เนื้อหา 1

~๑~

คำนำ

นิทานอีสป เป็นเรอื่ งสน้ั ซ่ึงให้คตคิ าสอน โดยการสอดแทรกศลี ธรรมให้แก่
เดก็ ๆเนือ้ เรือ่ งสนุกสนาน และเปน็ เรอื่ งเลา่ ทีเ่ ลา่ ต่อๆกันมาเปน็ ตานาน

การนาเอานิทานไปเล่าเรื่องประกอบคาสอนให้เด็ก ๆ ได้ฟังย่อมจะเป็น
เครื่องทาให้เพลิดเพลินและเสริมความรู้ แบ่งเบาภาระท่ีจะต้องสอนเน้ือหาอย่าง
เดียว โดยอาศัยบุคลาธิษฐานเป็นตัวอย่างประกอบ นอกจากนี้นิทานแต่ละเร่ือง
ยังให้ข้อเท็จจริงและช่วยในดา้ นการอ่าน การเขียน การใช้ภาษาทถ่ี ูกต้อง เป็นการ
เพ่ิมทักษะในด้านการเห็น การฟัง และการทาตามแบบอย่างอันดีน้ันด้วย
การศึกษาเร่ืองนิทานจึงเป็นปัจจัยให้เกิดความรู้ทั้งทางทฤษฎีและแนวปฎิบัติด้วย
ทง้ั สองทาง

หนังสือเล่มน้ี จัดทาขึ้นเพ่ือให้เด็ก ๆ ได้เพลิดเพลินกับนิทานของอีสปที่
แฝงไวด้ ้วยคตสิ อนใจ ซ่งึ จะชว่ ยปลกู ฝังขอ้ คิดท่ีดงี าม โดยเสริมสร้างทักษะทางด้าน
ภาษาไทยและการอา่ นไปพร้อม ๆ กนั

นางสาวบญุ ชู บุตรรัตน์
ผู้จัดทา

~๒~

สำรบัญ

เรือ่ ง หนำ้
ชายคนหน่งึ กับมดแดง ๑
อาการปว่ ยของกวาง ๒
หมาป่าในชดุ แกะ ๓
ลูกแพะและแม่แพะ ๔
กากบั นกนางแอ่น ๕
เทพจูปิเตอร์กับลิง ๖
กระต่ายกบั หขู องมัน ๗
หมาปา่ กบั แกะ ๘
ไก่กับหมาจิ้งจอก ๙
หมาปา่ กบั ลา ๑๐
หมาป่ากับเงา ๑๑
หมากับเงา ๑๒
สงิ โตแกก่ ับหมาจิ้งจอก ๑๓
หมาจิง้ จอกกับไก่ฟ้า ๑๔
หมากับหอยนางรม ๑๕
หมาจิ้งจอกกับแพะ ๑๖
หมาป่ากับแพะ ๑๗
หมากับหมาจงิ้ จอก ๑๘
อินทรกี บั เหยย่ี ว ๑๙
กวาง แกะ และหมาปา่ ๒๐

~๓~

สำรบัญ

เรือ่ ง หนำ้
ววั ป่ากบั แพะ ๒๑
เรื่องเลา่ ของนกยูง ๒๒
นกอินทรีกบั เต่าทอง ๒๓
ลา, หมาจิง้ จอก และสงิ โต ๒๔
หมาจิง้ จอกกบั สิงโต ๒๕
หมาจิง้ จอกกบั เม่น ๒๖
ค้างคาวกับวเี ซลิ ๒๗
ตน้ เพลน ๒๘
สงิ โตกบั ลา ๒๙
แมลงวันกับน้าผง้ึ ๓๐
ลูกแพะกับหมาป่า ๓๑
วัวชนกับกบ ๓๒
คนเลย้ี งแพะกับแพะ ๓๓
อีกากบั หงส์ ๓๔
ลากบั ต๊ักแตน ๓๕
หมาจ้งิ จอกกบั ปู ๓๖
รน้ิ กบั ววั ๓๗
เม่นกับงู ๓๘
คางคกจอมโว ๓๙
ลูกววั ข้เี กียจ ๔๐

~๑~

นทิ ำนอสี ป เรื่อง ชำยคนหนึ่งกับมดแดง

ชายคนหนง่ึ นัง่ อยบู่ นพน้ื หญา้ แลว้ ถกู มดแดงกดั เขาจงึ ย้ายที่นัง่ ใหม่ก็แลว้
แตถ่ กู มดแดงกดั อกี เขาพยายามย้ายท่ีไปเรอ่ื ยๆ แต่ก็ถูกมดแดงกดั อีก

เขาตอ่ ว่ามดแดงตวั สดุ ทา้ ยทีม่ ากัดเขาว่า
"ขา้ ไปทาอะไรให้พวกเจา้ พวกเจ้าจงึ กดั ข้าอยู่เรื่อยๆ"
มดแดงตอบวา่
"ไม่จาเปน็ ว่าต้องมีใครทาร้ายพวกข้า เพราะพวกขา้ ชอบกัดไม่เลอื กหน้า"
ชายคนนน้ั กล่าวขนึ้
"อ้อ! นี่แสดงวา่ พวกเจ้าเป็นศตั รกู ับผอู้ ่นื โดยที่เขาไม่ได้เป็นศตั รูกับเจ้าเลย
สัตว์อนั ธพาลอย่างเจ้า ไม่ควรจะมชี วี ิตอยู่ให้หนักโลก"

:: นทิ านเร่อื งนีส้ อนให้รู้ว่า ::
อนั ธพาล มกั เจอจดุ จบไมส่ วยงาม

~๒~

นิทำนอีสป เรื่อง อำกำรป่วยของกวำง

กวางตวั หนึง่ ล้มปว่ ย มันมเี รี่ยวแรงแคพ่ อกักตุนอาหารและหาทเี่ งยี บสงบ
ในปา่ เพ่ือล้มตัวลงนอนรอให้พละกาลังฟนื้ คืนกลบั มาเท่าน้ัน เมอ่ื สัตว์ทัง้ หลายได้
ยนิ ข่าวอาการป่วยของเจ้ากวาง ก็พากนั มาหาเพ่อื ถามไถ่ถึงสุขภาพของมัน ทวา่
สัตว์ทุกตวั ลว้ นหวิ โหยยิง่ นกั มาถึงกจ็ ดั การช่วยเหลือตัวเองโดยฟาดอาหารของ
กวางจนเรียบ และเป็นดงั คาด ไม่ช้าไม่นานกวางก็อดโซถึงแก่ความตาย

:: นิทานเรอ่ื งน้สี อนใหร้ ้วู า่ ::
ความตั้งใจดหี ากไมม่ าพรอ้ มกับการกระทาที่ดีกห็ าไดม้ ีคา่ แตอ่ ยา่ งใดไม่

~๓~

นทิ ำนอสี ป เรื่อง หมำป่ำในชุดแกะ

หมาป่าตวั หนึ่งหาอาหารได้ไม่พอกนิ เพราะคนเล้ียงแกะเฝ้าคอยระวังฝูง
แกะเป็นอย่างดี แต่ในคนื นม้ี ันพบหนังแกะซึง่ ตกหล่นอยู่ข้างทาง วนั รุ่งข้ึน เจ้าหมา
ป่าคลุมหนังแกะย่องเข้าไปปะปนกับพวกแกะในทุ่งเลี้ยงสัตว์ ไม่นานนักพวกลูก
แกะนอ้ ยกถ็ ูกลวงให้เดนิ ตามไปอยา่ งรวมเร็วเพ่ือโดนสังหาร

ตกเย็นวันเดียวกัน หมาป่าก็เดินเข้าไปปะปนกับฝูงแกะอีก แต่กลับ
กลายเป็นว่าคนเลี้ยงแกะเกิดิยากกินซุปแกะข้ึนมาติดหมัดในเย็นน้ัน เขาจึงหยิบ
มีดแล้วเดินเข้าไปในฝูงแกะ แกะตวั แรกท่ีเขาจบั ได้และลงมือเชือดก็คอื เจา้ หมาป่า
นนั่ เอง

:: นิทานเรื่องนส้ี อนให้รู้ว่า ::
คนชว่ั รา้ ยมักเจอดเี พราะเลห่ เ์ หลย่ี มของตัวเองเสมอ

~๔~

นทิ ำนอสี ป เรื่อง หมำปำ่ ลูกแพะและแมแ่ พะ

เช้าวันหน่ึงแม่แพะกาลังจะไปตลาดเพื่อหาของกินมาเลี้ยงครอบครัว ซ่ึงก็มีเพียงลูก
แพะนอ้ ยๆ หนงึ่ ตัวและตัวมันเอง

"ดูแลบ้านให้ดีๆ นะจ๊ะ ลูกแม่" นางกล่าวกับลูกแพะ พลางใส่กลอนประตูอย่าง
ระมัดระวัง "อยา่ ปล่อยให้ใคเข้ามาข้างในล่ะ เวน้ แต่เขาจะบอกรหสั ผ่านนี้กับลูก 'หมาป่าและ
พวกพอ้ งของมันจงพนิ าศ'"

ประจวบเหมาะอย่างน่าประหลาดท่ีหมาปา่ ตัวหนึ่งแอบซมุ่ อยู่ใกล้ๆ และได้ยินแม่
แพะพดู พอดี ดังน้นั ทันทที ่ีแมแ่ พะห่างไปพ้นสายตา มนั ก็รีบวิ่งเหยาะๆ เขา้ มาเคาะประตู

"หมาปา่ และพวกพ้องของมันจงพนิ าศ" หมาป่าพูดน้าเสยี งน่มุ นวล
นี่เป็นรหัสผ่านท่ีถูกต้อง แต่เม่ือลูกแพะแอบมองลอดรอยแตกของประตูออกไปเห็น
เงารา่ งทอ่ี ยขู่ า้ งนอก มนั กใ็ หร้ สู้ ึกไม่สบายใจยง่ิ นกั

"ขอขา้ ดอู ุ้งเทา้ สขี าวหนอ่ ย" มันเอ่ยขึน้ "ไมอ่ ย่างน้นั ขา้ ไมย่ อมใหแ้ มเ่ ขา้ มาหรอก"
แน่นอนว่าอุ้งเท้าสีขาวเป็นคุณลักษณะท่ีหมาป่าน้อยตัวนักจะมีให้ใครดูได้ ดังน้ันมัน
จึงต้องจากไปอยา่ งหิวโหยเชน่ เดียวกับตอนขามา

"เจ้าจงอย่าม่ันใจอะไรมากเกินไป" ลูกแพะเอ่ย เมื่อมันเห็นหมาป่าเดินดุ่มเข้าป่า
ไป

:: นทิ านเรือ่ งนส้ี อนให้ร้วู า่ ::
ยืนยนั ความมัน่ ใจซา้ อกี ครัง้ ย่อมดกี วา่ คร้งั เดียว

~๕~

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง กำกับนกนำงแอน่

วนั หนง่ึ กากับนกนางแอ่นทะเลาะกนั เรอ่ื งขนของพวกมัน
นกนางแอ่นพูดว่า "เพียงดูที่ขนอันส่องประกายและนุ่มนวลของข้า ขนสี
ดาแข็งกระด้างของเจ้าก็ด้อยค่าจนไม่น่ามีเอาเลย ทาไมเจ้าไม่แต่งตัวให้ดีกว่าน้ี
แสดงความทะนงตวั สักหนอ่ ยส!ิ "
"ขนของเจ้าอาจจะดูดีตอนฤดูใบไม้ผลิ" กาตอบ "แต่..ข้าจาไม่ค่อยได้นะว่า
เคยเห็นเจ้าในฤดหู นาว นั่นเปน็ ตอนที่ข้าสนกุ สนานทสี่ ดุ เลยละ"

:: นิทานเร่อื งนีส้ อนให้รวู้ ่า ::
เพื่อนทอ่ี ยู่กับเราไดเ้ ฉพาะช่วงเวลาดๆี ไม่มคี ่าเท่าไรนัก

~๖~

นิทำนอสี ป เรอ่ื ง เทพจูปิเตอร์กบั ลิง

กาลครั้งหน่ึง มีการประกวดลูกสัตว์ท่ามกลางหมู่สัตว์ทั้งหลายในป่า โดย
มีเทพจูปิเตอร์เป็นผู้ประทานรางวัล แน่นอนว่าบรรดาแม่สัตว์ผู้ภาคภูมิใจท้ังใกล้
และไกลตา่ งนาลกู ๆ ของตนมาร่วมงาน แต่ไม่มใี ครมาถึงกอ่ นแม่ลิงเลย มันอวดลูก
นอ้ ยต่อหน้าคแู่ ขง่ อ่ืนๆ ด้วยความภูมิใจ

อย่างท่ีคงพอจะวาดภาพได้ มีเสียงหัวเราะดังประสานข้ึนทันทีท่ีเหล่าสัตว์
แลเห็นลูกลิงตัวน้อย จมูกของมันแบนน่าเกลียด ไร้ขนปกคลุม และดวงตาเหลือก
โปน

"อยากหัวเราะก็หวั เราะไป" แม่ลงิ เอย่ "แม้ว่าเทพจูปิเตอรจ์ ะไม่ประทาน
รางวัลอะไรให้เขา แต่ข้ารู้เต็มอกว่าเขาน่ารักท่ีสุด อ่อนหวานท่ีสุด และเป็นท่ีรัก
ของขา้ ทส่ี ุดในโลก"

:: นิทานเรอ่ื งน้ีสอนใหร้ ู้ว่า ::
รกั ของแม่เป็นรักท่มี ืดบอด

~๗~

นทิ ำนอีสป เร่ือง กระต่ำยกับหูของมนั

สิงโตตัวหนึ่งบาดเจ็บสาหัส เพราะโดนเขาแพะที่มันกาลังขย้าทิ่มแทง
เข้า มันโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เม่ือคิดวา่ สัตว์ตวั ใดก็ตามที่มันเลือกมาเป็นอาหารช่าง
ไร้ยางอายถึงกบั มีของอนั ตรายอยา่ งเขาสัตว์ ซ่ึงขูดขว่ นทาให้มันบาดเจ็บขณะกลืน
กิน ดังนั้นมันจึงออกคาส่ังให้สัตว์ทุกตัวท่ีมีเขาออกจากอาณาจักรของมันภายใน
24 ช่วั โมง

คาบญั ชาดังกล่าวจุดความหวาดกลัวขึน้ ท่ามกลางหม่สู ัตวท์ ้ังหลาย สัตว์ผู้
โชคร้ายทุกตัวที่มีเขาเร่ิมเก็บข้าวของและย้ายออกไป แม้กระทั่งเจ้ากระต่าย ซ่ึง
อย่างท่ีรู้ว่ามันไม่มีเขาและไม่มีส่ิงใดต้องกลัว แต่มันเพ่ิงผ่านค่าคืนอันแสนว้าวุ่น
เม่อื ฝันรา้ ยถงึ สิงโตผู้น่าสะพรึง

และเม่ือมันออกมาจากโพรงในเข้าตรู่ของวันท่ีมีแสงอาทิตย์สาดส่อ ง
มันก็มองเห็นเงาหูท่ีแหลมยาวของตัวเอง ความหวาดผวาก็เข้าเกาะกุมจิตใจเข้า
กระต่าย

"ลาก่อน จ้ิงหรีดเพื่อนบ้าน" มันเอ่ยเรียก "ข้าจะไปแล้วนะ เจ้าสิงโต
จะต้องเหมาเอาว่าหขู องข้าเปน็ เขาแนๆ่ ไม่วา่ ข้าจะพดู อย่างไรก็ตาม"

:: นทิ านเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ::
อย่ายอมให้ศัตรูโจมตเี กียรตยิ ศช่ือเสยี งแมจ้ ะด้วยเหตุผลเพียงนอ้ ยนดิ

เพราะศัตรูจะใช้ทุกข้ออ้างโจมตีเราจนได้

~๘~

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง หมำปำ่ กบั แกะ

หมาป่ากลุ่มหน่ึงหมอบซุ่มอยู่ใกล้ทุ่งเล้ียงแกะ แต่มีพวกหมาคอยเฝ้าฝูง
แกะไม่ยอมห่าง ทาให้พวกแกะและเล็มหญ้าได้อย่างปลอดภัยไร้กังวล ทว่าพวก
หมาป่าคิดอุบายที่จะล่อลวงแกะขนึ้ มาได้

"ทาไมเราจึงต้องเป็นปรปักษ์ต่อกันมาตลอดเลยนะ" พวกหมาป่าว่า "ถ้าไม่ใช่
เพราะหมาพวกนัน้ คอยก่อกวนความเดือดร้อนแลว้ ละก็ ขา้ มน่ั ใจวา่ พวกเราจะตอ้ ง
ไปด้วยกันได้สวยทีเดียว ไล่พวกมันออกไปเถอะ แล้วพวกเจ้าจะเห็นว่าเราน่ะ
กลายเปน็ เพือ่ นที่ดตี อ่ กนั ได้เย่ียมเพียงใด"

พวกแกะถูกหลอกง่าย พวกมันไปโน้มน้าวให้พวกหมาจากไป ตกเย็นวัน
นนั้ เอง พวกหมาป่าก็ไดก้ นิ เลยี้ งครัง้ อลงั การทสี่ ุดในชวี ติ ของพวกมัน

:: นิทานเรือ่ งนส้ี อนใหร้ ูว้ า่ ::
อยา่ ท้ิงเพ่ือนเพราะศัตรู

~๙~

นทิ ำนอีสป เร่ือง ไก่กบั หมำจิ้งจอก

หมาจิ้งจอกติดกับดักเข้าในเช้าอันแจ่มใสวันหน่ึง เป็นเพราะมันเข้าใกล้
เล้าไก่ของชาวนามากเกินไป ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันหิวโหยมาก แต่น่ันก็ไม่ใช่
ข้ออ้างให้มันเป็นหัวขโมย เจ้าไก่ตัวหนึ่งเผอิญต่ืรแต่เช้าตรู่และพบว่าเกิดอะไรขึ้น
มนั รู้ดวี ่าเจา้ จ้ิงจอกไมอ่ าจทาอะไรมันได้จงึ เข้าไปใกลข้ ึ้นอีกนดิ เพื่อมองศัตรูของมัน
ให้ชัดๆ

เจ้าจิ้งจอกเหน็ โอกาสหนีรอดราไร
"เพ่ือนรัก" มันเอ่ยขึ้น "ข้าอยู่ระหว่างทางไปเย่ียมญาติซ่ึงนอนป่วยอยู่
ในตอนที่ข้าเหยียบสะดุดเชือกเส้นน้ีเข้า แล้วตัวก็ถูกดึงข้ึนไป แต่ขอร้องอย่าบอก
เร่ืองนี้ใหใ้ ครรู้นะ ข้าเองไมอ่ ยากใหใ้ ครต้องมาเป็นทุกขเ์ พราะขา้ อีกทงั้ ข้ายังมน่ั ใจ
ว่าขา้ สามารถแทะเชือกเส้นน้ใี ห้ขาดเปน็ ทอ่ นๆ ไดใ้ นไมช่ า้ นแ้ี หละ"
แต่เจ้าไก่ไม่ได้ถูกหลอกง่ายดายปานน้ัน ไม่นานมันก็ปลุกท้ังลานเล้ียงไก่
ใหต้ ื่นขึ้น และแล้วเมื่อชาวนาว่ิงออกมา เจา้ หมาจิ้งจอกกต็ ้องพบจดุ จบของมนั

:: นทิ านเรือ่ งนสี้ อนใหร้ ู้ว่า ::
คนช่ัวร้ายไมส่ มควรได้รับการช่วยเหลอื ใดๆ

~ ๑๐ ~

นิทำนอีสป เร่ือง หมำป่ำกบั ลำ

ลาตัวหนงึ่ กาลังกนิ หญ้าอยูใ่ นทุง่ ใกลก้ ับปา่ ตอนทีม่ ันเห็นหมาปา่ ซุ่มอยู่ในเงามืดข้าง
รว้ั ไม้ ง่ายท่จี ะเดาได้วา่ ในใจหมาปา่ คดิ อะไรอยู่ มันจงึ พยายามคดิ แผนการช่วยชีวิตตนเอง โดย
เร่ิมแสรง้ ทาเป็นขากะเผลกแลว้ เดินกระย่องกระแย่งดว้ ยความเจบ็ ปวด

เม่ือเจา้ หมาป่ามาถึง มนั ก็ถามลาว่าอะไรทาให้ขากะเผลก ลาตอบว่ามนั ไปเดินเหยียบ
หนามอันแหลมคมมา

"ชว่ ยดงึ หนามออกใหข้ ้าทเี ถดิ " เจ้าลาขอพรางร่ารอ้ งกบั เจ็บปวด "หากทา่ นไมท่ า
ตอนท่ีกนิ ขา้ มนั อาจจะตดิ คอท่านไดน้ ะ"

หมาป่าเห็นพ้องกับคาแนะนาอันชาญฉลาดดังกล่าว เน่ืองจากมันเองก็อยาก
อร่อยกบั มื้ออาหารโดยไม่ต้องเสยี่ งกับอาการสาลัก เจ้าลาจึงยกตนี ของมนั ขึ้น สว่ นเจ้าหมาป่า
กเ็ ร่ิมหาหนามอยา่ งใกล้ชดิ และระมดั ระวัง

ทันใดน้ัน เจ้าลาก็ถีบขาออกไปเต็มแรงจนหมาป่ากระเด็นปลิวไปหลายช่วงตัว
และขณะที่เจ้าหมาป่าพยายามลุกข้ึนอย่างเชื่องช้าและเจ็บปวดอยู่นั้น เจ้าลาก็ควบหายไป
อยา่ งปลอดภัย

"สมควรแล้วละ" หมาป่าครวญขณะคลานมดุ เขา้ ไปในพุม่ ไม้ "ขา้ เกิดมาเปน็ นักลา่
ไมใ่ ช่หมอสักหน่อย"

:: นิทานเรื่องนีส้ อนให้รู้ว่า ::
จงยดึ ม่นั ในอาชพี ตน

~ ๑๑ ~

นิทำนอสี ป เรื่อง หมำปำ่ กับเงำ

หมาป่าตัวหนึ่งออกจากรังด้วยความฮึกเหิมและหิวกระหาย ขณะท่ีมันวิ่ง
ไป ดวงอาทิตย์ที่กาลังลาลับขอบฟ้าก็ทาให้เงาของเจ้าหมาป่าทอดยาวไปบนพ้ืน
จนดูเหมือนวา่ เจ้าหมาปา่ จะตัวใหญ่กว่าที่เป็นจริงสักราว 100 เทา่

"ได้ไงเนย่ี " หมาปา่ รอ้ งอทุ านด้วยความดีใจ "ดูสวิ ่าข้าตัวใหญ่แคไ่ หน ลอง
นึกดูสิ ทาไมข้าต้องวิ่งหนีเจ้าสิงโตตัวจ้อยด้วย ข้าจะแสดงให้เห็นว่าใครกันแน่ที่
เหมาะจะเป็นราชา มันหรอื วา่ ข้า"

และแล้วเม่ือเงาอันใหญ่โตทาใหม้ ันหลงตัวเองอยา่ งสิ้นเชิง พริบตาต่อมา
มนั ก็ถูกสิงโตตะปบคว่าด้วยการตบเพียงคร้ังเดยี ว

:: นิทานเร่ืองน้สี อนใหร้ ้วู า่ ::
อยา่ ปล่อยให้จนิ ตนาการทาให้หลงลมื ความเป็นจรงิ

~ ๑๒ ~

นิทำนอสี ป เรื่อง หมำกบั เงำ

หมาตัวหนึ่ง เม่ือคนขายเน้ือโยนกระดูกให้ มันก็รีบวิ่งกลับบ้านเร็วที่สุด
เท่าท่ีจะทาได้พร้อมกับรางวัลของมัน ขณะข้ามสะพานแคบๆ แห่งหนึ่ง มันก็
บังเอญิ มองลงไปเหน็ เงาของตัวเองอยู่ในแผ่นนา้ เรียบน่ิงราวกับกระจก แตเ่ จ้าหมา
จอมตะกละกลับคดิ ไปวา่ มันเหน็ หมาจรงิ ๆ อีกตัวกาลังคาบกระดูกช้ินใหญ่กว่าของ
มันมาก

หากมันหยุดคิดสักนิดก็คงจะรู้ดีกว่านี้ แต่แทนที่จะใช้หัวคิด มันกลับทิ้ง
กระดูกของมนั และกระโจนลงไปหาเจ้าหมาในน้าเพียงเพื่อพบว่าตวั มนั ต้องว่ายน้า
ตะเกียกตะกายให้ถึงฝั่งอย่างสุดชีวิต ท้ายท่ีสุด เม่ือมันตะกายขึ้นมาได้ มันก็ได้แต่
ยืนคิดถงึ กระดูกช้นิ ดีท่มี ันทาหล่นหายไปอยา่ งเศร้าสร้อย และสานึกว่ามนั ช่างเป็น
หมาโงเ่ ง่าอะไรเช่นน้ี

:: นทิ านเร่ืองนี้สอนให้รู้วา่ ::
ความโลภมากช่างโง่เขลาสน้ิ ดี

~ ๑๓ ~

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง สิงโตแกก่ บั หมำจิง้ จอก

สิงโตแก่ตัวหน่ึงฟันและกรงเล็บของมันสึกหมดจนยากที่จะหากินได้งา่ ยๆ
เหมือนดังเช่นสมัยท่ีมันเป็นหนุ่ม มันจึงแสร้งทาเป็นป่วยและป่าวประกาศให้สัตว์
ท้งั หลายในแถบนั้นรับรู้โดยทั่วกัน จากนั้นจึงลม้ ตัวลงในถ้านอนรอผู้มาเยือน หาก
มตี วั ไหนเขา้ มาแสดงความเห็นอกเห็นใจเมื่อไร มันก็จะจบั กนิ ทีละตวั ๆ

เจ้าหมาจิ้งจอกก็มาเย่ียมสิงโตกับเขาด้วย แต่มันระมัดระวังตัวเป็นอย่าง
ย่งิ โดยยืนห่างจากถ้าในระยะปลอดภัยและถามไถถ่ ึงสขุ ภาพของสิงโตอยา่ งสุภาพ
นอบน้อม สิงโตตอบว่ามันป่วยมากจริงๆ และขอให้หมาจิ้งจอกก้าวเข้ามาข้างใน
สักครู่ แต่เจ้าจิ้งจอกฉลาดพอที่จะอยู่แต่ข้างนอก พลางกล่าวขอบคุณสิงโตใน
ความกรุณาทเ่ี ช้อื เชิญมันเข้าไป

"ข้าคงยินดีทาตามท่ีท่านขอ" มันกล่าวเสริม "หากแต่ข้าสังเกตเห็นว่ามี
รอยเท้ามากมายเดินเข้าไปในถ้า แต่ไม่มีรอยเท้าใดเดินกลับออกมาเลย ได้โปรด
บอกข้าเถดิ แขกท่มี าเย่ยี มท่านหาทางกลบั ออกมาอีกคร้ังได้อยา่ งไร"

:: นทิ านเรอื่ งนสี้ อนให้รู้ว่า ::
หายนะของผู้อื่นเปรียบเสมือนคาเตอื นท่คี วรรบั ฟัง

~ ๑๔ ~

นิทำนอสี ป เรอื่ ง หมำจง้ิ จอกกบั ไกฟ่ ้ำ

คืนวันหนึ่งท่ีแสงจันทร์ส่องสว่าง หมาจ้ิงจอกเดินทอดน่องไปตามราวป่า
เหมอื นเชน่ เคย มนั เหน็ ไก่ฟ้าฝงู หน่ึงเกาะอยู่บนก่ิงของต้นไม้เก่าแกส่ ูงใหญ่เกินกว่า
ท่ีมันจะเอื้อมถึง ไม่นานนัก จ้ิงจอกเจ้าเล่ห์ก็พบวงแสงจันทร์บนพ้ืนซึ่งสว่างพอที่
ไก่ฟ้าจะมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน มันจงึ ยืนข้ึนบนขาหลังแล้วเริ่มเต้นระบาอย่าง
บา้ คลั่ง ทีแรกมนั หมนุ ตวั ไปรอบๆ เหมือนลูกข่าง จากน้ันจงึ กระโดดข้ึนกระโดนลง
รวมถึงกระโดดโลดเต้นด้วยท่าทางแปลกๆ ทุกลีลา พวกไก่ฟ้าจ้องมองด้วยความ
งนุ งง ตาแทบจะไม่กระพริบดว้ ยกลวั ว่าจะคลาดสายตาจากเจ้าหมาจ้ิงจอก

และแล้วเจ้าหมายจิ้งจอกก็ทาท่าเหมือนจะปีนต้นไม้ ทันใดนั้นมันก็ตกลง
มานอนแน่้น่ิงแกล้งทาเป็นตาย อึดใจต่อมามันก็กระโดดด้วยขาทั้งสี่ หลังของมัน
ลอยอยู่กลางอากาศ พวงหางของมนั กวดั ไกวจนดูเหมือนเปล่งประกายสีเงินใตแ้ สง
จนั ทร์

จนถึงตอนน้ีพวกไก่ที่น่าสงสารก็รู้สึกหัวหมุนไปหมด เม่ือหมาจ้ิงจอกเร่ิม
การแสดงทั้งหมดอีกรอบ พวกมันก็ย่ิงวิงเวียนมากขึ้นจนกระท่ังเสียหลักหล่นจาก
กง่ิ ไมแ้ ละตกลงมาเป็นอาหารของเจา้ หมาจ้ิงจอกทีละตัว

:: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนใหร้ ู้วา่ ::
การใส่ใจในอันตรายมากเกินไปอาจเป็นเหตุให้ตกเป็นเหย่ือของมันได้

~ ๑๕ ~

นิทำนอสี ป เรอ่ื ง หมำกับหอยนำงรม

กาลครั้งหน่ึง มีหมาตัวหน่ึงชอบกินไข่มาก มันไปเยี่ยมบ้านของแม่ไก่บ่อยครั้ง
และในทีส่ ุดกต็ ะกละเสยี จนกลนื ไข่ท้ังหมดลงท้องไป

วนั หน่ึงเจ้าหมาเดินลดั เลาะไปตามชายหาด ณ ท่ีแห่งน้ันมนั เห็นหอยนางรม
ตัวหน่ึง และเพียงชั่วพริบตา หอยนางรมก็ลงไปนอนอยู่ในท้องของเจ้าหมาทั้งตัว
ทงั้ เปลอื ก

คงพอเดาได้ว่า มนั จะทาให้เจ้าหมาปวดทอ้ งทุรนทรุ ายมากสักเพยี งใด
"ข้าได้รู้แล้วละว่า อะไรที่กลมๆ ไม่ใช่ไข่ไปเสียทั้งหมด" มันครวญคราง
โหยหวน

:: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนให้รู้ว่า ::
ความใจเรว็ ด่วนได้มักทาให้ตอ้ งสานึกเสยี ใจในภายหลงั อยา่ งเจ็บปวด

~ ๑๖ ~

นิทำนอสี ป เร่ือง หมำจ้งิ จอกกบั แพะ

หมาจ้ิงจอกตวั หน่งึ ตกลงไปในบอ่ น้า ซึง่ ถึงแม้จะไมล่ กึ มาก แต่มนั ก็พบว่า
ตวั เองคงปนี กลับข้นึ มาไมไ่ ด้ หลังจากท่ีมนั อย่ใู นบอ่ เป็นเวลานาน ก็มีแพะกระหาย
น้าตัวหน่ึงเดินผ่านมา เจ้าแพะคิดว่าหมาจิ้งจอกลงไปดื่มน้าเบ้ืองล่าง มันจึงถาม
หมาจ้งิ จอกวา่ นา้ น้นั รสชาติดไี หม

"ดที สี่ ดุ ในประเทศนี้เลยละ" หมาจง้ิ จอกเจ้าเล่หก์ ล่าว "ลองกระโดดลงมาดู
สิ มนี ้ามากพอสาหรบั เราท้งั คู่เลย"

เจ้าแพะซ่ึงกระหายน้ามาก กระโจนลงไปทันทีและเริ่มดื่มน้า ทันใด
น้ันหมาจ้ิงจอกก็รีบกระโดดข้ึนบนหลังแพะ เหยียบปลายเขาของเจ้าแพะแล้วถีบ
ตวั ขึ้นจากบ่อนา้ อยา่ งวอ่ งไว

เม่ือเจ้าอพะโง่เห็นว่ามันตกอยู่ในสภาวการณ์อันเลวร้าย มันก็อ้อน
วอนให้หมาจง้ิ จอกช่วยดงึ มันข้ึนไปด้วย ทวา่ หมาจิง้ จอกพรอ้ มมงุ่ สู่ปา่ แลว้

"ถา้ เจา้ มีไหวพรบิ มากพอกับเคราของเจ้าละกน็ ะ เพอื่ นยาก" มนั วงิ่ พราง
กล่าวพลาง "เจ้าคงจะมองหาทางกบั ข้ึนมาอย่างรอบคอบกว่าน้ีก่อนจะกระโดดลง
ไปแลว้ ละ"

:: นิทานเรือ่ งน้สี อนใหร้ วู้ า่ ::
ดูให้ดีก่อนท่จี ะกระโดด

~ ๑๗ ~

นิทำนอสี ป เรอื่ ง หมำป่ำกบั แพะ

หมาป่าหิวโซเหน็ แพะตัวหนง่ึ กาลงั เล็มหญ้าอยู่บนยอดผาชัน ซึ่งมันไม่มีทางจับเจ้า
แพะได้เลย

"ตรงน้ันอันตรายมากนะท่าน" หมาป่าร้องแสร้งทาเป็นห่วงใยในความ
ปลอดภัยของเจ้าแพะเหลือประมาณ "ท่านอาจจะตกลงมาก็ได้ ได้โปรดฟังข้าแล้ว
ลงมาเสียเถิด! ตรงนี้ท่านจะได้กินหญ้านุ่มๆ และอร่อยท่ีสุดของบ้านเมืองน้ี จะมา
เทา่ ไรกไ็ ดต้ ามทที่ ่านตอ้ งการเลยละ"

เจ้าแพะมองลงมาจากขอบผา
"ท่านช่างห่วงใยตัวข้าเสียน่ีกระไร" แพะตอบ "และท่านก็ช่าง
เอ้ือเฟ้ือเรื่องหญ้าของท่านเหลือเกิน แต่ข้ารู้จักท่านดี ท่านก็แค่คิดถึงอาหารของ
ทา่ นเท่านั้นแหละ ไมใ่ ช่ข้าหรอก!"

:: นิทานเรอ่ื งนส้ี อนให้ร้วู ่า ::
คาเชิญจากคนเหน็ แก่ตวั ย่อมไม่ได้รับการตอบรบั

~ ๑๘ ~

นทิ ำนอสี ป เรือ่ ง หมำกบั หมำจ้งิ จอก

มีหมาจานวนหนึ่งเผอญิ พบหนังสิงโตเข้าและพยายามฉีกมันเป็นชิ้นๆ ด้วยคมเขีย้ ว
บังเอญิ หมาจิง้ จอกตัวหนึง่ เดินผา่ นมาพบเห็นพวกมนั จึงหวั เราะเยาะเย้ย

"หากแม้ว่าสิงโตตัวนั้นยังมีชีวิตอยู่" หมาจ้ิงจอกพูด "เรื่องคงหลับ
ตาลปัตร มันคงทาให้พวกเจ้ารู้ซึ่งว่ากรงเล็บของมันคมกว่าฟันของพวกเจ้า
เพยี งใด"

:: นทิ านเร่อื งนสี้ อนให้รู้ว่า ::
การซา้ เตมิ คนล้มเปน็ เร่ืองง่ายและนา่ เหยียดหยามอย่างย่ิง

~ ๑๙ ~

นิทำนอสี ป เร่ือง อินทรีกับเหย่ยี ว

นกอินทรีตัวหน่ึงเกาะอยู่บนยอดของก่ิงโอ๊กใหญ่ มันดูเศร้าสร้อยและห่อ
เหี่ยวมากไม่สมกับเป็นอนิ ทรเี ลย เหย่ียวตัวหน่ึงผ่านมาเห็นเขา้ พอดี
"ทาไมเจา้ ถึงไดด้ หู งอยเหงาเช่นนน้ั เลา่ " เหยี่ยวถาม
"ขา้ อยากแต่งงาน" อินทรตี อบ "ไม่ขา้ ไม่อาจหาคู่ซึง่ จะดูแลข้าอยา่ งท่ีข้าต้องการได้
เลย"
"เลือกข้าสิ" เหย่ยี วเอย่ "ขา้ แข็งแรงมาก แข็งแรงกวา่ เจ้าเสยี อีก"
"ท่านคดิ จรงิ ๆ หรือวา่ ท่านจะดูแลข้าได"้ อนิ ทรถี ามดว้ ยควากระตือรอื รน้
"แน่นอนสิ ทาไมล่ะ" เหย่ียวตอบ "น่ันเป็นเร่ืองท่ีง่ายดายย่ิงนัก ข้าแข็งแรงพอท่ีจะ
โฉบนกกระจอกเทศขน้ึ มาไดด้ ว้ ยกรงเล็บของขา้ ราวกบั มันเป็นขนนกเลยทเี ดยี ว"
อนิ ทรีตอบตกลงเหยี่ยวในทันที ทว่าหลังจากท่ีแต่งงานกัน เม่ือเหยี่ยวออกไปหา
อาหารใหเ้ จ้าสาวของมนั ท้งั หมดทไี่ ด้มากลับกลายเปน็ เพียงหนูตัวเล็กๆ เทา่ นั้น
"นน่ี ะ่ รึนกกระจอกเทศทที่ ่านพดู ถึง" อินทรีกล่าวดว้ ยความรงั เกียจ

"เพอ่ื ชนะใจเจ้า ข้าจะพดู หรือสัญญาอะไรกไ็ ดท้ ้ังน้ันแหละ" เหย่ียวตอบ

:: นิทานเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ ้วู า่ ::
ทุกสง่ิ ล้วนเท่าเทยี มในเรอ่ื งของความรกั

~ ๒๐ ~

นิทำนอสี ป เรื่อง กวำง แกะ และหมำปำ่

วันหนึ่งกวางเดินมาหาแกะเพ่ือขอยืมข้าวสาลีสักเล็กน้อย เจ้าแกะรู้ดีว่า
เจ้ากวางเป็นนักว่ิงที่รวดเร็วราวลมพัดจนอาจจะหนีพ้นเกินเอ้ือมได้ง่ายๆ ซึ่งก็มี
แนวโน้มท่ีจะเป็นอย่างนั้น ดังนั้นมันจึงถามกวางว่ามีใครท่ีจะพอรับประกันใน
คาพูดเจา้ กวางไดบ้ า้ ง

"มีสิ ม"ี เจ้ากวางตอบด้วยความมั่นใจ "หมาป่าสัญญาว่าจะช่วยคา้ ประกัน
ใหข้ า้ "

"หมาป่า!" แกะร้องด้วยความขุ่นเคือง "เจ้าคิดว่าข้าจะเช่ือการค้าประกัน
พรรค์นั้นรึ ข้ารู้จักหมาป่าดี มันเอาทุกอย่างท่ีมันอยากได้แล้วก็วิ่งหนีไปโดยท่ีไม่
จ่ายอะไรท้ังส้ิน ส่วนเจ้า เจ้ามีขาท่ีใช้ได้อย่างยอดเย่ียมจนข้าแทบไม่มีโอกาสเก็บ
หนข้ี องขา้ ไดเ้ ลย หากขา้ ตอ้ งไลเ่ จ้าเจา้ ด้วยการน้ัน"

:: นทิ านเรื่องนี้สอนให้รวู้ ่า ::
สีดาเจอกบั สดี าไม่อาจทาให้เกิดสีขาวได้

~ ๒๑ ~

นิทำนอสี ป เรอื่ ง วัวป่ำกับแพะ

วัวป่าตัวหน่ึงหนีสิงโตเข้าไปในถ้าท่ีซึ่งคนเล้ียงแพะใช้เป็นท่ีพานักของฝูง
แพะยามทมี่ ีพายุร้ายและยามค่าคืน บังเอิญมีแพะหลงฝูงตัวหนึ่งถูกทิ้งไว้ข้างหลัง
ยังไม่ทันที่เจ้าววั ปา่ จะเดนิ เข้าไปข้างใน แพะก็โน้มหวั ของมนั และตรงร่ีเข้าขวิดเจ้า
วัวป่าดว้ ยเขา หากแต่สิงโตยังคงวนเวียนอยู่ตรงนอกปากทางเข้าถ้า วัวป่าจึงตอ้ ง
จาใจยอมรับการเหยียดหยามน้ัน

"จงอย่าคิดว่า" มันกล่าว "ข้ายอมรับการกระทาอันแสนข้ีขลาดของเจ้า
เพราะข้ากลัวเจ้าล่ะ เมื่อไรที่สิงโตจากไป ข้าจะสอนบทเรียนให้เจ้าอย่างที่เจ้าจะ
ไม่มีวนั ลืมเลยทีเดียว"

:: นิทานเร่อื งน้ีสอนให้ร้วู ่า ::
การเอาเปรียบขณะทผี่ ู้อ่ืนมีความทกุ ข์นบั เปน็ เร่อื งเลวร้ายอย่างย่งิ

~ ๒๒ ~

นทิ ำนอีสป เร่ือง เรอ่ื งเล่ำของนกยงู

เล่ากันว่า นกยูงไม่ได้มีขนงดงามซ่ึงมันภาคภูมิใจเหลือเกินเช่นน้ีมาตั้งแต่
แรก เทพจี ูโนผู้โปรดปรานมัน ทรงประทานขนเหล่าน้ีให้ เน่ืองเพราะวันหน่ึงมันไป
อ้อนวอนขอเคร่ืองประดับบนขน ซึ่งจะทาให้มันแตกต่างจากนกตัวอื่นๆ และเมื่อ
มันมีขนเจิดจรัสงามด้วยสีมรกต ทอง ม่วง และอาพัน มันก็เดินลาพองขนอย่าง
หย่ิงยโส ท่ามกลางหมู่นกทั้งหลาย ซึ่งเพ่งมองมันด้วยความริษยา แม้กระท่ังไกฟ้า
ที่งามทีส่ ดุ ยงั เห็นวา่ ความงามของนกยงู นนั้ เหนือกว่า

ทันใดน้ัน นกยงู ก็เห็นนกอินทรีกู่รอ้ งสูงลิบอยู่บนทอ้ งฟา้ สีคราม มันร้สู ึกอยาก
บินเช่นที่เคยทาเป็นนจิ มันจึงกางปีก พยายามทะยานข้ึนจากพน้ื ทวา่ น้าหนักของ
เคร่ืองประดับอันอลังการฉุดมันลงมา แทนท่ีจะได้บินขึ้นไปชื่นชมแสงแรกรับอรุณ
หรืออาบแสงสีกุหลาบท่ามกลางหมู่เมฆยามอัสดง มันกลับต้องเดินเตาะแตะบน
พนื้ งมุ่ ง่ามย่งิ กว่าสัตว์ปกี ทุกชนดิ ท่ีหากนิ ตามลานดินเสยี อีก

:: นทิ านเรอ่ื งนี้สอนให้รู้วา่ ::
อย่าแลกอิสรภาพกบั ความหรูหราและการโอ้อวด

~ ๒๓ ~

นิทำนอสี ป เร่อื ง นกอนิ ทรีกับเต่ำทอง

เต่าทองตวั หนงึ่ อ้อนวอนให้นกอินทรีไว้ชีวิตกระต่ายป่า ซ่ึงว่ิงมาขอความ
ช่วยเหลือจากมัน แต่นกอินทรีกลับโฉบเหย่ือของมันบินข้นึ ไปพร้อมกระพือปีกอัน
กว้างใหญ่จนเจ้าเตา่ ทองถกู พัดปลิวกระเด็นไปไกลหลายฟุต ด้วยความโกรธแค้นที่
ถูกหยามหมิ่น เต่าทองจึงบินไปยังรังของนกอินทรีและกลิ้งไข่ตกลงมาจากรังไม่
เหลือแม้แต่ฟองเดียว เม่ือนกอินทรีรู้เข้าก็โศกเศร้าและเกร้ียวโกรธหาใดปาน แต่
มันไมร่ ูว้ ่าเป็นฝมี อื อนั โหดเห้ยี มของผใู้ ด

ปีตอ่ มา นกอินทรีสร้างรังเหนอื ข้ึนไปบนหนา้ ผาชัน แต่เจ้าเตา่ ทองก็
ยงั ตามหาจนพบและทาลายไขท่ ั้งหมดลง ด้วยความสิ้นหวัง คราวนี้นกอินทรีจงึ ไป
ทูลอ้อนวอนจอมเทพจูปิเตอร์เพื่อประทานอนุญาตให้มันวางไข่บนเพลาของ
พระองค์ จะได้ไม่มีใครกล้ามาทาอันตรายไข่ได้อีก แต่แล้วเจ้าเต่าทองก็บินวนมา
หึง่ ๆ อยู่รอบเศยี รของเทพจูปเิ ตอร์ พระองคผ์ ดุ ลุกข้ึนไปไลม่ ัน และแล้ว ไขท่ ั้งหมด
กก็ ลงิ้ ลงมาจากเพลาของพระองค์

แล้วเจ้าเต่าทองก็ทูลแถลงเหตุผลที่มันทาเช่นน้ี เทพจูปิเตอร์จาต้อง
ยอมรับการกระทาอันเท่ียงธรรมของมัน และนับต้ังแต่น้ันเป็นต้นมา ว่ากันว่าเมื่อ
นกอินทรีวางไข่ในรังช่วงฤดูใบไม้ผลิ เต่าทองก็ยังต้องจาศีลหลับใหลอยู่ใต้พ้ืนดิน
ตามบัญชาของเทพจปู เิ ตอร์

:: นทิ านเรื่องน้ีสอนใหร้ วู้ า่ ::
แมก้ ระทัง่ ผู้อ่อนแอท่ีสุดยังอาจหาทางแก้แคน้ การกระทาท่ีไม่ถกู ต้องได้

~ ๒๔ ~

นิทำนอสี ป เร่อื ง ลำ, หมำจิง้ จอก และสิงโต

ลากับหมาจิ้งจอกเป็นเพ่ือนสนิทกัน และม่ันคงในมิตรภาพระหว่างกันมา
นานแสนนาน ขณะที่ลาแทะเล็มหญ้าเขียวขจี หมาจ้ิงจอกก็เขมือบไก่จากฟาร์ม
ข้างเคียงหรือไม่ก็เนยแข็งนิดหน่อยจากโรงรีดนม วันหน่ึงพวกมันเผชิญสิงโตเข้า
โดยไมค่ าดฝัน เจา้ ลาต่ืนกลัวยงิ่ ส่วนเจ้าหมาจ้ิงจอกเก็บความพรน่ั พรงึ ไว้ได้

"ข้าจะไปพูดกับเขาเอง" มนั กลา่ ว
และแลว้ หมาจงิ้ จอกกเ็ ดินตรงไปหาสงิ โตอยา่ งอาจหาญ
"ท่านผู้สูงส่ง" มันกล่าวเสียงต่า เพื่อไม่ให้ลาได้ยิน "ข้ามีกลอุบายเด็ดๆ อยู่ใน
หัวของข้า ถ้าท่านสัญญาว่าจะไม่ทาร้ายข้า ข้าจะหลอกเจ้าสัตว์หน้าโง่น่ันไปยัง
หลมุ ซง่ึ มนั จะหนีไปไหนไม่ได้ แลว้ ทา่ นก็สามารถฉลองเหยื่อได้ตามความพอใจ"
สงิ โตเห็นดเี ห็นงาม หมาจงิ้ จอกจงึ กลับไปหาเจา้ ลา
"ขา้ ขอให้เขาสญั ญาวา่ จะไม่ทาร้ายเรา" หมาจิง้ จอกกล่าว "แต่มาเถอะ ขา้ รจู้ ัก
ที่ซงึ่ สามารถซอ่ นตัวได้อย่างดจี นกวา่ เขาจะจากไป"
แล้วหมาจิ้งจอกก็นาลาไปยังหลุมลึก แต่ทว่าเมื่อสิงโตพอเห็นเจ้าลาอยู่ใน
หลุมรอให้มันเข้าไปจัดการ มันกลับตรงด่ิงไปขย้าเจ้าหมาจิ้งจอกทรยศเสียก่อน
เปน็ อันดับแรก

:: นทิ านเรื่องนส้ี อนให้รวู้ ่า ::
คนทรยศมักจะถกู ทรยศได้เสมอ

~ ๒๕ ~

นทิ ำนอสี ป เรอ่ื ง หมำจงิ้ จอกกับสงิ โต

หมาจ้ิงจอกรุ่นเยาว์ผู้ยังไม่เคยพานพบสิงโตมาก่อน บงั เอญิ ได้พบสิงโตตัว
หนึ่งในป่า เพียงแวบแรกท่ีเห็นก็เพียงพอที่จะทาให้เจ้าจ้ิงจอกห้อเหยียดไปหาที่
หลบภยั ใกลต้ วั ท่สี ุด

คร้ังที่สองที่หมาจ้ิงจอกเห็นสิงโต มันหยุดยืนหลังต้นไม้แอบมองสิงโตอยู่
สักพัก ก่อนจะเลี่ยงหลบไป แต่พอคร้ังทสี่ าม เจ้าจ้ิงจอกก็เดินตรงไปหาสิงโตอย่าง
อาจหาญและกลา่ วโดยไมแ่ สดงอาการหวน่ั เกรงใดๆ ว่า "สวัสดี ว่าไง พเ่ี บ้มิ "

:: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ ้วู า่ ::
ความคนุ้ เคยบ่มเพาะความประมาท และการสนิทชดิ เช้ือกบั ความชวั่ รา้ ยจะลวง

เราสอู่ ันตราย

~ ๒๖ ~

นิทำนอีสป เรอ่ื ง หมำจง้ิ จอกกบั เมน่

หมาจง้ิ จอกตัวหนึ่งตัดสินใจว่ายข้ามแม่น้าแต่เกอื บจะไม่ถงึ ฝ่ัง พอถึงมันก็
นอนแผ่หราเต็มไปด้วยรอยฟกช้าและเหนื่อยอ่อนจากการดน้ิ รนฝา่ กระแสน้าเชี่ยว
กราก ไม่นานกองทัพแมลงดูดเลือดก็บินกรูถึงตัวมัน มันได้แต่นอนน่ิงๆ เพราะ
หมดแรงเกินกว่าจะว่ิงหนี

เม่นตัวหน่ึงผ่านมาพอดี "ข้าจะไล่แมลงพวกน้ีให้ก็แล้วกัน" มันกล่าว
อยา่ งใจดี

"อย่า อย่า!" หมาจ้ิงจอกว่ิงอุทาน "อย่าไปกวนมัน ให้มันดูดไปเท่าท่มี ันจะ
ดูดได้ ถ้าหากเจ้าไล่มนั ไป พวกแมลงจอมตะกละฝงู ใหม่ก็จะเขา้ มารุมดูดเลอื ดน้อย
นดิ ท่ีข้าเหลอื อยเู่ ป็นแน"่

:: นิทานเร่ืองน้ีสอนให้รู้วา่ ::
หากขจดั ความช่วั ร้ายเพียงเล็กน้อยออกไป อาจต้องเจอกับความช่วั ร้ายท่ใี หญ่

หลวงกวา่ เดมิ

~ ๒๗ ~

นทิ ำนอีสป เรอ่ื ง คำ้ งคำวกบั วีเซลิ

คา้ งคาวตวั หนึ่งทะเล่อทะล่าหลงเข้าไปในรังของวีเซิล มันจึงถกู วเี ซลิ ว่งิ ไล่
จบั กินเจ้าค้างคาวพยายามร้องขอชีวติ แตว่ เี ซลิ ไม่ยอมฟัง

"เจ้าเป็นหนู" วีเซลิ กล่าวขึ้น "และข้าก็เป็นศัตรูคู่อาฆาตของพวกหนู หนู
ทกุ ตวั ทีข่ ้าจบั ได้ ขา้ จะต้องกินมนั !"

"แต่ข้าไม่ใช่หนูสักหน่อย!" ค้างคาวร้องคร่าครวญ "ดูปีกของข้าสิ หนูบิน
ไดห้ รือไง ข้าเป็นแคน่ กตวั หน่งึ เทา่ นั้น ปลอ่ ยข้าไปเถดิ !"

เจ้าวีเซิลจาต้องยอมรับว่าค้างคาวไม่ใช่หนูจึงปล่อยมันไป ทว่าอีกไม่กี่วัน
ต่อมา เจา้ คา้ งคาวซอ่ื บ้อื กพ็ ลัดหลงเข้าไปในรังของวเี ซิลอีกตัว บังเอิญว่าวีเซิลตัวนี้
เป็นศัตรูตัวฉกาจของพวกนก ไม่ช้ามันก็จับค้างคาวไว้ภายใต้กรงเล็บของมัน และ
พร้อมทจ่ี ะกนิ

"เจ้าเปน็ นก" วเี ซิลพูดขึน้ "และขา้ ก็จะกินเจ้า!"
"อะไรกัน" ค้างคาวรอ้ ง "ข้าเนี่ยนะเปน็ นก ท่ีไหนกนั ถ้าเปน็ พวกนกกต็ อ้ ง
มขี นนกสิ ข้าไม่ใช่อะไรนอกจากหนูตัวหน่ึง 'ยอมจานนต่อมวลหมู่แมว' คือคาขวัญ
ของข้า"

แลว้ เจ้าค้างคาวกห็ นีเอาชีวติ รอดมาได้เป็นคร้งั ทส่ี อง

:: นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้วา่ ::
จงกางใบเรือไปตามกระแสลม

~ ๒๘ ~

นทิ ำนอสี ป เร่อื ง ตน้ เพลน

นักเดินทางสองคนเดินอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเท่ียงวัน พวกเขา
พยายามหาต้นไม้ท่ีแผ่ก่ิงก้านสาขาเพื่ออาศัยพักใต้ร่มเงา ขณะท่ีกาลังเอนกาย
หลบแดดอยู่ใต้ใบบงั องั น่ารืม่ รมย์ พวกเขาก็เหน็ วา่ มนั คือตน้ เพลน

"ต้นเพลนน่ีช่างไร้ประโยชน์เสียจริง!" หน่ึงในน้ันพูดขนึ้ "ลูกผลใดๆ ก็
ไม่มีแถมใบทรี่ ่วงลงมากม็ แี ต่ทาให้พ้ืนสกปรกรกไปหมด"

"เจ้าส่ิงมีชีวิตทไ่ี ร้สานึก!" ตน้ เพลนพูดข้ึนทนั ที "พวกเจ้าเอนกายอาศัย
ร่มเงาของข้าอยู่ตรงนี้ ยังมีหน้ามาพูดว่าข้าไร้ประโยชน์อีก ช่างอกตัญญูนัก โอ
ทา่ นเทพจปู ิเตอร์ พวกมนษุ ย์สมควรไดร้ บั ความกรณุ าไหมนี่"

:: นิทานเรอื่ งนี้สอนใหร้ ู้วา่ ::
ความกรณุ าอนั ประเสรฐิ สุดของเรามักไดร้ บั การชืน่ ชมนอ้ ยทส่ี ุดเสมอ

~ ๒๙ ~

นทิ ำนอสี ป เรือ่ ง สิงโตกบั ลำ

วันหน่ึงขณะที่สิงโตเดินอยู่ตามทางในป่าด้วยความหย่ิงผยอง สรรพสัตว์
ทัง้ หลายต่างหลีกทางให้มันด้วยความยาเกรง ลาตัวหน่ึงกลับกล้าร้องหม่ินศักดิ์ศรี
เจ้าปา่ ขณะที่มันเดินผา่ นไป

สิงโตเลอื ดข้ึนหน้าดว้ ยความโกรธ แตท่ นั ทที ี่หันหลงั กลับไปเห็นว่าใครเป็นผู้พูด
มันก็เดินจากไปเงียบๆ เจ้าลาโง่ไม่มีค่าพอท่ีมันจะกางกรงเล็บออกมาให้เสื่อม
เกยี รติเสียดว้ ยซา้

:: นิทานเร่อื งนสี้ อนให้รวู้ า่ ::
อยา่ ใส่ใจกับคากลา่ วของคนโง่ ลมื มันไปเสีย

~ ๓๐ ~

นิทำนอีสป เรอ่ื ง แมลงวนั กับนำ้ ผง้ึ

โถใส่น้าผึ้งใบหน่ึงล้มคว่าลง ทาให้น้าหวานเหนียวไหลเยิ้มออกมากองบนโต๊ะ
กล่ินหวานหอมของน้าผึ้งเช้ือเชิญให้แมลงวันฝูงใหญ่บินมาตอมรอบๆ อย่าง
รวดเร็ว พวกมันไม่รอคาเชิญใดๆ ไม่เลยละ พวกมันบินลงมาจุ่มทั้งขาท้ังตัว เพื่อ
สวาปามน้าผึ้งต้ังแต่หัวจรดเท้า ปีกของพวกมันเหนียวเหนอะติดกัน จนไม่อาจดึง
เทา้ ขนึ้ มาจากกองน้าผ้ึงเหนยี วๆ ได้ ในท่ีสุดพวกมันก็ตาย พลีชพี ใหก้ ับรสชาติแห่ง
ความหวาน

:: นิทานเรอื่ งนสี้ อนให้รวู้ ่า ::
อยา่ โลภกบั ความพึงพอใจเพยี งช่ัวแล่น เพราะมันอาจทาลายเราได้

~ ๓๑ ~

นิทำนอสี ป เรอื่ ง ลูกแพะกับหมำปำ่

แพะน้อยแสนร่าเริงตัวหน่ึงถูกคนเล้ียงสัตว์ท้ิงไว้บนหลังคาจากของโรงเล้ียง
แกะ เพ่ือให้มันพ้นจากภยันตรายท้ังปวง เจ้าแพะน้อยกวาดตามองสิ่งต่างๆ อยู่
ใกล้ขอบหลังคาตอนทีม่ ันเห็นหมาป่า มันจงึ เริ่มเยาะเย้ยถากถาง ทาหน้าล้อเลียน
และกลนั่ แกลง้ เจา้ หมาปา่ ต่างๆ นานาเพอื่ ความพึงพอใจของมนั เอง

"ข้าได้ยินเจ้าแล้ว" หมาป่าเอ่ยข้ึน "แต่ข้าไม่โกรธเคืองในสิ่งที่เจ้าพูดหรือสิ่งที่
เจ้าทาหรอก เพราะตราบใดท่ีเจ้ายังอยู่บนนั้น ก็เป็นหลังคาต่างหากท่ีกาลังพูดอยู่
กบั ข้าไม่ใชต่ วั เจา้ เลย"

:: นทิ านเร่ืองนส้ี อนให้รูว้ ่า ::
เรอื่ งที่ไม่สมควรพูดทุกเม่ือ ก็ไม่ควรพดู ออกมาไมว่ ่าเวลาใด

~ ๓๒ ~

นทิ ำนอีสป เรื่อง วัวชนกับกบ

วัวสองตัวสู้กันอย่างดุเดือดในทุ่งนา โดยที่สุดทางข้างหน่ึงเป็นหนองน้า มีกบ
ชราตัวหนึ่งอาศยั อยู่ในหนองนา้ แหง่ น้นั มันตวั สัน่ ขวญั หนีขณะเฝา้ มองการต่อส้กู ัน
ดเุ ดือดเลือดพล่าน

"ท่านกลัวอะไรหรือ" กบหนมุ่ ตวั หนึ่งถามข้นึ
"เจา้ ไม่เห็นหรือ" กบชราตอบ "ว่าววั ตัวที่พา่ ยแพ้จะถูกดนั จากหญ้างามๆ ทางฝั่ง
นนู้ มายังกอกกของหนองน้าฝง่ั นี้ แลว้ พวกเรากจ็ ะถกู บแี้ บนจมโคลน"
เหตุการณ์เป็นด่ังท่ีเจ้ากบบอก วัวตัวท่ีพ่ายแพ้ถูกดันลงไปในหนองน้าและกีบ
เทา้ อนั มหึมาของมนั กบ็ ้พี วกกบจนถึงแก่ความตาย

:: นิทานเรอื่ งน้ีสอนให้รู้วา่ ::
เม่อื ผยู้ ่งิ ใหญ่ล้มลง ผู้ที่อ่อนแอกต็ ้องเจบ็ ปวดตามไปด้วย

~ ๓๓ ~

นทิ ำนอีสป เร่อื ง คนเลยี้ งแพะกบั แพะ

แพะตัวหนึ่งออกจากฝูงเพราะถูกดงโควเวอร์ย่ัวยวนใจ คนเลี้ยงแพะพยายาม
เรียกมันกลับมาแต่ไร้ผล มันไม่ยอมเชื่อฟังเขา เขาจึงหยิบก้อนหินขึ้นมาก้อนหน่ึง
แลว้ ปาไปถกู เขาแพะหัก

คนเล้ยี งแพะรสู้ กึ ตกใจมาก
"อยา่ บอกเจ้านายนะ" เขาขอร้องเจ้าแพะ
"ไมห่ รอก" เจ้าแพะพูดข้ึน "ยังไงเขาที่หักมนั กบ็ อกได้ดว้ ยตัวเองอย่แู ลว้ "

:: นทิ านเรื่องนสี้ อนใหร้ วู้ ่า ::
ไมม่ ีทางซ่อนเรน้ การกระทาท่ีชว่ั ร้ายได้

~ ๓๔ ~

นทิ ำนอสี ป เร่ือง อกี ำกับหงส์

อีกาตัวหนึ่งซึ่งใครๆ ก็รู้ดีว่ามันดาราวกับถ่าน รู้สึกอิจฉาหงส์ เพราะขน
ของหงส์มีสีขาวผุดผ่องดุจด่ังหิมะบริสุทธิ์ เจ้านกโง่งมมีความคิดว่าหากมันใช้ชีวิต
เหมือนหงส์ที่ว่ายน้าและดาน้าตลอดทั้งวัน กินแต่สาหร่ายและตะไคร่น้า ขนของ
มนั กค็ งจะกลายเป็นสขี าวเหมือนหงส์

ดงั นั้นมนั จึงจะละท้งิ บา้ นของมนั ในป่าและทุ่งนา แลว้ บินร่อนลงไปอาศัยอยู่
ในทะเลสาบและหนองน้า แม้ว่าตลอดท้ังวันมันเอาแต่ล้างตัวแล้วล้างตัวอีก จน
แทบจะจมนา้ ขนของมนั กย็ ังคงเป็นสีดาอยู่เช่นน้ัน แถมวัชพืชน้าทีม่ ันกินเข้าไปยัง
ไม่เหมาะกับรา่ งกาย มนั จึงผ่ายผอมลงเรอื่ ยๆ จนในกระท่งั ในทส่ี ดุ มันกต็ าย

:: นทิ านเร่อื งนสี้ อนใหร้ วู้ ่า ::
การเปลยี่ นแปลงนสิ ัยไม่อาจแก้ไขสง่ิ ที่ธรรมชาติใหม้ า

~ ๓๕ ~

นิทำนอีสป เร่ือง ลำกบั ตั๊กแตน

วันหน่ึงขณะท่ีลากาลังเดินอยู่ในท้องทุ่ง มันพบตั๊กแตนตัวหนึ่งกรีดร้อง
อยา่ งเบิกบานตรงมุมหนง่ึ ของท่งุ ทีม่ หี ญ้าข้นึ เต็ม

เจ้าลาฟังเพลงของตั๊กแตนด้วยความชื่นชมย่ิงนัก มันเป็นเพลงที่เปี่ยมด้วย
ความรา่ เริง จนหัวใจท่ีใฝ่หาความสาราญของลาแทบจะล้นไปด้วยความปรารถนา
ที่จะร้องเพลงใหไ้ ด้อยา่ งตัก๊ แตน

"อะไรกันหรือ" เจ้าลาถามอย่างนอบน้อมยิ่ง "อะไรทาให้ท่านมีเสียงไพเราะ
เสนาะหูเช่นนี้ ท่านกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า หรือมีน้าทิพย์ศักด์ิสิทธิ์ใดที่ทาให้
ทา่ นขับขานเพลงไดว้ ิเศษเชน่ น้ี"

"มีสิ" เจ้าต๊ักแตนผู้นิยมชมชอบความขบขันตอบ "พวกเรากินน้าค้าง! ท่าน
ลองดูกจ็ ะร้เู อง"

ดังน้ันในเวลาต่อมา เจ้าลาก็ไม่กินไม่ด่ืมส่ิงใดอีกเลยนอกจากน้าค้าง เป็น
ธรรมดา ไมน่ านเจา้ ลาโงผ่ นู้ ่าสงสารก็ตายจากไป

:: นทิ านเรอื่ งนส้ี อนให้ร้วู ่า ::
กฎแห่งธรรมชาติไม่มที างเปล่ียนแปลงได้

~ ๓๖ ~

นิทำนอสี ป เร่ือง หมำจิง้ จอกกบั ปู

วันหนึ่งปูตัวหน่ึงเกิดรังเกียจหาดทรายซึ่งมันอาศัยอยู่ขึ้นมา มันจึงตัดสินใจ
เดินทางไปยังทุ่งหญ้าในแผ่นดินซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก ณ ท่ีแห่งนั้นมันจะได้พบอาหารที่
ดีกว่าน้าเค็มและเหลือบไรตัวเล็กตวั น้อยในทราย ดังนัน้ มันจึงคลานไปยังทุ่งหญ้า
แต่ท่ีน่ันเองมีหมาจิ้งจอกหิวโซตัวหนึ่งมองเห็นมันเข้า เจ้าจ้ิงจอกถลันเข้าไปจับปู
กลนื ลงไปท้ังเปลอื กท้งั กา้ มในช่วั พริบตา

:: นิทานเรื่องนี้สอนใหร้ ู้วา่ ::
จงพอใจในโชคชะตาของตนเอง

~ ๓๗ ~

นทิ ำนอีสป เรื่อง ริน้ กบั วัว

ริ้นตัวหน่ึงบินอยู่เหนือทุ่งหญ้าส่งเสียงหึ่งๆ ซ่ึงนับว่าดังมากสาหรับสัตว์ตัว
เล็กเพียงแค่นี้ มันร่อนลงมาเกาะปลายเขาข้างหน่ึงของวัว หลังจากพักอยู่สักครู่
มันก็พร้อมจะบินจากไป แต่ก่อนท่ีจะจากไปน้ัน มันได้กล่าวขออภัยเจ้าวัวที่มา
อาศยั เขาของมันเป็นทพ่ี ัก

"ทา่ นคงรสู้ กึ ยนิ ดมี ากทีข่ ้าจะจากไปแลว้ " มันเอ่ยขึ้น
"ไปไม่ไปก็เทา่ กนั " เจ้าวัวตอบ "ข้าไม่รู้ดว้ ยซ้าว่าเจ้าอย่ตู รงนั้น"

:: นิทานเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ ู้วา่ ::
ในสายตาของตัวเอง เรามกั สาคัญตัวยิ่งใหญ่กว่าท่ีคนอ่นื เหน็ กว่าเสมอ

จติ ใจยงิ่ คบั แคบเท่าไหร่ก็ยง่ิ สาคัญตัวผิดเทา่ น้ัน

~ ๓๘ ~

นิทำนอสี ป เรื่อง เม่นกบั งู

เม่นตัวหน่ึงกาลังมองหาบ้านดีๆ สักหลัง ท้ายสุดมันพบถ้าเล็กๆ ท่ีมี
กาบังซ่ึงมีครอบครัวงอู าศัยอยู่ก่อนแล้ว มันถามพวกงวู ่าจะอนุญาตใหม้ ันเข้าไปอยู่
ในถ้าได้ไหม งตู อบตกลงด้วยความใจดี

ไม่ช้าไม่นาน งูก็คิดว่าไม่น่าอนุญาตให้เม่นเข้ามาอยู่ด้วยเลย ขน
แหลมๆ ของเม่นท่ิมแทงพวกมันทุกคร้ังท่ีหมุนตัว และในท่ีสุด พวกมันก็ต้อง
ขอร้องใหเ้ ม่นจากไปอย่างสุภาพ

"ข้าพอใจที่นี่มากเลย ขอบคุณนะ" เม่นกล่าว "ข้าต้ังใจแล้วละว่าจะอยู่
ที่นี่" ว่าแล้วมันก็ค่อยๆ ตามไปส่งพวกงูท่ีนอกประตู และเพื่อปกป้องผิวหนังของ
พวกมัน งจู งึ ต้องหาบ้านใหม่ในท่ีสดุ

:: นทิ านเรื่องน้สี อนใหร้ ู้ว่า ::
เสยี สละนวิ้ มือ ในทสี่ ุดก็จะเสียท้งั มอื

~ ๓๙ ~

นิทำนอีสป เรื่อง คำงคกจอมโว

คางคกเฒ่าตัวหนึ่งป่าวประกาศไปท่ัวถ่ินที่มันอยู่ว่ามันเป็นหมอผู้รอบรู้
และเยียวยาได้ทุกโรค เม่ือหมาจิ้งจอกได้ยินข่าวนี้จึงเร่งรุดมาพบคางคก มันมอง
คางคกอยา่ งพินจิ พเิ คราะห์

"เจา้ คางคก" มันเอ่ยขน้ึ "ขา้ ได้ยนิ คาบอกเล่ามาว่าเจ้ารักษาโรคอะไรก็ได้
แต่ดูตัวเจ้าเองก่อนเถิด แล้วลองใช้ยาของเจ้าดู ถ้าเจ้ารักษาผิวหนังตะปุ่มตาป่า
และท่าเดินเหมือนเป็นไขข้ออักเสบของเจ้าได้ ก็คงมีใครเชื่อเจ้า ไม่อย่างน้ันข้าคง
ต้องแนะนาให้เจา้ ลองไปหาอาชีพอืน่ ๆ ด"ู

:: นิทานเร่ืองนสี้ อนให้ร้วู า่ ::
คนทีจ่ ะรักษาคนอ่ืนได้ ควรรกั ษาตัวเองให้ได้เสียก่อน

~ ๔๐ ~

นทิ ำนอีสป เรอ่ื ง ลูกวัวข้เี กียจ

กาลคร้ังหนึ่งนานมาแล้ว…มลี ูกวัวตัวหน่ึงมักมีนิสัยเกยี จคร้าน ไม่ยอมทางาน
วันๆกเ็ อาแต่วิ่งเล่นบนท่งุ หญ้า

ระหว่างที่ลูกวัวกาลังเพลิดเพลินอยู่น้ันก็เห็นวัวแก่เดินลากเกวียนผ่านมา เจ้า
ลกู ววั ก็เข้าไปเย้าแหย่ ล้อเลียน “โธ่ ! วัวแก่ผู้น่าสงสารตอ้ งลากเกวียนทางานหนัก
จนขนสกปรกเกรอะกรัง ดูข้าสิ กินอิ่มนอนหลับสบาย ขนก็สะอาดเงางามราวกับ
เส้นไหม” ววั ไมพ่ ดู สิ่งใดยังคงลากเกวียนตอ่ ไปตามทาง

ต่อมาวันหนึ่ง เม่ือชาวบ้านลากลูกวัวเพ่ือนาไปฆ่าสังเวยพิธีบูชายัญ วัวแก่
เห็นดังน้ันกพ็ ูดขน้ึ ว่า “เป็นยังไงล่ะ เพราะเจ้าขี้เกียจแท้ ๆ อยไู่ ปก็ไม่ทาประโยชน์
จงึ ตอ้ งพบจดุ จบเชน่ นี้ ช่างนา่ สงสารยงิ่ กวา่ ข้าท่ีต้องทางานหนักเสียอกี ”

:: นทิ านเรอ่ื งนส้ี อนใหร้ ูว้ ่า ::
ผู้เกยี จครา้ นมักพบจุดจบอนั น่าเศร้า