สามก๊ก

๔๒
พอดขี งเบงเดินเขามา จวิ ยจ่ี งึ วาทัพโจโฉยกทพั มาขนาดนเี้ ห็นจะหักโหมเขาไปกจ็ ะขัดสน จงึ วาเรา
มีกลอุบายอยอู ันนงึ ขงเบง จงึ วาใหเขียนกลอบุ ายลงฝามอื ออกมาดูพรอ มกนั จิวยเ่ี ห็นชอบ ครน้ั เขียน
เสรจ็ ก็แบมอื อกมาพบคำวาเพลงิ ตองกัน แลว แตล ะคนก็หัวเราะ จิวยี่จงึ วาอยาใหการนี้แพรง พรายไป
เรื่องยอสามกก : ตอนที่ ๔๑ ขงเบง เรียกลมตะวันออก

ฝายจิวยี่วิตกอยดู ว ยหาคนไปสอดแนมฝา ยโจโฉ อุยกายเหน็ ดังนนั้ จงึ อาสาทำทเี ปนเขาดว ยโจโฉ
จิวยม่ี ีความยนิ ดีนัก รุงเชาจึงส่งั ใหโ บยอุยกายเสียทำทใี หเ จบ็ แคน แลวสง งำเตกไปแตง กลลวงโจโฉ โจ
โฉก็สำคญั เชื่อใหหาอยุ กายเขามา ครั้นยงั คลางแคลงใจอยู จงึ หาผอู าสาไปสอดแนมราชการท่เี มือง
กงั ต๋งั ดูวาเปน จรงิ แลรายประการใด ฝายเจียวกานเหน็ ดังนนั้ จงึ วา ตัวขออาสาไปสอดแนมอีกครงั้ ดวย
ขอแกตวั ซงึ่ ครั้งกอนซึ่งทำการพลาดไป โจโฉกย็ ินยอมใหไป

คร้นั เจียวกานมาถงึ จวิ ยีก่ ท็ ำทเี ปนโกรธแลว ใหไปคุมไว ณ วัดเชิงเขา ฝายเจียวกานมีความทกุ ข มิ
เปน อนั กินอนั นอน พบบังทองเจียวกานจงึ เขา ไปคำนับแลว วาทา นนห้ี รอื คอื อาจารยฮ องซู มีความยนิ ดี
เปนอันมากจึงเชิญไปพบโจโฉ ณ คา ยโดยหารไู มว าตอ งกลอุบายจวิ ยีเ่ สียแลว

๔๓

คร้ันเจยี วกานพาบงั ทองมายงั คา ย โจโฉก็มีความยินดนี ักแลว พาบงั ทองไปชมทพั เรือ บงั ทองเหน็
ดงั นนั้ จึงแสรงแนะนำใหผูกเรือติดกันเขา ไวดว ยโซตรวนเพ่อื ไมใ หท หารเมาคลืน่ ระสำ่ ระสาย ดวยเรอื
ธรรมดาน้ันโคลงเคลงทหารโจโฉไมสนั ทดั จงึ อาจเมาไดงา ย โจโฉมทิ ันคดิ ก็มคี วามยนิ ดีนัก แลวใหเรง ทำ
การตามบงั ทองบอก แลว บงั ทองกล็ วงโจโฉวา จะไปเกล้ียกลอมคน ณ เมืองกงั ต๋งั ใหเ ขา ดว ยโจโฉ โจโฉ
มคี วามยนิ ดนี กั จงึ ใหไป ฝายเทียหยกจงึ เขาวาใหเ รือผูกติดกนั ฉะน้หี ากขาศึกใชเ พลิงเผาเสยี ก็จะมี
อันตรายเปนม่นั คง โจโฉไดฟ ง ดังนั้นกห็ วั เราะแลว วาฤดนู ีเ้ ปน เทศกาลแจงเห็นแตจ ะมลี มวาวแตล ม
ตะวนั ตกหากจิวยีใ่ ช เพลงิ กจ็ ะกลบั เขาไปเผาตัวเองเปน ม่ันคง

ฝายจิวย่แี ลเหน็ ปลายธงพัดมาจากตนลม ณ คายโจโฉกส็ ะดุงใจ จงึ คดิ วา การที่คดิ ไวเ หน็ จะไมเปน
ผล ดวยลืมฉุกคดิ ถึงเรอื่ งลมเสยี วา แลว กอ็ าเจียนโลหติ สลบลงกับที่แลวกป็ ว ยอยู ฝา ยขงเบง รดู งั นั้นก็
เขา พบจวิ ย่ีรวู า ณ เดือนอายแรมหาค่ำจะเกดิ ลมสลาตนั จงึ แสรง วา สามารถทำพธิ เี รียกลมสลาตนั ได
จวิ ย่ีรูดังนน้ั มคี วามยินดีท่ีปว ยอยูก ค็ ลายลง

ครน้ั ณ เดือนอายแรมสามคำ่ ขงเบง ก็ทำพิธี จิวยี่จงึ ใหอยุ กายจดั แจงกองทัพไวใ หพรอ ม รอลมมา
จะยกทำการตโี จโฉทันที ถงึ เวลาสองยามเศษไดย นิ เสยี งลมจากทศิ อาคเนยอ้ืออึงมา จิวย่ีจงึ มคี วาม
ยินดีเห็นคงเบง มีสตปิ ญ ญาเปน อันมากจงึ สง ชีเซง เตงฮองไปฆาเสีย ฝายขงเบงพอเรยี กลมเสร็จแลวก็
หลบหนี ไปพบจลู ง ณ ริมฝง ฝา ยชเี ซง เตงฮองตามไปก็อาจสจู ูลง ได ครน้ั ขงเบงมาถึงก็ใหเลาปไปรอ
ดกั ซมุ ตีทางหนีโจโฉ

๔๔

เรือ่ งยอ สามกก : ตอนท่ี ๔๒ โจโฉแตกทัพเรอื
ฝายโจโฉนนั้ ต้ังใจคอยฝง อยุ กายอยูตลอดเวลา คร้ันถงึ เวลาเหน็ อยุ กกายนำเรอื เขา มาใกล เทียหยก

เหน็ ผดิ สงั เกตจงึ วา แกโจโฉ โจโฉเหน็ ชอบดวยจงึ ใหบุนเพง ไปหามเรือเสียกอน อยุ กายเห็นไดท ดี งั น้ันก็
ส่งั เรอื เรง เขา ไปจุดไฟขนึ้ ครน้ั ลมสลาตนั พัดหนกั กลา ทหารโจโฉก็เขาดบั เพลิงมิทัน เรือทผ่ี ูกตดิ กนั แก
ไมไดกถ็ กู เพลิงวอดส้นิ เพลงิ ลามตดิ เปนหลายตำบล ทหารโจโฉก็ว่งิ วุนวายไปการน้ันโกลาหลนัก
ขณะนั้นทพั จิวยี่ จิวทาย ชีเซง เตงฮองมาถึงก็ตหี กั เขาไป ทหารจวิ ย่ีเขาไปถึงไหน เพลิงกล็ กุ ติดขึ้น แล
ทหารโจโฉหนีมทิ นั ตอ งอาวุธเจบ็ ปวดลม ตายเปน อนั มาก ที่หนีมิทนั กต็ ายในกองเพลงิ บาง ตกนำ้ ตาย
บาง

ฝายโจโฉเหน็ ดังนัน้ ก็ตกใจขมี่ า หลบหนีไปทางตำบลฮัวหลมิ พบลิบอง เลง ทองเขาไลต ีตามมา เตยี ว
เล้ียวกบั ซิหลงกเ็ ขาสเู ปนสามารถมิไดแพช นะกัน ซหิ ลงก็พาโจโฉหนตี อ พบกำเหลงดักทางอยูจ งึ หนีไป
ทางหบั ปา

ครั้นหนีมาใกลตำบลฮัวหลมิ พบจูลงเขา สกดั ทางอยู เตยี วคบั เตยี วเลีย้ วก็เขา ชว ยปอ งกันทาง
ดา นหลัง แลทหารโจโฉท้งิ มา แลศัสตราวุธเปนอันมากแลวโจโฉก็ส่งั ใหร บี หนีไป คร้นั มาถงึ ตำบลโฮเลา
กก กใ็ หหยดุ หงุ อาหารอยูยังมิทันสกุ ไดก ิน เตยี วหุยกเ็ ขาลอ มไว เคาทู เตียวเลี้ยว ซิหลง ก็เขาปองกัน
เปนสามารถแลว รีบหนีไป ทหารท่ีหนมี านั้นกอ็ ดิ โรยท้งั ตองอาวุธบาดเจบ็ เปนมากแลเห็นทางเขาลำกนุ
กห็ ลงในกลขงเบง เขา ไปทางนอยแลทางน้นั แคบเดนิ ลำบากนกั โจโฉก็ใหเ รงใหเดนิ ไป ครน้ั พนซอก
เขาโจโฉกห็ ัวเราะขน้ึ แลว วา หากขงเบงใหคนมาซุมอยูตรงนี้เห็นตัวจะมริ อดแนค ร้นั ขาดคำไดย นิ เสียง
ประทัด กวนอูถืองา วคุมสกัดทางไว โจโฉเห็นจวนตวั จะมิรอดทหารทม่ี ากเ็ หลือเพียงรอ ยเศษ จึงวอน
กวนอูใหป ลอยตัวใหพ น ภัย กวนอูนกึ ถึงครงั้ สมยั ทโี่ จโฉเลย้ี งดูตนนกึ สงสารจึงหลีกทางใหโจโฉไป

ฝายโจโฉหนมี าพบโจหยิน คิดยกกลบั ฮโู ต ใหโ จหยินอยรู กั ษาเมอื งลำกนุ แฮหัวตุน รักษาเมอื ง
ซงหยง เตยี วเลย้ี วรกั ษาเมืองหบั ปา แลวโจโฉก็จัดแจงทหารยกกลบั ไปฮโู ต ฝา ยจวิ ยีค่ ร้นั รบมีชัยจึงยก
กองทัพไปตั้งอยทู ีต่ ำบลลมิ กงั๋ หวงั จะคดิ อานไปตีเมอื งลำกนุ

๔๕

เรือ่ งยอสามกก : ตอนที่ ๔๓ จิวย่ีไปเอาเมืองซงหยง

ฝายจวิ ย่ีรวู า เลา ปไ ปต้งั อยู ณ ปากนำ้ เมืองอิวก๋งั แลว กส็ ะดงุ ตกใจ รูวา ขงเบงเห็นทจี ะตัดหนา ชิง
เอาเมืองลำกุน เสียเปน ม่ันคง จงึ เชญิ เลา ปมากินโตะแลว วาหากเราตีเมอื งลำกุนกใ็ หทานยกตีเสยี เถิด
เลา ปจ งึ ตกปากรับคำ จิวยี่จงึ ยกไปตไี ดดา นอิเหลงแลยกมาถึงเมอื งลำกนุ ถูกกลโจหยินตพี าย แลตัวจวิ
ยถ่ี ูกลูกเกาทัณฑอ าบพิษท่ีขาซาย ทหารเขาาชว ยแก หมอจึงวาใหร ะงบั ความโกรธเสยี หากเมื่อใดมี
ความโกรธพษิ เกาทัณฑจ ะกำเรบิ ขน้ึ

ฝายจวิ ยี่ทำอุบายวาถูกพษิ เกาทณั ฑก ลุม ข้นึ ถงึ แกค วามตาย ฝายโจหยินสำคญั วา ตายจริงก็เชือ่ เขา
ปลน คา ยจิวยี่ ถกู จิวยซ่ี อ นกลใหล อมสด่ี านกระหนาบเขามา ตัวโจหยนิ สมู ไิ ดจงึ ถอยเสยี คร้นั จะกลบั
เมอื งก็มิไดดว ยกำเหลง เลงทองสกดั ทางไว จึงหลบหนีไปยังเมืองซงหยง ฝายจวิ ยี่จึงพาทหารจะเขา ไป
เมอื งลำกุน

๔๖

เรอื่ งยอสามกก : ตอนที่ ๔๔ เลาปชงิ เอาเมอื งตดั หนา

คร้ันถึงเมอื งลำกุนขงเบง ก็ใหจูลง มาชงิ เมอื งตดั หนาเสยี จวิ ยี่มคี วามคับแคนใจเปนอันมาก ดว ย
วา ทำสงครามเสยี ลี้พลแลเสบียง สง่ิ ของเงินทองเปนอนั มาก อันตัวเลาปน ้ันมิไดเ สยี เงินทองแลทหาร
เลย มาชบุ มอื เปบเอาเมืองเห็นมชิ อบ แลว ฉกุ คดิ วา เมืองเกงจ๋วิ ซงหยงเกลือกขงเบง จะแยง ชงิ ตัดหนา
เสียอีกจงึ รบี ยกทพั ไป

ครั้นมาถงึ รวู าขงเบง แตง อบุ ายใหก วนอู เตียวหุย ชงิ สองเมอื งนแ้ี ลว คับแคน ใจเปน มาก ปราถนา
ฆาขงเบง เสีย พิษเกาทัณฑกลมุ ขนึ้ มาจนจวิ ยส่ี ลบลง คนทั้งปวงชวยกันแกไข แลว จิวย่ีจงึ เลิกทัพกลบั ไป
เมอื งฉสองกุน

ฝายโลซกเขาเจรจาดว ยเลา ป ขงเบง ขงเบงจึงอา งวาอันสามเมืองน้เี ดิมขึน้ แกเลาเปย ว ครนั้ เราตี
สามเมืองนย้ี กใหแ กเลา ก๋นี ้ันตัวผดิ ดว ยหรือ โลซกจงึ วาหากเลา กถ๋ี งึ แกค วามตายก็ใหย กสามเมืองนคี้ นื
แกกังต๋งั ขงเบง กร็ ับคำ

ฝายเลาปใ ครปราถนาท่จี ะครอบครองเมืองนี้ไวเ องจึงออกตบี เุ หลง เมืองเตียงสา เมอื งฮยุ เอ๋ียง
เมืองเลงเหลงอันเปน หวั เมืองฝา ยใตเพือ่ สะสมไพรพ ลแลเสบียงเปน กำลังตอ ไป ไดฮ องตงแลอยุ เอี๋ย
นเปน ทหารเอก

๔๗

เรื่องยอสามกก : ตอนที่ ๔๕ เลา ปแ ตงซนุ ฮหู ยิน

ฝายซุนกวนไดรบกับเตียวเล้ยี ว ณ เมืองหับปา มาชานานกวาสิบครั้งก็ยงั ไมแ พชนะกัน ไทสจู เู สนอ
อุบายตคี ายเตียวเลย้ี ว เตยี วเลีย้ วรทู ันซอ นกลไทสูจูได ตวั ไทสจู ถู กู เกาทัณฑเ จ็บปวดเปนหลายแหง เหน็
จะมริ อด ซนุ กวนจงึ คิดวิตกนกั ยกทพั กลับมาเมอื งลำซี ครน้ั ยกกลับมาไทสูจกู ถ็ งึ แกค วามตาย ซนุ กวน
ก็สงสารอยมู ิไดขาด

อยมู าเลากีป๋ ว ยตายโลซกจงึ เดนิ ทางมาหาเลาปท วงเมอื งเกงจ๋ิวคนื ขงเบงจงึ ทำโกรธวา หากการรบ
ครง้ั น้ีไมมีเลาปแลเราการก็คงมิสำเรจ็ โลซกไดฟง ดงั นน้ั กน็ ่งิ อยู แลว ขงเบงจงึ วาหากเราไปรบตเี มอื ง
เสฉวน ซึ่งขึน้ แกเลา เจีย้ งไดก อนจึงคนื เมอื งให โลซกไดยนิ ดังนน้ั ก็คำนับออกมา

ฝายโลซกกลับมาบอกจิวยี่ จวิ ยี่จงึ โกรธแลววา ตวั นน้ั นซ้ี ่ือนักทีไ่ หนจะไดเ มืองกลับมา อยูมาจิวย่ีรู
ขาววากำฮูหยินภรรยาเลาปอีกคนตายเสยี แลว จึงคดิ อานทำอบุ ายเขาวา แกซุนกวนใหยกนองสาวแก
เลา ป ลอลวงเลา ปมาจับไว ซุนกวนเห็นชอบดวย การน้ันเปน ความลับอยู ฝา ยขงเบง รูทนั ในอุบายจึง
ซอนกลใหเลา ปไ ปดวยจลู ง ครั้นพอถงึ จลู ง ก็ใหปลอ ยขาวไปทั่วเมอื ง การรูขา วถึงนางงอกก ไถผ ูเปน แม
นาซุนกวน นางงอกก ไถจ งึ เขา ไปตอวาซุนกวน วาทำการอัปยศนกั เห็นทีตอ งจับแตงงานเสยี จริงๆ แลว
ก็ใหจัดแจงใหเ ลา ปก ับซนุ ฮูหยนิ ตามประเพณี

๔๘
ฝายเลาปก ็หลงใหลในภรรยาแลสมบัติพัศถานทซ่ี นุ กวนนำมาใหก็หลงละเลิงไป มิมใี จคดิ ทีจ่ ะกลบั
เมอื งเกงจิว๋ จูลง จึงใชอบุ ายทข่ี งเบง ฝากมาให จงึ ลวงแกเ ลาปว าโจโฉจะยกมาตเี กงจว๋ิ เลา ปมคี วาม
อาลัยยงิ่ นัก ซนุ ฮูหยนิ จึงหนีตามเลาปมา ณ เมอื งเกงจ๋ิว ทหารจิวยกี่ ต็ ามมามิทัน แลตวั ซนุ กวนน้ัน
อปั ยศนัก ทั้งเสยี นองสาวไปใหแ กเ ลา ป
เรอื่ งยอสามกก : ตอนท่ี ๔๖ จิวย่ตี าย

ฝายโจโฉต้งั แตแ ตกทพั เรือครัง้ นัน้ ก็มีความอปั ยศนกั ครน้ั ไดขา ววา เลา ปช ิงเอาเกงจวิ๋ ไดแ ลว ก็วา
เลา ปเหมอื นมังกรไดอ อกทะเลใหญเห็นทจี ะกำจดั ขดั สนนัก แลวคิดแตงต้งั ใหจวิ ยี่เปน เจาเมอื งลำกนุ
หวงั ใหมีมานะไปตแี กแคนเลา ป

ฝายซนุ กวนใหโลซกไปเจรจาทวงเมอื งกับเลา ปอกี คร้ัง เลาปก็ทำเปนรอ งไหหนักวาไมม ที ี่อาศยั โล
ซกคิดสงสารจึงลากลับไปหาจวิ ยี่อีกคร้งั จิวยี่จงึ วาทา นแพค วามคดิ เลาป ขงเบงเสยี แลว เลาปน ั้นหา
เจรจาเหมอื นปากไม แลวก็คดิ อุบายไดขอ หน่งึ ใหทำทีวาจะตีเมอื งเสฉวนใหเลา ป พอผานเมอื งเกงจิ๋ว
ใหไ ปยืมเสบียงเลาป คร้นั เลา ปอ อกมาจะจบั ฆาเสีย ขงเบงรูในกลจึงซอนกลจวิ ย่ี ถึงเวลาจิวย่ียกทพั
มาถึงใหไ ปขอเสบียง กม็ ิเห็นเลา ปแลทหารผูใดออกมารับ พบแตจลู ง สง่ั ปดเมอื งแลว ตะโกนวา กลอุบาย
ทาน ขงเบงน้ันแจงอยแู ลว จวิ ยี่กน็ ึกเสียใจนกั ดวยเสยี รขู งเบง พษิ เกาทณั ฑกก็ ำเรบิ ออกมาส้นิ สติ
ทหารก็เขามาชว ยกนั แกจนฟน เห็นวาตัวจะมริ อดกส็ ่งั เสยี แกทหารทงั้ ปวง ใหชว ยทำนุบำรุงซุนกวน
ครนั้ ส่ังเสรจ็ พิษเกาทณั ฑก็กลมุ ขนึ้ มา จิวยค่ี ดิ แคน นกั จึงแหงนหนาขึ้นดูฟา แลวรองวา ฟาใหยม่ี าเกดิ
แลว ไฉนจงึ ใหเหลยี งมาเกิดดวย วาแลว กข็ าดใจตาย เมื่อจิวยตี่ ายนั้นอายไุ ดสามสบิ หกป

๔๙
ฝายซุนกวนครน้ั แจง วาจวิ ยตี่ ายแลวกร็ องไหร ักจิวยเ่ี ปน อันมากแลวใหแ ตงศพตามบรรดาศักดิ์
แลวตั้งใหโ ลซกเปนขุนนางผูใหญแทนจวิ ยี่
เรื่องยอสามกก : ตอนท่ี ๔๗ เลาปไ ดบ ังทอง

ฝายขงเบง รวู าจิวยตี่ ายแลว กค็ ดิ ไปสบื หาผูมสี ติปญญาทีเ่ มอื งกงั ต๋ัง แลวพาจลู ง ไปดวย ครนั้ ไปถงึ
ขงเบงก็รบี เขาไปคำนบั ศพจิวย่ี ทหารจิวยเี่ หน็ ขงเบง ก็แคน ใจเปนอันมากคดิ ฆา ขงเบง ขงเบงจงึ แสรง
ทำโศกเศรา รองไหรักจวิ ย่ีเสียเปน อนั มาก ทหารจวิ ยี่กห็ ลงเชอื่ ในมารยาขงเบง อีกทั้งมจี ลู งมาดว ยจงึ มิ
อาจทำอะไรได

อยมู าขงเบงเจอบังทองเพ่ือนสนทิ จึงสนทนากนั แลวทำหนังสอื ปด ขึน้ มาฉบับหนงึ่ แลววาวา หาก
คิดจะทำการดวยเลาปก ใ็ หเอาหนังสือฉบับน้อี อกไปใหแกเลาปด วย ถาบังเอิญตัวเรามิไดอ ยู บงั ทองก็
รบั คำแลว ขงเบง กก็ ลับเกงจวิ๋

ฝายบังทองก็เขาไปขอทำราชการดวยซุนกวน ซุนกวนเหน็ บังทองรปู รางอัปลกั ษณน กั เหน็ จะมไิ ด
ราชการจงึ มิเอาไว บงั ทองนอ ยใจนกั จงึ ไปสมัครทำราชการดว ยเลา ป ขณะนั้นขงเบง ออกไปชำระทุกข
ราษฎมิไดอ ยู บังทองจึงเขาไปหาเลา ป เลาปเหน็ รูปรางบงั ทองวปิ ริตก็มิใครน ับถอื โดยปกตแิ ลวใหไ ปอยู
ณ เมอื งลอยเอี๋ยง ซ่งึ เปน เมอื งนอ ย บังทองจงึ นอยใจนกั มิไดเ อาหนังสอื ของขงเบง ใหเลาป แลว ไปอยู
ณ เมอื งลอยเอ๋ียงเอาแตเสพแตส รุ า มิไดอ อกวา ราชการ

๕๐
เลา ปก ็โกรธนกั ใหเตียวหุยไปสืบดู บงั ทองกอ็ อกตดั สนิ เน้ือความราษฎรท่ีคางอยเู สรจ็ แตค รูหนึง่
เตยี วหุยเหน็ ดงั น้นั ก็เลื่อมใสยงิ่ นกั กลับเขา วาแกเ ลา ป พอดีขงเบงเขา มาวากลาวแกเ ลา ป เลา ปก ็ฉกุ
รำลึกข้ึนไดต อนสนทนากบั สมุ าเตก็ โชวา ฮกหลงกับฮองซูถาไดมาแตคนหนง่ึ ก็อาจครองแผน ดนิ ได
บดั นไี้ ดมาพรอมกันถงึ สองคน มคี วามยนิ ดีนกั จึงต้ังบงั ทองเปนทป่ี รกึ ษา
ฝายโจโฉคิดกำจดั มาเทงจึงทำหนังสือพระเจาเห้ียนเต ลวงไปวาใหห าตวั เขามาคดิ ราชการ มาเทง รู
ดงั นนั้ จงึ ใหมา เฉียวผูบตุ รกบั หนั ซยุ อยรู ักษาเมืองเสเหลยี ง แลว ยกทหารไปฮโู ต ตอ งกลโจโฉถูกจับได
แลวโจโฉก็ใหต วั มาเทงไปฆา เสยี มา เทงก็ดา โจโฉมไิ ดข าดคำจนทหารลงดาบฟนถึงแกความตาย ฝาย
มา เฉียวคิดแคน นักกย็ กทหารจะไปตีฮโู ต
เร่อื งยอ สามกก : ตอนที่ ๔๘ โจโฉตดั หนวด

ฝายมาเฉียวก็ยกทัพออกรบใชอุบายตไี ดเ มืองเตียงฮันแลดานตงกวน โจโฉจึงยกทหารมาหวังตีเอา
ดานคืน เหน็ มาเฉยี วสงาองอาจนัก แลทหารเมืองเสเหลียงนน้ั มีกำลังกลาแข็งเสมอกนั ทกุ คน แลว มา
เฉียวก็ใหท หารตะลุมบอนเขา ไปจับโจโฉ ทหารโจโฉสกู ำลงั ทหารมาเฉียวมิไดกแ็ ตกกระจดั กระจาย โจ
โฉเหน็ ดังน้นั ก็ตกใจหนีเขาไปปะปนกบั ทหารเลว เหลาทหารจึงรองวา อายหนวดยาวนี่แหละโจโฉ โจ
โฉก็เอากระบตี่ ัดหนวดเสยี หวังหลบทหาร พอดีมาเฉียวควบมา ไลเ ขามาใกล ก็หนีหลบเขาไปในปา
รอดมาได แลว ก็ตั้งมน่ั อยูมิออกรบ

๕๑

อยมู าโจโฉคิดออ มไปตเี สบยี งมาเฉียว มาเฉียวสำคัญในกลจงึ ออกตีโจโฉพายไป ตัวโจโฉก็หนีลงเรอื
ไป หวิดมริ อดดีท่ีเคาทูเขา มาชว ยปองกนั ตวั โจโฉไว ฝายมาเฉียวก็เขาปลนคา ยโจโฉมไิ ดขาด

อยมู าโจโฉคดิ อบุ ายไดข อ หนึง่ ใหหนั ซุยกับมา เฉยี วกินแหนงตอ กัน จึงเชิญหนั ซุยออกมาสนทนา
หนา คา ย โจโฉกข็ ับมาออกมาสนทนาแตเ รือ่ งสมยั เปนขุนนางราชการอยดู วยกัน มาเฉียวก็นึกสงสยั อยู
แลวโจโฉก็ให เขยี นจดหมายฉบับหนง่ึ ไปใหแ กหันซุย สลกั หลังผนึกเปน อกั ษรใหลบเลือนเสยี มาเฉียว
เห็นดังนนั้ ก็โกรธจะฆาหันซยุ เสีย ทหารหนั ซุยก็เขาปองกนั พาหนั ซุยหนเี ขา คาย หันซุยนอ ยใจนกั ดว ย
มาเฉียวมิไดค ำนนั นับถือผูใหญ คดิ เขาไปสมคั รอยดู วยโจโฉ มาเฉยี วรูดังนัน้ กเ็ ขาไปฟนแขนหนั ซยุ ขาด
ทหารหันซุยแลทหารมาเฉียวกเ็ ขารบฟนกนั เอง โจโฉเห็นไดท ีจงึ เขา รวมรบตที ัพมา เฉียวแตกพายไป
มา เฉียวเสยี ทีดงั นัน้ กห็ ลบหนไี ปยงั เมอื งเสเหลียง โจโฉจงึ ตง้ั ใหห ันซุยเปน เจาเมืองเสเหลียง แฮหวั เอ๋ีย
นอยรู ักษาเมอื งเตียงฮนั แลว กย็ กทหารกลับฮโู ต

เรอ่ื งยอ สามกก : ตอนท่ี ๔๙ เลาปเ ขาเสฉว
ฝายเตียวฬอเจา เมืองฮนั ตง เกรงวา โจโฉจะยกทหารมาทำอนั ตราย กค็ ดิ ทำการซองสมุ ทหารเพื่อ

ตอสูโจโฉ จึงคิดไปตเี อาเมืองเสฉวนเปนท่ีม่นั ฝายเลาเจย้ี งเจาเมืองเสฉวนรูดงั นั้นก็ใหเตยี วสง ไปยุ
ยงโจโฉใหเ ขาตเี มืองฮันตง เมอื งเสฉวนจะไดป ลอดภยั ฝา ยเตยี งสงก็ไดล อบเขียนแผนท่เี มอื งเสฉวนไป
ดวย หวงั ยกใหแกโจโฉ เม่ือเขา ถงึ ฮูโตแ ลว โจโฉเห็นอาการเตียวสงเจรจาหยาบชา นัก จงึ ไลเตยี วสง
ออกไปเสยี ฝายเตียวสงคิดอบั อายนัก ก็มิกลา กลับไปเมืองดว ยมสิ มคำรับปากแกเลา เจีย้ ง จึงเขาไปหา
เลาป ตวั ขงเบง แลเลา ปก ็ออกมาตอ นรบั ขบั สอู ยา งดี เตียวสงจงึ ซาบซึ้งใจนกั มอบแผนท่ีเมืองใหแกเลา
ปแ ลวก็ลากลบั เมือง

ฝายเตียวสงกใ็ หหวดเจง เบง ตดั เปน ธุระอยขู างใน แลว เขา บอกเลา เจยี้ งใหเชิญเลา ปม า ชวยคดิ
อา นปองกนั เมอื ง เลาเจ้ียงเห็นดวยแลขนุ นางคดั คานทดั ทานเปน อันมาก เลาเจี้ยงก็มิฟง แลววา เลาป
กับตัวแซเดยี วกัน คงมิคิดรา ยดว ย แลว เชญิ เลา ปเขา มา เลาปจึงเอาแตบังทอง ฮองตง อุยเอ๋ยี นไป เลา
เจ้ียงกแ็ ตงโตะเลย้ี งเลาปทุกวัน บังทองก็วา ใหเรง กำจัดเลา เจี้ยงเสยี เลา ปก ม็ ิยอมทำตามดว ยเปน แซ
เดียวกนั อดิ เอื้อนอยู

๕๒

เร่ืองยอสามกก : ตอนที่ ๕๐ จลู งชงิ อาเตาคนื

ฝายซนุ กวนรูวา เลาปยกไปเสฉวน จงึ คดิ อุบายวามารดาปวยหนกั อยใู หหาตวั ซนุ ฮูหยินกลบั มาให
เห็นหนา แลใหเอาอาเตาหลานชายไปดูดวย นางซนุ ฮูหยนิ สำคญั วา จรงิ กร็ ีบพาอาเตาลงเรอื ไปกังตัง๋
ฝา ยจูลง รวู า นางซนุ ฮูหยนิ จะไปเมอื งกังตงั๋ จึงรบี ลงเรอื มาแยงชิงอาเตา คืนมาได แลววา ทา นจะไปก็
ตามเถิด แตใหอ าเตาอยนู ่ี ฝา ยนางซนุ ฮหู ยินก็ขดั ใจนัก แลว ใหทหารรบี แจวเรือไปกังต๋ัง ฝา ยซุนกวนรู
วาไดซนุ ฮหู ยินกลบั มาแลว ก็ตัดขาดกับเลา ป แลคดิ เตรียมการไปตีเอาเมอื งเกงจิ๋วคนื

ฝา ยโจโฉก็คิดเลอื่ นเปนที่วยุ กง แลซนุ ฮกเขา วา เห็นมชิ อบ โจโฉขัดใจนกั ก็เอาตระบะเปลา ปด ตรา
ประจำเสยี ฝา ยซนุ ฮกสำคญั วาก็เขาใจวาอันตรายจะถึงตัว จึงโทมนสั ยง่ิ นักแลวก็กินยาตาย แลว โจโฉก็
ยกทพั ไปตกี ังต๋ัง พอเขา เทศกาลหนา ฝน โจโฉก็ยกทัพกลบั เมอื งฮโู ต

ฝายเลาเจ้ียงก็ใหเลาปไปประจำอยูดานแฮบงั กว น แลเขา มาขอทหารแลเสบยี งเลาเจ้ยี ง ขุนนาง
ท้ังหลายเขาทดั ทานยิ่งนัก เลา เจยี้ งคดิ แคลงใจอยู จึงใหแตทหารชราส่ีพนั กับขา วหม่ืนถึง เลาปแ จง
ดังนี้ กโ็ กรธนักวา เสียแรงมาชว ยปองกนั บานเมืองให แลว คิดอุบายจะเอาเมืองเสฉวนใหไ ดต ไี ดด า นโปย
สกิ ว น ฝา ยเลาเจ้ียงจับไดห นงั สือทเ่ี ตียวสงสงไปใหเลา ป จงึ โกรธนักใหป ระหารเสยี แลว สั่งกวดขนั มิให
เลาปเขา มาเอาเมืองได

๕๓

เรอื่ งยอ สามกก : ตอนที่ ๕๑ บังทองตาย

ฝายเลาปตเี อาไดเ อาดา นหลายดาน จะไปตเี อาเมืองลกเสยี พบทางใหญนอยสองทาง เลาปจงึ ไป
ทางใหญ บังทองไปทางนอ ย แลขณะไปน้ันมา บังทองขาหกั เลาปจ งึ เปลย่ี นมาของตนไปใหบงั ทองขี่
บงั ทองจึงไปทางนอ ย แลทางน้นั คับขนั นักจึงถามทหารชาวเมืองวา ตำบลนี้ชอ่ื ใด แลทหารนั้นตอบวา
ตำบลลกหองโหแปลวา หงสต กทงุ บงั ทองไดยินดงั นน้ั ก็นึกวา ชอ่ื นัน้ คลอ งกับตัวนกั ดว ยฮองซนู นั้ แปลวา
หงส จึงสะดงุ ตกใจเรง ใหทหารถอยกลบั เตียวหยมิ ซง่ึ ซุมอยจู ุดประทดั โหรอ งขึ้นชีว้ าคนขีม่ าขาวนั้นเลา
ป แลว เอาเกาทณั ฑร ะดมยิงเขา ไปถกู บงั ทองตกมาขาดใจตาย

ฝายเลาปรูว าบังทองถึงแกความตายแลว กร็ อ งไหจนสลบไปแลวเรยี กหาขงเบง เขามาชว ยคิดการ
ตอ ขงเบงจงึ ใหกวนออู ยรู กั ษาเมืองเกงจิว๋ แลว พาเตยี วหุย จูลง มาดวย ฝา ยเตยี วหุยยกมาถงึ แดน
ปากนุ เตียวหุยก็ใชอบุ ายจับเงียมหงนั เจา เมืองปากุน ไดแลวมัดมา เงยี มหงันก็ดา เตยี วหยุ เปนขอหยาบ
ชา ตางๆนานา เตียวหุยเห็นเงยี มหงันมีใจยงั่ ยนื ไมยอทอตอ ความตายจงึ ปลอ ยมัดเงยี มหงนั เสีย เงยี มห
งันเหน็ ดังนัน้ ก็ซาบซ้งึ ใจนัก ยอมทำการอยดู วยเตียวหุย คร้ันเตยี วหยุ ไปถึงตำบลใด นายดา นเหน็
เงยี มหงัน จึงยอมเขา ดว ยเตยี วหยุ ตลอด มไิ ดข ัดขวางแตป ระการใด

๕๔

เร่อื งยอสามกก : ตอนท่ี ๕๒ เลาปช ิงไดเ มืองเสฉวน

ครนั้ ขงเบง มาบรรจบเลา ปแ ลวกค็ ดิ อานตีเมืองลกเสีย เตียวเอก กไ็ ดต ัดหวั เลา กุยแลวเปด ประตู
เมอื งรับเลา ป เลาปก็ไดเมอื งลกเสีย ขงเบงจงึ ใหจูลงไปปราบหัวเมืองเตงกงั๋ เงยี มหงันแลเตยี วหยุ ไป
กำจดั หวั เมืองเตงกั๋ง แลว ขงเบง ก็คิดจะไปตเี อาดา นกิมกกแลสงหนงั สอื ใหเ ลาเจี้ยงนอบนอ มแตโดยดี
เลาเจีย้ งแจง ดงั นน้ั ก็โกรธฉีกหนังสือทงิ้ เสีย แลวก็แตงหนังสอื ไปใหเตียวฬอ ใหช ว ยตเี ลาป

ฝายมา เฉยี วซอ งสุมทหารไดเ ปน อนั มาก พาบงั เตกยกไปตไี ดเ มอื งกิจิว๋ ถกู แฮหัวเอีย๋ นลอมตคี ืน มา
เฉยี วจวนตัวนกั เหลอื ทหารอยูเ จด็ คน จึงหนฝี าออกมาหนีออกไปอยูกับเตียวฬอ เตยี วฬอ จงึ ใหมา เฉยี ว
ไปตเี ลา ป ตวั บงั เตก ปว ยอยมู ิไดไปดว ย

ฝายอยุ หวนที่รกั ษาดา นกิมกกยอมนอนนอมขงเบง แตโดยดี พอดมี าใชแ จง มาวาเตยี วฬอ ใหมา
เฉยี วมาตเี อาดานแฮบังกวน ขงเบงจงึ ใหเตยี วหยุ เปน ยกไปชว ยกอน แลมา เฉียวกบั เตียวหยุ รบกันเปน
สามารถ กม็ ไิ ดแพชนะกัน ขงเบงจึงคดิ อบุ ายใหมาเฉียวมาเปนพวก กส็ งของกำนลั ใหเ อยี วสง ไปคอยยุ
แยงเตยี วฬอ มา เฉยี วกม็ ิอาจกลับเมืองได จึงขอยอมอยูดว ยขงเบง ครั้นเลาปกลับมายงั ดานกิมกกแลว
ก็ใหมาเฉียวไปประชิดเมอื งเสฉวน แลตัวเลาเจย้ี งเห็นวาการจวนตวั กค็ ดิ ทจ่ี ะออกไปนอบนอมโดยดี
จึงเอาตราสำหรบั ทอ่ี อกไปคำนับเลาป เลาปเหน็ ดังน้ัน ก็จูงเอามอื เลา เจย้ี งขึ้นมาที่ขางบน แลวรอ งไห
วา ตวั เราซง่ึ ทำการครัง้ นี้เปนการจำใจ คิดแตจะทำนบุ ำรุงแผน ดินใหม คี วามสขุ แลว กใ็ หเลาเจ้ียงไปอยู
เมืองกองอั๋น ซงึ่ เปน เมอื งนอยข้ึนอยแู กเมืองเกงจิว๋ เลาปจ งึ ไดเ มืองเสฉวนแตน นั้ มา แลวกไ็ ดต รา
กฎหมายขึ้นมาใหม ตง้ั ให กวนอู เตียวหุย จลู ง มา เฉียว ฮองตงเปน ทีห่ า ทหารเอก

๕๕

เร่อื งยอสามกก : ตอนที่ ๕๓ โจโฉตีไดฮ นั ตง

ฝายซุนกวนรูวาเลาปก็ใหจ กู ดั กิ๋นพีช่ ายขงเบงไปทวงเมอื งเกงจิ๋วตามสัญญา เลาปกม็ ยิ อมให ขงเบง
จงึ วากลา วใหคืนแตเมอื งเตยี งสา เลงเหลง ฮุยเอี๋ยงซึ่งเปนเมอื งขน้ึ แกเกงจิ๋ว ใหไปวากลาวแกกวนอเู อา
เอง ครน้ั จกู ัดกนิ๋ มาถงึ เมืองเกงจวิ๋ กวนอกู ็มยิ อมให จกู ดั ก๋ินกก็ ลับไปหาเลา ปอ ีกคร้ัง เลาปกบ็ อกวากวน
อนู ำ้ ใจดือ้ ดงึ ปากก็วาตไี ดเ มอื งฮันตง เมือ่ ไหร จึงจะคืนเกงจิว๋ ให จกู ดั ก๋นิ มิรูท ำประการใดกล็ าออกมา

ซนุ กวนรดู งั นนั้ กโ็ กรธนัก ใหโลซกเชญิ กวนอูออกมากินโตะ จะไดจบั ฆาเสยี ฝายกวนอูกม็ ิเกรงกลัว
ลงเรอื ไปกบั จวิ ฉอง ขณะกินอยนู ั้นโลซกไดเ อย ทวงเมอื งเกงจ๋ิว กวนอกู โ็ กรธแลวตอบวา ตอนทเ่ี ลาปไ ป
สกัดโจโฉหลายตำบล ตัวก็เสยี เสบยี งแลทหาร จะไดเมอื งเกงจวิ๋ อยกู ็ยังมิเพยี งพอ แลวก็แสรง ทำเปน
เมาสรุ าจูงมือโลซกมาใหสงถึงเรอื ทหารท่ซี ุมอยูกม็ ิอาจทำอะไรได ดว ยกลวั จะเปนอนั ตรายแกโลซก
ฝา ยซุนกวนรูดงั น้นั กโ็ กรธ จดั แจงเกณฑท หารสน้ิ ทงั้ เมอื งจะไปตเี มืองเกงจ๋วิ พอดีมาใชม าแจงวาโจโฉ
จะยกมาตกี ังตง๋ั ซุนกวนจึงออกไปตั้งรบั ณ ตำบลหับปา

ฝายโปห้ันเขา วากลาวแกโจโฉวากงั ตงั๋ เปน แดนกนั ดาร เหน็ จะเอาชนะลำบาก โจโฉจงึ งดกองทพั ไว
แลว คิดทจ่ี ะเลอ่ื นเปน วยุ อองอีก ฝา ยซนุ ฮิวกว็ ากลาวทัดทานอยู โจโฉก็โกรธ แลว วา ทานกลาวทดั ทาน
เชน น้เี ห็นจะเหมอื นซนุ ฮก ซุนฮวิ กล็ ากลบั มาบานมคี วามทุกขน อยใจเปน อนั มาก จนตรอมใจตาย

๕๖
ฝา ยพระเจาเห้ียนเตกลวั วา โจโฉเปน ท่ีวยุ ออ งแลว จะคดิ ขบถเอาราชสมบตั ิเสยี ม่ันคง จึงเขียน
หนงั สอื สงใหฮ กอว นผูเปน บิดานางฮกเฮามเหสี ใหชวยคิดการกำจดั โจโฉเสยี โจโฉจับไดห นงั สอื ก็โกรธ
ก็จบั ฮกอวน นางฮกเฮาแลครอบครัวมาฆาเสยี ส้นิ แลวกะเกณฑท หารจะไปตเี มืองฮันตง ฝายเตียวฬอ
กใ็ หบังเตกออกรบดวยโจโฉ โจโฉเหน็ บังเตก ชำนาญสงครามนัก ก็ใครอยากไดมาบงั เตก มาอยดู วย ก็
จับไดต ัวบังเตก บังเตกก็ยอมมาอยูดวย ฝายเตยี วฬอสูโจโฉมไิ ด ก็ยอมสวามภิ กั ดิ์ดวยโจโฉ โจโฉมใี จ
เอน็ ดู จึงต้งั ใหเ ตียวฬอ เปนเจา เมอื งปาตง
เร่อื งยอ สามกก : ตอนท่ี ๕๔ ยทุ ธการทเ่ี ขาเตงกุนสัน

ฝายอาณาประชาราษฎรในเมอื งเสฉวนรวู า โจโฉตีไดเ มืองฮันตงแลวก็สะดุงตกใจ เกรงโจโฉมาตี
เมืองเสฉวน ขงเบง จึงออกอบุ าย สงหนงั สอื ใหซุนกวน วา ใหตเี มืองหบั ปาเสยี แลวจะคืนเมอื งข้ึนเกงจิ๋ว
สามเมอื งให ซุนกวนจึงออกตไี ดเ มอื งอวนเซยี แลว จะไปตเี มอื งหับปา ฝา ยเตียวเลย้ี วซงึ่ รกั ษาเมอื ง
หับปาอยนู ้ัน ก็สง หนงั สือไปถงึ โจโฉ โจโฉจึงใหแ ฮหวั เอี๋ยนอยรู ักษาเมืองฮันตง แลว ก็ยกทหารมา
บรรจบเตยี วเล้ียว

ฝายโจโฉแลซุนกวนกอ็ อกรบกนั เดือนเศษ ซุนกวนก็ยอมออ นนอ มแกโ จโฉ สงหนังสอื ไปยงั โจโฉขอ
เลิกทพั โจโฉกย็ กกลบั ฮูโต ขุนนางใหญนอ ยกก็ ราบทูลพระเจา เห้ียนเต ใหโจโฉเปน วยุ ออ ง โจโฉมีความ
ยินดนี ัก แลตง้ั ใหโ จผีบุตรคนโตเปนท่ีชจี ู สบื ตำแหนงโจโฉ อยมู ามา ใชมาบอกวาโลซกทป่ี รกึ ษาซุนกวน
ถึงแกความตายแลว แลเลา ปค ดิ จะมาตีเอาเมืองฮันตง โจโฉแจง ดงั นัน้ กโ็ กรธ ใหโจหองยกทหารไปชว ย
แฮหวั เอ๋ียน

๕๗
ฝายเลาปกร็ ุกเขาตีทหารเตยี วคับแตก แลยึดไดท เ่ี ก็บเสบียงทเ่ี ขาเทยี นตองสนั กร็ กุ คบื เขา จะไปตี
เอาท่เี กบ็ เสบยี งขา งเขาเตงกุนสนั ซงึ่ แฮหัวเอยี๋ นรักษาอยู ฝายโจโฉรูดงั น้ันก็ยกทหารมาบรรจบโจหอง
ณ เมืองฮนั ตง ใหแฮหวั เอี๋ยนระวังรักษาเสบียงไวใ หดี
ฝายขงเบงก็ใหฮ องตงออกตเี ขาเตงกุนสนั ฮองตงใชอ บุ ายลอใหแฮหัวเอย๋ี นออกมา แฮหัวเอ๋ยี นมิ
สำคัญในกล ก็ออกมาถกู ฮองตงเอาดาบฟน แฮหัวเอ๋ยี นศรษี ะขาดตาย ฝา ยโจโฉรดู งั นน้ั กร็ อ งไหร ักแฮ
หัวเอ๋ียนเปนอนั มาก แลว โกรธยกทหารส่สี ิบหมืน่ หวงั แกแ คนแทนแฮหวั เอ๋ียนกลบั สอู ุบายขงเบงมไิ ด
แตกหนมี าตองยกทัพกลบั ฮูโต ท้ังเสยี เมอื งฮนั ตง ขณะน้นั พระเจาเห้ียนเตม าอยูฮูโตไ ดย ่ีสิบสามป เลา
ปก ไ็ ดทำพิธีต้งั ตัวเปน เจาเรียกวาเจาฮันตง
เร่ืองยอ สามกก : ตอนท่ี ๕๕ ประหารกวนอู

ฝายโจโฉเมอ่ื รูวา เลา ปต้ังตวั เปน เจา กโ็ กรธนัก สุมาอจี้ งึ เสนออุบายใหชวนซุนกวน เขา รว มตีเอา
เมอื งเกงจิว๋ คืน ฝายซุนกวนก็เหน็ ชอบ ดวยมคี วามแคน อยูนานแลว

ฝายกวนอูไดร บั ตราตั้งจากเลาปใ หเปนใหญในเมืองเกงจ๋วิ แลใหไปตีเอาเมอื งอวนเซีย กวนอจู ึงให
ปลกู รานรายทางตามริมน้ำ หวงั มใิ หล บิ องซึ่งตงั้ ทัพอยดู านแฮเคา มาโจมตไี ด หากมที หารยกมา แตละ
รา นก็จะจดุ ควันเพลิงเปนสัญญาณ ก็จะชว ยถึงกันได แลวกวนอูก็ออกตมี าประชิดเมอื งอวนเซยี โจโฉรู
ดังนั้นกใ็ หอกิ ๋ิมแลบงั เตก ออกชว ยตกี วนอู อิกมิ๋ บังเตกก็ต้ังคา ยทัพอยู

๕๘

ขณะนน้ั เกดิ น้ำทว มใหญ คา ยอกิ ิ๋ม บังเตก ทหารลมตายเปนอันมาก กวนอูเห็นไดท ีจึงเขา ตคี า ย
อกิ ม๋ิ สูไมไ ดเขา ยอมออนนอม กวนอูจึงจบั สงไปเกงจ๋ิว แลตัวบังเตง กวนอจู ับไดกใ็ หไ ปฆาเสีย แลว กวนอู
กย็ กทหารเขา จะตเี มอื งอวนเซีย ขณะน้นั โจหยนิ ยนื อยบู นหอรบ ใหท หารยงิ เกาทณั ฑไ ปถูกไหลซ า ย
กวนอู กวนเปงก็เขาไปแกกวนอูกลบั มาคาย กวนอูก็ปวยอยู

ขณะนัน้ หมอฮวั โตพ อดมี าทีค่ า ย เขาชว ยรกั ษาแผลกวนอู วาแผลถกู พษิ เกาทณั ฑ จะรกั ษาตอง
ความเจ็บปวดเปน อนั มาก กวนอูกม็ ิครั่นครา ม ยอมใหหมอฮวั โตข ดู พษิ จากกระดกู ออก ตวั นน้ั นง่ั เลน
หมากรุกอยู หวังมิใหทหารเสยี น้ำใจ หมอฮัวโตมคี วามนับถอื กวนอู วามคี วามอดทนเปน อนั มาก แลว
ลาออกมา

ฝายลบิ องเหน็ กวนอตู ระเตรยี มการมน่ั คงกม็ ิรูทำประการใด จงึ แกลง ปวยอยู ฝายลกซุนก็เขาเยี่ยม
เสนอแผนการใหกวนอูตายใจ ลิบองเหน็ ดว ยจึงทำทีเปน ยกตำแหนงใหล กซนุ ดแู ลดา นแฮเคา แทน แล
ตัวลกซนุ ก็สงหนังสอื ทำเปนออ นนอมแกกวนอู ฝา ยกวนอเู ห็นลกซนุ มไิ ดมีช่อื เสยี งเรยี งนาม แลทำที
ออนนอม จงึ หาแคลงไมก ็เรยี กทหาร ท่ตี รวจตราตามรายแมนำ้ ไปชวยตเี มืองอวนเซยี

ฝายลบิ องเห็นดังนน้ั ก็ทำทีปลอมเปนเรอื ลูกคา แลนผานรา นไฟ ทำทเี ปน หลบพายุ แลวกจ็ ับทหาร
ทดี่ รู านไฟเสยี ปนู บำเหน็จเปนอนั มาก แลว ใหไ ปเรยี กชาวเมืองใหเปดประตรู บั ฝายทหารในเมอื ง
สำคญั วา พวกเดยี วกัน ก็เปดประตรู ับ ลบิ องจงึ ใหทหารกรเู ขาไป ไดเ มอื งเกงจิ๋วโดยงายมิไดสูรบเลย
แลว เอาอกิ ึ๋มออกจากคุกคืนใหแ กโ จโฉ ฝายโจโฉก็ยกทพั หลวงหวงั มาชว ยเมอื งอว นเซีย ฝายกวนอูรู
วา โจโฉยกมาแลเมอื งเกงจิ๋วก็เสยี แกล บิ องแลว กม็ ิไดเชือ่ แลซิหลงซึ่งยกทพั มาถงึ กเ็ ขาสดู ว ยกวนอู โจห
ยินซึง่ รกั ษาเมืองอวนเซยี อยู เหน็ ดงั นน้ั ก็ออกมาชวยรบกระหนาบ กวนอูเหน็ จะสูมิไดก ็หนีออกมา ฝาย
ทหารกวนอกู ็คิดถงึ บตุ รภรรยาทอี่ ยูใ นเมอื งเกงจิว๋ ก็มิมใี จสูรบ หลบหนอี อกมาเปนอนั มาก กวนอูก็รบ
ตานทานอยู แลวหนไี ปอยูเมอื งเปก เสยี แลวขอความชวยเหลอื จากเลาฮอง เบงตดั ซึง่ อยูเมอื งซงหยง
ฝา ยเลา ฮอง เบง ตดั กม็ ิชวยเหลอื กวนอูรดู ังนั้นเห็นจะตา นทานท่เี มืองเปกเสยี ไมได ใหจิวฉองอยูรกั ษา
เมืองเปก เสียไว แลว กห็ ลบหนอี อกมาหวงั ไปเสฉวน ทหารซนุ กวนกจ็ บั กวนอูได ฝา ยซุนกวนเห็นวา
กวนอมู คี วามซือ่ สตั ยน กั เห็นจะเล้ียงไวม ิไดก ็ใหประหารกวนอู กวนเปง เสยี ฝายจวิ ฉองรดู ังน้ันก็เอา
ดาบเชือดคอตายตาม

๕๙

เรื่องยอสามกก : ตอนท่ี ๕๖ โจโฉตาย

ฝา ยเลา ปครน้ั รขู าวกวนอแู ลว กร็ องไหสิ้นสตสิ มประดไี ป คร้นั ฟน ขึ้นกว็ าจะปองลา งกงั ตง๋ั ตลอดไป
แลวจะยกทหารไปลางกังต๋ังเสยี ฝา ขงเบง ใหระงับไวกอน เลา ปก ย็ อม แลวกใ็ หฆา เลา ฮอง บุตรบุญ
ธรรมเสีย สวนเบง ตดั หนไี ปสวามิภกั ด์ิแกโ จผี

อยมู าโจโฉคิดสรางวังใหม เหน็ ไมใหญตน หน่งึ โจโฉส่งั ใหตดั เสยี ชาวบา นจงึ วาตน ไมตนน้ี มี
เทพารกั ษสถิตอยู โจโฉมไิ ดกลวั ก็สงั่ ใหตัดเสยี ตอ มาโจโฉกถ็ กู เทพารักษม าหลอกหลอนตลอด โจโฉก็
ปวดหัวเปนกำลัง ใหห าหมอฮวั โตมารกั ษา คร้นั หมอฮวั โตมาถึงก็เสนอการรักษา ใหผาศีรษะชำระโรค
โจโฉไดย ินดังน้นั ก็โกรธ วา เปนอุบายจะฆาตัวใหตาย กจ็ ับหมอฮวั โตไปใสค กุ ทรมาณอยู อยูมาไมนาน
หมอฮวั โตกต็ าย

ฝายโจโฉโรคปวดหัวกก็ ำเรบิ เปน กำลงั แลไปเห็น นางตงั กยุ หยุ นางฮกเฮา ฮกอว น ตังสนิ ซึ่งโจโฉ
ฆาน้ันมาหลอกหลอน ทง้ั ไดยนิ เสยี งปศ าจรอ งไหเซ็งแซ ก็เห็นวาตวั จะมริ อดแลว กใ็ หหา โจหอง ตนั กยุ
สุมาอ้ี กาเซีย่ ง ฝากฝง บุตรภรรยา ใหโ จผีสบื ทอดตำแหนงตอ ไป สัง่ แลวก็ทอดใจใหญ ก็ผวาลม ลงขาด
ใจตาย เมอ่ื โจโฉตายนน้ั อายุไดหกสบิ หกป พระเจาเห้ียนเตม าอยูเมืองฮูโตไ ดย่ีสบิ หาป

๖๐
ฝายพระเจาเห้ียนเตกพ็ ระราชตราต้งั ใหแ กโ จผี ใหสบื ดำรงตำแหนง โจโฉตอไป ฝายโจสิดนองโจผี
กม็ ไิ ดมายอมคำนบั ศพบิดา โจผีจงึ สง่ั ใหล งอาญาแกโ จสดิ ฝา ยโจสดิ ก็มไิ ดเ กรงกลวั โจผกี โ็ กรธนกั ให
เคาทูไปจับตวั โจสิดมา ฝา ยมารดาโจผเี ห็นโจผีทำดังน้นั ก็รองไหอ อนวอน โจผีก็ใหโ จสดิ ทำโคลง
เก่ียวกบั พนี่ อ ง ภายใจเจด็ กาวโดยมิใหเอยคำวาพ่ีนอง หากทำมิไดก จ็ ะใหฆา เสีย โจสดิ ก็มยิ อทอ เดนิ
คิดโคลงไดเจด็ กาวก็เอย วา ควั่ ถั่วเอากิ่งถว่ั มาเปนฟน ไฟ เมลด็ ถวั่ ในกระทะจะไหมก็เพราะกงิ่ ถั่วตน ราก
อนั เดยี วกันนัน่ เอง เหตุใดจึงเรง ไฟใหหนกั นกั โจผไี ดยินกร็ ำลึกถงึ พี่นอ งแลว ก็รองไหรกั ใหโ จสดิ ไปอยู
เมืองอนั เหียง แลตวั โจผนี ้นั กท็ ำยศยง่ิ กวา โจโฉ ขงเหงพระเจาเหีย้ นเต ฝายแฮหวั ตุน ปวยเปน ไขหนัก
อยมู าไมน านกต็ าย
อยูมาโจผบี ังคับใหพ ระเจาเหี้ยนเตออกเสียจากบลั ลงั ค แลวใหโจผขี ึน้ ครองราชยเปน กษัตริยแ ทน
สถาปนาราชวงควุย ใหไ ปสรา งวงั ใหมอ ยู ณ เมืองลกเอย๋ี ง ฝายขงเบงแจง ดังน้ัน กจ็ ัดแจงทำพิธียกเลา
ปข้ึนเปนกษัตรยิ บ าง
เร่ืองยอ สามกก : ตอนที่ ๕๗ เลา ปย าตราทพั เหยยี บกงั ตงั๋

ฝา ยเลา ปกน็ กึ แคน ซุนกวน จึงจัดแจงเตรยี มทหารหวังลา งกังตั๋งใหได ขนุ นางท้ังปวงตางทดั ทาน
เลา ปก ็มิฟงใหข งเบงอยูรกั ษาเมอื งเสฉวน แลวเตรียมทหารจะยกไป

๖๑

ฝายเตียวหุยซ่ึงรกั ษาเมืองลองจว๋ิ รดู ังน้นั ก็จัดแจงสั่งให ฮอมเกียง เตียวตัด เตรยี มเคร่อื งนุงหม
ขาว มา ขาวธงขาวแลเคร่ืองศตั ราวุธ ใหเ สร็จส้นิ ภายในสามวัน ฝายฮอมเกียง เตียวตดั กเ็ ห็นวาจัดหามิ
ทนั เตยี วหยุ กส็ ง่ั ใหโบยเสยี ฝายฮอมเกยี ง เตียวตดั ก็คิดแคน นกั แลคิดหนไี ปสวามิภักดซิ์ นุ กวน ตกดึก
เหน็ เตยี วหยุ เมาสุราหลับอยู กเ็ ขาไปกระบ่แี ทงที่ทองแลซอกคอ เตียวหยุ รอ งขึน้ มาคำเดียวก็ตาย
แลวฮอมเกียง เตียวตัด กต็ ัดศีรษะเตยี วหยุ หนไี ปเมืองกังต๋งั

ฝายเลาปรดู งั น้นั กร็ อ งไหรักเปนอันมาก แลว ส่งั เคลอ่ื นทัพไปกงั ตั๋ง เอากวนหนิ เตียวเปา บุตรกวน
อู เตยี วหยุ ไปดวย ฝายซุนกวนแตง แมทัพออกมาสกดั ตงั้ ทพั ทเี่ มืองอิเหลง เลา ปก ็ใหฮองตงออกรบ
ทหารพวั เจ้ยี งก็เอาเกาทัณฑย ิงไปถูกฮองตงตาย ฝายสะโมโขเจาเมืองลำมนั ยกทัพมาชวยเลาปพบกำ
เหลง ก็เอาเกาทัณฑย ิงไปถูกำเหลงตาย ทหารเลา ปก็เขารบทหารซนุ กวน มีชัยชนะเปนลำดบั ฝายซุน
กวนรดู งั น้นั กส็ ะดงุ ตกใจนัก เหน็ การใหญหลวงนกั สงไมตรีไปหาเลาป เลา ปก็มิยอมรบั หวังลางกงั ตง๋ั
เสยี ใหไ ด กำเจกจึงเสนอใหลกซุนออกสกัดตีเลา ป ซุนกวนไดฟ งดงั น้ันกฉ็ ุกคดิ ขนึ้ ได ใหเรยี กหาตวั ลก
ซุน ใหอ าญาสิทธมอบกระบี่ บงั คับบัญชาทหารท้งั ปวง แลวก็ยกทหารออกไป

ฝายลกซุนกร็ กั ษาคายอยูม ไิ ดอ อกรบ ทหารเลาปก็เขา มาทา สอู ยมู ไิ ดข าด ลกซนุ ก็มไิ ดออกรบ เลา
ปเ หน็ ดงั นัน้ ก็นกึ ประมาท จึงไปตงั้ คายอยูรายแมน้ำอยูเจด็ พนั เสน ลกซนุ เห็นเลาปต ้ังคายมิตอ ง ตำรา
พชิ ยั สงครามก็ดใี จ ครน้ั ถงึ เวลาคำ่ ก็เขา ตีหวั ทา ยคา ยเลาป เอาเพลงิ จดุ สลับคา ยกันไป ฝายทหารเลา ป
เหน็ ดงั นน้ั กว็ ่ิงหนีวุนวายไป วิ่งเหยยี บลมตายกนั เปนอันมาก ครั้นจะชว ยถึงกันก็มิได ลกซุนกใ็ หทหาร
เขา ตคี า ยเลา ป ทหารเลาปลมตายเปน อันมาก คายเลาปก ็แตก เลา ปก ็เหน็ เหลือกำลงั จะสรู บ ก็แตกหนี
ไปถงึ เมืองเปกเต

๖๒

เรอ่ื งยอ สามกก : ตอนที่ ๕๘ เลา ปตาย

ฝายเลาปต ัง้ แตเ สยี ทัพแตกมานั้น กอ็ ปั ยศอดสใู จยิ่งนัก มยิ อมกลับเสฉวน ครั้นอยูม าปว ยหนกั รูวา
ตัวจะตายแนแ ลว ก็เรยี กหาขงเบง จูลง แลนายทหารท้งั ปวงเขามา เลาปกฝ็ ากฝงอาเตา ใหแ กข งเบง
ชว ยทำนบุ ำรุงตอไป คร้นั ส่ังส้นิ ความก็ตรอมใจตาย ครองราชยไ ดสามป แลวขนุ นางท้ังปวงก็เชญิ
อาเตา ขน้ึ สืบราชสมบัติ มพี ระนามวา พระเจาเลา เส้ียน

ฝา ยสุมาอ้ีเห็นวา บานเมืองเสฉวนยงั มิปกติ จึงเสนอพระเจา โจผใี หต เี สฉวนเสยี พระเจาโจผีเหน็
ดว ย กใ็ หต ระเตรยี มทหารแลว ยกไปเปนหาทาง พระเลาเลาเส้ียนรดู ังนั้นกต็ กพระทยั นัก เรยี กหาขง
เบงเขา มาชวยคิดราชการ ขงเบงจึงใหเตงจไี๋ ปผูกพันธไมตรีกับซุนกวน ซนุ กวนก็ยอมดวย พระเจาโจผี
เห็นวา เมืองเสฉวนกับเมืองกังตงั๋ เปนไมตรกี ัน ดรี ายจะยกมาบรรจบตีลกเอี๋ยง กใ็ หย กไปตีเมืองกงั ตงั๋
ซนุ กวนก็สงหนังสือขอกองทัพไปชว ย ขงเบง ก็ใหจูลงยกทหารจะไปตเี มืองเซงอัน๋ พระเจา โจผีรดู งั น้นั ก็
ถอยทัพกลบั ชเี ซง เตงฮอง เห็นไดท ีก็ไลต ามเขา ไป เตยี วเล้ยี วเห็นดังนน้ั กเ็ ขาชวยพระเจา โจผี ถกู
เกาทณั ฑบาดเจบ็ อยูม าพิษเกาทัณฑก ็กลมุ ขึน้ แลว กต็ าย

อยูมาพระเจาเลาเส้ียนเสวยราษฎรไ ดส ามป เบงเฮ็กเจาเมอื งมนั ออง คดิ รกุ รานเสฉวน ขงเบงก็ขอ
ออกไปปราบปรามหัวเมืองใหส น้ิ ซาก แลเสน ทางไกลกนั ดารนกั ทัง้ โรครายกม็ าก ขงเบง ก็ไดยกทหาร
ลงใต จับตวั เบงเฮ็กไดเปน หลายครั้ง แลนำ้ ใจชาวเผาทางใตนน้ั ดรุ ายนัก ก็มิอาจหักไดด ว ยกำลังทหาร
ขงเบงก็หวงั ปราบปรามหัวเมืองใหสิ้นซาก จึงปลอยตัวเบงเฮก็ เสียหกครั้ง ไลต อ นเบง เฮก็ จนอับจน ก็
จับได เบง เฮก็ จงึ ยอมออนนอมดว ยขงเบง ไมค ดิ รกุ รานเสฉวนอีกเลย ขงเบงกย็ กทหารกลบั เสฉวน

๖๓

เร่อื งยอ สามกก : ตอนท่ี ๕๙ ขงเบง ตวี ุยกก

ฝายพระเจาโจผคี รองราชยไ ดเจด็ ป กป็ ระชวรหนักเหน็ วาตวั จะมริ อด กเ็ รียกโจจ๋ิน สมุ าอี้ ฝาก
ฝงโจยอยผบู ตุ รใหส ืบราชสมบัติตอ ไป สง่ั เสรจ็ แลว กข็ าดใจตาย ขุนนางทงั้ ปวงจึงเชญิ พระเจาโจยอย
ขนึ้ เสวยราชสมบัตแิ ลวใหสุมาอี้ ไปรบั หนาศกึ ท่ีเมืองเสเหลียง

ฝายขงเบงเหน็ วาสมุ าอี้มสี ติปญ ญา ก็คิดอบุ ายปลอยขาวลอื ไปทว่ั ลกเอี๋ยงวาสุมาอค้ี ดิ ขบถ พระ
เจาโจยอยก็ทรงเชอ่ื ก็ถอดสุมาอี้ออกจากขนุ นาง ใหไปเปน ไพรท ำมาหากิน อยูบา นเกา ฝา ยขงเบง รู
ดังนั้นกย็ ินดี เขากราบทลู พระเจาเลา เสีย้ น ขอไปตลี กเอ๋ยี ง ขณะนัน้ พระเจา เลา เสี้ยนครองราชยไ ดห า
ป

ฝายขงเบงออกจากเมืองฮันตง แวะเขา คำนบั ทีฝ่ งศพมา เฉยี ว แลวตีถลำเขา มาจะตีเอาเมอื งเทยี น
ซยุ ใหจลู ง ซุม ทหารอยู แลขงเบง ก็ใชอ บุ ายลอมาจุน เจา เมืองเทยี นซยุ ออกมา เกียงอุยซึ่งเปน
นายทหารในเมอื งนนั้ สำคญั ในอุบาย กซ็ อนกลเสยี จูลง เสยี ทกี ็กลับเขา ไปหาขงเบง ฝายขงเบงเห็นวา
เกยี งอยุ มิสติปญญารูลว งนัก ก็ใครไดม าอยดู ว ย จึงทำอบุ ายเสีย เกยี งอุยจึงยอมมาทำการอยูดว ยขงเบง
ขงเบงกย็ กมาถึงเขากสิ าน พระเจาโจยอยกต็ ั้งใหโ จจิ๋น ออกตานทานขงเบง ฝา ยโจจิน๋ สูขงเบงมไิ ด ก็
แตกหนีมา

๖๔

ฝา ยพระเจาโจยอยเห็นดังน้นั กม็ ริ ูจะหานายทัพมาสขู งเบง จงฮวิ จึงเสนอใหกลับแตง ตง้ั สมุ าอี้ เขา สู
ดวยขงเบง พระเจาโจยอยเห็นชอบดวย กต็ ัง้ ใหสุมาอี้เปน ขนุ นางอยางเกา แลว ใหไปบรรจบกับพระ
เจา โจยอย ณ เมืองเตยี งฮนั

ฝายขงเบงรวู าพระเจา โจยอยใหสมุ าอีก้ ลับตำแหนงอยางเกาก็ตกใจนกั แลววา สมุ าอี้จะมาตีปดตน
ทาง จึงหาผอู าสาไปรักษาดานเกเตง มาเจกก็ไดอ าสาแลทำทัณฑบ นไว แลว ยกไป ฝายมาเจก เมอ่ื มาถงึ
ก็เหน็ ประมาท ไปต้ังทพั สกดั บนยอดเนินเขา เมอ่ื สุมาอเ้ี มอ่ื ยกทพั มาถงึ เห็นดงั นนั้ ก็เขา ลอมเนินเขา
ปดทางน้ำแลจดุ ไฟเผาเสีย ทหารมา เจก ก็แตกตืน่ เปนอลหมาน ทหารสุมาอกี้ เ็ ขา ลอมอยู มาเจกเหน็
ดงั น้ันก็จวนตวั หนีหักออกมา แลรักษาตนทางเกเตง ไวมิได

ฝายขงเบง รดู ังนั้นกต็ กใจ ก็รบี เตรยี มถอยทพั กลบั ฮันตง เดินทางไปถึงเมืองเสเสยี ก็ใหห ยดุ อยู แล
ทหารบอกวา สุมาอี้ยกทัพมาถงึ แลว ทหารขงเบงกต็ กใจหนา ซดี เสียทุกคน แลขงเบงเหน็ วาจวนตัวคบั
ขันนัก กใ็ หเปด ประตูเมืองทงั้ ส่ดี า น แลวมใิ หผใู ดสงเสยี ง แลวตัวขงเบง กข็ ึ้นไปบนกำแพงเมอื ง เลนดีด
พิณสบายอยู สมุ าอีเ้ หน็ ดังน้ันกน็ ึกสงสยั พเิ คราะหอ ยกู เ็ หน็ วา ขงเบง แตง กลมีทหารซุมเปน ม่นั คง กใ็ ห
เรง ถอยทหารกลบั

ฝายทหารทั้งปวงเหน็ สุมาอี้ยกทพั กลับไป ก็มีความยินดี แลวขงเบง กใ็ หลา กลับฮนั ตง ฝายจูลง ซง่ึ
ลวงมาอยูตำบลกกิ ก กฝ็ า กลับออกมาไดอ ยา งมิเปน อันตราย คร้นั ขงเบงกลับถึงฮนั ตง กฝ็ นใจ ให
ประหารมา เจกตามอาญาแลทัณฑบน แลขงเบงกใ็ หเตรยี มทหารพรักพรอ มไว รอการตลี กเอย๋ี งอกี ครา
หนึ่ง

๖๕

เรอื่ งยอ สามกก : ตอนที่ ๖๐ จูลงตาย

อยูมาพระเจาเลาเส้ียนไดรบั หนังสอื จากซุนกวน ใหออกตลี กเอ๋ียง พระเจาเลาเสย้ี นเห็นชอบดวย
กใ็ หข งเบงยกไปตลี กเอ๋ียง แลขณะไปนั้นก็รูข า ววา จลู งตายแลว ขงเบง ก็รอ งไหรักเปนอนั มาก แลว วา
ซึง่ จูลง ถึงแกความตายนี้ เหมอื นดั่งแขนซา ยพระเจาเลาเส้ยี นขาด พระเจา เลาเส้ียนก็รอ งไหรัก แลวให
แตง การศพเปน อยา งดี

ฝายขงเบงกย็ กทพั มาทางตนั ฉอง พระเจาโจยอยกใ็ หโจจิ๋นออกสูขงเบง อยูม าไมน านเสบียงหมด
ขงเบง จึงยกทัพกลบั ฮันตง ฝายเมอื งกงั ต๋ังกท็ ำพธิ ีราชาพเิ ษก ยกซุนกวนเปนกษตั รยิ  แลว กส็ ง ไมตรีไป
ทางเสฉวน ใหชว ยรบลกเอี๋ยง ตสี องทาง พระเจาเลาเส้ยี นรดู งั นน้ั ก็ใหขงเบงออกตลี กเอี๋ยงอีกคราหน่ึง

พระเจาโจยอยรดู งั นน้ั กต็ ้ังใหสมุ าอ้ีเปน ใหญ คุมอาญาสทิ ธท ง้ั ปวง ขงเบงก็รกุ ไลเขา มา สมุ าอ้กี ็ตัง้
คายสกัดอยู แลมไิ ดอ อกรบ ตั้งม่นั ใหชา อยู ขงเบงเห็นดงั นน้ั กค็ ดิ อบุ ายทำทีเปนถอยทหารกลบั สมุ าอี้
ก็มไิ ดหลงตามตี ขงเบงกใ็ หถ อยทุกสามรอ ยเสน เตยี วคบั เหน็ ดังน้นั กข็ อออกตขี งเบง สมุ าอกี้ ็ใหไ ปแล
ยกทัพหนุนไปชว ย ถูกกลขงเบง ทพั สุมาอี้ก็แตก อยมู าขงเบง ก็ปวยหนกั ใหถอยทัพกลับเสฉวน คร้ัน
รกั ษาไมนานกห็ าย แลว ขงเบง ก็ใหซ กั ซอ มทหารหดั ปรือกันอยู จะไปตเี มอื งลกเอย๋ี งอีกคร้งั หน่งึ

๖๖

ฝายพระเจาโจยอยเห็นขงเบงทำการกำเริบ กใ็ หโจจน๋ิ แลสมุ าอไ้ี ปตีเสฉวน คร้นั เดินทางมาเกดิ ฝน
ตกหาใหญ จงึ เลกิ ทัพกลบั ขงเบงเหน็ ไดท ีก็ยกทหารตามตี โจจิ๋นไดรบั ความอัปยศนัก กต็ รอมใจตาย
แลสมุ าอีก้ ็ไดเ ขา รบกับขงเบง เสียทียกทหารหนถี อยมา ขงเบง ก็ลวงลึกเขา มา ต้งั คา ยอยู ณ เขากิสาน
สุมาอี้กค็ ดิ อุบายปลอ ยขา งลอื ไปยงั เสฉวนวาขงเบงคิดขบถ พระเจา เลาเสยี้ นรูด งั น้นั กส็ ำคญั วาจรงิ
เรยี กขงเบง กลับ ขงเบงก็ถอนใจใหญวา การทำมาถงึ เพียงนี้ จะทำกลับทำการสักรอ ยคร้ัง ก็มไิ ดม าถึงนี่
ไดอ กี ครัง้ แลว ก็เลิกทัพกลับ แลวเขาวาพระเจาเลา เส้ยี น พระเจาเลาเสย้ี นก็วา ตัวนน้ั ผดิ หูเบา เช่ือฟง
แตคนชวั่ ครั้นขงเบง สบื สาวเอาเรือ่ งแลว ก็จัดทแกลว ทหาร จะไปตีเตยี งฮัน ขณะน้ันพระเจาเลา เส้ียน
เสวยราษฎรไดเ กา ป

ฝา ยสมุ าอรี้ ูด งั นัน้ กอ็ อกมาสกัดทัพขงเบง ใหเ ตียวคบั เปน กองหนา ขงเบง ก็ยกมาถึง ณ เขากสิ าน
อยูมา ขงเบง ไดข า ววา ซุนกวนจะยกมามาตีเสฉวน ขงเบง รดู งั นั้นก็ตกใจ ถอยทัพกลบั เตียวคบั ก็ตาม
ไป ตองกลขงเบง ถงึ แกความตาย

เร่ืองยอสามกก : ตอนท่ี ๖๑ ขงเบง ตาย

๖๗

ฝายขงเบง ซองสมุ ทหารไดสามป ก็ลาพระเจา เหย้ี นเตไ ปปราบวุยกก ใหราบคาบ แลว กย็ กทหารมา
เขากสิ านอีก สุมาอ้ีก็ออกสกัดทพั ขงเบง ก็ไดแ ตงหนงั สอื ชวนซุนกวนตกี ระหนาบ ซนุ กวนกย็ กทัพ
หลวงมาเอง พระเจาโจยอยก็ออกไป สกดั ซนุ กวนทีเ่ มืองหับปา ครั้นรบกัน ทหารซุนกวนก็สูม ิไดจึงยก
ทพั กลับกงั ต๋งั ฝา ยขงเบงก็รบกับสุมาอีย้ ืดยาวอยู สุมาอีก้ ็ต้งั มน่ั มิไดอ อกรบ ขงเบง ก็ใหทหารสง ผาซบั
ในผหู ญิง ไปยังคายสมุ าอี้ ทำทเี ปน เยาะเยย มใิ ชชายชาตทิ หาร สุมาอ้ีเหน็ ดงั น้ันกโ็ กรธแตอยใู นใจ แลว
กถ็ ามถงึ ตวั ขงเบง กับทหารผนู นั้ ทหารผนู น้ั ก็วา ขงเบงนอนมิไดปรกติ ตรวจกำชับดูแลทหารอยูเสมอ
การใหญน อ ยกม็ ิไดผ อ นผนั ใหผูใดทำ สุมาอี้ไดย ินดงั น้ันก็วาเหน็ ขงเบงจะอายุสัน้ เสียแลว แลว ก็ให
บำเหนจ็ รางวลั แกทหารผูนนั้ ตามสมควร

คร้ันขงเบง อยใู นคาย แลเห็นดาวประจำตัวเศรา หมองนัก ก็วา เห็นตัวจะตายเปนม่ันคง เกยี งอยุ ก็
วาใหท ำพธิ ตี อ อายุ กจ็ ะพอสบื ไปไดบ า ง ขงเบงเห็นดวย ก็ใหจัดทำพธิ ีตออายุ ครน้ั ทำพิธอี ยหู กคืน สมุ า
อ้ีกแลเหน็ ดาวอุปราชเมืองเสฉวน เศรา หมองอยู กเ็ ห็นไดท ี ใหท หารไปรอ งทาทายถงึ คา ย อุยเอี๋ยนเหน็
ดงั นั้น กเ็ ขา ไปขา งใน หวงั จะบอกขงเบง กส็ ะดดุ โคมตออายนุ ้ันดับไป ขงเบง เห็นดังนน้ั ก็ตกใจ แลว วา
คงจะเห็นไมพนความตายเปน ม่นั คง

ครน้ั ขงเบง กไ็ ดใ หเอียวหงี ทำหนุ รปู แทนตัวนั่งเกวยี นอยู ใหท หารทำตวั เปน ปรกติ แลว กส็ ง่ั
เสยี กอ นตาย ใหเจียวอวนเปน มหาอปุ ราชแทนตน ใหเกยี งอยุ วาราชการฝา ยทหาร ครน้ั สงั่ เสรจ็ แลว ก็
ตาย ขณะน้นั พระเจา เลาเสย้ี นเสวยราษฎรไ ดสบิ สองป ฝายสุมาอีร้ ูดงั นน้ั กต็ ิดตามไป หวังจะตีทหาร
เสฉวน แลไปเห็นหนุ ขงเบง กส็ ำคญั วา ขงเบง ยังไมตาย แลเห็นจะตองกลขงเบง เสียแลว กร็ ีบใหย ก
ทหารกลับ

ฝายอยุ เอ๋ยี นรวู าขงเบงตายแลว ก็คดิ ขบถ กไ็ ปตง้ั อยหู นากำแพงเมืองฮันตง ขงเบงขณะกอนตาย
นนั้ ก็ไดฝากความลบั ไวแกมาตา ย ใหไปอยูเปน ไสศ ึกดวยอุยเอยี๋ น เม่ืออุยเอี๋ยนยกมาตง้ั หนา กำแพง
เมอื งแลว เอยี วหงีกฉ็ ีกหนังสือขงเบง เปน ใจความวาใหล วงอยุ เอ๋ียนมใี จกำเริบ ใหรอ งขน้ึ วา ใครอาจ
สามารถฆากไู ด เอียงหงีก็ทาใหอุยเอย๋ี นทำตาม แลขณะอุยเอ๋ยี นแหงนหนา จะรองขน้ึ มาตายกเ็ ขา มา
ขางหลงั ใชก ระบฟ่ี นถูกศรษี ะอยุ เอีย๋ น ขาดออกจากกาย เอียงหงี เกียงอุยกม็ คี วามยินดี แลว ใหเอาศพ
ขงเบงไปฝงไว ณ เขาเตงกนุ สัน

๖๘
ฝายพระเจาโจยอยกต็ ้ังใหส ุมาอี้เปนมหาอุปราช แลอยูม าไมน านก็ส้นิ พระชมน ขณะนนั้ พระเจา โจ
ยอยครองราชยไ ดสิบสามป สมุ าอ้ีกใ็ หโ จฮองสบื ราชสมบตั ิตอ มา ฝา ยเกียงอยุ ก็มาตีวยุ กกอยูเนืองๆ อยู
มาพระเจาโจฮองเสวยราษฎรไดส บิ สามป สุมาอี้ก็ปว ยตาย พระเจาโจฮองก็ตั้งใหสุมาสู สุมาเจียวผบู ตุ ร
สมุ าอ้ี คมุ อำนาจบานเมอื งแลทหารทัง้ ปวง
เร่ืองยอ สามกก : ตอนที่ ๖๒ สุมาเจยี วตีเมอื งเสฉวน

ขณะนนั้ ลกซนุ แลจกู ัดก๋นิ ผูม สี ติปญ ญาเมอื งกังต๋ังกต็ ายแลว อยมู าพระเจาซุนกวน เสวยราษฎรไ ด
ยสี่ ิบส่ปี  กป็ ระชวรหนกั ถงึ แกความตาย จกู ดั เกก แลขุนนางทง้ั ปวงก็ตงั้ ใหซนุ เหลียง เสวยราษฎรแ ทน

ฝายสุมาสแู ลสมุ าเจียว ขนุ นางผูใหญผนู อ ยก็อยใู นบงั คับบญั ชาสิ้น แลทำการกำเรบิ พระเจา โจ
ฮองกค็ ดิ ทำการกำจัดเสีย สมุ าสแู จง ดังนัน้ กโ็ กรธนัก ถอดพระเจาโจฮองออกจากราชสมบัติ กใ็ หโ จมอ
หลานพระเจาโจผี ครองราษฎรแทน พระเจา โจมอกแ็ ตง ตั้งใหสุมาสเู ปน มหาอุปราช

๖๙

อยมู าพระเจาโจมอเสวยราษฎรไ ดส องปเศษ สุมาสูกถ็ งึ แกความตาย สุมาเจยี วก็ได เปน มหา
อุปราชแทน ฝา ยเกยี งอุยเห็ราชการเมืองวุยกก แปรปรวนอยู ก็เขายกทหารเขารบอยูเนอื งๆ แตม ิ
สำเรจ็

ฝายเมอื งกังต๋ัง หมดส้ินยคุ พระเจาซุนเหลียง กไ็ ดซนุ ฮิวปกครองตอมา เมอื งวุยกก ก็ไดโ จฮวน
สืบราชสมบัตติ อ จากโจมอ ฝา ยพระเจา เลา เส้ียน ซึ่งอยูแดนเสฉวนน้นั ก็มิไดเอาใจใสร าชการ เสพย
สุราทุกวนั มไิ ดขาด เช่ือฟง แตถอยคำฮยุ โฮขันที ฝายเกียงอุยก็ไดตีวุยกก อยูหลายครงั้ อยมู าฮยุ โฮกไ็ ดย ุ
ยงพระเจาเลาเสย้ี น ใหเ รยี กเกยี งอยุ กลับ ดวยติดสินบนเงยี มอขู ุนนางในเมอื งเสฉวน พระเจา เลา เสี้ยน
ก็ใหเ รยี กเกยี งอุยกลบั เกยี งอุยรดู ังนัน้ ก็นอ ยใจ แลวยกทหารลาออกมาทำไรนา ฝกทหารอยูท่ีตำบล
หลงเส

ฝายสมุ าเจยี วเหน็ ราชการเมืองเสฉวนอดิ โรย แลเห็นจะเสือ่ มสลายแลว ก็ให เตงงาย จงโฮย ออกตี
เสฉวนใหไ ด พระเจาเลา เส้ยี นกม็ ิไดสนใจออกวา ราชการ แลมิไดปอ งกนั บานเมือง เตงงายกไ็ ดแ ยกไปตี
ทางอิมเปง แลทางนั้นเดินลำบาก กันดารแสนเขญ็ นัก ฝายเสฉวนแลเหน็ เสนทางอิมเปง กันดาร มิคดิ
วา จะมีทหารยกมาได จงึ ปองกันหละหลวม เตงงายก็ยกทหารมาแตน อยผา นมาได จะเขาเมืองเสฉวน
ฝา ยพระเจาเลาเส้ียนเห็นจวนตวั ก็มคิ ิดอานปองกนั ยอมออนนอมออกไปคำนับ มอบเมืองเสฉวน
ใหแกเตงงาย ฝายเกียงอยุ รูดงั นัน้ กต็ กใจ แลว แสรง ยอมเขาไปอยดู วยจงโฮย แลว ยใุ หค ดิ ขบถ ก็ถูก
ทหารกลุมฆา ตายท้งั จงโฮย แลเกยี งอุย สมุ าเจยี วจึงไดเสฉวนแตน ้ันมา

๗๐

เรอ่ื งยอ สามกก : ตอนท่ี ๖๓ สุมาเอ๋ียนสถาปนาราชวงศจิ้น

ฝายพระเจาโจฮวนกไ็ ดแ ตง ตงั้ สมุ าเจียวเปน จนี ออ ง อยมู าไมน านสุมาเจียวก็ตาย สมุ าเอย๋ี นผูบุตร
ก็ไดเปนท่ีจนี อองแทนบดิ า อยมู าสุมาเอยี๋ นกถ็ อดพระเจา โจฮวน ออกเสยี จากราชสมบัติ ตั้งตนเปน
พระเจา จนี ออ ง แตนั้นกส็ ้ินสดุ ราชวงศวุย แลว สุมาเอ๋ยี นก็เตรยี มทแกลว ทหารท้งั ปวงจะยกไปตีกงั ตัง๋

ฝา ยพระเจา ซุนฮิว แจงดังน้นั ก็ทรงประชวรหนกั ถงึ แกความตาย ขุนนางทง้ั ปวงกต็ ั้ง ใหซ ุนโฮ
สบื ราชสมบตั ติ อมา ฝา ยพระเจา ซนุ โฮคร้นั สืบราชสมบัติเสยี แลว กก็ ำเรบิ ทำหยาบชาผดิ ประเพณีมา
แตก อ น ฝายพระเจาสุมาเอยี๋ นเหน็ เมอื งกงั ต๋ังจะโรยรา กใ็ หยกทหารไปตีกังตงั๋ ฝายพระเจาฮุยโฮเห็น
ขา ศึกยกเขามาจวนตัว กอ็ อกมายกเมอื งกงั ตงั๋ ใหแ กพระเจาสุมาอี๋ยน แตน นั้ ม พระเจา สุมาเอีย๋ นกไ็ ด
รวมแผน ดนิ สามกก กลบั มาอยเู ปน หน่ึงเดียวอีกครง้ั หนงึ่ แลว สถาปนาราชวงศจ ้ินสบื ตอ มา

๗๑

คุณคาดา นเนือ้ หา

๑) รปู แบบ สามกก เปน ยอดวรรณคดีความเรียวนทิ าน เปนวรรณคดรี อ ยแกว แปลจากภาษาจีน
มาเปนภาษาไทย แลวเรยี บเรียงใหมดว ยถอ ยคำทสี่ ละสลวย กะทดั รดั เขา ใจงาย มสี ำนวนโวหาร
เปรียบเทยี บลกึ ซงึ้ คมคายและมคี ตธิ รรม

๒) องคป ระกอบของเรอื่ ง จำแนกหวั ขอ ตางๆไดด งั นี้

๒.๑ สาระ เรอ่ื งสามกกตอนกวนอไู ปรบั ราชการโจโฉ กลาวถึงโจโฉต้งั ตัวเปนมหา
อปุ ราชในสมยั พระเจาเหย้ี นเต ตอ งการกำจัดเลาปซ ่งึ ครองเมืองซจี ๋วิ และเขายึดเมอื งไดสำเรจ็ เลาป
หนีไปเมืองกิจวิ๋ จากนั้นโจโฉก็ยกกองทพั ไปตเี มอื งแหฝ อ ของกวนอู เม่อื โจโฉจับกวนอไู ดแ ละใหเตียว
เล้ียวเกลี้ยกลอ มกวนอูใหมาอยดู ว ย กวนอูยอมจำนวนขอสญั ญาสามขอ โจโฉยอมรับเงอื่ นไขของกวนอู
โจโฉทำตามสัญญาของกวนอูท้งั ๓ ขอ เอาใจกวนอแู ละพ่สี ะใภของกวนออู ยางดี แตก วนอูกไ็ มไ ดม ี
น้ำใจตอบโจโฉ ยงั คงซอ่ื สัตยและจงรกั ภกั ดตี อ เลา ปอ ยา งแนบแนน โจโฉคดิ นอ ยใจแตก็เชอื่ ในความ
กตัญขู องกวนอู วาคงจะไมห นไี ปจนกวาจะไดต อบแทนบญุ คุณ ความซื่อสัตยก ตัญแู ละการใชกล
อุบายเจรจาโนมนาวใจเปน สง่ิ สำคญั ของเร่อื งในตอนน้ี

๒.๒ โครงเรือ่ ง การลำดบั เหตกุ ารณต า งๆ แตละขัน้ ตอนในเรอื่ งสอดคลองสัมพนั ธกัน
จนแสดงใหเ หน็ ถึงแนวคดิ ทก่ี วีตองการสอื่ ออกมาอยางชัดเจน ในเร่ืองความซ่อื สัตยข องกวนอู สามกก
ตอนทเี่ รียนเปน การทำสงครามของโจโฉกับเลา ปแ ละกวนอู โจโฉมที หารเอกคอยใหค ำปรกึ ษาและวาง
กลอบุ ายในการศกึ จนสามารถเอาชนะเลาปแ ละเกลย้ี กลอมใหก วนอูเขามาอยูฝายตน แตในท่สี ดุ โจโฉ
ก็ไมสามารถชนะใจกวนอูผูมคี วามซอื่ สัตยจ งรกั ภกั ดตี อ เลา ปไ ด

๒.๓ ฉากและบรรยากาศ เรอ่ื งสามกก สมยั พระเจาเห้ียนเตเกดิ ความแตกแยกแยง ชิง
อำนาจกนั ตอน “กวนอูไปรบั ราชการกบั โจโฉ” เปน ชวงทีโ่ จโฉมอี ำนาจต้งั ตวั เปนมหาอปุ ราชและเปน
ผูสำเรจ็ ราชการแทนพระเจาแผน ดนิ โจโฉขยายอิทธพิ ลยกทพั ไปปราบหวั เมอื งตางๆ

๒.๔ ตัวละคร ในเรอื่ งสามกก ตอน กวนอูไปรบั ราชการกบั โจโฉมีตัวละครท่มี ีบทบาท
สำคญั ดงั นี้

๗๒

๑) กวนอู เปน ชาวเมอื งฮอตัง้ ไกเหลยี ง เปนพน่ี องรว มสาบานกับเลาปแ ละเตียวหยุ มงี าวยาว
สบิ เอด็ ศอก หนักแปดสิบสองชงั่ เปนอาวธุ ประจำกาย เปนบรุ ุษผูมหี นวดงามและรปู งาม ลกั ษณะนิสัย
และพฤตกิ รรมที่เดนชดั ของกวนอทู ่ปี รากฏในเน้อื เรอื่ งตอนนี้ ดังนี้

๑.เปนผมู คี วามซ่ือสตั ยแ ละกตัญตู อผูมีบุญคุณทกุ คนดังปรากฏตอนท่ีเตียวเลี้ยวลอง
ถามความคดิ ของกวนอทู มี่ ีตอโจโฉ กวนอตู อบวา

“...ซึ่งมหาอุปราชมีคุณแกเราก็จรงิ อยู แตเปรียบเลา ปน้นั ยงั มไิ ด ดว ยเลาปนั้นมีคณุ แกเรา
กอ น ประการหน่ึงกไ็ ดสาบานไวต อกนั วา เปนพี่นอง เราจึงไดต ้งั ใจรกั ษาสัตยอยู ทกุ วันนเ้ี รากค็ ดิ ถงึ
มหาอุปราชอยูม ิไดข าด ถึงมาตรวาเราจะไปจากก็จะขอแทนคณุ เสยี กอนใหมชี ่ือปรากฏไวเราจึงจะ
ไป ...”

ท้งั นีต้ ลอดระยะเวลาทเ่ี ลา ปไ มอยู กวนอูกป็ ฏบิ ตั ติ นตอภรรยาทัง้ สองของเลา ปอ ยา งสจุ ริตใจ
และใหเ กียรติอยา งสม่ำเสมอมิใหเปน ท่ีครหา จนโจโฉสรรเสริญในความซอ่ื สตั ยข องกวนอู ดงั ความวา

“..ครั้นถึงสามวันกวนอจู ึงไปเยือนพีส่ ะใภครั้งหนง่ึ น่ังอยแู ตน อกประตแู ลว ถามวา พอี่ ยูปกติ
อยหู รอื หรือปวยไขป ระการใดบาง พ่ีสะใภจ ึงตอบวา ปกติอยมู ิไดปวยไขประการใด เจารขู างเลา ป
ขา งหรอื ไม กวนอูวาไมแจง แลวคำนบั พี่สะใภลากลับมา โจโฉรูกติ ติศัพทว า กวนอูปฏิบัติพสี่ ะใภ
สุจริตดงั น้ัน กส็ รรเสริญกวนอวู า มีความสตั ยหาผูเสมอมิได....”

๒. เปน ผมู คี วามชำนาญในการรบ กวนอเู ปน ผทู ม่ี ีความกลา หาญ เด็ดเดีย่ ว มีความ
ชำนาญในการสรู บ และมีความเชอื่ มั่นในฝม อื การรบของตนเอง ดงั จะเห็นไดจ าดตอนทโี่ จโฉกลา วชน่ื
ชมฝมือการรบของกวนอูใหเหลา ทหารฟง และตอ งการกวนอูมารวมกองทัพดวย

“.. ซนุ ฮกจงึ วา ขาพเจา รูกิตติศพั ทวา เลา ปใหกวนอรู กั ษาครอบครัวอยเู มืองแหฝอ ซงึ่ ทา น
จะยกทัพไปตีนน้ั ควรนัก ถาละไวอวนเสี้ยวกจ็ ะยกมาพาเอาครอบครวั เลาปไป โจโฉจึงตอบวา อนั
กวนอนู น้ั มีฝมือกลาหาญชำนาญในการสงคราม เราจะใครไ ดตัวมาเลยี้ งเปนทหาร เราจะแตง คนให
ไปเกล้ียกลอ มจึงจะได. .....”

๗๓

เตียวเล้ียวเกล้ียกลอ มกวนอูใหม ารับราชการกับโจโฉ โดยกลา วถึงความสามารถของกวนอูใน
การสรู บวา

“...อีกประการหนง่ึ นั้น ทานก็มีฝมอื กลาหาญ แลว แจว ใจในขนบธรรมเนียมโบราณมาเปนอนั
มาก เหตใุ ดทานจงึ ไมรกั ษาชวี ติ ไวคอยทา เลา ป จะไดชวยกันคิด การทำนุบำรุงแผน ดนิ ใหอ ยูเยน็ เปน
สุข.....”

๒) โจโฉ เปนชาวเมืองตันสวิ และอยใู นตระกูลขนุ นางมากอ น โจโฉเปนผูมีสติปญ ญาเฉลยี ว
ฉลาดและมคี วามเปนผนู ำ แตใ นขณะเดียวกันกเ็ ปนผทู มี่ ีเลห เหล่ยี มกลอุบายโดย ตอนกวนอูไปรบั
ราชการกบั โจโฉ ไดแสดงลกั ษณะนิสยั และพฤตกิ รรมของโจโฉท่ีเดน ชดั ดงั น้ี

๑.เปนผูท ีช่ ำนาญในการวางกลอุบายศึกโจโฉสามารถวิเคราะหการศึกและวางกลอบุ าย
การศกึ ทีซ่ ับซอนจนฝา ยขาศึกคิดไมถ ึง กวาขาศึกจะรตู วั ก็ตกหลุมพราง เสียเปรียบโจโฉเสียแลว ดงั จะ
เหน็ ไดจากตอนทีโ่ จโฉจะยกทพั ไปโจมตีเมืองซจี ว๋ิ ของเลา ป ความวา

“...โจโฉจึงใหแ บง ทหารเปน สิบเอด็ กอง กองหนง่ึ ใหอยรู กั ษาคาย แปดกองนนั้ ใหน ายทหาร
เอกคุมทหารเลวยกแยกออกไปซมุ อยนู อกคา ยท้งั แปดทศิ ถาเหน็ กองทพั ผใู ดยกมาปลน คา ย กใ็ ห
ทหารทั้งแปดกองตีกระหนาบลอ มเขามา สองกองน้นั ใหแยกกันไปต้งั สกดั อยูปากทางเมืองชจี วิ๋ กอง
หนง่ึ เมอื งแหฝ อ กองหนงึ่ .....”

๒. เปน ผูท ่มี วี าจาสัตย เม่อื โจโฉรบั ปากเร่ืองใดแลวก็มไิ ดคืนคำดังทโ่ี จโฉรบั สญั ญา ๓
ขอ เพือ่ ใหก วนอูยนิ ยอมรับราชการอยกู ับโจโฉ โจโฉกไดกระทำตามสญั ญาทรี่ ับปากไว เมื่อกวนอูขอ
คำม่นั ในสญั ญาจากโจโฉ โจโฉจงึ กลาวยำ้ วา

“... โจโฉจึงวาซึ่งปฏิญาณของทา นนั้น เราไดส ัญญาเขาไวแลว คร้นั จะใหไปติดตามเอาตวั มา
บดั นก้ี จ็ ะเสียวาจาไป....”

๗๔

๓. เปนผูที่ชื่นชอบผทู ีม่ ีความซอ่ื สัตย นบั เปนลักษณะนิสยั ทเ่ี ดน มากในตอนนี้ โจโฉมี
ความปรารถนาทีจ่ ะไดก วนอมู ารบั ราชการเพอ่ื เปนกำลงั แกตนเองสบื ไป จงึ พยายามทำทุกอยางเพื่อผกู
ใจกวนอู และแมวาโจโฉจะไมสามารถเหนย่ี วรั้งกวนอูไวไ ด โจโฉกย็ งั สรรเสรญิ ในความซ่ือสตั ยแ ละ
กตญั ูท่ีกวนอูมตี อเลา ปเสมอ เชน ตอนที่โจโฉชวนกวนอมู ากินโตะ โจโฉเห็นเสอ้ื กวนอขู าด จึงใหเส้ือ
ตัวใหมแ กก วนอู แตก วนอูกลบั สวมเสื้อตัวเกา ทับเสอื้ ตวั ใหมไ ว โดยใหเหตุผลที่สะเทือนใจโจโฉ แตโจโฉ
กย็ ังไมว ายสรรเสริญในความซอ่ื สตั ยและกตญั ทู ่กี วนอมู ีตอเลา ป ดงั ความวา

“...กวนอูจงึ วาเสอื้ เกา นีข้ องเลาปให บัดนจ้ี ะไปอยทู ่ีใดมิไดแ จง ขาพเจาจึงเอาเส้อื ผนื
น้ีใสช ้ันนอก หวงั จะดตู า งหนา เลาป ครั้นจะเอาเส้ือใหมใ สชน้ั นอก คนทัง้ ปวงจะครหานินทา
วาไดใ หมแ ลว ลืมเกา โจโฉไดย นิ ดังน้นั กส็ รรเสริญกวนอวู ามกี ตัญนู กั แตค ิดเสยี ใจอยู กวนอู
กล็ าโจโฉกลับมาทอี่ ยู...”

๒.๕ กลวธิ ีการแตง กวีใชก ลวธิ บี รรยายเลาเรอ่ื งอยางละเอยี ด บางตอนใหต วั ละครเปน
ผูเ ลา ดว ยการใชบทสนทนานำ ซึ่งจากบทสนทนานี้ทำใหผูอ านไดทราบเรอ่ื งราวความเปน มาของเรื่อง
ตลอดจนทราบลกั ษณะนิสยั ใจคอและอารมณข องตัวละครได

คุณคาดา นวรรณศลิ ป

๑) การสรรคำ สามกกเปนวรรณคดที ี่ไดร ับการยกยองวาเปนยอดของความเรียงประเภท
นทิ าน เพราะแตง ดีทั้งเน้อื เรอ่ื งและสำนวนท่แี ปลเปนไทยดว ยการเลือกใชถ อ ยคำไดอยางไพเราะดังนี้

๑.๑ การเลือกใชคำไดถกู ตองตรงตามความหมายท่ตี องการ กวีใชค ำไดต รงความหมาย
และถอ ยคำทใ่ี ชก ็ไมใ ชศัพทย าก อา นแลว จะเขาใจสถานการณไ ดท นั ที มีความไพเราะ สละสลวยเรยี บ
งา ย เชน

“..กวนอไู ดฟ งดงั นน้ั กโ็ กรธ จึงวาแกเตียวเลี้ยววา เดมิ เราถามตัววาจะเกล้ียกลอมหรอื ตวั วา
หามิได แลตัวมากลา วดงั น้ี จะวาไมเกล้ยี กลอ มน้ันตัวจะประสงคส ่งิ ใดเลา แลว วาเราอยูในท่นี ้ีกเ็ ปน
ทค่ี ับขนั อยู ซ่ึงเราจะเขาดว ยผูใ ดนอกจากเลาปน ั้นอยาสงสยั เลย...”

๗๕

๑.๒ การเลอื กใชค ำทเี่ หมาะแกเน้อื เรื่องและฐานะของบคุ คลในเรือ่ ง เชน ตอนทก่ี วนอู
ไปเขาเฝา พระเจาเหย้ี นเตซ่งึ เปน กษตั ริย กวเี ลือกใชคำราชาศพั ทไ ดถ กู ตองเหมาะสมแกเนื้อเร่อื งและ
ฐานะของบคุ คลในเรอื่ งเชน

“...ครั้นเวลาเชากวนอูเขาไปเฝา พระเจาเหี้ยนเตทอดพระเนตรเห็นกวนอใู สถงุ หนวดดังน้ันจงึ
ตรัสถามวา ถุงใสส งิ่ ใดแขวนอยูท่ีคอน้ัน กวนอูจงึ ทูลวา ถงุ น้ีมหาอปุ ราชใหข าพเจา สำหรบั ใสห นวด
ไว แลวกวนอูกถ็ อดถวายใหทอดพระเนตร พระเจา เหยี้ นเตเ ห็นหนวดกวนอูยาวถงึ อกเสน ละเอยี ด
งามเสมอกัน แลว ตรสั สรรเสริญวากวนอนู ้ีหนวดงาม จึงพระราชทานช่อื วาบีเยยี งกง แปลภาษาไทย
วา เจา หนวดงาม แลว ก็เสดจ็ ขึ้น...”

๑.๓ การเลอื กใชค ำไดเหมาะแกลกั ษระคำประพนั ธ เรอื่ งสามกก ตอน กวนอไู ปรับ
ราชการกบั โจโฉ กวีใชภ าษาความเรียงนิทานประเภทรอ ยแกว การใชถอยคำและเรียงความเรยี บรอย
สม่ำเสมอ อานเขาใจงาย ไมม ีศพั ทยากภาษาไมซ บั ซอ น ดงั ความวา

“...ฝายทหารเลาปซ ง่ึ เขาไปหากวนอนู น้ั ครั้นเวลาพลบคำ่ มไิ ดเห็นกวนอูกลบั เขา เมอื งก็ชวน
กันเปด ประตอู อกมาหวังจะรับโจโฉ มา ใชเ ห็นดงั น้นั ก็เอาเนอื้ ความมาบอกโจโฉ โจโฉมีความยนิ ดีก็
คุมทหารเขา เมอื งแหฝ อ แลว ใหเ อาเพลิงเผาเมืองข้ึน หวังจะใหก วนอูเสยี น้ำใจ ...”

๒) การใชโวหาร กวเี ลอื กใชถ อ ยคำในการบรรยายไดอยา งเหมาะสมกบั เนอื้ เร่ือง ทำใหผ ูอาน
มองเหน็ ภาพชดั เจน ดังน้ี

๒.๑ อุปมาโวหาร เปนโวหารทีป่ รากฏในเร่อื งสามกก ตอนกวนอไู ปรบั ราชการโจโฉ
เปนความเปรยี บที่เขาใจงายทำใหเกิดภาพที่ชัดเจนขนึ้ เชน ตอนโจโฉคิดหาหนทางกำจัดเลาปแ ละ
กลา วเปรยี บเลาปว า เหมือนลูกนก ดังความวา

“...เลา ปน้นั เปน คนมีสติปญญา ถาละไวชากจ็ ะมกี ำลังมากข้นึ อปุ มาเหมือนลูกนกอนั ขน
ปก ยังไมข้นึ พรอ ม แมเ ราจะนิง่ ไวใ หอ ยูในรงั ฉะนี้ ถาขนข้ึนพรอมแลวก็จะบนิ ไปทางไกลได ซง่ึ จะ
จบั ตัวนนั้ จะไดความขดั สน ...”

๗๖

เมอื่ กวนอปู ฏเิ สธที่จะไปรบั ราชการกับโจโฉ เตียวเลี้ยวพยายามหาเหตผุ ลโนมนา วใจกวนอู โดย
กลา วเปรยี บความลำบากท่ีกวนอตู อ งเผชญิ วาเหมือนการลยุ ไฟและการขามมหาสมุทรทก่ี วางใหญ
หากทำไดก ็จะเปนท่รี ูจ กั สรรเสริญในภายภาคหนา ดังความวา

“...เหตุใดทา นจึงไมรกั ษาชีวิตไวคอยทาเลา ป จะไดช ว ยกันคดิ การทำนุบำรุงแผน ดนิ ใหอยู
เย็นเปนสขุ ถงึ มาตรวาทานจะไดร ับความลำบากกอ็ ุปมาเหมือนหนึง่ ลยุ เพลิงอันลุกแลขา มพระ
มหาสมทุ รอนั กวา งใหญ ก็จะลือชาปรากฏชอื่ เสียงทา นไปภายหนา ...”

เม่ือทหารโจโฉลอมจับกวนอูไว แลว เตียวเลีย้ วขีม่ า เขา มาหาเพ่อื เกลี้ยกลอ มใหกวนอเู ขากบั
ฝา ยโจโฉ กวนอไู ดฟ ง เตยี วเล้ียวก็โกรธกลาวตอบโตไ ปวา หากตายก็ไมเสียดายชีวติ โดยเปรียบวาความ
ตายเหมอื นการนอนหลับไมนา กลัว ดังความวา

“...ซงึ่ เราจะเขา ดว ยผใู ดนอกจากเลาปน ้นั อยา สงสัยตวั เรากม็ ไิ ดร ักชวี ิต อันความตายอปุ มา
เหมือนนอนหลบั ทา นเรง กลบั ไปบอกแกโจโฉใหต ระเตรียมทหารไวใหพรอ ม เราจะยกลงไปรบ....”

จากตวั อยางความเปรยี บท่ียกมานน้ั จะเห็นไดว า เปนความเปรียบแบบอปุ มา คือสงิ่ หรอื
ขอ ความทีย่ กมาเปรียบเทียบกับส่ิงทเ่ี รากลา วถงึ เพ่ือทำใหผ ูอา นเขา ใจสง่ิ ทก่ี ำลงั กลาวถึงไดอ ยาง
ชดั เจนและลกึ ซ้งึ ยงิ่ ข้ึน

๒.๒ การใชสำนวนโวหาร การที่คนไทย เปนคนเจาบทเจากลอนชอบพูดจาใหเปน
สำนวนตา งๆ จงึ ปรากฏในเร่อื งสามกก ตอนน้ี ไดแก ไดใ หมแลว ลืมเกา ดังตอนท่ีกวนอูกลาวกับโจโฉ
วาเหตทุ ่ีเอาเสอ้ื ใหมท ่ีโจโฉใหใ สไวชน้ั ใน แลว เอาเสือ้ เกา ใสชั้นนอกวา

“กวนอูจึงวาเสือ้ เกา น้ีของเลา ปให บดั นจ้ี ะไปอยทู ่ีใดมิไดแ จง ขา พเจาจึงเอาเส้ือผืนน้ีใส
ช้นั นอก หวังจะดตู างหนา เลาป ครน้ั จะเอาเส้ือใหมใสชน้ั นอก คนทง้ั ปวงจะครหานินทาวา ไดใ หม
แลวลืมเกา ”

สำนวนทีป่ รากฏอีก ๑ สำนวน ไดแ ก ตัวตวั ตายกอนไข ซงึ่ ปจ จุบันไมใ ชแตใชสำนวนวา ตีตน
ไปกอนไข ดงั ปรากฏตอนท่ีอว นเสี้ยวแกลงทำเปนทุกข เตียนหองจงึ กลา วกับอวนเส้ยี ววา

๗๗

“คนท้ังปวงก็ลือชาปรากฏวา ทา นเปน ใหญอยูในหวั เมืองฝา ยเหนอื เหตุใดทา นมาคดิ ยอทอ
จะมาตีตัวตายกอนไขนั้นไมค วร”

คณุ คา ดา นสังคม

๑) สะทอนแนวคิดเกยี่ วกบั การทำสงครามของคนจีน ดังนี้

๑.๑ การทำสงครามน้ันมิใชใชกำลังทหารเพียงอยางเดียว การทำสงคราม นอกจาก
การใชก ำลังทหารยังตองอาศยั สตปิ ญ ญาและเลหเ หล่ียมกลอบุ ายเปน สำคัญ จึงจะสามารถเอาชนะ
ขา ศึกศตั รไู ด ดงั เชน ตอนท่เี ทยี หยกวางกลอุบายลอ ลวงใหกวนอูออกจากเมืองแหฝ อ เพ่อื ใหท หารโจ
โฉเขายึดเมอื งแหฝอ และก็ทำไดส ำเรจ็

“มาเทงไปอยเู มืองเสเหลียงนน้ั มที หารเปน อันมาก ถา ทา นจะยกทัพไปตีเอา บัดน้ีเมืองเราก็
เปน กังวลอยู ขอใหท า นเรงแตงผมู สี ติปญ ญาไปเกลย้ี กลอมหาตัวมา เทงกลับเขามา อยา ใหทันมา เทง รู
วา ทานจับตงั สินกบั พวกเพ่ือนฆา เสีย ขาพเจาเห็นวาเทง ไมแ จงเนอ้ื ความทัง้ นกี้ จ็ ะเขามา จึงจับฆาเสีย
ก็จะไดโ ดยงา ย ”

๑.๒ บุคลิกภาพผูน ำ ผูน ำทีจ่ ะย่งิ ใหญและประสบความสำเร็จ นอกจากจะตองมี
สติปญญาเฉลยี วฉลาด เขียวชาญในการรบแลว ควรมีความพยายามและความอดทนในการทำการท่ี
มุง หวัง ดงั เชน ตอนทโี่ จโฉใชความเพียรพยายามอดทนและใชจ ติ วิทยาเปน อยา งมากในการผกู มดั ใจ
กวนอูใหเ กิดความจงรกั ภักดีตอตนเอง ซึ่งโจโฉกท็ ำไดส ำเรจ็ ขั้นหน่ึง แมกวนอจู ะยังคงความซ่อื สตั ยตอ
เลาปไ มคลาย แตกร็ ูสกึ สำนึกในบญุ คุณของโจโฉและพรอมทีจ่ ะตอบแทนบญุ คุณในภายหนา

“ โจโฉจึงถามเทยี หยกวา ทานจะคิดลอลวงประการใด เทียหยกจงึ วา ทา นจับทหารเลาปไว
ไดเ ปนอันมาก จงใหบำเหน็จรางวลั ใหถ งึ ขนาด แลว ส่ังใหทำตามคำเราจึงปลอ ยเขา ไปในเมืองใหบอก
วา หนกี ลับมาได ถาเราจะทำการก็ใหเ ปน ไสศ ึกอยูในเมอื ง แลว ใหแตง ทหารไปรบลอ ถากวนอไู ล
ออกมานอกเมืองแลว จึงใหท หารซ่งึ ซมุ อยูท ั้งสองขางลอ มไว จงึ แตง ใหผ มู ีสตไิ ปเกล้ียกลอมกวนอูเห็น
จะไดโ ดยงา ย”

๗๘

๑.๓ ความสำคญั ของนักการทูต นักการทตู มีความสำคญั ในการชวยราชการบานเมอื ง
แมกระทัง่ ในยามศกึ สงคราม ผูท่ีทำหนา ทท่ี างการทตู ตอ งเปนผูทีม่ สี ติปญ ญาเฉลียวฉลาด มโี วหาร
ทางการพดู เปน เลิศ ดังเชน เตยี วเล้ียวที่สามารถโนม นาวใจใหก วนอยู อมรบั ราชการกับโจโฉเปน
ผลสำเร็จ

“เตยี วเล้ยี วจงึ ตอบวา เดิมทา นเลา ป เตียวหยุ ไดส าบานไวต อกนั วา เปนพ่ีนอ งรว มสขุ แล
ทกุ ขเปนชวี ิตอันเดียวกัน.... เมือ่ ทา นตายแลว เลาป เตียวหุยก็จะตายดว ย ซงึ่ ทานสาบานไวตอ หนา
กนั ก็จะมิเสยี ความสัตยไปหรอื คนทัง้ ปวงกจ็ ะลว งนินทาวา ความคิดทานนอย...เตยี วเล้ยี วจงึ วา มหา
อปุ ราชใหทหารลอ มไวเ ปนอันมาก ถา ทานมสิ มัครเขาดวยเหน็ ชวี ติ ทานจะถึงแกความตายหา
ประโยชนมไิ ด ขอใหทานอยกู ับมหาอุปราชกอ นเถิด จะไดม ีประโยชนส ามประการ”

๑.๔ พลงั ของความสามัคคชี วยใหบานเมืองอยูรอดปลอดภยั จากขาศึกศตั รู ในการทำ
สงครามถา มีความเปนน้ำหนึ่งใจเดียวกันยอ มเกิดพลงั ในการตอสขู า ศึก แตหากขาดซ่งึ ความสามัคคี
แลวยอมเสียทีแกข าศึกโดยงา ย เชน การที่อว นเสย้ี วไมส ง ทหารไปชว ยเลา ป เปนเหตหุ นง่ึ ทที่ ำใหเ ลา ป
ปราชยั หรือการท่ีบิตก บฮิ อง กนั หยง ทงิ้ เมืองเพราะคดิ วา จะสโู จโฉมไิ ด และตันเตง กลับเปด ประตู
รับโจโฉเปนเหตใุ หโ จโฉยึดเมอื งชจี ิว๋ ไดง า ย

๒. สะทอนคา นยิ มในการประพฤติปฏิบัติของคนในสงั คม ดงั น้ี

๒.๑ คานยิ มเรอ่ื งความซือ่ สตั ย จากเรอื่ งสามกก ตอนกวนอไู ปรับราชการ

กับโจโฉ สะทอนใหเ หน็ คานยิ มดานความซ่อื สตั ยไ ดเนชดั ทสี่ ุด ดังความวา

“โจโฉรูด ังนนั้ กเ็ กรงใจกวนอวู า มคี วามสตั ยแลกตัญตู อ เลา ป โจโฉจึงใหก วนอูกบั ภรรยาเลา ป
ไปอยู ณ ตกึ สองหลงั มีชานกลาง กวนอจู งึ ใหพ่ีสะใภท ง้ั สองคนนนั้ อยูต กึ หนึ่ง แลวใหท หารทแี่ ก
ราชการอยูร ักษาประมาณสบิ คน ตัวนัน้ อยตู กึ หนงึ่ ระวังรกั ษาพ่สี ะใภท ัง้ สอง”

กวนอถู ือเปน ตวั ละครสำคัญท่ีสะทอนคา นยิ มเร่อื งความซอ่ื สตั ย บทบาทและพฤติกรรมขงกวน
อู ไมว า จะแสดงออกตอภรรยาของเลาปห รอื โจโฉกล็ วนสนบั สนุนคานิยมเร่อื งความซ่อื สัตยท้งั ส้นิ

๗๙

๒.๒ คานิยมความจงรกั ภกั ดตี อ พระมหากษตั รยิ  เชน การท่โี จโฉสงทหารไปลอ ใหกวน
อูตามออกมานอกเมอื งและลอมจบั ตวั กวนอไู ว เตยี วเลย้ี วทหารฝายโจโฉซ่งึ กวนอูเคยชวยชวี ิตไวเ ปน ผู
เขาไปเกลีย้ กลอมกวนอูใหไปอยูกับโจโฉ กวนอูยอมจำนนแตขอเง่อื นไขเปนสญั ญาคือขอใหไดเ ปนขา
ของพระเจา เหี้ยนเต

“ กวนอูจงึ วา เดิมเราไดสาบานกนั ไวกับเลาป เตยี วหุยวาจะชว ยทำนบุ ำรุงพระเจาเหี้ยนเต
แลอาณาประชาราษฎรใหอยูเ ย็นเปนสขุ ซึ่งเราจะสมัครเขาดว ยนัน้ เราจะขอเปนขา พระเจาเหี้ยนเต
ประการหนง่ึ ”

๒.๓ คานยิ มความกตัญูรูค ุณ เชน ตอนที่เตียวเลี้ยวกลา วถงึ ลกั ษณะนสิ ยั ของกวนอดู ัง

ความวา

“อนั น้ำใจกวนอนู นั้ ถา ผูใ ดมีแลวเหน็ จะเปนเหมือนอิเยยี ง อนั เลาปก บั กวนอูนัน้ มิไดเ ห็นพี่
นอ งกนั ซงึ่ มคี วามรกั กันนัน้ เพราะไดสาบานตอกัน เลา ปเ ปน แตผูนอ ย เล้ียงกวนอูไมถ ึง
ขนาด กวนอยู งั มนี ้ำใจกตัญตู อเลา ป จึงคดิ จะติดตามมไิ ดท้งิ เสยี ”

๓) สะทอนเรอื่ งความเชอ่ื ของคนในสงั คม ดงั น้ี

๓.๑ ความเช่ือในโชคลาง เชน แมโจโฉจะเปน แมท พั ที่มีความสามารถในการรบเมื่อ
ยกทพั มาเกดิ ลมพายพุ ัดธงชัยหกั กต็ องพง่ึ คำทำนายทายทกั จะเห็นไดว าเปน เรื่องสำคญั ของการรบ
โบราณท่ตี อ งถือฤกษย ามและ โชคลาง ดังความวา

“ฝา ยโจโฉยกกองทัพมาใกลจ ะถงึ เมอื งเสยี วพาย พอเกิดลมพายุใหญพ ัดหนักธงชยั ซ่งึ ปกมา
บนเกวียนน้นั หักทบั ลง โจโฉเหน็ วิปรติ ดงั นั้นกใ็ หทหารหยดุ ต้งั คา ยมน่ั ไวแ ลว ถามท่ีปรกึ ษาวา ซงึ่ ลม
พายพุ ดั มาถูกธงชยั เราหักลงทง้ั น้ี จะเห็นดแี ลรา ยประการใด ซุนฮกจึงวา ซง่ึ เกดิ พายุใหญพดั ธงชัยหัก
ทบั ลงมานนั้ เปน ลมตะวันออก เวลาคำ่ วนั นี้ดีรายเลาปจะยกทพั ออกมาปลนคายเราเปนม่นั คง พอมอ
กายเขามาวา แกโจโฉวา ลมตะวันออกพัดมาถกู ธงหักนั้น ขา พเจาเหน็ วา กลางคนื วนั นจี้ ะมีผมู าปลน
คาย”

๘๐

๓.๒ ความเชื่อในเร่ืองความฝน เชน เมอื่ นางบฮิ ูหยนิ และกำฮหู ยนิ เลา ความฝนของนาง
ท่ีเกย่ี วกบั เลา ปใ หกวนอฟู ง กวนอกู เ็ กิดวติ ก ดงั ความวา

“...นางกำฮูหยินจึงตอบวา คืนนพ้ี ่ีฝน เหน็ เลา ปต กหลมุ ลงครนั้ ต่นื ข้ึนมาก็ตกใจจงึ แกฝน นางบฮิ ู
หยนิ เหน็ พรอ มกันวาเลาปตายแลว พี่จงึ รอ งไหร กั กวนอูไดฟงดงั น้ัน พิเคราะหดเู ห็นฝน ผดิ
ประหลาด สำคัญวาเลาปเปนตายกร็ อ งไหด วย ”

๓.๓ ความเช่ือเรือ่ งบญุ กรรมทตี่ นไดกระทำไว สามกก ตอนกวนอูไปรับราชการกับโจ
โฉ แสดงใหเห็นความเชือ่ เร่อื งบุญกรรมที่ไดทำมาเชน

“แลว วา บัดน้ขี าพเจา เขามาปรึกษาดว ย พี่ทัง้ สองจะเห็นประการใด นางกำฮหู ยินจึงวา เวลา
คนื น้โี จโฉเขา ในเมืองไดพี่นเี้ กรงอยวู าจะเปนอนั ตรายตา งๆเปนเดชะบุญของเรา ”

๔) สะทอนเกีย่ วกับขนบธรรมเนียมประเพณตี างๆของสงั คมจนี ดงั น้ี

๔.๑ การจดั เลี้ยง การจัดเลี้ยงเปน เอกลักษณของคนจีน ในสังคมจนี ไมว าจะในโอกาส
แสดงความยนิ ดี ตอ นรับ หรือขอบคณุ มักจะจัดอาหารเล้ยี งกนั เปน ประจำจนกลายเปนประเพณไี ปโดย
ปริยาย ดงั ความวา

“...อวนถำไดฟ ง ดงั นั้นกม็ ีความสงสารเปนอันมาก กใ็ หแ ตงโตะ เลยี้ งแลว จัดแจงท่อี ยใู หเลา ป
อาศัย จึงแตง หนงั สอื บอกไปถึงบดิ าตามคำเลา ปใหม าใชถ อื ไปกอ น...”

๔.๒ การใหข องกำนลั การใหของกำนัลเปนสงิ่ ที่ชาวจีนนยิ มทำกันในเกือบทุกโอกาส
จากเรอื่ งจะเหน็ ไดวา โจโฉใหเครอ่ื งเงนิ เครอื่ งทองเสื้อผา ดีๆและใหผ า แพรขาวอยางดีแกกวนอเู พ่ือทำ
ถุงใสหนวด การใหข องกำนลั เชน นีเ้ ปน กลวธิ หี น่ึงทีช่ าวจีนนิยมกระทำเพื่อเปนเครอ่ื งผูกใจดงั ความวา

“ครนั้ อยมู าวันหน่ึง โจโฉใหเ ชญิ กวนอูมากนิ โตะ เหน็ กวนอหู มเส้ือขาด โจโฉจงึ เอาเสอ้ื
อยา งดใี หก วนอู กวนอูรับเอาเส้ือแลว จึงเอาเส้ือใหมนั้นใสช ัน้ ใน เอาเสอื้ เกา น้ันใสช้ันนอก ”

“กวนอจู ึงตอบวาหนวดของขาพเจา ประมาณรอยเสน ครน้ั ถึงเทศกาลหนาวก็หลน ไป
บา ง ขาพเจาจงึ ทำถุงใสไ ว โจโฉไดฟ งดังนัน้ จึงเอาแพรขาวอยางดี ทำถงุ ใหกวนอสู ำหรบั ใสห นวด”

๘๑

สามกก ตอนทีเ่ รยี นเปนตอนทีเ่ นนดานคุณธรรม จรยิ ธรรมของตัวละคร เชน ความจงรักภักดี
ความซื่อสัตย ความกตญั ู การยึดถือสัจจะ ซงึ่ ถือเปนคา นยิ มทท่ี กุ สังคมยกยอ งเพียงแตใ นแตล ะสังคม
ใหความสำคญั มากนอยตางกนั

ขอคดิ ที่ไดจากเรือ่ ง

1. ความซอ่ื สตั ยส ุจริต ซงึ่ เปน คุณธรรมขอ แรกทีเ่ ราสามารถมองเห็นไดเลยจากเรื่องนี้ โดยตัว
ละครท่ผี มประทบั ใจ กค็ ือ กวนอู ซึง่ มีอยตู อนหนงึ่ ตองไปอยูก ับโจโฉ และโจโฉกท็ ำนบุ ำรุงเปนอยางดี
แตก วนอกู ็ไมไ ดคิดแปรพรรคเลย กลับคิดถึงแตเลาปตลอดเวลา และพยายามท่ีจะหนีจากโจโฉใหไ ด

2. ความกลาหาญ ในเร่อื งสามกกนนั้ ขุนศกึ แตละคนน้ันจะมคี วามกลา หาญมาก ความตาย
เปนเร่อื งทเี่ ล็กมากสำหรบั พวกเขาเหลานน้ั เชนมอี ยูตอนหนึ่ง แฮหัวตุน ทหารของโจโฉ ถกู เกาทัณฑ
ยิงเขา ทีต่ าขางหนึง่ แทนทเี่ ขาจะตกใจกลวั เขากลบั ดงึ ลกู เกาทณั ฑอ อกโดยมีลกู ตาตดิ ออกมาดวย
และไปสูรบตอ โดยเหมือนกบั ไมมีอะไรเกดิ ขึน้ เปน ภาพท่นี าประทับใจยิ่งนกั

3. ความสามัคคี เห็นไดจากกองทัพในเรอ่ื งทัง้ หลาย ตองมีการปลุกระดมใหม ีความฮึกเหมิ เปน
อันหน่ึงอนั เดียวกัน จึงจะชนะขาศึกได

4. ความออ นนอ มถอ มตน เลา ปเปน ตัวละครทีแ่ สดงถงึ คุณธรรมขอน้ีไดอยางชัดเจน
เหมอื นกับวาเขาพรอ มที่จะเปนมติ รกับทุกคน

5. ความอดทน สังเกตไดจ าก การท่ีขุนศกึ ไดรบั บาดเจ็บ ก็ยังจะตองมคี วามอดทนตอ ความ
เจ็บปวดจากบาดแผลทีไ่ ดร บั และบางทกี ็ตอ งออกศกึ ทง้ั ๆ ที่ยงั บาดเจ็บอยู

6. ความกตญั ูรคู ณุ คน ดังในตอนท่ีกวนอหู ลีกทางใหโจโฉ แมว าจะเปนศัตรูกต็ าม

๘๒

บรรณานกุ รม

โอม รัชเวทย,สมชาย ปานประชาและโรมรชั รชั เวทย. สามกก ฉบบั เจาพระยาพระคลัง (หน). พมิ พค ร้ังท่ี ๓. กรุงเทพมหานครฯ :
สำนกั พิมพอมรินทร, ๒๕๖๑

สามกก วทิ ยา. “ตันซ่ิว ผใู หกำเนิด.” (ออนไลน). แหลงท่ีมา : https://www.samkok911.com/2015/09/blog-post_20.html..
๑๓ มนี าคม ๒๕๖๔.

บา นจอมยทุ ธ. “สามกก .” (ออนไลน). แหลงทม่ี า :
https://www.baanjomyut.com/library_3/the_three_kingdoms/02.html. ๑๓ มนี าคม ๒๕๖๔.

สามกก วทิ ยา. “เร่อื งยอสามกก : สามกกฉบับยอ .” (ออนไลน). แหลง ท่มี า : https://www.samkok911.com/p/story-of-three-
kingdoms.html#post-page-number-33. ๑๓ มนี าคม ๒๕๖๔.
Chutimonunny. “คณุ คาดา นวรรณศลิ ป และ ขอ คดิ ทีไ่ ดร บั จากเรอื่ ง สามกก.” (ออนไลน). แหลง ทมี่ า :

https://chutimonunny.wordpress.com/2012/08/05/. ๑๓ มนี าคม ๒๕๖๔.
ณฐั ชยา เพ็ชรรตั น. “คณุ คาดานเน้อื หา คุณคา ดา นวรรณศลิ ป คุณคาดา นสงั คม จากเรือ่ งสามกก.” (ออนไลน). แหลงท่มี า :

https://sites.google.com/a/watpa.ac.th/krunatchaya/bi-ngan-thi-1-sam-kk-txn-kwnxu-pi-rab-rachkar-
kab-co-cho. ๑๓ มนี าคม ๒๕๖๔.