พู่กันวิเศษ

ณ หมู่บ้านแห่งหนึง่ ผู้คนเปน็ มิตร
ทกุ คนอย่รู ว่ มกันอย่างมีความสุข ทกุ คนชื่นชอบศลิ ปะ

ไมว่ า่ จะเป็นหนมุ่ นกั ดนตรี เจา้ เหมยี วพงุ พลยุ้ หรือ
แมแ้ ต่เจา้ มังกรตัวกลม ต่างก็ชอบศลิ ปะ

หนนู อ้ ยแตม้ สี กช็ อบงานศลิ ปะเหมือนกนั
หนนู อ้ ยแต้มสี ใฝ่ฝันอยากเป็นศิลปนิ
อยากวาดรปู สวย ๆ ให้กับคนอนื่ ๆ บา้ ง

แต่ แต้มสีคงทำ�ไม่ไดห้ รอก แตม้ สวี าดรูปไม่สวยน่นี ่า
แตม้ สีไมเ่ คยวาดรปู เลยสักครั้ง แต้มสไี ม่มั่นใจ

แต้มสมี ักจะไปเดินเล่นในหมู่บ้าน ทัว่ หม่บู า้ นมีศลิ ปนิ มากมาย
ตา่ งคน ต่างวาดรูปทีแ่ สนสวย แคไ่ ด้มอง แต้มสกี ็มคี วามสุข
แต่วนั นี้ แต้มสคี งจะเดนิ เล่นเพลนิ ไปหนอ่ ย แต้มสจี ึงได้มาพบ
กบั บา้ นหลงั หน่ึงทไี่ ม่คนุ้ เคย และพบกับคณุ ตาศลิ ปินคนหนึ่ง
ทก่ี ำ�ลงั วาดบางอย่างอยู่ บนเฟรมผ้าใบ



“เอ้า แม่หนูน้อย รับไปส”ิ คุณตาศลิ ปิน ยืน่ พู่กันดา้ มหนงึ่ มาให้
“พกู่ ันวเิ ศษนะ่ ใช้สิ แลว้ แมห่ นูจะวาดรปู สวย” คณุ ตาศิลปนิ
บอกกับแต้มสี และมอบ พูก่ นั วเิ ศษ ให้

แต้มสีรับ พ่กู นั วิเศษ มาอยา่ งงุนงง แต่พอจะหันกลับไปถาม
คณุ ตาศลิ ปนิ ก็หายไปเสียแลว้ แต้มสีจงึ ตดั สนิ ใจลองวาดรปู
ลงบนกระดาษด้วย พกู่ นั วิเศษ ด้ามนั้น

แตม้ สีนำ�รปู ทว่ี าดจาก พกู่ ันวิเศษ ไปใหเ้ ด็ก ๆ ดู
“สวยไหมจ๊ะ” แตม้ สเี อ่ยถาม “สวยท่สี ดุ เลยละ่ ”
เด็ก ๆ ตอบแต้มสี พร้อมรอยยิ้ม

แตม้ สนี �ำ รปู ที่วาดจาก พกู่ ันวิเศษ ไปให้คุณพ่อค้าดู และถามวา่
“สวยไหมจะ๊ ” แตม้ สถี าม “อืม สวยมากเลยจ้ะ” คุณพอ่ คา้ ชืน่ ชม
แต้มสีคดิ วา่ แต้มสเี ร่มิ มน่ั ใจขน้ึ มาแล้วล่ะ



แตม้ สีนำ�รปู ทีว่ าดจาก พูก่ นั วเิ ศษ ไปให้ชา่ งท�ำ กรอบรปู ดู “สวยไหมจะ๊ ”
แต้มสถี าม “โอ้โห รปู นี้สวยมาก ๆ ฉันขอซอื้ ไปใส่กรอบขายไดไ้ หมจะ๊ ”

แต้มสดี ใี จ ยม้ิ จนตาหยี และพยักหนา้ ตอบรบั ช่างท�ำ กรอบรปู

เมอื่ รปู วาดของแต้มสขี ายออกไป แตม้ สีก็ไดเ้ รม่ิ ต้นการเป็นศลิ ปนิ อยา่ งฝัน
แต้มสไี ดส้ ร้างสรรคผ์ ลงานมากมาย ผู้คนต่างชื่นชอบผลงานของแตม้ สี

แตม้ สไี ด้วาดรปู สวย ๆ ใหก้ ลบั ผคู้ นมากมาย
ท้งั พ่อค้า เศรษฐี มงั กร และเจ้าหญงิ ทุกคนล้วน

ตอ้ งการให้แตม้ สีวาดรูปให้

แต้มสีมีความสขุ มาก ในท่ีสุดความฝนั ของแตม้ กเ็ ปน็ จริง
ได้เป็นศิลปิน ได้วาดรปู สวย ๆ ให้กับคนอ่นื ๆ

แต้มสี รูส้ กึ ขอบคณุ พกู่ ันวิเศษ และจะรักษาอยา่ งดี
หากไม่มี พ่กู นั วเิ ศษ แตม้ สีกค็ งจะวาดรูปไมไ่ ด้



เชา้ วนั หนึง่ ในขณะทแ่ี ต้มสีกำ�ลังจะลงมือวาดรูปเหมอื นทกุ วนั
แต่แล้ว แตม้ สกี ลับพบวา่ พกู่ ันวิเศษ หายไป

แต้มสอี อกตามหา พูก่ ันวเิ ศษ ในทุกที
ทั้งในบา้ น ในสวน หรอื แมแ้ ตใ่ นหม่บู า้ น

แต่กลบั ไมเ่ จอ พู่กนั วิเศษ เลยสกั ที

แต้มสีเสียใจ นง่ั ลงร้องไห้โฮ และแลว้ คณุ ตาศลิ ปนิ ก็ปรากฏตวั ข้ึน
“เป็นอะไรไปแมห่ นูน้อย” คุณตาศิลปนิ เอย่ ถามอยา่ งออ่ นโยน
“พ่กู นั วิเศษของแต้มสหี ายไป” แตม้ สีร้องไหส้ ะอึกสะอน้ื

“แตม้ สีวาดรูปไมไ่ ดอ้ กี แล้ว” คุณตาศลิ ปินคลีย่ ้มิ และถามกลบั ไป
“แล้วแมห่ นลู องวาดหรอื ยงั ล่ะ” กอ่ นจะเดนิ จากไป



แตม้ สีครนุ่ คดิ คำ�พดู ของคุณตาศลิ ปิน
และ ตัดสนิ ใจมงุ่ หนา้ กลับบา้ น
แต้มสหี ยิบเฟรมผ้าใบเฟรมใหญ่
ขาต้งั ส�ำ หรบั วาดรปู และจานสี

และเดินไปเปดิ ล้นิ ชกั
ทแี่ ต้มสไี ม่เคยเปดิ

หยบิ พ่กู ันธรรมดา ที่ไมเ่ คยหยิบออกมา

แตม้ สใี ชเ้ วลากบั พ่กู นั ธรรมดา เฟรมผ้าใบ
และจานสี ตลอดทั้งคืน จนเผลอหลับไป



เม่ือเช้าวันใหม่มาถงึ ลกู ค้าผู้นา่ รกั เปดิ ประตเู ขา้ มา
ขอซื้อรูปวาดของแตม้ สีเหมอื นอย่างเคย แตน่ ่าเสียดาย
“วันนี้ไม่มีภาพสวย ๆ เลยคะ่ ” แต้มสเี อ่ยอย่างเศรา้ สร้อย

ลกู ค้าผ้นู ่ารักยิ้มตอบ “เอ แลว้ นนั่ รูปอะไรหรือคะ”
เธอเอย่ ถามกอ่ นเดินเขา้ ไปใกล้รปู ท่ีถกู คลุมไว้
“นนั่ คงเป็นรูปทไ่ี ม่สวยคะ่ ” แตม้ สีตอบเสียงเศร้า

“โอ้ นี่มันผลงานท่ีสวยทส่ี ุดต่างหาก” ลูกคา้ ผู้น่ารกั อทุ าน
“ฉันตอ้ งการซอ้ื ผลงานแสนวิเศษช้นิ นคี้ ะ่ ”

และแล้ว กเ็ ป็นอีกครง้ั ที่แต้มสรี สู้ ึกมีความสุขกับภาพวาดของเธอ
แตม้ สีภมู ใิ จในภาพน้ี ภาพวาดที่ วาดจาก พู่กนั ธรรมดา



ความจรงิ พกู่ นั วเิ ศษ กเ็ ป็นเพยี ง พู่กันธรรมดา
แตส่ ง่ิ ทที่ �ำ ให้ พ่กู นั ธรรมดา กลายเป็นพกู่ ันวเิ ศษ

คือ ความสามารถของแต้มสี ตา่ งหาก