การเขียนสะกดคำภาษาไทย

E-Book

การเขียนสะกดคำ
ภาษาไทย

โดย นางสาวสุพรรษา อินทรวิศิษฎ์
นักศึกษาสาขาวิชาการสอนภาษาไทย

คณะครุศาสตร์ ชั้นปีที่ ๕

เขียนสะกดคำ

การสะกดคำ

การสะกดคำ คือ การอ่านโดยนำพยัญชนะต้น
สระ วรรณยุกต์ และตัวสะกดมาประสม

เป็นคำอ่าน ถือเป็นเครื่องมือการอ่านคำใหม่
ซึ่งต้องให้นักเรียนสังเกตรู ปคำพร้อมกับ

การอ่านการเขียน เมื่อสะกดคำจนจำคำอ่านได้
แล้วต่อไปก็ไม่ต้องใช้วิธีการสะกดคำนั้น
ให้อ่านเป็นคำได้เลย จะทำให้นักเรียนอ่าน
จับใจความได้และอ่านได้เร็ว

วิธีการเขียนสะกดคำ
แบบพื้นฐาน แบ่งได้หลายวิธี ดังนี้

-๑-
สะกดตามรูปคำ

กา สะกดว่า กอ – อา – กา
คาง สะกดว่า คอ – อา – งอ – คาง
ค้าง สะกดว่า คอ – อา – งอ – คาง – ไม้โท – ค้าง

-๒-
สะกดโดยสะกดแม่ ก กา ก่อน
แล้วจึงสะกดมาตราตัวสะกด

คาง สะกดว่า คอ – อา – คา – คา – งอ – คาง
ค้าง สะกดว่า คอ – อา – คา – คา – งอ – คาง – คาง – โท – ค้าง

-๓-

คำที่มีสระอยู่หน้าพยัญชนะ
ให้สะกดพยัญชนะก่อนสระเสมอ

เก สะกดว่า กอ – เอ – เก
ไป สะกดว่า ปอ – ไอ – ไป

-๔-

คำที่เป็นสระลดรูปหรือ
สระเปลี่ยนรูป อาจสะกดได้ดังนี้




กัน สะกดว่า กอ – อะ – นอ – กัน หรือ กอ – ไม้หันอากาศ – นอ – กัน

คน สะกดว่า คอ – โอะ – นอ – คน หรือ คอ – นอ – คน

แข็ง สะกดว่า ขอ – แอะ – งอ – แข็ง หรือ ขอ – แอะ – ไม้ไต่คู้ – งอ – แข็ง

เค็ม สะกดว่า คอ – เอะ – มอ – เค็ม หรือ คอ – เอะ – ไม้ไต่คู้ – มอ – เค็ม

-๕-

คำอักษรควบ สะกดเรียงตัวอักษร
มุ่งเพื่อการเขียนให้ถูกต้อง
อาจสะกดได้ดังนี้

กลอง สะกดว่า กอ – ลอ – ออ – งอ – กลอง
พราง สะกดว่า พอ – รอ – อา – งอ – พราง
กวาง สะกดว่า กอ – วอ – อา – งอ – กวาง

-๖-

สะกดตัวควบพร้อมกัน
มุ่งเพื่อออกเสียงคำควบกล้ำให้ชัด




กลอง สะกดว่า กลอ – ออ – งอ – กลอง

พราง สะกดว่า พรอ – อา – งอ – พราง

กวาง สะกดว่า กวอ – อา – งอ – กวาง

-๗-

คำอักษรนำ สะกดเรียงตัวอักษร
มุ่งเพื่อการเขียนให้ถูกต้อง อาจสะกดได้ดังนี้

อยาก สะกดว่า ออ – ยอ – อา – กอ – อยาก
หนา สะกดว่า หอ – นอ – อา – หนา
สนาม สะกดว่า สอ – นอ – อา – มอ – สนาม

อ่านอักษรนำแล้วจึงสะกด มุ่งเพื่อออกเสียงคำให้ถูกต้อง

-๘-

คำที่ตัวสะกดไม่ตรงตามมาตราตัวสะกด
คำที่มีตัวการันต์

ให้ใช้หลักสังเกตรูปคำ รู้ความหมายของคำและจำคำให้ได้
โดยอ่านและเขียนอยู่เสมอ เช่น เหตุ จันทร์

ลักษณะของคำไทยแท้

๑. เป็นคำพยางค์เดียว

คำไทยแท้ส่วนมากเป็นคำพยางค์เดียว
เช่น พ่อ แม่ น้า ลุง ป้า

คำเรียกส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย เช่น หน้า หู ตา ปาก
คำเรียกชื่อเครื่องใช้ในครัวเรือน เช่น เตียง หมอน
ถ้วย ชาม
คำเรียกชื่อเครื่องมือในการประกอบอาชีพพื้นบ้าน
เช่น จอบ เสียม เกวียน เรือ
คำเรียกชื่อทางภูมิศาสตร์ เช่น ดาว ป่า ดิน ไฟ

๒. เป็นภาษาคำโดดหรือภาษาเรียงคำ

ในภาษาไทยเรียงลำดับประโยคตามหลัก
ประธาน+กริยา+กรรม ซึ่งความหมายของคำและ
ความสัมพันธ์ทางไวยากรณ์จะได้ชัดเมื่อใช้คำพ้อง

เสียงประกอบประโยค

๓. มีเสียงวรรณยุกต์แน่นอนอย่างใด
อย่างหนึ่ง

ความหมายของคำจะเปลี่ยนไปตามเสียงวรรณยุกต์
เช่น คำไทยแท้ กัน กั่น กั้น ทา ท่า ท้า มา ม่า ม้า

คำที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤตหรือภาษาอื่น ๆ เช่น
เกณฑ์ สิงห์ ครีม (cream) ไม่สามารถเปลี่ยนเสียง

วรรณยุกต์เพื่อให้มีความหมายใหม่ได้
คำบาลีสันสกฤตที่ไทยนำมาใช้ เมื่อเปลี่ยนเสียง
วรรณยุกต์มีเพียงบางคำที่มีความหมายคงเดิม เช่น

เสนหา เสน่หา สิเนหะ สิเน่หา

๔. ไม่นิยมเสียงควบกล้ำ

แต่มีบางคำเป็นคำควบกล้ำ มักเป็นภาษาบาลี
ภาษาสันสกฤต และภาษาเขมร

คำไทยแท้ เช่น เกรง กลัว ผลิ ความ คำที่มาจาก
ภาษาเขมร เช่น ขจี เจริญ เสด็จ

คำที่มาจากภาษาบาลีสันสกฤต เช่น เกษตร ทฤษฎี
วิทยุ

๕. มีระบบการเขียนสะกดตัวโดยเฉพาะ

ใช้พยัญชนะสะกดตรงตามมาตรา
คือ แม่กก แม่กบ แม่กด แม่กน แม่กม แม่เกย

แม่กง แม่เกอว

ลักษณะของคำที่มาจาก
ภาษาต่างประเทศ

๑. คำที่มาจากภาษาบาลี

ภาษาบาลี มักจะปรากฏอยู่ในคัมภีร์ทางพระพุทธศาสนาและตำรา
เกี่ยวกับพระพุทธศาสนา

ลักษณะของคำที่มาจากภาษาบาลี มีข้อสังเกต ดังนี้

๑. สระในภาษาบาลีมี ๘ เสียง คือ อะ อา อิ อี อุ อู เอ โอ
๒. พยัญชนะในภาษาบาลีมี ๓๓ ตัว คือ
๓. พยัญชนะวรรคแถวที่ ๑, ๓ และ ๕ เท่านั้นที่ใช้เป็นตัวสะกด
๔. ภาษาบาลีมีหลักเกณฑ์การสะกดคำ
๕. พยัญชนะวรรค ฏ นิยมตัดตัวสะกดเดิม แล้วใช้ตัวตามสะกดแทน
๖. ถ้าตัวสะกดและตัวตามเป็นตัวเดียวกัน มักตัดออกหนึ่งตัว
๗. คำบาลีนิยมใช้ตัว ฬ เช่น กีฬา อาสาฬหบูชา
๘. คำบาลีนิยมใช้ ริ เช่น กิริยา อริยะ

๒. คำที่มาจากภาษาสันสกฤต

ภาษาสันสกฤต ไทยนำมาใช้ทางศาสนา ขนบธรรมเนียมประเพณี
วรรณคดี และใช้เป็นคำราชาศัพท์ ลักษณะของคำที่มาจากภาษา
สันสกฤต มีข้อสังเกต ดังนี้

๑. สระในภาษาสันสกฤตมี ๑๔ เสียง อะ อา อิ อี อุ อู ฤ ฤๅ ฦ ฦๅ เอ โอ
ไอ เอา
๒. พยัญชนะในภาษาสันสกฤตมี ๓๕ ตัว เพิ่มจากภาษาบาลี ๒ ตัว คือ
ศ และ ษ
๓. ภาษาสันสกฤตมีการสะกดคำไม่แน่นอนอย่างภาษาบาลี คำที่ใช้ตัว
สะกดอย่างคำบาลี
๔. คำสันสกฤตใช้ ฑ ในขณะที่คำบาลีใช้ ฬ เช่น จุฑา กรีฑา
๕. คำสันสกฤตใช้ ศ ษ เช่น ศรีษะ อภิเษก
๖. คำสันสกฤตใช้ ฤ ฤๅ ไอ เอา เช่น ฤษี เสาร์
๗. คำสันสกฤตใช้ รร (ร หัน) เช่น กรรม อัศจรรย์
๘. คำสันสกฤตนิยมใช้คำควบกล้ำ เช่น จักร สมัคร เพชร

๓. คำที่มีมาจากภาษาเขมร

ภาษาเขมรมีรูปแบบและการออกเสียงคล้ายกับภาษาไทย ส่วนใหญ่
ภาษาไทยนำมาใช้เป็นคำราชาศัพท์
ลักษณะของคำที่มาจากภาษาเขมร มีข้อสังเกต ดังนี้
๑. ไม่นิยมใช้รูปวรรณยุกต์ ยกเว้น เสน่ง เขม่า
๒. พยัญชนะต้นมักเป็นคำควบกล้ำและเป็นคำที่ใช้อักษรนำ เช่น
อักษรควบ เช่น เขลา โปรด สรง อักษรนำ เช่น ขนง ขจี ถวาย
๓. ใช้ตัวสะกดไม่ตรงตามมาตรา มักใช้ จ ญ ร ล ส เป็นตัวสะกด
๔. คำสองพยางค์ที่ขึ้นต้นด้วย กำ คำ จำ ชำ ดำ ตำ ทำ มักเป็นคำที่
แผลงมาจากภาษาเขมร
๕. นิยมเติมอุปสรรค บัง บัน บำ บรร หน้าคำกริยาหรือคำวิเศษณ์
เพื่อให้มีความหมายของคำเปลี่ยนไป
๖. คำที่ขึ้นต้นด้วย ประ บางคำแผลงมาจากคำเขมรที่ขึ้นต้นด้วย ผ
๗. ใช้เติมคำกลางลงในคำนาม คำกริยา หรือ คำวิเศษณ์ เพื่อให้ความ
หมายของคำเปลี่ยนไป
๘. ไม่นิยมประวิสรรชนีย์ เช่น ลออ ฉบับ ฉงน
๙. คำราชาศัพท์บางคำมาจากภาษาเขมร เช่น บรรทม ทรง เสวย

๔. คำที่มาจากภาษาจีน

ลักษณะของคำที่มาจากภาษาจีน มีข้อสังเกต ดังนี้

๑. เป็นคำที่มักมีเสียงวรรณยุกต์ตรีหรือจัตวา และมีพยัญชนะต้น
เป็นอักษรกลาง คือ ก จ ต บ ป อ มากกว่าพยัญชนะต้นอื่น เช่น เจ๊
ตุ๊ย บ๊วย ก๋ง
๒. มักเป็นคำที่ประสมด้วยสระเอียะและสระอัวะ เช่น เพียะ เจี๊ยะ ยัวะ
ตัวอย่างคำที่มาจากภาษาจีน เช่น ก๊ก ตงฉิน ไต๋ ยี่ห้อ

๕. คำที่มาจากภาษาอังกฤษ

๑. นำคำภาษาอังกฤษมาใช้โดยตรง เพราะยังไม่มีคำที่เป็นภาษาไทย
ใช้ เช่น เกียร์ ไมโครโฟน
๒. คำภาษาอังกฤษที่มีการบัญญัติศัพท์เป็นคำภาษาไทยแล้ว มีวิธีใช้
๒ ลักษณะ คือ

– นิยมใช้ทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทย เช่น แบงก์-ธนาคาร
– นิยมใช้คำภาษาอังกฤษแม้จะมีการบัญญัติเป็นคำภาษาไทยแล้ว
ก็ตาม เช่น ฟรี-ได้เปล่า

ตัวอย่างคำที่มาจากภาษาอังกฤษ เช่น ก๊อบปี้ แท็กซี่ ปิกนิก แบงก์

สรุป

การศึกษาเรื่องคำในภาษาไทยจะทำให้เราบอกได้ว่าคำใด
เป็นคำไทยแท้ คำใดเป็นคำที่มาจากภาษาอื่น
และในการนำมาใช้ควรใช้เท่าที่จำเป็นเพื่อเป็น

การอนุรักษ์ภาษาไทยของเราไว้ ซึ่งถือว่าจำเป็นอย่างมากใน
การศึกษาต่อ เพราะหากผู้เรียนไม่สามารถเขียนสะกดคำได้
อย่างถูกต้องแล้วนั้น อาจทำให้ผู้เรียนไม่สามารถเรียนเข้าใจ

ในรายวิชาอื่น ๆ ในอนาคต

แอปพลิเคชัน
ในการศึกษาคำเพิ่มเติม

บัญชีคำศัพท์พื้นฐาน

สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ ๓

ประวัติผู้จัดทำ นางสาวสุพรรษา อินทรวิศิษฎ์
รหัสนักศึกษา ๖๐๑๐๑๒๐๑๑๐๑
นักศึกษาสาขาวิชาการสอนภาษาไทย
คณะครุศาสตร์ ชั้นปีที่ ๕
มหาวิทยาลัยราชภัฏสกลนคร