ลูกหมูสามตัว

เรื่อง ลูกหมูสามตัว นงนุช ปรีชาว่องไวกุล ผู้แต่ง เสนอ นายอดิศักดิ์ ทองสุข จัดทำ โดย เด็กชายณัฐสิทธิ์ สิริวงศ์วรพัฒน์ เด็กชายศรัณย์ภัทร ปละสี รายงานนีเป็นส่วนหนึ่งของวิชา อิเล็กทรอนิกส์ โรงเรียนไตรเขตสามัคคีรัชมังคลาภิเษก ภาคเรียนศึกษาปีการศึกษา2565 สำ นักงานเขตพื้นที่มัธยมศึกษาน่าน PLAY W PLAY OW! COFFEE COFFEE PLEASE PLEASE

นิทานเรื่องลูกหมู 3 ตัว จะมีเนื้อ หาให้ความเพลิดเพลินแก่ผู้อ่าน โดยจะมีการแทรกเนื้อ ข้อคิด คติสอนใจในนิทานเรื่องนั้น ๆ การนำ เอานิทาน ไปเล่าเรื่องประกอบคำ สอนให้เด็ก ๆ ได้ฟังย่อมจะเป็นเครื่องทำ ให้เพลิดเพลินและเสริมความ รู้ แบ่งเบาภาระที่จะต้องสอนเนื้อหาอย่างเดียว โดยอาศัย บุคลาธิษฐานเป็นตัวอย่างประกอบ นอกจากนี้นิทานเรื่อง ลูกหมูสามตัวยังให้ช่วยในการพัฒนาทักษะด้านการอ่าน การเขียน การใช้ภาษาที่ถูกต้อง เป็นการเพิ่มทักษะในด้านการเห็น การ ฟัง หากเกิดความผิดพลาดประการใดก็ขออภัยมา ณ โอกาสนี้ คำ นำ

สารบัญ 1.หมาป่า 2.ลูกหมู 3.แม่หมู หน้าที่ 1-4 5-6 6-10

และทั้ง 3 พี่น้องก็แบกของกลับบ้าน พอถึงชายป่าต่างคนก็ต่างแยก ย้ายมาสร้างบ้านของใครของมัน ลูกหมูตัวที่หนึ่งสร้างบ้านด้วยฟางใช้เวลาไม่นานนักก็เสร็จ ส่วนลูกหมูตัวที่สองสร้างบ้านด้วยเศษไม้ใช้เวลาไม่นานก็สร้างบ้านเสร็จ และทั้งสองไปดูน้องเล็กสร้างบ้านซึ่งยังไม่เสร็จ น้องเล็กต้องค่อย ๆ ก่ออิฐทีละก้อนทีละอันกว่าจะสร้างเสร็จก็อีกหลายวัน เพราะอยากได้บ้านที่แข็งแรงและปลอดภัย น้องเล็กจึงไม่เชื่อพี่ ๆ ทั้งสอง ที่บอกให้เปลี่ยนมาใช้ฟางกับเศษไม้ เนื้อหา กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีลูกหมูสามตัวเป็นพี่น้องกัน พวกมันออกเดินทางเพื่อจะหาที่สร้างบ้านคนละหลัง และเดินทางมาถึงชายป่าแห่งหนึ่ง พวกมันตัดสินใจจะสร้างบ้าน บริเวณนี้ใกล้ ๆ กัน และเดินทางไปตลาดเพื่อซื้อของสร้างบ้าน พี่ใหญ่ซื้อฟางไปสร้างบ้านจะได้ไม่เหนื่อยและไม่หนักด้วย พี่รองซื้อเศษไม้ไปสร้างบ้านตอกตะปูไม่กี่ทีก็เสร็จแล้ว น้องเล็ก ซื้ออิฐมาสร้างบ้าน พี่ใหญ่พี่รองเห็นหัวเราะและบอกว่า ทำ ไมเจ้าโง่อย่างนี้ กว่าจะแบกไป กว่าจะสร้างบ้านเสร็จก็ใช้เวลานาน แต่ถ้าเราใช้อิฐสร้างบ้าน มันก็จะแข็งแรงและทนทานกว่านะ พี่ใช้ฟางกับเศษไม้จะไม่ปลอดภัยนะพี่ 1

และไปบ้านลูกหมูที่สร้างบ้านด้วยฟางก่อน พอมันมาถึงประตู มันก็พูดขึ้นว่า ... เจ้าลูกหมูน้อยออกมาให้ข้ากินดีกว่านะ ไม่ฉันไม่เปิดประตูให้แกหรอก ไป๊ไปให้พ้นนะ ไม่เปิดไม่เป็นไร บ้านฟางแบบนี้ข้าเป่าก็พังแล้ว แย่แล้ว บ้านฟางของฉันพังหมดแล้ว มามะมาให้พี่หมาป่ากินดีกว่า ลูกหมูทั้งสองจึงออกไปวิ่งเล่นว่ายน้ำ ส่วนน้องเล็กก็ตั้งหน้าตั้งตาสร้างบ้านจนเสร็จ ตกดึกทั้งสามตัวก็เข้านอนบ้านใครบ้านมัน จนกระทั่งคืนหนึ่งมีเจ้าหมาป่ามาซุ่มดู หวังจะมาจับลูกหมูทั้ง 3 ตัวมาเป็นอาหาร เจ้าลูกหมูรีบวิ่งไปหาน้องรองที่สร้างบ้านด้วยเศษไม้ และเจ้าหมาป่าก็มาเคาะที่ประตูแล้วบอกให้เปิด ลูกหมูบอก ...ไม่มีทางข้าไม่ยอมเปิดประตู ให้หมาป่าใจร้ายเด็ดขาด ... อ๋อเหรอ บ้านไม้ที่ไม่แข็งแรงแบบนี้ แค่ข้ากระโดดกระแทกประตูสองที มันก็พังแล้วล่ะ เอาล่ะนะ 1 2 3 แล้วเจ้าหมาป่าก็พังประตูเข้ามาได้ เจ้าหมูทั้งสองรีบวิ่งไปบ้านอิฐของน้องเล็ก โดยที่มีเจ้าหมาป่าวิ่งมาติด ๆ และเล่าให้น้องเล็กฟังว่าบ้านทั้งสองหลังถูกหมาป่าพังไปแล้ว 2

เจ้าหมาป่าก็มาถึงบ้านน้องเล็ก และเคาะประตู แล้วพูดขึ้นว่า .... เปิดให้ข้าเข้าไปกินเดี๋ยวนี้นะ ไม่เปิดจะพังบ้านอีกหลังนะ น้องเล็กตะโกนบอก กลับไปเจ้าหมาป่า เจ้าไม่มีทางพังบ้านหลังนี้ได้หรอก เดี๋ยวจะเป่าให้บ้านพังไปเลย หมาป่ารวบรวมลมเป่า แต่บ้านก็ไม่ยอมพัง ได้ข้าจะกระโดดกระแทกให้บ้านพังไปเลย 1 2 3 โอ๊ย ใครก็ได้ช่วยหมาป่าด้วย เจ้าหมาป่ากระโดดกระแทกกับประตูบ้านอิฐอย่างแรง แต่ด้วยความที่เป็นบ้านแข็งแรงมาก มันจึงเจ็บจนเป็นลมสลบไป ส่วนเจ้าหมูทั้งสามตัวต่างก็ปลอดภัยในบ้านอิฐของน้องเล็ก รุ่งเช้าพวกมันทั้งสามตัวก็ไปตลาดเพื่อซื้ออิฐมาสร้างบ้าน 3

มีแม่หมูกับลูกหมูสามตัว อาศัยอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง ลูกหมูที่เป็นพี่ใหญ่ เป็นหมูที่เกียจคร้านเป็นอย่างมาก มักจะแอบไปหาที่หลบหลับนอนตลอดเวลา ส่วนลูกหมูตัวที่สองเป็นหมูจอมตะกละ ไม่ชอบทำ งาน แม้เวลางานก็มักจะหาเรื่องพักและกินอาหารที่แอบ นำ มาด้วยเสมอ ส่วนลูกหมูตัวที่สามนั้น เป็นหมูที่ขยันขันแข็ง และชอบทำ งานเป็นอย่างมาก ถึงแม้ว่าลูกหมูตัวสุดท้องจะขยันขันแข็งทำ งานอย่างไรก็ตาม แต่อาหารที่หามาได้ก็ต้องหมดไปในไม่ช้า เหตุเพราะที่บ้านของเขานั้นมีหมูจอมขี้เกียจ กับหมูจอมตะกละอยู่ตั้งสองตัวนั่นเอง วันหนึ่งแม่หมูจึงพูดกับลูกหมูทั้งสามว่า “พวกลูกๆโตเกินกว่าจะอยู่ในบ้านหลังน้อยของแม่แล้ว ถึงเวลาที่ลูกๆจะต้องมีบ้านเป็นของตัวเองได้แล้วล่ะจ้ะ” น้องหมูตัวสุดท้องเมื่อได้ฟังแม่หมูพูดเช่นนั้น… ก็เกิดปิติยินดีเป็นอย่างมาก ที่จะมีบ้านเป็นของตนเอง “เราจะสร้างบ้านแบบไหน แล้วจะเอาอะไรมาสร้างเป็นบ้านดีนะ” 4

ส่วนพี่หมูตัวโตขี้เกียจได้ยินแม่หมูพูดเช่นนั้น ก็พูดบ่นทันที ด้วยไม่ชอบที่จะทำ งานอยู่แล้ว จึงโดนแม่หมูดุว่า “ไม่ได้น่ะ ลูกโตแล้ว ต้องรู้จักดูแลตัวเองได้แล้ว จะมัวทำ ตัวขี้เกียจต่อไปไม่ได้นะ” เมื่อพี่หมูตัวโตโดนแม่ดุ จึงต้องออกไปสร้างบ้านอย่างที่ไม่ค่อยเต็มใจนัก พี่หมูตัวโตจึงจำ ใจที่จะต้องออกไปสร้างบ้านแต่ก็ด้วยอย่างไม่ค่อยที่จะเต็มใจสักเท่าใดนัก… “อู๊ด อู๊ด..มันเป็นเรื่องที่น่าเบื่อรำ คาญเป็นอย่างมาก…แต่ว่าถ้าเป็นบ้านที่ทำ ด้วยฟางล่ะ.. ใช่สิ เราก็สามารถ ที่สร้างมันขึ้นมาได้อย่างง่าย ๆ และรวดเร็วอีกเสียด้วย..” เจ้าลูกหมูตัวโตคิดในใจ จากนั้นเจ้าลูกหมูตัวโตก็สร้างบ้านด้วยฟางใช้เวลาไม่นานนักก็เสร็จ พร้อมทั้งคุยโวอวดพวกน้องๆ หมู ว่า ” เห็นไหม ฉันสร้างบ้านได้ เสร็จรวดเร็วก่อนใคร ๆ พวกแกจงดูเอาฉันเป็นตัวอย่าง แล้วสร้างบ้าน ของพวกแก ให้เสร็จขึ้นเร็ว ๆ… ส่วนเจ้าตัวที่สองก็คิดว่า “บ้านที่ทำ ขึ้นมาจากฟางนี่น่ะ มันก็คงจะต้านทานลมที่พัดมาแรง ๆไม่ได้เสียน่ะสิ” ถ้า อย่างนั้นเห็นทีว่าเราจะสร้างบ้านของเราด้วยไม้ดีกว่า เพราะมันสามารถที่จะต้านลมที่พัดมาแรง ๆได้ อย่าง แน่นอน…” เมื่อคิดได้ดังนั้นแล้วพี่หมูตัวที่สองก็รีบเข้าไปที่ในป่า แล้วได้เก็บรวบรวมเอาเศษ ไม้มาในทันทีทันใด ” ป๊อก ป๊อก !” แล้วก็ตอกตะปูลงไปอย่างนี้อีกหน่อย แค่นี้เอง..เราก็ได้บ้านที่ ทำ ขึ้นมาจากไม้แข็งแรง เห็นไหม สร้างได้เสร็จเป็นบ้านแล้ว…”จึงเป็นอันว่าพี่หมูตัวที่สองก็ได้ สร้างบ้านของตัวเองที่ทำ ขึ้นมาจากไม้ได้สำ เร็จเสร็จ ลงเช่นกัน 5

จนกระทั่งกลางดึกสงัดคืนนึง มีเจ้าหมาป่ามาซุ่มดูหวังจะมาจับลูกหมูทั้ง 3 ตัวมาเป็นอาหาร และเจ้าหมาป่าก็ตรงไปบ้านลูกหมูที่สร้างบ้านด้วยฟางก่อน เพราะมันเห็นว่าเป็นบ้านที่บอบบางที่สุด พอ มันมาถึงประตู มันก็พูดขึ้นว่า… “เจ้าลูกหมูน้อยออกมาให้ข้ากินซะดีๆ อย่าให้ข้าต้องใช้กำ ลังเลย” “ไม่ฉันไม่เปิดประตูให้แกหรอก ไป๊ไปให้พ้นนะ” ลูกหมูพี่ตัวโตร้องตะโกนไล่หมาป่าตัวนั้น “ไม่เปิดไม่เป็นไร บ้านฟางแบบนี้แค่ข้าเป่าก็พังแล้ว” เจ้าหมาป่าตะโกนสวนไปทันที จากนั้นมันก็เป่าลมออกมาเพื่อทำ ลายบ้านหลังนั้น ว่าแล้วมันก็พ่นลม ปากของมันเป่าใส่ “ฟู่…” บ้านที่ทำ ขึ้นมาจากฟางทั้งหลังก็มีอันได้พังลงไปทั้งหลัง “จ๊าก..ช่วยด้วย ….ช่วยด้วย..จ้า” เจ้าลูกหมูตัวโตร้องเสียงหลง เมื่อบ้านฟางนั้นพังลง เจ้าหมาป่าก็ตะโกนว่า “มามะมาเจ้าลูกหมูอ้วนมาให้พี่หมาป่ากินดีกว่า” “จ๊าก… ช่วยด้วย… ช่วยด้วย… จ้า” เจ้าลูกหมูตัวโตร้องเสียงหลงพร้อมวิ่งหนีไปยังบ้านของลูกหมูอีกตัวที่ สร้างด้วยไม้ ส่วนน้องเล็กนั้นซื้ออิฐมาสร้างบ้าน พี่ใหญ่พี่รองเห็นหัวเราะ และบอกว่า “ทำ ไมเจ้าโง่อย่างนี้ กว่าจะแบกไปกว่าจะสร้างบ้านเสร็จก็ใช้เวลานาน” น้องเล็กจึงพูดว่า ” เราเพียงแต่ต้องการที่จะสร้างบ้านของเราด้วยอิฐ ที่แข็งแรงไว้เป็นที่พักอาศัย เพราะมันจะได้ไม่พังลงมา ได้อย่างง่าย ๆ แล้วยิ่งไปกว่านั้นแม้ว่าจะมีลมแรง ๆ พัดมาก็จะไม่เป็นอะไรทั้งสิ้น” ลูกหมูทั้งสองตัวที่สร้างบ้านเสร็จแล้วจึงออกไปวิ่งเล่นว่ายน้ำ อย่างสนุกสนาน ส่วนน้องเล็กก็ตั้งหน้าตั้ง ตาสร้างบ้านจนกว่าเสร็จก็ผ่านไปหลายวัน 6

จากนั้นไม่นาน เจ้าหมาป่าก็มาถึงบ้านน้องเล็ก มาเคาะประตู มันพูดขึ้นว่า “เปิดให้ข้าเข้าไปกินเดี๋ยวนี้นะ ไม่เปิดจะพังบ้านอีกหลังนะ” น้องเล็กตะโกนบอก “กลับไปเจ้าหมาป่า เจ้าไม่มีทางพังบ้านหลังนี้ได้หรอก” “เดี๋ยวจะเป่าให้บ้านพังไปเลย” หมาป่ากล่าว แล้วมันก็รวบรวมลมเป่า แต่บ้านก็ไม่ยอมพัง หมาป่าพูดขึ้นว่า “ได้ข้าจะกระโดดกระแทก ให้บ้านพังไปเลย 1 2 3… โอ๊ย… ใครก็ได้ช่วยหมาป่าด้วย เจ็บจังเลย” เจ้าหมาป่ากระโดดกระแทกกับประตูบ้านอิฐอย่างแรง แต่ด้วยความที่เป็นบ้านแข็งแรงมาก มันจึงเจ็บจนเป็นลมสลบไป ด้วยความแข็งของอิฐ หมาป่าจึงได้รับบาดเจ็บ ดังนั้นมันจำ ใจต้องถอยออกไป อย่างไม่ค่อยที่จะ เต็มใจสักเท่าใดนัก และเจ้าหมาป่าก็ตามมาโดยทันทีแล้วเคาะที่ประตูแล้วบอกให้เปิด ลูกหมูบอก “ไม่มีทางข้าไม่ยอมเปิดประตู ให้หมาป่าใจร้ายเด็ดขาด” “อ๋อเหรอ..บ้านไม้ที่ไม่แข็งแรงแบบนี้ แค่ข้ากระโดดกระแทกประตูที สองที มันก็พังแล้วหละ…เอาหละ นะ…1 2 3” หมาป่ากล่าว เมื่อเจ้าหมาป่าก็พังประตูเข้ามาได้ หมูทั้งสองตัวตกใจอย่างแรงพร้อมทั้งรีบวิ่งหนีไปบ้านของน้องเล็กโดยเร็ว โดยมีเจ้าหมาป่าก็ได้วิ่งตามมาติดๆ “จะหนีไปไหน! กลับมาให้ข้ากินเสียดีๆ” 7