The words you are searching are inside this book. To get more targeted content, please make full-text search by clicking here.
Discover the best professional documents and content resources in AnyFlip Document Base.
Search
Published by , 2017-12-30 11:04:16

Blogbundel Als kind v0.1

Blogbundel Als kind v0.1

BLOGBUNDEL

ALS KIND

Als kind hield ik van…

Dit was een van de startzinnen 9jdens de Schrijfzinnige
blogchallenge die ik onlangs gaf. Het mooie van zo’n startzin is
dat je heel gemakkelijk achter elkaar doorschrijG. Er komt
al9jd iets in je op. In het geval van deze startzin doken we
natuurlijk in de herinneringen aan onze jeugd. Hierdoor
kwamen de meest prach9ge blogs uit ieders pen rollen en viel
het kwartje waarom je nu doet wat je doet. Je passies en
interesses vanuit je jeugd blijken zeer bepalend te zijn voor de
keuzes die je op volwassen leeGijd maakt.

In deze blogbundel deel ik 24 blogs van mijn deelnemers aan
de challenge. 24 totaal verschillende vrouwen. De meesten
zijn zelfstandig ondernemer en hebben met dit blog direct
goede input voor hun Over mij pagina. En ze oefenen met
publiceren, dat is precies waar deze challenge over ging. Ik
help je om schrijvend te ondernemen vanuit je hart.

Met gepaste trots wens ik je veel leesplezier en inspira9e.

Warme groet,

Marije van den Bovenkamp
Schrijfcoach, -trainer en eindredacteur
hQp://www.schrijfzin.com/

Voorspellende boeken Naar de achtergrond

Door: Arnie Heldens In mijn volwassen leven verdween dit alles naar de achtergrond. Er was
veel wat mijn aandacht vroeg en er was weinig 9jd om me echt bezig te
Als kind hield ik van lezen en buiten spelen. Twee houden met mezelf. Eigenlijk was ik mezelf verloren.
tegenpolen. Aan de ene kant superac9ef en aan de Met dit alles verdween ook het lezen naar de achtergrond. Hoewel er wel
andere kant uren met mijn neus in de boeken. De wereld al9jd iets aan me bleef knagen. Een gevoel waar ik verder geen aandacht
verdween compleet voor mij. Ik iden9ficeerde me totaal aan besteedde. Heel lang bleef dit zo, totdat het spirituele me toch ineens
met de personages in de boekjes. Hun avonturen waren weer wakker maakte. De behoeGe om mijn zoon te helpen, bracht me
mijn avonturen. Al het onrecht dat naar voren kwam weer op het pad dat in mijn jeugd al zoveel bij me opriep.
doorleefde ik helemaal. Series boeken verslond ik. En als
mijn Tina door de bus viel, dan was ik onbereikbaar Thuiskomen
totdat ik deze van voor tot achter gelezen had. Alweer
vol spanning voor het vervolg van deze verhalen. Menig cursus, opleiding en workshop in coaching en energe9sch werk heb
ik ondertussen gedaan. Ook werk ik inmiddels met kruiden. Soms maak ik
Ik droomde ervan deel uit te maken hier samen met mijn spirimoeder 9ncturen van.
van deze gemeenschap en van een De boeken zijn weer volop aanwezig. Soms lees ik er zelfs meerdere
tegelijk. Mijn geest lijkt onverzadigbaar. Eindelijk komt eruit wat ik zolang
leven als wijze vrouw bij de heb weggestopt.
Indianen.
Spiritualiteit en bewustwording hebben hun
Geen fantasie voor mij intrede gedaan.

Naarmate ik ouder werd, veranderde mijn interesse in Mijn gevoeligheid en mijn weten geven me informa9e. Het voelt als
het soort boeken dat ik las. Alles wat met het spirituele, thuiskomen. Steeds beter leer ik mezelf kennen, maar ook mijn kwaliteiten
in de vorm van verhalen, te maken had, las ik. Het die ik mag inzeQen om anderen te helpen en te ondersteunen.
mys9eke van de Maya’s en de Indianen met al hun
kennis van kruiden, rituelen en het contact met het Er is nog zoveel te ontdekken in het onzichtbare en hier verheug ik me op.
onzichtbare intrigeerde me enorm. Ik kreeg er al9jd een Mijn boeken helpen mij daarbij. Zowel de spirituele boeken als een
gevoel van verwach9ng bij. Een warm gevoel dat ik niet spannend boek om alles in balans te houden.
kon verklaren. Voor mij was het geen fantasie, maar
voelde het als werkelijkheid. Alsof de verhalen iets bij Sramana
me wakker maakten dat ik kende. Ik droomde ervan deel
uit te maken van deze gemeenschap en van een leven De naam van mijn prak9jk SRAMANA komt uit het Sanskriet en betekent
als wijze vrouw bij de indianen. Contact te hebben met, vrij vertaald: Hij of zij die weten. Wat de boeken me in mijn jeugd al
en leiding te ontvangen vanuit de geestenwereld. vertelden, is nu op zijn plek gevallen.

Arnie Heldens
Arnie-SchrijG

Grenzen, wie maakt die? 
 Boer Prins

Door: Brenda van den Brink We waren pas verhuisd van Leeuwarden naar
Rinsumageest, een heel klein dorpje in het noorden van
Als kind hiel ik al ontzeQend veel van paarden. Zelf had Friesland, onder Dokkum, met nog geen duizend
ik geen paard en mijn ouders woonden in een rijtjeshuis, inwoners. Mijn school was naast ons huis, ik hoefde
dus het was in feite onmogelijk om een paard te alleen maar een veldje over te steken. Ten zuiden
houden. daarvan was niets. Of eigenlijk alles voor mij. Een
gepensioneerde boer (boer Prins) had wat land
afgebakend, hield daar kippen, schapen en kalveren. Hij
ging eieren rapen, precies na school9jd, zodat wij, een
schare kinderen, met hem mee konden lopen/huppelen
om de eieren uit de moeilijke hoekjes te kunnen rapen.
Het werd natuurlijk een wedstrijd wie de meeste eieren
kon vinden. En ja, boer prins had alleen maar zuivere

Uren was ik op de boerderij

Zijn zoon had de grote boerderij overgenomen met
melkvee, iets buiten het dorp. En daar stond een paard
met een veulen! Gelukkig voor mij wilde mijn moeder
iedere paar dagen verse melk, welke ik in een emaillen
blauwe melkemmer op de fiets ging halen. Uren was ik
dan op de boerderij. In de melkkelder, aan het kuil (verse
grasberg, verzameld en broeiend onder plas9c)
scheppen in de hooiwagen, in de stallen tussen de
koeien en buiten bij het paard. Een hele mooie en
interessante jeugd. Eigenlijk wilde ik wel met een boer
trouwen… gedachten van een meisje van een jaar of 10.
Ik hield van dit leven.

Eigenlijk wilde ik wel met een boer
trouwen.

Paardrijden Een leven in vrijheid

Omdat ik ieder jaar met mijn ouders naar PeQen aan Zee Als ik in Nederland was gebleven, had ik meestal
ging, en daar het grootste deel van mijn 9jd in de paardgereden op begaande paden die daarvoor zijn
manege doorbracht en wel een beetje kon rijden, mocht aangewezen. Nu rijd ik ergens in the middle of nowhere.
ik ook op het paard op de boerderij rijden. En zo had ik Er zijn geen grenzen en er zijn geen paden. Alleen als ik
dus eindelijk toch een beetje een eigen paard, die ik heel ver weg wil, is er de grens met een ander land,
mocht verzorgen en waar ik op mocht rijden. Dat was Saoedi-Arabië. Een leven in vrijheid.
nog niet zo eenvoudig, want als jong meisje moest ik zelf
optuigen en opzadelen. En er ook nog op zien te Living my dream in a desert in a
klimmen, alleen. Ik mocht niet op de weg en alleen op country I never would expect to live.
het land rijden waar natuurlijk veel hekken waren waar
ik niet doorheen kon. Maar dat mocht de pret niet Liefs uit de woesKjn
drukken. Ik had een lief paard en ik reed er op.
Ik leef mijn droom in de woes9jn van een land waar ik
In de woesKjn nooit van kon verwachten om er te leven.

Terugkijkend is mijn bestemming misschien al bepaald
Als ik toen eens had geweten dat ik ooit naar Jordanië als jong meisje, toen ik andere interesses had en andere
zou gaan emigreren en met paarden zou gaan werken, in dingen deed dan mijn leeGijdsgenootjes.
de woes9jn, waar geen beperkingen zijn, geen hekken
waar je niet door kunt. Een heel wijd open landschap Brenda van den Brink

met zand, bergen en rotsen. Waar de paarden alle Jordan Desert Journeys

vrijheid hebben en ook vaak los door de woes9jn mogen La Cure Dode Zee Welness
rennen. Een totaal andere wereld met andere regels,
normen en waarden.

Waar laat jij je grens lopen?

Ik schrijf dit blog mede om jou, paardenmeisje, te laten
zien dat je zelf kunt kiezen waar je in begrensd wilt
worden. Waar jij jouw grens laat lopen. Als ik als klein
meisje niet het ini9a9ef had genomen om met boer
Prins mee te gaan om eieren te rapen, was ik nooit op
de boerderij terecht gekomen waar ik als het ware mijn
eigen paard had.

Wil jij de Lomi Lomi met mij dansen? Als kind hield ik al van dansen. Ik was een jaar of 12 toen
ik met een vriendin samen dansjes verzon en
Door: Carla Pleijers instudeerde op de hitjes van toen. Met een radio met
casseQespeler erin hadden we met veel moeite de
liedjes opgenomen, zodat we ze eindeloos konden
afdraaien om te oefenen. We hebben er uren en dagen
pret mee gehad.

Swingen in de disco

We waren weer iets ouder toen we samen op
zondagmiddag naar de disco bij ons in het dorp gingen.
Daar wilden we wel, maar durfden we niet onze
ingestudeerde dansjes te laten zien. We dansten, zoals
iedereen dat deed, in tweetallen tegenover elkaar in
twee lange rijen. Dat was toch ook weer leuk. En ik
genoot van het samen dansen met de andere meisjes en
jongens.

De blote voeten dansfeesten of de avonden met
muziek van de jaren ‘70 en ‘80 vind ik

inspirerend en bevrijdend om naar toe te gaan.

Dansles Flying dance Lomi lomi training bij Mazzaze

Op mijn 15e was het 9jd voor dansles, vonden In mijn werk dans ik ook! Rondom de Deze Lomi Lomi massage is zo fijn, dat ik het ook graag
mijn ouders. Dat hoorde zo en iedereen uit het massagetafel. In het bijzonder bij de weer aan anderen wil leren. Ik heb een unieke training
dorp ging op dansles; s9jldansen, wel te beroemde Hawaiiaanse Lomi Lomi massage. daarvoor ontwikkeld die heel goed past bij de andere
verstaan. Dus ik ging ook. We oefenden de De ‘flying dance’ is er een wezenlijk onderdeel massagevormen van Mazzaze. Na het volgen van deze 3-
foxtrot, de chachacha en nog meer dansen met van. Zodra de gemasseerde in de warme salon daagse training kun je een Lomi Lomi massage van een
ingewikkelde pasjes. Soms vond ik het leuk en op mijn tafel ligt, leg ik het lange doek over uur geven en je kunt elementen eruit integreren in een
soms ook helemaal niet, maar ik ging toch hem of haar heen en vouw het op een basis Mazzaze full body massage.
braaf elke week naar de les. Na 12 weken was speciale manier. Dan zet ik de vrolijke
er het eindfeest en we swingden er vrolijk op Hawaiiaanse muziek op. Met lange vloeiende Lomi lomi training bij Mazzaze
los. Het was een superleuke avond, dat weet ik strijkingen en andere grepen masseer ik het
nog goed! De geleerde foxtrot heb ik nog vaak hele lichaam met mijn handen en mijn Ik denk dat dans al9jd wel aanwezig zal blijven, zowel
met mijn vader op familiefeestjes gedaan.
onderarmen. De warme olie, ritmische muziek mijn moeder als mijn oma hebben nog tot op hoge
en de stromende energie brengen mij in een leeGijd ac9ef met heel veel plezier het volksdansen
Dansen heeG in mijn uitgaansleven ook al9jd op9male massageflow. Met de ‘flying dance’ beoefend. Dus wie weet, ga ik dat later ook nog wel
een rol gespeeld, en ik doe het nog steeds beweeg ik voortdurend, al masserend rondom doen!
graag. Ik kan me heerlijk uitleven in het vrije de tafel. Deze dans is ook dé manier om

bewegen en hoe minder structuur, hoe liever gemakkelijk fysiek contact te houden met de
het me is. vrouw of man op de tafel, wat een extra Carla Pleijers

intensiteit en verbinding geeG 9jdens de Mazzaze

massage.
Vakan9eAnders

De warme olie, ritmische muziek en de stromende
energie brengen mij in een optimale massageflow.

Ongebreidelde fantasie

Door: Caroline van Ockenburg

Eindeloos kliederen, tekenen, verven, zand, modderen en heksen.
Toverdrankjes maken met water, paardenbloemen, blaadjes en beukennootjes.
Vroeger was ik een dromer, fantaseerde ik mijn eigen wereld met vriendjes,
maar ook in mijn eentje. Het echte leven weefde ik er doorheen, vaak door het
eindeloos lezen onder de dekens. Dat laatste maakte mijn echte dromen 's
nachts erg levendig en regelma9g eng.

“Ze neemt alles te veel in zich op”

Op de basisschool kreeg ik steeds vaker buikpijn. Mijn moeder nam me mee
naar de kinderarts. Logischerwijs zei deze arts: "Carolientje kan beter geen tv
meer kijken, ze neemt alles te veel in zich op." Dat kleine grietje is nu 53 en
herinnert zich nog heel goed dat ze inderdaad zelfs Pipo de clown niet kon
kijken. Daarin kwam de dikke deur zo echt uit het scherm stappen, dat ik de tv
een harde klap gaf. De tv, zo’ n oud buisgeval, begaf het en ging op zwart.

Mezelf stop zeUen

Die klap van toen is het bruggetje naar nu, naar mijn hypergevoeligheid. Als
kind greep ik heel primair in, nu moet ik mezelf af en toe stop zeQen om niet
overvoerd te worden. Tegelijker9jd realiseer ik me dat ik die gevoeligheid
nodig heb om te doen wat ik doe, dus nog steeds een dromer ben. En het
spelen als een kind nog al9jd gebruik om te improviseren en te combineren
met materialen, vormen en kleuren.

Spelen

Ik speel, experimenteer, creëer met verschillende materialen, zoals hout, steen, klei,
brons. En het geeG mij zoveel vreugde.

Wat zou het jou geven als je een reisje zou maken naar de kunstenaar in jezelf? Het
kliederende kind ontmoeten, of de dwarse puber die het opgaf om te spelen?

Ik ben graag jouw reisleider!

Met mijn kennis van materialen, vaardigheden en inspira9e wil ik je graag
verwelkomen in mijn fijne KUNST•HUIS•WERK•PLAATS.

Niet in een grote groep, maar voor jou alleen bij de reis naar ‘the ar9st in you’, of als
je samen met een speciaal iemand wilt komen: ‘the ar9st for two’. Ik reis mee, een
beleving die misschien belangrijker is dan het resultaat, maar waar je al9jd met een
heel eigen souvenir naar huis gaat.

Caroline van Ockenburg



Mijn ongebreidelde fantasie maakt
dat ik mijn mooie beelden kan
creëren. En mijn gevoeligheid

maakt dat ik ook in staat ben om
verhalen van anderen te vertalen in

beelden.

Saboteer jij je eigen droomleven?

Als kind hield ik van dansen, dansen en muziek maken. O jeetje, wat heb ik Door: Daniëlle Goedmakers
mijn ouders en hun vrienden vaak (gewild en ongewild) getrakteerd op weer En je weet hoe het dan gaat in de
een ‘voorstelling’. Meestal met mijn 'pseudo' zus bedachten wij de meeste, in studententijd, mijn passie voor
onze ogen, fantas9sche optredens. Gevarieerd van een duet (ik speelde piano dansen werd ingeruild voor dansen
en zij dwarsfluit), dans- of toneelvoorstelling. Onze broers mochten af en toe
meedoen in de toneelstukken... S9ekem geloof ik nog steeds dat onze ouders in de kroeg.
een enthousiast publiek waren. En ik, ik was de ster op het wiQe doek...

Music please!

De sound of music, wie kent het niet? Oké, ik zal het bekennen, geen idee hoe
vaak ik die musical heb gekeken en nagespeeld. Rennend over de banken in de
kamer, alsof we door de bergen renden. Grease, ook zo'n film die de
videorecorder al kon spelen zonder band. Of flashdance...

Met veel enthousiasme ging ik dan ook naar jazzdance. En zelfs in onze
puberjaren samen met mijn broer op s9jldansen en rock en roll. Zoals dat
tussen broer en zus kan gaan, en al helemaal met een puberbroer, waren de
eerste s9jldanslessen een ramp door de echte broer/zus liefde die in alle
toonaarden aanwezig was. Maar uiteindelijk zwichQe ook mijn broer voor de
magie van dansen en werd hij gedreven, zelfs tot aan wedstrijddansen toe. Zelf
vond ik het s9jldansen wel oké en zouden we het goed gedaan hebben op de
wedstrijden, maar mijn hart ging toch sneller kloppen van showballet en later
de streetdance.

Wat ben ik blij dat ik als kind veel Lekker alles eruit gooien en zweten
dromen had en dans ik nog elke
dag met plezier door mijn leven. Twee keer per week ging ik fluitend, als de kids in bed lagen en het huis aan
kant was, weer heerlijk los in de dansschool. Wat een energie gaf me dat weer.
AudiKe Even geen moeder, geen partner, geen werknemer. Heerlijk lekker alles eruit
gooien en zweten. Opgaan in het moment om dan helemaal opgeladen en vol
Ik was dan ook zo trots als een pauw toen ik na een audi9e werd energie weer naar huis te stuiteren. Trots was ik dan ook toen ik door Benito
toegelaten tot de dependance van niemand minder dan onze enige zelf werd benaderd of ik zijn wedstrijdteam wilde versterken. Vereerd, maar de
echte ‘Vooral doorgaan’ goeroe Barry Stevens. Hij was de goeroe in trainingen die daarbij hoorden waren mij op dat moment - met twee kleine
die 9jd. Ken je hem (nog)? Mijn passie was echt ontvlamd. Ook al ging kinderen, een bijna full9me job en een huishouden - toch echt te veel. Met
ik in mijn studenten9jd tot ‘s morgens vroeg op stap, om 11.00 uur op pijn in mijn hart moest ik dan ook nee verkopen. Maar mijn ego deed uiteraard
zondagochtend stond ik vol enthousiasme klaar voor een 4 uur wel een dansje. Een dansje dat deze veel oudere dame dan de (9ener/
durende training. Wat genoot ik van die lessen, het dansen en alles puber)dansers van het wedstrijdteam toch maar mooi even gevraagd was. Die
wat erbij kwam. Mijn teleurstelling was dan ook enorm groot toen had ik toch maar lekker in the pocket!
werd besloten om deze dependance te sluiten. Ik richQe me toen
maar op het studeren, stappen en andere studentendingen. Take.....

Passie blijX je achtervolgen Op dit moment zijn mijn dansac9viteiten beperkt tot het dansen met mijn
dochters door de kamer. Gelukkig houden mijn pubers daar enorm van. En
Jaren later, en inmiddels 2 prach9ge kinderen rijker, begon mijn voor wat betreG de films, ook hier zal ik bekennen dat ik samen met de
passie toch weer te kriebelen. Want zo gaat dat met dingen waar je meiden graag naar films als Streetdance kijk. Dan verbeeld ik me dat ik ook
hart sneller van gaat kloppen. Die blijven maar gevraagd en weer die souplesse heb en die gave moves super easy maak. En dan kriebelt
ongevraagd de kop op steken. Net zolang totdat je er weer iets mee het weer. Als de emo9e van de film samen met de aGiteling is weggerold, kom
doet. Voorzich9g had ik de dansschoenen afgestoG en aangetrokken ik weer in de realiteit. Dochters die geen danscarrière ambiëren, maar heerlijk
en mij aangesloten bij een streetdance club, de inmiddels bekende losgaan op het hockeyveld, maar wel mijn passie voor muziek delen en aan
Benito Deane. Ken je hem? Van o.a. Holland's got Talent met zijn No wie ik af en toe les mag geven. En... dan weet ik weer dat ik een van mijn
Escape XXL? Damn, wat is dat nog steeds gaaf om naar te kijken en andere dromen laat uitkomen: mijn huidige business en alle dromen die ik
wat vind ik het dan moeilijk om s9l te ziQen. daar nog bij heb.

En jij? Waar droomde jij als kind van? Ben jij je dromen kwijtgeraakt en wil je
ze samen met mij nieuw leven inblazen en laten uitkomen?

Daniëlle Goedmakers

Imagine your Life

Spelen en veranderen

Door: Els Pronk

Als kind was ik graag buiten met andere buurkinderen aan het spelen. Bij het water aan het IJsselmeer en in de
‘landjes’ – de braakliggende stukjes grond bij ons in de straat. Eindeloos veel lummelen en keten met mijn zussen
vond ik ook fijn. Zelfs 9jdens het vele werken wat wij thuis moesten, wilde ik het leuk hebben: zingen in de
bollenschuur en kluiten gooien naar elkaar 9jdens het aardappels rapen op het land.

Moeders Wie word je als je opgroeit
zonder je eigen moeder?
Door de samenloop van veel omstandigheden veranderde er al vroeg in mijn leven heel

veel. Eerst door de dood van mijn moeder toen ik 7 was. Toen werd mijn oudste zus ‘mijn

moeder-zusje’ en na 4 jaar met de komst van mijn s9efmoeder, was er voor mij de tweede grote verandering.

Terugkijken

Over alle kleine mini aanpassinkjes die je dan meemaakt, gaat het in mijn huidige werk.
Ik ben een doorzeQer geworden, gedwongen flexibel en dus soms star en drammerig (mijn valkuil). Ik kan heel
goed luisteren en observeren, wat erg handig is in het werken met mensen die hun verhaal willen vertellen aan je.

Move

Ik heb mijn (werk)leven een mega move/switch gegeven, nadat ik zelf met mijn verdriet op 43-jarige leeGijd aan de
slag ging. Zo kwamen er steeds momenten van verandering in mijn leven, waarbij ik gedwongen werd s9l te staan
en terug te kijken op mijn levensloop met alle ervaringen.

Schrijven en lezen 


Tegenwoordig schrijf ik hierover in mijn autobiografische schrijfgroepen, individueel thuis, Je leest je ware leven.
of online. Beschrijf maar een moment, gebeurtenis of voorval in geuren en kleuren met
alle zintuigen; dan komt iedereen meteen alle aspecten van zichzelf tegen.
Door hiermee te gaan ‘spelen’ 9jdens schrijfoefeningen, zie je de samenloop van je leven.
En spelenderwijs zie je jezelf steeds duidelijker.


Els Pronk

Een verstrooier van druppels licht en liefde

Als kind hield ik al van het mooie in dingen zien. Knutselen, tekenen, Door: Giselle van de Rovaart
de natuur, muziek… Ook zag ik het goede in mensen. Als kind was mij
één ding, al heel jong, erg duidelijk: liefde is het allerbelangrijkste in We verplaatsen ons richting de
het leven. vijfde dimensie waarin niet alles
meer door onze ratio wordt bepaald,
Lichtdruppels
maar veel meer door ons hart.
Het zijn waarden, die me al9jd zijn bijgebleven. Ik ben een crea9eve
duizendpoot en geniet van alles wat met creëren te maken heeG. Of Door ons hart
het nu gaat om een blog, een gedicht, een tekening of zentangle.
Zodra ik ermee bezig ben, vergeet ik even de hele wereld om me Inmiddels laat ik in mijn prak9jk deze crea9eve kant van mezelf zien.
heen. En ik organiseer crea9eve workshops. Niet alleen omdat het heerlijk
Tel daarbij op dat mijn gevoeligheid zo ver is ontwikkeld, dat ik ook is om met je handen bezig te zijn, maar vooral omdat je daardoor je
boodschappen doorkrijg van de andere kant van de sluier. Dan krijg je aandacht leert te verplaatsen van je hoofd naar je hart, want je gaat
de gedichten, schrijfsels en plaatjes die ik inmiddels publiceer op mijn voelen wat je mooi vindt. Deze verschuiving is naar mijn mening in de
Facebookpagina ‘Lichtdruppels’. huidige 9jd een hele belangrijke.

Op Lichtdruppels verstrooi ik Zelfliefde
druppeltjes licht, liefde en inzichten.
Nu leven we op dit moment nog in een maatschappij waarin we niet
Die je helpen om dicht bij jezelf te blijven. En die je laten nadenken en zijn gewend om te voelen wat onze hartenwensen zijn. En zo zijn we
voelen wat jouw hartenwensen zijn, zodat je het leven kan gaan meestal ook niet opgevoed. Daarom is het goed om, op een crea9eve
creëren dat je zelf graag zou willen. en speelse wijze, hiermee bezig te gaan. Zo maken we de wereld een
stukje mooier en zijn we lief voor onszelf. Wat een belangrijk aspect is
Een liefdevol gebaar van de vijfde dimensie; deze zelfliefde is een belangrijke voorwaarde
om lief te kunnen zijn voor een ander. Want wat je niet zelf bezit, kun
Zo voel ik mezelf ook; een verstrooier van druppels licht en liefde. Ter je ook niet weggeven.
overweging, overdenking en vooral ondersteuning van eenieder die
dit kan waarderen. Want ik weet, net als ieder ander, dat je dit soms Giselle van de Rovaart

in het leven even goed kan gebruiken. Een steuntje in de rug, een Prak9jk van de Roovaart
liefdevol gebaar en vooral liefde voor jezelf. Wellicht idealis9sch,
maar het is mijn bijdrage aan die mooiere wereld waar zovelen (en ik
ook) naar verlangen.

Alleen-spelend ~ alleen-gaand

Door: Glenny Sijlbing Wijsheid

Als klein meisje speelde ik op de veranda met poppen, poppenhuis en Terug naar dat kleine meisje, zij had toen al een zekere wijsheid. En
meer van dat typische meisjes speelgoed. Ik speelde veel alleen, dat dat is in de loop van de jaren steeds groter geroeid. Er was en is ook
kwam ook omdat mijn broers mij te klein vonden om met hun echte een natuurlijke rust, die zeker op crisismomenten naar boven komt.
jongensspelletjes mee te doen. Mijn zus deed uiteraard wel mee, zij Dat alleen zijn is een soort constante in mijn leven. Ik ben daarin ook
was immers de oudste. heel dubbel. Ik ben en werk heel graag met mensen, maar geniet ook
enorm van alleen zijn. Ik woon al jaren alleen en werk ook al mijn
Tanden kapot hele leven met en voor mensen.
Ik voel mij bijna nooit eenzaam.
Dus ik zat daar alleen op de veranda in de schaduw, terwijl zij op het

schoolplein onder de Arubaanse zon een soort van honkbal speelden. Alleen als er grote shit is, dan kan ik mij alleen en eenzaam voelen.
Ik werd van het schoolplein geweerd. Tot de dag dat ik, bij de gra9e Maar dan blijken er heel veel liesebbende mensen in mijn omgeving
Gods, van dichtbij hun spel mocht bekijken. En oh, groot noodlot, ik te zijn: buren, vrienden, die twee broers en zus en andere familie.
werd bijna direct door een grote jongen omvergelopen. Twee Mijn gevoel van eenzaamheid verdwijnt dan als sneeuw onder de
voortanden stuk en een bloedende knie. De grote jongen, een zoon zon.
van vrienden van mijn ouders, was er helemaal onderste boven van.
Ik zelf niet zo. Ik voel mij bijna nooit eenzaam.

Ik had toen al de houding ‘Shit Verpleegster
happens in live, deal with it’.
Dat kleine meisje wilde verpleegster worden, net als haar moeder.
Op mijn 40ste Maar dat ben ik niet geworden. Het verzorgende zit er wel echt in; ik
sta al9jd voor iedereen klaar, soms ten koste van mijzelf, maar ook
Die twee tanden heb ik pas op mijn 40ste laten repareren, omdat dat gaat steeds beter. Het gaat niet al9jd om fysieke verzorging, maar
mijn tandarts mij ervan overtuigde dat het geen pijn zou doen. En om de psychische verzorging. Als coach/trainer zet ik mijn wijsheid en
ach, maakte ik mijzelf wijs, het hoort gewoon bij mij. Shit happens in mijn verzorgende ik graag voor jou in.
live, maar je hoeG niet je hele leven met de gevolgen te blijven ziQen.
Glenny Sijlbing

Zininkleur

De magie van een goed verhaal Als kind al hield ik van lezen. En ik was niet de enige thuis, want de
hele familie las - en leest nog steeds. Boeken gingen bij ons niet per
Door: Janneke Tanja stuk, maar per stapel mee naar huis uit de bibliotheek. In de vakan9e
werden die stapels bovendien goed op elkaar afgestemd. Zodat als jij
je hele stapel had doorgewerkt en de vakan9e was nog niet voorbij,
er al9jd bij iemand anders nog wel een boek was te vinden dat ook
leuk was voor jou. Er lag al9jd een boek op mijn nachtkastje, en hoe
vaak ik niet van beneden hoorde: “Licht uit, nú!” En dat ik dan
terugriep: “Nog éven, het is bijna uit…”

Boeken en schrijvers die me zijn bijgebleven

Mijn smaak was brééd, en het hoefde ook niet allemaal alleen maar
leQertjes te zijn; er werd met grote spanning uitgekeken naar de
nieuwe Suske en Wiske bijvoorbeeld. Maar de boeken en schrijvers
die me zijn bijgebleven? Thea Beckman, die me met spannende
verhalen de Middeleeuwen introk, in het spoor van ridders en
reizende muzikanten. Van die heerlijk ouderwetse boeken als ‘Onder
moeders vleugels’. Eindeloze kostschoolavonturen van de Dolle
Tweeling. Spannende boeken over de Zwarte Hengst. Ik heb ze nog,
ergens…

Als ik griep heb komen ze soms
tevoorschijn en ga ik lekker
nostalgisch liggen lezen.

Verhalen

En dan waren er, ook toen al, verhalen…. Uit de stapel oude boeken van mijn tantes kreeg ik van mijn
oma twee sprookjesboeken die nu nog steeds in mijn kast staan. De kaGen zijn wat gammel, hier en
daar is een pagina gevlekt of gescheurd. Als ik een verhaal zoek, staat het er bijna al9jd wel een zin
in, in inmiddels hilarisch ouderwets taalgebruik: Heur haar omhuifde haar gezicht…. Dat hoor je toch
niet meer dagelijks bij de bushalte? Ze werden me voorgelezen, en ik las ze zelf voor aan mijn
geduldig luisterende moeder.

Ik kan me niet meer herinneren hoe oud ik was toen ik voor het eerst met de Griekse en Romeinse
mythologie in aanraking kwam. Ik weet wel dat de Ilias en de Odyssee in de brugklas zijn
voorgelezen. En dat ik aan de lippen van mijn geschiedenis juf hing! En dat ik daarna alle Griekse
mythen in de bibliotheek minstens twee keer gelezen heb.

Oude liefde

Die verhalen waren de reden dat ik uiteindelijk geschiedenis ging studeren. Hoewel die boeken toen
allang vergeten in de kast lagen. Maar er kwam een dag dat ik ze weer eens oppakte. Dat ik al die
verhalen waar ik vroeger zo van hield als volwassene herlas en er hele nieuwe lijnen in ontdekte.

Dat ik ontdekte hoe een verhaal tot
leven komt als je het niet alleen leest

maar ook vertelt…

Verhalenfontein

Inmiddels is mijn favoriete sprookje uit die oude boeken, de Groene Vogel, de kern van een
vertelvoorstelling. Vertel ik onder de vlag van de Verhalenfontein samen met vier collega’s de
Odyssee in een marathonvoorstelling van vijfenhalf uur.

Nog al9jd ligt er standaard een boek naast mijn bed, en lees ik voor ik in slaap val. Alleen staat er nu
niemand meer onder aan de trap te roepen dat het licht nu toch écht uit moet - denk ik alleen bij
mezelf: Vooruit, nog één hoofdstuk…

Janneke Tanja

Behind the story

Mijn eerste grote liefde, Rox

Door: Joke Brons

Als kind hield ik van buitenspelen en dan het soort waar je het meest Alleen om te eten en te slapen
vuil van wordt. Dus bomen klimmen, slootjespringen, spelletjes doen
met buurtvriendjes, zoals bordje bal. Ik was al9jd buiten. Ik kan me Het maakte eigenlijk niet uit, als het maar buiten was. Thuis kwam ik
herinneren dat mijn moeder ook al9jd naar me op zoek moest als het alleen om te eten en te slapen en om geld te vragen voor een ijsje.
eten klaar was en geregeld vanaf het balkon riep: “Jooooookeeeeeee, Zelfs met regen liep ik buiten of waren we in de kan9ne aan het
eeeeeeeeeeeeeeten…” Waarop de Beo van de buuf dit tafereeltje flipperen, of daar spelletjes aan het doen. Wel was ik al9jd samen.
vervolgens tot vervelens toe nabootste. Dat wat ik meemaakte, wilde ik graag delen met mijn vriendinnen en
vriendjes en er voortdurend over kletsen.
Op de camping
Om die leuke momenten schaterend
We waren pas verhuisd van Leeuwarden naar Rinsumageest, een heel van de lach te kunnen herbeleven.
klein dorpje in het noorden van Friesland, onder Dokkum, met nog
geen duizend inwoners. Mijn school was naast ons huis, ik hoefde
alleen maar een veldje over te steken. Ten zuiden daarvan was niets.
Of eigenlijk alles voor mij. Een gepensioneerde boer (boer Prins) had
wat land afgebakend, hield daar kippen, schapen en kalveren. Hij ging
eieren rapen, precies na school9jd, zodat wij, een schare kinderen,
met hem mee konden lopen/huppelen om de eieren uit de moeilijke
hoekjes te kunnen rapen. Het werd natuurlijk een wedstrijd wie de
meeste eieren kon vinden. En ja, boer prins had alleen maar zuivere
inten9es.

Mijn eerste grote liefde, Rox Soms zat mijn ongeduld me in de weg en ook was de lichamelijke
belas9ng niet al9jd een pretje. Maar jeetje, als dan het resultaat er
Ook ging ik mee met oom Pau en zijn hond om ’s ochtends vroeg het mocht zijn, wat gaaf was dat. En nog gaver was, is hoe blij de honden
bos in te trekken, want dan is het bos op zijn mooist. Daar heb ik erg zelf werden als het baasje of bazinnetje helemaal gelukkig was en
mooie herinneringen aan. Oom Pau was de beste verhalenverteller die complimentjes gaf hoe prach9g ze eruitzagen.

ik kende. En ik had daar een grote liefde: Roxy. De prach9ge Schotse

Collie van de buren en goede vrienden van mijn ouders uit Utrecht. Die Een hond is zo gemakkelijk blij te praten. Geef maar veel
liefde was (zoals ik het me graag herinner) volledig wederzijds. Wij complimentjes met een grote glimlach en een hond gaat bijna op zijn
begroeQen elkaar al9jd met heel veel liefde. Hij luid piepend en ik met tenen lopen van geluk.
een stevige omhelzing waar hij zich vervolgens al9jd weer uit wist te
worstelen. Met Rox maakte ik bijna dagelijks een wandelingetje. Vooral Joke Brons

na het eten, want dan mocht ik gelukkig nog even naar buiten en Rox Management assistente
vond alles best. We hebben wat afgewandeld met elkaar. Hij heeG zelfs
mijn eerste gestolen kusjes mogen aanschouwen.

Ik werd meestal op de moeilijke gevallen gezet

Daar is mijn liefde voor honden geboren en ik was er vast van overtuigd
dat ik daar ook mijn werk in ging vinden. Dierenarts zag ik niet ziQen,
daar moest ik te lang voor in de schoolbanken en tja ik was nu eenmaal
graag buiten. Dierenartsassistente dan? Nee dat toch ook maar niet.
Uiteindelijk vond ik mijn roeping als gediplomeerd hondentrimster
(ofwel kapper voor honden). En daar was ik nog een soort van goed in
ook.

Ik werd meestal op de moeilijke
gevallen gezet, want mij lukte het
altijd wel om daar mee om te gaan.

Als kind hield ik van...

Door: Joke Plaatsman

Als kind hield ik van spelen. Heerlijk vond ik dat. Met veel fantasie en
verbeeldingskracht. Met poppen, met zand, met schelpen, met verf,
met… noem het maar op. Ik deed het de hele dag door. Of het nu
binnen of buiten was. Ik huppelde veel en voelde me vrij. Ik was een
uitbundig en expressief kind.

Het allerleukste vond ik het om naar mensen te kijken. Ik kon hen op
een of andere manier lezen. Als ze pijn of verdriet hadden, zag ik dat.

Ik werd een ‘keurig’ meisje

Maar wat ik vooral wil vertellen is dat ik gaandeweg mijn speelplezier
ben kwijtgeraakt. Hoe groter ik werd, hoe meer regels er bleken te
zijn. Al die regels. Al die normen. Al die waarden. Ik werd erdoor
gevormd alsof ik van klei was en raakte daardoor mijn eigen vorm
kwijt.

Ik leerde hoe ik mij hoorde te gedragen.

Ik werd een ‘keurig’ meisje, voldeed aan de verwach9ngen en werd
daar rijkelijk voor beloond.

Dat veranderde in de puber9jd. Ik werd rebels. Ik wilde mij losmaken.

Ik wilde mijn eigen ruimte. Met extreem gedrag scheurde ik mij los
van de keurigheid. Dit ging met zoveel kracht dat ik daar zelf van
schrok. Want wat moest ik nu? Ik wist helemaal niet wat ik zelf wilde
en voelde. Ik was stuurloos en wist niet hoe ik met mijn emo9es en
mijn power moest omgaan. Het was een extreme en pijnlijke periode.

Het ‘jij’ en het ‘ik’ Versterken van je ik-kracht

Wanneer je anderen goed kunt ‘lezen’ is het las9g om zelf te voelen Ik heb zelf, naast studeren, vooral geleerd door ondervinden en
wat van jou is en wat van een ander is. Ook is het las9g om een eigen ervaren. Zo ontdek je wat het effect van iets is en word je levenswijs.
mening te vormen. Het ‘jij’ en het ‘ik’ lopen als het ware door elkaar Je versterkt je ik-kracht. Omdat je zelf iets beleeG, ontdek je wat je
heen. Om bij jezelf te blijven is een ware kunst. wel en niet prexg vindt. Wat wel en niet bij je past. Je leert om te
luisteren naar je hart. Je ontwikkelt je innerlijk kompas en kunt
Speelplezier kwam weer tot leven bijsturen als dat nodig is.

Ik heb moeten leren om met mijn gevoeligheid om te gaan. Net zoals De weg naar je hart vinden
ik heb moeten leren om met mijn kracht om te gaan. Ik heb mijn
eigen gebruiksaanwijzing gaandeweg ontdekt. Wat mij hierbij heeG Omdat ik zelf een grote zoektocht heb gehad, weet ik hoe waardevol
geholpen is het leren kanaliseren van mijn energie. Of het nu om het is als je wordt geholpen om de weg naar je eigen hart te vinden.
emo9es of om kracht gaat, beide hebben rich9ng nodig. Beide Als er iemand is die jou dat leert. Daarom begeleid ik anderen bij het
hebben expressie nodig.
(her)vinden van hun eigenheid en de vrijheid in zichzelf. En het leuke
is dat juist mijn gevoeligheid en pit hierbij heel goed van pas komen.
Met een kwast en een potlood in mijn
handen kon ik mijn energie kwijt op

Joke Plaatsman
papier. Hartekriebel Specialist

Zingend kon ik elke emo9e uiten. Mijn crea9viteit ging stromen en
mijn speelplezier kwam weer tot leven. Het kind in mij, dat eens zo
vrij en onbevangen was, kon ik weer voelen. Ze laat nu geregeld van
zich horen en oooooh wat heb ik haar lief.

Een thuis voor de dieren

Door: Jolanda Cornegoor Paardenmeisje c.q. hondenmeisje

Als kind hield ik al van dieren. Mijn vader had een volière met Maar bovenaan elk verlanglijstje, van zowel verjaardag als Sinterklaas,
parkieten en kanaries. Ik had al vroeg Laura en Sjoeri, een kip en een stonden jarenlang een hond en een paard. Niet meer en niet minder.
haan. Want alles kreeg natuurlijk een naam. En ik had een klein Echt jarenlang. Ik kreeg het nooit. Het heeG nog bijna twin9g jaar
konijntje, Nelleke. Later heb ik nog een parkiet gehad, Nico. Ze geduurd voordat ik mijn leven en huis zo had ingericht dat een hond
moesten zich allemaal vrij kunnen bewegen. De kippen moesten meer dan welkom was. Met mijn eerste hond Fred heb ik bijna 16 jaar
kunnen scharrelen, het konijn moest gras kunnen eten en de parkiet lang lief en leed gedeeld. Uiteindelijk bleef ook het verlangen naar
moest kunnen vliegen, ook al hield ik hem binnen. Dat vond ik en dat een paard bestaan.
vind ik nog steeds. Ik wilde dat ze een fijn thuis hadden.
Het gevoel bij je huis
Gerrit-Jan
Die kwam er uiteindelijk toen ik 32 was.

Ik heb zelfs een baby-kauw grootgebracht, die mijn vader in een
schoorsteen op zijn werk had gevonden. Omdat de jonge kraai daar Daarmee begon ook de zoektocht naar
niet kon blijven, bracht mijn vader hem mee naar huis. Met een woonhuis op het platteland met
cocktailprikkertjes en kleine pipetjes heb ik hem groot gekregen. ruimte voor paarden.

Ook al had hij een fijn thuis aan zijn Wat heb ik mooie huizen gezien. Maar ook veel bouwvallen. Met al
hok, hij mocht altijd vrij rondvliegen. die huizenbezich9gingen had ik al gauw door dat lang niet alle huizen
even goed worden gepresenteerd. Dat je gewoon geen fijn gevoel
Wat hebben we met en om Gerrit-Jan gelachen. Hij was dol op krijgt in een huis. En dan wordt het ‘m niet, heel logisch. Daarom ben
glinsterende steentjes en iedere ochtend lag er een nieuwe serie voor ik zo blij dat ik nu als vastgoedstylist kan bijdragen aan een warme
het slaapkamerraam te flonkeren in de morgenzon. Trots dat hij was sfeer, aan een gevoel van thuiskomen. Want dat is het gevoel dat je
op zijn verzameling! Ik weet nog goed dat Gerrit-Jan 9jdens een eigen of je toekoms9ge huis je moet geven: de fijnste plek op aarde!
familiebarbecue op de schouder van mijn tante ging ziQen en plots er
vandoor ging met haar oorbel… Jolanda Cornegoor

Alvast Goed! Vastgoedstyling

Spannende verhalen en de baas
spelen

Door: Josien Westveer

Tja. Mooier kan ik het niet maken. Ik hield als kind van spannende verhalen en
de baas spelen. Als het huiswerk was om een opstel te schrijven, dan was ik
daar zo mee klaar. Om me aan het maximaal aantal woorden te houden viel
niet al9jd mee. Maar mijn pen een verhaal te laten toevertrouwen aan mijn
schoolschriGje, dat ging prima.

In Amerika leer je dat alles mogelijk is

In mijn hoofd gebeurde er van alles. Van het een kwam ook al9jd het ander. Je
zou bijna zeggen dat het net het echte leven was als ik er nu over nadenk. Daar
komt ook al9jd van het een het ander. Want na de middelbare school kreeg ik
de kans om een jaar in Amerika te wonen en 'leren'. Ik zeg 'leren' tussen
aanhalingstekens. Want wát was school daar anders dan dat ik hier was
gewend. Een jaar lang in een ander klimaat, cultuur en dus schoolsysteem. Ik
vond het geweldig. Elke dag sporten en veel aandacht voor posi9viteit. Daar zag
ik dat echt alles mogelijk is.

Wel een plek waar meer dan genoeg spannende Wat wilde ik worden?
verhalen worden geboren.
Verhalen schreef ik toen niet meer, maar dagelijks vulde ik mijn dagboek met
alle (levens)ervaringen die ik daar opdeed. Toen ik weer terugkwam in
Nederland had ik eigenlijk geen flauw idee meer wat ik wilde worden. Alles kon
toch?
Ik ging naar de poli9eschool en werd poli9eagent. Niet bepaald de plek waar je
wordt overladen met de posi9eve kant van de samenleving.

Als je zo veilig bent opgegroeid als ik, kan je wel zeggen dat het poli9ewerk op
straat weer een hoop levenslessen bracht.

De baas spelen Toch maar wat minder bazig zijn, dacht ik
dan een volgende keer.
Werken met mensen en de vrijheid van het zelf beslissingen nemen, veel buiten zijn (de
laatste paar jaar was ik 'biker' en dat fietsen was dus gewoon sporten in de 9jd van de
baas, in mijn op9ek); het waren dingen waar ik al9jd al van had gehouden. Want 'eigen
baas zijn' - of zoals het me vroeger vaak werd gezegd: 'speel toch niet zo de baas' - zat er
kennelijk ook al9jd al in.

Als juffie

Dus als kind hield ik ook van de baas spelen. Als een juffie vertelde ik mijn broertjes en
zusjes graag wat ze moesten doen. En het liefst ook hoe. Dat werd niet al9jd
gewaardeerd. Ik moet ook zeggen dat mijn adviezen niet al9jd zo geweldig waren. Zoals
die ene keer dat ik, iedereen op z'n paasbest klaar voor vertrek naar een bruiloG, écht
volhield dat er gras in de sloot groeide en dat ze er zó overheen konden lopen. Nee, dat
het gewoon kroos was en daaronder een flinke plens water lag, vertelde ik maar niet.
Zodra mijn woorden werden opgevolgd, was het resultaat erg nat.

Baas over je eigen leven

Na 7 jaar eigen baas zijn weet ik inmiddels steeds beter waarom dat zo belangrijk voor
me was als kind. Met volle teugen geniet ik ervan als ik zie hoe mijn geweldige personeel
mij helpt om te leren écht een baas te zijn. Want ik zal je wel zeggen; dat valt nog niet
mee. Ik wil namelijk vooral dat iedereen gewoon baas is over zijn of haar eigen leven. En
dan inclusief alle spannende verhalen die zich daarin afspelen.

Waarom ik als kind hield waarvan ik hield

Als boerendochter genoot ik als kind van het buiten in beweging zijn, mijn eigen
verhalen verzinnend. Nu met een kinderopvang op de boerderij en het besef dat
gezondheid je grootste goed is, ben ik zo dankbaar dat ik weet waarom ik als kind hield
waarvan ik hield. Dankbaar dat ik dat elke dag in de grote en kleine kinderen om me
heen mag terugzien. Spanning zit er genoeg in het leven. Laten we zelf de baas zijn over
hoe spannend het echt wordt. Een verhaal wordt het sowieso. Jouw eigen verhaal.



Josien Westveer

Boerderijopvang


Pure oliën

Vol van verhalen

Door: Kim van Goethem

Als kind hield ik al van verhalen verzinnen. Verhalen Een verhaal als metafoor
zijn zo mooi, omdat jij als schrijver aan het roer staat. Jij
bepaalt wat er gebeurt. Wat-als de boze draak ineens Tegelijker9jd heb je als lezer de zekerheid dat je loslaat binnen bepaalde kaders. Je weet dat het
een goed mo9ef heeG? Wat-als de grote stoere vent wel goed komt. En zelfs als dat niet het geval is, bij de meest gruwelijke sprookjes of
ineens een watje blijkt? griezelverhalen, weet je in ieder geval zeker dat er een ontwikkeling gaande is. Of dat de schrijver
het nare uit zijn verhaal gebruikt als metafoor, als les, die je mee kunt nemen.
Ontsnappen aan de werkelijkheid
Je laat als lezer de regie wel los en wil
Als lezer geven verhalen je de kans om even de regie verrast worden, maar je weet in ieder
los te laten, om de fic9eve belevingswereld over te
laten aan een ander. Het geeG je de mogelijkheid om te geval dat er iets gebeurt.
ontsnappen aan de werkelijkheid. Of juist waardevolle
lessen te leren en mee terug te nemen naar die Je leest nooit 150 pagina’s over de sleur van het echte leven; over een meisje dat haar dagelijkse
werkelijkheid. dingen doet en asandelt, zonder dat er ook maar enige samenhang of doel achter zit.
Het is fijn, veilig zelfs, om even in een wereld te leven waar überhaupt regie is. Juist omdat die
eigen regie zo ver weg lijkt in de echte wereld. In de echte wereld zorgt fantasie juist vaak voor
nega9eve gevoelens, angst zelfs.

Wat-als-scenario’s Schrijven helpt tegen de wat-als-
fantasieën in het echte leven.
De afgelopen week is heGig geweest. Chaos op werk, met veel deadlines. Mijn neef was 9jdelijk
ingetrokken, omdat hij nog geen kamer had gevonden in zijn nieuwe studentenstad. En ik had een
sollicita9egesprek waar ik erg aan twijfelde. De wat-als-scenario’s schoten door mijn hoofd: Wat-
als ik niet op 9jd klaar ben vandaag? Dan staat mijn neef voor een dichte deur straks, want hij
heeG geen sleutel. Dat vindt hij vast vervelend. Dan sta ik weer bekend als iemand die niet voor
anderen klaar staat.

Wat-als ik de deadline op mijn werk niet haal? Dan word ik daar vast op aangesproken en balen
mijn collega’s dat ik ze zo laat ziQen. Dat maakt het gesprek met die ene externe partner vast nog
vervelender volgende week. Wat als ik niet word aangenomen bij die nieuwe sollicita9e? Dan blijf
ik hier vast voor al9jd ziQen. Wat als ik wel word aangenomen, maar het uiteindelijk niets vind?
Dan moet ik elke dag verder reizen voor een baan die ik misschien nog wel vervelender vind dan
de huidige…

Verhalen doorleven Wat-als-fantasieën

Ik heb deze week iets nieuws geleerd, over verhalen doorleven en En ik mag van mezelf over alles schrijven. Over de echte wereld, maar ook
schrijven, en over de nega9eve fantasie en het echte leven.
over de fantasiewereld. Ik voel vanzelf wel wat waar hoort. De wat-als-
fantasieën zijn geweldig voor in verhalen en mogen daar zo groots en
Zelfs nu, aan het einde van een 11-urige werkdag, maak ik 9jd om te meeslepend zijn als maar mogelijk.

schrijven. Even 9jd voor mezelf. Tijd om de controle te herpakken over de Als ik schrijf, heb ik het gevoel dat het wel goed gaat komen. Ik wil dat
woorden, ze op papier te dwingen, en daar ordelijk te kunnen gevoel vasthouden en mezelf er mee versterken. Niet alleen om de wat-als-
onderscheiden tussen wat waar is, en wat een fantasie is. De wat-als fantasieën in het echte leven klein te houden, maar juist ook die grote
scenario’s lijken op papier nie9gheden. En als ze me wel angst opleveren, fantast in mijzelf wel te trainen en eindelijk eens al die mooie verhalen in
zijn ze gegrond, of kan ik ze beredeneren. Ik sta als schrijver aan het roer. mijn hoofd op papier te zeQen. Want als kind hield ik al van verhalen. En ik
zit er nog steeds vol mee.




Kim van Goethem

Beleidsmedewerker

Iets met taal, maar geen studie Drome-Lientje weet wat ze
linguïstiek… later wil worden

Door: Marije van den Bovenkamp

‘Drome-Lientje’ zo noemden mijn moeder en de juf mij. Ik was al9jd in
dromenland, in mijn eigen wereld waarin alles mogelijk was. Muziek
maken, lezen en ballet waren mijn grootste passies. Urenlang doolde ik
door de bibliotheek en in boekwinkels. En nog steeds zijn dat mijn
rustmomenten waarin ik de 9jd vergeet.

Montessori

Ik ben al9jd blijven dromen. Mijn rijlesinstructeur was bang dat ik het
rijexamen nooit zou halen, want ook achter het stuur droomde ik
regelma9g weg. De Montessori basisschool was ideaal voor mij. Hier kon ik
mijn expressieve interesses volledig ontwikkelen, er was veel vrijheid en
ruimte voor crea9viteit. Dat werd op de middelbare school wel anders. Ik
ging puberen en de eerste heGige life events traden mijn leven binnen. Ik
schreef veel in mijn dagboek en richQe de schoolkrant op.

Wat ik later wilde worden?

Het was dan ook een logische keuze om communica9e te gaan studeren.
Lekker breed, ik wist nog niet wat ik wilde worden. Iets met schrijven, maar
geen journalis9ek. Iets met lesgeven, maar geen docent Nederlands.

Wel wist ik heel zeker dat ik moeder wilde worden. En drome-Lientje was
al9jd verliefd; soms op 2 jongens tegelijk.

Ik raakte steeds vermoeider en had geen Cadeaumoeder
idee meer hoe ik kon ontspannen.
Na mijn studie rolde ik het communica9evak in en leerde ik ongelooflijk
veel, bij de meest prach9ge bedrijven. Schrijven (bedrijfsjournalis9ek,
interviewen, bloggen) bleef ik het leukst vinden. En ik werd moeder van 2
zoons. De mooiste geschenken in mijn leven. Na mijn echtscheiding in 2009
reed mijn prins op zijn wiQe paard voorbij. We werden verliefd en vormden
al snel een samengesteld gezin. Ineens had ik er 2 cadeaukinderen bij. Een
groot, harmonieus gezin; mijn mooiste droom was uitgekomen.

NLP

Ik verdiepte mij meer in het onderbewuste, het spirituele en ontdekte dat ik
ontzeQend helder voelend ben. Ik volgde NLP-opleidingen en leerde mezelf
hierdoor steeds beter kennen. Het afpellen was begonnen. In de tussen9jd
werkte ik 60 uur per week en zorgde ik voor kinderen, s9e•inderen en mijn
vriend (hartpa9ënt).

Ik kreeg een burn-out in 2013. Dat was in eerste instan9e pixg, maar na
verloop van 9jd kwam er rust in mijn hoofd. Ik had een geweldige
psychotherapeut en een NLP-coach die me behoorlijk binnenstebuiten
keerden. Vanuit de rust en deze innerlijke transforma9e ontstond het
verlangen om mijn eigen bedrijf te starten, als schrijfcoach. Ik wilde alleen
nog maar doen waar ik blij van werd en ik verlangde naar een betere balans
werk-samengesteld gezin. Ik zie het als mijn roeping om onze (nieuwe9jds)
kinderen goed te begeleiden naar volwassenheid. Mijn moederhart is
enorm groot. En ik geniet van schrijven, van lesgeven, van verbinden met
mijn geweldige klanten en cursisten.

Wat ik later wil worden?

Schrijfzin en moeder zijn maken mij intens gelukkig. Ik droomde er als klein
meisje al van. Eindelijk weet ik wat ik later wil worden: schrijfcoach in
Andalusië. En dan ga ik natuurlijk ook levensverhalen en boeken schrijven.
Voor nu, hoef ik er alleen maar te zijn.

Marije van den Bovenkamp

Schrijfzin


Purewebsites

Samenzijn met mezelf De informele meditaKebeoefening

Door: Marijke van Duinhoven Als ik er nu op terugkijk, was dit misschien wel een
vorm van medita9e die ik op jonge leeGijd al voor
Als kind hield ik ervan om over de schommel te hangen en mezelf had gevonden. Het mediteren dat ook in de rest
zo uren te bungelen, zacht wiegend, heen en weer. Zonder van mijn leven zo'n grote rol heeG gespeeld. En dan
afgeleid te worden door wat er om me heen gebeurde. Op heb ik het niet over de formele medita9ebeoefening op
zo'n moment was ik helemaal mezelf. Op zo'n moment was een kussen of medita9ebankje, maar de informele
ik één met de beweging, één met de natuur, één met medita9ebeoefening. De beoefening die ik de hele dag
mezelf. door kan doen. Het gevoel van het in beweging zijn op
het ritme van de adem heb ik nog dagelijks als ik
Kopje onder gaan mediteer, als ik wandel.... als ik werk.... als ik eet....als
ik praat...
Diezelfde ervaring had ik ook als ik in een zwembad was.
In een zwembad dat zeker 1.20 meter diep was, vond ik Zonder kussen
het heerlijk om kopje onder te gaan, dan naar boven te
springen, daarna weer kopje onder te gaan, en weer naar Mediteren zonder op een kussen te hoeven ziQen,
boven te springen. zonder in een zwembad heen en weer te hoeven
springen, of over een schommel te hoeven gaan
Met een inademing was ik hangen. De medita9e zit nu in elke in- en uitademing.

boven, met de uitademing was
Marijke van Duinhoven

ik beneden. Mindfulness RoQerdam

Zo sprong ik met sierlijke beweging op en neer op het
ritme van mijn ademhaling. En dat hield ik dan wel 10 tot
20 minuten vol. Mijn moeder maakte zich soms wel zorgen
of het wel goed met me ging terwijl ik aan het genieten
was van mijn samenzijn met mezelf. Ik kon dit niet vaak en
lang genoeg doen.

Leven zoals je van binnenuit wil Je zult succesvoller worden in
werk dat echt bij je drijfveren
Door: Marina Wakker
past.
Als kind hield ik ervan om huQen te bouwen, ontdekkingsreizigertje te spelen en te
dansen en te turnen. Ik was een ini9a9efrijk kind. Een klassenvertegenwoordigerstype
met allerlei ideeën. Tegelijker9jd was ik gevoelig. Ik voelde stemmingen aan en had als
kind al observa9es en reflec9eve gedachten over gedrag van andere kinderen.

Een strenge innerlijke man

Deze beide kanten in innerlijke familietermen - mijn vrolijke ini9a9efrijke innerlijke
jongetje en het gevoelige meisje - zijn mijn natuurlijke aard. Maar zoals wel vaker
gebeurt in ontwikkelingswegen van mensen, hebben beide kanten niet evenveel ruimte
gekregen. Door de omgeving waarin ik ben opgegroeid - met een wat angs9ge,
presta9egerichte vader en een moeder die aanpassen belangrijk vond - ben ik mijn
jongetjes kant wat meer gaan inhouden.

Dit had dan ook effect op de ontwikkeling van de volwassenen familieleden in mij. Ik
ontwikkelde een wat strenge innerlijke man en een innerlijke vrouw die wat meer oog
had voor wensen en belangen van anderen dan die van mezelf.

In ieder (innerlijk) gezin

Deze beide kanten in innerlijke familietermen - mijn vrolijke ini9a9efrijke innerlijke
jongetje en het gevoelige meisje - zijn mijn natuurlijke aard. Maar zoals wel vaker
gebeurt in ontwikkelingswegen van mensen, hebben beide kanten niet evenveel ruimte
gekregen. Door de omgeving waarin ik ben opgegroeid - met een wat angs9ge,
presta9egerichte vader en een moeder die aanpassen belangrijk vond - ben ik mijn
jongetjes kant wat meer gaan inhouden.

Dit had dan ook effect op de ontwikkeling van de volwassenen familieleden in mij. Ik
ontwikkelde een wat strenge innerlijke man en een innerlijke vrouw die wat meer oog
had voor wensen en belangen van anderen dan die van mezelf.

Het meisje dat afstemt op Innerlijke vrouw
anderen heeft ruim baan
gekregen. Zelf ben ik rond mijn 30e de balans gaan herstellen. Na een longontsteking merkte ik dat
met name het leven vanuit strenge eisen en weinig aandacht voor wat ik leuk vond wel
Ik ben meer gaan volgen wat ik erg veel energie kosQe. Langzamerhand ben ik meer ruimte gaan creëren voor eigen
van binnenuit wil, waar ik wensen, rust, ruimte, plezier en crea9viteit.
energie van krijg.
In plaats van alleen maar plicht en doelen. De geboorte van mijn dochtertje 10 jaar
geleden, die daarna erns9g levensbedreigend ziek bleek te zijn (en gelukkig helemaal is
genezen), heeG een verdere impuls gegeven aan de ontwikkeling van mijn innerlijke
vrouw. Zij is meer geaard geraakt en heeG haar posi9e aan het roer meer ingenomen.

Mijn innerlijke jongetje

Gelukkig is de balans er dus steeds meer, al blijG het opleQen. Voor mijn innerlijke
jongetje is er steeds meer ruimte voor het ontwikkelen en bedenken van nieuwe dingen.
De ini9a9efrijke en vrolijke klassenvertegenwoordiger in mij komt steeds meer naar
voren. Zo heeG mijn innerlijke jongetje bijvoorbeeld de afgelopen twee jaar plezier
gehad in het ontwikkelen van de Innerlijke Familie Drijfveren Test (IFD) en is mijn
innerlijke vrouw blij met de waardevolle bijdrage die de IFD kan bieden.

Inzicht in drijfveren en dilemma’s

Hoe meer je leeG vanuit je drijfveren, hoe beter dit is voor je energie. En ook voor

effec9viteit.

Je zult succesvoller worden in werk dat echt bij je drijfveren past.



Een op9male match is misschien niet al9jd mogelijk, maar door inzicht in je drijfveren

kun je wel bewustere keuzes maken. Mijn ervaring is dat de bespreking van de IFD al9jd

een interessant gesprek oplevert. Over iemands ontwikkelingsweg bijvoorbeeld. Of er

dilemma’s zijn tussen verschillende familieleden die bepaalde keuzes moeilijk maken.

Inzicht in dit soort dilemma’s kan verhelderend werken. Ik hoop dat dit mensen weer

een stapje dichter bij zichzelf brengt.







Marina Wakker


Innerlijke familie

Een Linda in de dop

Door: Marleen Cozijnsen

Als kind hield ik van muziek maken en dansen en was ik Droom
dol op lezen en schrijven. Ik vond het heerlijk om weg
te dromen bij de verhalen van Astrid Lindgren en Guus Gelukkig heb ik wel voor een crea9eve studie,
Kuijer. Wat wilde ik graag zulke spannende dingen Communica9e, gekozen en heb ik vervolgens een
beleven als de kinderen uit deze boeken! Het meest enorme persoonlijke groei doorgemaakt.

hield ik denk ik toch wel van schrijven. Kleine
verhaaltjes, brie€es aan mijn vriendinnen of mijn Nu ben ik weer meer hoe ik was als
moeder en oma's. Soms bundelde ik dan het een en klein meisje.
ander, plakte er plaatjes bij en zo ontstond er dan een
klein 9jdschriGje. Eigenlijk was ik gewoon een Linda of Ik laat die interne cri9cus veel vaker in zijn sop gaar
Wendy in de dop, realiseer ik me nu. De 'Marleen' in de koken. Daardoor voel ik me sterker en zelfverzekerder.
schappen, hoe leuk zou dat zijn!? Ergens droom ik nog steeds over 9jdschriGen maken.
Door deze blogchallenge ben ik in elk geval weer
Een joekel van een interne criKcus begonnen met het maken en bedenken van content. En
sterker nog, mijn eigen website heeG onlangs het
Die ‘Marleen’ is er nooit gekomen. Toen ik wat ouder levenslicht gezien. Hier kan ik mijn content delen. Of
iemand het nu gaat lezen of niet, mij maakt het trots en
werd, groeide er in mij een interne cri9cus. Een happy!

joekel…. Hij remde me voortdurend in mijn crea9viteit. Marleen Cozijnsen

Communica9eadviseur
Het was nooit, bijna nooit, goed genoeg. Zelfs niet na

9jdenlang schaven. Terugkijkend is dat zó vreselijk

jammer.
Onderweg kwam ik vele beren tegen.

En ze hielden me weg van wat ik eigenlijk het liefst
wilde. School voor Journalis9ek? Nee, daar was ik vast
veel te verlegen en onzeker voor. Stagelopen bij een
9jdschriG? Nee, te ver weg, helemaal in Haarlem. Hoe
moest dat met mijn vriendje? En meer van dat soort
excuses.

De magie van schrijven

Door: Miek van Asten

Als kind hield ik van schrijven en lezen. Bij mij starQe de verwondering in de De verwondering
eerste klas van de lagere school. Wat ging ik daar iedere dag graag heen. De
klas hing vol kaartjes met iets erop en ik wist niet wat dat betekende. Het Misschien zijn deze beelden, mijn ervaringen wel heel bepalend geweest voor
maakte grote indruk op me, alsof ik wist, dat er iets heel bijzonders zou mijn keuze nu, inmiddels 66 jaar oud. Om weer die magie, die verwondering te
gebeuren dat eerste jaar. Eindeloos moesten we leQers in een schriGje zoeken in de beelden. Gek genoeg is lezen voor mij al een hele 9jd op de
schrijven. En toen het alfabet was afgehandeld, kon ik al heel wat kaartjes achtergrond. Mogelijk door alle informa9e die ik de afgelopen jaren in mijzelf
lezen. ben gaan opslaan en die nu naar buiten mag komen en uitgedragen wil worden.
Terugdenkend aan een paar jaar geleden, toen ik mijn werk kwijtraakte en naar
Pure magie een passie zocht die over de 70 jaar heen zou reiken, zeg ik nu:

Het herkennen en dan steeds weer opnieuw lezen van woorden, en later Natuurlijk is dat schrijven!

zinnen, is voor mij pure magie geweest. Ik werd er blij van als woorden tot Voor mezelf, maar ook zo dat het voor anderen inspirerend is. Wat een heerlijke
uitdaging!
beelden werden en ik begon boeken te verslinden. Van ‘Pim-loopt-in-bos’ tot
Dankbaar voor alle juffen
‘Mariska de circusprinses’ en zo verder.
Ik voel grote dankbaarheid opkomen voor alle juffen die mij in klas 1, 2 en 3
Vanaf dat moment vond je mij, het liefst elke dag, in de bibliotheek in ons hebben leren schrijven en lezen. Voor de magie van die eerste 3 jaar. Deze
herinneringen vormen de basis voor de ontwikkeling die nu in gang is gezet.
dorp. De herinnering aan de geur, de rust en onverbiddelijke s9lte. Ik hield Geweldig toch?

ervan en wist het zeker: Later zou ik bibliothecaresse Ook de behoeGe om weer een Fes9naLente Schrijfcafé te organiseren is daar
een logisch vervolg op. Want wat biedt schrijven toch oneindig veel
worden. mogelijkheden om je te ontwikkelen. Om er je leven rich9ng mee te geven. En
om er gewoon heerlijk van te genieten.
Ik liep in gedachten mee
Miek van Asten
In de tweede klas kregen wij al aanschouwelijk aardrijkskunde. Kabouter Pim Fes9naLente
liep toen niet meer alleen door het bos, maar hij wandelde uit de boekjes naar
de uiterwaarden van onze grote rivieren. Hij liep wat af, want in één les stak hij
de Maas, Waal en Rijn over. En ik liep in gedachten met hem mee. Vooral vanuit
de trein gezien, is hij er nog steeds en elke keer weer, bij het passeren van de
rivieren zie ik hem door het gras ploeteren met zijn kleine beentjes. Vol
verbazing van al het moois dat hij ziet!

Het oplossen van mysteries


 Door: MiKlle de Wolf

Als kind hield ik van lezen, in mijn dagboek schrijven wat ik allemaal had meegemaakt en vooral het organiseren van
clubjes. Zo heb ik een toneelclub opgericht, een schrijfclub en een geheime club.

De geheime club van vijf Verborgen waarheden

Deze geheime club staat me nog vers in het geheugen. Ik De missie van onze geheime club was het
heb ‘m opgericht naar aanleiding van een boek dat ik las: oplossen van mysteries. De verbinding met
De geheime club van vijf. In het boek speelden vijf kinderen andere kinderen was hierin belangrijk en
de hoofdrol. Ze hielpen de poli9e met het oplossen van plezierig.

mysteries. Ik vond dit super spannend en leuk om te lezen
en heb waarschijnlijk gedacht: Dat wil ik ook! Deze geheime Bijzonder is dat ik in mijn
club van vijf bestond uit kinderen uit de straat, veelal mijn werk terugvind wat mij als
speelmaatjes. De schuur in de tuin was ons mee9ngpoint
en je mocht pas naar binnen als je drie keer had geklopt en kind al boeide.
het juiste wachtwoord noemde. Wat onze huizen met
elkaar verbond, was een hele lange brandgang. Deze liep Hoe kunnen we in dit mysterie van onze
langs alle achtertuinen in onze straat en was omringd door familiegeschiedenis de verborgen waarheden aan
een hele hoge heg. Achter die heg woonden ‘enge buren’. het licht brengen?
Deze enge buren vormden vaak een belangrijk onderdeel
van ons mysterie.

Onze familiegeschiedenis

Wat begonnen is met het achterhalen van de verborgen verhalen uit mijn eigen familiehistorie, heeG geleid tot
het aan het licht brengen van verborgen verhalen uit andermans familiehistorie. Met als doel te leven in
overeenstemming met wie je in essen9e bent en daar vrede mee te hebben.

Ben jij ook benieuwd naar het mysterie van jouw familiehistorie? Ik heet je van harte welkom bij een van mijn
workshops familieopstellingen.


Mi9lle de Wolf

Mi9lle verheldert

Als kind hield ik al van kleur. Met elke verjaardag en met Kleur in zicht
Sinterklaas stond er steevast een doos met kleurpotloden
bovenaan mijn verlanglijstje. Ik was verre van een tekenwonder, Door: Rietje van Vlasselaar
maar kleuren… daar was ik dol op. Ik kan me nog zo goed
herinneren dat ik het als klein meisje al spannend vond dat een
oranje gekleurd huis een heel ander gevoel gaf dan een blauw
gekleurd huis, of een geel huis.

Passie voor kleur

Als ik dan nu zie hoe ik kleur inzet bij mijn coaching en trainingen
om mensen weer in contact te brengen met hun gevoel, vind ik
dat echt wel bijzonder! Het maakt me zo blij dat ik mijn passie
voor kleur elke dag opnieuw mag inzeQen.

Mogelijkheden

Dat is niet al9jd zo geweest hoor. Net zoals velen, leefde ik
jarenlang vanuit mijn hoofd. Ik deed netjes wat er van me werd
verwacht en dat was trouw, plichtma9g mijn ding doen op
kantoor. Tot ik er genoeg van kreeg en echt niet langer om mijn
gevoel dat het niet klopte heen kon. Grappig genoeg viel mijn
groeiende onrust precies samen met een forse reorganisa9e bij
mijn toenmalige werkgever. Terwijl ik veel collega's angs9g zag
worden om hun baan, zag ik alleen maar mogelijkheden. Al
jarenlang was ik bezig met persoonlijke ontwikkeling, wellicht
was dit een prachtkans om hiermee professioneel aan de slag te
kunnen gaan.

Dat beeld van die gekleurde lucht Kleurcoaching en kleuroscopie

En zo geschiedde. De mogelijkheden lagen open en ik schreef De dag erna heb ik me ingeschreven voor een crea9eve en intuï9eve
me in voor een tweejarige coachopleiding. Dat gaf al een kleurentraining. Wat een supergaaf jaar was dat. Ik maakte mijn eigen
supergoed gevoel, maar de magie werd nog wat later geboren. innerlijke kleurenreis door alle kleuren heen. Heel intensief, maar wat ben ik
Die ontstond op die nazomerse dag eind augustus 2006. Op het daardoor gegroeid als mens. Het tweede jaar heb ik me gespecialiseerd in
strand, net na zonsondergang. Ik had behoeGe aan s9lte die dag kleurcoaching en kleuroscopie.
en was al enkele uren lekker alleen op het strand. Heerlijk
gewandeld langs de vloedlijn en daarna fijn ziQend met mijn
Vanaf het moment dat ik mijn
blote voeten in het zand. Ik zag de oranje zon in de zee zakken. Zo gaaf is dat. zielskleur heb leren omarmen, is
De lucht kleurde ook eerst oranje...en roze...en iets later violet alles gaan stromen in mijn
en indigoblauw. Het was magisch! Dat beeld van die gekleurde leven!
lucht, maar vooral wat er in mij gebeurde.
Geboortekleuren
Alsof er iets openbarstte wat een
pure vreugdestroom teweegbracht. Inmiddels zijn we elf jaar verder en voel ik me trots en vreugdevol dat ik al
heel veel mensen heb mogen coachen en trainen in de verbinding met hun
Ik had nog geen idee hoe en wat, maar één ding wist ik zeker: ik geboortekleuren. Elke keer zie ik hoe er iets wordt geopend in iemands
moest iets met kleur gaan doen! essen9e op het moment dat ze aan de slag gaan met hun levenskleur en
zielskleur. Ontroerend mooi vind ik het. In die opening ontstaat het namelijk
en herken ik die pure vreugdestroom.

Rietje van Vlasselaer

Kleur InZicht

De pen weer opgepakt Teleurstelling

Door: Sandra Lakebrink Wanneer je dan op school opdrachten krijgt en de juf of meester het niet
mooi vindt of niet goed genoeg om je zelfs een voldoende te geven, is de
Ik hield van lezen en crea9ef bezig zijn. Het woord boekenwurm was dan teleurstelling groot. Ik heb me langere 9jd niet goed genoeg gevoeld om
ook helemaal op mij van toepassing. Mijn moeder kon roepen wat ze wilde, ook maar iets te gaan schrijven. Nu weet ik dat dit ook met andere zaken te
maar wanneer mijn zus of ik in een boek aan het lezen waren, dan waren maken had en niet alleen met het schrijven.
we even niet meer in dezelfde wereld als zij. Als ze voor me stond en
nogmaals riep dat we bijvoorbeeld gingen eten, schrok ik op en hoorde Eind goed al goed
voor het eerst wat ze zei.
Na vele jaren van persoonlijke ontwikkeling en diverse ervaringen, heb ik de
Elke week meer leUers pen weer opgepakt. Lezen heb ik al9jd gedaan. Nu schrijf ik levensverhalen
van mensen.
Al op de kleuterschool schreef ik woordjes. Eerst gewoon kopiëren van het
aap-noot-mies plankje. Daarna leerde ik op de basisschool echt lezen en Ik ben bezig met mijn eerste echte boek
schrijven.
over mijn favoriete hond, de Briard.

Wat ging er een wondere wereld

voor me open. De passie voor het schrijven heb ik hervonden. Het is een heerlijke
uitlaatklep om te kunnen schrijven over dat wat me bezighoudt. Jullie gaan
Ik was zo vaak in de bibliotheek als ik maar kon. Daar was de vreugde groot nog veel van me horen.
wanneer ik weer een nieuwe rij kon gaan lezen, omdat ik elke week meer
leQers leerde. Sandra Lakebrink

Eenmaal aan het lezen, volgde al snel de liefde voor het schrijven. Menig Sandra schrijG

poëziealbum heb ik vol geschreven met kleine gedichtjes en verhaaltjes.
Briard, maatje voor het leven

Ondernemen leerde ik bij mijn oma

Door: Veronika RuUen

Muziek heeG al9jd een grote rol gespeeld in mijn jonge jaren. Met mijn zus Naar mijn oma
zat ik in een koor, een kerkkoor, waar wij iedere maandagavond
repeteerden en op zondag in de kerk mochten zingen. Dat heb ik nog best Omdat mijn ouders werkten, ging ik in de vakan9e al9jd naar mijn oma. Zij
lang gedaan. De liefde voor muziek heb ik zeker van deze 9jd. had met mijn oom een horecabedrijf met een kleine boerderij erbij. Het
was al9jd een feest om daar te zijn. Ik werd verwend, mocht overal mee, op
Kindergarten de tractor, bij de dieren in de wei.


Ik was de jongste van het gezin met 2 zussen die 10 en 6 jaar ouder zijn. En ik kreeg altijd de mooiste kamer van
Mijn ouders werkten allebei en daarom ging ik al op heel jonge leeGijd naar het huis.
het kinderdagverblijf, ‘Kindergarten’ hoe het in Oostenrijk wordt genoemd.
Wat ik mij van die 9jd nog kan herinneren, was dat ik tussen de middag op Groot, licht en met een hemelblauw plafond, dat was heel mooi wakker
een soort opklapbed van riet moest slapen. worden in de ochtend.

Het kinderdagverblijf werd door nonnen Mensen helpen
gerund en die waren best wel streng.
Wat ik het liefste als kind al deed was mensen helpen. Nou, dat kon daar
wel, met mijn oma alle klanten helpen. En van de gasten kreeg ik dan al9jd
Later, toen er ook leeGijdgenootjes waren, was het wel leuk, want er werd snoep. Hier kwam ik geen aandacht te kort.
heel veel georganiseerd. Er werden toneelstukjes ingestudeerd en wij
mochten in het plaatselijke theater optreden voor onze families. Ondernemerschap

Als ik zo terugdenk, heb ik denk ik toen het ondernemerschap geleerd;
makkelijk contact leggen met mensen, dienstbaar zijn en ook echt leren
werken. Hier heb ik nu nog profijt van.

Veronika RuQen

Van surprises naar De opleiding voor etaleren, decoreren en
reclametekenen
webdesigner
De keuze welke beroepsopleiding ik zou gaan volgen was niet moeilijk. Dat
Door: Yvonne Serré werd St. Lucas in Boxtel, de opleiding voor etaleren, decoreren en
reclametekenen. Het was een pixge opleiding, weinig theorie en heel erg
Als kind hield ik van tekenen en knutselen. Ik was al9jd in de weer met veel prak9jk. Avonden zat ik op mijn zolderkamer thuis maqueQes of
kleurpotloden en verf. Alle figuurtjes van Disney heb ik wel een keertje andere bouwsels in elkaar te zeQen.
nagetekend, die schetsboeken heb ik hier nog in de kast liggen.
Dat gepruts op de vierkante centimeter
Een echt Hans & Grietje huisje vond ik heerlijk om te doen.

Sinterklaas vierden wij jaren achter elkaar met familie, opa en oma, oom en De volgende dag sjouwde ik alles met bus en trein mee naar Boxtel. Daar
tante, nee€es en nichtjes. Er werden dan lootjes getrokken en je moest een kreeg ik dan de beloning voor al het harde werken: een goed punt. Of juist
surprise en een gedicht maken. S9ekem hoopten sommigen dat ik voor hen niet, maar daar leerde ik ook veel van.
een surprise mocht maken, omdat het eindresultaat vaak erg mooi was. Ik
was daar dan al weken mee bezig en genoot ook echt van het verzinnen en Met mijn handen
het maken ervan. Eigenlijk de enige surprise die ik mij nog goed herinner, is
die voor mijn nichtje, een echt Hans & Grietje huisje van allemaal heerlijke Met mijn diploma op zak ben ik als Visual Merchandiser bij V&D begonnen.
lekkernijen. Jarenlang heb ik hier met erg veel plezier gewerkt. Totdat hier abrupt een
einde aankwam.
Een stokpaardje van vilt
Nu ben ik webdesigner en komt mijn
Wat ik mij nog wel goed kan herinneren is de teleurstelling na een creativiteit weer goed van pas.
Sinterklaasviering op de lagere school. Ik had voor een klasgenootje, die
enorm van paarden hield, een stokpaardje van vilt gemaakt, inclusief Het daadwerkelijk met mijn handen iets maken, vind ik nog steeds erg leuk
bezemsteel en zelf gepunnikte manen. Ik kwam dan weer thuis met een om te doen, maar daar komt op het moment weinig van terecht. Die 9jd
schoenendoos vol met peperkoeksmurrie en zaagsel. Mijn moeder troosQe komt nog wel.
mij met een kopje thee en gevulde speculaas en dan was het wel weer over.
Yvonne Serré

Webdesigner

Nawoord Bloggen is verhalen vertellen, storytelling. Dat heb je in deze blogbundel
kunnen ervaren. Ieders leven is zo groots en ieder verhaal staat op zichzelf.
Daarom hoef je nooit bang te zijn dat er geen lezerspubliek is voor jouw
blogs. Je raakt of inspireert al9jd wel iemand, hoe mooi is dat?

Ik vind het ook totaal onbelangrijk of je wordt gelezen door 3 of 300
mensen. Het gaat erom dat je schrijG, dat je durG te delen, omdat je er
al9jd anderen mee helpt.

Wil jij het bloggen, storytelling ook onder de knie krijgen? Kom dan naar
mijn 2-daagse training Bloggen kun je leren. Er gaat een wereld voor je
open en je overwint iedere schrijfangst en zelfcensuur, mocht je daar last
van hebben.

Je bent al9jd welkom in mijn Schrijfschool, want alles wat je schrijG is goed.
Ik leer je om schrijvend te ondernemen vanuit je hart.

Warme groet,

Marije van den Bovenkamp
Schrijfcoach, -trainer en eindredacteur

hQp://schrijfzin.com


Click to View FlipBook Version