หนังสือRice Guardians ผู้พิทักษ์ข้าว

เรื่องสน้ั

Rice Guardians

ผพู้ ิทกั ษข์ า้ ว

ด.ช.ธรี พ์ รษิ ฐ์ ชตุ นิ ยิ มการ

คำนำ

เด็กชายคนหน่ึงผซู้ ง่ึ อยากปลกู ขา้ วแตม่ ีเรื่องท่มี หศั จรรยเ์ กดิ
ขนึ้ กบั ตวั เขา จดุ เร่มิ ตน้ ของทกุ สง่ิ ซง่ึ ทาใหเ้ ขาไดไ้ ปโลกเเหง่ ขา้ วและเขา
ไปเจอสิ่งมหศั จรรยต์ า่ งๆทง้ั โรงงานทนั สมยั และเมลด็ ขา้ วบนิ จงึ เป็น
เหตผุ ลท่ที าใหเ้ ขาออกผจญภยั ในโลกแห่งขา้ ว เรียนรูเ้ รอ่ื งใหม่ๆเก่ียว
กบั ขา้ ว ทาใหเ้ ขาไดพ้ บกบั คนอน่ื ๆท่เี ป็นเหมือนเขาทเ่ี จอเรอ่ื งแบบ
เดียวกนั กบั เขา พบกบั ดาวและฟอรส์ ผทู้ ่สี ามารถเดินทางผา่ นระหวา่ งสอง
โลกได้ ออกตามหาวถิ ีหนทางในการปลกู ขา้ วปลอดสาร พวกเขาจะพบ
เจอเหตกุ ารณอ์ ะไรบา้ งพบบคุ คลใดบา้ งในโลกแหง่ ขา้ ว มารว่ มผจญภยั
ไปพรอ้ มกบั ตะวนั และผองเพ่อื นใน "RICE GUARDIAN" ผพู้ ทิ กั ษข์ า้ ว

ด.ช. ธีรพ์ รษิ ฐ์ ชตุ นิ ิยมการ (เร่ือง,ภาพประกอบ)
ด.ช.ตรยั พทั ธ์ เลิศบษุ ยานกุ ลู (บรรณาธิการ,พสิ จู นอ์ กั ษร,ภาพประกอบ)
ด.ช.อธิคณุ เหลา่ นญุ ชยั (ภาพประกอบ)
ด.ช. ณธีพฒั น์ สทิ ธิวฒั นานนท์ (ภาพประกอบ)

คำนิยมจำกครูใหญ่

Rice Guardians ผ้พู ทิ กั ษข์ ้ำว เป็นเรือ่ งสนั้ ท่ผี เู้ ขียน คือ ธีรพ์ รษิ ฐ์ ชตุ ิ
นิยมการ กล่ันออกมา จากความซ่ือตรงจากใจของตนเอง ท่ีตอ้ งการ
สื่อสารกับผอู้ ่าน ใหเ้ กิดความตระหนกั ถึงจิตใจท่ีดีงามของเดก็ ผชู้ ายคน
หนึ่งท่ีช่ือตะวนั ตะวนั รกั และเช่ือในวิถีการทานาท่ีสรา้ งผลผลิต โดย
ยงั คงคานึงถงึ ความเอือ้ อาทรระหว่างมนษุ ยก์ ับส่ิงแวดลอ้ ม ซ่งึ เป็นวิธีคดิ
ท่นี ่าสนใจมากทเี ดยี ว

ในแต่ละบทของเรอื่ งราวยิ่งอ่านกย็ ง่ิ สนกุ เหตกุ ารณด์ าเนนิ ไป ตะวนั ตวั
ละครเอกของเรื่อง มีจิตใจท่ีแน่วแน่ในการตามหาวิธีการดูแลนาขา้ ว ท่ี
คานึงถึงความปลอดภยั ของสิ่งแวดลอ้ มเป็นท่ีตงั้ จะเรียกว่ากดั ไม่ปล่อย
เลยก็ว่าได้ สะทอ้ นใหเ้ ห็นถึงวิธีคิดในการทางานของผเู้ ขียนไดด้ ีทีเดยี ว
ซง่ึ เป็นส่งิ ท่นี ่าช่นื ชมเป็นอย่างยง่ิ และคณุ ครูหวงั ว่า ประสบการณน์ ีจ้ ะ
ทาใหผ้ ู้แต่งไดเ้ รียนรูค้ ุณค่าของความสาเร็จ จากการสรา้ งผลงานชิน้
พิเศษนนี้ ะครบั

โกเมน ออ้ ชยั ภมู ิ

คำนิยมจำกครูเต้ย

การแบง่ ประเภทของชนิ้ งานในโลกของการ “เขยี น” ไม่อาจระบไุ ดอ้ ย่าง
แน่ชดั ว่าสามารถแบง่ ไดท้ งั้ สนิ้ ก่ีรูปแบบ ซง่ึ สดุ แลว้ แต่วฒั นธรรมการอ่าน
ของพืน้ ท่นี นั้ ๆ แต่หากนบั วา่ เกณฑใ์ ดคอื เกณฑอ์ นั เป็นสากลท่ใี ชก้ นั อยา่ ง
แพรห่ ลายในวงการ “นา้ หมึก” ของทง้ั ในและนอกประเทศ สามารถแบ่ง
“งานเขียน” ท้ังหมด ออกไดเ้ ป็น ๓ ประเภทใหญ่ คือ “งานเขียนเชิง
วชิ าการ” ท่มี ลี ีลาการเขยี นเป็นทางการ เป็นจรงิ เป็นจงั คลา้ ยเนอื้ ความใน
หนังสือแบบเรียนท่ีผ่านตานกั เรียนเป็นปกติ อย่างท่ีสอง “งานเขียนสาร
คดี” ผูอ้ ่านสามารถอ่านเอาความเพลิดเพลินจากงานเขียนประเภทนีไ้ ด้
โดยท่ยี งั ไดร้ บั ความรูอ้ ย่ใู นที กล่าวคือ งานเขยี นประเภทนจี้ ะมคี วามคาบ
เกี่ยวอยู่กับความเป็นวิชาการและความบันเทิง ส่วนเรื่องสั้น “Rice
Guardians ผู้พิทักษ์ข้ำว” ของ ธีรพ์ ริษฐ์ (รีอัน) ถือเป็น “งานเขียนเชิง
สรา้ งสรรค”์ ท่ีจดั อย่ใู นประเภทของ “งานเขียนบนั เทิงคดี” โดยผเู้ ขียนจะ
จนิ ตนาการและสมมติ ตวั ละคร ฉาก บรรยากาศ ขนึ้ จากจนิ ตนาการ แลว้
ถา่ ยทอดออกมาในรูปแบบของการเขยี น

ธีร์พริษฐ์ (รีอัน) สร้าง “ตะวัน” ตัวละครเอกใน “Rice Guardians ผู้
พิทกั ษ์ข้ำว” ขนึ้ มา แลว้ มอบชวี ิตเลอื ดเนอื้ ใหก้ บั เขา ไดผ้ จญภยั ไปในอกี
หนึ่งดินแดนท่ีสรา้ งขึน้ อย่างตงั้ ใจเท่าท่ีเด็กนักเรียนประถมศึกษาปีท่ี ๕

คนหน่ึง จะจินตนาการถึง เพ่ือนาเสนอการเรียนรูต้ ลอดภาคเรียนท่ี ๓ ปี
การศกึ ษา ๒๕๖๓
ในฐานะครูประจาชั้น ขอช่ืนชมอย่างจริงใจ ในทุกท่วงท่าองศาคาท่ีถูก
ถ่ายออกจากจนิ ตนาการ แลว้ รอ้ ยเช่ือมกนั ไปเป็นวลี เป็นประโยค และ
เป็นเรอื่ งราวไดอ้ ย่างเหนอื คาดคิด
ทงั้ นี้ “Rice Guardians ผู้พทิ ักษ์ข้ำว” จะสาเรจ็ เป็นเลม่ ไม่ไดห้ ากขาด
โอม (ตรยั พทั ธ์ เลิศบษุ ยานกุ ูล) เพ่ือนสนิทของผเู้ ขียน ท่ีคอยช่วยเหลือ
ในการทาเล่ม คอยอ่าน คอยปรบั และคอยใหก้ าลงั ใจกนั ตลอด ขอบคณุ
ภผู า(อธิคุณ เหล่านุญชยั ) และ เฟพเป้ (ณธีพฒั น์ สิทธิวฒั นานนท)์ ท่ีได้
ช่วยขึน้ รูปใหก้ ับจินตนาการของผู้เขียนอีกทางหน่ึงดว้ ยภาพประกอบ
ตงั้ แต่หนา้ ปกจนหนา้ สดุ ทา้ ย

ในขณะอา่ นมกั จะเผลอยิม้ ออกมาอยา่ งไม่รูต้ วั อย่บู อ่ ยครงั้

วชั รพงศ์ โคตรนารนิ ทร์

Rice Guardians ผ้พู ทิ กั ษ์ข้าว

ตะวนั กาลงั นอนเลน่ มือถืออยบู่ นเตียงในหอ้ งนอน แลว้ เลือ่ นไป
เจอวธิ ีการดแู ลขา้ วหลงั ดานาจนถึงเก็บเกีย่ ว ตะวนั เป็นคนท่สี นใจ
เกี่ยวกบั การปลกู พืชอย่แู ลว้ เขาจงึ กดเขา้ ไปดแู ละนกึ อยากทาบา้ ง จึงวง่ิ
ลงไปหลงั บา้ นหยิบคอมพวิ เตอรโ์ นต้ บกุ๊ กบั นา้ ชา ออกไปหาขอ้ มลู สถานท่ี
เพ่อื ใหไ้ ดล้ องไปทานา

เขาหาขอ้ มลู ตงั้ แตเ่ ชา้ จนถงึ เย็น เจอแต่ท่ไี กล ซ่งึ ไมส่ ามารถไป
ไดเ้ พราะพอ่ กบั แม่ไปทางานท่ตี า่ งประเทศ เขาตอ้ งอยกู่ บั พ่เี พยี งสองคน
จงึ เขา้ นอนไปกบั ความหมดหวงั ท่จี ะไดล้ องทานา

ตะวนั ต่ืนสายในเชา้ วนั ตอ่ มา ในขณะท่เี ขารบี ว่ิงลงไปรดนา้
ตน้ ไม้ ทนั ใดนนั้ จงึ หนั ไปเหน็ จดหมายในกลอ่ งจดหมาย เขาจึงเขา้ ไปดู “มี
จดหมายอะไรมาเน่ยี สงสยั พอ่ กบั แมส่ ง่ มา” เขาพดู กบั ตนเอง ตะวนั เปิด
จดหมายท่เี ขยี นไวว้ า่ “คณุ ตะวนั คณุ สนใจเขา้ มาในโลกแห่งขา้ วไหมล่ะ”
“คนบา้ สง่ มาแนเ่ ลยโลกของขา้ วบา้ บออะไรเพอ้ เจอ้ ท่สี ดุ ” เขาพดู บ่นกบั
ตนเองแลว้ โยนจดหมายทงิ้

“นายครบั เจา้ เด็กตะวนั ไมเ่ ช่ือเรอ่ื งท่นี ายส่งจดหมายไปใหค้ รบั ”
หนุ่ ยนตต์ วั หนง่ึ พดู กบั ผบู้ งั คบั บญั ชา

1

“จรงิ เหรอ ห่นุ ยนตข์ องขา้ ” ผบู้ งั คบั บญั ชาของการปลกู ขา้ วจาก โลก
อนาคตกลา่ วกบั ห่นุ ยนตส์ ดุ บา้ บอของเขา

Mork

ผบู้ งั คบั บญั ชาพยายามหาหลายวธิ ีทาใหเ้ ดก็ ท่ีช่ือตะวนั เช่ือเขา
แตก่ ็ไมส่ าเรจ็ จงึ งดั ไมต้ ายออกมาคือ การสง่ เมล็ดขา้ วยกั ษล์ งไปท่บี า้ น
ตะวนั ตอนท่เี ขาอยตู่ ะวนั เหน็ และตะโกนดว้ ยความตกใจวา่ “ตะ ตะ ตวั
อะไรเน่ยี ใหญ่เป็นบา้ เลย” ตะวนั พดู ดว้ ยความตกใจ แลว้ เมลด็ ขา้ วกก็ ิน
แลว้ กลนื เขาเขา้ ไป

“ท่นี ่มี นั ท่ไี หนเน่ยี ”ตะวนั พดู ดว้ ยความประหลาดใจ เพราะจู่ ๆ
เขาก็ปรากฏตวั ขนึ้ ในดนิ แดนไหนสกั แหง่ ท่ไี มเ่ คยไปมาก่อน จากนน้ั เอง
จๆู่ กม็ เี มล็ดขา้ วยกั ษบ์ นิ เขา้ มาหาตะวนั แลว้ หยิบเขาขนึ้ บนหลงั จากนนั้
จึงพาบนิ ไปรอบ ๆ ตอนนเี้ องท่ตี ะวนั รูส้ กึ แน่ชดั แลว้ วา่ ทแ่ี ห่งนคี้ อื

2

“โลกของขา้ ว” ท่เี ต็มไปดว้ ยทงุ่ นาและโรงงานทนั สมยั
ท่มี ีไวค้ ดั เมลด็ และเพาะกลา้ ฯลฯ

Rian

เมลด็ ขา้ วบินไปส่งตะวนั ท่แี ปลงนาแห่งหนึ่ง ซง่ึ เป็นแปลงนาท่ี
แยท่ ่ีสดุ ในบรรดานาในโลกของขา้ ว เขาเดินเขา้ ไปในนาแปลงนนั้ เห็น
ชาวนาคนหนง่ึ กาลงั รอ้ งไหอ้ ย่ทู ่ไี ตถ้ นุ บา้ นของเขา ตะวนั จึงเขา้ ไปถาม
ดว้ ยความเหน็ ใจวา่ “คณุ ลงุ เป็นอะไรเหรอครบั มีอะไรใหผ้ มชว่ ยไหม
ครบั ” ชาวนาคอ่ ย ๆ เงยหนา้ ขนึ้ แลว้ ตอบกลบั วา่ “กด็ นู าของขา้ สลิ ม้ ตาย
หมดแลว้ ขา้ วของขา้ มีแต่โรค มีนกมากิน มีแมลงเขา้ มาทารา้ ยตน้ ขา้ ว
เต็มไปหมด ขา้ ไม่รูจ้ ะทาอยา่ งไรแลว้ เงินจะใชจ้ ะกนิ ก็แทบไม่เหลอื แลว้ ”
ตะวนั จงึ เสนอว่าจะชว่ ยหาวิธีแกไ้ ขปัญหาในแปลงนาและชว่ ยใหช้ าวนามี
เงิน

3

ชาวนาจงึ รูส้ กึ ยนิ ดแี ละมคี วามหวงั ขนึ้ มา จงึ กลา่ วขอบคณุ
ตะวนั ดว้ ยความจรงิ ใจ ตะวนั ว่งิ ออกจากเขตนานนั้ ไปเจอกบั เมลด็ ขา้ ว
ยกั ษต์ วั เดมิ เขาจึงขเ่ี มลด็ ขา้ ว เมลด็ ขา้ วบินพาเขาไปท่ี “โรงงานทนั สมยั ”
และไปเจอกบั ชาวนาอกี หนงึ่ คน ตะวนั จงึ ถามวธิ ีแกป้ ัญหาโรค แมลง และ
นก ชาวนาเลยตอบวา่ “กใ็ ชส้ ารเคมสี ิ มนั ดมี ากเลยนะมนั ฆา่ แมลงไดน้ ะ”
“มวี ิธีท่ไี ม่ใชส้ ารเคมีไหมครบั ” ตะวนั ถามกลบั อยา่ งเรง่ รบี “เจา้ เดก็ นอ้ ย
เอย๋ น่มี นั ยคุ สมยั ไหนแลว้ มแี ตค่ นใชส้ ารเคมกี นั หมด อยา่ งคนในโรงงาน
นกี้ ็ใชแ้ ตส่ ารเคมี ดนู าของเราตอนนสี้ ิ สวยมากดว้ ย” “ครบั ขอบคณุ มาก
ครบั ”ตะวนั พดู อยา่ งเศรา้ ใจและเดินออกมาจากโรงงาน

ตะวนั เดนิ ออกมาจากโรงงานและข่เี มล็ดขา้ วใหบ้ ินไปสง่ ไวท้ ่ี
หนา้ หอคอย หอคอยนน้ั ดนู ่ากลวั มาก ทาใหต้ ะวนั ไดแ้ ตย่ นื ช่งั ใจเพราะไม่
กลา้ เขา้ ไปดว้ ยความกลวั “แกไม่ตอ้ งเขา้ ไปหรอก เด๋ียวฉนั ไปเองก็ได้
กลบั ไปเถอะ” ตะวนั พดู กบั เมลด็ ขา้ ว จากนน้ั เขากต็ ดั ใจเดนิ ขึน้ หอคอยไป
แลว้ พบกบั หอ้ งโถงหน่ึง “มาแลว้ เหรอตะวนั ” หญิงสาวคนหนงึ่ พดู ขนึ้ “คะ
คะ คณุ เป็นใครแลว้ ทาไมรูจ้ กั ช่ือผม”ตะวนั ถามดว้ ยความกลวั

“ฉนั คือผบู้ งั คบั บญั ชาของดนิ แดนแหง่ นี้ ฉนั เป็นคนส่งจดหมาย
ไปเชิญเธอแต่เธอไมเ่ ช่ือ ฉนั ถงึ ไดใ้ หเ้ มลด็ ขา้ วยกั ษพ์ าเธอมาไงละ่ แลว้
สรุปมีเรอ่ื งอะไรถึงมาหาฉนั ท่หี อคอยนไี้ ด”้ ผบู้ งั คบั บญั ชาพดู

4

“ผมตงั้ ใจมาถามว่าคณุ มวี ธิ ีดแู ลขา้ วปอ้ งกนั นก แมลงและโรค
ไหมครบั ” ตะวนั ถาม “เธอจะเอาไปทาอะไร” ผบู้ งั คบั บญั ชาถามกลบั

“ผมจะเอาไปชว่ ยชาวนาคนหนงึ่ ท่อี ย่ใู กล้ ๆ ทางไปป่าครบั ”
ตะวนั พดู อย่างมหี วงั “เธอชา่ งเป็นคนดีจรงิ ๆ แตฉ่ นั ไมบ่ อกหรอก ฉนั น่ี
แหละท่เี ป็นคนปล่อยนก ปล่อยแมลงในนาเขาเอง เพราะไม่อยากใช้
สารเคมดี ีนกั กไ็ มต่ อ้ งไดผ้ ลผลติ ปลอ่ ยใหไ้ มม่ เี งนิ ใหต้ ายไปซะ”
ผบู้ งั คบั บญั ชาพดู อยา่ งสะใจ

แลว้ ตะวนั ก็รีบวง่ิ ออกจากหอคอยนนั้ ทนั ที ตะวนั วง่ิ ไปจนถงึ ตน้
ไทร เขาน่งั รอ้ งไหด้ ว้ ยความเจ็บใจจนหลบั ไปราวหนึง่ ช่วั โมง“เหย้ เจา้
หนมุ่ เป็นอะไร” ชาวนาแปลกหนา้ อีกคนถามขนึ้ ขณะเขยา่ รา่ งของตะวนั
“คณุ คือใครครบั ” ตะวนั ค่อย ๆ ลืมตาแลว้ ถามกลบั “ฉนั คือชาวนาท่ไี ม่ใช้
สารเคมจี นโดนขบั ไลม่ าไกลถงึ ท่นี ่ี แต่สดุ ทา้ ยก็พยายามดแู ลขา้ วจนได้
ผลผลิต” ชาวนาตอบ “งนั้ ผมขอถามวิธีการดแู ลขา้ วของคณุ ลงุ ไหมครบั ”
ตะวนั ถาม“ไดส้ ิ ทาไมจะไมไ่ ด”้ ชาวนาตอบอยา่ งใจดี“ขอบคณุ มากครบั ”
ตะวนั ตอบกลบั อย่างดใี จเชน่ กนั

“เราทานาแปลงเล็กสามารถใชว้ ธิ ีการกางตาขา่ ยเพ่อื ป้องกนั
นกได้ ส่วนวธิ ีป้องกนั แมลงคอื ใชส้ มนุ ไพรตา่ ง ๆ หรอื นา้ สม้ ควนั ไมม้ าพน่
และสดุ ทา้ ยวธิ ีปอ้ งกนั โรคขา้ วจะมีวิธีงา่ ย ๆ ดว้ ยกนั 2 วิธี วธิ ีแรกใส่เชือ้ รา
ไตรโคเดอรม์ าร์ 20 ซซี ี ตอ่ นา้ 20 ลติ ร แลว้ นาไปฉีดพน่ ใส่ตน้ ขา้ ว

5

วิธีท่สี องคอื ทานา้ ปนู ใสเพ่อื เอาไปฉีดพน่ ปอ้ งกนั โรคเมลด็ ดา่ ง
โดยเอาปนู ขาวหนงึ่ กโิ ลต่อนา้ ย่ีสบิ ลิตรผสมกนั ทงิ้ คา้ งไวห้ นึ่งคนื รอจนปนู
ขาวตกตะกอน จากนนั้ เม่อื ตอ้ งการจะใช้ ใหน้ านา้ ปนู ใสสามชอ้ นโตะ๊
ผสมกบั นา้ ย่ีสบิ ลติ รไปฉีดพ่น” ชาวนาอธิบายอยา่ งตงั้ ใจ

“ขอบคณุ มากครบั ” ตะวนั ตอบ “งนั้ ผมขอตวั กอ่ นนะครบั ” แลว้
ตะวนั กว็ ิ่งออกไป

ตะวนั วงิ่ ไปท่ีนาของชาวนาคนท่เี คยสญั ญาวา่ จะชว่ ยแกป้ ัญหา
เรอื่ งโรคและศตั รูของขา้ ว เพ่อื บอกวิธีปอ้ งกนั และแกไ้ ข ชาวนาจงึ ลองทา
ตามและไม่นานนาของชาวนาคนนจี้ งึ งดงามกว่านาทงั้ หมด ซง่ึ ตะวนั ได้
อย่ชู ว่ ยชาวนาดแู ลขา้ วจนกระท่งั เกบ็ เก่ียว

“ขอบคณุ มากนะตะวนั ถา้ ไมม่ ตี ะวนั ขา้ คงแย่แนๆ่ ” ชาวนาพดู
ดว้ ยความยินดพี รอ้ มกบั ใหเ้ มลด็ ขา้ วยกั ษก์ บั ตะวนั

“ขอบคณุ ครบั ” ตะวนั ตอบกลบั

เขาจงึ ไปเดนิ เล่นรอบ ๆ โลกของขา้ วและกลบั ไปหงุ ขา้ วยกั ษ์ท่ี
ชาวนาใหน้ น้ั กนิ ซ่งึ ปรากฏวา่ ขา้ วยกั ษเ์ มลด็ นนั้ ท่ตี ะวนั ไดก้ ลืนลงไป ได้
กลายเป็นตวั ชว่ ยใหต้ ะวนั ไดก้ ลบั คนื ส่โู ลกมนษุ ยท์ ่ตี ะวนั จากมา หลงั จาก
นน้ั ตะวนั กไ็ ดก้ ลบั มายงั โลกมนษุ ยแ์ ละไดค้ วามรูก้ ลบั มามากมาย ทกุ ๆ
วนั ตะวนั ยงั คงเฝา้ คดิ ถึงเมลด็ ขา้ วบินและคณุ ลงุ เสมอ…

6

1ปีหลงั จากนนั้

ตะวนั กาลงั เก็บเก่ียวขา้ วท่ที ดลองปลกู โดยใชก้ ระถางตน้ ไมอ้ ยู่ ผา่ นมา
ครบหนง่ึ ปีท่ตี ะวนั ไปโลกแห่งขา้ วแลว้ หลงั จากนนั้ เขากน็ าขา้ วท่เี ขาเกบ็
เก่ียวมาวางไวบ้ นโตะ๊ ของเขาแตเ่ ขาไมร่ ูว้ ีนาขา้ วออกจากรวง

“วธิ ีนาขา้ วออกจากรวงและคดั แยกสง่ิ ปนเปื้อนทาอยา่ งไรเน่ยี
ตอนท่เี ราไปเราไมเ่ คยทาเลย” “ออ๋ นกึ ออกแลว้ ก็ไปหาโดยอินเตอรเ์ น็ตสิ”
เขาพดู กบั ตนเอง และวง่ิ ขนึ้ ไปท่หี อ้ งของเขา

จากนนั้ เขาก็เกดิ ปัญหาอกี อยา่ งขนึ้ ก็คือไม่มีขอ้ มลู เพราะเด๋ยี วนี้
ไมม่ ีใครสนใจเรอื่ งขา้ วเลย เขาเลยน่งั คดิ วา่ เขาเคยเหน็ คณุ ลงุ ทาไหมแต่
มนั กย็ ากเพราะเรือ่ งนนั้ มนั ผา่ นมาหนึง่ ปีแลว้ เขาน่งั คิดจนกินเวลาไปสอง
ช่วั โมงโดยไมร่ ูต้ วั “แยแ่ ลว้ น่กี นิ เวลาไปสองช่วั โมงเลยเหรอเน่ีย ตอ้ งรีบไป
ดขู า้ วรุน่ ท่สี องแลว้ ” เขาพดู ดว้ ยความตกใจ จากนน้ั เขากเ็ ดินผา่ นหอ้ ง
ของพ่ชี ายเขานึกไดว้ ่าเม่ือหลายปีก่อนพ่เี ขาเคยปลกู ขา้ วอย่แู ต่ก็ไมแ่ น่ใจ
วา่ จะไดค้ าตอบหรอื ไมเ่ พราะวา่ ตอนนพี้ ่ขี องเขาเอาแตเ่ ลน่ เกมในหนง่ึ วนั
พ่ขี องเขาเอาแตเ่ ลน่ เกมนอนหนงึ่ ช่วั โมงและกอ็ อกมาหาของกิน พข่ี อง
ตะวนั เป็นคนอารมณร์ อ้ นและไมช่ ว่ ยทางานบา้ นอะไรเลย ตะวนั ตอ้ งทา
คนเดยี วหมดเลยจากนนั้ ตะวนั กเ็ คาะประตแู ละเดนิ เขา้ ไป

7

“พ่คี รบั เวลาขา้ วเก็บเก่ียวเสร็จเอาขา้ วออกจากรวงและเอาสิ่ง
ปะปนออกยงั ไงครบั ”

ตะวนั ถาม “ไรส้ าระไม่ตอ้ งทาหรอกปลกู ขา้ ว เสยี เวลา เรื่องขา้ ว
พ่ลี มื หมดแลว้ ไมเ่ หน็ นา่ จาเลย”พ่ขี องตะวนั ตอบกลบั จากนน้ั ตะวนั ก็เดนิ
ออกจากหอ้ งของพ่ดี ว้ ยความสนิ้ หวงั

ตะวนั เดนิ ออกไปดแู ลขา้ วรุน่ ท่สี องของเขาทง้ั ไปป้องกนั แมลงไป
รดนา้ ฉีดเชือ้ ราไตรโคเดอรม์ ารแ์ ละนา้ ปนู ใส

“เฮอ้ ป่านนคี้ ณุ ลงุ จะเป็นยงั ไงบา้ งนะ โดนพวกนนั้ แกลง้ อยไู่ หม”ตะวนั
พดู กบั ตนเองขณะท่รี ดนา้ ตน้ ไมอ้ ย่จู ากนน้ั เขาจงึ เอาหนงั สือน่งั อา่ นอยู่
ขา้ งๆตน้ ขา้ วท่เี ขาปลกู หลงั จากนน้ั เขากเ็ ขา้ ไปในบา้ นของเขา เขาเขา้ ไป
หงุ ขา้ วและนกึ อะไรบางอย่างออกเลยวง่ิ ขนึ้ ไปท่หี อ้ งของเขาและไปเปิดตู้
เซฟท่เี ขาเกบ็ ของท่คี ณุ ลงุ ใหเ้ ขามที ง้ั เมล็ดขา้ วหนงึ่ รอ้ ยเมลด็ สมดุ โนต๊ และ
อนื่ ๆ

เขาหยิบเมล็ดขา้ วสว่ นหนงึ่ กนิ เขา้ ไปทาใหเ้ ขากลบั ไปยงั โลก
แห่งขา้ วอกี ครงั้ และเขากเ็ หน็ เมลด็ ขา้ วบนิ กาลงั บนิ มาหาเขา จากนนั้ เขาก็
ข่ีเมลด็ ขา้ วบนิ ตรงไปหาคณุ ลงุ พอเขามาถงึ นาของคณุ ลงุ เขาเห็นคณุ ลงุ
ดแู ลใครซกั คนท่อี ยใู่ นเปลเด็ก เขารบี วิ่งเขา้ ไปกอดคณุ ลงุ ดว้ ยความคดิ ถงึ
“อา้ ว ตะวนั มาไดอ้ ย่างไรเน่ยี ” คณุ ลงุ ถามดว้ ยความดใี จ

8

Rian

“ผมกนิ ขา้ วท่ลี งุ ใหแ้ ละก็กลบั มาครบั ผา่ นมาหนงึ่ ปีคณุ ลงุ เป็น
อย่างไรบา้ งครบั มปี ัญหาอะไรไหม พวกนนั้ ยงั แกลง้ ลงุ อย่ไู หมครบั ” ตะวนั
ถามกลบั

“หน่งึ ปีอะไรตะวนั น่เี พงิ่ ผา่ นไปแค่หนง่ึ เดอื นเองนะตะวนั ” ลงุ
ถามดว้ ยความสงสยั

“แตใ่ นโลกผมมนั ผ่านไปหน่งึ ปีแลว้ นะครบั สงสยั เวลาของแต่
ละโลกอาจจะไมเ่ ทา่ กนั ครบั ” “แลว้ คนท่ลี งุ ดแู ลคือใครหรอครบั ” ตะวนั
ถาม

9

“กล็ กู ของเจา้ แม็กซน์ ่นั แหละ เมลด็ ขา้ วบินน่ะมนั เพงิ่ มชี ่ือ ”

ลงุ ตอบกลบั

“จรงิ หรอครบั แม็กซม์ ีลกู แลว้ ” ตะวนั พดู ดว้ ยความตน่ื เตน้

“กใ็ ช่ละ่ สิ ลงุ ตอ้ งมาดแู ลอกี ถา้ ไมด่ แู ลก็โดนสตั วท์ ่เี ป็นศตั รูกบั
เมล็ดขา้ วบินกิน แตว่ า่ เมลด็ ขา้ วบนิ ตอนเดก็ ซนมากแถมแมก็ ซม์ ีลกู หา้ ตวั
อีก ลงุ เหน่อื ยมาก” ลงุ บอก

“ครบั งนั้ เราไปเดนิ เล่นกนั เถอะครบั ” ตะวนั ตอบ

จากนน้ั ตะวนั กเ็ ดินเลน่ และคยุ กบั ลงุ ผา่ นไปสองช่วั โมงจน
ตะวนั ลมื เรือ่ งเอาขา้ วออกจากรวง แลว้ ตะวนั กน็ ึกออกเลยถามว่า “ลงุ
ครบั วิธีนา…….” จากนนั้ ตะวนั กก็ ลบั มายงั โลกมนษุ ย์

“อา้ ว ยงั ไม่ไดถ้ ามเลย เกดิ อะไรขนึ้ ทาไมถึงกลบั มา” ตะวนั พดู
ดว้ ยความตกใจและความสนิ้ หวงั จากนน้ั เขาเลยออกมารดนา้ ตน้ ไมห้ นา้
บา้ น “วิธีนาขา้ วออกจากรวงมสี ่ีวธิ ีคือหนึง่ ใชแ้ รงงานสตั วโ์ ดยเอาขา้ วมา
กองไวแ้ ลว้ ใหว้ วั ควายมาเหยยี บวธิ ีน่ตี อ้ งมวี วั หรือควาย วธิ ีท่สี องคอื ฟาด
ขา้ วโดยเอาขา้ วมาฟาดใสไ่ มแ้ ละเมลด็ ขา้ วกจ็ ะหลดุ ออกมา ขอ้ ดีของวธิ ีนี้
คือรวดเรว็ ขอ้ เสยี คือมีฝ่นุ และเมลด็ กระเด็น วิธีท่สี ามคือใชช้ อ้ นขดู โดยเอา
ชอ้ นขดู รวงขอ้ ดีของวธิ ีนคี้ ือไมต่ อ้ งออกแรงขอ้ เสียคอื ใชเ้ วลานานและมี
ตะแงห้ ลดุ มาดว้ ย”

10

“ส่วนวธิ ีท่สี ่คี ือใชม้ อื รูดโดยเอามอื รูดรวงคลา้ ยวธิ ีท่สี าม ขอ้ ดี
ของวิธีนคี้ ือไม่ตอ้ งออกแรงไมต่ อ้ งใชอ้ ปุ กรณข์ อ้ เสียคือใชเ้ วลานาน การ
เอาสง่ิ ปะปนออกมีดงั นคี้ ือหนึ่งใชก้ ระดง้ ฝัดขา้ วขอ้ ดีคอื เรว็ ขอ้ เสยี คอื ตอ้ ง
มอี ปุ กรณแ์ ละตอ้ งชานาญ สองใชแ้ รงลมคือเอาพดั ลมเป่าและเอาเมลด็
ขนึ้ มาและปลอ่ ยพวกส่งิ ปะปนจะเบาและปลวิ ไปขอ้ ดงี า่ ยขอ้ เสยี ตะแงไ้ ม่
ค่อยออก สามใชม้ อื คดั โดยเอามอื คดั เหมือนคดั เมลด็ ไงละ่ ขอ้ ดคี อื จะมี
เหลอื นอ้ ยท่สี ดุ และไม่ตอ้ งใชอ้ ปุ กรณแ์ ตข่ อ้ เสยี กค็ อื นานน่นั เอง”

มเี ด็กสาวอายเุ ท่าๆ กบั ตะวนั บอกกบั เขา
“ในท่สี ดุ กไ็ ดเ้ จอนะ ตะวนั ”

Oam

11

หลงั จากนนั้ ตะวนั กเ็ ชิญเดก็ ผหู้ ญิงคนนน้ั และคยุ กบั เธอ เธอมี
ช่ือวา่ ดาว “ทาไมคณุ ถงึ รูช้ ่ือผมและรูว้ ธิ ีนวดขา้ วฝัดขา้ วไดย้ งั ไง”ตะวนั
ถามดว้ ยความงง

“ฉนั เคยไปโลกแหง่ ขา้ วไปเจอคณุ ลงุ ไปเจอเจา้ แมก็ ซท์ ่นี ายตงั้
ช่ือให้ แค่ฉนั ไปคนละเวลากบั นายโดยท่ฉี นั ไปหลงั นาย คณุ ลงุ บอกฉนั วา่
มีเดก็ ทม่ี าจากโลกของเราเพยี งสามคนคอื ฉนั นาย และอกี คนหนงึ่ ท่ลี งุ
ไม่ไดบ้ อกถึง”ดาวตอบกลบั

“แลว้ อกี คนใครล่ะ” ตะวนั ถามดว้ ยความอยากเจอ

“คณุ ลงุ ไมบ่ อกเลย ตอนนนั้ ลงุ บอกว่าคนแรกมาในเวลาตอน
เรม่ิ คดั เมล็ดจนดานาและหลงั จากนนั้ นายกม็ าจากนนั้ ฉนั กม็ าแลว้ คณุ ลงุ
กาลงั บอกเก่ยี วกบั เดก็ คนนนั้ แตอ่ ย่ดู ๆี ฉนั ก็กลบั มา” เดก็ ผหู้ ญิงคนนนั้
บอก

“งนั้ เราจะตอ้ งหาคนคนนน้ั ใหเ้ จอ”ตะวนั ชวนดาวหาคนทเ่ี คยไป
โลกแหง่ ขา้ ว

“ไดเ้ ลย”ดาวตอบอยา่ งไม่รีรอ

จากนน้ั ตะวนั กช็ ว่ ยคดิ กบั ดาว วา่ คนนน้ั คอื ใคร

“อ๋อ นึกออกแลว้ เราก็แค่ไปหาลงุ ไง” ตะวนั บอก

12

“แลว้ เราจะไปไดย้ งั ไงยงั ไมม่ ีใครเชิญเราเลย” ดาวถามดว้ ย
ความงง

“ขา้ วท่คี ณุ ลงุ ใหฉ้ นั มาถา้ เรากนิ จะสามารถไปโลกแหง่ ขา้ วไดแ้ ต่
จะมีเวลาจากดั ”ตะวนั บอก

จากนนั้ ทงั้ สองกข็ นึ้ ไปบนหอ้ งตะวนั แลว้ เปิดตเู้ ซฟและกนิ ขา้ วท่ี
ลงุ ให้ แตอ่ ยดู่ ๆี ทง้ั สองมาอยใู่ นหว้ งเวลาช่องทางผ่านระหวา่ งโลกแหง่ ขา้ ว
กบั โลกเรา ท่ตี รงนนั้ เป็นสฟี า้ ลอยไปลอยมาไดแ้ ละทงั้ สองกเ็ จอกบั
เดก็ ชายคนหน่ึง จากนนั้ อย่ดู ๆี เขากก็ ลบั มาท่โี ลกของเขา

“อะไรกนั เน่ยี ทาไมเราไปอย่ตู รงนน้ั ไดแ้ ลว้ ทาไมเราไปโลกขา้ ว
ไม่ได”้ ตะวนั พดู บ่นดว้ ยนา้ เสยี งโมโห

“ใจเยน็ ๆกอ่ นตะวนั แลว้ เดก็ คนนน้ั คือใครนายเคยเจอไหม”ดาว
พดู ดว้ ยนา้ เสยี งน่มุ นวล

“หรือว่าชายคนนน้ั คือคนท่เี ราตามหาอย”ู่ ดาวพดู ขนึ้
“ไม่ลองไมร่ ูเ้ ราตอ้ งตามหาคนคนนน้ั ”ตะวนั ตอบกลบั
“แลว้ เราจะหาเขายงั ไงล่ะ”ตะวนั ถามดาว
“เด๋ียวกร็ ูเ้ อง”ดาวตอบ

13

ดาวกบั ตะวนั มาคยุ แผน “ตอนนชี้ ายคนนน้ั คงอยทู่ ่โี ลกแห่งขา้ ว
แลว้ เพราะเราไปและถกู เดง้ กลบั แสดงวา่ ชายคนนน้ั อาจจะพยายามกลบั
โลกเราแต่กถ็ กู เดง้ ไปโลกแหง้ ขา้ วเหมือนกนั ”ดาวตอบ

“งน้ั เราตอ้ งรบี ไปแลว้ กอ่ นท่เี ขาจะกลบั ” ตะวนั บอก

จากนน้ั ทง้ั สองก็ออกเดนิ ทางส่โู ลกแหง่ ขา้ ว ในท่สี ดุ ทง้ั สองก็ไป
โลกแห่งขา้ วไดส้ าเรจ็ แลว้ เขากว็ ง่ิ ไปหาลงุ ทนั ที

ระหวา่ งทางตะวนั กช็ นกบั ชายท่ตี ะวนั เคยเจอ จากนน้ั เขากค็ ยุ
กนั จนรูเ้ รอ่ื งวา่ คนคนนนั้ คือคนท่เี คยเจอกบั ลงุ จรงิ ๆ

“นายช่อื วา่ อะไร” ตะวนั ถาม

“ขา้ ช่ือว่าฟอรส์ แลว้ เอง็ ละ่ ” ฟอรส์ ถาม

“เราช่ือตะวนั สว่ นผหู้ ญิงคนนน้ั ชอ่ื ดาว” ตะวนั พดู

Feppe 14
14

“อ๋อนายช่ือตะมนั ใชไ่ หม” ฟอรส์ ถาม

“ตะวนั ตอ อะ ตะ วอ อะ นอ วนั ตะวนั ” ตะวนั ตอบ

“อ๋อเค” ฟอรส์ พดู

“อาทติ ยห์ นา้ เห็นวา่ จะมงี านบญุ ขา้ วใหม่ไปกนั ไหม”ดาวชวน

“งานบญุ ขา้ วใหมค่ ืออะไรหรอ” ตะวนั และฟอรส์ ถามพรอ้ มกนั

“มนั คอื งานท่เี วลาชาวนาเกบ็ เก่ียวผลผลติ และสขี า้ วจะนาขา้ ว
มาทาบญุ เพ่อื เช่ือวา่ สง่ แมโ่ พสพกลบั สวรรคข์ อบคณุ แม่โพสพท่คี อยดแู ล
ขา้ วและจดั งานเฉลมิ ฉลองท่ีทางานเหน่อื ยมาทงั้ ปีซ่งึ แตล่ ะภมู ภิ าคจะจดั
งานแตกตา่ งกนั ไปและขนั้ ตอนพธิ ีตา่ งกนั รวมถีงแต่ะท่อี าจมีบาอย่าง
เพม่ิ เติมเช่นอาจมวี งดนตรี ลิเกและอน่ื ๆ” ดาวตอบ

“วา้ ว อยากไปจงั ” ตะวนั กบั ฟอรส์ ตื่นเตน้ และตอบตกลงท่จี ะไป
ทนั ที

“งน้ั อาทติ ยห์ นา้ ทกุ คนมารวมท่บี า้ นฉนั นะแลว้ เราจะไปโลกขา้ ว
พรอ้ มกนั ” ตะวนั เสนอ “ไดเ้ ลย” ดาวกบั ฟอรส์ ตอบ

จากนน้ั ทกุ คนก็แยกยา้ ยกลบั บา้ นของตนเอง จากนน้ั วนั ท่ที กุ
คนนดั กนั กม็ าถงึ

15

“ตะวนั เรามาแลว้ ” ดาวกบั ฟอรส์ ตะโกนเรียก จากนน้ั ทกุ คนกม็ า
คยุ กนั

“เห็นวา่ งานบญุ ขา้ วใหมป่ ีนเี้ ป็นธมี ตลาดญ่ีป่นุ ซ่งึ แต่ละปีจะ
มีธีมท่ตี า่ งกนั และครงั้ นมี้ ตี ลาดดว้ ยและหลงั จบงานจะมกี ารประกวด
ผลติ ภณั ฑท์ ่ที าจากขา้ วดว้ ย” ดาวบอก

“งน้ั ไปกนั เลย” ตะวนั บอกและพาทกุ คนขนึ้ ไปหอ้ งของเขา
“เด๋ียวกอ่ นนะเราตอ้ งไปทลี ะสองคนไปสามคนไมไ่ ดเ้ พราะลงุ
บอกขา้ วา่ ถา้ ไปพรอ้ มกนั สามคนจะถกู เดง้ ออกเหมือนท่เี ราเคยโดน”
ฟอรส์ บอก
“โอเคงนั้ ฟอรส์ ไปก่อนนะเด๋ียวเราตามไป” ดาวตอบ

จากนน้ั ฟอรส์ กก็ นิ ขา้ วท่ลี งุ ใหแ้ ละอย่ดู ีๆเขาก็หายไปในสายตา
ของดาวและตะวนั

“ไปกนั เถอะ”ดาวพดู
“อืม”ตะวนั ตอบกลบั
จากนนั้ ทง้ั สองกจ็ บั มือกนั และกนิ ขา้ วและไปสโู่ ลกแหง่ ขา้ ว

16

ณ โลกแห่งขา้ ว

“วา้ วเขาเรม่ิ จดั สถานท่แี ลว้ ” ฟอรส์ พดู
“โอโ้ ห สวยจงั ” ตะวนั พดู ขึน้ อกี ที
“งนั้ ไปโรงแรมท่พี กั กนั ” ดาวบอก
“โอเค”ตะวนั บอกกลบั จากนน้ั ทง้ั สามก็กลบั โรงแรม
เตรียมพรอ้ มสาหรบั งานบญุ ขา้ วใหม่พรุง่ นีต้ อนเย็น
“ทกุ คนพรุง่ นเี้ ชา้ เจอกนั ท่ลี ็อบบีเ้ ราจะไปเยย่ี มลงุ กนั ” ดาวบอก
“โอเคงนั้ แยกยา้ ยกนั ” ตะวนั บอก
“ฝันดีทกุ คน” ดาวพดู ขึน้ จากนน้ั ทกุ คนกแ็ ยกยา้ ย
วนั ต่อมาดาวมารอท่ลี อ็ บบคี้ นแรก จากนน้ั ฟอรส์ กว็ ง่ิ มาแลว้
ตะวนั กเ็ ดินตามมา
“ทาไมแกไมว่ ง่ิ แขง่ กบั ขา้ ” ฟอรส์ ถามตะวนั แต่ตะวนั กไ็ มไ่ ดต้ อบ
อะไร แลว้ ทง้ั สามกไ็ ปท่นี าของลงุ และเจอลงุ ดแู ลลกู ของแม๊กซเ์ ชน่ เคย
“ลงุ ครบั พวกเรามาแลว้ เราเจอทงั้ สามคนแลว้ ครบั ”ตะวนั บอก
“โหเก่งจงั เจอไดไ้ งเน่ยี ” ลงุ พดู ดว้ ยความตน่ื เตน้

17

“แลว้ งานบญุ ขา้ วใหมล่ งุ ขายอะไรเหรอคะ” ดาวถามลงุ
“ออ้ ลงุ ขายขนมนา้ ดอกไมน้ ะ่ ” ลงุ ตอบ
“เด๋ียวเราไปชว่ ยครบั ลงุ ” ฟอรส์ พดู
“ออ้ ไมเ่ ป็นเราพวกหนไู ปเท่ยี วชมงานเถอะลงุ ไมเ่ ป็นไร” ลงุ
ตอบดว้ ยสีหนา้ ยิม้ แยม้ และลบู หวั ทง้ั สาม
จากนน้ั ทงั้ สามก็ชว่ ยทาความสะอาดบา้ นลงุ และดแู ลลกู ของ
แมก๊ ซโ์ ดยท่ีใหล้ งุ ไปเตรยี มขายของ
ในเวลาหกโมงครง่ึ ลงุ ก็ไปเตรียมสถานท่ที ่จี ะขายของโดยงานจะ
เร่มิ ตอนประมาณสองทมุ่
หลงั จากนนั้ ในเวลาสองทมุ่ เด็กๆทงั้ สามกม็ าถงึ หนา้ งานบญุ
ขา้ วใหมแ่ ลว้ ฟอรส์ ตน่ื เตน้ มากจงึ รีบวง่ิ เขา้ งานและหายไปเลย
“เด๋ียวฟอรส์ รอกอ่ น” ดาวตะโกน
“ชา่ งฟอรส์ เถอะ เราตามไม่ทนั แลว้ ไปกนั เถอะ” ตะวนั พดู ขึน้
“กไ็ ด้ งน้ั เราไปหนา้ เวทกี นั ” ดาวพดู ขึน้ และว่งิ ไป
“เด๋ียวรอดว้ ย” ตะวนั เรยี กและวิง่ ตามดาวไปดว้ ย

18

“เรว็ ดวู งดนตรีนีส้ ดิ งั มากเลยนะในโลกขา้ วเน่ยี ดงั ท่สี ดุ แลว้ ทกุ
คนรูจ้ กั วงนหี้ มดเลย” ดาวพดู อยา่ งต่นื เตน้

“แลว้ เธอรูไ้ ดไ้ ง” ตะวนั ถามดว้ ยความสงสยั

“อยา่ ลมื สวิ า่ เรามาคนละเวลานะ อย่างนายกเ็ ซยี นเรื่องการ
ดแู ลขา้ วและเกบ็ เก่ียว ฉนั กถ็ นดั การนวดขา้ วฝัดขา้ วสขี า้ วรวมถงึ งานบญุ
ตา่ งๆไง” ดาวตอบ

“ไปซือ้ อะไรกนิ กนั ” ดาวชวน

“จะไปซือ้ อะไรหละ่ ” ตะวนั ถาม

“ฉนั มีรา้ นเดด็ ๆท่เี ขาว่ากนั ตามมา” ดาวพดู

จากนนั้ ทงั้ สองก็ไปซือ้ อาหารในรา้ นท่ดี าวพดู ถงึ ดาวกบั ตะวนั ก็
ไปยนื เขา้ แถว รา้ นนแี้ ถวยาวมากแตท่ ง้ั สองกต็ งั้ ม่นั วา่ จะกินใหไ้ ด้ รา้ นนี้
ขายชาขา้ วซ่งึ หอมไปท่วั ละแวกนนั้ เลย

ทง้ั สองเขา้ ใกลท้ ่จี ะไดซ้ ือ้ เร่อื ยๆ เร่อื ยๆจนเหลอื อีกหา้ ควิ ตะวนั
กบั ดาวก็คยุ กนั เร่อื ยๆระหวา่ งรอจนชายคนหน่งึ อายรุ าวๆกบั พวกเขา
หนา้ ตาดอู ่อนโยนคลา้ ยๆผหู้ ญิงมารบั ออรเ์ ดอร์

“รบั อะไรดคี รบั ”

เขาถามตะวนั ดว้ ยนา้ เสียงอ่อนโยนและยิม้ ไปดว้ ย

19

“ขา้ ขอชาขา้ วสามแกว้ ” อยดู่ ดี ีมวี ยั รุน่ มาแซกแถวตะวนั กบั ดาว

“ขอโทษดว้ ยนะครบั เชิญคณุ ผชู้ ายไปต่อควิ ก่อนครบั ” เขาตอบ
กลบั วยั รุน่ ดว้ ยเสียงท่ยี งั ออ่ นโยน

“ขา้ แซงแถวแลว้ ทาไมก็ขา้ จะเอา ขา้ จะเอาอะไรกต็ อ้ งได”้ วยั รุน่
พดู อย่างโมโห จากนน้ั กเ็ ขา้ ไปตอ่ ยชายคนนน้ั ตะวนั เหน็ แลว้ ทนไม่ไดจ้ ึง
เขา้ ไปชว่ ย ตะวนั เขา้ ไปดงึ ตวั เดก็ ชายคนนน้ั และเขา้ ไปตอ่ ยกบั วยั รุน่ และ
ดาวกม็ าคอยดแู ลชายคนนน้ั และทาแผลทายาให้

“เป็นอะไรหรือเปลา่ คะ” ดาวถาม

“ไมเ่ ป็นไรครบั ” เขาบอก

จากนนั้ ตะวนั กช็ นะวยั รุน่ โดยมีแคแ่ ผลฟกชา้ ทใ่ี ตต้ านิดหน่อย
จากนนั้ วยั รุน่ ก็น่งั ลงและยอมแพ้

“ขอบคณุ นะท่ชี ว่ ยผม ไม่งน้ั ผมคงเป็นแผลและสลบไปแลว้ ผม
ขอโทษท่ตี อ้ งทาใหค้ ณุ เจ็บตวั ” ชายคนนนั้ พดู กบั ตะวนั

“ไมเ่ ป็นไรหรอก ไมต่ อ้ งคดิ มาก” ตะวนั พดู ดว้ ยเสียงออ่ นโยน
กลบั

“ผมช่ือนิวตนั แลว้ คณุ ล่ะ” นิวตนั ถาม

“เราช่ือตะวนั และผหู้ ญิงคนนนั้ ช่อื ดาว” ตะวนั พดู ขึน้

20

จากนนั้ นวิ ตนั ก็นาขนมและชาขา้ วมาให้

Phupha

“ผมนาชาขา้ วกบั ขนมมาใหไ้ มต่ อ้ งจ่ายเงินนะครบั ถือวา่ เป็น
คา่ ตอบแทนครบั งนั้ ผมขอตวั ไปนาชาขา้ วไปใหว้ ยั รุน่ คนนนั้ ก่อนนะครบั ”
นิวตนั พดู

“ทาไมตอ้ งสนไอนน้ั ดว้ ยทารา้ ยนายแต่นายยงั ทาดีกบั เขาเลย”
ตะวนั ถาม

“ผมสงสารเขา เขาคงเครยี ดหรือเป็นเพราะภาวะอารมณข์ อง
เขาครบั ถา้ ใหเ้ ขาเลอื กเขาคงไมอ่ ยากเป็นอยา่ งนหี้ รอกครบั ” นวิ ตนั พดู

21

จากนนั้ ทกุ คนกแ็ ยกยา้ ยกนั ดาวกบั ตะวนั ก็ไปซือ้ ของ ตอ่ จากนน้ั
ทง้ั ค่กู ็ไปน่งั กินอาหารท่โี ต๊ะชมววิ ท่วี วิ ตรงนนั้ มีภเู ขาและมดี วงจนั ทรท์ ่สี วย
มาก

“วา้ ว พระจนั ทรส์ วยจงั ” ดาวพดู ขนึ้

“อืม” ตะวนั ตอบกลบั และจากนน้ั ทงั้ คกู่ ็คยุ กนั จนงานปิดและ
ทงั้ ค่กู เ็ ดนิ กลบั โรงแรมดว้ ยกนั

พอถงึ โรงแรมเขาก็เจอฟอรส์ น่งั หนาวอยมู่ ีผา้ หม่ คลมุ

“อา้ วฟอรส์ ทาไมเป็นอยา่ งน”ี้ ตะวนั ถาม

“ขา้ ไปเล่นเกมตา่ งๆแพส้ ิบเกม เสมอหา้ เกม ชนะแปดเกมแลว้
โดนนา้ สาด ฮือหนาวมาก” ฟอรส์ ตอบดว้ ยนา้ เสยี งกระอกึ กระอกั

“แยกยา้ ยกนั เถอะสีท่ มุ่ ครง่ึ แลว้ ”ดาวพดู ขึน้ จากนน้ั ทกุ คนก็แยก
ยา้ ยกนั สว่ นตะวนั พออาบนา้ เสรจ็ เขากน็ าโนต๊ บคุ๊ มาเขียนเรือ่ งราวท่เี ขา
เจอมาทง้ั หมดจนเท่ยี งคืนครง่ึ ตะวนั กาลงั จะนอนแลว้ แต่ดาวกท็ กั ไลนม์ า
ในไลนก์ ล่มุ ถามตะวนั กบั ฟอรส์ วา่ พรุง่ นจี้ ะไปไหน ตะวนั เลยตอบวา่

“เด๋ียวพรุง่ นกี้ ร็ ูเ้ องมีแผนแลว้ ”

ตอนเชา้ ทกุ คนกม็ ากินขา้ วเชา้ ท่โี รงแรม

“สรุปนายจะพาเราไปไหน” ดาวถามตะวนั

22

“ไม่บอกหรอก ฉนั น่ะนดั คนๆนน้ั ไวแ้ ลว้ ” ตะวนั พดู

“ทกุ คนไปจดั ของนอนเล่นไดแ้ ลว้ เจอกนั สิบโมงเชา้ ” ตะวนั พดู
ขนึ้

“โอเค” ดาวกบั ฟอรส์ พดู

ตอนสบิ โมงทกุ คนมารวมตวั อกี ครงั้ และเดินทางตามตะวนั ไปท่ี
บา้ นแหง่ หนึ่งหา่ งจากโรงแรมราวหา้ รอ้ ยเมตร

“นิวตนั เรามาแลว้ ” ตะวนั เรียก

“นวิ ตนั ใครอะ” ฟอรส์ ถาม

“เรอื่ งมนั ยาวน่ะเด๋ียวค่อยเล่า” ดาวตอบ

จากนนั้ นวิ ตนั เชิญทงั้ สามเขา้ บา้ น ฟอรส์ ตืน่ เตน้ มากวา่ เรามา
ทาอะไร

“เขาคนนแี้ หละท่จี ะแนะนาการทาผลิตภณั ฑจ์ ากขา้ วขายไงล่ะ”
ตะวนั พดู

“อ๋อท่นี ายพาเรามาเพราะอยากใหเ้ ราไดล้ องขายของใชไ่ หม”
ดาวถาม

“ถกู ตอ้ งแลว้ ” ตะวนั ตอบ

23

จากนน้ั นวิ ตนั กส็ อนแนะนาแนวคดิ สรา้ งแรงบนั ดาลใจใหท้ งั้
สามจนทงั้ สามรูแ้ ลว้ ว่าจะขายอะไร

“ขา้ ขายโตเกียว” ฟอรส์ บอก

“ฉนั ขายโมจ”ิ ดาวพดู อยา่ งไม่นอ้ ยหนา้

“ส่วนฉนั ขายชสี บอลห่อขา้ วเหนยี วทอด” ตะวนั พดู อย่างม่นั ใจ

“เย่ียมมากทกุ คน เด๋ียวผมทาชาขา้ วกบั สบ”ู่ นิวตนั พดู ขึน้ “ทกุ
คนเตรยี มของลองทาดนู ะวนั นยี้ งั ไม่ตอ้ งขายกไ็ ดล้ องทาก่อน”

จากนนั้ ทกุ คนกท็ าขนมไปเรอ่ื ยๆตงั้ แตเ่ ท่ยี ง ทาไปเร่ือยๆ
จากนนั้ แกส้ ตู รจนถงึ บา่ ยสาม ปรากฎวา่ ฟอรส์ และดาวทาไม่สาเรจ็ สว่ น
นวิ ตนั กบั ตะวนั ทาสาเรจ็ แต่กม็ ีจดุ ตอ้ งแก้

“โธ่เวย้ ทาไมทาไม่สาเรจ็ วะ” ฟอรส์ โมโห

“ใจเย็น ตอนผมทาชาขา้ วครงั้ แรกผมก็ทาไมส่ าเรจ็ เหมือนกนั ”
นวิ ตนั ปลอบ

“ไม่เป็นไรนะดาว ”ตะวนั ถาม

“เราไมเ่ ป็นไร” ดาวตอบ

จากนนั้ ทกุ คนกแ็ กส้ ตู รจนสาเรจ็ และพรุง่ นจี้ ะเรม่ิ ขาย

24

วนั ต่อมาในตอนเย็นทกุ คนกเ็ ร่มิ ขายรา้ นอย่ตู ดิ กนั
“มาแขง่ กนั เถอะใครขายหมดก่อนชนะ” ฟอรส์ พดู ขึน้ จากนนั้
ทกุ คนก็แขง่ กนั
“ผมขายหมดแลว้ นะทกุ คน” นวิ ตนั พดู ขึน้ และยมิ้ หลงั จากแขง่
ไปสิบหา้ นาที
จากนน้ั ทกุ คนทาหนา้ เอ๋อไปตามๆกนั
เวลาผ่านไปสบิ หา้ นาทีหลงั จากนวิ ตนั ขายหมด “เราขาย
หมดแลว้ ” ตะวนั พดู ขึน้ กบั ดาวพรอ้ มๆกนั
“โอย๊ แพอ้ ีกแลว้ วะ่ ” ฟอรส์ พดู
“ชา่ งมนั เถอะ” นิวตนั พดู
“ไม่ชา่ งเวย้ ขา้ ชวนแลว้ ขา้ ตอ้ งชนะเทา่ นนั้ ” ฟอรส์ พดู
“ไปเถอะ” ตะวนั พดู
“บายนะนวิ ตนั เราไปก่อนล่ะ” ดาวพดู
“พรุง่ นขี้ า้ ตอ้ งชนะคอยด”ู ฟอรส์ พดู

25

วนั ต่อมาทง้ั สามกเ็ ตรยี มของขาย

งานบญุ ขา้ วใหม่มีทงั้ หมดสี่วนั ผ่านไปแลว้ สองวนั เหลืออีกสอง
วันและทั้งส่ีก็ขายไปเรื่อยๆ วนั ท่ีสามของงานครงั้ ท่ีสองของการขายของ
พวกตะวนั นิวตนั ก็ไดอ้ ันดบั หนึ่งอยู่ดีแต่ทงั้ สามเสมอกันมันทาให้
ฟอรส์ ดีใจขึน้ แต่ฟอรส์ ก็ยงั โมโหอยู่ และวนั สดุ ทา้ ยในการขายทกุ คนขาย
หมดพรอ้ มกนั

พอหมดงานบญุ ขา้ วใหม่ทง้ั ส่กี ม็ าน่งั เลน่ อยหู่ อ้ งตะวนั ทงั้ วนั
และคอยดเู ร่อื ยวา่ ในเว็บของโลกแห่งขา้ ววา่ งานประกวดปีนจี้ ะให้
ประกวดแบบไหนและในตอนหา้ โมงกว่าๆทางเว็บไซตก์ ป็ ระกาดว่าโจทย์
ครงั้ นคี้ อื การทางานเป็นกล่มุ และทาเป็นเซ็ตผชู้ นะจะไดร้ บั เงนิ หน่งึ ลา้ น
บาทและไดพ้ กั รอ้ นท่โี รงแรมหา้ ดาวสิบวนั ทงั้ สี่จงึ รบี สมคั รการประกวด
ทนั ที

“คราวท่แี ลว้ ผมเคยอย่อู นั ดบั สามคนสดุ ทา้ ยแตโ่ ดนแชมป์ เกา่
ชนะ แชมป์ เกา่ เป็นแชมป์ สบิ สมยั แลว้ ” นิวตนั พดู

“งานนแี้ ขง่ วนั พธุ งนั้ พรุง่ นเี้ รามาซอ้ มกัน” ตะวนั พดู

จากนน้ั ทกุ คนก็ไปกินขา้ วรา้ นท่ดี งั ท่สี ดุ ในโลกแห่งขา้ วและทง้ั ส่ี
กต็ ่างแยกยาย

วนั ตอ่ มาทงั้ ส่ีกซ็ อ้ มตงั้ แต่สบิ โมงเชา้ จนถงึ หกโมงเยน็

26

“วนั นเี้ หน่อื ยมาก” ฟอรส์ พดู

“พรุง่ นผี้ มไม่ค่อยม่นั ใจเลย” นวิ ตนั พดู

“ไม่เป็นไรนวิ ตนั ใจเยน็ ๆเดย๋ี วมนั ก็ผ่านไปเอง เราชนะไดอ้ ยู่
แลว้ ”ดาวพดู ขนึ้ “แยกยา้ ยกนั วนั นเี้ ราตอ้ งพกั ผ่อนใหเ้ พียงพอ”

วนั ตอ่ มาคอื วนั แข่งรอบแรก มผี เู้ ขา้ แข่งขนั ทงั้ หมดสองพนั กล่มุ
แลว้ เร่มิ รอบคดั เลอื กรบั แคส่ องรอ้ ยกล่มุ โดยแบ่งเป็นสบิ กรุป๊ กรุ๊ปละสอง
รอ้ ยกลมุ่ รบั ย่ีสิบกล่มุ กลมุ่ ของตะวนั อยกู่ รุป๊ ท่สี ามซง่ึ จะแขง่ ในเวลาบา่ ย
โมงถึงบา่ ยสาม ใชเ้ วลาแขง่ สองช่วั โมง

พอแขง่ จบ พวกตะวนั กก็ ลบั มาทห่ี อ้ งของตะวนั เพ่อื รอผลท่จี ะ
ออกในเวลาเท่ยี งคืน ในเวลาเท่ยี งคนื ทกุ คนหลบั หมดแลว้ เหลอื แคต่ ะวนั
กบั นิวตนั และเขาทง้ั สองเขา้ เวบ็ ไซต์ ผลปรากฎวา่ เขาผ่านเขา้ รอบและ
พรุง่ นแี้ ขง่ รอบสอง

วนั ตอ่ มาเป็นการคดั เลือกรอบสองมีทงั้ หมดสองรอ้ ยทมี รบั แค่
สามสิบกล่มุ ซง่ึ ครงั้ ท่ีสองกลมุ่ ของตะวนั เกือบตกรอบเพราะอีกทมี แอบ
ขโมยวตั ถดุ บิ ไปจนทาใหก้ ล่มุ เขาตกรอบ แต่กรรมการจบั ไดเ้ ลยปรบั ทีม
นนั้ แพแ้ ละนากลมุ่ ตะวนั เขา้ รอบ กล่มุ ตะวนั เลยเขา้ รอบสามสบิ ทมี
สดุ ทา้ ย และในครงั้ นมี้ กี ารเกดิ ไฟดบั ขนึ้ และมีแชมป์ เกา่ สามารถแกไ้ ด้
และกรรมการใหผ้ า่ นเลย

27

“เย้ เราอยสู่ ามสบิ ทีมสดุ ทา้ ย” ดาวพดู

“แตร่ อบต่อไปเราตอ้ งแข่งจบั คกู่ บั รองแชมป์ ปีท่แี ลว้ นะ” นวิ ตนั
พดู

“ถา้ เราแพก้ ็ไมเ่ ป็นไรถือวา่ เตม็ ท่แี ลว้ ” ฟอรส์ พดู

วนั ต่อมาเป็นการแขง่ จบั ค่สู ามสบิ ทีมสดุ ทา้ ยซ่งึ ตะวนั แข่งกบั
รองแชมป์ ปีท่แี ลว้ ในเวลาเลา่ ถงึ อาหารกล่มุ รองแชมป์ ไดพ้ ูดก่อนและให้
กรรมการชมิ ก่อน

“จานนขี้ องเรามชี ่อื ว่าขา้ วโกอนิ เตอร์ สว่ นประกอบมี เยลล่ีขา้ ว
มชี านมขา้ วและแพนเคก้ ครบั ” อกี กลมุ่ นาเสนอ

“ของกล่มุ ของเรามชี ่ือวา่ ขา้ วแปลงรา่ ง สว่ นประกอบมี ชาขา้ ว ชี
สบอล โมจิ โตเกียวและเยลลขี่ า้ ว” นิวตนั ออกมานาเสนอ

สรุปวา่ กล่มุ รองแชมป์ ทาแพนเคก้ ไม่สกุ จงึ แพก้ ล่มุ ของตะวนั ทา
ใหก้ ล่มุ ของตะวนั เขา้ รอบสบิ หา้ กลมุ่ สดุ ทา้ ย

ในรอบสบิ หา้ กลมุ่ สดุ ทา้ ยจะเร่มิ ในอกี สามวนั ทง้ั สามเลยไปอยู่
บา้ นลงุ หน่งึ วนั เตม็ เพ่อื คยุ เรอ่ื งท่อี าจมคี นท่โี กงซง่ึ นวิ ตนั คิดว่าคอื คนท่แี ก้
ไฟใหเ้ พราะวา่ นวิ ตนั แอบไดย้ นิ คนนนั้ คยุ กบั กรรมการว่าจะโกงและยดั
ตงั คก์ รรมการ จากนนั้ วนั ท่สี องและวนั ท่สี ามทงั้ สก่ี ซ็ อ้ มตงั้ แต่เชา้ จนเยน็

28

“ตอนเย็นมาเลน่ เกมท่หี อ้ งเรากนั ” ตะวนั ชวน

“ได”้ ทกุ คนตอบกลบั

“งนั้ หนึ่งทมุ่ เจอกนั ” ดาวพดู

จากนนั้ ทกุ คนกม็ าเหลอื ฟอรส์ สกั พกั ฟอรส์ ก็มาพรอ้ มกบั ขนม
เยอะแยะมากมายมาดว้ ย จากนนั้ ทง้ั ส่กี เ็ ลน่ เกมกนั และดหู นงั ดว้ ยกนั
จนถงึ สีท่ ่มุ และแยกยา้ ยกลบั หอ้ ง

วนั ต่อมาถงึ วนั แขง่ รอบสบิ หา้ กลมุ่ สดุ ทา้ ยโดยรบั แค่ส่ีกล่มุ
สดุ ทา้ ย แต่โจทยค์ รงั้ นคี้ ือใหผ้ ลดั กนั ทางานโดยใชเ้ วลาสองช่วั โมงซ่งึ มคี น
ทาทนั แค่เจด็ กลมุ่ ซง่ึ หนงึ่ ในนน้ั มกี ล่มุ ของตะวนั ดว้ ยเลยตอ้ งตดั สนิ ท่ี
รสชาตซิ ง่ึ ตะวนั ผา่ นเชน่ เคยเละอกี เจด็ วนั จะแขง่ รอบสดุ ทา้ ยซ่งึ กลมุ่ ของ
ตะวนั วางแผนไวท้ ่จี ะจบั คนโกง นิวตนั เลยเสนอใหไ้ ปคยุ กบั กรรมการ
ตรงๆซง่ึ กรรมการไม่ยอมบอก

“งน้ั เราลองไปคยุ กบั ผบู้ งั คบั บญั ชาด”ู ดาวบอก

“ไอน่นั เน่ยี นะจะเช่ือใจได”้ ตะวนั พดู

“แตเ่ รากต็ อ้ งลอง รบี ไปเถอะจะสโี่ มงแลว้ ” ดาวตอบ

จากนนั้ ทงั้ สเี่ ลยไปคยุ ท่หี อคอย

“อา้ วตะวนั มาอกี แลว้ หรอ” ผบู้ งั คบั บญั ชายมิ้

29

“ครบั ” ตะวนั พดู ดว้ ยนา้ เสยี งไมเ่ ป็นมิตรและหนา้ ตาไมเ่ ป็นมติ ร
“คือวา่ เราอยากจะมาสอบถามเรือ่ งการประกวดทาอาหารค่ะ
พอดีว่าเราไดย้ ินมาวา่ มีคนทจุ รติ คะ่ ” ดาวพดู
“ลกู นอ้ งของฉนั ไมม่ ีวนั โกงหรอก ทหารจบั พวกมนั ออกไปจาก
หอคอย” ผบู้ งั คบั บญั ชาพดู
และทง้ั สี่ก็ออกมาจากหอคอย
“เห็นไหมบอกแลว้ ไอนนั้ ไม่ยอมหรอก” ตะวนั พดู ดว้ ยความโมโห
“ฉนั มีวิธีแลว้ ” นวิ ตนั พดู ขนึ้
“ตอนนกี้ เ็ รม่ิ ดกึ แลว้ เรากลบั กนั กอ่ นเถอะ” ดาวพดู
“แผนของเราคือเราแคต่ อ้ งหาหลกั ฐานมาใหไ้ ดแ้ ละไปคยุ กบั
ผบู้ งั คบั บญั ชา” นิวตนั พดู
วนั ต่อมาทง้ั สี่กแ็ อบเขา้ ไปดกู ลอ้ งวงจรปิดปรากฎวา่
ผบู้ งั คบั บญั ชามีส่วนเรอื่ งนี้ จากนนั้ เขาก็นาไฟลอ์ อกมาแต่มคี นกาลงั จะ
เขา้ มา และนิวตนั กม็ แี ผนอกี เช่นเคยโดยใหด้ าวยนื และตะวนั ปีนไปบน
เพดานหอ้ งและถือถงุ ไปดว้ ยและคนนน้ั กเ็ ขา้ มาดาวเลยคยุ กบั คนนน้ั
“หนหู ลงทางค่ะ” ดาวพดู

30

“ขา้ ไมเ่ ช่ือ” คนนนั้ บอกจากนน้ั ตะวนั ก็กระโดดลงมาและนาถงุ
คลมุ หวั และขงั คนนนั้ ไวใ้ นหอ้ ง

ทกุ คนก็ไปท่หี อคอยอกี ครงั้

“เรารูแ้ ลว้ นะวา่ แกมสี ว่ นในเรอื่ งนี”้ ตะวนั พดู พรอ้ มกบั เอาคลปิ
มาใหด้ ู

“เกง่ นหี้ ว่า ตะวนั ขา้ เป็นคนชว่ ยไอแชมป์ คนนน้ั ตงั้ แตส่ บิ ปีท่ี
แลว้ เป็นคนยดั ตงั คก์ รรมการ” ผบู้ งั คบั บญั ชาพดู อยา่ งมีความสขุ

“เด๋ียวผมจะไปประกาศใหท้ กุ คนรู”้ นวิ ตนั พดู อยา่ งโมโห

“แกเก่ียวอะไรดว้ ย แกกไ็ ม่เดอื ดรอ้ นอะไร และอกี อย่างแกก็
ไมไ่ ดอ้ ย่โู ลกเดียวกบั พวกมนั หน”ิ ผบู้ งั คบั บญั ชาพดู

“แลว้ อีกอยา่ งแกก็ไมม่ ีหลกั ฐานอะไรดว้ ย” ผบู้ งั คบั บญั ชาบอก

“มีสิ ผมใหต้ ะวนั อดั เสยี งคลปิ ไวแ้ ลว้ ” นวิ ตนั พดู

“เหย้ อยา่ ” ผบู้ งั คบั บญั ชาพดู

จากนน้ั ทกุ คนตา่ งว่ิงออกจากหอคอยและไปเผยแพรข่ า่ ว
ทงั้ หมดทาใหม้ กี ารประทว้ งกนั เกดิ ขึน้ ทาใหเ้ ปล่ียนผบู้ งั คบั บญั ชาและ
เปลย่ี นกรรมการและปรบั แชมป์ เก่าแพแ้ ละปรบั สิบลา้ นบาท ทาใหเ้ หลอื
แค่สามกลมุ่ สดุ ทา้ ย

31

พวกตะวนั ตา่ งฝึกซอ้ มกนั อย่างหนกั ทกุ วนั และแลว้ กม็ าถึงวนั
แข่ง ตะวนั ก็เรม่ิ แข่งจากนน้ั เร่มิ แรกพวกเขาก็ผ่านไปไดด้ ว้ ยดีแตห่ ลงั จาก
นน้ั เกดิ ปัญหาท่นี วิ ตนั ขาพลกิ เลยไดแ้ ต่ช่วยบอก แตส่ ดุ ทา้ ยเขาก็เอาชนะ
ค่แู ขง่ ได้ ทาใหพ้ วกเขาไดเ้ งินรางวลั ไปพกั รอ้ น

จากนน้ั ทงั้ หมดกไ็ ปพกั รอ้ นท่โี รงแรมหรูสิบวนั
“เหอ้ เหน่อื ยมากเลย” ตะวนั พดู และลงไปนอนบนเตยี ง
“ไปเลน่ นา้ กนั ” ฟอรส์ พดู และวง่ิ ไปเปลีย่ นชดุ
“เด๋ียวตามไป” ตะวนั และดาวพดู
จากนน้ั นวิ ตนั และฟอรส์ กว็ งิ่ ไปเลน่ นา้ ตอ่ มาหา้ นาทดี าวและ
ตะวนั กต็ ามมาแลว้ ทกุ คนกเ็ ล่นนา้ ดว้ ยกนั นอกจากนน้ั ทกุ คนกเ็ ลน่ เกม
และดหู นงั กนั ไปเรือ่ ยๆ จากนนั้ ทกุ คนกก็ นิ ปิง้ ยา่ งกนั
วนั ท่เี จด็ ในการพกั รอ้ นดาวเหน็ ขา่ วขนึ้ ในทีววี า่ มีโจรเขา้ มาบกุ
นาลงุ คนหนึ่งและยิงลงุ ตาย ดาวตกใจมากจงึ เรยี กทกุ คนมาและไปท่นี า
ของลงุ ปรากฏวา่ ลงุ โดนยงิ จรงิ ๆ ทกุ คนตกใจมากแลว้ ดาวกเ็ ป็นลม
ลงุ เสยี ชวี ติ จรงิ ๆ ตะวนั สงสยั มากว่าใครเป็นคนทา
“ขา้ วา่ น่าจะไปไอผบู้ งั คบั บญั ชาเกา่ นะ” ฟอรส์ พดู

32

“กอ่ นอืน่ เราตอ้ งไปหาอะไรท่สี ามารถชบุ ชีวติ ลงุ ฉนั วา่ ในโลก
แห่งขา้ วอาจมเี ราลองไปหาในหนงั สือลบั ในหอ้ งของผบ.คนนน้ั กอ่ น” ดาว
พดู

“ผมพอจะรูน้ ะวา่ ในโลกขา้ วมอี ญั มณี ช่ือวา่ มณีมรกตเป็นมณี
รูปขา้ วแตม่ ีสีเขยี วใสท่ชี บุ ชวี ิตอยแู่ ต่เราตอ้ งไปไกลมากไมส่ ามารถไปได”้
นิวตนั พดู

“เมล็ดขา้ วบินไง”แตะวนั บอก

“รบี ไปเถอะ” ดาวบอก

จากนนั้ ทง้ั ส่ีกข็ ่ีเมลด็ ขา้ วบินและมาถงึ หนา้ ถา้ มรกต

“ไปกนั เถอะ” ดาวพดู

“ผะ ผะ ผมกลวั ในตาราบอกว่ามมี งั กรเฝา้ อย”ู่ นวิ ตนั พดู

“ไปกนั เถอะ เราจะชว่ ยกนั ปกป้องกนั ” ดาวพดู

จากนนั้ ทง้ั สก่ี เ็ ขา้ ไปในถา้

“น่นั ไงอยตู่ รงนน้ั ” นิวตนั พดู

ในถา้ มีแทน่ วางสีทองและมมี ณีมรกตลอยอย่แู ละมรี ูปปั้นมงั กร
สองตวั อยขู่ า้ งๆ

33

Rian

ดาวรีบวิง่ ไปหยิบมณีมรกต จากนน้ั มงั กรสองตวั กค็ นื ชีพ
และแย่งเอามณีออกจากมอื ดาวและมนั กาลงั จะกินดาวเขา้ ไป แตต่ ะวนั
ไปหยิบดาบและฟันหางของมงั กรตวั ท่จี ะกนิ และโยนธนไู ปใหฟ้ อรส์ จาก
นนั้ ฟอรส์ ก็ยงิ เขา้ ท่ตี าทงั้ สองขา้ งของมงั กรท่จี ะกินดาว ตวั เดยี วกบั ตวั ท่ี
หางขาดทาใหม้ งั กรตาบอดและตะวนั ควา้ นหวั ใจมงั กรออกมา

“เราตอ้ งเอาหวั ใจมงั กรทง้ั สองมาดว้ ยเราตอ้ งเอามาผสมกบั มณี
ทายา” นิวตนั พดู

จากนน้ั มงั กรตวั แรกก็ตาย เหลือมงั กรอีกตวั ซ่งึ จากนน้ั
ผบู้ งั คบั บญั ชาและแชมป์ เกา่ กอ็ อกมาจากปากมงั กรบอกวา่

“มากนั แลว้ เหรออยากไดเ้ จา้ น่ใี ชไ่ หม ขา้ ไมใ่ หห้ รอก แกทาใหข้ า้
ลาบาก ไอลงุ น่นั กน็ ่าราคาญ ขา้ เลยฆา่ มนั ” ผบ.พดู

34

และทง้ั สองก็เขา้ ไปบงั คบั มงั กร ตะวนั กบั ฟอรส์ จึงช่วยกนั สแู้ ต่
มงั กรเกง่ มากไมส่ ะทกสะทา้ นอะไรเลย นิวตนั เลยดงึ ตวั ทงั้ คมู่ าวางแผน

“ใหฟ้ อรส์ ไปแอบท่กี อ้ นหินฝ่ังขวาของมงั กร ตะวนั อยฝู่ ่ังขวา
ดาวอย่ขู า้ งหนา้ ส่วนผมจะไปเอาดาบมาและอย่ขู า้ งหลงั ใหด้ าวมาล่อ
และใหด้ าวแกลง้ ทาเป็นจะโดนกนิ จากนนั้ ใหฟ้ อรส์ ยงิ ธนเู ขา้ ตาของมงั กร
แลว้ ผมจะวง่ิ ไปชว่ ยดาวและตะวนั ว่ิงขนึ้ ไปตดั คอมงั กร” นิวตนั บอก

จากนนั้ ทกุ คนกท็ าตามแผน ซง่ึ ตะวนั ก็สามารถฆา่ มงั กรได้
สาเรจ็ แตต่ ะวนั ตอ้ งเขา้ ไปในปากมงั กรเพอ่ื เอาหวั ใจออกมาซง่ึ ตะวนั โยน
หวั ใจออกมาแลว้ แตต่ ะวนั กลบั ถกู ผบ.ท่กี าลงั จะตายส่งั ใหม้ งั กรรีบบบี ตวั
ทาใหต้ ะวนั ตาย

“ไมน่ ะ…ตะวนั ” นิวตนั พดู
“เราตอ้ งเอาตะวนั กลบั ไป” ดาวพดู
จากนน้ั ทกุ คนก็กลบั ไปท่นี าของลงุ และวางตะวนั ไวข้ า้ งๆลงุ
“เราตอ้ งเลือกคนเดียว ตาราบอก” นวิ ตนั บอก
จากนนั้ ทกุ คนกเ็ ร่มิ เถียงกนั
“คณุ ลงุ เถอะ คณุ ลงุ ช่วยเราเยอะมากเลยนะ” ดาวพดู

35

“แต่ตะวนั อตุ สาหช์ ่วยเราเลยนะถา้ ไมม่ ตี ะวนั เรากต็ ายแลว้ นะ
ครบั ” นวิ ตนั พดู

“หยดุ เถอะขา้ วา่ เราควรช่วยลงุ นะ ตะวนั คงคดิ แบบนน้ั ”
ฟอรส์ พดู

จากนนั้ ทกุ คนตา่ งตดั สินใจวา่ จะช่วยลงุ และทกุ คนไปนอนเพราะพธิ ีตอ้ ง
ทาตอนดกึ

ลงุ เขา้ ฝันของดาว

“ไปช่วยตะวนั ซะ อย่าชว่ ยลงุ ”ลงุ บอก

“ทาไมละ่ คะ” ดาวถามแตล่ งุ ก็จากไป

จากนนั้ ทกุ คนก็ตืน่ ดาวจงึ บอกกบั ทกุ คน ทกุ คนเลยตดั สนิ ใจท่จี ะชว่ ย
ตะวนั และผสมยาใหต้ ะวนั ดม่ื ตะวนั จึงฟื้น

Oam

“ตะวนั ฟื้นแลว้ ” ดาวพดู

36

“ทาไมถงึ ไมช่ ว่ ยลงุ ” ตะวนั พดู และรอ้ งไห้
“ตอนนน้ั ฉนั คยุ กบั ลงุ ท่โี ลกหลงั ความตายและลงุ บอกฉนั วา่ จง
ใชช้ วี ติ กนั อย่างมคี วามสขุ ใชช้ วี ิตใหค้ มุ้ ท่สี ดุ ลงุ ฝากบอกไวแ้ ละพดู ว่า ลงุ
ไปแลว้ นะ และหา้ มเศรา้ ใหเ้ ศรา้ ไดแ้ ค่วนั นเี้ ท่านน้ั ลงุ บอกแค่น”ี้ ตะวนั พดู
และรอ้ งไห้
จากนน้ั ทกุ คนกจ็ ดั งานศพใหล้ งุ และกลบั มาใชช้ วี ติ อยา่ งมี
ความสขุ ดแู ลลกู แมกซจ์ นโตและทานาแทนลงุ ทกุ คนตา่ งมีความสขุ ท่ไี ด้
ใช่ชวี ติ อย่ดู ว้ ยกนั เดือนตอ่ มาทกุ คนพานวิ ตนั มาโลกของเขาและมาใช้
ชวี ติ อยทู่ ง้ั สองโลกไปๆมาๆและอยอู่ ยา่ งมคี วามสขุ

***จบบรบิ รู ณ*์ **

37

จากใจผเู้ ขียน

สวสั ดคี รบั ผมเดก็ ชายธีรพ์ รษิ ฐ์ ชตุ นิ ิยมการ มาจากโรงเรียนรุง่ อรุณอยู่
ระดบั ชนั้ ประถมศกึ ษาปีท่ี 5 ครบั ผมไดเ้ เรงบนั ดาลใจในการเขยี นเรอ่ื ง
Rice guardians “ผพู้ ิทกั ษข์ า้ ว” มาจากท่ีผมชอบอ่านเเละคดิ เรอ่ื งราว
เเละเขยี นลงหนงั สือในครงั้ นผี้ มไดม้ โี อกาสทางานหยดนา้ ผมเลยคดิ อยาก
ลองเขยี นหนงั สอื ท่เี ป็นเเนวแฟนตาซเี เตม่ ีความรูเ้ ก่ียวกบั ขา้ วแฝงอย่ใู น
เรอ่ื งราว เพ่อื จะไดม้ คี วามนา่ สนใจเเละมคี วามรูด้ ว้ ยครบั ผมอยากให้
ผอู้ า่ นไดม้ ีความรูส้ กึ ต่นื เตน้ เเละไดค้ วามรูเ้ กี่ยวกบั ขา้ วครบั

ในการเขียนหนงั สือครงั้ นี้ ผมอยากขอขอบคณุ ครูวชั รพงค์ โคตรนารนิ ทร์
(ครูเตย้ ) ท่คี อยเเนะนาการเขียน

ขอขอบคณุ ด.ช.ตรยั พทั ธ์ เลิศบษุ ยานกุ ลู บรรณาธิการ,ผพู้ ิสจู นอ์ กั ษร ท่ี
ทาใหห้ นงั สือเลม่ นอี้ อกมาเป็นหนงั สือท่สี มบรู ณ์

ขอขอบคณุ ด.ช.อธิคณุ เหลา่ นญุ ชยั เเละ ด.ช.ณธีพฒั น์ สิทธิวฒั นานนท์
ผวู้ าดภาพประกอบ ท่ีทาใหห้ นงั สือนา่ สนใจมากขึน้

สดุ ทา้ ยนขี้ อใหท้ กุ คนมคี วามสขุ กบั เรื่อง “Rice guardians ผู้พิทกั ษ์
ข้ำว”

ขอบคณุ ครบั