ่มเนล้ีจ่มนนไ้ีจดะง้เปำน็ นที่
ปรเะสโรย็จชสนมก์ บบั ูรผณอู้ ์ร่ำวนมแเลปะ็ นผเสูล้ ่มนใในจคร้ังน้ี และหวงั อยำ่ งยงิ่ ว่ำหนงั สือเล่มน้ีจะเป็ น

ประโยชน์กบั ผอู้ ่ำนและผสู้ นใจ

สำรบญั

เรื่อง หน้ำ

ธรรมชำติยำมเยน็ 1
มองทะเลที่หำดสมิหลำ 3
โควิดพษิ ร้ำย 5
พอ่ ผเู้ คียงค่รู ำษฎร 6
พระคุณของครู 7
ตวั ฉนั เอง 8
กลอนเปล่ำ 9
วรรณรูป 10
ฉนั ชอบ 12
ฉนั รัก 13
ฉนั เกลียด ฉนั กลวั 14
วนั น้ี วนั หนำ้ 15
กำกบั หงส์ 16
เก่ียวกบั ผเู้ ขียน 18

1

ธรรมชำติยำมเยน็

ภำพธรรมชำติโดย : สุวมิ ล เขียดเขียว

ควำมเรียงร้อยแก้วเพอ่ื ปรับเป็ นร้อยกรอง

บรรยำกำศยำมเยน็ แสงอำทิตยย์ ำมใกลค้ ่ำส่องแสงสดใสชวนมองท่ี
ผสมผสำนใหเ้ ขำ้ กนั ดว้ ยหลำกหลำยสรรพสิ่งท้งั หำดทรำย ทอ้ งฟ้ ำ สำยลม
พดั ไปมำ กอ้ นเมฆลอยไปตำมกนั และมีทะเลที่กวำ้ งใหญ่ ทำให้รู้สึกว่ำ
ธรรมชำติมีควำมหลำกหลำยและไม่มีสิ้นสุดและควำมงำมของธรรมชำติ
น้นั ช่วยทำใหจ้ ิตใจเรำสดช่ืนข้ึนมำได้

2

ธรรมชำตยิ ำมเยน็

ตะวนั ในยำมเยน็ ผพู้ บเห็นมกั หลงใหล
หำดทรำยเยยี วยำใจ นภำลยั สุดไกลตำ
พระพำยพดั ฟิ้ ว ฟิ้ ว หม่เู มฆปลิวอยเู่ บ้ืองหนำ้
ขอบน้ำทบขอบฟ้ ำ สุดลูกตำอนั แสนไกล

(กำพยย์ ำนี 11)

3

มองทะเลทหี่ ำดสมิหลำ

ที่มำ : https://mgronline.com/onlinesection

กลอนสี่ นง่ั มองทะเล

วำ้ เหวใ่ จหำย

คล่ืนช่วยผอ่ นคลำย

ใหห้ ำยเศร้ำใจ

กลอนหก เสียงคล่ืนซู่ซู่ริมหำด

ปลอบคนเคยพลำดสู้ใหม่

เสียงคล่ืนหมดลงครำใด

กเ็ หมือนกบั ใจหมดแรง

กลอนเจด็ 4
กลอนแปด
กลอนเกำ้ เหลือบมองทอ้ งฟ้ ำงำมหนกั หนำ
สีสุริยำท่ีสำดแสง
สีเหลืองสีส้มอมสีแดง
ท่ีพร้อมเปล่ียนแปลงไดท้ ุกวนั

น่ีใช่ไหมท่ีวำ่ เลสงขลำ
ตระกำรตำสวยงำมเหมือนอยำ่ งฝัน
สมิหลำเรำเคยไปดว้ ยกนั
ท่ีตรงน้นั ท่ีฉนั ไปกบั เธอ

ตรงขำ้ มน้นั มีเกำะหนูและเกำะแมว
ยงั ฉำยแววควำมสวยงำมอยำ่ งลน้ เออ่
ไดน้ งั่ มองไดน้ ง่ั คิดไดน้ ง่ั เพอ้
ฝันถึงเธอพอผอ่ นคลำยหำยเศร้ำใจ

(กลอนคละ)

5

โควดิ พษิ ร้ำย

ที่มำ: https://today.line.me/th/v2/article

โคเอ๋ยโควดิ
เป็นพษิ ต่อปอดมำกเหลือหลำย
พรำกชีวติ ผคู้ นไปมำกมำย
ทำใหร้ ่ำงกำยเรำน้นั อ่อนแอ
ไปไหนใส่แมสคล์ ำ้ งมือ
ตอ้ งยดึ ถือมำตรกำรใหแ้ น่วแน่
เวน้ ระยะห่ำงอยำ่ งท่องแท้
อยำ่ ลืมดูแลตวั เองกนั เอย

(กลอนดอกสร้อย)

6

พ่อผ้เู คยี งคู่รำษฎร

ที่มำ : https://www.khaosod.co.th/lifestyle/news

ทรงงำนกลำงแผน่ ฟ้ ำ บนดิน พอ่ เอย
ใจแกร่งกำยดงั หิน ท่ำนสู้

ทกุ หยำดเหง่ือไหลริน ของพอ่ น้นั นำ
คอยช่วยเหลือรับรู้ อยใู่ กลร้ ำษฎร
(โคลงส่ีสุภำพ)

7

พระคุณของครู

ภำพถ่ำยสถำนที่จริง : สุวมิ ล เขียดเขียว

พระคณุ อนั เมตตำ วชิ ำกำรเด่นล้ำ

สอนสงั่ และคอยย้ำ เพอ่ื ใหศ้ ิษยด์ ี เลิศเอย

ในมือมีตำรำ คอยนำพำบ่มช้ี

สอนอ่ำนเขียนแบบน้ี ยอ่ มไดด้ ีตำม ครูเอย

(โคลงสำมสุภำพ)

8

ตวั ฉันเอง

ภำพถ่ำยสถำนที่จริง : สุวมิ ล เขียดเขียว

ช่ือดอทกน็ ่ำสน สุวมิ ลกน็ ่ำรัก

ใครอยำกจะรู้จกั จะแนะนำมิประวงิ

ฉนั อยู่ ณ ที่ตรัง มหิดงั สบำยจริง

ฉนั ยมิ้ ละมุนยงิ่ เยอะเสน่ห์และร่ำเริง

เดินหนำ้ ตริตำมฝัน จะขยนั มิทำเหลิง

ถึงฉนั จะบนั เทิง กผ็ จญมิอ่อนแอ

ศึกษำวชิ ำไว้ หฤทยั จะแน่วแน่

ศึกษำมิยอมแพ้ ครุศำสตร์ผจงเรียน

(อินทรวเิ ชียรฉนั ท์ ๑๑)

9

ปริญญำ

ปริญญำกวำ่ ไดม้ ำช่ำงลำบำก
ปริญญำจำตอ้ งจำกบำ้ นมำไกลเพอ่ื ไขวค่ วำ้
ปริญญำส่ิงที่หลำยคนใฝ่ ฝันหำ
ปริญญำส่ิงล้ำคำ่ น่ำภมู ิใจ
ปริญญำเป็นสิ่งหน่ึงที่ยนื ยนั ควำมสำเร็จ
ปริญญำท่ีหวงั วำ่ สกั วนั จะตอ้ งได้
ปริญญำแลกมำดว้ ยควำมบำกบนั่ อดทนสู้
ปริญญำแลกมำดว้ ยควำมใฝ่ รู้มำนะและพำกเพยี ร

(กลอนเปล่ำ)

10

วรรณรูป

11

12

ฉันชอบ

ฉนั ชอบทำอำหำร ฉนั ชอบทำนไอศกรีม

ฉนั ชอบกินวปิ ครีม ฉนั ชอบยนี ส์สีชมพู

(กำพย์ยำนี ๑๑)

ประพนั ธโ์ ดย : สุวมิ ลและพริ ดำ

13

ฉนั รักในกำรกิน ฉันรัก
ฉนั รักกำรเป็นครู
ฉนั รักถ่ินท่ีฉนั อยู่
ฉนั รักรู้ในกำรเรียน
(กำพย์ยำนี ๑๑)
ประพนั ธโ์ ดย : สุวมิ ลและพริ ดำ

14

ฉันเกลยี ด...ฉันกลวั

ฉนั เกลียดจริงจริงเรื่องนอน เพรำะแม่ฉนั สอน

ใหน้ อนต้งั แต่สำมทุ่ม

ฉนั กลวั ท่ีแม่ตอ้ งกลุม้ กำรนอนสำมทุ่ม

ฉนั ทำใหแ้ ม่ไม่ได้

(กำพย์ฉบัง ๑๖)

ประพนั ธโ์ ดย : สุวมิ ลและพริ ดำ

15

วนั นี.้ ...วนั หน้ำ
วนั น้ีฉนั จน

เลยตอ้ งดิ้นรน มำกกวำ่ คนอื่น
ตอ้ งทำงำนหนกั กลำงดึกกลำงดื่น
รุ่งสำงตอ้ งต่ืน เพอ่ื ไปทำงำน

วนั หนำ้ ฉนั รวย
จะตอ้ งถกู หวย สกั หลำยสิบลำ้ น
อยำกรวยทำงลดั ไม่ตอ้ งทำงำน
กินนอนอยบู่ ำ้ น สบำยใจดี

(กำพย์สุรำงคนำงค์)
ประพนั ธโ์ ดย : สุวมิ ลและพิรดำ

16

กำกบั หงส์

ที่มำ :https://www.youtube.com

มีอีกำตมีอัวีกหำนต่ึงวั หนซ่ึงขนซ่ึงดขำนรดำวำรถำ่ำวนถ่ำนเจอเจหองหสง์ผส่ำ์ผนำ่ สนำสยำตยตำำ นนึกึกออิจิจฉฉำทันที
เพรำะหงส์มีขนขำว งดงำมรำวหิมะ กำจะเป็นดงั หงส์ แต่คงเป็นแค่ฝัน
มนั เลยใช้ชีวิต แบบผิดจำกสำยพนั ธ์ เพรำะมนั จะว่ำยน้ำ สุดช้ำกิน
สำหร่ำย ไม่ง่ำยเลยจริงเชียว หวงั อยำ่ งเดียวใหข้ น ของตนเป็นสีขำว ถึง
ครำวยำ้ ยถิ่นฐำน ทิ้งลำนป่ ำทุ่งนำ แลว้ อำศยั หนองน้ำ ซ้ำอยทู่ ะเลสำบ
แลว้ อำบน้ำท้งั วนั ขยนั มน่ั ขดั ตวั ต้งั แต่หวั ถึงเทำ้ เจำ้ นกผโู้ ง่งม เกือบ
จมต้งั หลำยครำ พยำยำมหลำยหน แต่ขนก็ยงั ดำ อีกำทำทุกอย่ำง
ร่ำงกำยเริ่มผำ่ ยผอม ยอมกินวชั พืช ที่จืดและไม่เหมำะ เป็นเครำะห์ของ
อีกำ เมื่อต่อมำท่ีเห็น ทำใหเ้ ป็นผลร้ำย สุดทำ้ ยกำกต็ ำย น่ำอำยคิดผดิ ไป
นิสยั ไม่อำจเลี่ยง อยำ่ เสี่ยงไปแกไ้ ข ในเรื่องธรรมชำติ กำเอย

(นิทำนร่ำยโบรำณ)
ประพนั ธโ์ ดย : สุวมิ ลและจุฑำทิพย์

17

เนือ้ เร่ืองนิทำนอสี ป เรื่อง กำกบั หงส์

อีกำตวั หน่ึงซ่ึงใครๆ กร็ ู้ดีวำ่ มนั ดำรำวกบั ถ่ำน รู้สึกอิจฉำหงส์ เพรำะขน
ของหงส์มีสีขำวผดุ ผอ่ งดุจดงั่ หิมะบริสุทธ์ิ เจำ้ นกโง่งมมีควำมคิดวำ่ หำกมนั
ใชช้ ีวติ เหมือนหงส์ท่ีวำ่ ยน้ำและดำน้ำตลอดท้งั วนั กินแต่สำหร่ำยและตะไคร่
น้ำ ขนของมนั กค็ งจะกลำยเป็นสีขำวเหมือนหงส์

ดงั น้นั มนั จึงจะละทิ้งบำ้ นของมนั ในป่ ำและทุ่งนำ แลว้ บินร่อนลงไป
อำศยั อยใู่ นทะเลสำบและหนองน้ำ แมว้ ำ่ ตลอดท้งั วนั มนั เอำแต่ลำ้ งตวั แลว้
ลำ้ งตวั อีก จนแทบจะจมน้ำ ขนของมนั กย็ งั คงเป็นสีดำอยเู่ ช่นน้นั แถมวชั พืช
น้ำท่ีมนั กินเขำ้ ไปยงั ไม่เหมำะกบั ร่ำงกำย มนั จึงผำ่ ยผอมลงเร่ือยๆ จนใน
กระทง่ั ในท่ีสุดมนั กต็ ำย

นิทำนเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่ำ
กำรเปล่ียนแปลงนิสยั ไม่อำจแกไ้ ขส่ิงท่ีธรรมชำติใหม้ ำ

18

เกย่ี วกบั ผู้แต่ง

นำงสำวสุวมิ ล เขียดเขียว
56/6 ม.7 ต.เขำไมแ้ กว้ อ.สิเกำ จ.ตรัง 92150

กำรศึกษำ

กำลงั ศึกษำอยชู่ ้นั ปี ท่ี 3 สำขำวชิ ำภำษำไทย
คณะศึกษำศำสตร์และศิลปะศำสตร์
มหำวทิ ยำลยั หำดใหญ่