Ο νταής του σχολικού

Ο νταής
του

σχολικού

Διασκευή του παραμυθιού “Ο νταής του σχολικού” της Μαρίας Ρουσάκη

Εικονογράφηση: τα παιδιά του τμήματος 2 του 7ου Νηπ/γείου Βόλου
Σχολική χρονιά: 2021-2022

Γεια σας! Είμαι ο Αριστοτέλης και θα σας πω την ιστορία μου.
Όλα τα παιδιά δεν θέλουν να τελειώσει το καλοκαίρι. Κι εμένα μ’ αρέσει το καλοκαί-
ρι, αλλά πιο πολύ μ’ αρέσει το σχολείο. Μου λείπει τόσο το θρανίο μου, το τετράδιό
μου, το μολύβι μου.

Τη νύχτα πριν από την πρώτη μέρα του σχολείου έφτιαξα την τσάντα μου, έκανα
μπάνιο και βούρτσισα τα δόντια μου. Ήμουν πολύ χαρούμενος!

Το βράδυ ονειρεύτηκα ότι ήμουν στο σχολικό. Ήταν απ’ τα πιο ωραία όνειρα!

Επιτέλους, έφτασε η στιγμή που περίμενα! Το πρωί έφαγα με τους γονείς μου το πιο
πλούσιο πρωινό.

Πήγα με χαρά στη στάση του σχολικού. Εκεί βρήκα τους φίλους μου. Την Αναστασία
και τον Αντώνη.

Ήρθε το σχολικό! Έτρεξα πρώτος να ανεβώ τις σκάλες.

Μόλις μπήκα μέσα, καλημέρισα την κυρία Ρένα, τη συνοδηγό και με καλημέρισε κι
εκείνη. Τότε, ακούστηκαν γέλια.

Ένα ψηλό μεγαλόσωμο παιδί καθόταν στη θέση μου. Αυτό ήταν που γελούσε. Του
είπα ότι αυτή η θέση είναι δική μου. Εκείνος γέλασε δυνατά και είπε: “Aυτή είναι η
δική μου θέση”.

Το παιδί αυτό ,που ούτε ήξερα το όνομά του , μου είπε : “Ωραία γυαλιά φοράς. Μπο-
ρώ να τα βάλω;” Πριν προλάβω να απαντήσω, μου τα άρπαξε, τα φόρεσε και επειδή
δε χωρούσαν στο μεγάλο πρόσωπό του, μου τα έσπασε. Μου τα επέστρεψε σπα-
σμένα και άρχισε να τραγουδά: “Ο Αριστοτέλης , ο τεμπέλης, φοράει γυαλιά, θα φάει
κλοτσιά”. Όλα τα παιδιά γέλασαν.

Από εκείνη τη μέρα δεν ήθελα να μπαίνω στο σχολικό. Όταν το έβλεπα να έρχεται
ένιωθα πολύ άσχημα.

Μια μέρα, μόλις μπήκα στο σχολικό, κάθισα δειλά δειλά δίπλα σ’ αυτό το μεγαλόσω-
μο παιδί, που το λέγανε Άρη και μου είπε κοροϊδευτικά: “Καλημέρα, Αριστοτέλη,
Τέλη Τέλη, τσιφτετέλι!” και μου έδωσε μια δυνατή στην πλάτη.

Μια μέρα όμως όλα άλλαξαν. Όταν πήγε να μου αρπάξει το σακίδιο, άρπαξα κι εγώ
το δικό του. “Άσε το σακίδιό μου” μου φώναξε. “Θα το αφήσω, αν αφήσεις κι εσύ το
δικό μου” του φώναξα. Η κυρία Ρένα ζήτησε να σταματήσουμε αμέσως, αλλιώς θα
μας χώριζε. Άλλο που δεν ήθελα…

Όταν μου έδινε πίσω το σακίδιό μου κι εγώ το δικό του, έπεσε στο πάτωμα ένα τε-
τράδιό του. Τι να δω; Η ετικέτα έγραφε το όνομά του: “Αριστοτέλης”! Είχε το ίδιο
όνομα με μένα! Και με κορόιδευε για το όνομά μου;

“Σε παρακαλώ, φώναζέ με Άρη. Δεν μου αρέσει το όνομά μου. Φοβάμαι μην με κο-
ροϊδέψουν” , μου είπε, ενώ είχε γίνει κατακόκκινος από ντροπή. Τελικά φοβόταν μην
τον κοροϊδέψουν. Ποιος; Ο νταής του σχολικού! Κι εκείνος κορόιδευε εμένα!

Κράτησα το μυστικό του. Ο Άρης κατάλαβε το λάθος του. Με τον Άρη καθόμαστε
μέχρι σήμερα μαζί στο σχολικό. Και ξέρετε ποιο είναι το πιο τρελό; Γίναμε κολλητοί
φίλοι. Ποιος θα το περίμενε; Ο Αριστοτέλης κι εγώ!

ΤΕΛΟΣ