memories

หยดเดยี ว



Prologue

การจากลา คอื ส่งิ ท่ไี ม่มใี ครสามารถควบคุมหรอื หยุด
มนั ลงไดแ้ มก้ ระทงั่ พระเจา้ เวลาในชวี ติ แต่ละคนไมเ่ ท่ากนั มที งั้
คนท่เี วลาเยอะจนน่าอจิ ฉาและคนท่ีมนี ้อยจนน่าเศร้าใจ เวลา
เพยี งเดนิ ไปขา้ งหน้าเรอ่ื ยๆ ไมม่ ที างยอ้ นกลบั จนไปถงึ จดุ ทเ่ี ป็น
ดงั ตอนจบของหนังเร่อื งหน่ึง ท้งิ เอาไว้เพยี งความทรงจาท่มี ี
ความสุขและทุกขใ์ หเ้ ราไดน้ ึกถงึ และมองยอ้ นกลบั ไปวา่ ในชวี ติ
ของเราเคยมคี นทม่ี คี ่ากบั เรามากจนไม่สามารถบรรยายออกมา
ไดอ้ ยู่ ถงึ แมว้ ่าเมอ่ื เวลาผ่านไปความทรงจาทเ่ี ราเคยจาได้ ก็จะ
คอ่ ยๆเลอื นหายไป ต่อใหม้ นั จะสาคญั กบั เรามากแค่ไหนกต็ าม

หลายคนคงสงสยั ว่าใครกนั ล่ะท่ีเป็นผู้กาหนดชวี ติ ของเราให้
เผชญิ กบั การพบเจอและจากลากนั

.

.

.

และคาตอบของคาถามนนั้ คงจะเป็น โชคชะตา

Part I : Turn back time

เวลาหกโมงเยน็ ท่ามกลางบรรยากาศท่เี งยี บสงบใน
สวนสาธารณะแห่งหน่ึงมผี คู้ นมากมายออกมาทากจิ กรรมต่างๆ
บ้างก็มาออกกาลงั กาย บ้างกม็ าเดนิ เล่นกบั ครอบครวั หน่ึงใน
นัน้ มเี ดก็ น้อยอายุประมาณ 5 ปี กาลงั นัง่ อยู่คนเดยี วบนมา้ นัง่
เป็นทส่ี งสยั ของผคู้ นทเ่ี ดนิ ผ่านไปมาเม่อื เดก็ คนน้ีนงั่ อยคู่ นเดยี ว
ไมพ่ บคนทน่ี ่าจะเป็นผปู้ กครองอยใู่ กลๆ้ เลย แต่ผา่ นไปไมน่ านก็
มหี ญงิ สาวแต่งกายดว้ ยชุดสทู รบี รอ้ นเดนิ เขา้ มาเดก็ หญงิ คนนนั้
เพยี งแค่มองหน้าก็สามารถเดาไดท้ นั ทวี ่ามคี วามเก่ยี วข้องกนั
เพราะไมว่ า่ จะเป็นตา ปาก กเ็ หมอื นถอดแบบกนั ออกมา

“คุณแม่!!” เสยี งใสรอ้ งออกมาด้วยความดใี จเม่อื เงยหน้าข้นึ มา
พบกบั คนทม่ี ารบั เธอกลบั บา้ น

“น้องวา รอนานไหมคะ”

“คุณแม่ร้องไห้หรอคะ ไม่ร้องน้า” เดก็ ท่ถี ูกเรยี กว่าน้องวาพูด
ดว้ ยความสดใจตามประสาเดก็

“เปลา่ คะ่ เราไปหาคณุ พอ่ กนั นะคะ”

“คุณพ่อเป็นอะไรหรอคะ ทาไมถึงไม่คุยกบั น้องวาเลยล่ะคะ”
เดก็ น้อยถามดว้ ยความตกใจและกลวั เม่อื เหน็ ว่าพ่อของตนนอน
อยู่บนเตียงสขี าวสะอาดไม่เคล่อื นไหวแม้ว่าเธอจะเรยี กหลาย
ครงั้ แลว้ อกี ทงั้ ยงั ตามรา่ งกายยงั มบี าดแผลมากมาย

“น้องวาคุณพ่อไม่อย่กู บั เราแล้วนะคะ ต่อไปน้ีเราจะมกี นั อยู่แค่
2คนนะคะ” พูดเสรจ็ เธอก็กอดลูกสาวของตนท่ีเรม่ิ ร้องไห้และ
มองไปทพ่ี ่อของเธอด้วยความสบั สน เสยี งรอ้ งของเดก็ น้อยไม่
วา่ ใครมาไดย้ นิ ต่างกส็ งสารและรสู้ กึ สะเทอื นใจเมอ่ื มองภาพของ
เด็กน้อยท่ถี ูกแม่กอดอยู่ท่พี ้นื ขา้ งเตยี ง เดก็ ตวั เลก็ ๆคนหน่ึงท่ี
ควรจะมีแต่รอยย้มิ อยู่กับพ่อแม่อย่างมคี วามสุขกลับต้องมา
สญู เสยี พอ่ ไปเพราะอุบตั เิ หตุทไ่ี มม่ ใี ครอยากใหเ้ กดิ ขน้ึ

เวลาผ่านไปจากเดก็ น้อยน่ารกั สดใสกเ็ ตบิ โตขน้ึ มาเป็น
จนแทบไมเ่ หลอื เคา้ เดมิ ทต่ี อนน้ีกาลงั นงั่ อยู่ทห่ี อ้ งนงั่ เล่น กาลงั
เผชญิ หน้ากบั ผใู้ หญ่ 2 คน

“วาขอออกไปอยขู่ า้ งนอกคนเดยี วไดไ้ หมคะ”

“ทาไมล่ะคะ บ้านเราไมด่ ตี รงไหน อย่กู บั คุณแม่กบั คุณป๊ าไงคะ
ไมอ่ ยากอยกู่ บั คุณแมห่ รอคะ”

“ไม่ใช่อยา่ งนนั้ ค่ะ อกี เมอ่ื กเ่ี ดอื นวากต็ อ้ งไปเรยี นมหาลยั แลว้ วา
อยากลองใชช้ วี ติ ดว้ ยตวั เองคะ่ อกี อยา่ งมนั สะดวกกวา่ ดว้ ย”

วากล่าวออกมาดว้ ยความใจเยน็ และบอกเหตุผล แม้มนั จะไม่ใช่
เหตุผลทงั้ หมดทท่ี าใหเ้ ธออยากออกไปอยคู่ นเดยี วกต็ าม

“เอาแบบนัน้ ก็ไดค้ ่ะ แต่ต้องกลบั มาหาคุณแม่กบั น้องบ่อยๆนะ
แม่เป็นห่วง รู้ใช่ไหมคะ” ใช่เธอกาลงั จะมนี ้อง น่ีเป็นเหตุผล
สาคญั ท่ที าให้เธอตัดสนิ ใจออกไปอยู่ข้างนอก นับตงั้ แต่ท่พี ่อ
ของเธอเสยี ตอนนัน้ เป็นช่วงเวลาทย่ี ากลาบากทงั้ กบั เธอและแม่
มาก คุณแมต่ อ้ งสญู เสยี สามี เลย้ี งดเู ธอมาตวั คนเดยี ว จนกระทงั่
ไม่กป่ี ีก่อนไดเ้ จอกบั คณุ ป๊ า ทงั้ ค่ไู ดต้ ดั สนิ ใจคบหากนั และตอนน้ี
ก็กาลงั จะมลี ูกด้วยกนั กาลงั จะกลายเป็นครอบครวั ท่สี มบูรณ์
แบบ นนั่ ทาใหเ้ ธอรสู้ กึ ว่าตนกาลงั กลายเป็นคนนอก เธอไม่ควร
รสู้ กึ อยา่ งนนั้ คณุ แมร่ กั เธอมาก คณุ ป๊ ากด็ กี บั เธอ คอยดแู ล

แต่ถงึ อย่างนนั้ เธอไม่สามารถหา้ มความคดิ น้ีได้ เม่อื เธอจดั การ
กบั ความคดิ น้ไี ดเ้ ธอกจ็ ะกลบั มาเป็นเหมอื นเดมิ

Part II : Once upon a time

เสยี งตงั้ ปลุกจากโทรศพั ทม์ อื ถอื ปลุกฉันให้ต่นื จากฝัน
เมอ่ื เสยี งดงั ขน้ึ อกี ครงั้ ฉนั จงึ เออ้ื มมอื ไปหยบิ และกดปิดอย่างไม่
เรง่ รบี แลว้ ลุกไปจดั การตนเอง

‘วาโย’ นัน่ คือช่ือของฉัน ฉันกาลังเรียนอยู่ปี ท่ี3
คณะแพทย์ ระหว่างท่กี าลงั จดั การตวั เองอย่ฉู ันกน็ ึกถงึ ฝันเม่อื
คนื น้ี มนั เป็นเรอ่ื งทฉ่ี นั อายเุ พยี งแค่5ปี ในตอนนนั้ ฉนั สูญเสยี พ่อ
ของตนเองไปเพราะอุบตั เิ หตุรถยนต์ เพราะฉันยงั เดก็ จงึ คดิ แค่
ว่าคุณพ่อไปไมน่ านเดยี๋ วก็จะกลบั มาเล่นกบั ฉนั อกี จนเม่อื เวลา
ผ่านไปฉันถงึ ได้รวู้ ่ามนั ไม่มที างเป็นไปได้ เหตุการณ์น้ีเป็นครงั้
แรกทท่ี าใหฉ้ ันรจู้ กั คาว่าการจากลา มนั น่าเศรา้ ทเ่ี ราไม่รวู้ ่ามนั
จะมาถึงเม่อื ไหร่ เราเปลย่ี นแปลงอะไรไม่ได้เลย เหมอื นกบั ว่า
เราไดพ้ บเพอ่ื ทจ่ี ะจาก น่าแปลกทฉ่ี นั ฝันถงึ เรอ่ื งน้ที งั้ ๆทม่ี นั ผ่าน
มานานมากแลว้ บางทอี าจเป็นเพราะเม่อื วานน้ีเป็นวนั เกดิ ของ
น้องชายคนละพ่อของฉันตอนน้ีพวกเขาเป็นครอบครวั ท่อี บอุ่น
และสมบูรณ์แบบสุดๆไปเลยล่ะ มนั ทาให้ฉันรูส้ กึ ว่างเปล่าทุก
ครงั้ ทงั้ ๆท่พี วกเขาไม่ได้ท้งิ ฉันไปไหนและดกี บั ฉันทุกอย่างแต่

มนั เหมอื นฉันอย่บู นโลกน้ีเพยี งคนเดยี ว น่ีคงเป็นอกี เร่อื งท่ที า
ใหฉ้ นั รสู้ กึ ถงึ การจากลาอกี ครงั้ มนั ไมใ่ ช่การจากลาตลอดไป

มนั เป็นเร่อื งของความรสู้ กึ ของฉันเอง ทงั้ ๆท่อี ย่ดู ว้ ยกนั แต่ฉัน
กลบั รสู้ กึ ว่าฉันห่างกบั ครอบครวั ไปเร่อื ยๆ มนั อดึ อดั เม่อื ฉันอยู่
กบั พวกเขา ยงิ่ รวู้ ่าเขากาลงั จะเป็นครอบครวั ทส่ี มบรู ณ์แบบ ฉัน
ยง่ิ รสู้ กึ วา่ ทน่ี ่ไี มใ่ ช่ทข่ี องฉนั ทาไมฉนั ถงึ มาอยตู่ รงน้ลี ่ะ

“ต้ืดๆๆ”เสยี งโทรศัพท์ดงั ข้นึ เรยี กให้ฉันละออกจากความคิด
เมอ่ื เหน็ ชอ่ื ‘น่านฟ้า’ ฉนั จงึ กดรบั ทนั ที

“วาทาอะไรอยคู่ รบั ไปเรยี นรยึ งั ”

“วากาลงั จะไปคะ่ พฟ่ี ้ามอี ะไรหรอคะ”

“เปล่าครบั พก่ี ลวั เราไมต่ ่นื เมอ่ื คนื เราทางานดกึ ไมใ่ ช่หรอ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ แต่วาเคยต่นื สายดว้ ยรไึ ง”

“เยน็ น้เี ราวา่ งไหม พจ่ี ะชวนไปทานอาหารครบั ”

“วา่ งคะ่ ถา้ อยา่ งงนั้ เจอกนั ตอนเยน็ นะคะ”

‘น่านฟ้า’เป็นช่อื แฟนของฉัน เราคบกนั มา1ปีแล้ว คบ
กันตัง้ แต่ฉันอยู่ปี2 ตอนน้ีเขาเรียนจบแล้วอยู่ในช่วงพกั ผ่อน

ก่อนจะไปทางานกบั บรษิ ทั ของท่บี ้าน เรารจู้ กั กนั ผ่านน้องของ
เขาหรอื กค็ อื เพ่อื นสนิทของฉัน ก่อนหน้าท่จี ะเจอกบั เขา ฉันไม่
เข้าใจความรักด้วยซ้า ฉันรู้จักเพียงแค่ความสัมพันธ์แบบ
ครอบครวั และเพ่อื น ฉันเคยอ่านนิยายหรอื ฟังเร่อื งความรกั ของ
คนอ่นื มามากมายแต่ฉนั ไมเ่ คยเขา้ ใจเลย ทาไมบางคนถงึ เสยี ใจ
เม่อื เลกิ กนั ทาไมบางคนถงึ เลกิ รกั ไดง้ ่ายๆ ทาไมบางคนถงึ รกั
กนั มากขนาดนัน้ มนั เป็นความรูส้ กึ แบบไหนฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้า
จนกระทงั่ ได้มารู้จกั กบั น่านฟ้า เขาสอนให้ฉันรจู้ กั กบั ความรกั
การอย่รู ่วมกบั คนอ่นื เขาคอยรบั ฟังปัญหา คอยให้กาลงั ใจและ
ช่วยเหลอื ฉันทุกอยา่ ง เขาทาใหฉ้ ันขอบคุณเขาทุกครงั้ ทเ่ี ขาอยู่
ตรงน้ี ถ้าเป็นก่อนทจ่ี ะเจอเขาถ้าฉันรสู้ กึ ไม่ดฉี นั ก็ทาไดแ้ ค่เกบ็
เอาไวก้ บั ตวั เอง เล่าใหใ้ ครฟังไมไ่ ด้ และแกไ้ ขมนั ดว้ ยตวั เอง

แต่ถงึ แบบนนั้ ทกุ ความสมั พนั ธม์ นั กต็ อ้ งมจี ดุ สน้ิ สดุ เยน็
วนั น้ีเดาไดไ้ มย่ ากเลยว่าบนสนทนาระหวา่ งเราจะเป็นเรอ่ื งอะไร
น่าตลกนะว่าไหม ทงั้ ๆท่รี กั กนั มากแทบไม่เคยทะเลาะกนั เลย
ด้วยซ้า อะไรเป็นสงิ่ ท่ที าให้ความสมั พนั ธ์ระหว่างเราเดนิ ทาง
มาถึงจุดน้ีกนั นะ ต่างกนั เกนิ ไปหรอ ไม่เลยเราเข้ากนั ไดเ้ กอื บ
ทุกอยา่ ง หมดรกั หรอ กไ็ ม่อกี ระหว่างเรามนั เกนิ คาวา่ รกั ไปแล้ว

เวลาหรอใช่ทเ่ี ราต่างคนต่างไม่มเี วลาใหก้ นั แต่เรากค็ อยหาเวลา
วา่ งใหอ้ กี ฝ่ายตลอดแมจ้ ะเป็นเวลาแคก่ ่ไี มน่ าที

บางทอี าจเป็นเพราะเรารกั และเขา้ ใจกนั มากเกนิ ไป เรา
พยายามให้อกี คนมคี วามสุข พยายามทาเข้าใจอกี ฝ่ ายตลอด
พอไม่เข้าใจกนั เราก็ปรบั ความคดิ ของตนเองแทนท่จี ะคุยกนั
เพราะกลวั ว่าทะเลาะกนั ทงั้ ฉันและพฟ่ี ้าเราฝืนกนั มากเกนิ ไปรึ
เปล่านะ เราพยายามจนทง้ิ ตวั ของตวั เองไป เราทาตามใจตวั เอง
ครงั้ สดุ ทา้ ยเมอ่ื ไหรก่ นั นะ เราเอาแต่คดิ ถงึ อกี ฝ่าย ทาไมกนั นะ
คงตอ้ งขอบคุณทช่ี ่วงน้ีเราทงั้ คู่ต่างคนต่างยงุ่ จนทาใหม้ เี วลาอยู่
กบั ตวั เองมากพอทจ่ี ะทบทวนทุกๆอยา่ งแลว้ ล่ะ

It hurts to let go, but sometime it hurts more to hold on.

(มนั เจบ็ ทป่ี ลอ่ ยวาง แค่มนั จะเจบ็ กว่าทต่ี อ้ งยดึ ตดิ )

“ไงเรา เรียนเหน่ือยไหมครับวันน้ี” พ่ีฟ้ าพูดข้ึนมา
ระหวา่ งทเ่ี รากาลงั เดนิ เล่นทส่ี วนสาธารณะ

“กเ็ หมอื นเดมิ แหละค่ะ วาเรยี นจนชนิ ไปแล้ว พ่ฟี ้าล่ะคะจะไป
ทางานไดร้ ยึ งั จะอหู้ รอ”

“วาพจ่ี ะไปต่อโททต่ี ่างประเทศ เราโอเคไหมทพ่ี จ่ี ะไป”

“ไมเ่ หน็ ตอ้ งมาถามวา่ เลย มนั อยทู่ พ่ี ฟ่ี ้านิคะ”

“พ่ฟี ้า วาว่าเราเลกิ กนั ดีไหมคะ วาว่าเราฝืนมามากแล้วจนเรา
ต่างกเ็ หน่อื ยกบั ความสมั พนั ธน์ ้ี เราแทบไมเ่ ป็นตวั เองเลย”

“พฟ่ี ้ารกั วามากรใู้ ช่ไหมคะ” เบ้อื งหลงั พวกเราเป็นภาพอาทติ ย์
ตอนเยน็ มนั คงจะโรแมนตกิ ถา้ บทสนทนาของเราไมใ่ ชเ่ รอ่ื งน้ี

“รสู้ ิ วากร็ กั พฟ่ี ้าคะ่ ”

“ถ้างนั้ เรา….พอกนั แค่น้ีดกี ว่าเนอะ” ประโยคสุดท้ายพ่ฟี ้าพูด
ออกมาทงั้ น้าตา อะไรกนั ไมเ่ หน็ ตอ้ งรอ้ งเลย ทงั้ ๆทค่ี ดิ อย่างนนั้
แต่น้าตามนั กไ็ หลออกมา ทาไมมนั เจบ็ ขนาดน้ีนะ

หลงั จากท่เี ราจบทุกอย่างและกอดลาเป็นครงั้ สุดท้าย ต่างคนก็
ต่างแยกยา้ ยกนั กลบั เหมอื นกบั ความสมั พนั ธข์ องเราทห่ี ยุดมนั

ไว้ก่อนท่มี นั จะพงั เพราะเราจบมนั ทงั้ ๆท่ยี งั รู้สกึ เราถึงรอ้ งไห้
เยอะมากเลยแต่ทงั้ วาและพ่ฟี ้าก็รูว้ ่ามนั ดตี ่อเราทงั้ คู่มากท่สี ุด
แลว้ เราไม่ได้จากกนั ตลอดไป เราเพยี งแค่แยกกนั ไปทาหน้าท่ี
ของตวั เอง แยกไปใชช้ วี ติ ของตวั เองตามทางทเ่ี ราเลอื กเอง
.
.
โชคชะตา
คือสิ่งท่ีฉันทงั้ เกลียดและขอบคุณ มนั ทาให้ฉันได้พบกับคน
มากมายในชวี ติ ไดร้ จู้ กั ไดเ้ รยี นรู้ ไดส้ รา้ งความทรงจามากมาย
แต่ก็ทาให้พบกบั การจากลา แมส้ ุดทา้ ยมนั ก็จะเป็นเพยี งความ
ทรงจา ท่เี ม่อื เวลาผ่านไปความทรงจาเหล่านัน้ จะค่อยๆจางไป
แต่มนั กเ็ ป็นสง่ิ ทม่ี คี ่า ยา้ เตอื นเราว่าครงั้ หน่งึ เราเคยรสู้ กึ อยา่ งไร

It’s sad when the people who gave you the best
memories, because a memory.

(มนั เป็นเรอ่ื งน่าเศรา้ เมอ่ื คนทเ่ี คยมอบความทรงจาทแ่ี สนดที ส่ี ดุ
ใหแ้ กค่ ุณ กลายเป็นแคค่ วามทรงจา)

หยดเดียว