01-03

1

เรื่องธรรมดา

ความสุขของคุณคืออะไร บ้านหลังใหญ่มีพื้นท่ีว่ิงเล่น
อย่างไม่จากัด ห้องนอนสวยๆ ตกแต่งตามแบบท่ีชอบ
ม่ันใจได้เลยว่าคาตอบของแต่ละคนต้องแตกต่างกันออกไป

แต่สาหรับชายวัยสิบเจ็ดปีคนนี้อาจมีแค่ห้องนอนเล็กๆ 2
ไดอารี่ทเ่ี ต็มไปดว้ ยเร่ืองราวแหง่ ความทรงจา และคนทร่ี ัก

แต่ก่อนท่ีจะล่องลอยกับความคิดไปมากกว่าน้ีเสียง
สาวเท้าทใ่ี กล้เข้ามา ดึงให้เขาหนั ไปมอง ตามด้วยประตูที่ถูก
กระชากเปิดโดยคนด้านนอก เจ้าของห้องยังไม่ทันพูดอะไร
เธอกเ็ ขา้ ประชดิ ตวั เขาแทบจะทันที

“เมื่อไรจะเก็บห้องเน่ียฟีม” แม่มองไปรอบห้องท่ีรกจน
แทบจะไม่มที างเดิน

“กระเป๋าวางไว้เช็ดเท้าหรอ” แม้จะบ่นแต่ก็ก้มลงเก็บ
กระเป๋าของลูกชายไปวางไว้ข้างโต๊ะเขียนหนังสือแล้วเดิน
สารวจไปรอบห้อง จัดข้าวของให้เข้าท่ีและก็ยิ่งหงุดหงิดเข้า
ไปอกี เมือ่ บนพื้นเป็นเศษกระดาษเกินครึง่

เจ้าของห้องนั่งไม่ติด เข้าไปคว้าแขนแม่แล้วพาเธอไป
น่งั บนเตียง ทาท่าทนี อบนอ้ มสวนทางกับรอยยมิ้ ยียวน

“น่ังน่ีเลยแม่ ส่ังมาเลยครับคณุ นายเดยี๋ วลูกชายทาเอง” 3
พูดน้าเสียงทะเล้นหาได้แสดงอาการกลัวเกรง แต่ก็ลงมือ
เก็บห้องตามคาสัง่ ของแม่โดยไม่อดิ ออด

หลายคนอาจจะมองว่าเบ่ือแต่สาหรับเขามันคือเรื่องเคย
ชิน ต่อให้เขาจะตั้งใจทาห้องให้สะอาดแค่ไหนแม่ก็ยังจะบอก
ว่ามนั ไมเ่ รยี บร้อย สู้ทาหนเดยี วเมอื่ แม่บน่ ดีกวา่

“เสร็จแล้วก็ไปอาบน้า แล้วลงไปกินข้าว” สั่งเป็นอย่าง
สุดท้ายแล้วจึงเดินลงไปชั้นล่าง เมื่อแม่ลับตาฟีมก็ไหวไหล่
อย่างไม่ใสใ่ จคาสง่ั นกั

เขาจัดโต๊ะเขยี นหนังสือให้เข้าท่เี ป็นอยา่ งสุดท้าย เดินลง
ไปชั้นล่างเห็นว่าแม่ยังเตรียมอาหารเย็น จึงเดินไปท่ีสวน
หลังบ้าน เลาะไปตามแนวต้นจ๋ังท่ีงสะท้อนรับกับเงาแสงส้ม
เหลืองของดวงตะวนั

ใบแห้งและแก่เกินไปถูกนามากองรวมกันโดยคนท่ีฟีม 4
รู้จักดี และยังคงเพลิดเพลินกับเสียงเพลงที่เคยเป็นกระแส
ในยคุ ของเขา โยกตวั นอ้ ยๆ ตามจงั หวะและอารมณ์เพลง

ฟีมยืนมองภาพตรงหน้ากอ่ นจะนึกอะไรข้ึนมาได้ จึงหยิบ
โทรศัพท์มือถือขนึ้ มา

แชะ!

เสียงชัตเตอร์ดึงความสนใจให้พ่อละจากต้นไม้ หันไป
มองแลว้ วางกรรไกรตดั แตง่ ลงขา้ งๆ ตัว

“ถา่ ยรปู แบบน้พี อ่ คดิ ตงั คน์ ะ” พูดนา้ เสยี งตดิ ตลก

“ไม่เป็นไรหรอก เอาไปขายให้แฟนคลับพ่อ ได้กาไร
เยอะ” ตอบแล้วเกบ็ โทรศพั ทใ์ สก่ ระเปา๋ กางเกงนกั เรยี น

เผื่อใครยังไม่รูสมัยที่ยังไม่เจอแม่ พ่อของเขาเป็นท่ีพูด
ถงึ ในหมสู่ าวๆ เรียกไดว้ า่ หนุม่ เนอื้ หอมของมหาวิทยาลัยเลย
ก็ได้

“เอาไมก้ วาดมากวาดหน่อยฟมี ” ฟังจบก็ย้ิมตอบ แลว้ บุ้ย 5
ไม้กวาดที่พงิ ตน้ ไมใ้ หญ่

“พ่อ เม่ือก่อนพ่อหล่อมากใช่ไหม” ถามพลางกวาดใบไม้
คนถูกถามส่งเสียงองึ ในลาคอเลก็ นอ้ ยแทนคาตอบ

“แมก่ ็สวยมาก ถูกไหม” พอ่ ยังคงตอบกลบั เชน่ เดมิ

“แม่เราน่ะ ติดจะเก่งและหย่ิงซะมากกว่า” คนแก่กว่า
เอ่ยพร้อมรอยย้ิมแสดงถึงความสุขใจทุกคร้ังเมื่อพูดถึง
ค่ชู ีวติ

“แลว้ พอ่ จบี แม่ยงั ไง ถา้ แม่หยิ่ง” เขาหยดุ รอคาตอบอยา่ ง
ใจจดใจจ่อ

“กลับไปดูคาถามแรกที่ฟีมถาม” บิดาหัวเราะชอบใจแล้ว
เก็บอุปกรณ์ตัดแต่งสวนเข้าทีข่ องมัน ฟีมยู่หนา้ อย่างไม่ชอบ
ใจนักเมื่อถูกแกลง้ แลว้ กวาดใบไมต้ ่อ

“น่ีฟีม คนเราถ้าจะรัก ถ้าคู่กันต่อให้ไกลกันแค่ไหนก็จะ
มาเจอกัน ไม่มีเหตุผลหรอก” เขาตั้งใจตอบเมื่อเห็นสีหน้า
ของลูกชาย

“รูต้ วั อกี ที ก็นึกถงึ เขาในทุกที่ๆ เราไป” ยิ้มน้อยๆ ให้กับ
คาตอบของตัวเอง ฟีมเองก็เช่นกัน เขาชอบฟังเร่ืองเก่าๆ
ของพ่อและแม่ ราวกับว่าจะทาให้เขาย้อนไปยังอดีตแสน
หวาน เสน้ ทางความรกั ของท้ังสอง

“ขนไปทิ้งให้พ่อที” ตัดบทด้วยการฝากงานช้ินสุดท้าย
แล้วเดินเขา้ บา้ นพร้อมกบั กล่องเครือ่ งมือคใู่ จ

แกงส้มถูกยกมาวางเป็นอย่างสุดท้ายพอดีกับฟีมท่ีเข้า 6
มานั่งลงประจาท่ี

“แมบ่ อกใหอ้ าบน้าไง” เธอพดู เสยี งดุ

“เอาน่า ลูกไปช่วยเก็บต้นไม้หลังบ้าน” พ่อว่าพลางบ่าย
มือเปน็ เชงิ ว่าให้จบเร่ืองไวเ้ พียงเท่าน้ี

“อาบทีเดียวตอนจะนอนก็ได้” ฟีมหันไปยิม้ ตอบผชู้ ่วยชีวิต
ดว้ ยใบหนา้ ข้เี ล่นตามแบบของเขา

“เบ่ือจะพูด” เธอออกสหี นา้ เนือยๆ แล้วย่นื จานขา้ วใหเ้ ขา

“รีบกินแล้วก็ทาการบ้านอาบน้า” คนถูกส่ังพยักหน้ารับ 7
อยา่ งไม่คิดเถียง

“อย่านอนดึกดว้ ย” ฟีมยังคงตอบกลับเช่นเดิม

“เร่ืองนิยายอะไรก็เอาไว้ก่อน ลาดับความสาคัญให้ถูก
หน่อย”

“สาธุ” ยกมือข้ึนเหนือหัวหยุดร่ายยาวของแม่ เพียงแค่
นั้นทัพพีในมือของแม่ก็ส่ันอย่างไม่มีสาเหตุ ตามด้วยเสียง
หัวเราะชอบใจของพ่อที่นั่งอยู่ข้างๆ บทสนทนามากมาย
เกดิ ข้ึนในมื้อเยน็ แสนธรรมดาของคนทัง้ สาม

เปน็ เรื่องธรรมดาทแี่ สนพเิ ศษ

นิ้วเรียวกดปุ่มเอ็นเทอร์ส่งข้อความตอบความคิดเห็น
สุดท้ายในงานเขียนแล้วจึงออกจากหน้าเว็บไซต์นั้น ปิดโคม
ไฟบนโต๊ะแล้วย้ายร่างให้มาอยู่บนเตียงนอน บอกลาวัน
ธรรมดาท่ีผ่านพ้นไปอีกวันในเวลาตหี นงึ่ สบิ สามนาที

8

คนที่เกือบรู้จัก

แสงตะวันร้อนตามท่ีหลายคนอยากหนีกลายเปน็ ฮีโร่ของ
ฟีมในเช้าวันนี้ คนตัวเล็กสะลึมสะลือหยิบโทรศัพท์ข้ึนมาดู
เวลาทาใหต้ อ้ งรบี ดีดตวั ออกจากทนี่ อนทนั ที

07.12 น. 9

คว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้า เพียงครู่ก็ออกมาแล้วสวม
ชุดนักเรียนอย่างลวก พร้อมกับเสียงเร่งท่ีทาให้เขาลนลาน
กว่าเดิม

“จะเสร็จหรือยัง ไม่ทันกินข้าวแล้ว! ” แม่ตะโกน
ขึ้นมา ฟีมจึงหยิบเข็มขัดและถุงเท้าใส่กระเป๋านักเรียน รีบ
วิ่งลงไปช้ันล่างกไ็ มพ่ บพ่อนง่ั ด่มื กาแฟรอเขาอยา่ งเคย

“พ่อมีประชุม แม่มีคุยกับลูกค้าตอนบ่าย” เธออธิบาย
พลางอ่านเอกสารในแฟม้

“จะให้ไป...” แม่ยังพูดไม่จบพูดจบฟีมก็ว่ิงออกไปพร้อม
กับรองเทา้ นกั เรยี นสีดา ใส่ออกไปทัง้ ทย่ี ังเหยียบส้น

“ฟีมไปเองแม่” ตะโกนบอกแล้วว่ิงหน้าตั้งอย่างไม่สนใจ
รอบขา้ ง

เวลาเจ็ดโมงครึ่งนั้นยังไม่สายสาหรับคนท่ัวไป แต่ด้วย 10
ระยะทางจากบ้านและโรงเรียน บวกกับการจราจรในตอน
เชา้ น้ันจงึ กลายเป็นวา่ ตอนนฟ้ี มี แทบทาอะไรไม่ทันเสียด้วยซ้า

จักรยานยนต์สดี าตัดฟ้าเขม้ โดดเด่นกาลงั หาช่องระหวา่ ง
รถยนต์ท่ีจอดติดกันบนท้องถนน เม่ือสัญญาณไฟเปลี่ยสี
คนขับจึงเรง่ เคร่อื งและออกตัวเต็มท่ีเพื่อไปให้ถึงท่ีหมาย คง
ความเรว็ เพื่อว่งิ ในเลนส์ซา้ ยสดุ ของถนน

เหงื่อชื้นผุดขึ้นบนผิวเนื้อสีน้านม หอบหายใจถ่ี ความเร่ง
รีบทาให้เขาไม่ได้สนใจสัญญาณไฟ มองไปยังถนนเพ่ือดูให้
มั่นใจว่าเขาสามารถข้ามได้ แต่ก้าวส้ันๆ ได้เพียงสามก้าว
หางตาก็เหลือบไปเห็นรถจักรยานยนต์ท่ีว่ิงมาด้วยความเร็ว
เกนิ กว่าที่ฟีมจะดึงสตหิ ลบได้ทนั

คนขับหักหลบคนข้ามในระยะกระช้ันชิดจนรถเสียหลักแต่
ยังคงประคองมันเอาไว้ได้ เมื่อตั้งสติได้ก็เข้าไปดูคู่กรณีท่ี
เป็นเด็กชายในชุดนักเรียนม.ปลายล้มก้นจ้าเบ้าอยู่ใกล้ๆ นา
รถจอดเทียบข้างฟุตบาทแล้วกับเดินเข้าไปดูอาการของอีก
คน แต่กระนั้นกอ็ ดไม่ได้ทจ่ี ะเอ่ยต่อว่า

“สะพานลอยก็มีทาไมไม่ข้าม” เขาพยายามเก็บอารมณ์ 11
หงุดหงิดไม่ให้ออกมากับน้าเสียง ชี้ไปท่ีสะพานลอยท่ีเห็นอยู่
ไกลๆ

“ แล้วจะข้ามทาไมไม่ดูดีๆ” พ่นลมหายใจข่มอารมณ์แล้ว
เสยผมท่ีปรกหนา้ ออกอยา่ งราคาญ

“โอ๊ย ก็คนมันรีบ” พูดพลางสารวจร่างกายแล้วค่อยๆ
ตัวให้ลุกข้ึน สองมือเล็กยกขึ้นปัดกันและกัน ซับเลือดที่ซึม
ออกมาจากรอยถลอกทฝ่ี า่ มือกบั กางเกง

“เอ้า เอาไปเช็ด” อีกฝ่ายพูดพร้อมกับย่ืนผ้าเช็ดหน้าสี
กรมท่าให้

“ขอบคุณครับ แล้วก็ขอโทษ” ประโยคหลังฟีมพูดเสียง
เบาอยา่ งรู้สกึ ผดิ และไมก่ ล้าเงยไปสหู้ นา้ อีกคน

“อือ ระวังแล้วกัน” พูดจบก็เดินกลับไปที่รถ ทิ้งคนตัว
เล็กเอาไว้กับผ้าเช็ดหน้าของเขา ฟีมหาได้สนใจคู่กรณี พา
ตัวเองฝ่าการจราจรตอนเช้าไปโรงเรียนได้แม้จะไม่ทัน
เคารพธงชาติกเ็ ถอะ

“มาช้าจนกูนึกว่าจะไม่มา” น้าเสียงแจ้วๆ ต้อนรับคนที่ 12
เดนิ มาถงึ ตกึ เรียน เจ้าของคาพดู ลุกขึ้นยนื เตรียมออกเดิน

“เม่ือเช้ารถเกือบชนคนหวะ ดีนะแม่งไม่เป็นไร” บอก
เหตุผลของการมาสาย สีหน้าไม่สู้ดีเม่ือนึกถึงเหตุการณ์เม่ือ
เชา้

“มึงขับรถเร็วไงไฟ” เอ่ยทบั ถมแล้วเดนิ ไปพรอ้ มๆ กนั

“มงึ ขับรถดีตายอะฟา” หันไปเถียงแทบจะทันที หากเป็น
เรื่องอ่ืนเขาจะทาเป็นไม่ได้ยินแต่เม่ือเป็นเรื่องท่ีเขามั่นใจ
ทสี่ ดุ ไมว่ า่ ใครหนา้ ไหนกห็ ยามเขาไมไ่ ด้

“ที่เอารถพ่อไปจูบท้ายพี่คนน้ันมาอะ เขาตามถึงบ้านเลย
ไมใ่ ชห่ รอ” ขดุ เรอ่ื งที่ฟาระแสนเจบ็ ใจข้ึนมาพูดทม่ิ แทง

“อย่าพูดถึงแม่ง บอกว่าเด๋ียวจ่ายให้ๆ ก็ยังจะตามถึง
บ้าน” กลายเป็นว่าเธอระบายอารมณ์อึดอัดของตัวเอง
ออกมาแทน

“เออๆ เข้าใจ มีทิชชู่ป้ะ ขอหน่อย” เขาตอบส่งๆ ฟาระ 13
กรอกตาไปรอบๆ เม่ือถูกเมนิ

“ผ้าเช็ดหน้าท่ีมึงแสนหวงล่ะ” เธอประชดกลับแล้วเดิน
นาขน้ึ บันได

“ให้เขาไปเช็ดเลือด” ฟาระหันมาแทบจะทันทีพร้อมกับสี
หนา้ ต้งั คาถามปนกบั ประหลาดใจ

“มีไม่ม”ี เขาถามย้าน้าเสียงเข้ม ฟาระจึงหยิบห่อทิชชสู่ ่ง
ใหแ้ ลว้ พูดตอ่

“ก็มึงหวงซะขนาดน้ัน ซ้ือพร้อมกับน้องๆ มึงไม่ใช่
หรอ” ถามดว้ ยนา้ เสียงประหลาดใจอกี ครัง้

“ให้ๆ ไปเหอะเขาเลือดออก” ตอบอย่างไม่ใส่ใจใน
ความสาคัญของบทสนทนา แล้วเดินนาฟาระท่ีถูกความ
งนุ งงเลน่ งานไปยังหอ้ งเรยี น

14

บทที่ 3 เดชตนุช

รถยนต์สี่คันที่ถูกปรับแต่งสาหรับการแข่งขันจอดเรียง
อยู่กลางสนาม โดยหนึ่งในนั้นคือ ไฟ เดชตนุช วัยสิบเก้าปีที่
ลงสนามพร้อมกบั Mazda Rx-7 สีน้าเงิน

การลองสนามจริงคร้ังท่ีสามของเขากาลังจะเริ่มข้ึนใน 15
ไม่ก่นี าที และเดิมพนั ท่นี า่ สนใจคอื KTM X-Bow GT4

“ยอมตอนน้ีทันนะน้อง” คนในรถท่ีจอดอยู่ซ้ายมือพูด
ขึ้นมา ขณะกาลงั เตรยี มตวั

ไฟยังไม่ทันตอบ ฟาระกว็ ง่ิ ตามพเ่ี ล้ียงเข้ามา เกาะประตู
รถฝง่ั ของเขา

“คนน้ันแหละมึง ที่กูไปชนท้ายเขาแล้วแม่งไล่บี้จนพ่อกู
รู้อะ” ฟาระก้มลงมากระซิบเสียงร้อนรน บุ้ยปากไปทางคนที่
เอย่ ท้าไฟเมือ่ ครู่

“อา้ ว อยู่สนามแข่งด้วยหรอเรา คนทน่ี ีไ่ มส่ อนขบั รถเลย
หรอ” เปลีย่ นเป้าหมายจากไฟเป็นฟาระ สีหน้า แววตา และ
น้าเสียง ที่เปลย่ี นไปจนสงั เกตได้

“มึงเข้าไปน่ังรอเหอะ พี่ฟ้อน พ่ีฟ่งก็อยู่” เขาตัดบท หา
ได้ตอบกลับหรอื สญั ญาวา่ จะแก้ปญั หาใหก้ ับเธอ

เม่อื เธอหายหลังเขาก็หนั ไปบอกอกี คนแคว่ ่า

“ผู้หญิงเขาก็ชอบคนที่เข้าหาเขาดีๆ ท้ังนั้นแหละ อย่าง
พ่ีอะ หมด สิทธิ์” เน้นคาท้ายประโยคชัดเจน ปิดกระจกท้ัง
สองฝง่ั ตงั้ สมาธกิ ับสนามตรงหน้า

ไม่นานทุกอย่างก็พร้อมสาหรับการแข่งภายใน เสียง 16
สัญญาณออกตัวพร้อมกับธงลายตารางหมากรุกท่ีสะบัด
ปล่อยตัวรถท้ังส่ีคันให้แล่นไปตามสนามแข่ง ไฟใช้ความเร็ว
จนตัวเองอยู่ในอันดับที่สามหลังจากออกตัว เข้าโค้งด้วย
ความเรว็ นัน้

รักษาระยะหา่ งจากแทรก็ ลิมติ ไดอ้ ย่างสวยงาม แลว้ เพ่ิม
เร็วไล่ตามคันที่สองแทบจะทันที ดวงตาคมมองระยะห่าง
ด้านหน้า เขาต้องทาความเร็วให้ได้ภายในสามวินาทีเพ่ือขึ้น
เปน็ แซงอันดับท่สี อง

กระชับพวงมาลัยแน่นให้รถแล่นไปตามเส้นสนามเหยียบ
คันเร่งเพ่ิมความเร็วอีกคร้ังจนไล่จ้ี KTM X-Bow GT4 ท่ี
มั่นใจว่ามันตอ้ งเป็นของเขา

โค้งท่ีสองอยูไม่ไกลจากระยะสายตามากนัก หากเขา 17
ลดความเร็วเพ่ือเข้าโค้งอาจพลาดและตกไปเป็นอันดับ
สาม แต่ดว้ ยความเร็วเท่านมี้ นั ทา้ ทายต่อการเข้าโค้งไมน่ อ้ ย

และแน่นอน ไฟชอบความท้ายทาย เขาประคอง
พวงมาลัยเข้าโค้งด้วยความเร็วคงตัว และพยายามหลบให้
พ้นจากแทร็กลิมิต ส่งผลให้รถหมุนควงสว่านอยู่เกือบสอง
รอบ ต้ังสตปิ ระคองรถใหก้ ลับเข้าเส้นทางเร่งความเรว็ เพ่ือตี
คคู่ นั ที่สองอกี ครั้ง

เขาต้องทาความเร็วคงตัวให้ได้ก่อนที่จะจบรอบแรก
และความเร็วท่ีเขาต้องการ คือเท่ากับ KTM X-Bow
GT4 ดวงตาคมจับจ้องเป้าหมาย พร้อมกับประเมิน
สถานการณ์และความเป็นไปได้ในหัว แทบจะทันทีท่ีเขาได้
ขอ้ สรุปก็กดเท้าหนักๆ ลงบนคันเร่งอีกคร้ัง ระยะห่างจากรถ
ด้านหน้านับได้สามวนิ าที หากจะแซงด้วยความเร็วที่มากขึ้น
และขน้ึ นาตลอดจะทาให้รถนยี้ ากตอ่ การควบคุม

แ ต่ ไ ฟ ก ลั บ ม อ ง ว่ า น่ี คื อ โ อ ก า ส ใ น ก า ร ท ด ส บ ก ล
ยทุ ธ์ เมอ่ื สามารถตคี ่ไู ด้ก็เพม่ิ ความเร็วอกี คร้ัง หักพวงมาลยั

เข้าไปอยู่ในเลนส์เดียวกันและขึ้นนาเป็นท่ีหนึ่งก่อนจบรอบ 18
แรกได้สาเร็จ ท้ิงห่างจากคันข้างหลังได้พอสมควร แต่มัน
กลบั ดูงา่ ยกว่าทเ่ี ขาคดิ ไว้

ในรอบที่สองเขาลดความเร็วเพื่อเข้าโค้งได้อย่าง
ปลอดภัย ใช้ความเร็วคงท่ีปล่อยให้คันข้างหลังต่อสู้กัน
อยู่ โดยมKี TMคันเดิมเป็นฝา่ ยสกดั คูแ่ ข่งเอาไว้

รอบท่ีสาม สองล้อล้าเข้าไปในแทร็กลิมิตทาคนท่ีดู
อยู่ด้านบนลุ้นตัวเกรง็ ในทสี่ ุดธงก็ถกู โบกไปมาเม่ือเขาขับเข้า
ไปยังเสน้ ชยั พร้อมกับฟาระทด่ี ูจะดีใจออกนอกหนา้

“ก็ไม่เลว” อันดับสองเดินลงมาจากรถ เอ่ยชมด้วย
น้าเสียงราวกบั ว่านี่ไม่ใช่เรือ่ งเกินคาดเสียเทา่ ไร

“เก่งมาก!!” ฟาระวิ่งเข้าหาเขา ชมน้าเสียงแจ้วแล้ว
ตบเขา้ ทไ่ี หล่อยา่ งแรง

“ครั้งหน้า พ่ีจะมาเอารถคืนนะ แล้วเจอกัน” คนโตก
ว่าพดู ท้ายประโยคหันไปหาคนขา้ งๆ ไฟ

“อะ ของน้อง” โยนรีโมทรถรุ่นท่ีตกลงกันไว้ให้ไฟ 19
ก่อนจะหนั มาเอย่ ท้งิ ทา้ ยกับคนทั้งสอง

“บอกพ่อด้วยนะน้อง ว่าพ่ีแชมป์เจ้าของรถจะเข้าไป
คุยเร่ืองค่าซ่อมพรุ่งน้ี” เป็นการประกาศตัวอย่างเนียนๆ
ของอกี ฝา่ ยแลว้ เดินจากไป ฟาระไม่ไดอ้ ยากจะจาชอื่ น้ีเลยสัก
นดิ แตม่ ันกว็ นเวียนในหัวจนเธอต้องสบถออกมา

“ไอ้บ้าแชมป!์ !”

“กูวา่ เขากเ็ หมาะกับมึงดนี ะ ประสาทแดกดี” ไฟสุมไฟ
แล้วเดินจากไปพร้อมกบั รถคนั ใหม่

เหลือบดูเวลาทน่ี าฬิกาขอ้ มือก็ปาเข้าไปทมุ่ กวา่ แตจ่ ะ
เล่ียงการฉลองของพี่ๆ จะดูน่าเกลียดเมื่อเวลาล่วงเลยมา
จนถึงส่ที ุ่มเปน็ อนั สมควรแก่การบอกลาของวนั น้ี

23.24 20

ไฟเดินเข้าบ้านหลังเล็กท่ีอยู่ตรงข้ามกับบ้านของ
พ่อ เขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทาไมพ่อและแม่ถึงแยกกันอยู่ทั้งๆ
ที่บ้านหลังน้ีมันไม่พอสาหรับเด็กสี่คนด้วยซ้า แต่ถ้าให้เลือกก็
คงจะเป็นบ้านหลังเล็กสาหรับคืนนี้เพราะมันคือบ้านหลังแรก
ท่เี ขาเหน็ ตัง้ แต่จาความได้ และเหตผุ ลอีกข้อสาหรับคืนน้ี คือ
ไฟทหี่ อ้ งนง่ั เล่นยังคงสว่างออกมาจากในบา้ น

ไฟปดิ ประตูอย่างเบามือ มองไปยังโซฟาที่อยูเ่ ยอื้ งกับ
ตัวประตูก็พบมารดาท่ีกึ่งน่ังกึ่งนอนหลับอยู่บนโซฟา ไฟเดิน
เข้าไปเงียบๆ วางแจ็กเก็ตลงบนโต๊ะแล้วเอ้ือมมือไปสะกิด
แขนของเธอเบาๆ

“ไฟ มาแลว้ หรอลกู กินอะไรมาหรือยงั ” คาถามแรก
จากผู้เป็นแม่ เพราะความใจดีและไม่เคยจะถามจ้ีในเร่ืองที่
เขาไมอ่ ยากบอกเลยสักครั้ง จนไฟรู้สึกวา่ บางครั้งตนก็ลืมใส่
ใจความรู้สึกของเธอ แต่แม่ก็เป็นแบบนี้มาต้ังแต่ไหนแต่
ไร อาจจะเปน็ เพราะแม่พอใจที่จะเห็นคนที่แม่รักมคี วามสขุ

หลายครั้งไฟก็นึกไม่พอใจในการกระทาตัวเอง หวัง
วา่ แมจ่ ะไมโ่ กรธหรอื นอ้ ยใจลูกชายคนนี้

“กินมาแล้ว แม่ไปนอนเถอะ ไฟก็จะไปนอน” เขาเอ่ย
เสียงค่อยแล้วช่วยประคองให้หญงิ วยั สีส่ บิ ย่างส่ีสบิ เอด็ ลุกขึ้น

แสงจันทร์สลัวส่องเข้ามายังห้องนอนของชายวัยสิบ 21
เก้าปี เคยได้ยินมาว่าก่อนนอนเป็นช่วงที่คนเราคิดอะไร
มากมาย และคงไม่ใช่เร่ืองโกหก ความคิดและความทรงจา
ของวันนี้ไหลผ่านความคิดของเขาซ้าแล้วซ้าเล่าพร้อมกับ
ภาพลางๆ ที่ฉายผ่านเพียงช่ัวครู่แต่กลับสะกิดความคิดหนึ่ง
ของเขา

เดก็ ท่รี บั ผา้ เชด็ หนา้ ไป ตอนนีจ้ ะเป็นอย่างไรบ้าง

และทาไมต้องนึกถงึ เดก็ คนนน้ั ด้วยล่ะ?

แต่เขาจาได้ดีว่ามันเป็นเร่ืองสุดท้ายท่ีเขาคิดถึงก่อน
จะหลบั ไปอกี คืน

22