37. ΣΑΝ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ (ΟΚΤ 19)

37 6-10-2019

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, χαῖρε «καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἄς
βασιλεύει στὴν καρδιά σου» (Κολ.3.15).

Ἐνῷ τό κουδοῦνι σήμανε τήν ἔναρξη τῆς νέας σχολικῆς χρονιᾶς,
ὅμως γιά κάποια παιδιά αὐτά τά ὄμορφα νεανικά χρόνια τελείωσαν
καί πέρασαν. Εἶναι ἐκεῖνα τά παιδιά πού ὁλοκλήρωσαν τό σχολεῖο,
ἐνηλικιώθηκαν καί γυρίζοντας τώρα αὐτήν τήν ὄμορφη σελίδα τῆς
ζωῆς τους, εἶναι «Σάν τά πουλιά» πού εἶναι ἕτοιμα νά ἀνοίξουν τά
φτερά τους καί νά πετάξουν μακριά ἀπό τή φωλιά. Μακριά ἀπό τήν
προστασία τοῦ πατέρα καί τή φροντίδα τῆς μάνας. Μακριά ἀπό τή
ζεστή ἀγκαλιά τῆς οἰκογένειας. Μακριά ἀπό τό σπίτι.

Σάν τά πουλιά, πού κάποια πιό τολμηρά καί θαρραλέα τολμοῦν
δυναμικά τό πρῶτο φτερούγισμα, ἐνῷ ἄλλα πιό
ἀδύναμα χρειάζονται στήν ἀρχή ἐνθάρρυνση καί
μία μικρή βοήθεια. Ὅπως καί νά συμβαίνει, ὅμως,
σέ κάθε περίπτωση τό πέταγμα θά γίνει. Τά φτερά
θά ἀνοίξουν καί ἡ φωλιά θά ἀδειάσει. Κι αὐτό θά
πραγματοποιηθεῖ, γιατί αὐτός εἶναι ὁ προορισμός
τους. Νά πετάξουν στήν κοινωνία, σάν τά πουλιά.
Νά πετάξουν, νά σταθοῦν καί νά ὀρθοποδήσουν,
ἀνάλογα μέ τά ἐφόδια πού τό καθένα ἔλαβε μέσα στήν οἰκογένεια.
Ἀνάλογα μέ τά ἐφόδια πού οἱ γονεῖς προσέφεραν καί καλλιέργησαν
σέ αὐτά, ὅλα τά χρόνια πού ἦταν δίπλα τους. Πού τούς δίδαξαν, τούς
ἔμαθαν καί κατάφεραν νά τούς μεταλαμπαδεύσουν.

Ὅμως τό πέλαγος τῆς ζωῆς μας δέν εἶναι πάντοτε γαλήνιο καί
ἤρεμο. Συχνά ἔχει μπόρες καί ξαφνικές καταιγίδες. Ἔχει πελώρια
κύματα πού ὑψώνονται σάν βουνά στό διάβα μας ἕτοιμα νά μᾶς
καταποντίσουν. Πῶς, ὅμως, εἶναι δυνατόν νά μπορέσουν νά
ἀντιμετωπίσουν τά παιδιά μας τίς τρικυμίες καί τίς φουρτοῦνες τῆς
ζωῆς τους, ἄν δέν εἶναι ἐφοδιασμένα μέ τά κατάλληλα ἐφόδια καί μέ

ὅλα αὐτά πού ἀποκόμισαν μέσα στήν οἰκογένεια καί τά ὁποῖα
καλοῦνται τώρα νά τά ἀξιοποιήσουν καί νά τά ἐφαρμόσουν;

Μέ πανοπλία τήν πίστη στόν Θεό, τήν πατρίδα καί τήν οἰκογένεια καί μέ
ὅπλα τίς ἀρετές, τίς ὑψηλές ἀξίες καί τά μεγάλα ἰδανικά, θά εἶναι
θωρακισμένα ἀπέναντι στίς δυσκολίες καί τά προβλήματα τῆς ζωῆς.

Παιδιά καλλιεργημένα καί ὥριμα πνευματικά θά πορεύονται τή δική
τους ὁδό μέ ἀγάπη, εὐγένεια, καλοσύνη καί διάκριση. Μέ σεβασμό
καί εἰλικρίνεια. Παιδιά ἔξυπνα καί δυναμικά, ἔχοντας δουλέψει καί
συνεργαστεῖ μέ ταπείνωση μέσα στήν οἰκογένεια, θά στέκονται μέ
θάρρος ἀπέναντι στίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς.

Τό πέταγμά τους δέν θά εἶναι εὔκολο.
Σάν τά θαλασσοπούλια, πού ἀγωνίζονται νά
φτιάξουν τή φωλιά τους σέ μέρος ἀπάνεμο καί καλά
προφυλαγμένο ἀπό τόν δυνατό βοριά καί τή φουρτου-
νιασμένη θάλασσα, θά πρέπει νά φροντίσουν καί νά
ἀσφαλίσουν κατάλληλα καί τό δικό τους σπιτικό. Σάν τά
πουλιά, πού ἀναζητώντας τήν τροφή τούς βρίσκονται
ἀντιμέτωπα μέ ποικίλους κινδύνους, παγίδες καί ἁρπακτικά, καλοῦνται νά
βγοῦν στή ζωή καί νά παλέψουν γιά τήν πρόοδό τους. Σάν τά πουλιά θά
ἀνοίξουν τά φτερά τους καί θά πετάξουν, ἄν χρειαστεῖ ἀκόμη καί σέ μέρη
μακρινά, ὅπως τά χελιδόνια καί τά ἄλλα ἀποδημητικά πουλιά.
Οἱ προκλήσεις στόν δρόμο τους θά εἶναι πολλές καί δελεαστικές. Οἱ
«Σειρῆνες» θά τούς καλοῦν σέ δρόμους ἁμαρτωλούς καί σκοτεινούς,
προσφέροντας ὡς ἀντάλλαγμα χαρούπια καί ἐφήμερες ἀπολαύσεις.
Ἀπέναντι, ὅμως, σέ ὅλα αὐτά τά προβλήματα, τίς δοκιμασίες καί τίς
ἀντιξοότητες, τά παιδιά μας, ἔχοντας τόν Χριστό στήν καρδιά καί στήν
ψυχή τους, θά βαδίζουν μέ σιγουριά καί ἀσφάλεια. Τό ταξίδι τους θά εἶναι
δύσκολο, ἀλλά ὁ προορισμός γλυκύς. Οἱ δυνατοί ἄνεμοι θά τά λυγίζουν,
ἀλλά δέ θά τά συντρίβουν οὔτε καί θά τά ξεριζώνουν.
Ἡ ζωή τους θά εἶναι ἕνα πνευματικό πανηγύρι καί θά μοιάζουν σάν τούς
μικρούς τραγουδιστές τοῦ δάσους, πού μέ τό μελῳδικό τους κελαήδισμα
γεμίζουν τίς ρεματιές κάθε βουνοπλαγιᾶς, δοξολογώντας τόν πλάστη καί
δημιουργό τῶν πάντων, τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.
Σέ ἕναν κόσμο σκοτεινό καί παγωμένο πνευματικά, αὐτά θά πορεύονται
ὡς φῶτα Χριστοῦ τό δρόμο τῆς σωτηρίας τους.
Μὲ πατρικὴ ἀγάπη, «οἱ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς
λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ.13.17).