22. ΑΛΗΘΙΝΗ ΑΓΑΠΗ (ΜΑΙ 18)

2227 - 5 2018

Ἀγαπητὲ ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, χαῖρε «καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ ἄς
βασιλεύει στὴν καρδιά σου» (Κολ.3.15).

Ἡ πιὸ ὄμορφη λέξη καὶ τὸ πιὸ ὑπέροχο συναίσθημα στὴ ζωὴ μας
εἶναι ἡ Ἀγάπη. Κι αὐτὸ γιατί ὁ Θεὸς «ἀγάπη ἐστὶν» (Ἰω. 4,8). Μία
Ἀγάπη τέλεια. Μία ἀγάπη ποὺ καταδέχτηκε νὰ
ἐνδυθεῖ τὴν ἀνθρώπινη φύση, νὰ πάθει καὶ νὰ
σταυρωθεῖ γιὰ τὴ δική μας σωτηρία. Μία
Ἀγάπη, ἕνας Θεός, ποὺ μᾶς προτρέπει πώς, ἂν
θέλουμε νὰ μάθουν καὶ νὰ πεισθοῦν οἱ ἄλλοι
ὅτι εἴμαστε μαθητές Του, θὰ πρέπει νὰ
ἔχουμε ἀγάπη μεταξύ μας, «ἐν τούτω
γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταὶ ἐστε, ἐὰν
ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις» (Ἰω. 13,35).

Σίγουρα, ὅλοι θέλουμε νὰ μᾶς ἀγαποῦν οἱ
ἄλλοι. Ἀκόμα καὶ ὁ Κύριός μας, ἀπευθυνόμενος στὸν Πέτρο τὸν
ἐρωτᾶ: «Σίμων Ἰωνᾶ, φιλεῖς με;» (Ἰω. 21,17). Ἕνα ἐρώτημα ποὺ ὁ
Κύριός μας ἀπευθύνει στὸν καθένα μας, περιμένοντας μιὰ
ἀπάντηση. Ἕνα ἐρώτημα πού, ἂν κι ἔχει τὶς ἴδιες λέξεις γιὰ ὅλους,
δὲν ἔχει τὸ ἴδιο νόημα καὶ τὴν ἴδια ἀξία γιὰ ὅλους μας καὶ γιὰ ὅλες
τὶς καταστάσεις τῆς ζωῆς μας. Μπορεῖ νὰ κρύβει μιὰ ἀληθινὴ
ἀγάπη, ἕνα πραγματικὸ συναίσθημα. Μπορεῖ νὰ κρύβει τὴ στοργὴ
τῆς μάνας ἢ τὴν ἀγάπη τῶν συζύγων ποὺ περιμένουν μία
καταφατικὴ ἀπάντηση γιὰ νὰ στυλωθεῖ ἡ κούραση τῆς ψυχῆς καὶ νὰ
θερμανθεῖ ἡ δύναμη τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς θυσίας.

Μπορεῖ, ὅμως, πίσω ἀπὸ τὶς ἴδιες λέξεις νὰ κρύβεται ὁ ἐγωισμὸς
τῆς ἀναγνώρισης στὴν προσπάθεια τῆς προβολῆς καὶ ἡ κακία τῆς
ζήλειας στὴν προσπάθεια τῆς ἀναρρίχησης. Ὅλοι διαμαρτυρόμαστε
ὅταν οἱ ἄλλοι δὲν μᾶς ἀναγνωρίζουν, δὲν μᾶς κολακεύουν, δὲν μᾶς
χαμογελοῦν, δὲν μᾶς δίδουν σημασία. Ἀκόμη καὶ πρὸς τὸν Θεὸ

στρεφόμαστε μὲ ἔντονο καὶ ἐξουσιαστικὸ πολλὲς φορὲς ὕφος καὶ
διαμαρτυρόμαστε ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἀγαπᾶ. Φωνάζουμε καὶ λέμε
τόσες ἄπρεπες λέξεις ὅτι ὁ Θεὸς δὲν μᾶς στηρίζει, δὲν μᾶς βοηθάει
παρὰ μόνο μᾶς κακοποιεῖ καὶ μᾶς κάνει νὰ πονᾶμε.

Μήπως ὅμως κάποια στιγμὴ θὰ πρέπει νὰ στραφοῦμε πρὸς τὸ ἐγώ
μας καὶ νὰ ρωτήσουμε τὸν ἑαυτό μας. Ἐαυτέ μου, φιλεῖς μέ; Ἐαυτέ
μου, μὲ ἀγαπᾶς; Νοιάζεσαι γιὰ μένα; Νὰ ἀναρωτηθοῦμε καὶ νὰ
προβληματιστοῦμε. Ζοῦμε, πορευόμαστε στὴ ζωή μας μὲ ἀγάπη
θυσιαστικὴ γιὰ τὸν ἑαυτό μας; Μιὰ ἀγάπη ποὺ δὲν θὰ βασίζεται στὰ
ὑλικὰ καὶ πρόσκαιρα τοῦ κόσμου τούτου, ἀλλὰ στὰ πνευματικὰ καὶ
αἰώνια. Μιὰ ἀγάπη ποὺ δὲ θὰ μένει στὰ ἐξωτερικὰ καὶ ἐφήμερα,
ἀλλὰ θὰ ἔχει στόχο τὰ ἐσωτερικὰ καὶ αἰώνια. Ὁ Κύριός μας ἀπὸ τὴν
ἄπειρη ἀγάπη Του γιὰ μᾶς, ταπεινώθηκε καὶ γεννήθηκε μεταξὺ
ἀλόγων ζώων. Δέχθηκε τὸν ἐξευτελισμὸ καὶ τὶς κατηγορίες τῶν
ἀνθρώπων καὶ γιὰ τὴ σωτηρία μᾶς σταυρώθηκε τόσο ἀτιμωτικά,
ἀνάμεσα σὲ δυὸ κακούργους.

Κι ἐμεῖς; Ἐμεῖς δὲν δεχόμαστε νὰ ἐξευτελισθοῦμε γιὰ τὸ δικό μας
καλό. Δὲν μποροῦμε νὰ ταπεινωθοῦμε στὴν γνώμη κάποιου ἄλλου.
Ἀδυνατοῦμε νὰ ὑπομείνουμε μιὰ ἀδικία, μιὰ κατηγόρια ἀπὸ τὸν
διπλανό μας. Δὲν μποροῦμε νὰ κακοπαθήσουμε γιὰ λίγο τὸν
καλομαθημένο ἑαυτό μας καὶ νὰ τοῦ θέσουμε ὅρια στὰ θέλω καὶ
στὶς ἐπιθυμίες του. Δὲν ἀντέχουμε νὰ μὴ μᾶς προσέχουν καὶ νὰ μὴν
ἀσχολοῦνται οἱ ἄλλοι μὲ μᾶς, σὰν νὰ εἴμαστε ἐμεῖς τὸ κέντρο τοῦ
κόσμου. Κάναμε τοὺς ἑαυτοὺς μας μικροὺς Θεούς, χωρὶς ὅμως νὰ
ἔχουμε οὔτε τὴ δύναμη, οὔτε τὴ διάθεση νὰ σταυρωθοῦμε γιὰ τὴν
προσωπική μας σωτηρία.

Μήπως ἄραγε εἶναι καιρὸς νὰ μάθουμε νὰ ἀγαπᾶμε τὸν ἑαυτὸ
μας σωστά, προσφέροντάς του ὅ,τι πιὸ καλὸ ὑπάρχει στὴν ζωή μας;
Ὅ,τι πιὸ ὠφέλιμο καὶ σωτήριο; Τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς αἰώνιας
ζωῆς. Τότε θὰ εἴμαστε σὲ θέση, ὅταν μᾶς ρωτήσει ὁ Κύριος:
ἄνθρωπέ μου, φιλεῖς με; μὲ μεγάλη χαρὰ νὰ Τοῦ ἀπαντήσουμε:
Ναί, Κύριε, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. Ναὶ Κύριε, Ἐσὺ γνωρίζεις ὅτι
Σὲ ἀγαπῶ!

Μὲ πατρικὴ ἀγάπη, «οἱ ἀγρυπνοῦντες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν
ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ.13.17).