ต่างคนต่างเหงา เเค่เราเท่านั้น

เขียนโดย kanyamon

ต่างคน ต่างเหงา
เเค่เราเท่านั้น

คำนำ

...จุดสามจุดที่เรียงต่อกัน สามารถบ่งบอกอะไรได้บ้างนะ
เเต่ในเรื่องสั้นเล่มนี้ จุดสามจุดที่ปรากฎเยอะเเยะมากมาย
นั้น ต้องการจะสื่อถึงจังหวะการหายใจ ความเงียบก่อนจะ
พูดอะไรสักอย่าง หรือกระทั่งเพื่อเป็นจุดพักสายตาเเละ

ลมหายใจของผู้ัอ่านในการละเลียดเนื้อหาของเรื่องสั้น
อารมณ์เหงาๆที่ปนความอ่อนหวานมาเป็ นครั้งคราว
...ต่างคนต่างเหงา เเค่เราเท่านั้น เป็นเรื่องที่เข้ามาในหัว
เมื่อตอนที่ีได้ฟั งเพลง'ต่างคนต่างเหงา'ของศิลปินท่าน
หนึ่ง จริงๆสิ่งที่เข้ามาก่อนคือความรู้ัสึกเหงาเเละความ

รู้สึกรัก มันอัดอั้นอยู่ภายในใจ

ต่างคนต่างเหงา เเค่เราเท่านั้น

... ฉัน ที่วันนี้รู้ตัวเองดีว่า ตัวเองอ่อนเเอเเค่ไหน เหงาเพียง
ใดเพียงเพราะไม่มีใครอยู่ข้างกาย

ฉันยอมรับนะ...ว่าฉันเหงา

...เธอ ที่วันนึงเราได้รู้จักกัน
ฉันจำได้ว่า วันนั้นเป็นวันที่ฝนตกปรอยๆ ฉันนั่งชื่นชม
บรรยากาศฝนพรำผ่าน กระจกของร้านกาเเฟ เม็ดฝนหยอกล้อ
เล่นอยู่บนใบไม้สีเขียว เเล้วเธอก็เดินเข้ามาในสายตา
...เธอเดินอย่างช้าๆ ท่ามกลางสายฝน ไม่เเยเเสว่าตัวเองจะเปียก
อย่างไร
...ฉันเเอบเห็นน้ำตาปนอยู่กับน้ำฝนบนใบหน้าของเธอเมื่อตอนที่
เธอพิงหลังกับกระจกร้าน

... ฉันชวนเธอให้มานั่ง
หลบฝนในร้านด้วยกัน เธอปฎิเสธอย่างเกรงใจ ฉันจึง
บอกว่ายินดี เพราะในตอนนี้ไม่มีลูกค้าเเล้ว ฉันเดิน
เข้าไปหยิบผ้าขนหนู ผืนนุ่มที่วางทิ้งเอาไว้ที่ร้านเสมอ
นำมันมาให้เธอซับน้ำฝน เเละหวังว่าผ้าขนหนูของฉัน

จะซับน้ำตาของเธอไปด้วย
... ฉันเห็นรอยยิ้มของเธอครั้งเเรก พร้อมกับคำ
ขอบคุณ เมื่อตอนยกกาเเฟหอมกรุ่มมาให้ เเล้วบอกว่า

ฉันเลี้ยง

...เพราะอากาศเย็น ฉันหวังว่ากาแฟร้อนๆ จะทำให้เธออุ่น
ขึ้นได้บ้าง



แล้วหลังจากนั้น เธอกลายเป็นลูกค้าประจำของที่ร้าน
มุมเดิมที่เธอเคยนั่ง ฉันจะคอยเคลียร์เอาไว้ให้ เมื่อได้เวลาสี่โมง
เย็น เป็นเวลาเต็มที่ เธอจะเข้ามา ไม่ต้องบอกหรือรับออเดอร์ให้เสีย
เวลา เพราะทุกครั้งที่เธอเข้ามา เมนูที่เธอสั่งซ้ำๆกันนั้นฉันจำขึ้นใจ
เสมอ คาปูชิโน่นมสด พร้อมกันเค้กมอคค่าหรือบูลเบอรี่ชีสพาย

ตามที่ร้านทำในแต่ละวัน

...ทุกวันเธอจะมีหนังสือมาด้วยเล่มหนึ่ง หรือบางครั้ง ก็เป็นสมุด
บันทึกขนาดพกพา เพื่อขีดเขียน เธอมักจะอ่านหนังสืออย่างสบาย

อารมณ์ พร้อมกับจิบกาแฟในถ้วยโปรด



ถ้วยกาแฟที่เราไปเลือกซื้อด้วยกันเมื่ออาทิตย์ก่อน



เธอก้าวเข้ามาในชีวิตฉัน



เราเริ่มต้นด้วยความเป็นเพื่อน มิตรภาพที่ฉันหยิบยื่นให้เธอวันนั้น
ทำให้เรามีวันนี้ ปีกว่าแล้ว ที่เรารู้จักกัน ตั้งแต่วันนั้น วันฝนตก

ปรอยๆ เรารักษาสภาพความเป็นเพื่อนเอาไว้ไปไหนมาไหนด้วยกัน
เที่ยวเล่นด้วยกันเสมอ


เราว่า



เราไม่เคยจะปล่อยให้อีกคนเหงา” เพราะเราต่างรู้ซึ้งดีว่า สิ่งที่ทำให้
เรามารู้จักและ ผูกพันกับมันคือความเหงา

วันนั้น วันแรกที่เราพบกัน เป็นวันที่เธอเสียใจ น้ำตาที่ฉัน
แอบเห็น เป็นน้ำตาที่ เธอมีให้กับคนรักเก่า คนที่ทิ้งเธอไปกับ

ชายอื่น และวันนั้น ฉันเองก็เพิ่งกลับจากงานแต่งงานของ
แฟนเก่า แม้เราจะเลิกกันนาน



แล้ว แต่ฉันก็แสนเศร้าเมื่อเห็นเขามีใครอีกคนที่ไม่ใช่ฉันยืน
ข้างๆ สิ่งที่ดึงดูดเราเข้าหากัน ...คือความเหงา



มีหลายคนถามว่า เธอกับฉัน เราคบกันอยู่หรือเปล่า



ทุกครั้งเธอได้แต่ยิ้มและหันมาที่ฉัน ส่งสายตาให้ฉันตอบ
เป็นหน้าที่ของฉันที่ต้องบอกใครๆ ว่า เราเป็นเพียงเพื่อนกัน
ฉันเอง ก็ยังรู้สึกพอใจกับคำนี้ ฉันรู้ตัวเองดีว่าตัวเองเป็นคน

เหล่าร้ายกาจแค่ไหน

ตอนที่เราเลิกกับเเฟนนั้น มันเหมือนฝั นร้ายเพียงใด
กับการ ที่คุณเคยอยู่ใกล้ๆกับต้องมาอยู่ไกล
และกลายเป็ นคนอื่นไปในที่สุดฉันไม่พร้อมจะมีใครในตอนนี้
เเต่ฉันยินดีที่จะมีเธออยู่ข้างๆเสมอ อย่างที่เป็นอยู่ อย่างนี้
ความสัมพันธ์ที่เราเรียกว่า “เพื่อน”ว่าใครๆ จะคิดว่ามันไม่ใช่
แค่นั้น

การที่ผู้ชายคนหนึ่งมาที่ร้านกาแฟทุกวัน เวลา
เดิม เมนูเดิม เพียงเพื่อมานั่งอ่าน หนังสือและพูดคุยถามหา
มิตรภาพจากผู้หญิงคนหนึ่ง มันจะเป็นไปไม่ได้เลยหรอ

วันนี้...ที่ร้านกาเเฟมุมเดิมของเธอ
เธอก้ยังนั่งอ่านหนังสือเพลินอยู่อย่างนั้น จนฉันต้องเข้าไป
เตือนว่าถึงเวลาปิดร้านเเล้วนะ เธอรอจนฉันปิดร้านเรียบร้อย
จากนั้น ก็เดินไปส่งฉันอย่างทุกวัน

แต่วันนี้ ฉันสังเกต ดูเธอกังวล อย่างกับมีเรื่องในใจ จึงได้ถามออก
ไปอย่างเคย เธอหยุดเดินและ มองหน้าฉัน บอกเรื่องราวที่อยู่ในใจ
เธอบอกว่า พรุ่งนี้จะเดินทางไปต่างจังหวัดพร้อมกับครอบครัว และ
จะอยู่ที่นั่น ประมาณสองอาทิตย์ ฉันมองหน้าเธอ ส่งสายตาออด
อ้อนออกไปอย่างไม่รู้ตัว นี่หมายความว่าสองอาทิตย์ที่จะมาถึง ฉัน
จะไม่มีเธออยู่ข้างๆ ใช่ไหม


เธอบอกว่า เราเป็นเพื่อนกันมานานแล้วนะ เธอชอบใจฉัน ที่ทำให้
ชีวิตเลยไม่ เงียบเหงามากนัก ฉันยิ้มให้เธอและบอกไปว่า ฉันต่าง
หากที่ต้องขอบใจเธอที่ทำให้ฉัน ไม่เหงา


แล้วเราก็ยิ้มให้กัน ชอบใจซึ่งกันและกัน ที่ต่างก็เติมเต็มให้ไม่เหงาใจ
ในวันที่ ไม่มี ใครข้างๆกัน แต่ฉันมีเธอเสมอ และเรามีกัน ตลอดมา

... ฉันเดินต่อไปอย่างเงียบๆ เราเดินผ่านแผงลอยขาย
ดอกไม้ เธอหยุดเมื่อผ่านร้านขายดอกไม้มื่ ฉันมองดูเธอที่กำลัง
เลือกดอกไม้ พอเธอซื้อดอกไม้ เรียบร้อยแล้ว เธอก็จูงมือฉันเดิน

ต่อไป จนถึงหน้าบ้านของฉัน เธอจับมือฉันขึ้นมา วางดอก
กุหลาบสองดอกที่เพิ่งซื้อไว้ในมือฉันอย่างถนอม



เธอถามฉันว่า รู้ไหม ว่าภาษาดอกไม้ หมายความว่าอย่างไร ฉัน
ได้แต่ส่ายหน้า เธอบอกต่อว่า ดอกกุหลาบสีชมพูนั้นคือความ
เป็นเพื่อน ความหวาน จํานวนสองดอกนั้นหมายถึงการแสดง

ความรู้สึกให้กัน ฉันได้แต่ยิ้มกับความหมายนั้น



เธอถามว่า ถ้าเธอกลับมาจากต่างจังหวัดแล้ว จะเอาดอกกุหลาบ
สีแดงสามดอก มาให้ ฉันจะรับมันไว้หรือไม่

แต่กลับถามนั้น เธอยิ้มและบอกว่า ไม่เป็นไรยังมีเวลาคิด
ระหว่างที่เราไม่เจอ กัน


เธอบอกว่าจะไม่โทรมา และบอกให้ฉันไม่ต้องโทรไปหา




เเต่ฉันก็นั่งคิดเรื่องที่เธิบอกว่าจะไม่โทรมา นี่ยังไม่ให้ฉัน โทร
ไปหาอีก ฉันได้แต่ถามว่า แล้วถ้าฉันเหงา จะทำอย่างไร

เธอยิ้มอย่างเคย มือล้วงลงไปให้กระเป๋าเป้ หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้น
มา บอกให้ฉัน อ่านหนังสือเล่มนี้ในระหว่างที่เธอไม่อยู่ ฉันขมวดคิ้ว

เธอก็รู้นี่นะว่าฉันไม่ชอบอ่าน หนังสือ



ฉันรับมันมาอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้าชายน้อย” คือชื่อหนังสือเล่มนั้น
ฉันบอกว่าเคย ได้ยินคนพูดถึงหนังสือเล่มนี้มานาน แต่ยังไม่มี

โอกาสได้อ่าน



เธอบอกว่า แล้ว ระหว่างที่เธอไม่อยู่ก็อ่านมันให้จบ ถึงจะไม่ชอบ
อ่าน อย่างไร สองอาทิตย์ก็น่าจะจบได้ เลยลากลับ ฉันจึงส่งยิ้ม

หวานให้ อวยพรให้เธอเดินทางปลอดภัย แล้วจึงเดินเข้าบ้าน

เหงา ฉันรู้สึกเพราที่สุดคืนนี้ ทั้งๆ ที่เธอเพิ่งจะกลับไป


อาจเป็นเพราะจะไม่ได้เจอกับเธอสองอาทิตย์ไม่ได้ยินเสียง หรือ
พูดคุย ฉันไม่เข้าใจความคิดเลย ทำไมถึงทำอย่างนี้ สายตา
เหลือบมองไปยังดอกกุหลาบ ของดอกที่ตอนนี้ก้านสวยถูกตัด
ให้เหลือพอประมาณและปั กลงในแก้วน้ำใสทรงสูง


แล้วสมองก็แวบคิดถึงคำถามที่เธอถามไว้ มันต้องมีความหมาย
อะไรแน่ๆ


คนที่จะไม่สบายใจไปกว่านี้มันตัดสินใจเปิดไว้ เชื่อมต่อระบบ
อินเทอร์เน็ต


ฉันรู้สึกร้อนผะผ่าวที่หน้า พร้อมๆ กับเกิดความรู้สึกอบอุ่นใจ
ขึ้นมา ฉันคิดว่า ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอในตอนนี้แล้ว เวลา
สองอาทิตย์อาจจะเทียบไม่ ได้กับเวลาปีกว่าที่เรารู้จักและ
ผูกพัน แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เราแน่ใจในความรู้สึก ตัวเอง

...เธอบอกว่า เมื่อเธอไปต่างจังหวัด เธอจะไม่โทรมา และไม่ให้ฉัน
โทรไปหา แต่ตอนนี้ ฉันยังมีเวลาโทรหาเธอใช่ไหม ในเมื่อเธอยังไม่
ได้ไปไหน แวน ต่อลาย เธอทันที และบอกกับเธอว่า รีบไปรีบกลับ
มานะ สองอาทิตย์นี้ ฉันจะพยายามอ่านเจ้าชาย น้อยให้จบ และ
เมื่อเธอกลับมา ฉันจะบอกเธอว่า ฉันจะรับดอกไม้ของเธอหรือไม่


สองอาทิตย์ของคนที่กลับไปสู่ความเงียบเหงาอีกครั้ง ร้านกาแฟ
เดิม ไม่มีเธอนั่ง อยู่ ถ้วยกาแฟในโปรดของเละถูกเก็บอย่างดีในด้าน
ในสุด วันเวลาของฉันผ่านไป อย่างเชื่องช้า เวลาสองอาทิตย์ที่ไม่มี
เธอมันยาวนานเหมือนเป็นปี เธอกลับมา พรุ่งนี้แล้วสิ


ฟ้าเริ่มมีด ลูกค้าเริ่มกลับ ด้านนอกที่ฝนเริ่มขาทำให้มันยิ่งคิดถึงเธอ


วันนี้ เมื่อสองปีที่แล้ว ที่ฉันได้เจอเธอครั้งแรก

เมื่อเธอกลับมาเธอก็กลับมาหาฉัน
เธอมองกาแฟแล้วยิ้ม บอกว่าคิดถึงรสชาติกาแฟที่นี่ ฉันได้แต่
มองเเละพูดไปว่าคิดถึงแต่ กาแฟใช่ไหม เธอยิ้มอย่างเคย เรา
เงียบกันไปพักใหญ่ ฉันปล่อยให้เธอดื่มกาแฟ และหันไปเก็บร้าน
จนเสร็จ เมื่อออกมาข้างนอก ฝนก็หยุดตกเธอเดินจูงมือฉัน
อย่างเหมือนเดิมฉันก็ปล่อยให้มันเป็ นไปอย่างนั้น



ฉันมาและขึ้นมาระหว่างทางเดิน เมื่อนึกขึ้นได้ว่า เธอบอกว่าจะ
กลับพรุ่งนี้ เธอยิ้มหวาน แล้วบอกว่า ทนเหงาและทนคิดถึงไม่

ไหว จึงรีบกลับมาก่อนและตรงมาหาฉัน

เมื่อถึงหน้าบ้านฉัน เธอจึงหันมามองหน้าฉันนิ่ง และถามว่า อ่าน
หนังสือจบหรือป่าว


ฉันพยักหน้ารับ และอวดว่าใช้เวลาเพียงสามวันเท่านั้น แต่ระหว่างที่
รอเธอ ทำให้ฉันอ่านไปสามรอบเหมือนกัน
ฉันบอกเธอว่า เป็นครั้งแรกที่อ่านหนังสืออย่างนี้จบ และประทับใจ
คำพูดที่ หมาจิ้งจอกพูดไว้ว่า จะต้องรับผิดชอบทุกความสัมพันธ์
และฉันคิดว่า ฉันรับผิด ชอบทุกความสัมพันธ์ฉันมีอยู่


เธอยิ้ม เธอจะรู้ไหมนะ ว่าฉันชอบรอยยิ้มของเธอแค่ไหน รอยยิ้มของ
เธออบอุ่น


เขาหยิบดอกกุหลาบที่เธอถือมาอย่างดีขึ้นมาตรงหน้าฉัน และถาม
อย่างเขินๆ ว่าฉันจะรับมันได้ไหม
เธอจะรู้ไหมนะ ว่า ให้เธอถามประโยคนี้ ตั้งแต่ที่ร้านกาแฟ ฉันยื่นมือ
ไปรับดอกกุหลาบสีแดงสดมาไว้ในอุ้งมือ และหยิบมันขึ้นมา

เธอถามฉันว่ารู้ความหมายของมันหรือเปล่า
ฉันพยักหน้ารับ บอกว่า ดอกกุหลาบสีแดงหมายถึงการบอกรัก
เเละดอกนั้นหมายถึงฉันรักเธอ เธอยิ้มกว้างกว่าเก่า จับมือฉันขึ้น

มากุมแน่น เธอพูดด้วยเสียงที่จริงจัง จริงใจ ขึ้น
มาว่า เธอรักฉัน ฉันยิ้มอย่างเป็นสุข



เลยบอกว่า เวลาที่ไม่ได้พบ ไม่ได้พูดคุยกัน มันทำให้เธอรู้ว่าฉันมี
ความ สำคัญสำหรับเธอมากเเค่ไหน



จริงๆ แล้วเธอรักฉันมานาน แต่ก็ไม่กล้าพูดมันออกมา เพราะเรา
มักจะพูดกับ เสมอว่า ระหว่างเรา พบกันเพราะความเหงา มั่นคง

ไม่ใช่ความรัก



เพียงแค่ต่างคนต่างเหงา เมื่อมาเจอกัน อาจจะทำให้คิดไปว่ารัก
กัน จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลย เธอกลัวว่า ถ้าพูดมันออกมาตั้งแต่ตอน

นั้น เธอจะเสียฉันไป



แต่ตอนนี้ เธอแน่ใจแล้วว่า ความรักไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความเหงา
แต่เกิดขึ้นเพราะความผูกพันธ์ อยากให้เราอยู่ในสภาพที่บอกไม่ได้

ว่าเป็นอะไร เธออยากทำมันให้ชัดเจน เธอรักฉันเสียแล้ว

และฉันเองก็พร้อมจะบอกเธอเสมอว่า ฉันก็รักเธอนะ ไม่ใช่เพราะ
ความเหงา แต่ เป็นเพราะเธอคือเธอ คนที่ฉันรู้จัก คนที่สม่ำเสมอ
คนที่คอยดูแลฉันอย่างดีเสมอมาใน ฐานะเพื่อน หลังจาก ฉันอยาก
ให้เธอดูแลฉัน มากกว่า เพื่อนบ้างนะ


ในวันที่ฉันรู้ใจตัวเอง วันนี้ฉันยังมีเธอเคียงข้าง ความเหงาหายไป
ความละเรยยิ้มเข้ามาแทนที่ ฉันไม่รู้ว่าอนาคตฉันกับเธอจะเป็น
อย่างไร แต่ฉันมั่นใจว่า ในวันนี้ ฉันรักเธอ


ร้านกาแฟ เวลาเดิม มุมเดิม เมนูเดิม และท่วงท่าเดิมๆ ของเธอที่ฉัน
เห็นอยู่ทุกวัน กระทั่งใครๆ อีกหลายคนก็เห็นเป็นภาพชินตาเสียแล้ว


หลายคนที่เข้ามาถามว่า เธอกับฉัน เราคบกันอยู่หรือเปล่า เธอยิ้ม
มือโอบไหล่ฉันแล้วตอบด้วยน้ำเสียงจับใจว่า

“ครับ เราคบกัน เธอเป็นแฟนผม!!



การที่ผู้ชายคนหนึ่งมาที่ร้านกาแฟทุกวัน เวลาเดิม เมนูเดิม
เพียงเพื่อมาดูเเลหัวใจ มาดูเเลตัวเอง
มันก็เป็ นไปได้ไม่ใช่เหรอ
The End


ต่างคนต่างเหงาเเค่เราเท่านั้น.

บรรณานุกรม

เนื้อหาในเรื่อง ต่างคนต่าเหงาเเค่เราเท่านั้น
อ้างอิงมาจากเว็บ meb ของ ปาร์ลิมา