โปรยเรื่อง

1

โปรยเรื่อง

ผมครสิ หนมุ่ เชือ้ ชาติองั กฤษท่ีมีความชอบในการอา่ น
หนงั สือนยิ ายวรรณกรรมยคุ กลางเป็นชีวติ จิตใจวนั ดีคืนดี
ผมดนั มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลางซะงนั้ แถมเป็นนิยายที่ผมคิด

วา่ เนือ้ เรอื่ งบดั ซบท่ีสดุ แลว้ ผมจะเอาชีวติ รอดยงั ไงละ
ครบั เนีย๊ .....

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

2

ถึงนกั อา่ น

ขอบคุณนกั อ่านทุกทา่ นทเ่ี ขา้ มารับชมรับอ่านนิยายเรื่องน้ี
ของเรานะคะเราขอบอกตามตรงเลยวา่ เร่ืองน้ีเป็นเรื่องแรก

ทเ่ี ราทาเป็นอีบคุ๊ และเราต้งั ใจทามากเลยค่ะ...
นิยายเรื่องน้ีไม่มีNC+หรือมีดราม่าใดๆท้งั สิ้นขอใหน้ กั อ่าน

ไดร้ ับชมรับอ่านอยา่ งสนุกสนานกนั นะคะ

นกั เขียน: Melody0
นกั วาด: Inari_Shiro
ติดตามนกั วาดไดท้ ี่ Twitter :@ABRAAGE_O

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

3

เร่ืองราวท่ี1
ในรัฐเลก็ แห่งหน่ึงในประเทศองั กฤษมีร้านหนงั สืออยู่ใน
ตรอกเลก็ ๆในตึกท่ีมีมากมายท่ีกาลงั พฒั นาในร้านหนงั สือ
แห่งน้ันยงั มีชายหนุ่มคนหน่ึงผิวสีขาวซีดราวกับศพสวม
แว่นที่หนาเตอะกาลงั เปิ ดอ่านหนงั สืออย่างใจจดใจจ่อจน
ไม่สนใจโลกภายนอกจะเป็ นอย่างไรเวลาผ่านไปนาน
เท่าไหร่....
ชายคนน้นั ช่ือว่าคริสหรือก็คือผมน้นั เอง ผมคริสเป็นคน
องั กฤษท่ีชอบการอ่านนิยายวรรณกรรมแนวยุคกลางแลว้
ตอนน้ีผมกาลังเลือกหนงั สือเพ่ือท่ีจะซ้ือกลับไปอ่านอยู่
บา้ นของผม ร้านน้ีถึงจะเก่าไปหน่อยแต่มีหนงั สือหายาก
มากมายท่ีไม่สามารถหาได้ในร้านท่ัวไป ผมเปิ ดหาดู
หนงั สือจนสะดุดกบั ปกนิยายเล่มหน่ึงท่ีดูเก่าสังเกตไดจ้ าก
สีกระดาษการเป็นสีน้าตาลและฝ่ นุ ที่เกาะไปหมดดว้ ยความ
อยากรู้ผมจึงหยบิ เล่มน้นั ข้ึนมา
"เร่ื องราวขององค์ กษัตริ ย์วิปริ ต"
ผมออกเสียงอ่านชื่อหนงั สือไม่รู้ทาไมท้งั ๆท่ีไม่ใช่แนวที่
ผมชอบแต่ผมถึงอยากเอาหนงั สือเล่มน้ีเหลือเกินและก็ผม

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

4

ไม่ไดเ้ ปิ ดดูเน้ือหาแบบเล่มอ่ืนๆผมหยิบเจา้ หนังสือตวั ดี
แลว้ พร้อมกบั หนงั สือเล่มอื่นแลว้ เดินไปชายวยั กลางคนที่
กาลังอ่านหนังสื ออยู่ตรงเคาน์เตอร์หน้าร้าน ชายวัย
กลางคนเงยหนา้ มองผมและส่งยิ้มให้เล็กนอ้ ยผมยิ้มตอบ
กลบั ชายคนน้นั ไม่รอชา้ หยิบถุงกระดาษใส่หนงั สือใหผ้ ม
และย่ืนให้ผม ผมหยิบเงินและจ่ายให้ชายคนน้นั และเดิน
ออกจากร้านทนั ที เมื่อผมออกมาจากร้านก็เงยหน้ามอง
ทอ้ งฟ้า....
"ฮ่า...เยน็ มากแลว้ สินะแยจ่ งั เลือกหนงั สือนานเกิน"
ผมบ่นให้กบั ตวั เองนิดหน่อยแลว้ เดินไปตามทางท่ีมีคน
มากมายเดินสวนกนั ผมเดินและมองวิวไปพลางระหว่าง
ทางจนถึงบา้ นของผมบา้ นเลก็ ๆๆที่มีตน้ แอปเปิ้ ลตน้ ใหญ่1
ตน้ บา้ นโทนสีขาวละมุนหลงั เล็กท่ีเหมาะสาหรับอยู่คน
เดียวดา้ นหนา้ มีโต๊ะเก้าอ้ีไวก้ ินขา้ วหรือพกั ผ่อนหย่อนใจ
ผมไขกุญแจและเข้าไปในบา้ นวางข้าวของและทาการ
ทาอาหารม้ือเยน็ ให้กับตนเอง ผมกินอะไรที่เรียบง่ายไม่
เรื่องมาก เม่ือกินขา้ วเยน็ ผมก็ลุกไปอาบน้าทาความสะอาด
ร่างกายและมานงั่ ตรงหอ้ งโถงขนาดเลก็ หยิบหนงั สือท่ีผม

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

5

ซ้ือมาใหม่เปิ ดอา่ นเล่มแลว้ เล่มเล่าเวลาผา่ นไปนานเทา่ ไหร่
ผมก็ไม่รู้เช่นกันเพราะผมจดจ่อกบั การอ่านหนังสือท่ีผม
ซ้ือมาจนมาถึงเล่มสุดทา้ ยท่ีผมหยบิ แบบไม่รู้ตวั เองเช่นกนั
ผมเร่ิมเปิ ดอ่านเน้ือเรื่องเร่ือยๆๆดวงตาสีเขียวและผมสีแดง
ทีห่ ายากในองั กฤษเพราะสมยั ก่อนมีความเชื่อว่าคนพวกน้ี
เป็ นแม่มดผมที่ไม่อยากเป็ นจุดสังเกตจึงใส่ คอนเทคเลนส์
ดวงตาของผมไล่อ่านหนงั สือเล่มและกต็ อ้ งปิ ดลงทนั ทีเมื่อ
อา่ นจบ
"อะไรกนั เน้ียใหต้ ายเถอะ..."
ผมท่ีหงุดหงิดกบั เน้ือเร่ืองในหนงั สือเลยลุกไปกินน้าเผ่ือ
จะข้ึนนอน ก่อนท่ีผมจะข้ึนนอนผมหันไปมองหนงั สือตวั
ดีทท่ี าผมเสียอารมณ์และพาพ่ึมกบั ตวั เอง
"นิยายห่วยแตก"
คาพดู สุดทา้ ยของผมก่อนจะปิ ดประตูแลว้ หวั ลงนอนทนั ที
หารู้ไม่ว่าเมื่อผมหลบั ตาลงแลว้ เจา้ หนังสือตวั ดีน้ันก็ส่อง
แสงสีม่วงดาออกมาพร้อมเปิ ดหนงั สือหนา้ รูปองค์ กษตั ริย์
ข้ึนมา ดวงตาสีฟ้าราวกบั แม่น้าผมสีทองสว่างสไวใบหนา้
เรียบน่ิงใบหนา้ คมเขม้ ท่ีแสดงถึงความหนุ่มแน่นพร้อมกบั

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

6

ชุดท่ีแสดงถึงความเป็ นองค์กษัตริย์ ท้งั ดูสง่างามราวกับ
องค์เทวดามาจุติ แสงสีม่วงดายงั ส่องสว่างไสวไม่หยุด
ก่อนท่ีจะดับลงแล้วจู่ๆภายใต้ในรู ปองค์กษัตริ ย์น้ันก็
ปรากฏขอ้ ความข้ึนมาราวกบั มีเวทมนตร์
"เจา้ เป็นของขา้ โจเซฟ"

เร่ืองราวที2่

เหมน็ ....
ผมที่นอนอยู่ก็ต้องขมวดคิ้วข้ึนมาทนั ทีเพราะอะไรนะ
เหรอกลิ่นเหม็นสาบส่ิ งประติกูลหรื อมูลสัตว์ลอยเข้ามา
กระทบกล่ินประสาทของผมทาใหผ้ มตอ้ งรีบลืมตาข้ึนมา
ทนั ทแี ละตอ้ งต่ืนตกใจทนั ที
"ท่นี ้ี...."
'ท่ีนไี้ ม่ใช่บ้านของผม..ทน่ี ที้ ไี่ หน'
ผมถึงกบั พูดไม่ออกส่ันกลวั ข้ึนมาทนั ทีอากาศท่ีหนาวเยน็
จนทาให้ปากของผมส่ันร่างกายส่ันสะทา้ นผมเดินไปหา
เคร่ืองนุ่งห่มหรือผา้ ท่ีใส่มามารถ บรรเทาอาการหนาวเยน็
น้ีไดแ้ ต่ก็ตอ้ งหยุดนิ่ง ถึงผมจะเป็นคนผิวขาวซีดราวกบั ศพ

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

7

แต่ก็ไม่ไดข้ าวถึงเพียงน้ีผมมองหากระจกแต่กไ็ ม่มีลกั ษณะ
ขา้ วของราวกับอยู่ในยุคกลางยงั ไงยงั ง้ันผมเดินหาสิ่งที่
สามารถเห็นตวั เองไดจ้ ึงเดินไปเจอถงั น้าผมชะโงกหัวข้ึน
ไปมองก็ตอ้ งเบิกตากวา้ งแลว้ เอามือปิ ดปาก น้ีไม่ใช่ผมคน
น้ีคือใครกนั ทาไมผมถึงอยู่ในร่างน้ีแลว้ ผมอยู่ท่ีไหน ผม
ต่ืนตะหนกสับสนไปหมดภายในใจผมนงั่ สงบสติอารมณ์
สกั พกั ก่อนจะทาใจและหาทางกลบั บา้ นอนั ดบั แรกผมตอ้ ง
เดินสารวจและตามหาว่าเด็กคนน้ีเป็ นใครเพราะดูจาก
รูปร่างเดก็ คนน้ีน่าจะอายุ16-17ปี ผวิ ทข่ี าวผดิ ปกติขนทเ่ี ป็น
สีขาวดวงตาสีแดงผมท่ีสีขาว ไม่ผิดแน่เดก็ คนน้ีเป็นโรคผวิ
เผือก ท่ีตวั ขาวราวกับหิมะและยงั บอบบางอ่อนแอไดง้ ่าย
และแพแ้ สงอยา่ งรุนแรงอีกท้งั การมองเห็นยงั อ่อนดอ้ ยกว่า
คนทว่ั โดยเฉพาะตอนกลางคืน เดก็ คนน้ีจะมองไม่เห็นผม
หาเส้ือหรือผา้ คลุมมาคลุมร่างกายเพ่ือไม่ให้เด็กคนน้ีโดน
แ ส ง แ ด ด ม า ก เ กิ น เ พ ร า ะ อ า จ จ ะ เ กิ ด ปั ญ ห า ภ า ย ห ล ัง ไ ด้
จากน้นั ผมออกไปขา้ งนอกและทาการสารวจ
บริเวณรอบบา้ นแห่งน้ีมีแต่ป่ าและป่ าผมหยดุ น่ิงและต้งั ใจ
ฟั งเสี ย งบร ร ย า ย ก า ศท่ีเงี ย บส งบก ล่ิ นดิ นค ว า ม ช้ื นแ ล ะ

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

8

อากาศหนาวเยน็ ยงั มีเสียงน้าไหลมาแต่ไกลผมเดินไปตาม
ทางก็เจอกบั ถงั น้าที่วางตรงริมน้าเด็กและเส้นทางท่ีราวกบั
มีคนเดินผา่ นมาบ่อยๆถา้ ใหเ้ ดาคงเป็ นเด็กคนน้ีท่ีตกั น้าจาก
ลาธารมาไวใ้ นบา้ นของเขาผมเดินสารวจเสร็จก็เขา้ ไปใน
บา้ นแลว้ คน้ หาวา่ เดก็ คนน้ีเป็นใครกนั แน่ผมร้ือขา้ วของจน
ไปเจอไดอาร่ีเล่มหน่ึงผมถึงกบั ตกใจอีกรอบเพราะถา้ น้ีคือ
ยุ ค ก ล า ง น้อ ย นัก ที่ จ ะ มี ค น อ่ า น อ อ ก เ ขี ย น ไ ด้เ ด็ ก ค น น้ ี
สามารถเขียนไดอารี่ไดแ้ สดงว่ามีความรู้พอสมควร..
ผมเปิ ดอ่านก็จึงรู้ว่าเด็กคนน้ีช่ือโจเซฟเป็ นเดก็ กาพร้าที่หา
เล้ียงตวั เองเก็บของป่ าขายและมีการแอบไปเเรียนหรืออา่ น
หนังสือในโบสถ์ร้างเน้ือจากเป็ นโบสถ์เลยมีหนงั สือเล่ม
เก่าเป็นผลพลอยไดข้ องโจเซฟท่ีไดอ้ ่านหนงั สือทุกเชา้ โจ
เซฟจะเก็บของป่ าไปขายในเมืองชนบทและกลบั มาบา้ น
ในตอนเที่ยงๆบ่าย ชีวิตประจาวนั ของเด็กคนน้ีเรียบง่าย
คลา้ ยผมยงั ไงยงั ง้นั ผมปิ ดไดอารี่ก่อนจะมองไปรอบๆๆก็
เห็นถุงเงินขนาดเลก็ คงเป็นเงินทเ่ี ก็บของป่ าขายสินะ...
แลว้ เดก็ คนน้ีไปไหนทาไมผมถึงมาอยใู่ นร่างของเด็กคนน้ี
มี ค า ถ า ม ม า ก ม า ย ที่ ผ ม ต้ อ ง ก า ร ค า ต อ บ มัน สั บ ส น ไ ป

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

9

หมดแลว้ ไม่รู้จะทายงั ไง ผมท่ีทนความกังวลและความ
สับสนตัวเองไม่ไหวจึงวิ่งออกจากบ้านพร้อมร้องไห้
ออกมาวง่ิ ไม่หยุดจนกระท้งั ร่างกายเหนื่อยลา้ ก็พบวา่ ตวั เอง
ออกมาจากบา้ นห่างไกลพอสมควรแต่ถึงอยา่ งง้นั ผมก็ยงั จา
ทางไปบา้ นไดผ้ มมองไปรอบๆๆก็มีตน้ ไมข้ นาดใหญ่ที่มี
หิมะค่อยๆตกลงมาอากาศท่ีหนาวเยน็ ทาให้ผมกระชบั เส้ือ
คลุมท่ีผมคลุมผิวของผมไวด้ วงตาท่ีอาบไปดว้ ยน้าตายงั
ไหลออกมายงั ไม่หยดุ ผมเหลือบไปเห็นโขดหินก็ปี นตวั เอง
ข้ึนไปและความคิดหน่ึงก็แล่นมาถา้ ผมตายล่ะผมจะกลบั
บา้ นไดห้ รือไม่?
ผมมองลงไปในพ้ืนที่เริ่ มมีหิ มะปกคลุมเพียงแค่เอาหัวลง
ไปในพ้ืนก็ตายแลว้ ผมที่กาลงั จะเอนหัวลงไปก็ตอ้ งสะดุง้
เพราะไดย้ ินเสียงฝี เทา้ ที่เหยียบกบั หิมะผมหนั ไปตามแต่ก็
ตอ้ งน่าเจบ็ ใจเพราะดวงตาของผมกบั เบลอนิดหน่อยก็แหง่
สิเด็กคนน้ีเป็นโรคผวิ เผอื กการมองเห็นจะแยก่ ว่าคนทวั่ ไป
แต่มนั ไม่ใช่เวลาคิดเร่ืองน้นั ผมต่ืนตะหนกจึงลงจะโขดหิน
แลว้ ถอยหลงั ผมจอ้ งไปที่เสียงน้นั ถึงดวงตาผมจะพลางมวั
แต่ผมยงั เห็นเป็นรูปร่างได้

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

10

"มนุษย.์ ..."
น้นั คือมนุษยห์ รือก็คือคน คนในยุคน้ีเขาเป็ นคนยงั ไงหรือ
จะเป็นคนร้ายที่มาฆ่าแลว้ ชิงทรัพยเ์ พราะในยุคน้ีกฏหมาย
ไม่ไดร้ ุนแรงเหมือนยคุ สมยั ของผม ผมไวใ้ จไม่ไดผ้ มตอ้ ง
หนีผมตอ้ งมีชีวิตรอด..ไม่รอชา้ ผมสาวเทา้ วิ่งหนีทนั ทีโดย
ไม่ฟังเสียงใดๆๆๆ ผมว่ิงจนถึงบา้ นก่อนจะปิ ดประตูล็อค
ทุกอยา่ งแลว้ มุดไปในเตียงร่างกายของผมส่ันสะทา่ นเพราะ
ตอ้ งว่งิ ผา่ หิมะและอากาศหนาวเยน็ บวกกบั ความหวาดกลวั
...
ผมอยากกลบั บา้ นเหลือเกินผมนอนร้องไห้จนเผลอหลบั
ไป
ทางดา้ นน้นั ...
ก็มีชายคนหน่ึงที่ถือคนั ธนูและมีดาบเหน็บอยขู่ า้ งกายยืน
นิ่งกลางหิมะสายตาทอดไปตามทางทีเ่ ดก็ หนุ่มผวิ ขาวและ
ผมสีขาวราวกบั หิมะวิ่งหนีตนไปดวงตาสีฟ้าทะเลมองจน
ไม่สามารถรู้ไดว้ ่ากาลงั คิดอนั ไดอ้ ยู่ห่อนท่ีชายคนน้นั จะ
เอยปากข้ึน
"งดงามเหลือเกิน"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

11

ชายคนน้นั ตกอย่ใู นภวงั ค์ความคิดอยนู่ านก็มีเสียงขายคน
หน่ึงที่เป็นองคร์ ักษท์ กั ข้ึน
"องค์รัชทายาทอดมั พะยะ่ ค่ะถึงเวลาเสด็จกลบั แลว้ พะย่ะ
ค่ะ"
อดมั หันหัวเลก็ นอ้ ยก่อนจะพยกั หนา้ แลว้ เดินหนั หลงั กลบั
ตามเหล่าองครักษแ์ ต่ถึงอย่างง้นั ภาพของเดก็ หนุ่มหรือโจ
เซฟกย็ งั ตราตรึงในหวั อดมั ไม่หาย
อยากได้ อยากไดเ้ หลือเกิน งดงาม งดงามเหลือเกินราวกบั
นางฟ้า....
อดมั คิดในใจตลอดทางจนถึงในวงั ...
พระองคไ์ ม่รอชา้ สาวเทา้ กลบั เขา้ ไปในหอ้ งพระองคก์ ่อน
จ ะ ห ยิ บ ก ร ะ ด า ษ แ ล ะ พู่ กั น ล ง มื อ ว า ด โ จ เ ซ ฟ ทัน ที เ มื่ อ
พระองค์วาดเสร็จกห็ ยบิ แผน่ ใหม่แลว้ วาดอีกจนเเลว้ จนเล่า
ห้องพระองค์เตม็ ไปดว้ ยรูปของโจเซฟในกริยาบทต่างๆๆ
พระองคม์ องผลงานของพระองคก์ ่อนจะลูบไปตามรูปแลว้
พูดกบั ตวั เอง
"งดงามเหลือเกิน งดงามอะไรเช่นน้ี"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

12

พระองค์พาพ่ึมกับตวั เองแลว้ ลงมือวาดรูปโจเซฟขนาด
ใหญ่ ท่ีมีลวดลายงดงามและแผน่ ใหญ่ท่ีสุด ในรูปน้นั มีกรง
สีทองขนาดใหญ่ที่สามารถขงั คนไดแ้ ละภายในกรงน้ัน
มีโจเซฟที่นง่ั อยู่ในน้นั พระองค์ยิม้ ออกมาอย่างเยน็ เยียบ
ก่อนจะเอามือลูบไปท่ีผลงานแลว้ จูบลงไปทภี่ าพน้นั
"อ่า...ช่างงดงามอะไรเช่นน้ีเจา้ เป็ นใครกนั นะนางฟ้าของ
ขา้ "

เร่ืองราวท่3ี

ทางดา้ นโจเซฟ

ผมลืมตาต่ืนข้ึนและเช็คข้ีตาเล็กนอ้ ยไม่รู้ตวั เลยดว้ ยซ้าว่า
ตวั ผมหลบั ไปตอนไหนรู้แต่ว่าผมกวาดกลวั การถูกฆ่าจน
มุดตวั อยใู่ นเตียงผมนงั่ นิ่งไดส้ กั เสียงทอ้ งกร็ ้องข้ึนมาผมกม้
มองไปทเ่ี จา้ ทอ้ งตวั ดี...

"หิวจงั เลย"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

13

ผมบ่นกบั ตวั เองก่อนจะเดินไปที่ครัวมีขนมปังแข็งก้อน
ใหญ่ก้อนหน่ึงผมเบ๋ปากออกมาอย่างไม่ชอบน้ีมนั แข็ง
เกินไปแลว้ ผมกินไม่ไดห้ รอกไม่คิดไม่ฝันว่าขนมปังจะ
แขง็ ไดข้ นาดน้ีผมมองหาเตาอบ ยงั ดีถึงจะเป็นบา้ นกลางป่ า
แต่ยังมี เตาอบใ ห้ผม ผมหาผ้าที่ สะอา ดๆๆชุ บน้ า
พอประมาณแลว้ นาไปคลุมเจา้ ขนมปังตวั ดีแขง็ ท่ีตวั ผมคน
น้ีไม่สามารถกินไดเ้ ม่ือผมวางคลุมเสร็จก็ทาการก่อกองไฟ
อุน่ เตาผมมองไปท่เี ตาสกั พกั เพอ่ื ดูวา่ ความร้อนไดท้ ่ีหรือยงั
เมื่อได้ท่ีแล้วผมก็นาขนมปังที่ผมคลุมด้วยผ้าชุบน้ า
พอประมาณเขา้ เตาอบแลว้ แต่ในยุคน้ีน่าจะมีความเชื่อว่า
การกินอาหารเช้าเป็ นสิ่งไม่ดีหรื อมีค่านิยมว่าคนที่กิน
อาหารเชา้ เป็นพวกคนจนพวกใชแ้ รงงาน แต่ก็นะครับผม
ไม่ไดส้ นใจผมจะใชช้ ีวิตแบบเดิมท่ผี มเคยอยกู่ ารกินอาหาร
ครบ3ม้ือ เชา้ เที่ยงเยน็ เพราะมนั ดีต่อสุขภาพผมรอไดไ้ ม่
นานในที่สุดขนมปังกอ้ นของผมก็กลบั มานุ่มนิ่มเช่นเคย
กล่ินหอมกรุนของขนมปังทาผมเอาน้าลายไหลไปไม่นอ้ ย
ผมห่ันขนมปังพอดีท่ผี มจะกินในม้ือเชา้ จดั การหาแยม้ เพ่ือ

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

14

เพ่ิมรสชาติและลงมือกินทนั ที ผมกินเสร็จกน็ าจานไปวาง
ทอ่ี ่างลา้ งและเปลี่ยนซ้ือผา้ อาบน้าถึงในยคุ น้ีเขาจะไม่ค่อย
นิยมอาบแต่เพ่ือสุขอนามยั แลว้ ผมตอ้ งอาบ!!! ผมอาบน้า
เสร็จผมสีขาวซีดของผมก็แนบติดกบั หนา้ อากาศหนาวเยน็
เร่ิมปะทะเขา้ ผิวของผม ผมจึงหาเส้ือผา้ หนาๆแต่ยงั ไม่ลืม
เจา้ ผา้ คลุมเพือ่ คลุมร่างกายไม่ใหเ้ ป็ นจุดสังเกตต่อชาวบา้ น
เวลาผมเก็บของป่ าไปขายอีกท้งั กนั แสงแดดเพราะคนผิว
เผอื กพวกเขาไวต่อแสง...

ผมสะพายตะกร้าแลว้ ปิ ดบา้ นก่อนจะเกบ็ ของป่ าเพ่อื เอาไป
ขาย นอกจากน้ีผมมีความคิดที่จะเขียนหนังสือเล้ียงชีพ
ตวั เองอีกงานหน่ึงผมเก็บของป่ าที่พอจะขายไดก้ ็มุ่งหน้า
ไปท่ีชนบทเพ่ือนาไปแลกเงินจากไดอารี่ ของโจเซฟเด็ก
นอ้ ยคนน้ีจะนาไปขายใหก้ บั หญิงชราคนหน่ึงที่เหมือนจะ
ขายของป่ าแต่เน้นท่ีสมุนไพร ผมมุ่งไปที่ร้านน้ันตาม
ไดอาร่ีของโจเซฟเดินไดไ้ ม่นานผมก็เห็นปากทางการออก
จากป่ าผมวิ่งไปดว้ ยความตื่นเตน้ ยุคกลางน้ีคือยุคกลาง

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

15

จริงๆดว้ ยเหมือนในนิยายท่ีผมเคยอ่านเลยผมมองอย่าง
ต่ืนเตน้ ท่ีตนเองได้มีโอกาสสัมผสั บรรยากาศแบบน้ีกับ
ตวั เองแลว้ ก็เดินชมรอบๆชนบท อยากเห็นจงั ว่าตวั เมืองจะ
งดงามแค่ไหนกนั นะผมคิดกบั ตวั เองเล่นๆๆและเผยรอยยมิ้
สดใสออกมา ผมจินตนาการอยา่ งชอบใจจนถึงร้านที่ผมจะ
เอาผมเปิ ดประตูไมเ้ ขา้ ไปกล่ินอายสมุนไพรลอยกระทบ
เขา้ ท่หี นา้ ของผมเม่ือมองไปรอบๆราวกบั ท่ีน้ีเป็ นบา้ นของ
แม่มดยงั ไงยงั ง้นั มีหมอ้ ตม้ ยาขนาดใหญ่ที่กาลงั เดือดปดุ ๆๆ
มี ขว ดโ หล ที่เ ก็บ สมุ นไ พร และ ดอ งส่ิ งต่ าง ๆมี หนังสื อ
มากมายที่น่าจะเกี่ยวกบั พ้ืนต่างๆนานาๆชนิดเป็ นที่ ท่ีผม
รู้สึกราวกบั อยรู่ ังแม่มดเลยสุดยอดเลย

"อา้ ว...มาแลว้ เหรอโจเซฟ"

หญิงชรากล่าวข้ึนมาอยา่ งเป็นมิตรก่อนจะหยบิ ตะกร้าขนม
มาวางไวบ้ นโต๊ะและรินน้าชาใหผ้ ม ทาไมหญิงคนน้ีถึงใจ
ดีจงั นะผมไม่รู้ท่ีมาที่ไปเพราะผมไม่ใช่โจเซฟผมคือคริส
และผมยงั อ่านไดอารี่ยงั ไม่หมดคงไม่รู้ว่าทาไมหญิงชรา

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

16

คนน้ีถึงใจดีกบั ผมแต่ท่ีแน่ๆๆผมตอ้ งทาตวั เป็ นมิตรเขา้ ไว้
...

"ครับ ผมเอาของมาขายดว้ ยครับ"

ผมพูดอย่างเขินอายแลว้ ก้มหน้ามุ้ยหญิงชราเห็นผมเป็ น
อ ย่ า ง ง้ ัน ก็ ต ก ใ จ นิ ด ห น่ อ ย ก่ อ น จ ะ เ ก็ บ อ า ก า ร แ ล้ว ยิ้ม
อ่อนโยน

"ดีจงั เลยนะพอดีฉนั อยากไดส้ มุนไพรเพิม่ อยเู่ ลยโจเซฟเอา
ไรมาขายบา้ งล่ะ" ผ

มไดย้ นิ น้าเสียงที่อ่อนโยนแลว้ การตอบรับท่ีจะซ้ือของกบั
ผม ผมจึงหยิบตะกร้าข้ึนมาแลว้ วางของต่างๆที่ผมพอจะ
เอาไปขายให้ไวบ้ นโต๊ะกินขนมที่อบใหม่ๆทาใหผ้ มรู้สึก
อยากกินข้ึนมาแต่ก็กลวั ว่าจะโดนดุเลยกม้ หนา้ เอาของมา
วางต่อจนเสร็จ

โครกกกกกกกกกก

"0////0"

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

17

ผมเบิกตากวา้ งแลว้ เอามือกุมทอ้ ง ไม่นะเจา้ ทอ้ งบา้ มาร้อง
อะไรตอนน้ีนะ หญิงชราไดย้ ินเสียงทอ้ งร้องของผมก็
หัวเราะนิดหน่อยแลว้ พลกั ขนมไปทางผมเป็ นเชิงบอกว่า
กินสิ ผมพยกั หนา้ แลว้ หยบิ ขนมมากิน
"อ้มื ! อร่อยจงั "
"น่ารักจงั เลยน๊าโจเซฟเธอกินขนมรอล่ะกนั เดี๋ยวฉันจะเอา
เงินมาใหน้ ะ"
"ครับ"
ผมพยกั หน้าแต่อย่างน้ันเจา้ ปากนอ้ ยๆๆของผมก็ยงั เค้ียว
ขนมตุ้ยๆๆๆส่วนมืท้งั สองข้างก็หยิบขนมช่างเป็ นคน
ตะกละเหลือเกินแต่ไม่เป็ นไรผมไม่สนเพราะมนั อร่อยไง
ล่ะขนมอร่อยจงั ...
ผมกินจนเหลือขนมไวค้ ร่ึงหน่ึงกอ็ ่ิมเสียแลว้ อ่ิมชนิดทผ่ี ม
ไม่ตอ้ งกินขา้ วเทยี่ งเลยล่ะ ผมหยบิ น้ามากินเพื่อลา้ งปากไม่

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

18

นานหญิงชราก็มาพร้อมยื่นถุงเงินให้ผมกบั หนังสือเล่ม
หน่ึง ผมหยบิ หนงั สืออยา่ ง งงงวยหญิงชราจึงพดู ข้ึน
"โจเซฟลองเอาไปอ่านสิ ฉันให้ยืมแลว้ คราวหนา้ ค่อยมา
คืนนะ"
ผมพยกั หนา้ แล้วยิม้ กวา้ งเพราะหนงั สือท่ีหญิงชราเอาให้
ผมมนั คือนิยายวรรณกรรมยงั ไงล่ะผมกอดหนงั สือแน่น
ก่อนจะกล่าวขอบคุณพร้อมหยบิ เงินและโคง้ หวั ลา
"ขอบคุณครับ!! ผมไปก่อนนะครับ"
"กลบั ดีๆนะโจเซฟ"
หญิงชรากล่าวอวยพรผมก่อนท่ีผมจะเดินกลบั บา้ นที่อยู่
กลางป่ า

เรื่องราวท4่ี

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

19

ผมเดินตามทางท่ีมีคนเดินไปมาอยา่ งมากมายบางคนก็ข่ีมา
ไม่ก็ข้ึนเกวียนในการขนของต่างๆผมเดินมองตนมากมาย
จนไม่ไดด้ ูทางจึงเดินชนกบั คนตรงหนา้ เขา้ อย่างจงั ผมลม้
ลงพ้ืนขา้ วของกระจดั จายขา้ วของที่มีเพียงหนงั สือนิยายท่ี
หญิงชราใหผ้ ม3-4เล่มผมกาลงั กม้ เก็บของแต่กต็ อ้ งเงยหนา้
ม อ งค นท่ี ผ ม ช นเ พ ร า ะช า ย ค นน้ ันก็ เ ก็บ หนัง สื อ ใ ห้ผ ม
เช่นกันเขาคือใครกันนะทาไมถึงหล่ออย่างง้ีถา้ ใชค้ าพูด
ของสมยั น้ีคือทาไมสง่างามอะไรเช่นน้ีผมสีทองดวงตาสี
ฟ้าสดใสราวกับทะเลใบหน้าที่คมเข้มสมกับชายแทไ้ ม่
เหมือนกบั ผม
"ขะ..ขา้ ขอโทษทชี่ นเจา้ นะ"
ผมโคง้ หัวขอโทษทนั ทีและพยายามจะยื่นมือขอหนงั สือ
จากชายคนน้นั คืนชายคนน้นั คืนหนงั สือใหผ้ มแต่โดยดี
"ไม่เป็นไรเจา้ เป็นอะไรหรือไม่"
"ไม่เป็นไร ขา้ ไม่เป็นไร...."
ผมเงยหน้าข้ึนก็ต้องอุทานในใจ ทาไมเขาช่างดูดีอะไร
ขนาดน้ีถา้ เป็ นคนในยุคสมยั ก่อนของผมชายคนน้ีคงเป็ น
นายแบบไม่ก็ดาราดงั แน่นอนดวงตาสีฟ้าราวกบั ทอ้ งทะเล

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

20

เมื่อมองเขา้ ไปในดวงตาก็เหมือนมองไปในใตท้ อ้ งทะเลท่ี
ยากจะคน้ หาอะไรไดผ้ ิวสีขาวออกแทนหน่อยตามสไตล์
คนยคุ กลางผมสีทองสว่างงดงามราวกบั เทพบตุ รลงมาเกิด
ดูจากการแต่งตวั ท่ีไม่ไดด้ ูหรูราเกินไปแต่ก็ไม่มีความมอม
แม่มเหมือนคนทาไล่ทานา ทางานหาเชา้ กินค่าคงเป็ นขุน
นางแถวชนบทไม่ก็เป็ นลูกเศรษฐีในระแวกน้ี ผมปัดฝ่ ุน
ออกจากร่างกายและฉุดใจนึกไดว้ ่าเราสองคนตอ้ งใกลก้ นั
ขนาดไหนทที่ าให้ผมสามารถมองเห็นและบรรยายหนา้ ตา
ของชายคนน้ีไดผ้ มจึงถอยหลงั ไปสามกา้ วและโคง้ หวั ขอ
โทษอีกคร้ัง
"ขออภยั ท่เี ดินชนท่าน ถา้ เช่นน้นั ขา้ ขอตวั "
ผมเดินหนีอย่างรวดเร็วเท่าที่ตัวผมจะเดินไดอ้ ยากกลบั
บา้ นใจจะขาดอยแู่ ลว้ หลายคนคงสงสัยวา่ ทาไมผมถึงทาตวั
และกิริยาไม่ดีเช่นน้นั ก็เพราะจากที่ผมอ่านนิยายมาแค่การ
เดินชนอาจจะมีเร่ืองทาให้ผมโดนทาร้ายร่างกายไดซ้ ่ึงผม
ไม่ทางที่จะสู้อะไรกบั คนพวกน้ีไดแ้ ลว้ เมื่อพวกมนั รู้ว่าผม
สู้พวกมนั ไม่ไดก้ ็จะมีคร้ังต่อๆไปและน้ันจะทาให้การใช้
ชีวิตของผมลาบากข้ึนกว่าเดิมเพราะฉะน้นั เลี่ยงไดเ้ ล่ียง!!

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

21

ผมสาวเทา้ หนีอย่างรวดเร็วและไม่สนใจฟังเสียงร้องของ
ชายคนท่ผี มเดินชน
"เดี๋ยวสิ เจา้ รอขา้ ก่อน"
รอใหโ้ ง่ให้เจา้ ไถเงินผมนะเหรอฝันไปเถอะจากที่เดินเร็ว
ผมก็เปล่ียนเป็ นวิ่งและหายเขา้ ไปในฝูงคนทนั ที ผมหัน
หลงั ไปก็ไม่เห็นชายคนน้นั แลว้ กถ็ อนหายใจกบั ตวั เองและ
เดินไปนงั่ ที่มา้ นง่ั ท่ีมีรูปป้ันองคร์ าชาองค์ปัจจุบนั อยูผ่ มนบั
หนังสือที่หญิงชรามอบให้และพลางลูบปกหนังสืออย่าง
อ่อนโยน
"เจา้ หนีขา้ ทาไมกนั หรือวา่ เจา้ ! ทาอะไรผดิ "
ชายท่ีผมพ่ึงว่ิงหนีเขากลบั กลายว่ามานงั่ ขา้ งผมพร้อมเอา
นิ้วช้ีหนา้ ผม ไม่นะ! น้ีผมว่ิงเหนื่อยฟรีเหรอเนี๊ยแต่ก่อนจะ
ตกใจผมตอ้ งแกต้ วั ขอ้ กล่าวหาท่ใี ส่ร้ายผมเสียก่อน
"ไม่ใช่นะ!!!"
ผมเงยหนา้ และโตเ้ ถียงทนั ทสี ายตาผมเร่ิมมีการสน่ั เลก็ นอ้ ย
ผมไม่ไดท้ าอะไรผิดจะกล่าวหาผมแลว้ เอาผมจบั เขา้ คุก
หรือไถเงินผมกนั นะ ร้ายกาจนกั นะ

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

22

"ห๊ึ! แลว้ ทาไมเจา้ ถึงหนีขา้ ถา้ เจา้ ไม่มีเหตุผลขา้ จะจบั เจา้ ส่ง
ทางการซะ"
น้นั ไงผมว่าแลว้ ไม่ไดน้ ะแบบน้นั ผมก็ซวยนะสิ ผมถอน
หายใจก่อนจะพูดความจริงออกมา ถา้ พูดขนาดน้ีแลว้ ไม่
เช่ือผมก็ตอ้ งยอมรับชะตากรรมที่ตวั เองดนั ซวย ผมท่ีไม่รู้
เจออะไรนอนอยดู่ ีๆก็ต่ืนกบั ท่ี ที่ไม่รู้จกั ไหนจะพ่ึงหนีตาย
จากคนแปลกหนา้ ในป่ าแลว้ มาเดินเก็บสมุนไพรในป่ าเพ่ือ
หาเงินหน้าซ้ายงั โดนคนหาเรื่องทาไมผมซวยขนาดน้ี ผม
อยากกลบั บา้ น ผมนึกในใจของตวั เองแต่ไม่รู้ทาไมดวงตา
ของผมถึงร้อนผ่าวและเร่ิ มมองไม่เห็นและในท่ีสุ ดหยด
น้าตาของผมกไ็ หลออกมาจนคนตรงหนา้ เบิกตากว่างและ
พยายามจะโอ๋ผมเพราะไม่อยากใหค้ นมองดู
"ขะ...ขา้ ขอโทษทาไมเจา้ ถึงร้องไห้แบบน้นั ล่ะไม่เป้นไร
นะเจา้ หยดุ ร้องไหก้ ่อนเถอะ"
"ฮึก ฮึกขา้ ..ไม่ไดเ้ ป็นคนร้ายนะ..เจา้ คนใจร้าย ฮะ..ฮึกๆ"
ผมพร้ังพรูออกมาในใจ จนชายท่ีฟังผมอยกู่ ็เผยยิม้ ออกมา
เลก็ นอ้ ยก่อนจะยนื่ ลูกอมใหผ้ ม ลูกอมถือว่าเป็นของหายาก
ของสมยั น้นั เพราะสมยั น้นั ยงั ไม่รู้วิธีการทาน้าตาลแลว้ ชาย

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

23

คนน้ีให้ของมีค่าขนาดน้ีกับผมได้อย่างง่ายๆถ้าไม่เป็ น
เศรษฐีก็เป็นขุนนางแน่นอน แลว้ มีหรือผมจะไม่เอา เอาสิ
ผมรีบควา้ แลว้ เอาเขา้ ไปในอมเขา้ ไปในปากทนั ทีแต่ก็ยงั มี
เสียงสะอกึ สะอ้นื อย.ู่ .

เรื่องราวท่ี5

ผมร้องไห้อยนู่ านในที่สุดผมก็หยุดสะอึกสะอ้ืนแลว้ ผมก็
เงยหนา้ แต่ในปากของผมกย็ งั มีลูกอมปลอบใจอยู่
"เอาล่ะเมื่อเจา้ หายร้องไหแ้ ลว้ บอกขา้ ไดไ้ หมว่าเจา้ ร้องไห้
เพราะอะไรกนั "
"ผมกม้ หนา้ งุดเขา้ กบั ตวั เองกาลงั ครุ้นคิดว่าจะบอกดีไหม
หรือไม่บอกดี ถึงบอกไปกไ็ มเสียหายอะไรเพราะผมกบั เขา
ก็เป็นเพียงคนแปลกหนา้ ผมเงยหนา้ และ พร้อมเล่าเรื่องท่ี
ผมประสบผมเจอแต่ไม่ไดบ้ อกว่าผมเป็นคนจากท่ีอนื่ ทตี่ ื่น
ข้ึนมาแลว้ มายุคกลางแห่งน้ี ไม่รู้ว่าผมเล่าเรื่องต่างๆนานา
นานแค่ไหนจากที่ทอ้ งฟ้าสดใสก็เริ่มเป็ นสีอ่อนๆท่ีบ่งบอก
ว่าพระอาทิตยก์ าลงั ลบั ฟ้าและดวงจนั ทร์กาลงั จะฉายแสง
ผมทีร่ ู้สึกตวั ไดก้ ล็ ุกข้ึนจากมา้ นงั่ ก่อนจะกม้ หวั นิดหน่อย

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

24

"เยน็ ขนาดน้ีแลว้ ขา้ ขอตวั "
"ดะ..เด๋ียว"
ผมหยุดชะงกั ตามเสียงเรียกของชายคนน้ันผมหันหนา้ ไป
หาเขาเพราะเมื่อเร่ิมเย็นทอ้ งฟ้าก็จะเร่ิ มมืดแล้วผมท่ีมี
ปัญหาทางดา้ นายตาการเดินเข้าป่ าในยามดึกด่ืนอาจจะ
ไม่ใช่ทางเลือกท่ีดี ผมจึงกระวนกระวายใจเลก็ นอ้ ยแต่ก็ยงั
ใจเยน็ และรอฟังชายคนน้นั พูด
"เราจะไดเ้ จอกนั อกี หรือไม่"
"ไดเ้ จอ...ถา้ มีโอกาสเช่นน้ี"
ผมตอบกลบั ไปก่อนจะเดินมุ่งตรงไปที่ป่ ากลบั กระท่อม
นอ้ ยของผม.. โดยไม่สนใจประโยคพูดถดั ไปของชายคน
น้นั
"ต่อให้ไม่มีโอกาส ข้าก็จะสร้างโอกาสให้เจอเจ้า นางฟ้า
ของข้า"

เช้าวนั ต่อมาผมต่ืนข้ึนมากับแสงแดดท่ีรอดออกมาจาก
หนา้ ต่างผมเงยหนา้ มองทอ้ งฟ้าทีแสงอาทิตยส์ ว่างจา้ กาลงั
จะบอกผมวา่ น้ีสายมาแลว้ นะ เจา้ คนนอนต่ืนสายแต่ผมหา

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

25

ไดส้ นใจไม่เพราะเม่ือวานผมไปเมืองแลว้ และยงั ซ้ือของ
ติดมาเล็กนอ้ ยเพราะง้นั ผมไม่จาเป็นตอ้ งไปเก็บสมุนไพร
แต่เชา้ และเดินเขา้ เมืองแต่เชา้ ผมลุกข้ึนและทาการจดั การ
เจา้ ขนมปังกอ้ นแข็งๆน้ีผมทาการจดั การขนมปังใหน้ ุ่มและ
อุ่นข้ึนให้มนั ร้อนก่อนจะเดินไปท่ีสวนหลงั กระท่อมเด็ด
ผกั สลดั สองสามใบเลก็ นอ้ ยก่อนจะเดินไปหอ้ งครัวเดินหา
ขวดโหลที่ผมหมกั ทาแยมไวใ้ หม้ ีรสชาติท่ีเปร้ียวคลา้ ยกบั
ซอสมะเขือเทศ...
ใช่! ทาไมผมไม่ทาซอสมะเขือเทศเสียล่ะใหต้ ายเถอะผมน้ี
พลาดแลว้ ผมหงุดหงิดตวั เองนิดหน่อยก่อนจะทาเเยมใส่
ขนมปังเช่นเดิมและเอาเน้ือหมูที่ผมซ้ือจากคนขายหมูมา
หันบางๆแลว้ เอาทอดลงกระทะทอดไม่กี่นาที เน้ือหมูก็มี
น้ามนั ไหลออกมาอยา่ งมากมายผมเอาน้ามนั ท่ีไดจ้ ากหมู
เทหรองลงในผา้ ดา้ ยดิบขาวลงใส่ขวด ก่อนจะจดั การเจา้
อาหารม้ือเชา้ ของผมและเม่ือผมทาอาหารเชา้ เสร็จผมตอ้ ง
ออกไปซ้ือมะเขือเทศก่อนถา้ มีเมลด็ ค่อยเอามาเพาะปลูกต่อ
ไวก้ ินในยามหนา้ ผมใส่ผา้ คลุมเพื่อท่ีจะกนั แสงแดดจาก
ดวงอาทิตย์ก็แหง๋ ล่ะผิวของคนผิวเผือกไม่สามารถสู ้กับ

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

26

แดดแรงๆไดถ้ ึงแมว้ ่ามนั จะเป็นฤดูหิมะตกกต็ ามแต่มนั กย็ งั
แรงไปกบั สภาพผวิ อย่างคนอยา่ งผมและผมก็เชค็ เงินท่ีจะ
ซ้ือของต่างๆเขา้ กระท่อมน้อยของผม เมื่อทุกอย่างเสร็จ
เรียบร้อยผมก็ทาการปิ ดบ้านหรือกระท่อมน้อยของผม
ก่อนจะเดินไปยงั เส้นทางที่เขา้ สู่ตวั เมืองชนบท เดินไดไ้ ม่
นานก็ถึงท่ีหมาย ผมเดินไปตามทางต่างๆเพ่ือเซาะหาร้าน
ขายมะเขือเทศถูกๆโดยส่ิงท่ีผมตอ้ งซ้ือก็จะมีมะเขือเทศ
ตะแกรงหรือกระชอนกไ็ ด้ และก็ผกั ต่างๆท่ีเอาไวป้ รุงและ
สุดทา้ ย น้าตาล...
แยล่ ะสิน้าตาลในยคุ น้ีถือวา่ หายากมากถา้ ในยคุ ของผมละก็
ไม่เกินใจแค่หนา้ ปากซอยผมก็สามารถซ้ือไดแ้ ลว้ แลว้ ทีน้ี
ผมจะทาซอสมะเขือเทศไดอ้ ยา่ งไงกนั แต่ไม่ใส่กไ็ ด้ แต่มนั
จะไม่อร่อยนะสิ ขนาดอบเชยผมยงั จะซ้ือเลย ขาดแค่
น้าตาลอยา่ งเดียวผมเดินตามทางอย่างเศร้าใชน้ ะสิวนั น้ีผม
ต้ังใจจะทาซอสมะเขือเทศแต่ว่าผมกลับไม่มีปัญญาซ้ือ
น้าตาลไดอ้ ่ะไม่ใหเ้ สียใจไดไ้ ง
ผมเดินซ้ือของต่างและตัดสินใจว่าจะทาซอสมะเขือเทศ
โดยไม่ใส่น้าตาลทราย อาจจะเอาน้าผ้ึงมาใส่แทนแต่ตอ้ ง

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

27

เสี่ยงโดนผ้ึงต่อยแล้วยิ่งฤดูหนาวมนั จะรังผ้ึงให้ผมไดท้ ี่
ไหนกนั แค่มะเขือเทศผมยงั ไม่เห็นมีใครมาวางขายเลย ผม
เดินหันหลงั กลบั เพื่อจะตดั ใจจากการทาซอสมะเขือเทศ
ถา้ จะทาคงรอใหห้ ิมะหมดฤดูเสียก่อน..
"เจอกนั อกี แลว้ นะเจา้ คนข้ีแย"
ผมท่ีเดินหลังกลับก็กาลังจะเดินชนคนตรงหน้าแต่ดีที่
ชะงกั เทา้ ไวท้ นั และเงยหน้ามองก็พบว่าเป็ นชายหนุ่มเมื่อ
วานทผ่ี มเดินชนน้ีน่า
"ทา่ นเมื่อวานนิ"
"ใช่ แลว้ ขา้ เองแลว้ กข็ า้ ชื่อวา่ อดมั แลว้ เจา้ ล่ะชื่อวา่ อะไร"
อดมั ถามผมข้ึนมาหลงั จากบอกช่ือตวั เองเสร็จ ผมกต็ อบเจา้
ตวั ทนั ที ก็แหง๋ล่ะเมื่อวานผมร้องไห้งอแงใส่เจา้ ตวั แถมยงั
เล่าเร่ืองท่ีผมทุกขใ์ จมาเขาคือคนแรกที่ผมคุยดว้ ยเก่ียวกบั
อะไรพวกน้ีเลยนะเรียกวา่ เพื่อนจะผดิ ไหมนะ
"ขา้ ช่ือวา่ โจเซฟนะ แลว้ ขา้ ไม่ใช่คนข้ีแยดว้ ยนะ"
อดมั หวั เราะใส่ผมนิดหน่อยก่อนจะลูบหวั ผมอยา่ งเอน็ ดูแต่
โดยรวมแลว้ อดมั น่าจะแก่กว่าผมอยพู่ อสมควร เพราะร่าง
น้ีท่ีผมอยู่ อายุประมาณ15-16 ส่ วนอดัมน่ าจะ20-21

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

28

ประมาณน้ีก็ถือว่าห่างพอสมควรแต่เดก็ ทีอ่ าย1ุ 4-15ในยคุ น้ี
ถือว่าเป็นผใู้ หญ่แลว้ เพราะง้นั ผมโตแลว้ นะไม่ใช่เดก็ นอ้ ย
แลว้
"แลว้ โจเซฟเจา้ มาทาอะไรท่ีน้ีหรือทาไมในตะกร้าจะถึงมี
แค่อบเชยล่ะเจา้ มาซ้ือของรึ"
ผมพยกั หน้าก่อนจะชูมือท้ังสองข้างที่มีตะกร้าย่ืนไป
ให้อดมั แล้วทาตาออ้ นๆ และดดั เสียงนิดหน่อย ในเมื่อ
ไม่ไดอ้ ะไรแลว้ ไหนลองขอพ่อหนุ่มคนน้ีแลว้ กนั ขนาดลูก
อมยงั เอาใหผ้ มอยา่ งง่ายเลย
"มีมะเขือเทศใหข้ า้ ไหมฮบั "
อดัมชะงัดนิดหน่อยก่อนที่จะยิ้มออกมาแต่รอยยิ้มน้ัน
เหมือนจะยิม้ ไม่ถึงดวงตาแมแ้ ต่นอ้ ยทาไมผมรู้สึกว่าอดมั
เปล่ียนไปจนดูน่ากลวั นะแต่แวบ็ เดียวอดมั ก็ระเบิดหวั เราะ
ออกมาก่อนจะลูบหวั ผมและหยบิ ตะกร้าผมไป
"เจา้ จะเอามะเขือเทศไปทาอะไรรึโจเซฟของขา้ "
"ทาซอสมะเขือเทศนะ เจา้ รู้จกั หรือไม่"
"ซอสมะเขือเทศ??"

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

29

ดูท่าน่าจะไม่รู้จกั ผมจึงบอกว่าซอสมะเขือเทศรสชาติอยา่ ง
ไงและมีส่วนผสมอะไรบา้ งแลว้ เอาไวก้ ินอะไร เม่ืออดมั ฟัง
ผมพูดเสร็จก็พยกั หนา้ แมจ้ ะมีแอบขมวดคิ้วเลก็ นอ้ ยก็ตาม
"เจ้ารอขา้ อยู่ตรงม้านั่งน้ันรอขา้ สักประเด๋ียวแล้วข้าจะ
กลบั มา"
"เจา้ หาของใหข้ า้ ไดเ้ หรออดมั "
"ไดส้ ิเพียงแค่เอยปากขอไม่ว่าอะไร-"
"ขอบคุณนะขอบคุณมากๆ"
ผมยมิ้ กวา้ งจนดวงตายีแลว้ เอามือท้งั สองขา้ งกมุ มืออดมั ไว้
โดยทีอ่ ดมั ยงั พูดไม่ทนั จบผมก็วงิ่ ไปรอทม่ี า้ นงั่ ตามทีอ่ ดมั บ
อกผมอยา่ งดดยดีก่อนจะหนั หลงั ตะโกนบอกอดมั
"ขา้ จะรออยตู่ รงน้ีนะไม่ไปไหนแน่นอน"
อดัมไม่พูดอะไรก่อนจะโบกมือห้ผมเล็กน้อยก่อนหลัง
กลบั ไปเพ่อื หาวตั ถุดิบใหผ้ ม ก่อนจะพม่ั พึมกบั ตวั เอง
"ขา้ สามารถหาขอไดท้ ุกอย่างเพียงแค่เจา้ เอยปากไม่ว่า
อะไรขา้ กห็ ามาใหเ้ จา้ ไดน้ างฟ้าของขา้ .."
ก่อนท่ีอดมั จะหายเขา้ ไปในตรอกมืด...

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

30

เรื่องราวท่6ี

รอไดไ้ ดส้ ักพกั อดัมก็เดินกลบั พร้อมของในตะกร้าผมที่
เต็มไปดว้ ยของต่างๆที่ผมต้องการในการทาซอสมะเขือ
เทศเขาหามาไดจ้ ริงๆหามาไดท้ ้งั ๆท่ีเป็นช่วงฤดูหิมะตกเขา
เป็นใครกนั แน่ ทาไมเขาสามารถหาของพวกน้ีอยา่ งง่ายได้
ผมเริ่มสงสยั ในตวั ตนของอดมั แต่ถึงอยา่ งน้นั ผมก็ไม่ไดค้ ิด
อะไรมากผมว่ิงไปหาอดมั
"หามาไดจ้ ริงๆดว้ ยยงั สดอยเู่ ลยขอบคุณนะอดมั "
"ขา้ อยากไปบา้ นของเจา้ จงั ขา้ อยากรู้วา่ วธิ ีการทามะเขือเทศ
ทาอยา่ งไร"
อดมั พูดข้ึนก่อนจะย่ืนของตะกร้าใหผ้ ม ผมรับไวแ้ ต่ก็ตอ้ ง
จบั สองมือเพราะของในตะกร้ามนั หนกั ทาไมเจา้ ตวั ถึงถือ
อย่างกับว่ามนั เบาขนาดน้ีกนั นะ อดมั เห็นผมถือก็แอบยิ้ม
นิดหน่อยก่อนจะดึงตกร้ากลบั คืนแลว้ ถือใหผ้ ม
"แต่บา้ นขา้ เลก็ นะเจา้ อยากไปจริงหรือ"
ผมถามย้าอีกคร้ังเพราะบา้ นของผมน้นั อยกู่ ลางป่ า เกรงว่า
เจา้ ตวั ท่ีไม่รู้ว่าเป็นใครแต่ที่แน่ๆตอ้ งเป็ นคนรวยแน่นอน
เพราะถา้ ไม่รวยคงไม่สามารถหาของพวกน้ีได้ แลว้ การท่ี

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

31

เขาจะมาเดินเขา้ ไปในป่ าไปบา้ นกระท่อมนอ้ ยของผม มนั
ก็ดูยงั ไงๆ ผมจึงถามย้าเพอ่ื แน่ใจในความคิดของเขา
"ไปสิขอแค่มีเจา้ กพ็ อ"
ผมมองหนา้ อดมั นิดหน่อยก่อนจะเดินนาหนา้ เจา้ ตวั
"อยา่ บ่นว่าบา้ นขา้ ซ่อมซ่อแลว้ กนั "
อดมั ไม่พูดอะไรแต่ก็เดินตามอย่างโดยดี ผมเดินไปเรื่อย
โดยไม่รู้เลยว่าช่วงเวลามนั มืดค่าแลว้ และน้ันคือส่ิงท่ีแย่
มากสาหรับผมเพราะผมไม่สามารถมองเห็นในท่มี ืดไดท้ ุก
อย่างมืดสนิทไม่มีอะไรเลยราวกบั เป็ นคนตาบอด ผมเร่ิม
หวาดกลวั และไม่ปลอดภยั เพราะผมยงั ไม่ถึงบา้ นกระท่อม
นอ้ ยของผม
"อดมั ! อดมั ! เจา้ อยไู่ หน อดมั !!”
ผมเร่ิมส่ันกลวั อากาศหนาวเยน็ ของช่วงฤดูหิมะเร่ิมปกคลุม
เพราะยง่ิ ค่ายิ่งหนาว อดมั ไดย้ ินเสียงเรียกของผมก็เดินเขา้
มาใกลแ้ นบหลงั ผมเพราะผมสัมผสั ไดไ้ ออุ่นของอดมั ผม
ควา้ แขนอดัมกอดแน่นไม่ไปไหนเหมือนเป็ นแหล่งท่ี
ปลอดภยั ที่เดียวของผม
"เจา้ เป็นอะไรทาไมถึงส่ันขนาดน้ีโจเซฟของขา้ "

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

32

"ขะ..ขา้ กลวั ขา้ มองไม่เห็น"
"มองไม่เห็น??"
ผมพยกั หน้าก่อนจะเกาะแขนอดมั แน่นอดมั เห็นผมเป็ น
เช่นน้ีก็ควา้ ตวั ผมอุม้ ดว้ ยแขนขา้ งเดียวราวกบั อมุ้ เดก็ นอ้ ย
"ทะ..ทาอะไรนะอดมั ขา้ กลวั นะ"
ผมพูดข้ึ นอย่างหว าดกลัวน้ าตาเริ่ ม เอ่อล้นท่ีขอบ
ดวงตาอดมั เห็นผมท่ีจะเริ่มร้องไหก้ ็จุมพิตท่ีเปลือกตาของ
ผมอยา่ งเบาๆๆอยา่ งอ่อนโยน
"ไม่ตอ้ องกลวั ขา้ อย่นู ้ีกบั เเจา้ ไม่ตอ้ งหวาดกลวั เจา้ มีขา้ เจา้
ไม่ไดอ้ ยตู่ วั คนเดียว"
อดมั พูดปลอบประโลมผมทาใหผ้ มหายสั่นราวปลอบเดก็
นอ้ ยแต่ถึงอยา่ งน้นั ผมก็ยงั หวน่ั ใจอยดู่ ี
"อดมั เจา้ ทาอะไรขา้ "
ผมพูดข้ึนดว้ ยความที่ผมมองไม่เห็นจึงไม่รู้ง่าเขาทาอะไร
แต่ทีแ่ น่ๆๆเทา้ ของผมไม่แตะพ้ืน
"เจา้ มองไม่เห็นในยามกลางคืนใช่หรือไม่โจเซฟ"
"อ้ือ ใช่แลว้ แลว้ เจา้ ทาอะไรขา้ อดัมทาไมเทา้ ข้าไม่ได้
เหยยี บพ้ืน"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

33

ผมไม่รู้วา่ อดมั ทาสีหนา้ อยา่ งไรแลว้ ตอนน้ีผมอยตู่ รงไหน
แต่ที่ผมรู้สึกไดค้ ือลมหายใจร้อนๆท่ีเป่ ารดซอกคอผมและ
ไห้ปลาร้าของผมไหนจะแรงกระชบั ที่ทาให้ผมรู้สึกอุ่นข้ึน
อดมั ตวั อนุ่ จงั ผมพูดในใจ
"ขา้ อุม้ เจา้ เพราะกลวั วา่ เจา้ จะเดินชนอะไรต่อมิอะไร แลว้
บา้ นเจา้ อย่ทู ่ีไหนเหรอโจเซฟของขา้ " อดมั พูดข้ึนและผม
รู้สึกว่าอดมั กาลงั คลอเคลียซอกคอผมและกาลงั สูดดมเส้น
ผมสีขาวของผม ผมหย่นขอนิดหน่อยแต่กไ็ ม่เป็ นผลจนผม
คร้านจะใส่ใจ
"อยใู่ นป่ านะตรงไปจะมีกระท่อมเลก็ ๆอย"ู่
อดัมไดย้ ินก่อนจะสาวเทา้ เดิน แต่ผมไม่รู้ว่าอดมั เดินไป
ทางไหน
"ตอนน้ีดึกมากแล้วการเดินเข้าไปในป่ าอันตรายมาก
โจเซฟนอ้ ยของขา้ พกั อยู่บา้ นขา้ ก่อนดีไหมแลว้ วนั รุ่งข้ึน
เจา้ ค่อยกลบั บา้ น"
ผมเมม้ ปากเป็ นเส้นตรงเพราะส่ิงท่ีอดมั พูดน้นั เป็ นความ
จริงแต่อีกใจผมก็อยากกลบั บา้ นผมจะทาตวั เป็ นเด็กเอาแต่
ใจไม่ไดผ้ มจึงพยกั หนา้ และคล้าหาท่ียึดไม่ให้หงายหลงั อ

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

34

ดมั เห็นว่าผมกาลงั หาท่ียึดจึงควา้ มือท้งั สองผมจุมพิตก่อน
จะเอามนั ไปคลอ้ งคอเขา้
"เกาะดีๆล่ะโจเซฟของขา้ "
ไดท้ ีแลว้ เอาใหญ่ชายคนน้ีไม่คิดไม่ฝันเลยว่าอดมั จะแอบ
กินเลก็ กินนอ้ ยไดข้ นาดน้ีแต่ผมก็คร้านจะขดั จืนหรือดิน้ รน
เพราะทาไปก็ไม่ไดท้ าใหอ้ ดมั หยดุ แมแ้ ต่นอ้ ย ผมไม่รู้อดมั
เดินไปท่ีไหนแลว้ เดินนานเท่าไหร่แต่ตอนน้ีผมรู้สึกง่วง
มากจนผมผลอ็ ยหลบั ไปในออ้ มกอดของอดมั
"ฝันดี นางฟ้าของขา้ "
อดัมพูดแหละจุมพิตท่ีริมฝี ปากแดงฉ่าก่อนจะเดินไปท่ี
ปราสาทของเขา...

เร่ืองราวท7่ี

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

35

#อดมั
หลงั จากที่ขา้ ไดท้ องแววตาออดออ้ นของนางฟ้าขอ หัวใจ
ของขา้ ก็เตน้ โครมครามช่างงดงามยงิ่ นกั เหมือนคราแรกที่
ขา้ เจอเจา้ ในป่ าไม่มีผิดนางฟ้าของขา้ ไม่ว่าเจ้าปราถนา
อะไรขา้ จะหามาใหเ้ จา้ ไดท้ กุ อยา่ งเพียงแค่เจา้ เอยปาก...
"ขา้ จะรอตรงน้ีนะไม่ไปไหนแน่นอน"
นางฟ้าของขา้ เอยปากตะโกนขา้ ไม่กล่าวอะไรแลว้ เดินเขา
ไปในตรอกมืด เมื่อเหล่าองครักษ์เงาเห็นขา้ อยู่ท่ีเปล่ียวก็
โผล่หวั ข้ึนมาจากความมืด
"หามาซะ"
เพยี งถอ้ ยคาสง่ั นิดเดียวองครักษเ์ งากเ็ ขา้ ใจทนั ทแี ลว้ หายตวั
จากความมืดไม่นานองค์ครักษเ์ หงาก็หาของสาเร็จ ก่อนท่ี
ขา้ จะจดั แจงของต่างๆดว้ ยรอยยิม้ ตะกร้าของเจา้ ช่างน่ารีก
อะไรเช่นน้ีเหมือนตวั เจา้ ไม่ผดิ เพ้ียนแมต้ วั เจา้ จะคลุมดว้ ย
ผา้ คลุมหนาไม่สามารถเห็นเสน้ ผมหรือผวิ กายไดท้ ่ีขาวราว
กบั หิมะและดวงตาสีแดงราวกับอญั มณีสีเลือดช่างงดงาม
และน่ารักอะไรเยย่ี งน้ี เม่ือขา้ จดั ของเสร็จขา้ ก็มุ่งตรงไปหา
นางฟ้าของขา้ ทนั ทีเม่ือขา้ ย่ืนของมาให้นางฟ้าของขา้ ก็ตา

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

36

แวววาวราวทนั ทีรอยยิม้ เผยกวา้ งแลว้ กล่าวขอบคุณขา้ ขา้
อยากอยู่กบั เจา้ เหลือเกินอยากอยู่กบั เจา้ ทุกช่วงของวินาที
อยากอยู่กบั เจา้ ไปตราบชว่ั นิรันดร์เหลือเกินนางฟ้าของขา้
ขา้ นึกในใจก่อนจะเอยปากขอไปดูวิธีทาซอสมะเขืเทศ..
ขา้ รู้วา่ มนั เป็ นขอ้ อา้ งแต่ขา้ อยากอยูก่ บั นางฟ้าของขา้ ตราบ
ทกุ ช่วงวินาทีน้ีขา้ ไม่อยากใหต้ ะวนั ตกดินเลยเพราะเหมือน
มนั กาลงั จะบอกว่า นางฟ้าของขา้ จะทิง้ ขา้ ไปแลว้ ...
"ขา้ อยากไปบา้ นของเจา้ จงั ขา้ อยากรู้วา่ วิธีการทามะเขือเทศ
ทาอยา่ งไร"
ขา้ พูดข้ึนเหมือนนางฟ้าของขา้ มีไรอยากพูดกบั ขา้ เพราะสี
หน้าเร่ิมมีความกังวล ช่างดูออกง่ายอะไรเช่นน้ีทาไม
นางฟ้าของขา้ ถึงน่ารักไดเ้ พียงน้ีกันนะน่ารักจนอยากจะ
กลืนกินลงทอ้ งเสียเลย
ไหนจะการพยายามถือตะกร้าท่ีเหมือนจะหนกั ไปสาหรับ
นางฟ้านอ้ ยของขา้ สินะช่างบอกบบางจนน่าขย้าให้แตกคา
มือขา้ เหลือเกิน555+
"แต่บา้ นขา้ เลก็ นะเจา้ อยากไปจริงหรือ"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

37

และเเลว้ นางฟ้าของข้าก็พูดข้ึน เจ้าคงกังวลว่าจ้าจะอยู่
ไม่ไดแ้ ละรังเกียจสินะไม่เลย ขอแค่มีเจา้ ขา้ ก็พร้อมจะอยู่
ทุกท่ีกบั เจา้ โจเซฟ ขา้ พูดในใจแต่ก็ไม่สามารถเอย่ อะไรไป
มากกวา่ น้ี
"ไปสิขอแค่มีเจา้ ก็พอ"
"อยา่ บน่ วา่ บา้ นขา้ ซ่อมซ่อแลว้ กนั "
นางฟ้าของขา้ พูดข้ึน ขา้ ไม่พูดอะไรเพราะนางฟ้านอ้ ยจอง
ขา้ ไดเ้ ดินนาขา้ เสียแลว้ ขา้ เดินตามอย่างว่าง่ายก่อนจะหัน
ไปมองทอ้ งฟ้า...
ทาไมช่างมืดเร็วอะไรเย่ียงน้ี ขา้ นึกอย่างขดั ใจแต่ก็ไม่ได้
กล่าวอนั ใด
แต่เหมือนนางฟ้าของขา้ พ่ึงจะรู้เสียแลว้ วา่ ยามน้ีมนั มืดแลว้
เป็นช่วงเวลาของดวงจนั ทร์ไดโ้ ผล่ข้ึนมา ไม่ชา้ นางฟ้าของ
ขา้ เกิดอาการสั่นและเรียกหาขา้ อย่างหวาดกลวั ข้าชอบ
เหลือเกินที่นางฟ้าท่ีเรียกร้องหาขา้ เหมือนไม่มีผูใ้ ดมีเพียง
แค่ขา้ ขา้ คนเดียวเท่าน้นั ขา้ อยากทาใหเ้ ขาอยไู่ ม่ไดโ้ ดยไม่
มีขา้ เหลือเกิน...
"อดมั ! อดมั ! เจา้ อยไู่ หน อดมั !!"

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

38

ขา้ เดินไปหานางฟ้าของขา้ ก่อนจะพยายามสูดดมกล่ินกาย
ของนางฟ้าของหาใหม้ ากทสี่ ุด
"เจา้ เป็นอะไรทาไมถึงส่นั ขนาดน้ีโจเซฟของขา้ "
"ขะ..ขา้ กลวั ขา้ มองไม่เห็น"
"มองไม่เห็น??"
เมื่อขา้ ไดค้ าตอบขา้ ก็พอรู้แลว้ เหตุใดนางฟ้าของขา้ ถึงได้
หวาดกลวั ไดเ้ พียวน้ีที่แท้ โจเซฟไม่สามารถมองเห็นใน
ยามค่าคืนได้ หรืออีกอยา่ งเขาไม่สามารถมองเห็นในท่ีมืด
ไดน้ ้นั เอง ขา้ เผยรอยยิม้ อย่างเยือกเยน็ ออกมาโดยไม่รู้ตวั
ดวงตาท่ีจอ้ งมองโจเซฟหรือนางฟ้าของขา้ อย่างหลงใหล
ทาไมเจา้ ช่างทาให้หลงรักเจา้ ไดเ้ พียงน้ีนางฟ้าของขา้ ขา้
อยากครอบครองเจา้ เหลือเกินโจเซฟ ขา้ รู้สึกดีใจย่ิงนักท่ี
ยามค่าคืนน้ีทาให้ขา้ รู้อะไรอีกอย่างหน่ึงของโจเซฟและก็
ขา้ สามารถทาใหเ้ ขาอยกู่ บั ขา้ ได้ ถึงจะช่วงคราวกต็ ามแต่ขา้
ก็จะเอา ขา้ สูดดมคลอเคลียอย่าหลงใหล หอม หอมอะไร
เช่นน้ีทาไมตวั เจา้ ถึงหอมเช่นน้ีนางฟ้าของขา้ ขา้ ทาการอุม้
นางฟ้าของขา้ ให้แนบชิดกบั ร่างกายขา้ มากที่สุดอยากจะ
กลืนกินเจา้ ไปท้งั ตวั เลยนางฟ้าของขา้ แต่เหมือนกระทาที่

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

39

ขา้ อมุ้ นางฟ้าของขา้ ทาใหน้ างฟ้าของขา้ ตื่นตะหนกเหมือน
กระต่ายนอ้ ยอยา่ งไงอย่างง้นั ช่างน่ารักเสียจริง...ไม่มีสิ่งใด
งดงามและน่ารักเท่ากับนางฟ้าของข้าไดแ้ ลว้ แต่ขา้ ตอ้ ง
ยนื ยนั การคาดเดาของขา้ ใหแ้ น่ใจเสียก่อนว่า
โจเซฟไม่สามารถมองเหน็ ในยามกลางคืนได้
"เจา้ มองไม่เห็นในยามกลางคืนใช่หรือไม่โจเซฟ"
"อ้ือ ใช่แลว้ แลว้ เจ้าทาอะไรข้าอดัมทาไมเทา้ ข้าไม่ได้
เหยยี บพ้ืน"
เม่ือข้าไดค้ าตอบขา้ ก็ยิ้มกวา้ งทนั ทีเพราะน้นั จะทาให้ข้า
สามารถทาให้โจเซฟอยู่กบั ขา้ ได้ยงั ไงล่ะ ขา้ สูดดมกล่ิน
กลายและจูบไปที่ซอกคอของโจเซฟอย่างอ่อนโยนก่อนจะ
พูดกล่อมใหน้ างฟ้าของขา้ ไปอยา่ งโดยดีและไม่ขดั ขืน ขา้
ตอ้ งทาใหโ้ จเซฟไวใ้ จขา้ และเชื่อใจขา้ เม่ือถึงเวลาน้นั ขา้ จะ
ครอบครองเขาทุกๆอยา่ งๆต่อให้กกั ขงั เขาขา้ ก็ยอมขอแค่
ใหน้ างฟ้าของขา้ อยเู่ คียงขา้ ไปตลอดกาล
"ตอนน้ีดึกมากแล้วการเดินเข้าไปในป่ าอันตรายมาก
โจเซฟนอ้ ยของขา้ พกั อยู่บา้ นขา้ ก่อนดีไหมแลว้ วนั รุ่งข้ึน
เจา้ ค่อยกลบั บา้ น"

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

40

แต่เหมือนโจเซฟจะไม่อยากไปนิดหน่อยแต่สุดทา้ ยก็ยอม
ไปอยา่ งโดยดี โจเซฟพยายามหาทย่ี ดึ เกาะขา้ จึงควา้ มือและ
จุมพิตเขา้ อยา่ งออ่ นโยนก่อนจะเอามือท้งั สองขา้ งน้นั คลอ้ ง
คอขา้ ไว้ มือเจา้ บอบางนกั ขา้ ไม่อยากให้มือเจา้ มีบาดแผล
อะไรเลยนางฟ้าของขา้
"เกาะดีๆล่ะโจเซฟของขา้ "
ขา้ เดินทางดว้ ยเทา้ กระชบั ออ้ มกอดอย่างแน่นเพื่อที่จะได้
ใกลช้ ิดนางฟ้าของขา้ มากท่ีสุดและขา้ ก็เดินไดส้ ักพกั ก็เห็น
ว่านางฟ้าของขา้ น้นั ไดผ้ ล็อยหลบั ไปเสียแลว้ ขา้ จูบลงไปท่ี
หนา้ ผาและริมฝี ปากอยา่ งอ่อนโยนก่อนจะบอกฝันดีนางฟ้า
ทห่ี ลบั ในออ้ มแขนของขา้ แมโ้ จเซฟจะไม่ไดย้ นิ กต็ าม และ
ข้าก็หยุดเดินเหมือนเหล่าองค์รักษ์เหงาจะรู้หน้าท่ีจึง
ปรากฏตัวข้ึนต่อหน้าข้าไม่มีคาพูดใดหรื อคาถามใดๆ
ท้งั สิ้นที่จะเอยจากขา้ เพราะวา่ พวกมนั รู้อยู่แลว้ ว่าเดก็ คนท่ี
อยู่ในออ้ มกอดขา้ คือใครและมนั ก็รู้ตวั ว่าควรปกป้องเด็ก
คนน้ีไม่ใหม้ ีภยั อนั ตรายใดๆท้งั สิ้น
"ไปปราสาทเล็กทาใหท้ ี่น้นั มืดสนิทอย่างใหม้ ีแสงใดๆแม้
กระท้งั แสงอาทิตยเ์ ลด็ ลอดออกมาเดด็ ขาด"

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

41

เมื่อเหล่าองคร์ ักษ์เหงารับทราบคาส่ังก็หายไปกบั เงามืดขา้
มองดูทอ้ งฟ้าท่ีเหมือนหิมะจะเร่ิมตกไม่ไดก้ ารเสียแลว้ ถา้
เดินทางชา้ กว่าน้ีนางฟ้าของขา้ ตอ้ งหนาวตายแน่ๆ
"ไม่ตอ้ งห่วงนะโจเซฟของขา้ ขา้ จะพาเจา้ มาอยใู่ นปราสาท
ของขา้ แน่นอน เพราะวา่ ข้ารักเจ้าอยา่ งไรล่ะนางฟ้าของขา้ "

เร่ืองราวท8ี่

ไม่นานขา้ ก็พานางฟ้าของขา้ ถึงปราสาทเลก็ ปราสาทแห่ง
น้ีอยู่ห่างจากราชวงั ใหญ่และตาหนกั เล็กๆต่าง อย่างไกล
พอสมควรเลยทีเดียวและท่ีน้ีเหมาะท่ีจะพานางฟ้าของขา้
พกั ผ่อน เพราะขา้ สามารถควบคุมอะไรไดง้ ่ายและผูค้ นก็
ไม่เดินมาแถวน้ี ขา้ หาไดใ้ ส่ใจคาปากจากพวกเหล่าคนใช้
ขุนนางเพราะพวกมนั ต่างก็ซุบซิบนินทาวา่ ขา้ น้นั วิปริต อยู่
แลว้ เมื่อขา้ ถึงหนา้ ปราสาทก็มีเหล่าคนใชเ้ พียงแค่3-4คน
ท่มี ายนื รอตอ้ นรับ ขา้ มองสารวจรอบๆก็พ่ึงพอใจอยา่ งมาก
เพราะท่ีแห่งน้ีมืดตามที่ข้าต้องการ ข้าเดินผ่านคนใช้
เหล่าน้นั อยา่ งไม่สนใจสายตาสงสัยและใคร่รู้วา่ คนในออ้ ม

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

42

แขนขา้ คือผใู้ ด แลว้ เหตุใดถึงตอ้ งทาให้ทุกอย่างมืดสนิท
ดว้ ยแต่พวกมนั รู้ตวั ดีว่าไม่ควรเอ่ยปากถามอะไรแลว้ เก็บ
ความสงสัยน้ีต่อไป ฟุบ...
เสียงวางร่างบางของนางฟ้าของขา้ ไวบ้ นเตียงนอนขนาด
ใหญ่และแน่นอนทกุ อย่างมืดสนิทและเงียบมากไม่มีสิ่งใด
รบกวนเหมือนวา่ นางฟ้าของขา้ จะรู้สึกตวั จึงลุกข้ึนมา ขา้ ที่
สามารถมองเห็นในความมื ดได้เพราะดวงตาเร่ิ มชินกับ
ความมืดแต่อกี คนไม่สามารถมองเห็นได้ ใช่โจเซฟมองไม่
เห็นไม่ว่าขา้ จะทาอะไรหรือทาส่ิงใดนางฟ้าของขา้ ก็มอง
ไม่เห็น
" อดมั อดมั เจา้ อยไู่ หน..."
"....."
"อดมั !! "
"....."

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

43

ไร้เสียงตอบรับ และแน่นอนขา้ อยู่ขา้ งๆเตียงนางฟ้าของขา้
เพียงแต่ขา้ รู้สึกดีใจและต้ืนเต้นย่ิงนักเม่ือนางฟ้าของข้า
เรียกหาขา้ และเริ่มหวาดกลวั เม่ือไม่มีขา้ ขา้ อยากทาให้
นางฟ้าของขา้ ตอ้ งการขา้ อยู่ไม่ไดถ้ า้ ไม่มีขา้ และเหมือน
ความคิดน้นั ก็เป็ นจริง เมื่อโจเซฟไม่ไดร้ ับการตอบรับจาก
ขา้ ร่างกายเจา้ ตวั ก็เร่ิมส่ันเพราะความหวาดกลวั และเร่ิม
กวาดมือมองไปรอบๆ

"เตียง... "

"...."

ขา้ มองทุกการกระทาอยอู่ ยา่ งเงียบๆๆไม่ไหวต่ิงและมองดู
อีกคนจะทายงั ไงต่อข้ายิ้มออกมาอย่างหน้าหวาดกลัว
รอยยมิ้ เยน็ เผยออกมาดวงตาที่ฉายแววหลงใหลและหลุ่ม
หลงเผยออกมา ขา้ ไม่เคยมีความสุขอะไรเช่นน้ีมานานแค่
ไหนกนั นะ ขา้ ช่างรักเจา้ เหลือเกินนางฟ้าของขา้ ขา้ จะทา
ให้เจา้ เป็ นของข้าและต้องการขา้ ขาดข้าไม่ได้เอาล่ะ...
นางฟ้าของขา้ มาเล่นกนั เถอะ:) . . .

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

44

#โจเซฟ
ฟุบ...
ผมรู้สึกตวั วา่ ผมโดนว่างจากอะไรบางอยา่ งที่นุ่มๆ ผมลืม
ตาข้ึน ก็พบกบั ความมืดมิดเช่นเคย ผมจึงเรียกคนทผ่ี มไวใ้ จ
ณ ตอนน้ีนะ
"อดมั อดมั เจา้ อยไู่ หน..."
"....."
"อดมั !! "
"....."
ไร้เสี ยงตอบรับไม่มีใครตอบรับผมเลยใจผมเร่ิ มไม่ดีและ
เร่ิมกระวนกระวายในเม่ือผมมองไม่เห็นก็ตอ้ งรู้ว่าตวั เอง
อยทู่ ่ไี หน..
และผมกร็ ู้ไดว้ ่า ผมอยเู่ ตียงแน่นอน
"เตียง... "

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

45

"...."

ผมพยายามจะพาตัวเองลุกออกจากเตียงผมนอนไม่ได้
หรอกผมไม่ไวใ้ จท่ีน้ีและผมไม่รู้ว่าอดมั อยู่ไหนแลว้ ผมอยู่
ทไ่ี หน..
ผมลุกจากเตียงแต่แลว้ ก็โดนแรงกระชากจากท่ีไหนไม่รู้
กอดผมอยา่ งแน่นราวจนร่างผมแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ

"โอย๊ !! ใครนะ!!!!!!"

"..."
ผมตะโกนออกมาและตะเกียดตะก่ายออกจากออ้ มกอดน้ี
และก็ยงั ไร้เสี ยงตอบรับเช่นเคยใครกันอดัมเหรอถ้า
เป็นอดมั ทาไมไม่ตอบรับล่ะเขาคือใครกนั ผมไม่สามารถ
หลุดออกจากออ้ มกอดน้ีได้ ผมขดั ขืนเท่าท่ีตวั ผมจะทาได้
แต่แลว้ กไ็ ม่เป็นผล จากกอดกก็ ลายเป็นการสูดดูม

"ออกไปนะ!!! ใครก็ไดช้ ่วยดว้ ย!!!!"
ผมขดั ขืนสุดแรงเท่าทจี่ ะทาไดแ้ ต่แลว้ ก็ไม่มีใครเลย

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนยิ ายยคุ กลาง

46

อดมั อดมั อยไู่ หน

ในใจผมกรีดร้อง ถา้ ผมไม่รีบออกไปตอนน้ีผมตอ้ งโดน
ขืนใจแน่ๆๆๆ ผมตดั สินใจใชแ้ รงท้งั หมดกระทืบเขา้ ไปที่
เทา้ แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆเลยแต่ทีผ่ มรู้สึกไดค้ ือ...

ออ้ มแขนแกร่งน้นั ปล่อยผมแลว้ ผมวิ่งหนีท้งั ๆทต่ี วั ผม....
มองไม่เห็น และน้นั ทาให้ผมสะดุดลม้ และผมไม่รู้ผมลม้
อะไรผมกระแทกอะไรบางร่ างกายผมเจ็บไปหมดผม
ร้องไหอ้ อกมาดว้ ยความหวาดกลวั

"อดมั อดมั อยไู่ หนช่วยดว้ ย....."

เรื่องราวที9่

ผมร้องเรียกคนท่ีผมไวใ้ จมากที่สุดอดมั ผมไม่รู้ว่าเขาอยู่
ไหนทิ้งผมไวท้ ่ีไหนตอนน้ีผมอยู่ไหนแลว้ ส่ิงที่ผมเจอคือ
ใคร เขาจะทาอะไรผมทุกอยา่ งมนั สับสนไม่เขา้ ใจ ภายใน
ใจผมวา้ วุ่นและไม่มีสติอยกู่ บั ตวั ผมยอมรับว่าตวั ผมตอนน้ี
หวาดกลวั

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

47

" อดมั !! อดมั อยไู่ หน อดมั ฮือๆๆๆๆ"
ผมกรี๊ดร้องเรียกอดมั จากน้นั ไม่นานผมก็ไดย้ นิ เสียงฝี เทา้
ดงั ข้ึน ดงั ข้ึนผมหันไปมองตามเสียงฝี เทา้ แต่กลบั ไม่เห็น
อะไรเลยนอกจากความมืด ผมเริ่มน้ าตาไหลกับความ
หวาดกลวั และเจ็บไปหมดตามร่างกาย น้ีผมจะตอ้ งตายใน
ทีแ่ ห่งน้ีเหรอ หรืออดมั เอาผมไปขายไปเป็นทาสบาเรอให้
เหล่าขุนนาง จากความหวาดกลวั ก็สุ่มไปดว้ ยความโกรธ
และเคียดแคน้ แต่แลว้ ทุกอย่างก็ตอ้ งเปลี่ยนไปเพราะเสียง
ฝีเทา้ เม่ือก้ี คืออดมั
"โจเซฟทาไมเจา้ ถึงอยตู่ รงน้ี ร้องไหท้ าไมโจเซฟของขา้ "
ผมเม่ือไดย้ นิ เสียงโจเซฟก็ยนื่ มือออกมาท่ามกลางความมืด
มิดหมายจะควา้ ออ้ มกอดของอดมั แลว้ มนั ก็เป็ นดงั่ หวงั อ
ดมั โอบกอดผมและลูบหัวผมอย่างอ่อนโยนราวกบั ปลอบ
ประโลมเด็กน้อยท่ีตื่นกลวั ผมจากที่ร้องไห้อย่างหนกั ก็
ค่อยหายและเปลี่ยนเป็นสะอึกสะอ้ืนทนั ที ผมไม่สามารถรู้
ไดว้ ่าอดมั ทาหน้าตาเช่นไรแต่คงจะทาหน้ากงั วลแน่ๆ แต่
หารู้ไม่ว่าความจริงแลว้ อดมั แสยมิ้ อยา่ งดีใจท่ที ุกอยา่ งกาลงั

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง

48

จะเขา้ ท่ีเขา้ ทางที่เขากาลงั วางไว้ โจเซฟตอ้ งขาดเขาไม่ได้
นางฟ้าของขา้
"อดมั เจา้ ไปไหน เจา้ หายไปไหน ทาไมขา้ เรียกเจา้ ทาไมเจา้
ไม่มาแลว้ ทนี่ ้ีทีไ่ หน"
ผมถามในสิ่งท่ีคา้ งคาใจแต่ถึงอย่างน้ันผมก็ไม่ผลกั ออ้ ม
กอดน้นั กลบั กนั ผมกอดอดมั แน่ อดมั ไม่ว่าอะไรก็โอบกอด
ผมและอุม้ ผม ผมไม่รู้ว่าอดมั จะพาผมไปไหนทุกอย่าง
รอบตวั ผมมนั มืดมิดมนั ทาให้ผมรู้สึกหวาดกลวั ต่อสิ่งต่างๆ
ท่ีมองไม่เห็นยกเวน้ ....
อดมั
"ขา้ ลงไปจดั เตรียมให้เจา้ ยามเจา้ จะไดไ้ ม่ตอ้ งหิว แลว้ โจ
เซฟทาไมเจา้ ถึงออกมาอยขู่ า้ งนอกล่ะรู้ไหมว่า มนั อนั ตราย
"
"ขะ..ขา้ รู้ แต่ว่าขา้ โดนทาร้ายมีคนกระชากขา้ และกอดขา้
จนขา้ เจบ็ ไปหมด ขา้ ตกใจและกลวั เรียกหรือถามใครก็ไม่
มีใครตอบรับ ขา้ กลวั เลย..."
" หนอี อกมา "

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนยิ ายยคุ กลาง

49

ผมพยกั หนา้ รับอย่างไม่โตเ้ ถียงใดๆ อดมั ไม่กล่าวอะไร
หลงั จากเห็นผมเงียบ เขาวางผมไวท้ ี่เตียงและน้นั ทาใหผ้ ม
นึกถึงเหตุการณ์ท่ีผมเจอ ผมเริ่มส่ันและหันซ้ายหนั ขวาก็มี
แต่ความมืดมิด ความกลวั เริ่มครอบงาจิตใจผม ไม่กี่อึดใจ
ผมกเ็ รียกอดมั และผมมนั่ ใจว่าโจเซฟอยกู่ บั ผม
"อดมั .."
"....."
ไม่มีเสียงตอบรับเหมือนคร้ังท่ีแลว้ ไม่นะ ผมเร่ิมใจไม่อยู่
กบั เน้ือกบั ตวั เม่ือไม่ไดย้ นิ เสียงตอบรับของอดมั
"อดมั !!!!"
ผมตะโกนเรี ยกอย่างสุ ดเสี ยงและคล้ าหาอย่างหวาดกลวั
จู่ๆก็มีเสียงหัวเราะออกมาอย่างบา้ คลง่ั และน้ันทาให้ผม
ตกใจจนทาไรไม่ถูกท้งั กลวั และระแวง มองไม่เห็นสิ่งใด
เลยนอกความมือมิดผมเร่ิมจะร้องไหอ้ ีกคร้ัง
" ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า"
"ขา้ อยนู่ ้ี โจเซฟของขา้ ชูว้ ....ไม่ร้องๆๆ"

ยอ้ นยคุ มาอยใู่ นนิยายยคุ กลาง

50

เม่ือผมไม่ไดย้ นิ เสียงอดมั อยา่ งทนั ทีโดยไม่สนใจวา่ ตวั เอง
จะตกเตียงใดๆท้งั น้นั แต่เหมือนอดมั จะควา้ ตวั ไดท้ นั และ
น้นั ทาใหผ้ มอยใู่ นออ้ มกอดแกร่งของอดมั อีกคร้ัง
"อยา่ ทงิ้ ขา้ ไปไหนเลยนะ"
ผมพูดข้ึนอย่างหวาดกลวั และร่างกายส่ันสะทา้ นทุกอยา่ ง
ตอนน้ีมีแค่อดมั ทีผ่ ม...พ่ึงได้ ผมมีแค่เขา ในตอนน้ี
"ไดส้ ิ ขา้ ไม่ทงิ้ เจา้ ไปไหนเพราะโจเซฟเป็นของขา้ "
อดมั พูดข้ึนถึงผมจะไม่เขา้ ใจความหมายที่แทจ้ ริงของผม
แต่ผมเลือกทจ่ี ะเงียบและรับรู้ถึงการสัมผสั ที่มือของอดมั ท่ี
กาลงั ลูบหวั ใบหนา้ ที่กาลงั สูดดมร่างกายผมอย่างหลงใหล
ต่อใหผ้ มขดั ขืนแค่ไหนอดมั ก็ไม่ไดเ้ ลิกการกระทาน้นั ...

เรื่องราวท1่ี 0

ไม่รู้ว่าผมอยทู่ ่าน้นั นานเท่าไหร่ผมรู้สึกอีกทีกอ็ ยเู่ ตียงนุ่มๆ
โดยมีอดมั ท่ีกอดผมอยผู่ มน่าจะเผลอ ผมมองซ้ายมองขวาก็
เห็นแต่ความมืดเช่นเคยน้ียงั ไม่เชา้ อีกเหรอแลว้ ตอนน้ีเวลา
เท่าไหร่แลว้ ผมหลบั ไปนานแค่ไหนแต่ผมก็ไม่สามารถหา

ยอ้ นยคุ มาอย่ใู นนิยายยคุ กลาง