นิทานอีสป 1. หมาจิ้งจอกกับอีกา ในยามเช ้าอันแสนสดใส หมาจิ ้งจอกยืน่จมูกอนัเฉียบไวของมนั ไปตามราวป่า เพือ่ เสาะหา ของกิน มนัเห็นกาตวัหนึ ่งเกาะอยู่บนกิ ่งไมเ้หนือหวั แน่นอนว่านี ่ย่อมไม่ใชอ่กีาตวัแรกที ่ เจา้ จิ ้งจอกเคยเห็น แต่ครั ้งนีส้ิ ่งทีท่ าใหม้นั สนใจจนตอ้งหยุดมองเป็นครั ้งทีส่องก็คอืเจา้อกีาผู้ โชคดมีเีนยแข็งอยู่ในปากของมนักอ้นหนึ ่ง "ไม่จ าเป็ นต้องไปหาไกลแล้ว" หมาจิ ้งจอกเจา้เล่หค์ดิ "นี ่แหละคอือาหาร เช ้าอ ันแสนโอชะของข้า" ว่าแลว้มนัก็วิ ่งเหยาะๆ ไปยงัโคนตน้ไมซ้ ึ ่งอกีาเกาะอยแู่ละมองขึน้ ไปดว้ยความ ชืน่ชม มันร ้องว่า "อรุณสวสัดิ ์สิ ่งมชีวีติทีแ่สนงดงาม" อกีาเอยีงคอขา้งหนึ ่ง มองหมาจิ ้งจอกดว้ยความแคลงใจ ทว่ามันคาบเนยแข็งไว้ ในปากแน่น ไม่ยอมตอบรบัค าทกัทายของหมาจิ ้งจอกเลย "ชา่งเป็นสิ ่งมชีวีติทีม่ เีสน่หเ์หลอืเกนิ " หมาจิ ้งจอกกล่าว "ขนของม ัน ส่องประกายเป็นยิ ่งนกั รูปร่างก็งดงาม ทั ้งยงัมปีีกอนัมหศัจรรย์นกแสนสวย เชน่นีย้ ่อมตอ้งมเีสยีงทีไ่พเราะเพราะพริ ้งมากเป็นแน่ ในเมือ่ทุกอย่างในต ัวม ัน สุดจะสมบูรณ์แบบ ม ันจะร ้องเพลงให้ข้าฟั งส ักเพลงได้ไหมหนอ ข้ารู ้ดีว่าข้า ควรยกย่องใหม้นัเป็นราชนิ ีแห่งนกทั ้งหลาย" เมือ่ ไดฟ้ ังค ายกยอปอปั ้นเหล่านี ้อกีาก็ลมืขอ้กงัขาทั ้งปวงรวมถงึอาหารเชา้ของ มันด้วย มนัอยากไดช้ ือ่วา่ราชนิีแห่งนกเหลอืเกนิ ดงันั ้นมนัจงึอา้ปากกวา้งส่งเสยีงรอ้งดงัทีส่ ุดออกมา และแล้วเนยแข็งก็ล่วงหล่น ลงมาเขา้ปากหมาจิ ้งจอกซึ ่งอ้ารอรับอยู่พอดิบพอดี "ขอบคุณ" หมาจิ ้งจอกกล่าวเสยีงหวานขณะเดนิจากไป "แม้ว่าจะแหบห้าว ไปส ักหน่อย แต่เสยีงเจา้ก็เป็นอย่างทีค่าดเอาไว้ว่าแต่สตปิัญญาของเจา้อยู่ที ่ ไหนหรือ"
2. หมาป่ า ลูกแพะและแม่แพะ เชา้วนัหนึ ่งแม่แพะกา ลงัจะไปตลาดเพือ่หาของกนิมาเลีย้งครอบครวัซึ ่งก็มเีพยีงลูกแพะ น้อยๆ หนึ ่งตวัและตวัมนัเอง "ดูแลบ้านให้ดีๆ นะจ๊ะ ลูกแม่" นางกล่าวกับลูกแพะ พลางใส่กลอนประตูอย่าง ระมัดระวัง "อย่าปล่อยให้ใคเข้ามาข้างในล่ะ เวน้แต่เขาจะบอกรหสัผ่านนีก้บัลูก 'หมาป่ าและพวกพ้องของมันจงพินาศ'" ประจวบเหมาะอย่างน่าประหลาดทีห่มาป่าตวัหนึ ่งแอบซมุ่อยู่ใกลๆ้ และได้ยินแม่แพะ พูดพอดีดงันั ้น ทนัทที ีแ่ม่แพะห่างไปพน้ สายตา มนัก็รบีวิ ่งเหยาะๆ เข้ามาเคาะประตู "หมาป่ าและพวกพ้องของมันจงพินาศ" หมาป่าพูดน ้าเสยีงนุ่มนวล นี ่ เป็นรหสัผ่านทีถ่ ูกตอ้ง แต่เมือ่ลูกแพะแอบมองลอดรอยแตกของประตูออกไปเห็นเงา รา่งทีอ่ยู่ขา้งนอก มนัก็ใหรู้ส้กึ ไม่สบายใจยิ ่งนัก "ขอข้าดูอุ้งเท้าสีขาวหน่อย" มนัเอ่ยขึน้ "ไม่อย่างนัน้ขา้ไม่ยอมใหแ้ม่เขา้ มาหรอก" แน่นอนว่าอุง้เทา้สขีาวเป็นคุณลกัษณะทีห่มาป่านอ้ยตวันักจะมใีหใ้ครดูได้ดงันั ้นมนั จึงต้องจากไปอย่างหิวโหยเช่นเดียวกับตอนขามา "เจา้จงอย่ามัน่ ใจอะไรมากเกนิ ไป" ลูกแพะเอ่ย เมือ่มนัเห็นหมาป่าเดินดุ่ม เข้าป่าไป
3. กาก ับนกนางแอ่น วนัหนึ ่งกากบันกนางแอ่นทะเลาะกนัเรือ่งขนของพวกมนั นกนางแอ่นพูดว่า "เพยีงดูทีข่นอนั ส่องประกายและนุ่มนวลของขา้ ขนสีด าแข็งกระด้างของ เจ้าก็ด้อยค่าจนไม่น่ามีเอาเลย ท าไมเจ้าไม่แต่งตวัใหด้กีว่านี ้แสดงความทะนง ต ัวส ักหน่อยสิ!" "ขนของเจ้าอาจจะดูดีตอนฤดูใบไม้ผลิ" กาตอบ "แต่..ข้าจ าไม่ค่อยได้นะ ว่าเคยเห็นเจ้าในฤดูหนาว นั ่นเป็นตอนทีข่า้สนุกสนานทีส่ ุดเลยละ"
4. เทพจูปิ เตอร ์ก ับลิง กาลครั ้งหนึ ่ง มกีารประกวดลูกสตัวท์่ามกลางหมู่สตัวท์ั ้งหลายในป่า โดยมีเทพจูปิเตอร ์เป็ น ผู้ประทานรางวัล แน่นอนว่าบรรดาแม่สตัวผ์ูภ้าคภูมใิจทั ้งใกลแ้ละไกลตา่งน าลูกๆ ของตน มาร่วมงาน แต่ไม่มีใครมาถึงก่อนแม่ลิงเลย มนัอวดลูกนอ้ยต่อหนา้คู่แข่งอืน่ๆ ด้วยความ ภูมิใจ อย่างทีค่งพอจะวาดภาพได้มเีสยีงหวัเราะดงัประสานขึน้ทนัทที ี ่ เหล่าสตัวแ์ลเห็นลูกลงิ ตัวน้อย จมูกของมันแบนน่าเกลียด ไร ้ขนปกคลุม และดวงตาเหลือกโปน "อยากห ัวเราะก็ห ัวเราะไป" แม่ลิงเอ่ย "แม้ว่าเทพจูปิ เตอร ์จะไม่ประทาน รางว ัลอะไรให้เขา แต่ข้ารู ้เต็มอกว่าเขาน่ารกัทีส่ ุด ออ่นหวานทีส่ ุด และเป็นทีร่กั ของขา้ทีส่ ุดในโลก"
5. กระต่ายก ับหูของม ัน สงิโตตวัหนึ ่งบาดเจ็บสาหสัเพราะโดนเขาแพะทีม่นักา ลงัขย ้าทิม่แทงเขา้ มันโกรธเป็ นฟืน เป็ นไฟ เมือ่คดิว่าสตัวต์วัใดก็ตามทีม่นัเลอืกมาเป็นอาหารชา่งไรย้างอายถงึกบัมขีอง อันตรายอย่างเขาสัตว์ซึ ่งขดูข่วนท าใหม้นับาดเจ็บขณะกลนืกนิดงันั ้นมนัจงึออกค าสั ่งให้ สตัวท์ุกตวัทีม่ เีขาออกจากอาณาจกัรของมนัภายใน 24 ชั ่วโมง ค าบญัชาดงักล่าวจดุความหวาดกลวัขึน้ท่ามกลางหมู่สตัวท์ั ้งหลาย สัตว์ผู้โชคร ้าย ทุกตวัทีม่ เีขาเริม่ เกบ็ขา้วของและยา้ยออกไป แมก้ระทั ่งเจ้ากระต่าย ซึ ่งอย่างที ่รูว้่ามนั ไม่มี เขาและไมม่ สีิ ่งใดตอ้งกลวัแต่มนัเพิ ่งผ่านค ่าคนือนัแสนวา้วุ่นเมือ่ฝันรา้ยถงึสงิโตผูน้่าสะ พรึง และเมือ่มนัออกมาจากโพรงในเขา้ตรขู่องวนัทีม่แีสงอาทติยส์าดสอ่ง มันก็มองเห็น เงาหูทีแ่หลมยาวของตวัเอง ความหวาดผวาก็เข้าเกาะกุมจิตใจเข้ากระต่าย "ลาก่อน จิ ้งหรดีเพือ่นบา้น" มันเอ่ยเรียก "ข้าจะไปแล้วนะ เจ้าสิงโตจะต้อง เหมาเอาว่าหูของข้าเป็ นเขาแน่ๆ ไม่ว่าข้าจะพูดอย่างไรก็ตาม"
6. หมาป่ าก ับแกะ หมาป่ากลมุ่หนึ ่งหมอบซมุ่อยู่ใกลทุ้่งเลีย้งแกะ แต่มีพวกหมาคอยเฝ้ าฝูงแกะไม่ยอม ห่าง ท าให้พวกแกะและเล็มหญ้าได้อย่างปลอดภัยไร ้กังวล ทว่าพวกหมาป่าคดิอบุายทีจ่ะ ล่อลวงแกะขึน้มาได้ "ท าไมเราจึงต้องเป็ นปรปักษ ์ต่อก ันมาตลอดเลยนะ" พวกหมาป่าว่า "ถ้าไม่ใช่ เพราะหมาพวกนัน้คอยก่อกวนความเดอืดรอ้นแลว้ละก็ขา้มัน่ ใจว่าพวกเรา จะต้องไปด้วยก ันได้สวยทีเดียว ไล่พวกม ันออกไปเถอะ แล้วพวกเจ้าจะเห็นว่า เราน่ะกลายเป็นเพือ่นทีด่ตี ่อกนั ไดเ้ยีย่มเพยีงใด" พวกแกะถูกหลอกง่าย พวกมันไปโน้มน้าวให้พวกหมาจากไป ตกเย็นวนันั ้นเอง พวก หมาป่ากไ็ดก้นิเลีย้งครั ้งอลงัการทีส่ ุดในชวีติของพวกมนั
7. ไก่กับหมาจิ้งจอก หมาจิ ้งจอกตดิกบัดกัเขา้ในเชา้อนัแจม่ ใสวนัหนึ ่ง เป็ นเพราะมันเข้าใกล้เล้าไก่ของ ชาวนามากเกินไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันหิวโหยมาก แต่นั ่นก็ไมใ่ ชข่อ้อา้งใหม้นัเป็น หัวขโมย เจา้ไกต่วัหนึ ่งเผอญิตื ่รแต่เชา้ตรูแ่ละพบว่าเกดิอะไรขึน้มนัรูด้วี่าเจา้จิ ้งจอกไม่อาจ ท าอะไรมนั ไดจ้งึเขา้ไปใกลข้ ึน้อกีนิดเพือ่มองศตัรูของมันให้ชัดๆ เจา้จิ ้งจอกเห็นโอกาสหนีรอดรา ไร "เพือ่นรกั " มนัเอ่ยขึน้ "ขา้อยู่ระหว่างทางไปเยีย่มญาตซิ ึ่งนอนป่วยอยู่ ใน ตอนทีข่า้เหยยีบสะดดุเชอืกเสน้นี ้ เขา้แลว้ตวัก็ถูกดงึขนึ้ ไป แต่ขอร ้องอย่าบอก เรือ่งนีใ้หใ้ครรูน้ะ ข้าเองไม่อยากให้ใครต้องมาเป็ นทุกข ์เพราะข้า อกีทั ้งขา้ยงั มัน่ ใจว่าขา้สามารถแทะเชอืกเสน้นีใ้หข้าดเป็นทอ่นๆ ไดใ้นไม่ชา้นีแ้หละ" แต่เจา้ไกไ่ม่ไดถ้กูหลอกง่ายดายปานนั ้น ไม่นานมนัก็ปลุกทั ้งลานเลีย้งไกใ่หต้ืน่ขึน้ และแลว้เมือ่ชาวนาวิ ่งออกมา เจา้หมาจิ ้งจอกก็ตอ้งพบจดจบของมัุน
8. หมาป่ าก ับลา ลาตวัหนึ ่งกา ลงักนิหญา้อยู่ในทุ่งใกลก้บั ป่า ตอนทีม่นัเห็นหมาป่าซมุ่อยู่ในเงามดื ขา้งรั ้วไม้ง่ายทีจ่ะเดาไดว้่าในใจหมาป่าคิดอะไรอยู่ มันจึงพยายามคิดแผนการช่วยชีวิต ตนเอง โดยเริม่แสรง้ท าเป็นขากะเผลกแลว้เดนิกระย่องกระแย่งดว้ยความเจ็บปวด เมือ่ เจา้หมาป่ามาถงึ มันก็ถามลาว่าอะไรท าให้ขากะเผลก ลาตอบว่ามันไปเดินเหยียบ หนามอันแหลมคมมา "ช่วยดึงหนามออกให้ข้าทีเถิด" เจา้ลาขอพรางร ่ารอ้งกบัเจ็บปวด "หาก ท่านไม่ท า ตอนทีก่นิขา้ ม ันอาจจะติดคอท่านได้นะ" หมาป่าเห็นพ้องกับค าแนะน าอันชาญฉลาดดังกล่าว เนื ่องจากมนัเองก็อยาก อรอ่ยกบัมือ้อาหารโดยไม่ตอ้งเสีย่งกบัอาการส าลกัเจา้ลาจงึยกตนีของมนัขึน้ส่วนเจ้าหมา ป่าก็เริม่หาหนามอย่างใกลช้ดิและระมดัระวงั ทนั ใดนั ้น เจ้าลาก็ถีบขาออกไปเต็มแรงจนหมาป่ากระเด็นปลิวไปหลายช่วง ตัว และขณะที ่ เจา้หมาป่าพยายามลุกขึน้อย่างเชือ่งชา้และเจ็บปวดอยู่นั ้น เจ้าลาก็ควบ หายไปอย่างปลอดภัย "สมควรแล้วละ" หมาป่าครวญขณะคลานมุดเข้าไปในพุ่มไม้ "ข้าเกิดมาเป็ นนักล่า ไม่ใช่หมอส ักหน่อย"
9. หมาป่ าก ับเงา หมาป่าตวัหนึ ่งออกจากรงัดว้ยความฮกึเหมิและหวิกระหาย ขณะทีม่นัวิ ่งไป ดวงอาทติยท์ี ่ กา ลงัลาลบัขอบฟ้าก็ท าใหเ้งาของเจา้หมาป่าทอดยาวไปบนพืน้จนดูเหมือนว่าเจ้าหมาป่า จะตวัใหญ่กว่าที ่ เป็นจรงิสกัราว 100 เท่า "ไดไ้งเนี ่ย" หมาป่าร ้องอุทานด้วยความดีใจ "ดูสิว่าข้าต ัวใหญ่แค่ไหน ลองนึกดูสิท าไมขา้ตอ้งวิ ่งหนีเจา้สงิโตตวัจอ้ยดว้ย ขา้จะแสดงใหเ้ห็นว่าใครกนัแน่ที ่ เหมาะจะเป็นราชา ม ันหรือว่าข้า" และแลว้เมือ่ เงาอนั ใหญ่โตท าใหม้นัหลงตวัเองอย่างสิน้ เชงิพริบตาต่อมามันก็ถูก สงิโตตะปบคว ่าดว้ยการตบเพยีงครั ้งเดยีว
10.หมาก ับเงา หมาตวัหนึ ่ง เมือ่คนขายเนือ้ โยนกระดูกให้มนัก็รบีวิ ่งกลบับา้นเรว็ทีส่ ุดเทา่ทีจ่ะท าได้ พร ้อมกับรางวัลของมัน ขณะข้ามสะพานแคบๆ แห่งหนึ ่ง มันก็บังเอิญมองลงไปเห็นเงาของ ตัวเองอยู่ในแผ่นน ้าเรยีบนิ ่งราวกบักระจก แต่เจ้าหมาจอมตะกละกลับคิดไปว่ามันเห็นหมา จริงๆ อกีตวักา ลงัคาบกระดูกชิน้ใหญ่กว่าของมนัมาก หากมนัหยุดคดิ สกันิดก็คงจะรูด้กีว่านี ้แต่แทนทีจ่ะใชห้วัคดิมนักลบัทิ ้งกระดูกของมนั และกระโจนลงไปหาเจา้หมาในน ้าเพยีงเพือ่พบวา่ตวัมนัตอ้งว่ายน ้าตะเกยีกตะกายใหถ้งึฝั ่ง อย่างสุดชีวิต ทา้ยทีส่ ุด เมือ่มนัตะกายขึน้มาได้มนัก็ไดแ้ต่ยนืคดิถงึกระดูกชิน้ดที ีม่นัท า หล่นหายไปอย่างเศร ้าสร ้อย และส านึกว่ามนัชา่งเป็นหมาโง่เง่าอะไรเชน่นี ้
10.สิงโตแกก่บัหมาจิ ้งจอก สงิโตแกต่วัหนึ ่งฟันและกรงเล็บของมนั สกึหมดจนยากทีจ่ะหากนิไดง้่ายๆ เหมือนดังเช่น สมยัทีม่นัเป็นหนุ่ม มนัจงึแสรง้ท าเป็นป่วยและป่าวประกาศใหส้ตัวท์ั ้งหลายในแถบนั ้นรบัรู้ โดยทั ่วกนัจากนั ้นจงึลม้ตวัลงในถ ้านอนรอผูม้าเยอืน หากมีตัวไหนเข้ามาแสดงความเห็น อกเห็นใจเมือ่ ไร มันก็จะจับกินทีละตัวๆ เจา้หมาจิ ้งจอกกม็าเยีย่มสงิโตกบัเขาดว้ย แต่มนัระมดัระวงัตวัเป็นอยา่งยิ ่ง โดยยืนห่าง จากถ ้าในระยะปลอดภยัและถามไถ่ถงึสุขภาพของสงิโตอย่างสุภาพนอบนอ้ม สิงโตตอบว่า มันป่วยมากจริงๆ และขอใหห้มาจิ ้งจอกก้าวเข้ามาข้างในสักครู่ แต่เจา้จิ ้งจอกฉลาดพอทีจ่ะ อยู่แต่ข้างนอก พลางกลา่วขอบคุณสงิโตในความกรุณาที ่ เชือ้ เชญิมนัเขา้ไป "ขา้คงยนิดที าตามทีท่ ่านขอ" มันกล่าวเสริม "หากแต่ข้าส ังเกตเห็นว่ามี รอยเทา้มากมายเดนิเขา้ ไปในถ า้ แต่ไม่มีรอยเท้าใดเดินกล ับออกมาเลย ได้ โปรดบอกข้าเถิด แขกทีม่าเยีย่มท่านหาทางกลบัออกมาอกีครั ้งไดอ้ย่างไร"
12.หมาจิ ้งจอกกบัไกฟ่ ้า คนืวนัหนึ ่งทีแ่สงจนัทรส์่องสว่าง หมาจิ ้งจอกเดนิทอดน่องไปตามราวป่าเหมอืนเชน่เคย มัน เห็นไกฟ่ ้าฝูงหนึ ่งเกาะอยู่บนกิ ่งของตน้ไมเ้กา่แกสู่งใหญ่เกนิกว่าทีม่นัจะเอือ้มถงึ ไม่นานนัก จิ ้งจอกเจา้เล่หก์็พบวงแสงจนัทรบ์นพืน้ซึ ่งสว่างพอที ่ไกฟ่ ้าจะมองเห็นมนั ไดอ้ย่างชดัเจน มัน จงึยนืขึน้บนขาหลงัแลว้เริม่ เตน้ระบ าอย่างบา้คลั ่ง ทีแรกมันหมุนตัวไปรอบๆ เหมือนลูกข่าง จากนั ้นจงึกระโดดขึน้กระโดนลง รวมถึงกระโดดโลดเต้นด้วยท่าทางแปลกๆ ทุกลีลา พวก ไก่ฟ้ าจ้องมองด้วยความงุนงง ตาแทบจะไม่กระพริบด้วยกลัวว่าจะคลาดสายตาจากเจ้าหมา จิ ้งจอก และแลว้เจา้หมายจิ ้งจอกก็ท าท่าเหมอืนจะปีนตน้ไม้ทนั ใดนั ้นมนัก็ตกลงมานอนแน่นิ ่ ้ ง แกล้งท าเป็นตาย อดึ ใจต่อมามนัก็กระโดดดว้ยขาทั ้งสี ่หลังของมันลอยอยู่กลางอากาศ พวงหางของมันกวัดไกวจนดูเหมือนเปล่งประกายสีเงินใต้แสงจันทร ์ จนถงึตอนนีพ้วกไกท่ ีน่ ่าสงสารก็รูส้กึหวัหมนุไปหมด เมือ่หมาจิ ้งจอกเริม่การแสดง ทั ้งหมดอกีรอบ พวกมนัก็ยิ ่งวงิเวยีนมากขึน้จนกระทั ่งเสยีหลกัหล่นจากกิ ่งไมแ้ละตกลงมา เป็นอาหารของเจา้หมาจิ ้งจอกทลีะตวั
13.หมาก ับหอยนางรม กาลครั ้งหนึ ่ง มหีมาตวัหนึ ่งชอบกนิไขม่าก มนั ไปเยีย่มบา้นของแมไ่กบ่อ่ยครั ้ง และในทีส่ ุดก็ ตะกละเสยีจนกลนืไข่ทั ้งหมดลงทอ้งไป วนัหนึ ่งเจา้หมาเดนิลดัเลาะไปตามชายหาด ณ ทีแ่ห่งนั ้นมนัเห็นหอยนางรมตวัหนึ ่ง และเพยีงชั ่วพรบิตา หอยนางรมก็ลงไปนอนอยู่ในทอ้งของเจา้หมาทั ้งตวัทั ้งเปลอืก คงพอเดาได้ว่า มันจะท าให้เจ้าหมาปวดท้องทุรนทุรายมากสักเพียงใด "ข้าได้รู ้แล้วละว่า อะไรทีก่ลมๆ ไม่ใชไ่ข่ไปเสยีทั ้งหมด" มันครวญครางโหยหวน
14.หมาจิ ้งจอกกบัแพะ หมาจิ ้งจอกตวัหนึ ่งตกลงไปในบ่อน ้า ซึ ่งถงึแมจ้ะไม่ลกึมาก แต่มันก็พบว่าตัวเองคงปีนกลับ ขึน้มาไม่ได้หลงัจากทีม่นัอยู่ในบ่อเป็นเวลานาน ก็มแีพะกระหายน ้าตวัหนึ ่งเดนิผ่านมา เจ้า แพะคดิว่าหมาจิ ้งจอกลงไปดืม่น ้าเบือ้งล่าง มนัจงึถามหมาจิ ้งจอกว่าน ้านั ้นรสชาตดิไีหม "ดที ีส่ ุดในประเทศนี ้ เลยละ" หมาจิ ้งจอกเจา้เล่หก์ล่าว "ลองกระโดดลงมาดูสิมี น ้ามากพอส าหรบัเราทั ้งคู่เลย" เจา้แพะซึ ่งกระหายน ้ามาก กระโจนลงไปทนัทแีละเริม่ดืม่น ้า ทันใดนั ้นหมาจิ ้งจอก ก็รบีกระโดดขึน้บนหลงัแพะ เหยยีบปลายเขาของเจา้แพะแลว้ถบีตวัขึน้จากบ่อน ้าอย่าง ว่องไว เมือ่ เจา้อพะโง่เห็นว่ามนัตกอยู่ในสภาวการณอ์นัเลวรา้ย มันก็อ้อนวอนให้หมา จิ ้งจอกชว่ยดงึมนัขึน้ ไปดว้ย ทว่าหมาจิ ้งจอกพรอ้มมุ่งสปู่ ่าแลว้ "ถ้าเจ้ามีไหวพริบมากพอก ับเคราของเจ้าละก็นะ เพือ่นยาก" มนัวิ ่งพราง กล่าวพลาง "เจา้คงจะมองหาทางกบัขนึ้มาอย่างรอบคอบกว่านีก้อ่นจะกระโดดลง ไปแล้วละ"
15.ไกก่บัหมาจิ ้งจอก ในยามเย็นอนัแจม่ ใสวนัหนึ ่ง เมือ่ดวงอาทติยก์า ลงัจะลบั ฟ้าลาโลกทีส่วยงาม ผู้เฒ่าไก่แสน ฉลาดตวัหนึ ่งก็บนิขึน้ ไปบนตน้ไมเ้พือ่ เกาะคอน ก่อนจะพักกายหลับไหล มนัตปีีกสามครั ้ง และโก่งคอขันเสียงดัง ทว่ากา ลงัจะซกุหวัเขา้ไปใตป้ีกนั ่นเอง ดวงตาสุกใสของมันก็พลัน สะดุดกบัจมูกแหลมยาวของเจา้หมาจิ ้งจอกทีย่นือยู่ขา้งล่าง "เจ้าได้ยินข่าวอ ันแสนวิเศษบ้างไหม" หมาจิ ้งจอกร ่ารอ้งดว้ยท่าทางทีต่ืน่ เตน้ ยินดี "ข่าวอะไรก ัน" เจ้าไก่ถามเรียบๆ ทว่ากลับมีรางสังหรณ์ลึกๆ อยู่ในใจ ก็อย่างที ่รูก้นัดวี่า มนักลวัหมาจิ ้งจอกนักหนา "พวกพอ้งของเจา้กบัพวกพอ้งของขา้แลว้ก็สตัวช์นิดอืน่ๆ ตกลงก ันแล้วว่า จะลืมข้อแตกต่างระหว่างเปาพันธุ ์และจะอยู่ร่วมก ันอย่างส ันติมีมิตรไมตรีต่อก ัน นบัแต่นีต้ ลอดไป ลองคิดดูสิ! ข้าแทบจะรอโอบกอดเจ้าไม่ไหวแล้ว! ลงมาเถิด เพือ่นรกัเรามาฉลองชว่งเวลาอนัน่ายนิดเีชน่นีก้นัเถอะ" "ยอดไปเลย!" เจ้าไก่พูด "ขา้ยนิดกีบัข่าวนีจ้รงิๆ" ทว่ามันกลับพูดอย่างใจลอย พรอ้มเขย่งปลายเทา้ขึน้ราวกบัเพ่งมองบางสิ ่งบางอย่างที ่ไกลออกไป "เจ้าเห็นอะไรเหรอ" หมาจิ ้งจอกถามดว้ยความกงัวลเล็กนอ้ย
"เอ้า! ดูเหมอืนจะมหีมาฝูงหนึ่งก าลงัมาทางนี ้พวกม ันจะต้องได้ยินข่าวดี นีแ้ลว้แน่ๆ และ..." แต่หมาจิ ้งจอกไม่อยู่รอฟัง มนัตั ้งท่าโกยแน่บ "รอเดีย๋วส"ิ เจ้าไก่ร ้อง "เจา้จะวิ ่งหนีท าไมละ ตอนนีพ้วกหมาก็เป็นเพือ่น ของเจา้แลว้นี ่!" "ใช่แล้ว" หมาจิ ้งจอกตอบ "แต่บางทีพวกม ันอาจย ังไม่ได้ยินข่าวก็เป็ นได้ นอกจากนีข้า้ยงัมธีุระส าคญัตอ้งท า ขา้เกอืบลมื ไปแลว้นะเนี ่ย" เจา้ไกย่ ิม้พลางซกุหวัลงใตข้นเพือ่ เขา้สู่นิทราดว้ยว่ามนัหลอกศตัรูเจา้เล่หข์องมนั ได้เป็ นผลส าเร็จ