วิวัฒนาการของโขน

Khon



การแสดงนาฏศิ ลป์ไทยโขน

โขน Khon

โขน เป็นศิลปะการแสดงชั้นสูงของ
ไทย แต่เดิมผู้แสดงต้องสวมหัวโขน
ปิดหน้าทั้งหมด จึงต้องมีผู้ออก
เสียงแทนผู้แสดง เรียกว่า "คน
พากย์และเจรจา"

โขน ได้พิจารณาและประกาศให้
ขึ้นบัญชีเป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่
จับต้องไม่ได้ เมื่อวันที่ 27
พฤศจิกายน - 1 ธันวาคม 2561
ณ เมืองฟอร์ตหลุยส์ สาธารณรัฐ
มอริเชียส

กำเนิดโขน

โขนได้ปรับปรุงและพัฒนามาจากการแสดง 3 ประเภท

หนังใหญ่

การพากย์เจรจา

กระบี่กระบอง ชักนาคดึกดำบรรพ์

ศิลปะการสู้รบ การต่อสู้ การแต่งกายของตัวละคร

วิวัฒนาการ โขนกลางแปลง
ของโขน
โขนนั่งราว

โขนหน้าจอ

โขนโรงใน

โขนฉาก

โขนกลางแปลง

การแสดงโขนบนพื้นดิน ณ กลางสนาม
การแสดงมีเพียงการยกทัพ และการรบเป็นหลัก

โขนนั่งราว หรือโขนโรงนอก

การแสดงบนโรงไม่มีเตียง แต่มี
ราวพาดตามส่วนยาวของโรง
(สมมุติเป็นเตียงหรือที่นั่งประจำ
จำแหน่ง)

โขนหน้าจอ

การแสดงโขนที่เล่นตรงหน้าจอที่ขึงไว้

สำหรับเล่นหนังใหญ่

โขนโรงใน

การแสดงที่นำการแสดงโขนกับละครในมาผสมกัน
มีบทพากย์เจรจาตามแบบโขน

และนำเพลงร้อง ตามแบบของละครในมาผสมเข้าด้วยกัน

โขนฉาก

การแสดงโขนที่มีฉากประกอบการแสดงให้เข้ากับเหตุการณ์และ

สถานการณ์ในท้องเรื่อง มีวิธีการแสดงเป็นแบบโขนโรงใน

เรื่องสำหรับเล่นโขน

เรื่องสำหรับเล่นโขนนิยมนำมา

เล่นเพียงเรื่องเดียว คือ

รามเกียรติ์

วงดนตรีที่ใช้ประกอบการแสดงโขน

วงดนตรีที่ใช้ประกอบการแสดงโขนใช้ "วงปี่พาทย์ไม้แข็ง"

วงปี่พาทย์เครื่องห้า การเลือกใช้วงปี่พาทย์ขึ้นอยู่กับสถานที่

วงปี่พาทย์เครื่องคู่ และความต้องการของเจ้างาน
วงปี่พาทย์เครื่องใหญ่