43. ΕΩΣ ΠΟΤΕ ΑΝΕΞΟΜΑΙ ΥΜΩΝ; (ΑΠΡ 20)

43 12-4-2020

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, χαῖρε «καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἄς
βασιλεύει στὴν καρδιά σου» (Κολ.3.15).

«Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου,
φάγε, πίε, εὐφραίνου» (Λουκ. 12, 19), διαβάζουμε τα λόγια του
άφρονος πλουσίου στη γνωστή Ευαγγελική Παραβολή και
αναπαύουμε τη συνείδησή μας εμείς οι χριστιανοί λέγοντας: «Εμείς
σίγουρα δεν είμαστε σαν και αυτόν. Εμείς δεν κάνουμε έτσι στη ζωή
μας». Ή μήπως στην πραγματικότητα κάνουμε; Σίγουρα όχι, θα
σπεύσουμε να δικαιολογήσουμε τον εαυτό μας.

Μήπως τότε ομοιάζουμε με τον Φαρισαίο της Παραβολής, που
φώναζε προσευχόμενος, γεμάτος έπαρση και
αλαζονεία; Που επιδεικτικά, για να ευφραίνεται
ο ίδιος, αλλά και για να προκαλεί εντύπωση
στους άλλους, επήρετο για τα ‘’κατορθώματά’’
του; «ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ
ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες,
ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης»
(Λουκ. 18,9-14). Ή, μήπως, φορώντας το
προσωπείο του καλού και ενάρετου χριστιανού,
γεμάτοι υποκρισία και ψεύτικα χαμόγελα, φτιάξαμε έναν Ιησού
Χριστό στα μέτρα μας, που να εξυπηρετεί τους εγωισμούς και τις
φιλοδοξίες μας: «ἐγγίζει μοι ὁ λαός οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ καί
ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσί με, ἡ δέ καρδία αὐτῶν πόρρω
ἀπέχει ἀπ᾽ἐμοῦ» (Ησαΐας 29,13).

«Ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿
ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν;» (Ματθ. 17,17). Έως πότε βοά ο
Κύριος! Γλιστρήσαμε, πέσαμε, κατρακυλήσαμε, και σταμάτημα δεν
έχουμε στην πνευματική μας κατηφόρα. Λερώσαμε την ψυχή μας
και την γεμίσαμε με κακία, μίσος, ζήλια, φθόνο, εμπάθεια και

εγωισμό. Αλλοίμονό μας, φωνάζει ο Κύριος: «ὅτι παρομοιάζετε
τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι,
ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας».
(Ματθ. 23,27) Λερώσαμε και το σώμα μας. Την εικόνα μας. Σαν τους
χοίρους καταντήσαμε, που αρέσκονται να κυλιούνται μέσα στο
βούρκο, έτσι ώστε να μην είμαστε πλέον ούτε καν «τάφοι
κεκονιαμένοι».

Ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; διερωτά ο Κύριος και ακόμα μας
περιμένει. Ακόμα και τώρα. Περιμένει να μας δει να επιστρέφουμε
από την ασωτία και την πορνεία. Μας περιμένει να πάμε κοντά Του
σαν την αμαρτωλή γυναίκα που Τον πλησίασε στο σπίτι του
Φαρισαίου: «καὶ στᾶσα ὀπίσω παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ κλαίουσα»
(Λουκ. 7,38). Χωρίς λόγια. Χωρίς δικαιολογίες. Μόνο με μετάνοια
και συντριβή καρδίας για τις αμαρτίες μας. Να λούσουμε και εμείς
με τα δάκρυα της προσευχής μας τα Τίμια πόδια Του: «ἤρξατο

βρέχειν τοὺς πόδας αὐτοῦ τοῖς δάκρυσι» (Λουκ.
7,38). Να τα σκουπίσουμε με τα μαλλιά μας
κύπτοντας κατά γης την κεφαλή μας: «καὶ ταῖς
θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς ἐξέμασσε» (Λουκ.
7,38) και ας μείνουμε εκεί εκλιπαρώντας το
έλεός Του για τις αμαρτίες μας.

Σαν τους Νινευίτες και εμείς ας τρέξουμε να
μετανοήσουμε. Χωρίς αναστολές. Με προσευχή
και νηστεία. Ἂς γονατίσουμε λοιπὸν ἐνώπιόν
Του κι ἂς κλάψουμε (Ψαλμ. 94, 6) μπροστὰ στὴν ἀγαθότητά Του,
μιλώντας ἀπ᾿ τὴν καρδιά μας καὶ λέγοντας: «Ἐσὺ Κύριε, εἶσαι ὁ
Θεός μας καὶ κανένας ἄλλος. Ἐνώπιόν Σου ἁμαρτήσαμε κι ἐνώπιόν
Σου τώρα προσπίπτουμε. Ἂν Σὺ θελήσεις, νὰ μᾶς σώσεις Κύριε,
κανένας δὲν μπορεῖ ν᾿ ἀναχαιτίσει τούτη τὴν ἀπόφασή Σου καὶ νὰ
Σὲ δυσκολέψει». (Ὅσ. Ἐφραὶμ ὁ Σύρος-Λόγος Περί Μετανοίας).
Ας αποτάξουμε κάθε τι κοσμικό, εφήμερο και υλικό που μας
κρατάει δεμένους χαμηλά σαν βαρίδιο, μην αφήνοντας την ψυχή
μας να φτερουγίσει προς Αυτόν που αγαπά και λαχταρά. Τον Κύριό
μας Ιησού Χριστό.
Καλή Μ.Εβδομάδα, Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!
Μὲ πατρικὴ ἀγάπη, «οἱ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς
λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ.13.17).