เพชรพระอุมา เล่ม1 ไพรมหากาฬ

201

“ขณะนนั้ ทา นมีเพียงดาบขดั หลังเลมเดยี วเทา น้นั ครบั ทานบอกเหมือนกันวา ขณะนน้ั ตอ
ใหทา นมปี น ทา นกค็ งไมย ิงมนั เพราะนึกขันและเอน็ ดูในความครึ่งฉลาดคร่งึ โงอ ยางพิสดารของมนั
เปนทส่ี ดุ ”

“ทานเลา ใหคณุ ฟง เมอ่ื คณุ ยงั เปน เดก็ เล็กๆ อยใู ชไหม?”
“เปนเดก็ ครับ แตไมถงึ กับเล็กนกั อยางนอยก็โตพอทจี่ ะเรยี นชีวติ ปา กบั ทานไดเ ปน ครง้ั
แรก ขณะทีเ่ ลา กเ็ ปน เวลาท่เี รานัง่ ซมุ รอดกั ยงิ เสืออยดู ว ยกนั ”
คาํ ตอบของเขา ทําใหหญงิ สาวตะแคงใบหนา เลิกควิ้ ขนึ้ นดิ หนึง่ แลว เงยี บไป
“วาแตใ นชวี ติ คุณเคยยงิ เสอื มาแลวกีต่ วั ?”
เปนคาํ ถามจากไชยยันต
“ผมจําไมไดครบั จําไดแตเ พยี งวา เรม่ิ ยิงมันต้งั แตอ ายุ 12 ขวบ แตเดย๋ี วน้ผี มไมใ ชน ักลา
เสอื เสยี แลว ยกเวน แตใ นกรณจี ําเปนที่เลย่ี งไมไ ด ผมใชวธิ ดี กั จบั สงขายใหบ ริษทั ของคณุ อําพล
มาแลว ไมตา่ํ กวา 30 ตัว ในระยะเวลา 2-3 ปท่แี ลวมา”
“มที างทจ่ี ะใหพ วกเราไดส นกุ กบั เกมน้ีบา งไหม ในโปรแกรมของคณุ ขอเพยี งใหเปน เสือ
เทาน้นั ไมจ าํ เปนตอ งรายกาจขนาดไอก ดุ หรอก”
“ออ มแี นครับ ถา พวกคุณตองการอยา งทผ่ี มเคยเรียนแลว ถา เราเดนิ ทางไปถึง ‘หวยยาย
ทอง’ เปน ไมผ ดิ หวังทจี่ ะไดย งิ เสือแน”

รพนิ ทรส นทนากบั คณะนายจา งของเขาอกี ครใู หญ กเ็ ตอื นใหทกุ คนพกั ผอ น ตวั เขาเอง
อาํ ลาจะเดินออกไปจากเต็นทไป แตก อนท่ีรา งของพรานใหญจ ะแหวกประตเู ตน็ ทอ อกไป ม.ร.ว.
เชษฐากร็ องทกั มา รพินทรช ะงักหนั กลบั มา

“พรงุ น้เี ราจะออกเดินทางไมใ ชหรือ?”
“ก็แลวแตค ณุ ชายซคิ รับ ถานึกสนกุ ในการท่จี ะลาสัตวเลก็ ตอ ไป เราจะตงั้ แคม ปอยทู ี่น่อี ีก
คนื สองคืนกไ็ ด”
เชษฐาหนั ไปหารือกบั ไชยยนั ตและดารนิ ครูหนึง่ ก็หนั มาบอกวา
“เหน็ จะพอกนั ทกี ระมงั สําหรับสตั วเลก็ เราปรึกษากนั แลว มสี ตั วอยเู พยี งสามชั้นเทา นั้น
ท่เี ราตอ งการ คอื เสือ กระทงิ แลว กช็ า ง เปน อนั ดบั สดุ ทาย สตั วเ ล็กใหถอื เปน ผลพลอยไดใน
ระหวา งทาง เฉพาะเพอื่ เปน อาหารประจําวนั เทา น้นั ”
พรานใหญก ม ศรี ษะ
“ถา ง้นั พรงุ น้ีเราบา ยหนาข้ึน ‘โปง กระทิง’ เลยครบั ตอ ไปก็ข้นึ ‘หว ยยายทอง’ แลวก็ ‘ปา
หวาย’ เสียเวลาอยา งมากก็เหน็ จะไมเ กนิ 2 อาทติ ย กอ นท่ีเราจะไปถึง ‘หลม ชา ง’ อันเปนสถานี
ปลายทาง จากนนั้ เราจะไดเ รมิ่ เดินทางจรงิ จังกนั เสยี ท”ี

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

202

“โปงกระทงิ ?”
เชษฐาทวนคํา ขมวดคว้ิ สหี นาเร่มิ ปรากฏริว้ รอยกงั วล กลดั กลุมแทนความราเรงิ แจม ใส
ในขณะนี้ นาํ้ เสยี งแหบต่าํ ลง
“โปงกระทงิ ทค่ี ณุ พดู นใ้ี ชไหม เปน ตําแหนง ครง้ั สดุ ทายที่คุณพบเหน็ ชด ประชากร หรือ
อนุชา นอ งชายของผม?”
แววขรึมปรากฏขนึ้ ที่ดวงตาสเี หล็กของจอมพราน เขายม้ิ ออกมาเลก็ นอ ย ขณะทตี่ อบ
อยา งแชม ชาชดั เจน
“ครบั โปง กระทงิ ทเี่ ราจะเดนิ ทางไปพรุง น้ีแหละ คอื สถานที่ทผ่ี มไดพบคุณ ชด
ประชากร กบั พรานพื้นเมอื งลาวโซงทีช่ ือ่ หนานอิน หยดุ พกั เกวยี นอยทู ี่น่ัน กอ นจะออกเดนิ ทางหาย
เขากลีบเมฆไปโดยไมป รากฏขา วอกี ”
ความเงียบปกคลุมไปชวั่ ขณะ รพินทรค งยงั ยนื น่งิ อยูท ่หี นาประตเู ตน็ ทน น้ั
“ไกลจากที่นีม่ ากไหม แลว เราจะใชเ วลาเดนิ ทางสกั เทา ไหร?”
ในที่สุด เชษฐากถ็ ามมาเบาๆ
“ผมกะระยะทางไมถกู หรอกครับ ทางเดนิ ในปา ไมเหมือนกับทางธรรมดาทั่วไป แตจ ะใช
เวลาเดินตามสบายประมาณ 12 ถึง 15 ชว่ั โมง ถา เราออกจากท่นี ใี่ นตอนเชา กจ็ ะไปถึงท่นี ่ันหลงั
ตะวนั ตกดนิ ไปแลว”
“กห็ างออกไปจากท่นี ี่ประมาณเทาตวั ”
ม.ร.ว.ดารินเปรยขึ้นลอยๆ
“กป็ ระมาณนน้ั แหละครับ”
“เปน อันวาเราออกเดินทางพรุงนแี้ นนอน เวลาหกโมงเชา”
ม.ร.ว.เชษฐาตดั สินใจส่ังมา พรานใหญก ม ศรี ษะ
“ไดครบั ผมจะไดสง่ั คนใหเ ตรยี มพรอมไวภ ายในคืนนเี้ ลย พรุงนจี้ ะไดอ อกเดนิ ทางได
โดยไมเสยี เวลา ออ ! ขอเรียนใหทราบเลยวา พรุงนี้ในเวลาเดยี วกับทเ่ี ราออกเดินทาง ผมจะใหบ ุญคาํ
กบั ลูกหาบคนหนึง่ เอาหนังของไอก ดุ ยอ นกลับไปทห่ี นองน้ําแหงเพอ่ื สง ตอใหค ุณอาํ พลฟอก ตามที่
คุณชายตอ งการ คณุ ชายเขยี นจดหมายถงึ คณุ อาํ พลเตรยี มไวเลยนะครับ จะไดมอบใหบ ุญคาํ พรุงน”ี้
“ตกลง ผมจะจดั การเขยี นในคนื นีแ้ หละ บุญคาํ กับลูกหาบท่จี ะใหก ลับไปหนองนาํ้ แหง
จะยอ นมาสมทบกับขบวนของเราทไ่ี หน โปง กระทิงรึ?”
“ครับ ผมจะบอกเขาไวใ หไ ปตามทโ่ี ปง กระทิง เพราะอยา งนอ ยทสี่ ดุ เราก็จะตอ งพกั แรม
ท่ีนั่น 3-4 คืน บุญคําตามไปทนั อยางสบาย”
เมอ่ื นัดแนะตกลงกนั เปน ทเี่ ขา ใจเรียบรอ ย รพินทรกผ็ ละออกมาจากเตน็ ทข องคณะ
นายจา ง เรยี กพรานพ้ืนเมอื งคูใจของเขาท้งั ส่ี และนายเมยหวั หนา ลกู หาบเขา มาพบ บอกใหทกุ คน

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

203

รับรูว า จะยายแคม ปเ ดนิ ทางตอ ไปในเชา ตรขู องวันรุงขน้ึ เพือ่ ตระเตรยี มการเคล่ือนยา ยไวใ หพ รอ ม
โดยไมเ สียเวลา สําหรับบญุ คาํ เขาบอกใหรูลว งหนา วา พรุงนี้จะใหนาํ หนังของไอกดุ เดินทาง
ยอนกลบั ไปยงั หนองนาํ้ แหง พรอมกับลกู หาบคนหนงึ่ แลวนัดแนะใหต ามไปสมทบกับขบวนที่
โปงกระทงิ พรานพน้ื เมอื งอาวุโสอันเปนมอื ขวาของเขารับคําอยางเตม็ ใจ

ภายหลังจากทท่ี ุกคนเขา ใจหนาทขี่ องตนดแี ลว จอมพรานกส็ ัง่ ใหแ ยกยา ยกนั ไปพกั ผอน
ตนเองเดนิ ตรวจตราดแู ลความเรยี บรอ ยปลอดภัยของบริเวณแคม ปจนเปนท่พี อใจแลว กล็ มตัวลง
นอนใตเพงิ ผาใบเคยี งขางกบั คนของเขา

คืนน้ันผานไปอยา งปกติเรยี บรอ ยดที กุ อยา ง

หานาฬกิ าของวันรุงขนึ้ คาราวานเกวยี นท้งั แปดเลม กพ็ รอ มทจี่ ะออกเดนิ ทางไดตาม
กาํ หนด คณะนายจา งทั้งสามเตรยี มตัวเสร็จเม่อื หา นาฬิกาครึง่ ภายหลังจากอาหารเชา ของทกุ คนซ่ึง
เปนเวลา 6.00 น. ตามกําหนดพอดี พรานใหญก ใ็ หเ คล่ือนขบวนบายหนาขนึ้ ตะวนั ออกเฉยี งเหนอื
ในขณะท่ีบุญคาํ กบั ลกู หาบอกี คนหนึง่ นําหนงั เสือและจดหมายฝากของ ม.ร.ว.เชษฐา แยกทาง
ยอ นกลบั หมูบ า นหนองนา้ํ แหง

“ตามเราไปใหท นั ทีโ่ ปงกระทงิ นะบุญคํา คณุ รพินทรส ัง่ ไวแ ลวไมใชห รอื ”
ม.ร.ว.เชษฐารอ งสงั่ ความมาเปนประโยคสดุ ทาย กอนทีบ่ ุญคาํ จะแยกผละไป พราน
อาวุโสยมิ้ รา
“คะรบั นายใหญ ผมจะตามไปทันท่ีโปงกระทิงแนๆ อยาวาแตโ ปง กระทงิ เลย ตอใหถ ึง
หลมชา ง บุญคาํ กต็ ามไปทนั อยา หว งเลยครบั ”
ขบวนเดนิ ทางคงมลี กั ษณะเหมอื นเม่ือเร่ิมออกเดนิ จากหนองนํ้าแหง อนั เปนสถานีเรม่ิ ตน
นนั่ เอง คอื พรานใหญเ ดนิ ดว ยเทา นําดมุ ไปเบอ้ื งหนา เชน เคย แตใ นคราวนคี้ ณะนายจา งของเขาท้งั
สาม ไมนึกสนุกที่จะลงจากเกวยี นมาเดนิ เคียงคูกับเขาอกี เหมือนเชนเมอื่ ออกมาจากหนองนาํ้ แหง
เพราะการเดินทางในครงั้ น้ี มันเปนระยะอนั ยาวไกล และอยใู นความหมายของการเดินทางจรงิ ๆ
เชษฐากด็ ี ไชยยนั ตหรือดารินกด็ ี เริ่มรูสึกกับคุณคา ของการออมแรงไวสําหรบั เหตกุ ารณขา งหนา
อกี ประการหนึ่ง ความรสู ึกคกึ คกั ทีจ่ ะเดินยงิ สัตวเ ล็กไปในระหวา งทางกห็ มดส้นิ ไปเสยี แลว เพราะ
ตางไดยงิ กนั มาบา งพอหอมปากหอมคอ
รพนิ ทรก อ็ านใจคณะนายจางของเขาออกและเหน็ วา เปน การดแี ลว ทที่ งั้ สามน่งั พกั ผอน
ไปในเกวยี น ดีกวา ทจี่ ะมาลาํ บากเดินเหนอ่ื ยอยกู ับเขาโดยไมจ าํ เปนกอ นถึงเวลาอันควร
ตะวนั ลอยตวั สูงข้นึ เปนลําดบั จากความสดชน่ื เยน็ ฉา่ํ ของธรรมชาติปายามอรณุ คอ ยๆ
เปล่ยี นมาเปน ความรอนระออุ บอาวขึ้นเปน ลาํ ดบั ลักษณะของปาในตอนน้ีเปน ทงุ โลงสลับไปกบั
ละเมาะเตย้ี ๆ มองลบิ ๆ ออกไปรอบดา น เหน็ ทิวเขาทะมนึ จรดขอบฟาเปนกําแพงกั้นอยโู ดยรอบ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

204

บรรยากาศของการเดินทางเครง เครียดกวา วนั แรกท่ีออกเดนิ จากจดุ เริ่มตน พวกลูกหาบ
ไมม ีการพดู คยุ หรอื หัวเราะตอ กระซกิ เลนหัวหยอกลอกนั เหมือนกับเมอื่ เร่มิ ตน เดินทาง นอกจากจะ
ตั้งหนาต้งั ตาเดินกันจริงๆ เพราะความรอ นระอุจากไอแดดซง่ึ หาทร่ี ม กําบังไดย าก

นับต้งั แตส ามโมงเชา มาจนกระท่ังใกลเ ทย่ี ง กองเกวยี นผา นไปในทุงโลงอนั แหง กรอบ
เกรยี มโดยตลอด มันเปน ภมู ปิ ระเทศทีร่ าบโลง ในกรอบลอมของขนุ เขาอนั กวางใหญ ไมม ีหบุ หรอื
ดงทึบเลย ไมม ีวีแ่ ววของสตั วใ ดจะโผลม าใหเหน็ ตลอดระยะเวลาเดินทาง 4-5 ชั่วโมง นอกจากรอย
เกาของววั แดง ทีเ่ หน็ อยูป ระปรายบางตอนและพวกกระจอ นทว่ี ง่ิ ไตอยูต ามก่งิ ไมโ กรน ซง่ึ ม.ร.ว.
หญงิ ดารนิ ซอมมือดวยปน ลูกกรดสน้ั เพราะความเบ่ือท่ีไมรจู ะทาํ อะไร นอกจากทนนง่ั อดุ อูอยใู น
เกวยี น รวงลงมาสองสามตวั ตามทางที่ผานไป

แงซาย คงไดร ับหนา ทใ่ี หเดินอยใู กลเ คียงกบั เกวยี นโดยสารของคณะนายจางตามเดิม
สวนรพนิ ทรน น้ั นับตั้งแตเ ร่มิ ตนออกเดนิ ทาง เขาไมไ ดสนทนาหรอื พดู จาใดๆ กับคณะนายจา งอกี
เลยแมแตค ําเดยี ว เพราะเดนิ นําไปเบอ้ื งหนา ในระยะหางประมาณ 50 เมตร และไมไ ดผ อ นฝเ ทา ลง
มาใกลเกวียน การพดู จาซกั ถามใดๆ จากคณะนายจา ง จะมีข้ึนไดก เ็ พยี งแคพดู กบั แงซายผคู อยรับใช
อยใู กลๆ เทานนั้

ประมาณเทยี่ งคร่ึง ก็เหยยี บเขา ถึงบริเวณดงไผท ่แี ลเหลืองอรามไปท่ัวเพราะความแลง
รพินทรสงั่ ใหห ยุดพกั ชว่ั คราวเพือ่ หงุ หาอาหารเที่ยง คณะนายจางทงั้ สามจงึ มีโอกาสไดพบปะพดู จา
กบั พรานใหญเ ปน ครัง้ แรก นับแตออกเดนิ ทางจากเขาโลน เพราะรพนิ ทรเ ขามารวมดว ย

“ระยะทางตอนน้ีมันแหง แลงกันดารเหลอื เกนิ นะ”
ไชยยนั ตเปรยขึ้น ขณะท่ถี อดหมวกออกกระพอื พดั ลม รพินทรยม้ิ สีหนาและแววตาของ
เขาเปนปกติ เพยี งแตเ หงอื่ ออกซมุ โชกกายเหมอื นอาบนาํ้ เทาน้นั
“นิดหนอ ยเทา นน้ั เองครับ เราจะตอ งผา นทุงโลง อนั แหง แลงอยา งนีอ้ กี ไมตํา่ กวา สามแหง
กอนทจี่ ะไปถงึ หลม ชา ง แตล ะแหง กวางใหญก วานมี่ ากนัก”
“เปน ทงุ โลง แบบนีไ้ ปจนกระท่ังถงึ โปง กระทิงรึ?”
เชษฐาถาม
“ผา นดงไผน่ีไปแลว เดินอกี สกั สองชัว่ โมงก็จะเขาดงเตยี้ ๆ ครบั หลงั จากน้นั ก็ตัดดงเร่อื ย
เขาไป จนถึงโปง กระทิง ซึ่งเปน หุบลาดลงไประหวา งเขาใหญท เี่ หน็ อยสู องลกู นนั้ เดนิ สบายขนึ้
หนอ ยไมรอนอา วเหมือนทผ่ี า นมาแลว”
อาหารเทย่ี งมอ้ื นัน้ ทกุ คนกนิ กนั อยา งงา ยๆ เพ่อื รองทอ งเทา นัน้ พวกลูกหาบและพราน
พืน้ เมือง หงุ ขาวขน้ึ กนิ กบั พวกเนอ้ื แหง และอาหารบานปาของตน ท่ีเตรยี มเปนเสบยี งไวแ ตเ ม่อื คนื
สว นคณะนายจา งตัดภาระโดยการใชอาหารกระปอ งทเี่ ตรียมมา ภายหลงั จากรบั ประทานกนั เสรจ็
นงั่ พักผอนอกี ครึง่ ช่วั โมง พรานใหญก ใ็ หเ ดนิ ทางตออยา งรบี เรง

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

205

พอผานดงไผเขาเขตปา โปรงท่มี ไี มยนื ตน กรอบแดงโกรน เพราะฤดูแลง จันผมู กั จะเดนิ
ตามหลังรพินทรไ ปอยางกระชัน้ ชดิ กเ็ ดนิ ย้มิ กลบั มาที่เกวยี นของคณะนายจา ง

คุณรพินทรใหม าเรียนวา มวี ัวแดงฝงู ใหญเดนิ อยขู อบทงุ ดานซายครบั ถาทานอยากจะ
สนุก ก็เชญิ ลงไปได แกรออยูท ่จี อมปลวกใหญโนน”

ไชยยนั ตผ มู กั จะกระตอื รือรนอยเู สมอในการยิงสตั ว และโดยเฉพาะอยางยงิ่ ตอ งการจะยงิ
ววั เปน ทนุ เดิมอยูแลว หันไปควา .300 เวเธอรบ แี ม็กน่ัมในราวปน ขา งเกวยี นออกมาทันที กระโดด
ลงไปจากเกวียน หันไปพยกั เพยิดชวนเชษฐากับดารนิ แตเชษฐาสั่นศีรษะ

“เชิญแกตามสบายเถอะ ฉันจะงบี เอาแรงสกั หนอย”
สว น ม.ร.ว.หญิงดาริน ลงั เล หลอ นไมอ ยากลงจากเกวยี นเพราะไอแดดอนั แผดกลา มอง
เปนเปลวอยูระยบิ ระยบั แตพ อเพื่อนหนุม คะย้ันคะยอมา กก็ ระโดดตามลงไปดว ย โดยไมไดถอื ปน
ใดๆ ติดตวั อยทู ง้ั สนิ้ นอกจากปนสน้ั ประจาํ ตวั ทต่ี ิดอยกู บั เอวตามปกติ
“อาว! เธอไมเอาปน ไปดว ยหรือ?”
“ไมหรอก ฉนั จะไปดูเฉยๆ ไมรวู าอตี าพรานนั่นออกลกู ไมจ ะหลอกใหเราเดนิ หรือเปลา
เหน็ พวกเรานง่ั กนั สบายมาตงั้ แตเ ชา ปลอยใหแกเดนิ คนเดียว ตานีล่ ูกไมจ ดั จะตายไป”
“โธ รพินทรคงไมหลอกดอกนา เหน็ เขาเปน คนยงั ไงไปแลว เธออยากจะนง่ั แกรว อยใู น
เกวยี นกบั พี่ชายก็ตามใจ ฉันไปเดนิ กบั รพนิ ทรมัง่ ดีกวา น่ังนานๆ ก็เมอ่ื ยเหมือนกนั ”
วา แลว ไชยยันตก เ็ รง ฝเทาเดนิ ตรงไปทจ่ี อมปลวกใหญ ซ่งึ เหน็ อยูเบอ้ื งหนา หญิงสาวรอง
บอกใหร อแลว ออกวิ่งเหยาะตามหลงั มาดวย
จอมพรานยนื รออยกู อนแลว ท่ขี อนไมใ หญหลงั จอมปลวก กาํ ลังปอ งจุดบหุ รี่ ขณะทีไ่ ชย
ยนั ตกบั ดารินมาถึง
“วัวเหรอ รพนิ ทร? ”
ไชยยนั ตถามเบาๆ อยา งตน่ื เตน
พรานใหญย ้ิม
“ครบั คณุ ชายไมมาดวยหรอกหรือครบั ?”
“ชวนเขาแลว เขาบอกวา อยากนอนมากกวา คงถอื วา มอื เขาแนแลว กระมัง เลยไมส นใจ
ไมเหมอื นผม เหอ จะยงิ อยูตลอดเวลา โดยเฉพาะอยางย่งิ ผมอยากจะยงิ ววั มานานแลว ไมเห็นเหรอ อี
วนั กอน เดนิ กบั คณุ เสยี ขาแทบหลุด เหน็ แตร อยตีนของมันเทาน้นั เชษฐาน่ังหางเฉยๆ มันยงั อตุ สา ห
เซอ เขาไปใหย งิ วา แต...มนั อยูทไ่ี หน?”
ไชยยนั ตส อดสา ยสายตาไปรอบๆ ตลอดท้ังบริเวณปา โปรง แหง แลงนนั้ รพนิ ทรคงย้มิ อยู
ในอาการเดมิ ไมตอบวาอะไร โบกมือเปนสญั ญาณใหจ ันนําขบวนเกวยี นบายหนา ไปตามทศิ ทางเดมิ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

206

แตใ หเ สยหยุดเกวยี นคนั สดุ ทา ยอนั เปนเกวยี นสาํ รองรออยทู ร่ี ิมทางกอ น แลวหันมาทางไชยยนั ตกบั
ดารนิ

“คณุ หญงิ จะไปดวยหรอื ครบั ?”
“ไกลไหม?”
“ก็ไมไกลนกั หรอกครบั ประมาณคร่งึ กิโลเมตร ตดั ปาโปรงน่ไี ปทางดา นน”ี้
แลว เขากบ็ ยุ ปากไปทกี่ องมลู ทีถ่ ายไวส ดๆ และรอยเทาท่ีเหยยี บยาํ่ ไปกบั พน้ื ดนิ แหง
ระแหง มนั เหน็ อยจู างๆ บอกตอมาวา
“มันบา ยหนาไปทางชายทุง ฟากโนน ยังไมท นั รูส กึ ตัวแตผมเกรงวา เราจะตอ งยงิ ใน
ระยะหางมาก เพราะเปนทีโ่ ลง แจง ไมมกี ําบงั เลย ระยะยงิ คงไมต ่ํากวา 500 เมตรขึ้นไปเปน อยา งนอ ย
โอกาสยิงกม็ ไี ดอ ยางมากเพียงสองนดั เทานน้ั ถา ไมอ ยกู เ็ ปน อันวา ฟาวล”
“ผมนกึ แลว ถงึ ไดค วา เอาไอน ม่ี า”
ไชยยนั ตร อ งออกมาเบาๆ อยา งยินดี ชู .300 เวเธอรบ แี มก็ นมั่ ตดิ ศูนยก ลอ งใหพรานใหญ
ดู
“ถา งนั้ กเ็ หมาะซคิ รบั ระยะยิงหา งๆ ในทงุ โลง กลองจะชวยไดเปนอยางมากทเี ดยี ว
มิหนําซา้ํ กระสนุ วถิ ีราบอยาง .300 แม็กนมั่ ยิ่งวิเศษเขา ไปใหญ”
แลว กห็ ันมาทางดารนิ
“อา ว! คุณหญงิ ไมไดเ อาปน มาดวยหรอกหรอื ?”
ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ คนสวยสั่นศรี ษะ หนา ของหลอ นแดงก่ําดว ยไอแดด โดยเฉพาะอยา งยง่ิ
สองแกม ราวกบั ผิวมะปราง เหงือ่ เกาะพราวตามซอกคอและแถวลกู ผมรมิ หนาผาก
“ไมห รอก”
หลอนบอก สบตาเขานดิ หนงึ่ แลว หลบไป
“ใครจะยิงกย็ งิ ฉันสมคั รตามมาดดู วยเทานนั้ ”
“คุณหญงิ จะยงิ หรอื ไมย ิงไมส ําคัญ สําคัญอยูทว่ี าทนั ทที คี่ ณุ หญิงกา วลงจากเกวยี น ควรจะ
มไี รเฟล ติดมอื ไวเ สมอ หรืออยา งนอยท่สี ุดกล็ ูกซอง ไมใชแคปน ส้นั ในซองขางเอว ควรจะฝกไวใ ห
เปนนสิ ยั เพราะเรากําลังเดนิ เขาดงลกึ เขาไปเปน ลําดับ”
ดารนิ หันขวับมาประจันหนา เขา ขยบั ปากจะปลอ ยถอ ยคํารุนแรงออกไป แตแลวกช็ ะงัก
เพราะนกึ ถงึ เหตุการณท ห่ี ลอนแอบหนีลงไปอาบนา้ํ ท่ีลําธารและชา งแมล กู ออ นไล ซ่ึงรพนิ ทร
ชว ยเหลอื ไวไ ดท ัน จงึ ยมิ้ ออกมาจดื ๆ ยกั ไหล ประโยคทพี่ ูดแมจ ะกระแสเสยี งออ น กย็ งั ไมว ายแขวะ
“กใ็ หม นั รูไปซิ วา ฉันมากบั พรานใหญแ ลว จําเปน จะตอ งถอื ปนเพ่ือคมุ ครองตวั เอง หรือ
ถาคุณคดิ วา จะคมุ ครองฉันไมไดก ็บอกมาตามตรง ฉนั จะไดก ลับข้นึ ไปบนเกวยี นเสยี ”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

207

รพินทรหวั เราะ ไมไ ดโ ตเ ถียงอะไรอีก วนั นี้รูสึกวาเขาจะอารมณดเี ปนพิเศษ ผิดกวาความ
เครง เครียดเชน ทุกวนั หนั ไปส่งั ลกู หาบสองคนท่ีคุมเกวยี นคันนน้ั ใหห ยดุ พกั รออยูก อ น แลว พยกั
หนาเรยี กเสยใหเขามาสมทบดว ยกลายเปน สี่คน ออกนาํ ลดั เลาะแกะรอยบายหนา ไปทางดานใต
แยกทางกับขบวนเกวยี นของเชษฐาซึง่ ลว งหนา ไปกอ นโดยการนาํ ของจนั ไชยยนั ตแ ละดารินเรง
ฝเทาเดินขนาบไปกบั พรานใหญตดิ ๆ โดยมเี สยตามมาทางเบ้อื งหลงั

“เราอาจเสียเวลาคลาดกบั ขบวนของคณุ ชายสกั ชั่วโมงหน่ึง แตกต็ ามทนั ”
รพนิ ทรบอก
“ไมใ ชพ รานของคุณพาพีช่ ายฉนั เตลดิ เปด เปง ไปทางไหนเสยี นะ”
หญิงสาวอดรวนไมไ ด
“กช็ กั สงสยั อยเู หมอื นกนั จนั กบั เกิดทนี่ ําทางไปจําทางไมค อยจะแมนเสยี ดว ย”
เขาตอบหนา ตาเฉย หญงิ สาวรองอะไรออกมาคาํ หน่งึ ลืมตาโตหันมาจองหนา แตร พนิ ทร
ทําไมรไู มชี้เสยี ไชยยนั ตห วั เราะออกมา เพราะรทู นั วานนั่ เปนการแกลง ยว่ั ของรพินทร ดารินจงึ เพิง่
รูต วั วาถกู รวนตอบชาํ เลืองหางตาคอ น
“คนผี!”
หลอ นอุบอิบอยใู นลาํ คอคนเดยี ว เขาคงไมไ ดย นิ หรือไดย นิ ก็แกลงเอาหูทวนลมเสยี หัน
มาอธิบายแนะนาํ วธิ สี งั เกตดรู อยเทา สัตวและการแกะรอยใหไ ชยยันตศกึ ษา เขาเปน ครเู ดนิ ปา และ
ลาสัตวอยางดที ่สี ดุ และไชยยนั ตก ย็ อมตวั เปนลูกศษิ ยด ว ยความศรัทธาเตม็ ท่ี
“คุณแนใ จหรอื วา เราจะตามมนั ทัน และมโี อกาสไดยิง”
“คงไมผิดหวงั หรอกครับ อยางชา อกี ไมเกนิ 15 นาทนี ้ี คงจะไดเ หน็ ตัว ฝงู ของมนั เดิน
ทวนลม และเราตามมนั ทางดานใตลม เหตุการณม ันบงั เอญิ เหลือเกนิ ฝูงมนั เดินตัดหนาเสน ทางเดมิ
ของเราเมอ่ื ไมเกินครึ่งช่ัวโมงมานี่เอง ความจรงิ ผมวาจะผานไปแลว แตมานกึ ขนึ้ ไดวา คณุ ไชยยนั ต
อยากจะยิงววั นัก เหน็ วาไมเสยี เวลาอะไรมากมาย กเ็ ลยอยากจะพามาใหไดยงิ สมใจ”
“ขอบคณุ มาก”

อดึ ใจใหญๆ รพินทรกเ็ ดนิ นํามาถงึ บรเิ วณเนนิ เต้ยี ระเกะระกะไปดว ยโขดหินที่งอก
ขน้ึ มาจากพน้ื ดิน ราวกับมใี ครมาปกไว แนวปา โปรง มาสิน้ สุดลงตรงนัน้ เบ้อื งหนาเปนทุง หญา ลิบ
ลิ่วออกไปมองเห็นเขาเตย้ี ๆ เปนลอนคลนื่ รายลอนอยรู อบทิศ

จอมพรานทําสญั ญาณใหไ ชยยนั ต ดาริน และเสย หยดุ อยูกับทก่ี อน ตนเองคอ ยๆ คลาน
ขน้ึ ไปบนเนนิ สูงตอนหนึ่ง หมอบสํารวจออกไปยงั แนวทุง กวางเบ้อื งหนา อึดใจเดยี วก็หันกลบั มา
เอานิ้วแตะริมฝปากเปน ความหมายใหส งบเงยี บ แลว โบกมอื ใหท กุ คนไตตามข้ึนไป

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

208

ไชยยนั ตไตต ามขนึ้ ไปโดยเรว็ เปน คนแรก ดว ยความรสู ึกทต่ี น่ื เตน ดารนิ ตดิ หลังเปน คนที่
สอง และเสย กต็ ามขนึ้ ไปเปน คนสุดทาย ทั้งสองมาหมอบอยูในแนวขนานเรยี งหนากระดานเคยี ง
ขางกับรพินทร

ภาพทเ่ี หน็ อยเู บ้อื งหนา ทา มกลางทิวหญาแหง ทม่ี องเหน็ เปนฟอ นเหลอื งอรามราวกบั ฟาง
ขาวหนาแลง ชิดกับปาไผดา นขวามือหางออกไปประมาณ 700 เมตร ววั แดงฝูงหนึ่งจาํ นวน 10 ถงึ
12 ตัว กาํ ลังเดินและเลม็ ใบไมอ ยูเพลนิ ในระยะไกลเชน น้ี มองดแู ทบไมผิดอะไรกบั ววั บา นทีจ่ บั
กลมุ หากนิ อยรู ิมทุง

ไชยยนั ตตาลุกโพลงอยางตื่นเตนยนิ ดี แทบจะระงับไวไ มอ ยู สวนดารนิ รีบหยบิ กลอ งสอง
ทางไกลทค่ี ลอ งคออยูข นึ้ มาปรับเลนสส อง หลอนนอนพงั พาบอยูทางดานซายของพรานใหญ

“โอโ ฮ! สวยจงั แตล ะตวั เขางามท้ังนนั้ กําลงั กินเพลนิ ทเี ดียว”
หญงิ สาวรองออกมาเบาๆ สง กลอ งใหพรานใหญ รพนิ ทรรบั มาแตไ มไดสอ งดู สง ตอให
ไชยยนั ตอ ดีตนายพนั ตรที หารปนใหญยกข้ึนสองอยา งกระหาย
“รสู ึกวาจะเปน ตัวผเู สยี กวาครงึ่ วเิ ศษจรงิ ผมไมเคยเหน็ ภาพสัตวป าท่ีมันอยกู นั ตาม
ธรรมชาตอิ ยางเผลอตัวอยางนีม้ ากอ นเลย”
ไชยยนั ตค รางออกมาดวยเสยี งกระซบิ รพนิ ทรใชน วิ้ แตะนา้ํ ลายชขู น้ึ สาํ รวจทางลมอีก
ครัง้ หนึง่ แลว ตบไหลไชยยนั ตกระซบิ ย้มิ ๆ
“เราไมม ีทางจะเขา ไปใกลม นั มากกวาน้อี กี แลว นะครบั ถาขนื ลงจากเนนิ นี่ มันก็จะตอ ง
ไหวตวั แนๆ เชญิ เลยครับ เลือกยงิ เอาตามสบายใจเยน็ ๆ ไมต องรบี รอน พยายามยิงใหป ระณตี ท่ีสดุ
ระยะมนั หา งไปหนอ ย”
ไชยยนั ตสง .300 แมก็ น่มั มาใหเขา
“เราหวังผลเลิศดกี วารพนิ ทร อยา ใหผมเสยี่ งเลย คณุ ยิงเถอะ”
รพนิ ทรสายหนา ย้ิมละไม
“เราไมไ ดหวงั ผลเลิศ หรอื วา เสีย่ งอะไรเลยน่ีครบั คุณไชยยันตต อ งการจะยงิ นีเ่ ปน
เหตผุ ลขอเดียวท่ผี มพามา แลวทําไมจะมาใหผมยิงเสยี ละ ไมตอ งกลวั วามนั จะผดิ หรอื ถกู หรอกครับ
เลง็ ใหแนท ี่สดุ และดที สี่ ุดกแ็ ลว กนั ”
ไชยยนั ตย ิม้ แหง ๆ
“หวงั วา คณุ คงจะไมห วั เราะเยาะผมนะ ถาผิด”
“โธ!”
“เอา! เอาก็เอา ผมจะตองนอนยงิ อยา งน้ีหรอื ?”
“เอาทา ทีถ่ นดั ทสี่ ดุ เลยครบั ผมบอกแลว วา ไมต อ งเรง รอ น ถาเรายงั อยบู นเนินน่ี มนั ยังไม
มีโอกาสรตู ัวหรอก”

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

209

ไชยยนั ตก ดั รมิ ฝป าก เอามอื ทง้ั สองลบู กับขากางเกง เชด็ เหงอื่ แลวลุกขนึ้ น่ังคุกเขา โดยต้งั
เขา ข้ึนขา งหนง่ึ อกี ขางหนง่ึ ยนั พ้นื ในทานง่ั ยงิ มาตรฐานอันถนัดท่สี ดุ วางขอ ศอกรองรับกระโจมมอื
ของปนไวบนเขา ขางท่ีตง้ั ไว กอนท่เี ขาจะเลง็ ในศูนยก ลอง รพนิ ทรก บ็ อกมาวา

“นดั แรกจะถูกหรอื ผิดไมตอ งคาํ นึงถงึ นะครบั ซาํ้ นัดสองทันที กอนทฝี่ ูงของมันจะเตลิด
โอกาสเราจะยงิ ไดเพยี งสองนดั เทา นน้ั ก็ตอ งยิงใหครบ ผมจะคอยดูผลการยงิ ใหจ ากกลอ งน้ีเอง”

อดตี นายพนั ตรีทหารใหญพยกั หนา แลว หลับตาซา ยเล็งขวาตามกลอ ง 500 เมตรเศษๆ
ระยะนีจ้ ดั วาไกลพอดูสําหรบั ศนู ยเ ปด แตส ําหรับศนู ยก ลอ งที่มกี ําลังขยายส่ีเทาที่ตดิ อยูก ับ .300 เว
เธอรบแี มก็ น่ัม กระบอกน้ี เปนระยะฉกรรจทเี ดียว โดยเฉพาะอยางยง่ิ เมื่อมีโอกาสไดเล็งอยา ง
ประณตี โดยไมมีการรบี รอ นฉุกละหกุ เชน นี้

ไชยยนั ตเล็งไปทางเจาสีโตนดตัวใหญท ส่ี ดุ ลกั ษณะจะเปนจา ฝงู ซึ่งหันดานขา งอนั เปน
เปา ใหญใ ห ทกุ คนสะกดกลนั้ ลมหายใจและเอาใจชว ย ครนั้ แลว .300 แม็กนม่ั กแ็ ผดระเบิดขน้ึ ดว ย
เสียงแหลมหนักแนน สะทอ นกลบั ไปท้งั ทงุ และชายดง เสยี งกระสนุ ทีว่ ิ่งแหวกอากาศไปดว ย
ความเรว็ สงู ไดยินถนดั ชัดเจนในความโลงวา งเชน นี้

รา งทะมึนมหมึ าของเปาหมาย กระโดดตัวลอยขึ้นไปบนอากาศ ยกขาหนาทั้งสองขน้ึ
แลวรว งลงไปหงายทอ ง ดนิ้ ตะกยุ ตะกายอยกู บั พน้ื ฝุน คลงุ เหน็ ชัดกบั ทุกสายตาทีเ่ พง เฝา มองอยู ไชย
ยนั ตย ังไมท นั จะเล็งเหน็ ดว ยซ้าํ วา เปา หมายการยงิ ของเขาเปนอยา งไร แตปฏิบัตติ ามคาํ แนะนําของ
จอมพรานอยางเครง ครัดกระชากลกู เล่อื นโดยเรว็ สลัดปลอกเกา ท้งิ ยดั ลกู ใหมแ ทนที่ แลวเล็งใน
ขณะทวี่ วั ทั้งฝงู ยงั ยนื เบ่ิงดว ยความตกใจ นดั ที่สองของเขาระเบดิ ซํา้ ออกไปอีกตดิ ตอกนั อยางรวดเรว็

ผลของการยงิ นดั ทีส่ อง จะเปน อยางไรยังไมทราบแน แตวัวแดงทั้งฝูงเร่ิมแตกฮือออกไม
เปน ขบวน ว่งิ กนั ฝุนตลบ บา ยหนากระเจงิ เขา ไปในปาไผใ กลๆ ราวกบั พายพุ ัด เสียงไชยยนั ตร อ ง
“วา ” ออกมาดงั ล่ัน เพราะเขา ใจวานดั ทส่ี องของเขาพลาด แตแ ลว ก็เอะอะออกมาอกี อยางประหลาด
ใจระคนยนิ ดี เมอื่ เห็นตวั หนง่ึ ในจํานวนของฝงู น้ัน ทก่ี ําลงั ควบโขยกอยกู ลางหมทู รุดขาหนา ลง ลม
กลงิ้ ไปกบั พนื้ ดว ยความแรง มันพยายามทจี่ ะตะกายลุกขน้ึ วงิ่ ตอไปอกี สองสามกาว ก็ลม ตะแคงลง
ไปอีก ชคู อ สง เสยี งรองดงั กอ งไดยนิ มาถึงอยา งถนดั สว นตัวแรก บัดนน้ี อนกองนิ่งสงบไปแลว

“อยูทง้ั สองตัวเลยครับ เจา นาย”
เสย รองลั่นออกมาอยา งดใี จ และดารนิ กล็ ุกข้นึ กระโดดรอ งเอด็ ออกมาอยางลมื ตัว ไชย
ยนั ตย ้ิมแปน ออกมาได รพนิ ทรแตะท่ีปก หมวกแสดงคารวะดวยสหี นายมิ้ ๆ แลว สงมอื มาใหจบั
“เยี่ยมยอดวิเศษสดุ ครับ คณุ ไชยยนั ต ยังงค้ี ณุ ชายอายแนๆ ไมเสียแรงทอี่ ยากจะยิงววั มา
เปน เวลานาน นดั ละตวั เลยนะครบั ผมขอคํานบั แสดงความยินดดี ว ย”
“ผมวา นดั ทีส่ องมันฟลุก มากกวา เพราะยังไมทนั จะจบั เปา ถนัด ผมกเ็ หนยี่ วโปงออกไป
อยางตะลตี ะลาน กลัวมนั จะเผน เสยี กอ น ทแี รกกน็ กึ วา ผิดเหมือนกนั เพราะเหน็ มันควบตะบึงกัน
ใหญ แตเอะ ไหงอกี ตวั หน่ึงถงึ มวนลงไปไดก ็ไมร”ู

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

210

ไชยยนั ตพ ูดหอบๆ อยางตืน่ เตน ตาเปนประกายจับไปทีภ่ าพของเจา วัวแดงอนั เปน เหยอื่
ของกระสนุ ตวั ท่ีสอง ซง่ึ บัดน้ยี ังคงนอนชคู อสง เสยี งรอ งกองทุง อยู

“ตวั แรก กระสุนตดั เขาประสาทสําคัญ ถึงไดล ม น่ิงกบั ท่ใี นทันที สว นตัวทส่ี อง กถ็ ูกท่ี
สาํ คญั เหมือนกัน แตไมถงึ กบั ดบั ความรสู ึกในทนั ที มนั ถงึ ไดมแี รงว่งิ ไปไดอ ีกนดิ หนอย ทาํ ใหด ูครง้ั
แรกเหมือนไมไ ดถูกกระสนุ ถงึ อยา งไรก็นบั วาเปนการวางกระสนุ ไดอยา งดเี ยย่ี มทงั้ สองนดั นดั แรก
ประเสรฐิ สุด คือควา่ํ อยูก ับท่ีเลย นัดทส่ี องกอ็ ยใู นเกณฑด ี คอื อยูเหมอื นกนั ไมถงึ กับตองตามให
เหนื่อย แมจ ะว่ิงเคลื่อนทไี่ ปไดบางเลก็ นอ ย ผมเองกย็ งั ไมก ลา รบั รองเหมือนกนั วา ในระยะไกล
ขนาดน้ี ผมจะยิงมนั ใหน ่ิงอยกู ับทเ่ี หมอื นคุณไชยยนั ตไ ดห รอื เปลา สัตวใ หญท ุกชนดิ เปา มันใหญ
พอท่จี ะยิงใหถ ูกก็จรงิ แตจ ดุ ตายของมนั มอี ยไู มก แ่ี หง เทา นัน้ และเปนบรเิ วณเลก็ นดิ เดียว การยงิ ให
ถูกนะไมย ากเลย แตจะยิงใหอยูนนั้ ตอใหม อื พรานอาชีพกห็ วงั ไดย ากเหลือเกนิ ในระยะไกลๆ อยา ง
น้”ี

รพินทรวา พรอ มกบั หวั เราะเบาๆ ไชยยนั ตห นา แดงดว ยความปลืม้ ปต ิ รูส กึ วาเขาจะดใี จ
และภาคภมู ิอยา งมากมายระคนไปกับอาการต่นื ๆ เชษฐายงิ ววั แดงไดก อ นเขากจ็ รงิ แตใ นการนง่ั หา ง
ยิง โดยทว่ี ัวเขา มาใหย งิ เองในระยะใกลแทบจะเรียกวา ‘เผาขน’ สว นเขาแกะรอยยิงในระยะหางถงึ
500 กวาเมตร มิหนําซาํ้ ยงั เปนการยิงอยางชนดิ สงั่ สองนดั ตอ สองตวั มันจะเปน เพราะฝมือของเขา
เอง หรอื จะเปนเพราะความฟลุก เขาก็ยงั นกึ ไมออกเหมอื นกนั แตอ ยางนอ ยกค็ งจะไดคยุ ไปนาน
ทเี ดยี วในบรรดาเพอ่ื นฝงู นกั ลา สัตวทัง้ หลายของเขา

“ไดอาจารยด อี ยางคณุ นะ ซิ ผมจงึ ไดเ ปน นักลาสัตวที่มอื ดขี ึ้นนดิ ไมส ะเปะสะปะเหมอื น
กอ นๆ”

ไชยยนั ตถ อมตัว รสู ึกเหมอื นกนั วา ความตน่ื เตนยนิ ดเี ปน พเิ ศษของเขา แสดงออกนอก
หนาใหร พินทรสังเกตเห็นไดช ัดเกนิ ไป จงึ กลบเกลอื่ นเสยี

“อยา เลย ไมใ ชอ าจารยด ี หรอื วา มือลา สตั วข องเธอมนั อจั ฉรยิ ะขน้ึ มาหรอก”
ม.ร.ว.หญิงดาริน ขัดออกมา แกลง ยวั่ เยาเพอ่ื นชายมากกวา ที่จะเจตนาหม่ิน
“.300 แม็กนมั่ ตดิ กลองขยายสเ่ี ทาแบบนี้ มหิ นาํ ซํ้ายังมโี อกาสยิงไดถนัดถงึ อยางนน้ั ถา
เธอพลาด เธอก็ไมควรจะคดิ ลา สัตวอ ีกตอ ไป สรุปแลว กค็ ือปน ดี ศนู ยด นี นั่ เอง อยา ไปสรรเสริญ
ความดีใหกับอยา งอนื่ เลย”
ไชยยนั ตหวั เราะออกมา พยักหนารบั คาํ โดยไมต อ ลอ ตอ เถียงอะไรอกี เพราะรนู สิ ยั ของ
เพ่อื นสาวดี สว นพรานใหญไ ดแ ตย ิ้มๆ เขาหนั ไปบอกเสยใหย อนกลบั ไปท่ีเกวยี นอนั มีลกู หาบสอง
คนเฝา อยู เพอ่ื ใหน าํ เกวยี นมารับวัวยงั ตําแหนงทเี่ หน็ ลม อยู แลว หันมาพยกั หนาชวนไชยยนั ตกบั ดา
รนิ ใหล ว งหนา เขาไปยงั ววั ทถี่ ูกยงิ เจาตัวหลังที่ชคู ออยูเมอ่ื อึดใจใหญ บดั นี้จมกู ฟบุ ลงทมิ่ ดินแลว แต
ยังนอนอยูในทา หมอบลกั ษณะเดมิ

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

211

ทั้งสามเดินลงจากเนนิ ตดั ทุง ตรงไปอยา งรวดเรว็ เรยี งเปนหนา กระดาน ไชยยนั ตเหวยี่ ง
ปนขนึ้ สะพายบาตามสบายโดยเหน็ วา ไมจาํ เปนทจ่ี ะตองใชป น อกี แลว เพราะเจา ววั ตวั หลังทีเ่ ขายิง
ลมชคู ออยนู ้นั บัดนเี้ อาหวั ซบลงดินลงไปแลว จากระยะทม่ี องเหน็ ไกลๆ ตรงขามกบั รพนิ ทร ซง่ึ
ปลด .30-06 ออกจากบาลงมาถือในลกั ษณะเตรียมพรอมเมือ่ ตางเดินใกลเ ขามาเปนลําดับ สายตาของ
พรานใหญจ บั นง่ิ อยูที่เจา สหี มอใหมเ ขาโงงเปนเงางามตวั นน้ั ไมก ะพริบอยางฉงน

ไชยยนั ตก ับดารนิ เดินเคยี งคเู ขามาพรอ มท้ังพดู คยุ กนั อยางสบาย โดยไมม ีการระมัดระวัง
อยา งใดท้งั สิน้ ความเอะใจของรพนิ ทรทวขี ึ้นเมอ่ื อกี ประมาณ 70 เมตรจะถงึ ตวั เจาววั แดงตวั มหมึ าท่ี
เอาจมูกซกุ ดนิ อยู เขาเห็นดวงตาทัง้ คขู องมันเบิกโพลงเบิง่ ออกมา และไดย นิ เสียงหายใจฟดหนกั ๆ
จนฝนุ บรเิ วณใกลเ คยี งจมูกของมันปลิววอ นขนึ้

พรานใหญช ะงกั กกึ กางแขนทงั้ สองปาดสกัดไชยยนั ตและดารนิ ผเู ดินขนานเขาอยูทั้ง
ซา ยขวาไว คร้นั แลว พริบตานั้นกอนทเี่ ขาจะเคลอ่ื นไหวอยา งไรตอไป เจาววั ปาซง่ึ นอนหมอบเอา
จมูกซกุ ดนิ อยตู ัวนนั้ ก็เผน โผนข้ึนยืนทะมึนทง้ั ตวั ราวกบั ปาฏหิ าริย แลว กห็ อ ลิ่วตรงเขามาอยา ง
รวดเร็วอยางบา เลอื ดไมนาเชอื่ ...เกินกวา ทท่ี ง้ั ไชยยนั ตและดารินจะคาดคดิ ถึง

“หลบ!! เรว็ !!”
รพนิ ทรตะโกนสดุ เสียง ทา มกลางความตะลงึ พรึงเพรดิ ของทัง้ สองและพรอมกันนน้ั เขา
ก็ผลักไชยยันตเ ปน การกระตุนเตือนภาวะตะลงึ ใหเซผงะไปทางขวา ขณะเดียวกนั กก็ ระชากเอวของ
ม.ร.ว.หญงิ ดาริน วราฤทธิ์ ลม กลิง้ เขา ไปหลบกําบงั อยหู ลงั ตอไมใหญ ตวั เขาเองกม็ วนเปน ลูกขนนุ
เขา ไปดว ยพรอ มๆ กัน
ไชยยนั ตมาไดส ตเิ มอ่ื ถูกรพนิ ทรผ ลัก ขณะนนั้ เจาววั ปา พุงเขาอนั แหลมโงงของมนั ลิว่ เขา
มาใกลเขาในระยะไมเ กนิ 20 เมตร มนั สายไปเสยี แลว ในการทจ่ี ะสลดั ไรเฟล ออกจากบา อดตี นาย
พันตรที หารปน ใหญห นั หลงั กลับ วงิ่ อยา งไมคดิ ชีวิต เบอื้ งหนาของเขามีตน มะขามปอมใหญต น
หน่งึ ยนื ตระหงานโดดเดย่ี วอยู เขาโกยอาวตรงไปยงั ตน มะขามปอ มตน นัน้ ในขณะทเี่ บอ้ื งหลงั ววั ปา
บาเลือดกวดกระชน้ั เขามาโดยวงิ่ ผา นรางของรพนิ ทรกบั ดารนิ ซ่งึ หลบฉากเขาหาตอไมอ ยาง
หวุดหวดิ ไชยยนั ตเปนเปา หมายท่เี ดนกวา และมันหมายกวดไชยยนั ตมากกวา ทีจ่ ะแวง กลับมายัง
รพินทรแ ละดารนิ ซงึ่ มันวงิ่ ถลาํ เลยมาแลว
รพนิ ทรใจหายคว่าํ เขาเผน ขนึ้ ยนื ในพริบตาน้นั .30-06 ในมือแผดระเบดิ กกึ กอง ตามหลัง
เจาววั ปาบา เลอื ดพรอ มกนั เขาก็วิง่ ตามหลังมนั ไปดว ย ตะโกนบอกไชยยันตล่นั ทุง
“พยายามขนึ้ ตน ไม ข้ึนตนไมใ หได ท้ิงปน กอ น อยา หนั กลับมายงิ ”
ไชยยนั ตมีสตพิ อทจี่ ะไดย นิ เสยี งตะโกนของเขา สลดั .300 แมก็ นั่มอนั เกะกะออกจากบา
ทง้ิ ในขณะทว่ี งิ่ สุดฝเ ทา กระโจนขน้ึ เกาะกง่ิ มะขามปอม โหนตวั ขน้ึ ไปดวยกําลังวังชาของผทู ่ีรกั ชวี ติ
เจาววั ปากพ็ งุ เขาถงึ โคนมะขามปอ มในเสย้ี ววนิ าทนี ้ัน มนั กระโจนสะบดั เขาอนั โงง แหลมเตม็ กาํ ลงั
บาดีเดือด กระชากกางเกงเดินปา บริเวณขาของอดีตนายทหารหนุม ขาดควากตดิ ปลายเขา ราวกบั ฉีก

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

212

ดว ยคมหอก เฉียดเนื้อของไชยยนั ตไ ปอยา งหวดุ หวดิ ไชยยันตเหนย่ี วขอพากายเขยบิ สูงขนึ้ ไปอีก
ดว ยความเรว็ ชนดิ ที่ตนก็ไมเชอื่ มากอ นวา จะสามารถทําไดใ นเวลาปกติ

ไชยยนั ตปลอดภยั แลว จากวินาทีดับจติ นนั้ โดยอาศยั ความสงุ ของมะขามปอ มตนนน้ั ชว ย
ชั่วคราว

เจาววั บา เลือดแวง กลบั ดว ยพลงั สดุ ทา ยแหงชวี ิตของมัน แลว กก็ ระโจนเขา ปกหัวใส
ตนมะขามปอ ม เสียงดังสนน่ั สะเทือนโยกไปหมดทง้ั ลาํ ตน ปานวา จะขาดยบั ลงมาดว ยพลงั แรง แต
ไชยยนั ตมอื เหนยี วแนน พอทจ่ี ะทรงตวั ไวไ ด ถาหากตน มะขามปอ มไมข าดวนิ าศลงเสยี กอน

รพินทร ไพรวลั ย จําไมไ ดเ หมือนกนั วาเขาลน่ั กระสุนออกไปกีน่ ดั จากไรเฟล ในมือ มนั
เปน การยิงท่ฉี กุ ละหุกท่สี ุด เพอื่ จะชว ยชวี ติ นายจา งไวในวนิ าทีวกิ ฤติน้ัน กระสุนของเขาเขา
เปา หมายทุกนดั แตไ มเ ขา ที่สาํ คัญพอท่จี ะยับยัง้ ความบา ดเี ดือดของเจาววั ลําบากตัวน้ันไดอยา ง
เฉยี บขาด พลังมหาศาลอนั เปน วาระสดุ ทา ยของชีวิตสตั วป า ดรุ า ยมีอยโู ดยธรรมชาตขิ องมนั ทกุ ตวั
ไป ในอนั ท่จี ะแกแคน ตอบแทนศตั รู

ลมหายใจของมนั ยังมี มนั ยงั ไมย อมลม !
.30-06 ในมอื ของเขาเลก็ ไปเสียแลวสําหรับการชารจ ของเจา ววั แดงตวั น้ัน ตราบใดก็
ตามทเ่ี ขาไมส ามารถจะสงกระสนุ เขาเจาะไขสันหลงั หรอื สมองของมันไดอ ยา งเฉยี บขาด
พอไชยยนั ตร อดตัวไปไดอ ยา งหวุดหวิด มนั ก็ปรด่ี ิง่ เขา ใสเขาเปนอันดบั ทส่ี อง ในระยะที่
ประจันหนากนั อยา งกระช้ันชดิ เพราะเขาวง่ิ ตามหลงั มันมาระยะสวนหนา กนั เพยี งแคนี้
รพินทรเ คยยงิ สตั วช ารจ ทุกชนดิ ดบั จติ ดาวด้นิ มาแลว ทกุ ตัวไป แตค ราวนม้ี ันกรรมสนิ้ ดี
วินเชสเตอร .30-06 คูชีพประจาํ มือของเขา กระสุนเกลยี้ งฉาดไปเสียแลว จากแมกกาซนี ในตวั ปน ถา
เขาควักจากกระเปา ขึน้ มาบรรจใุ หม กแ็ ปลวารา งของเขาแหลกเหลวกอ นทีจ่ ะบรรจทุ นั
จอมพรานเผนหวือออกไป ลกั ษณะเดยี วกบั การว่งิ ของไชยยันตเมือ่ ครนู ี้ ผิดกนั แตว า การ
วิง่ ของเขาคลอ งแคลวชาํ นาญและมีสติกวา พอหันหนา ออกผละวิ่ง เขาก็ตองใจหายใจคว่ําอกี ครั้งที่
เหน็ ดารนิ ยนื ถอื ปน สน้ั เกๆ กงั ๆ อยกู ลางทงุ สกดั ทศิ ทางดา นหนาทเี่ ขากําลงั เผน ไป หลอนคงจะวิง่
ตามหลังเขามาเมอื่ อึดใจน้เี อง และบดั นมี้ วั ตะลงึ ทําอะไรไมถกู เมอ่ื เห็นเขาเปน ฝา ยวิ่งหนีเจาววั ตวั
นัน้ อกี ทหี นง่ึ
“หลบไปท่ีตอไมเ ดิมนนั่ เร็ว! อยา มวั ยนื อยอู ยา งนัน้ ”
เขารองบอกออกไปสดุ เสยี ง
หลอ นมสี ติรบั ทันตอเหตกุ ารณฉุกเฉินไดดพี อใช ขณะทีเ่ ขาวิง่ ตรงเขา ไปท่หี ลอน เหน็ ม.
ร.ว.หญิงดารินยกปน สัน้ .357 ในมือของหลอนขึน้ ล่ันไกเปร้ียงออกไปนดั หนงึ่ แลว ก็หนั กลับวงิ่
หมวกหลดุ ผมกระจายวอ น เผนเขา ไปทรดุ หมอบกําบงั อยหู ลงั ตอไมอ นั เดิม แลว ปนในมือกก็ ึกกอง
ขึน้ อกี นัด รพินทรไ ดย นิ เสียงหวั กระสนุ เจาะเกราะของปนสัน้ แมก็ นมั่ ของหลอนโฉบเฉยี่ วเหนอื

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

213

ศรี ษะเขาไปอยางหวดุ หวิด และบัดนน้ั เอง เขาก็กระโจนเขา ถึงตัวหลอ น กระชากปนส้ันมาจากมือ
ของหญงิ สาว หนั ขวับกลับมาโดยเร็ว

ภาพทเ่ี ห็น ระยะหางเพยี ง 25 หลา เจาววั วายรายขาหลังทงั้ สองพบั แลว แตขาหนายงั ปก
ยันพน้ื มน่ั มนั ไมมกี ารเคลื่อนไหวอยา งใดอีกตอ ไปอีก นอกจากจะยืนตวั สั่นเท้มิ เลือดทะลกั แดงฉาน
โทรมกาย จองตาลกุ โพลงอยา งประสงครา ยมายังเขาและดารนิ

รพนิ ทรจบนกปนแบบซงิ เกลิ แอค็ ชนั่ ของดารนิ ข้ึนอยางรวดเร็ว สองลาํ กลองแตะศนู ยจับ
อยทู แี่ สกหนาในระหวางดวงตาของมัน แลวลนั่ ไกระเบดิ ตูน กระสนุ รปู กรวยฝาชขี นาด .357 เจาะ
ทะลวงเขาเปาหมายอยางเที่ยงตรงตัดชอ งสมองเจา สีหมอ ใหมตวั ขนาดนอ งๆ กระทิง ผเู กอื บจะ
กลายเปน เพชฌฆาตของคณะเดินปา...

ลม ครืนลงอยางสงบฤทธ์ิเดชลงเพยี งแคน นั้ !

รพนิ ทรย นื สะกดกล้นั ลมหายใจอยเู ตม็ ชว ง ดาริน วราฤทธ์ิ ยนื เบยี ดกายอนั ส่ันนอยๆ อยู
แนบขา งเขา มอื ขางหน่งึ ยังเกาะไหลเขาแนน และบดั นหี้ ลอ นเพิ่งจะรสู กึ ตวั ถอนมอื ออก ตา งคนตา ง
มองดูกันในระยะใกล ไมไ ดพ ดู อะไรกันเปน เวลานาน นอกจากจะกะพริบตาอยปู รบิ ๆ ใบหนาของ
ม.ร.ว.หญิงดารนิ ซีดเผือด คงไดยินแตเสยี งตะโกนโหวกๆ ของไชยยนั ตด งั มาจากยอดมะขามปอ ม
กลางทุง

หลอ นเปน คนถอนหายใจเฮอื กออกมา และพูดขึ้นกอ นดว ยการยิ้มเจื่อนๆ วา
“ตืน่ เตนดนี ะ”
“ไมด หี รอก ผมไมช อบเลย”
เขาตอบแคน ๆ
“ขอบคณุ มาก ท่ีคณุ หญงิ ชวยไวใ นขณะทีม่ นั กวดไลห ลงั ผม ถาคุณหญิงไมย ิงสกัดไว มนั
อาจกวดผมทันก็ได”
ดารนิ หวั เราะ หลอนปรบั ความรูสกึ ใหเปน ปกติไดเ รว็ พอใช
“ขอบใจทย่ี ังรจู กั ขอบใจฉนั แตเ หน็ จะไมจ ําเปน หรอก ฉนั เชื่อวา ทัง้ สองนดั ที่ฉนั ยงิ
ออกไปไมถ กู เลยสักนกั เพราะมวั แตข วญั หนดี ฝี อ อยู กค็ ณุ มัวแตว ิ่งอยนู ะ ซิ คุณถึงไมร ูว า ขณะทมี่ นั
กวดไลค ณุ มาน้ัน มันทรุดลงไปถึงสองคร้ัง และวงิ่ ชา ลงมาก มนั หมดแรงแลวละ ถงึ แมจะไมมกี าร
ซ้าํ เลย ฉันก็คดิ วา มนั คงจะลม ลงกอ นท่ีจะไลคณุ ทัน”
แลว หลอ นก็กระชากปน คนื ไปจากมือเขา พดู กระดา งๆ
“ยงิ ปน สนั้ ไดไ มเลวน่ี ไหนบอกวาไมถ นดั ปนสน้ั ยงั ไงละ”
“กไ็ มส จู ะถนดั นัก แตถ าจําเปน กถ็ นดั ย่ิงกวาคนทเี่ คยถนดั !”
“รตู ัวมั่งไหมวา ทคี่ ุณถนดั ยอดเยย่ี มไมมีใครสูได คืออะไร?”
“ไมทราบ”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

214

“ว่งิ ยงั ไงละ คุณวิ่งเรว็ ยงิ่ กวาจงิ โจเ สียอีก ไชยยันตก ็ยงั สูไมไ ด อตี อนทว่ี วั มนั ไลกวด”
“อยา มวั แตชวนผมทะเลาะอยเู ลย ไปรบั คุณไชยยนั ตก ันเถอะ แขวนเตงิ่ อยบู นยอด
มะขามปอม ตะโกนเยว ๆ อยนู ัน่ เอง ไมร เู ปน อนั ตรายอะไรหรอื เปลา ผมเหน็ ไอว วั เจากรรมนน่ั มัน
ขวิดเสยี กางเกงขาดตดิ ปลายเขา”
พูดแลว เขาก็กา วออกจากท่ีโดยไมรอ หญงิ สาววิ่งตามรพินทร ผา นซากววั รา ยไป โดยยงั
ไมท ันไปสนใจกบั มันกอ น เขา กมลงเกบ็ หมวกของหญงิ สาวทีต่ กอยคู นื ไปใหเจา ของ เดนิ มาเก็บปน
ของไชยยนั ต ซ่งึ ก็เปนเวลาเดียวกบั ทเ่ี จา ของปน ปนลงจากตน มะขามปอม ว่งิ ตรงรีเ่ ขามา
“เรียบรอ ยปลอดภัยดีหรอื เปลา ใครเปนอะไรบา ง?”
ไชยยนั ตรองถามเขา มากอนทจี่ ะถงึ ตวั
“เรียบรอย เธอละ?”
ดารินปองปากบอกออกไป
“กางเกงขาดเวอ ไปเลย เฉียดเน้ือไปนิดเดยี ว นึกวาจอดแลว เหมือนกนั ”
ไชยยนั ตเขามาถงึ มองหนา เพอื่ นสาว มองสหี นา มุย ๆ ของจอมพรานแลวก็หวั เราะกาก
ออกมางอหาย ดารนิ ก็พลอยหวั เราะออกมาดว ยอยางขบขันที่สุดเมอ่ื นึกถงึ ภาพเหตุการณท ว่ี วั ไล
ยกเวนรพินทรค นเดียวท่ียนื สหี นาไมเสบยนกั ท้งั สามซกั ถามกันอีกครูใหญถึงเหตกุ ารณส าํ คญั ท่ตี า ง
ผลดั กันเผชญิ หนากับเจาววั ราย แลว กพ็ ากนั เดนิ กลบั มาที่ซากวัว
“ทําไมคุณถงึ เผนละ อีตอนทม่ี นั ผละจากผม ตรงรเี่ ขา ไปหาคุณ ผมนกึ วา คณุ จะยงิ สวน
เสียอกี ”
ไชยยนั ตถ ามปนหัวเราะอยา งครื้นเครง เขาเปนคนหาวและคะนอง เคยชนิ กับกลิน่ ไอของ
อนั ตรายไดด ีพอใชทีเดียว ในนาทคี ับขัน อันหมายถึงชวี ติ ซงึ่ ผานไปหยกๆ มันไมไ ดมคี วามหมาย
อะไรเลย ดารนิ ก็เชน กัน รพินทรปลอดโปรง ใจขึ้นเลก็ นอย ครั้งแรกเขาเกรงไปวาทง้ั ดารินและไชย
ยันต จะเสยี ขวญั ตอเหตกุ ารณเสยี อกี บดั นที้ ั้งสองกลบั เหน็ เปน เรือ่ งสนกุ
“กระสุนในปน ของผมหมดพอดีครบั ก็เลยตอ งโกยกอนตามธรรมเนียม ผมชนิ เสยี แลว
กบั การวง่ิ หนสี ตั วช ารจ แลว กเ็ คยวงิ่ นบั ครงั้ ไมถ ว น”
“ไมน า เชื่อเลยนะวา มนั จะพรวดพราดลกุ ขน้ึ มาเลนงานเราได”
“ผมสงั หรณแตแรกครบั พอจะเอยปากเตอื น มันกพ็ รวดเขา ใสเสยี แลว ความจรงิ ผมควร
ซาํ้ มันในระยะท่ีเราอยหู า งกวา นัน้ สตั วปาทกุ ชนิดถายงั ไมต ายสนทิ ดี ไวใ จไมไดท ั้งนนั้ มนั จะฮดึ
เขาเลน งานเราเปนครั้งสดุ ทาย ถาเราไมร ะวังใหดี คราวหลงั จาํ ไวด วยนะครับ อยา งประมาทเปนอนั
ขาด ถา ไมแ นใ จกอ นจะเขาไปชิดตัวมนั ซา้ํ เสยี ใหแ นก อน เจาสตั วป ระเภทววั แดงนที่ ําพษิ เอากบั ผม
มาสองครั้ง กระทิงเสียอีกลงไดล มแลว ไมเ คยลุกขึน้ มาได”

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

215

“กม็ อี ยา งรึ มันทาํ เปนหวั ทม่ิ ลงไปกับดนิ อยางนนั้ ผมกน็ กึ วา มนั จอดแลวนะ ซิ ถามนั ยงั ชู
คออยเู หมือนแตแ รกจะไดซ ํ้า นี่เหน็ นอนฟบุ เฉย หลอกใหเราเขา ไปจนใกล พับผาซิ เกอื บตายแลว
ไหมละ น่ถี าผมมาคนเดยี วกเ็ สรจ็ แลว ไสไ หล เชษฐารูเขา คงไดห วั เราะกันงอหายอกี พกั ใหญ”

ไชยยนั ตจ ุปากโคลงหวั บนพมึ
ในการสาํ รวจรอยกระสนุ จากววั เจากรรมพบวา นดั แรกของไชยยนั ตท ย่ี งิ ระยะไกล เจาะ
เขารกั แรแดงทะลเุ ปนแนวตรงออกอีกดานหนงึ่ บาดแผลฉกรรจจากกระสุนนดั นัน้ ปลิดชวี ิตมนั ได
แนน อน แตอาจเนน่ิ นานออกไปหนอ ย อยา งนอ ยทีส่ ดุ กน็ านพอท่จี ะใหโ อกาสชารจ ของมัน หากวา
หลวมตัวชะลาเขา มา สวนหา นดั ของรพินทรท่ยี ิงตามหลงั ไปขณะท่มี นั กวดไลไชยยนั ตเจาะเขาแนว
ตะโพก และขาหลงั ฝงในทงั้ สนิ้ นาประหลาดใจในขอที่วา มนั ไมน า จะมพี ลังทรหดจนถงึ กบั
สามารถทรงตัวกวดไลไดอกี ตงั้ หลายอึดใจ สวนสองนัดกระสุนปน สั้นทย่ี งิ จากมือของ ม.ร.ว.หญงิ
ดารนิ กระทบโคนเขาแตกฉีกออกไป และนดั สุดทา ยทย่ี ิงจากมือรพนิ ทร ทะลวงควา นกะโหลก
ศรี ษะ อนั เปน นัดทย่ี ุตคิ วามดรุ า ยของมันลงเพยี งแคนนั้
เมอ่ื เปรยี บเทยี บกบั เจาสีโตนดจา ฝูงตวั แรกทไ่ี ชยยนั ตยิงลม ดวยกระสนุ เพยี งนดั เดยี ว ก็
เหน็ วา มนั มขี นาดยอมกวา เล็กนอย ระยะทีท่ ง้ั สองตวั ลมอยูหา งกันรอ ยหลาเศษ ท้งั สองตัวพว งพี
กาํ ยาํ เปน ววั ฉกรรจเ ตม็ ท่ี
เสยนําเกวยี นกบั ลูกหาบสองคน มาถงึ อยา งเรง รอนเตม็ ไปดว ยความตระหนก และ
ประหลาดใจ เพราะขณะท่แี ยกไปตามเกวยี นนน้ั เสยไดย ินเสียงแผดระเบิดถย่ี ิบขนึ้ อกี อยางนา สงสยั
เขานึกวา ทง้ั สามอาจปะทะกบั โขลงชา ง แตพ อมาถึง ไชยยนั ตกท็ ําหนาทีอ่ ธบิ ายใหทราบโดย
ละเอียดจงึ เขา ใจ
“โอ! ไมไดหรอกครับ ววั แดงท่ีถกู ยงิ ลําบาก รา ยยง่ิ กวากระทิงอีก”
เสย บอกไชยยนั ต แลวกเ็ ลา นยิ ายประกอบถึงกรณีที่ตนเองเคยโดนมาแลวอยางไร
รพนิ ทรส ัง่ ใหพ รานของเขากบั ลูกหาบ ชว ยกนั ชําแหละแบง สวนววั แดงทงั้ สองตวั
ออกเปน ชิ้นใหญๆ เพือ่ สะดวกในการลาํ เลียง แลว บรรทกุ ขึน้ เกวยี นสํารองทพ่ี ามา พวกน้นั ชว ยกัน
จดั การภายในเวลาอันรวดเรว็ อยา งชํานาญ วัวทงั้ สองตวั กก็ ลายเปน ชน้ิ สว น บรรจเุ ตม็ เกวยี นพอดี
ท้ิงเครือ่ งในและสว นท่ีไมเปนประโยชนไ วก ลางทงุ ใหเปน เหย่อื ของพวกสัตวปาตอ ไป
เม่ือเสรจ็ สรรพเรียบรอยกอ็ อกเดนิ ทางไลหลังขบวนเกวยี นของเชษฐาไป ระยะเวลาหา ง
กันหนงึ่ ช่ัวโมงพอดี ตรงตามทพ่ี รานใหญค าํ นวณไวแ ตแ รก

ในครง้ั น้ีไชยยนั ตเ ดินเคยี งคไู ปกับรพนิ ทร ใหด ารินน่งั ไปบนแอกเกวยี นเพยี งคนเดยี ว
เพราะบรเิ วณภายในเกวยี นเตม็ เอีย้ ดไปดว ยเน้ือววั ปา เสย คุมระวงั อยูเบื้องหลัง สวนเคียงขางเกวยี นก็
คอื ลูกหาบประจําสองคน ทงั้ หมดเดนิ กนั อยางชนิดพยายามทําเวลาเพอ่ื ที่จะไลห ลงั ขบวนของเชษฐา
ทลี่ ว งหนาไปกอ นใหท นั ตะวนั อันแผดแสงจา มาต้งั แตเ ชา จนกระท่ังบาย บัดน้ีเร่มิ ออ นแสงลงแลว

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

216

เพราะทองฟา มเี มฆดาํ เคลอ่ื นเขามาปกคลมุ กล่ินไอฝนโชยมากรนุ ๆ ทําใหก ารเดินทางสบายขนึ้ กวา
เกามาก

“ฝนจะตกกระมัง”
ไชยยนั ตเปรยแหงนมองดูทอ งฟา ขณะทเ่ี ดินเคียงบา ไปกบั พรานใหญ
“ไมแนห รอกครับ ถา ตกมันกค็ งไปตกในหุบเขา บริเวณนมี้ นั โลง เกินไป เมฆครม้ึ พอให
เราคลายรอนเทานั้น”
พายุพัดแรงขนึ้ ทุกขณะ เมฆฝนลอยผานไปอยา งรวดเร็ว สังเกตเหน็ ไดจ ากนกเงือกฝูง
ใหญท่จี ับหมบู นิ รอนอยูสงู ลิบ ซ่ึงบัดนถ้ี กู ลมบนพัดกระจดั กระจายวอ น และสงเสยี งรอ งแวว ลงมา
ไดยนิ ถนดั เกง สองสามตวั เผน กระโจนตดั หนา ใหเ หน็ เพราะตืน่ พายุ ไชยยนั ตหยดุ ชะงกั ขยับปน แต
แลวกเ็ ปลย่ี นใจ ปลอยใหม นั ผานไปเสีย ววั แดงสองตัวเพียงพอแลวสาํ หรบั การยงิ ของเขาวันน้ี เขา
ไมตองการจะหยุดเสียเวลาอกี เพราะพรานใหญค งเดินรดุ ไปเบือ้ งหนาโดยไมหยอนฝเทา รอ คลา ย
จะเตอื นเขาโดยอาการไมใหห นั ไปสนใจกบั สัตวเลก็ เหลา น้นั ใหเ ปลอื งเวลาโดยเปลา ประโยชน
“เราจะตามเชษฐาทนั ในระหวา งทางไหม?”
เขาถามขน้ึ อีก กรอกกระตกิ นํา้ ใสป ากแลว สงไปใหจอมพราน รพนิ ทรส ายหนาปฏเิ สธนา้ํ
จากมือของไชยยันตพรอมกบั ยิม้ ตอบวา
“ถาคุณชายประวิงเวลาไวส ักนดิ เราอาจตามทนั ท่ีบริเวณปากทางเขาหุบภายใน 6 โมง
เย็นน้ี แตถ า เดนิ อยางไมรอ ก็คงไปถงึ โปงกระทงิ กอ นหนา เราสักคร่ึงชว่ั โมง ไมต องหวงหรอกครบั
จนั กบั เกิดรดู วี า เราควรจะต้ังแคม ปทีไ่ หน เพราะผมบอกท่หี มายเขาไวล ว งหนา แลว ”
ไชยยนั ตย กนาฬิกาขอมือขึ้นดู และไมไดปริปากอะไรอีก มนั เปน การทดลองเดนิ ทางดว ย
เทากนั อยา งจรงิ จงั คร้งั แรก ซง่ึ เตม็ ไปดว ยความเมอื่ ยลาเหน็ดเหน่อื ย เขาอยากจะกลบั ไปน่งั กับดารนิ
ในเกวยี น แตม าคดิ ถึงการเดนิ ทางมหาวบิ ากท่ีจะพบตอไปในอนาคตอันใกลภ ายหลังเมอ่ื ออกจาก
‘หลมชา ง’ แลว กเ็ ลยมานะบอกกบั ตนเองวา เขาควรจะเรม่ิ ฝก เดินเสยี แตเนิ่นๆ ในครง้ั น้หี นึ่งชว่ั โมง
แรก ขาทั้งสองสนั่ ดกิ แทบจะกา วไมออก ไรเฟล ทีส่ ะพายไหล ปนสั้นทต่ี ิดเอวและกระติกน้ํา เรมิ่ จะ
หนักข้นึ ทกุ ขณะ พอชว่ั โมงทีส่ องกช็ าไปหมดท้งั ตวั เปด น้ําในกระตกิ ดื่มบอ ยครง้ั ขึ้น เหงอื่ ชมุ โชก
ทั้งตัวเหมอื นอาบนํา้ และเดนิ ชาลงเปนลาํ ดบั
รพนิ ทรผ อ นฝเทาชะลอให หันมายิ้มดว ย
“เปนยังไงบางครับ?”
“นา ชม ผมกาํ ลงั ศึกษาการเดนิ ปา อยา งจรงิ จงั เปน ครัง้ แรก”
“ถาเหนอื่ ยนกั ขึน้ ไปนง่ั ทแี่ อกเกวยี นกับคณุ หญงิ กไ็ ดครบั อยาลาํ บากเดินกับผมอยเู ลย”
ไชยยนั ตหวั เราะ สา ยหนา
“หนทางเดนิ ขา งหนา ของเรา มันคงจะย่งิ กวา นีน้ ับเปน รอ ยๆ เทา ผมตองการฝก ความเคย
ชนิ เสยี แตเ นิน่ ๆ เชื่อวามันคงจะดขี ึ้นเปนลาํ ดบั พรานคนหนึง่ เคยสอนผมไววา ถา เราเดนิ เหนอื่ ย

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

217

ท่ีสุดในปา และหยดุ พกั เอนหลังลงเม่ือไร เราจะหมดแรงทันที ไมส ามารถจะลุกข้นึ มาเดนิ ไดอ ีก แต
ถา ฝน ใจเดนิ ตอ ไป แมจ ะเดนิ ไปอยางชาๆ ในทส่ี ุดกําลังวังชาของเราจะอยูตวั จรงิ หรอื เปลา ?”

“จริงครับ สําหรับในรายทเ่ี รมิ่ ฝก เดนิ แรกๆ ผมพยายามจะเตอื นไวด ว ยวา ถาไมเ หลอื อด
จริงๆ แลว อยา พยายามด่ืมนาํ้ เลย เราเหนอ่ื ยเตม็ ทีเ่ ราหยุดนั่งพักได แตไ มค วรจะลมตวั นอน ถา หาก
วา เรายงั ไมถึงท่หี มายโดยตอ งการจะเดินตอ ทเ่ี ขาหามไวอ ยางนัน้ ก็เพราะคนเราเหนด็ เหนื่อย
เมือ่ ยลามาเต็มที่ ถาหลงั แตะพนื้ ก็จะผลอ็ ยหลับไปในทนั ทีนัน่ เอง เปน ความจรงิ ทางดานสรรี วิทยา
งา ยๆ นนั่ แหละครบั ”

“ผมอดประหลาดใจไมไ ดท เี่ หน็ คณุ เดนิ ไดโ ดยกําลังไมตกเลย เสมอตน เสมอปลายมา
ตลอด ถามจริงๆ เถอะ คณุ ไมเ หนื่อยเลยรึ แลวกไ็ มห วิ น้ําเลย ผมสังเกตดนู บั ตัง้ แตเ ราออกเดินทาง
จากเขาโลน แตเชา น้แี ลว พวกเราขนาดนั่งคยุ กนั อยใู นเกวียนแทๆ ยังกินนา้ํ กนั คนละหลายครั้ง
เพราะความอา วระอุ คุณเดนิ ตากแดดเปรีย้ งๆ มาตลอด ผมเหน็ คุณกนิ นํ้าครัง้ เดยี วตอนกอนท่ีเราจะ
แยกไปยิงวัวแดง”

รพินทรหัวเราะออ นโยน ทําใหใ บหนาคมเขมในแบบลูกผูชายเตม็ ตัว และดวงตามีเสนห
นา พศิ ขน้ึ อยางประหลาด แมกระท่ังในความรูส ึกของไชยยันตซ งึ่ เปน ผชู ายดวยกนั

“โธ ทําไมจะไมเหนอ่ื ย ไมห ิวนา้ํ ครบั รา งกายของมนษุ ยเ ราเหมอื นกันทงั้ นัน้ ไมไ ดมี
อะไรพิเศษออกไป ถาจะผิดกนั ออกไปบาง อาจทนในการหวิ นํา้ ไดมากกวา ทัง้ น้ีและท้ังน้นั ก็เพราะ
ชีวติ ของผมตองประสบกับมนั อยูตลอดเวลา คณุ ไชยยนั ตหรือใครๆ ก็ตาม ถา ลงมาใชช ีวิตอยูอยา ง
ผมเปนประจํา กจ็ ะเคยชนิ ไปเอง”

“อกี อยา งหนงึ่ ท่ผี มแปลกใจกค็ อื คณุ เดนิ ในปา ไดราวกับเดินตามถนนคอนกรีตในเมือง
คณุ ไมหลงสบั สนบา งหรอื ตนไมห รือวา ดานสตั วมนั กม็ องเหมอื นกนั ไปหมดทกุ แหง ไมม อี ะไรจะ
ใหส ังเกตเห็นไดเ ลย ถูกละผมรูวาพรานชาํ นาญจะตอ งจดั เจนรูไปหมดทกุ อยา งในปา แตก อ็ ดสงสัย
เสยี ไมไดเ มื่อมาพจิ ารณากนั โดยสายตาและความรสู กึ นดิ คิดท่วั ไป คณุ มเี คลด็ อะไรในการสังเกต
หรอื ?”

รพนิ ทรห วั เราะออกมาอกี ครง้ั ดว ยความขัน
“เปลา ครับ ไมไ ดม เี คล็ดอะไรเลย เคลด็ ท่ีคุณไชยยนั ตว ามันกไ็ ปรวมอยใู นความเคยชนิ
อีกนั่นแหละ ผมบอกไมถ ูกเหมือนกนั วา ผมสงั เกตอะไรเปน เครือ่ งหมาย อธบิ ายไมไดจรงิ ๆ ในขอน้ี
มนั นา จะเปนสัญชาตญาณมากกวา กระมังครบั ”
“แลวเวลาคณุ เดินเหนือ่ ยๆ เกิดเหตฉุ กุ ละหุกทีจ่ ะตองยงิ ขน้ึ มา คุณยิงไดถกู ยงั ไง...มอื ไม
ส่นั บา งหรือ สาํ หรับผมรบั รองไดเลย สมมติวาใหผมยิงอะไรในขณะน้ี ผมยิงไมถ ูกแน”
การคุยกนั ไปในระหวา งทาง รพินทรรูดวี า จะชวยทําใหน ายจางของเขาลืมความเหน็ด
เหนอ่ื ยเมือ่ ยลา

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

218

“ถา เหนื่อยมากก็เหน็ จะแยเหมือนกนั ครับ แตเ ทา ท่ีปรากฏมา ผมมกั จะยงิ สตั วใ นระหวาง
ทเ่ี ดนิ ไมเ กนิ 7-8 ช่ัวโมงติดตอ กัน และในระยะเวลาเดินเพยี งแคน ้ี สําหรบั ผมไมเหนอ่ื ยเกินไปนกั ”

พอข้ึนชัว่ โมงท่ีสาม กําลงั ของไชยยนั ตก เ็ ร่ิมอยูตวั เขากาวขาออกเดนิ ในลกั ษณะ
เครอ่ื งจักร ความเม่ือยลา เปลี่ยนมาเปนความชาไปเสียแลว รพนิ ทรห มั่นสอบถามและชวนคยุ เปน
เพ่ือนอยูตลอดเวลาและชะลอฝเทา ให ไมใ ชว ธิ เี ดินรดุ หนา ไปเบื้องหนาเหมือนแตแ รก

“เอาละ ทนี ้ีถงึ ไหนก็ถึงกนั ผมอยตู วั แลว กลัวอยา งเดยี วเทานน้ั พอถงึ ท่พี ักผมจะกาวขา
ไมออกเสียเทา นั้น”

ไชยยนั ตพดู ยม้ิ ๆ เปลีย่ นปน สลับมาสะพายอกี ไหลห นงึ่ เพราะไหลขา งเดิมลาเต็มทน
“ไมเ ปนไรครบั ผมมยี าวิเศษทจ่ี ะชว ยคุณไชยยันตไ ดอ ยา งชะงัดในเร่ืองน้ี เปนยาตาม
ทฤษฎีของพรานปา พ้ืนเมอื ง ดมื่ สักอกึ สองอกึ เทา น้นั รบั รองวากําลงั วังชากลับคนื มาเหมือนเดิม ไม
มกี ารเมือ่ ยขบหรอื เปน ตะครวิ แนน อน พอรุงเชา ก็เดนิ ตวั ปลิวไดอ ีก ผมจะใหค ณุ ไชยยันตเ มื่อถึง
แคมปของเรา”
“ยาอะไร?”
“เถอะครับ แลว คอ ยรู เราทํากันเดย๋ี วนน้ั กนิ กนั เดย๋ี วนนั้ เลย ตวั ยาหาเอาจากในปานแ่ี หละ
เพราะทอ่ี ่นื เรากค็ งหาไมได”
รพนิ ทรอมย้ิม
“วาแตคณุ ไชยยันตจ ะกนิ ไดห รือเปลาเทา นัน้ ”
“ความจริงผมกนิ อะไรไดแ ทบทุกชนิด ทม่ี นษุ ยเ ขากินกนั ได”
“ถา งน้ั ก็สบายเลยครบั ”

จากปาโปรง ทีส่ ลบั ไปกับทุง เริม่ จะกลายเปน ปา ทึบขน้ึ เปนลาํ ดับ อากาศรม ร่นื มาตลอด
พอหาโมงเยน็ กถ็ ึงปากหบุ ในระหวางชองเขาสงู ละอองฝนโปรยปรายลงมาบางๆ ชวยใหเ กดิ ความ
ชมุ ช้นื สะดวกในการเดินยิ่งขึ้น ตลอดเวลาดารินนัง่ อยบู นแอกเกวยี น ไมไดลงมารวมเดนิ อยดู วย

รองรอยของการเดนิ ผานลวงหนา ไปกอ นของขบวนเกวยี นเชษฐา มองเห็นไดอ ยางถนัด
ในครั้งน้ี เพราะความรกชัฏของก่ิงไมแ ละเถาวัลยใ นหบุ มีรอยถากถาง และตดั กิ่งไมเ พ่อื แหวกทาง
ใหเกวยี นควายผานเขาไปได มนั เปน การถากถางตดั พงเปน ประเดมิ ครัง้ แรก นบั ตงั้ แตเริ่มออก
เดนิ ทางมา ซ่ึงเทากบั เตือนใหไชยยนั ตแ ละดารินรูสึกไดใ นทันทวี า การเดินทางเริ่มจะเขาสูใจกลาง
ดงลกึ เขา ไปเปน ลําดับแลว เพราะหนทางเทาทไ่ี ดผ านมาแลวนนั้ ยงั มที างพอท่จี ะใชข บวนเกวยี น
เดินผานไปไดอ ยางสบาย ไมถ ึงกับบกุ เบกิ กนั เหมือนเทา ทเ่ี ห็นอยใู นขณะน้ี

รพนิ ทรช ะลอฝเทา ลงมาเดนิ รวมกลุมกับเกวยี นท่บี รรทกุ เนือ้ ววั ปา แนะนําใหเคล่ือนท่ี
ตามรอยขบวนเกวยี นของเชษฐาทล่ี ว งหนา ไปกอ น ระยะนเ้ี อง ม.ร.ว.หญงิ ดารนิ จงึ กระโดดลงจาก

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])

219

แอกเกวยี น มาเดนิ สมทบรวมกลมุ ดว ย บรรยากาศครมึ้ วงั เวงดว ยไมใหญทีป่ กคลุมทึบทะมนึ อยู
ทั่วไป เสยี งจกั จ่ันเรไรและลงิ คางบางชะนไี ดย นิ อยูร อบดา น รพนิ ทรเร่ิมปลดไรเฟลทสี่ ะพายอยกู ับ
ไหลลงมาถือไว และไชยยันตก็ปฏบิ ตั ติ าม

การเดนิ ในระยะนเี้ ปนไปอยา งเช่ืองชา เพราะความเกะกะอุยอา ยของเกวยี นซ่งึ จะตอ งเลาะ
ลดั ไปตามรอยซึ่งถากถางไวอ ยา งจํากดั บางครง้ั ก็ติดตอไมและกอนหนิ ซ่ึงตองชวยกนั เขน็

ควายฉกรรจทง้ั สองตัวแสดงสมรรถภาพของความทรหดบึกบนึ อันเปน ธรรมชาตขิ องมัน
อยางเต็มท่ี เกนิ กวา ทค่ี วายไถนาของชาวนาธรรมดาจะทาํ ได หนทางบางขณะก็ชนั สงู บางขณะก็เท
ลาดลกึ ลงไป แสดงใหเ หน็ ชัดวาตดั ไประหวา งเชิงเขา สองฟากทางผานไปตามหบุ เหวและลําหว ย
แหง กลนิ่ ไอของปาผดิ แผกไปกวาเทาทผี่ า นมาแลว อากาศก็เยือกเย็นลงในทันที ตา งกนั ชนดิ หนา
มือเปนหลังมอื กับท่ไี ดเดินกนั มาเมื่อตอนบา ย

รพนิ ทรอ ธบิ ายใหไ ชยยนั ตแ ละดารนิ ทราบวา ทางที่พรานของเขาตัดเพ่ือนําเชษฐาและ
ขบวนเกวยี นลว งหนาไปกอ นนเี้ ปนหนทางลดั และปาแถบนกี้ เ็ ปน ปาท่ีจัดวา ลึกเกนิ กวา ทพี่ วกลา
สตั วพน้ื บา น พวกตดั หวาย หรอื หาตะเคยี นชันจะกลา ดนั้ ดนเขา มาถึง เพราะฉะนนั้ ทางจงึ มักจะตนั
ทบึ อยเู สมอ ตอ งใชถางพงตัดทางเขาไป เขาเองในปห นงึ่ ๆ กจ็ ะผานมาเพียงไมเ กนิ 2 ครง้ั เปนอยา ง
มาก แมจ ะเคยถากถางไวก อ นแลว พอทงิ้ ไวส กั 3-4 เดือน พวกพงไมเ ล็กและเถาวลั ยก ็จะข้นึ มาปด
ทางเสียตามเดมิ จําตองฟนปา กนั ทกุ ครัง้ ทผี่ านไปมา

“นี่มหิ มายความวา เราตองฟน ปา กันเขา ไปตลอดหรือ?”
ดารินถาม กวาดสายตาไปรอบๆ ในขณะที่เดนิ ผา นไป
“บางตอน เปน ระยะๆ ไปเทา นน้ั เองครบั เดินตามรอยท่ีพรานของผมทําทางไวล ว งหนานี่
กอ นแลว อกี ครูเดียวเรากจ็ ะตัดข้นึ ดา นชา ง แลว เราจะอาศัยเดินตามดานชางไปตลอด จนกระท่งั ถึง
ทต่ี ง้ั แคม ป”
แลวจอมพรานกย็ กนาฬกิ าขอมอื ขึ้นดู กลา วตอ
“ผมคิดวาขณะน้ีพวกเราไลห ลังคณุ ชายใกลเ ขา มาในระยะเพียงไมเ กนิ 2 กโิ ลเมตรเปน
อยา งมาก เชือ่ วาตามไปทันระหวา งทางกอนทต่ี ัง้ แคมป”
“ถา ง้นั เราก็เดนิ กนั ไดเร็วมากซิ”
ไชยยนั ตวา
“เราเดนิ เรว็ กวา ครับ แลวอกี อยา งหนง่ึ คณะของคณุ ชายตอ งมาเสียเวลาในการหกั พงดว ย
ระยะนถ้ี าใชสญั ญาณเสยี งปน กจ็ ะไดย นิ ถึงกนั อยา งถนดั ทเี ดียว”
“ถา ง้นั เรายิงเรยี กรึ เขาจะไดร อ”
หญงิ สาวเสนอ

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

220

“ผมคิดวา เราตามไปเงยี บๆ ดกี วา ครับ ประเด๋ียวก็ทนั กนั เอง การใชเสยี งปน โดยไมจ ําเปน
ในปา ทเ่ี รามีความสงคจ ะลาสัตวด วยนน้ั มนั ไมส จู ะเหมาะนกั ปา แตกเสียเปลาๆ”

ดารินพยกั หนา รับฟงโดยดี

ตรงตามท่ีรพินทรบ อกไวท กุ อยา ง หลงั จากน้นั อีกเพยี ง 10 นาที ทั้งหกคนและเกวยี นหนง่ึ
คนั ก็เดนิ ตามทางท่ีถกู ถางนัน้ มาบรรจบกบั ดานชา งทที่ อดขวางหนาอยู เปนถนนสายโลง เตียนกวาง
ถงึ 8 เมตร ราวกบั มคี นมาตดั เปนทางไว แตคดเคีย้ นเปน ลอนคลื่นสงู ตํา่ ผานไปในระหวา งดงทบึ ท้ัง
สองดาน หนทางน้ันไมม แี มแ ตต นไมเ ลก็ ๆ จะงอกขนึ้ ใหร กตา คงมีแตใบไมแหงทร่ี วงหลนถมทบั
กนั อยูร าวกับจะปไู วเ ปน พรม การเดินสะดวกขึน้ กวาที่จะบกุ บั่นตัดไปในพงรก

ดา นชางระยะนีไ้ มส ามารถจะมองเหน็ อะไรเบ้อื งหนา ไกลเกินกวา 50 เมตร เพราะความ
สูงตํา่ เปน ลอนคล่นื ของมนั ทางเรียบกจ็ ริง แตการเดินตอ งออกแรงอยตู ลอดเวลา เพราะระดับอันไม
เสมอ โดยเฉพาะอยางยิ่งเกวยี นเทยี มควาย ลูกหาบสองคนที่คุมอยตู อ งคอยดแู ลชวยเหลืออยางเต็มที่
ตลอดเวลา

ขณะนนั้ เขม็ นาฬกิ าขอมอื ของไชยยนั ตบ อกเวลา 17.50 น. อากาศในดงเร่ิมขมกุ ขมวั ลง
แลว

ครน้ั แลวทันทนี ้นั เอง ท้งั หมดก็ไดย นิ เสยี งปนแผดกกึ กอง ดังขึ้นมาจากเบ้อื งหนา ในระยะ
ท่ีไมห า งออกไปนกั มนั ลนั่ ขน้ึ เปน นดั แรก จากนัน้ กแ็ ผดระงมสะทานไปท้งั ดง ชนดิ นบั นดั ไมถ ว น
ราวกบั เกดิ การตอ สูกันขึ้นอยา งขนานใหญ มนั มีทง้ั เสียงไรเฟล และลกู ซองประสานกันฟงไมไ ด
ศพั ท

“เกดิ เรื่องอะไรข้ึนแลว!”
เสียงปาแตกสะเทอื น ก่ิงไมหกั ครืนเหมอื นถูกพายุระคนมากับเสยี งรอ งแปรแ ปรนแซไ ป
หมด ไดย นิ ตามมาอยางถนดั ชดั เจน เปน คําตอบขอ สงสยั ของท้ังหกคนท่เี ดนิ ตามมาเบอ้ื งหลัง
ในขณะนไ้ี ดด กี วา คาํ อธิบายใดๆ อกี ทง้ั สน้ิ น่ันก็คือ ขบวนของ ม.ร.ว.เชษฐา ซง่ึ เดนิ ลว งไปเบื้อง
หนา ไดเ กิดสวนทางปะทะหนากับเจาของทางเดมิ เขา ใหเ สียแลว
ชางทงั้ โขลง!!
“หลบเขาหาโขดหนิ นน้ั เร็ว มันอาจเลยผา นมาทางน”ี้
รพินทรออกคาํ สัง่ เรว็ ปรอื๋ ไชยยนั ตก ระชากขอ มือหญิงสาวว่งิ เขา ไปหาโขดหนิ อันงอก
อยูร ะเกะระกะหมูหนงึ่ รมิ ทางใกลท ่สี ุด เสย และลูกหาบทัง้ สองคน ทิง้ เกวยี นชวั่ ขณะเผนแยกยาย
เขา หาท่กี าํ บงั

[E-book] เพชรพระอุมา by SonyaLee ([email protected])

221

ปน ทกุ กระบอกถูกปลดออกจากไหลเ ตรยี มพรอ ม มแี ตพ รานใหญค นเดียวเทาน้นั ทยี่ นื
เดน อยบู นทาง กระชับไรเฟล พรอ ม ตาจองมองสงั เกตระแวดระวงั ไปยงั ทิศทางเบอ้ื งหนา พรอมกบั
หทู ่ีคอยเง่ยี สดบั เสียง...

[E-book] เพชรพระอมุ า by SonyaLee ([email protected])