โปรยเรื่อง

51

คาตอบตวั เองไดเ้ พราะทุกอย่างที่ผมเห็นมีแต่ความมืดมิด
เท่าน้นั ผมเร่ิมสะกิดคนที่นอนขา้ งๆผมแต่เหมือนอีกฝ่ าย
จะไม่ทา่ ทที ่ีจะตื่นง่ายๆแถมยงั กระชบั ออ้ มกอดใหแ้ น่นข้ึน
อกี คนอะไรกนั ทาไมนอนหลบั ลึกไดข้ นาดน้ีถา้ มีคนมาบุก
ฆ่าจะทาไง ผมบ่นงุงงิ้งในใจ แต่ถึงอยา่ งน้นั ผมก็เลือกท่ีจะ
ลม้ ตวั ลงนอนบนเตียงอีกคร้ังโดยมีออ้ มกอดแกร่งอยู่ไม่ว่า
จะม องใ รคว ามมื ดมิ ดแค่ ไหนก็ไม่ สา มาร ถมองเห็ นส่ิ ง
ต่างๆไดก้ ็นะคนผิวเผือกมีปัญหาดา้ นสายตาไม่สามารถ
มองเห็นในทม่ี ืดไดเ้ ปรียบเสมือนคนตาบอดยงั ไงยงั ง้นั เลย
ไม่รู้ผมอยแู่ บบน้ีนานแค่ไหนอดมั กเ็ อยปากพดู กบั ผมข้ึน
"ต่ืนแลว้ เหรอ"
"อ้ือ อดมั ตอนน้ีเวลาเท่าไหร่เหรอ"
ผมถามข้ึนแต่ก็ไม่ไดห้ ันหนา้ ไปทางอดมั ยงั มองไปขา้ งบน
เพดานที่ผมไม่สามารถบอกไดว้ ่าเพดานเป็นยงั ไงเพราะส่ิง
ที่ผมเห็นมีเพยี งแต่ความมืดเทา่ น้นั
"น่าจะเชา้ แลว้ น่ะ"
"ทาไมที่น้ียงั มืดอยลู่ ่ะ"

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

52

ผมถามข้ึนอย่างสงสัยและหันไปตามเสียงอดมั และน้นั ทา
ใหจ้ มูกของผมและอดมั ชนกนั อดมั เอาจมูกสันโด่งใกลเ้ ขา้
มามากข้ึนและถูไปมา ความใกลช้ ิดกันท่ีอดมั เขา้ มาทาให้
หวั ใจผมเตน้ ไม่มีจงั หวะ
ตึก ตึก ตึก ตึก
ไม่นะอดมั จะไดย้ นิ เสียงหวั ใจผมไม่นะ ผมกระวนกระวาย
ใจและเขินขายก่อนจะผลกั หน้าออกหัวสมองว่างเปล่า
จากน้นั ผมก็รู้สึกว่าใบหนา้ ผมร้อนฉ่าเลยมุดเขา้ ไปที่ผา้ ห่ม
สร้างเสียงหัวเราะให้กบั อดมั ไม่นอ้ ยและน้นั ทาให้ผมลืม
ไปเลยวา่ สิ่งที่ผมจะตอ้ งถามกค็ ือ ทาไมท่แี ห่งน้ียงั มืดอยู่
"ป่ ะ ไปทานขา้ วกนั โจเซฟของขา้ "
ไม่รอให้ผมต้ังตัวอดัมทาการอุ้มผมข้ึนทันทีด้วยความ
ตกใจผมก็เอาแขนท้งั สองขา้ งคลอ้ งคออดมั ไวด้ ว้ ยความท่ี
ผมมองไม่เห็นเส้นทางอื่นอดมั เลยเลือกทจี่ ะอมุ้ ผมแค่มอง
ไม่เห็นนะไม่ใช่คนพิการสักหน่อย ผมกากาป้ันนอ้ ยๆของ
ผมทบุ เขา้ ไปอกแกร่งและน้นั ทาใหอ้ ดมั หยดุ ชะงกั แลว้ ถาม
ผม
"มีอะไรรึ"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

53

ผมเงยหนา้ ตามเสียงและทาแกม้ พองลมใส่ เพื่อแสดงความ
โมโห
"ขา้ แค่มองไม่เห็นมิใช่คนพกิ ารทาไมเจา้ ถึงทากบั ขา้ ราวกบั
พิการแบบน้ีอดมั "
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า เพราะถา้ ปล่อยใหโ้ จเซฟของขา้ เดินเองมีหวงั คง
ไดแ้ ผลกลบั มาแน่"
อดมั พูดข้ึนก่อนจะเอาจมูหท่ีสันโด่งประทบั เขา้ ไปท่ีแก้ม
ผมอย่างรุ นแรง และน้ันก็ทาให้ผมหงุดกว่าเดิมผมจึง
ระบายดว้ ยการงบั อดมั ที่หัวไหล่น้ีแหนะ เจ็บไปซะ แต่
อย่างง้ันเหมือนเจา้ ตัวจะไม่รู้สึกเจ็บหรือขัดขืดอย่างใด
แลเวผมก็ไม่รู้ว่าอดมั มีสีหนา้ อยา่ งไร แต่ผมกดั แรงขนาดน้ี
คงทาฟอร์มไม่เจบ็ ม้งั ผมยมิ้ เห้ียมก่อนจะทาการกดั อีกคร้ัง
ตามุมต่างๆ ใหส้ ่าแก่ใจ.

เรื่องราวที่11
ทางดา้ นอดมั เมื่อเห็นโจเซฟกาลงั งุงอย่กู บั การกดั ทาร้ายเขา
จากที่มันควรเจ็บแต่มันกลบั รู้สึกดีและย่ิงหลงใหลมาก
กว่าเดิมทาไมโจเซฟของขา้ ช่างน่ารักอะไรเยี่ยงน้ีเจา้ จะทา

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

54

ให้ขา้ หลงรักไปมากกว่าน้ีไม่ไดอ้ ีกแลว้ นะโจเซฟของขา้
เพราะแค่น้ีเจา้ ก็ทาใหข้ า้ อยากจะกลืนกินเจา้ ไปท้งั ตวั แลว้
อดัมคิดในใจแต่ถึงอย่างง้ันเจ้าตัวก็ไม่ไก้หยุดเดินแต่
เพียงใดยงั มุ่งหน้าไปที่ห้องอาหารที่เขาส่ังให้จดั เตรียม
อาหารที่มีแค่เขาและโจเซฟเมื่อเหล่าคนใชจ้ ดั แจงอาหาร
เสร็จก็ทาการปิ ดไฟและดึงผา้ ม่านไม่ให้แสงสว่างเขา้ มา
และออกจากพระราชวงั ทนั ทีแมจ้ ะสงสัยมากแค่ไหนก็ไม่
กลา้ ทจี่ ะเอยปากถามไดเ้ พราะน้นั เป็ นถึงองคร์ ัชทยาทเพยี ง
คนเดียวท่ีจะข้ึนเป็ นองค์ราชาปกครองอาณาจกั รของตน
พวกคนใชเ้ มื่อทาหนา้ ท่ีของตนเสร็จก็ไม่วายที่จะรีบวิ่งไป
ท่ีหลงั พระราชวงั หลงั เพอ่ื ซุบซินนินทาตามประสาคนใชท้ ่ี
เล่าปากต่อปากว่า...
องค์รัชทายาทโดนมนต์ของแม่มด.....
จากปากต่อปากเราต่อกนั มาเสริมสีตีแต่งจนกลายเป็ นเร่ือง
เป็นราวว่า พระองค์เดินเขา้ ไปในป่ าตอ้ งห้ามทาใหแ้ ม่มด
เห็นรูปโฉมทีง่ ดงามของพระองค์ และน้นั ทาใหแ้ ม่มดหลง
รักพระองค์ แต่พระองคน์ ้ันปฎิเสธรักของแม่มดทาให้แม่
มดไดใ้ ช้ มนต์ดาทาให้พระองค์ติดภวงั ค์มนต์ของแม่มด

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

55

แต่ถึงอย่างง้ันก็ไม่มีผูใ้ ดไดย้ ลโฉมแม่มดคนน้ันเพราะ
พระองค์โดนมนต์จึงโดนแม่มดเป่ าหูให้ปิ ดผา้ ม่านไม่ให้
แสงอาทิตยส์ อดส่องเขา้ มาได้ บา้ งก็บอกว่าถา้ แม่มดโดน
แสงแดดมนต์สะกดจะเสื่อม บา้ งก็บอกว่ารูปลกั ษณ์แม่มด
อปั ลกั ษณ์จึงไม่ตอ้ งการใหผ้ ูใ้ ดไดเ้ ห็นใบหนา้ ที่แทจ้ ริง แต่
ถึงอย่างน้นั คาเล่าจากปากต่อปากก็หาใช่ความจริง และก็
ไม่มีผูใ้ ดท่ีจะแกต้ ่างไดย้ กเวน้ องค์รัชทยาทว่าจริงหรือไม่
เรื่องเล่าข่าวลือไดก้ ระจายไปทวั่ ราชอาณาจกั รอีกไม่นาน...
ตอ้ งถึงหูขององค์กษตั ริย์ แน่แท้ ถึงอย่างง้นั คนท่ีโดนข่าว
ลือก็ไม่ไดร้ ับรู้อะไรเเมแ้ ต่นอ้ ย...
ดา้ นโจเซฟ
เมื่อผมกดั จนรู้สึกเม่ือยปาก อดมั ก็วางผมไวท้ ่ีตกั ส่วนเขาก็
เป็นเกา้ อ้มี นุษยใ์ หผ้ มดว้ ยความสงสยั ผมจึงถามเขา
"ทาไมเจา้ ไม่ใหข้ า้ นงั่ ทีเ่ กา้ อ้ลี ่ะ มานง่ั ตกั เจา้ ทาไมกนั อดมั "
"ถ้าขา้ ปล่อยให้เจา้ นั่งท่ีเก้าอ้ีเจ้ามองเห็นหรือว่าจานอยู่
ตรงทใ่ี ด ชอ้ นอยตู่ รงทีใ่ ด ฮ๊ึ โจเซฟของขา้ "
คากล่าวของอดมั ทาให้ผมหงุดหงิดใจข้ึนมาในเม่ือเชา้ แลว้
ทาไม...ไม่เปิ ดใหแ้ สงแดดเขา้ มา

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

56

"แต่ตอนน้ีเชา้ แลว้ ทาไมเจา้ ไม่เปิ ดผา้ ให้แสงแดดส่องมา
ล่ะ"
"ท่นี ้ีเป็นทอี่ บั แสงนะ"
โกหก
ผมรู้ไดท้ นั ทีที่ว่าอดมั โกหกต่อใหอ้ บั แสงแค่ไหนอยา่ งนอ้ ย
ตอ้ งมีกลิ่นอบั ช้ืนแต่ถึงอย่างง้นั ไม่ไดม้ ืดขนาดน้ี เพราะผม
น้นั ไม่ใช่คนยคุ น้ีและน้นั ทาใหผ้ มรับรู้ไดว้ ่าไม่มีตึกราบา้ น
ช่ อ ง ท่ี จ ะ สู ง ส ะ ท้า น จน บ ด บ ัง แ สง แ ด ด ใ ห้มื ด จ น ค น ที่ มี
ปัญหาดา้ นสายตาอย่างผมจะไม่สามารถมองเห็นสิ่งใด
เพราะฉะน้ัน อดัมจงใจให้ที่นี้ มืดมิด...ผมคิดในใจแต่ถึง
อยา่ งง้นั ก็ไม่ไดพ้ ูดออกไปถา้ ผมพดู ออกไปกไ็ ม่รู้อีกฝ่ ายจะ
ทาอะไรผมแต่ส่ิงหน่ึงท่ีผมตอ้ งทาคือ...
ผมตอ้ งกลบั เขา้ ไปในป่ าเพื่อกลบั บา้ นน้อยของผม แต่ผม
จะทายงั ไงล่ะถา้ ผมบอกอดมั ไปเขาจะใหผ้ มกลบั บา้ นไหม
เพราะส่ิงทเ่ี ขาโกหกผมน้นั ทาใหผ้ มไม่กลา้ ไวว้ างใจเขาได้
ทาไมเขาตอ้ งทาใหท้ ีน่ ้ีมืดดว้ ย
"คิดอะไรอยรู่ ึ"
เฮือกกกกกกก

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

57

อดัมกระซิ บข้างหูผม ด้วยน้ าเสี ยงเย็นยะเยือกและ
บรรยากาศท่ีเงียบสงบผมไม่ไดร้ ู้สึกตวั เลยว่าทุกอย่างดู
เงียบผดิ ปกติอย่างนอ้ ยก็ไดย้ ินเสียงรถ รถเกวียนหรือเสียง
ผคู้ นเดินผ่านไปผา่ นมามนั เงียบจนวงั เวงไปหมดราวกบั ว่า
ท่ีน้ีมีแค่ผมและอดมั แถมผมไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่างๆ
ไดเ้ ห็นแต่ความมืดเทา่ น้นั
"ขะ..ขา้ แค่คิดวา่ เจา้ เอาอะไรมาใหข้ า้ กินทาไมขา้ ไม่ไดก้ ลิน่
อะไรเลย"
ผมหาคาแกต้ ่างให้ตวั เองและพบั เก็บสิ่งท่ีคิดไว้ อดมั เห็น
ผมหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะเรื่ องอาหารก็ยิ้มเอ็นดูจาก
บรรยากาศเยือกเย็นก็กลายเปล่ียนเป็ นบรรยากาศผ่อน
คลายโดยทผี่ มสมั ผสั
"ทเ่ี จา้ ไม่ไดก้ ล่ินน้นั กเ็ พราะวา่ เจา้ น้ีคลุมอยไู่ งล่ะ"
ผมไดย้ ินเสียงฝาเปิ ด และน้นั ทาใหผ้ มนึกข้ึนมาไดว้ ่าอดมั
เป็นใครกนั แน่ถึงมีของราคาแพงเช่นน้ี เพราะในยคุ น้ีของ
พวกน้ีมีแต่เหล่าคุณนางช้นั สูงยศสูงๆที่มีไดก้ ับเหล่าเช้ือ
พระวงค์ แต่แลว้ ความคิดผมก็ถูกขดั ดว้ ยกลิ่นอาหารท่หี อม
เขา้ จมูกผม น้ีมนั ไก่นิ

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

58

"ไก่!!!"
ผมพูดข้ึนอย่างตื่นเตน้ เพราะผมต่ืนมาจากยคุ น้ีก็ไม่ไดก้ ิน
เน้ือเลยเพราะเน้ือในยคุ น้ีราคาแพงมากจนผมไม่สามารถ
ซ้ือได้ และน้นั ทาใหผ้ มน้าลายส่อตอ้ งการจะกินเจา้ เน้ือไก่
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า เจา้ อยากกินรึ"
"ใช่ขา้ จะกิน ไก่อยไู่ หน โครกกกกกก"
ผมพูดดว้ ยน้าเสียงท่ีตื่นเตน้ และดีใจและร่างกายก็ขยบั ไป
มาเพือ่ ควา้ หาไก่ถึงแมจ้ ะเห็นแค่ความมืดกต็ าม

เร่ืองราวท่ี12
และแรงดิ้นของผมน้นั ทาให้ส่ิงที่อย่ดู า้ นล่างที่ผมทบั อยู่ผ
งาข้ึนเพราะแรงเสียดเสียงและเเรงขยบั ของผม อดมั ที่โดน
กระตุน้ อย่างง้นั ก็กดั ปากอย่างแน่นควบคุมอารมณ์ราคะท่ี
กาลงั จะปะทขุ ้ึน... ไม่ไดต้ อนน้ียงั ไม่ได้ อดมั คิดในใจ ก่อน
จะรวบตวั เจา้ ตวั ด้ือทีท่ าใหส้ ่ิงทอี่ ยใู่ ตก้ างเกงเขาต่ืนข้ึน
"อยนู่ ิ่งๆอยา่ ดิน้ "
ผมไดย้ นิ เสียงดุแบบไม่จริงจงั ของอดมั ผมเลยอยู่น่ิงๆไม่
ขยบั ไปไหนมากเท่าที่ควรเม่ืออดมั เห็นผมอยู่น่ิงแล้วก็

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

59

น่าจะหยบิ ซ้อมกบั มีดมาผมไดย้ ินเสียงตดั เน้ือแว่วๆแต่ถึง
อย่างง้นั เสียงตดั เน้ือไก่ของอดมั ที่ดงั กระทบจานก็ดงั ไม่สู้
เสียงทอ้ งร้องของผมได้ ผมทาไดแ้ ค่ลูบทอ้ งราวกบั ปลอบ
มนั อยา่ งอ่อนโยนว่าอีกไม่กี่นาทีก็จะไดก้ ินเจา้ เน้ือไก่แลว้
อดทนไวน้ ะเจ้าทอ้ งน้อยของข้า ผมที่ก้มลูบท้องผมก็
สัมผสั ไดส้ ่ิงท่จี ่อบนปากผมน้นั ก็คือไก่ย่างยงั ไงล่ะไม่รอชา้
และถามให้มกาความผมจัดการงับมนั เข้าปากเน้ือไก่ที่
หวาดฉ่าไปดว้ ยน้ามนั ที่มีความเค็มนิดๆกล่ินหอมๆจาก
การย่องเน้ือไก่ท่ีนุ่มและฉ่าโดยเฉพาะหนังจะเป็ นมุมที่
อร่อยที่สุด
"อ้อื อออ อร่อยมากเลยอดมั "
"ง้นั รึ"
อดัมตอบรับผมดว้ ยน้าเสียงนุ่มนวลแต่ถึงอย่างง้นั ก็ทา
หนา้ ที่ไม่ขาดตกบกพร่องในการตดั เจา้ เน้ือไก่ยา่ งเขา้ มาใน
ปากผมไม่ขาดสาย ผมกินขา้ วเชา้ อยา่ งต่อเนื่องไม่หยดุ โดย
ไม่รู้เลยวา่ เวลาตอนน้ีหาใช่ตอนเชา้
แต่เป็ นตอนเย็นต้ังหากด้วยความท่ีโจเซฟมองไม่เห็น
และอดมั ทาให้พระราชวงั หลังมืดการรับรู้เรื่องวนั เวลา

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

60

ของโจเซฟจ่ึงผดิ เพ้ียน ถึงแมว้ ่าโจเซฟจะพูดกล่าวถึงการ
กลบั บา้ นของเขาแต่อดมั กม็ กั จะเลี่ยงและเปลี่ยนเร่ืองคุยอยู่
เสมอจาก1วนั เป็น2วนั ไปเรื่อยๆจนเวลาร่วมผา่ นนบั เดือน
ท่ีโจเซฟใช้ชีวติ ทม่ี แี ต่อดมั ....
ทางดา้ นอดมั
ขา้ ที่มองคนในออ้ มกอดกาลงั นอนหลบั อยา่ งสนิทจอ้ งมอง
อยา่ งไม่ละสายตา น้ีก็ผา่ นเวลามานบั เดือนไดแ้ ลว้ ท่ีโจเซฟ
อยกู่ บั ขา้ ไม่เคยห่างจากตวั ขา้ จะเรียกว่ากกั ขงั ก็ไม่เชิงแต่มนั
เป็ นการฝึ กซะมากกว่าฝึ กให้โจเซฟขาดข้าไม่ได้ อีกไม่
นานโจเซฟกจ็ ะอยไู่ ม่ไดถ้ า้ ไม่มีขา้ ขา้ แสยะยมิ้ ออกมาอยา่ ง
ดีใจแต่รอยยิม้ น้นั กลบั ตรงกนั ขา้ มกบั ใบหนา้ อนั หล่อและ
งดงามของอดมั เลย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ขา้ หนั ไปมองตามเสียงเคาะประตูอารมณ์หงุดหงิดก็ปะทุ
ข้ึนมาทนั ที ใครมัยบงั อาจกล้าเข้ามาโดยท่ีข้าไม่ได้รับ
อนุญาตอยากตายง้นั รึ และเหมือนเสียงเคาะน้นั จะทาใหโ้ จ
เซฟของขา้ รู้สึกตวั เพราะเสียงเคาะน้นั กาลงั จะปลุกโจเซฟ
ขา้ รีบกา้ วเทา้ เพื่อเปิ ดประตู

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

61

"ใครสง่ั ใหเ้ จา้ มา เขา้ อยากโดนลงโทษง้นั เหรอ"
ขา้ กล่าวข้ึนอยา่ งเยอื กเยน็
"ขออภยั องคร์ ัชทยาท ฝ่ าบาทมีรับส่ังใหก้ ระหม่อมพาตวั
พระองคไ์ ปพระราชวงั หลวงพะยะค่ะ"
"ฝ่าบาท?ท่านพอ่ รึ"
"พะยะค่ะ"
" พาตวั ขา้ ไปทาไมขา้ จะอยู่ท่ีน้ีเหตุใดตอ้ งให้ขา้ ไปท่ีน้ัน
ดว้ ย"
"กระหม่อมไม่ทราบพะยะค่ะ"
ไม่มีคาตอบใดๆใหข้ า้ ดว้ ยท่ีน้ีไม่มีเหล่าคนใชแ้ ละบรรยาย
กาศที่มืดสนิทและเงียบสงบทาใหข้ า้ ไดย้ ินเสียงชุดเกราะ
กระทบกนั เป็นยอ่ มๆ ถา้ ขา้ ไม่ยอมไปแต่โดยดีก็จะใชก้ าลงั
สินะ และน้นั อาจจะทาใหโ้ จเซฟนอ้ ยของขา้ ตื่น
"สง่ั ทหารใหอ้ อกไปซะ "
"....."
"ถา้ พวกทหารไม่ไปขา้ ก็จะไม่ไป"
ขา้ ยน่ื คาขาดและน้นั ทาใหพ้ ่อบา้ นน้นั ไม่มีทางเลือกและส่ง
สัญญาณใหเ้ หล่าทหารออกไปใหไ้ กลพระราชวงั หลงั

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

62

"ขา้ สวมเส้ือคลุม แต่ถึงอย่างง้นั ก็ถือว่าเป็ นการแต่งตวั ไม่
เหมาะสมกบั การท่ีจะไปพบฝ่ าบาทแต่ทาไมขา้ หาไดส้ นใจ
ข้าเดินออกมาจนพน้ หน้าประตูแต่ก็ยังไม่วายมีรับสั่ง
พ่อบา้ นที่เป็นคนลากขา้ มา
"หา้ มใหผ้ ใู้ ดเขา้ มาในพระราชวงั หลงั และหา้ มใครทาเสียง
ดงั ในบริเวณโดยรอบ ถา้ มีละก็อยา่ หาวา่ ขา้ ไม่เตือน"
ขา้ พูดเตือนและยงั ส่งสายตาเยือกเย็นไปท้งั พ่อบา้ นและ
เหล่ากองทหาร และน้ันทาให้พวกเขาเสียวสันหลังวาบ
ทนั ที
"พะยะค่ะ"
เมื่อไดร้ ับคาตอบรับ ขา้ ก็เดินออกไปทนั ที เม่ือเหล่าทหาร
เห็นว่าองคร์ ัชทายาทไปไกลแลว้ ก็ถอนหายใจก่อนจะเกิด
ไฟแคน้ ข้ึนทด่ี วงตาพวกเขา
"เป็นเพราะมนต์ดาของแม่มดแน่ๆทาใหอ้ งค์รัชทยาทเป็ น
คนดุร้ายเพียงน้ี"
"ขา้ เห็นดว้ ยกับเจา้ เพราะพระองค์เป็ นเงียบและสุขุมน้อย
นกั ที่พระองคจ์ ะทาตวั วางอานาจเช่นน้ีเป็นเพราะแม่มด ขา้
อยากจะจุดไฟเผามนั ใหต้ ายท้งั เป็น "

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

63

"พูดอะไรระวงั ปากเจา้ ดว้ ย"
พ่อบา้ นไดย้ นิ เหล่าทหารซุบซิบนินทากนั ก็พูดห้ามปราม
เหล่าทหารท่ีเห็นพ่อบา้ นก็มีนายทหารคนหน่ึงใจกลา้ พูด
ข้ึน
"หรือว่าทา่ นคิดวา่ มนั ไม่จริง เมื่อก่อนพระองคไ์ ม่เคยทาตวั
แบบน้ีใส่ท่านแมแ้ ต่นอ้ ย เป็นเพราะพระองค์โดนมนตด์ า
เป็ นแน่"
ไร้เสียงตอบกลบั พ่อบา้ นไม่ตอบอะไรเพียงแต่เดินตามองค์
รั ช ท ย า ทแ ล ะ น้ ัน ก็ ท า ใ ห้เ ห ล่ า ทห า ร ซุ บ ซิ บ นิ น ทา ม า ก
กวา่ เดิม เม่ือไกลจากผคู้ นพ่อบา้ นกพ็ ูดกบั ตวั เองข้ึน
"ถา้ พระองค์เปลี่ยนไปเพราะมนตด์ าจริงกระหม่อนจะเป็น
คน จดุ ไฟเผาแม่มดตนน้นั เองพะยะค่ะ"
ก่อนท่ีพ่อบา้ นจะเงยหน้ามองไปท่ีหน้าต่างมุมซ้ายสุดท่ี
เป็นโถงหอ้ งนอนท่ีมีแม่มดอยนู่ ้นั
"นังแม่มดในป่ าต้องห้าม"
ก่อนจะหนั หลงั และเดินไปทีพ่ ระราชวงั หลวง....

เร่ืองราวที่13

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

64

#ทางอดมั #
เม่ือก้าวเทา้ ออกจากวงั หลงั มุ่งตรงไปวงั หลวงตามทางก็มี
เหล่าคนใชต้ ่างซุบซิบนินทาแต่ก็ไม่ลืมมารยาทการโค้ง
คานบั ต่อเช้ือพระวงศ์ อดมั เขา้ ห้องบรรทมตวั เองเหล่าขา้
รับใชก้ ็ทาการแต่งตวั ให้องค์นัชทายาทเพ่ือเขา้ เฝ้าฝ่ าบาท
ทนั ทีท่ีอดมั เปิ ดประตูทอ้ งพระโรง เหล่าทหารก็พากนั กรู
จบั องค์รัชทายาท ยงั ไม่วายในทอ้ งพระโรงน้นั เตม็ ไปดว้ ย
องคส์ ันตะปาปา เหล่าคนวิหารทางโบสถม์ ากมายย และมี
คนที่นง่ั บลั ลงั กอ์ ยคู่ ือพ่อของอดมั
"น้ีมนั เร่ืองอะไรกนั !!!!ปล่อยขา้ !!!!"
"จบั ตวั องคร์ ัชทายาทไวอ้ ยา่ ใหห้ ลุดไปได!้ !!"
คาส่ังประกาศกร้าวของหวั หนา้ องคร์ ักษ์เหล่าทหารต่างพา
กนั เมินเชยเสียงโวยวายของอดมั และอดมั กาลงั ดีดดิ้นการ
จบั กุมจนฝ่าบาทลุกจากบลั ลงั ก์...เ
ดินตรงมาหาอดมั
"ปล่อยขา้ !!!ปล่อยขา้ เจา้ พวกช้นั ต่า!!!!!"
คาพูดของอดัมสร้างความสะเทือนใจทวั่ ทอ้ งพระโรง
แมก้ ระทงั่ ฝ่าบาทก็ยงั ตกใจคาพูดของลูกชายตวั เองวา่ อดมั

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

65

จะไม่พูดแบบน้ี ในความนิ่งสะเทือนใจน้นั มีเสียงของคน
ในวิหารพูดดงั ข้ึน "ตอ้ งเป็ นมนตด์ าของแม่มดป่ าตอ้ งห้าม
แน่ๆ"
"ใช่ๆๆๆ "
เสียงซุบซิบดงั ทวั่ กระฉอดทอ้ งพระโรง ทาให้ฝ่ าบาททน
ไม่ไหว
"เงียบบ"
"......."
"ปล่อยขา้ !!! ท่านพอ่ น้ีมนั อะไรกนั แม่มงแม่มดอะไรจบั ขา้
ทาไมปล่อยขา้ !!!!"
"พาองคร์ ัชทายาทไปวิหารศกั ด์ิสิทธ์ิซะ"
"พะยะ่ ค่ะ"
ฝ่ าบาทไม่สนใจเสียงดงั คารามของอดมั และไม่คิดจะตอบ
เพราะท่ีแห่งน้ียงั ไม่ควรพูดอะไรหลงั จากทหารพาองคร์ ัช
ทายาทหรืออดมั ไปแลว้ องค์สันตะปาปาไม่รอชา้ ท่ีจะพูด
เอาดีเอาหนา้ "ฝ่ าบาท...พวกหม่อมช้นั จะทาการลา้ งมนตด์ า
ของแม่มดป่ าตอ้ งหา้ มใหส้ าเร็จพะยะ่ ค่ะ"
"....."

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

66

"แลว้ แม่มด..."
"ออกไปใหห้ มดขา้ ตอ้ งการพกั ผอ่ น"
ยงั ไม่ทันพูดขาดคา ฝ่ าบาทก็ไล่พวกประจบสอพลอ
เสี ยก่ อนทาให้องค์สันตะปาปาหน้าเสี ยแต่ ก็ทาไรไม่ ได้
นอกจากโคง้ คานบั และออกจากทอ้ งพระโรง...
"เหอ้ ออ"
"ฝ่ าบาทท"
คนใชค้ นสนิทถามข้ึนดว้ ยความเป็นห่วงเพราะนอ้ ยนกั ท่ฝี ่ า
บาทจะมีสีหนา้ เช่นน้ี
"ทาไม อดมั ถึงเป็นยงั ง้ี"
"....."
"หรือเป็นตามทีข่ ่าวลือวา่ "
"....."
"โดนมนตด์ าของแม่มดป่ าตอ้ งหา้ ม"
ไร้เสียงตอบรับของคนใชค้ นสนิทยิง่ ทาใหฝ้ ่ าบาทหนกั ใจ
เขา้ ไปใหญ่
"เป็นเพราะขา้ "
"ไม่ใช่อยา่ งง้นั พะยะ่ ค่ะ"

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

67

คนนบั ใชส้ นิทกล่าวข้ึนทนั ทเี พราะไม่อยากใหฝ้ ่ าบาทโทษ
ตวั เอง แต่ใหส้ ามารถตอบคาถามต่อไปได้
"ถา้ ขา้ ไม่ให้อดมั ไปล่าสัตว์ เขาคงไม่เผลอยา่ งกลายเขา้ เขต
ป่ าตอ้ งหา้ ม เขาคงไม่เจอแม่มด เขาคงไม่ละเมอเพอ้ ฝันและ
วาดภาพแม่มดต่างๆๆ เขาคงไม่เสียสติและกร้าวร้าวขนาด
น้ี ลูกของขา้ คงไม่ตอ้ งเป็ นแบบน้ีถา้ เขาไม่เจอแม่มดสีขาว
ในป่ าตอ้ งหา้ ม"
ฝ่าบาทกม้ หัวลงกมุ ขมบั โทษตวั เองในส่ิงท่ีเกิดข้ึนขา้ รับใช้
คนสนิทที่เห็นฝ่ าบาทเป็ นเช่นน้ีก็ เคียดแคน้ แม่มดท่ีอยวู่ งั
หลงั ก่อนจะเอยในส่ิงท่ีจะเป็นหายนะในอนาคต
"มีตาราเล่มหน่ึงบอกว่า"
"ถา้ เผาแม่มดท้งั เป็ นมนต์ต่างๆที่พวกเขาทาไว้ จะเส่ือม
สลายไปเช่นกนั พะยะค่ะ ฝ่ าบาท:)" สิ้นสุดคาพูดเหล่าคน
ใชส้ นิทฝ่ าบาทก็เงยหนา้ ข้ึนราวกบั โดนมนต์สะกด ดวงตา
ที่สิ้นหวงั กับมีไฟลุกโชนท่ีตอ้ งการจะกาจดั แม่มด คนรับ
ใชค้ นสนิทเห็นเช่นน้ันก็ยิม้ แสยะดว้ ยความดีใจ ในไม่ชา้
ชา้ ก็จะไดจ้ ุดไฟเผานงั แม่มดดว้ ยน้ามือของขา้ และองค์รัช
ทายาทก็จะกลบั มาเป็นคนเดิมของขา้ ..

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

68

เรื่องราวท่1ี 4
ทางดา้ นอดมั
ก็โดนลากตวั ไปที่วิหารศกั ด์ิสิทธ์ิเพื่อชาระลา้ งมนต์แต่ต่อ
ให้ล้างมากแค่ไหนก็ไม่มีทางทาให้น้าจากอ่างศกั ด์ิสิทธ์ิ
เป็นสีดาได้ น้นั กเ็ พราะว่า...
อดมั ไม่ได้โดนมนต์ดาไงล่ะ
"ปล่อยขา้ !!!!"
"ทาไมกนั "
เหล่านกั บวชต่างพากนั ตกใจและเริ่มพูดคุยกนั ว่าสรุปแลว้
พระองคโ์ ดนมนตด์ าจริงหรือไม่ สันตะปาปาเห็นท่าไม่ดี
และกลวั ว่าตนจะโดนลงโทษ เพราะตนน้นั เป็ นคนนาข่าว
ลือน้ีทูนใหฝ้ ่ าบาทจริงหรือเปล่าตนไม่รู้แค่อยากไดค้ วามดี
ความชอบจึงนาไปกราบทูล ถา้ ไม่โดนมนตด์ า ตนตอ้ งซวย
แน่ และแน่นอนปัญหายอ่ มมีทางออก...
"ชะ...ใช่แลว้ !!!"
"อะไรหรือองคส์ ันตะปาปา"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

69

"มนตด์ าของแม่มดน้นั อาจจะแกร่งกลา้ จนไม่สามารถทา
ไรได"้
"แลว้ เราจะทาไงดีขอรับ"
"เราตอ้ งเผานางแม่มดน้นั เม่ือนางตายมนตต์ ่างๆที่นางทาก็
จะเส่ือมสลาย"
และแลว้ ก็มีทหารองคห์ น่ึงพดู ข้ึนว่า
"แลว้ นางแม่มดอยทู่ ี่ไหนขอรับ"
"วงั หลงั ไปจบั นางมาบดั น้ี"
ทหารกลุ่มหน่ึงออกจากวิหารศกั ด์ิสิทธ์ทนั ทีมุ่งไปยงั หวงั
หลงั พร้อมเหล่าชาวบา้ นท่ีอยากรู้อยากเห็น
ทางดา้ น โจเซฟ..
กอ็ ยู่ห้องนอนท่ีมืดสนิทและหนาวเยน็ เพราะไม่ไดก้ ่อกอง
ไฟ เพราะอะไรน้ันเขาก็ไม่รู้แต่อดมั บอกว่าท่ีน้ีไม่มีท่ีผิง
ไฟ และทนี่ ้ีไม่มีใครเลยนอกจากเขา
"รู้สึกเหมือนโดนขงั เลยแฮะ"
ผมพาพ่ึมข้ึนและค่อยๆเดินไปที่เตียงราวกับคนตาบอด
และมุดตวั ในใตผ้ า้ ห่ม ดว้ ยความอุ่นผสมความหนาวเยน็ ทา
ใหผ้ มค่อยๆๆผลอ็ ยหลบั ไปในทสี่ ุด...

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

70

โดยไม่รู้เลยว่าเหล่าทหารและชาวบา้ นท่กี าลงั นาความตาย
มาสู่ตวั เอง
ทางอดมั
เมื่อรู้ข่าวลือท่ีมาจากเหล่าคนใขป้ ากต่อปากจนทาให้องค์
สัตประปานามาใชป้ ระโยชน์ความดีความชอบ เพราะตน
พลาดให้คนเขา้ มาถึงมีการเล่าซุบซิบนินทา ฆ่าให้หมด ขา้
จะฆ่าพวกมนั ให้หมดเพราะพวกมนั ทาใหโ้ จเซฟตกอย่าง
ในอนั ตรายและขา้ ตอ้ งมาอยทู่ ี่แห่งน้ี!!!!
"ปล่อยขา้ เด๋ียวน้ีหาวา่ ขา้ ไม่เตือน"
เพราะขา้ น้ันหมดความอดทนกับพวกเจา้ แล้ว ถ้าขา้ ไม่
รีบโจเซฟตอ้ งเป็นอนั ตรายเป็นแน่
"ขออภยั ฝ่าบาท"
สิ้นสุดนักบวชน้อย โจเซฟใชแ้ รงท้งั หมดจับทหารคน
หน่ึงที่กดเขาและหักคอมนั ซะส่วนอีกคนก็โดนมีดแทงเขา้
ไปท่ีลาคอสิ้นชีพในทนั ที ทาให้เหล่านกั บวชตาตกตะลึง
และหวาดกลวั ในทางเดียวกนั โดยเฉพาะองคส์ ันตะปาปา
"อะ...องคร์ ัชทายาท"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

71

"เพราะเจา้ สินะที่อยากไดค้ วามดีความชอบก่อคาลาลือไป
ทวั่ อาณาจกั รและยงั ส่ังทหารไปสังหารคนรักของขา้ อกี ท้งั
ยงั กล่าวหาว่าเป็นแม่มด ในเม่ือน้าศกั ด์ิสิทธ์ิไม่เป็นสีดาเหตุ
ใดถึงสง่ั ใหไ้ ปสงั หาร"
คาพูดเยือกเยน็ ขององค์รัชทายาททาให้ความหวาดกลัว
องค์สันตะปาปาเพ่ิมข้ึนจนทรุ ดเข่าลงทาอะไรไม่ได้
นอกจากขอร้องออ้ นวอนเทา่ น้นั
"พระ...องคโ์ ปรด-"
ยงั พูดไม่ทนั ขาดคาหัวขององคส์ ันตะปาปาก็หลุดออกจาก
บ่าเสียแลว้ ท้งั นกั บวชและเราแม่ชีต่างกร๊ีดร้องบา้ งคนก็
หนีบางก็ทรุดเข่าลงพ้ืน เพราะไม่คิดว่าองค์รัชทายาทท่ี
แสนใจดีงดงามจะกลายเป็ นผูท้ ี่เลือกเย็นไดเ้ พียงน้ีรอย
เลือดหยดไปตามทางองค์รัชทายาทเดิน พระองค์มุ่งหน้า
เดินไปท่ีวงั หลงั ดวงตาสีฟ้างดงามกลบั มืดมืดเพราะความ
เลือดเยน็ โหดร้าย ภายในใจของอดมั มีเพยี งแค่ตอ้ งฆ่าคนท่ี
ทาร้ายดวงใจเขาเทา่ น้นั ....

เรื่องราวท1ี่ 5

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

72

เม่ือเหล่าทหารมาถึงวงั หลงั ก็หยดุ ชะงกั ท่ีหนา้ ประตูวงั หลงั
และต่างพากนั หลงั เลว่าจะเขา้ ไปดีหรือไม่ เพราะในน้นั มี
แม่มดท่ีชวั่ ร้ายและมนต์ดาแกร่งกลา้ ถา้ พวกเขา เขา้ ไปมี
หรือจะไม่โดนมนตด์ าเขา้ ไปใหจ้ ากทีม่ ีความกลา้ ในการจบั
แม่มดความกลวั ก็เร่ิมเคลือบคลานเขา้ มา แต่จู่ๆก็มีเสียง
ป่ าวประกาศดงั ลนั่ ข้ึนมาไม่ใช่ใครเลย พ่อบา้ นน้นั เอง
"เหล่าทหารกลา้ ท้งั หลายเอย อย่าไดก้ ลวั ไปเลยมนตด์ าทา
อะไรพวกเจา้ ไม่ไดห้ รอกถา้ หากจิตใจเจา้ กลา้ แกร่งและ
มุ่งมนั่ ท่จี ะจบั นางมีหรือมนตด์ าของนางจะทาอะไรพวกเจา้
ได"้
สิ้นเสียงของพ่อบ้านเหล่าทหารหลายนายก็พากันเปิ ด
ประตูต่างจากเม่ือก่อนที่มีความหวาดกลัวและแสงแห่ง
ความเกร้ียวกราดและลุกโชนความเกลียดชงั ท่ีมีต่อแม่มด
ท้งั เหล่าทหารและเหล่าชาวบา้ นก็มีเพ่ิมมากข้ึนเหมือนพวก
เขาเสียสติหรือโดนคาพูดวาจาท่ีหลอกหลวงทาให้เกลียด
เหล่าแม่มดท้งั ท่ีความเป็ นจริงน้ันไม่มีแม่มดเลยมีเพียง
เดก็ ชายคนหน่ึงทีป่ ่ วยเป็นโรคผวิ เผอื กแต่ในยคุ น้นั สมยั น้นั
วงการทางการแพทยย์ งั ไม่ไดเ้ จริญนกั ทาให้ความรู้ผิดๆ

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

73

และความไม่รู้น้นั กาลงั ทาใหเ้ หล่าชาวบา้ นราชวงศต์ อ้ งครา
ชีวิตบริ สุ ทธ์ไปหลายดวงชี วิตและดวงต่ อไปก็คงไม่ พน้
โจเซฟ
เสียงดงั ครึกโครมทาใหโ้ จเซฟที่มุดตวั อยู่ในเตียงลืมตาข้ึน
พร้อมตกใจในเวลาเดียวกนั
ทาไมเสียงดงั จงั หลายวนั มาน้ีไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจาก
เสียงอดมั และเสียงกระทบจานจากการรับประทานอาหาร
เกิดอะไรข้ึนกนั นะ
ยงั ไม่ทนั จะไดล้ ุกจากเตียงก็ไดย้ ินเสียงเกร้ียวกราดดงั ข้ึน
ของผคู้ นมากมายผมกไ็ ม่ใช่คนโง่ท่จี ะไม่รู้เรื่องรู้ราว
"เปิ ดผา้ ม่านใหห้ มดใหแ้ สงแดดเขา้ มาน้นั อาจจะทาใหม้ นต์
ดาของนางแม่มดเสื่อมก็ไดท้ กุ คนเปิ ดผา้ ม่านเร็ว"
ผมทไี่ ดย้ นิ ดงั น้นั ก็รู้ไดท้ นั ทีว่าเสียงดงั ครึกโครมน้นั มาจาก
ไหนเพราะเหตุใดยคุ สมยั น้ีน่าจะมีการล่าแม่มดและการท่ี
ผมมีสีผิวและดวงตาท่ีผิดแปลกจากคนอื่นไม่แปลกท่ีจะ
โดนกล่าวหาวา่ เป็นแม่มดแต่ทาไมถึงตามจบั ผมเยอะขนาด
น้นั ส่วนมากท่ีไล่ล่าแม่มดจะเป็ นเหล่าชาวบา้ นน้อยนักที่

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

74

จะมีเหล่าทหารมาดว้ ยน้ีมนั เร่ืองอะไรกนั แลว้ อดมั หายไป
ไหน
"อดมั ..."
ผมเปร่งเสียงออกมาเพื่อเรียกคนทผี่ มพ่ึงพาไดแ้ ละคนทผี่ ม
รู้จกั เพยี งคนเดียวในยคุ แห่งน้ี
แต่แลว้ ก็ไร้เสียงตอบรับเช่นเคยอดมั หายไปไหน หายไป
อีกแลว้ รู้ไหมการหายไปแบบไม่บอกไม่กล่าวน้นั ทาผม
กลวั และต่ืนตะหนกทายงั ไงดีอดมั ก็ไม่รู้หายไปไหนเหล่า
ทหารและชาวบา้ นก็ต่างเปิ ดผา้ ม่านและตามหาผมที่ละ
หอ้ งทีละหอ้ งยงั ดีท่ี ท่ีแห่งน้ีห้องเยอะทาให้ใชเ้ วลาการหา
ค่อนขา้ งผมเริ่มเห็นแสงสว่างสอดส่องเข้ามาที่ห้องผม
พวกกาลงั จะเจอผมแล้วผมตอ้ งหาท่ีซ่อนต้องหนี ถึงจะ
กระวนกระวายสับสนแค่ไหนที่อดมั หายตวั ไปแต่ผมตอ้ ง
ต้งั สติและหนีออกไปจากท่ีน้ีดว้ ยความที่แสงส่องออกมา
ดวงตาที่ไม่ไดร้ ับแสงมายาวนานทาใหผ้ มแสบตาเลก็ นอ้ ย
แต่ก็ยงั พอมองเห็นเส้นทางทีจ่ ะหนีไดถ้ า้ หนีทางหนา้ ตาคง
ไม่พน้ พวกคนขา้ งนอกเพราะง้นั ผมตอ้ งซ่อนตวั ทใ่ี ดที่หน่ึง
ในท่ีแห่งน้ีผมสอดส่องจนเห็นปล่องไฟใช่ปี นข้ึนไปซ่อน

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

75

อยู่ปล่องไฟ ผมรีบวิ่งผมดึงผา้ ห่มผืนหนาคุม้ ตวั และใช้
แขนอนั เล็กของผมและขาท้งั สองขา้ งเขยิบข้ึนไปที่ปลอ้ ง
ไฟทีละนอ้ ยทีละน้อยจนข้ึนมาสูงพอสมควรจากน้นั ผมก็
เปลี่ยนเอาหลงั ผิงกาแพงอีกขา้ งหน่ึงและเอาเทา้ ยนั อีกขา้ ง
หน่ึงกันตวั เองตกจากปลอ้ งไฟและร่างกายห่อหุ้มดว้ ยผา้
ห่มเพ่ือกันความหนาวเยน็ และความเจ็บปวดจากการปี น
ข้ึนมาบนปล้องไฟเหมือนการปี นปล้องไฟผมจะเสร็จ
ทนั เวลาเพราะผมพกั หายใจไดไ้ ม่นานเสียงประตูดงั ปังก็ดงั
ข้ึนเสียงเทา้ หลายคู่ท่ีหนักแน่นไปดว้ ยชุดเกราะและเสียง
ผา้ ม่านทส่ี ่องสวา่ ง
"ตามหามนั ให้เจอมันอยู่ในวงั แห่งน้ีแน่นอนเพ่ือองค์รัช
ทายาทเราตอ้ งหานางแม่มดและเผามนั ซะ"
"พะยะค่ะ!!!!"

เร่ืองราวที่16
หลงั จากน้นั เหล่าทหารก็พากนั คน้ ห้องท้งั ตูเ้ ส้ือผา้ ห้องน้า
ต่างๆก็ไม่พบร่องรอยของผมแม้แต่น้อย และน้ันทาให้

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

76

เหล่าทหารและเหล่าชาวบา้ นต่างพากนั งง และกย็ ง่ิ หลงเชื่อ
วา่ โจเซฟเป็นแม่มดยง่ิ กวา่ เดิม
"หรือวา่ นางแม่มดใชศ้ าสตร์มืดหนีไปแลว้ "
"ร้ายกาจ ย่ิงนักทามนต์เสหน์ใส่ องค์รั ชทายาทไม่ พอย งั
มีณาญมองเห็นอนาคตอีกแม่มดนางน้ีร้ายกาจและมนตด์ า
เก่งกลา้ มากทุกคนระวงั ดว้ ยมนั อยู่ในวงั น้ีแน่นอนถึงไม่อยู่
ในวงั แห่งน้ีก็หนีไปไดไ้ ม่ไกลแยกกันกระจายตามหาให้
ทวั่ "
เสียงพ่อบา้ นส่ังท้งั ทหารหลวงและชาวบา้ นแยกยา้ ยกัน
คน้ หาผมและออกตามหาบริเวณรอบนอกแบบน้ีก็แย่นะสิ
แลว้ ผมจะหนีออกไปไดย้ งั ไงจะให้ผมผงิ ผนงั เตาผิงแบบน้ี
หลายชม.ก็ทาให้ผมรู้สึกเหน่ือยลา้ ไดเ้ ช่นกนั ถา้ ผมตกลง
จงั หวะน้ีมีหวงั โดนเผาท้งั เป็ นแน่จะข้ึนไปถึงปลอ้ งไฟก็จะ
โดนคนที่อยู่ดา้ นนอกพบตวั เขา้ มีแต่ตายกบั ตายผมจะทา
ยงั ไงดีแลว้ อดมั หายไปไหนอดมั ไดโ้ ปรดเถิดกลบั มาหาผม
ถา้ ไม่มีอดัมผมตายแน่ๆแต่ผมก็นึกเอ๊ะใจไม่ให้องค์รัช
ทายาทใครคือองคร์ ัชทายาทกนั นะ...
ทางดา้ นอดมั

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

77

หลงั จากสังหารองค์สันตะปาปาอย่างเลือกเยน็ และเหล่า
ทหารที่จบั กุมเขา ทนั ทีที่เขาไดก้ ้าวเทา้ ออกจากโบสถ์ก็
เรียกเหล่าองคร์ ักษท์ นั ที
"โจเซฟเป็นเช่นไรบา้ ง"
น้าเสียงนิ่งๆดวงตาสีฟ้าท่ีเหมือนคลื่นทะเลลูกใหญ่กาลงั
จะถล่มทุกสิ่งทกุ อยา่ งทขี่ วางหนา้
"เหล่าทหารหลวงและชาวบา้ นไดพ้ ากนั ไปที่วงั หลงั แลว้
พะยะค่ะ"
"ใครเป็นผนู้ าขบวน"
"พ่อบา้ นขององคร์ าชาพะยะค่ะ"
สิ้นสุดการายงานอดมั ไม่รอชา้ รีบมุ่งหนา้ ไปที่วงั หลงั โดย
ร่างกายยงั ชุ่มไปดว้ ยเลือดของพวกคนชั่วชา้ ที่ต้องการ
ความดีความชอบจากชีวิตและความตายของคนอนื่ พวกมนั
สวมควรตายแลว้ และใครที่มาขัดขวางความรักของข้า
กบั โจเซฟต่อใให้เป็นท่านพ่อขา้ ก็จะไม่ไวห้ นา้ ผใู้ ดท้งั สิ้น
ดวงใจของขา้

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

78

อดมั พูดกบั ตวั เองในใจแต่ถึงอยา่ งน้นั ตวั เขาก็ไม่แมจ้ ะหยดุ
ยา่ งกา้ วเทา้ ยงั คงเดินต่อไปและอยา่ งรวดเร็สเพื่อไปวงั หลงั
พร้อมกบั เหล่าองคร์ ักษข์ องเขา

เรื่องราวท่ี17
ในที่สุดอดมั กถ็ ึงวงั หลงั ส่ิงทเี่ ขาเห็นก็ตอ้ งเบกิ ตากวา้ ง
พวกมนั เปิ ดผา้ ม่านใหแ้ สงแดดส่องเขา้ แลว้ แบบน้ีโจเซฟก็
ตอ้ งมองเห็น และหนีไปจากขา้ !!!
ความโกรธและเคียดแคน้ เริ่มก่อตวั อดมั ไม่รอชา้ หยบิ ดาบ
จากฟักของเหล่าองค์รักษ์เดินไปหาชาวบา้ นคนหน่ึงท่ี
กาลงั จะฉีดผา้ ม่านใหแ้ สงสว่างเขา้ มาเพิ่มมากข้ึนชาวบา้ น
คนน้นั เห็นองคร์ ัชทายาทดวงตาท่ีเปี่ ยมดว้ ยความปล้ืมปติ
และความตอ้ งการความชมว่าตนน้นั ไดท้ าส่ิงท่ถี ูกตอ้ ง
"อะ...องคร์ ัชทายา-"
ฉวั ะ!!
เสียงดาบฟันเขา้ ไปที่คอ หัวของชาวบา้ นคนน้นั หลุดออก
จากบ่าทนั ทีอยา่ งไม่ทนั ต้งั ตวั ดวงตาเบิกกวา้ งและตวั ท่ียืน
นิ่งท่ีไร้หวั และเลือดท่ีพุ่งออกมาซ่ึงเป็ นภาพสยดสยองเม่ือ

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

79

คนมากมายเห็นและน้ ันทาให้หญิงสาวท่านหน่ึงกร๊ี ดร้อง
ดว้ ยความหวาดกลวั และตกใจกับการกระทาท่ีโหดเห้ียม
ขององคร์ ัชทายาท
อดมั ไม่รอชา้ วื่งไล่สงั หารท้งั ทหารหลวงและชาวบา้ นท่ีไม่
รู้ประสีประสาในบริเวณน้ัน เม่ือเห็นนายทามีหรือเหล่า
องค์รักษ์ผูซ้ ื่อสัตว์จะไม่รู้เจตนารมณ์ของนายหัวของเขา
น้นั กค็ ือ
"สังหารหมู่"
เมื่อเขา้ ใจตรงกนั จะเป็ นเด็กเล็กเดก็ นอ้ ยหญิงสาวหญิงแม่
ลูกออ่ นหญิงต้งั ครรถก์ ็ไม่พน้ คมดาบฟันเขา้ ท่คี อทุกคนหนี
ตายและสิ้นหวงั แต่มีหรือจะหนีรอดไดถ้ ึงจะหนีองค์รัช
ทายาทไดแ้ ต่ก็หาใช่ว่าจะหนีเหล่าองค์รักษ์ไดพ้ วกเขาสั่ง
หารคนรอบนอกคนแลว้ คนเหล่าจนตอนน้ีไม่มีเสียงกรีด
ร้องหรือเสียงฟันดายมีเพยี งศพท่ีมากมายกองอยูแ่ ละเลือด
ที่ไหล่อาบตามทางเหล่าองค์รักษ์เห็นก็ทาได้แค่กามือ
เล็กน้อยและหันหนา้ หนีพร้อมกับความรู้สึกผิดอนั ใหญ่
หลวงท่ีต้องคราชี วิตบริ สุ ทธ์ ิ ไปเพียงเพราะพวกเขาอยู่
บริเวณวงั หลงั ชายคนน้นั สาคญั ขนาดท่ีทาให้พระองค์ลง

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

80

มือสังหารคนบริสุทธ์ิไดม้ ากมายเช่นน้ีหรือพะยะค่ะองคร์ ัช
ทายาทคาถามเลก็ ๆจากใจของเหล่าองคร์ ักษ์แน่นอนมนั คง
เก็บไวใ้ นใจตลอดกาลเพราะไม่มีใครหนา้ ไหนก็กล่าวถึง
อดมั เดินเขา้ ไปท่ีวงั หลงั ดว้ ยใบหนา้ เรียบน่ิงท่ีอาบไปดว้ ย
เลือดและเส้ือผา้ เสียงรองเทา้ ที่กระทบพ้นื ดงั
ตึก ตึก ตึก
และเสียงรองเท้าของเหล่าองค์รักษ์สองสามนาย ดู
เหมือนว่าคนขา้ งในจะเห็นการสังหารหมู่ขององคร์ ัชทยาท
จึงพากนั ซ่อนตวั ...
โดยมีผา้ ม่านสาดแสงส่องออกมาอยา่ งเจิดจา้ ทุกอยา่ งเงียบ
นิ่งไปหมดราวกบั ไม่มีคนอยู่ที่วงั แห่งน้ีแต่ความจริงแลว้
ไม่ใช่พวกเขาซ่อนตวั กันอยู่เพื่อหนีคมดาบขององค์รัช
ทายาทจากท่ีตนหานางแม่มดกลบั กลายว่าตนตอ้ งซ่อนตวั
จากองค์รัชทายาทจะมีใครหยดุ องคร์ ัชทายาทได้ ใช่!!! ฝ่ า
บาทไงล่ะองคร์ าชาพระบิดาขององค์รัชทายาทพ่อบา้ นนึก
ในใจและวางแผนจะหนีออกจากวงั หลงั โดยไม่ให้องคร์ ัช
ทายาทเห็นและทูลฟ้องฝ่ าบาทให้หยุดการกระทาอัน
โหดเห้ียมขององคร์ ัชทายาท...

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

81

พ่อบา้ นไม่รีรอรีบสง่ั เหล่าทหารหลวงทยี่ งั โดนเจอ
"พวกเจา้ รีบตามหานางแม่มดและจบั นางถา้ จบั เป็ นไม่ไดก้ ็
จบั ตาย ส่วนข้าจะไปทูลฟ้องฝ่ าบาทกับการกระทาอัน
โหดเห้ียมขององคร์ ัชทายาท"
"พะยะค่ะ"
สิ้นสุดคาสั่งพ่อบ้านก็หายไปกับความมือท่ียังไม่เปิ ด
ผา้ ม่านนและหนีออกจากวงั หลงั ไปวงั หลวงไปหาฝ่ าบาท
ส่วนนายทหารทีเ่ หลือก็ต่างพากนั หานางแม่มดบางคนโดน
องค์รัชทายาทพบตวั ก็โดนสะบนั คออย่างรวดเร็วราวกบั
ตอนน้ีกาลงั เล่นเกบ็ ซ่อนหาอยา่ งไรอยา่ งน้นั ส่วนโจเซฟก็
ผิงพนงั ปลอ้ งไฟอยู่นานทาให้เริ่มเหน่ือยล้าและกาลงั จะ
หมดเร่ียวแรงถา้ ผมตกลงมาตอนน้ีจะเกิดอะไรข้ึนนะ...
ความคิดน้ันผุดข้ึนก่อนที่ความเหน่ือยลา้ จะทาให้โจเซฟ
และหลบั ตาลงในท่ีสุด....

เรื่องราวท1ี่ 8
ตุ๊บ!!!!

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

82

เสียงเหมือนอะไรบางอยา่ งดงั ตุ๊บสะนนั่ หวนั่ ไหวทาให้ทุก
สิ่งทุกอย่างหยดุ ชะงกั หมดแมก้ ระท้งั อดมั มท่ีกาลงั ไล่ฟัน
คอเหล่าทหารเมื่อเขาไดย้ ินเสียงดงั สน่นั น้ันสิ่งแรกที่เขา
นึกถึงก็คือ
"โจเซฟ"
ฉวั ะ
อดมั ฟันคอทหารอีกหน่ึงรายก่อนจะวิ่งไปตามเสียงทีส่ นนั่
หวนั่ ไหวส่วนทางดา้ นทหารก็ตามเสียงน้นั เช่นกนั พร้อม
กบั อาวธุ แหลมคม
ฝ่ั ง โ จ เ ซ ฟ เ ม่ื อ ต ก จ า ก ป ล้อ ง ไ ฟ ท า ใ ห้ เ ห ล่ า ข้ี เ ถ้า ฟ รุ้ ง
กระจายขเม่าควนั เยอะแยะมากมายจนคนที่อย่ใู นห้องน้ัน
ตกใจและคิดว่าน้นั คือควนั มนต์ดาของแม่มดในห้องแห่ง
น้นั ไม่มีใครเลยนอกจากท่านหญิงแอเรียบุตรตรีของไว
เคาต์ท่านหน่ึ งท่ีมาตามฆ่านางแม่มดเพราะแอเรี ยหลงรัก
องค์รัชทายาทและหวงั ท่ีจะเป็ นคู่หม้นั คงพระองค์แต่ทุก
อย่างกาลงั จะไปไดด้ ว้ ยดีแต่หลงั จากที่พระองค์เขา้ ไปใน
ป่ า พระองคก์ เ็ ปลี่ยนไปและวาดภาพของนางคนหน่ึงซ่ึงผิว
ขาวงดงาม ใช่นางงดงาม งดงามกว่าขา้ เพราะนางคือแม่มด

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

83

ยงั ไงล่ะ!!! ความเกลียดชงั อิจฉาริษาเคียดแคน้ ก่อตวั จ่ึงทา
ใหแ้ อเรียมาอยจู่ ุดน้ีและเหมือนพระเจา้ จะเขา้ ใจนางควนั ดา
ท่ีฟุ้งออกมาและรูปลกั ษณ์ของคนเหมือนกบั อยู่ตรงกลาง
และมีผา้ ห่มผนื หนาห่อหุม้ เมื่อควนั เร่ิมจากลงก็เริ่มเห็นผิว
สีขาวซีดผมสีขาวยาวสะลวยสวยและดวงตาสีแดงเลือด
และหนา้ ตาท่ีไร้สีสันใดๆมีเพียงสีขาวซีดราวกบั ศพและ
น้นั ทาใหแ้ อเรียยมิ้ เห้ียมพร้อมหยบิ กริดที่ติดตวั ออกมา
"นงั แม่มด!!!"
แอเรียพูดข้ึนก่อนจะเดินเขา้ ไปหาโจเซฟอยา่ งไม่เกรงกลวั
เพราะความอิจฉาริษามนั แรงกว่าความกลวั ของนางตอนน้ี
นางตอ้ งฆ่านางแม่มดตนน้ีเสียแลว้ องค์รัชทายาทก็จะเป็ น
ของนาง
"เพราะเจา้ คนเดียวทาใหพ้ ระองค์เปลี่ยนไปถา้ ไม่มีเจา้ ท่า
นอดมั คงไม่เปล่ียนไปเช่นน้ีเพราะเจา้ คนเดียว"
"พระองค?์ อดมั ?"
โจเซฟถามไปดว้ ยความงุนงงและถามและทวนช่ืออดัม
ทาไมหญิงงามคนน้ีถึงรู้จกั อดมั และพระองค์ทาไมถึงเรียก
อยา่ งง้นั

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

84

"อย่ามาทาเป็ นไขสือเลยนางแม่มดเจา้ จอ้ งคิดจะปองร้าย
ราชวงศเ์ ลยทามนตท์ าใส่องคร์ ัชทายาทสินะ"
"องคร์ ัชทายาท? อดมั เหรอ"
เพียะ!!
เสียงฝ่ ามือแอเรียกระทบไปท่ีหนา้ ของโจเซฟเพราะความ
โกรธแคน้ และชิงชงั กบั คาถามเหมือนคนใสซื่อแทจ้ ริงแลว้
กร็ ู้อยแู่ ก่ใจวา่ อดมั คือคงรัชทายาท
"อย่ามาทาไขสือว่าเจา้ ไม่รู้ว่าท่านอดมั เป็ นองคร์ ัชทายาท
และยงั ริอาจเรียกชื่อเล่นของท่านอยา่ งไม่เกรงกลวั เจา้ นาง
แม่มด ถา้ วนั น้ีไม่ใช่วนั ตายของเจา้ อย่าเรียกขา้ ว่าบุตรีไว
เคาน์เลย!!!"
สิ้นเสียงความเกลียดชงั ของแอเรียก็หยบิ กริดแทงเขา้ ไปที่
ทอ้ งของโจเซฟทนั ที ทนั ทีที่ไดส้ ัมผสั กบั กริดปลายแหลม
คือความเจ็บปวดและด้านชา ผมมองดูแผลท่ีถูกแทงก็
พบว่าเลือดไหลอาบอย่างลน้ หลามราวกับน้าก๊อกอย่างไง
อยา่ งง้นั ส่วนคนที่แทก้ ็ปล่อยกริดและมองดูผมที่ค่อยๆลม้
ลงเพราะโดนแทงอย่างสะใจดว้ ยการเสียเลือดอย่างมากทา
ให้ดวงตาผมพล่านมวั แต่ผมไดย้ ินเสียงฝี เทา้ อย่างดงั และ

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

85

เสียงตะโกนอะไรสักอย่าง อ่าา ผมกาลงั จะตายสินะถา้ ผม
ตาย ผมจะไดก้ ลบั ไปโลกเดิมของผมไหมแลว้ อดมั อยูไ่ หน
ขนาดผมกาลงั จะตายผมก็ยงั นึกถึงเขาถึงจะโกรธท่ีเขาไม่
ยอมบอกว่าตนเองคือองคร์ ัชทายาทแต่ผมมีแค่เขาคนเดียว
ในยุคน้ีที่ผมไวใ้ จและอยู่กับเขา แต่ตอนน้ีคงอยู่ไม่ได้
หรอกเพราะผมกาลงั จะ
ตาย.....
สิ้นสุดความคิดในใจผมก็หลบั ตาลงทนั ที โดยไม่ไดย้ ิน
เสียงตะโกนอยา่ งสิ้นหวงั ของอดมั
"โจเซฟ!!!! ไม่ๆๆ โจเซฟยอดดวงใจของขา้ ลืมตาข้ึนมาเถิด
ท่รี ัก"
"....."
"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่มนั ตอ้ งไม่เป็ นแบบน้ีตามหมอหลวงมา
เดี๋ยวน้ี!!"
"ไม่ตอ้ งตาม"
เสียงเรียบน่ิงทาให้อดมั เงยหนา้ ข้ึนก็พบว่าคนที่พูดไม่ใช่
ใครเลยคือพระบดิ าของตน
"ท่าน!!!พอ่ "

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

86

"น้ีคือคาสัง่ นาร่างนางแม่มดไปเผาท้งั เป็นซะ"
สิ้นเสียงพระราชาเหล่าทหารก็กระชากร่างโจเซฟออกจาก
อกอดมั อดมั มองพอ่ ของตนอยา่ งเคียดแคน้ ทาไม ถึงทากบั
คนรักของเขาเช่นน้ีคนรักของเขาทาไรใหถ้ ึงตอ้ งเผาโจเซฟ
ท้งั เป็น
"ทา่ น!!! เหตุใดทา่ นพอ่ ถึงทาเช่นน้ี"
"ข้าทาก็เพ่ือตัวเจ้า เจ้าโดนมนต์ดาของนางแม่มดรู้ตัว
หรือไม่"
"แม่มดมีที่ไหน คาหลวงท้งั น้นั โจเซฟไม่ใช่แม่มดท่านพ่อ
ถอนคาสง่ั เผาโจเซฟเด๋ียวน้ี"
"...."
องค์ราชาไม่สนใจคาพูดอดมั กลบั หนั ไปหา แอเรียก่อนจะ
ยมิ้ บสง
"เจา้ ทาไดด้ ีมาแอเรียความดีความชอบน้ีจะเป็ นไรไหมถา้
หากขา้ อยากใหเ้ จา้ เป็นคู่หม้นั ของบตุ รชายของขา้ "
"ฮิ ฮิ ไม่เป็นไรพะยะค่ะหม่อมฉนั ยนิ ดีอยา่ งยงิ่ พะยะค่ะ"
แอเรี ยหัวเราะอย่าสะใจแต่ก็ยงั คงความสุขภาพน่ารัก
อ่อนโยนไวใ้ นคราบของนางชวั่ ชา้ อดมั เห็นเช่นน้ันก็ย่ิง

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

87

โกรธเขา้ ไปใหญ่ ไม่มีใครฟังขา้ เลยสักนิดเพราะขา้ เป็ น
เพยี งองคร์ ัชทายาทอยา่ งง้นั หรือ
"พาตัวองค์รัชทายาทไปห้องพกั และอย่าให้บุตรของข้า
ออกมา"
"พะยะค่ะ"

เร่ืองราวท่1ี 9
น้ีเป็ นคร้ังแรกที่อดมั รู้สึกว่าตนน้ันไม่มีอานาจใดๆท้งั สิน
เหมือนเป็ นองค์รัชทายาทเพียงในนามเท่าน้ันเหล่าทหาร
เมื่อไดร้ ับคาสั่งจากฝ่ าบาทหรือบิดาของเขาก็ไม่ลังเลท่ี
กระชากเขาออกจากร่างท่ีเยน็ เฉียบผูเ้ ป็ นที่รักของเขาโจ
เซฟท่ีตอนน้ีผวิ สีขาวซีดกลบั มีสีเติมแต่งน้นั ก็คือสีแดง สี
ของเลือดของผทู้ ีเ่ ป็นทีร่ ักของเขา
สิ้นหวงั ...
อดมั รู้สึกถึงความสิ้นหวงั น้ี น้ีเขาจะตอ้ งสูญเสียคนรักของ
เขาจริงหรือ..ไม่ ไม่มีวนั เขาจะไม่ยอมให้เกิดเร่ืองน่าสลด
เช่นน้ีอดมั ครุ่นคิดวิธีที่จะจดั การปัญหาและช่วยโจเซฟ
ก่อนทโ่ี จเซฟจะสิ้นชีพ

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

88

ขา้ ตอ้ งทาอย่างไรขา้ ถึงจะช่วยผูเ้ ป็ นที่รักของขา้ ไดต้ ่อให้
มนั เป็นทางท่ีผดิ มหนั ตข์ า้ ก็ยอมขอแค่โจเซฟเท่าน้นั ที่ยงั มี
ชีวติ อยู่กบั ขา้ ตราบชวั่ ชีวิตอายไุ ขจะหมดลง ขา้ รู้ส่ิงท่ขี า้ ทา
มนั เห็นแก่ตวั แต่ขา้ รักโจเซฟรักแบบไม่มีขอ้ ใดๆท้งั สิ้นถา้
ขา้ ตอ้ งการอานาจขา้ ตอ้ งเป็ นใหญ่เหนือกว่าผูท้ ่ีเหนือกว่า
ขา้ น้นั ก็คือ ทา่ นพอ่ ของขา้ ขา้ ตอ้ งเหนือกวา่ ทา่ นพอ่
จากน้นั อดมั ก็ยมิ้ เห้ียมทาให้เหล่าทหารท่ีพาองค์รัชทายาท
ไปทพี่ กั กข็ นลุกซู่เหมือนสญั ชาติญาณของพวกเขากาลงั จะ
เตือนว่าจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดข้ึนแต่พวกเขาทาอะไรไดพ้ วก
เขาเป็นเพยี งทหารหลวงยศอนั นอ้ ยนิด..
"พวกเจา้ "
"พะยะค่ะองคช์ าย"
"พวกเจา้ รับคาส่ังผทู้ ่อี ยสู่ ูงสุดใช่หรือไม่"
"...."
เหล่าทหารต่างพากนั เงียบและมองหนา้ กนั ว่าจะตอบเช่น
ไรดีท่ีจะไม่ทาให้องค์รัชทายาททาการส่ังหารหมู่ในหนา้
วงั เลก็
"พวกเจา้ ตอบตามที่พวกเจา้ คิดเถิด"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

89

อดัมพูดข้ ึ นและเงยหน้ามองดวงตาที่มื ดมนไม่ ส่ องแสง
ประกายราวกับทอ้ งทะเลไดห้ ายไปแลว้ เหลือแต่ดวงตาสี
ครามมืดมนท่ีไม่รู้ว่าองค์รัชทายาทกาลงั คิดอะไรอยแู่ ต่ใน
เม่ือองคร์ ัชทายาทบอกพูดตามใจคิดง้นั พวกเขาคงไม่ผดิ ท่ี
จะตอบว่า
"ใช่พะยะค่ะหม่อมฉนั เช่ือฟังผทู้ มี่ ีอานาจสูงสุด"
"เช่นน้นั หรือ"
"พะยะค่ะ"
จบการสนทนาเหล่าทหารก็ปิ ดประตูพร้อมลอ็ คประตูและ
เฝ้าอยหู่ นา้ ประตูกนั ไม่ใหอ้ งคร์ ัชทายาทหนีออกไป
อดมั เม่ือไดย้ ินคาตอบเช่นน้ันก็เหมือนว่าเขาไดต้ ดั สินใจ
อะไรบางอย่างไดเ้ รียบร้อยแล้วคงมีทางเลือกทางน้ีทาง
เดียวสินะที่จะช่วยผูเ้ ป็ นท่ีรักของเขาได้อดัมยิ้มอย่าง
เลือดเยน็ ก่อนจะเสยผมข้ึนอย่างหนา้ หวาดกลวั และหวั เราะ
ออกมาอย่างบ้าคลง่ั ทาใหเ้ หล่าทหารที่เฝ้าหนา้ ประตูต่างพา
กนั สะดุง้ ก่อนจะเร่ิมพดู คุยกนั
"องคร์ ัชทายาทเป็นอะไรกนั "
"ขา้ จะรู้หรือขา้ กอ็ ยกู่ บั เจา้ "

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

90

"น้นั สิ"
พวกเหล่าทหารพูดคุยกนั เพียงครู่เดียวกต็ อ้ งเงียบเพราะฝ่ า
บาทองค์ราชาไดเ้ ดินมาอยู่หนา้ ประตูห้ององั ค์รัชทายาท
หรือบุตรชายของเขาที่กาลงั หัวเราะอย่างบา้ คลงั่ หรือว่า
มนตด์ าทาใหบ้ ุตรของเขาเสียสติ พอ่ บา้ นที่เห็นเช่นน้นั กไ็ ม่
พูดอะไรทาไดย้ นื ขา้ งๆองค์ราชาอย่างเงียบๆเฝ้ารอคาส่ัง
อยา่ งสุนขั รับใช้
"เลื่อนเวลาเผานางแม่มดจากเชา้ วนั พรุ่งน้ีเป็นเท่ยี งคืนน้ี"
"พะยะค่ะฝ่ าบาท:)"
พ่อบา้ ยิม้ เห้ียมก่อนจะหันหลงั จดั การตามคาส่ังขององค์
ราชานายหวั ของเขา
"เปิ ดประตูขา้ อยากคุยกบั ลูกชายของขา้ "
ราชาพูดข้ึนแต่น้นั หารู้หรือไม่วา่ น้นั จะเป็นประโยคสุดทา้ ย
ทีเ่ ขาจะไดก้ ล่าวออกมา ทนั ทีทปี่ ระตูเปิ ดออกมากเ้ ห็นองค์
รัชทายาทยืนอยหู่ นา้ ประตูดว้ ยร่างกายที่อาบไปดว้ ยเลือด
สร้างความตะลึงท้งั ราชาและเหล่าทหาร
"น้ีมนั อะไรกนั "
"555555+ทา่ นพ่อทา่ นอยเู่ หนือกวา่ ขา้ "

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

91

"...."
"ขา้ ไม่มีอานาจมากพอท่จี ะช่วยผเู้ ป็นท่ีรักของขา้ ได"้
"เพยี งเพราะว่าขา้ ไม่มีอานาจเหนือกวา่ ท่านพ่อ"
สิ้นเสี ยงพูดของอดัม อดัมก็คว้ามีดและแทงเข้าไปที่
หลอดลมขององคร์ าชาอยา่ งเลือดเยน็ ราวกบั ว่าตนไม่ใช่ลูก
ชายหรือสายใยพ่อลูกกนั และในทีส่ ุด
องค์ราชากส็ ิ้นชีพจากการสังหารขององค์รัชทายาท
"อา๊ าาาา ตอนน้ีขา้ ไดเ้ ป็นกษตั ริย์ ฮึ ฮึ ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
อดมั หวั เราะอยา่ บา้ คลงั่ ก่อนจะหยบิ มงกฎุ ของราชามาสวม
เขา้ ทหี่ ัวตวั เองก่อนจะหนั หนา้ ไปหาเหล่าทหารท่ีตะลึงกบั
การกระทาเลือดเยน็ ก่อนที่อดมั จะถามพวกเขาอีกคร้ัง
"ตอนน้ีเจา้ จะเช่ือฟังขา้ ไดห้ รือยงั "
"พะ...ยะค่ะ"
เหล่าทหารตอบดว้ ยน้าเสียงสั่นและหวาดกลวั น้ีไม่ใช่องค์
รัชทายาทคนเดิมแลว้ น้ีคือราชาผูว้ ิปราสแลส้ ตอนน้ีทหาร
ยศนอ้ ยต่างคิดในใจแต่ทาอะไรไม่ไดเ้ พราะผูท้ ี่อยจู่ ุดสูงสุด
ของอานาจคือ อดมั ทีก่ ลายเป็นกษตั ิรยแ์ ลว้
"ไปตามหมอหลวงมาทนั ที"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

92

อดมั พูดข้ึนก่อนจะเดินไปที่วงั หลงั ไปหาโจเซฟเพราะร่าง
ของค นรั กข องเขา อยู่น้ ันเขา ต้องรี บไปหา ก่ อนที่เขา จ ะ
สูญเสียคนรักเขาตลอดกาล
ทางดา้ นพ่อบา้ นก็ไดน้ าร่างที่ไร้ซ่ึงการต่อตา้ นใดๆจบั มนั
คลึงเขา้ ท่ีไมแ้ ละตรงพ้ืนเตม็ ไปดว้ ยกองฟ่ างหญา้ มากมาย
แต่น่าเสียดายที่เผาท้งั เป็ นตอนน้ีไม่ไดเ้ พราะตอ้ งรอเท่ียง
คืนตามคาส่ังขององคเ์ หนือหัวของเขา แต่น้นั กเ็ หมือนเป็น
การยดื เวลาใหอ้ ดมั ไดเ้ ขา้ มาทาการ...
สงั หารหมู่อกี คร้ัง
เม่ืออดมั เห็นการกระทาอนั หยาบชา้ ต่อคนรักของเขา เขา
ไม่ลงั เลเลยท่ีจะส่ังเหล่าทหารไล่ฟันทุกคนท่ีอยู่ตรงลาน
น้นั ทามกลางความสับสนของพ่อบา้ นและคนอีกหลายคน
ทาไมกนั ทาไมตอ้ งคร่าชีวิตบริสุทธ์ิอีกแลว้ โดยเฉพาะ
พ่อบ้านที่ไม่เข้าใจเรื่องราวท้งั หมด อดมั เดินเข้ามาหา
พร้อมกบั ดาบท่ชี ุ่มไปดว้ ยเลือดก่อนจะพดู ดว้ ยรอยยมิ้ เห้ียม
"ตอนนขี้ ้าเป็ นกษตั ริย์แล้ว"
สิ้นเสียงอดมั เขากส็ ะบดั คอพ่อบา้ นทิ้งอยา่ งทนั ทโี ดยไม่รับ
ฟังเสี ยงใดๆท้ังเสี ยงเขายิ้มและหัวเราะบ้าคล่ังและ

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

93

เพลิดเพลินกบั การไล่ฆ่าผบู้ ริสุทธ์ิอยา่ งสนุกสนานจนไม่มี
ใครเหลือรอดแมก้ ระท้งั เดก็ นอ้ ย เขาก็ทาการแกเ้ ชือกและ
อุม้ ร่างทีก่ าลงั หายใจโรยรินไปท่ีวงั หลวง
ตอนน้ีท้งั วงั เตม็ ไปดว้ ยกลิ่นอายเลือดและศพนบั พนั ทห่ี นอ
เตม็ วงั ท้งั ขา้ รับใชน้ างสนมนอ้ ยใหญ่เหล่าขนุ นางและเหล่า
ประชาชนที่ไม่รู้ประสี ประสาก็ต้องตกเป็ นเหยื่อใน
เหตุการณ์คร้ังน้ี เหตุการณ์คร้ังน้ีคงจารึกในใจของเหล่า
ป ร ะ ช า ช น อี ก น า น ว่ า ต อ น น้ี อ า ณ า จัก ร ข อ ง ต น ไ ด้ถู ก
ปกครองโดนกษตั ริยว์ ิปราสที่ทาการสังหารหมู่ผูบ้ ริสุทธ์ิ
ถึงสองคร้ัง ดว้ ยความเพลิดเพลินอยา่ งบา้ คลง่ั ....

เรื่องราวท2ี่ 0
อดมั อุม้ ร่างโจเซฟวางไวท้ ี่เตียงที่สีขาวและมีเหล่าหมอ
หลวงต่างพากันรุ มรักษาชีวิตดวงน้อยดวงน้ีอย่างสุด
ความสามารถถา้ ไม่ช่วยสุดความสามารถมีหวงั ตนคงหัว
หลุดจาดบ่าเพราะฝ่ าบาทตอนน้ีวิปราสไปแลว้ สงั หารหมู่ผู้
บริสุทธ์ิถึงสองคร้ังมีหรือที่เขาจะไม่สังหารพวกเขาถา้ ไม่
สามารถรักษาชีวิตดวงน้อยๆน้ีแผลที่ถูกแทงถูกเยบ็ อย่าง

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

94

ปรา ณี ท่ีสุ ดเท่าที่ ทา ได้ร อไ ด้ไม่ นานทุก อย่า งก็เสร็ จสิ้ น
ก่อนที่เหล่าหมอหลวงจะขอตวั ออกไปอดมั กพ็ ูดข้ึน
"เด๋ียวเจา้ ยงั ทาไม่เสร็จ"
"มีส่ิงใดทก่ี ระหม่อมยงั ทาไม่เสร็จพะยะค่ะฝ่าบาท"
"ขา"
"...."
ไม่มีเสียงตอบรับกลบั มาแต่เหล่าหมอหลวงก็พอจะเดา
ทางออกว่าฝ่ าบาทตอ้ งการอะไร แต่ความเป็ นหมอก็อด
ไม่ไดท้ ่ีจะกล่าวคา้ นข้ึน
"กระหม่อมคิดว่า...."
"ตดั เส้นเอน็ ขาของเขาซะ"
สิ้นสุดคาสั่งเหล่าหมอหลวงก็ทาสิ่งใดไดน้ อกเสียจากทา
ตามคาส่งั น่าเสียดายและน่าสงสารเหลือเกินทเ่ี ดก็ ตรงหนา้
ที่นอนอยู่ต้องเสียขาท้งั สองขา้ ไปตลอดกาลเพียงเพราะ
ความรักมากของงฝ่ าบาทจนไม่อยากให้เขาผูน้ ้ันหนีไป
ไหนได้ ช่างน่าสงสารเหลือเกิน
เหล่าหมอหลวงพล่านคิดในใจแต่ก็จาใจตดั เส้นเอน็ ท้งั สอง
ขา้ งของขาและพนั แผลไว้ เม่ือทุกอย่างเสร็จสิ้นอดมั ก็ยิม้

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

95

กริ่มอย่างมีความสุขก่อนจะเดินเขา้ ไปนงั่ ขา้ งๆเตียงคนไข้
ก่อนจะจูบลงเขา้ ทป่ี ากและหนา้ ผากก่อนจะเอาหวั แนบเขา้
ไปทีห่ วั ใจของโจเซฟทกี่ าลงั เตน้ อยู่
"เพยี งเท่านเี้ จ้ากห็ นขี ้าไปไหนไม่ได้แล้วยอดรักของข้า"

-END-

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง