The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.
Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by pbl, 2020-04-30 02:37:21

ริมธาร ณ กาลภพ

ริมธาร ณ กาลภพ

ณ ริมธารแห่งกาลภพ
วิเชยี ร  ไชยบัง
เลขมาตรฐานสากลประจ�ำ หนงั สอื 978-616-92023-2-5
พมิ พ์ครง้ั ท่ี  1  :  พฤษภาคม 2557
พมิ พค์ ร้งั ท่ี  2  :  ตลุ าคม 2557
ราคา  100  บาท

ขอ้ มูลทางบรรณานุกรม
วเิ ชียร   ไชยบงั
ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ
บรุ รี มั ย์  :  เรียนนอกกะลา  :  2557 102 หน้า
1.กวนี ิพนธ์ I.ชอ่ื เรือ่ ง
ISBN   :  978-616-92023-2-5

ส�ำ นกั พิมพ ์          :  เรียนนอกกะลา
บรษิ ทั เรยี นนอกกะลา  เลขท ่ี  163  หม ู่  13
บ.กวางงอย ต.โคกกลาง  อ.ล�ำ ปลายมาศ
จ.บรุ รี มั ย์  31130
โทร.08 0334 9881  แฟกซ ์  0 4466 1565
รปู เล่ม  :  กองบรรณาธิการ
จัดจำ�หน่ายโดย  :  บรษิ ัทเคลด็ ไทย  จำ�กัด
117-119/2  ถนนเฟ่อื งนคร  เขตพระนคร
กรุงเทพมหานคร  10200
โทร.0 2225 9536 9 ตอ่  11
แฟกซ ์  0 2622 2537
http://www.kledthaishopping.com
พมิ พท์ ่ ี               : หจก.อภิชาติการพิมพ ์  ต.ตลาด  อ.เมอื ง
จ.มหาสารคาม  40000
โทร.0 4372 1403  แฟกซ ์  0 4372 2397

สารบญั

หนา้
กำ�นัลกาล 1
ใหค้ วามตายเป็นเครอ่ื งกำ�นลั (บทเพลงท่ี 42)

จุตกิ าล 7
ณ ริมธารฟากฝั่งภพ (บทเพลงที่ 45)

อวตารกาล 41
ณ ริมธารฟากฝ่ังกาล (บทเพลงที่ 46-1)

อนันตกาล 75
ในสายธารแห่งกาลภพ (บทเพลงที่ 46-2)

สูญกาล 91
.................(บทเพลงที่ 43)



ก�ำ นลั กาล  (1)

ก�ำ นลั กาล
ใหค้ วามตายเป็นเคร่ืองกำ�นัล

(บทเพลงที่ 42)

(2)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

ก�ำ นลั กาล  (3)
เมือ่ ฉนั จะตาย  จงปล่อยใหฉ้ ันได้ตาย

(4)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

เมอ่ื ฉันจะตาย  จงปล่อยใหฉ้ นั ได้ตาย
ขอเธออย่าประดบั สง่ิ ใดบนซากนน้ั
ขออยา่ หาค�ำ สวดหรอื การสกั การะใดๆ
เพียงเธอท้งิ ซากนน้ั ไว้ที่โคนไมส้ กั แห่ง
ใหก้ ารตายของฉนั เปน็ ของก�ำ นลั แกเ่ หลา่ พชื   สตั ว ์  และ
เชอื้ รา
 

กำ�นลั กาล  (5)

เม่อื ฉนั ตาย  จงปลอ่ ยให้ฉันได้ตาย
ขอให้ลมื ฉนั กอ่ นข้ามคนื นน้ั
ลมื คำ�ที่ฉันเคยพูด
ลมื สง่ิ ท่ีฉันเคยเช่อื
ลืมสิง่ ท่ีฉันเคยท�ำ
ละความรกั ที่มตี ่อฉนั
ละความคิดถงึ ท่ีมตี อ่ ฉัน
ละความโกรธที่มีตอ่ ฉนั
ละความเศรา้ ที่มีตอ่ ฉนั
เมอื่ ฉันตาย  จงปล่อยใหฉ้ นั ไดต้ าย
ขอให้ความตายของฉันไดน้ ำ�ความเบิกบานมาสู่เธอ



จุติกาล  (7)

จตุ กิ าล
ณ รมิ ธารฟากฝ่งั ภพ

(บทเพลงที่ 45)



จตุ กิ าล  (9)
เมื่อกาลแหง่ วายุขนั ธก์ ระเซ็นซา่ น

(10)  ณ ริมธารแห่งกาลภพ

ขา้ ฯ จงึ ไดต้ ระหนกรถู้ งึ คา่ ของการมอี ยขู่ องปราณ
เมอ่ื กาลก่อน
แตค่ วามตระหนกนก้ี ม็ อิ าจรง้ั เหนย่ี วการไหวของลม
เฮอื กสดุ ท้ายเอาไวไ้ ด้
มันผอ่ นแผว่ ลงจนดบั หาย

จุตกิ าล  (11)

จากน้ันความสงัดเงียบวงั เวงกป็ รากฏข้ึนกับขา้ ฯ ด่ังกบั
การไดต้ กไปอยู่ในดนิ แดนอนั ไกลโพ้นท่ีรกร้างผ้คู น
แลว้ ความมดื มนอนธกาลกค็ บื คลานเขา้ ปกคลมุ ทว่ั ผนื ภพ
แสงสวา่ งทเ่ี คยสะทอ้ นภาพวจิ ติ รเรอื งรองกถ็ กู รกุ ไลใ่ ห้
หลกี เรน้
วงแขนของกาลมืดท่โี อบรดั เขา้ มาคลา้ ยด่งั กรงเลบ็ ของ
พญาอินทรผี ้หู ิวโหยทโี่ ฉบลงไปขยำ้�กระตา่ ยป่า

(12)  ณ ริมธารแห่งกาลภพ

เงาด�ำ ทะมนึ อนั หนกั อง้ึ คอ่ ยๆ  กดทาบทบั ลงมาปดิ บงั โลก
ทเี่ คยปรากฏอย่ตู ่อหนา้ ขา้ ฯ ใหม้ ลายไป
ความรูส้ ึกทัง้ มวลของข้าฯ ถูกบดขย้จี นยบั ยน่
ทง้ั ความรกั   ความกลวั   ความเจบ็ ปวด  ความนา่ ยนิ ดปี รดี า
ตา่ งกแ็ หลกเหลวจนไม่มีชิน้ ดี
แมก้ ระทง่ั ความรสู้ กึ สมั ผสั ตอ่ แรงดงึ ดดู ของโลกก็
ปลาสนาการไป

จุติกาล  (13)

ขา้ ฯ วาดมอื ทง้ั สองออกดว้ ยหวงั จะควานหาสกั อณธู าตุ
เพอ่ื ยดึ เกาะเอาไว ้  แตก่ ลบั ควา้ ไดเ้ พยี งความวา่ งเปลา่
ยามนั้นความตระหนกกลัวก็แผ่ซ่านเข้าสู่ใจกลางแห่ง
ดวงวญิ ญาณของขา้ ฯ เมอ่ื พบวา่ ไมใ่ ชแ่ คร่ อบๆ  ตวั ขา้ ฯ
จะปราศจากอณธู าตใุ ดๆ  เทา่ นน้ั   แตก่ ายของขา้ ฯ เอง
ซง่ึ เคยแขง็ แรงก�ำ ย�ำ ดจุ ดง่ั ขนุ เขากก็ ลบั วา่ งเปลา่ ไปดว้ ย

(14)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

บดั นต้ี วั ตนขา้ ฯ น้ันเบาหววิ ยงิ่ เสียกว่าหมอกควัน
แมด้ ว้ ยปากของความมดื มดิ ทก่ี ลนื กนิ ขา้ ฯ เอาไว ้  แตข่ า้ ฯ
กลบั รสู้ กึ วา่ บางคราไดป้ รากฏแสงสวา่ งวบั แวมขน้ึ ในทท่ี ่ี
แสนไกล
แตม่ นั ปรากฏขน้ึ รบิ หรเ่ี หลอื เกนิ   ทง้ั ยงั เลอื นหายไปอยา่ ง
รวดเรว็ กวา่ การกระพรบิ ตาเสยี อกี   หรอื นน่ั เปน็ ความพรา่
เลอื นในอณสู ดุ ทา้ ยของนยั น์ตา

จตุ ิกาล  (15)

ข้าฯ ประจักษ์ชัดแล้วว่า ณ ตอนน้ีดวงตาของข้าฯ  ท่ีเคย
เปล่งประกายคมกล้า  ได้กลับกลายเป็นด่งั เปลือกไม้แข็ง
กระด้างอันเยียบเย็นท่ีมองไม่เห็นส่ิงใดเลยนอกจากความ
มดื ด�ำ
หขู องขา้ ฯ ทเ่ี คยสดบั เสยี งอนั เพราะพรว้ิ กด็ บั ลงไปพรอ้ มกนั
ขา้ ฯ ไมไ่ ดย้ นิ สรรพส�ำ เนยี งใดๆ  อกี เลย  แมแ้ ตเ่ สยี งองึ อล
ในหู

(16)  ณ ริมธารแห่งกาลภพ

โอ!้  หรอื นี่คอื ขณะหน่ึงกอ่ นดวงวิญญาณจะดับสลาย
ข้าฯ รู้สึกพร่ันพรึงหวาดหวั่นด่ังเนื้อทรายที่ถูกแร้วของ
นายพรานกระชากรา่ งขน้ึ จนหวั หอ้ ยโตงเตง

จุตกิ าล  (17)

ในยามนข้ี า้ ฯ โหยไห้หวนถงึ บา้ น
บ้านอนั เป็นจุดเร่ิมตน้ ของขา้ ฯ
บา้ นอันเปน็ ทพี่ กั พิงอันอบอ่นุ ของข้าฯ
บ้านอนั เปน็ ทห่ี ลบภยั จากความกลัวของข้าฯ
บา้ นอนั เป็นสุนทรีรมยข์ องข้าฯ

(18)  ณ ริมธารแหง่ กาลภพ

แตอ่ นจิ จา!  ขา้ ฯ ไมร่ เู้ ลยวา่  ณ บดั นด้ี วงวญิ ญาณ
ของข้าฯ  ได้ตกมาอยหู่ นแห่งใดกัน
นีช่ ่างเปน็ ท่ที ี่มืดมดิ
น่ชี ่างเป็นทที่ ี่เยยี บเย็นและอา้ งว้าง
ขา้ ฯ ไมอ่ าจรทู้ ิศหนแห่งเหนอื   ใต ้  ออก  ตก
ข้าฯ ไม่อาจรู้ด้วยว่าด้านใดคือเบ้ืองบนหรือด้านใด
คอื เบือ้ งล่าง
ข้าฯ ไม่อาจร้เู ลยว่าบ้านอันเป็นแหล่งก่อกำ�เนิดแห่ง
ดวงวญิ ญาณน้อี ยู่ที่ใด

จตุ กิ าล  (19)

ไดโ้ ปรดเถิด!..
ข้าฯ อ้อนวอนตอ่ สรรพส่งิ ท่มี ีอยแู่ ละอาจมีอยู่
ข้าฯ อ้อนวอนต่อสิ่งทเี่ คยศรัทธาและไมเ่ คยศรทั ธา
ข้าฯ อ้อนวอนตอ่ สง่ิ ท่อี ย่เู บอ้ื งบนขา้ ฯ  และสง่ิ ทอี่ ยู่
เบอ้ื งลา่ งข้าฯ

(20)  ณ ริมธารแหง่ กาลภพ

ไดโ้ ปรดน�ำ ทางแกด่ วงวญิ ญาณของผตู้ �ำ่ ตอ้ ยสน้ิ หวงั น้ี
ดว้ ยเถดิ
ไดโ้ ปรดน�ำ ทางแกด่ วงวิญญาณอนั ริบหรีไ่ ร้ค่านด้ี ว้ ย
ข้าฯ ปรารถนาจะกลับบ้าน
บ้านอันเป็นแหลง่ ก�ำ เนิดเบญจขนั ธแ์ ห่งข้าฯ

จตุ ิกาล  (21)

หากถงึ คราทดี่ วงวญิ ญาณอนั จบ๊ิ จอ๊ ยนจี้ ะแตกสลายเสยี
จรงิ แล้ว
ข้าฯ เพยี งขอสิง่ ทปี่ รารถนาสุดท้ายคอื การได้กลบั บา้ น
ข้าฯ ปรารถนาท่ีจะได้สูดกล่ินไอดินท่ีประตูบ้านเป็นครั้ง
สดุ ทา้ ย
ปรารถนาทจ่ี ะไดซ้ บลงตรงพน้ื ไม ้  ทข่ี า้ ฯ เคยแนบหนา้ นอน
อีกหน
ปรารถนาท่ีจะได้สัมผัสเสาเรือนท่ีข้าฯ เคยโอบกอดและ
ผกู สายเปล
ปรารถนาที่จะได้พิงหลังตรงฝาฟากที่ข้าฯ เคยแนบชิด
อกี คร้ัง
และปรารถนาที่จะได้หย่อนเท้าลงตรงเชิงบันได  ท่ีข้าฯ 
เคยนั่งคอยแมก่ ลบั จากท้องทุ่ง

(22)  ณ รมิ ธารแห่งกาลภพ

ได้โปรดเถดิ !  ดวงวญิ ญาณอนั ริบหรน่ี ต้ี อ้ งการการน�ำ ทาง
เพอื่ กลับบา้ น
ขอเพียงสักสัญญาณที่จะปลุกมโนนึกแห่งรู้เพ่ือนำ�ข้าฯ
กลบั บ้าน
แค่อาจหมายถึงเพียงเงาอันพล้ิวไหวของยอดพร้าวที่
หยอกเลน่ กับสายลม
หรืออาจจะเป็นแคแ่ สงจากรูรั่วของหลังคาขณะทีส่ ่อง
ลงมากระทบละอองฝนุ่
หรอื จะเปน็ เพยี งเสยี งของโพระดกทเ่ี จอ้ื ยแจว้ ในยามเชา้
หรือแค่ส�ำ เนยี งขยับไหวของเปลวไฟในเตา

จุติกาล  (23)

หรืออาจจะเป็นเพียงกลิน่ ช้นื ของชานไม้หลงั ฝนตก
หรือแค่กลิน่ รวยระรินของดอกโศก
หรอื เป็นเพียงรสอันฝาดเฝื่อนของลูกมะเด่ือข้างบ้าน
หรือแค่รสแกงอันเย็นชืดท่ีแม่เคยเก็บไว้รอในวันท่ีข้าฯ
มัวหลงระเริงเลน่
หรือจะเป็นเพียงสัมผัสของผ้าผวยท่คี ลุมกายยามเหน็บ
หนาว
หรือแคส่ มั ผัสสายตาของแมใ่ นยามที่มองข้าฯ

(24)  ณ รมิ ธารแห่งกาลภพ

กอ่ นหนา้ น้ี
เมอ่ื ขา้ ฯ เหนอ่ื ยลา้ โรยแรง  ภาพวยั เดก็ อนั พสิ ทุ ธเ์ิ คยน�ำ ทาง
ขา้ ฯ ใหเ้ ดนิ หนา้ ตอ่ ไป
แตบ่ ดั นข้ี า้ ฯ กลบั ไมอ่ าจจนิ ตภาพถงึ วยั เดก็ อนั เพรศิ พสิ ทุ ธ์ิ
น้ันเสียแล้ว

จตุ กิ าล  (25)

ก่อนหน้าน้ี
เมอ่ื ขา้ ฯ หวิ   กลน่ิ ไอของสายฝนทโ่ี ปรยปรายลงพรมผนื
แผ่นดินได้นำ�ทางให้แก่ข้าฯ เพาะปลูกธัญพืชในไร่บน
เนินเขาอนั เป็นถิน่ ก�ำ เนดิ
แตบ่ ดั นข้ี า้ ฯ กลบั มไิ ดก้ ลน่ิ แหง่ สายธารของชวี ติ นน้ั เลย

(26)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

กอ่ นหนา้ นี้
เมอ่ื ขา้ ฯ วาดฝนั ถงึ อนาคตทด่ี  ี  ปรญิ ญาบตั รทข่ี า้ ฯ พากเพยี ร
ไดน้ �ำ ทางสตู่ �ำ แหนง่ หนา้ ทก่ี ารงาน  ทรพั ยศ์ ฤงคารและการ
ยอมรบั นับถอื
แต่บัดน้ีของเหล่าน้ันกลับเป็นด่ังกรวดทรายอันดาษดื่นไร้
ความหมาย

จตุ ิกาล  (27)

ก่อนหนา้ นี้
เมอ่ื ขา้ ฯ สน้ิ หวงั   แมผ่ อู้ ารตี อ่ ขา้ ฯ เสมอมาไดโ้ อบอมุ้ ขา้ ฯ
ไวด้ ว้ ยมอื และแขนทง้ั สองขา้ งของนาง  เหก่ ลอ่ มขา้ ฯ ดว้ ย
บทลำ�นำ�เพลงพ้ืนบ้านอันร่ืนเริง  ปลุกเร้าความหวังของ
ข้าฯ ดว้ ยบทเทพปกรณมั
แตบ่ ดั นข้ี า้ ฯ ไมอ่ าจไดส้ มั ผสั มอื อนั หยาบกรา้ น  และ
น�ำ้ เสยี งอันออ่ นโยนของนางนนั้ แล้ว

(28)  ณ ริมธารแหง่ กาลภพ

กอ่ นหน้านี้
เม่ือข้าฯ เงียบเหงาเดียวดาย  กล่ินอายและสมั ผสั คนรกั
ของขา้ ฯ ไดน้ �ำ ขา้ ฯ ออกมาจากเมฆหมอกแหง่ ความหมอง
เศรา้
แต่บัดน้ีข้าฯ มิอาจจดจำ�สัมผัสผิวกายอันเนียนนุ่ม  ท้ัง
กลน่ิ อันจรุงของนางได้อกี แล้ว

จตุ กิ าล  (29)

กอ่ นหนา้ นี้
เม่อื ข้าฯ หลงทางและสับสน  สรรพส�ำ เนียงเสียงสวดของ
เหลา่ สาวกพระศาสดาไดน้ �ำ ขา้ ฯ กลบั มาสเู่ สน้ ทางแหง่ สรวง
แตบ่ ดั นใ้ี นยามทม่ี แี ตค่ วามมดื มนกลบั ไรซ้ ง่ึ เสยี งแหง่ ธรรม
ทีจ่ ะช่วยนำ�ทางขา้ ฯ ให้กลับบา้ น

(30)  ณ ริมธารแหง่ กาลภพ

โอ.้ ..ธรรมอนั ใดเลา่   ทข่ี า้ ฯ ไดถ้ กู สอนใหร้ มู้ าตง้ั แตแ่ รกเกดิ
จวบจนส้ินวยั เด็ก
โอ.้ ..สจั จะใดเลา่   ทข่ี า้ ฯ ไดเ้ รยี นรจู้ นประจกั ษเ์ มอ่ื ตอนโต
เปน็ ผู้ใหญ่
โปรดชท้ี างแกข่ า้ ฯ คนเขลาผสู้ �ำ นกึ แลว้ วา่ ไดอ้ หงั การก์ บั
การรนู้ ้ัน

จตุ กิ าล  (31)

โปรดเรยี กขา้ ฯ ดว้ ยการขานนามทแ่ี ทแ้ หง่ ขา้ ฯ อกี สกั ครง้ั
หรือหากยังมีปรานีเพียงน้อยนิดก็ได้โปรดเรียกชื่อข้าฯ
ด้วย
ช่อื ...อันเคยเปน็ สง่ิ ระบวุ ่าขา้ ฯ คือใคร
ขา้ ฯ ผทู้ ห่ี ลบซอ่ นตวั เองจากความกลวั ดว้ ยครรภข์ องความ
ขลาดเขลา

(32)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

ในความกลัวสุดท่ีจะพรรณนาน้ี  ข้าฯ ปรารถนาจะรู้ว่า
ใครกนั ทกี่ �ำ ลงั พรนั่ พรงึ ตอ่ ความกลวั น ี้  ไมน่ อ้ ยไปกวา่ กนั
ขา้ ฯ กป็ รารถนาจะรถู้ งึ ตวั ตนของความกลวั เพอื่ กา้ วขา้ ม
หรือไมก่ ็หลกี เร้นจากมนั
แม้ดวงวิญญาณนี้ได้เผชิญกับความกลัวมาช่ัวชีวิตแต่
ขา้ ฯ กลับไม่อาจจะระบถุ งึ ตัวตนแหง่ ความกลัวนีไ้ ด้

จุตกิ าล  (33)

คงเปน็ ความเขลาและค�ำ โกหกทช่ี บุ เลย้ี งขา้ ฯ มาในภมู ภิ พ
ชวั่ คราวนเ้ี ป็นแน่
ขา้ ฯ จงึ ไมเ่ คยไดพ้ บค�ำ ตอบเลยแมส้ กั เสย้ี วของความจรงิ
วา่ ดว้ ยเจตจ�ำ นงใดทท่ี �ำ ใหข้ า้ ฯ ตอ้ งมาเกดิ ในโลกชว่ั คราวน้ี
หรอื นเ่ี พราะความผดิ บาปของขา้ ฯ หรอื เพราะความผดิ บาป
ของหญงิ ชายคหู่ นง่ึ   หรอื เพราะความผดิ บาปของมวลหมชู่ น
ทั้งหลายทส่ี รา้ งโลกสมมุติเหล่านีข้ น้ึ มา

(34)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

คงเปน็ ความเขลาและค�ำ โกหกทช่ี บุ เลย้ี งขา้ ฯ มาในภมู ภิ พ
ช่ัวคราวน้เี ป็นแน่
ขา้ ฯ จงึ ไมเ่ คยไดพ้ บค�ำ ตอบเลยแมส้ กั เสย้ี วของความจรงิ
วา่ ดว้ ยเจตจ�ำ นงใดทท่ี �ำ ใหข้ า้ ฯ ตอ้ งไดเ้ ผชญิ หนา้ กบั ความ
กลัวในโลกสมมุติเสมอมาเพื่อแลกกับการได้อยู่ในโลก
ชว่ั คราวน้ี

จุติกาล  (35)

คงเปน็ ความเขลาและค�ำ โกหกทช่ี บุ เลย้ี งขา้ ฯ มาในภมู ภิ พ
ชั่วคราวนีเ้ ป็นแน่
ขา้ ฯ จงึ ไมเ่ คยไดพ้ บค�ำ ตอบเลยแมส้ กั เสย้ี วของความจรงิ
ว่าด้วยเจตจำ�นงใดท่ีเม่ือข้าได้รู้สึกพึงปรารถนาต่อโลก
สมมุตินแี้ ล้วใยกลบั พรากขา้ ฯ จากโลกช่ัวคราวนี้เสีย

(36)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

ข้าฯ ไม่เคยได้พบคำ�ตอบเลยแม้สักเสี้ยวของความจริง
วา่ ดว้ ยเจตจำ�นงใดทที่ ำ�ให้ขา้ ฯ ต้องเปน็ เชน่ น้ันเช่นนี้
เหตใุ ดทข่ี า้ ฯ ตอ้ งร ู้  ไฉนไมป่ ดิ ซอ่ นการรทู้ ง้ั หมดออกจาก
ขา้ ฯ เสยี แตต่ น้   ในเมอ่ื ยามถงึ อวกาลการรนู้ น้ั กส็ ญู คา่ สน้ิ
เหตใุ ดขา้ ฯ ตอ้ งกระหายไมห่ ยดุ หยอ่ นหรอื แคใ่ หข้ า้ ฯ ชว่ ย
กัดกินเลือดเนื้อเพื่อขจัดมวลหมู่เผ่าพันธุ์ท่ีถูกท้ิงขว้างไว้
ในโลกชั่วคราวนีก้ ระน้นั หรอื
เหตุใดให้ข้าฯ สร้างหลักประกันชีวิตอันแสนสั้นด้วยการ
ใช้เวลาอันยาวนานกับความเพียรมหาศาลในการสะสม
ทรัพย์ศฤงคารอันมคี ่าเพียงเถา้ ธุลี
เหตใุ ดใหข้ า้ ฯ ตอ้ งกระหายในรกั   ในเมอ่ื นน่ั คอื ตน้ เหตแุ หง่
การพลัดพรากอนั เจบ็ ปวดของโลกอนั ช่ัวคราวนี้

จตุ ิกาล  (37)

ขอสุรเสียงแห่งความเกรี้ยวกราดได้ปลุกให้ข้าฯ ตื่นจาก
ความคดิ และค�ำ ถามดว้ ยเถดิ
ให้หลดุ ออกจากความขลาดและความกล้า
พ้นไปเสยี จากสัจจะและคำ�โกหก
ข้าฯ เพยี งปรารถนาในวาระสุดท้ายที่บา้ น
แล้วต่อจากนั้นข้าฯ ขอน้อมรับทุกการลงทัณฑ์สุดแต่จะ
สรรหาเถิด

(38)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

จงประณามขา้ ฯ
โบยตีข้าฯ
บีบขมับทบั เลบ็ ขา้ ฯ
ใชม้ า้ ฉกี ร่างข้าฯ
ถลกหนังขา้ ฯ
บน่ั คอขา้ ฯ
หรือจะขวา้ งวญิ ญาณข้าฯ ลงส่ขู มุ นรก
ขา้ ฯ ลว้ นปรดี ารับ
โปรดเถดิ .....ขา้ ฯ เพยี รเฝ้ารอสัญญาณ

จตุ กิ าล  (39)

…..
ในท่สี ดุ
ณ ริมธารแหง่ กาลภพ
ข้าฯ ก็ได้สมั ผัสส่งิ สุดท้ายกอ่ นกา้ วสอู่ วกาล
มีเพยี งกล่ินธปู อันเลอื นลางและแสงเทยี นอนั รบิ หร่ ี
เท่านั้นเอง



อวตารกาล  (41)

อวตารกาล
ณ รมิ ธารฟากฝงั่ กาล

(บทเพลงท่ี 46-1)

(42)  ณ รมิ ธารแห่งกาลภพ

อวตารกาล  (43)

“โปรดไดร้ ง้ั รอก่อนเถดิ ”
เธอผูท้ ่จี ะขา้ มสายธารากาล

(44)  ณ ริมธารแหง่ กาลภพ

จากดินแดนแหง่ นามสพู่ ้ืนภพแหง่ รปู
จากดินแดนแหง่ ความไพศาลสพู่ ้ืนภพแหง่ ความจ�ำ กัด
จากดินแดนแหง่ อนนั ตกาลสพู่ ืน้ ภพแหง่ จลุ กาล
จากดินแดนแห่งดุลยปีตสิ ่พู ืน้ ภพแห่งเวทนา
จากดนิ แดนแห่งสัจจาสู่พน้ื ภพแหง่ มายา

อวตารกาล  (45)

นอ่ี าจเปน็ การอบุ ตั ขิ องมวลธาตขุ นั ธท์ จ่ี ะน�ำ มาสคู่ วามทกุ ข์
แหง่ การดบั ลงในทส่ี ุด
หรือ น่ีอาจเป็นการอุบัติของมวลธาตุขันธ์ที่จะนำ�ไปสู่
ปราโมทยแ์ ห่งมรรคา

(46)  ณ รมิ ธารแหง่ กาลภพ

ทง้ั มวลคือเธอ
เธอจะไดเ้ ป็นท้งั ผ้เู ลือกและจะไดเ้ ปน็ ผ้ถู ูกเลอื ก


Click to View FlipBook Version