สนุ ัขเกเร
มสี นุ ัขเกเรตวั หน่งึ ชอบกดั ชาวบานเวลาเผลอ
เม่อื เจา ของสนุ ัขทราบเร่อื งจงึ คิดวทิ เี เกไ ข
โดยการนำกระพรวนมาแขวนใว
เพ่อื ใหคนไดย ินเวลามนั เขา ไกล
แตเ จาสุนัขคดิ วา เขาใหม นั เปนของขวญั
มนั จงึ วิ่งทำเสยงกรุงกรง๊ิ อวดไปท่วั
สุนัขชราตวั หนง่ึ เห็นมันว่ิงเชนน้ันจงึ ถามมันวา
ทำไมเจาถงึ ว่งิ สน กระพรวนไปทั่วเชนน้ลี ะ
มนั ตอบกลับไปวา
"เพ่อื ใหท กุ คนไดย ินเสย งอันไพเราะของมันยังไงละ "
สนุ ขั ชราหวั เราะในความโงของมนั
"เจา เขาใจผิดแลวละ เจาหมานอ ย ไมม ใี ครชื่นชมเจา หรอก
คนที่ไดย ินเสยงกระพรวนของเจา มแี ตจ ะวงิ่ หนกี นั ทัง้ นั้น เพราะเขา
กลวั วา เจาจะไปทำรายเขาตา งหาก"
เจา สนุ ขั เกเรทราบดังน้นั จงึ รูสก เสย ใจ
:: นิทานเรื่องนี้สอนใหร ูวา ::
คนโงมกั ภมู ใิ จกบั ชือ่ เสยงในทางที่ไมดขี องตนเอง