ณ ป่าแห่งหนึ่ง ในฤดูร้อนที่มีอากาศ ร้อนอบอ้าว ทำ ให้แม่น้ำ ลำ ธารแห้ง ขอด ไม่มีน้ำ แม้แต่หยดเดียว ในขณะ เดียวกันก็มีกาตัวหนึ่งบินหาน้ำ ดื่ม ด้วยความหิวกระหาย แต่หาเท่าไรก็ หาไม่เจอ จนมันเริ่มเหนื่อยและหมด แรงลงเรื่อย ๆ
"น้ำ หายไปไหนหมด ข้า กระหายน้ำ เหลือเกิน แฮ่ก แฮ่ก" เจ้ากากล่าว ด้วยน้ำ เสียงที่เหนื่อย หอบ
ทันใดนั้นเองสายตาของเจ้ากาก็เหลือบ ไปเห็นเหยือกน้ำ ขนาดใหญ่ใบหนึ่งตั้ง อยู่ที่หน้าบ้านของชาวนา มันจึงรีบบิน ไปดูด้วยความดีใจ แล้วค่อย ๆ
ใช้ตาข้างหนึ่งส่องลงไปดูผ่าน ปากเหยือก แต่ทว่า ว่ มีน้ำ เหลือ เพียงก้นเหยือกเท่านั้น ทำ ให้เจ้ากาไม่สามารถเอาจะงอยปาก ของมันลงไปกินน้ำ ได้
กานึกอะไรดีๆออกแล้ว มันควร เก็บก้อนกรวดให้มากที่สุดเท่าที่ จะทำ ได้และเติมลงไปลงบน เหยือกทีละก้อนด้วยจะงอยปาก ของมันเอง
อีกาได้บินไปหาหิน เรื้อ รื้ ย
อีกาได้บินคาบหินไปใส่เหยือก
อีกาได้ใส่หินลงไปเหยือกน้ำ
ใส่ลงไปทีละก่อนทีละก้อนจนเจ้าอีกาได้เห็นน้ำ ในเหยือกจนได้ ดื่มน้ำ อย่างมีความสุข
นิทานเรื่อ รื่ งนี้สอนให้รู้ว่า ว่ : จงแก้ไข ปัญหาด้วยความพยายามและปัญญา อันชาญฉลาด แล้วจะค้นพบหนทาง แห่งความสำ เร็จ ดังสุภาษิตไทยที่ว่า ว่ "ความพยายามอยู่ที่ไหน ความสำ เร็จ อยู่ที่นั่น"ต