39. Ο ΛΟΓΟΣ ΣΑΡΞ ΕΓΕΝΕΤΟ (ΔΕΚ 19)

39 18-12-2019

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, χαῖρε «καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἄς
βασιλεύει στὴν καρδιά σου» (Κολ.3.15).

Καί «….Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο….» (Ἰω. 1,14). Ὁ Ἄναρχος Θεός
Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος. Ὁ Ἄσαρκος Θεός σαρκώθηκε καί ἔλαβε
δούλου μορφή, «Τοῦτο γὰρ φρονείσθω ἐν ὑμῖν ὃ καὶ ἐν Χριστῷ
᾿Ιησοῦ, ὃς ἐν μορφῇ Θεοῦ ὑπάρχων οὐχ
ἁρπαγμὸν ἡγήσατο τὸ εἶναι ἴσα Θεῷ, ἀλλ’
ἑαυτὸν ἐκένωσε μορφὴν δούλου λαβών, ἐν
ὁμοιώματι ἀνθρώπων γενόμενος» (Φιλιπ.
2,5-7), χωρίς φυσικά νά ἀπεκδυθεῖ τήν
Θεότητά Του «καὶ μὴ ἐκστὰς τῆς φύσεως,
μετέσχε τοῦ ἡμετέρου φυράματος. Διπλοῦς
ἐτέχθη, Χριστὸς τὸν ἄνω, κόσμον θέλων
ἀναπληρῶσαι» (Ὑμνολ. ὄρθρου ἑορτῆς
Χριστουγέννων).

Γεγονός μέγα, ἀκατανόητο καί ἀσύλληπτο
γιά τόν ἀνθρώπινο νοῦ, πῶς ὁ ἀχώρητος παντί, χωρεῖται ἐν γαστρί τῆς
Παρθένου «Ὁ ἀχώρητος παντί, πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί» (Υμνολ.
όρθρου εορτής Χριστουγέννων). Ὅπως χαρακτηριστικά μᾶς ἀναφέρει
ὁ Μ.Ἀθανάσιος, ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά μπορέσει ὁ
ἄνθρωπος νά γίνει θεός «Αὐτὸς γὰρ ἐνηνθρώπησεν, ἵνα ἡμεῖς
θεοποιηθῶμεν». Συγκαταβαίνει ἑκουσίως ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του
ὁ Φιλάνθρωπος Δημιουργός, κορυφώνοντας τό σχέδιο τῆς Θείας
Οἰκονομίας, γιά νά λυτρώσει τό πλάσμα Του ἀπό τά δεσμά τῆς
φθορᾶς καί τῆς ἁμαρτίας, ὁδηγώντας τον στήν ἀθανασία. Εἶναι ἡ
ἐκπλήρωση τῶν ὑποσχέσεων τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο. Τόν
ἄνθρωπο πού ὁ Θεός τόν τίμησε δημιουργώντας τον κατ’ εἰκόνα Του
καί πού ὁ ἄνθρωπος προτίμησε τήν ἐξομοίωσή του μέ τήν ὕλη. Κι

ὅμως ὁ Θεός ἀπό τήν πολλή Του ἀγάπη ταπεινοῦται. Γίνεται
ἄνθρωπος μέ σάρκα καί ὀστᾶ. Πόση εἶναι τελικά ἡ ἀγάπη Του;

«Ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη» (Ψαλμ. 17,10). Ἔκλινε τούς
οὐρανούς ὁ Πλάστης καί Δημιουργός τοῦ κόσμου, κατέβηκε στή γῆ
καί «ἐν τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη» (Βαρούχ Γ´, 38). Ὁ «Ὠραῖος
Κάλλει» «οὐκ ἦν αὐτοῖς τόπος ἐν τῷ καταλύματι» (Λουκ. 2,7),
γεννᾶται σέ μία φάτνη. Σέ ἕνα μέρος γεμᾶτο ἀκαθαρσίες, ὅπως εἶναι
καί ἡ γεμάτη ἀπό τίς ἁμαρτίες ζωή τῶν ἀνθρώπων, κατέρχεται ὅπως
χαρακτηριστικά μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἴδιος διά τοῦ προφήτου «Ἰδού ὁρίσω
βόθρον καί ψηλαφίσω πᾶσαν τήν ἀδικίαν» (Ζαχ.3,9). Ὄχι μόνο δέν
μᾶς σιχάθηκε ὁ Κύριός μας, ὄχι μόνο δέν γύρισε τό πρόσωπό Του
ἀλλοῦ, μήν μπορῶντας νά ἀντέξει τίς βρωμιές μας, ἀλλά μᾶς ψηλαφεῖ
γιά νά μᾶς ἀναπλάσει καί νά μᾶς ἀναγεννήσει. Νά ἀναμορφώσει «τό
ἀρχαῖον κάλλος».

Ἀλλά καί τώρα ὁ ΙΣ.ΧΡ. κλίνει τούς οὐρανούς καί κατεβαίνει.
Κατέρχεται σέ κάθε Θ.Λειτουργία γιά
νά μᾶς ψηλαφίσει διά τοῦ μυστηρίου
τῆς Θ.Εὐχαριστίας καί νά μᾶς
ἀναπλάσει. Νά μᾶς κάνει καινούργιους.
Νά μᾶς ἐνδύσει μέ νέο ἔνδυμα γάμου
ἀνοίγοντας τόν δρόμο γιά τόν οὐρανό.
Ἐκεῖνος ἐπιμένει νά συναναστρέφεται
μαζί μας, περιμένοντας ἀπό ἐμᾶς νά
Τοῦ ἁπλώσουμε τό χέρι ζητώντας
βοήθεια, ἀλλά καί προσφέροντάς Του τόν ἑαυτό μας.

Ἄς Τοῦ προσφέρουμε, λοιπόν, αὐτά τά Χριστούγεννα τό βαρύ
φορτίο τῶν παθῶν καί τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἄς σπεύσουμε στή φάτνη,
ὅπου γεννιέται, μέ μετάνοια καί συντριβή, παρακαλώντας Τον νά
καθαρίσει καί τή μικρή φάτνη τῆς δικῆς μας καρδιᾶς. Ἄς Τοῦ
προσφέρουμε τίς ἀρετές μας ὡς δῶρα, ἀντί γιά χρυσό, λίβανο καί
σμύρνα λαμβάνοντας ὡς ἀντίδωρο τήν αἰώνια ζωή καί τήν ἀθανασία.
Ἄς γονατίσουμε μέ δάκρυα μπροστά Του ἀφήνοντας τό Ἀστέρι νά
γεμίσει μέ ΦΩΣ τήν ψυχή μας καί τότε σίγουρα θά αἰσθανθοῦμε τόν
Χριστό νά γεννιέται καί στίς δικές μας καρδιές.

ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Μὲ πατρικὴ ἀγάπη, «οἱ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς

λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ.13.17).