ปกละคร

เจ้าชาย
สโนไวท์

แมม่ ด

คนแคระท้งั เจด็

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ยังมเี จ้าหญิงแสนสวยผู้นา่ รกั นาม
วา่ สโนว์ไวท์ ผู้อาศยั อยู่กับแม่เลย้ี งของเธอ ราชินีผู้งดงาม
แต่ไรส้ าระ

ราชนิ ีไมอ่ ยากให้มีใครผู้ใดมางดงามกว่าตน นางจงึ
ให้สโนว์ไวทใ์ ส่ผ้าข้ีรวิ้ และใหน้ างทากับข้าว, ปัดกวาดเชด็ ถู
และตักนา้ จากบ่อ เสมอื นกบั นางเป็นคนรบั ใช้

แต่ละวัน ราชนิ จี ะเฝา้ คอยถามวญิ ญาณของกระจกวิเศษวา่
"กระจกวิเศษ จงบอกขา้ เถิด ใครงามเลศิ ในปฐพี?"

และทกุ ๆ วัน กระจกก็จะตอบว่า "ท่านสิคอื ผทู้ งี่ ามเลิศในปฐพี"

แต่วันหนึ่งกระจกกบ็ อกวา่ "แตช่ ้าก่อน สาวใชแ้ สนน่ารักท่ขี ้า
เห็นนนั้ อนจิ จาดูนางจะงดงามกว่าท่านนะ"

"อนิจจา นา่ สงสารนางจริงๆ!" ราชินรี อ้ งอย่างโกรธจัด "เอ๋ยช่อื
นางมา"

"ริมฝปี ากสแี ดง ด่ังกหุ ลาบ, เส้นผมดาเงา ดั่งไม้
มะเกลอื , ผิวกายขาว ด่งั หมิ ะ..." "สโนวไ์ วท!" ราชนิ อี า้ ปากคา้ ง

ขณะเดียวกัน สโนวไ์ วท์อยทู่ ่ลี านบา้ นกาลงั ขดั ถู
ขัน้ บันได เมื่อเธอเอนพงิ บ่อนา้ เพ่ือตักน้าเพม่ิ เธอก็ร้องเพลง
ให้กบั นกพิราบแถวๆ นั้นฟัง เธอบอกกบั พวกมันวา่ บ่อนา้ นั้น
เปน็ บอ่ น้าแหง่ อธิษฐาน

แล้วสโนไวทก์ ็มองลงไปในบอ่ น้าพรอ้ มกบั อธษิ ฐาน-ขอใหน้ างพบกับ
รักแท้

ทันใดนนั้ เธอก็เห็นเงาสะทอ้ นของหนมุ่ รปู งามผ้หู น่ึง เธอ
มองข้ึนและเห็นเจา้ ชายผู้หล่อเหลา

"โอ้!" เธอรอ้ ง และวิง่ เข้าไปในปราสาท
เจ้าชายไดย้ ินเสยี งรอ้ งเพลง และได้พบกับสโนว์ไวท์ เขาได้
เพยี รพยายามค้นหาผู้ที่เขาสามารถจะรกั ได้ และเขากพ็ บกับเธอ

"ข้าทาให้เจา้ กลัวเหรอ?" ชายหนุ่มเรยี ก
"ช้ากอ่ น-ได้โปรดอยา่ วงิ่ หนไี ปไหน" เขา้ เร่ิมร้องเพลงใหก้ ับ

เธอฟัง

สโนว์ไวทค์ ่อยๆ เดนิ ออกมาทรี่ ะเบยี งเลก็ ๆ เพ่ือฟงั ดว้ ย
หัวใจของนางเตน้ อยา่ งแรง ความฝนั ของเธอเป็นจริงแล้ว! เธอจบู
นกพิราบท่บี ินลงไปให้จบู เธอกบั ชายแปลกหน้า สโนว์ไวทไ์ มไ่ ด้รเู้ ลยวา่
ราชนิ กี าลงั ดอู ยู่

เม่ือราชินไี ดเ้ หน็ ชายหนุ่ม และได้ยินคาพดู พรา่ ถึงความรกั ท่ี
มีตอ่ สโนว์ไวท์ นางรูส้ ึกโกรธเป็นฟนื เปน็ ไฟ นางงตัดสนิ ใจทจี่ ะกาจัดส
โนว์ไวทเ์ สีย คร้งั เดยี วและตลอดไป

ราชินีเรียกตัวนายพรานมาพบ "พานางเขา้ ไปให้ไกลในป่าลึก....ทีซ่ ง่ึ นาง
สามารถจะเกบ็ ดอกไมป้ า่ ได้" นางส่งั "ได้พะย่ะคะ่ " เขาตอบ

"เม่อื ถึงท่ีน่นั ....เจ้าก็ฆา่ นางได้เลย!"
"แตท่ ลู กระหมอ่ ม เจ้าหญงิ นอ้ ย-" เขาคดั ค้าน
"เพ่อื ใหแ้ น่ใจวา่ เจา้ จะไม่ทาภารกิจลม้ เหลว จงเอาหัวใจของนาง
มาใสใ่ นน"้ี ราชนิ ีผูด้ รุ า้ ยกระหนา่ ซ้า พรอ้ มกับสง่ กล่องเลก็ ๆ กล่องหน่ึงใหเ้ ขา
นายพรานผูห้ วาดกลวั พาสโนว์ไวทเ์ ขา้ ไปในปา่ แต่เมื่อถึงช่วงเวลาอันเลวรา้ ย
เขาไมส่ ามารถฆา่ นางได้ลงคอ

"ใหอ้ ภยั ขา้ ด้วย!" นายพรานรอ้ งพรอ้ มกบั คุกเขา่ ลงข้างหนา้ หญิงสาวผู้
หวาดกลัว

"วิ่ง วิ่งหนีไปเลย!" ไปซอ่ น!" เขาบอกเจ้าหญงิ วา่ ราชินกี าลงั
โกรธและอิจฉานางเปน็ อยา่ งมาก และอยากใหน้ างตาย "อย่ากลับมา
อีก!" เขาเสริม

สโนวไ์ วทผ์ หู้ วาดกลวั วงิ่ เขา้ ไปในป่าลึก ต้นไม้ใหญ่ดูเหมอื นจะขยายตวั
ออกมา และพยายามมาควา้ ตัวเธอไว้ ดวงตาลกุ วาวจอ้ งเขม็งมาทเี่ ธอ
จากเงามืด ทา้ ยท่ีสดุ เธอทงิ้ ตวั ลงไปบนพื้น แลว้ ร้องไหส้ ะอึกสะอ้ืน
อยา่ งขมข่นื

ท้ายที่สดุ การสะอกึ สะอน้ื ของสโนว์ไวท์กแ็ หง้ เหือดไป เธอแหงนหนา้ ข้นึ ก็
พบวา่ ตัวเองถกู รายล้อมไปด้วยกระรอก, กระต่าย, กวาง, นก และสัตว์ปา่
นานาชนิด แตเ่ ม่อื เธอลกุ ข้นึ นัง่ พวกมันต่างพากนั ออกไปหมด เธอเริ่มรอ้ งเพลง
ให้พวกมันฟัง แลว้ มนั ก็มาลอ้ มรอบตัวเธออกี แลว้ เธอกข็ อความชว่ ยเหลอื จาก
พวกมัน "พวกเจ้าอาจจะรู้ก็ไดว้ า่ ฉนั จะพักที่ไหนไดบ้ า้ ง"

เธอพดู กับพวกมัน บรรดานกรอ้ งเสยี งแหลมเพ่ือบอกให้รวู้ ่าพวกมันช่วยได้ และ
ไม่นานนกั บรรดากล่มุ ชนในป่าก็พากันนาทางเธอไปยงั บา้ นเลก็ หลงั หนง่ึ ท่ีตัง้ อยู่
ในท่โี ล่ง

"มันเหมือนบา้ นของตุ๊กตาเลย!" สโนวไ์ วท์พดู เธอแอบมองเข้าไปในบา้ น
"เกา้ อ้เี ลก็ ๆ เจด็ ตัว....คงจะมีเดก็ ๆ อยู่เจด็ คนแนๆ่ เด็กๆ ทไ่ี มเ่ รยี บรอ้ ย
ท้งั เจด็ คน" สโนวไ์ วท์คิดว่าหากนางชว่ ยพวกเขาทาความสะอาดบา้ นพวกเขาอาจ
ยอมให้นางพักอยูด่ ว้ ยกไ็ ด้

ตอนน้ี บ้านหลังเล็กเป็นของคนแคระท้ังเจด็ ผ้ทู างานอยู่
ในเหมืองเพชรใกล้ๆ นเ้ี อง ทุกๆ เช้าพวกเขาจะเตรยี มตัว
ออกไปท่เี หมือง พวกเขาทางานทั้งวนั ในอุโมงค์ลึก ฟนั
กอ้ นหินล้าค่าออกมาจากผิวโลกดว้ ยพลว่ั ค่ใู จ พวกคน
แคระทัง้ เจ็ดทางานหนกั แตพ่ วกเขาก็มีความสขุ เปน็
อยา่ งมาก

ในแตล่ ะเยน็ ขณะทีพ่ ระอาทิตยก์ าลงั ตกดิน คนแคระทง้ั เจด็ จะหยดุ
ทางาน พวกเขาจะเกบ็ เพชรเม็ดใหมๆ่ ไว้ และเดนิ กลบั บ้าน พวกเขารกั ท่ี
จะผิวปากและรอ้ งเพลงในระหว่างทาง ด็อกเปน็ คนนาทางโดยถือตะเกยี ง
ของเขา ตามมาดว้ ย กรัมปี้, แฮปป้ี, สลีปปี้, สนิชช่ี, แบชฟูล และโดปป้ี

ขณะเดยี วกนั บรรดานกและสัตว์อน่ื ๆ ก็ชว่ ย สโนว์ไวท์ จดั เกบ็ บ้าน
นอ้ ยให้สะอาด พวกเขาปัดฝุ่น และหยากไยอ่ อก, ซักผ้าท่ีสกปรก และ
ล้างจานชามทั้งหมด สดุ ทา้ ยดว้ ยความเหนือ่ ยลา้ เธอจงึ ขน้ึ ไปชน้ั บนท่ี
ห้องนอน ที่นน่ั มเี ตยี งเลก็ ๆ อย่เู จ็ดเตียง โดยแต่ละเตียงมีช่อื ติดเอาไว้

"ด็อก, แฮปป,ี้ สนีซซ,ี่ โดปป,้ี กรัมป้ี, แบชฟูล และสลปี ป้ี เดก็ อะไรชอ่ื
ตลกจัง!" สโนวไ์ วทเ์ อย่ "ฉันเป็นหญิงข้ีเซาตัวนอ้ ย" แล้วเธอก็หลบั ไปโดย
ทงิ้ ตัวอยู่บนเตียงเล็กๆ เหล่าน้ัน

เม่อื คนแคระทัง้ เจ็ดมาถึงที่บ้านของเขา พวกเขาเหน็ หนา้ ตา่ งทกุ บาน
เปิดไว้

"จาคาฉนั ไวน้ ะ มันจะตอ้ งมีอะไรผดิ ปกติแนๆ่ " กรมั ป้พี ูด พวกเขา
เอาหวั มาแอบดู อยทู่ ปี่ ระตู แล้วค่อยๆ ยอ่ งเขา้ มาข้างใน

"ดสู ิ" ด็อกพดู "พ้ืน-ถูกกวาดซะเกล้ียงเลย!"
"หยากไย่ของเราก็หาย!" แบชฟลู พูดบ้าง
"ถ้วยของฉันก็ถกู ล้าง!"
"อา่ งล้างจานกว็ ่างเปล่า!"
"มีบางอย่างที่กาลงั หุงตม้ อยู่ กล่ินหอมดีดว้ ย!"
"อย่าไปจับมนั สิ เจา้ โง่!" กรัมป้ีตะโกน
ด็อกมองขน้ึ ไปขา้ งบนบนั ได "มันอยูบ่ นโนน้ " เขาพดู

คนแคระทัง้ เจ็ดกระวนกระวายมากขณะทีพ่ วกเขากาลงั ปนี
บนั ไดขึน้ ไป ตา่ งคนต่างจับกนั ไวด้ ว้ ยความกลัว

พวกเขาย่องเข้าไปในหอ้ ง พอดกี ับที่สโนว์ไวทห์ าว
และยดื แขนเธออกมาใตผ้ ้าหม่

ดอ็ กดึงผา้ หม่ ออกมาแต่ไม่มีสตั ว์ประหลาดอย่ทู ่นี นั่
"ทาไม นมี่ นั -นมี่ ันผหู้ ญิงนี่!" ด็อกร้อง

สโนวไ์ วทต์ ่นื ขน้ึ มาพร้อมกับสะดุง้ เลก็ น้อย เธอเขา้ ใจทนั ทวี ่าไมม่ ีเดก็ ๆ
ที่ไหน

"โอ้ ทาไม พวกคณุ คอื หนุม่ นอ้ ยทง้ั หลาย! คุณสบายดีมยั้ ?"
เธอเร่มิ เอ่ยชอื่ พวกเขา "ด็อก, แบชฟูล, สลีปปี้, สนีซซ,่ี แฮปป้ี, โดปปี
และกรัมป้ี

"พวกเรารูว้ ่าพวกเราเปน็ ใคร ถามเธอสิ วา่ เธอเป็นใคร" กรมั
ป้ีพดู

"คณุ คือใครล่ะ ทรี่ ัก?" ด็อกถาม
"ฉนั ช่ือสโนวไ์ วท"์
คนแคระท้งั เจ็ดอา้ ปาดคา้ ง เจา้ หญงิ สโนวไ์ วท!์
"ได้โปรดอย่าส่งฉันไปไหนเลยนะ" สโนวไ์ วทข์ อร้อง เธอบอก
พวกเขาวา่ "ราชนิ จี ะฆ่าเธอ หากเธอกลบั ไปบ้าน" "ฉันจะดูแลบา้ นให้
พวกคุณนะ ฉันจะลา้ ง...จะเย็บ...จะทาอาหาร..."
"ทาอาหารเหรอ?" หนมุ่ น้อยถาม เมื่อพวกเขารู้ว่าเธอ
สามารถทาพายกสู๊ เบอร์รไี่ ด้ พวกเขาดีใจมาก
"ฮเู รย!์ " คนแคระทง้ั เจด็ ตะโกน "เธอจะอยูด่ ว้ ย!" ดว้ ยความดี
ใจ สโนวไ์ วทว์ งิ่ ลงไปขา้ งลา้ งแล้วคนซปุ ไม่ช้าเธอจงึ เรียก "อาหารเยน็ "

ขณะเดยี วกัน ราชนิ ีผดู้ รุ ้ายก็ไปหากระจกวเิ ศษอีก "กระจก
วเิ ศษจงบอกขา้ เถดิ ใครงามเลิศในปฐพี?"

กระจกวิเศษตอบว่า "ขา้ มหบุ เขาเพชรพลอยไจดลูก
หลงั นา้ ตกเจด็ สาย ในกระทอ่ มท่คี นแคระท้งั เจ็ดอยู่ สโนว์ไวท์
งดงามทสี่ ดุ "

ราชนิ ีบอกกระจกวิเศษว่าสโนวไ์ วทต์ ายแล้ว นางเอา
กลอ่ งออกมาเปน็ หลักฐาน

"สโนว์ไวทย์ งั มีชีวิตอย"ู่ กระจกวเิ ศษตอบ" นค่ี อื หัวใจ
หมูทีเจ้ากาลังถอื อยูน่ ่ะ!"

ราชินีรบี ลงไปคุกใต้ดินในปราสาท

"ขา้ จะต้องหาสโนว์ไวทด์ ้วยตนเอง" นางผสมยาเสน่ห์
หลายสตู รเข้าดว้ ยกนั เพ่ือเปลี่ยนตัวเองใหก้ ลายเปน็
หญิงชราผู้นา่ เกลียด

ตอนนี้เริ่มเวทมนตร์คาถามของทา่ นได้แลว้ !"
เสียงของราชินีเปลยี่ นเปน็ หวั เราะเสียงดงั แหลม ผมของ

นางกลายเปน็ สขี าว มืออนั งดงามของนางหดเปน็ เหมอื นกรงเล็บ
และใบหน้าของนางก็มีรวิ้ รอยเหี่ยวยน่ และหูดเล็กๆ ขึน้ เตม็ ไปหมด

"ฮา ฮา ฮา!" นางหัวเราะเสียงดังแหลม" ชา่ งเป็นการปลอม
ตวั ท่สี มบรู ณแ์ บบจริงๆ!"

นางเดินกะโผลกกะเผลกไปท่หี นังสือเวทมนตรค์ าถามของ
นางแล้วเลอื กคาสาป "โอม! แอ๊ปเป้ิลพิษ! หลับตา!" นางหวั เราะเสียง
ดังแหลม

"แตช่ า้ ก่อน-มันอาจจะมียาถอนพษิ ก็ได้ ไม่ควรจะมองขา้ มอะไร
ไป โอ! อยู่ทนี่ ่ีเอง" นางรอ้ ง "เหย่ือของการหลบั ตายจะฟน้ื คืนสติ
ไดต้ ่อเม่อื ได้รบั จบู แรกของรักแทเ้ ท่านั้น จบู แรกของรกั แท้เหรอ?
เชอะ! ไม่มอี ะไรนา่ กลวั เลย!"

หญิงแก่ผนู้ า่ เกลยี ดจุ่มแอป๊ เป้ิลลงไปในยาพิษทตี่ ้มไว้
นางดึงผลไมส้ ีแดงทีเ่ ปลง่ ประกายออกมา และสอดเข้าไปใน
ตะกร้า

ในกระทอ่ ม สโนว์ไวทแ์ ละคนแคระทง้ั เจด็ กาลังเลี้ยง
ฉลองกันอยู่

รอ้ งเพลงอยา่ งสุดหรรษาขณะทค่ี นแคระคนอน่ื ๆ กเ็ ลน่
เคร่อื งดนตรปี ระกอบไปด้วย โดปปย้ี นื อยบู่ นไหลข่ องสนีซซ่เี พ่ือ
ทว่ี ่าเขาจะได้สูงพอๆ ทจี่ ะเตน้ รากบั สโนวไ์ วทไ์ ด้ ทุกอยา่ งกาลังไป
ไดส้ วยจนสนีซซร่ี ู้สกึ ว่าจมูกของเขาเร่ิมกระตุกถๆ่ี "ฮะ-ฮะ-ฮะ-
ฮาดดดดเช้ยยยย!"

เช้าวนั ตอ่ มา คนแคระทง้ั เจด็ ออกไปทางาน "ตอนน้ี
อย่าลมื ละ่ ท่รี ัก ราชินีแก่ผมู้ ากด้วยเลห่ ์เหลี่ยม" พวกเขาพดู
"เพราะฉะนั้นระวงั คนแปลกหนา้ ด้วยนะ"

"ฉนั ไม่เป็นไรจะ๊ " สโนวไ์ วทพ์ ูดอย่างอิ่มเอม และเธอก็
จบู โดปป้ี และคนอนื่ ๆ บนหัวกอ่ นพวกเขาออกไป

ราชินีผชู้ ่วั ร้ายรบี เขา้ ปา่ ไป และหยุดเมอ่ื นางถึงลานที่โลง่ นางได้
ยนิ เสียงอันไพเราะของสโนวไ์ วทท์ ี่กาลงั ร้องเพลงอยู่ภายใน
กระทอ่ มขณะทเ่ี ธอทางานบ้าน

"อะฮ้า!" ราชินพี ูด "เจา้ พวกคนแคระจะออกไปและเธอก็
จะอยลู่ าพงั ...."

ราชินีขึน้ ไปทหี่ น้าต่างของกระทอ่ ม และเห็นสโนว์ไวท์กาลังทางานอยใู่ น
ครัว

"ทาพายอยู่เหรอ?" หญิงชราพดู ด้วยเสยี งต่า "อยากจะลองชมิ
แอ๊ปเป้ิลของฉนั มย้ั ?" และนางกด็ ึงเอาแอป๊ เปิ้ลพษิ ออกมา

สโนว์ไวทท์ งั้ ประหลาดใจและกลัวนิดหน่อย บรรดาฝูงนกรู้ถงึ
อันตราย และบนิ มาท่ีหญิงชรา พยายามท่ีจะขับไลน่ างออกไป

"ชู่ว! ชู่ว!" สโนว์ไวท์ร้อง รบี วง่ิ ออกมาจากบ้าน "เจา้ หมายความวา่
ยังไงทีม่ าทาร้ายหญงิ ชราผนู้ ่าสงสารแบบนี้น่ะ?" เธอนาหญิงแกเ่ ข้า
มาขา้ งในและใหน้ างนั่งลง

บรรดาฝูงนกและสัตว์ตา่ งๆ มองดดู ว้ ยความหวาดกลวั "เราตอ้ งรีบไป
เตอื นพวกคนแคระทอี่ ยใู่ นเหมอื ง!" พวกมันร้องจอ๊ กแจ๊กและพูดพล่าม
ต่อกนั แลว้ พวกมันกไ็ ปทง้ั บนิ และวิ่งไปอยา่ งเรว็ ท่ีสุดเทา่ ท่จี ะทาได้
แม่มดหยบิ ผลไมส้ แี ดงทเี่ ปล่งประกายออกมา "ข้าจะบอกความลบั ให้
เจ้าฟงั " นางเอ่ย

มันคอื แอ๊ปเปล้ิ แหง่ ความสมหวัง"
"แอป๊ เป้ิลแหง่ ความสมหวงั เหรอ?"
"เพียงกัดหนง่ึ คา แล้วฝนั ของเจ้ากจ็ ะเป็นจรงิ อธษิ ฐาน
ตอนนส้ี ิ...แลว้ คอ่ ยกัดคาหนง่ึ "

สโนว์ไวทห์ ยบิ แอ๊ปเปล้ิ ไป หลบั ตาลง อธษิ ฐานขอใหเ้ จ้าชายหาเธอพบ
และกดั หนงึ่ คาใหญ่

ถงึ ตอนน้ี บรรดาสัตว์ต่างๆ ก็ไปถงึ เหมอื ง พวกมันทัง้ จกิ ท้งั
ดนั คนแคระท้งั เจ็ดแตพ่ วกหนุ่มน้อยไมส่ ามารถเขา้ ใจได้วา่ มีอะไร
ผิดปกติ จนสสดุ ท้าย สลีปปพ้ี ูดว่า "หรอื ว่าราชินีเฒ่าจะจับสโนวไ์ วทไ์ ด้
แล้ว!"

"โอ้ ฉันร้สู ึกแปลกๆ!" สโนวไ์ วทอ์ า้ ปากคา้ ง กลบั เข้าไปท่ี
กระทอ่ ม ราชินผี ชู้ ่วั ร้ายมองดูอยา่ งหระตือรอื รน้ สโนว์ไวทห์ ายใจลึกๆ
เขา้ เฮอื กหนงึ่ แลว้ กล็ ้มลงบนพน้ื แอป๊ เปล้ิ พิษกลง้ิ ออกไป

"ฮา ฮา!" หญงิ แกห่ วั เราะเสยี งตา่ "เธอจะยังหายใจอยู่-เลือดของ
เธอจะหนาข้ึน ตอนนข้ี า้ จะได้เปน็ ผ้ทู ง่ี ดงามท่สี ุดบนผนื แผน่ ดนิ น้ี"

คนแคระท้งั เจด็ มาถงึ ลานโล่ง ในขณะท่หี ญงิ แก่ผู้
อัปลักษณ์หายกลับเข้าไปในป่า

คนแคระทั้งเจ็ดถลาเขา้ หาราชินีอย่างรวดเร็ว ฟ้าผ่า
ลงมาและฝนกระหนา่ ตก ราชนิ เี รมิ่ ปีนหบุ เขาหนิ "นนั่ นางอยูน่ ัน่ !
ตามไปเลย!" กรัมปี้ร้อง

ราชนิ ปี นี ปา่ ยสงู ขึ้นเร่ือยๆ สดุ ท้ายนางไปถงึ ยอดหนา้
ผาซง่ึ ไปไกลกวา่ นนั้ ไม่ไดอ้ ีกแลว้ "ข้าจะหกั กระดูกพวก
เจา้ ซะ!" นางพดู ด้วยเสยี งแหลมพลางควา้ กงิ่ ไม้แห้ง
นางพยายามที่จะผลักหนิ ก้อนใหญใ่ ส่คนแคระท้ังเจด็

ทันใดนัน้ แสงแปลบปลาบของฟา้ ผา่ กผ็ ่าลงมาตรง
แนวหนิ ทย่ี ื่นออกมาจากหน้าผา มันแตกและร่วงลง...
ลง...ไปในด้านลา่ งสดุ ของหบุ เขา ทาให้ราชินีถงึ แก่
ความตาย

คนแคระทั้งเจด็ กลับมาทกี่ ระทอ่ มก็พบ สโนว์ไวท์นอนสลบอยู่บน
พ้นื ดูเหมือนว่าจะตายแลว้ เธอดชู ่างงดงามย่งิ นัก จนทาให้พวกเขา
ไมม่ ีกะจิตกะใจฝังนาง ดงั นั้นพวกเขาจงึ สร้างโลงสที องและวาง
เอาไวใ้ นป่าแทน ทุกๆ วนั พวกเขาจะนาดอกไม้ไปให้เธอ และ
บรรดาสตั ว์ป่าท้ังหลายกจ็ ะแวะมาเย่ยี มเยยี นเธอ

ในเวลาไม่ชา้ ผูค้ นต่างกไ็ ด้ยนิ เกีย่ วกบั หญงิ บรสิ ุทธิ์ทนี่ อนสลบไสล
อยใู่ นป่า เจ้าชายก็ได้ยนิ ข่าวลือเก่ยี วกับหญิงผู้นี้ เขาจึงตัดสินใจท่ี
จะไปดดู ้วยตาตัวเอง

ทนั ทีท่ีเจา้ ชายไปถงึ ยังโลงศพทล่ี านโล่ง เขาก็รู้ทันที
ว่าเธอคอื หญงิ สาวผนู้ า่ รักทอ่ี ยู่ตรงบอ่ น้าแหง่ คาอธษิ ฐาน ดว้ ยหวั ใจ
แตกสลาย เขาจงึ โน้มตัวลงไปและจูบสโนว์ไวท์ แลว้ โค้งศรีษะลง
คานับในความเงยี บ

ทนั ใดน้ัน เปลอื กตาของสโนว์ไวทก์ ก็ ะพริบเปิดข้นึ เธอหาว
ลกุ ขนึ้ น่งั และรสู้ กึ ฉงนท่ีพบว่าตนเองกาลงั มองตาอยกู่ ับ
เจา้ ชายผ้เู ปน็ ที่รกั ของนาง เขาโอบกอดเธอไว้ในออ้ มแขน
อย่างเปน็ สขุ ทคนแคระทั้งเจด็ ต่างพากนั เตน้ ราอยา่ งเฮฮา
และฝูงสัตว์ป่าทั้งหลายก็คยุ กนั จ๊อกแจ๊ก อยา่ งดีใจเปน็ ทส่ี ดุ

สโนว์ไวทจ์ ูบลาคนแคระท้ังเจด็ ทีละคน เจา้ ชายอุ้มเธอข้นึ
ข่ีม้าขาวของเขา และนาทางไปท่ีปราสาทของเขาแล้ว
พวกเขาก็แต่งงานกันทน่ี ่นั และอย่ดู ว้ ยกนั อย่างมี
ความสุขตลอดมา