02. Ο ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ (ΙΟΥΛ 20)

Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοὶ, χαίρετε «καὶ τὴν χαρὰν ἡμῶν
οὐδεὶς αἴρει ἀφ' ὑμῶν.» (Ἰω.16.22).

Κάποτε ἦταν ἕνας νέος καπετάνιος καὶ τὸν κάλεσαν νὰ σαλπάρει
ἀνοικτὰ στὸ πέλαγος μὲ ἕνα μεγάλο καΐκι. Ὁ καπετάνιος
κοντοστάθηκε, σκέφθηκε καὶ ἀποφάσισε νὰ σαλπάρει. Ἐξ ἄλλου γι΄
αὐτὸ καὶ ἔγινε καπετάνιος. Ἀλλὰ τώρα στὸ ἀνοιχτὸ πέλαγος θὰ τὰ
κατάφερνε; Θὰ μποροῦσε νὰ ἀντιμετωπίσει ἐκεῖνα τὰ μεγάλα
κύματα ποῦ νομίζεις ὅτι τὸ καράβι θὰ φτάσει
στὸν βυθό; Βέβαια, θὰ ἦταν καπετάνιος σὲ
ἀνθεκτικὸ καράβι. Θὰ σήκωνε τὰ πανιὰ σὲ
καράβι ποὺ ξέρει ἀπὸ θαλασσοταραχές. Σὲ
ὁλόκληρη τὴ ζωὴ του ἔχει βρεθεῖ ἀντιμέτωπο
μὲ μεγάλες τρικυμίες καὶ φοβερὲς θύελλες.
Εἶναι μαθημένο σὲ τέτοιες καταστάσεις καὶ
ξέρει νὰ παλεύει.

Ἀλλὰ κι ὁ καπετάνιος δὲν εἶναι τυχαῖος. Ἔχει μαθητεύσει σὲ
σπουδαίους καπεταναίους καὶ ἐμπείρους. Ἔκαναν τὸν σταυρό τους
κι ὁρμοῦσαν στὰ μανιασμένα κύματα κι ἄνοιγαν δρόμους καὶ
περάσματα. Ἤξεραν νὰ ἐμπαίζουν τὰ κύματα. Ἤξεραν νὰ κρατοῦν
γερὰ τὸ τιμόνι. Ἦταν θαλασσόλυκοι. Τώρα, ὅμως, πρέπει νὰ ἀνοίξει
πανιὰ μόνος του. Ἔγινε μεγάλος πλέον. Τὸν ἔψησε τῆς θάλασσας ἡ
ἁλμύρα.

Ὅταν ἦταν μικρὸς δὲν ἔκανε τρέλες, ἀλλὰ μεγάλωνε πειθαρχώντας
στοὺς γονεῖς του: «Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσιν ὑμῶν ἐν
Κυρίῳ· τοῦτο γάρ ἐστι δίκαιον» (Εφ. 6,1), «ἐν παιδείᾳ καὶ
νουθεσίᾳ Κυρίου» (Εφ. 6,4). Θωράκισε τὸν ἑαυτό του μὲ πολλὴ
ἄσκηση, προσευχὴ καὶ νηστεία. Ἔζησε μὲ κακοπάθεια καὶ
αὐταπάρνηση τοῦ προσωπικοῦ του «ἐγώ», ἀποφεύγοντας ἀπὸ

μικρὴ ἡλικία τὶς κοσμικὲς συναναστροφὲς καὶ τὰ ἀνώφελα
καλέσματα τῆς κάθε ἐποχῆς. Ἀποστρεφόταν τοὺς ἐπαίνους καὶ τὰ
ὡραία λόγια καὶ χαιρόταν μὲ τὴν κάθε ἐπίπληξη καὶ νουθεσία ποὺ
τοῦ προσφερόταν, γιατί γνώριζε πολὺ καλὰ νὰ τὴν ἀξιοποιεῖ γιὰ τὴν
πνευματική του προκοπή. Γαλούχησε τὴν ψυχὴ τοῦ ὅπως ἀκριβῶς
θέλει ὁ Κύριος καὶ γιὰ τὴν ἀπέραντη ἀγάπη Του ἑτοίμασε στὸν
ἑαυτό του «ὁδούς σκληράς»: «Διά τόν λόγον τῶν χειλέων σου ἐγώ
ἐφύλαξα ὁδούς σκληράς» (Ψαλμ. 16,4). Ἐνδεδυμένος, λοιπόν, τὴ
στολὴ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ταπεινώσεως, τῆς διάκρισης καὶ τῆς
εὐγένειας καὶ μὲ ὑπακοὴ στοὺς πνευματικούς του πατέρες βγῆκε
στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς ἕτοιμος νὰ παλέψει μαζί της. Ὅλοι κοιτοῦν
τὸν νέο καπετάνιο ποὺ ἡ ἐσωτερική του ἠρεμία καὶ ἡ γαλήνια
ἔκφραση τοῦ προσώπου του κάθε ἄλλο παρὰ τὴν ἐπερχόμενη
μπόρα διαμηνύουν. Οἱ ἐπιβάτες τοῦ καραβιοῦ, πνευματικά του
παιδιά, ἀγωνιοῦν. Ὁ φόβος σκιάζει γιὰ λίγο τὴν καρδιά τους. Τὰ
δάκρυα βουρκώνουν τὰ μάτια τους. Προσεύχονται,
παρακαλοῦν ἡ Χάρις τοῦ Κυρίου μας νὰ τὸν
σκεπάζει. Ὅμως αὐτὴ τὴ φορὰ ὁ πειρασμὸς μοιάζει
μεγάλος. Λυσσομανάει ἄγρια ὁ ἀέρας. Τὰ κύματα
ὀρθώνονται πελώρια καὶ μὲ μανία χτυποῦν τὸ
καράβι, ἔχοντας βάλει σκοπὸ νὰ τὸ
καταποντίσουν. Ὁ οὐρανὸς σκοτεινίασε καὶ μαύρισε. Θάλασσα κι
οὐρανὸς ἔγιναν ἕνα κι ὁ ὁρίζοντας δὲν ξεχωρίζει πιά.

Ὁ ἴδιος, ὅμως, πράττει αὐτὸ ποὺ ἔμαθε καλὰ στὴ ζωή του.
Ἀφήνεται στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, χωρὶς καμία δεύτερη σκέψη, σ΄
Αὐτὸν ποὺ ἀγαπᾷ καὶ λαχταρᾷ ἡ ψυχή του: «Πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν
Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Προσεύχεται στὴν Παναγιὰ καὶ
ἀφήνεται στὴν ἀγκαλιά της. Ἐπικαλεῖται τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς
πνευματικούς του πατέρες καὶ τοὺς παρακαλεῖ νὰ τὸν βοηθήσουν
καὶ σὲ αὐτὴν τὴ δοκιμασία. Μὲ τιμονιέρη τὸν Χριστὸ καὶ τὸ σκαρὶ
τοῦ δυνατό, τὸ καράβι ξεπερνάει καὶ αὐτὸν τὸν πειρασμό. Σχίζει τὰ
κύματα καὶ πλέει σταθερὰ ἔχοντας βάλει πλώρη γιὰ τὸ ἀπάνεμο
λιμάνι ποὺ ξεπροβάλλει στὰ ἀχνά. Ἐκεῖ στοῦ Ἀη-Γιώργη τὴ φωλιά,
ὅπου μία μεγάλη ἀγκαλιά, ὁλόκληρη ἡ συντροφιὰ τὸν περιμένει.
Τὴν εὐχή του νὰ ἔχουμε.

Μὲ ἀδελφικὴ ἀγάπη, διότι «ὁ ἀγαπῶν τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ ἐν τῷ
φωτὶ μένει» (Α΄Ἰω.2,10).