24. ΓΙΑΤΙ ΚΥΡΙΕ; (ΑΥΓ 18)

246-8 2018

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, χαῖρε «καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἄς
βασιλεύει στὴν καρδιά σου» (Κολ.3.15).

Πόσες φορὲς στὴ ζωή μας, στρεφόμαστε πρὸς τὸν Κύριό μας μὲ τὸ
ἐρώτημα: Γιατί, Θεέ μου; Γιατί ἐπιτρέπεις νὰ μᾶς συμβαίνει αὐτὸ τὸ
κακό; Γιατί δὲν μᾶς προστατεύεις ἀπὸ ἀρρώστιες καὶ ἐχθρούς; Ποῦ
εἶσαι; Γιατί δὲν ἔρχεσαι νὰ μᾶς βοηθήσεις; Ὀργιζόμαστε καὶ πολλὲς
φορὲς κατηγοροῦμε τὸν Θεὸ γιὰ τὰ κακὰ ποὺ μᾶς συμβαίνουν,
δίχως νὰ προβληματιστοῦμε ποιὸς στὰ ἀλήθεια φταίει.

Κάποτε, ὁ Κύριος στὴν παραθαλάσσια πόλη τῶν Γεργεσηνῶν,
συναντᾶ δύο δαιμονισμένους (Ματθ.8,28-34) καὶ ἐνῶ τοὺς
θεραπεύει, ἀπαλλάσσοντάς τους ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ διαβόλου
καὶ λυτρώνοντας παράλληλα ὁλόκληρη τὴν πόλη ἀπὸ τὸν κίνδυνο
καὶ τὸν φόβο ποὺ ἐκεῖνοι προκαλοῦσαν, ἐντύπωση προκαλεῖ ἡ
συμπεριφορὰ τῶν κατοίκων. Εἶναι οἱ εὐεργετημένοι, ποὺ ἂν καὶ
ἀξιώθηκαν νὰ ἔρθει πρὸς αὐτοὺς ὁ Κύριος, σύσσωμοι τρέχουν νὰ
Τὸν ἐκδιώξουν ἀπὸ τὰ μέρη τους. Ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν
ἀπομάκρυνση τῶν δαιμόνων καὶ τὴν εὐεργεσία ποὺ δέχτηκαν καὶ
ἐνοχλοῦνται ποὺ στερήθηκαν τοὺς χοίρους, καὶ τὸ παράνομο
ἐμπόριό τους.

Ἀντὶ νὰ διαμαρτύρονται θὰ ἔπρεπε νὰ χαίρονται καὶ νὰ νιώθουν
εὐλογημένοι διότι ἦρθε σὲ αὐτοὺς ἡ Λύτρωσή τους. Ἦρθε ἡ
Σωτηρία τους. Ἦρθε Ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖο περίμεναν καὶ
προσδοκοῦσαν. Ἦρθε Αὐτὸς ὁ ὁποῖος φορτώνεται τὰ προβλήματα
τῶν ἀνθρώπων, καθὼς λέγει, «δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες
καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» (Ματθ. 11,28) καὶ
ἀκόμη συγχωρεῖ τὶς ἁμαρτίες μας «ὁ αἴρων τὴν ἁμαρτίαν τοῦ
κόσμου» (Ιω. 1,29). Καὶ εἶναι πράγματι ἔτσι. Πόσο μεγάλη εὐλογία
ἀποτελεῖ τὸ νὰ μᾶς ἐπισκεφτεῖ ὁ Κύριος! Ποιοὶ ἄλλωστε εἴμαστε
ἐμεῖς οἱ ἀνάξιοι, ποὺ ὁ Κύριος θὰ μᾶς ἐκλέξει γιὰ νὰ μᾶς

ἐπισκεφτεῖ. Τὰ λόγια τοῡ ἑκατοντάρχου «Κύριε, οὐκ εἰμὶ ἱκανὸς ἵνα
μου ὑπὸ τὴν στέγην εἰσέλθῃς· ἀλλὰ μόνον εἰπὲ λόγῳ» (Ματθ. 8,8)
μήπως θὰ πρέπει νὰ γίνουν καὶ δικὰ μας λόγια;

Ἀλήθεια. Μᾶς χαροποιεῖ ἡ ἐπίσκεψη τοῦ Κυρίου στὴν ζωή μας,
ὥστε νὰ τρέξουμε νὰ Τὸν προϋπαντήσουμε, νὰ Τὸν προσκυνήσουμε
καὶ νὰ Τὸν δεχτοῦμε στὴν ζωή μας; Ἢ μήπως κάπου ἐδῶ ἀρχίζουν
τὰ δύσκολα; Μήπως στὴν ἐποχὴ μας ἔχουμε ὀλισθήσει περισσότερο
κι ἀπὸ τοὺς Γεργεσηνούς; Ἐκεῖνοι ἔτρεξαν καὶ παρακάλεσαν τὸν
Κύριο νὰ φύγει ἀπὸ κοντά τους. Ἐμεῖς μήπως ἀπαιτοῦμε καὶ
ἐπιδιώκουμε νὰ ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ Αὐτόν λέγοντας «Ὄχι Κύριε,
δὲν Σὲ θέλω στὴν ζωή μου, «ἀπόστα ἀπ’ ἐμοῦ, ὁδούς σου εἰδέναι
οὐ βούλομαι» Ἰώβ.21,14. Φύγε. Δὲν Σὲ θέλω. Ἄφησέ με νὰ ζῶ καὶ
νὰ συμπορεύομαι παρέα μὲ τὸν διάβολο. Περνάω καλά. Μὲ
βολεύει αὐτὴ ἡ ζωή. Τὰ ὅσα Ἐσύ μοῦ κηρύττεις μοιάζουν μὲ
ἀπαρχαιωμένα ἰδανικὰ ποὺ μὲ τραβοῦν πίσω, ἐνῶ ἐγὼ θέλω νὰ
τρέξω μπροστά, ἂν καὶ δὲν γνωρίζω ποῦ πηγαίνω. Δὲν Σὲ θέλω
Κύριε στὴ ζωή μου. Δὲν θέλω νὰ φέρω στὸ στῆθος μου τὸν Σταυρὸ
τῆς θυσίας καὶ τῆς ἀγάπης Σου. Δὲν θέλω νὰ Εἶσαι τὸ Φῶς στὴ ζωή
μου. Δὲν θέλω νὰ Σοῦ μιλάω μὲ τὰ λόγια τῆς προσευχῆς μου. Δὲν
θέλω νὰ ὁμολογῶ τὰ λάθη μου καὶ τὶς ἁμαρτίες μου. Δὲν θέλω τὴν
δική Σου ζωὴ οὔτε καὶ τὸ μεγαλεῖο τῆς ἀγάπης Σου. Θέλω νὰ ζῶ
ὅπως μοῦ ἀρέσει χωρὶς κανόνες καὶ ἐντολές, χωρὶς τὰ δικά Σου
καλέσματα γιὰ Αἰώνια «ΖΩΗ», μέσα ἀπὸ τὸ ποτήριο τῆς ζωῆς.

Εἶναι θλιβερὸ πράγμα ἡ ἁμαρτία καὶ πιὸ θλιβερὸ ὅταν ἐχθρικὰ
στρεφόμαστε πρὸς τὸν ἴδιο τὸν Κύριό μας, διότι ὄχι μόνο δὲν
διαφέρουμε σὲ τίποτα ἀπὸ τοὺς Γεργεσηνούς, ἀλλὰ εὑρισκόμεθα
καὶ σὲ χειρότερη θέση ἀπὸ ἐκείνους, καθότι ὁ Κύριός μας, ὄχι μόνο
κατῆλθε στὴ γῆ ἀλλὰ καὶ σταυρώθηκε γιὰ μᾶς. Παρόλη ὅμως αὐτὴ
τὴν συμπεριφορά μας, τὸ πικρὸ ποτήρι καὶ τὰ λογχίσματα ποὺ Τοῦ
προσφέρουμε σὰν ἄλλοι σταυρωτές Του, ὁ Κύριός μας, στέκει
πάντοτε ἀνάμεσά μας καὶ περιμένει. Κρούει τὴν θύρα τῆς ζωῆς μας
καὶ φωνάζει «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε,
κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν·» (Ματθ. 7,7)

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη, «οἱ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν
ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ.13.17).