เที่ยวบินกลางคืน

เทยี่ วบินกลางคนื

คํานํา

ปญ หาที่บริษัทการบินตองเผชญิ อยูก็คือ ตองแขงขันความเรว็ กับการขนสงดานอ่ืน รีวิแอร
ผูน ําซง่ึ มบี คุ ลิกอันนายกยองไดอธิบายถงึ มันไวในหนังสือเลมนี้วา “สําหรับพวกเรา มันเปนเรื่องชวี ิต
และความตาย เม่ือระยะทางท่ีเราสามารถไปไดในตอนกลางวันทุกๆ วัน โดยรถไฟหรือเรือไอนาํ้ เรา
กลับสูญเสยี ไปในยามกลางคืน” เมื่อตอนเริม่ ตนงานบริการกลางคืนนถ้ี กู วพิ ากษว ิจารณอยางมาก แตก็
เปนท่ียอมรบั กันโดยทว่ั ไปในเวลาตอมา อยางไรก็ตามชวงเวลาในขณะที่เร่ืองน้ีเกิดข้ึน งานเชน นี้ก็
เส่ียงตออนั ตรายเปน อยางมาก อนั ตรายทไี่ มม ีตัวตนของสายการบิน การเส่ียงภัยที่เตม็ ไปดวยเรื่องนา
ประหลาดใจ ประกอบกับความลกึ ลบั ในเลห กลของยามกลางคืน มันยิ่งใหญ แตก็เปนอันตราย ผมขอ
เสริมวา ยิ่งเวลาผานไป การเส่ียงก็ย่ิงลดนอยถอยลง การออกเดินทางทุกครั้งทําใหการเดินทางครั้ง
ตอ ไปงา ยและสะดวกยง่ิ ขน้ึ แตส ําหรับการบนิ ในแงท ีเ่ ปนการสาํ รวจดินแดนทีย่ งั ไมปรากฏในแผนท่ี จะ
มวี ีรบุรษุ ผบู กุ เบกิ เกิดขึน้ เสมอ และ เที่ยวบนิ กลางคืน ก็เปนบทเร่ิมตนของตํานาน ซ่ึงวาดใหเห็นการ
ผจญภัยอนั นาเศรา ใจของหน่ึงในผบู ุกเบิกทางอากาศเหลานี้

ผมชอบหนงั สือเลมแรกของแซงเต็กซูเปรี คือ Southern Mail แตก็ชอบเร่ืองน้ีมากกวา ใน
Southern Mail ขอ รําลกึ ความหลงั ของนกั บนิ ทมี่ คี วามถูกตอ งแมนสยํ่าอยางนา ประหลาดเช่ือมโยงกับ
เร่ืองลบั ลมคมในของความรูสึกภายใน ซึ่งทําใหตวั เอกเขามาใกลชดิ เรายิ่งข้ึน เรารูสึกวามนุษยชา ง
ออ นโยนและหว่ันไหวงา ย ชองออนแออะไรเชนนั้น! ตัวเอกของ เท่ียวบินกลางคืน แมวาจะดูเหมือน
เปนผทู ล่ี ดคณุ คา ความเปน มนษุ ย แตเ ขากลับทะยานขึน้ ไปสคู ุณธรรมทีเ่ หนือมนุษยไปอกี ส่ิงท่ีผมชอบ
มากท่ีสุดในหนงั สอื ทเ่ี รา ใจยิง่ เลมนี้กค็ ือภมู ิธรรมข้ันสงู (Nobility) ของมัน พวกเราทุกคนตางก็คุน เคย
กับความออนแอ การปลดปลอยของมนษุ ย และการยอนรอยถอยหลัง วรรณกรรมรวมสมัยตา งก็ได
เพียรพยายามอยางย่งิ ทีจ่ ะตีแผแ ละประณามสิ่งเหลาน้ี แตสง่ิ ที่เราตอ งการใหปรากฏอยูตรงหนา ก็คอื
สง่ิ ท่อี ยูเหนือเราแตละคนซึง่ จะสามารถบรรลไุ ดก ็โดยพลงั แหง ความตง้ั ใจเพยี งอยา งเดียว

ในความเห็นของผม ส่ิงท่ีเราใจมากยิ่งกวาบุคลิกของนักบินก็คือ บุคลิกของรีวิแอรผูเปน
เจานาย เขาไมไ ดวางทา เขากระตุน คนอืน่ ไปสูก ารกระทํา ยอมใจนกั บินดวยความสามารถของเขาเอง
กราดเกรย้ี ว เคน เอาพลงั สงู สุดของพวกเขาออกมาใช และบังคับใหพวกเขาออกไปสูก ารกระทําอยาง
กลาหาญ การตัดสินใจที่ไมอ าจหลกี เลีย่ งไดของเขาไมย อมใหแ กการถดถอยหนี และแมแ ตการละเลย
ไมเอาใจใสเพียงเล็กนอยก็จะถูกเขาลงโทษ เม่ือมองคร้งั แรก ความเขมงวดของเขาอาจจะดูทารุณ
และเลยเถิดเกินไป แตก ็ถูกนํามาใชอยางไมสมบรู ณ และไมใชตอมนุษยโ ดยตรง ซึง่ เปน สง่ิ ที่รวี ิแอร
ตองการหลอ หลอม ภาพของเขาจากตวั หนังสอื ทําใหเ รารสู ึกไดถ ึงความชนื่ ชมอันเต็มเปย มของผูเ ขยี น
ผมตอ งขอขอบคุณเขาเปน อยางมากทไี่ ดน าํ เอาความจริงอนั เปนลกั ษณะขัดแยง กันออกมา สําหรับผม
มีความสําคญั ในเชิงจิตวิทยาท่ีนาพิจารณาเปนอยางยิ่ง คือวาความสุขของมนุษยไมไดวางอยูบน
เสรีภาพ แตบ นการยอมรบั ในหนา ทตี่ า งหาก ตัวละครแตล ะตัวในหนงั สือเลม นี้มคี วามกระตือรอื รน อุทิศ
ตนอยา งสุดใจใหแกส่ิงทเี่ ขาควรกระทาํ ใหแกห นาที่ที่เสี่ยงอันตรายซ่ึงตองทําใหสําเร็จเทานั้น เขาจึง
จะสามารถพบความสงบในความสขุ ได มนั ชัดเจนเพยี งพอแลว ที่รวี ิแอรจะไมไดเปนอะไร นอกจากเปน
ผทู ่ีไรความรูส กึ (ฉากทภ่ี รรยาของนักบนิ มาเยย่ี มเขาเปนฉากทป่ี ระทบั ใจมากที่สุด) และเขาก็ตองการ
ความกลาหาญอยา งมากที่จะออกคําสง่ั ตอไป พอๆ กับนักบินของเขากต็ อ งทําตามคาํ สั่งน้ันดวย

“เพอื่ จะทําใหเราเปนท่รี กั มนั เพยี งพอแลวท่ีจะแสดงความสงสาร ฉันแสดงความสงสารเพียง
นอยนดิ หรอื ไมก ซ็ อนมนั ไว… บางครั้งฉนั กร็ ูสึกประหลาดใจในพลังของตนเอง” และอีกครั้งวา “รักคน
ซ่งึ คณุ ออกคําส่ัง – แตโ ดยไมตองบอกพวกเขา”

รวี แิ อรก ถ็ ูกขับโดยความรูสึกถงึ หนา ที่เชนเดยี วกัน “ความรูสกึ ออนโยนอยูบางเบา ถึงหนาที่ที่
ย่ิงใหญกวาความรัก” ดวยความคิดที่วามนุษยไมใชจุดมุงหมายในตัวเอง แตเขาเปนรอง และตอง
เสยี สละตนเองใหแกอ ะไรบางอยา งที่เหนือกวา และแยกเนอ้ื หาของมันออกจากเขา ทําใหผมพอใจท่ี
พบวา ในหนงั สอื เลม นี้มี “ความรูสึกออ นโยน” ซงึ่ ความรสู ึกน้ีเปนส่ิงท่ที ําใหเทพเจาโพรมีเธอุส1* ของ
ผมกลาววา “ฉันไมช อบมนษุ ย ฉนั ชอบสิง่ ซ่งึ สงั หารเขา” น่คี อื บอ เกิดวีรบรุ ษุ ทุกคน “เรามักจะแสดงราว
กบั วา มนั มอี ะไรบางอยางที่ทําใหมนษุ ยม คี ณุ คาขน้ึ มาไดอยางมากมายมหาศาล…แตอะไรละ” หรอื อีก
ครัง้ หน่ึง “บางทีอาจจะมีสิง่ อื่นอีกบางอยา งทนทานกวาที่จะไดรบั การชวยชีวิต และบางทีงานที่รวี ิแอร
กําลังทาํ อยกู อ็ าจจะเปนการชวยเหลอื มนุษยใ นสวนนก้ี ็ได” เราอาจจะแนใ จไดใ นเรือ่ งน้ี

ในชวงเวลาซ่งึ ความคิดเรอื่ งวรี บุรษุ ดจู ดหดหายไปจากกองทัพ เนือ่ งจากคณุ ธรรมแบบมนษุ ย
ไมอ าจจะคน พบชวงเวลาทมี่ ่ันคงไดในสงครามของพรุงน้ี ซึ่งนักวิทยาศาสตรของเราก็ไดพยากรณถ ึง

* โพรมเี ธอสุ คอื เทพเจาในนยิ ายกรกี โบราณ ผขู โมยไฟจากสวรรคม าใหมนุษย

ความรายกาจของมันมาแลว ไมใชในการบินหรอกหรอื ท่ีเราสามารถมองเห็นความกลาหาญอัน
นา ชน่ื ชมและมีประโยชนที่สดุ ความหุนหันพลันแลนก็ถูกยับย้ังลงเม่ือไดรับการควบคุมใหอยูในการ
จดั ต้งั งานบรกิ ารนกั บินผซู ึง่ เสี่ยงชีวิตอยซู ้ําๆซากๆ มีสทิ ธิที่จะยิ้มเยาะใหกับความคดิ เรื่อง “ความกลา
หาญ” ของเราทกุ วันนี้ ผมเช่ือวาแซงเตก็ ซเู ปรีคงจะใหอภัยท่ีผมจะยกถอยคําจากจดหมายของเขาที่
เขียนใหผมเม่ือนานมาแลว ครั้งท่ีเขากําลังบินเหนอื มัวเรตาเนีย บรรทุกไปรษณียของคาซาบลังคา
ดาการ

“ผมไมรูวาเมื่อไรจะไดกลับบาน ผมกําลังยุงมากในชว งเดือนหลังๆนี้ – คนหาเพ่ือนที่สูญ
หายไป กเู ครื่องบินทีต่ กในดินแดนท่ีไมลงรอยกัน และยังจะตอ งบินสงไปรษณยี ไ ปดาการเปนครั้งคราว
อีกดวย

“ผมเพ่ิงจะไดผานเหตุการณผ จญภัยเลก็ ๆ มาครัง้ หน่ึง – ใชเ วลาสองวนั สองคืนเพอื่ กเู คร่ืองบิน
กบั พวกมวั รส ิบเอ็ดคน และชางเครื่องคนหน่งึ มีความตน่ื เตน โกลาหลกันมากมาย บางเรื่องก็สําคัญ
บางเร่ืองก็ไม เปน ครั้งแรกทผี่ มไดย นิ เสียงลูกปนแลน เฉยี ดผา นหวั ไป ผมรูวา ในที่สดุ ผมก็จะตองตนกอ
ยใู นสถานการณเชน น้นั – ผมจึงสงบมากกวาพวกมัวร ผมไดเขาใจบางอยางท่ีมักจะทําใหผมพศิ วงอยู
เสมอวา ทาํ ไมเพลโต (หรืออริสโตเติลนะ) ถงึ ไดใหความกลาหาญเปนคณุ ธรรมขน้ั ต่ําสุด มันไมไดเกิด
ข้นึ มาจากความรสู กึ ที่สวยงามนกั มนั เปนสัมผัสของความบา คลั่งเปนแตมแตะของกิเลส เปนความด้ือ
ดงึ อยางมาก และเปน ความรสู ึกต่ืนเตนหยาบๆ ของนักเลง เหนือสงิ่ อ่ืนใด มันเปนความปต ิของพลัง
ทางกายของเรา และแมวามันจะไมมีประโยชนอะไรก็ตาม เราก็ยังสอดมือกอดอกท่ีโผลออกมาจาก
รอยแยกของเสื้อเช้ิตและหายใจเขาลึกๆ ใช มันออกจะเปนท่ีนาพึงพอใจ เมื่อมันเกิดข้ึนในยาม
กลางคืน เรากไ็ ดความรสู กึ เพ่ิมเติมเหมือนกับวาไดเลนสนกุ อยางเด็กๆ ผมไมสามารถจะยกยองผูท่ีมี
แตความกลา หาญเพยี งอยา งเดยี วไดอกี เลย”

ผมตองขอเสรมิ ดว ยคําพังเพยท่ียกมาจากหนังสือของแกงตง (ซึ่งผมไมอยูในฐานะที่จะขอ
อนญุ าตกอนได) วา “เราซอนความกลา หาญของเรา เหมอื นกับท่ซี อนความรกั ” และท่ีดกี วานัน้ คือ “ผู
กลา หาญซอ นการกระทาํ ของเรา ในขณะที่ผูซ่อื สตั ยซอนทานของตน พวกเขาเปลี่ยนโฉมมันหรือรอง
ขอโทษใหมัน”

ทกุ ส่ิงที่แซงเต็กซูเปรีเขียนไวในท่ีนี้ลวนแตมีพ้ืนฐานอยูบนประสบการณ “โดยตรง” การ
เผชญิ หนาตามลําพงั กับอันตรายครง้ั แลวครั้งเลา ทําใหหนังสือเลมน้ีมีรสชาตทิ ่ีแทจริง และไมมีใคร
สามารถลอกเลียนแบบได เรามีเร่ืองสงครามและการผจญภัยในจินตนาการอยูมากมาย ซ่ึงบางคร้ัง
ความสามารถของผูเขียนก็ดูออนดอ ยลง และนักผจญภยั หรอื ผตู อสทู แ่ี ทจ ริงก็อดท่ีจะอานดวยรอยย้ิม
ไมได หนงั สือเลมนี้ นอกจากจะมขี อ ดีทางดา นวรรณกรรมซึง่ ผมยอมรบั มากแลว มันยงั มีคุณคาในดาน
สารคดี และเปนเพราะสว นผสมอนั แปลกประหลาดของท้ังสองประการน้ีเองท่ที ําให เที่ยวบินกลางคืน
มีความสําคัญเปนพิเศษ

อองเดร ฌีด

1

เบื้องลางเขา ขุนเขาไดเ ซาะรอ งรอยของมันอยูภายใตรมเงาของยามเย็นสีทอง พ้ืนดินสาด
แสงประกายอนั คงทนเพราะดนิ แดนแหง นเี้ องทผ่ี นื ดนิ จะยอมพายแพตอแสงทองแหงอาทิตยอัสดงได
เชอื่ งชา ยงิ่ นัก เหมอื นกบั ท่ีหิมะยังคงขาวโพลนอยู แมว า ฤดูหนาวกําลงั จะสน้ิ สดุ

ฟาเบยี ง นกั บินผูกําลังขบั เครือ่ งบินขนสงไปรษณียปาทาโกเนียจากใตสุดไปยังบัวโนสไอเรส
เขาสังเกตเห็นยามค่ําคืนที่รุกไลเขามาไดจากเคร่อื งบอกอันเดียวกันเหมือนกับทาเรือ คอื จากทอง
ทะเลกวางขวางอันเงยี บสงบเบอื้ งหนา และมคี ลนื่ เมฆอนั เกียจครานละลองขวางอยู เขากําลังเขาสูทา
จอดท่เี วง้ิ วาง และมคี วามสขุ

ทามกลางความสงบน่ิงนี้ เขาสามารถนกึ ฝนวาตัวเองเปนคนเลี้ยงแกะ กําลังออกเดินเลน
เงยี บๆ ผเู ลี้ยงแกะแหงปาทาโกเนียทั้งหลายพากันออกเคล่ือนที่อยางไมเรงรอนจากฝูงหนง่ึ ไปยังอีก
ฝูงหนึ่ง เขากาํ ลงั เคลอื่ นจากเมืองหน่งึ ไปยังอกี เมืองหนง่ึ เมอื งเล็กๆ เหลา นนั้ ก็คอื ฝงู แกะของเขา ทกุ ๆ
สองชั่วโมงเขาจะเหน็ ตวั หน่ึงดับกระหายอยทู ี่ชายฝงแมน ํา้ หรอื และเล็มหญา จากพน้ื ดนิ

สักพักหน่ึง เมื่อผา นทุงหญาสเต็ปปท ่ีวางรา งผคู นราวกับทะเลมาไดหกสบิ ไมล เขากม็ าถึง
ฟารม เงยี บเหงาแหงหนงึ่ ซ่ึงดเู หมอื นจะแกวง ไปขา งหลังบนลกู คล่ืนแหงทองทุงแพรรี่ บรรทุกพาชีวิต
มนษุ ยออกไป จากนัน้ เขาก็ลดปก เหมอื นกบั ทาํ ความเคารพตอ เรือ

*
“ซานฮเู ลยี นกําลังปรากฏ เราจะลงในสิบนาท”ี
คนสงวทิ ยบุ นเครอ่ื งสงขาวไปทั่วสนามบนิ จากชองแคบแมกเจลแลนไปจนถึงบัวโนสไอเรส
ทางขน้ึ ลงเครือ่ งบนิ ทอดวางยาวเหยียดไปไกลมากกวาพันหา รอยไมล แตทางสายน้ตี ั้งอยูที่ชายแดน
แหงยามคํา่ คืน – เหมือนกับในแอฟริกาท่ีหมูบานเล็กๆ แหงสุดทายถกู ยึดครองและเปดเผยโฉมหนา
ออกมาแกผ ูไมร ูจ ัก
คนสงวทิ ยุเลอื่ นแผน กระดาษไปใหนกั บนิ “แถวน้ีมีพายฟุ าคะนองมากจนหฟู ง ของผมมแี ต
เสยี งไฟฟาสถิตย คืนน้ีเราหยดุ ที่ซานฮเู ลยี นดีไหม”
ฟาเบียงย้มิ ทอ งฟา สงบราวกบั ในอางเล้ยี งปลา และสนามบนิ ทกุ แหงขางหนา ก็แจง สญั ญาณ
มาวา
“ฟา โปรง ไมม ลี ม”
“เราจะไปตอ ” เขาตอบ
คนสงวิทยุนึกอยใู นใจวา ณ ทใ่ี ดทหี่ น่ึง พายุกําลงั เรมิ่ เสนอตวั เองออกมา เหมอื นกับหนอนใน
ชน้ิ ผลไม คืนน้คี งจะสวยงาม แตก ็ถกู ทาํ ลาย เขารสู ึกไมส บายใจเมื่อคิดถึงวา จะตองเขาไปขางในเงา
มดื ซงึ่ ใกลจ ะเนาเปอยน้ี

*

เมื่อเขารอ นลงสูซานฮูเลียน ฟาเบียงรูสึกเหนื่อย เครื่องยนตของเขาเอ่ือยลง ส่ิงที่คอยๆ
ปรากฏใหเห็นเบื้องหนาก็คอื ทุกอยา งที่ทําใหชวี ิตมนุษยออนโยนขึ้น – บา น รานกาแฟเล็กๆ ตนไม
เรียงรายเปนแถวขางทางเดิน เขาเหมือนกับเปนผูพิชิต เมื่อเสร็จสิ้นการทําศึกจนไดชยั ชนะ ผูซึ่ง
กลับมานั่งเหมอซึมเหนอื ดินแดนในความครอบครอง และไดมองเห็นความสุขงายๆ อันต่ําตอ ยจาก
เชลยของตน ฟาเบยี งรูสกึ อยากทจ่ี ะผอนแขนทั้งสอง เพ่ือจะคลายความปวดลาและตะครวิ ออกไป –
เพราะคนเรายอ มมีความทรหดทีจ่ ะเผชญิ ความยากลาํ บากอยูไมนอ ยไดเชนกัน - และที่จะมาถึงท่ีน่ใี น
ฐานะมนุษยธรรมดาผูสามารถมองผานหนาตางดูทิวทัศนอันไมเปลี่ยนแปลงได เขาคงจะตอนรับ
หมูบ านกระจอยรอยน้ีอยางยินดี เมอื่ เราไดเ ลือกแลว เราก็ยอมพอใจกับอุปสรรคแหงการมีอยูของเรา
เอง และเรียนรูท จี่ ะรักมัน เหมือนกับความรักที่มันจะหอมลอมคุณไวหมด ฟาเบียงคงชอบที่จะไดต้ัง
หลกั แหลง อยทู ีน่ ่ี มคี วามสุขกับอาหารทพิ ยข องเขา เพราะเมืองเล็กๆ ซึ่งเขาคอยๆ เคลอ่ื นเขาหาเพียง
ในชั่วโมงเดียว และสวนลอมกําแพงซึ่งเขาบินผานไปแลวนี้ดูจะเปนนิรันดรสําหรับเขา – สําหรับ
อสิ รภาพอนั นริ นั ดรของเขา

บัดนีเ้ มอื งเล็กๆ ลอยมงุ เขาหาเครื่องบิน มันอาแขนเปดออกกวาง ฟาเบียงนึกถึงมิตรภาพทั้ง
มวลที่มันบรรจุเอาไว หญงิ สาวผอู อ นโยน ความเปนสวนตัวของผาปูโตะสขี าว นึกถึงทกุ สิ่งทุกอยางท่ี
กาํ ลังถกู ทําใหเปนนริ นั ดร หมูบานแลน พงุ ผา นปกของเขาไปแลว เปดเผยความล้ลี ับแหงสวนอันรมเย็น
ทีไ่ มมีกําแพงปดอีกตอไป แตฟาเบียงก็รู แมในขณะที่เขาลงสูพื้นแลววา เขาไมไดเห็นอะไรเลย
นอกจากคนไมก ีค่ น เคลอ่ื นไหวอยทู า มกลางเสาหนิ ของตน ความบริสุทธ์ิในความมั่นคงของมันทําให
หมูบา นแหงน้ีปกปอ งความลับแหงปรารถนาของตนเอาไว ระงับยับยัง้ การตอนรับอันนุมนวลของตน
และเพ่ือทจี่ ะครอบครองมันใหไ ด เขาก็จะตอ งเลกิ การกระทาํ

*

เมื่อสิน้ สดุ การหยุดพกั สิบนาทีแลว ฟาเบียงก็บนิ ตอไป เขาหันกลับไปดูซานฮูเลียนซึ่งบัดน้ี
เปนเพียงแสงไฟกํามือหน่ึง แสงไฟกลายเปนดวงดาว แลวก็เปนฝุนระยิบระยับคอยๆ จางหาย
กลายเปน ศนู ยไปพรอ มกับความยว่ั ยวนใจของมนั

*

“ฉันมองไมเห็นหนาปดแลว เปด ไฟดกี วา”
เขาบิดสวิตซใ หเปดขนึ้ แตไฟสแี ดงในหอ งขบั เครอ่ื งบินก็สองเรืองซีดเซยี วอยูในแสงสีนํ้าเงิน
ซง่ึ ทาํ ใหมองแทบไมเ ห็นเข็มเลย เขายกมอื ข้ึนสอ งหนา หลอดไฟ แตมนั กเ็ พียงแคแดงเขม ข้นึ มาหนอ ย
เทา นน้ั

แตย ามคาํ่ คืนก็กําลังคบื คลานเขามา เหมอื นกับควนั มดื ๆ แผคลุมไปท่ัวหุบเขาซึ่งทําใหดแู ยก
ไมออกจากทรี่ าบอีกแลว หมบู า นกาํ ลงั ถกู จดุ ไฟใหส วางขน้ึ ตอ นรับกนั และกันในยามเยน็ ราวกับหมูมวล
ดารา เขาใชน้ิวปดปมุ กระพรบิ ไฟที่ปกเปน การตอบรบั บดั น้ีโลกถกู จุดสวางขึ้นดว ยความเยายวนอันเจิด
จา แพรวพราว บา นทุกหลังจดุ ดวงดาวของตนข้ึนในทามกลางความมืดมดิ แหงกลางคืนราวกับกระโจม
ไฟกลางทองทะเลผูเชี่ยวชํานาญ ทุกส่ิงที่เปนแหลงพักพิงของมนุษยบัดนี้กําลังสองแสงประกาย
ฟาเบียงรูสึกเปน สขุ ลึกลํา้ ท่ีการเขา สูย ามค่ําของเขาครั้งน้ีเปนไปอยางเช่ืองชาและงดงาม ราวกับการ
เขา สูทา จอดเรือ

เขามุดศีรษะเขาไปในชองคนขับเครื่องบิน เข็มพรายน้ําเริ่มเรืองแสงขึ้น เขาตรวจสอบ
เครือ่ งมอื ชน้ิ แลวชิ้นเลา แลวก็ใจ เขารสู ึกวาตวั เองไดเขายึดทองฟายามคํ่าคืนนี้ไวแลวอยางสําราญ
เขาไลนิ้วมอื ไปตามแนวสันเหล็ก รูสึกถึงชีวิตที่แลนไหลไปตามนน้ั โลหะไมไดสน่ั สะเทือน แตมันมี
ชวี ิต เครือ่ งยนตกาํ ลงั หารอยแรงมา พยงุ ทุกอยางไปไดอยา งราบรน่ื นักบินในเครือ่ งรสู กึ ถึงความยินดีที่
ปราศจากอาการเวียนหัวหรอื มึนเมาประกอบ มีแตเพียงความนาพศิ วงของความเหนอ่ื ยลาแหงเลือด
เนือ้ อันมีชีวติ

เขาสรา งโลกสว นตวั ของเขาขนึ้ มาอีกคร้ัง เหยียดแขนออกเพ่ือใหส บายยิ่งข้ึน เขาเคลื่อนน้ิว
ไปบนแผงวงจรไฟฟา แตะปมุ ตา งๆ ขยับตัวเล่ือนลงน่ังพิงหลัง พยายามหาตําแหนง เหมาะสมท่ีสุดที่จะ

อยูในยานโลหะหนกั หาตันซึ่งกาํ ลงั เคลอ่ื นตัวเขาสูกลางคนื นี้ เขาคลํานิ้วไปทปี่ มุ ปรับไฟฉุกเฉิน ปลอย
มนั ไป จับมันไวอ ีกหลังจากแนใ จวามนั จะไมเลื่อน แลว ก็ผละไปแตะปมุ ทุกอันเพื่อใหแนใ จวาสามารถ
เอ้ือมถงึ ไดโ ดยไมต องมองดู – ฝก ฝนนิ้วมือเหมือนกับอยูใ นโลกของคนตาบอด นิ้วของเขาเก็บทุกส่ิง
ทกุ อยา งเอาไวแลว เขาเปด ไฟข้นึ ตกแตง หองเครือ่ งดวยเครือ่ งมือทีถ่ ูกตองแนนอน ตอนน้เี ขาสามารถ
เขา สูย ามคาํ่ คืนไดโ ดยเพยี งแตเ อาใจใสด ูแลหนาปด เหมอื นกบั เรอื ดํานํ้าท่ีเริ่มตนดําด่งิ ลง ไมมีอาการ
สนั่ เทา การสะเทือน ไมมีการเคลื่อนไหวท่ีเกินควร และในขณะที่เครอื่ งวัดระดับความทรงตัว ระดับ
ความสูงและอัตราอารพเี อม็ ยงั คงนิง่ ไมเ ปลี่ยนแปลง เขาเหยียดแขนขาออกไป เอนศรี ษะพิงกับท่ีน่ัง
ตกจมลงสูการรําพึงรําพันในอากาศอนั อุดมไปดว ยความหวังทไี่ มม ีขอบเขตจาํ กดั

*

บดั นี้ เม่ือถกู ความมืดกลืนหายราวกับยามเฝากลางคืน เขาสามารถมองเห็นไดวา ยามคาํ่ คืน
เปดเผยความลับของมนุษยไดเชนไร ความเยายวนเหลาน้ัน แสงสวางเหลานั้น ความรุมรอนใจ
เหลา นั้น ดวงดาวโดดเด่ียวทอี่ ยเู บอื้ งลา งทามกลางความมืดดวงน้ัน ก็คือบา นท่ีอยูเดียวดาย ดวงดาว
อีกดวงหนึง่ ซึ่งสองแสงวิบวับและลับหายไป กค็ ือบา นท่ีปด บงั ตาเสียจากความรัก หรือไมก็จากความ
เบื่อหนา ยของมัน บา นหลังหนง่ึ ซึ่งหยุดสงสัญญาณใหแกบานที่เหลือ ชาวนาเหลานนั้ นง่ั รวมกันอยู
รอบโตะ ซง่ึ มีแสงไฟจุดไว พวกเขาจะหย่งั รู วดั ถงึ ความหวังของตนไดก เ็ พยี งนอยนดิ หรอื กระทัง่ จะรูวา
ความปรารถนาของพวกตนเขาไปถึงยามค่ําคืนอันย่ิงใหญซ่ึงโอบลอมพวกตนอยูไดมากเพียงไร แต
ฟาเบยี งผูซ่งึ กําลังเขามาใกลจากจดุ หกรอยไมลไ ดเปด เผยพวกเขาออกมาพรอ มกับผืนแผน ดินอนั บวม
พอง ซ่งึ ยกเครือ่ งบินอันมชี ีวติ ของเขาขน้ึ และลงเมือ่ ไดท องเท่ียวผา นพายรุ าวกับสนามรบมานบั สิบคร้ัง
แตทา มกลางทองฟาแจมกระจางดวยแสงจันทร เขาเลือกแสงเหลาน้ีขน้ึ มาทีละนอย ดว ยความรูสึก
ผยองทีไ่ ดค รอบครอง ท่ีเบ้อื งลา งโนน พวกเขาลว นคิดวา แสงสวา งถกู จดุ สําหรบั โตะอันตํ่าตอยของตน
เทา นนั้ แตห างไกลออกไปหา สิบไมลมใี ครคนหน่งึ รูสกึ สะเทือนใจกับภาพอนั เปลาเปล่ียวใจน้ี แมวา มัน
จะดูแกวง ไกวไปมาอยางสน้ิ หวัง จากเกาะทถ่ี กู ทอดท้งิ ไปยงั ความมดื อันเขมขน ของทองทะเล

2

จากทศิ ใต ตะวนั ตก และเหนอื เครือ่ งบนิ ไปรษณยี ส ามลาํ จากปาทาโกเนีย ชิลี และปารากวัย
มุงมาสทู ่ีเดียวกันที่บัวโนสไอเรส ที่น่ีถุงไปรษณียกําลังรออยู กอนที่เครอื่ งบินไปยุโรปจะออกราวๆ
เทยี่ งคนื

นักบินสามคน ตางกําลงั หลงอยใู นความมืดเบื้องหลังตัวถังเครอ่ื งยนตซึ่งหนักพอๆ กับเรือ
บรรทุก พวกเขากําลังเร่ิมลดความสงู ลงชาๆ สูเ มือง หอ หมุ อยใู นความคดิ คาํ นงึ บนอากาศ จากทองฟา
แหง พายุหรอื ความสงบ ราวกับชายฉกรรจหลังเขาท่ีกําลงั ลงจากภูเขาของตน

บนสนามลงของบัวโนสไอเรส รวี ิแอรซ ง่ึ เปน ผูรับผิดชอบเครือขายงานทั้งหมดกําลงั เดินไปมา
เขาไมพดู อะไรเลยเพราะถาเคร่ืองบนิ ทง้ั สามลาํ ยงั ไมลงมาจอดอยา งปลอดภยั แลว วนั น้ีสาํ หรับเขากจ็ ะ
เต็มไปดว ยความรมุ รอนใจ ทกุ ๆ นาทที ่ีเคล่ือนผา น เมื่อมีโทรเลขเขามา รวี ิแอรร สู ึกวา เขากาํ ลงั ดึงอะไร
บางอยางจากโชคชะตาที่มองไมเห็น เขากาํ ลังลดขอบเขตของความไมแนนอนลงไป และนําเอา
ลูกเรอื ของเขาออกจากความมืดและเขามาสูช ายฝง

ลกู เรือพน้ื ดินคนหน่ึงนาํ ขาวจากศูนยว ทิ ยุมาใหเขา
“เครอื่ งบนิ ไปรษณยี ช ิลีรายงานวามองเห็นแสงจากบัวโนสไอเรสไดแลวครับ”
“ดี”
รวี แิ อรจะไดย ินเสียงห่ึงๆ ตอนรับในไมชา นี้ ยามคํ่าคืนไดยอมจํานนตอเหยื่อรายหนงึ่ ของมัน
แลว – เหมือนกับทอ งทะเล การขนึ้ และลงแหงกระแสน้ําอันลึกลบั เฝา พดั พาเอาตะกอนสมบตั ิไปกอง
ทีช่ ายฝง จากนนั้ เขาจะตอ งนําอกี สองลาํ กลับเขา มาเชน กนั แลว วนั ทาํ งานกจ็ ะส้นิ สดุ ลง ลกู เรอื ทเ่ี หน็ด
เหนื่อยจะไดเ ขานอน และมีเวรใหมผลัดเขามาเปล่ียน มีแตรวี แิ อรเทานั้นที่ไมไดหยุดพกั ผอ น เพราะ
เคร่ืองบินไปรษณียยุโรปจะเขามาใหเขาเปนกังวลใหม มนั จะเปนเชนนเ้ี สมอเสมอ

เปน คร้ังแรกทนี่ กั รบผูเจนสนามผนู ีไ้ ดประสบกบั ความเหน่ือยลาท่ีนาประหลาดใจ ไมเคยเลยท่ี
การกลับมาของเครือ่ งบนิ ของเขาจะนํามาซ่ึงชัยชนะอันเปนการยุติสงครามและเปดศกั ราชใหมแหง
สนั ตสิ ุขอันนายินดี ทุกกาวท่ีเขายางไปขางหนาจะติดตามมาดวยการกาวยางเชนเดียวกันอีกนบั พัน
เขารูส ึกหนักใจกบั ภาระที่นา งงงวยซ่ึงเขาไดแ บกเอาไวดวยแขนตงึ เขม็งอยูเปนเวลานานเหลือเกินนี้
มนั เปน ความพยายามอันปราศจากความหวังท่จี ะไดพ กั ผอ น

“ฉันคงจะแกลง” เขาคิด ใช แกตัวลง – ถาเขาไมสามารถผอนคลายกับการงานไดแ ลว เขา
รูสึกแปลกใจท่ีเห็นตัวเองกําลังหมกมุนอยูกับคําถามที่เขาไมเคยหยุดคิดถงึ มากอนเลย – ถอยคํา
พึมพําเศรา ๆ ถงึ ความสขุ อนั ออ นโยนทีเ่ ขามักจะผลักไสใหออกหางเสมอ เหมือนกับหวงมหาสมุทรที่
ไมเ คยถูกแลน เรือ “มันใกลม ากแลว ใชไ หมนะ” เขานกึ ไดว า นับเปนเวลาหลายตอ หลายปแลวที่เขาปด
เร่ืองความชราของตนออกไปจนกวาจะถึง “เมื่อฉันมีเวลาสําหรบั มัน” ทุกสิ่งทุกอยางที่ทําใหชีวิต
มนุษยอ อนโยนและหวานชน่ื ยิ่งขึน้ ราวกับวา วนั หนึ่งเราจะสามารถมีเวลาน้ันไดจรงิ ๆ แมวาที่สดุ ขั้วหนึ่ง
ของชีวิต เราสามารถรับเอาสันติสุขไดอยางที่เราปรารถนา แตมันไมมีสันติสุข บางทีอาจจะไมมี
แมกระท่งั ชัยชนะเสยี ดว ย ไมม ีอะไรทีจ่ ะแนนอนเทา กบั การที่เคร่ืองบินไปรษณยี จ ะตอ งกลบั มาเสมอ

รวี แิ อรห ยดุ อยูตรงหนา เลอรูซ หัวหนาคนงานชราผทู ํางานหนกั เลอรซู กเ็ ชนกันทไ่ี ดทํางานมา
เปน เวลาสี่สิบป งานซึ่งไดดูดใชก ําลังของเขาไปจนหมด เม่ือเลอรูซกลับบานตอนสี่ทุมหรือเที่ยงคืน
มนั กไ็ มม อี ีกโลกหนึง่ ท่ีทาํ การตอนรบั เขา มันไมใชก ารไดห ลบเลี่ยง รีวอแอรยิ้มขณะท่ชี ายชรายกศีรษะ
อนั หนกั อึง้ ของตนขนึ้ และชมี้ อื ไปที่เพลาซงึ่ ไดข ัดไวจ นเงาวบั “มนั แนนไปหนอย แตผ มก็เจียนมนั ออก
บา งแลวครับ”

รวี ิแอรกม ลงดเู พลาเหล็กสนี ้าํ เงนิ การงานเขาครอบงาํ เขาไวอ กี ครงั้ หนึง่
“เราตอ งบอกโรงงานใหทําชิ้นสวนหลวมกวาน้อี กี หนอ ย” เขาเคลื่อนน้ิวคลําไปท่ัวบริเวณที่ถูก
จับใชงาน จากนั้นกม็ องดูเลอรูซอกี ครั้ง ภาพของรอยยนยบั อนั นากลวั ทําใหค ําถามแปลกๆ วง่ิ ข้ึนมาอยู
ท่รี มิ ฝป าก และทําใหเ ขาย้ิม

“ในชวี ิตของคณุ นะเลอรูซ คณุ เคยมเี ร่อื งเก่ียวของกบั ความรกั บางไหม”
“ความรกั หรอื ครับทา นผูอาํ นวยการ!...เออ …”
“ก็เหมอื นผมละ สิ คณุ กไ็ มมเี วลาพอสาํ หรบั มัน”
“กไ็ มครบั ไมมากนักหรอกครับ...”
รวี ิแอรฟง เสียงเขา พยายามสํารวจหารอ งรอยของความขมขน่ื ในคาํ ตอบน้ัน แตก็ไมมีเลย เมื่อ
มองกลบั ไปยังชีวติ ของเขา ชายคนนไ้ี ดมปี ระสบการณข องความพอใจอยางเงียบๆ ของชางไมผซู ึ่งจะ
ขัดกระดานสวยไดเ สรจ็ ไปแผน หนึ่ง
“เอาละ เสรจ็ แลว ”
“น่นั ละ” รีวแิ อรค ดิ “ชวี ิตของฉนั เสร็จแลว ”
เขาปดเอาความคิดเศราๆ ที่เกิดจากความเหนด็ เหนอ่ื ยแลวก็เดินเขาไปยังโรงเก็บเครอื่ งบิน
เพราะบัดนีเ้ ขาสามารถไดยนิ เสยี งคํารามไกลๆ ของเครื่องบนิ จากชลิ แี ลว

3

เสียงเครื่องยนตที่อยูหางไกลเริ่มดังชัดเจนยิ่งข้ึน เสียงซึ่งไดยินชัดเจน แสงไฟเปด
เครอ่ื งหมายสีแดงกระพริบสดใสอยูบนหลังคาโรงเก็บเครื่องบิน แขวนอยูเหมือนกับเม็ดทับทิมจาก
สายอากาศวทิ ยุ ทาํ ใหเกิดเงารปู สีเ่ หลย่ี มบนพื้นดิน

“มาถงึ แลว!”

เคร่ืองบนิ เล่อื นเขามาหาพวกเขา หลงั จากผา นแสงขามซ่ึงทาํ ใหม ันสองประกายสุกใส ในท่ีสดุ
มนั ก็หยุดลงตรงหนาโรงเกบ็ ชา งเคร่ือง และลูกเรอื ทัง้ หลายเขา มามงุ รอเพ่ือถายไปรษณียออกมา แต
นกั บิน คอื แปเลอแรง ไมขยบั เขย้ือน

“อาว คุณรออะไรอยูหรือ”
นกั บินซ่ึงกําลงั งวนอยูก ับงานลึกลบั บางอยา งไมแยแสทีจ่ ะตอบ บางทีในหูของเขาอาจจะเต็ม
ไปดวยเสียงของการบิน เขาผงกศีรษะอยางสขุ มุ ขณะทเี่ อนตวั ไปขางหนา เพ่ือทําอะไรบางอยางทมี่ อง
ไมเห็น ในทส่ี ุดเขากห็ นั กลบั มามองดพู วกเจา หนา ที่และลูกเรอื อยา งเย็นชา ราวกับวาพวกเขาเหลานัน้
เปนคนของเขา เขาดูเหมือนกําลังนับ วัด และช่ังนํ้าหนักพวกนัน้ อยู เขาสมควรจะไดเปนเจาของคน
เหลานี้ เขาคิดเชนเดยี วกับโรงเกบ็ เคร่ืองบินที่ตดิ พหู อ ย และทางซเี มนตย าวเหลาน้ี และนอกเหนือไป
กวาน้ัน คือเมืองอันอึกทึกวุนวายทั้งผูหญิง กับความอบอุนของมัน เขากําคนเหลานี้ไวในอุงมือ
เหมือนกับเปนสิง่ ของ เนอื่ งจากเขาสามารถสัมผัสพวกเขา ไดยินพวกเขา และดูแคลนพวกเขาได ชั่ว
ครูหนงึ่ เขารูสกึ อยากจะขูตะคอกใหทุกคนออกไปจากท่ียืนชืน่ ชมดวงจันทรกันอยูอยางอาปากคา ง
อยา งเงียบกริบนากลวั แตแ ทนที่จะทําเชนนั้น เขากลับตอนรบั ทุกคนอยา งทองไมรรู อน
“...เลีย้ งผมสักแกว ส!ิ ”
แลวเขาก็ปน ลงมา เขาอยากจะเลา ใหพวกนน้ั ฟงเรื่องการบนิ
“ถา เพียงแตพ วกคุณร.ู ..”
แตเ มอื่ ไดต ัดสนิ ใจมัน่ คงวาไดพ ูดเพยี งพอแลว เขากเ็ ดินจากไปเพอ่ื เปลย่ี นเสอื้ ผา

*

ขณะที่รถตอนเดียวพรอมคนขับนําเขาไปยังบัวโนสไอเรส แปเลอแรงซึ่งนั่งติดกับรีวิแอรผู
เงยี บขรมึ และนายตรวจอารมณบ ูดรูส กึ หดหูใจขึน้ มาฉบั พลนั มันดีอยหู รอกที่ผา นมาไดอ ยา งนแี้ ละทไ่ี ด
ปลอยคําสบถกันไปมาเมอ่ื เรายางเทาลงบนพื้นแขง็ ได มันทําใหเ รารูส ึกยิ่งใหญ! แตตอมา เม่ือเรามอง
กลบั ไป เราก็เรม่ิ สงสยั ...

การขบั เค่ียวกบั พายุหิมะทใ่ี นทส่ี ดุ ก็เปนความจริงและตรงไปตรงมา แตไมใชท า ทางนาสงสัยท่ี
ทกุ คนนึกไปเองเมื่อพวกเขาคิดวาตนอยูตามลําพัง “มันกเ็ หมือนกับการลุกลาม” เขาคิด “ใบหนา
ท้งั หลายเพยี งแตซดี ลงเล็กนอย แตท ุกส่ิงทกุ อยา งเปลีย่ นไปอยา งส้ินเชงิ ”

เขาพยายามนกึ ถงึ เหตกุ ารณตามลาํ ดับอยางรอบคอบ เขาไดบ ินเหนอื เทือกเขาแอนดสี ภูเขา
พากันหลับใหลอยูภายใตผนื หิมะซ่ึงปกคลุมอยู หิมะฤดหู นาวไดแ ผปกสันตสิ ุขไปทั่วขนุ เขา เหมือน
เร่ืองราวเกาแกนับศตวรรษในซากปราสาท ซึ่งยาวหนึ่งรอ ยย่ีสิบไมล กวางหน่ึงรอยยี่สิบไมล – ที่
ปราศจากมนษุ ย ลมหายใจแหงชีวิต และการเคล่ือนไหว ไมมีอะไรนอกไปจากแนวภูเขาตั้งด่ิงชันซึ่ง
เราถากไปที่ความสูงสองหม่ืนฟุต ไมมีอะไรนอกไปจากเส้ือคลุมมหึมาของกอนหินที่ตง้ั ชนั อยู ไมมี
อะไรนอกไปจากความเงยี บทีร่ ายมนตรอ ันนา สยองขวัญ

จากนัน้ เมอ่ื เขาเขาใกลย อดเขาทูพังกาโต เขาหยดุ ใช ทีน่ ี่แหละทเี่ ขาไดพ บกับปาฏหิ ารยิ 

ในตอนแรกเขาไมไดส ังเกตเหน็ อะไร เพยี งแตรสู กึ แปลกๆ ขึน้ มา – เหมอื นกับทีเ่ รามักจะคิดวา
ตัวเองอยูตามลําพัง แลวก็รูส ึกวามีใครกําลังจองดูอยู เขารูสึกวาตัวเองถูกหอมลอมไปดวยอารมณ
โกรธ ชา เกินไปโดยทไ่ี มร ูวาทาํ ไม เพียงเทานนั้ เอง เขาไมรูวาทําไมจึงตองรสู กึ เชน น้ี โดยเครอ่ื งบอก
อะไรเลา ทีเ่ ขาสามารถรูสึกถงึ มันซมึ ซาบออกมาจากกอนหนิ ไหลเยิม้ ออกมาจากหิมะ เพราะไมมีอะไร

ทด่ี ูเหมือนจะตรงเขามาหาเขา ไมมีเมฆต้ังเคาทะมึนแตก็เปนโลกที่แตกตางออกไป แตกตางเพยี ง
เล็กนอยจนมองเห็นไมช ัดเจน กําลังโผลจากที่อ่ืนออกมาอยูตรงนี้เอง แปเลอแรงมองดูดว ยใจที่คับ
แนน อยา งอธิบายไมได ณ ท่ียอดเขาอันบริสทุ ธ์ิเหลาน้ี ยอดเขาหิมะซ่ึงคล้ําลงเพยี งเล็กนอยนี้กําลัง
เริ่มมีชีวติ ขนึ้ – เหมือนกบั ผูคน

มือของเขากดปมุ บงั คบั แนนเขาโดยสญั ชาติ
ญาณ อะไรบางอยางท่ีเขาไมเขา ใจกําลังกอตัวข้ึน
เข าเ ก ร็ ง ก ล าม เนื้ อ รา วกั บ สัต ว ป าเต รี ย ม พร อ ม จ ะ
ตะค รุบ แ ตก็ ไมมีอ ะไรใ นส าย ตา ท่ีจ ะดู ไม สงบ
ราบเรียบ ราบเรียบ ใช แตก็เต็มไปดวยพลังอัน
แปลกประหลาด

ทันใดนนั้ ทุกส่ิงทุกอยางก็เร่ิมแหลมคมข้นึ
ยอดเขาท้ังหลายคมกริบราวกับมีดโกน ตดั สายลม
เหมือนกับหัวลูกศร สําหรับเขาแลวมันกาํ ลังรวนเร
และลองลอยไปราวกับเกิดสงครามขนาดยักษข้นึ มันกอรางสถานีรบขึน้ ลอมรอบตัวเขา จากน้ันฝุน
ละอองละเอยี ดคอ ยๆ ลองลอยขึ้นปะปนกันแผวเบาในอากาศ เหมือนกับผนื ผา มา นเคียงขางไปกับหะมิ
เขาเหลียวกลับไปเพื่อดวู าหากจาํ เปน แลวกจ็ ะมีทางออกอยเู บอื้ งหลัง แลว ก็ตองตัวส่ัน ท่ัวท้ังแนวเขา
ขางหลงั น้ันปน ปวนพลงุ พลา นไปหมด
“เสร็จแลว สเิ รา!”

จากยอดเขาทะมึนขางหนา นั้น หิมะลุกโชติชวงข้ึนทันใด เปนควันโขมงสีขาวของภูเขาไฟ
แลว ก็ยอดเขาลูกท่ีสองถัดมาดา นขวา ยอดเขาลุกข้นึ เปนไฟลูกแลวลูกเลาราวกับวาถูกจุดตอกันไป
อยา งไดผล และบดั นี้ เมอ่ื เขาเจอเขา กบั หลุมอากาศหลุมแรก ภเู ขาทงั้ มวลก็ดูจะพากันเตนรําอยูเบื้อง
หนา

ปรากฏการณอันรนุ แรงทิง้ รอ งรอยเอาไวเพยี งนอยนดิ เทา น้นั สงิ่ ทเี่ ขานกึ ออกก็คือ เขาไดตอสู
ฟน ฝากบั มนั ออกมาจากควนั พวยพงุ สเี ทานนั้ อยา งไมลดละ

“พายหุ มิ ะนะ ” เขาคิด “มันไมส าํ คัญเลย เราเอาตัวรอดได แตกอนหนานน้ั สิ – การเผชิญหนา
อนั แปลกประหลาด!”

ใบหนาท่ีเปล่ยี นไปน้นั ใบหนา หนง่ึ เดยี วในจาํ นวนพนั ซึง่ เขาแนใจวา จะจาํ ไดเ สมอ...ไดห ายไป
แลว และเขาไมสามารถบอกไดอ กี วา มนั เปนเชน ไร

4

รวี ิแอรม องดูนกั บิน เมื่อแปเลอแรงปน ออกมาจากรถในเวลายส่ี ิบนาทีเขากจ็ ะหายไปในกลุม คน
ดวยความรสู ึกเมื่อยลา ไปหมดทุกสวนของกลามเน้ือ “ฉันเหนือ่ ยใจจะขาด...ชางเปน ชวี ิตที่เส็งเคร็ง!”
เขาอาจจะคิดเชน น้ันกับภรรยา เขาอาจจะยอมรบั วา “เราอยูน่ียังดีกวาบนเทือกเขาแอนดีสโนน !” แต
ทกุ ส่งิ ทุกอยางท่ีมนุษยผกู พนั อยางรักใครก ็ถกู กระชากท้ิงจากเขาไปแทบจะทั้งหมด เขาไดรูสึกถึง
ความเปราะบางของมนั เขาเพิ่งไดผ า นหลายชว่ั โมงเบอื้ งหลังฉากลวงตาแหงโลกอันโปปดหลอกลวง
โดยที่ไมรูวาเขาจะไดรบั อนุญาตใหกูแสงสวางของเมืองนี้กลับคืนมาหรือไม เขาจะไดรบั อนญุ าตให
สรา งความคนุ เคยขึ้นใหมก ับพวกเพ่ือนฝูงแหงวัยหนุม แหงความออนแออยางมนษุ ยของเขา ซ่ึงนา
เบอ่ื แตกเ็ ปน ทรี่ ักเหลานั้นหรือไม

“ในทุกฝูงชน” รีวแิ อรค ิด “จะมคี นซ่งึ เราไมอ าจจะบอกความแตกตางจากคนอ่ืนๆ ได แตเขาก็
เปน ผูสื่อขา วทยี่ ง่ิ ใหญ โดยท่ีเขาเองไมรูตวั เลยแมแตนอย...นอกจาก...”

รีวิแอรระแวงผูที่มาช่ืนชมทุกคน ผูซึ่งไมเขาใจลักษณะของการผจญภัย ผูซึ่งโวยวาย
กระตือรือรนจนทาํ ใหความหมายของมันผิดเพีย้ นไป และทาํ ใหป จเจกบุคคลเสื่อมต่ําลง ความสามารถ
ของเปเลอแรงอยูท่ีความรูข องเขาที่มากกวาคนอ่ืนวาโลกนีเ้ ปนเชนไรเมือ่ ถกู แสงวูบวับจับตอง และ
การที่เขาแสดงความรังเกียจการแสดงความเห็นดวยที่สามานยและแฝงอาการดถู ูก ดงั นั้นรีวิแอรจึง
แสดงความยนิ ดีกบั เขาอยา งงา ยๆ “แตคณุ จัดการกบั มนั ไดอยา งไรนะ” ยิ่งรูสกึ ชอบเขามากขนึ้ เม่ือเขา
พูดถึงเรอ่ื งการบนิ ของเขา เหมอื นกบั ท่ีชางตเี หล็กพูดถึงทัง่ ของตน

แปเลอแรงเริ่มโดยการอธิบายวา เขาไมมีทางออก เขาแทบจะขอโทษขอโพยดว ยซํ้า “ผมไม
เหลือทางเลอื กเลย” จากน้นั ทุกส่ิงทกุ อยางก็ถูกกลืนกินหายไป และเขาถูกบดบังมดื มิดไปดวยหิมะ
กระแสลมที่พัดหอบขึน้ อยางรุนแรงไดชว ยเขาไว ยกเขาข้ึนไปสูงถึงสองหมื่นสองพันฟุต “ผมคง
จะตองถูกพดั ขึ้นขามผานไปบนยอดเขา” เขายงั พดู ถึงเครือ่ งวดั ระดับการทรงตัว วาสว นที่มันรับอากาศ
คงจะถกู รบกวนคอื มีหมิ ะอุดตันอยู “มันแข็งเลย เห็นไหมครับ” จากนนั้ กระแสอากาศอีกลูกก็ซัดเขาเขา
มาอีก แปเลอแรงไมร วู าเขาตกลงมาตัง้ หม่นื ฟตุ โดยไมกระแทกกับอะไรเลยไดอ ยางไร ความจริง ตอน
นั้นเขาบนิ มาเหนือท่ีราบเรยี บรอยแลว “ผมไมรูเลยจนกระทั่งผมออกมาถึงทองฟากระจางสดใสไดใ น
ทนั ทที นั ใด” จุดนี้เองทีเ่ ขามคี วามรูสกึ เหมอื นหลดุ ออกมาจากถ้ํา

“ที่เมโดซากม็ ีพายหุ นักเหมือนกนั หรอื เปลา”
“ไมหรอกครับ ผมรอนลงใตท องฟา สดใส และไมมีลมเลย แตพายุมนั รอนอยูในสนรองเทา
ของผม”
เขาบรรยายมันก็เนื่องจาก “ออกจะแปลกๆสักหนอย” ยอดของพายุอยูสูงข้นึ ไปบนเมฆหิมะ
ขณะทต่ี รงฐานของมนั กลิ้งออกไปท่วั พืน้ ท่รี าบเหมือนกับลาวาสีดํา คอยๆ เปอนเปรอะเลอะไปทวั่ เมือง
“ไมเคยเห็นอะไรอยางนมี้ ากอน...” เขาเงียบลง ครนุ คิดถึงความทรงจําบางอยาง

รวี แิ อรหันมายงั นายตรวจ
“มันคอื พายไุ ซโคลนจากแปซิฟก พวกเขาเตือนเราไมทัน อยางไรก็ตาม ไซโคลนไมเคยไป
ไกลเกนิ เทอื กเขาแอนดสี หรอก”
นายตรวจผูซึ่งไมรอู ะไรเลยเห็นดวย – จะนึกรูก็เพียงนอยนิดวาผูน้ีจะตองเดนิ ทางตอไปดา น
ตะวันออก ตรงขามกับความคาดหมายของทุกคน นายตรวจดูจะลังเล หันมายังแปเลอแรง
ลกู กระเดือกของเขาเลื่อนขึ้นลง แตก ็ไมไ ดกลาวอะไร เพราะเม่ือคดิ อีกทีหน่ึงแลวเขาก็เพียงแตม อง
ตรงไปขางหนา และคงทาทางผยองแบบเศราๆ ของตนเอาไว

เขาไดนําทาทางเศรา ๆ ของเขาติดตวั ไปทกุ หนทุกแหงราวกับมันเปนกระเปาถือ คนื วันกอน
เขาไดรอ นลงทอี่ ารเ จนตนิ าดว ยคําสัง่ ของรีวิแอรใหทํางานทไ่ี มม ีรายละเอยี ด แตเขารูสึกหนักใจกับมือ
อันใหญโตของเขาเทา ๆ กนั กบั เรือ่ งความหย่ิงผยองของนายตรวจ เขาไมมีสิทธิท่ีจะช่ืนชมภาพความ
ฝน หรอื ความลิงโลดสดใส มันเปนงานของเขาท่ีจะชื่นชมไดก็แตความเท่ียงตรง เขาไมมีสิทธิท่ีจะดื่ม

กับคนอืน่ ๆ ทจ่ี ะเรยี กชอ่ื แรกของนักบนิ หรือทจี่ ะเลนถอยคําสํานวนดวยนอกเสยี จากวา เขาจะเกิดไปชน
เขา กบั นายตรวจอีกคนหนงึ่ ในสนามบินเดียวกัน ซึ่งกเ็ ปนเหตกุ ารณไมป กติทเ่ี กิดขน้ึ ยากมาก

“มันยาก” เขาคิด “ที่จะเปนผูตัดสิน”
โดยความเปน จริงเม่ือตรึกตรองดูแลว เขาไมไดเปนผูตัดสิน เขาเพียงแตผงกศีรษะ เพื่อที่จะ
กําบังความไมใสใ จของเขา เขาจงใจผงกศรี ษะใหไมวาจะมีอะไรเขามาก็ตาม มันจะรบกวนความรูสึก
ผิดชอบชัว่ ดีสาํ หรับคนท่มี เี หตผุ ลของการรสู ึกผดิ และกช็ ว ยจายคา รกั ษาบํารงุ สิ่งตางๆ ไดด วย ไมใ คร
มีคนชอบเขา เพราะพวกนายตรวจไมไดถ ูกสรางมาเพื่อที่จะยินดีในความรัก หากแตต องคอยยินดีตอ
รางรายงานา เขาไดเลิกเสนอการแกไขปญ หาทางวธิ ีการและเทคนิคตัง้ แตวันท่ีรวี ิแอรไ ดเ ขียนกลับมา
วา “นายตรวจโรบิโนไดรับการขอรองใหสงรายงานใหเราไมใชบทกวี น ายตรวจโรบิโน จะใช
ความสามารถของตนอยางดีในการกระตนุ ความกระตือรอื รน ของคนออกมา” หลังจากนนั้ มาเขาก็ยดึ ตดิ
ตวั เองเขากับขอบกพรองของมนุษยราวกับเปนขนมปงท่ตี อ งกินทุกวัน ท้ังชางเครื่องผูพสิ มัยในขวด
หัวหนาสนามบินผูต องตาสวางจนถึงยามคํ่าคืนและนักบนิ ผูก ระแทกเครอ่ื งบนิ ตอนลงจอด

รีวแิ อรชอบพูดถงึ เขาวา “เขาไมฉลาดหลกั แหลม ซึ่งก็เปนเหตุผลที่เขาอาสาทํางานนี้ใหเรา”
กฎระเบยี บทร่ี ีวิแอรเ ปนผูรา งขนึ้ ทาํ ใหเ ขาไดร เู ก่ยี วกบั ผชู ายคนนี้ แตส าํ หรบั โรบโิ นนน้ั ส่ิงทสี่ ําคัญก็คือ
ความรูในกฎเกณฑเ หลาน้ี

“โรบโิ น” รีวแิ อรกลา วกับเขาในวันหน่ึง “การออกบนิ ทลี่ า ชาทุกคร้งั คุณตอ งงดโบนัสตรงเวลา
นะ”

“แมก ระท่งั ถา ไมใ ชความผดิ ของใครหรือครบั แมกระท่งั กรณที ม่ี ีหมอกดว ยหรอื ครับ”
“แมกระทงั่ ในกรณที ่มี ีหมอก”
โรบิโนออกจะรสู กึ ภมู ใิ จท่มี เี จานายซงึ่ ไมก ลัวทจี่ ะเปนคนอยุตธิ รรม โรบิโนถงึ กับรบั อํานาจจาก
พลังอนั ไมประนปี ระนอมนเ้ี อาไวเ องดวย
“คุณออกเครือ่ งบนิ ไปเมอื่ เวลา 6.15” เขาย้ํากบั ผูค วบคมุ สนามบินหลังจากนนั้ “เราจายโบนัส
ใหคุณไมได”
“แตคุณโรบโิ นครับ เวลา 5.30 นะ เรามองไมเห็นแมกระทงั่ สิบหลาขา งหนานะครบั ”
“มันเปนกฎระเบยี บ”
“แตคุณโรบโิ นครบั เรากวาดหมอกออกไปไมไ ดน ะครับ!”

โรบิโนกลบั คนื มาสูหว งความลึกลับของตน เขาเปนสว นหนึ่งของการจัดการ เขาเพียงผูเดียว
ทามกลางผทู ่ีไมสลักสําคัญทั้งหลาย เขาเทานัน้ ที่เขาใจวาเราจะทําใหสภาพอากาศดีขึ้นไดอยางไร
โดยการลงโทษบคุ คลใดบคุ คลหนง่ึ

“เขาไมเ คยคิด” รีวิแอรมักจะพดู ถงึ เขาเชนน้ี “ซ่ึงทาํ ใหเขาไมตองคดิ อะไรผดิ ”
ถา หากนักบนิ ทาํ ใหเ คร่อื งเสียหาย กจ็ ะไมไ ดร ับโบนัสปลอดอบุ ัตเิ หตุ
“แลวถาหากเคร่ืองยนตเกดิ ดบั เหนอื ปาไมละครบั ” โรบิโนถาม
“เหนือปา ไมเ ขากไ็ มไ ดรบั อยูน น่ั แหละ”
โรบโิ นไมพยายามท่จี ะโตแ ยง
“ผมเสยี ใจ” ถัดจากน้นั เขาก็จะพูดกับพวกนักบนิ อยางคร้ึมใจ “ผมเสียใจอยางสุดซ้ึง แตคุณ
ควรจะไปทําเครอ่ื งเสยี ที่อน่ื ”
“แตค ณุ โรบิโนครบั เราเลือกไมไ ด… ”
“มนั เปนกฎระเบียบ”

“กฎระเบียบ” รีวแิ อรคิด “ก็เหมือนกับพิธีกรรมทางศาสนา ซึ่งดูเหมือนไรสาระ แตมันก็ชวย
หลอหลอมมนุษย” รีวิแอรไมสนใจวาเขาจะดูเปนคนยุติธรรมหรือไม บางทีถอยคําเหลานี้ก็ไมมี
ความหมายสําหรบั เขา พวกชาวบานท่ีมีอันจะกินในชนบทเลก็ ๆ แหงน้ีเดินเที่ยวไปมาในยามเย็นรอบๆ
กระโจมของตน รีวิแอรคิดวา ยตุ ิธรรมหรือไมย ตุ ิธรรมตอพวกเขากไ็ มมีความหมายอะไร เพราะพวกเขา
ไมมอี ยูจรงิ มนุษยสําหรบั เขาแลว ก็เหมือนกับขี้ผึ้งรอคอยที่จะถูกหลอหลอม มันขึน้ อยูกับเขาท่ีจะใส
วญิ ญาณให อาบโขกมันดว ยความตัง้ ใจ เขาไมม ีความคิดเอาคนพวกน้มี าเปนทาส เขาตง้ั ใจที่จะฟูมฟก
เลีย้ งดูทกุ คน ใหดขี น้ึ กวา ท่เี ปนอยู การลงโทษความลาชา แตล ะครง้ั อาจจะดเู หมือนกบั ไมย ตุ ิธรรม แต
ในทกุ ๆ สนามบนิ เขากําลงั กระตนุ ความตง้ั ใจทจ่ี ะทาํ ตามกาํ หนดและสรางสรรคความตั้งใจอันน้ี ไมให
โอกาสคนของเขาทีจ่ ะยนิ ดตี ออากาศอนั ขะมกุ ขมัว ซ่ึงเปนขออางทจ่ี ะเกียจคราน เขาใหพวกนั้นคอย
ระวงั พรอมสําหรบั ความเสียหายคร้ังแรก และแมก ระทัง่ ลกู เรือพน้ื ดนิ ที่ต่าํ ตอ ยที่สุด ก็ยังรสู ึกละอายใจ
อยูลึกๆ เมื่อเกิดการลาชา พวกเขาไดเรียนรูที่จะใชประโยชนจากเสียงกระทบเกราะกร๊ิกแรก “มี

เหตุขัดของท่ีดานเหนือ ไปได!” ขอบคุณรีวิแอร ธรรมเนียมของการบินไปรษณียจะตองบินให
เหนอื กวาสิง่ อ่นื – เปนระยะสงู ถึงหมน่ื ไมล

บางคร้งั รีวแิ อรกจ็ ะกลาววา “พวกนม้ี ีความสขุ เพราะเขาสนกุ กบั สง่ิ ที่เขาทํา และที่พวกเขาสนกุ
ก็เพราะผมหิน”

บางทเี ขาอาจจะทําใหคนทุกขทรมานก็ได แตเขาก็ยังทําใหพวกน้นั มีความสขุ อยางแรงกลา
ได “พวกเขาจะตองถูกผลัก” เขาคดิ “ไปสูช ีวิตซ่ึงโหดราย ท่ีมีทั้งการทนทุกขแ ละความสุขซ่ึงในตัว
ของมันเองมมี ากมายกวา น้ัน ไมม ที ่สี ิน้ สดุ ”

ในขณะท่รี ถยนตแลน เขา เมือง รวี ิแอรออกไปท่ที าํ การบรษิ ทั โรบิโนเมื่อพบวาตวั เองอยูกับแป
เลอแรงเพียงลําพงั กม็ องดเู ขา และเรม่ิ เปด ปากพูด

5

เย็นวันน้ีโรบิโนรูสึกทอแทใจ ตรงกันขามกับแปเลอแรงผูชนะ เขาถูกทําใหยอมรบั อยาง
เจ็บปวดวาชีวิตของตนน้ันชางหมน หมองเพยี งใด เหนอื อ่ืนใด มันเพิง่ ปรากฏข้ึนในใจ เขาวา หนาที่
และตาํ แหนงของนายตรวจของเขาทง้ั หมดนัน้ เขา โรบิโน ถูกนับคาดอยกวา เจา คนออนเปลี้ยคนนี้ ผู
ซ่ึงกาํ ลงั ทรุดนัง่ อยทู ม่ี ุมหนง่ึ ของรถดวยดวงตาปดสนิท และมอื ไมเปอ นเปรอะดาํ ไปดว ยนํ้ามัน เปนครง้ั
แรกท่ีโรบิโนรูสึกช่ืนชมยกยองอยางแทจริง เขารูสึกตองการที่จะพูดเชนนั้น โดยเฉพาะอยางย่ิง
ตอ งการที่จะสรางมิตรภาพ การเดินทางของเขาเองก็ทําใหเขารสู ึกเหน็ดเหน่ือย ทั้งการถกู ปฏิเสธ
ตลอดวันนคี้ งจะทาํ ใหเขารูสึกตลกไปบา ง ชั่วโมงหนง่ึ หรือสองช่วั โมงทผี่ านมานี้ เขากาํ ลังสบั สนอยูกับ
ตวั เลขในขณะทีต่ รวจดคู ลังเก็บเชือ้ เพลงิ สายท่เี ขาหวังวา จะจบั ยามท่หี ลบหนไี ดกลบั เกิดความสงสาร
ข้ึนมาและยุตเิ รอ่ื งไปกอนเขา ท่ีแยยิ่งกวา นน้ั เขาไดว ิพากษวจิ ารณการตดิ ต้ังเครอ่ื งปมน้ํามันแบบบี 6
โดยสบั สนกบั เครอื่ งปมนํ้ามันแบบบี 4 และพวกชา งเคร่ืองกแ็ กลงใหเขาพดู ปาวๆ วาเร่ือง “การละเลย
งานท่ไี มมีขอ แกตัว” ซง่ึ เปนธรุ ะของเขาตดิ ตอกนั ไปถึงย่ีสบิ นาทโี ดยไมม ใี ครสนใจ

เขายังรูส ึกเบื่อหอ งพกั ของโรงแรมดว ย จากตูลูสถงึ บัวโนสไอเรส เขาหลีกเลี่ยงการซอมแซม
เม่ือสนิ้ สุดงานประจําวันแลวไมได เขาจะปดประตูที่อยูขา งหลัง สํานึกถึงความล้ลี ับซึ่งเคยเปนเร่ือง
สวนตัว ดึงปกกระดาษออกจากกระเปา เขาจะเริ่มกระทําการดวยความระมัดระวังอยางรอบคอบ
“รายงาน” พยายามเขียนไดสองสามบรรทัดแลวก็ฉีกท้ิง เขาอยากจะกูบริษทั เอาไวจากภัยอันหนัก
หนว งแตมนั กไ็ มไดอยใู นอันตรายอะไร ทั้งหมดทเี่ ขาไดชวยเอาไวแลวก็มี ปุม ใบพัดซึ่งมีสนิมจับบางๆ
เขาเคล่ือนไหวนวิ้ มอื ไปตามรอยสนิมน้อี ยา งชาๆ ดวยอาการไมส บายใจตอหนา ผบู งั คับการสนามบิน ผู
ซ่งึ เพยี งแตก ลาววา “เอามันขนึ้ ไปกบั ลาํ ที่จอดกอ นหนา น้ี เครอ่ื งน้เี พ่ิงจะเขา มา”

โรบิโนสูญเสยี ความเช่ือมน่ั ในหนาทีข่ องตนไป
เพื่อที่จะเอาชนะแปเลอแรง เขาลองชวนออกไปวา “คณุ อยากรับประทานอาหารค่าํ กับผมไหม
ผมอยากจะคุยดวยนิดหนอย และงานของผมบางทกี ็นา เบ่ือ...” แตเ พ่ือท่จี ะรกั ษาศกั ดิ์ศรขี องตนไว เขา
ก็แกไขใหมอ ยางรีบรอน “ผมมคี วามรบั ผดิ ชอบมากเหลอื เกิน”
พวกที่อยใู ตบ ังคับบัญชาของเขาไมสนใจท่ีจะนําโรบิโนมาของเก่ียวกับชีวิตสว นตัวของพวก
ตนนกั แตล ะคนก็นึกวา “ถาเขายงั ขุดอะไรใสล งในรายงานไมไ ดล ะ ก็ คงจะย่ืนหนา เขามาหาเราเองแน”

แตโรบิโนในตอนเย็นวันน้ีคดิ ไดก ็เฉพาะความลําบากยากเข็ญทางรางกายของตนเทาน้นั –
แผลเปอยบนตัวที่กวนใจอยตู ลอดเวลา เปน ความลับอยา งเดยี วเทานนั้ ของเขา ความลับที่เขาตองการ
จะเลา เพ่อื ทจ่ี ะลว งเอาความเหน็ ใจออกมา เนอื่ งจากเขาไมสามารถจะหาคําปลอบประโลมใจไดจาก
ความหยง่ิ ยะโส เขาจงึ พรอ มที่จะมองหาความเมตตากรุณา และแลวก็มีสาวนอยคนหนง่ึ ที่ฝรั่งเศสซ่ึง
เขาจะตองคอยเอาอกเอาใจทุกครง้ั ท่กี ลับบา นดวยการเลาถงึ การเดินทางไปตรวจงาน เขาหวังที่จะทํา
ใหเธอไดพิศวงงงงวยบา ง และทําใหเธอรักเขา แตทั้งหมดกลับทําใหเธอประสาท เขารูสึกตองการ
พูดคุยเกยี่ วกบั เธอเชนกัน

“คณุ จะไปรับประทานกับผมไหม”
แปเลอแรงตกลงอยา งอารมณด ี

6

พวกเลขานุการกําลงั เฉ่ือยเนือยอยูในที่ทําการบัวโนสไอเรส เม่ือรวี ิแอรเ ดินเขามา เขายังคง
สวมเสื้อกับหมวกราวกับนักเดินทางตลอดกาล ซึ่งเขามักจะดเู ปน เชนน้ันเสมอ รางกายของเขาชาง
สรางขน้ึ มาอยา งดี และผมสเี ทากับเสื้อก็ชางปรบั ตวั ของมันเองเขากับตัวเขาไดอ ยางเหมาะเจาะ จน
การมาปรากฏตัวข องเขาเปนเรื่องที่นาประหล าดใจ อยางไรก็ตามพวกพนักงานก็เกิดอาการ
กระตือรือรนข้ึนมาไดทนั ทีทนั ทด เลขานกุ ารเร่ิมกุลีกุจอทํางาน หัวหนา เสมียนพลิกหนากระดาษใหม
ลา สดุ อยา งรวดเรว็ เครอื่ งพิมพด ีดเรม่ิ สงเสียง

ผคู วบคุมแผงสวติ ซเสียบปลั๊กสายไฟพลางจดโทรเลขไปดวยทามกลางรายงานอันมากมาย
กา ยกอง รีวิแอรนั่งลงอานท้งั หมด งานอนั ยากลํายากของเครอ่ื งบินไปรษณยี ชิลสี ิน้ สุดลงแลว พวกเขา
บันทกึ ถงึ วันที่ไมค อยมีอะไรเกิดขึน้ นกั วนั ที่ทุกสิ่งทกุ อยางเปน ไปอยางเรียบรอย และขาวใหมๆ ทาง
อากาศก็ราบเรียบ เครื่องบินไปรษณียปาทาโกเนียก็ไปไดดีเชน กัน มันไปไดเ รว็ กวากําหนดดวยซํ้า
เพราะสายลมจากทิศใตชว ยพัดผลกั มันไปทางเหนอื ดวยพลังอันแรงกลา

“สงรายงานอากาศใหผมดว ย”
สนามบินแตล ะแหงก็อวดอางถึงสภาพอากาศท่ีดที องฟาอันปลอดโปรง แจมใส สายลมอัน
เปน มิตร บัดนย้ี ามเย็นสีทองกําลงั ปกคลุมท่ัวทง้ั ทวปี อเมรกิ า รีวิแอรร ูสึกยินดีที่เห็นทุกอยางดําเนินไป
อยางราบร่นื มอี ยบู างท่ซี ่งึ เครอ่ื งบินไปรษณียล ํานี้กําลังครนุ คดิ ถึงแตอ ันตรายแหงยามค่าํ คืนอยูแตถา
จะมีสิ่งประหลาดเกิดขึน้ มาก็นา ยนิ ดี
“เอาละ” รีวแิ อรพดู วางรายงานลง
แลวเขาก็เดินออกไป – ยามผูไมรูจกั เหนด็ เหนอ่ื ยแหงซกี โลกหนง่ึ เพื่อออกไปดวู าพนักงานท่ี
เหลือของเขากาํ ลังทาํ อะไร

*

เขาหยุดอยูหนา บานหนาตา งที่เปดอยู และจองออกไปในราตรซี ึ่งบรรจุบัวโนสไอเรสเอาไว
และก็อเมริกา ราวกับยานลํามหึมา ความรูสึกถึงความมากมายมหึมานี้ไมไดทําใหเขาแปลกใจนัก
ทอ งฟาของซานดิอาโกเดอชิลอี าจจะเปนทองฟา ตา งประเทศ แตค รงั้ หนง่ึ ที่เครอื่ งบินไปรษณียออกบนิ
ไปยังซานดิอาโก จากสุดปลายดา นหน่ึงไปยังอีกดานหนึง่ แลว เราก็มีชีวิตอยูภายใตทองฟาสูงอัน
เดียวกัน ชาวประมงแหงปาทาโกเนียสามารถมองเห็นแสงการเดินทางของเคร่อื งบินไปรษณียได
ในตอนนี้ ซึ่งพนักงานรบั วิทยุจะตองเง่ียหูรบั ฟง ขา วจากหูฟง ความกังวลท่ีไดขยุมจับท่ีใจของรีวิแอร
เมื่อเคร่ืองบนิ กาํ ลังทําการบนิ เปนความกังวลอันเดียวกับท่ีไดถ วงเมืองหลวงและจังหวัดตา งๆ ซึ่งถูก
รบกวนโดยเสยี งเครอ่ื งทีค่ รางหง่ึ ๆ อยางไมร จู กั พกั ผอน

ดวยความโลงใจกับคืนท่ีปลอดโปรงเชนนี้ เขานึกไปถึงคํ่าคืนแหงความสับสนวุนวายเม่ือ
เครอื่ งบนิ ดเู หมอื นจะตกอยูใ นวงลอ มของอันตรายอยา งยากทจ่ี ะชวยเหลอื ได การตดิ ตอ อนั โหยละหอ ย
ถูกหอวิทยุทีบ่ วั โนสไอเรสรบั ไวไ ด ทามกลางบรรยากาศประทุของพายุฟา คะนอง ภายใตเสียงดังสนน่ั
ราวกบั แผน ดินจะถลม ทลายน้ี แนวสที องของความยาวคล่ืนก็หายไป ความเจ็บปวดอันทิ่มแทงทม่ี าใน
ระดบั เสียงตา่ํ อนั โหยหวนของเคร่อื งบนิ ไปรษณยี โ ผเขาสูส่งิ กดี ขวางในยามคา่ํ คนื ราวกับลูกศรหลงทิศ
ท่เี จบ็ ปวดอะไรเชนน!ี้

*

รวี แิ อรรสู กึ วา ทพี่ ักของนายตรวจในขณะทพ่ี นักงานกาํ ลังทาํ งานอยูน้นั ก็คือหอ งทาํ งานนนั่ เอง
“ตามหาโรบิโนซิ” เขาส่งั
โรบิโนขณะท่ีอยใู นหองพักโรงแรม กําลังทําการผูกมิตรกับนักบิน เขาเปดกระเปาถือตรงหนา
และดึงเอาของเลก็ ๆ นอ ยๆ ของตนออกมา ซ่ึงเปน ขอพสิ ูจนถ ึงความผูกพันของพวกนายตรวจทม่ี ีตอ
มนุษยค นอ่นื ๆ เชน เสอ้ื เชิ้ตในแบบท่ไี มน า ดู เคร่ืองใชใ นหอ งนา้ํ และภาพถา ยผูหญิงซ่งึ เขาใชตดิ ท่ีผนัง
สําหรบั เพลเลอรนิ สงิ่ น้เี องที่เขาไดส ารภาพอยางถอมตนถึงความตอ งการ ความรกั และความเสียใจ

ของเขา กองสมบตั ทิ ี่ชวนใหส ังเวชใจซ่งึ เขาวางกองอยูต รงหนา นักบนิ ในฐานะท่มี ันเปน ประจักษพ ยาน
แหง ความเศราหมองของเขาเอง มนั เปนแผลเปอยทางศลี ธรรม เปนคุกจองจาํ ซง่ึ เขาไดเ ปด เผยใหเห็น

แตส าํ หรบั โรบิโนเชนกับผชู ายคนอื่นๆ มันมีรอยแยกอยูในความมืด และดวยอะไรบางอยางที่
คลายกับอาการเผลอไผลลมื ตน เขาดึงถุงท่ีหอ หุมอยางทะนุถนอมจากเบ้อื งลา งของกระเปา ออกมาลบู
ไลอยา งรกั ใครอ ยสู กั ครูโดยไมไ ดเ อยปาก จากนน้ั เขากเ็ ล่อื นมือออก พลางกลา ววา

“ผมนําเอาส่ิงนก้ี ลับมาจากซาฮารา ”
นายตรวจรสู ึกเสยี่ งทส่ี ารภาพออกมาเชนน้ี จึงหนาแดงข้ึน กอนกรวดดาํ ๆ เหลาน้ีซ่ึงเปดเผย
ความลบั ออกมา เขาไดพบกบั เครื่องหยอนใจจากการถูกโจมตีและเหตุรา ยทีส่ งผลตอจติ ใจ รวมทงั้ งาน
ทน่ี าเบื่อทมึ เทาในชวี ติ

เขากลาวตอไปอีก ใบหนา แดงยิ่งขน้ึ “เราจะพบสงิ่ ทเี่ หมอื นกันนไ้ี ดทีบ่ ราซิล”
รูสกึ ขันตอภาพของนายตรวจผซู งึ่ บํารุงเลีย้ งความลี้ลบั แหง เกาะแอตแลนติสของตนไว แปเลอ
แรงตบท่หี ลังเขาอยา งเปนมิตร กอนที่จะถามตอ
“คุณชอบเรือ่ งธรณวี ทิ ยาหรอื ”
“ผมคลั่งมันเลยทเี ดียว”
ในชีวติ อนั หยาบกระดางของเขาน้ัน กอนหนิ เปน สง่ิ ออ นโยนเพยี งสง่ิ เดียวทเี่ ขาเคยรูจกั

*

เมื่อไดรับแจงวาถูกเรียกตัวไปท่ีสนามบิน โรบิโนรูสึกเศราใจแตก็เรียกอาการสงาผาเผย
กลับคนื มาไดอ ยางรวดเรว็

“ผมตองไปกอ นแลว คุณรีวแิ อรตองการใหผ มชวยตัดสินใจอะไรบางอยางท่สี าํ คญั ”
เมื่อโรบโิ นเดินไปยงั สาํ นักงาน รวี แิ อรก ็ลมื เขาไปแลว เขากาํ ลงั จบั จองอยา งสงสยั ไปยงั แผนท่ี
บนผนังซึ่งมีเสนสีแดงลากแสดงขายงานของบรษิ ัท นายตรวจยืนรอคาํ สั่งอยู ในท่ีสดุ หลังจากเวลา
ผา นไปหลายนาที รวี แิ อรก็เปรยกบั เขาโดยไมไ ดห นั ศีรษะกลบั มา
“คณุ วาแผนที่นีเ้ ปนอยางไร โรบโิ น”
รวี แิ อรม กั จะขัดสมาธิของตนโดยการโยนปรศิ นาแปลกๆ มาใหค นไดป ระหลาดใจอยูเ สมอ
“แผนทน่ี ี่ ทานผอู ํานวยการครับ...”

ทจี่ รงิ แลว นายตรวจไมม ีความคิดเห็นอะไรในเรอ่ื งน้ีเลย แตตอนน้ีก็ไดแตขมวดค้ิวเพงมองมัน
อยู เขาสาํ รวจดูสวนที่เปนพื้นดินใหญของยุโรปและอเมรกิ า ขณะนนั้ รีวิแอรกก็ ําลงั มงุ มั่นอยูในความคิด
อนั เงยี บเชยี บของตน “เสน ขอบเขตของงานดูสวยแตย ุงยาก มันทําใหเราตองใชค นมาก คนหนุม เสีย
ดว ย มันแตง ตั้งตัวเองเอาไวมั่นคงดวยโครงสราง แตมันชา งนําเอาปญหามามากมายเสียเหลอื เกิน!”
อยางไรก็ตาม สาํ หรบั รีวแิ อรเ ปาหมายนนั้ มคี วามหมายมากกวาทกุ ส่งิ ทกุ อยา ง

โรบิโนซึ่งกําลังยืนอยูขางๆ เขา และจับตาอยูที่แผนที่คอยๆ หยุดตัวเอง เขารูดีวาเขาไม
อาจจะหวังความเมตตาไดจ ากรวี ิแอร ครั้งหน่ึงเขาเคยพยายามอยางเซอๆ ซาๆ ท่ีจะไดรับ โดยการ
ยนื ยนั ถึงสุขภาพท่ีไมแขง็ แรงของตน รีวแิ อรตอบกลับมาดวยถอยคาํ อันถากถางวา “ถา มันทําใหคุณ
นอนไมห ลับ มนั กค็ วรจะกระตนุ ความขยันของคุณดวยส”ิ

แมกระทั่งตอนนั้น มันก็ยังเปน คาํ เยาะหยันเพียงแคคร่ึงเดียวเทานั้น เพราะรีวิแอรช อบพูดวา
“ถา หากวา โรคนอนไมห ลบั ของนกั ดนตรที ําใหเขาสรา งสรรคงานอันงดงามข้ึนมาไดแลว มันก็เปนโรค
นอนไมห ลบั ทด่ี ”ี วนั หนึ่งเขาชีไ้ ปยังเลอรูซและกลา ววา “ดนู ัน่ สิ! ในความนาเกลียดซ่ึงปฏิเสธความรกั
กย็ ังมีความงามอะไรเชนนั้น!...” เลอรซู อ าจจะไดคุณสมบตั ิท่ีดีท่ีสดุ ของเขามาจากโชคราย ซึ่งมันได
ผลกั ดนั ใหเขามีชีวติ อยเู พอ่ื การงานเทานนั้

“คุณสนิทกบั เปเลอแรงหรือ”
“เออ ...”
“ผมไมไ ดถือมนั เปนขอตําหนคิ ุณหรอก”
รีวิแอรม องไปรอบๆ ดวงตากม ลงทพี่ ้ืน เขากาวสั้นๆ ไปสองสามกา วโดยมีโรบิโนอยูใกลๆ ริม
ฝปากเขาเผยอยิม้ เศราๆ ดว ยเหตุผลบางอยา งท่ีโรบิโนไมอาจจะหยั่งถึงได
“เพียงแต...เพยี งแต. ..คณุ เปน เจานาย”
“ใชครับ” โรบโิ นตอบ

รีวิแอรคดิ วา ทุกๆ คืนเหตุการณใหมๆ จะเปดฉากข้ึนในทองฟาเหมือนกับละคร พลังใจที่
หยอนลงแมเพียงนอยนดิ ก็สามารถนําความพายแพมาใหได และจากขณะน้ีไปจนถึงรุงสาง การขับ
เคี่ยวจะไมมกี ารลดละลงไดเลย

“คุณตองรกั ษาตาํ แหนง ของคุณไว” รีวิแอรก ลาวอยางหนักแนน “คนื พรุงน้คี ุณอาจจะตองสั่ง
นกั บนิ คนน้ีใหบ นิ ในเทีย่ วทอี่ นั ตรายก็ได เขาจะตองเชื่อฟง”

“ครับ”
“ชีวิตและสวัสดิการของคนหลายคนวางไวกับคณุ และคนเหลานั้นก็มีคามากกวาคุณ...” เขาดู
เหมือนจะลังเล “นัน่ เปนเรื่องท่สี ําคัญมาก”

ทง้ั ๆ ท่ยี ังเดนิ ไปมาดวยกา วเล็กๆ ท่รี ะมดั ระวงั รีวแิ อรป ลอ ยใหเ วลาผา นพน ไป
“ถา พวกเขาเชอ่ื ฟงคุณดวยความรสู ึกของเพ่ือน น่ันแสดงวาคุณกําลังหลอกลวงพวกเขา คุณ
เองไมม สี ิทธทิ ่ีจะขอใหพวกเขาเสยี สละ”
“แนนอนครบั ”
“และถาพวกเขาคิดวาความเปนเพื่อนของคนจะทําใหเขารอดไปจากงานยากๆ ท่ีนาเบื่อได
คณุ กห็ ลอกลวงพวกเขาอีกเชนกนั เพราะพวกเขาไมม ที างเลือกนอกจากเชื่อฟง เอาละ เขาไปน่ังกอน
ส”ิ
รวี แิ อรคอ ยๆ ผลกั ใหโรบโิ นเขา ไปในหอ งทํางานของเขา

“โรบิโน ผมจะสอนบทเรียนหนึง่ ใหคณุ ถา คุณรูสึกเหน่ือย มันไมใชงานของคนพวกนท้ี ่ีจะมา
ใหก ําลังใจคุณ คณุ เปน เจานาย ความออ นแอของคุณเปน เร่อื งตลก เอาละ เขียนไป...”

“ผม...”
“เขียนวา ‘นายตรวจโรบิโน กําหนดโทษดังนี้ สําหรับนักบินแปเลอแรง เนื่องจากสาเหตุ
ดงั น.ี้ ..’ มนั เปน เร่อื งของคณุ ทจ่ี ะหาสาเหต”ุ
“ทานผูอาํ นวยการ!”
“จงทําเหมือนกบั วาคณุ เขา ใจ โรบิโน รกั คณุ ซงึ่ คุณออกคาํ สัง่ แตโ ดยไมตองบอกพวกเขา”
อกี คร้ังทโ่ี รบโิ นจะตองดูวา ดุมใบพัดถูกไขอยา งแนน หนาถกู ตอ งแลว

*

ขาวจากวิทยุประกาศการลงฉุกเฉินวา “เห็นเครื่องบินแลว เคร่ืองบินสงสัญญาณวา ลด
ความเร็วเครอื่ ง กาํ ลังลง”

น่ันหมายความไดอยางเกือบจะแนนอนวา เวลาสูญเปลาไปแลวครึ่งชั่วโมง รีวิแอรรูสกึ ถูก
รบกวนเหมือนกบั เปน ผโู ดยสารรถดวนทต่ี อ งหยดุ แลน โดยทนั ที และเวลานาทีก็หยุดน่ิงไมเคลื่อนผาน
ทอ งทุงนาอีกแลว ตอนนเ้ี ข็มนาฬิกาอันใหญโตจะเดินขวางพ้ืนท่ีวางอยู ซึ่งกวางถึงขนาดท่ีเหตกุ ารณ
ตา งๆ สามารถเกิดขึ้นไดอ ยางมากมาย ในน้ัน รวี ิแอรออกจากหองทาํ งานของเขาเพ่ือท่ีจะใชเ วลาให
หมดไป คนื นด้ี ูวา งเปลา ราวกบั เวทที ปี่ ราศจากนกั แสดง “ค่ําคืนเชนนี้ชา งไรประโยชน!” เขาคดิ ขณะท่ี
จองออกไปนอกหนาตา ง เขาเบ่อื ระอากบั ทอ งฟา ที่ไรเมฆ ท่ปี ระดับดวยดวงดาว และดวงจันทรท่ีโปรง
แสงออกมาอยา งไรคา ทามกลางพน้ื สวรรคอ ันระยบิ ระยับ

*

แตเ มื่อเคร่อื งบินออกไปแลว กลางคืนสําหรับรีวิแอรก ็เตม็ ไปดวยเสนหและความสวยงามมี
ชวี ติ ชวี าขึน้ มาทนั ที และรีวิแอรก ็คือผอู ารกั ขามนั

“อากาศเปน อยา งไรบาง” เขาใหพ นกั งานวทิ ยถุ ามลกู เรือบนเครอื่ ง สบิ วินาทีผานไป
“ดีมาก”
จากน้ันชื่อของเมืองตา งๆ ที่บินผา นมากมายก็ตามออกมา สําหรบั รวี ิแอร ในสงครามครั้งน้ี
เมอื งเหลาน้กี ็ลวนแตมนี ้าํ เสียงของความพา ยแพ

7
หนึ่งชวั่ โมงตอมา คนสงวทิ ยขุ องเคร่อื งบินปาทาโกเนียรสู กึ วา ตวั เองถูกผลกั เบาๆ ดวยไหลอัน
มหึมา เขามอบไปรอบๆ เมฆทึบทึมกําลังบังแสงดาว เขาเอนตัวไปขางหนา และมองลงไปยังพื้นดิน
มองหาแสงสวางของหมูบา นซงึ่ ซอนอยใู นทงุ นาเหมือนกบั หนอนกระสือ แตในกลุมหญาดําสนิทเบ้ือง
ลา งก็ไมม ีแสงอนั ใดสองลอดออกมาเลย

เขารสู ึกหดหู ขณะท่คี าดการณถึงเรื่องราวในคํา่ คืนที่เขา ใจไดยาก – เหมือนการเดินทาง ไป
ถงึ ปลายทางแลวก็กลับมาอีก และดินแดนอันมีผูครอบครองแลวซ่ึงพวกเขาจะตองจํานวน เขาไม
เขาใจกลยทุ ธข องนักบินนัก เพราะมันดูเหมือนกับวาพอไปขา งหนา ไดเพียงเล็กนอย พวกเขาก็จะไป
ชนเขากับอะไรบางอยางท่ีหนาแนนของยามคํ่าคืนเหมอื นกบั ชนกาํ แพง

ขางหนาพวกเขา เขาสามารถแลเห็นแสงวิบวบั รบิ หรี่ของขอบฟา สีจางๆ ของเหล็กเผาไฟ คน
สง วิทยุตบไหลฟ าเบียง แตน ักบนิ ไมข ยับเขยือ้ น

แรงสะเทอื นของพายุท่ีอยูไกลๆ เริ่มปะทะเครื่องบินมวลเหล็กอันมากมายของมันดจู ะกดทับ
เนื้อหนังของคนสงวิทยุ ในขณะท่ีมันคอยๆ ยกตัวเขาข้ึน หลังจากน้ันก็ดูเหมือนจะผอนคลายและ
หลอมละลายไปในยามราตรี ทิง้ ใหเขาลองลอยไรน า้ํ หนักอยูหลายวินาที เขายึดจับเสาโลหะทง้ั สอง
ขา งเอาไวอยางไมม่ันคง ตอนน้ีเขามองไมเห็นอะไรที่เปนของโลกมากไปกวาตะเกียงสแี ดงในหอง
คนขบั อีกแลว เขาตวั สัน่ เมือ่ คิดไปวา พวกเขากําลงั ถูกท้ิงไวในใจกลางแหงยามค่ําคนื ปราศจากความ
ชวยเหลือ และมีเพยี งตะเกยี งดวงเลก็ ๆ ของคนเมืองเทานนั้ ท่ีจะเปน เคร่ืองนําทาง เขาไมกลา รบกวน
นักบนิ เพ่ือถามวาเขาตง้ั ใจทําอะไร มือท้ังสองของเขายึดแทง เหลก็ ไวแนน เขาเอนตัวไปขางหนา อยาง
เครงเครยี ด จบั จอ งไปท่ีรูปรา งสีเขม ๆ เบื้องหนา

ท้ังหมดท่ีเขามองเห็นไดจ ากแสงสลัวๆ ก็คือ ศรี ษะกับไหลที่ตรงแนวแนไมขยับเขยื้อน รา ง
ของนักบินเปนมวลอนั มืดทะมนึ ท่มี โี หนกเล็กนอยเหนอื ไหลซาย ใบหนาของเขาประจัญกับพายุและถกู
แสงฟาแลบแปลบปลาบหายไป คนสงวิทยุมองไมเห็นใบหนาของเขา ส่ิงที่ถูกซอนเรน ไวก็คือ
ความรสู ึกทก่ี ําลังรวบรวมไวตอสกู ับพายุ – ริมฝปากปดสนิท การตัดสินใจแนวแน ความโกรธ การ
แลกเปล่ียนที่มีอยูในธรรมชาตเิ กิดขึ้นระหวางใบหนา ซีดๆ ของเขากับฟาแลบแปลบปลาบท่ีอยูไกล
ออกไป

เขารสู ึกไดถึงกําลงั ที่รวบรวมอยูในเงาอันไมไหวติงนั้น และเขาชอบมัน มันกําลังนําเขาเขา
ไปสพู ายุ และยังเปน เกราะกําบังใหเขาดว ย มือทั้งสองท่ีกําลังยึดจับปุมควบคุมนัน้ ทุมโถมไปยังพายุ
และยังเปน เกราะกําบังใหเขาดว ย มือท้ังสองที่กาํ ลังยดึ จบั ปุม ควบคมุ นน้ั ทมุ โถมไปยังพายุ ราวกับขยุม
ลําคอของสัตวปา แตหลังไหลอันแขง็ แรงน้ันก็ยังไมเคลื่อนไหว ซึ่งบงบอกไดดีถึงพละกําลังที่เก็บ
สะสมเอาไวม ากมาย คนสง วิทยนุ กึ ในใจวา อยา งไรก็ตาม นักบนิ ก็ตอ งรับผิดชอบ ดังนนั้ ในขณะทม่ี ุง
หนาไปเหมือนกับนงั่ ซอ นอยบู นหลังมาท่ีมีคนขับควบไปสูไฟลุกโพลงขา งหนา นี้ เขารูสึกกระหายอยาก
ทจ่ี ะไดเ หน็ วาเงามดื เบือ้ งหนา เขานจ้ี ะเลนเกมกับนาํ้ หนักมากมายและความยืดเยอ้ื ยาวนานนไ้ี ดอยา งไร

ทางดานซาย แสงไฟลําใหมลุกโพลงข้ึนราวกับไฟของประภาคาร คนสงวิทยุรดุ ไปขางหนา
เพอ่ื แตะไหลเ ตือนฟาเบียง แตก ็มองเห็นเขาคอยๆ เบือนศีรษะไปจับจองศัตรูใหมอยูนานหลายวินาที
จากนัน้ ก็คอยๆ หันกลับไปสูทา เดิมของตน ไหลข องเขาสงบนิ่งเหมอื นกับเบอ้ื งหลังศรี ษะเขาซ่ึงพิงไว
กบั เบาะหนังอยา งหนกั แนน ม่ันคง

8

รีวแิ อรอ อกไปยืดแขง ยดื ขาขางนอก และเพื่อทีจ่ ะใหล มื อาการคลน่ื เหียรวิงเวียนท่ีคอยรบกวน
เขาอยู เขาผูซ ่ึงมชี วี ิตอยเู พอื่ การกระทําแบบละคร บดั น้รี สู ึกถงึ ความเปล่ยี นแปลงอนั นาแปลกใจท่ีเร่ือง
ละครมันเริ่มกลายเปน เรือ่ งสว นตวั มากข้ึน เขาคดิ ไปถึงชาวบา นชนช้ันกลางในเมืองเล็กๆ ที่เกาะกลุม
รวมกันอยู พวกเขาใชชวี ิตซ่ึงภายนอกดูราบเรียบและมีวิกฤตการณเกิดข้ึนเปนบางครงั้ เชน ความ
เจ็บปว ย ความรกั การสูญเสีย และอ่ืนๆ ท่ีไมมีใครรู...อาการคล่ืนเหียรของเขาเองก็คือการสั่งสอนที่
คลา ยคลงึ กนั “มันเปดหนา ตาง” เขาคดิ “ไปสหู ลายๆ สง่ิ ”

เขาหมนุ ตวั และมุง หนา กลับไปยังสาํ นักงานเมื่อรูส ึกสดช่นื ขึน้ มันเกือบจะเปน สิบเอ็ดนาฬิกา
แลว ฝูงชนมุงกนั อยูขางหนา โรงภาพยนตร เขาตอ งเบยี ดไหลหาทางแทรกออกมา เขากวาดสายตาขึ้น
ไปสูดวงดาวที่สองแสงจางๆ อยูเหนือถนนแคบๆ มันเกือบจะถูกลบเลือนไปหมดดว ยแสงปายนีออน
เขาคิดวา “คืนนี้ ดวยเครื่องบินไปรษณียสองลําอยูบนทองฟา ฉันจึงตองรับผิดชอบตอทองฟาท่ัว
ทัง้ หมด ดวงดาวทีอ่ ยบู นน้นั คือสญั ญาณคอยมองหาฉนั ใหพบในทามกลางฝูงชน น่ีคอื สาเหตุที่ทําให
ฉนั รูส ึกเหมอื นกบั เปนคนแปลกหนาและคอ นขา งวาเหว”

ทอนประกอบของดนตรีทอนหนงึ่ กลับคืนมาสูเ ขา โนต บางตัวในโซนาตาที่เขาไดฟ งรวมกับ
เพอ่ื นๆ เมื่อวนั กอ นเพอ่ื นๆ ของเขาไมเขาใจมนั “เพลงนท้ี ําใหเราเบื่อ และคุณเชนกัน เพียงแตคณุ ไม
ยอมรบั มนั ”

“อาจจะใช. ..” เขาตอบ

จากนนั้ เหมอื นกับคืนน้ี เขารสู กึ วาเหวข้นึ มา แตเขาก็รไู ดในทันทีถึงความรมุ รวยแหงอารมณ
อางวางเชนนั้น เนือ้ ความของเพลงน้ีไดเขาไปถึงเขาดวยความนุมนวลในความลับของมนั เพียงคน
เดียวทามกลางหมูคนท่ีอยูรว มกระโจมเดียวกัน ดังนั้น ดวงดาวดวงน้ี เบื้องบนไหลของผูคนเหลานี้
กาํ ลังพดู คุยกับเขาดว ยล้ินซง่ึ เขาเพียงคนเดยี วเทา นัน้ ท่ไี ดย นิ

ใครบางคนกระแทกเขาบนทางเดิน “ฉันจะไมโกรธ” เขาคิด “ฉันก็เหมือนกับพอของเดก็ ท่ี
เจบ็ ปว ย กําลงั เดินเรง รีบไปในหมูผูคน นําเอาเสียงอนั เงยี บกริบแหงท่บี านไปดวย”

เขามองไปยังผูค นรอบๆ เขา มองหาใครที่จะเรง รีบสาวเทาไปพรอมกับสิ่งเนรมิตหรอื ความรัก
ของพวกเขาไปดว ย และเขาก็นึกถึงความอางวา งของผูรักษาประภาคาร

*

ความเงียบของหอ งทํางานทําใหเ ขาพอใจ เขาเดินชา ๆ ผานคนเหลานั้นไปทีละคน ฝเ ทาของ
เขาดังสะทอ นกองไปมา พนกั งานพิมพด ดี นอนหลับอยภู ายใตผาหม ประตูใหญไดปด ซอ นช้นั ของแฟม
ทีจ่ ัดเอาไวเรียบรอยแลว สิบปของการทํางานและประสบการณ เขารูส ึกราวกับวาเขากําลังมาเย่ียม
ธนาคารหลังคาโคง ทซ่ี ึ่งมที องคาํ วางเรียงรายอยู แตบ นั ทกึ ตา งๆ แตละเลมนไี้ ดส ะสมสง่ิ งดงามย่ิงกวา
ทองคาํ มนั คือพลงั งานอันมชี วี ติ มชี ีวิตแตยงั คงหลับใหลอยเู หมือนกับกองทองคํา

บางคร้งั เขาก็มาพบกับเสมียนเพียงคนเดยี วที่อยูเวรกลางคนื ชายผซู ่ึงทํางานอยูท่ีใดที่หนึ่ง
เพ่ือท่ีวาชีวิตของบริษัทจะไมรูจักกับการหยุดพัก เพื่อท่ีวาทุกสิ่งทุกอยางจะไดถูกอัดไวดวยการ
ตัดสินใจอันแนวแน เพื่อที่วาจากตูลูสไปยังบวั โนสไอเรส สนามบินทุกแหงจะตองเปน สวนหน่ึงของ
สายโซทีเ่ ชอ่ื มโยงถึงกัน

“ชายคนน้ี” รีวแิ อรคิด “ไมรถู งึ ความยงิ่ ใหญของตน” ท่ีใดสกั แหง ในทองฟา ดานใตนี้ เครอื่ งบิน
ไปรษณยี กําลังฝาฟนไปขางหนา เท่ยี วบนิ กลางคืนก็เหมอื นกับความเจ็บไขซึ่งเราจะตองคอยดูแลอยู
เสมอ เราตอ งชว ยคนเหลา น้ซี ่ึงกาํ ลงั งดั ขอกับความมืดดว ยมือและเขา ดว ยหนาอกตอหนาอก ถูกขัง
อยูในการตอสูกับสิง่ ท่ีมองไมเห็น สิ่งทีเ่ คลื่อนไหว ซ่ึงมอื ท่ีมองไมเห็นของพวกเขาจะตองจับฉวย
เอาไวเ หมอื นกับจับทะเล ชางเปนการยอมรับอันนากลัวอะไรเชนนั้น! “ฉันจะจุดตะเกียงเพอ่ื ดูมือของ

ฉัน...” มอื ทรี่ าบเรียบคูหน่ึงปรากฏข้ึนในหอ งมืดๆ ท่ีมีแสงสวางเล็กนอ ย เปน ทั้งหมดที่เหลือจากโลก
และซง่ึ จะตอ งรักษาเอาไว

รวี แิ อรเปดประตูหอบังคบั การบนิ เขาไป ตะเกียงดวงเดียวท่ีมุมหน่ึงทําใหเกิดชายฝง ท่ีมีแสง
สวา ง เสยี งคลกิ จากพิมพดีดเคร่ืองเดียวทําใหความหมายขึ้นมาในความเงยี บ โดยไมไดเติมมันตอให
เตม็ เสียงสญั ญาณวทิ ยุดงั ขึน้ เรื่อยๆ เสมียนในหนาที่ลุกขึ้นเดินไปยังเสยี งสัญญาณที่เศรา ดอ้ื ดึงและ
ดังซ้าํ แลวซาํ้ เลาอยนู ้ี เสมียนยกหูฟง ขน้ึ และความเจ็บปวดท่ีมองไมเ หน็ กถ็ กู ปลอบโยนดว ยคํากระซิบ
เบาๆ แลกเปล่ียนกันในมุมสลัวๆ จากน้ันเขาก็กลับไปยังหองทํางานทาทางของเขาหงอยเหงา งวง
นอน และปดบังความจาํ เอาไวอ ยา งหนาแนน โทรศพั ทเ รยี กมาจากคาํ่ คนื เบื้องนอกชา งเปน อันตรายอยู
ภายในเหลือเกิน ในขณะท่ีเคร่ืองบินไปรษณียสองลําอยูใ นอากาศ! รีวแิ อรคิดถึงโทรเลขที่ไปถึง
ครอบครัวใตแสงตะเกียงยามค่ําคืน จากน้นั ความโศกเศราซึ่งฉายเปนความลับอยบู นใบหนาของผูเปน
บิดาดูจะกินเวลายาวนาน ตอนแรกก็เปนเพยี งเสียงรอยแผวๆ เบาบาง และหางไกล มันเปน เสียง
สะทอนจางๆ ท่ีเขาจับไดท ุกครั้งที่โทรศัพทสงสญั ญาณดังอยางระแวดระวัง และทุกคร้ังเขาก็เห็น
เสมียนโผลออกจากเงาไปยังแสงตะเกียง เหมือนกับนักดํานํ้าขึน้ จากนํ้าลึก ทาทางเคลื่อนไหวที่
เชื่องชา เหงาหงอย และรอบคอบของเขา ปะทะถกู รีวแิ อรหนักหนว งราวกบั เปน ความลบั

“ไมต อ งขยบั ฉนั จะรับเอง”
รีวแิ อรย กหูฟง ขน้ึ ไดย นิ เสียงสัญญาณจากโลกภายนอก
“รีวแิ อรพูด”
มีเสียงที่ดงั สับสน จากนน้ั ก็เปนเสียงคนพูด “ผมกาํ ลังตอสถานีวทิ ยใุ หครบั ”
เสียงแกรกกรากดังขึ้นมาใหมเม่ือพนักงานวิทยุตอ วงจร จากนั้นก็มีเสียงคนพูดเขามา “น่ีคือ
ศนู ยว ิทยุ ตอ ไปน้ีเปนโทรเลขลา สุด”
รวี ิแอรจดไว พลางพยกั หนา ไปดว ย
“ดี...ดี...”

ไมม อี ะไรสลกั สาํ คัญ รายงานขาวตามปกติ ริโอเดอจาเนโรขอคําแนะนํา มอนเทวีดโี อรายงาน
อากาศ เมนโดซาถามเกี่ยวกบั เร่ืองเครือ่ งมืด เปน เสียงคุนเคยภายในบาน

“แลว เครอ่ื งบินไปรษณยี ล ะ ”
“มีพายใุ นอากาศ เราไมไ ดย นิ พวกเขา”
“เขา ใจละ ”

คํ่าคนื นดี้ สู วยงามและเต็มไปดวยดวงดาว รีวิแอรค ดิ แตพนักงานรับสง วิทยกุ ็สามารถตรวจจับ
พายุทีอ่ ยไู กลๆ ได

“เรียกกลับมาดว ยนะ”
เมอ่ื รีวแิ อรล ุก เสมยี นก็เดินเขา มาหา “เอกสารใหเ ซน็ ครบั ทาน”
“ตกลง”
รวี แิ อรร ูส ึกชอบชายคนนี้มากขนึ้ ผซู ึง่ คํ่าคืนไดถวงนาํ้ หนกั เขาไวเชนกนั “สหายรวมรบ” เขานึก
“และใครจะไดร วู าความระมดั ระวงั นีไ้ ดนําเรามาอยูใกลช ดิ กนั มากแคไหน”

9

ขณะทเี่ ขาเดนิ กลบั ไปยงั หองทํางานพรอมดว ยปก กระดาษในมือ รีวิแอรรูสึกถึงความเจ็บปวด
เสยี ดแทงเขาสีขางดา นขวา มนั ทําความราํ คาญใหเ ขามาหลายสปั ดาหแ ลว

“แย...”
เขาพิงรางเขากบั กาํ แพงอยคู รูหนึ่ง
“ตลกอะไรอยา งน้ี!” เขานึก ขณะท่คี อยๆ พยงุ กายไปยงั เกาอี้
อีกคร้ังหนึ่งที่เขารูสึกเหมือนถูกลามโซ เหมือนกับสิงโตชรา ความเศราอันมากมายเขา
ครอบงําเขา
“งานหนกั และความพยายามอยางแสนสาหสั ตองมาจบลงเชนน้ี! ฉันอายุหาสิบปแลว อายุหา
สบิ นี่ ฉันเขาใจชวี ติ ดี ฉนั ไดต อสู ฉันไดแ กป ญ หามามาก ตอนนีต้ องมาทรมานอยูกับบางส่ิง จนสง่ิ อ่ืนๆ
กลายเปนเรอ่ื งไมสลักสําคญั ...ตลกเหลอื เกนิ !”

เขาหยดุ เชด็ เหงือ่ และเมอื่ ความเจบ็ ปวดคลายลงแลว เขาก็เร่ิมตรวจดบู ันทกึ
“ในการนําเคร่อื ง 301 ลงท่ีบวั โนสไอเรส เราไดพบวา...ผูท่ีรับผิดชอบจะตองถูกปรับอยาง
มาก”
เขาเซ็นชื่อ
“สนามบินฟลอเรียโนโพลิสไดล ะเลยทีจ่ ะทาํ ตามคําแนะนาํ ...”
เขาเซ็นชื่อ
“เพื่อเปน การรักษาระเบียบวินัย เรากําลังจะโอนผูบังคับการสนามบิน ริชารด ออกไป
เนอ่ื งจาก...”
เขาเซ็นชื่อ
ทั้งๆ ท่งี วง แตเ ขากย็ ังรสู กึ ตัว ความเจบ็ ปวดทส่ี ขี างทําใหความคิดกลบั มาสูตัวเอง
“ฉันยตุ ธิ รรมไหมนะ” เขาสงสยั อยา งเกือบจะขมขน่ื “ฉนั ไมร ู ถาฉนั เลน งานไปหนักๆ อุบัติเหตุ
กล็ ดนอ ยลง มันไมใชป จ เจกบคุ คลหรอกท่ีรบั ผดิ ชอบ มนั คอื พลงั อันมืดมนซง่ึ จะสามารถจดั การไดกแ็ ต
เมอ่ื ทุกๆ คนถกู กระทบ ถาฉันยุติธรรมจรงิ ๆ ละก็ เที่ยวบนิ กลางคืนทุกเที่ยวก็จะตองเสยี่ งตอความตาย
มาก”

เขารสู ึกเหน่อื ยลาท่ไี ดเ ดนิ ทางบนถนนอันแสนยากลําบาก เขาคดิ วาความสงสารเสยี ดายเปน
สิง่ ดี เขาพลิกผา นแผน กระดาษ ซึมลกึ อยูในความคดิ ของตนเอง

“...สําหรับรอ็ บเลต็ วนั นเี้ ขาไมไ ดเ ปน สว นหนึ่งในพนกั งานของเราแลว ”

เขานกึ ไปถึงคาํ สนทนาระหวางเขากบั ชายชราเม่อื คืนกอ น
“คุณตอ งเขาใจวา ตวั อยา งก็ตองเปนตัวอยา ง”
“แตท านครับ...แตท านครบั ...มันเพยี งแคคร้ังเดียวเทาน้นั ครงั้ เดียวจริงๆ คดิ ดูเถิดครับ! ผม
ทํางานมาท้งั ชวี ิต!”
“ตอ งมีตวั อยางเกดิ ขน้ึ ”
“แตท านครับ!...ทานดูซิครับ!”
เขาดงึ เอาหนังสือเกาๆ รุงริง่ เลม หนง่ึ ออกมา และดึงเอาหนากระดาษหนังสือพิมพเหลืองๆ ซึ่ง
มภี าพร็อบเลต็ ตั้งทา อยหู นาเครอื่ งบิน รีวิแอรเหน็ มอื ชรานัน้ สน่ั เทากับเกยี รติยศซอ่ื ๆ ของตน
“ป 1910 ครับทาน...นคี่ อื ผมเองทเ่ี ปนผคู วบคมุ เคร่อื งบนิ ลาํ แรกในอารเจนตินา! ผมไดเขารวม
ในการบนิ นี้มาต้งั แตป 1910 ทา นครับ พวกเขาจะพากันหัวเราะอยูในโรงงาน!...โอ พวกเขาจะหวั เราะ
เยาะกนั ขนาดไหน!”
“ผมชวยในเรอื่ งนไ้ี มไ ด”
“และเดก็ ๆ ของผมละครบั ทา น เด็กๆ ของผม!”
“ผมบอกแลววาคณุ จะอยูทํางานเลก็ ๆ นอ ยๆ ก็ได”
“แตเ กียรติยศของผมละครบั ทาน เกียรตยิ ศของผม! คดิ ดเู ถิดครบั ย่ีสบิ ปในการบิน คนงาน
เกาแกอ ยางผม...”
“ทาํ งานเล็กๆ นอ ยๆ กไ็ ดน ่ี ผมบอกคณุ แลว”
“ผมไมร ับครบั ทา น ไมค รบั ...และยังมีอกี อยางท่ีผมตองการจะพดู –“

“เทา นั้นละ ”
“ไมใชเขาหรอกที่ฉันไลออกไปอยางโหดราย” รีวิแอรน ึก “มันคือความยุงยากซึ่งบางทเี ขา
อาจจะไมใชผูรับผดิ ชอบ แตเขาเปนตวั แทน มนุษยค ือสิง่ ที่เล็กนอ ย ไรค า และพวกเขาก็ตองถูกสราง
ขึน้ มาเชนกนั หรือไมก ็ตองถูกกําจัดออกเมอ่ื นาํ โชครายมา”
“ยังมอี กี อยางท่ีผมตองการจะพดู ...” ชายผนู าสงสารคนนี้หมายถึงอะไรกันเลา หมายถึงทีเ่ ขา
ถูกกีดกันออกไปจากความช่ืนบานเกาๆ หรือ หมายถึงวาเขามีความสุขกับเสียงเครอ่ื งมือของเขาท่ี
กระทบกับเหลก็ เคร่อื งบิน และชีวิตของเขาถูกปลนเอาบทกวีไป...หลังจากน้นั เขาก็จําตองมีชีวิตอยู
หรือ

“ฉันเหนอื่ ย” รีวแิ อรคดิ รสู ึกเปน ไขข ึน้ มา เขาเคาะน้ิวบนแผนกระดาษ “ฉันชอบใบหนาคนงาน
แกๆ คนนี้...” รีวิแอรน ึกถงึ มือของเขา นกึ ถงึ อาการเคล่ือนไหวทสี่ ามารถทําใหมันมารวมกันได เขา
เพียงแตตอ งพดู วา “เอาละ เอาละ คณุ อยูตอไปกไ็ ด” รวี ิแอรน กึ ภาพความราเรงิ แหงมือของคนงานแก
ๆ ซึ่งจะปรากฏขนึ้ มากกวา บนใบหนา ของเขาอีกนน้ั กระทบใจเขาวาเปนส่ิงงดงามที่สุดทั้งมวลในโลกนี้
“ฉันจะฉกี บันทกึ นท้ี งิ้ ดีไหม”

และในเย็นวันนั้น ก็จะเปนการกลบั บานอันแจมใส จะเปนความภาคภูมิใจตอ หนาครอบครัว
มากมายเพยี งใด!

“พวกเขาใหคุณอยตู อ ไปแลวสิคะ”
“ทําไมละ!” ก็ฉันน่เี องละ ทเี่ ปนผูควบคุมเครือ่ งบนิ ลาํ แรกในอารเ จนตินานะ!”
และพวกคนหนมุ ๆ ซึ่งจะไมห วั เราะเยาะช่ือเสยี งทส่ี าบสูญของคนเกา แกอีกแลว...
“จะฉีกมันทงิ้ ดีไหม”

เสียงโทรศพั ทด งั รีวิแอรยกหขู นึ้ มคี วามเงียบอยสู กั ครู จากนนั้ เสยี งก็กังวานกองเปนความลึก
ซ่งึ สายลมและหว งอวกาศนํามาสหู ูของมนษุ ย ในท่ีสุดกม็ ีเสยี งคนพูด

“นค่ี อื สนามบิน ใครอยทู นี่ น่ั ”
“รวี ิแอร”
“ทานผูอาํ นวยการครับ เคร่อื ง 650 อยูบนสนามและพรอมแลว”
“ดี”
“เออ ตอนน้ีทุกอยางอยูใตบังคับเรียบรอยหมดแลว แตในนาทีสุดทายเราตองเปล่ียน
วงจรไฟฟาใหมครับ มีการตอผดิ ข้นึ ท่ีไหนสกั แหง ”
“เขาใจแลว ใครเปนคนตอสาย”
“เราจะตรวจดูครับ และขออนุญาตทานในการกระทําการเพ่ือรักษาวินัยเทาท่ีจําเปน ความ
ผดิ พลาดเลก็ นอยในชอ งเคร่ืองมืออาจจะทาํ ใหเกดิ เหตรุ ุนแรงได”
“แนนอน”
“ถาหากวา ” รวี ิแอรค ดิ “เราไมไดค นไปทีต่ นตอของความยุงยากเมอ่ื เราพบมันตั้งแตแ รก ก็จะ
เกิดความล มเหลวข้ึน เมื่อไดพบมันตอนท่ีนักบินตองจุดเคร่ืองมือขึ้นมันก็จะกลายเปนเรื่อ ง
อาชญากรรมไป รอ็ บเลต็ ควรออกไปได”
เสมียนซง่ึ ไมไดรเู หน็ อะไรยังคงพิมพงานตอไป
“อะไรนะ”
“รายงานประจําปก ษค รับ”
“ทาํ ไมมันยังไมเ สรจ็ ละ”
“ผม...”
“ผมจะตรวจด”ู

นา แปลกท่ีเมื่อเรื่องมาอยูในมือท่ีสูงข้ึนมันก็เปนของงาย! รีวิแอรนึกถึงเถาองุนเล่ือยซ่ึง
แขง็ แรงพอท่ีจะพังโบสถลงมาได มันเปนพลังทํางานในธรรมชาติอันเดยี วกับปาฝน พลังซึ่งไมตอ ง
ออกแรงอนั เดยี วกันซ่งึ ทําใหก ารงานอนั ยิ่งใหญตอ งหวาดผวา

“งานอนั ยง่ิ ใหญ. ..”
เพื่อใหต นเองมัน่ ใจ เขาจึงเพม่ิ วา “ฉันชอบคนเหลานี้ ไมใชพวกเขาหรอกท่ีฉันตอสูด วย แต
คือความปวยไขซ่งึ พักผา นพวกเขาตางหาก”
เขารูสกึ หัวใจเตน เร็วข้นึ และทาํ ใหเขาเจบ็
“ฉันไมรวู า ส่ิงท่ีทําไปน้ีถูกตองหรือเปลา ฉันไมรูจ ักคณุ คาท่ีแทจริงของมนษุ ย ไมรูจ ักความ
ยตุ ธิ รรม ไมร จู ักความเศราโศก ฉันไมร จู รงิ ๆ วาความรสู ึกเบิกบานของมนษุ ยมีคาเพียงไร ไมรูถึงมือที่
ส่นั เทา ไมรูจักความสงสาร ไมรูจักความเมตตา...”

“ชีวิตเต็มไปดวยความขัดแยง” เขาคิด “เราพยายามมากท่ีสุดเทาท่ีจะทํากันได...แตการ
สรางสรรค ทําใหส ่งิ อยูย ืนนานถาวร เปล่ยี นแปลงรา งกายทีเ่ นา เปอ ยไดหรือ...”

หลงั จากที่คดิ สักครู รีวิแอรส ั่นระฆงั
“โทรศัพทไปยังนักบินเครือ่ งบนิ ไปยุโรป บอกใหเ ขามาหาผมกอนออกเดินทาง”
“ไมม คี วามหมายอะไร” เขาคิด “ที่เครื่องบินไปรษณียจะกลับเขามาโดยไมมีจุดหมาย ถาฉัน
ไมเ ขยาคนพวกน้ีใหตนื่ ข้นึ ยามคํา่ คนื กม็ ักจะทาํ ใหพวกเขาประสาทเสีย”

10

เมือ่ ถกู ปลุกขน้ึ จากเสียงโทรศพั ท ภรรยาของนักบินมองไปที่สามีและคิดวา “ฉันจะปลอยให
เขานอนตอไปอกี หนอย”

เธอมองดูทีแ่ ผน อกอนั เปลาเปลอื ยของเขาอยา งชนื่ ชม มนั กลมกลงึ สวยงามราวกับลําเรือ เขา
นอนอยบู นเตยี งอนั แสนสงบนรี้ าวกบั จอดน่ิงอยูทท่ี า เรอื เธอลบู ไลร อยยนนี้ เงานี้ คลนื่ นีด้ วยน้ิวมือของ
เธอ เพ่ือมิใหมอี ะไรรบกวนการหลบั ของเขา ทาํ เตียงน้ีใหราบเรียบราวกับเปนนิ้วมือของพระเจาลูบไล
พืน้ ทะเล

เธอลุกขน้ึ และเปด หนาตา ง สายลมปะทะเขากบั ใบหนา หองนอนของพวกเขาหันหนาไปทาง
บัวโนสไอเรส มคี นเตน ราํ กันท่ีบา นใกลๆ ลมพดั พาเสียงดนตรีเขา มา เพราะนีเ่ ปนชั่วโมงแหงความสุข
และการพกั ผอน เมืองไดเก็บงาํ เอาผคู นที่อยูอาศยั เอาไวใหกลายเปนปอมปราการหนึ่งแสนปอ ม ทุก
ส่ิงทุกอยา งสงบและปลอดภัย แตส ําหรับผูหญิงคนนี้ มันดูเหมอื นกบั วาในไมชาก็จะมีเสียงรองเรียกดัง
ขึ้นวา “จับอาวุธ!” และชายเพยี งคนเดยี ว ชายทเ่ี ปนของเธอ ก็จะตองต่ืนข้ึนมาขานรับ เขายังคงนอน
อยู การพกั ของเขา เปน การสะสมทีน่ า เกรงขาม เปราะบาง และในไมชา กจ็ ะไดร บั มอบหมายงาน เมือง
ที่หลับใหลน้ีไมไดใหการปอ งกันแกเขาเลย มันดูจะเปน แสงที่ไรประโยชนเม่ือเขาทะยานข้ึนสูฝุน
ละอองระยิบระยับของมันราวกับเทพเจาหนุม เธอมองดลู ําแขนอันกํายําซ่ึงภายในเวลาชั่วโมงหน่ึงนีก้ ็
จะไดร บั ภาระของไปรษณียยุโรป และรบั ผิดชอบบางส่งิ ที่ยิ่งใหญ เชน ชะตากรรมของเมือง ความคิดนี้
ทําใหเธอไมสบายใจ ชายผูนี่ ทามกลางคนนบั เปน ลานๆ เปน เพยี งคนเดียวท่ีตอ งเตรียมตวั สําหรับการ
เสยี สละอันแปลกประหลาด เธอรูสึกเศรา ในไมชาเขาก็จะตองไปอยูหางไกลเกินขอบเขตของความ
ออ นโยนของเธอ เธอไดเ ลี้ยงดเู ขา เอาใจใสเขา ปลอบโยนเขา ไมใชเพื่อเธอเอง แตเพื่อคํ่าคืนนี้ซ่ึง
กําลังจะไดตวั เขาไป สําหรับการด้ินรนตอสู ความกังวล และชัยชนะ เธอไมรเู รือ่ งส่ิงเหลานี้ มืออัน
ออ นโยนของเขานัน้ ก็เพียงแตถกู ทาํ ใหเชื่อง และงานที่แทจริงซึ่งกําหนดมาที่เขาท้ังสองน้ันก็ยังเปน
เร่ืองลกึ ลบั อยู เธอรูจักรอยยม้ิ ของเขา รจู ักความชางคิดของเขาในฐานะครู กั แตไ มใ ชความเกร้ียวกราด
ทามกลางพายุราวกับพระเจา เธอปกปอ งเขาไวดวยสายใยอันออนโยน ดวยดนตรี ความรกั ดอกไม แต
ในทุกขณะทีต่ องจากกัน สายใยเหลาน้ีก็ถูกผลักใหขาดออกไปโดยท่ีเขาไมไดดูเหมือนกับวาเสียใจ
เลย

เขาลมื ตาขึ้น
“กโ่ี มงแลว ”
“เทย่ี งคนื คะ”
“อากาศเปน อยางไร”
“ฉันไมร”ู

เขาลุกข้นึ ยดื แขนขาบดิ ข้เี กียจ แลว เดินตรงไปหนา ตา ง
“คงจะไมห นาวนกั หรอก ลมพดั ไปทางไหนนะ”
“ฉันจะรูไ ดอยางไรละ คะ”
เขาเอนตวั ออกไป “จากทิศใต ดีแลว มนั จะพดั ไปไกลถึงบราซลิ เลย”
เขาเหลอื บมองขน้ึ ไปบนดวงจันทร และรูสึกเหมอื นกับเศรษฐีเงินลาน จากนนั้ เขาก็มองลงไป
ยังเมือง พบวามันทั้งไมกรณุ า ทั้งไมเรืองรอง และท้ังไมอบอุน เขาสามารถมองเห็นแสงของมันได
แลว ...แสงท่ีกําลังเหือดหายไปจากพื้นทราบอันเปลา ประโยชน

“คณุ คดิ ถึงอะไรคะ”
เขากําลงั คดิ ถึงหมอกท่เี ขาอาจจะบินเขา ไปเจอในเขตของพอรโ ต แอลเลเกรอ
“ผมคดิ ถงึ เร่อื งยทุ ธวิธีเสร็จเรียบรอ ยแลว ผมรูวาจะผานมนั ไปใหพ น ไดอยางไร”
เขายงั คงเอนตัวพิงกบั กรอบหนาตาง หายใจเขา ลกึ ๆ ราวกับวาเตรยี มพรอ มท่จี ะดาํ ด่ิงลงใน
ทะเลดว ยรางเปลือย
“คณุ ไมแมแตจะเศรา เลย...คุณจะไปกี่วันคะ”

แปดวัน สิบวัน เขาไมรูหรอก เศรา...ไม ทําไมหรือ พ้ืนดินเหลานั้น เมืองเหลาน้ัน ภูเขา
เหลา น้ัน...เขากําลังเตรยี มมุงไปขางหนาเหมือนกับชายเสรีท่ีมุงไปสูชยั ชนะภายในเวลาหนงึ่ ชวั่ โมง
บวั โนสไอเรสกจ็ ะถูกปราบและถกู ละทงิ้ ไวเ บื้องหลงั เขา

เขาย้ิม “เมอื งนี.้ ..ไมช า ผมกจ็ ะจากมันไปไกล มันเปนส่ิงท่ีงดงาม จากไปในตอนกลางคืน ดึง
คนั เรงนํ้ามันไปขางหลังหมด มุงหนา ไปทางใต และสิบวินาทีตอ ไปก็โยกยายทิวทัศนใ หเปน วงรอบ
แลวก็มงุ ไปทางเหนือ เมอื งก็จะหายไปเหมือนกับกนทะเล”

เธอนกึ ถงึ ทุกส่ิงทกุ อยางทผ่ี ชู ายจะตอ งคดั คานเพ่ือใหไ ดช ยั ชนะ
“คุณไมชอบบา นหรอื คะ”
“ผมชอบบาน”
แตภรรยาของเขาก็รวู าเขาไดออกเดินทางเรียบรอยแลว ไหลกวางขวางของเขาเร่ิมงานบน
ทอ งฟาแลว
เธอชไี้ ปท่ีนั่น “คุณไดอากาศแจมใสนะคะ ดวงดาวแผว ทางใหเรียบรอยแลว”
“ใชส ิ” เขาหวั เราะ
เธอวางมือลงบนไหลข องเขา มันดอู บอุนอยางแปลก ความรสู ึกเหมือนกับวาเลือดเน้ือนนั้ ถูก
ความปน ปว นภายในขเู ข็ญ
“ฉนั รูวาคุณเขม แขง็ มาก แตร ะวงั ตัวนะคะ!”
“ระวังหรอื แนน อน...” แลวเขากห็ ัวเราะอีก
เขาเริ่มแตงตวั ในงานฉลองนเ้ี ขาเลือกวตั ถุดิบทหี่ ยาบทสี่ ดุ ชดุ หนังทีห่ นักท่ีสุด เขาแตง ตัว
เหมือนชาวนา ย่ิงเขาหนักข้นึ เทา ไร เธอกย็ ง่ิ ชน่ื ชมเขามากยิ่งขึ้น เธอคาดเข็มขดั ใหเ ขา ชวงเขาดงึ
รองเทา บตู ขึ้นใส
“บตู คนู ีค้ บั ไปนะ”
“นอี่ ีกคูหนงึ่ คะ ”
“หยิบเชือกตะเกยี งฉกุ เฉนิ ใหผ มหนอ ยส”ิ
เธอมองดูเขา เธอกาํ ลังชว ยซอ มแซมรโู หวส ดุ ทายในโลหใ ห ตอนนีท้ กุ สิ่งทกุ อยางพรอ มแลว
“คุณดยู อดไปเลยคะ ”
เธอจอ งเขาท่ีกําลงั หวีผมอยา งบรรจง
“เพือ่ พวกดวงดาวหรอื คะ”
“เพอ่ื ที่ผมจะไดไมรสู ึกแก...”
“ฉันอิจฉา...”
เขาหัวเราะอกี ครงั้ และจุมพิตเธอ ดึงเธอเขามาชดิ กับเส้ือผาหนักๆ ของตน จากน้นั กย็ กเธอขน้ึ
ดว ยแขนชูเหยียดตรงเหมือนกบั ยกเดก็ ผูหญงิ เลก็ ๆ แลว กว็ างเธอลงบนเตยี งท้ังที่ยงั คงหวั เราะอยู
“นอนไดแ ลว จะ!”

เมอ่ื ปด ประตูไวเบอ้ื งหลงั เขากา วลงไปยงั ถนน ที่น่ที ามกลางฝูงชนยามกลางคนื อันไมป รากฏ
นาม เขาเร่ิมยา งเทา กาวแรกแหงชัยชนะออกไป

เธอยงั คงอยูเ บ้ืองหลงั มองดทู ดี่ อกไม หนังสอื ของท่รี ะลึกอนั ออ นโยนอยางเศราหมอง
สําหรบั เขาก็เปนเพียงกน ทะเลเทา นน้ั

11

รีวิแอรทักทายเขา
“ท่คี ุณชักจูงผมเมอื่ เทย่ี วบนิ ครงั้ ที่แลว นะ ดเี หลอื เกินนะ เลี้ยวกลบั มาเมอ่ื รายงานอากาศกําลัง
ดี คุณนาจะขับตอไปได คุณกลวั หรอื ”
นักบนิ ไมไ ดก ลา วอะไรดว ยความงุนงง เขาถูมอื ทั้งสองเขา ดว ยกันอยางชาๆ จากนัน้ ก็เงยหนา
ข้ึนจอ งตารีวิแอร
“ครบั ”
รวี แิ อรร ูสกึ เสียใจสําหรบั ชายหนมุ ผกู ลา หาญคนน้ที ่ีเกิดความกลัวข้ึน นักบนิ พยายามจะหาคํา
มากลา วขอโทษ
“ผมไมส ามารถมองเหน็ สงิ่ ทด่ี ีไดเลย ผมรู...บางทีอาจจะไปตออกี ...วทิ ยุบอกเชนน้ัน...แตไฟ
ทีแ่ ผงของผมออ นแรงเสียจนมองไมเห็นแมแ ตม อื ของตวั เอง ผมพยายามเปดสวิตซไ ฟปก แตก็มองไม
เหน็ เชนกนั มันเหมอื นกับอยทู ี่สุดกนของหลุมลกึ ยากทจี่ ะปน ขึน้ มาได และจากน้ัน เครอื่ งยนตของผม
ก็เริม่ ส่นั ...”
“ไมห รอก”
“ไมหรือครบั ”
“ไมหรอก หลังจากน้นั เราตรวจดมู ันแลว มันอยูในสภาพดี แตเวลาที่เรากลัวเรามักจะนึกวา
เครือ่ งมนั สั่นเสมอ”
“ใครบา งจะไมก ลัว! รอบตวั และเบอ้ื งบนเต็มไปดวยภเู ขา เมื่อผาพยายามจะปน ขน้ึ ผมก็เขาไป
อยใู นความโกลาหลอลหมาน คณุ ก็รู เวลาท่ีเราตาบอดเหมือนคางคาว การหลนวูบลงขางลาง...แทนที่
จะไตสูงขึน้ ผมกลบั ตกลงไปสามรอยฟตุ ผมมองไมเห็นขอบฟาเทียม ผมมองไมเห็นแมกระท่ังเกวัด
นาํ้ มันอกี ตอ ไป ผมมคี วามรูสึกวาเครือ่ งกาํ ลงั ลดความเร็ว มนั กาํ ลงั รอนข้ึน เหมือนกับหลุมฝงศพ ผมดี
ใจชะมดั เมอ่ื มองเหน็ แสงของเมืองแรกไดอ ีกครัง้ ”
“คณุ มีจนิ ตนาการมากเกนิ ไป เอาละ คณุ ออกไปได”

นกั บินจากเขาไป *

รีวแิ อรน่ังจมลงในเกาอี้ ใชนว้ิ ลบู ไปตามผมสเี ทาของตน
“เขาเปนคนกลาหาญที่สุดในคนของฉัน” เขาคิด “คืนกอนน้ีเปน การบินท่ีเย่ียมมาก แตถึง
กระนัน้ ...ฉนั ชวยเขาไวจ ากความหวาดกลัว”

เปน เวลาชว่ั ครหู นึง่ ท่เี ขายอมจาํ นนตอคลืน่ ของการทําตามใจประสงค “เพื่อจะทําใหเราเปนที่
รกั มนั เพยี งพอแลว ทีจ่ ะแสดงความสงสาร ฉันแสดงความสงสารเพียงนอยนดิ หรือไมก็ซอนมันไว แต
ฉันกไ็ มถอื สาทจี่ ะใหตวั เองถูกหอ มลอ มไวดว ยมิตรภาพและความกรณุ าของมนุษย หมอเขาถึงพวกเขา
โดยอาชีพ แตฉนั เปน ผูรับใชของเหตกุ ารณ ฉนั ตองหลอ หลอมคนเหลานี้เพื่อใหพ วกเขาเปน ผูร ับใชมัน
ดว ย ฉนั รูสึกรุนแรงกับกฎหมายเหล็กนเี้ หลือเกนิ ณ ทน่ี ี้ ในหอ งทํางานของฉันในยามกลางคืน เม่ือฉัน
อยตู ามลาํ พังกบั รายงานการบิน แตถาฉนั ปลอยตัวเองไป ถาฉนั ปลอ ยใหเ หตุการณเ ปน ไปตามระเบียบ
ของมันเอง แลวอุบัติเหตอุ ันลึกลับก็เกิดข้ึน ราวกับวามนั เปนความต้งั ใจอันเดียวของฉันท่ีจะทําให
เคร่อื งบนิ รอดจากการพังทลายในขณะปฏิบัตงิ าน หรอื ที่จะทําใหพายุไมสามารถรบกวนการไปรษณีย
ได บางครงั้ ฉนั รูสึกประหลาดใจในพลงั ของตนเอง

“บางทมี ันอาจจะคอนขา งตรงไปตรงมาก็ได” เขารําพึงตอไป “เหมือนกับท่ีคนสวนจะตองทํา
สวนอยตู อไปไมม ีทส่ี นิ้ สุด มันเปน งานงา ยๆเมอื่ อยูในมือเขา งานซ่ึงตองมีความอดทนตลอดเวลา ทํา
ใหพืน้ ดนิ ไมรกไปดวยปาหญา”

เขาคิดไปถึงนักบนิ “ฉนั ชว ยเขาไวจ ากความหวาดกลัว ไมใ ชเ ขาหรอกที่ฉันโจมตี แตฉันโจมตี
อุปสรรคท่เี ขา มาทางเขา ซงึ่ ทําใหมนุษยออ นเปลี้ยส้นิ แรงตอ หนา คนทไี่ มร จู กั ถาฉันฟง เขา ถา ฉันรูสกึ
เสียใจไปกับเขา ถาฉันถือความหวัดหวั่นของเขาเปนจรงิ เปนจัง เขาก็จะนึกวาเขากําลังกลับมาจาก
ดนิ แดนลกึ ลบั และความลึกลับอยางเดยี วนี่แหละทีม่ นษุ ยกลัว จะตองไมมีความลึกลับอีกตอไป พวก

เขากําลังจะตอ งลงไปยังบออนั ดํามืดนี้ และขน้ึ มาอกี ครงั้ หน่ึง พรอ มกับกลา ววา ไมไดพ บอะไรเลย ชาย
คนน้จี ะตอ งลงไปยงั ก่งึ กลางของยามคํา่ คืน ในความลึกท้ังหมดของมันโดยไมมีอะไรไปดว ยนอกจาก
ตะเกียงเหมอื งดวงเล็กๆ ดวงเดียว แมวามันจะสองใหเห็นแคมือหรอื ปกเทานน้ั แตก็ยังทาํ ใหสงิ่ ที่ไม
รูอ ยูใกลแคเอ้อื มมือถงึ ”

*

แตใ นศึกครงั้ นี้ ความสัมพันธฉันทพน่ี องเร่มิ ผูกพนั รวี แิ อรกับพวกนักบินของเขา พวกเขาคือ
เพ่ือนรว มงานท่ีถูกปลอ ยออกไปดว ยจุดมงุ หมายอันเดียวกันคือ เพ่อื ใหไดชยั ชนะ แตรวี ิแอรนึกไปถึง
ศึกอกี ครั้งหนึง่ ทเี่ ขาไดเ คยขับเคี่ยวเพอ่ื พิชิตยามค่ําคืน ในดินแดนอันมดื มดิ ซ่ึงเปนสถานทท่ี ํางานน้ี มัน
ถูกหวาดกลัวราวกบั เปนผนื แผนดินหลังฝง ทะเลที่ยังไมมีใครไปถึง ความคิดที่จะสงลูกนองไปทํางาน
ดว ยความเร็ว 140 ไมลตอชั่วโมงทามกลางพายุและหมอกและเครื่องกีดขวางทงั้ หลายท่ีจะเคล่ือน
ออกมาจากยามค่ําคืน สําหรับพวกเขา ก็เหมือนกับการผจญภัยซึ่งพวกทหารอากาศเทานน้ั ถึงจะ
ทนทานได เมื่อถึงคืนท่กี ระจางใส กม็ ีคนออกไป ทิ้งระเบดิ และกลับมายงั สนามเดิม แตสําหรบั การบิน
ไปรษณยี เปน ประจาํ นั้น อาจจะตองลม เหลวบา ง “สําหรบั พวกเรา” รีวิแอรเคยตอบ “เปนเรื่องของชวี ิต
และความตาย เมื่อระยะทางท่ีเราสามารถไปไดในตอนกลางวันทุกๆ วันโดยรถไฟหรือเรือไอนา้ํ เรา
กลับสญู เสียไปในยามกลางคนื ”

รวี ิแอรถ ูกบังคับใหตอ งฟง เรือ่ งท่ีนา เบื่อมากมายเกี่ยวกับงบดุล อัตราคาประกัน และเหนอื อื่น
ใดคือประชามติ “ประชามติ” เขาตอบ “ก็คอื บางอยางท่ีเราเปนผูนําและปกครอง” เขาเคยคิดวาชา ง
เสยี เวลาอะไรเชน นี้! “มอี ะไรบางอยา ง...บางอยางที่สาํ คัญมากกวาทุกสง่ิ เหลาน้ีทงั้ หมดมากนกั ส่ิงซ่ึง
มีชีวิตอยูจริงๆ ทําใหทุกอยางผิดหวัง มันสรางกฎหมายเพ่ือดํารงชีวิตของมันอยูเอง มันเปนสิ่งที่
ตอตา นไมไ ด” รวี ิแอรนึกไมอ อกวา เม่ือไร หรอื อยา งไรที่การบินพาณิชยจะเขามาครอบครองเท่ียวบนิ
กลางคนื แตเ รากต็ อ งเตรยี มตวั สาํ หรบั ขอสรุปทีไ่ มอาจจะหลกี เลี่ยงไดน ้ี

เขานึกกลับไปถึงผาปโู ตะขนสัตวสีเขียวเหลานั้นซ่ึงเขาวางคางไวบนกําปน เขาตองฟงขอ
คดั คา นมากมาย สําหรับเขาแลว มนั ชา งหาสาระประโยชนไมไ ดเลย มันชา งยากเหลือเกินท่ีจะกาวหนา
ในชีวิต! และดวยส่งิ เหลานนี้ ี่เองที่เขาไดรสู ึกถึงพละกําลังของตนเองทีก่ ําลังรับนํ้าหนกั เขามาในตัว
“เหตุผลของฉันแบกรบั น้ําหนกั เอาไว ฉันจะตองชนะ” รีวิแอรเคยคิด “มันเปนทางลาดธรรมชาติของ
เหตุการณ” เมื่อพวกเขาถามถึงขอสรุปอันสมบูรณ ซ่ึงรับประกันไดวากําจัดความเส่ียงออกไปจน
หมดแลว เขาก็จะตอบวา "ประสบการณจะสรางกฎที่จําเปนขึ้นมาเอง ความเขาใจท่ีถูกตองใน
กฎเกณฑไ มเคยมากอ นประสบการณ”

ในท่ีสุดรวี แิ อรก็ชนะ หลังจากการเคีย่ วเข็ญมาเปนเวลานานป สําหรบั บางคนมันเปน “เพราะ
โชคชะตาของเขา” สําหรับคนอ่ืนๆ “เพราะความโหด และหยาบกระดางของเขา” แตส ําหรับเขามนั เปน
เพยี งเพราะเขามที ศิ ทางที่ถูกตองนน่ั เอง

แตก าวแรกน้ันก็ชางระมัดระวงั มากเสียจริง! เครอื่ งบินเพียงแคแ ลนออกไปหนึง่ ช่วั โมงกอนพระ
อาทติ ยข้นึ และลงจอดหน่งึ ชัว่ โมงหลงั จากพระอาทติ ยตก และเมื่อรวี ิแอรรสู ึกมนั่ ใจในพ้นื ฐานของเขา
มากขึน้ เขาก็กลาท่ีจะนําเครื่องบินไปรษณียของเขาเขาไปในความลึกแหงยามคา่ํ คืน โดยเกือบจะ
ปราศจากการหมนุ จากใคร ไมเปนของใคร บัดน้ีเขาไดเ ขารว มในสงครามอนั เปลา เปลย่ี วแลว

รวี ิแอรสนั่ ระฆัง เพื่อรับขา วลาสดุ จากเคร่อื งบนิ ทก่ี าํ ลังทํางานอยู

12

เครือ่ งบินไปรษณียปาทาโกเนียกาํ ลังเขาสูพายุ ฟาเบียงเลิกความคิดท่ีวาจะพยายามบนิ ไป
รอบๆ เพราะดานหนาของมนั กวา งเกินไป และเสนศกึ ของสายฟาแลบกข็ ยายกวางออกไปมาก เปดเผย
ใหเห็นปอมปราการแหงเมฆอันมากมาย เขาพยายามที่จะหลุดลงไปทางดา นลาง และถาหากมัน
ลาํ บากมากเกินไป เขากจ็ ะหนั กลับและบินจากไป

เขาชําเลืองดูเคร่อื งวดั ระยะความสงู 1,700 เมตร เขากดฝามือเขากับท่ีควบคุมเครอ่ื งลดระดบั
เครอื่ งยนตส ่ันอยา งรนุ แรง และเครอ่ื งบนิ กเ็ รมิ่ สะทาน ฟาเบยี งปรบั มุมใหถ กู ตอง จากนั้นก็มองดูแผนท่ี
เพื่อตรวจความสูงของภูเขาเบ้ืองลาง : 500 เมตร เขาจะตองบินอยูท่ี 700 เพ่ือที่จะไดมีระยะหางท่ี
ปลอดภยั เขายอมเสียระยะสงู ไปเหมอื นกบั เรายอมเสีย่ งตอ โชคชะตา

เครอ่ื งบินเอียงวบู สัน่ ขณะเขา ไปในหลมุ อากาศ ฟาเบียงรูสกึ วา ตวั เองถกู ขูโ ดยแผนดนิ ถลมท่ี
มองไมเห็น เขาคิดอยางโหยหาถึงการบินกลับไปสูดวงดาวหน่ึงแสนดวงของตน แตก็ไมไดขยับ
เปลีย่ นแปลงแมแ ตองศาเดียว

ฟาเบียงคํานวณดูโอกาส บางทีนีอ่ าจจะเปนพายุทองถ่ินธรรมดาร เพราะท่ีทรลี ูวทาตอไป มี
รายงานวาทอ งฟามเี มฆเพยี งสามในสีส่ ว นเทา นัน้ เขามกี าํ แพงดํามืดที่ตองตอสดู วยเพียงอีกย่ีสบิ นาที
เทานั้น แตนักบนิ ก็รูสึกลําบากใจ เขาเล้ียวโคงไปทางซาย ทวนลม พยายามที่จะคนหาความหมาย
ของแสงเรื่อเรอื งอันสบั สนซงึ่ จะซมึ แทรกออกมาแมใ นคนื ทมี่ ดื อับแสงทส่ี ุด แตบดั นี้ไมมีแมแตแสงสัก
นอยนดิ มีเพียงการเปลี่ยนแปลงความเขม ในความมดื ท่รี ายรอบ หรอื วานน่ั จะเปน เพราะดวงตาอันออน
ลา

เขาคลี่แผนกระดาษท่คี นสงวิทยุยน่ื มาให “เราอยูทีไ่ หน”
ฟาเบยี งก็ตอ งการทจี่ ะรมู ากเชนกัน เขาเขยี นตอบกลบั ไปวา “ไมรู เรากาํ ลังผานพายไุ ปโดยใช
เข็มทิศ”
เขาเล้ียวอีกคร้งั หนึ่ง รสู ึกราํ คาญแสงไฟท่ีจางหายไปขา งหนา เขา ที่มันปกอยูกับเครอ่ื งบนต
ราวกับชอไฟ ซีดจางจนแสงจนั ทรก ็อาจจะทาํ ใหม นั เลอื นหายไปได แตมันก็อยูในความเวง้ิ วาง ดํามืด
ซ่งึ ดูดกลนื เอาโลกที่มองเห็นไปเสีย เขามองดูมัน – ถกู ประดับดวยสายลมอยางแข็งๆ เหมือนกับคบ
ไฟ

ทุกๆ สามสิบวนิ าที ฟาเบยี งจะมดุ ลงไปในชอ งคนขบั เพ่ือตรวจดลู ูกขางและอา นเขม็ ทิศ เขาไม
กลาเปดไฟสีแดงขางๆ อกี แลว มันคงจะทําใหเขาตาพราเปนเวลานานเกินไป แตหนา ปดซ่ึงมีตวั เลข
ระบายดวยเรเดยี มสองแสงประกายเหมือนกับแสงดาวซีดๆ ออกมา ที่น่ีทามกลางตัวเลขและเข็ม
หนา ปด นกั บนิ ไดเ รียนรูถึงความม่นั คงปลอดภยั ซ่ึงเปน ส่ิงลวงอยา งที่เรารูสึกไดใ นเคบนิ เรือเมื่อถูกคล่ืน
ซัดสาด ยามค่ําคนื และแสงท้ังหมดทีม่ นั ขบั ออกจากกอนหินและแนวหินโสโครก และซากปรักหักพงั
พากันสาดซดั ข้ึนมาถึงเครื่องบินดว ยความรนุ แรงอันนาสะพรึงกลัวในทํานองเดยี วกนั

“เราอยูท ีไ่ หน” คนสง วิทยุถามมาอีก
ฟาเบยี งลกุ ขึ้นนั่งตรง และกลับคืนสทู า ทางถมงึ ทึง เขาเอี้ยวตวั ไปทางซายเพอื่ ใหม องเหน็ เลย
เครอ่ื งยนตอ อกไปดีขึ้น เขาไมรวู า จะตองใชเ วลาหรอื ความพยายามสกั เทา ไรจงึ จะนําพาตนเองออกไป
จากเชอื กอนั ดํามืดนไี้ ปได หรือวาเขาจะเปนอิสระจากมันไดหรือไม เขากําลังเอาชีวิตตัวเองเขาเส่ียง
เดมิ พัน ขอความส้นั ๆ ท่ีเขียนขยุกขยิกอยูบนกระดาษยูยี่สกปรกที่เขาคล่ีออกมาอานอีกนับเปน พนั ๆ
ครัง้ เพ่อื ท่ีจะสนบั สนุนความหวังของตน “ทรีลูว : ทองฟามีเมฆสามในสีส่ วน ลมตะวันออกออน” ถา
หากทรีลวู ม เี มฆสามในสสี่ ว นกจ็ ะสามารถมองเหน็ แสงของมนั ไดจ ากรอยแยกของเมฆนอกเสยี จาก...

แสงเรื่อเรืองจางๆ ที่เปนความหวังของเขาอยูเบ้ืองหนาโนน กระตุนใหเขาเดินตอไป แต
เพ่ือใหความกังวลสงบลง เขาเขียนกลับไปใหคนสงวิทยุวา “ไมรูวาผมจะออกไปพนหรือเปลา ดูวา
อากาศขา งหลงั ยงั ดีอยูหรือไม”

คาํ ตอบทําใหเขาขนลกุ

“โคโมโดโรรายงาน : กลบั มาทน่ี ไ่ี มได มพี าย”ุ
เขากาํ ลังเร่มิ ชั่งน้าํ หนกั คําทดั ทานที่ผิดธรรมดานี้ เริม่ จากเทือกเขาแอนดีสไปยังทะเล กอนท่ี
เขาจะไปถงึ พายุไซโคลนคงจะหอบเมืองทัง้ หลายข้ึนมา
“ถามสภาพอากาศทซี่ านอานโทนิโอ”
“คาํ ตอบจากซานอานทานโิ อ : ลมตะวันตกเร่ิมขึ้น พายุทางตะวันตก ทองฟามีเมฆสามในส่ี
รับคล่ืนจากซานอานโทนโิ อไดแ ยม าก เพราะไฟฟา สถติ ยรบกวน ผมฟง ไมคอ ยชดั เจนดว ย อาจจะตอง
ดงึ สายอากาศกลับเขา มากไ็ ดเ พราะมีฟา แลบมาก คณุ จะกลบั ไปไหน คณุ มแี ผนอะไร”
“หยุดคาํ ถามคณุ ไวก อ น ถามอากาศทีบ่ าเฮยี บลงั คา”
“คําตอบจากบาเฮีย บลังคา : คาดวาพายุตะวันตกจะมาอยางรนุ แรงเหนือบาเฮีย บลังคาใน
ยสี่ บิ นาทขี า งหนานี้”
“ถามอากาศทีท่ รลี ูว”
“คําตอบจากทรีลูว : พายตุ ะวนั ตกมกี าํ ลังสามสบิ เมตรตอวนิ าที และมีพายุฝน”
“วทิ ยไุ ปบัวโนสไอเรสวา : ถกู ปด ไวจากพายุทุกดา น พายุกําลังกอตัวท่ีพันกิโลเมตรขางหนา
ไมเห็นอะไรเลย เราจะทําอยา งไรด”ี

*

คนื นสี้ ําหรับนักบินไมมีการถึงฝง มันไมนําไปสูทาใด ๆ เลย (เพราะดูจะเขาไปไมไ ดท้ังน้ัน)
แมแ ตจ ะไปสูด วงอาทิตยภ ายในหนง่ึ ชวั่ โมงกับส่ีสบิ นาทีนํา้ มันกจ็ ะหมด ไมชา นี้พวกเขาก็จะถูกบงั คบั
ใหป กหลงั ลงทามกลางทอ งทะเลแหงอากาศอนั เว้ิงวา งน้ี

ถา เพยี งแตเขาจะสามารถไปจนถึงรงุ เชาได! ฟาเบยี งนึกถึงรุงเชา เหมือนกับเสนเชือกเกลียว
ทองซง่ึ พวกเขาสามารถดงึ แขวนตัวเองไวไ ดภายหลังจากคาํ่ คืนอนั โหดรา ย เบอ้ื งลางของเครื่องยนตที่
กําลงั ถกู ขูเข็ญนี้ พ้ืนดินคงจะแผข ยายแขนขาของมันออกไป โลกอนั สงบสงัดคงจะคอยๆ มีชวี ติ ปรากฏ
ใหเห็น นําทองนาและฝูงปศุสัตวที่หลับใหลขึ้นสูภูเขายามค่ําคืนพัดกระจายออกไป ซากเรือที่ถูก
ทอดท้ิง พายุพัดกระหนํ่าจะไมใชค วามหายนะอันนา หวาดหว่ันอีกตอไปแลว ถาเขาสามารถทําเชน นั้น
ได เขาคงจะสามารถแหวกวายไปสูแ สงอาทติ ยได

แตตอนนี้เขาถูกลอมเอาไว ทุกส่งิ ทุกอยาง ทั้งดีและเลวจะถูกละลายหายไปในความมืดอัน
หนาทบึ น้ี ใช มันเปน ความจรงิ : การเริ่มรุกของวนั ก็เหมือนกับความปวดรา ว เขาเคยรูสึกมากกวาครง้ั
หนงึ่ แตก ็ไมเคยรุนแรงสาหัสมากเทาตอนน้ี มีประโยชนอะไรที่จะฝกสายตาไปทางตะวันออกไปยัง
บานของพระอาทติ ยท่หี างไกล ระหวา งนนั้ มีหบุ เหวล้ําลกึ ของยามกลางคืน ซึ่งเขาไมมีทางท่ีจะปนขนึ้
จากความลกึ ลาํ้ ของมนั ไดเลย

13

“เครือ่ งบินไปรษณียอาซังซิอองไปไดเรียบรอย คงจะเขามาไดในราวๆ สองนาฬิกา สวน
เคร่อื งบินไปรษณียป าทาโกเนียดูจะมีเร่ืองยุงยากอยู เราสามารถคาดไดถ งึ ความลา ชามาก”

“ครบั คุณรวี ิแอร”
“เราอาจจะไมตองรอใหมันเขา มากอนที่จะปลอยเคร่อื งบินยุโรปออกไปก็ได ทันทีที่อาซังซิ
อองเขามา คุณโทรเขา ไปถามคําส่ังจากผมนะ ขณะนีเ้ ตรียมตวั เอาไว”

รี วิ แ อ ร พิ จ า ร ณ า ร าย ง า น อ า ก า ศ จ า ก
สนามบินไปทางทิศเหนือ มันแสดงใหเห็นวา
เคร่ืองบินไปรษณียไ ปยุโรปจะบินไดอยางสบาย
“ทองฟาแจมใส พระจันทรเต็มดวง ไมมีลม”
เทื อ กเ ข าใน บ ราซิล เ ปน เ งา ทอ ด ทะมึ น อ ยู
ท าม ก ล า งส ว รรค ท่ีส า ดส อ งไ ป ดว ย แส ง จั น ท ร
มันโถมเงาปาดําของมันไปในทองทะเลคลื่นสี
เงิน ปาเหลานั้น แสงจันทรตกกระทบลงโดย
ไมไดระบายสสี ันใหมัน หมูเกาะแกงก็เปน สีดํา
เชน กัน ลอ งลอยอยบู นทองทะเลราวกบั ซากเรือ
ท่ถี ูกทอดทง้ิ และเหนอื ขึน้ ไปกค็ อื ดวงจันทร แหลง กาํ เนิดแสง!

ถา หากรีวแิ อรสง่ั ใหอ อกเดนิ ทาง ลกู เรือของเครื่องบินไปรษณยี ยโุ รปกจ็ ะเขาสโู ลกทมี่ น่ั คง ทีม่ ี
แสงนุมนวลตลอดคืน โลกซ่ึงไมมีส่งิ ใดจะมาสั่นคลอนความสงบแหงมวลทึบทุมและบอแหงแสงได
โลกซ่งึ ไมสะดุงสะเทอื นกับการปลอบโยนของสายลมบริสุทธิ์ ซึ่งแมวามันจะเยือกเย็น แตก ็สามารถ
ทําลายทอ งฟาทั้งหมดไดในเวลาสองชวั่ โมง

แตรีวิแอรก็ลังเลตอ หนา รังสีที่เรียกรองนี้ เหมือนกับคนสํารวจแรท ่ียืนอยูตอ หนา ขุมทองอัน
ตอ งหาม สถานการณใ นทางทศิ ใตข ูเตือนวาเขาทําผิดมาแลว จากความหายนะในปาทาโกเนีย ศตั รู
ของเขาสามารถสง พลังมาได จนมนั อาจจะลดทอนความเชอ่ื ของเขาลงจนปราศจากอาํ นาจ รวี ิแอรเปน
ผูช นะเพยี งเดียวดายแหงเที่ยวบินกลางคืน แตความเชื่อของเขาก็ยังไมถูกสั่นคลอน ขอบกพรองใน
งานของเขาอาจจะทาํ ใหเกดิ วิกฤตการณข้ึนได : วกิ ฤตการณแสดงถงึ ความบกพรอ ง ที่ไมพิสูจนอ ะไร
มากไปกวา น้ี “เราอาจจะตอ งการจุดสังเกตทางทศิ ตะวนั ตก มันเปนส่งิ ท่ีเราตองดแู ล” เขาคดิ “ฉันจะมี
เหตุผลท่ีม่ันคงอันเดียวกันเพื่อยืนยัน อาจจะเปนสาเหตุท่ีเปนไปไดนอยท่ีสุดอันเดียวในอุบัติเหตุ
สาเหตซุ ึ่งตอนนี้ไดเปดเผยออกมาแลว ”

ผูแขง็ แรงจะไดรบั ความแข็งแกรง จากการพา ยแพ โชครายในการที่จะจัดการกับคน ซึ่งเราจะ
เลน เกมท่ีมีความหมายแทจรงิ นอ ยมาก คนเราจะชนะหรือแพก็บนพื้นฐานของส่ิงที่ปรากฏตวั ออกมา
อยางชัดเจน และสิ่งท่ีไดรบั ก็ไมมีสารอะไร ตัวของความพา ยแพเองก็เพียงพอแลวที่จะบอกใหรูได
อยา งสิน้ เชงิ

รีวแิ อรส นั่ ระฆัง
“ยงั ไมมขี า วจากบาเฮยี บลังคาหรือ”
“ยงั ครับ”
“โทรศัพทตอสนามบินใหผมหนอย”

หา นาทตี อมาเขากไ็ ดร บั
“ทําไมคณุ ไมสง วทิ ยุตดิ ตอ เลย”
“เราไมไดยนิ จากเครื่องบนิ ไปรษณียเลยครบั ”
“เขาเงียบไปเลยหรือ”
“เราไมทราบครบั มีเสียงฟารอ งมากเกินไป แมว า เขาเคาะสัญญาณอะไรเรากจ็ ะไมไดยินเลย”
“ทท่ี รีลูวไดยนิ เขาไหม”
“เราไมไดย ินจากทรลี วู เ ลย”

“งนั้ กโ็ ทรศพั ทส ”ิ
“ลองดแู ลว ครบั แตสายขาด”
“อากาศเปนยงั ไง”
“นากลัวมากครับ ฟาแลบทางตะวนั ตกและใต อากาศอบอา วมาก”
“มลี มไหม”
“ยังออ นอยู แตบางทีก็ไมเกินสบิ นาที แสงฟาแลบเคล่อื นที่อยางรวดเร็ว”
เสยี งเงียบไป
“บาเฮยี บลงั คาหรอื กําลังฟงอยูห รือเปลา ดีมาก เรียกกลบั มาในสิบนาท”ี

รวี ิแอรพ ลกิ ผานโทรเลขตางๆ จากสนามบนิ ทางทิศใต รายงานทุกใบคลายๆ กันคือไมมีขา ว
จากเคร่อื งบนิ บางสถานีก็ไมต อบบวั โนสไอเรสแลว รอยปะตดิ ปะตอท่ีเงียบกรบิ คอยๆ ขยายไปท่วั แผน
ท่รี าวกับวาเมืองเล็กๆ เหลาน้ันถูกพายุหมุนดูดกลืนเขาไป ประตูที่สลักกลอนและถนนท่ีมืดสนิท
เหมอื นกบั วา มันถูกตดั ออกจากโลก และหายไปในยามคํ่าคนื ราวกบั เรือ มีเพียงรุงเชาเทานั้นท่ีจะนํามัน
กลบั คืนมา

รวี แิ อรกมเหนือแผนที่ ยงั คงไดแ ตหวงั วา จะสามารถคน พบทพ่ี ักพิงเพยี งเลก็ นอ ยจากทองฟาท่ี
แจมใส เขาแบงโทรเลขออกมาตามสถานีตํารวจทองถ่ินสามสิบแหง เพ่ือคนหาขาวสภาพอากาศ
คําตอบกําลังเร่ิมเขามา เหนือระยะทางหนึ่งพันสองรอยไมล สถานีวิทยุไดรับคําส่ังใหคอยแจง
บวั โนสไอเรสภายในสามสิบวินาทีถาสามารถติดตอเคร่ืองบินลําน้ันได เพื่อที่วาฟาเบียงจะไดรับที่
พ่ึงพงิ บาง

พวกเลขานุการท่ีมารายงานตัวเขางานตอนกลางคืนเวลา 1 นาฬิกา ตอนนี้กําลังอยูในที่
ทํางาน การกระซิบกระซาบตอ ๆ กันทําใหรูไปทั่ววาเท่ียวบนิ กลางคืนอาจจะตอ งงด และเครื่องบิน
ไปรษณยี ใ นยุโรปจะไมออกจนกวาจะรุงเชา พวกเขาพดู กันเบาๆ ถงึ ฟาเบียง พายหุ มุน และเหนือสงิ่ อื่น
ใด ถงึ รีวิแอรผ ซู ่งึ ทุกคนสามารถนึกออกวา อยใู กลๆ น้ี กาํ ลงั กลุมใจกับคําปฏเิ สธของธรรมชาตทิ ี่รุนแรง
มากขึน้

ทนั ใดนน้ั เอง เสียงกระซิบกระซาบก็หยดุ ลง รีวิแอรปรากฏตัวข้ึน หยุดที่ประตูของเขาในเส้ือ
โคต หมวกยงั คงหลุบอยูเ หนือดวงตา เขาดูเหมือนกับนกั เดนิ ทางนิรันดร เขากา วเดนิ ออกมาเงียบๆ ไป
ทห่ี วั หนา เสมยี น

“ตอนน้ี 1.10 แลว ใบผานสําหรับไปรษณยี ย ุโรปเสรจ็ หรือยัง”
“ผม...ผมคดิ วา”
“คณุ ไมมหี นาทีค่ ดิ แตทําตามคําส่ังใหเ สรจ็ เทาน้ัน”
เขาหันสน เทากลับอยา งชาๆ แลวเดนิ ไปยังหนา ตา งทเ่ี ปดอยู มือทง้ั สองกมุ กนั อยเู บือ้ งหลัง
เลขานุการคนหนงึ่ เขาไปหาเขา “ทานผูอํานวยการครับ เราคงจะไมไดรับคําตอบมากนัก เรา
ไดร ับรายงานวา สายโทรศัพทภ าคพ้นื ดนิ หลายแหง ลมลงหมดครับ”
“ผมรูแ ลว ”
รวี ิแอรจองออกไปยังยามคาํ่ คนื โดยไมข ยบั เขย้อื นกลามเนอ้ื เลย

*

แตข า วใหมๆ ทกุ ขา วก็ลวนแตบ อกเหตุอนั ตรายแกไปรษณียท้ังน้ัน แตละเมืองท่ีสามารถตอบ
ไดกอนท่สี ายโทรศัพทจ ะถูกทาํ ลายรายงานถึงการคืบหนาของพายไุ ซโคลนเหมือนกับการรุกราน “มัน
มาจากภายใน จากกลมุ เทือกเขา มนั พดั เอาทุกอยางทีข่ วางหนา มนั ลงไปในทะเล..."

รีวิแอรมองขึ้นไปบนดวงดาว มันสุกสวางเกินไป และอากาศก็ชื้นเกินไป ชางเปนคืนท่ี
ประหลาดอะไรเชน น!้ี มนั กาํ ลังผุพงั ไปเปนหยอ มๆ เหมอื นผิวหนังของลูกพชี แกจ ดั ดวงดาวที่ฉายโชน
ยงั คงสอ งแสงลงมาจบั บัวโนสไอเรส แตม ันก็ไมมีอะไรมากไปกวา ท่ีโอเอซสิ เปน แหลงพักพิง ซ่ึงไมวา
จะทาํ อยางไรก็อยูเลยเอ้ือมมือของฟาเบียงแลว คาํ่ คืนแหงอันตราย ถูกสัมผสั และแปดเปอนไปดวย
สายลมปศ าล เปนคนื อันลําบากยากท่ีจะเอาชนะได

ณ ทีห่ นึ่ง ในความลึกลาํ้ ของคํา่ คนื เครือ่ งบนิ กาํ ลงั ฝา อันตราย แตบนฝงทน่ี ี่ ใครบางคนกําลัง
โบกมอื อยา งไมมีความหมายอะไร

14

ภรรยาของฟาเบียงโทรศพั ท

เมือ่ ถงึ กําหนดเวลาทเ่ี ขาจะตอ งกลับทุกคร้งั เธอจะนง่ั คํานวณถึงความคืบหนาของเครือ่ งบินปา
ทาโกเนีย “ตอนน้ีเขากาํ ลงั ออกจากทรีลูว...” และเธอก็จะกลับไปนอน สักครูตอมา : “เขาคงจะกําลัง
ถึงซานอานโทนิโอแลว เขาคงจะมองเห็นแสงไฟของมนั แลว...” เธอจะลุกขึน้ ดึงมานเปด แลวตั้ง
คาํ ถามกบั ทองฟา “เมฆพวกน้ันคงจะทาํ ใหเ ขาราํ คาญ...” หลายครัง้ ทีม่ ีดวงจันทรอ ยูท่ีนัน่ พรอมที่จะ
ตอนเขาเขาสสู วรรค ภรรยาสาวกลบั ไปที่เตยี ง มัน่ ใจในดวงจันทรแ ละดวงดาว หนึ่งพันและหนึง่ ดวงที่
ปรากฏน้นั กําลงั ลอ งลอยอยเู หนือศรี ษะของสามเี ธอ กอนถึงตีหนึ่งเธอจะรูสกึ วาเขาใกลเขามา “ตอนน้ี
เขาคงจะอยูไ มไกลหรอก เขาคงจะปรากฏนนั้ กาํ ลังลอ งลอยอยเู หนือศีรษะของสามีเธอ กอนถึงตีหน่ึง
เธอจะรูสึก วาเขาใก ล เข ามา “ตอนน้ีเขาคงจะอยูไมไกล นักหรอก เขาคงจะปรากฏใหเห็นท่ี
บวั โนสไอเรสแลว...” แลว เธอกจ็ ะลุกขึน้ อีกครัง้ เพือ่ เตรยี มอาหารใหเขาพรอ มกับกาแฟรอ นๆ กาหน่ึง
“บนนน้ั คงหนาวมาก...” เธอมกั จะตอนรับเขากลับบา นราวกับวา เขาเพง่ิ จะลงมาจากยอดเขาทีม่ หี ิมะปก
คลุม “คณุ ไมหนาวหรือคะ” “ไมหรอกจะ” แตยังไงก็ทําใหตวั เองอุนๆ ดีกวานะคะ...” “ไมหรอกจะ”
“แตยังไงกท็ าํ ใหต ัวเองอนุ ๆ ดกี วานะคะ...” ตหี นึ่งสิบหา เมอื่ ทุกอยา งเรยี บรอยแลว เธอกจ็ ะโทรศพั ท

คืนนีก้ เ็ หมอื นกับคืนอน่ื ๆ เธอโทรศัพทไปถามขา ว
“ฟาเบยี งลงหรอื ยงั คะ”
เลขานุการทีอ่ ยอู กี ดา นหนึง่ ของสายอึกๆ อกั ๆ หาคาํ ตอบ
“ใครกาํ ลงั พูดอยูครบั ”
“ซีโมน ฟาเบยี งคะ ”
“อา! รอสักครคู รับ...”
ดวยไมกลา ทจี่ ะพดู อะไร เลขานกุ ารจึงสง หโู ทรศัพทไ ปยงั หวั หนาเสมยี น
“นัน่ ใครครบั ”
“ซีโมน ฟาเบยี ง คะ ”
“อา! ผมจะชวยเหลืออะไรคณุ นายไดบา งครับ”
“สามีของดฉิ ันลงหรอื ยังคะ”

มีความเงียบแบบจนดวยถอยคําเกิดขน้ึ ตดิ ตามมาดวยคําตอบงา ยๆ วา “ยังครบั ”
“เขายังลงไมไดหรอื ไงคะ”
“ครับ”
มีความเงยี บเกิดข้นึ อีก “ครบั เขายงั ลงไมไ ด”
“อา!”
“อา!” คํานเี้ หมือนกบั เสียงรอ งของสตั วท บี่ าดเจ็บการลงมาไมไดไมใชเรื่องใหญอะไร...ไมใช
เรอื่ งใหญ...แตเม่อื มันนานเกนิ ไป...
“อา!...แลว เมอ่ื ไรเขาถงึ จะเขา มาไดคะ”
“เม่ือไรเขาถึงจะเขา มาได เรา...เรายงั ไมร แู นน อน”
มนั เหมอื นพูดกบั กําแพง สิง่ ทเ่ี ธอไดร ับตอนนี้คือเสยี งสะทอนจากคําถามของตนเอง

“กรุณาบอกดฉิ นั ดวยเถดิ คะ ใหค าํ ตอบดิฉันดว ย! เขาอยูท่ีไหนคะ”
“เขาอยทู ไ่ี หน เดยี๋ วนะครับ...”
ความสงสัยน้นั ทําใหเจบ็ ปวด อะไรบางอยางกาํ ลงั เกดิ ขึน้ ทน่ี น่ั เบื้องหลงั กาํ แพง
คําตอบปรากฏออกมาในท่ีสดุ
“เขาขนึ้ จากโคโมโดโรเมอ่ื 19.30”
“และหลงั จากนั้นละ ”
“หลังจากน้นั ...เขาลา ชา อยา งมาก...ลา ชา อยางมากโดยสภาพอากาศเลว...”
“อา! อากาศเลว!”

ชา งไมย ตุ ิธรรมเลย ชางหลอกลวงอยางน้ีขโี้ กงอะไรเชนนี้ เจาดวงจันทรแสนข้ีเกียจดวงนีท้ ี่
ฉายแสงเฉอ่ื ยเนือยเหนือบวั โนสไอเรส! ทนั ใดนั้นผเู ปนภรรยากน็ ึกข้ึนไดว าจากโคโมโดโรไปทรีลูวใช
เวลาแคสองช่วั โมงเทา น้ัน

“และเขาบนิ ต้งั หกชั่วโมงไปทรลี ูว!” แตเขาคงจะสงขาวมาบางหรอกนะคะ! เขาวาอะไรบา ง
คะ”

“เขาวาอะไรบาง เปนธรรมดา...สภาพอากาศแบบนี้...คุณคงเห็นแลว...ขา วจากเขาเรารับ
ไมไ ดเลย...”

“สภาพอากาศแบบน!้ี ”
“คุณนายครับ วางใจเถิดครบั เราจะโทรศพั ทถึงคุณทันทที ี่เรารูอะไร”
“โอ! พวกคณุ ไมรูอะไรเลยสคิ ะ!”
“สวัสดีนะครบั คุณนาย...”
“ไมค ะ! ไม! ดิฉันตอ งการพดู กับผอู าํ นวยการ”
“ผอู าํ นวยการกําลงั ยงุ มากเลยครบั คณุ นาย ทา นมีแขกอยใู นหอง...”
“ดิฉนั ไมแ ครห รอกคะ ดิฉันไมสน! ดิฉนั ตอ งการพดู กับเขา!”
หวั หนาเสมยี นขมวดค้วิ “กรณุ ารอสกั ครูครับ...”

เขาเปด ประตูของรวี ิแอร
“คุณนายฟาเบยี งครับ...ตองการจะพูดกับทาน...”
”เปนสง่ิ ท่ฉี นั กําลังกลวั !” รวี ิแอรน กึ ปญ หาเร่อื งอารมณตอวิกฤตการณก ําลังเร่ิมปรากฏออกมา
แรงกระตุนอันแรกของเขาคือปดมันออกไป : แมและภรรยาจะไมไดรับการตอนรับเขามาใน
หองปฏบิ ตั ิการ การระเบิดทางอารมณถกู ทาํ ใหเ งยี บลงเหมอื นกบั ในเรือทีก่ าํ ลังไดรบั อันตราย มันไมใช
ส่งิ ที่จะชว ยชีวติ ใครได อยางไรกต็ าม เขายอมรบั โทรศัพท
“โอนเขา มาในหองผม”

เขาไดย ินเสียงซึ่งหางไกล สนั่ พรานั้น และนึกขึ้นมาไดท ันใดวาเขาใหคําตอบอะไรแกเธอ
ไมไดเ ลย คงไมมีความหมาย หาประโยชนอะไรไมได สําหรับทงั้ สองที่จะมาเผชญิ หนากัน

“คณุ นายครบั ผมขอรอ ง โปรดทําใจใหสงบ! ในการทํางานของเรา เรามักจะตองรอขาวเปน
เวลานานเสมอ”

เขาไดเคยสัมผสั ส่ิงน้ันมาแลว ส่ิงนั้นไมใชค วามทุกขเล็กนอยของคนเราเลย แตเปนปญหาท่ี
เกดิ ขน้ึ จากการกระทําท่เี ชญิ หนากับรีวิแอรอยใู นตอนนี้ ไมใ ชภรรยาของฟาเบียงแตเ ปนอีกรปู หนึง่ ของ
ชีวิต รวี ิแอรทาํ ไดเพยี งรบั ฟง ทําไดก เ็ พยี งเห็นใจในเสยี งเบาๆ ที่บอกกับคํารองทกุ ขอันส้ินหวังน้ัน แต
นี่ก็เปน ความเห็นใจของศัตรู เนื่องจากการกระทําและความสุขของปจเจกบคุ คลนั้นอยูคนละดานกัน
ขัดแยง กับผูหญงิ คนนี้ยังพดู ในนามของโลกแหงหนา ท่ี และความถกู ตองสงู สดุ อีกดว ย – โลกแหงแสง
ไฟบนโตะ ยามเยน็ แหง เลอื ดเนอ้ื ซึง่ อางความเปนเจาของเลือดเนอ้ื ของตน แหง บานเกดิ ของความหวัง
ความรกั และความราํ ลึกถึง เธอเรยี กรองสิ่งที่เปน ของเธอเอง และเธอก็ถูก รีวิแอรก ็ถูกเชนกัน แตเขา
ไมอาจจะคัดคา นกับความจริงของผูหญิงคนนี้ได ความจรงิ ของเขาเองปรากฏตอเขาภายใตแ สงไฟ
สลัวๆ ภายในบาน – ไมสามารถจะแสดงออกได ไมเหมือนมนษุ ย. ..

“คุณนายครับ...”
เธอไมไดฟงอกี แลว เธอลมลงไป เขารสู กึ เหมือนกับวาท่ีเบ้ืองเทาของเขา มีกําปนอันเหนื่อย
ลา ของเธอจากการทุบกําแพงวางอยู

*

วันหนึ่ง มีวิศวกรคนหนึ่งพดู กับรีวิแอรขณะที่ทั้งสองกําลังกมอยูบนรางชายซ่ึงไดร ับบาดเจ็บ
ใกลๆ กับสะพานซ่ึงเริ่มทําการสราง : “สะพานนีม้ ีคาเทากับใบหนาที่แตกเละของชายคนน้หี รือ” ไมมี
ชาวนาซึ่งเปนผใู ชสะพานน้ีคนใดจะไดทําการตกลงเรื่องใบหนานี้ลวงหนา มากอน เพ่ือท่ีตัวเองจะได
เลยี้ วไปใชส ะพานอนั ถัดไปแทน แตเราก็ยังคงสรางสะพานกนั ตอไป วศิ วกรกลาวเสริมวา “ความสนใจ
โดยทวั่ ไปสรา งขึ้นมาจากความสนใจของปจเจกบุคคลนแ่ี หละ จงึ ไมเปน การยตุ ิธรรมสาํ หรบั ส่งิ อ่นื ๆ”

“แตแลว ” รวี ิแอรตอบเขาในเวลาตอ มา “ถา ชีวติ ของมนษุ ยไมมีคาอะไร เรามักจะแสดงราวกับ
วา มันมีอะไรบางอยา งทที่ าํ ใหมนุษยม ีคณุ คา ขน้ึ มาไดอยางมากมายมหาศาล...แตอะไรละ”

เม่ือคิดถึงลูกเรือบนอากาศ รีวิแอรกร็ ูสึกเจ็บปวดแปลบข้ึนมา การกระทําแมวาจะเปนการ
กระทาํ ท่ีเกี่ยวขอ งกบั การสรา งสะพานกท็ าํ ลายหวั ใจหลายดวง และรีวิแอรก็ไมสามารถหลีกเลี่ยงที่จะ
ถามตัวเองไดว า “ดว ยนามของอะไร”

“คนเหลา นี้” เขาคิด “ผซู ึง่ ถงึ วาระที่จะสาบสูญหายสามารถมีชวี ิตอยางมีความสุข” เขานกึ ไป
ถงึ ใบหนา ของพวกเขาเหลานั้นที่ลอ มวงรอบๆ ทพ่ี กั พิงสีทองแหงตะเกียงยามเย็น “ดวยนามของอะไร
หรือที่ฉันจะพรากพวกเขาไปเสียจากมัน” ดวยนามของอะไรท่เี ขาจะพรากพวกเขาไปเสยี จากความ
สงบสขุ สวนตวั ไมใชพนั ธะอยางแรกของเราหรือท่ีจะคมุ ครองความสุขเชนนี้ไว แตตวั เขาเองก็กําลัง
ทําลายมนั และท่ีพกั พงิ สที องในวันหนงึ่ กจ็ ะหายไปอยางไมม ีขอผอ นปรนเหมือนกบั ภาพลวงตา ความ
แกและความตายทําลายมันอยา งโหดรายยงิ่ กวาตัวเขาเองเสยี อีก บางทอี าจจะมีสิ่งอ่ืนอีก บางอยางท่ี
ทนทานกวา ที่จะไดรับการชวยชีวิต : และบางทีงานที่รีวิแอรกําลังทําอยูก็อาจจะเปนการชวยเหลือ
มนษุ ยใ นสว นน้ีกไ็ ด ไมเชนนน้ั การกระทําก็คงจะไมมีความยตุ ธิ รรมเลย

*

“เพอื่ รกั เพยี งเพ่อื รัก ชางเปนทางตันอะไรเชนน้ี!” รีวิแอรม ีความรูส ึกออนโยนอยูบางเบาถึง
หนาท่ที ยี่ ่งิ ใหญยิง่ กวา ความรัก หรือบางทีมนั อาจจะเปนรูปหนงึ่ ของความรกั ก็ได แตก็ชางแตกตางกับ
รปู แบบอน่ื ๆ เหลือเกิน ถอยคาํ กลับคืนมาสูเ ขา “มันเปนปญหาของการสรา งมันใหเปนนิรันดร. ..” เขา
อา นมาจากไหนนะ “ส่งิ ซึ่งคุณเสาะหาอยูขางในคุณจะตายไป” เขานึกไปถงึ โบสถที่ชาวอินคาในเปรู
สรางขน้ึ ถวายเทพเจา แหงดวงอาทิตยเปนกอนหินตัดชันที่ต้งั ตระหงา นขางๆ ภูเขา สําหรบั พวกเขา
อะไรเลา ทจี่ ะคงเหลอื อยจู ากวฒั นธรรมท่ียง่ิ ใหญด วยอํานาจซ่งึ บัดนถ้ี กู ถวงหนกั ไปดวยนาํ้ หนกั ท้ังหมด
ของกอ นหนิ อันมากมายเหลาน้นั เหมือนกับการตอ วาของผูค นรว มสมยั “ดวยนามแหงความรนุ แรงอัน
ใด ของความรักประหลาดแบบไหน ท่ผี นู าํ ของมนุษยสมยั กอนบงั คับฝงู ชนมหึมาใหลากโบสถน้ีข้ึนไป
บนภูเขา บงั คบั ใหพ วกเขาสถาปนาความเปนนิรนั ดรของตนเองข้นึ และภาพของฝูงชนในเมืองเล็กๆ ท่ี
เดนิ ไปมาวนเวยี นอยูรอบๆ กระโจมแตรของตนในยามเยน็ ก็ผุดขนึ้ มาในมโนภาพของรีวิแอร “ความสุข
ชนิดนี้ บังเหียนน้ี...” เขานึก แตผนู ําของมนษุ ยสมัยกอน ถาเขารูสึกสงสารในความทุกขท รมานของ
เพ่ือนมนุษยแมสักเพียงนอยนิด เขาก็จะรูส ึกสงสารความตายของเพื่อนมนุษยอีกเปนลนพน ไมใช
เพราะการตายของปจเจกบคุ คลเทา นน้ั แตสงสารตอ ท้ังมวลเผาพนั ธุ ท่ีวันหนงึ่ คงจะตองถึงวาระท่ีถูก
ลบเลอื นไปเหมอื นกับรอยเทา บนผนื ทราย และเขากจ็ งึ กวาดตอนผคู นของเขาไปกอตง้ั กอ นหนิ ทแี่ มแ ต
ทะเลทรายก็ไมอาจจะถมทบั ทําลายได

15

เศษกระดาษที่พับมาอยางดี บางทีมันอาจจะชวยเขาไวได ฟาเบียงคลี่มันออกมา กรามของ
เขาขบกนั แนน

“ไมสามารถจะไปจนถึงบัวโนสไอ เรสได แมจะเคาะสัญญาณสงขาวก็ยังทําไมได มี
กระแสไฟฟาดูดทีน่ ้วิ ของผมดว ย”

ฟาเบียงลังเล ตองการท่จี ะตอบ แตข ณะที่เขาเอามอื ออกจากคนั บงั คบั เพื่อจะเขยี น เขารสู ึกวา
ท้ังรางถูกคลื่นใตน ํ้ากระแทกโยนข้ึน กระแสอากาศยกเขาข้ึนพรอมกับโลหะหนักหาตันของเขาแลว
โยนใหกลิง้ ไปมา เขาเลกิ ลม ความต้งั ใจเดมิ มือของเขาพยายามที่จะปดกั้นคล่ืนน้ัน และลดอาการซัด
กระแทกที่รุนแรงลง

ฟาเบยี งสูดหายใจยาว ถาหากคนสงวทิ ยุดึงสายอากาศกลับเพราะกลัวไฟฟา เม่ือลงถึงพื้น
แลวเขาจะกระแทกกําปนใหสักที มันเปน ความจําเปน อยา งย่ิงทีจ่ ะตองติดตอกับบัวโนสไอเรสใหได –
แมว า จะอยูหางจากกนั ถงึ พันไมล ก็จะตอ งมสี ายชวยชีวติ โยนลงมาท่พี วกเขาในหวงเหวลึกนี้ใหได ใน
ทีท่ ไ่ี มมแี มแสงสั่นสลวั ไมมีแสงวิบวับของตะเกียงโรงเตี๊ยมท่ีอยูไกลๆ – แมมันจะไมมีประโยชน แต
มนั กเ็ หมือนกบั แสงไฟกระโจม ซึง่ เปนเครอ่ื งยืนยนั ถงึ ผนื แผนดนิ ทีอ่ ยูไ มไ กล – เขาตองการไดยนิ เสียง
เพียงเสียงเดียว ท่ีมาจากโลกซ่ึงบัดนี้หยุดมีชีวิตแลว นักบินยกกําปน ขน้ึ เขยาทามกลางแสงเรืองๆ สี
แดง เพ่อื ใหชายท่ีอยูเบอ้ื งหลงั เขาใจความจริงที่นาเศรา นี้ แตฝา ยหลังไมไดเห็น เพราะมัวแตจับจอง
ลงไปยังพนื้ ดินเบอ้ื งลาง แสงท่ตี ายแลว และเมอื งท่ถี กู ฝง

ฟาเบยี งจะทําตามคําแนะนําใดๆ กต็ าม ถาเพยี งแตจะสามารถตะโกนผา นมาถึงเขาได “ถาพวก
เขาบอกใหฉนั บินไปรอบๆ เปน วงกลม ฉันก็จะบินรอบเปน วงกลม และถา พวกเขาบอกใหฉันบินตรงไป
ทางทิศใต. ..” ณ ท่ีใดที่หน่งึ : ยังคงมีส่ิงเหลานี้อยู แผนดินแหงความเงียบสงบดวยแสงจันทรสอง
เบ้อื งหลังนนั้ เพอ่ื นผูรอบรไู ปหมดทุกอยา งของเขากาํ ลังกม ตวั เหนอื แผนที่ ราวกบั เปนนักวิทยาศาสตร
ผูคงแกเ รียน มีแสงตะเกยี งทอี่ อ นนุม เหมือนดอกไมคอยเปนเครอื่ งกําบงั แตทั้งหมดท่ีเขาไดร บั รมู าก็
คือ ความกราดเกรีย้ วบาคลั่งของคํ่าคนื สีดาํ นี้ ซ่ึงกระหนํ่าเขาอยูไมมีท่ีส้ินสุดดว ยแผนดินถลมและนํ้า
เชี่ยว พวกเขาละเลยชายสองคนน้ีทามกลางฝนหาใหญ และเมฆที่เต็มทองฟานี้ไดอยางไรกันเลา
พวกเขาทําไดอยางไร “ตัง้ วิถีไปที่ 240 องศา...” พวกเขาจะสั่งฟาเบียง แลวเขาก็จะเปลี่ยนวิถีไปที่
240 แตเขาอยเู พียงเดียวดาย

ตอนนี้เขารูสึกวา แมกระทั่งเร่ืองที่ทารุณโหดรา ยก็ยังเร่ิมกําเริบ ทุกครั้งท่ีถูกกระแทกอีก
เคร่อื งยนตจะสน่ั อยา งแรงจนเคร่ืองบนิ ท้งั ลําสน่ั สะเทือนไปหมดอยางโกรธเคือง ฟาเบยี งตอ งการกําลัง
ทง้ั หมดเพ่อื ควบคมุ มนั ศรี ษะเขามดุ ลงไปขางลา งในชอ งคนขับ เขาจับตามองดูที่ขอบฟาเทียม เพราะ
เบ้อื งนอก เขาไมสามารถจะมองเห็นความแตกตางของพ้ืนโลกกับทองฟาไดอีกแลว หลงทางอยูใน
ความโกลาหลของความมืดยคุ บรรพกาล แตบัดน้เี ข็มเครือ่ งมืดขางหนาเขาเร่ิมสา ยไปมาอยางรุนแรง
เริม่ ควบคุมยากเขาไปทุกที การอา นท่เี อาแนไมไ ดน ําเขาไปผิดทาง เขาเสียระดับความสูงลง ชา ๆ แต
แนนอน เขากําลังขมลงไปสหู ลุมยุงยากที่ดาํ คล้ํา ทรายดูดท่ีมืดมิด เคร่อื งวัดระยะสูงของเขาตอนนี้
“500 เมตร” – เปน ความสูงของยอดเขาเบ้อื งลาง เขารูสึกถงึ ยอดสงู ขงมันท่ียกเสียดแทงขึ้นมาหาเขา
มันเหมือนกบั วามวลดินอนั มากมายเหลานี้ แมแตช ้นิ เล็กสดุ ก็ไมสามารถชนเขาใหแหลกเปนผุยผงได
และทันใดมันก็แตกออกจากฐานของมัน หลุดออกมาปลิวพานอยางคลุมคลั่งลอมรอบตัวเขา การ
เตนรําอยางรายกาจเริ่มขึ้น หอมลอมรดั รงึ เขาไวร าวกบั เปนบวง

เขาตัดสนิ ใจ เขาไมส ามารถลงจอดไดไ มวาท่ีไหน แมวาจะตองเสีย่ งตอการยอยยับลงก็ตาม
แตอยางนอยที่สุด เพอื่ จะหลีกเลี่ยงภูเขา เขาโยนไตไ ฟอันเดียวที่มีลงไป มันลุกข้นึ เปน เพลิงอยาง
รวดเรว็ ขณะที่หมนุ แกวง ไกวไปเบอ้ื งลางสาดแสงประหลาดของมนั ออกไปเหนอื พ้ืนเบอื้ งลาง จากน้ันก็
ดับไป : ขางลา งเปน ทะเล

ความคิดแลนเขามาสูสมองของเขา “ฉันหลงทาง แมวาจะปรับทิศทางลมไปท่ี 40 องศา
ถกู ตองแลว ก็ยงั ถกู พัดไปนอกวิถี มันเปน พายุ แผนดินอยูทไ่ี หนนะ”

เขาเลย้ี ว มงุ หนาไปทางตะวันตก “เม่ือไมมีไตสองนําทางฉันก็สน้ิ หวัง” เขานกึ “เอาละ มันก็
ตองเกิดข้ึนสักวันหน่ึง” สาํ หรับเพ่อื นทอ่ี ยูด า นหลังนนั้ ... ”เขาทําใหยุงไปหนอย” แตเขาก็ไมโกรธอีก
แลว เพียงแตปลอยมือทั้งสอง แลวชวี ิตของพวกเขาก็จะกระจัดกระจายออกไปเหมือนกับฝุน ในมือ
ของเขา เขาถือหวั ใจท่กี าํ ลงั เตน ของเพื่อนรวมทางและของตัวเองเอาไว บัดน้ี ทันใดมือของเขาก็ทํา
ใหเ ขาหวาดหวนั่ ขนึ้ มา

ทุกๆ ครั้งท่มี ันกระหน่ําลงมาใหม เขากาํ คนั บังคบั ไวแนน ดว ยพลังทวขี ้ึน เพ่อื ควบคุมแรงสะบดั
ซึง่ อาจจะทําใหสายเคเบิลขาด เขายังคงฉวยไวอ ยา งไมลดละ แตตอนน้ีมือของเขาหมดความรูสึกไป
กบั ความพยายามทใ่ี ช เขาพยายามเคล่ือนไหวนิ้ว เพอ่ื จะรบั แรงกระตุนจากมันบางแตเขาก็ไมสามารถ
จะบอกไดวา มันเชื่อฟงหรือเปลา ทปี่ ลายแขนของเขา มนั กลายเปนสว นประกอบอันแปลกประหลาดท่ี
ตดิ อยู – ออนปวกเปย ก ไรความรูสึก “ฉันอาจจะตองเพงอยูกับความคิดท่ีวา ฉันกําลังยึดอยู” เขาไม
อาจบอกไดวาความคดิ แลน ไปถงึ มอื ไดหรือไม เพราะส่ิงที่ทําใหเขารูสึกวา กําลังปะทะกับคันบังคับอยู
นั้นกเ็ พียงจากความเจ็บปวดท่ไี หลเทานัน้ “มันกําลังจะหลุดไปจากฉัน” เขาคดิ “มือของฉันกําลังจะ
เปด ...” เพยี งแตนึกวาเขาสามารถหัวเราะกบั ความคดิ เชน นั้นไดทําใหเขารูสึกหวาดกลวั เพราะบัดน้ีเขา
มคี วามรสู กึ วามือท้ังสองขางกาํ ลังเปด ใหความมดื เขามา และปลอยแรงจับออกไปเพื่อตอบโตกับภาพ
เงามืดๆ แหง จนิ ตนาการของเขา

เขาอาจจะพยายามตอไปอีกสักหนอ ย เพอื่ เสย่ี งโชคดู ไมมสี ่งิ ทเ่ี รียกวา โชคชะตาจากภายนอก
หรอก การทาํ งานท่แี ทจ ริงมาจากภายในตางหาก มีชวงเวลาหน่ึงซง่ึ เราไดรวู าเราชา งออนแอเหลือเกิน
แลวความผิดพลาดกส็ ูบเรากลนื ลงไปได เหมือนกบั วังน้ําวน

ขณะน้ีพายเุ ปดชองขน้ึ เหนือศีรษะของเขา จากชองรอยแยกเขามองข้ึนไปที่ดวงดาวมากมาย
ราวกับเหย่อื อันตรายซ่ึงสอ งแสงลอดชองตาขา ยออกมา เขารูส กึ วามันเปนกับดกั เรามองเห็นดวงดาว
สามดวงในหลมุ หนึ่ง เราลอยขึน้ ไปหามัน และจากนั้นเราก็ไมสามารถลงมาไดอีก เราคงอยทู ่ีนั่นเพ่ือ
คอยแทะเล็มดวงดาว

แตนั่นกค็ ือความกระหายอยากตอแสงสวา งทเ่ี ขาเรม่ิ ปน ขึ้นไป

16

ขณะที่เขาปนขนึ้ เขาพบวามนั งายท่ีจะแก เขาพบวามันงายทีจ่ ะแกลํากระแสอากาศโดยการ
ต้งั ทิศทางไปยงั ดวงดาว อาํ นาจออนๆ ของมันดึงดูดเขา เขาไดตะเกียดตะกายมานานเหลือเกินเพอื่
แสงสวางเพยี งแวบเดียวซง่ึ บัดนี้เขาจะไมยอมใหแ มแ ตเศษเลก็ เศษนอยของมันหนีไปจากเขาได เม่ือ
พบแสงตะเกียงโรงเตี๊ยมทเี่ ขาถวิลหาแลว เขาก็จะไดเวียนวนลอมรอบเครื่องหมายอันนาปรารถนานี้
จนกวาจะตาย และเขาก็ทะยานขนึ้ ไปสทู อ งทงุ แหง แสงสวางนี้

เขาคอ ยๆ วนหมนุ ข้นึ ในบอซึ่งไดเ ปดออก และปดลงอีกคร้งั เบื้องลางเขา ขณะที่เขาลอยขนึ้
กอนเมฆก็เลอื นเงาคลํ้าๆ ของมนั ไป มันพัดเขามาหาตวั เขาดว ยคล่ืนทด่ี บู ริสทุ ธย์ิ ่ิงกวา ขาวสะอาดกวา
ฟาเบยี งลอยขน้ึ ไปอยางงายดาย

ความประหล าดใจของเขาลํ้าลึ ก แสง
สวางจา มากเสียจนทําใหเขามนึ งง เปนเวลาหลาย
วนิ าทที เี่ ขาตองหลับตาเขาไมเ คยคดิ หรอกวา กอน
เมฆในยามกลางคืนจะเจิดจาไดมากเทานั้น แต
พระจนั ทรท ีส่ ุกเต็มดวง และหมูดาวกไ็ ดเ ปล่ียนมัน
ใหเ ปนคลืน่ อันฉายฉาน

เมื่อบายหนาไปอีกคร้ัง ขณะที่เคร่ืองบิน
โผลออกมากไ็ ดพบกบั ความสงบซงึ่ ดนู ามหศั จรรย
ยงิ่ ไมม ีแมแตค ลน่ื สกั ลูกท่ีจะมากระแทกเขา และ
เขากก็ ําลงั จะเขา ไปในทองน้ําที่กําบังเหมือนกับ
เรือใบท่ีกําลงั แลน ผานสนั สะพานยาว เขาไดพ บท่ี
หลบภัย ใน จุดขอ งทอ งฟ าที่ ยังไม ไดรับ ก ารสํา รวจ ราวกั บอ านขอ งเก าะแห งค วามสุขท่ีห ลบซอ นอ ยู
เบ้อื งลา งเขาในความลกึ เกา พันฟุต พายุกอรปู สรางโลกอีกโลกหนึง่ ข้ึน ถูกกระหนํ่าดว ยสายลม สายฝน
และแสงฟา แลบ แตเ บ้อื งหนา ทางไปสดู วงดาวนน้ั เปล่ยี นเปน ผวิ หนา แหง ผลกึ หิมะ

ฟาเบยี งรสู กึ ราวกับวา เขามาถงึ ทีก่ ักขงั อนั แปลกประหลาด เพราะทุกสิ่งกลับกลายเปนเรืองรอง
สวา ง – มอื ของเขา เสอ้ื ผา ชุดนักบินของเขา ปก ของเขา แสงสวางไมไดหลั่งไหลมาจากดวงดาว แต
มันกอ ตัวขน้ึ จากเบ้อื งลางมากกวาและขึ้นมาหอมลอมเขาไวดวยกระแสสขี าวอันไมมีท่ีสนิ้ สดุ น้ี กอน
เมฆเบอื้ งลา งเขาสะทอ นแสงหมิ ะจากดวงจันทรออกมาเหมือนกบั สง่ิ ท่ีกอตัวอยูขางซายและขางขวา
ราวกับหอคอย ท้งั สองกําลังลอยผานกระแสสวางสีขาวนวล เมื่อฟาเบียงมอบไปรอบๆ กเ็ หน็ คนสง วทิ ยุ
กาํ ลงั ย้ิม

“เราทําไดดขี ึ้น!” เขารอ ง

แตเ สียงน้นั ก็หายไปในเสยี งคาํ รามของการบิน มีเพียงรอยย้ิมเทานัน้ ที่ผานออกมาได “ฉันคง
จะบา ที่ยมิ้ ” ฟาเบียงนึก “เราหลงทาง!”

มอื มืดนบั พนั ปลอยจากที่ยึดเขาไว พันธนาการของเขาถูกผอนคลายออก เหมือนนักโทษท่ี
ไดร ับอนญุ าตใหอ อกไปเดนิ ชมดอกไมสกั ครู

“สายเกินไป” ฟาเบยี งคดิ เขากาํ ลังทองไปในกลุมดวงดาวลาํ้ คาอันหนาแนน ภายในโลกซึ่ง
ไมมอี ะไร ไมม ีอะไรเลยท่มี ชี วี ิตนอกจากเขา ฟาเบียง และเพ่ือนของเขา คลายๆ กับพวกโจรในนิทาน
ที่ปลอดภัยอยูในหองเก็บสมบัตลิ ํ้าคาซึ่งไมมีทางหนีรอดออกไปได ทามกลางอัญมณีที่จับแขง็ ทั้ง
สองทอ งไป ร่ํารวยอยางมหาศาล แตก ็ถึงวาระแหง เคราะหกรรม

17

พนกั งานวทิ ยคุ นหนง่ึ ที่สนามบนิ โคโมโดโร รีวาดาเวีย ในปาทาโกเนีย ทําทาทางข้ึนมาอยาง
ฉับพลนั และทั้งหมดท่กี าํ ลังเฝาคอยดูกบั เขาอยางไมม คี วามหวงั ทีฐ่ านนน้ั กร็ ุมลอมเขามาอยางรวดเรว็
แสงจัดจา ตกลงมาทีห่ นากระดาษเปลา ซ่ึงทกุ คนยน่ื คอเขา มาดู มือของพนักงานวิทยุคา งอยูในอากาศ
หมุนดินสอเลนชา ๆ มอื ของเขายงั คงกกั ตวั อกั ษรไว แตน ้วิ นัน้ กระตกุ แลว

“ฝนฟา คะนองหรอื ”
พนักงานวทิ ยผุ งกศรี ษะ ไฟฟา สถติ ยท าํ ใหเขาเขาใจไดลําบาก จากนั้นเขาก็จดตวั หนังสือลง
ขยกุ ขยกิ เปนตัวแลวกเ็ ปน คาํ ในที่สุดก็ไดข อความวา :
“ติดอยูที่ 12,000 ฟุตเหนือพายุ กําลังบินตรงไปในฝงภาคตะวันตก ถูกพัดลอยออกไปถึง
ทะเล เบื้องลางมองไมเหน็ อะไรเลย บอกไมไดวายังบินอยูเหนือทะเลหรือไม โปรดแจงดว ยถาพายุ
ขยายเขาไปถงึ ในฝง”
เพราะฝนฟา คะนองทาํ ใหโ ทรเลขน้ีตอ งถูกถา ยทอดจากฐานหน่ึงไปยงั อกี ฐานหน่งึ ตลอดทาง
มาจนถึงบัวโนสไอเรส ขอ ความน้ีแพรไปในยามกลางคืนราวกับแสงประภาคารซ่ึงถูกจุดจากหอคอย
หนงึ่ ไปยงั อกี หอคอยหน่งึ
คําตอบกลับมาจากบัวโนสไอเรสวา “พายทุ วั่ ไปหมดในฝง คณุ มีเช้อื เพลงิ เหลอื อยอู ีกเทา ไร”
“ครง่ึ ชวั่ โมง”
ถอยคาํ ถา ยทอดจากเสาหน่ึงไปอกี เสาหน่งึ เดนิ ทางกลบั ไปยังบัวโนสไอเรส

ในเวลาไมถ งึ สามสิบนาที่ เครอ่ื งบินน้ีถูกพพิ ากษาใหถลําลงไปในพายุหมุนซ่ึงจะพดั มันไปสู
ชะตากรรม ลงมากระหนาํ่ กบั แนวแผนดิน

18

รีวิแอรจ มอยใู นหว งความคดิ เขาละทิ้งความหวงั ทง้ั หมดไปแลว เครอ่ื งบนิ ลํานี้คงจะอับปาง ณ
ทใี่ ดที่หน่ึงยามคํา่ คนื เขานึกถึงเหตกุ ารณฉากหนงึ่ ซึง่ เคยประทบั ใจเขามากเมื่อตอนเปน เด็ก : สระน้ํา
ถูกสบู นํา้ ออกจนหมดเพอ่ื หารา งของคน สิง่ ท่ีเกดิ ขน้ึ น้กี ็เชนกันท่ีเราจะไมไดพบอะไรจนกระทั่งกระแส
แหง ความดํามดื ไดถ ูกลอกคราบออกไปใหพน จากโลก เมอ่ื ผืนทราบ พ้ืนดิน ทุงขาวสาลี จะถูกนาํ แสง
สวางกลับคืนมาอกี ชาวนาผูต่ําตอยบางคนอาจจะไดพ บกับรา งของชายหนุมสองคน ขอศอกของพวก
เขาคงจะคดงอข้ึนมาปด ใบหนา ทําใหดูราวกับวากําลังหลับใหล นอนกระจัดกระจายอยูบนผนื หญาสี
ทอง แตคํา่ คืนกจ็ ะกลืนรา งของพวกเขาไป

รีวิแอรนึกถึงสมบัติทซ่ี อ นอยใู นความมดื ของยามคํา่ คนื เหมอื นกบั ทองทะเลในนทิ าน...ตนแอป
เปล ของราตรกี าํ ลังรอใหถงึ วนั ใหมด ว ยดอกบานทยี่ งั ไมรวงหลนของมัน กลางคืนน้ันอุดมสมบูรณ เต็ม
ไปดว ยกล่นิ หอม ฝงู แกะทีห่ ลบั ใหลและดอกไมท่ยี ังไมม ีสี รอยไถอันชมุ ฉ่ํา ปา ไมช นิ้ ๆ ทุงหญาสดใหม
จะลอยขนึ้ สยู ามกลางวนั ทา มกลางเทือกเขาและทุงหญาแพรรี่ซ่ึงบดั นีไ้ มมีพิษภัย ทามกลางฝูงแกะ
ตวั เล็กๆ มเี ด็กสองคนซ่งึ ดูเหมอื นกับจะนอนหลับ ไดรบั การกกกอดอยูในออ มอกของโลก แตบ างอยา ง
จะจมลง จากโลกทม่ี องเหน็ ไดไ ปสูโ ลกอื่น

รวี ิแอรค นุ เคยกบั ความออนโยนอนั ทุกขร อนของภรรยาฟาเบียงดี ความรกั อันนซ้ี ึ่งถูกย่ืนใหเ ธอ
เหมอื นกับเราใหเ ด็กหญิงยากจนยืมตุกตาไปเลน รวี แิ อรนึกถึงมือของฟาเบียงซ่ึงสามารถยึดกุมบงั คบั
โชคชะตาของตนไปไดอ กี เพยี งไมก ีน่ าที มือซึ่งเคยหยอกลอ มือซึ่งเคยไดวางบนหนาอกและกระตุน
ความเรา รอ นขางในนั้น ราวกับมอื ของพระเจา มอื ซึง่ เคยไดล ูบไลอยูบนใบหนา และเปลี่ยนใบหนา นัน้
มอื ซง่ึ ไดเคยสรา งปาฏิหารยิ ข ้ึน

คนื นี้ฟาเบยี งกาํ ลงั ทองไปอยใู นทโี่ ลงกวางอันแสนวิเศษบนทองทะเลแหงกอนเมฆ แตเบอ้ื ง
ลา งของเขาคือนิรันดร เขาหลงทางอยูทามกลางหมูดาวที่เขาเปนเพียงแตผ มู าพักอาศยั เทาน้นั เขา
ยังคงยึดถอื โลกไวในมอื ของเขา และถวงดลุ มันอยูบ นหนา อก เขายดึ น้าํ หนักทรพั ยสมบตั ิของมนุษยไ ว
บนพวงมาลยั และจากดาวดวงหนึ่งไปยังอีกดวง เขากําลังเรข ายสมบัติท่ีไรคาอยางหมดหวัง และใน
ไมชา เขาก็จะตองยอมจํานน

สถานีวิทยุยงั คงรับฟง เขาอยู รีวิแอรค ิด จงั หวะดนตรเี บาๆ คลื่นเสยี งในคียไมเนอรเ ปน สิ่งเดียว
ทเี่ ช่อื มโยงฟาเบยี งกับโลก ไมใ ชคํารองทุกข ไมใชเสียงรอง เปนเพยี งแตเ สียงอันแสนบรสิ ุทธเิ์ ทาที่
ความสน้ิ หวังจะเคยเอย เอือ้ นออกมาได

19

โรบโิ นกระตนุ ใหเ ขาออกมาจากความเปลาเปลี่ยว

“ทา นผอู ํานวยการครับ ผมกําลงั คิดดู...บางทเี ราอาจจะลอง...”

เขาไมมีอะไรท่จี ะเสนอ นอกจากตองการแสดงถึงความต้ังใจดีของตน ถาเขามาพรอมกับ
ขอ สรปุ เขากค็ งจะเปน ทช่ี น่ื ชมอยา งมาก และเขายังคงคิดหาขอสรุปสักขออยางเปน กังวล เหมือนกับ
หาคําตอบตอ ปรศิ นาอันยุง ยาก เขามักจะเขามาพรอมกบั ขอ สรุป ซ่ึงรวี ิแอรไมเคยทําตาม “ในชวี ิตนะ
โรบโิ น มันไมม ขี อสรปุ หรอก มนั มพี ลังในการเคล่อื นไหว พลังซ่ึงเราจะตองเตรยี มกระทาํ และจากน้นั
ขอสรปุ กจ็ ะตามมา” โรบโิ นจาํ กดั บทบาทของตนทีจ่ ะสรางแรงจงู ใจขนึ้ ในหมชู างเครอื่ ง แรงจงู ใจอันต่ํา
ตอ ยซ่งึ ทาํ ใหปมุ ใบพดั ไมขึ้นสนมิ

แตเหตุการณใ นคืนน้ีมากกวาที่โรบิโนจะสามารถรับมือได ตําแหนงนายตรวจของเขาไมมี
ความสําคญั อนั ใดตอ พายุ ไมท้ังตอลกู เรอื ผีซงึ่ ไมไดตอสเู พอ่ื โบนสั ตรงเวลาอีกแลว แตเพื่อหลีกเล่ียง
อาญาอนั รายกาจ และน่นั กไ็ มไ ดมผี ลตอ ความตายของโรบโิ นแมแตนอ ย โรบโิ นซึ่งบัดน้ีกลายเปนของ
เธอ ในหองทาํ งานแหง นี้ ซึง่ เย็นชาเสียยงิ่ กวา หองอนื่ รมิ ฝปากของเธอเริม่ ส่นั ไหวขึน้ มาอีกครัง้ เธอได
คน พบความจรงิ ของเธอเองในโลกอนั แปลกแยกอีกท่หี นง่ึ น้ีดวยความรกั ของเธอทเ่ี กอื บจะปา เถอ่ื น เรา
รอน และจงรักภักดี สําหรับเธอตอนนอี้ อกจะเปน เคร่อื งกําบังความเห็นแกตัวและพรํ่าเพรื่อ เธอรสู ึก
ตองการจะหลบหนไี ป

“ดิฉนั มารบกวนคณุ ...”
“คุณนายครบั ” รีวแิ อรกลา วกับเธอ “คณุ ไมไ ดร บกวนผมหรอก โชครา ยนะครบั คณุ นายที่ผมทํา
อะไรไมไดน อกจากรอ”
ไหลของเธอสนั่ เทานอยๆ รวี ิแอรน ึกเดาความหมายของมันวา “ตะเกียงน้ันจะมีประโยชนอ ะไร
แลวอาหารที่กําลังรอกับดอกไมทฉ่ี ันจะตองกลบั ไปหานั่นละ” วันหน่ึงรวี แิ อรไ ดฟง คณุ แมยังสาวผูหนึ่ง
พดู วา “ความตายของลกู ดฉิ นั เปน สิ่งทีด่ ิฉันยังไมเขาใจ มันเปนเรอ่ื งเล็กๆ ทร่ี ุนแรง เสอ้ื ผาเดก็ ชุดนอยๆ
ท่ีดิฉันยังคงพบเสมอ และเมื่อตื่นข้ึนในตอนกลางคืน มีความออนโยนซึ่งกอตัวขึน้ มาในใจของดิฉัน
แทนท่ีทุกสิ่งทกุ อยา ง แตตอนนีม้ ันก็ชางไรป ระโยชนเ หลอื เกนิ เหมือนกับน้ํานม...” สําหรบั ผูห ญิงคนนี้
กเ็ ชน กนั ความตายของฟาเบยี งจะยงั ไมเ ร่ิมขน้ึ จรงิ ๆ จังๆ จนกระทั่งพรุงน้ี – นับแตนี้ไป การกระทําแต
ละอยา ง เรอ่ื งแตล ะเรือ่ ง กจ็ ะหาประโยชนไ มไ ด รวี แิ อรจ ําเปน ตองซอนความรสู ึกเห็นใจลึกๆ ทีเ่ ขามตี อ
เธอ

“คณุ นายครบั ...”
หญงิ สาวถอยรางออกไป ดว ยรอยย้ิมที่ออกจะเปน การถอมตัว ไมรสู กึ ถึงอาํ นาจของตวั เอง

รวี ิแอรน ง่ั ลงอยา งแรง
“เธอกย็ งั ชวยใหฉ ันคน พบส่งิ ที่ฉันกาํ ลังคน หาอยไู ด...”

เขาพลิกนวิ้ ผานรายงานอากาศท่ีมาจากสนามบนิ ทางเหนอื อยา งใจลอย “เราไมไดขอใหมชี ีวิต
นิรนั ดร” เขาคิด “สิง่ ที่เราเรียกรอ งคอื ไมใ หเ หน็ การกระทําและเร่ืองราวที่สูญเสียความหมายไปในทันที
ท่ีเวงิ้ วางรายรอบตัวเราทนั ใดกอ็ า ปากหาวขนึ้ พรอมกนั จากทุกดา น”

ดวงตาของเขาเลือ่ นกลบั มาทโ่ี ทรเลข “และนคี่ ือส่งิ ท่แี สดงใหเ หน็ วาความตายคืบคลานเขา มา
สูเ รื่องราวของเราไดอยางไร – ผานทางขอความเหลา นี้ ซึ่งบัดนปี้ ราศจากความหมายแลว ...”

เขามองดูโรบโิ น ชายวัยกลางคืนผูน้ันก็ไดสูญเสียความหมายของตัวเองและกลายเปนสง่ิ ไร
ประโยชนไปแลว รวี ิแอรทักเขาอยางเกอื บจะกระดาง

“ผมตองเปน คนหางานใหคณุ ทําดว ยร”ึ

รวี แิ อรผลกั ประตูท่ตี ดิ กบั หอ งทํางานเลขานุการ เขาชะงกั กับเครอ่ื งหมายบางอยางซึ่งคณุ นาย
ฟาเบียงไมสามารถจับได เศษกระดาษท่ีมีเคร่ืองหมาย R.B. 903 – ซึ่งเปนหมายเลขเครอื่ งบินของ
ฟาเบียงไดถูกตรึงไวบนกระดานกําแพงภายใตหัวขอเร่ือง “ส่ิงท่ีไมสามารถนํากลับคืนมาได”
เลขานุการซง่ึ กาํ ลงั เตรียมใบผา นสําหรบั ไปรษณียไปยุโรปกําลังทํางานอยางเฉ่ือยเนือย ดวยรูวาการ
ออกเดนิ ทางจะตอ งถกู เลือ่ นออกไป สนามบินกําลงั สงสัญญาณดังสําหรับใหคําสั่งแกลูกเรือซึ่งตอนนี้
กําลงั อยูใ นหนาที่กลางคืนโดยไมมีอะไรทํา กาวจังหวะชีวิตกําลังชาลง “ความตาย มันอยูที่นน่ั !” รีวิ
แอรน กึ ตอนนีง้ านของเขาสงบแลวเหมือนกับเรอื ซึ่งถูกครอบงาํ ดวยความรสู ึกเสียใจบนทองทะเลท่ี
ราบเรยี บ

เขาไดยินเสียงของโรบิโน “ทานผูอํานวยการครับ...พวกเขาเพงิ่ แตงงานไดแคหกอาทิตย
เทา นั้น”

“ทํางานของคุณตอไปได” รีวิแอรกลาว ดึงนาฬิกาพกของเขาออกมา เขามองดูท่ีพวก
เลขานุการพลางนกึ ไปถงึ พวกชางเครือ่ ง ลูกเรือบนดนิ นักบนิ ท้ังหมดซึง่ ไดช วยเหลือเขาในงานท่ีมี
ความเชื่อมนั่ แหง ตวั ผูสราง เขานึกถึงทาเรือเล็กๆ ซ่ึงครั้งหนงึ่ นานมาแลวเคยไดยินการพูดถงึ “เกาะ”
วิเศษ มีการสรางเรือลําหน่ึง เรือซ่ึงจะบรรทุกความหวงั ของพวกเขา เรือซ่ึงวันหนึ่งจะแลนมุงหนา
ออกไปยงั ทองทะเลเต็มเปย มไปดว ยลมหายใจแหง ความฝน ขอบคุณลําเรือซ่ึงพวกเขาท้ังหมดไดแผ
ขยายกําลังออกไป ทกุ คนมอบสงตัวเองไป “จุดสดุ ทายอาจจะไมไดสนับสนนุ อะไรเลย แตก ารกระทํา
ชวยสง มนษุ ยไ ปจากความตาย คนเหลานอ้ี ยูไ ดโ ดยกําลงั ความสามารถของพวกเขาเอง”

รีวิแอรก็กําลังตะเกียกตะกายตอสูกับความตาย คร้งั หนึ่งเขาสามารถเก็บความหมายเต็ม
ท้ังหมดแกโทรเลขเหลานใ้ี หความกังวลแกลกู เรือในหนาที่ และใหเปาหมายอันเปนแบบละครแก
นักบนิ ของเขาได ครั้งหนึ่ง ลมหายใจของชีวิตทําใหธรุ กิจน้ีรอดไปได ขณะท่ีสายลมทําใหเรือใบใน
ทะเลรอดชวี ิต

20

ตอนน้ที ีโ่ คโมโดโร รวี าดาเวีย ไมสามารถไดยนิ อะไรเลย แตย่ีสบิ นาทีตอมา ที่หกรอ ยไมลไป
ทางเหนอื บาเฮีย บงั คลาไดร ับขา วครัง้ ทีส่ องวา :

“เร่มิ ลง เขา สูกอนเมฆ...”
จากนัน้ สถานีวทิ ยทุ ท่ี รลี วู กไ็ ดร บั ขอ ความอันพรา เลือนวา
“...ไมเ ห็นอะไรเลย...”

การถายทอดทางคลนื่ สนั้ ก็เปนเชน น้นั ท่ีหนงึ่ อาจจะรับคลนื่ ได แตอกี ท่ีหน่ึงจะไมไดย ินเสียง
อะไรเลย จากน้นั โดยไมมีเหตุผลอะไรที่เห็นไดชัด ทกุ ส่งิ ทุกอยา งกเ็ ปลีย่ นแปลงไป เคร่ืองบนิ ซงึ่ อยใู น
ตําแหนงทไ่ี มมีใครรู ทนั ทที ันใดก็แสดงตวั มันออกมาตอโลกแหงส่ิงมีชวี ิต พน ไปจากเวลาและสถานที่
และคําซึง่ แสดงใหเ ห็นบนปกกระดาษของสถานีวิทยกุ ก็ ลายเปน ของปศาจไปเสยี แลว

ถงั เก็บน้ํามนั เชือ้ เพลิงหมดหรือยงั หรอื วานกั บินกาํ ลังท้ิงไพใบสดุ ทายกอนท่ีเครื่องจะดับ คือ
พยายามตดิ ตอ กับพน้ื ดนิ กอ นที่เครื่องบินจะถูกกระแทกพงั ไป

“ตงั้ คาํ ถามใหเ ขา” บัวโนสไอเรสสัง่ ทรีลูว

*

สถานีวิทยุดูคลายๆ กับหองทดลอง มีแถบนิเกิลแล ะทองแดง ปุมตั้งเสียงและมัดลวด
พนักงานสง วทิ ยใุ นชุดกันเปอ นสีขาวดเู หมอื นจะกมอยเู หนือการทดลองงายๆ อยางเงียบกรบิ ดวยนิ้วที่
บอบบางพวกเขาจบั ยายเครอ่ื งมือไปมา สํารวจทอ งฟาทเี่ ตม็ ไปดวยกระแสแมเ หล็ก เปน หมอดูท่ีกําลัง
หย่ังหาสายแรท องคาํ

“ไมม คี ําตอบหรอื ”
“ไมมคี าํ ตอบ”

บางทีพวกเขาอาจจะจบั ขอความซง่ึ จะเปนสญั ญาณของชวี ิตนี้ได ถาหากเครือ่ งบินและแสงท่ี
ปกของมนั ทะยานข้ึนทา มกลางหมูดาว พวกเขาอาจจะเขา ใจบทเพลงแหงดวงดาวจาริกบทน้กี ไ็ ด

วินาทเี คลอื่ นผานไป มันคอยๆ ซมึ เหมอื นกบั หยดเลอื ด พวกเขายงั คงอยูบนอากาศหรอื วาการ
บนิ ของพวกเขาสิ้นสุดลงแลว แตละวินาทีก็เขนฆาความหวังไป การไหลของเวลาบัดนี้ดูจะเปนการ
ทําลายลา ง ยีส่ ิบศตวรรษแหง การออนโรยและความกลัว พัดตปี ะทะกบั โบสถ แทะเล็มและกระแทกหิน
อคั นีใหแ ตก และในทส่ี ดุ ก็กลายเปน ฝุนละออง บัดนี้ เวลาทงั้ หมดมารวมเหลืออยูเพียงแคแตล ะวนิ าที
ซึ่งขเู ข็ญพวกลกู เรอื

แตละวินาทนี ําเอาบางสงิ่ ออกไป เสียงของฟาเบียง การหัวเราะของฟาเบียง รอยยิ้มของเขา
ความมืดปกคลุมพื้นดนิ ความเงียบซึ่งหนกั ขึน้ หนักขึน้ ทุกครัง้ ถมทับลงบนพวกลูกเรือเหมือนกับ
นํ้าหนักของทะเล

“ตอนน้ี 1.40 น. แลว ” ในทสี่ ดุ บางคนกส็ ังเกตขนึ้ มา “ขดี จํากดั เชื้อเพลิงของพวกเขา พวกเขา
ไมส ามารถบินตอ ไดอ ีกแลว ”

บดั น้ีทุกส่งิ สงบนิ่ง ผูที่คอยดูหลงเหลือแตรสขมปราในปาก เหมือนกบั รสของการเดนิ ทางที่
สน้ิ สุดลง บางอยา งที่ลกึ ลบั ผานไปแลว เปน บางอยา งทอี่ อกจะนา คลนื่ เหียนอยบู า ง ใจกลางของแผน นิ
เกลิ และเสนลวดทองแดงนี้ เราไดเ รียนรูถึงความเศรา โศกที่แผขยายไปทั่วโรงงานที่ถูกทําลาย วัตถุ
ทั้งหมดดอู ยุ อา ย ไรประโยชน ไมไ ดใชง าน เปนน้ําหนักของกง่ิ ไมทต่ี ายแลว

เราสามารถทาํ ไดแ คร อใหถึงเชา

ในไมกชี่ วั่ โมงทว่ั ท้งั อารเ จนตินาจะกลายเปนยามกลางวัน และคนเหลา นจ้ี ะยังคงน่ิงอยูที่นั่น
ราวกบั ชาวประมงบนชายหาด คอยดอู วนที่กาํ ลังถูกลากเขา มาอยางชาๆ แสนเชื่องชา และโดยที่ไมรู
วา มันบรรจอุ ะไรมา

*

ในหอ งทํางานของเขารวี แิ อรร สู กึ วา ความตึงเครยี ดไดผอ นคลายลง ภายหลังจากความหายนะ
เมื่อมนุษยถ ูกปลอยจากความไมแ นนอนของชะตากรรม เขาไดแ จง ไปยงั ตาํ รวจตลอดทง้ั เมอื งแลว เขา
ไมส ามารถจะทาํ อะไรไดอีก เขาทําไดแตเ พียงรอคอย แตคําสงั่ กย็ ังตองดาํ เนินตอไปแมแ ตในบา นของ
คนตาย

รวี ิแอรเรียกโรบิโน

“นาํ ขอความนี้ออกไปยังสนามบนิ ดานเหนือ : ‘คาดวา เครื่องบนิ ไปรษณียปาทาโกเนียจะลาชา
มาก เพื่อปองกันความลาชาของไปรษณียยุโรป จะเพ่ิมปาทาโกเนียเขาไปในไปรษณียยุโรปลํา
ตอ ไป’ ”

รสู ึกความเจบ็ ปวดทิม่ แทง เขากม ไปขางหนาเลก็ นอย จากน้นั ดวยความพยายามเขากน็ ึกอะไร
ข้นึ ได อะไรบางอยางทีค่ อ นขางสาํ คญั อา ใช! เพอื่ ไมใหลมื เขาจงึ เรียก “โรบิโน”

“ครับทา น”
“คุณจดขอ ควรจาํ ไปหนอย หามนักบนิ บินเกิน 1,900 อารพ ีเอ็ม มนั จะทําลายเครอื่ งยนต”
“ครับทา น”
รวี ิแอรโนมศรี ษะไปขางหนาอกี หนอย เหนอื ส่ิงอ่ืนใดความสันโดษเปนส่งิ ทีเ่ ขาตองการ
“เทา น้นั ละ โรบิโน คุณออกไปไดแ ลว ตาแก...”

โรบิโนแทบจะตกใจกบั ความสนิทสนมนี้ ตอ หนาความมดื ท่ีไมค นุ เคย

21

ตอนนีโ้ รบโิ นเดนิ ทองไปตามหองทาํ งานตา งๆ อยางเศรา ใจ ชีวิตของบริษัทหยุดน่ิงลง เพราะ
ไปรษณียย ุโรปซงึ่ มกี ําหนดออกเวลา 2 นาฬกิ าจะยังไมอ อกจนกระท่งั รุงเชา พวกลูกจางน่ังหนาตาบูด
บง้ึ อยทู โี่ ตะ ใบหนา เย็นชา ความตงั้ ใจในการงานของพวกเขากลบั กลายเปน ไมม ีผล จากสนามบินทาง
เหนอื รายงานอากาศยังคงเขา มาสม่าํ เสมอ แต “ทองฟาแจมใส” “พระจนั ทรเต็มดวง” และ “ไมมีลม”
ของพวกเขาปลุกภาพของแผน ดนิ ท่ีไรชวี ติ ข้นึ มา ทะเลทรายแหง แสงจนั ทรและกอ นหิน

ขณะท่ีโรบิโนเร่ิมพลิกกระดาษในแฟม ของหัวหนาเสมียนโดยไมมีเหตุผลท่ีแนช ัดนัก ทันใด
เขาก็รูสึกวาฝายหลังกําลังยืนอยูขางหนาตน กําลังรอดวยความเคารพจอมปลอมเพ่ือขอมันคืน
ความรูสกึ บนใบหนาของเขาเหมอื นจะพูดวา “ตราบเทา ทค่ี ุณจะพอใจครับ...มนั เปน ของผม...”

นายตรวจรูสึกตกใจกับอาการเชนน้ีของผูอยูใตบังคับบัญชา เขาไมสามารถนึกหาคําพูด
โตต อบได เขาย่นื แฟมคืนกลับไปอยางรีบรอ น หัวหนา เสมียนนั่งลงท่ีเดิมดวยความรูส ึกเปนตออยาง
เยือกเย็น “ฉนั ควรจะสง เขาไปบรรจุของ” โรบิโนนึก เพ่ือกูหนากลับคืนมา เขาจึงเดนิ ตอไป ความคดิ
ของเขารวบรวมอยูที่วิกฤติการณ วิกฤตการณน ้ีจะนํามาซึ่งความไมเอาใจใสตอนโยบาย โรบิโนรสู ึก
สูญเสยี ท้งั สองเทา

เขาถกู โจมตดี วยภาพของรีวิแอร นั่งเดียวดายอยูใ นหองทาํ งานของตน รวี แิ อรผ ูซ่ึงเรยี กเขาวา
“...ตาแก” ไมเ คยเลยทีใ่ ครจะขาดความคํ้าจุนสนบั สนนุ เทากับเขา โรบิโนรูสึกถงึ คล่ืนแหงความกรุณา
เออทนทวมออกไปจากตัวเอง ในหวงคิดของเขา เขาพลิกเปล่ียนหาขอความที่เหมาะสมหลาย
ขอ ความ เพ่ือที่จะแสดงความเห็นใจและปลอบโยน เขารูสึกออนไหวกับความรูสึกท่ีคอนขางจะมี
เกียรติ

เขาเคาะเบาๆ ทปี่ ระตู ไมม คี ําตอบ ไมก ลา ทจี่ ะเคาะดังกวา นี้ในความเงียบที่แสนสงบ เขาผลัก
ประตูเปดออก รีวิแอรอยูท่ีนนั่ เปนครัง้ แรกท่ีโรบิโนเขาไปในหองทํางานของรีวิแอรดวยระดับเทาที่
เกอื บจะเสมอ คอนขางจะเหมอื นเพ่ือนฝูง เขารสู กึ เหมือนกบั เปน นายสิบซึ่งอยูรว มกับนายพลบาดเจ็บ
ทา มกลางหากระสุน ยืนรวมกับเขาในความพายแพ เปนเหมอื นกับพี่นองในยามถูกเนรเทศ “ไมวาอะไร
จะเกิดขึน้ ผมก็จะอยูเคียงขางคุณ” ดเู หมือนโรบโิ นจะพูดเชน นนั้

รีวิแอรไมพูดอะไรเลยสักคํา ศีรษะของเขากมต่ํา เขากําลังมองดูที่มือตัวเอง โรบิโนยืน
ขางหนาเขา ไมกลาพูดอะไร สิงโตแกๆ ตัวน้ีทําใหเขาเกรงขาม ตองยืนนิ่ง ความรูสึกแหงการ
จงรักภักดี แหงการอทุ ศิ ใหอนั เปน สขุ ยิ่งกวามันจุกอยูท่ีริมฝป ากของเขา แตทุกครั้งท่ีเขาชอนสายตา
ขึ้น เขากป็ ระสบกบั ผมสีเทา ศรี ษะซงึ่ กมลงสามในส่ีสวน รมิ ฝปากซึ่งปด แนนเหนือโชคชะตาอันขมข่นื
ในทส่ี ดุ เขากร็ วบรวมความกลาข้นึ มา

“ทานผูอาํ นวยการครบั ...”
รีวแิ อรเ งยหนาข้นึ มองดูเขา หวงอารมณที่รีวิแอรจ มอยูนั้นลึกมากเกินไป หางไกลเกินไปจน
เขาอาจจะไมไดสังเกตวา โรบิโนอยูที่น่ัน และไมมีใครรูวาเขากําลังฝนถึงรูสึกและเศราโศกถึงอะไรอยู
ในหวั ใจ รวี แิ อรจอ งดูโรบโิ นเปนเวลานานราวกบั จะใหเปนพยานท่ีมีชีวิตสําหรับอะไรบางอยาง โรบิโน
รูสกึ ไมสบายใจ ยิ่งรีวิแอรมองโรบิโนนานเทา ไร กย็ ิ่งดเู หมือนวา รอยย้ิมปริศนาอยา งเสยี ดสีท่ีกําลงั แลน
อยูบนรมิ ฝปากของฝายแรกดมู ากขึ้นไปอีก ยิ่งรวี ิแอรมองโรบิโนนานเทาไร โรบิโนก็ย่ิงรสู ึกอายมาก
ยิ่งขึ้น และรีวิแอรก็ดจู ะรูตัวมากข้ึนวาโรบิโนเขามา ดวยจุดประสงคด ีท่ีเกิดขึ้นเองอยา งเห็นใจและ
สงสาร เพอ่ื จะเปน พยานใหแกความโงเ ขลาของมนุษยชาติ

โรบิโนรสู กึ ตกใจมากยงิ่ ขึ้น นายสิบ นายพล ลกู กระสนุ ทุกส่ิงทกุ อยา งดจู ะผิดแผกแตกตางไป
จากสถานที่อยางนาเกลียดนา ชัง ความเปลี่ยนแปลงอันนาเวียนหัวเขามาครอบงําเงา รีวิแอรยังคง
มองดเู ขา โรบโิ นแทบจะเกลียดชงั ตนเอง รวบรวมพลังขึ้น ดงึ มอื ออกจากกระเปาซาย รีวิแอรยังคงจอง
มองเชนเดมิ ขณะน้นั ดวยความรูส ึกละอายใจอยางมากมายและไมร ูสาเหตุ โรบโิ นกพ็ ดู โพลง ขนึ้ มาวา

“ผมมาเพื่อรบั คําส่ังของทา นครบั ”
รีวิแอรดงึ นาฬิกาออกมา พูดดวยนํ้าเสียงปกตธิ รรมดาวา “2 นาฬิกาแลว เคร่ืองบินไปรษณีย
จากอาซังซอิ องจะลงตอน 2.10 ใหเ ครื่องบินไปรษณียยโุ รปออกเวลา 2.15”

โรบิโนออกไปเพือ่ แพรข า วอนั นา พศิ วงนี้ : เทีย่ วบินกลางคืนจะไมถ กู งด
"เอาแฟม ของคุณมาใหผมตรวจ" โรบโิ นพูดกบั หวั หนาเสมยี น
"รอกอน!" เขาส่งั เม่ือหัวหนา เสมียนมาอยูขางหนา เขา
และหวั หนา เสมยี นก็ตองยืนรอ

22

เครอ่ื งบินไปรษณียจากอาซังซิอองสงสญั ญาณวา กําลงั จะลง แมวาจะอยูในชว งวกิ ฤติที่สดุ รีวิ
แอรก ็ตอ งตดิ ตามความกาวหนาของมันทางโทรเลขฉบบั ตอฉบบั ในทามกลางความพังทลาย สิ่งน้ีก็
คือการแกแคนของเขา เปนขอพสิ ูจนท ี่มีชวี ิตของความเช่ือของเขา เท่ียวบินที่ประสบความสําเร็จน้ี
ทาํ นายถงึ เทย่ี วบินอ่ืนๆ อีกนับพนั ซึง่ จะประสบผลสําเรจ็ เชนเดียวกัน "เราไมมีพายุไซโคลนเกิดขึน้ ทุก
คนื " รีวแิ อรค ดิ "และเมือ่ สวนหางของมันลุกไหมข้ึนสักคร้งั หน่ึง มันก็ไมมีอะไรนอกจากจะตองดําเนิน
ตอไป"

เครือ่ งจากปารากวัย รอ นลงทส่ี นามบินแลว สนามบินเลา ราวกับจากสวนสะพร่ังงดงามไปดว ย
ดอกไม อาคารหรูหรา และสายน้ําไหลระเรอื่ ย เคร่ืองบินได บินเวียนรอบขอบพายไุ ซโคลนซ่ึงไมไดทํา
ใหดวงดาวพรามวั ลงแมแ ตดวงเดียว ผูโดยสารเกาคนซ่ึงถูกหอ หุมอยูดว ยพรมแหงการเดินทาง แนบ
หนาผากของตนลงกับบานหนาตาง เหมือนกับเปนกระจกหนา ตางรา นคาที่เต็มไปดวยอญั มณี เมือง
แหงอารเจนตินาไดพาดสายสรอยทองคําผานคํ่าคืนเรยี บรอยแลว อยูเบ้ืองลางแสงทองจางๆ แหง
เมอื งของดวงดาวเบื้องบน นักบนิ ควบคุมเคร่อื งยนตบรรทุกชีวติ มนษุ ยไ วในมือของตนมุงไปยงั ขางหนา
ดวงตาที่เปด กวางของเขาอิม่ เอบิ ไปดว ยแสงจนั ทรเ หมอื นกบั ผดู แู ลฝงู แกะ ขอบฟาเรืองไปดวยแสงไฟ
สชี มพูของบัวโนสไอเรสแลว ในไมชา มันก็จะโบกไหวมงกุฎเพชรของมันเหมือนกับสมบตั ิในเทพ
นยิ ายปรมั ปรา คนสงวิทยกุ าํ ลงั เคาะสญั ญาณโทรเลขครัง้ สดุ ทาย ราวกับโนตสุดทายของโซนาตา สง
เสยี งดงั กรุง กร๋งิ อยางรา เริงบนทอ งฟา สาํ หรบั ความเบกิ บานของรีวิแอร จากน้ันเขากจ็ ะดงึ สายอากาศลง
ยดื แขง ขาสักหนอย หาว แลวกย็ ม้ิ การเดนิ ทางสิน้ สุดลงแลว

หลังจากลงเครื่องเรียบรอย นักบินก็พบกับนักบินของไปรษณียยุโรปที่กําลังเอนตัวพิง
เคร่อื งบนิ ของตน มอื ซุกอยูใ นกระเปา

“คุณจะบินเท่ยี วตอ ไปละ ซี”
“ใช”
“ลําปาทาโกเนียเขามาหรอื ยงั ”
“เราไมรอแลว มนั หายไป อากาศดไี หม”
“อากาศดี คณุ หมายความวา ฟาเบยี งหายไปหรอื ”
พวกเขาพดู คุยกันนอย เพราะความรสู ึกลึกลํา้ แหงความเปน พ่ีนอ งทําใหถอยคาํ อนื่ ๆ ไมจําเปน

ขณะท่มี กี ารเคล่ือนยายถงุ ไปรษณียจากอาซังซีอองไปยังเคร่อื งบินยุโรป นักบินซ่ึงพิงลําตัว
เคร่อื งอยูยนื นง่ิ สนิทมองขึ้นไปยงั ดวงดาว เขารูสึกถงึ พลังมหาศาลกอขนึ้ อยูในรา งเขา และมันก็ทําให
เขายินดี

“บรรทกุ หมดแลว หรือ” เสียงถาม “ตกลง ตดิ เคร่ืองได!”

นักบนิ ไมข ยับเขย้อื นขณะทเี่ คร่อื งของเขาตดิ เอนหลังพิงไหลแนบกับเครือ่ งบิน เขาสามารถ
รูสกึ ถงึ เครื่องบนิ ท่ีเรมิ่ มีชวี ิตขึ้น บดั นี้ ในท่ีสุด หลังจากการแตกตื่นจอมปลอมมากมายเหลือเกิน – จะ
ออก...จะไมออก...จะออก – นกั บินไดร แู นนอนแลว รมิ ฝปากของเขาแยกออกจากกัน เผยใหเห็นฟน
แวววาวทก่ี ระทบกับแสงจันทร เหมอื นกบั ฟนของลกู สงิ โต

“ระวงั นะ! คนื นี้ เออ...”
เขาไมไดฟง คาํ แนะนาํ ของเพอ่ื นรว มทาง มือซุกอยูในกระเปา

ศรี ษะหงายไปขางหลัง เขาคดิ ถึงกอนเมฆและภูเขา แมนาํ้ และทะเล
แลวเขากร็ ะเบดิ เสียงหัวเราะออกมาเงยี บๆ การหวั เราะเบาๆ ซึ่งเขามา
สูเขา เหมอื นกบั สายลมพัดผา นตน ไม ซึง่ ทําใหเขาเยือกเยน็ เขา ไปถึง
สนั หลัง การหัวเราะเบาๆ แตก แ็ ขง็ แรงกวากอ นเมฆและภูเขากวาทะเล
และแมน า้ํ เหลา นน้ั มากมาย

“นค่ี ุณขนั อะไรนักหนา”
“ขันรวี แิ อรผูโงเขลาท่ีบอกผม...ทค่ี ิดวาผมกลวั นะ !”

23
ในนาทีเดียวเขาก็จะบินผานบัวโนสไอเรส และรีวิแอรผูซ่ึงกลับคืนสูสภาพการดิ้นรนตอสจู ะ
ตอ งการไดยินเขา ฟงเขาบนพมึ พาํ และหายไป เหมือนกับคนจรจัดผแู ขง็ แรงแหงกองทัพ เดินสวน
สนามไปในหมูด วงดาว
รีวิแอรเ ดินผานพวกเลขานกุ ารดวยแขนท้ังสองสอดประสาน เขาหยุดเบ้ืองหลังหนาตาง และ
ฟง เสยี งอยางใครครวญ ถา เขาดงึ ไมใหเ คร่อื งบนิ ออกแมแ ตเครื่องเดยี ว สงครามเท่ียวบินกลางคืนของ
เขากจ็ ะเปน การพายแพไ ป แตเ พ่อื ทจี่ ะชวงชิงตดั หนา หวั ใจอนั ขลาดเขลาซง่ึ พรุง นีก้ ็จะไมยอมเปนของ
เขาแลว รวี แิ อรจ งึ ตองสงลกู เรอื เหลา นี้ออกไปสยู ามกลางคนื
ชัยชนะ...พา ยแพ. ..ถอยคําเหลานล้ี วนแตไรค วามหมาย ชีวติ อยลู ึกลาํ้ ไปกวาภาพเหลานี้ และ
ชวี ิตกค็ ือการทํางานการเตรยี มงานใหมๆ ชัยชนะทําใหชาตหิ นึ่งออนแอ ความพายแพป ลุกใจอีกชาติ
หน่งึ ความพา ยแพท ่ีรวี ิแอรไ ดร บั เปนทุกขอยูนั้นบางทีอาจจะเปนขอผูกมัดอันจําเปนในการกระตุนให
เกิดชัยชนะท่ีมัน่ คง เพราะสิง่ ท่สี ําคญั กค็ อื การเคลือ่ นไหวกา วไปขา งหนา และทาํ ตอ ไป
ในหานาทสี ถานวี ทิ ยุจะสง สญั ญาณออกมายงั สนามบนิ และเหนือขน้ึ ไปหนึ่งหม่นื ไมล ชีพจรที่
รุกเรงของชวี ติ ก็จะผานคลายปญหาไดท กุ ประการ
โนต ออรแ กนลกึ ๆ กําลังหล่งั ไหลออกมา – เครือ่ งบนิ
และรีวิแอรก็กลับไปยงั งานของเขา เดินชา ๆ ผา นพวกเลขานุการท่ีกลัวสายตาถมึงทึงของเขา
จนลาน
รวี ิแอรผ ูย งิ่ ใหญ รีวแิ อรผ ูชนะ แบกรับภาระอนั หนักหนว งแหงชยั ชนะเอาไวตอ ไป