Shyqyri Peza

Shyqyri Peza
Tetori muaji i letërsisë

“Libri ndryshon mendjen dhe mendja
ndryshon botën…”

Thënie

Libri një dritare e hapur

Rruga e dijes është e gjatë dhe e
vështirë , por ajo bëhet e bukur
kur ke bashkëudhëtar një mik të
mirë e besnik… “Librin”

- Librat janë kaq të dobishme për
një budalla, aq sa një pasqyrë për
një njeri të verbër.

- Eekzistojnë krime më keq se sa të
djegësh libra. Një nga këto është
të mos i lexosh.

Por të drejtë ka mami im,

Perimet më bejnë të forte (Kejsi Shehaj 5-d) Unë di se që bëj gabim

Më pëlqejnë çokollatat, Se më duhen vitamin,
Patetinat por jo sallatrat, Fibra shumë dhe proteina

Unë perimet nuk i dua Me ëmbëlsira kur e teproj

Edhe supa s‘është për mua Organizmin e dëmtoj

Ushqimet e thata s’më bëjnë mirë

Dua vetëm akullore, Dhe pse I ha me shumë dëshirë

Pica, tost, në çdo lloj orë, Për t’u bërë I fortë dhe I zgjuar,
Dua edhe ëmbëlsira, Për të luajtur dhe mësuar
Ato po që janë të mira Që mendje e muskuj të formoj

Me mamin zihen për çdo ditë, Ndaj çfarë thotë mami do të ha.
Sapo ulen në tavolinë Diskutim më nuk ka!
Se ajo më detyron Dhe çuna, e gjeni dot?!
Që perime të ha gjithmonë Që tani ndihem I fortë!

Një gjethe e vetmuar (Denisa Çela 5-D)

Një gjethe në oborrin tim
shiu e rreh papushim.

Vjen era në ajër e ngre,
prapë e rrëzon përdhe.

Ajo dridhet ashtu e zbehtë
litarë shiu bien nga retë.

Një gjethe lëkundet e vetme,
e vështroj dhe them me vete:

“Vjeshta me gjethen mban mëri
sepse larg shoqeve ajo rri”.

Gjethet në pemë po bisedojnë,
vjeshta gjethen e vetmuar qorton.

I Dashur Atdhe

( Griselda Saliasi 5-D )
Me vite jam larguar,
i dashur Atdhe,
por nuk të kam harruar,
se shumë i ëmbël je.

Kjo zemra më këndon
për ty, o Shqipëri,
por prap më lëngon,
se je në varfëri.

Të fala të dërgoj,
këndej ku jam Atdhe,
gjithnjë po të kujtoj,
se birin tënd më ke

Thesar në pafundësi ( Kejsida Bregasi 5-B )

Me e shtrenjte eshte shpirtmiresia Bej te mira nese mundesh
Sa e cmuar dashuria Sepse ndihesh shpirt I ri
Me e embel drejtesia Bej dhe mos ngri krye
Sa e paqme ndershmeria Rri perhere ne ultesi .

Pasuria me e madhe eshte gezim ne pafundesi Sa e embel fjale e mire
Shpirterorja si sorkadhe Qe buron ne zemer dlire
Te bejne te ngelesh Ajo mban ere dashuri
gjithmone I ri Eshte thesar ne pafundesia

Duaj male , fusha ,kodra,
Duaj nenen por edhe baben
Shfrytezoje aq mire kohen
Sepse iken e svjen prape

Ajo ditë mund të vij edhe sot ( Suada Rustaj 6-A)

O krijesë e Zotit me emrin njeri
një pyetje të sinqertë
Do te drejtoj une ty

Valle a ke menduar apo e ke ditur se kush vjen ne kte
bote ka edhe per te ikur .

Cdo krijese e gjalle qe jeten ka shijuar
Shpirtin te Krijuesi ka per ta dorezuar .

Ai cast qe prish lezetin
se kur vjen si dihet

Kur emri yt per gjithmone do fshihet .

Mall ( Arjela Anastasi 7)

Ca pika shiu ranë mbi qelq.
Për ty unë befas ndjeva mall.
Jetojmë të dy në një qytet,
Dhe rrallë shihemi sa rrallë.
Edhe m'u duk pak e çuditshme
Si erdh kjo vjeshtë, ky mëngjes.
Qiejt e ngrysur pa lejlek
Dhe shirat pa ylber në mes.
Dhe thënia e vjetër e Heraklitit
Seç m'u kujtua sot per dreq:
"Të zgjuarit janë bashkë në botë,
Kurse të fjeturit janë veç".
Në ç‘ënderr kemi rënë kaq keq,
Që dot s'po zgjohemi vallë?...
Ca pika shiu ranë mbi qelq
Dhe unë per ty seç ndjeva mall

Kujtime ( Esli Kalemi 7-B) Në valë kujtimesh rrjedhin zërat e tyre,

Nata me yje më sjell ndër mend E në qiej ëndrash shoh mirazhe,
kujtime,
Të së djeshmes e të viteve më parë, Ndërsa kjo natë me yje,
Të lumtura lundrime fëmijërie,
Të dhimshëm lot që ende s’janë Ma mbush zemrën me të vjetra jehona
tharë, e peisazhe!

E hëna mes yjesh,
Më kujton veten mes familjes,
Mes atyre të cilët kam mall,
Mes atyre që më kanë mësura
hapat e parë

Mos e ul kurrë kokën ( Stejsi Çela 7-b )

Mos e ul kurrë kokën,
Asnjëherë për askënd,
Mos e ul kurrë kokën,
Edhe nëse thonë se në këtë tok’ për ty s’ka vend
Mos e ul kurrë kokën
Edhe nëse thonë se je një leckë
Mos e ul kurrë kokën, vazhdo të jetosh me shpresë.
Mos e ul kurrë kokën,
Edhe nëse askush s’të do aq shumë,
Mos e ul kurrë kokën ,
Vazhdo të mendosh si unë,
Mos e ul kurrë kokën,
Edhe nëse thone se je vetmuar,

Mos e ul kokën,
Se në të vërtetë je një diamant I çmuar

Të mbjellim një dru ( Marinela Caushi 7-b )

T’mbjellim të gjithë nga një dru,
e Çdo dru ta sjell një zog,

e Çdo zog ta sjell një kengë,
e Çdo kengë një kënaqësi,
ajër të pastër në mushkëri,
e Çdo gjeth me jetë të vet,

pluhurin mbi ty- e pret,
si ombrelle,

që t’kesh – shëndet.

Vetëm duhet – pak kujdes,
pak kulturë e pak vullnet…
e të zbrese mali në qytet.

Do t’i dëgjojme ciu-ciu,
zogjtë e tu e zogjtë e mi.

Atdheu ( Renalda Hodo 7-A )

O Atdhe! Më je i dashur sa më s’ka
Më je nënë, më je motër, më je vëlla.
Nga ç’ka rrotull më i shtrenjti ti më je,
Je më i miri nga çdo gjë që ka ky dhé.
Ty përditë të pat parë ime nënë,
Dheu yt në fund atë e pati ngrënë.
Nëmëruar t’i pat lulet syri i saj.
Te ti lindi, te ti vdiq ajo pastaj.
Ti i ke parë gjysh stërgjyshërit e mi,
Edhe eshtërat tretur ua ke po ti.
Nga ti, o shpirt-o kurrë s’qenë ndarë.
Pranë teje patën qeshur, patën qarë.
Nëna ime vdiq, ndaj ty të kam sot nënë,
Nënë që s’ke vdekje kurrë, faqehënë,
Numri prapë në vend mbetet kurdoherë.
Begatoje, o Zot, ti këtë vend!
Epu njerëzve të tij ti mbroth e shend!
Hi u bëfshin gjithmon’ armiqtë e tij!
Gas përjetë paçin zotërit e tij!
I begatë, i lulëzuar qoftë ai,
Një të ardhme pastë plot me lumturi!

Marsi i përgjakur ( Sara Kopo 8-B ) Marr e këput një degë marsi,
Lulet akoma kullojnë gjak,

Marr e këput një degë marsi, Ah, moj pranverë, si po të vrasin,

Në vendin tim që të rrënqeth, Plumbat në shpirt t’i s’i ke hak !

Në syth të lules gjaku plasi Tani na vlen më shumë se kurrë
Për një kolltuk, për një Makbeth Një qell i pastër mirëkuptimi.

Që bota mos na zërë me gurë,

Dhe s’është Makbethi i Skocisë Tek ne vëllezër është shpëtimi.

Që vret në gjumë një Dunkan, T’i shuajmë zjarret që mbjellin hi,
Por është Makbethi i Shqipërisë T’i ulim tytat që hapin varre,
Më gjakësori mbi çdo tiran. Tani na duhet vec dashuri

Mallkuar bushtra që e solli Të mos arrimë orën fatale

Këtë bastard të çmendurisë;

Me varre pranverën na mbolli

Dhe hodhi farën e ndasisë.

Pa ty ( Natalia Konomi 8-B ) Tani në fusha shkoj menduar,
Ku nis të fryjë erë e ftohtë,
Ti ike udhës së pafundme, Ku ca mullarë të gjysmuar,
Ku zverdhin drurët gjetherënës. Duken që larg si Don Kishotë.
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet,
I arti medalion i hënës. C’të bëj, po them me veten time,
Në këtë orë të vonë të muzgut
Lejelekët ikën fill pas teje Ku qerrja baltave bën shkrime,
Si stof i keq u zbeh blerimi Të lashta sa të Gjon Buzukut.
Dhe ngjajnë toka, pylli, reja
Me negativitetin e një filmi. Do të shkoj të ulem përmbi pellgjet,
Të pi në gjunjë duke rënë,
Në gryke e di që që do të më ngelet,
I ftohti medalioni i hënës.

Kujdes fjalën ( Xhesika Zeneli 8-B ) Nga fjala humbën Judë e Pilatë
Strategë e mbretër me mbretëri

Kujdes me fjalën, zonjëz me Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
çantë Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri
Pushteti i fjalës është i veçantë Kur fjala nxiret nga buzët jashtë
Gatuan male dhe kakërdhi.
Si dallëndyshja s’vjen në shtëpi

Me fjalën rrjedhin përrenj me Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
mjaltë Kujdes me fjalën dhe ti zotëri!
Pikojnë çezma me helm të zi
Kujdes me fjalën zonjëz me çantë
Kujdes me fjalën dhe ti zotëri! Unë fjalën vetë e shtroj në kartë
Dhe brenda syve se ç’është e di…

Kujdes me fjalën zonjëz me çantë

Kujdes me fjalën dhe ti zotëri

Kërkon shqipja djemtë e humbur (Deisi Hakrama 8-A )
Nëse ndodhesh ndokund gjallë
Një piskamë tokën ka lëkundur Thuja nanës bir, ve# një fjalë
Kërkon shqipja djemtë e humbun Fol me nanën pash t'madhin zot
Nana thrret, djali s'përgjigjet Mos e len t'mbytun n'lot
Zemra e nanës flakë po digjet Se i shkoi moti ve# me vaj
Kur nanë lokja i bzan t'birit Krue loti n'sytë e saj
Shkrep rrufeja n'kupe t'qiellit Ditë e natë mendja n'ty
Retë e zeza nisin tërbohen Loti i mallit, pikë gjaky n'sy
Breshër lotësh mbi dhe lshohën Bjen gurit dhe e ban copa
Thirrja e nanës t'rrenqeth mishin I bjen votrës e #ahet toka
Fjala e saj thellë djeg shpirtin N'qofsh gjall# bir,
Thirrja e nanës t'fute gjalle n'dhe ngjoma thirrjen
Bire i nanës, fol mor ku je?! Mos i'a kthe nanë lokes shpinën
O shqiptar, që aq shumë vuajte Ktheje bir kryet prej mëmëdheut
N'emër t'zotit po t'baj një lutje Fol me nanen Fol mor burr i dheut...

• Rri mejtohem shumë herë Hap sytë dhe përqark shikonj
Fushë, limë, brigje, male,
Tek perëndon yll'i zjarrtë, Mjetimi ( Klejdja Nebiu 8-A) Edhe të shkuarat kujtonj
Edhe hapetë një derë, Një nga një, dalengadale.
Soje rrjeth një drit' e artë. Për ata që janë ndarë
Prej nesh, që rrinim gjithë tok
Retë, nga pak' e nga pakë, Edhe më s'i kemi parë,
Që i patmë shpirt edhe shok,
Marrën një tjatër fytyrë, Zëmëra më përvëlohet
Edhe them vallë ç'u bënë,
Bënenë të kuqe flakë, Kur shoh që koha po ndrrohet
Dhe të mugëtit ka rënë,
E deti ndrin si pasqyrë. Po rrjeth nëpër hapësirë
Edhe sa vete po shtohet,
Oh! sa të bukura janë Lint nata me errësirë,
Dheu e qielli ndryshohet.
Fushatë që gjelbërojnë, Kështu rrotullohet moti,
Yjt' e hëna sytë hapin
Qiejtë që s'kanë anë, Dhe pas nomit q'u vu Zoti
S'rrinë, po gjithënjë çapin.
Luletë që lulëzojnë, Lumi me një psherëtimë
Ikën edhe vete në det,
Zoqthitë që flasin belbër Dëgjohet një bubullimë,
Që përhapetë përmbi dhet.
E fluturojnë ndë erë, Duke shkuar dit' e net,
E duke ndërruarë moti,
Pyll'i veshur më të gjelbër, Vemi si lumi në det,

Deti i qet' e i gjerë,

Lumi që nxjerr oshëtimë,

Që bubullin nëpër male

Dhe ikën me fishëllimë

Nëpër fusha me ngadale,

Brigjet' e veshurë me bar,

Me lule, me gjeth, me fletë,

Rrahurë n'ergjënt edhe n'ar,

Ahu me krye përpjetë!

Më çdo kënt edhe më çdo vis

E më çdo çuk' e çdo brinjë

Shoh një plep, një vith a lis,Një

Lorelaj ( Anisa 8-D ) Me krehër të artë vashëza po krihet
dhe ndërkaq një këngë nis e këndon,
Vallë nga më vjen nuk po e di e ç’melodi e fuqishme që përfshihet
gjith’ ky trishtim që më pushton; n’atë këngë që mrekullisht kumbon!
prej kohësh t’lashta një histori
më bie ndër mend e s’më lëshon. Varkarin n’atë varkën e tij të vogël
ajo melodi thellë në shpirt e kaplon,
Ajri freskohet e muzgu zë të bjerë, dhe s’e sheh gumën me majë të shogët
Rini tatëpjetë rrjedh krejt qetësor; se drejt majës së shkëmbit po
maja e shkëmbit nis të shkëlqejë vështron.
nga rrezet e diellit mbrëmjesor.
Besoj se varka e varkari fort i hutuar
Atje sipër më e bukura vashë në fund prej dallgëve jan’ gllabëruar;
magjishëm është ulur dhe po rri, dhe gjithë këtë fort të madhe hata
gjerdani i artë i rrëzëllen në qafë, e ka bërë Lorelaja me këngën e saj
dhe leshrat e arta ajo po kreh tani.

Pulbardha ( Stefani Qyra 8-C ) Dhe shkuam në det ta kërkonim,
Kur vala me valën si deshët kokat
Pulbardhën në rërën e lagur e gjetëm, kishin perpjekur
E kishte thyer këmbën nën gjurin e brishtë. Dhe era dhe retë renkonin
E kishin lënë shoqet në bregun e detit vetëm. Dhe e gjetëm pulbardhën të vdekur...
E kishin lënë e askush nuk e priste.
E pamë!
Pulbardhën në dhomën tonë e shpumë Kishte hapur krahët e bardhë në rërën
E u mesua me ne si njeriu i shtëpisë. e njomë
Ve# nga dritarja shikonte detin me shkumë E pamë!
Dhe valën që ngrihej mes shiut dhe stuhisë Ndofta nuk donte të vdiste në
dhomë...
Jetoi pulbardha shumë në dhomë
Po humbi papritur një ditë,
Një ditë kur deti hidhej mbi rërën e njomë
Një ditë kur vinin stuhitë..

Sikur s’jetoj në vendim tim ( Perla Kuçi 8-C)

Më ndodh sikur s'jetoj në vendin tim
Po në një vend të huaj dhe të largët
Në një qyetet me buba dhe me minj
Mes mureve të rrjepur dhe të lagët.
Cuditem pse kështu me duket shpesh
Kur s'ka njeri shtëpia, kur jam vetëm
Kur shiu në dimër flluska ngre ne shesh
Dhe mua flluska flluska ma bën jetën
Më ngjan sikur dhe strehet derdhin helm
Helmohemi #do cast me njeri tjetrin
s'e di nga vjen ky helm se s'kam c'të them
Vec shoh se rrobat tona helm na rrjedhin
Ky vend më duket do helmohet krejt
Nga helmi rrjedhur vrimat në themele
Pastaj do tundet toka në tërmet
Dhe Djalli i Madh do qesh e do zgerdheshet
I huaj jam në vendin tim mjerisht
Dhe kur rreth meje ka me dhjetra njerëz
Kjo më lëndon dhe shpirtin ma gërvish
më bën të qaj si nxënës prapa derës.

Dasma e madhe Nëna ime, nëna jote Desara KYÇYKU 9-D

Un’ të thom jam i kuq zën’ e qajnë për të dy Shenjtërin’ e vendit tëno
Ti më thua jam i bardh’ Djali babën nuk e ka edhe një tjetër
Un’ me huq e ti me huq baba djalin Ësht’ këtu Baba Tomorri,
Pra, të zezat radh’-radh’ vuan ta zër e ta përzër kryefroni yt i vjetër
Nën’ e zez’, motër e zez’ Që ta pjek më hell të gjall’ Jemi rob, kurban i tij
Babë i zi e babëzi T’ia pres mishin me gëshër’ varfanjak edhe dervisha
Në çdo hap – një varrez’ Botë e çmëndur, djall i Jemi rob, kurban i tij
ky atdheu yn i zi çmëndur me xhamia e me kisha
Oh ky atdheu yn i zi Zot’i çmëndur, të gjith E pra, ti, o Perëndi:
na u bë skëterr’ e vrerit çmëndur… pse na lë në dor’ të
Varen eshtrat e shqiptarit Vetëm vdekja bën të sajën djallit!?
nëpër sqepe të skifterit ha e ha e s’ka të dëndur…. Që na shtypi na përtypi
Dhëmb’ për dhëmb nëpër nofulla t’çakallit.
e sy për sy,
si ti mua dhe un’ ty Perëndi, o Perëndi,

bota thon’ se ti kur dashke Bën

Dasma e madhe Diku tallen me profit
Për të ligun flasin mirë,
Edhe rri e bën sehir, për të mirin flasin keq
bën sikur asgjë nuk di Gjuh’e tyre gjarpër fshihet
Pra dhe ne jemi kondra; komb’i varfër vuan e heq
duam një tjetër perëndi. S’kemi fjalë për ca kusar’
Duam një Zot Vidh e ha, vidh e ha
që të na kap, Me një bark sa dy hambar’
të na kap e të na tundë Ata lëri mos i ngà….
Të na tund e të na shkund Ata kanë një vulë në ball
Vllavrasjes t’i jap fund dhe njëqind e një dhëmballë
Ohh, më fal o Perëndi Dhe njëqind e një dhëmballë
për k’të fjalë çdo dhëmballë me shtatë presa
që guxova dhei thashë Mirpo kombi ka të tijat
i rrëmbyer dhe I nxituar! Shtatëmilionë e gjysëm pjesa
Mirpo gjuha më rreh dhëmbin Ai lipset që të rrojë
atë dhëmb që më ka dhëmbur E doemos që do të rrojë
Më rrëmben edhe më nxit Qoft’ me hir, qoft me pahir
kurse shihen ca jezitë Se aty ku bie zjarri, shpërthen lulja më e mirë
Dikur mburren delenxhit’

Hakërrimi ( Xhesika Xhaferi 9-d )

Mir’ , po dhe ju ? Ju që s’keni
patur as nevoj as gjë t’keqe

Më përpara nga t’gjith, ju I that’ të
ligut “ peqe ”

Për të zën, një kolltuk, aq ulët u
për kulët

Sa në pragun e armikut vajtët si
kopil u ngulët

As iu haet , as i’u pihet,
Vëtëm titullin e doni dihet!
Teksa fshat I varfër digjet…. dhe

ajo nis e krihet

Lumturia ime ( Klea Bregasi 9-D)

Ju dua , të vegjël dhe ju të mëdhenj!
Sikur të më derdhen të ligjtë përrenj,
U thyej dhe qafën , i coj mu në djall
Me gotën përpara, me kengën me mall!
Shpesh vuaj dhe dhëmbet kërcas domosdo,
Po jeta është luftë dhe unë jam hero;
Ndaj jam i shkujdesur, pa pare në xhep,
As mbreti të drejtat s’m’i merr e s’m’i jep
Më shtyp zgjedhe e skamjes nga viti në vit,
Por mbrëmjes me miqtë unë vitin e ndrit;
Kur mbërrijmë qellimin dhe gazi na djeg,
Përse t’i kujtojmë ca ferra në shteg?
#’të merrem me fatin, me kalin gërmuq?
Pa hiqmu nga sytë, i poshtri thuthuq!
Kur brenga dhe gazi trokasin në xham,
U them: “Mirë se vini, një sofer e kam”!

Kënga e Dhoqinës ( Egla Agolli 9-b )

Ditën e Pashkës në drekë Nëntë djem e nëntë nuse
Sec u therr një ka në fshat Të nënta me djem në duar
Vajta e mora nj'okë mish Nëntë djepe #'mi përmbyse
Dhe e hodha në kusi Nëntë pajë #'mi zhurite
Të mar një kërcu të zi Nëntë dyfekë #'mi shite!
Me vrap dolla në avlli Kostandin, të arthtë gjëma
Te më cpiket një stihi Martove Dhoqinën larg e larg
Me vrap m'u hodh në kusi mërguar
Më helmoi djemt e mi Tre male kaptuar

Peizazhi i rruges ( Rafaela Kasneci 9-B )

Vështroj nga dritarja tek rruga fundoset n
vapë,

Tek ecën nje djalë i vogël nga dielli I përzh
Tek ngjit të përpjetën e gjatë,
Dhe krahët tund si degë e kokën ë mban

ngritur.

Ec, o djalë i vogël, i djegur nga gushti,
Ec e rrugën e gjatë si petë zbutet,
Si petën, me qimet e ngjyrës së prushit,
Zbute dhe grykën së gjelbër të malit fute.

Monologu I dinjitetit ( Kamelisa Selami 9-A )

Ndërsa mua që dinjitetit më shtyp kuptohet qartëme
thumb më shpon, që kryet ti mbaj gjithnjë lart. Një
armik më shumë është një gjemb i ri vërtet , më
nxjerr telashe po më shton një stoli.Sepse sic ishin
qafaet që mbanin burrat spanjoll, dinjiteti është një
hallkë por edhe një auredë….

Qëndrimi ( Fatjona Lama 9-A)

Unë jam këtu,
Nga moti kur,
Vetë zoti bëri,
Fushën – fushë
E malin – mali
E do jem këtu
Dem baba dem
Sa mali të bëhet

Hi e hiri,
Mal përsëri

Në mundsh ( Adelajda Lakti 9-A )
• Në mundsh ta ruash arsyen, kur bota humbet • Në i detyrofsh dot muskul, nerv e puls e
fillin zemër
e fajin ty ta hedh dhe vetes t’i besosh, të të shërbejnë edhe kur gjithçka duket e
sa herë tek ti dyshojnë e s’të përfillin kotë,
por edhe dyshimet drejt t’i gjykosh… e të qëndrosh kur s’ke asgjë më veç vullnetit,
që vetëm fjalën “Qëndro!” gjithmonë të
• Në mundsh të rrish në pritje, nga pritja pa u thonë…
lodhur, Në mundsh të flasësh me maskarenj, por
e, kur t’urrejnë, urrejtje mos t’ushqesh, nderin tënd ta ruash
madje, ndaj shpifjeve të rrish pa folur, e t’ecësh përkrah mbretit pa krenari që të
me thjeshtësi, me to pa rënë ndesh… verbon…
Nëse armiku apo miku s’të bëjnë dot të
• Në mundsh t’mendosh, por jo gjer në shkatrrim, vuash,
të ëndërrosh, por jo si rob ëndërrimesh, dhe gjithkend e çmon, por veç sa meriton…
dhe t’i trajtosh njëlloj e pa dallim
ngadhnjim e shpartallim burim mashtrimesh… • Në mundsh t’i mbushësh ti minutat aq të
Në durofsh dot thëniet e tua të drejta rënda
në kurthe për trutharët, kopuket që t’i kthejnë, me vepra që peshojnë
t’i shohësh të thyera gjërat më të shtrenjta dije dhe mos kij asnjë dyshim,
e prapë t’i ndërtosh me vegla që nuk vlejnë… se jotja do të jetë Bota, me ç’ka brenda,
Në mundsh fitoret që ke korrur t’i flijosh dhe NJERI do të jesh, o biri im!
si në kumar, në një të vetme lojë,
të rrezikosh, të humbasësh e prapë t’ia fillosh,
dhe humbjen kurrë të mos e zesh në gojë…

Tetori muaji i letërsisë

“Libri ndryshon mendjen dhe mendja
ndryshon botën”