25. Ο ΣΤΟΧΟΣ ΜΑΣ (ΣΕΠ 18)

2514-9 2018

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, χαῖρε «καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἄς
βασιλεύει στὴν καρδιά σου» (Κολ.3.15).

Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι στὴν πορεία τῆς ζωῆς μας κάπου ἔχουμε χάσει
τὸν προσανατολισμό μας, τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς μας. Μπερδέψαμε
τοὺς στόχους μας.

Παρατηρώντας, λοιπόν, προσεκτικά τοὺς ἑαυτούς μας θὰ διαπι-
στώσουμε ὅτι ἐνῶ σὲ κάθε μας δραστηριότητα ἐπιθυμοῦμε καὶ
πασχίζουμε γιὰ τὸ καλύτερο, ὅμως στὴν πνευματική μας ζωὴ
ἀρκούμαστε στὰ στοιχειώδη καὶ χαμηλά. Ἡ μέριμνα ἀρχίζει καὶ
τελειώνει μὲ τὴν προσπάθεια νὰ μὴν κάνουμε τὸ κακό. Νὰ μὴν
μοιχεύσουμε, νὰ μὴν κλέψουμε, νὰ μὴν σκοτώσουμε «οὐ μοι-
χεύσεις, οὐ κλέψεις, οὐ φονεύσεις.» (Ἔξοδ.20,13-15) καὶ μὲ ἥσυχη καὶ
ἀναπαυμένη τὴ συνείδησή μας νὰ λέμε μὲ ἀνακούφιση, στὸ τέλος τῆς
ἡμέρας, «Δόξα τῷ Θεῶ καὶ σήμερα, καλὰ τὰ πῆγα. Δὲν ἔκανα κάτι
κακό. Καὶ αὔριο, πάλι ἀπὸ τὴν ἀρχή». Καὶ φτιάξαμε ἔτσι μία ζωὴ
κουραστική. Μία ζωὴ χωρὶς χαρά, χωρὶς ἐλπίδα καὶ ζωντάνια. Μία ζωὴ
μὲ μόνιμο, βαρὺ καὶ δυσβάσταχτο φορτίο, τὴν μέριμνά μας πὼς νὰ
μὴν πέσουμε στὴν ἁμαρτία. Πὼς νὰ μὴν ὀλισθήσουμε, βαδίζοντας στὸ
χεῖλος τοῦ γκρεμοῦ. Οἱ προτροπὲς πρὸς τὸν ἑαυτὸ μας περιορίζονται
στὸ «Μὴν κάνεις αὐτό! Πρόσεχε ἐκεῖνο». Καὶ γεμίσαμε τὴ ζωή μας μὲ
«μὴ καὶ ὄχι». Μὲ ἄγχος, μὲ ἀγωνία καὶ μὲ μία ἀπορία κάθε στιγμή:
«αὐτὸ ποὺ κάνω τώρα, εἶναι ἄραγε ἁμαρτία;»

Καὶ ἔτσι ἀντὶ νὰ βρισκόμαστε σὲ μία διαρκῆ χαρά, εἴμαστε σὲ μία
διαρκῆ ἔνταση. Δὲν ἠχεῖ στὰ αὐτιά μας τὸ μήνυμα τοῦ Ἀπ. Παύλου
«κτισθέντες ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἐπὶ ἔργοις ἀγαθοῖς» (Εφ. 2,10) καὶ
δὲν σκιρτᾶ ἡ καρδιά μας ὥστε νὰ βρεῖ τρόπους γιὰ νὰ κάνει τὸ
καλό. Δὲν λαχταρᾶ ἡ ψυχή μας γιὰ νὰ τραφεῖ μὲ τοὺς καρποὺς τῆς
ἀρετῆς καὶ νὰ δεῖ τὴν κάθε στιγμὴ της ὡς εὐκαιρία γιὰ τὴν ἄσκηση
τῆς ἀρετῆς. Δὲν προσπαθοῦμε νὰ κάνουμε τὸν φύλακα ἄγγελό μας

χαρούμενο γιὰ τὰ ἔργα μας. Δὲν εὐαρεστοῦμε Τὸν Κύριό μας, τὸν
Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ τῆς θυσίας ποὺ σταυρώθηκε καὶ ἔχυσε τὸ αἷμα
Του γιὰ τὴ δική μας σωτηρία, ὥστε νὰ ἀναπαύεται ἐπάνω μας τὸ
βλέμμα Του καὶ νὰ μὴ μᾶς ἀποστρέφεται. Καὶ τελικὰ ἐμεῖς τί
κάνουμε; Χάνουμε εὐκαιρίες. Χάνουμε χρόνο καὶ κόπο. Ἀγω-
νιζόμαστε γιὰ νὰ μὴν ἁμαρτήσουμε καὶ ὄχι γιὰ νὰ στολίσουμε τὴ
ζωή μας μὲ ἀρετές. Δὲν συνηθίζουμε νὰ λέμε: «Αὐτὸ ποὺ κάνω
τώρα ἀρέσει στὸν Θεό; μὲ ὁδηγεῖ κοντά Του;» ἀλλὰ λέμε: «αὐτὸ
ἀρέσει στοὺς ἄλλους ἢ μὲ φέρνει πιὸ κοντά τους;».

Ὅμως ἡ ἀποστολή μας σὲ αὐτὴ τὴ ζωὴ εἶναι νὰ εὐαρεστοῦμε τὸν
Θεὸ καὶ «νὰ ζοῦμε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» καθὼς καὶ ὁ ἀπ.Παῦλος μία
φροντίδα εἶχε «ἵνα παραστήσῃ πάντα ἄνθρωπον τέλειον ἐν
Χριστῷ Ἰησοῦ» (Κολασ.2.28). Ὁ προορισμὸς μας εἶναι ἡ Βασιλεία
τοῦ Θεοῦ. Δυστυχῶς, ἐμεῖς διαλέγουμε τὴν καταστροφή. Θεωροῦμε
τὸν ἑαυτὸ μας εὐσεβῆ, δίκαιο, ἐνάρετο καὶ ἀνώτερο ἀπὸ τοὺς
ὑπολοίπους. Τηροῦμε ἐξωτερικά τοὺς τύπους καὶ τοὺς νόμους.
Ζοῦμε ὑποκριτικὰ καὶ δὲν χαιρόμαστε γιὰ τὶς ἀρετὲς ποὺ
κατακτήσαμε, ἀλλὰ γιατί δὲν κάναμε χοντρὲς καὶ μεγάλες ἁμαρ-
τίες. Νιώθουμε ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς μᾶς εἶναι νὰ μὴν ἁμαρτά-
νουμε καὶ ὄχι νὰ μιμούμαστε τὸν Κύριο μὲ τὶς ἀρετές μας. Ξεχάσαμε
ὅτι πλασθήκαμε «κατ΄ εἰκόνα Θεοῦ» καὶ δὲν ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὸ
«καθ΄ ὁμοίωσιν Θεοῦ». Θέλουμε νὰ μᾶς θαυμάζουν οἱ ἄλλοι γιατί
δὲν ξεπέσαμε, γιατί δὲν ἁμαρτήσαμε σοβαρά, γιατί δὲν ξεφτι-
λισθήκαμε καὶ ὄχι γιὰ τὶς ἀρετές μας. Ἡ ἔπαρση, ὁ ἐγωισμὸς καὶ τὸ
αἴσθημα τῆς ἀνωτερότητάς μας ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους
φτάνουν στὸ ἀποκορύφωμα. «ὁ Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ
ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων». (Λουκ. 18,11).

Ἔτσι, λοιπόν, τυφλωμένοι ἀπὸ τὸν ἐγωισμό μας, ἀφήνουμε στὴ
ζωή μας τὸ μικρόβιο τοῦ Φαρισαϊσμοῦ νὰ δηλητηριάζει τὴν ψυχή
μας. Ζοῦμε μὲ τὴν ψευδαίσθηση ὅτι δὲν εἴμαστε ἁμαρτωλοὶ καὶ ὄχι
μὲ τὴ σιγουριὰ ὅτι ἀγωνιζόμαστε γιὰ νὰ κατακτήσουμε ἀρετές.

Ἄν, ὅμως, ἔχουμε πραγματικὴ ἐπίγνωση τῆς ζωῆς μας, τότε θὰ
βάλουμε ὡς κεντρικὸ καὶ μοναδικὸ στόχο τὴν κατάκτηση τῶν ἀρε-
τῶν, τὴν μίμηση τῶν ἁγίων, τὸ «καθ΄ ὁμοίωσιν Θεοῦ».

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη, «οἱ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν
ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ.13.17).