อันตยาตราดรัณ

อนัตยาตราดรณั

คํานํา ป จ  จจุ บ ุ บ ั นั นเปนสิ่งท ี่ เี่ เราไมอาจคาดคิดได  การได  ท  ทําในสิ่งท ี่ ตนเองชอบอาจเปนสิ่งสุ ด ุ ดท  า  ายท ี่ อ ี่ อาจได  ท  ทํากอนท ี่ จ ี่ จะจากโลกนี้ไปก ็ได  เพราะโชคชะตาพาให  เ  เกิดเร ื่ อ ื่ องตางๆ อาจมีสิ่งท ี่ ด ี่ ด ี หร ื อ ื อสิ่งท ี่ไมด ี ต ั ว ั วกําหนด ค ื อ ื อโชคชะตา แม  ว  วาค ุ ณ ุ ณอาจเล ื อ ื อกเส น นทางท ี่ ด ี่ ด ี ท ี ท ี่สุ ด ุ ดแล  ว  ว แตบางท ีโชคชะตา อาจเลนตลกให  ก  กลายเปนทางท ี่ แี่ แยท ี่สุ ด ุ ดก ็ เ ็ เปนได  คณะผูจ ั ด ั ดทํา

อ ั นั นตยาตราดร ั ณั ณ

ต ั ว ั วละครหล ั ก ั ก ดร ั ณั ณ กิต

ต ั ว ั วละครเสร ิม หมอด ู เเม  ข  ของก ิ ต ิ ต แฟนเก  า  าของก ิ ต ิ ต คนร ั บ ั บใช

มาจะกล  าวบทไป ถ ึงกร ุ งไกลอ ั นไพศาล มวลประชาชี ว ั นสุ ขสราญ ต ึ กระฟ าตระหง านตระการตา

เมื่ อน ั้ น นามดร ั ณพล ั นผุดสุ ดสดใส เพราะเขาเปนหนุมร ู ปงามเก ินใคร งามจนไม  อาจจะละสายตา ดร ั ณเขาชอบอ  านหน ังสื อมาก และถ  าหากไปบ  านจะทราบว  า เขามี ของเก  าท ี่สะสมมา น ั กศึ กษาท ี่มี เสน  หคร ั น

จนกระท ั่งดร ั ณเจอหน ังสื อ ซึ่งม ั นค ื อของเก  าพาสุ ขสั นต  เพราะเนื้ อหาท ี่ อยูข  างในน ั้ น พาชี ว ั นให  หลงใหลสน ุกด ี แต ไม  นานดร ั ณเจ ็ บหน  าอกแท  ท  าจะแย  มองไปไม สุ ข ี เล ื อดกําเดาก ็ไหลจนชี ว ี มิ อาจหนี ความตายบรรล ั ยพล ั น

มาจะกล  าวบทไป บ  านเมื องในร ัชกาลท ี่ เจ ็ ดน ั่ น เปนเมื องท ี่สงบมากมายคร ั น พาชี ว ั นในอด ี ตหวนกล ั บมา

เมื่ อน ั้ น ก ิ ตเป ดเผยใบหน  าสง าศร ี ใครมองต  างต  องใจในท ั นท ี ด  วยฤทธี แห งความหล  อม ั นป กใจ

มีโหราจารยมาทํานายว  า ยี่สิ บห  าจะมี เคราะห มิสดใส คงต  องแก  เคราะห  กรรมก ั นต  อไป ซึ่งต  องใช การแต งงานมาแก  กรรม คนท ี่ จะต  องแต งงานด  วยนี้ เปนคนท ี่ เด ินทางมาเช าคํ่า จากแดนไกลย  างมาขอกลาวยํ้า ไม  ต  องนําตนไปเขามาเอง

เมื่ อน ั้ น จะกล  าวถ ึงหนุมร ู ปงามหน  าขาวใส ฟนมาท ี่ ร ิมแม  นํ้าน  าตกใจ จะอย  างไรก ็งงนี่ ท ี่ใด แลคนใช ก ็ เด ินไปแล  วเห ็ นว  า ไม  เข  าท  ามี คนนอนน  าสงสั ย จ ึงไปช วยเจ  าดร ั ณและบอกไว  พ  อตกใจคนแปลกหน  าอนาถจร ิง

คนใช พาพ  อมาโนชญเขากล ั บบ  าน จากว ั นวานเปนอย  างไรนึ กท ุกสิ่ง เจอแม  ของพระเอกเขาก ็ชิง มาน ั่งพ ิงน ั่งถามถ ึงท ี่มา ด  วยตนน ั้ นพ ู ดภาษาต  างถ ิ่น แม ได  ยินจ ึงสงสารและค ิ ดว  า จะร ั บเจ  าดร ั ณทํางานด ูสั กครา แลมิช าก ็ เร ิ่มงานในท ั นท ี

แต  ต ั วพ  อน ั้ นย ังคงเศร  าสร  อยอยู ฤท ั ยรูว  าม ั นไม สุ ข ี ด  วยเจอแต  คนแปลกหน  าล  อมชี ว ี เศร  าฤด ีปร ั บต ั วไม  ค  อยท ั น ใชชี ว ิ ตวนเว ียนน  าสงสาร มาทํางานแล  วกล ั บน  าโศกศั ลย ต ื่นทํางานกล ั บบ  านไปท ุกว ั น แต  แล  วม ั นก ็ เร ิ่มปร ั บต ั วได  ข ึ้นมา

เมื่ อน ั้ น ก ิ ตกล ั บบ  านมาด  วยสภาพแย  เพราะชี ว ิ ตบอบชํ้ามาโดยแท  จ ึงมิ แม  จะยิ้มปร ิ่มห ั วใจ แม  เห ็ นแล  วอนาถน  าหม  นหมอง จ ึงหมายปองจะจ ั ดงานยิ่งใหญ  ให  ดร ั ณแต งงานก ั บลูกไป เพราะโหรทํานายไว ให  แต งงาน

ก ิ ตก ็ เลยไปตามหาเขาก  อน และขอวอนให  พ ู ดค ุ ยก  อนว ั นผาน ไปเพ ื่ อพ ู ดค ุ ยก ั นให สราญ ตามหาบ  านจนพบเจอได  พ ู ดจา พอไปถ ึงอ ึ้งเลยเผยคําหยาม ไปบ  านตามแผนท ี่ แล  วกล ั บด  า สารพ ั ดคําด ู ถ ูกท ี่ พ ู ดมา แม  เราพาเจ  ามาแต งเพราะอะไร

แต สุ ดท  ายอย  างไรก ็ ต  องแต ง มิ อาจแข งโชคชะตาอย  าสงสั ย แต งงานก ั นจ ั บมื อถ ื อแขนไป สวมแหวนให  ท ั นท ีไม  ล ี ลา

พอได  เร ิ่มรูจ ั กใชชี ว ิ ต ท ั้งสองค ิ ดร ั กก ั นพล ั นรูว  า หากเราสองได  มาลองพ ู ดจา น ั่งมองตาก ็ อาจเร ิ่มรูห ั วุ ใจ จ ึงอยูใกล  ผูกพ ั นบ ังเก ิ ดร ั ก จ ิ ตแน  นหน ั กมิ อาจร ั กคนไหน พระนางร ั กก ั นอยูรูทรวงใน แต  ก ็ไม  อาจจะสมฤด ี

แต ไม  นานก ั ลยาต ั วจร ิงก ็ กล ั บหา ก ิ ตทําหน  าตกใจไม สุ ข ี ด  วยความตกใจจ ึงให โฉมงามนี้ เข  ามาท ี่ บ  านเลยอยูด  วยก ั น แล  วก ิ ตก ็ เร ิ่มไม สนใจเสียแลว ในดวงแก  วสนแต  แม  ดวงมาลยน ั่ น คงเปนเพราะนงเยาวเราเขาสําค ั ญ ก ิ ตจ ึงหม ั่ นด ู แลถนอมใจ

แลบทร  ายทรามสวาทพ  อก ิ ตนี้ ก ็ เร ิ่มท ี่ การเร ิ่มก  อนมิสงสั ย ทะเลาะกล ั บมิยอมคนจะบอกไว  อย  าทําให  ต  องมี จ ิ ตโกรธา พอก ิ ตมาเห ็ นสองคนทะเลาะอยู แล  วก ็ ด ู ห  ามยากไม  เข  าท  า เหมื อนนางมี จ ิ ตอ ิ จฉาท ุกเพลา จ ึงต  องมาเล ิ กก ั นในท ั นท ี

ใชชี ว ิ ตก ั บแก  วตามาสั กพ ั ก กล ั บไม  ร ั กไม  ค  อยจะสุ ข ี บอกแก  วตาว  าขอลาเถ ิ ดคนด ี เพราะเรานี้ ร ั กเขามากกว  าคร ั น วนิ ดาจ ึงโกรธาน  าสงสาร จากว ั นวานเคยใกล  กล ั บโศกศั ลย ฆ  าก ิ ตให  ตายลงปลงชี ว ั น อนาถเก ินจะกล ั้ นนํ้าตานอง

ก  อนจะตายไม  วายนึ กถ ึงเขา โอ  ต ั วเราสายไปใจหม  นหมอง ร ั กเขาแล  วแต ไม ได  ครอบครอง มาน ั่งจองน ั่งด ู แลพ  อขว ั ญตา อยากจะร ั กก ั บเขาแต  ม ั นสาย จนต ั วตายหมดลมม ั นสั บสน มิ อาจร ั กก ั บคนท ี่ ร ั กล  น ชี พวกวนก ั บร ั กปลอมจนตายไป

แม  ของก ิ ตเสียใจท ี่ ลูกเสีย สุ ดอ  อนเพล ียน ั่งนอนนํ้าตาไหล ร ั บหนุมน  อยมาเปนบ ุ ตรบ ุญธรรมไว  แล  วก ็ให  อยูบ  านอย  างสุ ขด ี พ  อดร ั ณมีชี ว ี ท ี่สดใส ทําอะไรก ็ เล ิศประเสร ิ ฐศร ี แต  ว  าไร  คนร ั กชั่ วชี ว ี คงไม  คนร ั กนิ ร ั นดร

สมาชิ กกลุม ณภ ั ทร จ ั นทรเกต ุ ม.๖/๘ เลขท ี่ ๑ อรณิชา เพ ็ชราการ ม.๖/๘ เลขท ี่ ๒ ศิ ระ บ ุญแสวง ม.๖/๘ เลขท ี่ ๓ ชยพ ั ทธิ์ จ ั นทรท ิ พย ม.๖/๘ เลขท ี่ ๘