Blue Illustration Night Book Cover

ก า ร ผ จ ภั ย ข อ ง
ก ว า ง น้ อ ย

ชื่อผู้เขียน รัฐวิทย์ สิทธิโชครุ่งเรือง

คำนำ

สื่ อ ก า ร เ รี ย น รู้ เ รื่ อ ง “ ก ว า ง
น้ อ ย กั บ สิ ง โ ต ใ จ ดี ” จั ด ทำ ขึ้ น

เ พื่ อ ส่ ง เ ส ริ ม คุ ณ ธ ร ร ม
จ ริ ย ธ ร ร ม ใ ห้ กั บ นั ก เ รี ย น ค รู แ ล ะ

อื่ น ๆ โ ด ย ก า ร จั ด ทำ มี
วั ต ถุ ป ร ะ ส ง ค์ ใ ห้ ผู้ เ รี ย น ไ ด้ ศึ ก ษ า

ค้ น ค ว้ า ห า ค ว า ม รู้ ด้ ว ย ต น เ อ ง
แ ล ะ ห วั ง อ ย่ า ง ยิ่ ง ว่ า สื่ อ

มั ล ติ มี เ ดี ย นี้ จ ะ เ ป็ น ป ร ะ โ ย ช น์ กั บ
นั ก เ รี ย น แ ล ะ ผู้ ที่ ส น ใ จ ไ ม่ ม า ก ก็

น้ อ ย

สารบัญ

เรื่อง หน้า
การตื่นขึ้น 1
การเดินทาง 2
ป่าไม้ 3
แม่น้ำ 4
แสงสะท้อน 5
เส้นทางใหม่ 6
มันชั่งจ้าสะเหลือเกิน 7
หมอกหนา 8
ป่าช้า 9
ที่พักใหม่ 10

ณ ป่าแห่งนึงที่สงบ ฉันได้ตื่นมาและ
กลับแปลกใจกลับสภาพอากาศที่หนาว
เหน็บจนทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจกับมัน



ฉันเลยไปถามหัวหน้าเผ่า
"หัวหน้าทำไมวันนี้อากาศถึงหนาวอย่าง

นี้"
หัวหน้าเลยบอกไปว่า
"เพราะฤดูหนาวแล้วยังไงละ เราจำเป๋น
ต้องย้ายถิ่นฐานแล้ว"



ดังนั้นพวกเราที้งฝูงจึงจึงเริ่มออกเดิน

ทางกัน

เราเดินมาสักพักอากาศก็เริ่มอุ่นขึ้น แต่
พอนั่งพักไปสักพักอากาศกลับเย็นขึ้นเรา
จึงจำเป็นที่ตะต้องเดินไปเรื่อยๆโดยไม่

พัก



"นี้เราต้องเดินใกล้อีกแค่ไหนกันละเนี่ย"
จ่าฝูงได้พูดว่า

"เดินทางอีกสักนิด เดี๋ยวก็ได้พักแล้วล่ะ
ตรงนั้นมีหญ้าด้วย เดี๋ยวเรารีบพัก กิน

หญ้าแล้วเดินทางกันต่อดีกว่า"
เรากินกันไปสักพักอากาศก็เริ่มหนาวขึ้น

และเริ่มหิวน้ำ
"เราพักกันแค่นี้พอ อากาศเริ่มเย็นแล้ว

ต้องเดินทางต่อแล้ว"

เราเดินกันเข้ามาในป่าที่มีต้นไม้สูงใหญ่
อากาศนั้นอุ่นกว่าบ้านเก่าเราเลยคิดว่าท่
นี่คงไม่ได้รับผลกระทบและบอกจ่าฝูงไป

ว่า
"เราจะอาศัยอยู่ที่นี่ได้เลยเหรอไม่ เพราะ
อากาศนั้นอบอุ่น คงไม่มีอากาศเย็นเข้า

มาถึงที่นี่"

จ่าฝูงเลยบอกไปว่า
"อย่างพึ่งชะล่าใจไป เพราะเรายังไม่รู้ว่า
มันจะไม่มีจริงไหม เราควรต้องเดินทาง

ต่อ"
เราเลยจำเป็นต้องเดินทางต่อตามจ่าฝูง

ไป

"หิวน้ำจังโว้ยยยยยย หัวหน้าผมรู้สึกหิว
น้ำมากๆเลย หาแหล่งน้ำให้ผมหน่อย"

ทุกคนก๋พูดเแ็นเาียงเดียวกัน
"ใช่ครับ เราหิวน้ำมาก คอแห้งสุดเลย"

"งั้นเราหาน้ำดื่มกันดีกว่า แต่ตอนนี้ข่วย
เดินอีกซักนิดได้ไหม"

เราจึงเดินไปเกือบ1กิโลเมตรแล้วเราก็
เจอแม่น้ำแห่งนึง

"เย้ๆ เจอแม่น้ำแล้ว เราพักดื่มน้ำกัน
เถอะ"

"ว้าวววววววว น้ำใสจังแหะดวงอาทิตย์
สวยจังแหะ "

"นั้นสิ ไม่เหมือนที่เราเคยอยู่เลย ที่นั้น
มองพระอาทิตย์ก็ไม่ชัด น้ำก็ไม่ใสเหมือน
ที่แห่งนี้เลย แถมมีกิ่งไม้และใบไม้ต่างๆ
ทำให้มันเหม็นไม้ แต่ตอนนั้นจำเป็นต้อ

งอยู่อ่่ะนะ เพราะมันมีที่นอนดีๆอ่ะนะ
แต่ทำไมรู้สึกเริ่มหนาวแล้วละเนี้ย
คงต้องรีบออกไปแล้วสิ"
เราเลยจำเป็นต้องไปแล้ว

"เห้อ~ ต้องไปอีกแล้วสิ เสียดายจังแหะ
อุส่าได้อยู่ที่แบบสบายๆแบบนี่ แต่กลับ

โดนรัศมีความเย็นด้วย"
"เดี๋ยว เราต้องเก็บน้ำมาให้เยอะๆ ก่อน

จะได้เก็บไว้กินได้

เราเดินมาสักพักก็เข้ามาในป่า
"เข้ามาในป่าแล้วนี้น่า"

"แต่ว่า ทำไมมันมีสองทางละเนี่ย?!!!!!!"
"สงสัยคงต้องหาทางเดินไปซะแล้วสิ

เพราะไม่งั้นเราคงหลงทางแน่
"ตุบ" มีเสียงเหมือนมีอะไรตกสักอย่าง

"นี้ พวกนายจะไปไหนกันนะ"
"นายคือกระต่ายที่นี้เหรอ"

"ใช่นะสิ ถามได้"
"คุณช่วยบอกทางไปภูเขาอาเสโนะได้

ไหม"
"ได้ แต่มีอะไรมาแลกไหม"
"แล้วเจ้าต้องการอะไรละ"
"ข้าต้องการน้ำ ตอนนี้ข้าหิวน้ำมาก"
"โอเคร แต่เจ้าต้องบอกทางให้ข้า"
"โอเคร เจ้าต้องไปทางซ้าย"

"ขอบคุณเจ้ามาก"

เราเลยให้น้ำให้กับกระต่ายไปส่วนนึง
"นี้เราเสียให้น้ำไอกระต่ายนั้นตั้งครึ่งนึง

เลยนะ แล้วเราจะอยู่ได้ไหมเนี่ย"
"น่าๆ เพื่อที่อยู่ใหม่ละนะ เราต้องเสีย

อะไรสักอย่างบ้างแหละ
"อย่าเอาแต่พูดนะ เราต้องเดินทางให้ถึง

ก่อนพรุ่งนี้เช้าไม่งั้นได้หนาวตายแน่"
"เครๆ เข้าใจแล้วน่า แต่มันเสียดายจริงๆ

นั้นแหละอุส่าเก็บมาตั้งเยอะ"

เราเดินกันมาเรื่อยๆและเริ่มถึงตอนเย็น
แล้ว

"พระอาทิตย์สวยมากเลย"
แสงพระอาทิตย์ลอดผ่านต้นไม้ ทำให้มี

เงาตามทางเดิน~

เราเดินกันไปเรื่อยๆ แต่น่าแปลกซักพัก
กลับมีหมอกหนาเต็มป่าไปหมด

"เห้ยๆ ทำไมหมอกหนาขนาดนี้เนี่ย แทบ
มองไม่เห็นอะไรเลย เอาไงดีหัวหน้า"

"อืม... เราคงต้องนอนพักกันที่นี้ ไม่งั้นถ้า
จะเดินต่อคงหลงทางแน่ๆ "

"แล้วเราต้องนอนกันที่ไหนดีละ ขุดหลุม
แล้วใช้ใบไม้คลุมเหรอไง"

"คงมีแค่วิธีนั้นแหละ ตอนนี้ช่วยกันขุด
เถอะ

เราเลยเริ่มขุดดินแหละนอนจนกว่าหมอก
หนาจะเริ่มจางหาย

"หมอกเริ่มคลายลงแล้ว ทุกคนตอนนี้
ต้องรีบเดินทางแล้ว ไม่งั้นได้เราจนถึง

พรุ่งนี้แน่"
เราเลยรึบวิ่งไปเพื่อให้ถึงภูเขาให้ถึงที่สุด

เราเดินกันเข้ามาในป่า แต่บรรยากาศนั้น
กับเหวงหวางน่ากลัวจนน่าขนลุก

"นี้หัวหน้า ทำไมบรรยากาศมันดูน่ากลัว
จังแถมรู้สึกมีอะไรจ้องตลอดเวลาเลย"
"ไม่ต้องกลัวว่าจะมีอะไรฉันจะปกป้องให้

เอง"
ซักพักมีเสียงอยู่ในทุ่งหญ้า แล้วมี
หมาป่ากระโจนออกมา แล้วจำนวนนับไม่

ถ้วน"
มันได้เขมือบเราเกือบหมด แต่หัวหน้าให้
กวางเด็กนั้นหนีออกไปให้ได้ แล้วกวาง
ผู้ใหญ่ก็ได้สละชีวิตเพื่อปกป้องกวางที่

เหลืออยู่อันน้อยนิด

ตอนนี้ ฝูงเราเหลือเพียงแค่กวางโตเต็มวัย
เพียงแค่สองตัวและกวางเด็กอีกสี่ตัวเท่านั้น
เราจะเป็นต้องเดินทางต่อตามทางเพื่อไปยัง

ภูเขาอาเสโนะให้ได้
ถึงความโศกเศร้าจะยังอยู่ แต่ก็ต้องผ่าน

อุปสรรคไปให้ได



"ผ่านไปหนึ่งคืน"



เราไม่ได้หลับได้นอนทั้งคืนเพื่อเดินทางไปยังที่
อยู่ใหม่โดยไม่เกิดอันตรายใดๆ หลังจากนี้
"เราใกล้ถึงแล้วละ อีกแค่นิดเดยวเท่านั้น"
เราเริ่มเห็นภูเขาที่มีพระอาทิตย์ส่อง เราจึง

รู้ทันทีว่านั่นคือภูเขาอาเสโนะ เราได้รีบวิ่งเพื่อ
ไปยังภูเขา ที่นั่นดูอบอุ่นและแสงนั้นส่องสว่าง
มีแม่น้ำให้ดื่ม แล้วพวกเราก็ได้อยู่ในที่แห่งนี้
และไว้อาลัยให้กับเพื่อน ครอบครัวที่สูญเสีย

ไป

จบ

บรรณานุกรม

คำนำ:https://www.kalyanamitra.org/th/Aeso
p_detail.php?page=4016