หนังสือพลตำรวจตรี พาสน์ จักษุรักษ์

อาลัย พล.ต.ต. พาสน์ จักษุรักษ์

นับแต่ผมได้มาเริ่มมีส่วนในการทํางานท่ีเวทีราชดําเนินในปี พ.ศ. 2524 และเข้ารับตําแหน่ง
นายสนามมวยเวทรี าชดาํ เนนิ ในปี พ.ศ. 2528 กไ็ ดท้ ราบถงึ ประวตั ขิ องตระกลู จกั ษรุ กั ษ์ อนั มคี วามสาํ คญั
ต่อเวทรี าชดาํ เนิน ตงั้ แต่เริ่มตน้ ก่อตงั้ เวทรี าชดําเนินในปี พ.ศ. 2491 โดยท่านอาจารยเ์ จือ จักษุรกั ษ์
เปน็ หน่ึงในผู้ก่อตง้ั และคณะกรรมการกฬี ามวยแหง่ ประเทศไทยชดุ แรก (2491)

ท่านอาจารยเ์ จอื จกั ษุรกั ษ์ ไดเ้ ป็นผู้กําหนดกฎกติกาในการแข่งขันมวยไทยขน้ึ เป็นครั้งแรกใน
ประเทศไทย พรอ้ มทง้ั มอบใหบ้ ตุ รชายทงั้ สองทา่ นคอื พล.ต.ต.พาสน์ จกั ษรุ กั ษ์ และ พล.ต.ต.จกั ร จกั ษรุ กั ษ์
มาชว่ ยดาํ เนนิ การบรหิ ารการแขง่ ขนั และควบคมุ กฎกตกิ า ด้วยการมาเป็นกรรมการผู้ตัดสินอยู่ระยะหน่ึง
ดว้ ย

ในปี 2528 เมอื่ ผมไดเ้ ขา้ รบั ตาํ แหนง่ นายสนามมวยเวทรี าชดาํ เนนิ ซงึ่ กพ็ อดเี ปน็ ระยะ ทนี่ กั เลง
ครองเมืองสร้างปัญหาในการบริหารเวทีราชดําเนินและการตัดสินเป็นอันมาก คุณผาด ศรีวณิชย์ จึงได้
ขอร้องให้ท่าน พล.ต.ต.พาสน์ จักษุรักษ์ เข้ามาช่วยงานบริหารเวทีราชดําเนิน จนท่านเกษียณอายุจาก
ทางงานราชการแลว้ ก็ยังมาช่วยเปน็ ประธานกรรมการจัดอันดบั อีกจนกระทง่ั ท่านไดล้ ้มปว่ ยลง

นับเป็นเวลาที่ยาวนานถึง 36 ปี ที่ พล.ต.ต.พาสน์ ได้ช่วยบริหารเวทีราชดําเนิน ซ่ึงผมและ
คณุ พาสนไ์ ดผ้ า่ นรอ้ นและผา่ นหนาวพรอ้ มทง้ั สขุ และทกุ ขม์ าดว้ ยกนั ตลอดระยะเวลา 36 ปี ในเวลาเดยี วกนั
กไ็ ดท้ าํ ความเจริญใหก้ บั เวทีราชดาํ เนนิ มาจนตราบเท่าทกุ วันนี้

ท้ังนี้ขอให้ดวงวิญญาณของท่าน พล.ต.ต.พาสน์ จักษุรักษ์ ได้เดินทางสู่สรวงสวรรค์ และถ้า
ชาติหน้ามจี รงิ ก็ขอให้เราทง้ั สองไดม้ ารว่ มทํางานด้วยกนั อีก

เฉลิมพงษ์ เชี่ยวสกลุ

กรรมการผจู้ ดั การ บริษทั เวทีราชด�ำเนิน จำ� กัด

49

คิดถึงคุณหมู

ผมเปน็ ลกู เขยคนโตของคณุ หมอเลศิ และคณุ แม่ประมลู โทณะวณิก ซ่งึ มลี ูกสาวทงั้ หมด 6 คน
โดยคนท่ี 3 คอื คุณนดิ (มลุลี จกั ษุรักษ)์ ซึ่งเป็นภรรยาของคณุ หมู (พลตำ� รวจตรี พาสน์ จักษุรกั ษ์)

คณุ หมมู รี ปู รา่ งสงู ใหญ่ เปน็ นายตำ� รวจนกั กฬี า เลน่ รกั บมี้ าตง้ั แตเ่ รยี นอยทู่ วี่ ชริ าวธุ วทิ ยาลยั เรอ่ื ยมา
จนกระท่ังเป็นนักเรียนนายร้อยต�ำรวจสามพราน และทราบว่าหลังจากจบออกมารับราชการยังเล่นรักบ้ี
ใหก้ ับสโมสรต�ำรวจอกี หลายปี

ผมเคยไปเยย่ี มคณุ หมแู ละคณุ นดิ ทบี่ า้ นตอนทย่ี งั แขง็ แรงสามารถขบั รถเองได้ โดยชวนทง้ั 2 ทา่ น
ไปรับประทานอาหารกลางวันด้วยกัน ซ่ึงแต่เดิมหลังเกษียณอายุราชการใหม่ๆ เราเคยนัดหมายกันใน
ระหว่างครอบครัวเขยหมอเลิศท้ังหมดว่าจะหมุนเวียนกันไปเล้ียงอาหารกลางวันตามบ้านของแต่ละคน
แตภ่ ายหลังมสี มาชกิ เสียชวี ติ ไปหลายทา่ น งานเล้ยี งนจี้ งึ ถกู ยกเลกิ ไปโดยปริยาย

ปัจจุบันเมื่ออายุขึ้นเลข 7 เลข 8 ไปแล้ว การไปมาหาสู่กันระหว่างญาติพี่น้องก็ท�ำได้ล�ำบาก
มากขึ้น ไดแ้ ตโ่ ทรศัพท์พูดคยุ กนั บา้ งเปน็ บางคร้งั เท่าน้นั อย่างไรก็ตาม ผมคดิ ว่าความรักความระลึกถึง
ซงึ่ กันและกันยังคงอย่ใู นใจของพวกเราทุกคนเสมอ

ผมทราบวา่ คณุ หมเู รมิ่ ปว่ ยมากขน้ึ อยเู่ หมอื นกนั แตไ่ มอ่ าจไปเยยี่ มได้ เนอ่ื งจากอาศยั อยทู่ จ่ี งั หวดั
เชียงใหม่ และการเดินทางส�ำหรับผู้สูงอายุก็ไม่สะดวกนักในสถานการณ์โรคโควิด-19 ระบาดในช่วง
2-3 ปมี าน้ี สดุ ทา้ ยมาทราบภายหลงั วา่ คณุ หมไู ดถ้ งึ แกก่ รรมอยา่ งสงบไปแลว้ เมอ่ื วนั ท่ี 14 ตลุ าคม 2565

นิด พีข่ อแสดงความเสยี ใจดว้ ยเป็นอยา่ งย่งิ อยา่ งไรกต็ าม ขอให้คดิ วา่ หมไู ด้ไปดีแลว้

เอก โท ตรี นอ้ งใหม่ ลุงขอแสดงความเสยี ใจกับหลานทุกคนดว้ ย ขอใหท้ ุกคนคิดเสียวา่ คณุ พ่อ
ของหลานทา่ นไปดีแล้ว ไม่ต้องทนทุกข์เหมอื นอยา่ งพวกเราอกี ตอ่ ไป

สดุ ทา้ ยนี้ ผมขอตงั้ สจั จะอธษิ ฐานใหด้ วงวญิ ญาณของพลตำ� รวจตรี พาสน์ จกั ษรุ กั ษ์ จงไปสสู่ คุ ติ
ในสมั ปรายภพดว้ ยเทอญ

ดร. เพชรรัตน์ วรรณภรี ์

(อดตี ) อธิบดกี รมสง่ เสริมการเกษตร

50

อาลัยรัก พล.ต.ต.พาสน์ จักษุรักษ์

ครอบครวั ของผมกบั ครอบครวั ของพล.ต.ต.พาสน์ จกั ษรุ กั ษ์ สนทิ สนมรกั ใครก่ นั มาเปน็ เวลานาน
จนเรยี กขานกันดว้ ยชือ่ เล่น

ภรรยาของคณุ พาสนห์ รอื คณุ หมู คอื คณุ มลลุ หี รอื คณุ นดิ กเ็ ปน็ เพอื่ นรกั กบั คณุ อทุ ยั วรรณ ภรรยา
ของผม
นอกจากครอบครวั ของเราทงั้ สองแลว้ เรายงั มกี ลมุ่ เพอื่ นๆ และครอบครวั อกี กลมุ่ ใหญ่ ทเี่ กาะกลมุ่
รวมตวั พบปะสังสรรค์กนั เปน็ ครั้งคราวติดต่อกนั เปน็ เวลาหลายปี โดยใชช้ อื่ กลมุ่ ว่า “ชมรมเพอื่ นรัก”

สมาชิกของกลุ่ม “ชมรมเพื่อนรัก” มที ง้ั ครอบครวั ของขา้ ราชการต�ำรวจ ทหารอากาศ พลเรือน
ตลุ าการ อยั การ แพทย์ ฯลฯ เวลาพบปะสงั สรรคก์ นั แตล่ ะครง้ั จงึ มเี รอื่ งราวหลากหลายมาพดู คยุ แลกเปลยี่ น
กันเป็นทีส่ นุกสนาน

คณุ หมเู ปน็ คนแขง็ แรง รปู รา่ งสงู ใหญ่ เปน็ นกั กฬี า มอี ธั ยาศยั ใจคอดมี าก ใจเยน็ สภุ าพ อารมณด์ ี
พดู น้อยแตค่ ยุ สนกุ ทส่ี �ำคญั คอื รับผดิ ชอบและรักครอบครวั ชนดิ หาตัวจบั ยาก

ด้วยภารกิจจ�ำเป็นของแต่ละคน แต่ละครอบครัว ด้วยความร่วงโรยของวัยและปัญหาสุขภาพ
ประกอบกบั การแพรร่ ะบาดของเชอื้ ไวรสั โควดิ 19 ทำ� ใหก้ ารพบปะสงั สรรคข์ องชาว “ชมรมเพอื่ นรกั ” มอี นั ตอ้ ง
หา่ งหายและสะดดุ หยดุ ลงในทส่ี ดุ จะมกี เ็ พยี งการพดู คยุ ตดิ ตอ่ ถามขา่ วคราวสารทกุ ขส์ กุ ดบิ กนั ทางโทรศพั ท์
บา้ งทางไลนบ์ ้างเทา่ นั้น

ดว้ ยเหตนุ ้ี ผมจงึ ไมท่ ราบมากอ่ นวา่ คณุ หมปู ว่ ย และเชอ่ื วา่ เพอ่ื นๆ เราอกี หลายคนกค็ งไมท่ ราบ
เชน่ กัน มาทราบข่าวอีกทกี ็ตอนทไ่ี ด้รับโทรศัพทจ์ ากคณุ ตมุ๋ วา่ คุณหมู พล.ต.ต.พาสน์ จักษุรกั ษ์ ไดจ้ าก
พวกเราไปแล้ว

แมจ้ ะเข้าใจในธรรมชาติของชีวิตที่มกี ารเกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นธรรมดาก็ตาม การไดร้ ับร้ขู า่ ว
การจากไปของคณุ หมูอย่างกระทนั หันไม่ทนั ตัง้ ตัวกอ็ ดท�ำให้เกิดความรู้สึกตกใจ เสยี ใจและอาลยั มิได้

ขอใหค้ ณุ ความดแี ละบญุ กศุ ลทส่ี รา้ งสมไวจ้ งดลบนั ดาลใหด้ วงวญิ ญาณของ พล.ต.ต.พาสน์ จกั ษรุ กั ษ์

ไปสสู่ ุคติในสัมปรายภพดว้ ยเทอญ

ธีรยุทธ์ หล่อเลศิ รัตน์
อดตี รองประธานศาลปกครองสูงสุด
อดีตรองเลขาธกิ าร ก.พ.

อดีตสมาชกิ สภาปฏิรูปแหง่ ชาติ

51

อาลัยเพื่อน

พาสน์ เข้าเรียนธรรมศาสตรป์ ี ๒๕๐๒ หลงั ผม ๑ ปี เราพบกันที่นนั่ หลังจากน้นั อกี กว่า ๑๐ปี
ประมาณปี ๒๕๑๔ เราพบกนั อกี ครงั้ โดยคำ� สง่ั เดยี วกนั ของกรมตำ� รวจสมยั นนั้ ใหม้ าดำ� รงตำ� แหนง่ รองสารวตั ร
กองกำ� กบั การรถวทิ ยแุ ละศนู ยร์ วมขา่ ว กองบญั ชาการตำ� รวจนครบาล (วศ.น.) พาสนเ์ ปน็ คนแขง็ แรงมจี ติ ใจ
เข้มแขง็ เชอื่ ม่ันในตวั เอง รกั พวกพอ้ ง และผ้ใู ตบ้ งั คับบัญชา เราท�ำงานรว่ มกนั ตลอดมา จนกระทง่ั มกี าร
ยกฐานะ กก.วศ.น. ขน้ึ เปน็ กองกำ� กบั การสายตรวจและปฏิบัติการพิเศษ (๑๙๑) เราก็ยงั อยูใ่ นหน่วยงาน
เดียวกนั ช่วยเหลอื เก้ือกลู ซึง่ กันและกนั เชน่ เดิม

แมก้ ารจากไปของพาสน์ จะเปน็ ไปตามวฏั สงสาร คือการเวยี นว่ายตายเกดิ ของมนษุ ย์ แตจ่ าก
การที่เรามีบา้ นอยู่ตดิ กนั รกั และสนทิ สนมกันเหมอื นญาติ จงึ ท�ำให้มคี วามโศกเศร้าเสียใจเปน็ ทวคี ณู

ด้วยความอาลัยจึงขอบุญกุศลที่พวกเราได้สร้างสมมา จงเป็นพลังส่งให้ดวงวิญญาณของพาสน์
ไปสภู่ พภูมทิ ่ดี ีในสรวงสวรรค์และสงบสุขในสมั ปรายภพเทอญ

พ.ต.อ. (พิเศษ) ไพโรจน์ มานวกลุ

อดตี รองผู้บงั คับการสายตรวจและปฏิบตั ิการพเิ ศษ

52

นิด (มลุลี จักษุรักษ์) เพื่อนรัก

เสียใจกับนิดมากๆ ที่สูญเสยี สามีทรี่ กั มากๆ เป็นความรกั และภักดขี องนิดทีม่ ีตอ่ หมู (ปัจจุบนั
พล.ต.ต.พาสน์) โดยไมม่ ีคใู่ ด ผ้ใู ด เสมอเหมอื น รู้จกั กันมาตงั้ แต่ครงั้ เป็นคู่รักกนั เป็นแฟนกนั จนแตง่ งาน
กนั เปน็ สามภี รรยากนั เป็นพอ่ แม่ของลูก ๔ คนเปน็ ปู่ย่า ตายาย ของหลาน ๙ คน รวมเวลากว่า ๕๐ ปี
หรอื เกือบๆ ๖๐ ปี โดยนดิ และหมตู า่ งก็ยงั รักกนั เหมอื นเดิมไม่เปล่ียนแปลง เพยี งแตค่ วามรกั ของนดิ ทมี่ ี
ตอ่ หมู นดิ เปน็ ฝา่ ยเชอื่ ฟงั และยอมหมตู ลอด สว่ นหมรู กั นดิ แบบนดิ ตอ้ งตามใจเชอ่ื ฟงั หมตู ลอด ไปไหนไมไ่ ด้
ต้องไปด้วยกัน เลิกงานต้องกลับบ้านตรงเวลาเพื่อปฎิบัติหน้าท่ีภรรยาแบบโบราณกาล คือต้องท�ำอาหาร
ให้สามีกิน เรากแ็ ปลกใจตอนเดก็ นิดสุขสบายไม่เคยทำ� อะไร คณุ แมแ่ ละแมบ่ า้ นของนดิ เป็นคนท�ำ แตพ่ อ
แต่งงานนิดท�ำเป็นทุกอย่างเพราะรักสามีมาก เหตุเพราะรักจนหมูเคยชินต้องมีนิดเคียงข้างตลอดเวลา
ขาดไมไ่ ด้

ขณะเดียวกันเรากต็ อ้ งเสยี ใจใหต้ ัวเราเองด้วยทีส่ ูญเสีย “เพื่อนเขย “ ที่ดีมากๆ คนหนึง่ เพราะ
นิดเป็นเพื่อนท่ีเรารักและสนิทมากต้ังแต่เรียนชั้นเตรียมอุดมศึกษาที่โรงเรียนผดุงศิษย์พิทยา (ม.๗ และ
ม.๘) มาดว้ ยกนั ไมเ่ คยจากกนั จนถงึ เรยี นมหาวทิ ยาลยั ธรรมศาสตร์ คณะสงั คมฯดว้ ยกนั อยกู่ ลมุ่ เดยี วกนั
ไมเ่ คยจากกนั ต้ังแต่เปน็ นกั เรียนและเป็นนักศึกษา จนจบเปน็ บัณฑติ จงึ แยกย้ายกันไปท�ำงาน เราไปเป็น
ครทู โ่ี รงเรยี นราชนิ อี ยปู่ ากคลองตลาด ๓ ปี จงึ ไปสอบเขา้ รบั ราชการทก่ี ระทรวงมหาดไทยจนเกษยี ณ แตน่ ดิ
ไปท�ำงานเป็น “สาวแบงค์” อยู่ธนาคารกรุงศรีอยุธยา แล้วก็แต่งงานกับหมูที่ต่างก็หลงรักกันมาตั้งแต่
อยู่มหาวิทยาลัย ตอนปี ๓ นดิ จะเลา่ เรอ่ื งความรกั ของนิดใหเ้ ราฟงั ตลอด ตอ้ งไปดูรกั บ้ที ุกนดั ที่หมลู งแขง่
ในนามนกั เรียนนายรอ้ ยตำ� รวจบ้าง วชริ าวธุ บา้ ง นดิ กต็ ้องรบี ออกจากธรรมศาสตร์ประมาณบา่ ย ๓ โมง
เพ่ือไปสนามศุภฯ ช่ืนอกช่ืนใจกับการดูรักบี้ที่หมูลงแข่งทุกนัด ชวนใครก็ไม่มีใครไปด้วยเพราะดูไม่เป็น
เราถามเพ่อื นทีค่ ณะท่ีช่ือ อมรวา่ รักบ้ีดยู งั ไง เล่นกันยงั ไง อมรบอกวา่ ไม่ยากหรอก พอเขาเฮเราก็เฮตาม
แลว้ กบ็ อกว่าไมร่ ู้ดไู มเ่ ป็นเหมือนกัน

ตอ่ ใหน้ ดิ กบั หมรู กั กนั ขนาดไหน กม็ อี ปุ สรรคเหมอื นกนั เกดิ จากนดิ รกั หมมู ากจนกลวั หมจู ะไมร่ กั
วนั หนง่ึ นดิ น่ังร้องไห้ มหาวิทยาลยั เลกิ แลว้ ก�ำลังจะกลับบ้าน แตน่ ดิ บอกว่ายงั กลับไม่ไดเ้ พราะก�ำลังเสียใจ
มากๆ เพราะหมโู กรธนดิ จะเลิกคบกับนิด ไม่ใหน้ ิดโทรไปหา แตจ่ ะโทรมาหาเอง พูดเสร็จก็รอ้ งไห้สะอึก
สะอนื้ หนา้ ของนดิ ทข่ี าวผอ่ งเปน็ ยองใยกลายเปน็ แดงกำ�่ ชำ�้ นำ�้ ตานอง เรากบ็ อกวา่ โทรไปทำ� ไมบา่ ยๆ เพราะ
ชว่ งนน้ั หมฝู กึ งานอยโู่ รงพกั ในเมอื ง เราไมม่ คี วามรปู้ ระสบการณโ์ ดยเฉพาะเรอ่ื งรกั ๆ ใครๆ่ แตก่ ป็ ลอบโยน
แบบม่วั ๆ ไปเพราะรกั และสงสารเพือ่ น หมคู งเหนอื่ ยจากการฝึกงานอาจง่วงและคงนอน นดิ ไปปลกุ หมูก็
เลยไมอ่ ยากคยุ เดยี๋ วก็โทรกลบั มาเองแหละ หมไู มเ่ ลกิ คบกับนิดแน่นอน นิดก็สงบไปได้ แต่ขอไปอยู่บา้ น
เราก่อน พอถึงบางโพบ้านนดิ กไ็ ม่ยอมลงเลยไปบา้ นเราทอ่ี ยู่เกือบถงึ กระทรวงสาธารณสุขจนเยน็ เกอื บคำ่�
จงึ พาไปสง่ ทปี่ า้ ยรถเมลก์ ลบั บา้ นบางโพทมี่ คี ณุ พอ่ (นพ.เลศิ กบั คณุ แมป่ ระมลู ) รออยดู่ ว้ ยความรกั ทบี่ รสิ ทุ ธ์ิ
ผุดผอ่ ง

53

พอเชา้ วนั รงุ่ ขนึ้ พบกนั ทธ่ี รรมศาสตร์ นดิ ยมิ้ แปน้ หนา้ บาน บานกวา่ เดมิ ทบี่ านอยแู่ ลว้ อกี หลายเทา่
และบอกเราว่า “จริงอย่างทแี่ ตว๋ วา่ เลย หมโู ทรมาขอโทษนดิ แลว้ บอกว่าง่วงมากเหนอ่ื ยมากกบั งานทฝี่ ึก
คดียงุ่ จงึ อยากหลับ แค่น้นี ดิ ก็ปล้ืมสดุ ๆ ท่ไี ดค้ นื ดกี บั หมทู ่ีเป็นสดุ รกั สุดปล้มื จนสดุ ท้ายก็ไดแ้ ต่งงานกนั
เปน็ สามี ภรรยา ทร่ี ักกันจนมลี กู ๔ คน มหี ลานป่ยู า่ และตายายอกี ๙ คน เปน็ ครอบครัวท่ี Perfect และ
มคี ณุ ภาพเปน็ ครอบครวั ใหญ่

อกี เรอื่ งหนงึ่ ทเ่ี ราจำ� ฝงั ใจ นอกจากเรอ่ื ง Sweet Sorrow (ความเศรา้ ทแี่ สนหวาน) ทกี่ ลา่ วขา้ งตน้
แลว้ ทเ่ี ปน็ วรี กรรมของนดิ ซงึ่ เปน็ สภุ าพสตรที เี่ รยี บรอ้ ยเปน็ กลุ สตรคี นหนงึ่ แตเ่ พราะรกั หมนู แ่ี หละทสี่ ามารถ
แสดงพฤติกรรม แหวกม่านประเพณีออกมา ท่ีเราขอเรียกว่า “รักแท้” ปาฏิหารย์ของนิด คือ วันหน่ึง
ก�ำลังเรียนโดยน่งั ฟังเลคเชอร์จากอาจารย์อยู่ ซง่ึ วิชานีไ้ ม่ต้องจดเพราะอาจารย์มี Sheet แจก แต่นดิ นง่ั
เขียนอะไรยกึ ๆ ยกั ๆ เราก็สงสยั ชะโงกดวู ่าจดอะไร นดิ ก็ดึงกลบั เอามือปิดปอ้ ง เรากด็ งึ ออกมา ปรากฎวา่
นดิ เขยี นเซน็ ว่า มลุลี จักษุรกั ษ์ ๆๆๆๆ หลายชอื่ เราก็โกรธเพราะยุคน้ันผหู้ ญิงทุกครอบครัวต้องถกู สอน
ใหร้ กั นวลสงวนตวั สงวนใจ แต่นิดเกดิ แหวกมา่ นประเพณเี พราะอานุภาพความรักท่ีมีตอ่ หมู เรากว็ า่ นิดวา่
ทำ� อะไรนา่ เกลยี ด แตน่ ดิ เถยี งเสียงออ่ ยๆ ว่ายงั ไงๆ นิดก็ต้องใช้ “จักษุรกั ษ์” แน่นอน ก็ลองเซน็ ดู หน้าตา
ซ่อื มากแตบ่ ทจะคึกเพราะรกั หมกู ท็ �ำผดิ เฉยเลย

เรือ่ งนี้เราน�ำมาเล่าใหเ้ พ่ือนๆ ฟงั ในวัน Meeting กบั เพอ่ื นๆ เพ่อื นๆ ชอบเรือ่ งนท้ี กุ คนขบขนั
มากไมน่ กึ ว่าจะไดย้ นิ แตค่ นท่ชี อบเป็นพิเศษและออกจะปลม้ื ตวั เองมากๆ คอื

“เพอื่ นเขย” แตน่ ดิ จะอายนิดหน่อยตามประสาคนซื่อไมแ่ กต้ ัวอะไรทั้งนั้น

เวลาทน่ี ดิ กบั หมงู อนกนั เพราะนดิ ขดั ใจไมต่ ามใจหมู หมจู ะฟอ้ งเราวา่ “แตว๋ เดย๋ี วนเ้ี พอ่ื นเธอไมร่ กั
ฉันแลว้ นะ เราก็จะบอกหมูวา่ นิดไมร่ ักหมูแล้วจะรักใคร” กร็ กั หมูน่ันแหละ

ความดขี อง “เพอื่ นเขย” ของเราคนนกี้ ค็ อื รกั นดิ คนเดยี วเสมอตน้ เสมอปลาย ไมเ่ คยทำ� ใหภ้ รรยา
เสยี ใจ น่ีคือความดที ี่หมมู ีตอ่ นิดแคช่ อบให้นดิ ทำ� ตามใจ

ครั้งหลงั สดุ กส็ ั่งการเมื่ออายเุ ข้าเลขแปดกย็ ังสง่ั เสยี งกอ้ งกบั นิดอีกว่า “นิดเธอตอ้ งตายทหี ลังฉนั
ใหฉ้ ันตายกอ่ น” เราจำ� ไดน้ ดิ เลา่ ให้ฟัง นเ่ี ป็นค�ำส่ังของหมใู หน้ ิดปฏิบัติ คงอยากจะบอกว่า I love you, I
want you, I need you และกส็ มหวังแลว้ หมูจากนดิ ไปก่อน สมหวงั แลว้ โดยนดิ ไมท่ ้งิ หมูไปกอ่ น

ขอต้งั จติ อธษิ ฐานและแผผ่ ลบญุ กศุ ลให้ หมู “เพอ่ื นเขย” ทดี่ ี ซือ่ สัตยต์ ่อครอบครัวจงมแี ตค่ วาม
สขุ ในสุคติ จะอยูใ่ นภพใดชาติใดก็จงอย่ใู นทด่ี มี ีความสุขตลอดกาลคะ่

เราหวงั วา่ นดิ กบั หมูคงพบกนั ทุกๆ ชาตนิ ะจะ๊

รักหมู+นิดจ้า
แต๋ว (ยุพา เครอื เพ็ชร)
๓ พ.ย ๖๕

54

ค�ำไว้อาลัย

วนั ท่ี นอ้ งใหม่ โทรมาบอกวา่ เราสญู เสยี พห่ี มไู ปแล้ว ใจหายเหมอื นกัน ทั้งๆ ทพี่ หี่ มูเขาใหเ้ วลา
พวกเรา เตรยี มตวั เตรยี มใจ ตง้ั ๒ อาทติ ยล์ ะมง้ั เขาหยดุ หายใจไปเฉยๆ ลกู ๆ กเ็ ลยเอาไป ร.พ. จฬุ าภรณ์
อยูท่ ี่ ร.พ. ตลอด จนเสียชีวติ
ถ้าจะให้พดู ถงึ พี่หมู กน็ ่าจะเขยี นหนงั สอื ไวอ้ าลยั ได้ เปน็ เลม่ พี่หมเู ป็นคนมอี ารมณส์ นุก ชา่ งคุย
ช่างเลน่ แดงไปอยอู่ เมริกา ตง้ั แตอ่ ายุ ๒๕ แตก่ ลับมาเมืองไทยทีไรกจ็ ะไปเทย่ี วกบั ครอบครวั พีห่ มตู ลอด
เพราะแดงและนดิ เปน็ พีน่ อ้ งคลานตามมาตดิ กนั นิดกอ่ น แลว้ ก็แดงอายุห่างกันปเี ดียว ไปทะเล ไปพม่า
ไปตา่ งจงั หวดั ในประเทศไทย พหี่ มเู ปน็ คนชอบซอ้ื ของมาก ซอ้ื ทกุ อยา่ งทขี่ วางหนา้ เวลาจะเดนิ ทาง กเ็ ตรยี มตวั
เหมอื นอพยพไปลภ้ี ยั ทไี่ หน มขี องกนิ ของดมื่ พวกนำ�้ ผลไม้ นมในกลอ่ งกระดาษ ของขบเคย้ี ว เตม็ ไปหมด
สนกุ ทสี่ ดุ คอื ไปพมา่ ขนึ้ เครอ่ื งบนิ ไป แลว้ มคี นเอารถมารบั รถกแ็ สนจะโบราณ พมา่ มถี นนใหญส่ ายเดยี ว
แย่มาก ขับกระดอนกระเด็นไปเร่อื ยๆ แต่กส็ นกุ อาหารอร่อย พ่หี มไู ปไหนกจ็ ะโทรศัพทไ์ ปทกั ทายเพ่อื นๆ
ทอี่ ยใู่ นเขตทเ่ี ราจะไปเสมอ ไมไ่ ดข้ อความชว่ ยเหลอื แตท่ กั ทายถามทกุ ขส์ ขุ ยงั นกึ ชมพห่ี มวู า่ เปน็ คนทไ่ี มล่ มื
เพื่อนฝงู เลย มีโอกาสก็จะส่งข่าวสารทุกขส์ ุกดบิ กันทางโทรศัพท์
นิสัยที่ดีมากๆ ของพ่ีหมอู กี อย่าง คอื จะดูแลนอ้ งๆ หลานๆ อยา่ งดี ถา้ เราไป ก.ท.ม. แลว้ ไม่ได้
ไปนอนอยูบ่ า้ นพีห่ มู แตม่ าเยย่ี มหรอื กนิ ขา้ วเย็นด้วย พีห่ มูกจ็ ะสง่ั ว่าเวลาไปถึงโรงแรมแลว้ ให้โทรกลบั มา
รายงานตัว ลมื ไมไ่ ด้ พ่ีหมจู ะเปน็ หว่ งเปน็ ใย ท�ำใหเ้ รารสู้ กึ ว่าอย่างน้อยกย็ งั มีพ่เี ขย ทเ่ี อาใจใส่ในทกุ ขส์ ุข
ของครอบครัวเราอยา่ งสมำ่� เสมอไม่เคยเปลยี่ นแปลง
พี่หมเู ปน็ คนชอบใช้น้ำ� หอมมากๆ ไมไ่ ด้ใสจ่ นเวียนหวั แตเ่ ขาจะต้องหอมตลอดเวลา ท้งั วนั ใช้
น�้ำหอมเปลอื งดว้ ย ใชท้ ุกกลิ่น แดงจะเป็นคนหานำ้� หอมมาฝากจากอเมริกาตลอดเวลาทุกคร้ังท่มี า พ่ีหมู
ใชไ้ มท่ นั แตก่ ช็ อบแหกตาเรา บอกว่าหมดแลว้ ไม่มีแล้ว เคยขน้ึ ไปดใู นตู้ ในห้องนอน ยงั มีเตม็ ไปหมด
จนเดี๋ยวนีก้ เ็ ชือ่ แน่วา่ ยงั ต้องมเี ป็น ๒๐-๓๐ ขวดอยเู่ ลย

พีห่ มไู มช่ อบกินอาหารอะไรหนกั ๆ ชอบกนิ อาหารฝรั่งดว้ ย ถ้าแดงมาอยู่ดว้ ย ก็จะทำ� ขนมปงั ใส่
เนยแข็ง แล้วเอากลบั ไปกลบั มาบนกระทะจนเนยละลาย และขนมปังกรอบทัง้ สองด้าน เวลาไปตลาดฝรง่ั
กจ็ ะซอื้ ซปุ กระปอ๋ ง พวกซปุ มะเขอื เทศ มาไวใ้ หพ้ หี่ มู กนิ กลางวนั กบั ขนมปงั เนยแขง็ กรอบๆ ทจี่ รงิ เลย้ี งงา่ ย
แต่จุกจิกถ้าไม่ถูกใจแค่นั้นเอง แดงรู้ใจพ่ีหมูดีก็เลยถูกคอกันเป็นส่วนใหญ่ เป็นเพ่ือนและน้องสะใภ้ท่ีดี
ของพี่หมูตลอด และพี่หมกู ต็ อบแทนเรา ให้ความรกั และความหว่ งใยอยา่ งไมเ่ คยเปล่ยี นแปลง ไมว่ า่ จะ
อยู่หา่ งกนั สกั แคไ่ หน
เสยี ดายและเสียใจมากที่พห่ี มจู ากไป นึกถงึ วนั สนุกเกา่ ๆ แลว้ ก็ยิ่งทำ� ใหค้ ดิ ถงึ มากข้นึ แตพ่ ่หี มกู ็
พน้ ทุกข์แล้วนะคะ ขอให้เราไดเ้ จอกนั อีกในชาติหนา้ และทกุ ๆ ชาติไป
ป่านนี้ พ่ีหมคู งได้ต้งั วงเล่นไพก่ ับพี่ใหญ่ พเ่ี ลก็ พ่ตี ๋ิว และหมอ่ มแลว้ ครบเซท็ พอดเี ลย

รกั และคดิ ถึงพีห่ มูเสมอ
แดง
55

ค�ำไว้อาลัย

เทา่ ทนี่ ดิ จำ� ความได้ เมอ่ื เลก็ ๆ พน่ี อ้ งเราทง้ั หมดอยรู่ วมกนั ทบี่ า้ นเรอื นไมส้ เี ขยี วทที่ า่ นตาทา่ นยาย
ประทานใหภ้ ายในบรเิ วณวังสามเสน ถนนขาว ซง่ึ เปน็ โรงเรยี นเขมะสริ อิ นสุ สรณใ์ นอดีต
เราพนี่ อ้ งมกั จะแบง่ กลมุ่ กนั ตามวยั ทใ่ี กลเ้ คยี งกนั พห่ี มจู บั คเู่ ลน่ หวั กนั กบั พแ่ี ดง นดิ เลน่ กบั พเี่ ลก็
และมีอน้ คอยว่งิ ตามด้วย สว่ นพ่ีอิ๊ดซงึ่ เปน็ ผู้หญงิ คนเดยี วของพีน่ อ้ งกอ็ ยู่อสิ ระ ไม่ยุ่งวุ่นวายกับใคร
ในบางครง้ั เวลาทพี่ หี่ มกู บั พแ่ี ดงทะเลาะถงึ ขนั้ ชกตอ่ ยกนั เราจะวง่ิ ไปฟอ้ งพอ่ เจอื ซง่ึ สง่ิ ทเ่ี ราไดเ้ หน็
และไดฟ้ งั จากปากพอ่ คอื “พนี่ อ้ งตอ้ งไมท่ ะเลาะแตกแยกกนั นอ้ งตอ้ งเคารพพเ่ี สมอ และพต่ี อ้ งใหอ้ ภยั นอ้ ง
เสมอเช่นกัน”
พ่อเจือจะสั่งให้พี่หมูขอโทษพ่ีแดง ซ่ึงพ่ีหมูก็ยอมท�ำตามโดยดี ทั้งๆ ที่บางครั้งตัวเองนั้นไม่ผิด
ส่งิ นแ้ี หละทพี่ วกเราจำ� และปฎิบตั สิ ืบเนอื่ งกันมาจนถึงรนุ่ หลานทุกวันนี้
มีอยู่คร้ังหน่ึงนิดไปบ้านพี่หมู และนิดเกิดถกเถียงกับพี่หมูอย่างรุนแรง จนพี่หมูกล่าวค�ำไล่นิด
ออกจากบา้ น แกทำ� ใหเ้ ราโกรธมากจนขาดสติ และพูดวา่ เออไม่มากไ็ ด้วะ่
แตห่ ลงั จากวนั นนั้ เมอื่ นกึ ถงึ คำ� ทพ่ี อ่ เจอื บอกไว้ นดิ กก็ ลบั ไปทบี่ า้ นพห่ี มเู ชน่ เคย และพหี่ มกู ไ็ มเ่ คย
นกึ โกรธนิดเลย ก็คงเหน็ วา่ เราเปน็ น้อง ต้องดดุ ่าว่ากล่าวได้ และคงเป็นเชน่ นั้นตลอดมา และเราก็ยอมรบั
ได้เสมอ
หลงั จากทพี่ ห่ี มจู บจากโรงเรยี นเขมะฯ กไ็ ปตอ่ ทโี่ รงเรยี นเซน็ คาเบรยี ล หลงั จากนนั้ กม็ าอยวู่ ชริ าวธุ
วทิ ยาลยั ซ่งึ ท�ำใหน้ ดิ ได้มีโอกาสอยูร่ ว่ มชายคากบั พี่หมทู ีว่ ชิราวธุ ฯ
เพียงแคป่ ีเดียวหลงั จากเข้ามาเรียนท่ีวชริ าวธุ ฯ พหี่ มูก็ไดไ้ ปสอบเข้าโรงเรยี นนายเรือตามทีพ่ ห่ี มู
ใฝ่ฝนั ทีบ่ อกวา่ เปน็ โรงเรยี นท่พี หี่ มูใฝ่ฝัน เพราะนิดเคยเหน็ พีห่ มูแอบเอาเครื่องแบบนักเรยี นนายเรอื ของ
พอ่ เจอื มาแตง่ แลว้ สอ่ งกระจกอยบู่ อ่ ยครงั้ แตพ่ ห่ี มสู อบไมต่ ดิ เลยทำ� ใหต้ อ้ งไปเรยี นตอ่ ทโี่ รงเรยี นอำ� นวยศลิ ป์
แทน จนกระท่ังพ่หี มสู อบติดมหาวทิ ยาลัยธรรมศาตร์ และเขา้ โรงเรียนนายร้อยต�ำรวจได้
นั่นจึงเปน็ อกี คร้ังท่ีท�ำให้นดิ ได้มีโอกาสเลน่ รักบ้รี ว่ มกับพห่ี มู ในนามทีมสโมสรต�ำรวจ ซ่ึงในช่วง
ทเี่ ลน่ รกั บรี้ ว่ มกบั พหี่ มทู ส่ี โมสรตำ� รวจนน้ั พห่ี มจู ะคอยเฝา้ ดกู ารฝกึ ซอ้ มของนดิ อยา่ งจรงิ จงั เสมอ อาจเพราะ
พห่ี มูเปน็ ห่วง กลัวคนอน่ื จะมาตอ่ วา่ ว่านอ้ งชายเลน่ ไม่ดี

56

ซ่งึ หลงั จากน้ันกม็ ชี ่วงทที่ ำ� ใหน้ ิดหา่ งจากพห่ี มูไปเกือบสบิ ปีกวา่ ๆ เพราะนดิ ได้มโี อกาสไปท�ำงาน
เป็นหัวหน้าพนกั งานต้อนรบั บนเครอ่ื งบิน ท�ำใหไ้ ม่คอ่ ยจะอยบู่ า้ นมากนกั

สว่ นพหี่ มกู ไ็ ปทำ� หนา้ ทนี่ ายตำ� รวจในทตี่ า่ งๆ จงึ ทำ� ใหเ้ ราสองคนไมค่ อ่ ยไดพ้ บกนั จนพห่ี มมู าเปน็
ผู้บงั คับการสายตรวจ และปฎบิ ัติการพิเศษ ๑๙๑ เราสองคนจงึ ได้พบหน้ากันบา้ ง

จนพห่ี มเู กษยี ณอายแุ ละไดย้ า้ ยบา้ นมาอยชู่ นิ เขต เรากไ็ ดพ้ บกนั เกอื บทกุ เดอื น เพราะมนี ดั รบั ประทาน
อาหารกนั และดว้ ยนิดต้องทำ� ภารกจิ ทีส่ ำ� คัญบางอยา่ งใหพ้ ี่หมู และพี่นิด (มลุล)ี

ครั้งสุดท้ายที่นิดได้พูดคุยกับพี่หมู เห็นคราวจะเป็นงานพ่ีจักร ซ่ึงนิดก็ไม่เคยคิดว่านิดจะไม่ได้
คยุ กับพหี่ มอู กี แล้ว

จนกระทัง่ วันทไ่ี ด้ข่าววา่ พหี่ มูเข้าโรงพยาบาล โดยทไ่ี มม่ วี ่แี ววล่วงหน้ามากอ่ นเลย นิดได้มีโอกาส
ไปเยย่ี มพหี่ มเู พยี งครงั้ เดยี ว และเปน็ ครงั้ สดุ ทา้ ย ซงึ่ ณ วนั นน้ั พห่ี มกู ไ็ มส่ ามารถรบั รไู้ ดแ้ ลว้ วา่ นดิ มาเยยี่ ม
จวบจนถึงวันท่ีพ่ีหมจู ากพวกเราไปอยา่ งสงบ

ตอนนี้ไม่วา่ พ่หี มูจะอยูบ่ นสรวงสวรรคช์ น้ั ใดกต็ าม จงได้โปรดรบั รู้ด้วยว่า นดิ นอ้ งชายพ่ีหมูคนน้ี
ยังคงรกั เคารพ และเช่อื ฟัง พ่ีหมู เสมอและตลอดไป

ขอให้พีห่ มูมคี วามสขุ กบั ภพภูมทิ ป่ี รารถนาทุกประการ

นอ้ งนดิ ศรศลิ ป์ จักษุรกั ษ์

น้องชายพ่ีหมู

57

ค�ำไว้อาลัย

พ่ีหมูเป็นพี่คนที่ 3 ของอ้นและเป็นคนท่ีมีร่างกายใหญ่โตที่สุดในบรรดาพ่ีน้องทั้งหมด พี่หมูมี
ความมงุ่ มน่ั ทจี่ ะเขา้ รบั ราชการทหารหรอื ตำ� รวจมาตงั้ แตเ่ ดก็ จงึ ตง้ั เปา้ หมายมาทางดา้ นนมี้ าโดยตลอด พหี่ มู
ตอ้ งออกจากวชริ าวธุ วทิ ยาลยั ในชน้ั มธั ยมศกึ ษาปที ี่ 6 (เทยี บเทา่ มธั ยมศกึ ษาปที 4ี่ ในปจั จบุ นั ) เพอื่ สอบเขา้
โรงเรยี นเตรยี มทหาร เนอื่ งจากตามระเบยี บของวชริ าวธุ วทิ ยาลยั ในขณะนน้ั กลา่ ววา่ หากมกี ารขอใบรบั รอง
สถานะนักเรียนเพือ่ ไปสมัครสอบที่สถาบนั ศกึ ษาอน่ื จะต้องลาออกจากเป็นนักเรยี นของวชิราวธุ วิทยาลัย
ทนั ที แตใ่ นการสอบครงั้ แรก พห่ี มไู มส่ ามารถสอบเขา้ โรงเรยี นเตรยี มทหารได้ พอ่ จงึ พาพหี่ มไู ปเขา้ โรงเรยี น
อำ� นวยศลิ ป์ พหี่ มไู ดร้ ว่ มเลน่ รกั บใี้ หโ้ รงเรยี นอำ� นวยศลิ ป์ กอ่ นจะเขา้ มหาวทิ ยาลยั ธรรมศาสตรแ์ ละเรยี นอยู่
๑ ปี ในระหว่างทอี่ ย่ทู ่ีธรรมศาสตร์ พี่หมไู ดเ้ ล่นรกั บี้ใหม้ หาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ และ สโมสรต�ำรวจดว้ ย
หลังจากนั้นพห่ี มูสอบเขา้ โรงเรียนนายรอ้ ยต�ำรวจได้ และจบการศกึ ษา น.ร.ต.รนุ่ ท่ี 17

พหี่ มมู เี พอ่ื นทร่ี กั ใครส่ นทิ สนมตงั้ แตท่ โ่ี รงเรยี นนายรอ้ ยตำ� รวจจนถงึ ปจั จบุ นั อยหู่ ลายคน จำ� ไดว้ า่
พ่ีหมูพาเพ่ือนจากโรงเรียนนายร้อยต�ำรวจมาท่ีบ้านบ่อยจนท�ำให้หลายคนสนิทกันกับคนท่ีบ้านเรา แม่จะ
คอยทำ� อาหารเลี้ยงเพือ่ นๆทกุ ครั้ง

ในระหวา่ งทพี่ ห่ี มเู รยี นอยทู่ ม่ี หาวทิ ยาลยั ธรรมศาสตร์ พหี่ มไู ดร้ จู้ กั กบั พนี่ ดิ มลลุ ี และไดแ้ ตง่ งาน
กันในเวลาตอ่ มา

ในช่วงแรกเราอยู่ด้วยกันที่เรือนหลังเล็กหรือเรือนชายโสด ครอบครัวเราเป็นครอบครัวท่ีอบอุ่น
อย่ดู ว้ ยกนั พรอ้ มหน้า อน้ ยงั คงคิดถงึ วันเวลาเหลา่ น้นั อยู่เสมอ

ทุกคร้ังที่อ้นได้มาหาพ่ีหมูหรือได้เจอกนั ตามงานต่างๆ พี่หมูจะเขา้ มากอดอน้ ทุกครง้ั และมกั จะ
ถามอน้ เสมอวา่ เปน็ อยา่ งไรบา้ ง มาหาพบ่ี า้ งนะ มาทานขา้ วทบ่ี า้ นพบี่ อ่ ยๆ นะ มนั ทำ� ใหอ้ น้ รสู้ กึ อบอนุ่ ทกุ ครงั้
และรู้สึกถึงความรัก ความอบอุ่นท่ีพ่ีหมูมีให้อ้นเสมอมา จากน้ีไปความรัก ความอบอุ่นเหล่านั้นจะยังถูก
เกบ็ ไว้ในความทรงจำ� ของอน้ เสมอ ไม่มวี ันลืมได้ตลอดไป

กราบลาพี่หมูจากหวั ใจ

อ้น

58

อาลัยพี่หมู

สมัยที่เรายังเด็กๆ อยู่ ครอบครัวของเราท้ังสอง (จักษุรักษ์ - คงจ�ำเนียร) อาศัยอยู่ที่โรงเรียน
เขมะสิริอนสุ สรณ์ (เก่า) เราทกุ คนเกดิ ที่น่ี ตอนนัน้ หม่อมเจ้าพนู ศรเี กษม เกษมศรี ยงั มพี ระชนม์ชีพอยู่
ครอบครวั ทงั้ สองรักใคร่ปรองดองสมัครสมาน สามัคคีกันดีมาก

จนคณุ ลุงเจอื ปา้ ทมยนั ตี จักษรุ กั ษ์ ได้ยา้ ยบ้านไปอยู่ท่ถี นนสขุ มุ วทิ ซอยแดงอดุ มและพี่ๆ ก็ได้
เขา้ ไปเรยี นทว่ี ชริ าวธุ วทิ ยาลยั เปน็ โรงเรยี นประจำ� ชายลว้ น ครอบครวั ของเรากไ็ ดห้ า่ งเหนิ กนั ไปตามกาลเวลา

ส่วนตัวผม (นายเผา่ เกษม คงจ�ำเนียร) ได้รับความเมตตาเอน็ ดจู ากลงุ เจือ ป้าทม โดยได้รบั ไป
อยู่บ้านของท่าน (ซอยแดงอุดม) ในช่วงปิดเทอม คงน่าจะด้วยเหตุผลที่ว่าป้าทมมีลูกสาวคนเดียว และ
ลกู ชายอกี ๕ คน โดยคดิ ว่าผมคงเล่นกับพ่ๆี ได้เป็นอยา่ งดี

จากการที่ลุงเจือชอบกีฬามวยปล�้ำและมวยสากล และได้ท�ำงานเป็นนักพากย์มวยปล�้ำมือหน่ึง
ยากท่ีจะมใี ครเสมอเหมือนในสมยั น้นั

จนกระทง่ั ตวั ผมเองไดเ้ ขา้ ไปศกึ ษาทว่ี ชริ าวธุ วทิ ยาลยั และพๆ่ี กไ็ ดจ้ บการศกึ ษาจากวชริ าวธุ วทิ ยาลยั
ไปแล้ว ท�ำใหไ้ ม่ไดพ้ บกับพีๆ่ บ่อยนกั ยกเว้นพอี่ ๊ดี ซึ่งเป็นผูห้ ญงิ คนเดยี ว ยังศกึ ษาท่เี ขมะสิริอนุสสรณ์และ
ได้ท�ำงานในต�ำแหน่งผ้อู ำ� นวยการในเวลาต่อมา

สิง่ ทีผ่ มจ�ำได้สนทิ คอื ส่งิ ทพ่ี ่ีหมสู อนและพดู ใหฟ้ งั วา่ “พ่อ (ลงุ เจอื สอนอยูเ่ สมอว่า เป็นพน่ี ้อง
กนั อย่าทะเลาะกนั ” และผมได้นำ� เอาค�ำสอนของพห่ี มูมาปฏบิ ตั ดิ ว้ ยดเี สมอมา

ผมขออโหสกิ รรม ในสง่ิ ที่ผมได้ลว่ งเกินพห่ี มูในทกุ ๆ เรื่อง ทง้ั ท่ีจ�ำไดแ้ ละไมไ่ ด้ และใหพ้ ี่หมไู ปสู่
ที่สคุ ตเิ ถิด

กราบด้วยความเคารพ

นายเผา่ เกษม คงจ�ำเนยี ร (ต่)ู

และนอ้ งๆ ครอบครวั “คงจ�ำเนยี ร”

59

ค�ำไว้อาลัย

การเขา้ มารบั ราชการตำ� รวจนน้ั กเ็ พอื่ ทำ� หนา้ ทบี่ ำ� บดั ทกุ ขบ์ ำ� รงุ สขุ ใหก้ บั ประชาชน ทำ� ใหส้ งั คมไทย
ให้น่าอยู่ มีความปลอดภัยในชีวิตและทรัพย์สิน น่ันเป็นหัวใจของงานต�ำรวจ ผมถือปฏิบัติเช่นน้ีมาเสมอ
และผมมีแบบอยา่ งท่ีดี คนนน้ั คือ พล.ต.ต.พาสน์ จกั ษรุ ักษ์
ครง้ั แรกทพ่ี บกัน ผมได้ฟงั ท่านแนะน�ำตวั ท่ี กก.อป.บก.สปพ. ผมช่ืนชมทา่ นและรสู้ ึกทนั ทวี ่า
หนว่ ยงานน้ีจะดขี ึน้ อยา่ งแน่นอน...
เม่ือประมาณปี พ.ศ.2521 ในขณะที่ผมดำ� รงต�ำแหน่งเปน็ ครูฝึกต�ำรวจประจำ� หนว่ ย ผมได้พบ
กับ พล.ต.ต. พาสน์ จักษุรกั ษ์ (ยศท่านขณะนน้ั คือ พ.ต.ท.) ท่านรปู รา่ งสูงใหญ่ หุ่นสมารท์ โดยมา
แนะน�ำตวั และเล่าเร่อื งราววา่ ผ่านมาอะไรมาบา้ ง ในโอกาสท่ที ่านมารบั ตำ� แหน่ง รอง ผกก.อป.บก.สปพ.
ผมฟงั ทา่ นเลา่ แลว้ รสู้ กึ ชนื่ ชม รสู้ กึ ทนั ทวี า่ หากหนว่ ยงานมที า่ นเปน็ ผบู้ งั คบั บญั ชา หนว่ ยงานนจี้ ะดขี นึ้ แนน่ อน
ซงึ่ ไมเ่ กนิ จรงิ เพราะกอ่ นการฝกึ ทา่ นจะเรยี กผมเขา้ ไปพบและใหค้ ำ� แนะนำ� ในทางยทุ ธวธิ ตี ำ� รวจ เชน่ ฝกึ ทา่
บคุ คลมอื เปล่า การใชอ้ าวุธมดี ปนื กระบอง การประกอบกำ� ลงั และการควบคมุ ฝงู ชน รวมทง้ั คอยดแู ล ให้
กำ� ลงั ใจผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชา ใหค้ ำ� แนะนำ� การฝึกทุกวัน
ผมคิดเสมอวา่ หน่วยงานควรมเี พื่อนร่วมงานท่ีดี มคี วามสามัคคีต่อกนั แตเ่ หนอื ส่งิ อื่นใด ‘การ
มผี ้บู ังคบั บญั ชาท่ดี ี สนใจและใสใ่ จดแู ลผู้ใต้บังคับบัญชาอย่างเท่าเทยี ม ถือเปน็ เรือ่ งสุดยอดในการ
ทำ� งาน’ และผมโชคดที ไี่ ด้อยู่ในหนว่ ยงานท่ีมีผู้บงั คับบัญชาที่ดีอยา่ งท่าน
ดว้ ยการทำ� งานรว่ มกนั จงึ ทำ� ใหเ้ ราเรมิ่ สนทิ และไวใ้ จซง่ึ กนั และกนั ทงั้ ในงานราชการและนอกเวลา
ราชการ
จนมาวนั หนง่ึ ทา่ นไดถ้ ามผมวา่ พกั ทไ่ี หน ไกลจากทที่ ำ� งานไหม ผมเรยี นไปวา่ พกั อยบู่ นกองรอ้ ย
ทา่ นจงึ ให้ผมพาข้นึ ไปดทู พี่ กั เมอื่ ทา่ นได้เห็นและเดินสำ� รวจพ้นื ทีน่ ั้น ทา่ นหนั มาจ้องหนา้ ผม พาใหผ้ มนกึ
ในใจว่า ‘วันนเี้ ราจะโดนเตะไหมเนยี่ !’ เพราะคดิ ว่าทา่ นอยากมาตรวจความเรียบร้อยของท่ีพัก แตผ่ ิดคาด
ทา่ นพดู วา่ “ไอน้ อ้ ง ไปอยทู่ บี่ า้ นดว้ ยกนั ไหม...วนั นไี้ ปเลยไหม” พอไดย้ นิ ดงั นนั้ ผมรสู้ กึ ตน้ื ตนั ใจ พดู อะไร
ไม่ออก จะตอบรับหรือปฏิเสธดี ท่านได้แต่บอกว่าอย่าคิดมาก คนเราศรศิลป์มันตรงกัน ชะตาต้องกัน
พร้อมไปอยเู่ มอื่ ไหร่ใหบ้ อก
หลังจากน้นั ทุกวนั ที่เจอหนา้ กัน ท่านจะคอยถามว่า พรอ้ มยงั พรอ้ มยงั และพรอ้ มหรือยงั ...

60

ตอนนน้ั ทผี่ มตดั สนิ ใจวา่ ไป ผมคดิ วา่ ผมไมก่ ลา้ ปฏเิ สธดว้ ยความเปน็ ผใู้ ตบ้ งั คบั บญั ชา แตค่ วามจรงิ
แล้ว ผมตน้ื ตันใจ รสู้ กึ ถกู ชะตาเหมือนทา่ นและใหค้ วามเคารพท่านมาก รู้ตัวอกี ที ผมกเ็ ป็นเหมือนเงา
ตามตวั ทา่ นนบั แตน่ น้ั มา ไปไหนไปกัน อาสาขับรถพาไปทต่ี า่ งๆ รวมถงึ พา เอก โท ตรี ไปส่งทีโ่ รงเรยี น
วชริ าวุธ และไปส่งนอ้ งใหม่ท่ีโรงเรียนเขมะฯ จากความใกลช้ ดิ นี้เอง ท�ำให้ผมรวู้ ่าท่านเป็นคนรักครอบครวั
อย่างมาก

“ความรักครอบครัว” ของ พล.ต.ต.พาสน์ฯ เป็นต้นแบบท่ีผมได้น�ำมาใช้จนบัดน้ี…เพราะ
ทุกคร้ังทีเ่ งนิ เดือนออก เงินจะถูกแบ่งออกเป็น 4 กองก่อนเสมอ เพื่อเกบ็ เปน็ เงนิ ค่าเทอมของลกู 4 คน
ทกุ วนั เสารจ์ ะไปหาคณุ พอ่ คุณแม่ของภรรยา และทุกวันอาทติ ย์จะไปหาคณุ พอ่ คณุ แมข่ องทา่ น ทำ� อยา่ งนี้
เปน็ ประจ�ำ ไมเ่ คยขาด รวมท้งั ดแู ลเล้ียงดลู กู ๆ ให้เติบโตมาอย่างดพี รอ้ ม เปน็ คนดี มหี น้าท่กี ารงานดแี ละ
มคี รอบครวั ทอี่ บอนุ่ ทกุ คน นอกจากการประสบความสำ� เรจ็ ในหนา้ ทกี่ ารงาน ผมวา่ ทา่ นประสบความสำ� เรจ็
ในด้านชีวิตครอบครวั ด้วยเช่นกนั ถอื เป็นความสมบูรณ์แบบท่ไี มใ่ ชท่ กุ คนจะท�ำได้

ยามทผี่ มตอ้ งการความชว่ ยเหลือ เพือ่ กลับมาใชช้ ีวติ กับครอบครวั หลังจากได้รับการแตง่ ตง้ั ไป
เป็นรองสารวัตรท่ี บก.ภ. 9 จ.นครสวรรค์ ผมเรียนกบั ทา่ นว่าอยากกลบั มาอยู่ กทม. ทา่ นกช็ ว่ ยให้ผม
ย้ายกลับมาเพอื่ อยกู่ บั ครอบครัวไดใ้ นทีส่ ุด

ความผกู พนั ของผมกบั ครอบครวั ทมี่ ตี อ่ ทา่ นมมี ากมายจนไมส่ ามารถอธบิ ายไดห้ มด ทา่ นเปรยี บ
เสมือนญาติผู้ใหญ่และเป็นคนส�ำคัญของครอบครัวผมเสมอ เป็นประธานการแต่งงานให้ผมในฐานะฝ่าย
เจา้ บา่ ว และอกี 30 ปตี อ่ มา ทา่ นยงั คงเปน็ ประธานฝา่ ยเจา้ สาวในการแตง่ งานของลกู สาวผมดว้ ย ครอบครวั
ของผมไดร้ บั ความเอ็นดจู ากทา่ นและคุณนายเปน็ อย่างมาก ความเคารพรกั และผูกพนั ตอ่ ทา่ นยิ่งทวีคณู

วันที่ท่านจากไป เหมือนแสงสว่างของผมและครอบครัวได้ดับลง เหมือนสูญเสียส่ิงท่ีมีค่าที่สุด
รู้สกึ เสียใจและใจหาย ทั้งท่ีเตรยี มใจมาบ้าง แตก่ ารสญู เสยี บคุ คลอันเปน็ ท่เี คารพรกั เปน็ เรือ่ งท�ำใจไดย้ าก

สดุ ทา้ ยน้ี ผมและครอบครวั กราบขอบพระคณุ พล.ต.ต.พาสน์ จกั ษรุ กั ษ์ ทเ่ี มตตา คอยสนบั สนนุ
หน้าท่ีการงานของผมและภรรยาจนประสบความส�ำเร็จด้วยดี ให้ความรักและเอ็นดูครอบครัวผม ส่ิงดี
ทง้ั หลายทที่ า่ นไดส้ อนไว้ ผมจะจดจำ� และนำ� มาเปน็ ตน้ แบบการดำ� เนนิ ชวี ติ ตอ่ ไป สงิ่ ใดทผี่ มไดล้ ว่ งเกนิ ทา่ น
ไมว่ า่ จะดว้ ยทางกาย วาจา หรือใจ ผมขอให้ทา่ นเมตตาอโหสกิ รรมใหผ้ มดว้ ยครับ และขอใหด้ วงวญิ ญาณ
ท่านเดนิ ทางไปสูส่ ุคตใิ นสัมปรายภพด้วยเทอญ

ด้วยความอาลยั

พ.ต.อ.สามารถ-เลิศลักษณ์ บางสวุ รรณ์

(ปอนด์-โบว-์ แป้ง-โจ้)

61

ด้วยรักและอาลัย

“ทงั้ ทร่ี วู้ า่ คนเรามเี กดิ มแี ก่ เจบ็ แลว้ ตอ้ งตาย แตก่ ท็ ำ� ใจไมไ่ ดท้ จ่ี ะอดคดิ ถงึ ทา่ น ตอนทที่ า่ นยงั อยู่
และเคยรว่ มงานดว้ ยกัน เพราะท่านเป็นคนทีผ่ ใู้ ตบ้ งั คับบัญชาเคารพรกั ในตวั ท่าน ถงึ ทา่ นจากไปในวาระ
สดุ ทา้ ย ขอให้ดวงวิญญาณของทา่ น

พล.ต.ต.พาสน์ จกั ษรุ กั ษ์ ลอยไปในสมั ปรายภพ ทสี่ งบ สขุ กาย สขุ ใจ ในสวรรค์ ขา้ พเจา้ ขอนอ้ ม
สง่ ดวงชวี ัน อาลัยทา่ นดวงจิตคดิ คำ� นงึ ”

ด้วยรกั และอาลยั
ร.ต.ต.มงั กร แสงสว่าง

62

กราบลาอาหมู พล.ต.ต.พาสน์ จักษุรักษ์

เพิง่ จะกราบลาอาเล็กไปไม่นาน ตอ้ งมากราบลาคุณอาอกี คน ห่างกันแค่ 5 เดอื น หรือ ประมาณ
150 วันเท่าน้ันเอง อาเล็กจากไป 14 พ.ค. 2565 อาหมูมาจากไปวันท่ี 14 ต.ค. 2565 วันท่ีและ
ปเี ดยี วกันแคต่ ่างเดือนกันจรงิ ๆ

อาหมู เปน็ นอ้ งชายของพอ่ ทเ่ี ปน็ คฟู่ ดั กนั มาแตเ่ ดก็ ใครๆ เรยี กอาหมวู า่ ชา้ งเกเร เนอ่ื งจากอาหมู
มรี ปู รา่ งสงู ใหญต่ งั้ แตเ่ ดก็ ในขณะทพ่ี อ่ แดงรปู รา่ งสนั ทดั แกลง้ แหยพ่ อ่ แดงมาแตเ่ ดก็ ตามประสาพน่ี อ้ งผชู้ าย
ท่อี ายุไล่เล่ยี กัน

พี่น้องของพอ่ แดง คอื แจ๊ค แดง อีด๊ หมู เลก็ แอ๊ด นดิ อ้น

พ่อแดง หรอื พงศ์พนู สุข เปน็ พี่ชายคนโต ในสายของ ม.ร.ว ทมยันตี เกษมศรี จักษรุ ักษ์ เปน็
พ่ีน้องคลานตามกันมา พ่อแดงของเรา เป็นสายนักดนตรี ไม่ใช่สายนักกีฬาแบบอาท่านอื่นๆ แต่อาหมู
เปน็ นกั รกั บรี้ ะดบั แนวหนา้ เปน็ ระดบั ทมี ชาตเิ พราะรปู รา่ งสงู ใหญ่ อาหมเู ลน่ กองหนา้ (เราเหน็ หขู องอาหมู
มคี วามบี้และบวมตามสภาพของนกั รกั บีก้ องหนา้ ) ...อาหมเู ป็นต�ำรวจสายบู๊ สายอารักขา ตำ� รวจ 191
หรือ รองผู้บัญชาการต�ำรวจสันติบาล (ถ้าแจงจ�ำไม่ผิด) เคยได้ยินอาหมูเล่าส่ิงนึงที่มีความภูมิใจคือ ได้
ขับรถจักรยานยนตร์น�ำขบวน ในหลวงรัชกาลท่ี 9 ซึ่งหน้าท่ีนี้ไม่ใช่ใครจะมาท�ำหน้าท่ีง่ายๆ แจงอาจจะ
ไม่สนทิ กับอาหมู เหมอื นอาเลก็ ทยี่ ังลอ้ เล่นกันได้ ความเกรงกลัวอาหมมู ันมอี ยู่ในสามญั สำ� นึก คงเพราะ
อาหมูย้มิ นอ้ ย เสยี งดุ ตัวใหญแ่ ต่จริงๆ แลว้ อาหมมู คี วามรักพีร่ กั นอ้ งรักครอบครัวไมไ่ ด้น้อยเลย

อาหมเู ปน็ ครสู อนยงิ ปนื มลี กู ศษิ ยล์ กู หามากมายในแวดวงทมี ชาตริ อบๆ ตวั แจงนแี่ หละ ...ชว่ งเวลา
ทแี่ จงเคยได้แชมป์เหรยี ญทองยงิ ปืนในซเี กมส์ ซึง่ แจงท�ำลายสถติ ิซเี กมส์ ตอ้ งบอกว่าตอนนั้นเปน็ เหรยี ญ
แรกในทีมชาติไทยปีน้ัน ...ข่าวคึกโครมเราแข่งอยู่ท่ี อินโดนีเซีย แต่นักข่าวมาน�ำอาหมูไปออกรายการ
สัมภาษณ์โทรทัศน์ในฐานะเป็นคุณอาของแจง เจ้าของสถิติใหม่ เป็นที่โด่งดัง แจงจ�ำได้ว่าอาหมูบอกว่า
ไม่เคยสอนหลานแตท่ ราบวา่ เค้ามฝี มี ือ (ก็เรามี DNA ด้านกฬี าเหมอื นกนั น่คี ะ) แตย่ งั ไงแจงกไ็ ด้รับการ
ถ่ายทอดวิชาจากลกู ศษิ ย์ของอาหมู ทเ่ี ปน็ พ่ๆี นกั ยงิ ปนื ทมี ชาติอกี ตอ่ หนง่ึ ใครๆ ก็เรียก “ครูพาสน”์

สงิ่ นงึ ทยี่ งั คงเปน็ ทก่ี ลา่ วขวญั ในหมเู่ ครอื ญาติ คอื การทำ� ผดั สปาเกต็ ตส้ี ตู รของอาหมู บอกจรงิ ๆ
วา่ อรอ่ ยสดุ ยอด ทกุ ครงั้ เวลามเี หตตุ อ้ งกนิ เลย้ี งกนั พวกเรากต็ อ้ งรอ้ งขอใหอ้ าหมทู ำ� เมนนู ใ้ี หก้ นิ ...มนั เขม้ ขน้
ถกู ปากถกู ใจพวกเรากนั เหลือเกิน เปน็ ความทรงจ�ำท่ตี ิดอยู่ในใจ

63

สง่ิ ทย่ี งั คงสำ� นกึ อยมู่ เิ คยลมื ของครอบครวั เรา ครอบครวั พอ่ แดง พงศพ์ นู สขุ คอื คอื เมอื่ พอ่ แดง
ปว่ ยเปน็ อมั พาตแบบนอนตากระพรบิ อยา่ งเดยี ว อาหมเู รยี กแจงไปหาและบอกวา่ อาหมอู ยากจะชว่ ยคา่ ใชจ้ า่ ย
คา่ ดแู ลพอ่ แดงในฐานะนอ้ งชาย ใหแ้ จงมารบั เงนิ ชว่ ยพอ่ ทกุ เดอื น แมจ้ ำ� นวนจะไมม่ าก แตพ่ ระคณุ นน้ั มากมาย
ล้นเหลือกว่าจำ� นวน จนพ่อแดงจากไปเมื่อปี พ.ศ 2543

ระยะหลังในช่วงที่แจงดูแลอาอดี๊ อาหมบู น่ คดิ ถงึ อาอด๊ี แจงตอ้ งพาอาอีด๊ ไปหา จนกระทง่ั โควดิ
ระบาด ท�ำใหก้ ารไปพบปะพี่น้องตอ้ งห่างกัน

วนั ทเี่ จอกนั ครงั้ สดุ ทา้ ยคอื งานศพของอาเลก็ ไมน่ กึ ไมค่ าดวา่ อกี ไมน่ านตอ้ งมากราบลาอาหมอู กี คน
ในเวลาใกล้กนั ขนาดน้ี ทัง้ สองทา่ นคงชวนกนั ไปเลน่ รกั บ้บี นสวรรค์ หรือไม่คงชวนกนั ไปเทย่ี วปคิ นคิ หรือ
ทำ� สปาเกต็ ตีก้ ินกนั ณ ท่แี หง่ นึงแน่นอน

กราบลาอาหมูนะคะ

จุ๊บแจง, จัม๊ พ,์ เจเล่

จิ๊บ + เฉย

จอ๊ บ + โจ,้ ไขเ่ จียว, ข้าวเจ้า

ลูกหลานพอ่ แดง พงศพ์ ูนสขุ จกั ษุรกั ษ์

64

กราบลา ลุงหมู ด้วยความอาลัยรัก

ดว้ ยรปู รา่ งทสี่ งู ใหญ่ ลงุ หมขู องพวกเราเท่ หลอ่ มาดเขม้ และแอบดใุ นบางครง้ั แตน่ ทั ไมค่ อ่ ยกลวั
ลงุ หมู แถมสถาปนาตวั เองเปน็ หลานรกั ฝา่ ยหญงิ (หลานเลบ้ิ ฝา่ ยชายคอื ตน้ ภคั พงศ)์ เนอ่ื งจากทกุ เดอื น
ในวันที่มีทรงท่านย่า พวกเราครอบครัวจักษุรักษ์จะต้องไปรวมตัวกันที่บ้านลุงหมู-ป้านิด ป้านิด ซึ่งท�ำ
กับขา้ วอร่อยมาก ก็จะจัดเตรยี มข้าวปลาอาหารคาวหวานไวเ้ ลีย้ งลกู ๆ หลานๆ ในขณะทล่ี งุ หมกู จ็ ะต้อง
ขับรถไปซอื้ ลอดช่องน้�ำกะทิมาฝากนทั เพราะนทั เคยเอย่ ปากชมว่าขนมลุงหมูอรอ่ ย เรยี กว่า เอาใจหลาน
สดุ ๆ วนั ไหนซอื้ มาแลว้ หลานไมไ่ ปกม็ งี อน โทรมาตอ่ วา่ เปน็ เชน่ นเ้ี รอ่ื ยไป เมอ่ื ไหรท่ เี่ อย่ ปากวา่ อยากทาน
สปาเกต็ ตผ้ี ด้ แฮมฝมี อื ลงุ หมู ลงุ หมกู จ็ ะทำ� ใหท้ านในครงั้ ตอ่ ไปทพี่ บกนั แลว้ ถา้ ลกู หลานชมวา่ ไมม่ สี ปาเกต็ ตี้
ทไี่ หนอร่อยเทา่ ของลุงหมูแล้ว ลงุ หมูกจ็ ะยิม้ แตเ่ ป็นรอยยม้ิ “ไก”๋ แบบมีฟอร์มตามสไตลล์ ุงหมู

ในระยะหลงั ๆ ดว้ ยภาระหนา้ ทท่ี ำ� ใหน้ ทั ไมค่ อ่ ยไดไ้ ปบา้ นลงุ หมู แตก่ ด็ ใี จทสี่ งกรานตป์ นี ไี้ ดไ้ ปกราบ
ลงุ หม-ู ปา้ นดิ ทบ่ี ้าน นัทยงั แซวลุงหมูว่าลุงหมูยังหลอ่ เหมอื นเดิม จะเดินจะน่งั ก็ยังหลงั ตรงมีมาด ลงุ หมกู ็
ยม้ิ เชน่ เคย ถงึ ตอนนลี้ งุ หมจู ะจากพวกเราไปแลว้ นทั กจ็ ะจดจำ� ลงุ หมใู นฐานะทเ่ี ปน็ ตน้ แบบของผชู้ ายทร่ี กั
ครอบครัว ปลกู ฝงั ความซอ่ื สตั ยส์ ุจรติ มวี นิ ัย และสมถะ

นทั ขอกราบลาลุงหมู และขอให้ดวงวิญญาณของลุงหมไู ปสสู่ คุ ติในสัมปรายภพนะคะ

นัท-ยอ่ ง-นอ้ งเนย
๑๔ ตลุ าคม ๒๕๖๕

65

ด้วยความรักและอาลัย

ไม่น่าเช่ือว่าปีน้ีจะต้องสูญเสียผู้ใหญ่ท่ีรักและเคารพไปอีกท่าน หลังจากท่ีพ่ึงสูญเสียคุณพ่อ
(พล.ต.ต.จกั ร จักษรุ กั ษ)์ ไปเม่อื เดอื นพฤษภาคมน้ี กราบลาลงุ หมู ลงุ เลฟิ (พล.ต.ต.พาสน์ จักษรุ ักษ)์
คงจะมหี ลานเพยี งแคไ่ มก่ ค่ี นทก่ี ลา้ หยอกลอ้ กบั ลงุ หมโู ดยทเ่ี หน็ ทกุ คนในบา้ นมคี วามสขุ ตน้ คอื หนงึ่ ในจำ� นวน
หลานท้ังหมดท่ีกลา้ หยอกลอ้ กับลุงหมูโดยทจ่ี ะได้รบั เสยี งสนบั สนนุ จากทุกๆ คน โดยท่ลี ุงหมูจะเหมอื นรู้
อยตู่ ลอดวา่ จะตอ้ งโดนตน้ คอยแกลง้ แหยใ่ หโ้ กรธลงุ หมใู นสายตาของคนอน่ื จะเปน็ คนทไ่ี มค่ อ่ ยยม้ิ หนา้ จะ
ดุตลอดเวลา แต่จริงๆ แลว้ ลุงหมูจะเป็นคนท่ีมีระเบียบวินัยมาก จนไมม่ ีกลา้ เขา้ ใกล้ ช่วงระยะหลังทเ่ี วลา
ไปบา้ นน้องใหม่กย็ งั คงเปน็ ตน้ คนเดมิ ท่ีคอยเดนิ ไปคยุ และคอยแหย่ลงุ หมอู ยูต่ ลอด คร้งั สดุ ทา้ ยทเี่ จอและ
ได้พูดคุยตอนงานศพของพ่อ ลุงหมูไม่ค่อยได้คุยเล่นเหมือนเดิมและดูเหนื่อยมากกว่าเมื่อก่อน จนวนั ที่
แมต่ ยุ๊ โทรมาบอกวา่ ลงุ หมหู ยดุ หายใจตอนนอ้ี ยหู่ อ้ งฉกุ เฉนิ โรงพยาบาลจฬุ าภรณ์ ตน้ ยงั ไดม้ โี อกาสเขา้ ไปพบ
กบั ลงุ หมไู ดก้ ราบและบอกกบั ลงุ หมวู า่ ไมต่ อ้ งหว่ งอะไรอกี แลว้ นะครบั กราบขอบคณุ สำ� หรบั ทกุ สง่ิ ทกุ อยา่ ง
ที่มอบให้หลานคนนี้นะครับ ขอกราบลาคณุ ลงุ เลิฟอนั เป็นท่ีรกั และเคารพของหลานคนน้ี ขอดวงวิญญาณ
ลุงหมูไปสู่ภพภูมทิ ส่ี ูง ส่สู มั ปรายภพนะครบั

ด้วยความรักและอาลยั
ภคั พงศ์ จักษุรกั ษ์ (ตน้ )
นนั ทนิธ์ิ จกั ษรุ กั ษ์ (โบ)
ด.ช.พลฏฐ์ จักษุรักษ์ (ต้นน�ำ้ )
ด.ญ.รวภี ัสสรา จักษุรกั ษ์ (ปรายฟ้า)

66

ระลึกถึงน้าหมู (พลต�ำรวจตรี พาสน์ จักษุรักษ์)

ประมาณปลายเดอื นกนั ยายน 2565 เหน็ นอ้ งใหมโ่ พสตร์ ปู หนา้ หอ้ งฉกุ เฉนิ โดยมี caption วา่
“12 ช่ัวโมงทีบ่ ีบหวั ใจ” โดยไมม่ รี ายละเอียดอย่างอนื่ พวกเรารู้สึกใจหายและกังวล คิดเปน็ ห่วงนา้ นดิ ท่ี
ทราบว่ากอ่ นหนา้ น้ตี อ้ งแอดมทิ ในโรงพยาบาล 2-3 คร้งั ด้วยโรคเกี่ยวกับปอด แต่หลังจากนนั้ น้องใหม่ก็
ไมไ่ ด้โพสตอ์ ะไรเพ่ิมเติมอีก จงึ ร้สู ึกโล่งใจวา่ คงไมม่ ใี ครเป็นอะไรมาก แต่ในวนั ที่ 14 ตลุ าคม 2565
เห็นเอกโพสตใ์ นกลุม่ “หลานคุณตาหมอเลิศ” วา่ นา้ หมจู ากไปแลว้ รู้สกึ ตกใจทีส่ ดุ ไม่คิดวา่ นา้ หมจู ะจาก
ไปเรว็ อย่างน้ี อกี ท้งั ร้สู ึกเสยี ใจทใ่ี นชว่ งทีผ่ ่านมาไม่ไดไ้ ปกราบเยีย่ มนา้ หมูกบั นา้ นดิ เป็นเวลามากกว่า 2 ปี
เนอ่ื งจากสถานการณ์โรคโควิด-19 ระบาดในขณะนัน้

น้าหมูเป็นญาติผู้ใหญ่ท่ีเคารพรักยิ่งของพวกเรา ในตอนเด็กช่วงท่ีก�ำลังเรียนในช้ันประถมและ
มธั ยม ทกุ ครง้ั ทปี่ ิดเทอมผมจะไปอาศัยอยู่ที่บ้านน้าหมูกับน้านิดเป็นประจำ� เน่อื งจากมีความสนทิ สนมยิ่ง
กับเอกและโทท่ีมีวัยใกล้เคียงกัน ซึ่งน้าหมูกับน้านิดก็ให้ความเมตตากับผมเป็นอย่างดี นอกจากน้ันทุก
วันเสาร์ของแตล่ ะสปั ดาห์พวกเราลูกหลานคุณตาหมอเลิศ โทณะวณิก จะมาพบปะสังสรรค์กนั ทบ่ี า้ นของ
คณุ ตาในซอยทมิ แลนดเ์ ปน็ ประจำ� นา้ หมแู ละเพอื่ นๆ ของนา้ หมกู จ็ ะมาเลน่ บลิ เลยี ดกนั ทน่ี ดี่ ว้ ย ทำ� ใหต้ วั ผม
เอก โท ตลอดจนหลานคนอืน่ ๆ พลอยเล่นบลิ เลยี ด/สนุกเกอร์เป็นกันเกือบทกุ คน และเฝ้ารอคอยให้ถึง
วนั เสารอ์ ย่างใจจดใจจอ่ อันเป็นความทรงจำ� ทม่ี คี วามสุขในวยั เดก็ ท่ีไมเ่ คยลมื

สุดทา้ ยนไ้ี ม่ว่านา้ หมูจะอยทู่ ี่ใด ขอจงโปรดรับรู้ว่านา้ หมูยงั คงเป็นญาติผู้ใหญท่ ี่รกั และเคารพ ซึ่ง
จะดำ� รงอยใู่ นความทรงจำ� ของพวกเราเสมอ และขอใหน้ า้ หมหู ลบั อยา่ งสงบสบายในสมั ปรายภาพตลอดกาล
เทอญ

รกั และเคารพเสมอ
ตน้ (เอกลัคน์ วรรณภีร)์
กง่ิ (บุษกร อโุ ฆษกิจ)

67

ค�ำไว้อาลัย

เอมิ่ ม..... ไม่ง่ายเลย เมอ่ื น้องใหม่บอกมาวา่ ให้พมี่ ิชช่ีเขยี นค�ำอาลัยให้พ่อหมู ผู้ออกเดินทางสู่
สวรรค์ไปแล้ว
ท�ำไม...น่ะเหรอคะ
กเ็ พราะ... เม่ือหลับตานึกยอ้ นหลังไปตงั้ แตจ่ ำ� ความได้ 50 กว่าปีผ่านมานี่ มิชก็พบแตภ่ าพรอย
ย้มิ ของน้าหมู ความสขุ ความสนุนสนาน ตา่ งๆ นานา มาเป็นริ้วๆๆ...เสมอ
นาน....นบั หลายสบิ ปที ผ่ี า่ นมา ทพ่ี วกเราจะรวมญาตพิ บกนั ทกุ วนั เสารท์ บี่ า้ นคณุ ตาคณุ ยายเสมอ
กระทง่ั เมอื่ ทา่ นทง้ั สองเดนิ ทางสฟู่ า้ สบิ ปหี ลงั ๆ นเ้ี ราจงึ รวมญาตกิ นั ทบี่ า้ นนา้ นดิ นา้ หมนู น่ั เอง คอื อบอนุ่ มาก
ถา้ เสารไ์ หนไปช้าจะมีเสยี งตามสายของน้าหมลู อยเข้ามาเนืองๆ เช่น “ยงั ไมม่ าอีกหรอ... ออกจากบ้านได้
แลว้ ... เร็วๆ...” เปน็ ต้น
หลายครัง้ ทีม่ ชิ บนิ กลับมา จะมีง่วงๆ หวิ ๆ คยุ มือถอื กันน้าหมกู ็มกั จะบอกว่า มาเลยๆ มาอาบน�้ำ
กินข้าวทบ่ี ้านนเี่ ลย งว่ งก็นอนห้องแม่นิดแหละ
เรากเ็ อา้ ... ไปคะ่ ไป 555
มีบางคร้ังเราก็หลับป๊อกไปท้ังเครื่องแบบ พอต่ืนขึ้นมา ก็มีเสียงกระแนะกระแหนข�ำๆ มาว่า
“นี่เธอ...! หลับได้นะ ช้ันเสียงให้ล่นั กนั เธอสลบซะงั้น” ก็ฮากนั ไปค่ะ
ตน่ื ขน้ึ เรากก็ นิ ซคิ ะ Spagetti ผดั ฝมี อื นา้ หมู บอกเลยอรอ่ ย กนิ เรยี บเสมอคะ่ ขอบพระคณุ นะคะ
น้าหมู
ในยามทเ่ี กดิ เหตฉุ กุ เฉนิ นา้ หมู คือผทู้ ีใ่ หค้ ำ� แนะน�ำ ให้การช่วยเหลอื อย่างดยี ิง่ แมต่ ๋ิวและพ่อ
ชายใหญม่ กั พูดใหฟ้ งั เสมอเชน่ กันคะ่
สมัยเด็กๆ แม่ติ๋วเคยใหด้ ูรปู คู่ นา้ หม-ู นา้ นดิ สวยหล่อเหมาะสมกันมากๆ แมต่ ิ๋วกล่าวและมิชก็
เห็นจรงิ ตามน้นั เลยค่ะ
นา้ หม.ู ..นายตำ� รวจ หลอ่ เสมอ เท่ สมารท์ เฮฮา ดา่ สนกุ และทเี่ ถยี งนา้ หมู ยว่ั โมโหนา้ หมู อยเู่ นอื งๆ
หล่ะก็ดิฉนั เนีย่ แหละค่ะ

68

เออ้ ...ถึงตรงนี้ มิชกราบขออภัยน้าหมนู ะคะ ทเี่ ถยี งไปมา ต่อปากตอ่ คำ� กับนา้ หมบู อ่ ยๆ 555
เคารพรักนา้ หมเู สมออ่ะคะ่ นา้ หมูรู้ (^^)และให้อภยั หลานเนอะคะ

ณ วนั น.ี้ ... แมจ้ ะผ่านงานสวดพระอภธิ รรมไปเรยี บรอ้ ยแล้วก็ตาม

ภาพน้าหมูตั้งแต่มิชจ�ำความได้....ไม่เปล่ียนแปลง มิชก็พบแต่ภาพแห่งความสุขของน้าหมูผู้มี
ความรกั มากมายใหก้ บั นา้ นิดมลลุ ี และลูกๆ คอื เอก นอ้ งโท นอ้ งตรี นอ้ งใหม่ รวมท้งั หลานๆ

ภาพรอยยมิ้ ของนา้ หมู เสียงหัวเราะเสยี งดงั ๆ ของน้าหมู ยังคงอยใู่ นความทรงจ�ำของมชิ เสมอ
และความสุขท้ังปวงจะคงอยู่กบั น้าหมูทุกสถานตลอดไปคะ่

ม.ล.มิชมาลา จกั รพันธุ์ (มิชช)่ี

วนั เสาร์ที่ 5 พฤศจิกายน 2565

เวลา 23.05 น.

69

ด้วยอาลัยน้าหมูที่เคารพ

พล.ต.ต พาสน ์ จักษุรักษ์ จากไปแลว้
ดั่งดวงแก้วแห่งเมตตามาจากหาย
เหลอื เพยี งแต่คณุ งามความดไี มเ่ สื่อมคลาย
ไม่จางหายแม้วันเวลาจะผ่านไป

คำ�สอนส่ังท่ีมมี าให้กบั หลาน
เป็นตำ�นานแห่งเมตตามหาศาล
พวกเราจดจำ�เอามาใชใ้ ห้ชำ�นาญ
เพอื่ สืบสานความดีมีต่อเอย...

สุดท้ายน้ีพวกเรา 3 คน ท็อป ธร เทอม ขอให้กุศลผลบุญและคุณงามความดีท้ังหลายท้ังปวง
ทพ่ี วกเราไดก้ ระทำ� มา จงเปน็ พลวปจั จยั นำ� ทางใหด้ วงวญิ ญานของนา้ หมู (พล.ต.ต พาสน์ จกั ษร์ุ กั ษ)์ ไปสู่
สุคติในสัมปรายภพด้วยเทอญ

นายธนยั เมอื งมณี และครอบครัว
นายอริย์ธัช เมอื งมณี และครอบครวั
น.อ.นทยั เมืองมณี และครอบครวั

70

ลุงหมู กับความทรงจ�ำของหลานๆ

ต้ังแต่จ�ำความได้ ลูกหลานคุณตาเลิศและคุณยาย จะมีการรวมตัวกันทุกๆ วันเสาร์เย็น เพื่อ
ทานขา้ วสงั สรรคใ์ นหมญู่ าตพิ นี่ อ้ ง ปา๋ และคณุ แมก่ จ็ ะพาพวกเราพนี่ อ้ งเดนิ ทางจากบา้ นเราแถวถนนพฒั นาการ
ไปบ้านทิมแลนด์ที่เราเรียกกันแทบจะทุกสัปดาห์ไม่มีเว้น ด้วยความเป็นเด็กก็จ�ำได้ว่าเป็นการเดินทางที่
ไกลมากในสมยั ทย่ี ังไม่มีทางด่วนและถนนหนทางในกรุงเทพคอ่ นขา้ งเล็ก

คณุ แมเ่ ปน็ นอ้ งคนเลก็ ทมี่ ชี วี ติ อยใู่ นตอนนน้ั ของคณุ ตาคณุ ยาย ทกุ ๆ ครง้ั ทไ่ี ปกจ็ ะไดพ้ บเจอหนา้
คณุ ลงุ คณุ ปา้ ของเราทุกๆ คน หนงึ่ ในนน้ั กค็ อื ลุงหมูของพวกเรา เปน็ คุณลงุ รา่ งใหญ่ เสียงดงั ซึ่งตอนเรา
เลก็ ๆ เราจะกลา้ ๆ กลวั ๆ เวลาเจอทกุ ครง้ั ดว้ ยเสยี งและรา่ งอนั นา่ เกรงขาม และทสี่ ำ� คญั จะเหน็ ปนื กระบอก
หนึ่งวางอยู่ใกล้ๆ เสมอ ด้วยความท่ีครอบครัวเราท�ำการค้าทั้งบ้านท�ำให้เราไม่คุ้นเคย ย่ิงท�ำให้เรารู้สึก
เกรง็ เวลาเจอลุงหมูทกุ ครั้ง

แต่คร้ันเราค่อยๆ เร่ิมโตขึ้นเริ่มเข้าใจในอาชีพต�ำรวจ และมีบ่อยครั้งที่พวกเราจะถูกเรียกให้ว่ิง
มาดลู งุ หมอู อกทวี ี เพราะมภี าพขา่ วลงุ หมจู บั โจรผรู้ า้ ยบอ่ ยครง้ั เรากค็ อ่ ยๆ เปลยี่ นความกลวั เปน็ ความชอบ
ในความเทห่ ข์ องผปู้ ราบอธรรม ยงิ่ เวลาผา่ นไปทเี่ รารบั รอู้ ะไรมากขน้ึ กเ็ ขา้ ใจและศรทั ธาในการเปน็ ตำ� รวจ
ทย่ี ดึ มน่ั ในความถกู ตอ้ งและหลกั การทำ� งานเพอื่ ประชาชนของลงุ หมมู ากขน้ึ เรอ่ื ยๆ ตอ้ งบอกเลยวา่ ครอบครวั
จกั ษุรกั ษ์ และครอบครวั ลุงหมูคอื หนึ่งในเหตุผลทีท่ �ำให้พวกเรามศี รทั ธาอยา่ งมากต่อคนดีในเครือ่ งแบบท่ี
ทำ� งานเพื่อสถาบนั ของเรา ลุงหมูคอื แบบอย่างใกล้ตัวที่เราใกล้ชิดและสมั ผัสได้ท�ำใหค้ วามเชอ่ื มัน่ นี้ไมเ่ คย
เปล่ียน อีกมุมนึงที่เราสัมผัสได้มาตลอดคือความรักครอบครัวของลุงหมู ที่จะคอยดูแลญาติพ่ีน้องทุกคน
โดยตลอด

จนกระทง่ั ผา่ นมาจนถงึ รนุ่ ลกู ของพวกเรา จากความนา่ เกรงขามในวยั หนมุ่ เรม่ิ เปลย่ี นเปน็ คณุ ปู่
ผู้ใจดี ไม่ก่ปี มี านย้ี งั สอนเด็กๆ ผัดมักโรนีท่แี สนอร่อย จนเรียกติดปากว่า มักโรนีสตู รปหู่ มู และสูตรนีย้ ัง
ทำ� กนิ กนั จนปจั จบุ นั ทเ่ี สน้ มกั โรนหี าซอ้ื แทบไมไ่ ด้ กต็ อ้ งพยายามหามา และชอ่ื สตู รน้ี กย็ งั นา่ จะเรยี กตดิ ปาก
ไปอกี นาน
ถึงแม้วันนล้ี งุ หมูได้หลบั สบาย และไดจ้ ากพวกเราไป แตค่ วามดี ความรักและครอบครวั ที่เหลือ
ก็จะเปน็ ความทรงจ�ำและแบบอยา่ งท่ีดีสำ� หรบั ครอบครวั ของพวกเราตลอดไป

บี บอ็ บบี้ เบยี ร์ เบ็น เบล

71

คุณพ่อพาสน์ของพวกเรา

การท่ีได้มโี อกาสเข้ามาศึกษาต่อทจ่ี ุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัยท�ำให้พวกเราเพ่ือนๆ ในรุน่ ไดร้ ู้จัก
กับครอบครวั จักษรุ ักษเ์ ป็นคร้ังแรก โดยมี ไมค์ เหย่ หรือ เอก ลูกชายคนโตเปน็ เพื่อนรว่ มร่นุ ซง่ึ ถ้าเรา
จะบอกวา่ ครอบครวั น้ีเป็นครอบครัวพิเศษในรุ่นของเราคงไมผ่ ดิ เพราะเกือบจะทกุ คนในรุน่ น้ี ตอ้ งเคยไป
เยือนบ้านของครอบครวั นม้ี าแล้วทง้ั สน้ิ โดยเฉพาะผู้ชายแทบจะทุกคนเคยนอนคา้ งท่ีบ้านของครอบครวั น้ี
ไม่วา่ จะเป็นหลังเกา่ ท่ี 191 ถ.วภิ าวดรี ังสติ หรอื หลงั ปัจจบุ นั ทีช่ นิ เขต งามวงศว์ าน

ดว้ ยความทเี่ ปน็ กนั เองของคณุ พอ่ พาสน์ และความเมตตาของคณุ แมม่ ลลุ ี ทำ� ใหพ้ วกเราเขา้ ๆ ออกๆ
บ้านหลงั น้ีกนั ตลอดเวลา จนเราต้งั ใหบ้ ้านหลังนเ้ี ป็น “บา้ นทะยานชน” ซ่ึงเป็นชือ่ รนุ่ ของเรา พวกเรารู้ว่า
ท่ีน่เี ป็นท่ีท่ีอบอ่นุ พวกเรากนิ อิ่ม และปลอดภัย

คุณพ่อพาสน์เป็นคนท่ีมีบุคลิกน่าเกรงขาม ตามแบบฉบับของนายต�ำรวจ และเป็นแบบอย่าง
ของคนที่ท�ำงานในเครอื่ งแบบ ท่ซี ่อื สัตย์ รับใช้ ชาติ ศาสนา และพระมหากษัตรยิ อ์ ยา่ งจงรักภักดี ในอีก
มมุ หนงึ่ พวกเรามกั จะไดร้ บั ความเอน็ ดู ซง่ึ มาจากตวั ของคณุ พอ่ เองทเี่ ปน็ คนเปดิ รบั พวกเรา เสมอื นพวกเรา
ทกุ คนเป็นลูกๆ ของท่านไปดว้ ย

นบั จากวนั นน้ั เวลากวา่ 36 ปี พวกเราทกุ คนไมเ่ คยลมื ภาพเหลา่ นน้ั ยงั คงชดั เจนในความทรงจำ�
และพวกเรายังคงระลึกถงึ เสมอ

ด้วยคุณงามความดีท่ีคุณพ่อได้ทุมเท ปฏิบัติมาท้ังชีวิต จงเป็นพลวปัจจัยส่งให้ คุณพ่อพาสน์
ได้ไปสถติ ยเ์ สวยอุดมสขุ ในทิพยวมิ านสคุ ตสิ ถาน ในสัมปรายภพด้วยเทอญ

ลกู ๆ ทะยานชนขอกราบแทบเทา้ คณุ พอ่ เปน็ ครัง้ สุดทา้ ย

เพื่อนๆ ลูกเอก - ทะยานชน

ครุศาสตร์ พลศึกษา 2529 จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

72

ค�ำไว้อาลัย

ผมไดร้ บั การตดิ ตอ่ จากไมคห์ รอื เอกเพอ่ื นรกั ใหเ้ ปน็ ผแู้ ทนรนุ่ นกั เรยี นเกา่ วชริ าวธุ วทิ ยาลยั รนุ่ ท่ี
57 (OV57) เขียนค�ำไว้อาลัยให้กบั ท่าน พลต�ำรวจตรี พาสน์ จักษรุ ักษ์ คณุ พอ่ ของไมค์ หรือทพี่ วกเรา
OV57 และ OV อกี หลายรนุ่ เรยี กทา่ นวา่ อาพาสน์ ซงึ่ ผมมคี วามรสู้ กึ เปน็ เกยี รตอิ ยา่ งยง่ิ และรบี ตอบรบั ไมค์
ไปในทนั ที

พวกเรา OV57 ไดเ้ หน็ อาพาสนม์ าตงั้ แตพ่ วกเราเขา้ รร.วชริ าวธุ ชน้ั ป.3 พอ่ ไมคห์ รอื อาพาสน์
ทา่ นมกั จะใสเ่ ครอ่ื งแบบตำ� รวจอยเู่ สมอ อาพาสนท์ า่ นมรี า่ งกายสงู ใหญม่ าก ทรงผมทา่ นเรยี บสนทิ พวกเรา
OV57 มคี วามชื่นชมทา่ นเสมอว่า พ่อไมค์ของเรา ทา่ นหล่อ เท่ห์ และสมารท์ จรงิ ๆ (รวมการลอ้ ชื่อพอ่
ไปในตวั ) อาพาสนจ์ ะมารบั สง่ ไมคแ์ ละน้องๆ ทีโ่ รงเรียนเป็นประจ�ำมิเคยขาด แสดงให้เห็นถึงความรัก
ความส�ำคัญท่ที ่านมีให้ตอ่ ครอบครวั เสมอ

พวกเรา OV57 รเู้ สมอว่าท่านและครอบครัวจักษุรกั ษท์ ุกคน มีความสามารถดา้ นกีฬามากใน
ทกุ ประเภทกฬี า โดยเฉพาะรกั บฟ้ี ตุ บอล ทกุ คนในตระกลู จกั ษรุ กั ษจ์ ะเปน็ นกั รกั บท้ี มี ชาตไิ ทยทกุ คน อาพาสน์
นอกจากท่านจะเล่นรักบี้เก่งแล้วท่านก็มีความสามารถในการสอนด้วย ท่านเคยมาช่วยครูอรุณสอนรักบี้
ใหก้ บั พวกเราทมี โรงเรยี นวชริ าวธุ วทิ ยาลยั ในชว่ งปที ี่ OV57 อยชู่ นั้ ม.5-ม.6 (ปี 2526-2527) อาพาสน์
ได้มาช่วยสอนกองหน้า สอนเทคนิคการจับหรือหยุดคู่ต่อสู้ท่ีตัวใหญ่กว่า ซึ่งได้ผลพวกเราสามารถหยุด
คู่ต่อสทู้ ุกทมี ไดท้ ันตาเห็นในทุกการแขง่ ขนั เปน็ ผลใหพ้ วกเราควา้ ถว้ ยรางวลั ในทกุ การแขง่ ขนั ต่อมา

หลงั จบจาก รร.วชิราวุธ มาพวกเรา OV57 กย็ ังคงได้พบอาพาสนอ์ ยเู่ รื่อยๆ โดยเฉพาะใน
กิจกรรมต่างๆ ของสมาคมนักเรียนเก่าวชิราวุธวิทยาลัยฯ ผมและไมค์เรามักจะถามไถ่ถึงคุณพ่อคุณแม่
ของแต่ละคนอยูเ่ สมอ ก็มกั จะทราบว่าทา่ นสบายดี และล่าสดุ ท่ีผมได้พบกบั อาพาสนค์ ือตอนไปเคารพศพ
อาจกั ร ซ่งึ ผมยงั เห็นว่าท่านดูแขง็ แรงดแี ละยงั สมาร์ทเทห่ ์อยเู่ ลย

และแล้วเมอื่ วันศุกร์ท่ี 14 ต.ค.65 ในช่วงบา่ ย พวกเรา OV57 ก็ได้รับทราบขา่ วเศร้าจากไมค์
ในไลน์กลมุ่ ของ OV57 ว่า อาพาสน์ไดจ้ ากพวกเราไปอยา่ งสงบแลว้ พวกเรา OV57 ทกุ คนมคี วามรสู้ กึ
เศรา้ เป็นอยา่ งมาก และไดร้ ่วมแสดงความเสยี ใจเปน็ อย่างยิ่งตอ่ การจากไปของอาพาสน์ทร่ี ักของพวกเรา

ขอกศุ ลบญุ และความดงี ามทงั้ หลายทอ่ี าพาสนไ์ ดส้ รา้ งสมไว้ ไดโ้ ปรดนอ้ มนำ� ดวงวญิ ญาณของทา่ น
พลต�ำรวจตรี พาสน์ จักษรุ ักษ์ ไปส่สู คุ ติในสัมปรายภพตลอดกาลนริ นั ดรด์ ว้ ยเทอญ

สัคคเดช ธนะรชั ต์

ประธานร่นุ นกั เรยี นเกา่ วชิราวธุ วทิ ยาลยั ร่นุ ที่ 57

73

ด้วยรักและเคารพ

ดาวดับลบั ฟ้าอีกหนึ่งดวง พวกเรานนั้ ได้สูญเสียพ่อของพวกเราไป พ่อหมู พลต�ำรวจตรี พาสน์
จกั ษรุ กั ษ์ พอ่ จากไปตามวาระแหง่ กฎของกรรม มไิ ดเ้ สยี ใจจากการจากไป คงมแี คค่ วามรสู้ กึ ภมู ใิ จในความ
ดีที่ได้กระท�ำไว้ เม่ือคร้ังพ่อหมูน้ันยังมีชีวิตอยู่ การสอนผ่านลูกหลานให้รู้จักค�ำว่าให้รักกัน แบ่งปันกัน
ชว่ ยเหลอื กนั ยามมแี รง พอ่ ไมเ่ คยตระหนใี่ นทกุ เรอ่ื ง บคุ ลกิ พอ่ นนั้ นา่ เกรงขาม ไมค่ อ่ ยพดู คงจะเปน็ เพราะ
อาชพี ทเ่ี ปน็ ตำ� รวจ ตวั ใหญน่ า่ เกรงขาม แตย่ ามไดพ้ ดู และคยุ จะรวู้ า่ พอ่ นน้ั เปน็ คนอารมณด์ มี ากๆ พวกเรา
ไดเ้ รมิ่ คนุ้ ชนิ บอ่ ยครง้ั ทไี่ ดไ้ ปนอนคา้ งเปน็ กลมุ่ ใหญๆ่ ในยามวนั หยดุ เพราะหลายๆ คนเปน็ เดก็ ตา่ งจงั หวดั
สำ� รบั กับข้าวไมต่ ้องห่วง เพราะท่ีบ้านหลังน้ีชอบทำ� กบั ขา้ ว ของหวาน ของทานเลน่ ให้กินไม่มีหมด คุณ
แมม่ กั จะถามวา่ อมิ่ กนั มยั๊ จากนนั้ พอ่ มกั จะถามเสมอวา่ บา้ นเกดิ อยจู่ งั หวดั ไหน สำ� หรบั คนทเี่ พง่ิ ไปคา้ งทบ่ี า้ น
จากนน้ั กจ็ ะไมถ่ าม

พวกเราไดร้ บั รกู้ ารใหโ้ ดยไมต่ อ้ งการสง่ิ ตอบแทนจาก พนั ตำ� รวจเอก พรพรหม จกั ษรุ กั ษ์ หรอื โท
เพอื่ รว่ มรนุ่ โครงการชา้ งเผอื กรนุ่ ท่ี 3 รจู้ กั พเ่ี อก พรหมเมศ จกั ษรุ กั ษ์ นกั รกั บดี้ าราเอเชยี บคุ ลกิ ทเ่ี หมอื น
พอ่ เป็นทส่ี ดุ ตัวใหญ่ ยมิ้ น้อย แตใ่ จดี เป็นรุน่ พี่ท่พี วกเรานับถอื และนอ้ งตรี นอ้ งคนท่ี 3 ปัจจุบันนอ้ งตรี
ครองยศพนั เอก น้องตรีคนน้เี ปน็ คนคยุ สนุก ในยามอยูบ่ ้าน ทุกคนท่กี ล่าวมานั้นลว้ นแลว้ แต่มบี ุคลิกทถ่ี กู
บ่มเพาะมาใหเ้ ปน็ คนทีเ่ รยี บงา่ ย มเี หตมุ ผี ล ทม่ี าจากพอ่ ทพี่ ร่�ำสอน ถา้ พูดถงึ ความดที ่ไี ดท้ �ำไว้นัน้ คงจะ
วัดกันด้วยใบประกาศหรือเกียรติบัตรได้ เพราะพ่อนั้นยังคงถูกพร�่ำสอนมาจากต้นตระกูลที่เป็นต้นแบบ
แห่งการทำ� กรรมดใี ห้สังคมตลอดมา

พวกเราในนาม จฬุ า 31 จะขอบนั ทกึ ความดที พี่ อ่ พลตำ� รวจตรี พาสน์ จกั ษรุ กั ษ์ ไวใ้ นใจพวกเรา
ตลอดไป เราจะคิดถงึ และไมม่ ลี มื พระคุณทพ่ี อ่ เคยให้ เคยสอนพวกเราทีเ่ ปน็ ลูกหลานตลอดไป ดั่งคำ� ว่า
“พระคุณแนบไวน้ ริ นั ดร”์ ซงึ่ เป็นสว่ นหนง่ึ ในเพลง มหาจฬุ าลงกรณ์

ดว้ ยรกั และเคารพ

จฬุ า 31

74

ค�ำไว้อาลัยพ่อพาสน์

ผมได้มีโอกาสรู้จักกับพ่อพาสน์ ครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ. 2533 ตอนเข้าศึกษาที่โรงเรียน
เตรยี มทหาร พอ่ พาสน์ ไดใ้ ชเ้ วลาหลงั เลกิ งานมาฝกึ สอนรกั บใี้ หก้ บั ทมี โรงเรยี นเตรยี มทหาร ดว้ ยเพราะวา่
เพื่อนตรี ซึ่งเปน็ ลกู ชายท่านเรียนเตรียมทหารรุ่นเดยี วกนั

นกั รกั บีเ้ ตรยี มทหารรุ่นท่ี 33 นนั้ สว่ นใหญ่มาจากโรงเรียนวชริ าวธุ วทิ ยาลัยและโรงเรียน ภปร.
ราชวิทยาลยั ฯ ซ่งึ มพี น้ื ฐานทดี่ ใี นการเลน่ รกั บอ้ี ยู่แล้ว จึงไม่ยากมากนักในการฝึกสอนเทคนิคตา่ งๆ

ครั้งแรกท่ีได้พบท่าน มีความรู้สึกว่าท�ำไมนักรักบี้ สมัยก่อนตัวใหญ่จัง เพราะรูปร่างของท่าน
สูงใหญ่มาก หน้าตาเครง่ ขรึม พูดจาก็เสยี งดงั พวกเราคุยกนั วา่ ท่านคงจะดุ งานนี้คงจะต้องโดนแดกกัน
แน่ๆ

ท่านได้ใช้เวลาว่างจากงานเท่าท่ีท่านมี มาฝึกสอนพวกเรา เกือบ 2 ปีตอนท่ีพวกเราเรียนอยู่
เตรียมทหาร พอแยกย้ายไปเรียนแต่ละเหล่าทัพท่านก็ไม่ได้สอนพวกเราอีกเลย แต่ก็ได้มีโอกาสพบและ
กราบทา่ นทกุ คร้ังเมื่อมีการแข่งขนั รกั บี้

จากที่พวกเราได้สัมผัสท่าน ท่านไม่ใช้คนท่ีดุเหมือนท่ีพวกเราคิดเลย ท่านชอบหัวเราะเสียงดัง
แถมใจดอี กี ตา่ งหาก (แต…่ อาจจะดเุ ฉพาะกบั เพอื่ นตรกี เ็ ปน็ ได)้ ทา่ นจรงิ จรงิ มงุ่ มนั่ ในการสอนมาก สอนให้
เล่นเป็นทีม หนักในเกมส์ มีน�้ำใจนักกีฬาและความเป็นสุภาพบุรุษ ท่านให้ความเป็นกันเองกับพวกเรา
รกั และดแู ลเราเหมอื นลกู ของทา่ น จำ� ไดค้ รง้ั หนงึ่ ทา่ นเอารปู สมยั เปน็ นกั เรยี นนายรอ้ ยตำ� รวจมาใหพ้ วกเราดู
พวกเราเห็นรูปแล้วก็ได้คุยกันว่า “เฮ้ยๆ พวกมึงดูซิ พ่อตอนหนุ่มๆ น่ีเหมือนไอ้ตรีเลยหวะ” พอท่าน
ได้ยินทพ่ี วกเราคยุ กนั ก็สวนกลบั มาว่า “อา้ ว เฮ้ยกเู ปน็ พอ่ มนั มันต้องเหมือนกูซวิ ะ” แลว้ พวกเราหวั เราะ
และรีบสลายตัว เพราะกลวั พ่อพาสนเ์ ตะ ….

วนั นพ้ี อ่ พาสนไ์ ดจ้ ากพวกเราไปแลว้ คงเหลอื แตค่ ณุ ความดที ท่ี า่ นไดก้ ระทำ� ไว ้ ภาพจำ� ของพวกเรา
นกั รกั บเ้ี ตรยี มทหารรนุ่ ที่ 33 ทม่ี ตี อ่ ทา่ น ยงั คงงดงามอยใู่ นความทรงจำ� ของพวกเราเสมอ ไมม่ วี นั ลมื เลอื น

ขออำ� นาจคุณพระศรรี ัตนตรยั ส่งิ ศกั ดิ์สิทธิ์ คณุ งามความดที พ่ี ่อพาสน์ ไดก้ ระทำ� ไว้เมื่อครัง้ ยงั มี
ชวี ิตอยู่ ไดโ้ ปรดดลบันดาลใหด้ วงวิญญาณของพอ่ พาสน์ ไดไ้ ปสสู่ ุคตใิ นสมั ปรายภพด้วย เทอญ

ดว้ ยความอาลยั ยงิ่
พ.อ.ยอดชาย พวงวรนิ ทร์

75

ค�ำไว้อาลัยถึงพ่อหมู พลต�ำรวจตรี พาสน์ จักษุรักษ์

สำ� หรบั นกั เรยี นวชริ าวธุ วทิ ยาลยั รนุ่ 64 แทบทกุ คนสามารถพดู ไดเ้ ตม็ ปากวา่ พอ่ หมเู ปรยี บเสมอื น
พ่ออีกคนของพวกเรา เนื่องด้วยพวกเราแทบทุกคนคนต่างได้อาศัยบ้านพ่อหมูเป็นแหล่งรวมตัวและใน
หลายวาระหลายโอกาสยังได้ใช้อาศัยใช้เป็นที่พักพิงรวมถึงเป็นที่ฝากท้องยามหิวเพราะที่บ้านน้ีไม่เคย
ขาดอาหารขนมนมเนยท่ีมีพร้อมไว้สำ� หรบั ลูกหลานและผู้มาเยอื นตลอดระยะเวลา 40 กว่าปีที่ผา่ นมา

ผมและเพอื่ นๆ หลายคนไดพ้ บพอ่ หมแู ละแมน่ ดิ ตง้ั แตเ่ รายงั เปน็ เดก็ ใชช้ วี ติ อยใู่ นโรงเรยี นประจำ�
ทง้ั ทโี่ รงเรยี นอกั ษรเจรญิ และโรงเรยี นวชริ าวธุ วทิ ยาลยั จำ� ไดว้ า่ เหน็ พอ่ หมคู รง้ั แรกๆ วนั ทมี่ ารบั สง่ ตรี (พนั เอก
ยทุ ธพรหม จกั ษรุ กั ษ)์ ลกู ชายคนทส่ี ามของบา้ น พอ่ หมเู ปน็ ชายรา่ งกายแขง็ แรงกำ� ยำ� สงู ใหญเ่ สยี งดงั ทกุ ครงั้
ทต่ี อ้ งไหวท้ กั ทายทำ� ใหพ้ วกเราตอ้ งเงยหนา้ เกอื บสดุ คอเพอ่ื ทำ� ความเคารพทา่ นและดว้ ยลกั ษณะของพอ่ หมู
ท�ำพวกเราหลายคนต่างเกรงกลัวเป็นอันมาก ทุกคร้ังท่ีพ่อหมูมาส่งตรีเข้าโรงเรียนประจ�ำมักจะมีอาหาร
พเิ ศษมาใหด้ ว้ ยเสมอและทโี่ ดดเดน่ เปน็ เอกลกั ษณท์ ส่ี ดุ คอื พรกิ ขงิ กากหมซู ง่ึ จะฝากมาในปรมิ าณทม่ี ากพอที่
จะแบ่งปันให้กับเพ่ือนๆ กันอยา่ งท่ัวถึง ในกาลต่อมาเมอ่ื พวกเราเติบโตข้ึนหลงั ผ่านชีวติ นกั เรียนโรงเรยี น
ประจำ� กนั แลว้ และตา่ งกแ็ ยกยา้ ยกนั ไปเรยี นตอ่ ในสาขาอาชพี ตา่ งๆ พวกเราหลายคนทบี่ า้ นไกลอยตู่ า่ งจงั หวดั
ยังได้อาศัยบ้านพ่อหมูเป็นท่ีพักพิงสิงสถิตแทบจะถาวรเพราะกินอยู่กันที่บ้านนั้นเป็นแรมเดือนแรมปีจน
ถงึ หลายๆ ปี และดว้ ยเหตุนีท้ ำ� ใหพ้ วกเราได้รับตำ� แหนง่ เปน็ “ลกู นอกใส้” กนั โดยปริยาย ส่วนตวั ผมเอง
เขา้ บา้ นพอ่ หมชู า้ กวา่ เพอื่ นเพราะตอ้ งไปเรยี นตา่ งประเทศ และเมอื่ กลบั มากไ็ ดม้ าเปน็ ลกู นอกไสข้ องพอ่ หมู
แมน่ ิดเช่นเดยี วกบั เพือ่ นๆ ทุกคน

ในวันท่ีผมได้เข้านอกออกในบ้านน้ีบ่อยๆ หรือจะเรียกได้ว่าแทบจะทุกวันท้ังวันและมีโอกาสได้
ใกลช้ ดิ พ่อหมูมากขึ้นทำ� ใหท้ ราบวา่ พ่อหมเู ป็นผู้ใหญใ่ จดมี ากที่สดุ ท่ีผมเคยพบ ถงึ จะเป็นคนพดู จาเสียงดัง
มคี ำ� ดา่ เปน็ คำ� สรอ้ ยออกมาบา้ งแตพ่ อ่ หมมู คี วามหวงั ดแี ละจรงิ ใจกบั ลกู ๆ ทกุ คน พอ่ หมเู ปน็ คนรกั ลกู หลาน
มาก เปน็ คนใจกวา้ งรกั พวกพอ้ ง รกั เกยี รตแิ ละศกั ดศิ์ รขี องวงศต์ ระกลู มาก เปน็ คนสจุ รติ ซอื่ สตั ย์ มแี ตค่ วามคดิ
ทจ่ี ะชว่ ยเหลอื ผอู้ นื่ อยตู่ ลอด ดว้ ยเหตนุ ที้ า่ นจงึ เปน็ เสมอื นตน้ แบบของพวกเราหลายๆ คนและเปน็ ผทู้ พี่ วกเรา
เรียกแทนวา่ ”พอ่ ” ดว้ ยความเคารพได้อยา่ งเตม็ ปาก

จากวันนั้นถึงวันน้ีวันที่พวกเราเติบโตข้ึนเป็นผู้ใหญ่มีภาระหน้าท่ีการงานแตกต่างกันตามวิถีและ
แยกย้ายกันไปด�ำเนินชีวิตจึงมีโอกาสได้เข้าพบเข้าหาบ้านพ่อหมูน้อยลง ทราบข่าวระยะหลังๆ ว่าพ่อหมู

76

ถึงแม้จะยังมีความแข็งแรงแต่สุขภาพร่างกายก็เร่ิมจะอ่อนแอไปตามวัยเริ่มแสดงอาการหลงลืมให้เห็น
จนในทสี่ ดุ กร็ ับทราบข่าวว่าพอ่ หมไู ด้จากพวกเราไปแลว้ อยา่ งสงบ
การจากไปของพอ่ เปน็ ความโศกเศรา้ ของลกู หลานรวมถงึ ลกู นอกใสท้ กุ ๆคนเปน็ อยา่ งมาก ทกุ ครง้ั
ที่ย้อนคิดถึงวันท่ีได้อยู่ใกล้ชิดพ่อภาพความสนุกสนานอิ่มหน�ำส�ำราญภาพความคึกคักของบ้านพ่อยังฝัง
อยใู่ นจติ ใจของลกู ๆ ทกุ คนอยา่ งไมร่ ลู้ มื วนั นพ้ี อ่ ไดไ้ ปสภู่ พภมู ทิ สี่ งู ขน้ึ ไปแลว้ ดว้ ยกศุ ลบญุ บารมแี ละคณุ งาม
ความดีทกุ อยา่ งท่พี อ่ ได้สรา้ งไว้กับลกู ๆ และคนอ่นื ๆ ขอใหด้ วงวญิ ญาณของพ่อจงมีแต่ความสขุ ความสงบ
จงสถติ ในสรวงสวรรคอ์ นั เพยี บพรอ้ ม ขอบญุ กศุ ลของพอ่ จงปกปกั รกั ษาและดลบนั ดาลใหล้ กู หลานทกุ ๆคน
ดำ� รงคต์ นเป็นคนดตี ่อชาติ ศาสนา พระมหากษตั ริย์ เช่นเดียวกบั ที่พอ่ ไดก้ ระทำ� ไวเ้ ป็นตัวอย่างสบื ต่อไป
ดว้ ยความเคารพรักและอาลัยอยา่ งหาที่สดุ มไิ ด้
มนตรี บญุ สงู - ในนามนักเรยี นเก่าวชิราวุธวทิ ยาลัยรนุ่ ท่ี 64

77

ค�ำไว้อาลัยถึงลุงพาสน์ พลต�ำรวจตรี พาสน์ จักษุรักษ์

ย้อนกลับไปเม่ือตอนอายุราวๆ 12-13 ปี เอ๋อได้มีโอกาสรู้จักลุงพาสน์เป็นครั้งแรกเน่ืองจาก
ลุงพาสน์ไดพ้ าครอบครวั ซ่ึงรวมถงึ น้องใหม่ ลกู สาวคนเลก็ ของลงุ พาสน์ เพ่ือนสนิทของเออ๋ ย้ายมาอาศัย
อยใู่ นหมบู่ า้ นชนิ เขต ประจวบเหมาะกบั เออ๋ ยา้ ยมาเขา้ ชนั้ มธั ยมศกึ ษาปที ี่ 1 ทโี่ รงเรยี นเขมะสริ อิ นสุ สรณ์
ซงึ่ นอ้ งใหมก่ เ็ รยี นหนงั สอื อยทู่ นี่ นั่ ดว้ ย เออ๋ กบั นอ้ งใหมจ่ งึ เปน็ ทง้ั เพอื่ นโรงเรยี นและเพอ่ื นบา้ น จนกลายเปน็
เพอ่ื นสนทิ กนั จนถงึ กระทง่ั ตอนนี้ ตามประสาเพอ่ื นวยั เดก็ เออ๋ กไ็ ปเลน่ บา้ นใหม่ ใหมก่ ม็ าเลน่ บา้ นเออ๋ เออ๋
จงึ ไดร้ จู้ กั ลงุ พาสนก์ บั ปา้ นดิ ลงุ พาสนม์ บี คุ ลกิ เปน็ ตำ� รวจแบบไมต่ อ้ งสบื ตวั ใหญ่ เสยี งเขม้ ผวิ คลำ้� สว่ นปา้ นดิ
ก็ใจดีเสมอ แลว้ ตอ่ มา ก็ไดร้ จู้ กั พีเ่ อก พี่โท และพตี่ รี พ่อ แม่ และนอ้ งชายเอ๋อ กม็ โี อกาสได้รจู้ กั ลุงพาสน์
และปา้ นิดในเวลาตอ่ มา เรียกว่าร้จู กั กนั หมดทง้ั บา้ น ครง้ั หนึ่งตอนมัธยมต้น เออ๋ ใหม่ และเพ่ือนๆ อีก
2-3 คน จะไปเทย่ี วแดนเนรมติ กนั ตามประสาเดก็ ๆ พวกเรานดั พบกนั ท่บี า้ นใหม่ จำ� ไดว้ ่าลุงพาสนใ์ หย้ ืน
เขา้ แถวเรยี งหนา้ กระดาน แลว้ ใหแ้ นะนำ� ตวั ทลี ะคนวา่ ชอ่ื อะไรกนั บา้ ง แลว้ ถงึ ไปเทยี่ วได้ เรยี กวา่ บา้ นตำ� รวจ
ของแท้ ทบี่ า้ นลงุ พาสนช์ อบจดั งานฉลองปใี หม่ ชว่ งหนงึ่ เออ๋ กไ็ ปรว่ มงานทกุ ปี ถอื ของขวญั ไปจบั สลากดว้ ย
ก็มโี อกาสไดส้ วสั ดที ักทายลุงพาสน์และป้านดิ อยา่ งสม�่ำเสมอ

เมื่อเวลาผ่านไป ท้ังลุงพาสน์และป้านิดเร่ิมเจ็บป่วย เอ๋อก็ได้โทรถามไถ่ใหม่บ่อยครั้งว่าพ่อแม่
เปน็ อยา่ งไรบ้าง แลว้ ก็เคยบอกวา่ มอี ะไรฉุกเฉินกโ็ ทรมาไดน้ ะ บา้ นเราใกล้กัน จนวนั หนง่ึ จำ� ได้วา่ เปน็
วนั เสาร์ เวลาประมาณ 5 โมงเยน็ ใหมโ่ ทรมาดว้ ยเสยี งกระหดื กระหอบวา่ “เออ๋ แกอยไู่ หน” “ชน้ั อยสู่ ลี ม
กินข้าวอย่”ู แลว้ ใหมก่ ร็ บี วางหูไป ใจเอ๋อกค็ ิดว่า คงมเี หตุการณ์บางอย่างเกดิ ข้นึ อีกสัก 1 ชว่ั โมง เอ๋อ
โทรกลบั ไปหาใหมถ่ ามว่ามอี ะไรเกดิ ขึ้น ใหมบ่ อกวา่ พ่อส�ำลกั อาหาร แตต่ อนนีม้ คี นพาส่งโรงพยาบาลแล้ว
เรากร็ ีบวางหูกนั ไปเพ่ือใหใ้ หมไ่ ปดูพอ่ หลังจากนั้นอกี 3-4 วนั เออ๋ โทรหาใหม่อีกรอบ คราวน้ไี ดร้ ับขา่ วท่ี
ไมค่ อ่ ยดเี ทา่ ไหรน่ กั วา่ ลงุ พาสนเ์ ขา้ โรงพยาบาลอกี ครง้ั หลงั จากวนั นนั้ ถดั มาอกี 2 สปั ดาห์ กไ็ ดร้ บั ขา่ วเศรา้
จากใหม่ว่า ลุงพาสน์ได้จากพวกเราไปแล้ว คงเหลือแต่คุณงามความดี และความทรงจ�ำที่งดงามที่จะอยู่
กบั พวกเราตลอดไปไม่มวี ันลบเลอื น

ขออ�ำนาจคุณพระศรรี ตั นตรยั สงิ่ ศกั ดิ์สทิ ธิท์ ้งั หลาย คณุ งามความดีที่ลงุ พาสน์ ไดก้ ระทำ� ไว้เม่อื
ครั้งยงั มชี ีวิตอยู่ ได้โปรดดลบนั ดาลให้ดวงวญิ ญาณของลงุ พาสน์ไดไ้ ปสู่สุคตดิ ้วยเทอญ

ดว้ ยความเคารพรักและอาลยั
ผศ.ดร.กรรภิรมย์ โกมลารชนุ (เอ๋อ)

เพือ่ นสนทิ นอ้ งใหม่

78

พ่อ “เทวดาของลูกๆ ”

ในชว่ งชวี ติ ของลกู ๆ ทงั้ 4 คน ทกุ คนกจ็ ะมเี รอื่ งราวของพอ่ ในความทรงจำ� ของแตล่ ะคนมากมาย
แต่ส่ิงท่ีเหมือนกนั ก็คือค�ำสัง่ สอนของพอ่ ท่ีปลกู ฝังพวกเราพ่นี อ้ ง 4 คนจดจ�ำและน�ำมาปฎิบต้ แิ ละถ่ายทอด
ไปสู่รุ่นหลานหลายเร่อื งด้วยกัน เช่น

1. ความรกั และเทดิ ทนู ในชาติ ศาสนา พระมหากษตั รยิ ์ พวกเรามกั จะเหน็ พอ่ ยกมอื ไหว้ (ทวี )ี
เสมอ เม่ือมขี ่าวในหลวง หรอื พระสงั ฆราช เวลามจี ดุ เทียนชัยถวายพระพรท่ีท้องสนามหลวง บ้านเราไม่
ต้องไป พอ่ จะชวนไปบนดาดฟา้ จดุ เทยี นชยั รอ้ งเพลงสดุดีมหาราชาพร้อมกับสนามหลวง ดว้ ยความทพ่ี อ่
รับราชการต�ำรวจและครอบครัวเราก็ได้รับการปลูกฝงั กันมาจากรนุ่ ส่รู นุ่

2. ความซอื่ สัตย์สจุ รติ พ่อมกั จะสอนจะบอกพวกเราเสมอว่าหา้ มขโมยของหรือเอาของคนอ่ืน
มาเปน็ ของเรา ถ้าอยากไดใ้ หบ้ อกพ่อแม่หรือให้เกบ็ เงนิ ซ้อื เอง

3. ความมรี ะเบยี บวนิ ยั และตรงตอ่ เวลา เวลาทานขา้ วกต็ อ้ งใหม้ านง่ั ทานพรอ้ มๆ กนั หา้ มถอดเสอื้
เวลาทานขา้ ว ตักข้าวมาใหพ้ อดแี ละทานใหห้ มด

4. ความกตัญญูต่อผู้มีพระคณุ ในโอกาสส�ำคญั เชน่ ปีใหม่ สงกรานตห์ รอื วนั เกดิ พอ่ มกั จะหา
โอกาสไปกราบอวยพรผ้ทู เี่ คยมีพระคุณกบั พ่อไมเ่ คยขาด

5. ความยตุ ธิ รรม ดว้ ยความทพ่ี อ่ เปน็ ตำ� รวจทต่ี อ้ งใหค้ วามยตุ ธิ รรมตอ่ คนทถ่ี กู เอาเปรยี บในคดคี วาม
ตา่ งๆ จงึ ไดป้ ลกู ฝังลกู ๆ ทกุ คน

6. สอนใหพ้ ่นี ้องรักกนั พีต่ อ้ งดแู ลน้อง น้องต้องเคารพพี่ ตอนเดก็ ๆ เอกกบั โท ท่ีอายุตา่ งกันแค่
ปเี ศษ กจ็ ะเปน็ เพอ่ื นเลน่ กนั แตด่ ว้ ยความทเ่ี ปน็ เดก็ กจ็ ะเรอ่ื งทที่ ะเลาะกนั บา้ งแยง่ ของเลน่ กนั บา้ ง ชกตอ่ ย
กนั บ้างตามประสาเดก็ ผูช้ าย ถ้าพ่อรู้ก็จะโดนตที ง้ั คู่ โดยไมถ่ ามว่าใครถูกใครผิด เพื่อใหเ้ รารักกนั

7. ความมานะ อดทน อุตสาหะ และการวางแผนทางการเงิน เรื่องน้ีลูกๆ ทุกคนเห็นมาตลอด
ทงั้ ชวี ติ บา้ นเราไมไ่ ดม้ ฐี านะรำ่� รวยมากอ่ น พอ่ รบั ราชการอยบู่ า้ นหลวง 20 กวา่ ปี จนเกบ็ เงนิ ได้ กม็ าสรา้ ง
บา้ นทอี่ ยปู่ จั จบุ นั ในทด่ี นิ ของแมแ่ ละของนา้ แดงทย่ี กใหแ้ มใ่ นเนอ้ื ทป่ี ระมาณ 1 ไร่ พอ่ เกบ็ เงนิ และวางอนาคต
เพื่อเตรียมไว้ใช้ในยามเกษียณอย่างเป็นระบบ พ่อแบ่งเงินไปไว้ในที่ต่างๆ ท่ีได้ดอกเบ้ีย และค�ำนวณว่า
ดอกเบ้ียจากตรงไหนจะเอาไปใช้จ่ายเรอ่ื งอะไร เชน่ คา่ น�้ำค่าไฟในแตล่ ะเดือน

79

ส่วนในเรื่องอื่นๆ ที่พวกเราได้เห็นและได้รับการปลูกฝังมาก็เป็นต้นแบบในการด�ำเนินชีวิตของ
พวกเราทุกคน

ตอนพวกเราเด็กๆ ทกุ วันเสารพ์ ่อแม่จะพาพวกเราไปบา้ นคณุ ตาคณุ ยาย และทกุ วันอาทติ ย์กจ็ ะ
พาพวกเราไปบา้ นคณุ ปคู่ ณุ ยา่ และญาตพิ น่ี อ้ งกจ็ ะมารวมตวั กนั แบบนท้ี กุ อาทติ ย์ และในทกุ ๆ ปี วนั สงกรานต์
ลูกหลานทกุ คนจะตอ้ งมารวมตวั กนั เพ่ือท�ำความสะอาดห้องพระ และสรงน�้ำพระพร้อมๆ กนั

ลูกๆ มีแขง่ กฬี าทไี่ หน พอ่ จะพาแมต่ ามไปเชยี ร์ไปให้ก�ำลังใจลกู ๆทุกคร้ัง

ในช่วงที่พอ่ เกษยี ณแล้ว เวลาลกู ๆ หลานๆ จะมาหาทีบ่ า้ น พ่อจะโทรไปตามตงั้ แต่เชา้ ว่าใหม้ า
เรว็ ๆ ซงึ่ พอ่ กจ็ ะออกไปซอื้ ของกนิ ของชอบของลกู ๆ หลานๆ แตล่ ะคนไวใ้ หท้ กุ ครง้ั และพอเวลาจะกลบั บา้ น
ก็จะบอกว่าค้างบ้านปู่ไหม พรุ่งน้ีมาอีกนะ ซ่ึงลูกๆ หลานๆ ทุกคนรับรู้ถึงความรักความห่วงใยของพ่อ
เสมอมา

ถงึ แม้ในช่วงหลังพอ่ จะมอี าการอัลไซเมอร์ แตพ่ อ่ ก็ยงั จ�ำลกู ๆ หลานๆ ได้และยงั พูดคุยได้

จนกระท่ังวนั ท่ี 24 ต่อด้วยวนั ท่ี 25 กนั ยายน ท่พี ่อตอ้ งเข้า รพ.และอยู่ รพ.ประมาณ ๑๙ วัน
ลูกๆ ทงั้ 4 คนไดป้ รึกษากันกับคุณหมอ พยายามประคบั ประคองใหพ้ อ่ ได้อยกู่ บั พวกเราใหน้ านทสี่ ดุ โดย
ไมใ่ หพ้ ่อต้องรสู้ ึกเจ็บแต่อยา่ งใด และชว่ ยกนั บอกแม่ในทุกๆ วันว่าพอ่ อาการเป็นอย่างไรแลว้ จนกระทั่ง
ถงึ วันทพี่ วกเราทกุ คนไม่อยากให้เกดิ ข้นึ ก็มาถึงในวันท่ี 14 ตุลาคม 2565 เวลา 14.40 น. พ่อได้จาก
พวกเราไปอยา่ งสงบ โดยลูกๆ ทงั้ 4 คนได้อยสู่ ง่ พอ่ ไปเป็นเทวดาบนสรวงสวรรค์พร้อมๆ กนั สิรริ วมอายุ
81 ปี 10 เดอื น 1๗ วัน

หากมญี าณอนั ใดทพ่ี อ่ สามารถรบั รไู้ ด้ ลกู ๆ ทง้ั 4 คน อยากบอกพอ่ วา่ หากชาตหิ นา้ มจี รงิ ขอให้
เกดิ มาเปน็ ลูกของพ่อทกุ ชาตไิ ป

รกั พ่อท่สี ดุ ในชวี ิต
เอก โท ตรี ใหม่

80

พ่อคือต้นแบบ

14 ตลุ าคม 2565
ไม่อยากให้เกิดข้ึนเลย
ตัง้ แต่ 24 กันยา 65 ทพี่ อ่ ไป รพ. และแอดมิทต้ังแต่ 25 กันยา จนถงึ วันนี้ และวนั นพี้ อ่ ได้
จากแม่และลูกๆ หลานๆ ไปแลว้ อยา่ งสงบ
พ่อไม่ต้องหว่ งอะไรอีกแลว้ นะ ลกู ๆ ทัง้ 4 คนจะดแู ลแมใ่ หด้ ที สี่ ุด หากชาตหิ น้ามีจรงิ ขอใหเ้ กดิ
มาเปน็ ลูกพอ่ อกี นะ ลกู ๆ หลานๆ ขอให้พ่อไปส่สู วรรค์และภพภมู ทิ ดี่ ี
#พอ่ คือต้นแบบของความซือ่ สัตย์สจุ ริต
#พอ่ คอื ตน้ แบบของความอุตสาหะ สร้างครอบครวั มากบั แมด่ ว้ ยน�ำ้ พกั น�ำ้ แรง
#พ่อคือต้นแบบของความมีระเบียบวนิ ัย
#พอ่ คือต้นแบบของความกตัญญูตอ่ ผมู้ ีพระคณุ
#พ่อคอื ตน้ แบบของความยตุ ิธรรม
#พ่อสอนใหพ้ ี่น้องรกั กัน
#พอ่ สอนใหพ้ ีต่ อ้ งดูแลนอ้ ง น้องต้องเคารพพี่

รกั พ่อสุดหัวใจ

เอก

81

ค�ำไว้อาลัย

ไม่มีค�ำบรรยายใดๆ...มีแต่ความภาคภูมิใจท่ีได้มาเป็นส่วนหน่ึงในครอบครัวจักษุรักษ์..ทะเลาะ
กับปู่บ้าง..รักกันบ้างส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของหลานในสิ่งท่ีเห็นนั้นคือ ความรักของปู่ท่ีมีต่อหลานชาย..ปู่
อดทนในทกุ เรอ่ื ง..ประหยดั กบั ตวั เองแตส่ ำ� หรบั กบั ลกู หลานจดั เตม็ ...เหมอื นจะดุ แตไ่ มด่ .ุ ..เหมอื นจะไมร่ กั
แต่รกั ทกุ คน...โดยเฉพาะกับคณุ ย่ามลุลี จักษุรักษ์
ทา่ นนายพลรกั มากทส่ี ดุ เคยพดู ไวว้ า่ ถา้ แมไ่ มอ่ ยฉู่ นั อยไู่ มไ่ ด.้ ..และปกู่ ต็ อ้ งหนยี า่ ไปหานอ้ งชายกอ่ น
จนได.้ .ลกู สะใภค้ นนไี้ ดอ้ า่ นหลายเรอื่ งราวของทา่ นใน fb. ตา่ งๆ...รสู้ กึ ประทบั ใจ และสนกุ กบั การอา่ น มดี ี
มีโหด...มัน...ฮา...ครบทุกรส และตอนเป็นหนุ่มหน้าตาหล่อเหมือนเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ ถ้าเป็นตัวละครก็ต้อง
เป็นพระเอกท่ีตัวอิจฉาเช่นอิฉานต้องแย่งชิง....ท้ายสุดก็ขอกราบขอขอบพระคุณปู่ท่ีให้เกียรติให้ความรัก
ลูกคนนี้ไดม้ าเป็นสะใภ้ในบ้านมาเป็นเวลา 30 ปี ค�ำอวยพรทีป่ ู่ให้มาในทกุ ปจี ำ� ไดห้ มด...ขอปอู่ ยา่ ไปจีบ
นางฟา้ นะ...เพราะย่าสวยสุดและลกู ๆ และหลานๆ ทกุ คนจะดแู ลคุณย่ามลุลเี ป็นอยา่ งดี
รกั ปนู่ ะ...♥พล.ต.ต พาสน์ จักษรุ กั ษ์

ตู้ กัญจนา (ตู้จินดา) จักษุรักษ์

82

จากลูกสาวคนเดียวของพ่อ

ด้วยความทน่ี อ้ งใหมเ่ ป็นลกู สาวคนเดียวและคนสุดทอ้ ง อายุหา่ งจากพ่ีชายทั้ง 3 คน หลายปี
และพ่ีชายก็ไปอยู่โรงเรียนประจ�ำกันตั้งแต่เด็ก น้องใหม่จึงเป็นลูกท่ีอยู่บ้านกับพ่อและแม่คนเดียวมาก
กวา่ พๆี่ ตวั พอ่ เองกร็ บั ราชการเปน็ ตำ� รวจ มหี นา้ ทกี่ ารงานทตี่ อ้ งรบั ผดิ ชอบ ออกตรวจ ทำ� คดแี ละจบั ผรู้ า้ ย
กลบั บา้ นดึกๆ นอ้ งใหมจ่ งึ สนิทกับแมม่ ากกวา่ แตต่ ัง้ แต่เกิดและจ�ำความได้ พอ่ กจ็ ะตามใจแทบทุกอย่าง
แตพ่ ่อก็มักจะสอนดว้ ยเสมอในเรอื่ งของความซอ่ื สตั ย์ ประหยดั และ กตัญญู แมพ้ ่อจะเข้มงวดในเรือ่ ง
ระเบยี บวินยั แตพ่ อ่ กใ็ ห้อสิ ระในการตดั สินใจท่จี ะเลอื กเรียนอะไรกไ็ ด้ตามทอ่ี ยากจะเรียน ไม่เคยบังคับ
และคอย support ถ้าน้องใหมอ่ ยากเรียนพเิ ศษอะไรเพม่ิ เติม โดยมีแม่เปน็ คนคอยรบั -สง่ หรอื น่ังรอเวลา
ไปเรียน หรอื แม้แตใ่ ห้ลกู น้องตำ� รวจชว่ ยขบั รถรับ-สง่ ให้

จนเมื่อเรียนจบปริญญาโท ก็ได้ไปท�ำงานอย่างท่ีอยากจะเป็น คือ แอร์โฮสเตส เวลาไปบินใน
แตล่ ะครัง้ ก็ไปหลายวัน หลายๆ ครั้งท่ีไปคราวละ 10 วันเลย และในสมัยนนั้ คา่ โทรศพั ท์ก็แพงแสนแพง
ท�ำให้ไม่ค่อยได้โทรกลับหาท่ีบ้านเท่าไหร่ แต่น้องใหม่ก็รับรู้เสมอว่าพ่อจะเป็นห่วงทุกครั้งเวลาท่ีน้องใหม่
ต้องไปบิน
พอนอ้ งใหมแ่ ตง่ งานมลี กู มคี รอบครวั แมจ้ ะมบี า้ นเปน็ ของตวั เองทปี่ ลกู ขน้ึ ใหมข่ า้ งๆ กบั บา้ นของ
พอ่ และแม่ แตต่ อนคลอดลกู คนแรกกย็ งั อยแู่ ละเลย้ี งลกู ทบี่ า้ นพอ่ โดยมพี อ่ และแมช่ ว่ ยเลยี้ งดว้ ย หลายครงั้ ท่ี
ความคดิ เหน็ ในการเลยี้ งลกู ของนอ้ งใหมก่ บั พอ่ ไมเ่ หมอื นกนั ทมี่ กั จะไมถ่ กู ใจแมส่ มยั ใหมแ่ บบนอ้ งใหมน่ กั
แตน่ อ้ งใหมก่ เ็ ขา้ ใจว่าเปน็ เพราะความรักและเปน็ หว่ งหลานของพอ่ นนั่ เอง

ในชว่ งท่ีแสนดีกับพอดเี ริม่ เขา้ โรงเรียนแล้ว และนอ้ งใหมก่ ลับไปท�ำงาน หลายคร้ังท่เี งนิ ไม่เสร็จ
ตรงตามเวลา ท�ำให้ไปรับลูกไมไ่ ด้ตามเวลา ก็มกั จะโทรไปกวนใหพ้ อ่ ช่วยขบั รถออกมารบั หลานให้ เพราะ
โรงเรียนอยไู่ มไ่ กลจากบา้ น พ่อกจ็ ะบ่นนิดหนอ่ ยตามประสาแตก่ ็ออกไปรับใหแ้ ต่โดยดี

ในชว่ ง 4-5 ปหี ลงั พอ่ เรม่ิ มอี าการหลงๆ ลมื ๆ และเปน็ อลั ไซเมอร์ แตพ่ อ่ กย็ งั มรี า่ งกายแขง็ แรง
เดินส�ำรวจตรวจตราบ้านตลอดท้ังวัน และยังพอจะขับรถไปซื้อของกินในซอยเองได้ ไม่มีอาการเจ็บป่วย
ใดๆ เลย จนผา่ นชว่ งโควดิ มาได้ อาการอลั ไซเมอร์ของพอ่ เริ่มชัดเจนขึน้ เลยพาพ่อไปตรวจและเร่มิ รักษา
เมอื่ ปที ผี่ า่ นมาท่ี ร.พ.จฬุ าภรณ์ นอ้ งใหมก่ จ็ ะเปน็ คนพาพอ่ ไปพบหมอตามนดั เสมอ และเรากม็ กั จะไปกนั เอง
2 คน เพราะตอนนัน้ พอ่ ยงั เดนิ ไดด้ ี และช่วยเหลือตัวเองได้ จนเม่ือเดอื นสงิ หา-กันยาท่ผี ่านมา น้องใหม่
ตอ้ งเดนิ ทางไปต่างประเทศกับแสนดีเป็นเวลา 1 เดอื น กต็ งั้ ใจพาพอ่ ไปพบหมอกอ่ นเดินทางและจะกลบั

83

มาพบหมออีกครัง้ ตอนกลับมา แตใ่ นช่วงระหวา่ ง 1 เดือนทีไ่ ม่อยู่บ้านนน้ั กลับทราบเรอ่ื งราวของพอ่ ที่มี
พฤติกรรมเปล่ียนแปลงไปจากก่อนมาไปมาก แต่ก็คิดว่ามาจากยาอลั ไซเมอร์ท่ีพอ่ ทานอยู่

จนวนั เสารท์ ่ี 24 ก.ย. ขณะทน่ี อ้ งใหมอ่ อกไปทำ� ธรุ ะขา้ งนอก แมบ่ า้ นทชี่ ว่ ยดแู ลพอ่ อยโู่ ทรมาหา
ด้วยนำ้� เสยี งตกใจและรอ้ งโวยวายว่าคณุ ตาเปน็ อะไรไม่รู้ มีเสมหะเยอะมาก (จากทไ่ี ม่เคยมีมาก่อน) แล้ว
เหมอื นจะอาหารตดิ คอหรอื เปลา่ นอ้ งใหมก่ ต็ กใจแตก่ พ็ ยายามตงั้ สตแิ ละบอกใหร้ บี โทร 1669 กอ่ น แต่
ในใจกค็ ดิ วา่ กว่ารถจะมาคงอกี นานแนน่ อน เลยรบี โทรหาลูกน้องพ่ีเปยี กที่พกั อยูแ่ ฟลตต�ำรวจใกล้ๆ บา้ น
ให้รีบมาท่ีบ้านแล้วช่วยพาคุณตาไปโรงพยาบาลหน่อย ส่วนน้องใหม่ก็รีบขับไปรับแสนดีแล้วบึ่งตามไป
โรงพยาบาลทันที ระหว่างทางรบี โทรบอกพ่เี อก พีต่ รี ให้รบี ตามไปเจอกนั ท่โี รงพยาบาลเลย

พอตามไปถึงโรงพยาบาล หมอก็ดูดเสมหะและเอาเศษอาหารออกจากคอพ่อเรียบร้อย ให้พ่อ
นอนดูอาการอยู่พักใหญ่แล้วก็ใหก้ ลบั บา้ น คนื นั้นพ่อกน็ อนหลับดี ไม่มอี ะไรผิดปกติ

สายๆ วนั อาทิตยท์ ี่ 25 ก.ย. กเ็ ดนิ ไปดพู อ่ ทบี่ า้ นว่าเปน็ ยงั ไงบา้ ง แมบ่ า้ นรายงานวา่ เม่อื เชา้ พ่อ
มอี อกซิเจนตำ่� เลยเอาเครื่องทำ� ออกซิเจนมาให้พ่อใส่แป๊บนงึ ค่าออกซิเจนกด็ ขี ึน้ เป็นปกตเิ ลยพามานั่งที่
โตะ๊ กนิ ข้าวแล้วปอ้ นรงั นกให้ทาน นอ้ งใหมก่ น็ ัง่ อยดู่ ้วย แตเ่ ช้านี้พ่อกลับมีเสมหะมากอีกแล้ว แลว้ พ่อกไ็ ม่
สามารถคายเสมหะออกมาได้เอง กวา่ จะกลืนรงั นกได้แตล่ ะคำ� ยากเย็น ดพู ่อเหนอ่ื ยมาก เลยพากลับไป
นอนทเี่ ตยี ง เลยลองวดั ออกซิเจนอกี ครัง้ กก็ ลับมาต่�ำอีก พ่อดูไม่ดี เลยรีบใหล้ กู นอ้ งพีเ่ ปยี กทมี่ าชว่ ยตัด
ต้นไม้ท่ีบ้านวันนั้นพอดีถอยรถออกแล้วอุ้มพ่อรีบพาไปโรงพยาบาลทันที ขับไปอย่างเร็วท่ีสุดระหว่างทาง
พอ่ กห็ ลบั ไป โดยทไ่ี มร่ เู้ ลยวา่ พอ่ แคห่ ลบั หรอื พอ่ หยดุ หายใจไปแลว้ ทงั้ แมบ่ า้ นและนอ้ งใหมช่ ว่ ยกนั ทงั้ คอย
ปลกุ คอยเรยี กใหพ้ อ่ ตน่ื ๆๆ ใหจ้ บั มอื ไว้ พอพอ่ มาถงึ โรงพยาบาล หนว่ ยฉกุ เฉนิ รบี เอาพอ่ ลงจากรถ เขน็ เตยี ง
เขา้ ไปโดยเรว็ น้องใหม่กร็ บี ลงจากรถมาดู ตอนนั้นทเี่ ห็นพ่ออยบู่ นเตยี ง ใจหลน่ ไปอย่ทู ่ีตาตมุ่ เพราะภาพ
ท่ีเห็นคือ พ่อตัวซีดแล้ว แต่ในใจยังหวังว่า พ่อคงไม่เป็นอะไร เด๋ียวหมอจะรักษาพ่อได้เหมือนเมื่อวานน้ี
รออยหู่ นา้ หอ้ งฉกุ เฉนิ พกั ใหญ่ เดนิ ไปเดนิ มา แอบสอ่ งทป่ี ระตบู า้ ง ไดเ้ หน็ และไดย้ นิ ทมี แพทยแ์ ละพยาบาล
ก�ำลังปั๊มหัวใจพ่อ สักพักคุณหมอก็เรียกญาติเข้าไปคุย จึงได้ทราบว่า จริงๆ พ่อหยุดหายใจไปแล้ว แต่
ตอนนพ้ี อ่ ฟน้ื ขน้ึ มาแลว้ จากการปม๊ั หวั ใจของคณุ หมอประมาณ 3-4 cycles โดยใชเ้ วลาประมาณ 7-8 นาที
ซึ่งคุณหมอประเมินว่า สมองคุณพ่อน่าจะไม่ท�ำงานแล้วเพราะขาดออกซิเจนไปเล้ียงจากการหยุดหายใจ
นานเกินไป

วนั นั้นเราพน่ี ้อง พ่ีเอก พตี่ รี นอ้ งใหม่ อยกู่ นั ท่โี รงพยาบาลนานกวา่ 12 ชั่วโมง มหี ลากหลาย
เรื่องราว ความร้สู กึ ท่เี กิดขนึ้ ต้องคดิ ตดั สินใจ ประสานงาน เพอ่ื อยากให้พอ่ อย่กู ับพวกเราต่อ แตเ่ รา
ก็ได้รบั รู้โรคใหม่ทเี่ กิดขึ้นกับพ่อ จากการท่ีหมอพาพอ่ ไปท�ำ CT Scan สมอง แลว้ พบว่า พอ่ มีก้อนเน้อื ท่ี

84

สมองกระจายอยู่หลายจุด และดูจะเป็นเนอื้ รา้ ย ทคี่ ณุ หมอคิดวา่ น่าจะเปน็ การลกุ ลามของมะเร็งในระยะ
ท่ี 4 ทก่ี ไ็ มร่ วู้ า่ มาจากทไ่ี หน แผนการรกั ษาทค่ี ณุ หมอแพลนไวใ้ นตอนแรกจงึ ตอ้ งเปลย่ี นไป คณุ หมอยา้ ยพอ่
จากหอ้ งฉกุ เฉนิ ไปอยทู่ ห่ี อ้ งผปู้ ว่ ยกงึ่ วกิ ฤติ และสปั ดาหต์ อ่ มายา้ ยมาอยหู่ อ้ งปกติ นอ้ งใหมว่ นเวยี นไปเยย่ี ม
พอ่ เกอื บทกุ วนั
จนเวลาผ่านไป 2 สปั ดาห์ กถ็ ึงช่วงเวลาทย่ี ากล�ำบากอีกครงั้ ทเี่ ราพ่นี อ้ งต้องตัดสินใจเร่อื งการ
ถอดเคร่ืองช่วยหายใจของพอ่ แน่นอนพวกเราตอ้ งปรกึ ษาแม่ดว้ ย เพราะแมค่ ือคูช่ ีวติ ของพ่อ มันเปน็ การ
ตัดสินใจที่ยากมากๆ ของทุกคน เรามีค�ำถามมากมายท่ีถามหมอก่อนตัดสินใจ เพ่ือให้เราแน่ใจว่า วิธีที่
เราเลอื กจะเปน็ วธิ ที ่ดี ีทส่ี ดุ สำ� หรบั พอ่ และเรารอใหพ้ น่ี อ้ งทกุ คนอย่พู ร้อมหนา้

14 ต.ค. ความรู้สึกในวนั น้ันมนั โหวงเหวงยังไงไมร่ ู้ ทั้งทม่ี เี วลาเตรยี มตวั เตรียมใจ มาเกอื บๆ
3 สัปดาห์ แต่ก็ไม่อยากให้เกิดข้ึน ในใจลึกๆ เอาจริงๆ ก็รู้ว่าจะเป็นอะไร แต่บางทีอีกใจก็อยากให้พ่อ
หายแล้วกลับมาเป็นปกติเหมือนเดิม หมอนัด 13.00 น. พวกเราไปตามเวลา หมออนุญาตให้ทุกคน
เข้าไปเย่ียมพ่อได้ก่อนคนละ 15 นาที ครบทุกคนแล้วค่อยแจ้งหมอ ประมาณ 14.00 น. หมอมาคุย
กับพวกเราอกี ครัง้ และใหล้ กู เขา้ ไปได้ 2 คนกอ่ น พีเ่ อก กับ พ่ีโท เปน็ คนเข้าไป พต่ี รี กบั นอ้ งใหม่ รอ
อยู่ดา้ นหนา้ สกั พกั นึงพ่โี ทเดนิ ออกมาเรยี กใหเ้ ข้าไป พต่ี รี กับ นอ้ งใหม่จึงเดินเขา้ ไปยืนที่ปลายเตียง เหน็
พ่อนอนนง่ิ ไมข่ ยบั ตวั น้องใหมจ่ ้องไปท่ีหนา้ อกพอ่ เหมอื นจะไมข่ ยับแลว้ กอดหลงั พีต่ รีแน่นน้�ำตาไหล
คุณหมอเดนิ มาขา้ งเตยี งพอ่ จบั ชพี จร แลว้ บอกวา่ ทา่ นไปสบายแลว้ ครบั เสยี ใจดว้ ยนะครบั ลกู ๆ ทกุ คน
รอ้ งไห้ พเ่ี อกรบี โทรบอกแม่ แม่บอก ให้ไปรับแม่ทบี่ า้ นดว้ ยแม่อยากมาเจอพอ่

เหตกุ ารณท์ ไี่ มอ่ ยากเกดิ กเ็ กดิ ขนึ้ เสยี ใจ รอ้ งไห้ มนี ำ้� ตา แตฟ่ มู ฟายอะไรไมไ่ ดม้ ากนกั ตอ้ งตงั้ สติ
เพราะมีเร่ิองต่างๆ มากมายท่ีต้องจัดการหลังจากน้ี การจากกันในคร้ังนี้ ท�ำให้น้องใหม่ได้เรียนรู้อะไร
มากมาย ไดท้ บทวนหลายๆ อยา่ งทเี่ คยทำ� กบั พอ่ อยากขอโทษพอ่ อยากขอบคณุ พอ่ อยากกอดพอ่ อยาก
ดูแลพ่อให้ดกี วา่ น้ี และนานกว่าน้ี อยากบอกวา่ รกั พอ่ ตอนที่พอ่ ยังได้ยิน แต่มันกเ็ ปน็ ไปไม่ไดอ้ ีกแลว้

นอ้ งใหม่รู้วา่ พอ่ รกั และเปน็ ห่วงลูกๆ หลานๆ และแม่มากแค่ไหน ต่อจากน้ีพ่ๆี และน้องใหมจ่ ะ
ดูแลบา้ น ดูแลแมเ่ อง พ่อไม่ต้องเปน็ ห่วงนะ

ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้น้องใหม่ได้เกิดมาเป็นลูกของพ่ออีก ขอกุศลผลบุญที่ได้ท�ำมาส่งให้พ่อ
ไปสสู่ ุคติ ไปสสู่ รวงสวรรคช์ น้ั วมิ านในสมั ปรายภพดว้ ยเทอญ

นอ้ งใหม่รกั พอ่ ทส่ี ุด

นอ้ งใหม่

ลกู สาวคนเดยี วของพอ่

85

กราบลาคุณปู่

ปู่เป็นคนที่ชอบคอยท�ำสปาเก็ตต้ีให้กินอยู่บ่อยๆ เวลาไปเจอปู่ทุกอาทิตย์ปู่มักจะท�ำสปาเก็ตต้ี
เตรยี มไวแ้ ลว้ กม็ กั จะนงั่ อยทู่ เ่ี กา้ อต้ี วั โปรดพรอ้ มกบั ชอบทำ� รโี มทหายอยเู่ ปน็ ประจำ� บางครงั้ กจ็ ะคอยเรยี ก
หลานๆ ให้ไปช่วยสอนเล่นมือถอื บ้างสอนเปลยี่ นทวี บี ้าง บางคนก็อาจจะมีทะเลาะกับปู่อยูบ่ า้ ง และปู่กม็ กั
จะยังชอบซ้ือขนมมาเก็บไว้บนห้องนอนทุกครั้ง ก่อนปู่จะเข้านอนปู่ก็จะชอบเรียกหลานๆ ให้ไปเอาขนม
บนห้องกอ่ นเสมอ และทุกคร้ังทข่ี นึ้ ไปกจ็ ะเจอป่นู ุ่งผา้ เชด็ ตัวพร้อมกบั ปะแปง้ เยน็ อย่เู ตม็ ตัว เมือ่ ก่อนทกุ ๆ
วนั สงกรานต์หลานปู่กจ็ ะไปเลน่ นำ้� และกไ็ หวป้ กู่ บั ย่ากนั จะเปน็ วันท่หี ลานๆ ปู่มากนั พรอ้ มหน้า

ถงึ แมช้ ว่ งหลงั ๆ มานห้ี ลานๆ กเ็ รมิ่ เตบิ โตขนึ้ จนอาจจะไมค่ อ่ ยไดเ้ จอปดู่ ว้ ยความทต่ี ดิ เรยี นบา้ ง
ตดิ งานบา้ งจงึ ทำ� ใหไ้ ดเ้ จอปนู่ อ้ ยลง แตก่ ม็ แี วะเวยี นกนั ไปเจอบา้ งทกุ ๆ ครง้ั ทเ่ี จอปอู่ าการปกู่ ด็ ไู มค่ อ่ ยดี
เทา่ ไหร่ จำ� ได้บา้ งจำ� ไมไ่ ดบ้ า้ ง กนิ อาหารได้น้อยลงจนอาการเร่ิมทรดุ ตัวลง ถงึ วันนีป้ อู่ าจจะไม่ไดอ้ ยูแ่ ล้ว
แตก่ จ็ ะเกบ็ เรอ่ื งราวทด่ี ตี า่ งๆ ของปเู่ กบ็ ไวเ้ ปน็ ความทรงจำ� วา่ ครงั้ หนง่ึ เคยเปน็ หลานปู่ พล.ต.ต.พาสน์ จกั ษรุ กั ษ์

หลานทง้ั 9 ของปู่ / ตา

มาร์ค วินนี่ เรโอ ไลออ้ น อันดา

มินนา เมจิ แสนดี พอดี

86

ประมวลภาพพธิ ีสวดพระอภธิ รรม

88

89

90

91

92

93

94

95

96

97

98