ถ้ำเสือ

จัดทำโดย โรงเรียนตำรวจตระเวรชายแดน
เรียบเรียงโดย บ้านถ้ำเสือ
SEEDS PROJECT

อำนวยการผลิต มูลนิธิช่วยเหลือเด็กชายแดน
จังหวัดตาก

สนับสนุนงบประมาณ มูลนิธิหมู่บ้านเด็กเพซตาล็อตซี่

เช้าวันเสาร์น่อเลกับพอเจนั่งทำการบ้าน
วิชาภาษาไทยอยู่ห้อง

"ทำการบ้านวิชาอะไรกันอยู่จ๊ะ
น่อเล พอเจ"

"วิชาภาษาไทยค่ะ"

แม่มองน่อเลกับพอเจทำการบ้านอยู่สักพัก
ก่อนเดินออกมาจากห้อง และพูดว่า...

"ตั้งใจทำการบ้านให้เสร็จนะลูก
พรุ่งนี้เราจะไปบ้านตายายกัน"

"ค่ะ"

"สวยจังเลย"

"ดูสิ!มีนกกำลัง
กินกล้วยด้วย"

"มีต้นมะม่วงด้วย"

วันอาทิตย์ทุกคนเดินทางไปบ้านตากับยาย
ตลอดทางน่อเลกับพอเจพูดแต่ภาษาไทย

"บ้านตากับยาย "อยากเจอแล้วสิ"
จะเป็ นยังไงบ้างนะ"

ไม่นานทุกคนก็มาถึงบ้านตากับยาย

"สวัสดีค่ะตากับยาย

คิดถึงจังเลยค่ะ" "คิดถึงเหมือนกันค่ะ"

"สบายดีจ้า
ทุกคนสบายดีใช่ไหม"

"สบายดีไหมครับ/ค่ะ"

ตอนเที่ยงทุกคนเข้าไปทำกับข้าวในห้องครัว

"น่อเลไปเก็บโกลโปละ
ให้ยายหน่อย"

"พอเจใหห้ยแิบม่นห่อนโ่อดยกั"วะ

น่อเลกับพอเจใช้เวลานานมาก
กว่าจะเก็บโกลโปละและหยิบโดกัวะมาได้

โกลโปละ คือ ใบผักชีฝรั่ง
โดกัวะ คือ ตะหลิว

พอทั้งสองคนกลับเข้ามา แม่สงสัยว่าทำไมไปนานจัง

"ทำไมไปนาน
จังเลย"

"หคืนอูไอมั่นแไนห่ในจนวี่า่คน่ะอ"โดกัวะ
"หนูก็ไม่แน่ใจว่า
โกลโปละคือต้นไหนค่ะ"

ยายเห็นหลานทั้งสองคน
ไม่ค่อยรู้ภาษาตัวเองแล้ว จึงพูดว่า

"น่อเลกับพอเจ ยายรู้ว่าการเข้าไปเรียนในเมืองทำให้หลานๆ
ต้องใช้ภาษาไทย แต่ถ้าหลานเรียนรู้และใช้แต่ภาษาไทย
แล้วภาษาปกาเกอะญอของเราจะเป็ นยังไง ตอนนี้ยังเหลือตายาย
และพ่อแม่ที่ใช้ภาษาปกาเกอะญออยู่

แต่ถ้าวันหนึ่งทุกคนจากไป รุ่นหลานใช้น้อยลงและรุ่นต่อไปก็ใช้
น้อยลงเรื่อย ๆ จนสุดท้ายแล้วภาษาปกาเกอะญอก็จะหายไปนะ"

ด้วยความสงสัยพอเจจึงถามขึ้นว่า

"หลานก็จะไม่รู้เรื่องราวของตัวเอง เพราะ
ภาษาไม่ได้เป็ นแค่ภาษาแต่ยังบอกถึงความคิด

ตัวตน วิถีชีวิตและวัฒนธรรมของเราอีกด้วย
ซึ่งถ้าภาษาหายไปทุกอย่างก็จะหายไปพร้อมกับ
ภาษาด้วย เราสองคนอยากให้เป็ นแบบนั้น
ไหม"

"ถ้าภาษามันหายไป
แล้วจะเกิดอะไรขึ้นคะ"

"ไม่ค่ะ หนูไม่อยาก
ให้มันหายไป"

"ถ้าไม่อยากให้ภาษาหายไป เวลาไปเรียนพูดภาษาไทยได้
แต่ถ้ากลับมาบ้านแล้ว ยายอยากให้หลานพูดและเรียนรู้
ภาษาปกาเกอะญอกันเยอะๆ นะ" ยายพูดแนะนำหลานๆ

หลังจากนั้นทุกคนก็กินข้าวด้วยกันอย่างมีความสุข
ก่อนที่น่อเล พอเจ และพ่อแม่จะเดินทางกลับบ้านไป

น่อเลกับพอเจอยากให้ทุกคนเรียนรู้ภาษา
ของตัวเองเพื่อไม่ให้ภาษานั้น ๆ หายไป



เพราะภาษาคือตัวตนของเรา เมื่อเรารู้จัก

และเข้าใจตนเอง เราก็จะเข้าใจผู้อื่น
และอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข

ปั จจุบันโรงเรียนถ้ำเสือมีการจัดการเรียนการสอนภาษา
ปกาเกอะญอในโรงเรียน ทำให้เด็กสามารถอ่าน เขียน
ภาษาปกาเกอะญอได้และส่งผลให้การเรียนรู้ในด้านอื่นๆ
ดีขึ้นด้วย แต่โรงเรียนยังขาดสื่อการเรียนการสอนและ
งบประมาณในการจัดกิจกรรมต่าง ๆ เกี่ยวกับภาษา
ปกาเกอะญอ

ดังนั้นจึงอยากขอความช่วยเหลือและการสนับสนุนจาก
หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ดังนี้

1. ช่วยสนับสนุนงบประมาณและเสริมความรู้ในการผลิตสื่อ
การเรียนการสอน

2. ส่งเสริมให้มีการจัดกิจกรรมเกี่ยวกับภาษาปกาเกอะญอ
เพื่อให้เด็กได้เรียนรู้ต่อไป