The Dolls

บทนำ
วนั ศุกรท์ ่ี 13 เดือนสิงหาคม 2554
“มิรนิ วนั นอ้ี ยบู่ า้ นคนเดยี วนะแม่จะไปเก็บของป่าบนภเู ขานะลูก อยบู่ ้านคนเด๋ยี วอย่าลืมลอ็ คประตูให้เรยี บร้อยนะ
ถ้าแมก่ ลบั มาเดยี๋ วแมจ่ ะเรียกนะ”
“ แม่รบี กลับมานะคะ”

ณ ภูเขาหลังหมู่บา้ นแห่งหนึง่
เวลา 16:16 น.
“ฝนเร่มิ ตั้งเค้าแลว้ ฉันต้องรีบกลับบ้านไปอย่เู ป็นเพอ่ื นลูก” หญงิ วยั กลางคนพึมพากบั ตนเองก่อนจะรบี เก็บของ
แล้วลงจากภูเขา
ขณะกาลังเดินกลับลงมาจากบนเขาฝนเกิดตกลงมาอย่างหนักทาใหท้ างที่เธอใช้เดินขน้ึ ไปเก็บของปา่ ลน่ื และมีต้นไม้
โคน่ ลงมาขวางทางไม่สามารถเดินได้ เธอจึงตัดสนิ ใจเดนิ ออ้ มไปอกี ทางที่ไกลจากทางเดิมประมาณครึ่งกิโล ทางท่ี
หญิงสาวเลือกนน้ั ไม่ได้ตา่ งไปจากทางเดิมเทา่ ไหร่แตก่ ็พอจะเดินได้กว่าทางเดมิ เล็กน้อย หากเธอจะไม่เลือกทางนี้
แล้วไปทางอืน่ เธอเกรงวา่ จะใชเ้ วลานานกว่าเดิม ระหว่างทีห่ ญิงสาวกาลังเดนิ อยู่น้ันเธอเกิดเดินพลาดไปเหยียบ
ก้อนหินท่ีอยูบ่ นพ้นื ทาให้เธอล่นื ล้มลงไป ศรี ษะกระแทกก้อนหินกอ้ นใหญท่ อ่ี ยู่ข้างทางทาให้หญิงสาวสลบแล้ว
บงั เอิญดา้ นบนภเู ขาเกิดนา้ ปา่ ไหลหลากไดไ้ หลลงมาพดั รา่ งของหญิงสาวทีส่ ลบอยู่บนภูเขาลงมาอยู่ทต่ี ีนเขาอกี ดา้ น
หน่ึงของหมู่บ้าน

อีกด้านของเด็กหญิงวัย 7 ขวบ
หลงั จากท่ีมารดาได้ออกไปหาของปา่ เดก็ หญงิ จึงรีบไปล็อคประตูตามท่มี ารดาได้ส่ังไวแ้ ล้วจงึ กลับมาเลน่ รอมารดา
กลบั มา
เม่อื ตกเย็นท่ีหม่บู า้ นฝนกเ็ ร่ิมตกเชน่ เดียวกันกบั ท่ีภูเขาชาวบ้านในหมบู่ ้านเรมิ่ พากนั รบี กลบั เข้าไปอยใู่ นบ้านของ
ตนเองทาใหเ้ สียงรอบขา้ งเดก็ หญิงเรมิ่ เงยี บลงเหลือเพียงเสียงฝนท่ีตกลงมากระทบกบั หลงั คาและเสียงลมพดั ท่ีทา
ใหก้ ง่ิ ก้านของใบไม้กระทบกันเกดิ เป็นเสียงทีท่ าให้เด็กหญิงรสู้ กึ กลัว เธอจงึ เรมิ่ ร้องเรียกหามารดาของตน
“แมจ่ า๋ แม่ แม่จ๋า แม่อยไู่ หน”
แต่กก็ ลบั ไม่มีเสียงตอบกลบั มามเี พียงเสยี งฝนและเสยี งกงิ่ ไม้กระทบกันเท่าน้นั
เวลาผ่านไปไม่นานฝนเริ่มซาลง ก็มเี สยี งหน่ึงดงั ขึน้
กอ๊ ก กอ๊ ก กอ๊ ก
“มริ นิ แมก่ ลับมาแล้วลกู ”
เด็กหญิงทก่ี าลังกลวั อยู่ในขณะนน้ั เมอื่ ได้ยินเสียงมารดาของตนเรยี กจงึ รบี วง่ิ ไปท่ีประตู
“แม่ แมก่ ลับมาแล้ว”
เบื้องหน้าของเดก็ หญิงคอื หญิงสาววยั กลางคนทสี่ ภาพเส้อื ผา้ และเน้ือตัวเตม็ ไปดว้ ยดินโคลนในมอื มตี ะกรา้ ทบี่ รรจุ
ของป่าไวห้ ลากหลายชนดิ
“แม่กลบั มาแล้วลกู คิดถงึ แมห่ รือปล่าว”
หญงิ สาวถามเดก็ หญิงตวั น้อยท่ีอยูต่ รงหน้าเธอดว้ ยรอยย้มิ และใบหน้าทมี่ อมแมมเล็กนอ้ ย

“หนคู ิดถึงแม่ทสี่ ุดเลยคะ่ ทาไมแมถ่ งึ กลบั มาชา้ หละคะ”
เด็กสาวถามผ้เู ปน็ มารดาออกไปด้วยความสงสัย
“พอดเี กดิ อุบัตเิ หตนุ ดิ หน่อยน่ะจ้ะ” มารดาตอบเดก็ สาว
“ดกึ แล้วรีบไปเข้านอนเถอะลกู เดย๋ี วแมต่ ามไปนะ แม่ขอไปอาบนา้ กอ่ น”
ดา้ นเดก็ สาวเม่ือได้ยินมารดาบอกจงึ รีบไปเข้านอนรอมารดาของตน

รงุ่ เช้า
“มิรนิ มริ นิ ”
เสยี งของหญงิ ทมี่ ีอายรุ าวๆเจ็ดสบิ ปลายๆเรยี กเธอมาจากด้านนอกรวั้ บ้าน
“จา๋ ยาย มีอะไรหรือปล่าวคะ” หญิงสาวเอย่ ตอบ
“แม…่ .แมเ่ อง็ อยู่ทต่ี ีนเขาด้านหลงั หมบู่ ้าน” หญิงชราตอบ
“แม่ แม่หนูกอ็ ยู่ในบ้านไงคะ”
หญิงชราได้ยินดงั น้ันกม็ ีสหี น้าทต่ี กใจ จึงรบี จงู มอื เดก็ หญิงไปทต่ี ีนเขาหลังหม่บู า้ น

บริเวณตีนเขามีชาวกล่มุ ใหญก่ าลังลอ้ มกนั ดูบางอย่าง เด็กสาวเม่อื เหน็ ดังนน้ั จึงถามยายวา่ ชาวบา้ นมงุ ดอู ะไรกัน
หญิงชราไม่ได้ตอบกลบั เดก็ สาวเพยี งแตพ่ าเธอเดินเขา้ ไปใกล้ชาวบ้านมากข้นึ เด็กเม่ือเดินเข้าไปใกล้มากขนึ้ เธอเริ่ม
รู้สกึ กลวั และไม่อยากเข้าไป แต่ดว้ ยความเปน็ เดก็ ทาใหเ้ ธอเดินเข้าไปพร้อมหญิงชรา เมื่อเธอเดินเข้าไปถงึ ภาพทเี่ ธอ
เห็นทาใหเ้ ธอจดจาไปตลอดชีวติ
“แม่!!!!”

บทที่1

ฉันฝันประหลาดแบบนอ้ี กี แลว้ นีม่ นั รอบท่เี ท่าไรกนั นะ ยังไม่มวี ีแ่ วววา่ มันจะหายไปเลย แม่ หนคู ดิ ถึงแม่จังเลย...
อืดดด อืดดด
เสียงโทรศัพท์ของฉันสนั่ ฉันตอ้ งสลัดความคดิ ฟ้งุ ซา่ นทัง้ หมดทงิ้ ไป อา่ ยัยชูก้านั่นเอง
[ฮัลโหลวววเพอื่ นสาว] ชูก้าพดู ดว้ ยนา้ เสยี งรา่ เริง
[แฮปปเี้ บิร์ดเดยน์ ะคา๊ ]
[Thank Youนา๊ เพือ่ นสาว] มิรินตอบกลบั ชกู า้ ด้วยความดีใจ
[วันนพ้ี วกเราจะไปปาร์ต้ีท่บี ้านเธอนะ] ชูก้าบอกความประสงคท์ ส่ี องออกไป
ตกเยน็
เพ่อื นๆเร่มิ ทยอยมาทบ่ี ้านของมิรนิ จากน้นั มริ ินกไ็ ดเ้ ลา่ เร่ืองราวความฝนั ของเธอใหเ้ พือ่ นๆฟงั เมอื่ เพ่อื นได้ฟงั ก็
ช่วยกันปลอบและให้กาลังใจมิริน แต่บลกู ลับนงิ่ ไป จากนน้ั บลูก็ขอตวั ออกไปข้างนอก
“ขอออกไปสดู อากาศข้างนอกแปปนงึ นะ อกี สกั พกั จะกลับมา” บลูบอกกล่าวเพ่อื นๆแลว้ เดนิ ออกไปขา้ งนอก
หลังจากที่บลูออกไปสักพกั เพ่อื นก็เรม่ิ ช่วยกันเตรยี มของสาหรับปาร์ตี้คนื น้ี สว่ นมิรนิ แยกตัวไปเตรียมอาหาร
ระหวา่ งที่เธอกาลังหั่นผักแล้วคดิ เรื่องความฝันทาให้เธอเผลอทามีดบาดมือตัวเอง
“โอ้ยยยย” มิรินรอ้ งออกมา ทาใหเ้ พ่ือนๆรบี ว่งิ มาดู
“เหย้ !!! มิริน!!! เปน็ อะไร” ชกู า้ ถามด้วยความตกใจ
“โดนมดี บาดนิดหน่อยน่ะ ไมเ่ ปน็ อะไรมากหรอก” เธอบอกเพื่อนๆ
“ไปทาแผลเถอะ เลือดไหลจนจะหมดตวั ละ” ฟิวสร์ ีบพดู เตือนชูก้า เพราะเธอหว่ งแต่ถามมิรินจนลืมวา่ เลือดยงั ไหล
ไมห่ ยดุ
“ใช่ๆ เกอื บคยุ เพลินเลยไหมล่ะ รบี ๆไปทาแผลเถอะ” ชกู า้ ทีน่ ึกข้ึนได้จากทฟี่ วิ สเ์ ตอื นจงึ รีบให้มริ นิ ไปทาแผล
“เดย๋ี วเราพาไปทาแผลเอง เธอไปเตรียมของต่อเถอะ” ฟิวส์บอกชกู ้า
“โอเคๆ”

หอ้ งนัง่ เล่น
“เดย๋ี วเราไปเอาอปุ กรณ์มาทาแผลให้” ฟวิ ส์อาสา
“โอเค วางอยู่บนตใู้ นหอ้ งนอนอะ่ ” มิรินตอบ
ตึก ตกึ ตึก
ฟิวส์กาลังเดนิ ถอื กลอ่ งทาแผลตรงมาท่ีมิรนิ นั่งอยู่
“เด๋ียวเราทาแผลให้ ถ้าแสบกบ็ กเรานะ”
“อื้อ”
“โอ้ยยย”
“แสบหรอ แสบมากหรอื ปล่าว” ฟิวส์รบี ถามมริ ินเพราะเกรงว่าเธอจะทนไม่ไหว

“ไม่เป็นไรแสบแค่นดิ เดยี ว ทาแผลต่อเถอะเราทนไดเ้ ดีย๋ วก็เสร็จแล้ว”มิรนิ ตอบ
“อา่ เสร็จแล้ว เดย๋ี วเราเอาอุปกรณไ์ ปเกบ็ แปปนงึ นะ”

“เธอกน็ ัง่ พักที่หอ้ งนงั่ เลน่ นแี่ หละ เหลือเตรยี มของไมม่ ากแลว้ ”ฟวิ สบ์ อกกอ่ นจะกลับออกไปช่วยเพอ่ื นเตรียมของ
(อ้อื ออ อยากเข้าหอ้ งน้าจัง) มริ ินพมึ พากบั ตัวเอง

ห้องนา้ บ้านของมริ ิน
หลังจากทมี่ ิรนิ ทาธุระเสร็จ ในระหว่างที่เธอล้างมอื น้ันเธอเห็นใครบางคนในกระจกกาลงั ยืนจ้องมองเธอ มิรนิ ตกใจ
มากจึงรีบหนั ไปมองเธอกลับเหน็ สภาพผู้หญิงท่ีอยูใ่ นกระจกตอนนไ้ี มเ่ หมือนในกระจกแลว้ แต่กลับเห็นเปน็ ผหู้ ญิงที่

เน้อื ตวั ไหมเ้ กรยี ม ยนื อยูข่ า้ งหลังเธอและจอ้ งหน้าด้วยความอาฆาต
“กรดี๊ ดดด”มิรนิ กรีดรอ้ งออกมา

ตกึ ตกึ ตึก เสียงฝเี ท้าของเพอ่ื นๆทก่ี าลังรบี วิง่ มาดูมิริน แต่เม่อื มาถึงกลับพบเพียงความว่างปล่าว
“มริ ิน มิรนิ มิรนิ มิรินอยไู่ หน มิรนิ ไดย้ นิ ไหม มิรนิ ”เสยี งของชกู ้าทก่ี าลงั เรยี กเพื่อนของเธอด้วยความเปน็ หว่ ง
“เราแยกย้ายกนั ไปหาดีไหม เผือ่ จะเจอเร็วขึน้ ” ฟิวส์เสนอ

“ดเี หมอื นกนั ง้นั เราแยกย้ายเถอะ”ชูก้าเอ่ย
“อมื เหน็ ดว้ ย” วิสก้ตี อบ

แกร๊ก เสยี งคนเปดิ ประตูเข้ามา
“อา้ วบลู มาพอดเี ลย” ชกู า้ อ่ยทักบคุ คลผมู้ าใหม่
“มาชว่ ยกนั มริ ินหนอ่ ยสิ มริ นิ หายไปอะ่ ”ชกู ้าเร่ิมพูดดว้ ยน้าเสยี งร้อนรน

“อืม” บลตู อบ
จากน้ันบลูก็ไดเ้ ดนิ ไปที่หอ้ งนา้ และเรยี กเพ่อื นทุกคนไปด้วย เมือ่ บลบูและทกุ คนไปถงึ กเ็ หน็ มิรินสลบอญุ่ในน้นั

“มิริน!!!!” เสยี งชูกา้ เรียกเพ่ือนของเธอด้วยความตกใจ
“พามิรนิ ออกไปก่อน”บลูบอกชกู ้า
ชกู า้ ได้พามริ ินออกไปพักขา้ งนอกโดยฟิวส์และวิสก้ชี ่วยพยงุ ออกไปด้วย หลังจากทกุ คนออกไปหมดเหลือเพยี งบลู

และคนในกระจก
ด้านมริ ิน

หลงั จากทีเ่ ธอสลบไป เธอได้โผล่ไปอยูอ่ ีกทห่ี นงึ่ เป็นท่ีท่ีมืด เธอไดเ้ จอกับผู้หญิงทอ่ี ยู่ในกระจกแตต่ อนน้สี ภาพเธอ
ไม่ได้เหมอื นตอนทย่ี ู่ในห้องนา้ แตก่ ลบั เหมอื นคนธรรมดา เม่อื ผูห้ ญงิ คนนนั้ เห็นมริ นิ เธอกพ็ ุ่งเข้ามาบีบคอ แต่ก็ตอ้ ง
รีบปลอ่ ยออกอย่างรวดเร็ว

ทางดา้ นบลูเมือ่ คยุ กบั คนในห้องน้าเสร็จก็ออกมาแลว้ ช่วยกนั พาตัวมิรินไปโรงพยาบาล ในระหวา่ งทพี่ ามริ นิ ไป
โรงพยาบาลบลกู ไ็ ด้นาสร้อยพระมาใส่ไว้ทคี่ อของมิรนิ เม่ือถึงโรพยาบาลหมอไดใ้ หม้ ิรินไปนอนใหน้ า้ เกลือที่

ห้องพกั ฝน้ื ผ่านสักพักมริ นิ เริม่ รสู้ กึ ตัวและตน่ื ขนึ้ มาด้วยความตกใจ
แชมเปญพาร์ท
“วันนี้เป็นวนั เกดิ ของยยั มริ นิ แลว้ นางกร็ ูว้ ่าบลูตอ้ งไปรว่ มวนั เกดิ แนน่ อน ฉนั ตอ้ งชวนบลูไปเทย่ี วกอ่ นใหไ้ ด้ ถึงแมว้ า่

ฉนั จะเคยบอกชอบบลูไปแลว้ ก็เถอะ แล้วบลยู งั ปฏิเสธอกี วา่ ไมไ่ ด้ชอบฉันพร้อมบอกอีกวา่ มีคนทีช่ อบแลว้ แต่ฉนั ไม่
มที างยอมแพ้หรอก” แชมเปญพมึ พากับตวั เอง

“โทรหาบลูดีกวา่ ” แชมเปญคิดในใจ แต่มือก็กดโทรหาบลไู ปดว้ ย

ต๊ดื ตืด๊ ตื๊ด
[ฮลั โหลบล]ู
[ว่าไงแชมเปญ]
[ว่างหรือปล่าว เราว่าจะชวนไปเทยี่ วอ่ะ]
[เราไม่คอ่ ยวา่ งอ่ะ]
[ไปด้วยกนั เถอะนะบลู ไปแปปเดยี วกไ็ ด้]
[โอเคๆ แตไ่ ปแคแ่ ปปเดยี วนะ แตเ่ ราขอไปโรงพยาบาลกอ่ นไดป้ ล่าว]
[ไดค้ า๊ ขอบคุณน๊าทย่ี อมไปด้วย]
[ครบั ]
ต๊ดิ
ผา่ นไปสักพักบลูไดม้ ารบั แชมเปญทีบ่ า้ นเพ่อื ไปทีโ่ รงพยาบาลก่อนแล้วคอ่ ยไปเท่ยี วกัน
“สวสั ดีบลู”
“สวสั ดีแชมเปญ เราไปกันเถอะ”
เม่อื ถึงโรงพยาบาลบลไู ดใ้ หแ้ ชมเปญรออยู่ทห่ี นา้ ห้องผปู้ ่วยแล้วบลเู ข้าไปคนดยี ว ในระหวา่ งทแี่ ชมเปญรอบลเู ธอได้
มองผา่ นเขา้ ไปในกระจกทาให้เหน็ วา่ บลูเป็นหว่ งคนในหอ้ งมาก แชมเปญจึงโกรธมากเนอ่ื งจากคนในห้องนนั้ คอื มิรนิ
“ทาไมบลูตอ้ งเปน็ หว่ งมันมากขนาดนั้น”
หลงั จากนนั้ ไม่นานบลกู ็เดนิ ออกมาจากห้องพกั ผูป้ ว่ ย
“แชม วนั นเี้ ราขอโทษนะเราไปเที่ยวดว้ ยไมไ่ ด้แล้ว แต่เด๋ยี วเราไปสง่ แชมท่ีบ้านเอง”
“ออ๋ โอเค ไมเ่ ป็นไร แตค่ ราวหนา้ ต้องไปนะ”
ในระหว่างทีบ่ ลกู าลงั ไปส่งแชมเปญทบี่ ้าน เธอไดเ้ ริม่ บทสนทนาขนึ้ มา
“เออบลูทเ่ี ธอเคยบอกเราวา่ มคี นท่ีชอบแล้วอ่ะ มริ ินหรอคือคนท่ีแกชอบ”
“อมื ใช่เราชอบมิริน”
หลังจากบลูพูดจบแชมเปญก็เงียบไปจนถงึ บา้ น หลังจากทีบ่ ลูกลับไปเชมเปญไดพ้ ึมพมั กับตัวเอง
“คนอยา่ งแชมเปญอยากไดอ้ ะไรกต็ ้องได้ แลว้ ถา้ ไม่มนี ังมิรนิ สักคน บลตู อ้ งหนั มาสนใจฉันแน่นอน”

ทางด้านมิรนิ หลงั จากท่เี ธอฟ้นื ขนึ้ มาหมอก็ไดเ้ ข้ามาตรวจ เมอ่ื หมอออกไปมิรนิ กเ็ ริ่มเล่าเรอื่ งทเี่ ธอเจอใหเ้ พ่ือนทกุ
คนฟงั หลังจากเลา่ จบบลูเลยบอกกบั มิรนิ ว่าจะช่วยทาพิธแี ก้กรรมให้ แตม่ ริ นิ ต้องทราบอดตี ของตัวเองกอ่ น
“เอาเป็นว่าถา้ มิรนิ อยากรู้อดตี ของตวั เอง เราจะพาเธอไปหาอาจารย์ที่เราเคารพแล้วใหอ้ าจารยช์ ่วยทาพิธใี ห้นะ”
“งนั้ เราไปเราอาจารย์กนั หลงั จากทีม่ ริ นิ ออกจากโรงพยาบาลมัย้ ”ชกู ้าเสนอ
“เอาตามนน้ั ก็ไดน้ ะ”บลูตอบ
3 วันตอ่ มา
วันน้ีเปน็ วนั ทีม่ ริ ินไดอ้ อกจากโรงพยาบาล เพื่อนๆไดม้ ารอรับเธอตง้ั แตเ่ ช้า
“มริ ิน วนั นี้แกไดอ้ อกจากโรงพยาบาลแลว้ ฉนั ดีใจกับแกมากเลย”ชกู า้ เอ่ยกับเพ่ือนของเธอด้วยความดใี จ
“จา้ ๆ ฉันกด็ ใี จเหมือนกนั เบื่อท่จี ะอยโู รงพยาบาลเต็มแกแ่ ล้ว”มิรนิ ตอบกลับชูก้าดว้ ยน้าเสยี งร่าเริง

“งั้นวนั นี้เราจะไปหาอาจารยก์ ันเลยไหม หรอื จะให้มิรนิ พักกอ่ น”บลเู สนอขน้ึ มา
“ไปกันเลยเถอะ เราไหว”มริ ินตอบ
เม่อื ตกลงกันเสรจ็ ทกุ คนกเ็ ดนิ ทางไปหาอาจารย์ของบลูที่อยแู่ ถวๆชานเมอื ง บา้ นของอาจารย์ของบลมู ีลกั ษณะแปน็
บา้ นแบบสมัยก่อน
“อาจารย์ครับ อาจารย์ อยู่ไหมครับ”เสยี งของบลเู รียกอาจารย์”
“เออ ใครมาวะ”เสียงอาจารยต์ อบกลบั มา
“ผมบลเู องครับ”
“ออ๋ บลหู รอ เขา้ มาๆ”
“สวสั ดคี รับอาจารย์ อาจารย์วา่ งไหมครับ”
“เออว่างๆ เองมอี ะไรให้ขา้ ชว่ ยหละ”
“คือผมจะใหช้ ว่ ยดอู ดีตของเพ่ือนผมใหห้ น่อยน่ะครบั ”
“เออๆ มาๆ”

เมือ่ ตกลงกับอาจารยเ์ รยี บรอ้ ย อาจารย์ก็เตรียมของท่ีจะใช้ในการทาพธิ ี
“ไหนคนท่ีจะให้ข้าดอู นาคตให้ เข้ามาสิ”
“หนคู ะ่ อาจารย์”มิรนิ ขานรับ
“งัน้ ข้าจะเรมิ่ แล้วนะ ทาใจใหน้ ่ิงๆนะนงั หนู”
ผา่ นไปสกั พกั อาจารยด์ อู ดีตใหม้ ริ ินเสรจ็
“มาขา้ จะอธบิ ายใหฟ้ งั ครา่ วๆนะ”
(ในสมัยก่อนมิรินชื่อวา่ กระถิน เป็นลกู ของหัวหนา้ หมบู่ า้ น วนั หน่งึ กระถนิ ไดไ้ ปตลาดเธอได้เจอเขา้ กับผชู้ ายคน
หน่งึ ชอ่ื เสือ เธอเกิดชอบพอชายหนุ่มคนนีจ้ งึ ให้คนไปสบื เมื่อคนไปสบื กลับมาไดค้ วามวา่ ชายคนนเี้ ปน็ แฟนของ
หญิงสาวชาวบา้ นคนหน่ึงชอ่ื วา่ ดาว แตก่ ระถนิ อยากไดช้ ายหนุ่มมาเป็นของตน แตช่ ายหนุ่มไมไ่ ดส้ นใจกระถนิ เธอ
จึงไปหาหมอผใี ห้ช่วยทาเสนห่ ์ให้ เมือ่ ไดใ้ หห้ มอผีทาเสน่ห์แล้วเธอจึงคิดหาวิธีใสร่ า้ ยดาววา่ เธอเป็นตัวกาลกิณีของ
หมู่บ้าน หากเธอยงั อยู่จะทาหมู่บ้านเกิดเรือ่ งอาเพศ หวั หนา้ หมบู่ า้ นเชื่อสิ่งท่กี ระถนิ บอกจึงเร่งทาพธิ ีบชู าไฟ พิธีนี้
เปน็ การนาคนไปเผาทงั้ เป็นเพ่อื เปน็ การเซ่นไหว้แก่เจ้าป่าเจ้าเขาที่คุ้มครองหมูบ่ า้ น และในวันทด่ี าวถูกเผา เธอได้
พดู กอ่ นตายวา่ “กจู ะตดิ ตามมงึ ไปทุกภพทุกชาติจนกว่ามึงจะไดร้ ับกรรมท่ีมึงกอ่ ไว้กบั กู” หลงั จากผา่ นการทาพธิ ไี ป
ไม่นานเสือทเ่ี ปน็ แฟนของดาวไดห้ าวิธีแกข้ องจนได้ เสือกไ็ ดส้ ืบความเรื่องดาวจนรคู้ วามจรงิ ว่าดาวถูกใสร่ ้ายจนตอ้ ง
ตาย เสือจึงเกลยี ดกระถนิ มากเสอื จงึ ไดส้ าบานกับตวั เองวา่ จะบวชตลอดชีวติ )
หลังจากทีอ่ าจารย์ไดช้ ว่ ยดอู ดีตใหม้ ิรินเสรจ็ อาจารยไ์ ดเ้ รียกดาวออกมาสอื่ สาร ในตอนแรกดาวไม่ยอมออกมา
ส่ือสารด้วย แต่เมือ่ เธอไดร้ ้คู วามจริงว่าบลูคอื แฟนของเธอในชาติทแี่ ลว้ ดาวจึงยอมออกมาสอื่ สารด้วยและยอม
อโหสกิ รรมให้แก่มริ ิน และดาวไดบ้ อกอกี วา่ เธอจะช่วยเหลือมริ นิ และบลแู ตต่ อ้ งเป็นยามท่ีคบั ขนั จรงิ ๆ เพราะดาว
สามารถรูไ้ ดว้ ่ามิรนิ อาจมเี รอ่ งร้ายแรงอีก

บทท่2ี
หลงั จากทที่ กุ คนแยกย้ายกนั ไปตา่ งประเทศน้ันฉนั กต็ อ้ งทางานอย่างหนักมากข้ึน วนั น้ฉี นั จะไมไ่ ด้นอนเลมริ นิ บน่ กับ
ตวั เองก่อนภาพจะตดั ไป
เอย๊ี ดดดดด.
โครม!
เสยี งเบรกลากยาวกอ่ นจะตามมาดว้ ยเสยี งรถ 2 คันชนกนั อย่างแรงทุกคนตา่ งมองดูดว้ ยความตกใจ มริ นิ ที่อยู่ใน
สภาพปางตาย เธอไดเ้ หน็ เงาปรศิ นายนื อยขู่ า้ งเธอก่อนทีเ่ ธอจะส้ินสตไิ ป
1 เดอื นตอ่ มา
ติด๊ ตด๊ิ
ร่างไร้สติของมริ นิ นอนอยเู่ ชน่ นี้มา 1 เดือนแลว้ อาการของเธอเริ่มจะดีขึ้นบา้ ง ดอกไมม้ ากมายทั้งจากเพอ่ื นและ
จากลกู นอ้ งในบรษิ ทั วางรายลอ้ มอยูร่ อบเตียงท้ังใหมแ่ ละเกา่ บางชอ่ ก็เฉา บอกถึงกาลเวลา ชกู า้ เอาดอกไมม้ า
เปล่ียน ใหม้ ริ ินทกุ วนั
“อือออ...”
ฉนั หลับไปนานแค่ไหนแลว้ นะทนี่ ีโ่ รงพยาบาลหรอฉนั มองไม่เห็นดอกไม้ที่เหมือนเพิง่ ถูกเปล่ยี นฉนั ยิ้มออกมาอย่าง
นอ้ ยเพอื่ นของฉันก็ยังไมล่ ืมฉัน
“มิริน!!” ชกู ้าท่เี พ่ิงเข้ามาพดู ออกมาทง้ั ดีใจท้งั ตกใจทเ่ี หน็ กอ่ นทเ่ี ธอจะรีบว่งิ ไปตามหมอแล้วพยาบาลให้มาตรวจ
อาการฉัน
หลังจากนน้ั เพ่อื นที่เหลือกเ็ ข้ามาในห้องเพือ่ มาเย่ยี มฉนั

"เธอรู้ไหมว่าพวกเราเป็นหว่ งเธอมากเลยนะ”ฟิวสพ์ ดู ดว้ ยนา้ เสยี งจรงิ จัง
"พวกเราคิดว่าเธอจะไม่ฟ้ืนข้นึ มาอกี แลว้ "วสิ ก้เี สริม นีน่ ายแช่งฉันรไึ งยะ
“ฉันเป็นหว่ งเธอมากท่สี ดุ เลยนะมิริน”ชูกา้ พูดด้วยนา้ เสียงทเี่ ปน็ หว่ งฉันมาก ฉันรสู้ ึกขอบคุณพวกเธอมากฉัน
อยากจะร้องไหแ้ ต่คนนึงท่ีฉนั ยงั ไม่เห็นหน้าเลยนั่นกค็ ือบลู
“แล้วบลลู ่ะ”ฉันถาม ทัง้ 3 คนมองหนา้ กนั แลว้ ย้ิม
“ตื่นมาก็ถามหาบลูคนแรกเลยนะคะ”ชูกา้ พูดแซะ แตเ่ ธอกย็ งั บอกวา่ บลยู งั ไมก่ ลับมาจากต่างประเทศฉนั กเ็ ขา้ ใจ
เพราะเขาก็เป็น CEO บริษัทเหมอื นฉนั ฉนั เขา้ ใจหัวอกคนทเ่ี ป็นCEO ดีเลยละ เพราะหนา้ ท่นี ้นั มนั ทาให้ฉนั ตอ้ งมา
อยู่ในโรงพยาบาลแบบนี้!
หลงั จากนั้นบลูกว็ ดี ีโอคอลตรงมาจากต่างประเทศพวกเราคุยกนั ฉนั เพง่ิ นึกขนึ้ ไดก้ อ่ นทฉ่ี นั จะสลบไปมันมีเงาคน
คนนงึ ยนื อยู่ขา้ งฉนั ฉนั ไม่รวู้ ่าเปน็ คนหรือผฉี ันกเ็ ลยเล่าใหเ้ พือ่ นฟงั และเพอื่ นๆทกุ คนกพ็ ูดขน้ึ มาวา่ ดาวเป็นคนตาม
อีกแลว้ หรอ แต่บลพู ูดแย้งขน้ึ ว่าไม่ใช่ เพราะเราสัญญาแลว้ ว่าเราจะไมม่ ายุง่ อีกเพราะเราเองกไ็ มอ่ ยากจะสรา้ ง
กรรมเวรตอ่ เหมือนกนั ฉนั เองก็คิดวา่ เป็นแบบนั้นฉนั จึงไม่อยากจะคดิ อะไรมาก หลงั จากนน้ั 2 อาทิตย์ฉันก็ได้ออก
จากโรงพยาบาล แล้วมาพักฟื้นทบ่ี า้ นซึง่ ฉันแทบจะลมจับเพราะงานท่ีค้างมาเปน็ เวลาเกือบ 2 เดือน มันเยอะมาก
จริงๆ
3 เดอื นตอ่ มา

รถพยาบาลเลย้ี วเข้าไปในบา้ นทาวนโ์ ฮมหลงั ใหญ่ที่มสี ามชัน้ เพอ่ื รบั ร่างของหญงิ สาวไปส่งโรงพยาบาล ใชแ่ ล้วคราว
นีม้ ริ นิ เลน่ ตกบนั ไดจากชน้ั 2 ลงมาทาใหห้ มอนรองคอเคล่อื นเธอตอ้ งใส่เฝอื กอยเู่ ป็นอาทิตย์

“แกฉนั ว่าให้มันไมใ่ ช่แล้วนะลองไปทาบุญไหมแก”ชูกา้ พูดด้วยน้าเสียงจริงจงั
“ฉันก็คดิ วา่ อยา่ งน้ันเพราะตง้ั แต่ฉนั ออกจากโรงพยาบาลมาฉันกป็ ว่ ยกระเสาะกระแสะมาตลอดทัง้ เป็นไขห้ วดั บา้ ง

ปวดหัวจนไมเกรนขน้ึ บา้ งตอนแรกฉันก็คดิ วา่ เปน็ เพราะงานแตค่ รง้ั นีฉ้ นั ไมไ่ ดต้ กบนั ไดลงมาดว้ ยความบังเอญิ แตฉ่ ัน
รู้สึกเหมือนมคี นอยู่ขา้ งหลงั ฉนั จรงิ ๆ”ฉนั เริ่มจะไมไ่ หวแลว้ มริ นิ จงึ ตกลงกบั ชูกา้ ว่าจะไปทาบญุ กนั หลังจากนนั้ 2 วัน
ฉันและเพอ่ื นๆจงึ รวมตวั กนั ไปทาบุญทีว่ ัดแห่งหนึง่ เพอื่ สะเดาะเคราะห์และต่อดวงชะตา หลังจากทาบุญหลวงตาทัก

ฉันวา่ ชว่ งน้ใี ห้ระวงั คนใกล้ตวั ให้ดี ซึง่ ฉนั ก็ไม่ได้คิดอะไรมากเพราะจรงิ ๆฉันกไ็ มไ่ ด้มีคอู่ ริ
เยน็ วันนน้ั เพอื่ นทุกคนมารวมตัวกนั ทีบ่ ้านของฉนั เพ่อื ทจ่ี ะจัดปาร์ต้ีอาลาคราวนี้ไม่ได้ไปต่างประเทศแต่จะเปน็ การ

เกบ็ ตวั ทางานในแตล่ ะงานของแผนก ฉันและเพื่อนๆเป็นหนุ้ ส่วนกันยกเวน้ บลทู ่เี ขาเป็น CEO เจ้าของบริษัทใหญ่นา่
อจิ ฉานะมันเป็นมรดกของครอบครวั ท่ีตกทอดมาถึงรุน่ ของเขาและเขาสามารถบริหารงานให้เป็นยคุ ทองของบรษิ ทั
ฉันอยากจะทาแบบนั้นบ้างแต่เงินทนุ ของฉันมันไมพ่ อฉนั จะพดู กบั เพ่อื นฉันทั้ง 3 คนสร้างบริษทั ใหมข่ ้นึ มาฉนั ภมู ิใจ

กบั มนั มากหลงั จากจดั ปารต์ ี้ทกุ คนก็แยกย้ายกนั กลับแลว้ พวกเราก็ไม่คอ่ ยไดต้ ิดตอ่ กนั อกี เลย
กร๊ีดดดดดด

“ปล่อยกู ปล่อยกูเถอะ”มริ นิ ร้องบอกกบั อากาศ
หญงิ สาวตวั ตัวซูบผอมสีผิวเร่ิมคล้าและเล็บดา ตอนน้ีสภาพของหญงิ สาวที่ไมต่ ่างจากศพมองไปในอากาศท่ีเควง้
ควา้ งมองซา้ ยทีขวาทเี หมอื นหวาดระแวงอะไรสักอยา่ ง เมื่อเพอ่ื นเธอได้ยินข่าวต่างกม็ ารวมกนั

“มงึ กวู า่ มันแปลกๆละ มิรินมนั ไปทาอะไรมาหรือเปล่าวะ”วิสกพี้ ูด
“กไ็ ม่ใช่ดาวทาหรอวะมงึ อย่าลืมนะเวย้ วา่ นางเป็นผีแล้วนางกแ็ ค้นมิรนิ อยพู่ อสมควรนะ”ฟิวสพ์ ดู ขึน้ ดว้ ยความ

สงสัย
“เราลองโทรหาบลไู หมบลจู ะกลบั มาแลว้ ไมใ่ ช่หรอลองถามกอ่ นเผอื่ จะรอู้ ะไรบา้ ง"ชกู ้าเสนอ
หลงั จากน้นั ทั้งสามคนจึงโทรไปหาบลูด้วยความเป็นห่วงมริ นิ น เมื่อบลไู ด้เหน็ สภาพของมิรนิ กร็ ู้ไดท้ ันทีวา่ นเ่ี ป็น

สภาพของคนโดนของ บลบู อกวา่ อีกไม่นานเขากจ็ ะกลบั แล้วเดี๋ยวเขาจะลองปรกึ ษาอาจารย์ใหร้ ะหว่างน้ใี ห้พวก
ชกู ้า ลองสืบหาคนพีพ่ อจะมปี มกบั มริ นิ หรอื คดิ ว่าจะเป็นพวกท่มี รี อยบาดหมางกัน.

“มิรนิ มันจะมีเรื่องบาดหมางกับใครวะ”ฟวิ สพ์ ูดขนึ้ มาอยา่ งงงๆเพราะเดิมทมี ริ นิ ก็ไมไ่ ดเ้ ปน็ คนแรงอะไรขนาดนนั้
หรอื ว่าพอจะมเี ร่ืองบาดหมางกบั ใครได้
“กูว่าแชมเปญเปล่าวะก็อยา่ ลืมนะเว้ยว่ายยั นนั่ เปน็ คู่แขง่ ของพวกเรานางอาจจะเล็งไปท่ยี ยั เมรินก็ได้”วสิ ก้พี ูด

ขึ้นมา เหตุผลที่วิสกี้ พูดขึน้ มานั้นทาให้ทุกคนคล้อยตามได้มาก ทุกคนเลยตกลงกนั วา่ จะตามดูพฤติกรรมของแชม
เปญ

บทท3่ี
หลังจากทกุ คนดพู ฤตกิ รรมชองแชมเปญสักพกั ก็ไดพ้ บพิรุจหลายอยา่ ง
เพอื่ นทุกคนจงึ จะบอกกบั บลวู ่าอาจจะเปน็ แชมเปญทีเ่ ปน็ คนทาของ
“บลู คอื วา่ ฉนั มอี ะไรจะบอกอะ่ ” ชกู ้าเรม่ิ เปดิ ระเด็น
“มเี ร่อื งอะไรหรอ” บลถู าม
“พอดีเราบงั เอิญไปรมู้ าว่าแชมเปญอาจเปน็ คนทาของ”
“ไปร้มู าจากไหน”บลูถามด้วยความสงสยั
“พอดีมคี นรูจ้ กั เคยเหน็ แชมเปญไปแถวๆสานักทรงอะ่ ”
“เราเลยคิดวา่ อาจจะเปน็ แชมเปญท่ีเปน็ คนทาของ”ชกู ้าเสรมิ ต่อ
“อมื รอดไู ปกอ่ นแลว้ กนั ”

ดา้ นมิรินในระหว่างทีเ่ ธอรกั ษาตวั ท่โี รงพยาบาล
เพื่อนๆเหน็ ว่าอาการเธอไมค่ ่อยดีนักจึงนดั รวมตัวกันไปทาบญุ ให้มิริน หลงั จากทีท่ าบุญใหม้ ิรนิ แลว้
มริ นิ ดูหนา้ ตาสดใสขนึ้ และหลังจากนนั้ ไมน่ านมิรนิ กไ็ ดอ้ อกจากโรงพยาบาล
แตก่ ่อนทมี่ ริ ินจะออกจากโรงพยาบาลเพ่ือนๆของเธอได้ไปชว่ ยกันทาความสะอาดบา้ นของมิรนิ ในระหวา่ งทที่ กุ คน
กาลังช่วยกนั ทาความสะอาด ชกู า้ บงั เอญิ ไเจอเข้ากับอะไรบางอยา่ ง
“นม่ี นั ตุ๊กตาอะไรนะ รปู รา่ งแปลกๆ”ชกู ้าเอย่ ข้นึ ด้วยความสงสัย
“น่นั ต๊กุ ตาอะไรอ่ะ”ฟวิ สบ์ งั เอิญเดนิ ผา่ นมาจึงเอ่ยถามชกู ้า
“ไมร่ เู้ หมือนกนั เจอแถวๆศาลพระภูมอิ ะ่ ”
“ลองเอาไปใหบ้ ลดู ูดีไหม”
ชูกา้ ไม่ไดต้ อบกลับอะไรฟิวส์ แต่กเ็ ดนิ ถอื ตกุ๊ ตาไปใหบ้ ลู
“บลู วา่ งหรอื เปลา่ มาดนู ่ีหนอ่ ย”
“ว่าง ดูอะไรหรอ”
“เราเจอตุ๊กตาแปลกๆตงั นงึ อะ่ พอจะรจู้ ักไหม”
“เราก็ไมร่ จู้ กั เหมือนกนั แตเ่ ราว่าอาจารยเ์ ราน่าจะรู้จัก”
“งน้ั บลเู อาไปให้อาจารย์ดใู ห้หนอ่ ยนะ”
“ไดส้ ิ แตต่ อนน้าี จารยไ์ มอ่ ยู่ ท่านไปรับของที่เขมร ยังไม่กลบั มาเลย”
“แต่เดยี๋ วเราเกบ็ ตกุ๊ ตาไว้ใหก้ ่อนกไ็ ด้ ถา้ อาจารยก์ ลับมาเดีย๋ วเราไปใหา้ จารยด์ ูให้นะ”
“ฝากด้วยนะ”
หลงั จากทบี่ ลไู ดร้ บั ตุ๊กตามาเกบ็ ไว้กับตัวกร็ สู้ กึ ไมค่ อ่ ยดี
แต่กไ็ ม่ไดส้ นใจอะไรจึงไปชว่ ยเพือ่ นทาความสะอาดจนเสรจ็ และแยกย้ายกนั กลับบา้ น
เมอ่ื บลกู ลับมาถึงบ้านก็รสู้ ึกครัน่ เนือ้ ครั่นตัวแปลกๆจึงรีบอาบนา้ แล้วเข้านอน
ตกกลางคืนบลกู ็รสู้ กึ คดิ ถงึ แชมเปญมากจนนอนไมไ่ ด้ อกี ด้านหนึ่งแชมเปญไดใ้ หห้ มอผที าคุณไสย์ให้แตไ่ มส่ าเร็จ
แตห่ ลังจากที่บลูเอาของต่าไปเก็บไวก้ ับตวั ทาใหข้ องที่แชมทาสาเรจ็

เดือนทผ่ี ่านมาบลูเอาแตไ่ ปอยแู่ ตก่ ับแชมเปญ จนเพ่อื นๆ เออื ม
ดา้ นมิรินก็อาการทรดุ ลงทกุ วนั แตบ่ างครั้งกด็ ขี ึน้ จนแปลกไปผลสดุ ท้ายกก็ ลับมาทรดุ ลงเหมือนเดิม

เม่อื มริ นิ รขู้ า่ ววา่ บลูไปอยูก่ บั แชมยิง่ ทาให้อาการแยล่ งกว่าเดิม
เพราเวลาบลมู าเยย่ี มเธอกจ็ ะพาแชมเปญมาด้วยแล้วเธอชอบพูดแสรง้ วา่ เปน็ หว่ งเป็นใยมิรินหากแตใ่ จจรงิ กลบั สม

นา้ หน้า
“สวัสดมี ิรนิ ” บลูกลา่ วทักทาย
“สวสั ดบี ลู”มิรนิ ตอบกลบั ด้วยสีหนา้ ยมิ้ แยม้

“สวสั ดีจะ้ มิรนิ ”แชมเปญเอย่ ทกั ทายด้วยรอยยิ้มทแ่ี สรง้ ทา
“เธอเปน็ ยงั ไงบา้ ง เราเห็นบลบู อกวา่ เธอไม่ค่อยสบาย ยังไงกห็ ายเรว็ ๆนะ”

“ขอบใจจ้ะ”
จากนน้ั ไมน่ านแชมเปญได้ชวนบลกู ลบั บา้ น
พอบลูออกไปเพอื่ นๆของมิรินกเ็ ขา้ มาบ่นวา่ แชมเปญแย่มากเพราะเพอื่ นของมริ นิ ไม่ชอบแชมเปญ

แต่กเ็ หน็ แก่บลทู ่ีเปน็ เพื่อนเลยไมไ่ ดพ้ ดู อะไรออกไปมาก
1เดือนผา่ นไป

บลูขลกุ อยูก่ บั แชมเปญจนไมไ่ ดม้ าหาเพอ่ื นเลย เขาสภาพโทรมมากไมเ่ หมืนบลกู ่อนหน้านี้ทีส่ ุขมุ เยือกเย็น
แต่ตอนน้ีเขากลายเป็นคนอารมณร์ อ้ น มอี ะไรขดั ใจนิดหนอ่ ยเขาก็จะโมโหข้นึ มาทนั ที
อืดดด อดื ดด

โทรศพั ทข์ องบลดู งั ขน้ึ โชว์ชื่ออาจารย์ของบลู
“สวสั ดีครบั ”บลูพดู ดว้ ยน้าเสียงแหง้ ๆ

[บลู ตากลับมาแล้ว จะไม่มาหากันหน่อยเรอะ]ปลายสายตอบกลับมา
แลว้ จากนั้นก็คนุ สารทกุ ข์สุขดบิ ตา่ งนาๆจนได้ข้อสรุปว่า
อาจารย์ของบลทู ่ีเพิง่ กลับมาจากประเทศเพอื่ นบา้ นชวนบลูไอทบี่ ้าน บลบู อกเร่อื งนก้ี บั แชมเปญ

“แชม วนั นีผ้ มจะไปทาธรุ ะขา้ งนอกหนอ่ ยนะ”บลบู อก
“แชมขอไปดว้ ยไดไ้ หมคะบลู แชมกลวั จะทนคดิ ถึงบลูไมไ่ หว”แชมเปญพูดดว้ ยนา้ เสยี งออดออ้ น

“ขอโทษจริงๆนะแชม เรอื่ งนผี้ มให้คุณไปด้วยไมไ่ ด้จริงๆ แล้วผมจะรีบกลับมาหานะครับ”บลูปฏิเสธ
แลว้ ย้มิ ให้แชมเปญ พรอ้ มกบั เอามือลูบหวั แชมเปญอย่าเอ็นดู
บ้านอาจารยข์ องบลู

พออาจารย์เห็นสภาพบลู อาจารย์ก็คิว้ ขมวด แลวเรยี กบลใู ห้เข้าไปหา
“บลู เอง็ ไปทาอะไรมา ทาไมถงึ อย่ไู นสภาพน้ีวะ”อาจารยพ์ ูดทกั ขึน้

บลูไม่ไดต้ อบ ไดแ้ ตย่ ิ้มเจ่อื นๆ กลับไป
“ลองรดนา้ มนตไ์ หม”อาจารย์ถามตอ่
“ไม!่ ”คราวนบี้ ลตู อบกลบั อยา่ งเรว็

อาจารยจ์ งึ รู้ทนั ทีว่า ท่ีอยกู่ ับเขาตอนนี้ไมใ่ ชบ่ ลูแต่เป็นผที ีบ่ ลูโดนทาของใส่ อาจารย์สั่งให้คนชว่ ยกนั จับบลูไว้
แล้วทาการรดน้ามนตถ์ อนของให้ทนั ที หลงั จากอาจารย์แกข้ องใหเ้ สรจ็ กไ็ ดถ้ ามบลูวา่ ทาไมถึงโดนของได้

“เอง็ ไปทาอะไรมาทาไมของถึงเขา้ ได้ มขี องดอี ย่กู บั ตวั ไม่ใช่หรอทาไมมนั ถงึ เขา้ เอง็ ได้ไปทาอะไรมา
หรือเอ็งไปเอาแะไรมาเกบ็ ไว้หรอ”

บลูเงยี บไปสกั พกั ก็นกึ ข้นึ ได้วา่ เอาตกุ๊ ตาแปลกๆมาเกบ็ ไว้กับตวั
“พอดีเพ่อื นผมเจอตุ๊กตาแปลกๆตัวนึงแล้วผมกไ็ ม่รู้จักด้วยเลยคิดวา่ จะเอามาให้อาจารยด์ ูแต่ตอนน้ันอาจารยไ์ มอ่ ยู่

ผมเลยเอามาเกบ็ ไว้กับตัวกอ่ น”
จากนน้ั บลูก็เอาตุก๊ ตาออกมาให้อาจารย์ดู เม่ืออาจารย์เหน็ กต็ กใจมาก
เพราะตัง้ แต่อาจารย์เกมิ ายงั ไมเ่ คยเห็นของจริงเลย

“เฮย้ นม่ี ันของดาทแ่ี รงมากเลยนะเอง็ ไปเอามันมาไดไ้ ง”
จากน้นั อาจารย์ก็ได้เลา่ เรอื่ งเกย่ี วกับการฝงั รูปฝังรอยใหบ้ ลูฟงั

(ฝังรปู ฝงั รอย มาจากคาสองคาคือ ฝงั รปู และ ฝงั รอย โดยคาว่าฝงั รปู หมายถงึ
การทาใหน้ ่งิ หยดุ อย่กู บั ทเี่ หมอื นกบั คาวา่ ฝังศพ โดยใช้ "รูป" ตามความหมายน้คี อื รปู รา่ งลกั ษณะ รูปจะแปลว่า
หนุ่ หรือรูปปั้น ซ่ึงจะกระทาเป็นรูปปน้ั ลักษณะใดก็ได้ ชายคู่กับหญงิ หญิงคกู่ บั หญิง ชายคู่กบั ชาย หรอื หญิงคู่กบั มา้

ส่วนคาวา่ ฝงั รอย มาจากคาว่า รอ่ งรอย กาหนดคาสง่ั เป็นร่องรอยกากับไวว้ า่
ให้ท้งั สองฝา่ ยรักกนั และอย่รู ว่ มกันตลอดกาลนาน ตามความต้องการของผกู้ ระทา ดั้งน้ันคาวา่ ฝงั รปู ฝงั รอย

จึงใหค้ วามหมายว่า การทาให้คนสองคนรักกนั โดยสร้างร่องรอยไว้กับหุ่นรูปป้ัน
แต่เดิมนน้ั คาวา่ ฝังรปู ฝังรอย มีตน้ กาเนิดมาจากคาว่า ฝงั รปู ฝังหุ่น ซ่ึงเปน็ คาๆเดยี วกันว่าฝงั ลงในรปู

ฝงั ลงในหุ่น และเรยี กตามลักษณะการฝงั คือ เอารูปปน้ั รูปห่นุ ไปฝงั ไวใ้ ตด้ นิ ในป่าช้า ฉะนนั้ หากพบใครกลา่ ววา่

ฝังหนุ่ กใ็ ห้เขา้ ใจว่าเป็นฝังรปู ฝงั รอยนเ้ี ชน่ กันถงึ จะเรียกต่างกนั ออกไปแตม่ ันกค็ ืออันเดยี วกัน ซ่ึงมจี ดุ ประสงค์
มัดหุ่นให้หลง หลงอย่างหัวปักหวั ปรา วิธีแก้ คอื ทาลายหนุ่ รูปรอยันน้ )

หลงั จากอาจารย์เลา่ เสรจ็ บลูกไ็ ด้ขอตัวกลบั แตก่ อ่ นกลับอาจารย์ไดเ้ รยี กบลไู วก้ ่อน
“บลู เรอ่ื งทข่ี ้าแก้ของให้เอ็ง เอ็งอยา่ พึ่งไปบอกใครนะ ลองหาสืบหาคนที่ทาของใส่กอ่ น” (นัน่ กค็ ือแชมเปญ)
บลูตอ้ งทาตวั ให้เหมอื นตอนท่ีโดนของ สว่ นต๊กุ ตาอาจารยไ์ ด้เปน็ คนเก็บไวเ้ พราะจะช่วยสบื หาคนทาให้

บทท่ี4
บลูพารท์

หลงั จากบลูคยุ กับอาจารยเ์ สร็จบลกู ไ็ ดก้ ลบั มาทบ่ี ้าน แล้วโทรหาชมเปญ เพื่อทาตามทอ่ี าจารย์ไดบ้ อกมา
บลูยังไปอยู่กับแชมเปญเหมือนเดิมและตอนน้ีบลูกเ็ ช่อื ว่าแชมน่าจะเปน็ คนทท่ี าของใส่มริ นิ

แต่ก็ไม่ไดเ้ ชือ่ ขนาดนั้นเพราะบลคู ดิ ว่าน่าจะมีอะไรบางอย่างทซ่ี ่อนอยู่
บลคู ดิ มากเร่ืองมริ นิ จนเหม่อลอยในขณะที่กาลงั กินข้าวอยู่กับแชมเปญจนเธอร้สู ึกแปลกแต่กไ็ ม่ไดส้ งสยั อะไร
เพราะเธอคดิ วา่ ยังไงเธอกม็ ีของดีของอาจารยท์ ี่ตอนน้ใี ชไ้ ดผ้ ลแลว้ เมอื่ กินขา้ วเสรจ็ ท้งั คู่กไ็ ดแ้ ยกย้ายกันกลบั บา้ น

เม่ือถงึ บา้ นบลูไดน้ ัง่ เหมอ่ คิดถึงอดตี ของตวั เองตงั้ แต่เริม่ รู้จักกับมริ นิ
บลูเริม่ ชอบมริ ินตง้ั แตต่ อนเด็กๆ แตเ่ พราะฐานะต่างกันบลจู งึ ตอ้ งทาทแ่ี ม่ต้องการมากกวา่ ทาตามใจตวั เอง

ในตอนเด็กบลูจงึ ตอ้ งยอมไปเรยี นต่อทตี่ า่ งประเทศ
กลับมาอีกทมี ิรินกม็ ีบริษทั จนมคี วามพร้อมตามท่แี ม่ของบลตู อ้ งการ
แตบ่ ลกู ็ไม่สมหวงั เพราะแม่บอกวา่ ให้บลูแต่งงานกับแชมเปญ เพราะบา้ นของบลมู ีหน้ามีตาในสังคม

มบี รษิ ทั ทีท่ าเงินหมนุ เวียนในประเทศมากกว่า100ล้าน แต่ก่อนที่ครอบครวั ของบลจู ะมขี นาดนน้ี
ก็มาจากคนธรรมดาทีป่ ระสบความสาเร็จในการลงทนุ ในอดตี ซงึ่ ก็คอื รุ่นคณุ ตา

บ้านของบลูนั้นเป็นบา้ นทมี่ คี ุณธรรม ซ่ึงบลเู ป็นทายาททรี่ ับขันธต์ อ่ มาจากแม่ทาใหบ้ ลูมีสมั ผสั ที6่
อาจารยข์ องบลูเดิมกเ็ ปน็ ตาของบลู แต่ท่านมีวิชาอยู่ยงคงกระพัน ทาให้ท่านมอี ายมุ ากกวา่ 100ปีแล้ว
แม่ของบลูเปน็ ผูห้ ญงิ จึงต้องรอจนกว่าบลูจะมีอายูครบแล้วช่วยถ่ายทอดวชิ าทกุ อยา่ งให้บลูแลว้ จงึ จะหมดอายขุ ัยไป

บลูเต็มใจยอมรบั วชิ าท่จี ะได้รบั แต่มขี ้อแม้ว่าขอให้เขาอายุครบ35ปีกอ่ น เขาจึงจะรบั มัน
“บลู ถา้ บลูรับของแลว้ บลจู ะแตง่ งานไม่ไดน้ ะ”

“ได้ครบั ผมจะทาตาม”
จากน้นั บลกู ไ็ มไ่ ด้ใหค้ วามสาคญั กบั มริ นิ มากเท่าไหร่
เพราะบลูกลวั ว่ามิรินจะรอไม่ไดจ้ นเป็นการผูกกรรมกันมากกว่า ในตอนทีบ่ ลูอยูต่ า่ งประเทศ

บลูไดท้ ราบข่าววา่ มิรนิ ป่วยโดยที่ดาวเปน็ คนมาบอกและกอ่ นท่ดี าวจะหายไป ดาวไดบ้ อกกับบลูเกีย่ วกับมริ ิน
“มิรินยงั มีเคราะหใ์ หญ่จากคนใกล้ตวั ถ้าบลูอยากช่วยใหล้ องเปลยี่ นความคิดไหม?” ดาวพูดเปน็ นัยๆ

“???” บลูมีสีหน้างงๆ
ไม่นานบลูกน็ ึกขนึ้ ได้ ถงึ ขอ้ ตกลงท่คี ยให้ไว้กบั ตา บลูกเ็ กบ็ มาคิดจนคิดมาก
แต่หลงั จากกลับมาจากต่างประเทศก็เหน็ สภาพมริ นิ จนทาใหเ้ จ็บปวดมากมิหนาซา้ ยงั โดนของจากแชมเปญอีก

บลูกค็ ิดมากกว่าเดิม เลยนกึ ถงึ คาพูดของตา
บลูเลยตัดสนิ ใจไปหาตา แลว้ เลา่ เร่อื งของมริ ินให้ตาฟัง และบอกกับตาว่าตอ้ งการรับของกอ่ น

“ตาครับ”
“วา่ ไงบลู”
“ผมมีเรือ่ งจะปรกึ ษาตาหนอ่ ยครบั ”

(บลเู ลา่ เกย่ี วกับเรอื่ งของมริ นิ ให้ตาฟงั )
หลังเลา่ จบบลูก็เอย่ เปิดประเดน็ ถามตาเร่อื งการรับของ

“ผมอยากรบั ของก่อนจะไดไ้ หมครับ ผมอยากชว่ ยมิริน”

อาจารย์ยงั ไมไ่ ดต้ อบอะไรแตบ่ อกกบั บลูว่าในรนุ่ ของบลูนน้ั ตอ้ งทุกขท์ รมานนะเพราะจะไม่มีทายาทในการสบื ตอ่
บลูจะช่วยมริ ินได้ แต่ไม่สามารถรักกนั ได้

อาจารย์ยังบอกอกี ที่อาจารย์ลงทนุ สร้างบา้ นหลังน้ีกเ็ พ่อื เตรยี มไว้ให้บลเู พือ่ ต้งั ตัวเม่อื บลูอายมุ ากข้ึนบลจู ะไมแ่ กล่ ง
และถ่ายทอดของใหใ้ ครไมไ่ ด้ หลงั ได้ฟังอาจารยพ์ ูดจบบลมู ีอาการลังเล แต่ถ้ามันจะช่วยมิรนิ ได้บลกู ย็ อม

“บลูแนใ่ จนะ”อาจารย์เอย่ ถามบลเู พอ่ื ความแน่ใจ
“ครับ”
อาจารย์ไดเ้ รม่ิ ทาพิธใี หบ้ ลู ในการทาพธิ ีนัน้ ต้องใชเ้ วลายาวนาน เวลาในการทาพธิ ีคือ 7วนั 7คืน

เมื่อพิธีเสรจ็ สิ้นทาให้แชมเปญไดร้ ับผลกระทบจากท่ีเธอทาของใสบ่ ลู
ด้านแชมเปญในขณะที่เธอกาลงั กนิ ข้าวอยๆู่ เธอกเ็ ห็นเสน้ ผมอยใู่ นอาหารทั้งท่กี อ่ นหนา้ น้ีมันไมม่ ี

แต่เธอกไ็ ม่ไดเ้ อะใจอะไร
หลังกนิ ขา้ วเสร็จเธอกไ็ ปอาบน้าระหว่างทีส่ ่องกระจกน้ันเธอรสู้ ึกเหมือนมอี ะไรอย่ดู ้านหลงั
แชมเปญเริม่ รู้สกึ แปลกๆแต่เธอก็ยังไม่ได้สนใจอะไร

“สงสัยคงคดิ ไปเองมง้ั ”แชมเปญพึมพัมกับตัวเอง
อาบน้าเสร็จแชมเปญกเ็ ดินไปเข้านอนขณะทเี่ ธอกาลงั จะเคลมิ้ หลับเธอรสู้ กึ ว่ามีใครยนื อยทู่ ีป่ ลายเตียง

เธอลมื ตาข้ึนมาก็เห็นเปน็ ผู้ชายร่างใหญ่ยนื อยปู่ ลายเตียงเธอตกใจมากก็กรด๊ี ออกมาดงั ลั่นแล้วเธอก็สลบไป
ทางด้านบลหู ลังที่พธิ เี สร็จสนิ้ บลูต้องอยูก่ บั อาจารยเ์ พอ่ื ่จี ะเรียนรูก้ ารอยรู่ ่วมกับผูอ้ น่ื
หลังจากน้ัน 3 เดือนผ่านไป

อาการของมริ ินตอนนไี้ ม่ดีขึน้ และกาลังทรดุ หนักกว่าเดิม
บลูได้กลบั ไปหาเพ่ือนๆทกุ คนแล้วบอกกับเพอ่ื นเกย่ี ววธิ ีการถอนของออก

“ทกุ คน เรามเี รอื่ งจะบอก”บลูเอ่ยเปดิ ประเด็น
“มีอะไรหรอบลู”ชูก้าถามกลับ
“ทุกคนจาตู๊กตาไดไ้ หม เราต้องหาต๊กุ ตาใหค้ รบทุกตวั ”บลูตอบ

“อ๋อออ”
ตอนนใี้ นสายตาของเพอ่ื นๆบลดู เู ปน็ คนท่ีเยน็ ชามากขึ้น แตท่ ่ีบลูเปน็ แบบนเ้ี พราะไมอ่ ยากใหม้ ริ นิ ต้องเปน็ อันตราย

บทที5่
หลงั จากน้นั เพอื่ นๆทุกคนก็ย่งุ กบั การหาต๊กุ ตามาทาลาย แล้วตอนนวี้ ิสกกี้ ไ็ มอ่ ยเู่ นอื่ งจากไปดูงานทต่ี า่ งประเทศ
ตอนนี้จงึ มีแคช่ กู า้ และฟิวส์ท่อี ยู่หาตุ๊กตา ส่วนบลูก็ไปประเทศเพอ่ื นบ้านเพ่อื ไปเรียนวิธการถอนของ
บลอู ยากช่วยมิรนิ มากจนตวั เองยอมทาทุกอยา่ งเพ่ือมริ ินแม้ว่าสดุ ทา้ ยจะไม่ไดอ้ ยุ่ดว้ ยกนั ก็ตาม
อาการของรินเริม่ แย่ลงเรอื่ ยๆ จนบลูทุกข์หนัก
“ปล่อยกเู ถอะ อยา่ ทากู ปลอ่ ยก.ู ..”มริ ินบ่นพมึ พมั มริ ินมอี าการแบบนี้มาเปน็ อาทิตย์แลว้
เหมือนมันเป็นสัญญาณของเวลาท่ีใกล้เข้ามาแล้ว
“ฟวิ ส์ กา้ กลัวจัง”ชกู ล้าพูดเสยี งส่นั เม่ือเหน็ สภาพเพ่อื นของตวั เอง
“ไม่เปน็ ไรนะ บลูจะตอ้ งช่วยมนิ ไดแ้ น”่ ฟวิ ส์ปลอบ ทัง้ ทใ่ี นใจเขาหมดศรทั ธาไปแล้ว สภาพของมริ ินตอนน้ี
มันย่งิ กวา่ ผีเสียอกี วิสก้ีก็ดันมาไม่อยตู่ อนน้ีอีก ฟวิ ส์หมดหวัง และพร้อมปลงกับทกุ อย่างไปแล้ว
“คุณชูก้า คุณฟวิ ส์คะ เจอล้วคะ่ !”แม่บา้ นร้องเรยี กท้ังสองคนอยา่ ตื่นตระหนก
“เจออะไรป้า ป้าใจเยน็ ๆคะ่ ”ชกู ้าว่งิ ไปรบั
“ต..ตุก๊ ..ตุ๊กตาค่ะ เจอตกุ๊ ตาแลว้ ”ปา้ แม่บา้ นบอก พร้อมกับหอบไปด้วย
ทกุ คนในห้องรบี วงิ่ ตามป้าแมบ่ า้ นไป ท่ีหลังบ้าน ไปพบกบั คนงานในบ้านทเ่ี หลือท่กี าลงั มงุ ดูอยู่
ตกุ๊ ตาตัง้ อยู่ท่สี นามหลังบา้ น ฟิวส์โทรตามบลู แลว้ ถามวา่ ต้องการอะไรในการแกข้ องบ้าง ทางนี้จะเตรียมไวใ้ ห้
แตบ่ ลูกลับบอกมาว่ามันมีตกุ๊ ตาทง้ั หมด3ตวั แตแ่ ค่หา2ตัวมริ ินก็แทบจะไม่ไหวอยู่แล้ว เขาจงึ จะทาของกลบั
หลังจากตกลงกนั ได้ พวกเขาท้งั หมดนดั กันวา่ อีก3วันจะเปน็ วันพระ และเป็นวนั ทร่ี ะจันทร์เต็มดวง
แลว้ ไปเจอกนั ทบ่ี ้านของบลู ตอน5ทุ่ม
3 วนั ตอ่ มา
ตอนนีเ้ พอื่ นๆได้มาอยูท่ ี่บ้านของบลู ตอนนีบ้ ลูกาลังเตรียมของทจ่ี ะใช้ในการประกอบพธิ ี
“บลู”ชูกา้ เอย่ ทกั บลูทก่ี าลังงว่ นกบั การเตรียมของ
“มากนั แลว้ หรอ”บลูเอ่ยข้ึน
“นต่ี ๊กุ ตา ใหเ้ อาไปไว้ตรงไหนอ่ะ”ฟวิ สถ์ ามบลู
“เอาวางไวก้ บั อีกตวั กไ็ ด้”
“อืม”
หลงั จากทบ่ี ลเุ ตรยี มของเสรจ็ กเ็ ริม่ ทาพธิ ี โดยการใช้หุน่ ทาคนื เพอื่ ทดแทนตุ๊กตาตวั ท่ีหาไม่เจอ หุน่ ทาคืนนน้ั เป็นหุ่น
ที่ทาขน้ึ มาใหมแ่ ต่คนื สภาพเดมิ หนุ่ ทาจากดนิ ที่มีอาถรรพม์ ีลกั ษณะเป็นดนิ โป่ง 7ปา่ ชา้ เมื่อทาหุ่นเสร็จบลูกเ็ รม่ิ พธิ ี
การถอนของโดยการท่นี าหนุ่ นัน้ มาทาลายพิธีกรรมก็เป็นอันเสร็จสิ้นหลังจากทาลายของกจ็ ะกลบั ไปหาคนท่ีทา บลู
กไ็ ด้บอกเพื่อนๆใหก้ ลบั ไปพักผ่อนตอนนไี้ ม่มอี ะไรแล้ว
“กลบั ไปพักกันเถอะตอนนกี้ ด็ กึ แลว้ ”
“งั้นพวกเรากลับแลว้ นะ”

พดู จบทกุ คนกอ็ อกจากบ้านของบลแู ลว้ กไ็ ปสง่ มริ ินที่บ้าน
“มิรินใหฉ้ นั นอนเปน็ เพอื่ นแกดีไหม” ชกู า้ เสนอความคิดเพราะในใจเธอเป็นหว่ งมริ ินและเผื่ออาจจะมีอะไรฉุกเฉนิ
จะไดช้ ่วยทัน
“เป็นไรแกฉันอยไู่ ด้ แคน่ ีส้ บายมาก”มิรินตอบเพอื่ นดว้ ยแรงอนั นอ้ ยนิดของเธอ
“ฉนั อยู่เปน็ เพอ่ื นแกดกี ว่า ไม่ไดน้ อนกับแกนานแล้ว”ชกู ้าไม่ได้สนใจคาของมริ นิ
“งน้ั เรานอนด้วย นอนหลายๆคนจะไดช้ ว่ ยกนั ได้”ฟิวสพ์ ดู ข้ึน
“โอเคๆ เรายอมแพ้”มิรนิ ยกธงขาวยอมแพ้เพอ่ื นทง้ั สอง
“งั้นเรานอนรวมกนั ท่หี นา้ โทรทัศนแ์ ลว้ กนั จะได้กว้างๆ”กา้ เสนอ
“ไดๆ้ งน้ั ก็ยกฟกู มาปนู อนแล้วกนั ”มิรนิ บอก
จากนั้นทง้ั สองคนกไ็ ปช่วยกนั ขนฟกู มาปนู อนโดยมีมิรินนงั่ รอเน่ืองจากเพอ่ื นเธอบอกว่ามิรินร่างกายยงั ไม่คอ่ ย
แข็งแรงดจี งึ ใหน้ ัง่ รอ
“เสรจ็ แลว้ ววววววว”ชกู า้ ร้องออกมาดว้ ยความดีใจ
“มิรนิ เราไปนอนกันเถอะ”กา้ ชวนมริ นิ ให้ไปนอนเราะตอนนก้ี ด็ ึกมาแล้ว
“ฝันดีนะทุกคน”มิรนิ เอ่ย
“ฝนั ดีเชน่ กัน”ฟวิ ส์และชูกา้ ตอบ
วสิ ก้ี พาร์ท
ไฮ….ผมวสิ ก้ี ผมแอบชอบมิรนิ ต้ังแตเ่ ดก็ แล้ว พวกเรา5คนเรยี นด้วยกนั มาตง้ั แต่ประถม
แลว้ กก้ี ็มกั จะถกู มริ ินมองข้ามเสมอ เวลาที่ผมทาอะไรบลกู ม็ ักจะทาได้ดกี วา่ ผมเสมอ ผมคงไมม่ หี วังเรอ่ื งมริ นิ แลว้ ละ่
แตพ่ อโตขนึ้ ผมกด็ ้มหมั้นหมายทางธรุ กจิ กับแชมเปญ ตอนแรกมันดีมากๆจนมีบลูเขา้ มา
คราวนี้บลูมันทาลายชวี ติ ผมไปเลยแชมเปญถอนหม้ันกับผมแล้วก็ไปตามบลูตลอด เม่ือผมรูผ้ มแทบคลั่ง
ผมหมดาลัยตายอยากกับชีวติ จนผมได้เจอรนุ่ พคี่ นหน่ึงเข้ามาหาผม เขาได้นะนาตวั วา่ ชอ่ื วิน
พ่วี ินเป็นลูกศิษย์ของอาจารยท์ า่ นหน่ึงที่โดง่ ดังอยู่ในวงการไสยศาสตร์ ผมท่ไี ม่หรูจะหนั ไปทางไหนแล้ว
ทาให้ผมตัดสินใจเข้าไปหาอาจารย์ท่านนีต้ ามท่ีพวี่ ินแนะนา
พอผมไปถึงทนี่ นั่ ผมรู้สกึ ได้ถงึ ความไม่น่าพสิ มยั อยา่ ย่ิง บรรยากาศอึมครมึ นา่ กลัว
เหมอื นมหี มอกดาปกคลมุ ตลอดเวลา บ้านทรงไทยยกสูง ทีด่ ูแลว้ ใหค้ วามรู้สึกแปลกๆ
รอบๆห้อมลอ้ มไปดว้ ยแมกไมน้ านาพนั ธุม์ ที ้ังคนุ้ ตาและแปลกตาปนกันไป
ในขณะท่ีผมกาลังจะเข้าไปในเขตเรือนของอาจารยช์ ัยนนั้
“เอง็ แนใ่ จหรอท่จี ะเข้ามา”อาจารยถ์ ามกี้ ทาให้ก้ีตกใจเลก็ นอ้ ย
“ผมหนั กลบั ไปไม่ไดแ้ ล้วครับ”วสิ กตี้ อบอาจารย์
“งน้ั ก็ตามขา้ มา”อาจารย์บอก

วสิ ก้พี ยกั หน้า แล้วเดนิ ตามอาจารยเ์ ข้าไปในเขตเรือนของอาจารย์
ทา่ นเดินนาผมเข้าไปในหอ้ งๆหนงึ่ ในห้องนนั้ มนั มดื มาก
มโี ตะ๊ ที่วางของบูชาแปลกๆหลายอยา่ งคล้ายกับทเ่ี คยเห็นในหนงั ผีมาก ผมรูส้ กึ หว่นั นดิ หนอ่ ย
แตใ่ นเมอ่ื มาขนาดนแี้ ลว้ กค็ งตอ้ งเดินหน้าตอ่
“ทาไมเอง็ ถึงอยากทาหละ ดจู ากลกษณะเอง็ แล้งนา่ จะมีเงนิ พอตัวนะ”
“ข้าว่าเอ็งไม่น่าจะเดือดรอ้ นอะไร”
ผมจงึ เล่าเรือ่ งทงั้ หมดใหอ้ าจารยฟ์ ัง อาจารย์จึงถามว่าสรุปแลว้ เอง็ จะทาของใส่ คือ บลู
หรอแต่ผมคิดสกั พักกป็ ฏเิ สธว่าไม่ใช่
“คนท่ีผมจะทาของใส่คือมริ ินครบั ”วิสก้ตี อบอย่างไม่ลังเล
“แตม่ ิรนิ เปน็ คนทีเ่ อ็งรักไมใ่ ชร่ ?ึ ”อาจารยถ์ ามผมอยา่ งงงๆ
“ถา้ ผมไมไ่ ดม้ ริ นิ บลมู นั กต็ ้องไม่ไดแ้ ละต้องทกุ ข์ทรมานเพราะตอ้ งเหน็ คนท่ีมันรักทรมาน”
หลังจากท่ีผมเสร็จธุระแล้ว ผมกก็ ลบั มาหาเพ่อื นๆ ทาตัวเหมอื นไม่มีอะไรเกดิ ข้นึ ผมเฝา้ มองมิรนิ อย่หู า่ งๆ
ไม่เข้าไปก้าวกา่ ยมากเกนิ ไป เพราะมนั เปน็ คาเตอื นจากอาจารย์ชยั บางครง้ั ผมแอบสงสารมริ ินท่เี ป็นแบบน้ี
เธอทนทุกขท์ รมานมาเกือบปี ผมเคยอยากจะถอนของแต่แล้วผมกต็ ้องยอมถอยเพราะมนั เป็นชวี ติ แลกชวี ติ
ผมรกั มริ ิน แต่ผมรักชีวติ ผมมากกวา่

บทที่6
หลงั จากทาการแก้ของเสร็จ ทุกคนสบายใจขึน้ มาก อาการของมริ ินตอนนก้ี ็ดขี นึ้ เร่ือยๆแต่กไ็ มส่ ารถทจี่ ะกลบั มา

สมบรู ณไ์ ด้เพราะไดโ้ ดนของมาเป็นเวลานานเกินไป สว่ นของทโี่ ดนน้นั ปน็ ของทีแ่ รงมากจงึ ไมส่ ามารถแกใ้ ห้หายขาด
ได้ ของทโี่ ดนตอนนี้ได้ย้อนกลับไปหาคนทท่ี าแล้วหากทาให้ของยอ้ นกลบั ไปสุดท้ายอาจจะเปน็ มิรินเองทีไ่ ม่รอด

ในตอนน้ีทกุ อย่างเหมือนจะดีขึน้ แต่ไม่นานทุกคนก็ได้ทราบขา่ วร้ายวา่ วสิ ก้ีไดป้ ระสบอบุ ัติเหตุทางรถยนต์อาการ
โคมา่ เป็นเรอื่ งท่ีทาให้เพอื่ นทุกคนชอ็ คมาก เพราะกี้เปน็ คนท่ีคอยชว่ ยเหลอื และดแู ลมิรินมาตลอด เขาเป็นคนที่ดี
มากถา้ หากขาดกี้กลมุ่ กค็ งไมส่ ดใสเหมือนเดมิ ด้านมริ นิ เองหลงั จากที่ต้องนอนติดเตยี งนาน ทาให้ต้องนั่งวลิ แชร์

และกายภาพบาบดั อยู่หลายเดือน
อกี ด้านหนึง่ ก็พบกับบรรยากาศท่ีเต็มไปด้วยดว้ ยความโศกเศร้าผู้คนทม่ี ารว่ มงานต่างก็สวมชดุ สดี า ทาให้มองดแู ลว้

ร้สู กึ โศกเศร้าและอาลัย เม่อื มองไปทรี่ ูปทตี่ ้ังอยู่นั้นปรากฏภาพบคุ คลที่คนุ้ เคย จากเหตุการณค์ รั้งนนั้ ทาให้วิสกีท้ ี่
อาการโคม่าอย่ทู นความทรมานไมไ่ หว สุดท้ายทาให้วสิ ก้ีได้จากเพื่อนๆไป เพอ่ื นๆทมี่ ารว่ มงานต่างพากนั โศกเศร้า
เสียใจเปน็ อยา่ งมาก

วิสกี้เป็นคนทท่ี าให้ในกลมุ่ มีความสดใสและมเี สยี งหวั เราะ ทาให้เพอ่ื นๆย้ิมได้ หากขาดวิสกี้ไปคงไมม่ ีใครท่จี ะทาให้
เพื่อนทกุ คนย้มิ และหัวเราะได้เหมอื นเดิม

หลงั จากงานศพของวิสกี้ บลกู ไ็ ม่ได้ติดต่อพวกเพอื่ นๆอีกเลยโดยทเ่ี พือ่ นๆก็ไมร่ ูว้ ่าเขาหายไปไหหน เพอื่ นทกุ คนตา่ ง
ก็คดิ ถึงบลแู ละพดู ถงึ บลูอยบู่ ่อยๆ
“คิดถงึ บลจู ัง” ชกู า้ เอย่ ถามถึงบคุ คลทห่ี ายไปนาน

“น่นั สนิ ะ ทาไมบลูไม่ตดิ ตอ่ พวกเรากลับมาบา้ ง” ฟิวส์พดู เสรมิ
“ไมร่ วู้ า่ ตอนน้ีบลจู ะเปน็ อยา่ งไรบา้ ง ยังสบายดอี ยหู่ รอื เปลา่ ”

“ถ้าวันนัน้ เราไมม่ ีบลูเขา้ มาชว่ ยกไ็ มร่ วู้ า่ จะเปน็ อย่างไร” มริ นิ เอ่ยขึ้น
“เรากค็ ิดว่าอย่างนน้ั บลูช่วยเราไว้เยอะมากจริงๆ”
3 ปีผา่ นไป

ณ ตลาดสดแห่งหนงึ่
“เรเ่ ข้ามาจา้ เร่เขา้ มา แตงโมลกู โตๆสีแดง เนอื้ หวานฉา่ ” เสียงแมค่ า้ ร้านผลไมก้ าลังเชื้อเชิญลกู ค้าใหม้ ารา้ นของตน

“เพียงแคม่ เี งนิ 100 บาท ทา่ นกจ็ ะสามารถซอื้ เนื้อหมูที่มคี ณุ ภาพจากรา้ นเราได้” พ่อคา้ เขยี งหมูร้องเรียกลกู คา้
เชน่ กัน
หลงั จากฟงั เสียงของพ่อคา้ แมค่ า้ โฆษณาสนิ คา้ จากร้านของตน แตอ่ ยๆู่ ก็มเี สียงของแมค่ ้าคนหนึ่งตะโกนขนึ้ มา

“อบี ้า เอง็ จะมาขโมยของรา้ นขา้ อย่างน้ไี ม่ได้” เสยี งของแมค่ า้ ทต่ี ะโกนข้ึนมาทาให้เป็นจุดสนใจของผู้คนในตลาด
และบังเอิญว่าวนั นม้ี ริ นิ ได้มาซอ้ื ของทตี่ ลาดแหง่ นี้ เธอไดย้ นิ เสยี งตะโกนของแม่คา้ คนนั้น เธอจึงหนั ไปมองแล้วได้

พบวา่ คนบา้ คนนนั้ คอื แชมเปญ เมือ่ สามปีท่ีแลว้ แชมเปญเกดิ มีอาการหลอนอยา่ งหนักทาให้เธอกลายเปน็ คน
เสยี สละ มริ นิ จงึ เดนิ เข้าไปหา้ มปา้ คนน้นั
“ปา้ อย่าวา่ อะไรเธอเลยนะคะ เธอก็เปน็ แคค่ นทสี่ ตไิ ม่ดี” มิรนิ เอ่ยในเชงิ ขอร้องงป้าคนนนั้

จากน้ันมิรินได้พาแชมเปญออกไปข้างนอกไปนง่ั ทโี่ ตะ๊ มา้ หนิ อ่อนตวั หน่ึง มิรนิ ก็ไปซือ้ น้าและขนมมาให้แชมเปญกนิ
เมอ่ื เธอกินไปได้สักพกั เธอก็มองหนา้ ของมริ ิน

“ผี ผี ผี”

แลว้ แชมเปญกเ็ พ้อหนกั ขน้ึ จากน้ันก็วิง่ หนมี ิรนิ ไป หลังจากน้นั มริ นิ ก็เดินทางกลบั บา้ น ตอนน้ที ี่บา้ นของเธอมี
เพอื่ นๆรอเธออยู่ เมอ่ื มริ ินกลบั ถงึ บา้ นก็ได้เล่าเรื่องที่เธอไปเจอทตี่ ลาดมา

“ปล่อยเธอไปเถอะ ถือวา่ เปน็ เวรกรรมท่เี ธอเคยก่อ” ชูกา้ เอย่
“ไม่อยากจะคดิ เลยนะวา่ แชมเปญจะเป็นคนทท่ี าของใส่มิริน” ชกู า้ เอ่ยข้นึ ตอ่

แตแ่ ทจ้ ริงแล้วก็ไม่มีใครรูว้ ่าคนที่ทาของใสม่ ิรินคอื วสิ กี้
ตอ่ มาทุกคนกค็ ยุ กนั ในเร่อื งตา่ งๆไปเรือ่ ยเปื่อย แล้วอยๆู่ มิรินก็อาเจียนออกมาเป็นเลอื ดและล้มลงไปตอ่ หน้าเพอ่ื นๆ
ทางด้านบลู ชายหน่มุ ที่รูปร่างกายาดูสงบนง่ิ สขุ มุ และเยือกเย็น กาลังน่ังสมาธอิ ยู่บนเขาในถา้ แหง่ หนึง่ บลสู ามารถ

รับรูถ้ งึ ส่งิ ทจ่ี ะเกดิ ข้ึนกบั คนทเ่ี ขารกั ได้ บลูก็หลุดจากการน่งั สมาธิ เมอื่ บลูลมื ตาขึ้นมาจากนยั นต์ าท่ปี ็นเหมือนคน
ปกติกลบั กลายเปน็ นยั นต์ าสแี ดง