หมาป่ากับลูกแกะ

หมาป่ากับลูกเเกะ

เช้าตรู่วันหนึ่ง ลูกแกะหลงฝูงยืนดื่มน้ำอยู่บริเวณริมฝั่ งลำธารในป่า ในเช้า
วันเดียวกันนั้นเอง หมาป่าหิวโซก็ย่างกายลงมาจากต้นน้ำเพื่อล่าเหยื่อ ไม่ช้า

ไม่นานมันก็เห็นเจ้าแกะน้อยตัวนั้น ตามกฎแห่งหมาป่า มันจะต้องเขมือบ
อาหารโอชะเช่นนี้ไม่ให้เหลือแม้แต่กระดูก ทว่าเจ้าลูกแกะช่างดูไร้ทางสู้อักทั้งดู

ไร้เดียงสาจนเจ้าหมาป่ารู้สึกว่ามันสมควรต้องมีข้ออ้างเพื่อปลิดชีวิตมัน

มันตะโกนเกรี้ยวกราด "เจ้าสมควรต้องถูกลงโทษอย่างหนัก
จากความคึกคะนองของเจ้า" "แต่...นายท่าน" เจ้าแกะผู้สั่นกลัว
ตอบ "อย่าได้โกรธข้าเลย ถึงอย่างไรข้าก็กวนน้ำที่ท่านกำลังดื่ม
ให้ขุ่นไม่ได้หรอก อย่าลืมสิว่า ท่านอยู่ต้นน้ำ ส่วนข้าอยู่ปลายน้ำ"

"เจ้ากล้าดีอย่างไรถึง
ย่ำไปทั้วลำธารของข้า
และกวนเอาโคลนขึ้น

มา"

หมาป่าตะคอกใส่ "นอกจากนี้ ข้ายังได้ยินมาว่าเจ้ากุเรื่อง
โกหกเกี่ยวกับตัวข้าเมื่อปีกลาย"

"ข้าจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร" เจ้าแกะอ้อนวอน "ข้าเพิ่ง
เกิดปีนี้เอง"




"เจ้าทำให้มัน
ขุ่น!"

"ข้าไม่ได้ทำ!"

"ถ้าหากไม่ใช่เจ้า ก็ต้องเป็นพี่ชายของเจ้า" สุนัขจิ้งจอก
กล่าว

"ข้าไม่มีพี่ชาย" เจ้าแกะน้อยตอบ

"เป็นพี่ชายเจ้า"

"ข้าไม่มี!"

เจ้าหมาป่าคำราม "ก็ต้องเป็นใครสักคนในครอบครัวของ
เจ้านั่นแหละ แต่ไม่ว่ามันจะเป็นใคร ข้าก็ไม่ปรารถนาที่จะคุย

กับอาหารเช้าของข้าอยู่แล้ว"
เจ้าหมาป่าเลิกพูดพร่ำทำเพลง มันจัดการขย้่ำแกะน้อย

ผู้น่าสงสารแล้วลากมันเข้าป่าไป

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
อันธพาลมักหาข้ออ้างให้กับการทำชั่ว
ของตัวเองได้เสมอ พวกอธรรมย่อมไม่

ฟังเหตุผลของผู้ไร้ความผิด